PROJEKT REZOLUCJI w sprawie drugiej rocznicy zawalenia się budynku Rana Plaza oraz postępów w realizacji porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu
27.4.2015 - (2015/2589(RSP))
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu
Gabriele Zimmer, Anne-Marie Mineur, Paloma López Bermejo, Patrick Le Hyaric, Marie-Christine Vergiat, Pablo Iglesias, Lola Sánchez Caldentey, Malin Björk, Eleonora Forenza, Kateřina Konečná, Rina Ronja Kari, Younous Omarjee, Curzio Maltese, Marisa Matias, Stefan Eck, Fabio De Masi, Josu Juaristi Abaunz, Marina Albiol Guzmán, Lidia Senra Rodríguez, Javier Couso Permuy, Ángela Vallina, Sofia Sakorafa, Kostas Chrysogonos, Helmut Scholz, Martina Michels w imieniu grupy GUE/NGL
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0363/2015
B8‑0364/2015
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie drugiej rocznicy zawalenia się budynku Rana Plaza oraz postępów w realizacji porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu
Parlament Europejski,
– uwzględniając wspólne oświadczenie pt. „Trwałe zaangażowanie: Porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu”, podpisane w Genewie w dniu 8 lipca 2013 r. przez przedstawicieli rządu Bangladeszu, Unii Europejskiej i Międzynarodowej Organizacji Pracy,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Europejskiej z postępów technicznych z dnia 8 lipca 2014 r. zatytułowane „Trwałe zaangażowanie: porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu”,
– uwzględniając publikację Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych (ITUC) pt. „Przegląd bangladeskiej ustawy o pracy z 2013 r.”,
– uwzględniając spotkanie poświęcone Porozumieniu na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu, które odbyło się dnia 20 października 2014 r. w Brukseli,
– uwzględniając wspólną publikację ITUC, UNI Global Union i IndustriALL pt. „Ocena bangladeskiego porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych”, którą zaktualizowano w marcu 2015 r.,
– uwzględniając konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 81 dotyczącą inspekcji pracy, konwencję MOP nr 87 o wolności związkowej i ochronie prawa do zrzeszeń oraz konwencję MOP nr 98 dotyczącą stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych, których Bangladesz jest stroną,
– uwzględniając „Porozumienie w sprawie praktycznych ustaleń, dotyczące wypłat na rzecz ofiar katastrofy w budynku Rana Plaza i ich rodzin”, określane jako „porozumienie”, a uzgodnione w listopadzie 2013 r.,
– uwzględniając konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 121 o świadczeniach z tytułu wypadku przy pracy,
– uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka oraz wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych,
– uwzględniając porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu, podpisane w maju 2013 r.,
– uwzględniając wspólne oświadczenie przyjęte przez rządy Niderlandów, Francji, Danii, Niemiec, Zjednoczonego Królestwa, Włoch i Hiszpanii w dniu 26 czerwca 2014 r. na posiedzeniu OECD w Paryżu, w którym wezwano do zwiększenia odszkodowań dla ofiar zawalenia się budynku Rana Plaza,
– uwzględniając Europejski Rok na rzecz Rozwoju oraz przewodnią inicjatywę na rzecz odpowiedzialnego zarządzania łańcuchem dostaw odzieży,
– uwzględniając unijny ogólny system preferencji (GSP), na mocy którego Bangladeszowi jako jednemu z krajów najsłabiej rozwiniętych (LDC) przyznaje się bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do rynku europejskiego w ramach systemu „wszystko oprócz broni” (EBA),
