PROJEKT REZOLUCJI w sprawie priorytetów Parlamentu w odniesieniu do programu prac Komisji na 2015 r.
12.1.2015 - (2014/2829(RSP))
zgodnie z art. 37 ust. 3 Regulaminu i z Porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską
Gabriele Zimmer w imieniu grupy GUE/NGL
B8‑0039/2015
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie priorytetów Parlamentu w odniesieniu do programu prac Komisji na 2015 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji w sprawie jej programu prac na 2015 r. (COM(2014) 910),
– uwzględniając Porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją[1], w szczególności jego załącznik IV,
– uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej pt. „Plan inwestycyjny dla Europy” (COM(2014) 903),
– uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu zarządzania gospodarczego – sprawozdanie ze stosowania rozporządzeń (UE) nr 1173/2011, 1174/2011, 1175/2011, 1176/2011, 1177/2011, 472/2013 i 473/2013 (COM(2014) 905);
– uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 18 grudnia 2014 r.,
– uwzględniając art. 37 ust. 3 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że UE nadal boryka się z najpoważniejszym kryzysem gospodarczym i społecznym od jej powstania, w tym z zastojem gospodarczym i groźbą zbliżającej się deflacji, wysokim bezrobociem, utratą praw społecznych i pracowniczych oraz zwiększającymi się nierównościami społeczno-gospodarczymi, co stawia przed UE niespotykane dotychczas wyzwania;
B. mając na uwadze, że przyczyną obecnego kryzysu jest w znacznej mierze wprowadzenie euro jako waluty o poważnych wadach strukturalnych, co z perspektywy czasu wskazuje, iż nie była ona adekwatna do celu; jest zdania, że do wad tych zalicza się brak nadzoru, ponieważ setki miliardów euro wypłynęły z tzw. krajów centralnych na obrzeża UE, oraz brak planowania, ponieważ nie istniały struktury naprawcze, które zajęłyby się szkodami wyrządzonymi przez ten nagły i masowy przepływ waluty na poziomie transnarodowym; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie ponoszą wspólną odpowiedzialność za wrodzone wady strukturalne euro, oraz mając na uwadze, że zadłużenie spowodowane przez te wady jest bardzo nieproporcjonalne, ponieważ niektóre kraje odnoszą korzyści, a inne zepchnięto w głęboki kryzys; mając na uwadze, że te fundamentalne wady i nierównowaga nie zostały jeszcze rozwiązane;
C. mając na uwadze, że instytucje UE nakładają kolejne ograniczenia na budżety krajowe; mając na uwadze, że polityka ta doprowadzi do rosnącego bezrobocia, poważnej obniżki płac, wyższego wieku emerytalnego i niższych wydatków publicznych w takich dziedzinach jak edukacja i zdrowie, a ponadto zdusi popyt, przygotowując grunt pod wprowadzenie radykalnego programu prywatyzacji, co z kolei stworzy warunki do dalszego pogłębienia obecnego kryzysu gospodarczego i społecznego;
D. mając na uwadze, że siedem lat po wybuchu kryzysu finansowego sektor finansowy jest nadal niewystarczająco uregulowany i utrzymuje się ryzyko banków „zombie”, podtrzymywanych przy życiu mimo niedawnego testu warunków skrajnych przeprowadzonego przez EBC, co blokuje przepływy kredytowe do przedsiębiorstw i gospodarstw domowych;
E. mając na uwadze, że w dyskusjach na temat tzw. unii rynków kapitałowych podkreśla się fakt, iż lobby rynków finansowych jest silniejsze niż kiedykolwiek, gdyż dąży do osiągnięcia jak największej swobody działania i zysków poprzez ponowne ożywienie rynku takich toksycznych produktów jak papiery wartościowe zabezpieczone aktywami;
F. mając na uwadze, że przyjęte środki zaradcze w rodzaju pakietów dotyczących zarządzania gospodarczego trwale podważają wybory polityczne suwerennych i demokratycznie wybranych rządów państw członkowskich oraz demokratyczną kontrolę ze strony narodów Europy, w tym kontrolę parlamentów państw członkowskich, oraz wprowadzają trwałe środki oszczędnościowe, które prowadzą Europę w kierunku długoterminowego kryzysu gospodarczego;
G. mając na uwadze, że systemy podatkowe są zaprojektowane z korzyścią dla dużych przedsiębiorstw, nie zaś dla zwykłych obywateli; mając na uwadze, że środki oszczędnościowe i twarde środki dyscypliny fiskalnej, wraz z poważnym spadkiem dochodów rządowych w rezultacie uchylania się od opodatkowania i unikania go, wywierają dodatkową presję na budżety państw członkowskich i godzą w interesy podatników i pracowników w Unii;
H. mając na uwadze, że istotnym problemem z dziedziny sprawiedliwości społecznej jest fakt, iż podczas gdy mieszkańcy Europy cierpią nieodwracalnie z powodu programów oszczędnościowych i neoliberalnych reform strukturalnych, tajne umowy podatkowe, globalne uchylanie się od opodatkowania i przenoszenie zysków do rajów podatkowych są całkowicie zgodne z prawem;
I. zwracając uwagę na fakt, że skandal wokół roli przewodniczącego Komisji, jaką odegrał on w systemach uchylania się od płacenia podatków w Luksemburgu, podważył wiarygodność Komisji, zwłaszcza jeżeli chodzi o deklarowany cel walki z rajami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania, oszustwami podatkowymi i w odniesieniu do promowania sprawiedliwego systemu podatkowego zasilanego przez wszystkie grupy społeczeństwa;
J. mając na uwadze, że kryzys klimatyczny nadal stanowi zagrożenie dla stabilności, zdrowia i środków do życia społeczeństw na całym świecie, a także dla dobrostanu zwierząt i różnorodności biologicznej; mając na uwadze, że polityka przeciwdziałania zmianie klimatu UE jest niewystarczająca, a potrzebę rzeczywistej zmiany systemu produkcji przyćmiewa jak dotąd dążenie do poprawy konkurencyjności UE na rynku światowym;
K. mając na uwadze, że do tej pory strategie polityczne nie tylko nie zdołały przywrócić zrównoważonej gospodarki sprzyjającej włączeniu społecznemu – która mogłaby zapewnić godziwe miejsca pracy milionom osób bezrobotnych i zatrudnionych poniżej swoich kwalifikacji w Unii Europejskiej, a także wysoki poziom opieki społecznej, przy jednoczesnej ochronie środowiska naturalnego – ale nieudolna polityka wzbudziła wręcz głęboką nieufność obywateli wobec zdolności UE do rozwiązania problemów ich codziennego życia;
