PROJEKT REZOLUCJI w sprawie strategii UE na rzecz Arktyki
5.3.2014 - (2013/2595(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, Elmar Brok, Mairead McGuinness, Michael Gahler, Ivo Belet, Dubravka Šuica, Elena Băsescu w imieniu grupy PPE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0229/2014
B7‑0232/2014
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii UE na rzecz Arktyki
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze sprawozdania i rezolucje w sprawie Arktyki, w szczególności rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie zrównoważonej polityki UE na dalekiej północy[1] oraz sprawozdanie Wspólnego Komitetu Parlamentarnego EOG z dnia 28 października 2013 r. w sprawie polityki wobec Arktyki,
– uwzględniając wspólny komunikat Komisji i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 26 czerwca 2012 r. zatytułowany „Kształtowanie polityki realizowanej przez Unię Europejską w regionie Arktyki: postępy poczynione od 2008 r. i dalsze działania” (JOIN(2012) 19), a także towarzyszące mu dokumenty robocze zatytułowane „Wykaz działań w ramach opracowywania polityki Unii Europejskiej wobec Arktyki” (SWD(2012) 182) oraz „Przestrzeń i Arktyka” (SWD(2012) 183),
– uwzględniając porozumienie o partnerstwie między UE a Grenlandią na lata 2007–2013 oraz umowę o partnerstwie w sprawie połowów między UE i Grenlandią, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2013 r. i obowiązuje przez okres trzech lat,
– uwzględniając „Horyzont 2020” – program ramowy UE w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020,
– uwzględniając program prezydium Rady Arktycznej, program współpracy w regionie Arktyki Nordyckiej Rady Ministrów oraz program Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa,
– uwzględniając nowe i zaktualizowane strategie krajowe i dokumenty polityczne dotyczące problemów Arktyki pochodzące z Finlandii, Szwecji, Danii i Grenlandii, Norwegii, Rosji, USA, Kanady i Zjednoczonego Królestwa,
– uwzględniając oświadczenia przyjęte przez Parlamentarne Forum Wymiaru Północnego we wrześniu 2009 r. w Brukseli oraz w lutym 2011 r. w Tromsø,
– uwzględniając wspólne oświadczenie trzeciego posiedzenia ministerialnego odnowionego wymiaru północnego, które odbyło się w Brukseli w dniu 18 lutego 2013 r.,
– uwzględniając oświadczenie 9. konferencji parlamentarzystów regionu arktycznego, która odbyła się w Brukseli w dniach 13–15 września 2010 r., oraz 10. konferencji parlamentarzystów regionu arktycznego, która odbyła się w Akureyri w dniach 5–7 września 2012 r.,
– uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2013 r. w sprawie C-583/11P oraz z dnia 25 kwietnia 2013 r. w sprawie T-526/10 dotyczące stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 737/2010 z dnia 10 sierpnia 2010 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1007/2009 w sprawie handlu produktami z fok,
– uwzględniając sprawozdanie zespołu Światowej Organizacji Handlu z dnia 25 listopada 2013 r. zatytułowane „Wspólnoty Europejskie – środki zakazujące importu produktów z fok i obrotu nimi”, rozdział 1.3.5 (przedstawiający wyrok w trybie prejudycjalnym wydany w dniu 29 stycznia 2013 r.),
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że wspólny komunikat Komisji i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa wydany latem 2012 r. stanowił odpowiedź na apel Parlamentu o sformułowanie spójnej polityki UE wobec Arktyki;
B. mając na uwadze, że Parlament bierze czynny udział w pracach stałej komisji Konferencji Parlamentarzystów Regionu Arktyki za pośrednictwem swojej Delegacji ds. Stosunków ze Szwajcarią i Norwegią, do Wspólnej Komisji Parlamentarnej UE-Islandia oraz do Wspólnej Komisji Parlamentarnej Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG);