– uwzględniając Umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Ludową Republiką Bangladeszu w sprawie partnerstwa i rozwoju,
– uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC) przyjętą w dniu 26 czerwca 2014 r., która ustanawia międzyrządową grupę roboczą z mandatem dotyczącym opracowania prawnie wiążącego instrumentu międzynarodowego regulującego działalność korporacji transnarodowych,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bangladeszu, w szczególności rezolucje z dnia 17 stycznia 2013 r.[1], 14 marca 2013 r.[2], 21 listopada 2013 r.[3], 16 stycznia 2014 r.[4] i 18 września 2014 r.[5],
– uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w dniu 24 kwietnia 2015 r. minęły dwa lata od zawalenia się budynku Rana Plaza w Sayar w Bangladeszu, w wyniku czego zginęły 1134 osoby, a około 2500 zostało rannych, przy czym wiele z nich stało się niepełnosprawnymi na stałe lub czasowo; mając na uwadze, że zawalenie się budynku Rana Plaza stanowi jedną z największych katastrof przemysłowych na świecie, ale jednocześnie nie jest pierwszą katastrofą o skutkach śmiertelnych w Bangladeszu, co wynika ze uporczywego i systematycznego nieprzestrzegania norm bezpieczeństwa i higieny pracy oraz nieprzestrzegania praw pracowników i związków zawodowych;
B. mając na uwadze, że w dniu 31 stycznia 2015 r. co najmniej 13 pracowników zginęło w pożarze fabryki plastiku w Dhace; mając na uwadze, że w dniu 8 października 2014 r. siedem osób zginęło na skutek pożaru w zakładach Aswad Composite Mills, które dostarczały do innych bangladeskich fabryk tkaniny do wytwarzania odzieży dla klientów z Ameryki Północnej i Europy, takich jak Walmart, Gap, H &M i Carrefour; mając na uwadze, że w dniu 24 listopada 2013 r. 112 osób zginęło w pożarze fabryki Tazreen Fashion na przedmieściach Dhaki, której klientem była m.in. C&A; mając na uwadze, że według raportu Clean Clothes Campaign i SOMO prawie 600 pracowników zginęło w 245 pożarach fabryk odzieżowych w Bangladeszu w okresie od 2006 r. do początku 2013 r.;
C. mając na uwadze, że 29 globalnych marek miało w ostatnim czasie lub obecnie zamówienia złożone w zakładach włókienniczych i odzieżowych znajdujących się w budynku Rana Plaza w chwili katastrofy; mając na uwadze, że według UNI Global Union pęknięcia wykryto w budynku Rana Plaza tuż przed 24 kwietnia 2013 r., co doprowadziło do tymczasowego zamknięcia kompleksu; mając na uwadze, że pracownicy branży odzieżowej zatrudnieni w budynku Rana Plaza zostali zmuszeni do wznowienia prac następnego dnia;
D. mając na uwadze, że żadna kwota pieniędzy nie może zrekompensować cierpienia tych, którzy stracili swoich bliskich; mając jednak na uwadze, że rekompensaty finansowe dla rodzin ofiar, osób poszkodowanych i niepełnosprawnych w wyniku tej katastrofy mają zasadnicze znaczenie dla ich utrzymania w tych trudnych warunkach; mając na uwadze, że dwa lata po katastrofie w budynku Rana Plaza odszkodowanie nadal pozostaje palącą kwestią; mając na uwadze, że kwota ustalona na pokrycie wszystkich roszczeń wynosi 30–40 mln USD; mając na uwadze, że w lutym 2015 r. całkowita z tych wkładów wyniosła 21,5 mln USD, przy czym zaległa kwota wyniosła co najmniej 8,5 mln USD;
E. mając na uwadze, że w sierpniu 2014 r. pracownicy branży odzieżowej w Tuba Group ogłosili strajk głodowy, ponieważ od trzech miesięcy nie otrzymywali wynagrodzenia; mając na uwadze, że Tuba Group jest tym samym przedsiębiorstwem, które było właścicielem Tazreen Fashion, w której fabryce w czasie pożaru w 2012 r. zginęło ponad 100 osób; mając na uwadze, że odpowiednie odszkodowania nie zostały jeszcze wypłacone tym pracownikom;