L. mając na uwadze, że większa przejrzystość, otwartość i demokratyzacja UE, w tym większy udział obywateli w kształtowaniu przyszłości Unii, mają podstawowe znaczenie dla przywrócenia zaufania obywateli do UE i tym samym dla długofalowego przetrwania Unii;
M. zwracając uwagę, że istnieje potrzeba fundamentalnego przejścia od polityki realizowanej obecnie przez Komisję ku polityce, która umocni UE i wysiłki państw członkowskich na rzecz doprowadzenia do trwałego wzrostu gospodarczego, pełnego zatrudnienia oraz zwalczania ubóstwa, wykluczenia społecznego i nierówności w dochodach;
CZĘŚĆ 1
1. wyraża głębokie niezadowolenie z faktu, że w programie prac Komisji na 2015 r. nie uwzględniono wniosków ustawodawczych opracowanych i omawianych w poprzedniej kadencji;
2. stanowczo potępia zasadę braku ciągłości politycznej Komisji, ponieważ kompletnie narusza to prawa Parlamentu Europejskiego jako współustawodawcy; podkreśla, że decyzja o wycofaniu dossier ustawodawczego musi być wynikiem procedury decyzyjnej; zdecydowanie sprzeciwia się proponowanemu wycofaniu wniosku w sprawie urlopu macierzyńskiego, jak również pakietu dotyczącego odpadów, przeglądu polityki w zakresie czystości powietrza oraz inicjatywy na rzecz gospodarki o obiegu zamkniętym, które uznano za kluczowe dla zrównoważonego wzrostu oraz dobrostanu i zdrowia obywateli UE;
3. głęboko ubolewa nad niedawną próbą ingerowania przez Komisję w krajowe wybory w Grecji; nalega, aby Komisja powstrzymała się od ingerowania w procesy demokratyczne w państwach członkowskich;
4. ubolewa, że mimo obietnicy zawartej w tytule „Nowy początek” program prac Komisji stanowi zasadniczo kontynuację nieudanej polityki konsolidacji fiskalnej, reform strukturalnych i deregulacji;
5. uważa w związku z tym, że program prac nie podejmuje głównych wyzwań, przed którymi stoi dziś UE, takich jak zastój gospodarczy, groźba deflacji, wysokie bezrobocie, utrata praw społecznych i pracowniczych, rosnące nierówności społeczno-gospodarcze oraz wysokie zadłużenie publiczne i zagraniczne; podkreśla, że kryzys gospodarczy, społeczny, klimatyczny i polityczny można przezwyciężyć jedynie za pomocą radykalnej, nowej polityki, która w centrum wszystkich strategii politycznych plasuje ludzi, zwierzęta i środowisko naturalne, nie zaś interesy rynków finansowych;
6. krytykuje sztandarowy element programu prac – proponowany plan inwestycyjny – jako absolutnie niewystarczający do pobudzania inwestycji, ponieważ jest on konceptualnie błędny, proponując prywatyzację zysków i socjalizację ryzyka, a także brakuje w nim niezbędnych środków finansowych na rozwiązanie problemu ogromnej luki w zakresie popytu i inwestycji w UE; podkreśla ponadto potrzebę zastąpienia Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych przez silny i liczący się „Europejski program inwestycyjny na rzecz trwałego rozwoju, zatrudnienia i integracji społecznej” w celu pobudzania jakościowego i społecznie zrównoważonego wzrostu;
7. wyraża głębokie ubolewanie z powodu faktu, że w programie prac pominięto wymiar społeczny i ekologiczny; ubolewa również nad brakiem polityki w dziedzinie kultury, młodzieży i edukacji; podkreśla, że środki oszczędnościowe osłabiły usługi publiczne i podważyły wpływ kształcenia i szkolenia na ożywienie gospodarcze; przypomina, że wsparcie dla zawodów i sektorów kreatywnych, a także dla uczenia się przez całe życie musi być traktowane jako priorytet w celu zwalczania bezrobocia, ubóstwa i nierówności;
8. podkreśla, że poziom długu publicznego i zagranicznego krajów peryferyjnych UE należy do najwyższych na świecie, co jest dowodem na asymetryczny charakter procesu integracji; przypomina, że przyczyną tego zadłużenia jest w znacznej mierze ratowanie instytucji finansowych, które wcześniej angażowały się w nieuczciwe i spekulacyjne praktyki ze względu na brak odpowiednich uregulowań i demokratycznej kontroli gospodarki; potępia fakt, że dług publiczny stał się pretekstem do narzucenia środków oszczędnościowych, które poskutkowały wzrostem ubóstwa, naruszaniem fundamentalnych praw społecznych i praw człowieka oraz większym zadłużeniem; uważa, że konieczne jest zajęcie się problemem zadłużenia poprzez renegocjowanie go (restrukturyzację i znaczne zmniejszenie) i sprowadzenie do zrównoważonego poziomu, ponieważ stanowi to pilną kwestię elementarnej sprawiedliwości; zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku ustawodawczego zakazującego konfiskaty mienia przez banki, skierowanej przeciwko zwykłym obywatelom, którzy odczuli negatywne skutki kryzysu;
9. domaga się, aby Komisja ponownie rozważyła program sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT), dbając o to, by program lepszego stanowienia prawa i jego uproszczenia nie był wykorzystywany jako pretekst do deregulacji, która osłabia ochronę socjalną pracowników, ochronę konsumentów, normy środowiskowe, normy dobrostanu zwierząt oraz dialog społeczny;
10. domaga się, aby Komisja i państwa członkowskie wykazały prawdziwą determinację polityczną w zakresie opodatkowania faktycznych posiadaczy majątku i aby opracowano kompleksową strategię obejmującą konkretne i skuteczne środki ustawodawcze, skupione zwłaszcza na międzynarodowej działalności przedsiębiorstw, przenoszeniu zysków międzynarodowych koncernów i transakcjach wewnątrz grup, jak również zakazujące przedsiębiorstw offshore i rajów podatkowych i ustanawiające minimalne stawki podatku od osób prawnych;
11. wzywa Komisję do dopilnowania, aby całe przyszłe ustawodawstwo podlegało ocenie wpływu na prawa społeczne i podstawowe; w szczególności pakiety dotyczące zarządzania gospodarczego, polityka imigracyjna i unijne systemy gromadzenia, przetwarzania, przekazywania i przechowywania danych na szeroką skalę powinny być przedmiotem oceny ex ante ich zgodności z prawami podstawowymi;
CZĘŚĆ 2
STANOWISKA POLITYCZNE WG SEKTORÓW W ODNIESIENIU DO PROGRAMU PRAC KOMISJI NA 2015 R.
