PROJEKT REZOLUCJI w sprawie priorytetów Parlamentu w odniesieniu do programu prac Komisji na 2016 r.
1.7.2015 - (2015/2729(RSP))
zgodnie z art. 37 ust. 3 Regulaminu i z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską
Martina Michels, Inês Cristina Zuber, Merja Kyllönen, Pablo Iglesias, Fabio De Masi, Neoklis Sylikiotis, Marina Albiol Guzmán, Paloma López Bermejo, Lidia Senra Rodríguez, Javier Couso Permuy, Ángela Vallina, Takis Hadjigeorgiou, Stefan Eck, Tania González Peñas, Marisa Matias w imieniu grupy GUE/NGL
B8‑0664/2015
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie priorytetów Parlamentu w odniesieniu do programu prac Komisji na 2016 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji pt. „Program prac Komisji na 2015 r. – Nowy początek” (COM(2014)0910),
– uwzględniając porozumienie ramowe dotyczące stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją[1], w szczególności jego załącznik IV,
– uwzględniając komunikat Komisji pt. „Program UE – Lepsze wyniki dzięki lepszemu stanowieniu prawa” (COM(2015)0215),
– uwzględniając art. 37 ust. 3 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie wciąż borykają się z najgłębszym kryzysem gospodarczo-społecznym od czasów jej powstania; mając na uwadze, że zastój gospodarczy, wysokie bezrobocie, upadek praw społecznych i pracowniczych oraz rosnące nierówności społeczno-gospodarcze wymagają fundamentalnej zmiany polityki realizowanej obecnie przez Komisję na politykę, która umocni wysiłki Unii Europejskiej i państw członkowskich mające na celu doprowadzenie do trwałego wzrostu gospodarczego i pełnego zatrudnienia oraz zwalczanie ubóstwa, wykluczenia społecznego i nierówności w dochodach;
B. mając na uwadze, że Komisja Europejska nie zdołała odpowiednio zbadać podstawowych przyczyn obecnego kryzysu, w tym również wad w strukturze UGW i jej celów; mając na uwadze, że wynikające z tych wad zadłużenie jest w znacznym stopniu nieproporcjonalne, ponieważ niektóre kraje wciąż osiągają dochód, podczas gdy inne pogrążyły się w głębokim kryzysie; mając na uwadze, że Komisja w dalszym ciągu prowadzi neoliberalną politykę nastawioną na oszczędności; mając na uwadze, że taka polityka doprowadziła do wzrostu bezrobocia, ubóstwa, poważnej obniżki płac, podniesienia wieku emerytalnego oraz niższych wydatków publicznych w takich dziedzinach jak edukacja, kultura i zdrowie; mając na uwadze, że taka polityka będzie w dalszym ciągu tłumić popyt, przygotowując grunt pod wprowadzenie radykalnego programu prywatyzacji;
C. mając na uwadze, że reakcja Komisji Europejskiej na kryzys gospodarczo-społeczny i kryzys demokracji – na przykład opracowanie ram zarządzania gospodarczego – na stałe pozbawiła suwerenne i demokratycznie wybrane rządy i parlamenty narodowe możliwości podejmowania decyzji politycznych oraz uniemożliwiła demokratyczną kontrolę przez narody europejskie, a także wprowadziła permanentną politykę oszczędzania;
D. mając na uwadze, że niemożność osiągnięcia porozumienia w europejskiej debacie politycznej po wyborach powszechnych w Grecji związana jest z ignorowaniem faktu, że społeczeństwo w demokratyczny sposób odrzuciło porozumienia trojki; mając na uwadze, że instytucje europejskie – powstrzymując się od stosowanego obecnie niedopuszczalnego szantażu – powinny uszanować decyzję podjętą przez greckie społeczeństwo, aby dążyć do rozwoju, wzrostu i spójności społecznej, kładąc kres polityce oszczędności narzuconej przez porozumienie trojki, która przynosi efekt przeciwny do zamierzonego i jest szkodliwa dla społeczeństwa;
E. mając na uwadze, że sprawozdanie pięciu przewodniczących jest dowodem na skoordynowane wysiłki zmierzające do dalszego zinstytucjonalizowania polityki oszczędności w UE i państwach członkowskich;
F. mając na uwadze, że odpowiedź Komisji na aferę „Lux Leaks” jest absolutnie niewystarczająca; mając na uwadze, że w dalszym ciągu należy zająć się kwestią sprawiedliwości społecznej ze względu na fakt, że podczas gdy mieszkańcy Europy cierpią z powodu programów oszczędnościowych i neoliberalnych reform strukturalnych, tajne umowy podatkowe, globalne uchylanie się od opodatkowania i przenoszenie zysków do rajów podatkowych pozostaje całkowicie zgodne z prawem;
G. mając na uwadze, że systemy podatkowe są zaprojektowane z korzyścią dla dużych przedsiębiorstw, nie zaś dla zwykłych obywateli; mając na uwadze, że środki oszczędnościowe i rygorystyczne środki dyscypliny fiskalnej, wraz z poważnym spadkiem dochodów rządowych w wyniku uchylania się od opodatkowania i unikania go, wywierają dodatkową presję na budżety państw członkowskich i godzą w interesy podatników i pracowników w Unii;
H. mając na uwadze, że ponad 30 000 ludzi zginęło na morzu w ciągu ostatnich dwudziestu lat, próbując dotrzeć do wybrzeży Europy; mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie przyczyniają się do kontynuacji przestępczego i niebezpiecznego procederu przemytu osób poprzez stawianie murów i odgradzanie swoich granic zewnętrznych przed migrantami i uchodźcami, nie zapewniając możliwości bezpiecznego i legalnego dostępu do UE;
I. mając na uwadze, że kryzys klimatyczny nadal stanowi zagrożenie dla stabilności, zdrowia i utrzymania społeczeństw na całym świecie, a także dla dobrostanu zwierząt i różnorodności biologicznej; mając na uwadze, że wkład UE w nowe porozumienie międzynarodowe dotyczące zmian klimatycznych podczas konferencji klimatycznej (COP 21) jest niewystarczający; mając na uwadze, że nie podjęto kwestii potrzeby rzeczywistych zmian w systemie produkcji;
J. mając na uwadze, że UE potrzebuje ambitnego programu prac, pozwalającego na stworzenie trwałej i sprzyjającej integracji gospodarki oraz mającego na celu prowadzenie polityki zatrudnienia przestrzegającej praw pracowniczych i socjalnych, która zajmie się problemem milionów osób bezrobotnych lub zatrudnionych poniżej swoich kwalifikacji w Unii Europejskiej, a także zapewni wysoki poziom usług publicznych przy jednoczesnej ochronie środowiska;
K. mając na uwadze, że decyzje budżetowe podejmowane przez UE nie odzwierciedlają priorytetów, których realizacja jest niezbędna do pobudzenia zrównoważonego, jakościowego i społecznie zrównoważonego wzrostu;
L. mając na uwadze, że widoczny jest stanowczy i powszechny sprzeciw wobec polityki oszczędnościowej oraz rosnący deficyt demokratyczny procesu podejmowania decyzji przez UE, a także instytucji unijnych; mając na uwadze, że zamiast spełnić żądania społeczeństwa dotyczące radykalnej zmiany i odejścia od neoliberalnej polityki, Komisja przyłącza się do tych sił politycznych, które w dalszym ciągu narzucają państwom członkowskim politykę oszczędnościową;
M. mając na uwadze potrzebę większej przejrzystości, otwartości i demokratyzacji, w tym silniejszego uczestnictwa obywateli;
CZĘŚĆ 1
PRIORYTETY