F. mając na uwadze, że katastrofa w budynku Rana Plaza ujawniła istniejące braki w przejrzystości i identyfikowalności w całych łańcuchach dostaw;
G. mając na uwadze, że sektor konfekcji (RMG) w Bangladeszu daje zatrudnienie 4 mln osób, z czego 80 % to kobiety; mając na uwadze, że UE jest największym odbiorcą eksportowanej przez Bangladesz odzieży, a następne w kolejności są Stany Zjednoczone;
H. mając na uwadze, że w wyniku katastrofy w budynku Rana Plaza i związanego z nią publicznego oburzenia podjęto różne inicjatywy mające na celu poprawę sytuacji w sektorze konfekcji w Bangladeszu; mając na uwadze, że inicjatywy te obejmują porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa, które wraz z Bangladeszem UE podpisała w lipcu 2013 r., porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków podpisane między markami i związkami zawodowymi w maju 2013 r. oraz „Porozumienie w sprawie praktycznych ustaleń, dotyczące wypłat na rzecz ofiar katastrofy w budynku Rana Plaza i ich rodzin” (porozumienie w sprawie Rana Plaza), które podpisano w listopadzie 2013 r.;
I. mając na uwadze, że porozumienie na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa opiera się na istniejących zobowiązaniach dotyczących poszanowania praw pracowniczych, bezpieczeństwa pracy oraz wspierania i promowania odpowiedzialnej postawy przedsiębiorstw; mając na uwadze, że porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków jest 5-letnim, niezależnym, prawnie wiążącym porozumieniem między globalnymi markami, detalistami i związkami zawodowymi, w celu stworzenia bezpiecznego i zdrowego przemysłu konfekcyjnego w Bangladeszu; mając na uwadze, że porozumienie w sprawie Rana Plaza, zawarte pod auspicjami MOP, zostało podpisane przez przedstawicieli wszystkich głównych zainteresowanych stron i stanowi podstawę ustanowienia wiarygodnego, przejrzystego i niezależnego systemu udzielania wsparcia ofiarom katastrofy w Rana Plaza, ich rodzinom i osobom pozostającym na ich utrzymaniu, zgodnie ze standardami z konwencji MOP nr 121, która dotyczy świadczeń z tytułu wypadku przy pracy; mając na uwadze, że rekompensaty mają być wypłacone za pośrednictwem funduszu powierniczego;
J. mając na uwadze, że chociaż poczyniono pewne postępy, wszystkie podmioty międzynarodowe powszechnie uznają, że w Bangladeszu prawa pracowników i związków zawodowych nadal są poważnie i systematycznie naruszane; mając na uwadze, że poprawki z 2013 r. do bangladeskiej ustawy o prawie pracy były bardzo ograniczone, a zatem nadal nie spełnia ona norm międzynarodowych, jeżeli chodzi o wolność zrzeszania się, prawo do strajku i negocjowania układów zbiorowych oraz prawo wstępowania do związków zawodowych, w szczególności w przypadku stref przetwórstwa wywozowego (EPZ); mając na uwadze, że mimo ponawianych obietnic rząd Bangladeszu do tej pory nie wydał przepisów wykonawczych ani przepisów związanych z ww. poprawkami; tymczasem realizacja programów takich jak program MOP na rzecz lepszej pracy i program szkoleniowy przewidziany w porozumieniu w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu zależy od wydania tych przepisów;
K. mając na uwadze, że mimo zatrudnienia nowych inspektorów pracy rządowi nie udało się osiągnąć celu w postaci 200 inspektorów do końca 2013 r. i do chwili obecnej rząd jeszcze tego celu nie wypełnił; mając na uwadze, że sprawozdawczość w zakresie inspekcji pracy jest rzadka i niekompletna;