Nowa, społecznie zrównoważona polityka na rzecz zatrudnienia, wzrostu gospodarczego i inwestycji
12. podkreśla fakt, że aktualny kryzys gospodarczy i społeczny jest także rezultatem neoliberalnej polityki Komisji polegającej na promowaniu deregulacji rynków finansowych, liberalizacji rynku towarów i usług oraz nadawaniu rosnącego znaczenia aspektowi finansowemu gospodarki, a także redukcji inwestycji publicznych i postępującej deregulacji rynku pracy; wzywa Komisję do diametralnego przeformułowania założeń tej polityki;
13. wzywa Komisję do przedłożenia wniosku w sprawie przystąpienia UE do Europejskiej karty społecznej, co będzie pierwszym krokiem ku osiągnięciu lepszej równowagi między interesami społecznymi i pracowniczymi z jednej strony a interesami gospodarczymi z drugiej;
14. zwraca się do Komisji o zastąpienie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych silnym i liczącym się „Europejskim programem inwestycyjnym na rzecz trwałego rozwoju, zatrudnienia i integracji społecznej” w celu pobudzenia jakościowego i społecznie zrównoważonego wzrostu;
15. wzywa Komisję do przeglądu przepisów w zakresie pomocy państwa, tak aby umożliwić interwencję państwa w celu wzmocnienia projektów korzystnych społecznie i środowiskowo oraz wspierania MŚP i przedsiębiorstw w trudnej sytuacji, przyczyniając się do odtworzenia ich zdolności produkcyjnych, które zostały mocno naruszone przez kryzys;
16. zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych, który będzie faktycznie odzwierciedlał priorytety niezbędne do pobudzenia zrównoważonego, jakościowego i społecznie zrównoważonego wzrostu;
17. podkreśla, że polityka regionalna stanowi nieodzowne narzędzie promowania spójności gospodarczej i społecznej, a jej głównymi celami są: niwelowanie różnic między regionami, dążenie do rzeczywistej konwergencji oraz stymulowanie wzrostu i zatrudnienia; podkreśla, że polityka spójności musi być kontynuowana i wzmocniona, przy czym zawsze powinna ona mieć charakter niezależnej strategii politycznej gwarantującej trwały rozwój (gospodarczy, społeczny, ekologiczny i terytorialny), niwelowanie różnic między regionami i przeciwdziałanie opóźnieniom rozwojowym biedniejszych regionów;
18. odrzuca podejście Komisji polegające na podporządkowaniu polityki spójności europejskiemu zarządzaniu gospodarczemu, jak również na stosowaniu warunkowości makroekonomicznej paktu stabilności i wzrostu jako wymogu warunkującego dostęp do funduszy na politykę spójności i rozwój regionalny; podkreśla, że polityki spójności nie należy wykorzystywać jako instrumentu wymierzania kar finansowych;
19. uważa, że istniejące finansowanie ze strony UE i obecne zasoby finansowe UE przeznaczane na politykę spójności są niewystarczające, aby zaspokoić potrzeby związane z faktyczną konwergencją, różnicami regionalnymi, wysokim bezrobociem, nierównymi dochodami i ubóstwem w Unii Europejskiej; wskazuje na potrzebę wzmocnienia budżetu UE w dziedzinie polityki spójności; wyraża głębokie zaniepokojenie znacznym opóźnieniem we wdrażaniu polityki spójności na lata 2014–2020, jak również zaległymi płatnościami w ramach polityki spójności na lata 2007–2013;
Polityka cyfrowa chroniąca interesy i prawa obywateli
20. z zadowoleniem przyjmuje cel Komisji zakładający przodowanie w rewolucji cyfrowej; podkreśla jednak, że internet należy do domeny publicznej, a w centrum polityki UE musi być zapewnienie zasady neutralności sieci;
21. zauważa, że zaufanie obywateli do internetu jest kluczowe dla powodzenia cyfrowego społeczeństwa i gospodarki; jest przekonany, że bezpieczeństwo cybernetyczne, zwłaszcza osób małoletnich, ma znaczenie, ale dla obywateli równie ważna jest wolność od podejrzeń; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia ochrony prywatności i danych osobowych w internecie, zarówno przed podmiotami publicznymi, jak i prywatnymi;
22. jest zdania, że z uwagi na coraz bardziej niepewne warunki pracy w gospodarce cyfrowej strategia jednolitego rynku cyfrowego Komisji powinna zostać uzupełniona o środki zabezpieczające w celu zapewnienia godnych warunków pracy w tym sektorze;
23. uważa, że oznaczenie „sprawiedliwa praca” przyznawane oprogramowaniu (np. grom i aplikacjom) może służyć jako pierwszy krok w tym kierunku;
24. podkreśla, że przewidywana reforma praw własności intelektualnej powinna nie tylko gwarantować prawa właścicieli – z jednej strony autorów i twórców, a z drugiej organizacji zbiorowego zarządzania, wydawców i przemysłu rozrywkowego – lecz także zapewniać szeroki dostęp odbiorcom oraz gwarantować, że dalsze innowacje nie zostaną zatrzymane;
Nowa, zrównoważona polityka przeciwdziałania zmianie klimatu i sprawiedliwa społecznie polityka energetyczna
25. uważa, że kryzys klimatyczny jest wynikiem wadliwego, energochłonnego systemu produkcji, który ma na celu osiąganie zysku, i że przeciwdziałania zmianie klimatu nie można pozostawić rynkowi, ale wymaga ono radykalnej zmiany metod produkcji i konsumpcji; wzywa Komisję do ponownego rozważenia swojej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu oraz do włączenia strategii w zakresie zmiany klimatu do wszystkich dziedzin polityki;
26. ubolewa nad wykazywanym dotąd przez Komisję brakiem ambicji, jeżeli chodzi o wiążące cele; uważa, że pilnie potrzebne jest zwiększenie ambicji w kwestii klimatu, o ile Unia Europejska ma pozostać liderem w negocjacjach w sprawie zmiany klimatu, zachęcać do tworzenia ekologicznych miejsc pracy i wnosić sprawiedliwy wkład w globalne działania na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych;
27. przyjmuje do wiadomości obietnicę złożenia do końca 2015 r. wniosków ustawodawczych w celu wdrożenia pakietu dotyczącego klimatu i energii do roku 2030; przypomina przewodniczącemu J.-C. Junckerowi o jego zobowiązaniu do realizacji celu 30% efektywności energetycznej;
28. wzywa Komisję do przedstawienia wiążących kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do wykorzystywania energii i biomasy; ponadto zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosków podejmujących problem emisji gazów cieplarnianych z intensywnej hodowli zwierząt gospodarskich, ponieważ mają one o wiele większy wpływ na zmianę klimatu niż inne gazy cieplarniane;