1. wzywa Komisję do przedstawienia programu prac, który zmierzy się z najpoważniejszymi wyzwaniami stojącymi obecnie przed UE, takimi jak zastój gospodarczy, groźba deflacji, wysokie bezrobocie, upadek praw społecznych i pracowniczych, rosnące nierówności społeczno-gospodarcze i wykluczenie społeczne, wysoki dług publiczny i zagraniczny oraz kryzys klimatyczny; jest głęboko zaniepokojony faktem, że Komisja zamierza kontynuować politykę konsolidacji fiskalnej, reform strukturalnych i deregulacji; twierdzi, że kryzys gospodarczy, społeczny, klimatyczny i polityczny można przezwyciężyć jedynie za pomocą radykalnej, nowej polityki, która w centrum wszystkich strategii politycznych plasuje ludzi i środowisko naturalne, w tym dobrostan zwierząt, nie zaś interesy rynków finansowych;
2. podkreśla, że poziom długu publicznego i zagranicznego krajów peryferyjnych UE należy do najwyższych na świecie, co wynika z asymetrycznego charakteru procesu integracji; przypomina, że dług ten był pretekstem do narzucenia polityki oszczędnościowej, której prawdziwymi konsekwencjami są większe ubóstwo i zadłużenie; uważa, że konieczne jest zajęcie się problemem zadłużenia poprzez renegocjowanie go (restrukturyzację i znaczne zmniejszenie) i sprowadzenie do zrównoważonego poziomu, ponieważ stanowi to pilną kwestię elementarnej sprawiedliwości;
3. zdecydowanie odrzuca sprawozdanie pięciu przewodniczących, ponieważ nie proponuje ono alternatywy dla dominującej narracji oszczędnościowej, a zamiast tego oferuje pogłębienie prowadzonej polityki, w tym zwiększenie konkurencyjności i konwergencji strukturalnej przy jednoczesnym prowadzeniu rygorystycznej polityki fiskalnej i polityki oszczędnościowej; uważa, że propozycje dotyczące spójności społecznej i wskaźników społecznych, a także rozliczalności demokratycznej i przejrzystości, są jedynie pretekstem do dalszego związania państw członkowskich z jednym modelem polityki gospodarczej i fiskalnej;
4. opowiada się za unieważnieniem paktu stabilności, traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej oraz przepisów dotyczących zarządzania gospodarczego, takich jak sześciopak i dwupak oraz pakt euro plus; wzywa Komisję do podjęcia inicjatywy radykalnych zmian w polityce makroekonomicznej, tak aby zapewnić rozliczalność demokratyczną, przejrzystość oraz zdolność państw członkowskich do prowadzenia polityki, która odpowiada na ich potrzeby, co obejmuje również społecznie zrównoważone bodźce fiskalne;
5. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie na rzecz przystąpienia do zrewidowanej Europejskiej karty społecznej; wzywa Komisję, by niezwłocznie przedłożyła wniosek w sprawie przystąpienia do tej karty, co będzie oznaczało pierwszy krok w stronę poprawy praw socjalnych i pracowniczych;
6. głęboko ubolewa nad ciągłymi próbami narzucania przez instytucje UE środków oszczędnościowych na Grecję w obliczu woli wyrażonej przez greckie społeczeństwo w wyborach przeprowadzonych w styczniu 2015 r.; domaga się, by instytucje europejskie uszanowały decyzję podjętą przez greckie społeczeństwo, aby dążyć do rozwoju, wzrostu i spójności społecznej, kładąc kres polityce oszczędności narzuconej przez porozumienia trojki, która przynosi efekt przeciwny do zamierzonego i jest szkodliwa dla społeczeństwa;
7. odrzuca porozumienie w sprawie EFIS, gdyż jego celem jest bezpośrednie finansowanie prywatnego sektora ze środków publicznych, prywatyzacja zysków i socjalizacja ryzyka przy braku kontroli demokratycznej; ponadto wyraża głębokie zaniepokojenie, że EFIS doprowadzi do dalszej prywatyzacji usług świadczonych w interesie ogólnym; podkreśla, że należy zastąpić EFIS kompleksowym „Europejskim programem inwestycyjnym na rzecz trwałego rozwoju, zatrudnienia i integracji społecznej” – podlegającym kontroli demokratycznej – tak aby pobudzać jakościowy i społecznie zrównoważony wzrost w oparciu o bardziej sprawiedliwy podział dóbr; podkreśla, że żaden program inwestycyjny nie może zastąpić polityki spójności zrównoważonej pod względem społecznym, ekologicznym i terytorialnym, która wzmacnia potencjał regionu i wspiera trwałe zmiany strukturalne;
8. jest szczególnie zaniepokojony faktem, że Komisja w swoim wniosku w sprawie unii rynków kapitałowych opowiada się między innymi za ożywieniem rynku sekurytyzacji dla MŚP; podkreśla, że deregulacja rynków finansowych jest jedną z głównych przyczyn kryzysu gospodarczego; ponownie podkreśla potrzebę wzmocnienia roli sektora finansów publicznych, w tym przez nacjonalizację; domaga się, aby sektor bankowy promował rozwój gospodarczy, w szczególności inwestycje produkcyjne i inwestycje sprzyjające tworzeniu miejsc pracy, a także wspierał MMŚP oraz sektor społeczny i spółdzielczy;
9. dostrzega potrzebę poprawy jakości unijnego prawodawstwa; domaga się jednak, by Program lepszego stanowienia prawa oraz program REFIT nie podważały procesu demokratycznego, ignorując uprawnienia Parlamentu Europejskiego jako współprawodawcy, a także by nie służyły jako pretekst do deregulacji, która osłabia ochronę socjalną, ochronę konsumentów, normy środowiskowe, standardy dobrostanu zwierząt oraz dialog społeczny; w związku z tym odrzuca proponowany komitet ekspertów;
10. wzywa Komisję, aby zamiast tego zadbała o to, by wszelkie przyszłe przepisy podlegały ocenie skutków dla praw społecznych i praw podstawowych, a także zawierały klauzule wygaśnięcia w celu zapewnienia regularnego przeglądu unijnego prawodawstwa;
11. domaga się, aby Komisja i państwa członkowskie wykazały prawdziwą determinację polityczną w opodatkowaniu faktycznych posiadaczy majątku i aby opracowano kompleksową strategię obejmującą konkretne i skuteczne środki ustawodawcze, takie jak zakazanie rajów podatkowych i wolnych portów, ustanowienie europejskiego i światowego rejestru majątkowego, zaostrzenie wymogów dotyczących treści ekonomicznej, opodatkowanie zysków u źródła, anulowanie licencji bankom, które w dalszym ciągu ułatwiają unikanie opodatkowania oraz odwrócenie tendencji zmniejszania publicznej administracji podatkowej;
12. ubolewa, że odpowiedź Komisji na aferę „Lux Leaks” jest niewystarczająca; wzywa Komisję, by zawarła w swoim pakiecie podatkowym przynajmniej obowiązek publikowania interpretacji prawa podatkowego w celu zapewnienia przejrzystości i kontroli, a także przekazywania informacji między państwami w oparciu o przepisy dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych (CRD IV) odnoszące się do banków; ubolewa, że Komisja dalej osłabia ochronę osób zgłaszających przypadki naruszenia oraz pracowników dzięki dyrektywie w sprawie tajemnicy handlowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zapewniły prawną i materialną ochronę osób zgłaszających przypadki naruszenia, jeżeli uzasadnione jest przypuszczenie, że chronią one interesy publiczne;
