Projekt rezolucji - B8-0120/2014Projekt rezolucji
B8-0120/2014

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Libii

16.9.2014 - 2014/2844 (RSP)

złożony w następstwie oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu

Ana Gomes, Pier Antonio Panzeri, Miroslav Poche, Nicola Caputo, Elena Valenciano Martínez-Orozco, Goffredo Maria Bettini, Tonino Picula, Vincent Peillon w imieniu grupy S&D

Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0111/2014

Procedura : 2014/2844(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B8-0120/2014
Teksty złożone :
B8-0120/2014
Debaty :
Teksty przyjęte :

B8‑0120/2014

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Libii

2014/2844 (RSP)

Parlament Europejski,

–       uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Libii, w szczególności rezolucję z dnia 15 września 2011 r. w sprawie sytuacji w Libii[1] i rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie sytuacji migrantów w Libii[2],

–       uwzględniając pakiet EPS dotyczący Libii z września 2014 r.,

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji w regionie Sahelu pod względem praw człowieka i bezpieczeństwa[3],

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2012 r. w sprawie sprawozdania rocznego Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa[4] oraz rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa: dążenie do wzmocnienia partnerstwa[5],

–       uwzględniając konwencje genewskie z 1949 r. i protokoły dodatkowe do nich z 1977 r. oraz zobowiązanie stron konfliktu zbrojnego do przestrzegania i dbania o przestrzeganie prawa humanitarnego w każdych okolicznościach,

–       uwzględniając Konwencję w sprawie bezpieczeństwa ONZ i jego personelu oraz protokół fakultatywny do niej,

–       uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 15 sierpnia 2014 r. i 30 sierpnia 2014 r.,

–       uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 26 sierpnia 2014 r.,

–       uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970, 1973 (2011) i 2174 z dnia 27 sierpnia 2014 r.,

–       uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.     mając na uwadze, że Libijczycy, którzy w lutym 2011 r. wyszli na ulice z żądaniem praw politycznych, spotkali się z masowymi represjami ze strony państwa, co wywołało dziewięciomiesięczny konflikt wewnętrzny i doprowadziło do odsunięcia od władzy reżimu Kaddafiego;

B.     mając na uwadze, że w czerwcu 2014 r. odbyły się w Libii trzecie powszechne, demokratyczne i wolne wybory do Izby Reprezentantów, która zastąpi Powszechny Kongres Narodowy wybrany w lipcu 2012 r.;

C.     mając na uwadze, że Libia stoi w obliczu eskalacji walk między lokalnymi grupami zbrojnymi, w tym ataków na ludność i własność cywilną, z którymi wiąże się powszechne łamanie praw człowieka, w niektórych przypadkach mające wymiar zbrodni wojennych;

D.     mając na uwadze, że regionalne i inne podmioty zagraniczne aktywnie interweniują w Libii, podejmując działania, które pogłębiają podziały lokalne, wpływając na słabe struktury zarządzania i tym samym zagrażając transformacji demokratycznej w Libii;

E.     mając na uwadze, że społeczność międzynarodowa nasila swoje zaangażowanie, wspierając pokojowe rozwiązanie obecnego kryzysu;

1.      wzywa wszystkie strony w Libii, aby uzgodniły natychmiastowe zawieszenie broni, zaprzestały walk i podjęły narodowy dialog polityczny z udziałem wszystkich stron;

2.      potępia przemoc w Libii, zwłaszcza w okolicy Trypolisu i Bengazi, która jest skutkiem trwających walk grup zbrojnych i podburzania do przemocy, oraz wyraża głębokie zaniepokojenie cierpieniami libijskiej ludności cywilnej i instytucji i w pełni się z nimi solidaryzuje;

3.      zauważa wpływ ogólnego braku bezpieczeństwa i pogarszających się rządów w Libii na bezpieczeństwo w regionie i w Europie; przypomina, że trwające przez cały lipiec i sierpień 2014 r. walki o uzyskanie kontroli nad lotniskiem w Trypolisie doprowadziły do dramatycznej eskalacji i chaosu, powodując wiele ofiar śmiertelnych i zniszczenie strategicznej infrastruktury;

