PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Sudanie Południowym
13.1.2014 - (2014/2512(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Charles Tannock, Ryszard Antoni Legutko, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy ECR
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0018/2014
B7‑0021/2014
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Sudanie Południowym
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Sudanu Południowego,
– uwzględniając oświadczenia rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa dotyczące sytuacji w Sudanie Południowym, wydane w dniu 24 grudnia 2013 r. i 2 stycznia 2014 r.,
– uwzględniając oświadczenie Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 24 grudnia 2014 r., w którym wezwał on przywódców Sudanu Południowego, by powstrzymali osiągającą zatrważające rozmiary przemoc wobec cywilów,
– uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ z dnia 18 grudnia 2013 r.,
– uwzględniając sprawozdanie nr 8 Biura ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) z dnia 7 stycznia 2014 r., dotyczące kryzysu w Sudanie Południowym,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,
– uwzględniając zmienioną umowę z Kotonu,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że po latach wojny domowej między południem a północą i po referendum ze stycznia 2011 r. Republika Sudanu Południowego odłączyła się od północnej części kraju i w dniu 9 lipca 2011 r. stała się niezależnym państwem;
B. mając na uwadze, że Sudan Południowy to najmłodsze państwo świata, położone w środkowej Afryce i sąsiadujące z sześcioma innymi państwami, bogate w ropę naftową, jednak po dziesięcioleciach wojny domowej jest to również jeden z najsłabiej rozwiniętych regionów świata;
C. mając na uwadze, że od chwili uzyskania niezależności Sudan Południowy rujnują zacięte walki międzyplemienne w stanie Dżunkali, trwają też starcia wzdłuż granicy z Sudanem;
D. mając na uwadze, że rząd Sudanu Południowego podjął działania mające na celu rozwijanie struktur prawnych i instytucjonalnych, ale musi jeszcze ratyfikować najważniejsze umowy dotyczące praw człowieka;
E. mając na uwadze, że w rządzącej partii SPLM pojawiły się oznaki napięć, kiedy prezydent Salva Kiir, pochodzący z plemienia Dinka (największa grupa etniczna w kraju), zarzucił żołnierzom lojalnym wobec byłego wiceprezydenta Rieka Machara zorganizowanie próby zamachu stanu, czemu Riek Machar zaprzecza;
F. mając na uwadze, że w dniu 15 grudnia 2013 r. w stolicy kraju Dżubie wybuchły starcia, które w ciągu kilku dni rozprzestrzeniły się na inne obszary kraju;
G. mając na uwadze, że jak się uważa, w starciach w Sudanie Południowym zginęło ponad 1 000 osób;
H. mając na uwadze, że chociaż w dniu 18 grudnia 2013 r. poinformowano o poprawie stanu bezpieczeństwa, to jednak bezpieczeństwo cywilów nadal jest przedmiotem obaw, a także mając na uwadze, że udokumentowano liczne egzekucje pozasądowe, prześladowania jednostek ze względu na pochodzenie etniczne i arbitralne zatrzymania;
I. mając na uwadze, że liczbę osób, które od dnia 15 grudnia 2013 r. w wyniku obecnego kryzysu w Sudanie Południowym stało się przesiedleńcami wewnętrznymi, szacuje się na 200 000, a około 60 000 osób przyjęto w bazach ONZ w całym kraju;
1. zauważa, że zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy są uzależnione od dochodów z ropy naftowej, które stanowią 98 % budżetu Sudanu Południowego, jednak strony nie znalazły porozumienia co do sprawiedliwego podziału zasobów ropy dawnego wspólnego państwa;
2. podkreśla, że według doniesień mediów z dnia 10 stycznia 2014 r. armia Sudanu Południowego twierdziła, iż odbiła miasto Bantiu z rąk rebeliantów, odzyskując tym samym kontrolę nad bogatym w ropę naftową regionem, w którym na początku stycznia przerwano produkcję z powodu walk;