29. odnotowuje zamiar Komisji dotyczący zreformowania polityki energetycznej UE i przekształcenia jej w nową europejską unię energetyczną w celu zapewnienia dostaw energii, zmniejszenia zależności od importu z państw trzecich, zwiększenia zaangażowania konsumentów, poprawy efektywności energetycznej i oszczędności energii, działań na rzecz opartej na współpracy, międzynarodowej struktury energetycznej z udziałem Rosji oraz wspierania badań i innowacji w obszarze energetyki; w tym kontekście podkreśla, że polityka energetyczna UE musi zapewniać powszechny dostęp do energii, przyczyniać się do przystępnych cen energii z korzyścią dla wszystkich konsumentów, wzmacniać publiczną kontrolę i regulację w tym sektorze oraz przyczyniać się do pokojowego rozwiązywania konfliktów w dziedzinie energii;
30. zwraca się do Komisji, aby formułując wniosek dotyczący ram strategicznych unii energetycznej skupiła też uwagę na kwestii ubóstwa energetycznego;
31. podkreśla, jak istotne jest, aby ambitne środki strategii politycznych i ważne inwestycje pod egidą sektora publicznego zdecydowanie wspierały rozwój odnawialnych źródeł energii i efektywność energetyczną, kładzie też nacisk na konieczność wspierania rozproszonych systemów energetycznych w celu zapewnienia dostaw energii i unikania strat za sprawą transportu; podkreśla, że należy zwiększyć finansowanie działań badawczych w dziedzinie technologii niskoemisyjnych, modernizacji sieci przesyłowych i magazynowania energii;
32. zgadza się z Komisją, że ważne jest, aby położyć kres wszelkim przypadkom izolowania państw członkowskich od europejskich sieci gazowych i elektrycznych, i jest zdania, że w pierwszej kolejności UE powinna pomóc najbardziej narażonym krajom w dywersyfikacji źródeł i dróg dostaw; apeluje o zrównoważoną produkcję energii, która pozwoli jednocześnie państwom członkowskim na realizację celów energetycznych UE zgodnie z ich specyficznymi warunkami;
Zrównoważony pod względem społeczno-gospodarczym rynek wewnętrzny ze wzmocnioną bazą przemysłową
33. jest niezmiernie zaniepokojony faktem, że Komisja opowiada się za ożywieniem sekurytyzacji za sprawą tzw. unii rynków kapitałowych; przypomina Komisji, że sektor finansowy ogromnie skorzystał na deregulacji rynków finansowych i pozostaje jedną z głównych przyczyn kryzysu gospodarczego; ponawia żądanie dotyczące radykalnego zmniejszenia rozmiarów sektora finansowego, ożywienia tradycyjnych pożyczek bankowych na rzecz gospodarki realnej poprzez zakończenie środków oszczędnościowych, które hamują popyt inwestycyjny, i zapewnienia demokratycznego nadzoru i kontroli nad sektorem bankowym;
34. ubolewa nad faktem, że ukierunkowany przegląd dyrektywy o delegowaniu pracowników postrzegano wyłącznie jako środek pogłębienia rynku wewnętrznego, a nie jako dyrektywę na rzecz ochrony warunków pracowników; apeluje o autentyczną politykę ochrony praw pracowników przed dumpingiem społecznym;
35. ponownie podkreśla znaczenie rozproszonej obecności działalności przemysłowej i wytwórczej w państwach członkowskich, zgodnie z celami UE zakładającymi generowanie przez przemysł 20% PKB; zauważa, że przemysł wytwarza 80% eksportu UE oraz stanowi ważne źródło wiedzy technologicznej i wysoko wykwalifikowanych pracowników; zwraca uwagę, że w wyniku kryzysu w wielu państwach członkowskich produkcja przemysłowa spadła o ponad 20%, kryzys poważnie dotknął wiele sektorów i że potrzebna jest nowa polityka przemysłowa, aby budować nowe moce produkcyjne w ramach zrównoważonej działalności;
36. ponownie stwierdza, że szczególnie dotknięte są takie strategiczne sektory jak przemysł stalowy, sektor surowców i budownictwo oraz że obecne zasady konkurencji nie stwarzają korzystnych warunków dla ich rozwoju; przypomina cel Komisji zakładający generowanie przez przemysł 20% PKB;
37. podkreśla, że konieczne jest zapewnienie większego wsparcia mikroprzedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom (MMŚP) i spółdzielniom, szczególnie w celu pobudzania ich działalności w ramach stabilnego otoczenia biznesowego, zminimalizowania skutków dominującej pozycji rynkowej dużych przedsiębiorstw i konglomeratów oraz wsparcia MMŚP i spółdzielni w ich zakładaniu i rozwijaniu ich działalności ;
38. apeluje o regionalnie zrównoważone podejście do polityki przemysłowej, tak aby we wszystkich państwach członkowskich i regionach stworzyć zróżnicowaną bazę przemysłową, co jest kluczowe dla zagwarantowania wysokiego poziomu zatrudnienia i aktywności w całej UE;
Demokratyczna polityka gospodarcza i monetarna
39. jest głęboko przekonany, że architektura zarządzania gospodarczego oraz unii gospodarczej i walutowej jest niedemokratyczna;
40. nalega na zastąpienie obecnego paktu stabilności i wzrostu prawdziwym paktem na rzecz zatrudnienia i rozwoju, w oparciu o kryteria społeczne korzystne dla narodów UE;
41. wzywa Komisję i państwa członkowskie do ustanowienia programu wsparcia, uzupełnionego o interwencję EBC, na rzecz krajów, w których interweniuje trojka, jeżeli postanowią one w suwerenny sposób, że pozostanie przy euro jest niemożliwe do utrzymania i trudne do udźwignięcia, wraz z odpowiednią rekompensatą za straty zaistniałe w ramach wynegocjowanej rezygnacji z tej waluty;
42. apeluje o zorganizowanie konferencji międzyrządowej w celu uchylenia paktu fiskalnego (Traktat o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej) i opowiada się za jego natychmiastowym zawieszeniem do czasu przeprowadzenia tej konferencji;
43. wzywa Komisję, aby wreszcie przyznała, że środki zarządzania gospodarczego w żadnej mierze nie zdołały przywrócić społecznie zrównoważonego wzrostu gospodarczego, i w związku z tym ponownie domaga się fundamentalnego przeglądu sześciopaku i dwupaku oraz zastąpienia ich dalekosiężnymi i społecznie zrównoważonymi budżetowymi środkami stymulacyjnymi;
44. uważa, że przepisy dotyczące unii bankowej służą jedynie interesom dużego kapitału finansowego w UE i naruszają podstawowe zasady demokracji; zdecydowanie opowiada się za uchyleniem przepisów dotyczących unii bankowej i uważa, że konieczne jest zapewnienie demokratycznej kontroli publicznej nad systemem bankowym;
