PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Iraku
19.2.2014 - (2014/2565(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Véronique De Keyser, Libor Rouček, Ana Gomes, Silvia Costa, Pino Arlacchi w imieniu grupy S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0188/2014
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iraku, w szczególności rezolucję z dnia 10 października 2013 r. w sprawie niedawnych aktów przemocy w Iraku[1],
– uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy zawartą między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Iraku oraz mając na uwadze rezolucję z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem[2],
– uwzględniając wspólny dokument strategiczny Komisji dla Iraku na lata 2011-2013,
– uwzględniając raport w sprawie przestrzegania praw człowieka w Iraku za okres od stycznia do czerwca 2012 r., przedstawiony wspólnie przez misję wsparcia Narodów Zjednoczonych dla Iraku (UNAMI) i Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka w dniu 19 grudnia 2012 r.,
– uwzględniając opublikowane dnia 1 października 2013 r. dane ONZ dotyczące liczby ofiar we wrześniu 2013 r.,
– uwzględniając deklarację ONZ z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego stroną jest Irak,
– uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 5 września 2013 r. w sprawie niedawnych aktów przemocy w Iraku,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że przed Irakiem nadal stoją poważne wyzwania polityczne, społeczno-gospodarcze i w zakresie bezpieczeństwa, oraz mając na uwadze, że jego scena polityczna jest wyjątkowo podzielona oraz naznaczona przemocą i polityką o podłożu religijnym, co bardzo niekorzystnie wpływa na uzasadnione dążenia narodu irackiego do pokoju, dobrobytu oraz prawdziwego przejścia na demokrację;
B. mając na uwadze, że w 2013 r. w Iraku życie straciło więcej osób niż w jakimkolwiek momencie od 2008 r., kiedy to przemoc na tle wyznaniowym osiągnęła punkt kulminacyjny; mając na uwadze, że obszary najbardziej dotknięte przemocą to Bagdad, Niniwa, Dijala, Salah ad-Din i Al-Anbar; mając na uwadze, że na północy kraju społeczność kurdyjska zdołała stworzyć własny autonomiczny region;
C. mając na uwadze, że od wycofania się z Iraku oddziałów USA grupy powiązane z Al-Kaidą rozpoczęły reorganizację swoich struktur, a liczba ataków terrorystycznych, skierowanych głównie w szyitów i cele rządowe, znowu wzrosła;
D. mając na uwadze, że działania zbrojne organizacji sunnickich nasiliły się dodatkowo wraz z początkiem konfliktu w Syrii, gdzie syryjski front Dżabhat al-Nusra oraz zdominowane przez Irakijczyków ugrupowanie Islamskie Państwo w Iraku i Lewancie zdobyły przyczółki terytorialne
E. mając na uwadze, że rząd Nuriego al-Malikiego nie zdołał rozwiać należycie obaw mniejszości sunnickiej; mając na uwadze, że polityka oczyszczania kraju z wpływów partii Baas realizowana w oparciu o ustawę o sprawiedliwości i odpowiedzialności doprowadziła do usunięcia głównie sunnickich urzędników, co nasiliło odczucie, że działania rządu mają charakter wyznaniowy; mając na uwadze, że należy przestrzegać praw wszystkich mniejszości, w tym chrześcijan;
F. mając na uwadze, że w reakcji na rosnące poczucie marginalizacji sunniccy Arabowie zainicjowali pod koniec 2012 r. ruch protestu pokojowego; mając na uwadze, że rząd Nuriego al-Malikiego podjął w dniu 30 grudnia 2013 r. decyzję o siłowym usunięciu obozu demonstrantów, który istniał w Ramadi od przeszło roku; mając na uwadze, że decyzja ta doprowadziła do brutalnej konfrontacji w prowincji Al-Anbar; mając na uwadze, że w rezultacie w Falludży i innych miastach prowincji Al-Anbar od grudnia 2013 r. dochodzi do starć miedzy siłami rządowymi i bojówkami powiązanymi z Al-Kaidą;
G. mając na uwadze, że poważne problemy społeczne i gospodarcze, takie jak powszechne ubóstwo, wysokie bezrobocie, stagnacja gospodarcza, degradacja środowiska i brak podstawowych usług publicznych, nadal dotykają dużą część społeczeństwa;
H. mając na uwadze, że akty przemocy i sabotażu utrudniły działania mające na celu ożywienie gospodarki niszczonej przez dziesięciolecia konfliktów i sankcji; mając na uwadze, że Irak posiada trzecie co do wielkości złoża ropy naftowej na świecie, ale ataki, korupcja i przemyt zrujnowały eksport;