L. mając na uwadze, że ITUC wyraża rosnące zaniepokojenie w związku z tym, że pracodawcy zachęcają do tworzenia związków zawodowych prowadzonych przez przedsiębiorstwo lub kadrę zarządzającą, a nie związków zawodowych prowadzonych przez zwykłych pracowników; mając na uwadze, że nadal obowiązuje wymóg minimalny dla założenia związku zawodowego wynoszący 30 % pracowników; mając na uwadze, że związki zawodowe pozostają de facto zakazane w EPZ, które zatrudniają około 400 000 pracowników; mając na uwadze, że obecne projekty ustaw dotyczących EPZ podtrzymują ten zakaz i pozostawiają EPZ poza zakresem krajowego inspektoratu pracy;
M. mając na uwadze, że pomimo podniesienia w listopadzie 2013 r. minimalnego wynagrodzenia z 3000 taka (35 EUR) do 5300 taka (62 EUR) miesięcznie bangladescy pracownicy branży odzieżowej nie mogą utrzymać się z wynagrodzenia, są nadal wśród grup najsłabiej opłacanych na świecie oraz toczą walkę o byt; mając na uwadze, że według szacunków na pokrycie podstawowych potrzeb potrzeba 8900 taka (104 EUR); mając na uwadze, że z różnych sprawozdań wynika, że 40–80 % fabryk odzieżowych nie płaci obecnego ustawowego wynagrodzenia minimalnego;
N. mając na uwadze, że w roku 2015 przypada Europejski Rok Rozwoju oraz że Bangladesz jest beneficjentem unijnego ogólnego systemu preferencji (GSP), który przyznaje Bangladeszowi jako krajowi najsłabiej rozwiniętemu (LDC) bezcłowy i bezkontyngentowy swobodny dostęp do rynku europejskiego w systemie „wszystko oprócz broni”;
O. mając na uwadze, że w rankingu przejrzystości Bangladesz zajmuje 136. miejsce na 177 badanych krajów oraz że korupcja jest chorobą endemiczną w globalnym łańcuchu dostaw odzieży i obejmuje elity polityczne, a także przedsiębiorstwa lokalne i wielonarodowe korporacje;
P. mając na uwadze, że według sprawozdania Banku Światowego w ostatnich dziesięciu latach w Bangladeszu doszło do spadku liczby osób żyjących w ubóstwie; mając na uwadze, że pomimo tego oficjalnego spadku 53 mln spośród 160 mln mieszkańców wciąż żyją w ubóstwie; mając na uwadze, że we wskaźniku rozwoju społecznego Bangladesz zajmuje 142. miejsce na 187;
Q. mając na uwadze, że prawa związków zawodowych i pracowników stanowią nieodłączną część praw człowieka; mając na uwadze, że czołowe organizacje praw człowieka wskazują na poważne pogorszenie się sytuacji w zakresie praw człowieka w Bangladeszu, zwłaszcza po wyborach w styczniu 2014 r.; mając na uwadze, że w globalnym rankingu praw pracowniczych ITUC (Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych) Bangladesz uzyskał najniższy wynik, co oznacza, że prawa w tym kraju nie są skutecznie gwarantowane;
R. mając na uwadze, że pożary fabryk, katastrofy budowlane i inne incydenty związane z kwestiami bezpieczeństwa i higieny pracy nie ograniczają się jedynie do sektora gotowej odzieży w Bangladeszu, ale stanowią poważny problem również w innych krajach rozwijających się i w krajach najsłabiej rozwiniętych, w których istnieje rozbudowany sektor gotowej odzieży ukierunkowany na eksport;
1. przyznaje, że podjęto długo odwlekane kroki w dobrym kierunku, by poprawić warunki pracy i bezpieczeństwa w miejscu pracy; głęboko ubolewa, że najwidoczniej musiało dojść do katastrofy o takiej skali jak katastrofa w Rana Plaza oraz do oburzenia opinii publicznej w jej następstwie, by możliwe było podjęcie pierwszych kroków mających na celu zmianę w systemie stosunków pracy w sektorze gotowej odzieży w Bangladeszu;