45. opowiada się za dogłębną zmianą mandatu i statutu EBC, zakończeniem jego fałszywej autonomii, zapewnieniem politycznej i demokratycznej kontroli ze strony państw członkowskich na równej stopie, a także za zwróceniem państwom członkowskim uprawnień do podejmowania decyzji w sprawie kluczowych możliwości gospodarczych, co obejmuje kontrolowanie ich własnej polityki pieniężnej; broni ponadto otwarcia w ten sposób drogi do przekształcenia EBC w pożyczkodawcę ostatniej instancji, który będzie funkcjonował jako zwykły bank centralny pobudzający gospodarkę w okresie deflacji i recesji; w związku z tym nalega na bezpośrednie finansowanie przez EBC i EBI inwestycji publicznych, aby wspierać gospodarkę realną zamiast nowych baniek cenowych dotyczących aktywów;
46. domaga się od Komisji dogłębnej i przejrzystej oceny różnych środków z zakresu zarządzania gospodarką, w tym również programów dostosowania makroekonomicznego zaleconych przez trojkę, a także apeluje o zastanowienie się nad krytyką wyrażaną nie tylko przez krytycznych ekonomistów, ale również przez samych członków trojki; ponownie wzywa do natychmiastowego rozwiązania systemu „trojki”;
47. ubolewa nad nieuczciwą polityką podatkową, w tym niesprawiedliwymi i regresywnymi podatkami od wody, która jest wprowadzana w państwach członkowskich w ramach programów dostosowań fiskalnych, a w szczególności pod nadzorem trojki, i wzywa do natychmiastowego położenia jej kresu, ponieważ środki te naruszają zasadę proporcjonalnej równości i progresywności opodatkowania i mają nieproporcjonalnie duży wpływ zwłaszcza na gospodarstwa domowe o niskich dochodach;
48. wyraża ubolewanie z powodu krótkoterminowego rozumowania Komisji i jej podejścia polegającego na stosowaniu półśrodków w ramach przeciwdziałania bezrobociu osób młodych; wzywa Komisję, aby interweniowała w sprawie długoterminowych czynników stymulujących zatrudnienie młodzieży, kładąc silny nacisk na tworzenie trwałych miejsc pracy wysokiej jakości dla ludzi młodych, w tym również za pomocą stanowczego podejścia opartego na prawach;
Nowa polityka sprawiedliwego handlu
49. wyraża głębokie obawy w związku z ogólnym kierunkiem nadanym przez Komisję międzynarodowej polityce handlowej UE, co dotyczy zwłaszcza braku jej spójności z kluczowymi celami UE w zakresie tworzenia miejsc pracy, zwalczania ubóstwa, zapewnienia zrównoważonej gospodarki, kontrolowania spekulacji, w szczególności spekulacji na rynku żywności, ochrony zdrowia publicznego, dobrostanu zwierząt, zrównoważonego rolnictwa i środowiska oraz zagwarantowania różnorodności kulturowej;
50. odrzuca bardzo szeroki mandat przyznany Komisji przez Radę w zakresie negocjacji kompleksowych umów o wolnym handlu, takich jak transatlantyckie partnerstwo handlowo-inwestycyjne (TTIP), kompleksowa umowa gospodarczo-handlowa (CETA) oraz porozumienie w sprawie handlu usługami (TISA), które stanowią poważne zagrożenie m.in. dla bezpieczeństwa i suwerenności żywnościowej, zatrudnienia, środowiska, zdrowia publicznego i usług publicznych, ponieważ mandat ten obejmuje też stosowanie mechanizmu rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem (ISDS), ze wszystkimi negatywnymi tego następstwami; zwraca się do Komisji o zaprzestanie tych międzynarodowych negocjacji handlowych w 2015 r. i zmianę założeń leżących u podstaw międzynarodowych umów handlowych UE;
51. przypomina, że badania wpływu zlecone przez Komisję, w szczególności te dotyczące umów TTIP, TISA i CETA, obiecujących nowe miejsca pracy i dobrobyt dla wszystkich, zawierają poważne niedociągnięcia i nie są wiarygodne, ponieważ wykorzystywane w nich modele ekonomiczne są przestarzałe; wzywa Komisję do korzystania z bardziej wiarygodnych modeli ekonomicznych oraz sprawdzenia skutków tych umów o wolnym handlu, które już weszły w życie, w kontekście wniosków zawartych w badaniach wpływu, które ich dotyczyły;
52. podkreśla, że każda umowa o wolnym handlu musi być uzależniona od utrzymania obecnego poziomu regulacji z zakresu pracy, środowiska, ochrony socjalnej i przepisów z dziedziny zamówień publicznych oraz świadczenia usług użyteczności publicznej, co obejmuje też prawo państw do przyjmowania wyższych standardów w tym zakresie w przyszłości; zaznacza, że wszelkie formy rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem muszą być wyłączone z negocjacji w sprawie umów o wolnym handlu w celu utrzymania demokratycznej kontroli nad tymi regulacjami;
53. nie akceptuje tajnego charakteru międzynarodowych negocjacji handlowych i wzywa Komisję do upublicznienia wszystkich dokumentów negocjacyjnych parlamentarzystom oraz wszystkim zainteresowanym obywatelom; wzywa do przeprowadzenia publicznej i demokratycznej debaty ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, zwłaszcza związkami zawodowymi i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, w celu zapewnienia odpowiedniego monitorowania skutków realizowanego przez Komisję programu dotyczącego umów o wolnym handlu;
54. uważa, że celem przyspieszonego wprowadzania nowych umów o wolnym handlu jest uniknięcie realnego podejścia do rozwiązania kryzysu, polegającego na ograniczaniu nierówności gospodarczych wewnątrz UE, ograniczaniu nadużyć ze strony przedsiębiorstw korporacyjnych i inwestorów, prowadzeniu audytów i ograniczaniu długu publicznego, a także koniecznemu zwalczaniu oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania;
55. przypomina, że w następstwie stanowiska zaprezentowanego przez państwa członkowskie i Parlament Komisja zgodziła się na zasadę „wyjątku kulturalnego”, zgodnie z którym kultura powinna być traktowana odmiennie od innych produktów komercyjnych, a dobra i usługi kulturalne powinny zostać wyłączone z zakresu negocjacji; uważa, że powinno to obejmować dyrektywę o audiowizualnych usługach medialnych (AVMS), dotacje publiczne, finansowe obowiązki nadawców, opodatkowanie biletów kinowych, umowy o koprodukcji filmowej, środki polityki językowej, funkcjonowanie kanałów, którym powierzono realizację zadań wynikających z misji publicznej, pułapy udziałów w kanałach i sieciach, prawa własności intelektualnej oraz szczególne systemy zabezpieczenia społecznego;