C. mając na uwadze, że Dania, Finlandia i Szwecja są krajami arktycznymi, a część terytorium Finlandii i Szwecji znajduje się w kole podbiegunowym; mając na uwadze, że jedyny lud tubylczy w UE – Lapończycy – mieszka w regionie arktycznym na terytorium Finlandii i Szwecji, a także Norwegii i Rosji,
D. mając na uwadze, że Norwegia, jako wiarygodny partner, jest stowarzyszona z UE w ramach EOG i na mocy układu z Schengen;
E. mając na uwadze długotrwałe zaangażowanie UE w Arktyce przez uczestnictwo we wspólnej polityce dotyczącej wymiaru północnego prowadzonej z Rosją, Norwegią i Islandią (w tym „okna arktycznego”), we współpracy na Morzu Barentsa, w szczególności w ramach Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa i Rady Regionu Morza Barentsa, a także w wyniku strategicznego partnerstwa z Kanadą, Stanami Zjednoczonymi i Rosją oraz przez jej działalność w ostatnich latach w charakterze aktywnego obserwatora ad hoc w Radzie Arktycznej;
F. mając na uwadze, że decyzję podjętą przez Radę Arktyczną w Kirunie, aby pozytywnie rozpatrzyć wniosek UE o przyznanie jej statusu obserwatora, interpretuje się na różne sposoby, w zależności od zakresu przyznanego UE statusu;
G. mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie wnoszą znaczny wkład w badania prowadzone w Arktyce oraz mając na uwadze, że unijne programy, w tym nowy program ramowy „Horyzont 2020”, wspierają ważne projekty badawcze prowadzone w tym regionie, które przynoszą korzyści zwłaszcza narodom i gospodarkom państw arktycznych;
H. mając na uwadze, że według szacunków w regionie arktycznym znajduje się około jedna piąta światowych nieodkrytych zasobów węglowodorów, jednak potrzebne są bardziej rozległe badania, aby dokładniej ustalić, ile gazu i ropy naftowej można znaleźć w poszczególnych częściach Arktyki oraz jakiej technologii należałoby użyć do eksploatacji tych złóż i na ile byłoby to ekonomicznie rentowne;
I. mając na uwadze, że rosnące zainteresowanie regionem arktycznym ze strony podmiotów spoza Arktyki, takich jak Chiny, Japonia, Indie i inne kraje azjatyckie, przeznaczanie przez nie środków finansowych na badania polarne, a zwłaszcza potwierdzenie przyznania Korei Południowej, Chinom, Japonii, Indiom i Singapurowi statusu obserwatora w Radzie Arktycznej świadczą o coraz powszechniejszym docenianiu wartości geopolitycznej Arktyki w skali globalnej;
J. mając na uwadze, że problem bezpieczeństwa działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego w regionie Arktyki został podjęty w dyrektywie 2013/30/UE w sprawie bezpieczeństwa działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich i wymaga on szczególnej uwagi w celu zapewnienia ochrony środowiska naturalnego w Arktyce z uwzględnieniem ryzyka poważnych wypadków i konieczności skutecznego reagowania na nie;
K. mając na uwadze, że w dyrektywie 2013/30/UE w sprawie bezpieczeństwa działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich podkreślono konieczność skutecznego reagowania w związku z działalnością związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego w regionie Arktyki;
UE a Arktyka
1. przypomina, że w dniu 20 stycznia 2011 r. PE przyjął rezolucję w sprawie zrównoważonej polityki UE na dalekiej północy i z zadowoleniem wita wspólny komunikat Komisji i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 26 czerwca 2012 r.; potwierdza swoje stanowisko, że UE, której trzy państwa członkowskie – Dania, Finlandia i Szwecja – są państwami arktycznymi, a Norwegia i Islandia należą do EOG i strefy Schengen, ma uzasadniony interes z racji praw i obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego, jej zaangażowania w politykę dotyczącą ochrony środowiska, klimatu i inne strategie polityczne oraz z racji finansowania, działalności badawczej i interesów ekonomicznych, w tym w obszarze żeglugi i eksploatacji zasobów naturalnych; przypomina również, że do UE należą duże arktyczne obszary lądowe w Finlandii i Szwecji, zamieszkane przez jedyną grupę ludności tubylczej UE – Lapończyków;