4.      potępia serie ataków przeciwko ludności i własności cywilnej, które w pewnych przypadkach mogą mieć wymiar zbrodni wojennych; przypomina, że wszystkie strony w Libii muszą zobowiązać się do ochrony cywili przez cały czas, a wszystkie osoby zatrzymane powinny być traktowane zgodnie z międzynarodowymi prawami człowieka i prawem humanitarnym; przypomina, że według Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MKT) ataki celowo wymierzone przeciwko personelowi niosącemu pomoc humanitarną lub misjom pokojowym na mocy Karty ONZ, których zadaniem jest ochrona cywilów i obiektów cywilnych zgodnie z międzynarodowym prawem konfliktów zbrojnych, stanowią zbrodnię wojenną;

5.      przypomina rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2174 przyjętą w dniu 27 sierpnia 2014 r., która rozszerza dotychczasowe sankcje międzynarodowe nałożone na Libię, aby uwzględnić w nich odpowiedzialność karną osób zaangażowanych w akty lub popierających akty „zagrażające pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Libii albo utrudniające lub podważające pomyślne zakończenie jej transformacji politycznej”; zwraca się do UE, jej państw członkowskich i szerszej społeczności międzynarodowej, aby rozważyły możliwość zastosowania takich środków wobec konkretnych osób, które zagrażają perspektywie pokoju i demokratycznej transformacji w Libii, a następnie umieściły je na liście w taki sam sposób, w jaki społeczność międzynarodowa umieściła na liście Kaddafiego i jego najbliższe otoczenie;

6.      przypomina, że walczące strony muszą ponieść odpowiedzialność i stanąć przed sądami krajowymi lub Międzynarodowym Trybunałem Karnym, którego jurysdykcja – na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństw ONZ nr 1970 – obejmuje popełnione w Libii od 15 lutego 2011 r. zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo;

7.      popiera Izbę Reprezentantów jako legalny organ pochodzący z wyborów, które odbyły się w czerwcu 2014 r.; przypomina, że Izba Reprezentantów musi wyciągnąć dłoń do wszystkich zaangażowanych stron, aby uzyskać ogólne porozumienie i uniknąć decyzji, które mogą pogłębić podziały zamiast je niwelować; zaprasza członków Izby Reprezentantów, aby odwiedzili Parlament Europejski i spotkali się z nowo wybranymi posłami;

8.      pochwala prace zgromadzenia konstytucyjnego opracowującego konstytucję oraz ducha zgody i konstruktywnego dialogu; zachęca ten organ do kontynuacji prac nad tekstem konstytucji, której podstawą są praworządność i prawa człowieka, i w której zostaną zapisane prawa wszystkich Libijczyków i ochrona tych praw; wzywa Izbę Reprezentantów do możliwie najszybszego poddania projektu pod głosowanie; zachęca do ustanowienia komisji pojednawczej, podobnej do komisji ustanowionej w Republice Południowej Afryki w latach 90. XX w.;

9.      wzywa libijski rząd tymczasowy i Izbę Reprezentantów do podjęcia szeroko zakrojonego dialogu politycznego, który stanowi jedyną drogę naprzód;

10.    wzywa kraje ościenne i podmioty w regionie do powstrzymania się od działań, które mogłyby pogłębić obecne podziały i narazić na szwank demokratyczną transformację Libii; pochwala gościnność Tunezyjczyków wobec setek tysięcy obywateli libijskich uciekających do Tunezji przed przemocą;

11.    wzywa UE, aby poparła specjalnego przedstawiciela ONZ Bernardino Léona i UNSMIL w negocjacjach w sprawie zawieszenia broni, korzystając z pośrednictwa specjalnego wysłannika UE do Libii i przedstawicielstwa UE, a po osiągnięciu zawieszenia broni – w ewentualnym monitorowaniu zawieszenia broni przez społeczność międzynarodową;

12.    wyraża głębokie zaniepokojenie bezprecedensowym napływem na wybrzeża Włoch i Malty osób ubiegających się o azyl i nielegalnych migrantów, z których wielu wyrusza z terytorium Libii; wzywa UE, aby kierowała się priorytetami określonymi w Śródziemnomorskiej Grupie Zadaniowej i zapoczątkowała dialog polityczny z rządem libijskim na temat kwestii migracyjnych, gdy tylko warunki na to pozwolą;

13.    potępia handel ludźmi; wyraża głębokie zaniepokojenie wyjątkowo trudną sytuacją migrantów z zagranicy i uchodźców pozostawionych własnemu losowi w Libii oraz apeluje o podjęcie energiczniejszych wysiłków międzynarodowych w celu przeprowadzenia dochodzeń i postawienia przed sądem przestępców zamieszanych w nielegalny handel tymi ludźmi;