I. mając na uwadze, że iracka konstytucja gwarantuje równość wszystkich obywateli wobec prawa, jak również „prawa administracyjne, polityczne, kulturowe i do edukacji, które przysługują poszczególnym narodowościom”;
J. mając na uwadze, że w umowie o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem, a w szczególności w klauzuli dotyczącej praw człowieka, podkreślono, że dialog polityczny między UE a Irakiem powinien skupiać na prawach człowieka i na wzmocnieniu instytucji demokratycznych;
1. stanowczo potępia niedawne akty terroryzmu i coraz częstsze przejawy przemocy na tle religijnym, niosące ze sobą niebezpieczeństwo ponownego popadnięcia kraju w konflikt na tle religijnym i powodujące poważne obawy wystąpienia konfliktów na tle religijnym w całym regionie; podkreśla, że mimo iż przemoc ma miejsce wzdłuż linii podziałów religijnych, jej przyczyny mają podłoże bardziej polityczne niż wyznaniowe;
2. apeluje do rządu Iraku, aby uczynił wszystko, co w jego mocy, by szybko doprowadzić do zmniejszenia skali przemocy, zwłaszcza przez wynegocjowanie lokalnego zawieszenia broni w prowincjach najbardziej dotkniętych przemocą, np. Al-Anbar, aby wspólnie z lokalnymi siłami poszczególnych społeczności nadać priorytet walce z ISIS i Al-Kaidą;
3. wzywa iracki rząd do zajęcia się długofalowymi kwestiami przyczyniającymi się do braku stabilności kraju, w tym uzasadnionymi obawami mniejszości sunnickiej, poprzez podjęcie ogólnonarodowego dialogu w sprawie zreformowania ustawy o sprawiedliwości i odpowiedzialności, powstrzymywanie się od wypowiedzi podżegających do nienawiści na tle religijnym oraz wprowadzenie środków mających na celu pojednanie narodowe;
4. apeluje do irackiego rządu o intensywne działania na rzecz odizolowania Iraku od wojny domowej w Syrii przez powstrzymanie się od popierania którejkolwiek ze stron konfliktu i przez uniemożliwienie bojownikom, zarówno sunnickim, jak i szyickim, przedostawania się do Syrii, w szczególności we współpracy z lokalnymi siłami w prowincji Al-Anbar;
5. potępia przemoc i podżeganie do walk zbrojnych jako sposób na rozwiązanie kwestii praw mniejszości sunnickiej; odrzuca apele o utworzenie sunnickiego regionu federalnego w Iraku, które miałoby stanowić rozwiązanie obecnego konfliktu, ponieważ doprowadzi to prawdopodobnie do nasilenia podziałów religijnych i przemocy;
6. wzywa rząd Iraku i wszystkich przywódców politycznych do podjęcia działań niezbędnych do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony wszystkim osobom w Iraku, zwłaszcza członkom mniejszości znajdujących się w najtrudniejszym położeniu; apeluje do rządu Iraku o zapewnienie przestrzegania przez służby bezpieczeństwa zasad praworządności i norm międzynarodowych; wzywa rząd Iraku do reformy sił bezpieczeństwa w taki sposób, by były w nich reprezentowane wszystkie grupy etniczne i religijne;
7. wzywa społeczność międzynarodową i UE do wsparcia rządu Iraku poprzez promowanie inicjatyw na rzecz dialogu narodowego, konsolidacji praworządności i zapewniania podstawowych usług, mając na celu zbudowanie bezpiecznego, stabilnego, zjednoczonego, dostatniego i demokratycznego Iraku, w którym chronione są prawa człowieka i prawa polityczne wszystkich ludzi;
8. w związku z tym, że stan bezpieczeństwa w regionie pogłębił problemy grup w najtrudniejszej sytuacji, takich jak kobiety, młodzi ludzie i działacze na rzecz praw podstawowych, zwraca się do władz Iraku o podjęcie pilnych działań na rzecz skierowania większych zasobów na programy mające na celu poprawę sytuacji;
9. apeluje do władz Iraku o wspieranie organizacji pozarządowych zaangażowanych w obronę praw człowieka;
10. uważa, że zaangażowanie Iranu we wspólną walkę z ekstremistycznymi organizacjami sunnickimi takimi jak ISIS czy Al-Kaida mogłoby przynieść strategiczne korzyści stabilizacji Iraku; jest ponadto zdania, że – z uwagi na polityczne i wyznaniowe powiązania konfliktów regionalnych – do działań mających na celu stabilizację rozumianego szerzej Bliskiego Wschodu powinno się włączyć Iran, w szczególności poprzez jego udział w genewskich rozmowach w sprawie Syrii;
11. wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Radzie Reprezentantów Iraku, regionalnemu rządowi Kurdystanu, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0424.
- [2] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0022.