Prawdziwa polityka sprawiedliwości i przestrzegania praw podstawowych
56. wzywa Komisję do aktywnego zachęcania do przyjęcia horyzontalnej dyrektywy dotyczącej przeciwdziałania dyskryminacji, zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu, oraz do aktywnego zwalczania dyskryminacji, w tym ataków na Romów, migrantów i osoby ubiegające się o azyl oraz inne szczególnie wrażliwe grupy;
57. wzywa Komisję do dokonania oceny wdrażania krajowych strategii integracji Romów (NRIS) i zalecenia Rady dotyczącego skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich, a także do zaproponowania dodatkowych środków, jeżeli okaże się to konieczne w celu skutecznej integracji Romów;
58. zwraca się do Komisji o stosowanie się do rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji praw podstawowych w UE, w tym sprawozdań L. Michela, M. Benovej, K. Gal i R. Tavaresa; wzywa Komisję do szybkiego przedstawienia planu działań w sprawie dylematu kopenhaskiego;
59. wzywa Komisję do przedstawienia planu działania dla państw członkowskich dotyczącego poprawy warunków panujących w więzieniach, szczególnie ze względu na powszechne stosowanie środka tymczasowego pozbawienia wolności przed rozpoczęciem procesu, co obejmuje również przypadki korzystania z europejskiego nakazu aresztowania; wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego warunków panujących w więzieniach;
60. wyraża głębokie rozczarowanie bezczynnością Komisji w odniesieniu do sprawozdania ustawodawczego z własnej inicjatywy dotyczącego przeglądu europejskiego nakazu aresztowania; wzywa Komisję do przedstawienia nowego wniosku, uwzględniającego sprawozdanie Parlamentu w tej sprawie, a zwłaszcza kwestię oceny proporcjonalności;
61. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w swoich nowych inicjatywach Komisja nie zawarła odnowionego i zaktualizowanego wniosku o publiczny dostęp do dokumentów, odzwierciedlającego porozumienie osiągnięte w pierwszym czytaniu przez Parlament w 2011 r.;
62. jest zaniepokojony zapowiedzią Komisji dotyczącą zamiaru przedstawienia europejskiego planu działań w zakresie bezpieczeństwa; wzywa Komisję do przeprowadzenia dogłębnej oceny konieczności, proporcjonalności i skuteczności istniejących instrumentów w obszarze bezpieczeństwa wewnętrznego oraz walki z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną przed zaproponowaniem nowych środków w tej dziedzinie (np. w sprawie danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) i programu śledzenia środków finansowych należących do terrorystów (TFTP));
63. wzywa Komisję, aby odpowiedziała na oczekiwania Parlamentu Europejskiego przedstawione w jego rezolucjach w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA, w szczególności po upublicznieniu sprawozdania Senatu Stanów Zjednoczonych w sprawie tortur stosowanych przez CIA;
64. z zadowoleniem przyjmuje ponowne zaangażowanie na rzecz przystąpienia do europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC); uważa jednak opinię Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do EKPC za duży krok wstecz w zakresie praw człowieka;
65. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie na rzecz przystąpienia do odnowionej karty społecznej;
66. wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia wyroku ETS w sprawach połączonych C 293/12 i C 594/12 z dnia 8 kwietnia 2014 r.; w tym kontekście wzywa Komisję do powstrzymania się od proponowania jakichkolwiek dalszych środków w oparciu o generalne zatrzymywanie danych;
67. uważa, że wyrok ETS w sprawie zatrzymywania danych odnosi się do gromadzenia danych dotyczących przelotu pasażera do celów egzekwowania prawa; zwraca się zatem do Komisji o wycofanie wniosku w sprawie unijnego rejestru danych dotyczących przelotu pasażera;
68. wzywa Komisję do rozpoczęcia poważnych działań w celu ochrony obywateli przed nasilonym nadzorem państwa;
Polityka migracyjna oparta na prawach człowieka
69. liczy na to, że oczekiwany komunikat w sprawie europejskiego programu w dziedzinie migracji zaprezentuje prawdziwie całościowe podejście do migracji w UE dzięki propozycjom rozwijania bezpiecznych i legalnych sposobów dostępu do ochrony w Europie dla wszystkich kobiet, mężczyzn i dzieci potrzebujących ochrony, aby ludzie nie byli już zmuszani do ryzykowania życiem na Morzu Śródziemnym lub na pustyniach w drodze do Europy;
70. apeluje o to, aby w oczekiwanym komunikacie w sprawie europejskiego programu w dziedzinie migracji przedstawiono nowe sposoby legalnej migracji obejmujące nie tylko wysoko wykwalifikowanych pracowników, tak aby ludzie nie podejmowali więcej nielegalnej pracy;
71. potępia obecne podejście do wspólnej europejskiej polityki w dziedzinie migracji, skoncentrowanej na zapobieganiu i zwalczaniu nielegalnej migracji, w tym poprzez zatrzymania, bez uwzględnienia coraz większej liczby osób ubiegających się o azyl z powodu ucieczki przed wojną, prześladowaniami i klęskami żywiołowymi;
72. wyraża poważne obawy co do gotowości Komisji do zacieśnienia współpracy z państwami trzecimi w celu usprawnienia zarządzania migracją; wyraża zaniepokojenie wzrostem liczebności tych umów i stopniem ich pogłębienia, w tym w państwach trzecich, w których prawa człowieka nie są przestrzegane, jak ma to miejsce w przypadku procesu z Chartumu i nadchodzącej inicjatywy w sprawie szlaku migracyjnego Róg Afryki-UE;
73. zwraca uwagę, że współpraca UE z państwami trzecimi w dziedzinie migracji może utrudniać mężczyznom, kobietom i dzieciom skuteczne korzystanie z prawa do opuszczenia własnego kraju; uważa, że przyczynia się to do wzrostu liczby naruszeń praw człowieka w odniesieniu do migrantów i osób ubiegających się o azyl na wszystkich etapach procesu migracji;
74. potępia rosnącą eksternalizację granic UE pod pretekstem prowadzenia współpracy na rzecz rozwoju; przypomina, że pomoc rozwojowa nie powinna być uzależniona od zawarcia umów o readmisji, rozwoju i wykorzystania technologii nadzorowania granic ani przetrzymywania migrantów;