2. odnotowuje deklarację kiruńską Rady Arktycznej i jej decyzję w sprawie przyznania statusu obserwatora UE i innym podmiotom państwowym oraz nalega na Komisję, aby dopilnowała pozostałych kwestii dotyczących Kanady oraz należycie i terminowo informowała Parlament w trakcie całego procesu;
3. wyraża poparcie dla starań Komisji o uzyskanie statusu obserwatora w Radzie Arktycznej; przypomina o roli UE i jej państw członkowskich w charakterze aktywnych członków innych ważnych dla spraw Arktyki instytucji, takich jak IMO; podkreśla konieczność ukierunkowania działań instytucji UE na obszary, w których interesy polityczne i gospodarcze UE są zagrożone;
4. podkreśla rolę Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa jako ważnej platformy współpracy między Danią, Finlandią, Norwegią, Rosją, Szwecją oraz Komisją; odnotowuje działania Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa w kwestiach zdrowotnych i społecznych, w zakresie edukacji i badań, energii, kultury oraz turystyki; zauważa doradczą rolę Grupy Roboczej ds. Ludów Tubylczych w ramach Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa;
5. podkreśla wkład UE w badania i rozwój, a także zaangażowanie podmiotów gospodarczych zarejestrowanych i działających na mocy prawa UE w regionie Arktyki;
6. wzywa Komisję do przedstawienia wniosków w sprawie możliwości rozwinięcia projektu Galileo lub innych projektów takich jak europejski program monitorowania Ziemi, które mogą mieć wpływ na Arktykę, aby umożliwić bezpieczniejszą i szybszą żeglugę po wodach Arktyki, inwestując w ten sposób w bezpieczeństwo i dostępność zwłaszcza Przejścia Północno-Wschodniego, w celu przyczynienia się do lepszego prognozowania ruchów lodu, przygotowania lepszych map dna morskiego Arktyki oraz zrozumienia głównych procesów geodynamicznych tego obszaru;
7. z zadowoleniem przyjmuje wdrażanie przez członków Rady Arktycznej umowy dotyczącej akcji poszukiwawczo-ratowniczych oraz umowy w sprawie reagowania na wypadek wycieku ropy i apeluje o aktywne zaangażowanie instytucji europejskich w proces wdrażania;
8. podkreśla konieczność aktywnego zaangażowania się UE w działalność wszystkich istotnych grup roboczych Rady Arktycznej i odpowiednich organizacji regionalnych i międzynarodowych, takich jak IMO;
9. z zadowoleniem przyjmuje nowe strategie na rzecz Arktyki poszczególnych państw członkowskich UE, zarówno członków Rady Atlantyckiej, takich jak Finlandia, Dania i Szwecja, jak i państw-obserwatorów, takich jak Niemcy i Zjednoczone Królestwo; podkreśla fakt, że strategie te powinny prowadzić nie tylko do bardziej realistycznego porozumienia, ale również do konkretnych działań w Arktyce, oraz że uwypukla to konieczność uwzględniania wspólnych strategii i programów UE, które mają wpływ na Arktykę;
10. odnotowuje decyzję nowego rządu Islandii o wycofaniu się z negocjacji w sprawie członkostwa w UE; żałuje, że obie strony nie były w stanie znaleźć rozwiązania dotyczącego rozbieżnych poglądów na niektóre sprawy pomimo ich ścisłych więzi kulturowych i mimo tego, że Islandia, jako członek EOG i strefy Schengen, wdrożyła już ogromną część prawa UE, oraz ubolewa nad tą straconą dla przyszłych pokoleń sposobnością ściślejszej integracji Islandii – nawet z zastosowaniem specjalnych klauzuli wyłączających – zważywszy na jej strategiczne położenie geopolityczne i geoekonomiczne; wzywa Komisję, aby rozwijała ściślejszą współpracę z Islandią w dziedzinach wspólnych interesów, takich jak rozwój transportu morskiego i energii odnawialnych, w pełni wykorzystując istniejące instrumenty i zachęcając do współpracy w dziedzinie badań i biznesu między podmiotami europejskimi a islandzkimi – zwłaszcza w obliczu nasilającej się aktywności podmiotów z Chin – aby dopilnować, by europejskie interesy nie ucierpiały w tym strategicznie ważnym regionie;