2. przypomina, że komitet koordynacyjny Rana Plaza utworzył fundusz powierniczy Rana Plaza, którego celem było zebranie dobrowolnych wkładów od przedsiębiorstw i innych podmiotów, aby wypłacić odszkodowania rodzinom ofiar katastrofy budynku Rana Plaza, przy czym szacowana kwota potrzebna na pokrycie wszystkich roszczeń została ustalona na poziomie 30–40 mln USD; jest zbulwersowany faktem, że według stanu na luty 2015 r. całkowita kwota dobrowolnych wkładów przedsiębiorstw na rzecz funduszu powierniczego wynosiła jedynie 21,5 mln USD, co oznacza, że brakuje jeszcze co najmniej 8,5 mln USD;
3. przypomina swoje stanowisko, wyrażone w rezolucji z dnia 18 września 2014 r., zgodnie z którym zasada dobrowolności wkładów przedsiębiorstw na rzecz funduszu powierniczego nie spełniła oczekiwań rodzin ofiar katastrofy budynku Rana Plaza, w związku z czym pilnie potrzebny jest mechanizm obowiązkowy;
4. wzywa wszystkie marki zaopatrujące się w fabryce Rana Plaza lub utrzymujące istotne powiązania z Bangladeszem, a także rząd Bangladeszu i Bangladeskie Stowarzyszenie Producentów i Eksporterów Tekstyliów (BGMEA) do zadbania o to, by w drugą rocznicę katastrofy budynku Rana Plaza fundusz powierniczy miał do dyspozycji co najmniej szacowaną kwotę 30 mln USD, tak aby móc wypłacić ustalone odszkodowania;
5. wzywa Komisję, Radę Europejską i państwa członkowskie do zadbania o to, by kwestia odszkodowań została uwzględniona w porozumieniu na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu, a także do wykorzystania drugiej rocznicy katastrofy budynku Rana Plaza do rozpoczęcia kampanii publicznej polegającej na wskazaniu i piętnowaniu przedsiębiorstw, które zaopatrywały się w fabryce Rana Plaza oraz nie wywiązały się ze swoich zobowiązań i nie zasiliły funduszu powierniczego, aby umożliwić wypłatę zaległych i odpowiednich odszkodowań rodzinom ofiar katastrofy budynku Rana Plaza;
6. wzywa Radę Europejską i państwa członkowskie, aby wykluczyły z zamówień publicznych przedsiębiorstwa i ich spółki zależne, które dopuszczają się naruszeń praw człowieka i praw pracowniczych w Bangladeszu; uważa, że powinno to dotyczyć również przedsiębiorstw, które zaopatrywały się w fabryce Rana Plaza w czasie katastrofy i w dalszym ciągu uchylają się od wpłaty do funduszu powierniczego;
7. wzywa Komisję, aby wywiązała się ze swojego zobowiązania do kontroli, czy Bangladesz przestrzega praw człowieka oraz konwencji dotyczących pracy i środowiska w ramach ogólnego systemu preferencji, a także zdała Parlamentowi sprawozdanie z wyników tej kontroli w drugą rocznicę zawarcia porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu, tak aby możliwe było podjęcie odpowiednich kroków w razie poważnego i systematycznego naruszania zasad określonych w konwencjach wymienionych w części III załącznika A do rozporządzenia w sprawie ogólnego systemu preferencji;
8. uznaje fakt, że obecnie 200 marek odzieżowych i detalistów podpisało prawnie wiążące porozumienie w sprawie ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa budynków, i z zadowoleniem przyjmuje ten pierwszy ważny krok, kierując jednocześnie pilny apel do wszystkich tych marek – zwłaszcza mających siedzibę w UE – które jeszcze nie przystąpiły do porozumienia, by niezwłocznie to uczyniły;
9. wzywa Komisję do opracowania wiarygodnych i solidnych propozycji oraz narzędzi służących poprawie przejrzystości i identyfikowalności w całym łańcuchu dostaw; uważa, że ważnym krokiem w tym kierunku byłyby obowiązkowe przepisy nakładające wymóg podania danych wszystkich dostawców na przedsiębiorstwa, które chcą wejść na rynek UE;