13. wzywa Komisję, by przyjęła prawdziwie holistyczne podejście do polityki migracyjnej oraz zaproponowała zupełnie nową politykę migracyjną, która zaoferuje bezpieczne i legalne możliwości wjazdu do UE dla wszystkich kobiet, mężczyzn i dzieci potrzebujących ochrony lub pragnących połączenia z rodziną, a także dla niewykwalifikowanych pracowników migrujących, czego domaga się UNHCR; odnotowuje wnioski Komisji w sprawie relokacji i przesiedlenia osób ubiegających się o azyl, które stanowią element Europejskiego programu w dziedzinie migracji; apeluje jednak o bardziej ambitny wniosek, który przewidywałby natychmiastowe wydawanie wiz humanitarnych dla osób ubiegających się o azyl w ambasadach i konsulatach państw członkowskich, a także wprowadzenie obowiązkowego programu przesiedleń na szczeblu UE zamiast obecnie stosowanego dobrowolnego programu przesiedleń, który przynosi nikłe rezultaty;
14. sprzeciwia się porozumieniom TTIP, CETA i TiSA oraz wyraża głębokie obawy w związku z ogólnym kierunkiem nadanym przez Komisję międzynarodowej polityce handlowej UE, co dotyczy zwłaszcza braku jej spójności z kluczowymi celami w zakresie tworzenia miejsc pracy, zwalczania ubóstwa, zapewnienia zrównoważonej gospodarki, kontrolowania spekulacji (w szczególności spekulacji na rynku żywności), ochrony zdrowia publicznego, zdrowia i dobrostanu zwierząt, zrównoważonego rolnictwa i środowiska oraz zagwarantowania różnorodności kulturowej;
15. z zadowoleniem przyjmuje cel Komisji zakładający przodowanie w rewolucji cyfrowej; podkreśla jednak, że internet nie jest tylko instrumentem pozwalającym na wdrożenie strategii jednolitego rynku; podkreśla, że cyfryzacja zmieniła całe społeczeństwo – modele produkcji, komunikacji, życia i zarządzania – oraz wszystkie sektory: od inteligentnych sieci energetycznych do systemu opieki zdrowotnej; podkreśla, że rewolucja cyfrowa jest również kwestią kulturową i polityczną, ponieważ cyfryzacja może doprowadzić do powstania nowego modelu demokracji opartego na wymianie wiedzy i integracji, a nie ograniczać się do kwestii infrastruktury gospodarczej, władzy i manipulacji; jest głęboko przekonany, że aby rewolucja cyfrowa była demokratyczną rewolucją, należy skupić się na takich głównych aspektach, jak: neutralność sieci, ochrona danych oraz wspólny system praw autorskich i praw własności intelektualnej;
16. ponadto podkreśla fakt, że aktualny kryzys gospodarczo-społeczny jest także rezultatem neoliberalnej polityki Komisji polegającej na promowaniu deregulacji rynków finansowych, liberalizacji rynku towarów i usług oraz nadawaniu rosnącego znaczenia aspektowi finansowemu gospodarki, a także redukcji inwestycji publicznych i postępującej deregulacji rynku pracy; podkreśla bezwzględną potrzebę alternatywnej polityki społeczno-gospodarczej, która uwzględni decyzje w sprawie rozwoju podejmowane przez społeczeństwo;
CZĘŚĆ 2
STANOWISKA POLITYCZNE WEDŁUG SEKTORÓW W ODNIESIENIU DO PROGRAMU PRAC KOMISJI NA 2016 R.
Społecznie zrównoważona polityka na rzecz zatrudnienia, wzrostu gospodarczego i inwestycji
17. wzywa Komisję do zaproponowania „Europejskiego programu inwestycyjnego na rzecz trwałego rozwoju, zatrudnienia i integracji społecznej” umożliwiającego przywrócenie trwałej i sprzyjającej integracji gospodarki oraz mającego na celu prowadzenie polityki zatrudnienia przestrzegającej praw pracowniczych i socjalnych, która zajmie się problemem milionów osób bezrobotnych lub zatrudnionych poniżej swoich kwalifikacji w UE;
18. w związku z tym wzywa Komisję, by niezwłocznie przedłożyła prawodawstwo umożliwiające dodatkowe inwestycje publiczne w UE w wysokości co najmniej 2% PKB rocznie w oparciu o krajowe programy inwestycyjne;
19. ubolewa z powodu krótkoterminowego podejścia Komisji polegającego na stosowaniu półśrodków w ramach przeciwdziałania bezrobociu wśród młodzieży; wzywa Komisję, aby interweniowała w sprawie długoterminowych czynników stymulujących zatrudnienie młodzieży, kładąc silny nacisk na tworzenie trwałych miejsc pracy wysokiej jakości dla ludzi młodych, w tym również za pomocą stanowczego podejścia opartego na prawach;
20. wzywa Komisję do przeglądu przepisów w zakresie pomocy państwa, tak aby umożliwić interwencję państwa w celu wzmocnienia projektów korzystnych społecznie i środowiskowo oraz wspierania MŚP i przedsiębiorstw w trudnej sytuacji, przyczyniając się do odtworzenia ich zdolności produkcyjnych, które zostały mocno naruszone przez kryzys;
21. podkreśla, że polityka regionalna stanowi nieodzowne narzędzie promowania spójności gospodarczej i społecznej, a jej głównymi celami są: niwelowanie różnic między regionami, zwłaszcza między uboższymi i najbardziej oddalonymi regionami, wspieranie rzeczywistej konwergencji oraz stymulowanie wzrostu i zatrudnienia; odrzuca podejście Komisji polegające na podporządkowaniu polityki spójności europejskiemu zarządzaniu gospodarczemu, jak również na stosowaniu warunkowości makroekonomicznej paktu stabilności i wzrostu jako wymogu warunkującego dostęp do funduszy na politykę spójności i rozwój regionalny; podkreśla, że polityka spójności nie powinna być stosowana jako instrument wymierzania kar finansowych, jeżeli dany region lub państwo członkowskie odrzuca politykę deregulacji i prywatyzacji;
22. domaga się, aby program inwestycyjny „Horyzont 2020” nie służył do finansowania wdrażania EFIS;
Polityka cyfrowa chroniąca interesy i prawa obywateli
23. podkreśla, że internet należy do domeny publicznej, a w centrum polityki UE musi być zapewnienie zasady neutralności sieci;
24. zauważa, że zaufanie obywateli do internetu jest kluczowe dla powodzenia cyfrowego społeczeństwa i gospodarki; jest przekonany, że bezpieczeństwo cybernetyczne ma znaczenie, ale dla obywateli równie ważna jest wolność od podejrzeń; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia ochrony prywatności i danych osobowych w internecie, zarówno przed podmiotami publicznymi, jak i prywatnymi;
25. jest zdania, że z uwagi na coraz bardziej niepewne warunki pracy w gospodarce cyfrowej strategia unii cyfrowej powinna zostać uzupełniona o środki zabezpieczające w celu zapewnienia godnych warunków pracy w tym sektorze; uważa, że oznaczenie „sprawiedliwa praca” przyznawane oprogramowaniu (np. grom i aplikacjom) może służyć jako pierwszy krok w tym kierunku;
Nowa, zrównoważona polityka przeciwdziałania zmianie klimatu i sprawiedliwa społecznie unia energetyczna
26. uważa, że kryzys klimatyczny jest wynikiem wadliwego, energochłonnego systemu produkcji, i że przeciwdziałania zmianie klimatu nie można pozostawić rynkowi, ale wymaga ono radykalnej zmiany metod produkcji i konsumpcji; wzywa Komisję do ponownego rozważenia swojej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu oraz do włączenia strategii w zakresie zmiany klimatu do wszystkich dziedzin polityki;
27. ubolewa nad wykazywanym dotąd przez Komisję brakiem ambicji, jeżeli chodzi o wiążące cele, zwłaszcza w odniesieniu do konferencji COP 21 w Paryżu; uważa, że pilnie potrzebne jest zwiększenie ambicji w kwestii klimatu, o ile Unia Europejska ma pozostać liderem w negocjacjach w sprawie zmiany klimatu, w korzystaniu z odnawialnych źródeł energii, w zachęcaniu do tworzenia ekologicznych miejsc pracy i wnoszeniu sprawiedliwego wkładu w globalne działania na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych;