11. z zadowoleniem przyjmuje przygotowania do powołania arktycznej rady gospodarczej, która ma pełnić rolę doradczą przy Radzie Arktycznej; podkreśla odsetek europejskich przedsiębiorstw i instytutów wnoszących wkład i inwestujących w Arktykę, co wskazuje na faktyczny udział podmiotów gospodarczych nie tylko z trzech arktycznych państw członkowskich UE, ale również z pozostałych (posiadających status obserwatora) państw, zważywszy na globalny charakter wielu dzisiejszych przedsiębiorstw;
12. z zadowoleniem przyjmuje działania oddolnych inicjatyw, które zapewniają zrównoważone i długoterminowe zaangażowanie europejskich i pozaeuropejskich przedsiębiorstw, takich jak okrągły stół przedsiębiorstw arktycznych, i wzywa Komisję do przedstawienia propozycji dotyczących form pomocy dla europejskich przedsiębiorstw angażujących się w trwały, długoterminowy zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy w Arktyce;
13. wzywa Komisję, aby z uwagi na ogromną ilość działań naukowych, gospodarczych i obywatelskich, zwłaszcza w europejskim regionie arktycznym i regionie Morza Barentsa oraz poza nimi, opracowała sposoby postępowania mające na celu lepsze wykorzystanie istniejących funduszy UE i zapewnienie właściwej równowagi w ochronie i rozwoju regionu arktycznego przy kierowaniu tam funduszy UE;
14. proponuje ponadto podjęcie kroków w celu lepszego skoordynowania istniejących programów, np. w ramach programu Interreg IV, programu „Peryferia Północne”, programu Kolarctic, strategii bałtyckiej i strategii „błękitnego wzrostu”, a także wkładu w finansowanie partnerstw w ramach wymiaru północnego, takich jak partnerstwo na rzecz środowiska w ramach wymiaru północnego i partnerstwo na rzecz transportu i logistyki w ramach wymiaru północnego, lub przydziałów ENPI, aby umożliwić uruchamianie środków finansowych, a także jasne określanie priorytetów inwestycyjnych przy angażowaniu się na rzecz regionu arktycznego; nalega, aby powierzyć platformie Komisji i ESDZ obowiązek zapewniania spójnego uruchamiania funduszy dla Arktyki;
15. potwierdza poparcie dla ustanowienia unijnego ośrodka informacji o Arktyce w postaci sieci działającej w Arktyce w celu informowania i łączenia podmiotów z Arktyki i UE; w związku z tym podkreśla, że bardzo istotne jest, aby taki projekt obejmował specjalne łącze do unijnych podmiotów instytucjonalnych; dostrzega rolę unijnego Forum Arktycznego w Brukseli jako jedynej w swoim rodzaju platformy zwiększającej zrozumienie w szerokich kręgach istotnych podmiotów w Arktyce i w UE oraz łączącej sfery polityczne, naukowe i gospodarcze;
16. wyraża zaniepokojenie, jeśli chodzi o zdolność ESDZ do skoordynowania działań szeregu zainteresowanych dyrekcji generalnych Komisji po odcięciu RELEX od infrastruktury Komisji i ustanowienia jej jako odrębnej jednostki; dlatego wzywa Komisję i ESDZ, by przed końcem bieżącej kadencji Komisji złożyły Parlamentowi sprawozdanie, w jaki sposób należy zorganizować skuteczny system, taki jak system prowadzony poprzednio przez międzywydziałową grupę roboczą Komisji, w celu koordynacji horyzontalnej grupy roboczej z zadaniem zapewnienia horyzontalnej spójności, koordynacji i skuteczności tworzenia unijnej polityki i realizacji programów, zgodnie z postulatem Parlamentu;
17. wzywa Komisję do opracowania i przedstawienia spójnej strategii społeczno-ekonomicznej dotyczącej zaangażowania UE w Arktyce, zapewniającej uwzględnianie interesów UE i państw członkowskich, ilekroć strategie mające wpływ na Arktykę są opracowywane, zmieniane lub aktualizowane;