10. wzywa Komisję do opracowania prawnie wiążących i możliwych do wyegzekwowania propozycji dotyczących obowiązku zachowania należytej staranności w dziedzinie praw człowieka, tak aby zidentyfikować faktyczne i potencjalne naruszenia w łańcuchu dostaw przedsiębiorstw mających siedzibę w UE oraz zapewnić skuteczne środki odwoławcze w ramach inicjatywy przewodniej dotyczącej odpowiedzialnego zarządzania w łańcuchu dostaw w sektorze konfekcyjnym;
11. wzywa Komisję, Radę Europejską i państwa członkowskie do złożenia wniosku ustawodawczego w sprawie prawnie wiążących i możliwych do wyegzekwowania mechanizmów dotyczących społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, obowiązujących przedsiębiorstwa mające siedzibę w UE i ich spółki zależne prowadzące działalność w krajach trzecich, tak aby nałożyć na przedsiębiorstwa mające siedzibę w UE i ich spółki zależne obowiązek przestrzegania norm społecznych, pracowniczych i środowiskowych w całym łańcuchu dostaw; ubolewa nad faktem, że państwa członkowskie głosowały przeciw rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ uchwalonej w dniu 26 czerwca 2014 r., która ustanawia międzyrządową grupę roboczą upoważnioną do opracowania międzynarodowego, prawnie wiążącego instrumentu regulującego działania korporacji międzynarodowych, oraz apeluje do instytucji europejskich i państw członkowskich o bliską współpracę z ONZ, aby osiągnąć ten cel;
12. odnotowuje zmiany w banglijskim kodeksie pracy w następstwie katastrofy budynku Rana Plaza; wyraża jednak głębokie niezadowolenie z powodu faktu, że mimo wielokrotnych zapowiedzi rząd Bangladeszu nie wydał przepisów wykonawczych i rozporządzeń do kodeksu pracy; pilnie wzywa rząd Bangladeszu do wydania takich przepisów wykonawczych i rozporządzeń bez dalszej zwłoki oraz do natychmiastowego zniesienia wymogu 30% progu członkostwa dla związków zawodowych; podkreśla, że dalsze opóźnienia zostaną odebrane jako jawna niechęć rządu Bangladeszu do podjęcia niezbędnych kroków w celu wprowadzenia bardziej zaawansowanego systemu stosunków pracy;
13. wzywa rząd Bangladeszu do pełnego przestrzegania zobowiązań podjętych przez ten kraj na mocy rozdziału I i II porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu w drugą rocznicę jego zawarcia w lipcu 2015 r., a także podkreśla konieczność wprowadzenia dalszych zmian w banglijskim kodeksie pracy; podkreśla z naciskiem, że konwencje MOP nr 87 i 98 muszą być w pełni przestrzegane, a ich zakres musi być rozszerzony na wszystkich pracowników, w tym na osoby pracujące w strefach produkcji eksportowej, gdzie nadal obowiązuje zakaz działalności związków zawodowych i wiadomo, że warunki pracy i normy bhp są skrajnie złe;
14. wyraża rozczarowanie faktem, że rząd Bangladeszu nie tylko nie dotrzymał uzgodnionego terminu zatrudnienia 200 dodatkowych inspektorów do końca 2013 r., ale wciąż nie zdołał tego dokonać; odnotowuje poważne braki w sprawozdawczości i regularnych inspekcjach następczych, które są kluczowe dla osiągnięcia postępu i uniknięcia katastrof w przyszłości; zgadza się z opinią międzynarodowych związków zawodowych, które podkreślają, że niezwykle ważne jest dodatkowe zatrudnienie i przeszkolenie inspektorów pracy, a także zapewnienie ich niezależności i bezstronności; w związku z tym wzywa rząd Bangladeszu do podjęcia koniecznych działań w tym celu;