28. przyjmuje do wiadomości obietnicę złożenia do końca 2015 r. wniosków ustawodawczych w celu wdrożenia pakietu dotyczącego klimatu i energii do roku 2030; przypomina przewodniczącemu J.-C. Junckerowi o jego zobowiązaniu do realizacji celu 40% redukcji emisji gazów cieplarnianych, celu 30% efektywności energetycznej oraz 30% udziału energii ze źródeł odnawialnych w koszyku energetycznym;
29. wzywa Komisję do przedstawienia wiążących kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do wykorzystywania energii i biomasy; ponadto zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosków podejmujących problem emisji gazów cieplarnianych z intensywnej hodowli zwierząt gospodarskich, ponieważ mają one o wiele większy wpływ na zmianę klimatu niż inne gazy cieplarniane;
30. ponownie wyraża sprzeciw wobec propozycji utworzenia unii energetycznej, ponieważ będzie ona wspierać prywatyzację i doprowadzi do zwiększenia nierówności; uważa, że energia powinna stanowić dobro publiczne, a kontrola publiczna stanowi klucz do przeprowadzenia zielonej rewolucji w sektorze energetycznym;
31. przyjmuje do wiadomości obietnicę złożenia do końca 2015 r. bardziej ambitnego wniosku ustawodawczego w sprawie pakietu dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym;
32. podkreśla rolę dyrektywy siedliskowej i dyrektywy ptasiej oraz odrzuca wszelkie próby ich podważenia; podkreśla również, że celem każdego przeglądu obowiązującego prawodawstwa powinna być aktualizacja i wzmocnienie przepisów, a nie ich osłabienie;
Ochrona praw pracowniczych na zrównoważonym pod względem społeczno-gospodarczym rynku wewnętrznym;
33. wzywa Komisję, aby wykorzystała nadchodzący ukierunkowany przegląd dyrektywy o delegowaniu pracowników jako okazję do wzmocnienia praw pracowniczych przeciwko dumpingowi socjalnemu;
34. uważa, że mobilność powinna być wyborem, a nie koniecznością; przypomina, że Komisja powinna skupić się na tworzeniu wysokiej jakości miejsc pracy zapewniających prawa społeczne i pracownicze tam, gdzie mieszkają ludzie, a nie na zwiększaniu mobilności; nalega, aby przyszły pakiet dotyczący mobilności pracowników zapewniał ochronę praw społecznych i pracowniczych wszystkich pracowników;
35. krytykuje zamiar wycofania przez Komisję dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego; głęboko ubolewa nad decyzją Komisji o wstrzymaniu porozumienia z partnerami społecznymi w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy fryzjerów, gdyż podważa to dialog społeczny w UE; wzywa Komisję do kontynuowania prac nad tymi wnioskami oraz do bezzwłocznej aktualizacji przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy;
36. podkreśla, że konieczne jest zapewnienie większego wsparcia spółdzielniom, mikroprzedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom (MMŚP), szczególnie w celu pobudzania ich działalności w ramach stabilnego otoczenia biznesowego, zminimalizowania skutków dominującej pozycji rynkowej dużych przedsiębiorstw i konglomeratów oraz wsparcia MMŚP i spółdzielni w ich zakładaniu i rozwijaniu ich działalności;
37. apeluje o regionalnie zrównoważone podejście do polityki przemysłowej, tak aby we wszystkich państwach członkowskich i regionach stworzyć zróżnicowaną bazę przemysłową, co jest kluczowe dla zagwarantowania wysokiego poziomu zatrudnienia i aktywności w całej UE;
Demokratyczna polityka gospodarcza i monetarna
38. jest głęboko przekonany, że architektura zarządzania gospodarczego oraz UGW jest nieprzejrzysta i niedemokratyczna; nalega, aby zastąpić pakt na rzecz stabilności i wzrostu prawdziwym paktem na rzecz zatrudnienia i wzrostu, opartym na kryteriach społecznych i środowiskowych przynoszących korzyści wszystkim obywatelom UE; ponadto apeluje o zorganizowanie konferencji międzyrządowej w celu uchylenia paktu fiskalnego i opowiada się za jego natychmiastowym zawieszeniem do czasu przeprowadzenia tej konferencji;
39. uważa, że przepisy dotyczące unii bankowej służą jedynie interesom dużego kapitału finansowego w UE i naruszają podstawowe zasady demokracji; zdecydowanie opowiada się za uchyleniem przepisów dotyczących unii bankowej i uważa, że konieczne jest zapewnienie demokratycznej kontroli publicznej nad systemem bankowym;
40. domaga się fundamentalnej zmiany w statucie i mandacie EBC, tak aby zagwarantować jego kontrolę polityczną i demokratyczną przez państwa członkowskie na równych warunkach; uważa, że kwestią o zasadniczym znaczeniu jest przywrócenie państwom członkowskim uprawnień do decydowania o podstawowych strategiach gospodarczych, takich jak polityka pieniężna; ponadto uważa, że należy przekształcić EBC w podstawowego kredytodawcę, który może działać jak zwykły bank centralny, pobudzając gospodarkę w czasach deflacji i recesji; w związku z tym nalega na bezpośrednie finansowanie przez EBC i EBI inwestycji publicznych, aby wspierać gospodarkę realną zamiast nowych baniek cen aktywów;
41. ponawia swój apel o natychmiastowe rozwiązanie systemu „trojki” w krajach, w których wciąż jest on stosowany, ze względu na brak legitymacji; domaga się od Komisji dogłębnej i przejrzystej oceny różnych środków z zakresu zarządzania gospodarką, w tym również programów dostosowania makroekonomicznego, narzuconych przez trojkę, przy uwzględnieniu krytyki wyrażanej nie tylko przez krytycznych ekonomistów, ale również przez samych członków trojki;
42. ubolewa nad nieuczciwymi strategiami podatkowymi, w tym niesprawiedliwymi i regresywnymi podatkami od wody, i wzywa do natychmiastowego zaprzestania tych strategii, które są wprowadzane w państwach członkowskich w ramach programów dostosowań fiskalnych i naruszają zasadę proporcjonalnej równości i progresywności opodatkowania, gdyż mają nieproporcjonalnie duży wpływ zwłaszcza na gospodarstwa domowe o niskich dochodach;
Nowa polityka sprawiedliwego handlu
43. wyraża głębokie obawy w związku z ogólnym kierunkiem nadanym przez Komisję międzynarodowej polityce handlowej UE, co dotyczy zwłaszcza braku jej spójności z kluczowymi celami UE w zakresie tworzenia miejsc pracy, zwalczania ubóstwa, zapewnienia zrównoważonej gospodarki, kontrolowania spekulacji (w szczególności spekulacji na rynku żywności), ochrony zdrowia publicznego, zdrowia i dobrostanu zwierząt, zrównoważonego rolnictwa i środowiska oraz zagwarantowania różnorodności kulturowej;
44. sprzeciwia się przyznaniu Komisji przez Radę uprawnień w zakresie negocjacji kompleksowych umów o wolnym handlu, takich jak transatlantyckie partnerstwo handlowo-inwestycyjne (TTIP), kompleksowa umowa gospodarczo-handlowa (CETA) oraz porozumienie w sprawie handlu usługami (TiSA), które stanowią poważne zagrożenie m.in. dla bezpieczeństwa żywnościowego oraz przewidują stosowanie mechanizmu rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem (ISDS); wzywa Komisję do przerwania tych międzynarodowych negocjacji handlowych;