14.    jest głęboko zaniepokojony nasilającą się obecnością Al-Kaidy oraz powiązanych z nią grup i osób, które działają w Libii, oraz potwierdza konieczność zwalczania wszelkimi możliwymi środkami zagrożeń dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa powodowanych przez akty terrorystyczne, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i prawem międzynarodowym, w tym stosownymi międzynarodowymi prawami człowieka, prawem uchodźczym i prawem humanitarnym;

15.    jest głęboko zaniepokojony niebezpieczeństwem, jakie stwarza niezabezpieczona broń i amunicja w Libii oraz jej rozprzestrzenianie, co zagraża stabilności w Libii, regionie i Europie, między innymi w wyniku transferu broni do grup terrorystycznych i ekstremistycznych stosujących przemoc, które uczestniczą w innych konfliktach;

16.    podkreśla konieczność przestrzegania przez wszystkie strony humanitarnych zasad człowieczeństwa, neutralności, bezstronności i niezależności, aby zapewnić niesienie pomocy humanitarnej, bezpieczeństwo osób cywilnych otrzymujących pomoc i bezpieczeństwo pracowników pomocy humanitarnej; przypomina, że według Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego ataki celowo wymierzone przeciwko personelowi niosącemu pomoc humanitarną lub misjom pokojowym na mocy Karty ONZ, o ile są oni uprawnieni do ochrony przysługującej cywilom i obiektom cywilnym zgodnie z międzynarodowym prawem konfliktów zbrojnych, stanowią zbrodnię wojenną;

17.    wzywa Komisję i ESDZ, aby koordynowała działania państw członkowskich w Libii i skoncentrowała wsparcie na budowie państwa i instytucji, a także aby wspólnie z państwami członkowskimi, ONZ, NATO i partnerami regionalnymi pomogła w tworzeniu skutecznych, zarządzanych i kontrolowanych na szczeblu krajowym sił bezpieczeństwa (sił zbrojnych i sił policyjnych), które będą w stanie zapewnić pokój i porządek w kraju; podkreśla, że UE powinna również nadać priorytetowe znaczenie pomocy w reformowaniu libijskiego systemu sądownictwa, a także innych obszarów zasadniczych dla demokratycznych rządów, takich jak niezależne media, poszanowanie praw człowieka, pojednanie narodowe i zwalczanie korupcji, aby zaspokoić potrzeby wyrażane przez władze Libii i naród libijski; wzywa władze Libii do pełnego wdrożenia – dzięki zapewnieniu niezbędnych zasobów – prawa uznającego gwałt za zbrodnię wojenną;

18.    zaleca silne zaangażowanie UE – obok ONZ i innych podmiotów międzynarodowych – w proces rozbrajania bojówek, co ma zasadnicze znaczenie dla umożliwienia budowy sił zbrojnych i sił policyjnych zarządzanych i kontrolowanych na szczeblu krajowym; dostrzega znaczenie przegrupowania prowadzonej w ramach WPBiO misji pomocy granicznej UE (EUBAM) w Libii, aby pomóc temu krajowi w zabezpieczeniu granic, gdy tylko warunki na to pozwolą, ale nalega na wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, aby dokonała przeglądu mandatu tej misji i zaplanowała nową misję WPBiO uwzględniającą potrzebę konsekwentnego i trwałego zreformowania i usprawnienia całego systemu bezpieczeństwa w Libii; podkreśla, że pomoc UE związana z bezpieczeństwem, która koncentruje się jedynie na bezpieczeństwie granic, jest wyraźnie niewystarczająca i nieodpowiednia do potrzeb kraju i wyzwań w zakresie bezpieczeństwa w regionie, w tym UE;

19.    popiera działania misji ONZ w Libii i nowo mianowanego specjalnego wysłannika Rady Bezpieczeństwa ONZ Bernardino Leona; zwraca się do społeczności międzynarodowej o podjęcie działań w Libii w ramach Rady Bezpieczeństwa ONZ i przy poparciu Ligii Państw Arabskich i Unii Afrykańskiej oraz wspieranych przez kraje ościenne, zwłaszcza Egipt, Tunezję i Algierię;

20.    zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządowi Libii i Izbie Reprezentantów, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Lidze Państw Arabskich i Unii Afrykańskiej.