75. wzywa Komisję do rozpoczęcia oceny możliwych zmian w obecnym wspólnym europejskim systemie azylowym, biorąc pod uwagę zarówno niedawne orzecznictwo ETS, jak i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz konieczność zapewnienia jednolitego statusu azylu, ważnego w całej Unii (jak określono w art. 78 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej);
Promotor pokoju na arenie międzynarodowej
76. wzywa Komisję i Radę do opracowania zrównoważonej polityki zagranicznej, gwarantującej poprawę stosunków UE z partnerami strategicznymi w odpowiednich obszarach, co obejmuje obszar Morza Śródziemnego, Rosję, Chiny i nowe wschodzące podmioty globalne i regionalne;
77. nie zgadza się z kierunkiem, w jakim idą WPZiB i WPBiO, tj. kierunkiem pełnej zgodności z NATO i relacją transatlantycką, który polega na dalszej militaryzacji stosunków międzynarodowych, zgodzie na interwencje i aktywnym wspieraniu kompleksu wojskowo-przemysłowego; wzywa do poszanowania prawa międzynarodowego i powrotu do polityczno-dyplomatycznych sposobów rozwiązywania konfliktów;
Unia demokratycznych zmian
78. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do przedstawienia wniosków dotyczących międzyinstytucjonalnego porozumienia w sprawie rejestru służącego przejrzystości obowiązkowego dla wszystkich instytucji UE, lecz potwierdza konieczność zwiększenia demokracji przedstawicielskiej i uczestniczącej poprzez wprowadzenie w życie artykułów 9–12 Traktatu z Lizbony;
Pozostałe priorytety polityczne
Polityka rybołówstwa
79. wzywa do przyjęcia zdecentralizowanej wspólnej polityki rybołówstwa, propagującej modernizację i zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i zapewniającej jego społeczno-gospodarczą żywotność, trwałość zasobów, utrzymywanie i tworzenie miejsc pracy oraz poprawę warunków życia pracowników tego sektora;
80. wzywa do przyjmowania środków poprawy cen pierwszej sprzedaży ryb oraz zwiększenia dochodów pracowników sektora rybołówstwa oraz dotacji lub mechanizmów kompensacyjnych dla pracowników tego sektora dotkniętych gospodarczymi i społecznymi reperkusjami wynikającymi z planów naprawczych, zarządzania w perspektywie wieloletniej i środków ochrony ekosystemów;
81. wzywa do przyjmowania środków zapewniających krajową niezależność w wyłącznych strefach ekonomicznych państw członkowskich oraz w ich zasobach rybnych, pozwalających na zarządzanie z bliska; jest zdania, że należy zachować promień 12 mil jako obszar wyłącznego dostępu dla krajowej floty każdego z państw członkowskich, i proponuje, by rozważyć możliwość jego rozszerzenia na obszary przyległe, odpowiadające szelfom kontynentalnym;
82. wzywa do ochrony różnorodności biologicznej w środowisku morskim, co zapewni korzystne warunki dla odnawiania populacji ryb; popiera w tym względzie utworzenie wolnych od połowów stref na obszarach, w których zasoby rybne i różnorodność biologiczna są zagrożone;
83. ponownie podkreśla potrzebę uznania we WPRyb specyfiki tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego i połowów przybrzeżnych oraz przeanalizowania, w jakim zakresie istniejące instrumenty odpowiadają potrzebom tego sektora, a także odpowiedniego ich dostosowania;
84. oczekuje od Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) wspierania tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego, by całościowo rozwiązać specyficzne problemy tego sektora oraz promować zarządzanie z bliska, zrównoważone rybołówstwo i rozwój społeczności przybrzeżnych;
85. ubolewa nad faktem, że zatwierdzona WPRyb i wspólna organizacja rynku pozostają daleko w tyle za rzeczywistymi potrzebami sektora rybołówstwa oraz wzywa do jak najszybszego dokonania przeglądu tych dwóch rozporządzeń;
86. krytycznie odnosi się do szkód, jakie nadmiernie gorliwe i drastyczne cięcia w pozwoleniach na całkowity dopuszczalny połów (TAC) mogą wyrządzić sektorowi rybołówstwa, poziomowi środków do życia i społecznościom wiejskim, oraz zwraca się do Komisji, by dołożyła wszelkich starań, aby zapobiec takiej sytuacji w przyszłości;
Polityki rolne
87. jest zdania, że europejskie rolnictwo jest jednym z sektorów, które nadal są w stanie tworzyć pewną wartość dodaną, pomimo skutków kryzysu; jednak sektorowi temu brakuje wielu rolników, a liczba młodych rolników jest zbyt niska, by zastąpić starsze pokolenie; ubolewa nad faktem, że zjawisko to zagraża naszemu ważnemu w skali świata dziedzictwu rolnemu i wiejskiemu, podczas gdy równolegle duże przedsiębiorstwa rolne zwiększają swoje marże i narzucają taki model światowego systemu żywnościowego, który pociąga za sobą niszczycielskie skutki dla środowiska; podkreśla w związku z tym, że to rolnicy, a nie wielkie przedsiębiorstwa muszą być w centrum europejskiej polityki rolnej i polityki w zakresie żywności w celu doprowadzenia do rzeczywistego wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy we wszystkich regionach UE; stwierdza, że obecne tendencje skutkują drastycznym ograniczeniem liczby tradycyjnych gospodarstw rodzinnych w całej Europie i związanym z tym spadkiem aktywności społecznej i gospodarczej na obszarach wiejskich;
88. zdecydowanie sprzeciwia się dominacji rynkowej i nieuczciwemu ustalaniu cen przez wielkie przedsiębiorstwa rolno-spożywcze, wykorzystujące rolników i zmuszające do nadprodukcji kosztem jakości żywności, zdrowia ludzi i zwierząt, dobrostanu zwierząt i środowiska naturalnego;
89. podkreśla, że UE potrzebuje wiarygodnych, przejrzystych i demokratycznych instrumentów politycznych, aby pomóc rolnikom w sprzedaży produktów po odpowiedniej cenie i podnosić jakość produkcji w sektorze rolnym, co jest jedną z najbardziej znanych cech europejskiego rolnictwa na całym świecie; w tym kontekście ważne jest, aby w nadchodzących latach tak przekształcić WPR, by doprowadzić do sprawiedliwej dystrybucji zasobów, co wesprze rolników, a nie duże przedsiębiorstwa lub właścicieli gruntów;
90. podkreśla, że Europa musi opracować takie instrumenty publiczne, które dostosują podaż i popyt w celu utrzymania dochodów rolników i poziomów produkcji żywności, chroniąc rolników przed wahaniami cen;