45. przypomina, że oceny skutków zlecone przez Komisję, w szczególności te dotyczące umów TTIP, TiSA i CETA, obiecujących miejsca pracy i dobrobyt dla wszystkich, zawierają poważne niedociągnięcia i nie są wiarygodne, ponieważ wykorzystywane w nich modele ekonomiczne są przestarzałe; wzywa Komisję do korzystania z bardziej wiarygodnych modeli ekonomicznych oraz sprawdzenia skutków tych umów o wolnym handlu, które już weszły w życie, a także porównania ich z wnioskami zawartymi w ocenach skutków;
46. podkreśla, że każda umowa handlowa musi być uzależniona od utrzymania obecnego poziomu regulacji z zakresu ochrony praw pracowniczych, środowiskowych i socjalnych oraz przepisów z dziedziny zamówień publicznych i świadczenia usług użyteczności publicznej, co obejmuje też prawo państw do przyjmowania w przyszłości wyższych standardów w tych dziedzinach; zaznacza, że wszelkie formy rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem muszą być wyłączone z negocjacji w sprawie umów handlowych w celu utrzymania demokratycznej kontroli nad tymi regulacjami;
47. nie akceptuje tajnego charakteru międzynarodowych negocjacji handlowych i wzywa Komisję do upublicznienia wszystkich dokumentów negocjacyjnych parlamentarzystom oraz wszystkim zainteresowanym obywatelom; wzywa do przeprowadzenia publicznej i demokratycznej debaty ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, zwłaszcza związkami zawodowymi i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, w celu zapewnienia odpowiedniego monitorowania skutków realizowanego przez Komisję programu dotyczącego umów o wolnym handlu;
48. uważa, że celem przyspieszonego wprowadzania nowych umów o wolnym handlu jest uniknięcie realnego podejścia do rozwiązania kryzysu, polegającego na ograniczaniu nierówności gospodarczych wewnątrz UE, ograniczaniu nadużyć ze strony przedsiębiorstw korporacyjnych i inwestorów, prowadzeniu audytów i ograniczaniu długu publicznego, a także koniecznemu zwalczaniu unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od opodatkowania;
49. przypomina, że w następstwie stanowiska zaprezentowanego przez państwa członkowskie i Parlament Komisja zgodziła się na zasadę „wyjątku kulturalnego”, zawartego w konwencji ONZ o różnorodności kulturowej, zgodnie z którym kultura powinna być traktowana odmiennie od innych produktów komercyjnych, a dobra i usługi kulturalne powinny zostać wyłączone z zakresu negocjacji; uważa, że powinno to obejmować audiowizualne usługi medialne (AVMS) oraz najważniejsze aspekty dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych (AVMS), dotacje publiczne, finansowe obowiązki nadawców (zwłaszcza w celu wspierania europejskiej produkcji i dystrybucji filmowej), umowy o koprodukcji filmowej, środki polityki językowej, funkcjonowanie kanałów, którym powierzono realizację zadań wynikających z misji publicznej, pułapy udziałów w kanałach i sieciach, prawa własności intelektualnej w sferze kultury, dziennikarstwa i nauki oraz szczególne systemy zabezpieczenia społecznego;
Prawdziwa polityka sprawiedliwości i przestrzegania praw podstawowych
50. wzywa Komisję do aktywnego zachęcania do przyjęcia horyzontalnej dyrektywy dotyczącej przeciwdziałania dyskryminacji, zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu, oraz do aktywnego zwalczania dyskryminacji, w tym ataków na Romów, migrantów i osoby ubiegające się o azyl oraz inne szczególnie wrażliwe grupy;
51. wzywa Komisję do dokonania oceny wdrażania krajowych strategii integracji Romów (NRIS) i zalecenia Rady dotyczącego skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich, a także do zaproponowania dodatkowych środków, jeżeli okaże się to konieczne w celu skutecznej integracji Romów;
52. wzywa Komisję do przedstawienia planu działania dla państw członkowskich dotyczącego poprawy warunków panujących w więzieniach, szczególnie ze względu na powszechne stosowanie środka tymczasowego pozbawienia wolności przed rozpoczęciem procesu, co obejmuje również przypadki korzystania z europejskiego nakazu aresztowania; wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego warunków panujących w więzieniach;
53. wyraża głębokie rozczarowanie bezczynnością Komisji w odniesieniu do sprawozdania ustawodawczego z własnej inicjatywy dotyczącego przeglądu europejskiego nakazu aresztowania; wzywa Komisję do przedstawienia nowego wniosku, uwzględniającego sprawozdanie Parlamentu w tej sprawie, a zwłaszcza kwestię oceny proporcjonalności;
54. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w swoich nowych inicjatywach Komisja nie zawarła odnowionego i zaktualizowanego wniosku o publiczny dostęp do dokumentów, odzwierciedlającego porozumienie osiągnięte w pierwszym czytaniu przez Parlament w 2011 r.;
55. wyraża głębokie rozczarowanie Europejską agendą bezpieczeństwa, przedstawioną ostatnio przez Komisję, która skupia się jednowymiarowo na represyjnej polityce i wzmocnieniu unijnych organów ścigania;
56. wzywa Komisję, aby odpowiedziała na oczekiwania Parlamentu Europejskiego przedstawione w jego rezolucjach w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA, w szczególności po upublicznieniu sprawozdania Senatu Stanów Zjednoczonych w sprawie tortur stosowanych przez CIA;
57. z zadowoleniem przyjmuje ponowne zaangażowanie na rzecz przystąpienia do europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC); uważa jednak opinię Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do EKPC za duży krok wstecz w zakresie praw człowieka;
58. wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C 293/12 i C 594/12 z dnia 8 kwietnia 2014 r.; w tym kontekście wzywa Komisję do powstrzymania się od proponowania jakichkolwiek dalszych środków w oparciu o generalne zatrzymywanie danych;
59. uważa, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zatrzymywania danych odnosi się do gromadzenia danych dotyczących przelotu pasażera do celów egzekwowania prawa; zwraca się zatem do Komisji o wycofanie wniosku w sprawie unijnego rejestru danych dotyczących przelotu pasażera; domaga się, aby Komisja dostarczyła Parlamentowi Europejskiemu ocenę skutków orzeczeń w sprawie wszystkich wniosków ustawodawczych zawierających przepisy dotyczące masowego gromadzenia i przechowywania danych osobowych;
60. wzywa Komisję do rozpoczęcia poważnych działań w celu ochrony obywateli przed nasilonym nadzorem państwa;
Polityka migracyjna oparta na prawach człowieka
61. wzywa Komisję, by w 2015 r. opracowała ambitne wnioski dotyczące bezpiecznych i legalnych możliwości wjazdu do UE dla wszystkich kobiet, mężczyzn i dzieci potrzebujących ochrony, tak aby ludzie nie byli już zmuszani do ryzykowania życia na Morzu Śródziemnym lub na pustyniach w drodze do Europy;
62. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji Europejskiej dotyczący wprowadzenia środków przejściowych w dziedzinie ochrony międzynarodowej na korzyść Włoch i Grecji jako pierwszy krok; jednak wzywa Komisję Europejską do przedstawienia do końca 2015 r. bardziej ambitnego wniosku odzwierciedlającego zwiększony napływ uchodźców w 2015 r. zarówno w Grecji, jak i we Włoszech; przypomina, że przydział do danego kraju powinien opierać się na rodzinnych, językowych i kulturowych powiązaniach uchodźców; wzywa do zawieszenia rozporządzenia dublińskiego;
63. krytykuje Europejski program w dziedzinie migracji, w którym Komisja koncentruje się na zapobieganiu i represjonowaniu nielegalnej migracji, w tym poprzez zatrzymania, nie uwzględniając coraz większej liczby osób ubiegających się o azyl z powodu ucieczki przed wojną, prześladowaniami i klęskami żywiołowymi; w związku z tym zdecydowanie potępia szereg represyjnych wniosków przedstawionych w 2014 r. przez Komisję Europejską, dotyczących m.in. operacji EUNAVFOR MED skierowanej przeciwko łodziom przemytników, zwiększenia budżetu agencji FRONTEX, przyspieszenia powrotu migrantów czy zachęcania do stosowania przymusu i aresztowania w celu pobrania odcisków palców od migrantów; wzywa Komisję Europejską do przekierowania tych środków finansowych na akcje poszukiwawcze i ratownicze, otwarte ośrodki dla uchodźców, programy relokacji i przesiedleń, a także na integrację;
Promotor pokoju na arenie międzynarodowej
64. wzywa Komisję i Radę do pogłębienia stosunków UE ze strategicznymi partnerami w odpowiednich obszarach, co obejmuje obszar Morza Śródziemnego, Rosję, Chiny i nowe wschodzące podmioty globalne i regionalne;
65. odrzuca WPZiB i WPBiO, które są w pełni zgodne z NATO i stosunkami transatlantyckimi i opierają się na dalszej militaryzacji stosunków międzynarodowych, zgodzie na interwencje i aktywnym wspieraniu kompleksu wojskowo-przemysłowego; wzywa do poszanowania prawa międzynarodowego i powrotu do polityczno-dyplomatycznych sposobów rozwiązywania konfliktów;
66. jest zdania, że priorytetem musi być utrzymanie pokoju i stabilności oraz przestrzeganie praw podstawowych i praw człowieka za pośrednictwem pokojowej polityki zagranicznej o charakterze cywilnym, zgodnie z prawem międzynarodowym i w sposób niedyskryminacyjny, a także odgrywanie wiodącej roli w dyplomatycznym i pokojowym rozwiązywaniu konfliktów, w tym w inicjatywach w zakresie mediacji oraz w programach na rzecz rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych; podkreśla znaczenie wysiłków na rzecz udoskonalenia i wzmocnienia międzynarodowego (Traktat o handlu bronią) i unijnego systemu kontroli eksportu broni, wspierania systemu ustanowionego Układem o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz rozbrojenia jądrowego, a także środków eliminacji ubóstwa, pomocy humanitarnej, zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz milenijnych celów rozwoju, przy jednoczesnym sprzyjaniu zrównoważonym stosunkom gospodarczym, sprawiedliwemu handlowi i sprawiedliwemu podziałowi zasobów i bogactw w sąsiedztwie UE i na świecie;
67. podkreśla znaczenie i aktualność przeglądu EPS; zaznacza, że zmieniona EPS powinna dawać możliwość szybkiej i adekwatnej reakcji na sytuacje zaistniałe na danym terenie, a także przedstawiać długoterminową wizję rozwoju stosunków z państwami sąsiadującymi oraz uwzględniać wszelką asymetrię między stronami; uważa, że należy ustanowić nowe ramy stosunków z krajami i regionami objętymi EPS, opartych na ścisłej zgodności z prawem międzynarodowym i Kartą Narodów Zjednoczonych oraz na zasadzie nieingerencji w ich sprawy wewnętrzne i na poszanowaniu ich suwerenności oraz mających na celu wspieranie rozwoju regionów sąsiedzkich oraz pobudzanie zatrudnienia i edukacji zamiast promowania układów o stowarzyszeniu służących głównie ustanowieniu stref wolnego handlu, które szkodzą ludziom w krajach objętych EPS, a są korzystne jedynie dla interesów europejskich przedsiębiorstw i elit w krajach objętych EPS;
68. odrzuca plany sprawniejszego udostępniania środków finansowych na misje cywilne oraz uproszczenia procedur decyzyjnych i uzgodnień wykonawczych, ponieważ należy w wielu przypadkach zakwestionować czysto cywilny charakter takich misji, gdyż aspekty cywilne i militarne są w rzeczywistości coraz bardziej niejasne i połączone za sobą, zwłaszcza w ramach reformy sektora bezpieczeństwa i misji szkoleniowych;
69. podkreśla brak kontroli parlamentarnej oraz zastrzeżenia wobec misji w ramach WPBiO, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym; podkreśla, że deficyt demokracji potęguje koncepcja „wspólnego pozyskiwania i wykorzystywania zdolności wojskowych” oraz tzw. kompleksowe podejście, a także ścisła współpraca między UE i NATO, mechanizm ATHENA oraz rozmieszczenie grup bojowych UE;
70. odrzuca wdrożenie projektu pilotażowego dotyczącego badań w ramach WPBiO realizowanego wspólnie przez Komisję Europejską i Europejską Agencję Obrony, który obejmuje między innymi zdalnie kierowane bezzałogowe systemy powietrzne (BSP); zdecydowanie odrzuca wszelkie finansowanie z programu „Horyzont 2020” lub z ogólnego budżetu UE wojskowych i cywilno-wojskowych badań naukowych oraz badań naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa, a w szczególności związanych z rozwojem BSP;
Wzmocnienie praw obywateli
71. wzywa Komisję do przedłożenia obiecanego wniosku w sprawie międzyinstytucjonalnego porozumienia dotyczącego obowiązkowego rejestru przejrzystości dla wszystkich instytucji unijnych; przypomina o konieczności wzmocnienia demokracji przedstawicielskiej i uczestniczącej dzięki wdrożeniu art. 9–12 traktatu lizbońskiego;
72. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego przeglądu europejskiej inicjatywy obywatelskiej na podstawie wniosków zawartych w przyszłym sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego z wdrożenia;
73. wzywa Komisję do przeanalizowania obywatelskiego weta społecznego, czyli mechanizmu mogącego zapobiec wejściu w życie prawodawstwa UE, gdyby miało ono uderzyć w osoby najuboższe, przyczynić się do pogłębienia nierówności lub ograniczenia praw socjalnych;
Pozostałe priorytety polityczne
Polityka rybołówstwa
74. wzywa do przyjęcia zdecentralizowanej wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), propagującej modernizację i zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i zapewniającej jego społeczno-gospodarczą żywotność, trwałość zasobów, utrzymywanie i tworzenie miejsc pracy oraz poprawę warunków życia pracowników tego sektora;
75. wzywa do przyjmowania środków poprawy cen pierwszej sprzedaży ryb oraz zwiększenia dochodów pracowników sektora rybołówstwa oraz dotacji lub mechanizmów kompensacyjnych dla pracowników tego sektora dotkniętych gospodarczymi i społecznymi reperkusjami wynikającymi z planów naprawczych, zarządzania w perspektywie wieloletniej i środków ochrony ekosystemów;
76. wzywa do przyjmowania środków zapewniających krajową niezależność w wyłącznych strefach ekonomicznych państw członkowskich oraz w ich zasobach rybnych, pozwalających na tzw. zarządzanie z bliska; jest zdania, że należy zachować promień 12 mil jako obszar wyłącznego dostępu dla krajowej floty każdego z państw członkowskich, i proponuje, by rozważyć możliwość jego rozszerzenia na obszary przyległe, odpowiadające szelfom kontynentalnym;