18. wzywa Komisję do opracowania planu działania określającego konkretne etapy spójnego wdrażania takiej strategii oraz istniejących strategii i programów dotyczących Arktyki, aby zapewnić skoordynowane podejście do regionu arktycznego;
Zrównoważony rozwój społeczno-ekonomiczny oraz łagodzenie zmian klimatu i adaptacja do nich w regionie arktycznym
19. podkreśla globalne oddziaływanie zmian w regionie arktycznym oraz ważną rolę, jaką UE i inne ośrodki przemysłowe wraz z państwami okołobiegunowymi będą miały do odegrania w redukcji zanieczyszczeń środowiska w regionie arktycznym powodowanych przez następujący tam rozwój działalności; wskazuje, że zmiany klimatu w Arktyce będą miały poważny wpływ na regiony przybrzeżne w Europie i innych częściach świata oraz na sektory zależne od klimatu w Europie, takie jak rolnictwo i rybołówstwo, energetyka, chów reniferów, łowiectwo, turystyka i transport;
20. dostrzega, że skutki topnienia lodu i łagodniejszych temperatur nie tylko niosą z sobą ryzyko przemieszczania się ludów tubylczych, zagrażając w ten sposób tubylczemu trybowi życia, ale mogą również tworzyć możliwości rozwoju gospodarczego w regionie arktycznym; uznaje wolę mieszkańców i rządów regionu arktycznego posiadających suwerenne prawa i obowiązki, którzy pragną nadal dążyć do zrównoważonego rozwoju gospodarczego, a jednocześnie chronić tradycyjne źródła utrzymania ludności tubylczej i bardzo wrażliwy charakter ekosystemów Arktyki;
21. pamiętając o podobnych przepisach USA, ubolewa jednak z powodu wpływu, jaki rozporządzenie UE dotyczące zakazu pozyskiwania skór foczych miało na część populacji, a w szczególności na tubylczą kulturę i źródła utrzymania, tworząc przeszkodę w zaangażowaniu się UE w Arktyce; nalega na Komisję, by zbadała sposoby dostosowania lub zmiany tych przepisów, tak aby odpowiadały potrzebom partnerów z Arktyki;
22. podtrzymuje swoje stanowisko w sprawie praw ludów tubylczych ogólnie, a Lapończyków jako jedynego ludu tubylczego w UE w szczególności; nalega na Komisję, aby dokładniej przeanalizowała, w jaki sposób ich głos i doświadczenia mogą być uwzględniane w procesach formułowania polityki UE; wzywa w związku z tym do ustanowienia w Brukseli niezależnego przedstawicielstwa ludów tubylczych;
23. podkreśla ważny wkład UE w badania w ramach programu „Horyzont 2020”; wzywa Komisję, aby w nowym programie „Horyzont 2020” określiła jasne pozycje przeznaczone na wsparcie badań związanych z Arktyką, zarówno badań ogólnych, jak i stosowanych;
24. ponownie stwierdza, że poważne obawy dotyczące stanu środowiska na wodach arktycznych wymagają specjalnej uwagi, aby zagwarantować ochronę środowiska Arktyki w związku z wszelką działalnością związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich, z uwzględnieniem ryzyka poważnych wypadków i konieczności skutecznego reagowania na nie, jak przewiduje dyrektywa 2013/30/UE;
25. podkreśla konieczność skutecznego reagowania w związku z działalnością związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego w regionie Arktyki, jak przewiduje dyrektywa 2013/30/UE w sprawie bezpieczeństwa działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich;
26. podkreśla duże znaczenie bezpieczeństwa i ochrony nowych światowych handlowych szlaków morskich w Arktyce, zwłaszcza dla gospodarki UE i jej państw członkowskich, biorąc pod uwagę, że państwa te kontrolują 40% światowej żeglugi handlowej; z zadowoleniem przyjmuje zakończenie prac Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) nad obowiązkowym kodeksem polarnym dla żeglugi; nakłania państwa członkowskie i Komisję do utrzymywania ścisłych kontaktów z europejskimi instytutami badawczymi oraz przedsiębiorstwami transportowymi i zakładami ubezpieczeń w celu dopilnowania, aby nowe technologie i doświadczenia były uwzględniane; podkreśla, że UE i jej państwa członkowskie powinny aktywnie wspierać zasadę wolności mórz oraz prawo do swobodnego poruszania się po międzynarodowych drogach wodnych; zachęca do współpracy w zakresie zarówno badań, jak i inwestycji z myślą o rozwoju solidnej i bezpiecznej infrastruktury arktycznych szlaków morskich;