3. zaznacza, że w wyniku starań mediacyjnych ze strony państw wschodniej Afryki obie strony spotkały się w Etiopii w Addis Abebie, by wynegocjować zawieszenie broni jako pierwszy krok na drodze ku rozwiązaniu konfliktu;
4. zauważa, że dostęp do pomocy humanitarnej nadal utrudniają czynne działania zbrojne;
5. wyraża zaniepokojenie faktem, że osoby, które znalazły schronienie w bazach ONZ w całym kraju, nadal mają ograniczony dostęp do żywności;
6. podkreśla, że przemoc i przesiedlenia doprowadziły do utraty środków do życia, zwłaszcza źródeł żywności;
7. wyraża smutek z powodu faktu, że optymizm, jaki narodził się w 2011 r. z ruchu na rzecz niezależności, zgasł w wyniku walk etnicznych między licznymi grupami zamieszkującymi Sudan Południowy, co uniemożliwia temu państwu utworzenie trwałych struktur demokratycznych z korzyścią dla wszystkich obywateli;
8. wyraża poważne obawy, że jeśli rywalizujące frakcje i grupy interesów nie zdołają wypracować autentycznej tożsamości państwowej, w której interesy państwa znajdą się na pierwszym miejscu, to przyszłość Sudanu Południowego będzie niepewna;
9. wyraża zaniepokojenie z powodu korupcji powszechnej w społeczeństwie Sudanu Południowego, a także z powodu dyskryminacji regionalnej i etnicznej; obawia się również, że tak powszechna korupcja może zaszkodzić perspektywie utworzenia wolnego i sprawiedliwego demokratycznego państwa, stabilności i wzrostu gospodarczego;
10. zauważa, że część zagranicznych agencji pomocowych już wycofała się z Sudanu Południowego, a te, które pozostały, zmagają się z przeciwnościami, chcąc zaspokoić potrzeby przesiedlonych cywilów; odnotowuje również fakt, że te agencje pomocowe nadal nie są w stanie dotrzeć do wielu obszarów, na których dziesiątki tysięcy ludzi prawdopodobnie nadal czekają na pomoc lub wyruszyły w drogę w jej poszukiwaniu;
11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ONZ przekazał 15 mln USD z funduszu szybkiego reagowania na natychmiastowe działania humanitarne w Sudanie Południowym; zauważa jednak, że pomimo uzyskanych postępów pełne rozmieszczenie w terenie kolejnych oddziałów pokojowych ONZ liczących 5 500 żołnierzy wraz ze sprzętem może zająć do ośmiu tygodni;
12. jest zdania, że przyczyny konfliktu są głębsze, a jego rozwiązanie umożliwi tylko niezwłoczne nawiązanie dialogu między obiema stronami oraz niewykluczające nikogo pojednanie;
13. jest głęboko przekonany, że chociaż polityczne porozumienie między walczącymi stronami jest kluczowe w dłuższej perspektywie, to obecny poziom bezpieczeństwa jest nadal krytyczny, zwłaszcza dla tysięcy cywilnych przesiedleńców wewnętrznych, którzy oddali się pod opiekę ONZ, i że należy się zająć również tym problemem;
14. wzywa wszystkie strony, by niezwłocznie zezwoliły organizacjom humanitarnym na bezwarunkowy dostęp do wszystkich potrzebujących, zwłaszcza do dziesiątków tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci z Sudanu Południowego będących prawdziwymi ofiarami przemocy;
15. wzywa wszystkie siły w regionie do współpracy w dążeniu do politycznego, pokojowego i trwałego rozwiązania bieżącego konfliktu;
16. apeluje do całej klasy politycznej, by odłożyła na bok partykularne interesy i sprawowała rządy z korzyścią dla wszystkich mieszkańców Sudanu Południowego;
17. apeluje o natychmiastowe zawieszenie broni, o zaprzestanie przemocy wobec cywilów oraz o postawienie przed sądem ukaranie osób odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka;
18. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, instytucjom Unii Afrykańskiej, rządowi Sudanu, prezydentowi Sudanu, Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz państwom członkowskim Unii Europejskiej.