91. wzywa Komisję do utrzymania systemu kwot i podjęcia działań na rzecz sprawiedliwej redystrybucji praw do uprawy wśród unijnych producentów;
92. wzywa Unię Europejską do zakazania udzielania zezwoleń na organizmy modyfikowane genetycznie (GMO) oraz zakazania ich uprawy i wprowadzania do obrotu, a także do zdecydowanego zaangażowania się na rzecz europejskiego sektora rolnictwa ekologicznego – jedynego, który w ostatnich dziesięcioleciach odnotował wzrost;
93. podkreśla, że Europa musi priorytetowo traktować ochronę swoich gruntów rolnych, pamiętając o tym, że rok 2015 ogłoszono Międzynarodowym Rokiem Różnorodności Gleby, a także zająć się problemem zawłaszczania ziemi, co jest kluczowym problemem o znaczeniu ogólnoświatowym związanym z ochroną rolników, gleby i środowiska;
94. z myślą o ochronie gruntów rolnych w dłuższej perspektywie podkreśla potrzebę wejścia w życie w całej Europie skutecznych strategii zapobiegania zmianom klimatu i łagodzenia ich, w celu dekarbonizacji sektora rolnego, przy jednoczesnym dążeniu do ochrony produktywności europejskich gospodarstw rolnych;
95. domaga się przeglądu i pobudzenia sektora ogrodniczego we wszystkich państwach członkowskich w celu zadbania o to, by bogata w składniki odżywcze żywność pokonywała jak najmniejszą odległość od producenta do konsumenta;
96. wzywa Unię Europejską do zakazania wszelkich form patentowania materiału siewnego, aby chronić rolników przed nieuczciwą konkurencją i niepotrzebną biurokracją;
97. wyraża ubolewanie w związku z obecnym brakiem przestrzegania standardów w zakresie dobrostanu zwierząt w hodowli zwierząt w Europie i zwraca się do Komisji o zapewnienie należytego egzekwowania obowiązujących przepisów we wszystkich państwach członkowskich;
98. zaleca odejście od intensywnej hodowli żywego inwentarza i przestawienie unijnego rolnictwa na sprawiedliwą i zrównoważoną produkcję białka pochodzenia roślinnego;
99. wzywa Komisję do opublikowania swojego sprawozdania „Tworzenie zrównoważonego europejskiego systemu produkcji żywności”, które zostało już zatwierdzone przez trzech byłych komisarzy, a także do przedstawienia planu działania uwzględniającego wnioski z tego sprawozdania;
100. wzywa Komisję do poprawy przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt w obowiązującym ustawodawstwie UE dotyczącym rolnictwa ekologicznego oraz do usunięcia wszelkich wyjątków od zasad dotyczących dobrostanu zwierząt, takich jak wykorzystywanie niewłaściwych ras, krępowanie zwierząt gospodarskich oraz niepotrzebne kastracje;
101. zwraca się do Komisji o wycofanie wniosków dotyczących klonowania i przedstawienie nowych wniosków, odzwierciedlających stanowisko Parlamentu Europejskiego, co umożliwi również zastosowanie zwykłej procedury ustawodawczej; sprzeciwia się wybraniu procedury zgody w odniesieniu do dyrektywy w sprawie wprowadzania do obrotu żywności pochodzącej od klonów zwierząt, ponieważ Parlament Europejski zostałby wskutek tego pozbawiony prawa wprowadzania poprawek do wniosku;
102. zdecydowanie krytykuje dalsze funkcjonowanie wszelkich refundacji wywozowych w rolnictwie; wzywa do ich natychmiastowego zniesienia;
103. z zadowoleniem przyjmuje niedawną inicjatywę Holandii, Niemiec i Danii dotyczącą ograniczenia maksymalnego czasu transportu żywych zwierząt do ośmiu godzin; wzywa Komisję do przeprowadzenia w trybie pilnym przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań, a tym samym do skrócenia maksymalnego czasu transportu żywych zwierząt;
104. wzywa do solidnego i skutecznego przeglądu śródokresowego w celu określenia trwałych rozwiązań dla problemów WPR;
105. domaga się otwarcia debaty w celu opracowania nowej unijnej polityki rolnej i żywnościowej, zgodnej z interesem całego społeczeństwa;
Prawa kobiet i równość płci
106. zwraca się o osobną pozycję dotyczącą praw kobiet i równości płci, w której:
– wzywa się Komisję i Radę do przedstawienia wniosku dotyczącego szeroko zakrojonej strategii unijnej w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet, zawierającego przepisy określające minimalne standardy zwalczania przemocy wobec kobiet; stwierdza się, że nie powinno się tworzyć oddzielnych planów działania dotyczących np. okaleczania kobiecych narządów płciowych, przemocy domowej czy przemocy seksualnej, lecz zamiast tego wszelkie formy przemocy wobec kobiet powinny zostać ujęte w całościowej i skutecznej strategii opartej na perspektywie równości płci, która obejmie też dążenie do przystąpienia UE do konwencji stambulskiej podpisanej w 2011 r. w celu zapobiegania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;
– podkreśla się pilną potrzebę wprowadzenia w życie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn, opartej na deklaracji pekińskiej oraz pekińskiej platformie działania, rozwiązującej dwanaście newralgicznych obszarów problemowych tej platformy; głównym celem powinno być wdrożenie wszystkich niezbędnych kroków w celu doprowadzenia do równości między kobietami i mężczyznami, poczynając od struktury/ ram na rzecz praw kobiet na szczeblu europejskim; bez takiej struktury oraz strategii prawa kobiet i dziewcząt w Europie nie będą respektowane ani jednakowe (zarówno w relacjach z mężczyznami, jak i wśród samych kobiet); strategia ta powinna być rozumiana i wspierana jako strategiczna polityczna odpowiedź instytucji europejskich na wyzwania, przed jakimi stoją kobiety 20 lat po przyjęciu pekińskiej platformy działania; chodzi tu o wiarygodność UE w odniesieniu do praw człowieka ogółem, zarówno w Europie, jak i na arenie międzynarodowej;
– wzywa się Radę Unii Europejskiej i państwa członkowskie do zaangażowania się i poczynienia postępów w negocjacjach z Parlamentem Europejskim, aby nagłośnić ich poszczególne oficjalne stanowiska, oraz do poparcia solidnej dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego, aby zapewnić wszystkim kobietom w Europie równe prawa;
_____________________
107. wzywa Komisję do zmiany programu prac zgodnie z rezolucją Parlamentu, co dotyczy też stanowisk w sprawie konkretnych sektorów przedstawionych w 2. części niniejszej rezolucji;
108. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.
- [1] Dz.U L 304 z 20.11.2010, s. 47.