27. podkreśla znaczenie prac wykonanych w tej dziedzinie w partnerstwie na rzecz transportu i logistyki w ramach wymiaru północnego;
28. wzywa państwa regionu do zadbania o to, by wszelkie obecne oraz mogące powstać w przyszłości szlaki transportowe były otwarte dla żeglugi międzynarodowej, a także do niewprowadzania jakichkolwiek jednostronnych arbitralnych obciążeń, finansowych lub administracyjnych, które mogłyby utrudniać żeglugę na terenie Arktyki, innych niż środki uzgodnione na szczeblu międzynarodowym mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa lub ochronę środowiska;
29. przyjmuje do wiadomości niedawno prowadzone prace poszukiwawcze w europejskiej części Arktyki i na Morzu Barentsa oraz podkreśla dwustronną współpracę między Norwegią a Rosją, mającą na celu stosowanie najwyższych dostępnych norm technicznych w dziedzinie ochrony środowiska podczas prowadzenia poszukiwań ropy naftowej i gazu na Morzu Barentsa; wskazuje w szczególności na znaczenie budzącego kontrowersje rozwoju nowych technologii zaprojektowanych specjalnie dla środowiska Arktyki, np. technologii instalacji pod dnem morskim;
30. zdając sobie sprawę z toczących się w UE i jej państwach członkowskich dyskusji na temat zmian klimatu i nowej polityki energetycznej (z niem. „Energiewende”), przypomina stanowisko UE jako głównego konsumenta gazu ziemnego pochodzącego z Arktyki oraz zaangażowanie europejskich podmiotów gospodarczych; podkreśla rolę gazu ziemnego pochodzącego z bezpiecznych źródeł, uzyskiwanego zgodnie z możliwie najwyższymi normami jako istotnego łącznika ułatwiającego przejście w przyszłości na gospodarkę niskoemisyjną; popiera stopniowe, ostrożne podejście do kwestii rozwoju źródeł energii w Arktyce oraz podkreśla fakt, że poszczególne regiony arktyczne znacznie różnią się warunkami i dlatego należy je traktować odrębnie;
31. przypomina o prawie ludności Arktyki do decydowania o własnych środkach utrzymania i uznaje jej pragnienie zrównoważonego rozwoju regionu oraz zwraca się do Komisji, by złożyła sprawozdanie, które programy UE mogłyby zostać wykorzystane do wsparcia takiego długoterminowego zrównoważonego trwałego rozwoju, oraz by opracowała środki z myślą o bardziej konkretnym wkładzie w spełnienie tego pragnienia;
32. przyjmuje do wiadomości priorytety rozwojowe nowego rządu Grenlandii; wzywa Komisję, aby zbadała, w jaki sposób programy UE mogłyby przyczynić się do zrównoważonego rozwoju Grenlandii, zwłaszcza w świetle gwałtownie nasilającej się w Grenlandii aktywności podmiotów spoza Europy; nakłania Komisję i państwa członkowskie do strategicznego patrzenia na przyszłość Grenlandii i rozwój jej zasobów, a jednocześnie do zadbania o to, aby europejskie zaangażowanie właściwie przyczyniało się do zrównoważonego rozwoju kraju;
33. wyraża zaniepokojenie bardzo ograniczonym sukcesem listu intencyjnego podpisanego przez wiceprzewodniczącego Komisji z Grenlandią w porównaniu z tempem zaangażowania i przygotowaniami inwestycyjnymi krajów azjatyckich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do koordynacji działań również z europejskimi przedsiębiorstwami, aby zapewnić uwzględnianie długoterminowych interesów UE oraz jej możliwości wkładu w długoterminowy zrównoważony rozwój;
34. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządom i parlamentom państw regionu arktycznego.
- [1] Dz.U. C 136 E z 11.5.2012, s. 71.