15. dostrzega i z zadowoleniem przyjmuje większą liczbę związków zawodowych uznanych w sektorze gotowej odzieży (275 od 2013 r.), jednak zwraca uwagę, że reprezentują one jedynie znikomy ułamek siły roboczej liczącej ponad 4 mln pracowników (przeważnie kobiet) pracujących w ponad 5000 fabryk odzieżowych i że większość tych związków zawodowych jest pozbawiona prawa do rokowań zbiorowych; zwraca ponadto uwagę, że proces uznawania związków uległ spowolnieniu w 2014 r. i że odrzucono 26% wszystkich wniosków z najwyraźniej arbitralnych względów;
16. wzywa BGMEA, by zaakceptowało i wypłacało przynajmniej uzgodnioną płacę minimalną w tym sektorze; jest głęboko przekonany, że uzgodniona płaca minimalna wciąż nie wystarcza na zaspokojenie podstawowych potrzeb pracowników zatrudnionych w tym sektorze i należy ją podnieść zgodnie z żądaniami związków zawodowych; wzywa rząd Bangladeszu do zadbania o to, by pracodawcy w sektorze konfekcyjnym bezzwłocznie wypłacili całkowite zaległe wynagrodzenie;
17. jest zbulwersowany powszechnym w Bangladeszu negatywnym i wrogim nastawieniem do związków zawodowych, o którym świadczą dobrze udokumentowane przypadki odwetu na pracownikach należących do związków oraz akty przemocy fizycznej wobec liderów i działaczy związkowych, w tym morderstwo przywódcy związkowego Aminula Islama; broni prawa pracowników w Bangladeszu do tworzenia i rejestrowania niezależnych związków zawodowych oraz przystępowania do nich bez obaw przed prześladowaniami, w tym również w strefach produkcji eksportowej; wzywa rząd Bangladeszu do zagwarantowania tych podstawowych praw i do postawienia sprawców zabójstwa Aminula Islama przed wymiarem sprawiedliwości;
18. podkreśla, że ciągłe lekceważenie praw pracowników i związków zawodowych w Bangladeszu odzwierciedla trwającą i nasilającą się degradację praw podstawowych i demokratycznych za obecnych rządów Sheikha Hasiny; ponownie potępia rząd za nieustanne nękanie członków opozycji politycznej, działaczy związkowych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy; podkreśla z naciskiem, że podstawowe prawa demokratyczne, takie jak wolność zgromadzeń i wolność słowa, muszą być zawsze przestrzegane;
19. uważa demokratyczne struktury związkowe za kluczowe narzędzie w globalnej walce o ostrzejsze normy w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa i lepsze warunki pracy, w tym również w walce o wyższe płace; uważa, że zawarte porozumienia mają fundamentalne znaczenie dla uniknięcia powstania nowych fabryk Rana Plaza oraz ich konsekwencji; podkreśla z naciskiem, że dotyczy to nie tylko Bangladeszu, ale także innych krajów, które zmagają się z podobnie trudną sytuacją, zwłaszcza w sektorze gotowej odzieży;
20. podsumowuje, że obecne metody produkcji oraz dominacja wielonarodowych detalistów i marek w sektorze gotowej odzieży w Bangladeszu i innych krajach budzi poważne zastrzeżenia co do zrównoważonego charakteru i zasadności systemu ekonomicznego, który opiera się na rażącym lekceważeniu praw pracowników i związków zawodowych, niskich płacach i wykorzystywaniu w celu wypracowania obrotu niezbędnego do osiągnięcia zysków, które są konieczne, by przetrwać w zglobalizowanej gospodarce kapitalistycznej; zwraca uwagę na konieczność znalezienia globalnych rozwiązań w sektorze gotowej odzieży, tak aby zapobiec nastawianiu pracowników przeciwko sobie;
21. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Bangladeszu, wysokiemu komisarzowi ONZ ds. praw człowieka, sekretarzowi generalnemu ONZ oraz dyrektorowi generalnemu MOP.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0026.
- [2] Tekst przyjęty, P7_TA(2013)0100.
- [3] Tekst przyjęty, P7_TA(2013)0516.
- [4] Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0045.
- [5] Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0024.