77. wzywa do ochrony różnorodności biologicznej w środowisku morskim, co zapewni korzystne warunki dla odnawiania populacji ryb; w związku z tym opowiada się za wdrożeniem odpowiednich zrównoważonych praktyk zarządzania, które mogłyby obejmować utworzenie wolnych od połowów stref na obszarach, w których zasoby rybne i różnorodność biologiczna są zagrożone, zgodnie z najbardziej aktualną wiedzą naukową;
78. ponownie podkreśla potrzebę uznania we WPRyb specyfiki tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego i połowów przybrzeżnych oraz przeanalizowania, w jakim zakresie istniejące instrumenty odpowiadają potrzebom tego sektora, a także odpowiedniego ich dostosowania;
79. oczekuje od Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) wspierania tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego, by całościowo rozwiązać specyficzne problemy tego sektora oraz promować tzw. zarządzanie z bliska, zrównoważone rybołówstwo i rozwój społeczności przybrzeżnych;
80. ubolewa nad faktem, że zatwierdzona WPRyb i wspólna organizacja rynku pozostają daleko w tyle za rzeczywistymi potrzebami sektora rybołówstwa, oraz wzywa do jak najszybszego przeglądu tych dwóch rozporządzeń;
81. krytykuje nadmierne i drastyczne cięcia w pozwoleniach na całkowity dopuszczalny połów (TAC), które mogą mieć niekorzystny wpływ na sektor rybołówstwa, źródła utrzymania oraz na społeczności wiejskie; zwraca się do Komisji, by dołożyła wszelkich starań, aby zapobiec takiej sytuacji w przyszłości;
Polityka rolna
82. jest zdania, że rolnictwo jest jednym z sektorów, które nadal są w stanie tworzyć pewną wartość dodaną, pomimo skutków kryzysu; zauważa jednak, że rolników – zwłaszcza młodych rolników i kobiet – jest za mało; wzywa UE, by szczegółowo zbadała przyczyny tego stanu rzeczy z myślą o wdrożeniu istotnych środków zmierzających do poprawy tej sytuacji; ubolewa nad faktem, że zjawisko to zagraża dziedzictwu rolnemu i wiejskiemu o światowym znaczeniu, podczas gdy równolegle duże przedsiębiorstwa rolne zwiększają swoje marże i narzucają taki model światowego systemu żywnościowego, który pociąga za sobą niszczycielskie skutki dla środowiska; podkreśla, że to rolnicy, a nie wielkie przedsiębiorstwa muszą być w centrum unijnej polityki rolnej i żywnościowej w celu doprowadzenia do rzeczywistego wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy we wszystkich regionach UE; stwierdza, że obecne strategie polityczne prowadzą do drastycznego ograniczenia liczby tradycyjnych gospodarstw rodzinnych w całej UE, a w rezultacie do spadku aktywności społecznej i gospodarczej na obszarach wiejskich;
83. podkreśla, że UE musi działać na rzecz sprawiedliwej dystrybucji praw do uprawy wśród producentów, a także opracować takie instrumenty publiczne, które dostosują podaż i popyt w celu utrzymania dochodów rolników i poziomów produkcji żywności, chroniąc rolników przed wahaniami cen; wzywa w związku z tym do solidnego i skutecznego przeglądu śródokresowego w celu określenia trwałych rozwiązań dla problemów WPR;
84. podkreśla, że UE musi priorytetowo traktować ochronę i dostęp do swoich gruntów rolnych oraz zapobiegać zawłaszczaniu ziemi, co jest kluczowym problemem o znaczeniu ogólnoświatowym związanym z ochroną rolników, gleb i środowiska;
85. z myślą o ochronie gruntów rolnych w dłuższej perspektywie podkreśla potrzebę wejścia w życie w całej Europie skutecznych strategii zapobiegania zmianom klimatu i łagodzenia ich, w celu dekarbonizacji sektora rolnego, przy jednoczesnym dążeniu do ochrony produktywności europejskich gospodarstw rolnych;
86. wzywa UE, by zakazała zatwierdzania, uprawy i wprowadzania do obrotu organizmów zmodyfikowanych genetycznie, a także by zdecydowanie zaangażowała się na rzecz europejskiego sektora rolnictwa ekologicznego – jedynego, który w ostatnich dziesięcioleciach odnotował wzrost;
87. zwraca się do Komisji o wycofanie wniosków dotyczących klonowania i przedstawienie nowych wniosków, odzwierciedlających stanowisko Parlamentu Europejskiego, co umożliwi również zastosowanie zwykłej procedury ustawodawczej; sprzeciwia się wybraniu procedury zgody w odniesieniu do dyrektywy w sprawie wprowadzania do obrotu żywności pochodzącej od klonów zwierząt, ponieważ Parlament Europejski zostałby wskutek tego pozbawiony prawa wprowadzania poprawek do wniosku;
88. wzywa Unię Europejską do zakazania wszelkich form patentowania materiału siewnego, aby chronić rolników przed nieuczciwą konkurencją i niepotrzebną biurokracją, a także chronić odmiany miejscowe i różnorodność biologiczną oraz nasze dziedzictwo genetyczne i kulturowe;
89. wyraża ubolewanie w związku z obecnym brakiem przestrzegania standardów w zakresie dobrostanu zwierząt w hodowli zwierząt w Europie i zwraca się do Komisji o zapewnienie należytego egzekwowania obowiązujących przepisów we wszystkich państwach członkowskich, przy uwzględnieniu kosztów przestrzegania przepisów przez rolników, w tym zwłaszcza drobnych producentów rolnych, którzy nie korzystają z ekonomii skali; ponadto wzywa Komisję do poprawy przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt w obowiązującym ustawodawstwie UE dotyczącym rolnictwa ekologicznego oraz do usunięcia wszelkich wyjątków od zasad dotyczących dobrostanu zwierząt, takich jak wykorzystywanie niewłaściwych ras, krępowanie zwierząt gospodarskich oraz niepotrzebne kastracje;
90. z zadowoleniem przyjmuje niedawną inicjatywę Holandii, Niemiec i Danii dotyczącą ograniczenia maksymalnego czasu transportu żywych zwierząt do ośmiu godzin; wzywa Komisję do przeprowadzenia w trybie pilnym przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań, a tym samym do skrócenia maksymalnego czasu transportu żywych zwierząt;
91. wzywa Komisję do opublikowania swojego sprawozdania zatytułowanego „Tworzenie zrównoważonego europejskiego systemu produkcji żywności”, które zostało już zatwierdzone przez trzech byłych komisarzy, a także do przedstawienia planu działania uwzględniającego wnioski z tego sprawozdania; w tym kontekście opowiada się za odejściem od intensywnej hodowli żywego inwentarza i przestawieniem unijnego rolnictwa na sprawiedliwą i zrównoważoną produkcję białka pochodzenia roślinnego, a także zachęca Komisję do wspierania i promowania lokalnych rynków oraz konsumpcji lokalnych, sezonowych i organicznych produktów; ponadto domaga się przeglądu i pobudzenia ekologicznego sektora ogrodniczego we wszystkich państwach członkowskich w celu zadbania o to, by bogata w składniki odżywcze żywność pokonywała jak najmniejszą odległość od producenta do konsumenta;
92. domaga się otwarcia debaty w celu opracowania nowej unijnej polityki rolnej i żywnościowej, zgodnej z interesem całego społeczeństwa; w związku z tym apeluje o rozpoczęcie konsultacji publicznych na temat suwerenności żywnościowej i odpowiedzialnej konsumpcji;
93. zdecydowanie krytykuje dalsze funkcjonowanie wszelkich refundacji wywozowych w rolnictwie; wzywa do ich natychmiastowego zniesienia;
Polityka na rzecz rozwoju
94. wzywa Komisję do opracowania całościowej strategii i planu działania zawierającego zdecydowane zalecenia, by zwalczać nielegalne przepływy finansowe oraz uchylanie się od opodatkowania i unikanie opodatkowania, a także by poprawić współpracę podatkową i przejrzystość finansową w celu uniemożliwienia transgranicznego uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania przez korporacje wielonarodowe oraz w celu pobudzenia krajowych zasobów będących przewidywalnym źródłem finansowania rozwoju dla krajów rozwijających się;
95. wzywa Komisję, by za pośrednictwem komunikatu określającego podstawy uzgodnionego działania UE wsparła trwający proces opracowywania pod auspicjami ONZ prawnie wiążącego instrumentu dotyczącego korporacji wielonarodowych, a także by zadbała o wprowadzenie skutecznych środków odwoławczych dla ofiar w przypadkach, w których krajowy wymiar sprawiedliwości wyraźnie nie jest w stanie skutecznie ścigać korporacji wielonarodowych;
96. wzywa Komisję, aby we współpracy z Jednostką Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet (UN Women) kładła we wszystkich swoich wnioskach silny nacisk na kwestie równości mężczyzn i kobiet oraz wzmocnienia pozycji kobiet, uznając, że równość mężczyzn i kobiet jest niezbędnym elementem procesu ograniczania ubóstwa i zrównoważonego rozwoju;
97. apeluje, aby obszary polityki mające wpływ na rozwój – w tym handel, migracja, energia, środowisko naturalne i zmiana klimatu, polityka rolna i polityka rybołówstwa – odpowiadały zasadzie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz były zgodne z celami rozwoju;
98. podkreśla, że ODA to w dalszym ciągu kluczowy instrument finansowania rozwoju; wzywa UE i jej państwa członkowskie do ponownego i niezwłocznego zobowiązania się do realizacji celu dotyczącego przeznaczenia 0,7% DNB na ODA, do przedstawienia w tym celu wieloletnich tabel budżetowych zakładających zwiększenie tych poziomów finansowania do 2020 r. oraz do określenia jasnego harmonogramu służącego realizacji ich zobowiązań dotyczących skuteczności rozwoju, w tym zobowiązań na rzecz niewiązania pomocy, jednocześnie pobudzając odpowiedzialność krajów partnerskich, dostosowanie się do strategii rozwojowych krajów partnerskich, wzajemną rozliczalność i harmonizację działań darczyńców poprzez zmniejszenie fragmentacji pomocy dzięki lepszej koordynacji różnych mechanizmów pomocy i darczyńców;
99. apeluje o oparte na potrzebach ludzkich podejście do zdolności obsługi zadłużenia za sprawą wiążącego zestawu norm określających odpowiedzialne udzielanie i zaciąganie pożyczek, kontrole zadłużenia i sprawiedliwy mechanizm spłaty długu, w ramach których należy dokonać oceny zasadności i zrównoważonego charakteru długu poszczególnych krajów oraz ewentualnej możliwości umorzenia niezrównoważonego lub niesprawiedliwego zadłużenia; wzywa UE do konstruktywnego włączenia się w prowadzone w ramach ONZ negocjacje mające na celu wprowadzanie wielostronnych ram prawnych dla procesów restrukturyzacji długu państwowego z myślą o zmniejszeniu ciężaru zadłużenia; ponadto wzywa UE, by dążyła do wprowadzenia zasad UNCTAD w zakresie odpowiedzialnych transakcji dotyczących długu państwowego realizowanych zarówno przez pożyczkobiorców, jak i pożyczkodawców;
100. przypomina, że środków pochodzących z Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju oraz z Europejskiego Funduszu Rozwoju nie można przeznaczać na programy wojskowe i programy w zakresie bezpieczeństwa, współpracę polityczną i reformę wojska; podkreśla, że wszelka działalność humanitarna musi mieć czysto cywilny charakter;
Prawa kobiet i równość płci
101. wzywa Komisję i Radę do przedłożenia wniosku dotyczącego całościowej strategii unijnej na rzecz zwalczania przemocy wobec kobiet, w tym przepisów określających minimalne standardy zwalczania przemocy wobec kobiet; jest zdania, że nie należy tworzyć oddzielnych planów działania dotyczących np. okaleczania kobiecych narządów płciowych, przemocy domowej czy przemocy seksualnej, lecz zamiast tego wszelkie formy przemocy wobec kobiet powinny zostać ujęte w całościowej i skutecznej strategii opartej na perspektywie równości płci, która obejmie też dążenie do przystąpienia UE do konwencji stambulskiej podpisanej w 2011 r. w celu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej; w związku z tym wzywa Komisję do ustanowienia roku 2016 europejskim rokiem położenia kresu przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz do przeznaczenia znaczących środków na kampanie informacyjne i działania wspierające na wszystkich szczeblach, ze szczególnym wsparciem dla organizacji pozarządowych zajmujących się prawami kobiet; wzywa Komisję do przyjęcia i wdrożenia unijnej strategii na rzecz równości mężczyzn i kobiet na lata 2015–2020;
102. ubolewa nad zamiarem wycofania przez Komisję dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego w ramach programu REFIT; wzywa do podjęcia inicjatywy ustawodawczej w celu przeglądu dyrektywy Rady 92/85/WE, aby zapewnić taki sam poziom ochrony, jaki zatwierdzono w rezolucji Parlamentu z 2008 r., jako natychmiastowe działanie na rzecz poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią; wzywa do poprawy unijnych przepisów dotyczących urlopu rodzicielskiego, w tym szczegółowych przepisów dotyczących urlopu ojcowskiego;
103. wzywa Komisję do zweryfikowania jej programu pomocy rozwojowej, tak aby finansowanie ze strony UE nie podlegało ograniczeniom nakładanym przez innych partnerów udzielających pomocy w zakresie niezbędnego leczenia, w tym dostępu do bezpiecznej aborcji u kobiet i dziewcząt, które padły ofiarą gwałtu w czasie konfliktów zbrojnych, zgodnie ze wspólnym artykułem 3 konwencji genewskich, gwarantującym wszelką niezbędną opiekę medyczną rannym i chorym; ponadto wzywa Komisję do zagwarantowania powszechnego dostępu do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz wiążących się z nim praw, a także do uwzględnienia tej kwestii we wszystkich powiązanych obszarach polityki w UE i poza nią;
104. wzywa Komisję, by uczyniła kwestię równouprawnienia płci oraz praw kobiet głównym elementem swej polityki rozwojowej; jest przekonany, że równość płci oraz wzmocnienie pozycji kobiet i dziewcząt mają podstawowe znaczenie dla osiągnięcia międzynarodowych celów rozwoju; wzywa do prowadzenia feministycznej, antymilitarystycznej i nastawionej na pokój unijnej polityki rozwoju;
_____________________
105. wzywa Komisję do zmiany programu prac zgodnie z rezolucją Parlamentu, co dotyczy też stanowisk w sprawie konkretnych sektorów przedstawionych w 2. części niniejszej rezolucji;
106. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.
- [1] Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.