Parlament Europejski,

–       uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–       uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

–       uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–       uwzględniając konwencję genewską z 1951 r. oraz protokół do niej,

–       uwzględniając sprawozdanie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z kwietnia 2012 r. w sprawie podjęcia działań na rzecz poprawy zarządzania przepływami migracyjnymi,

–       uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. praw człowieka migrantów z kwietnia 2013 r. w sprawie zarządzania granicami zewnętrznymi Unii Europejskiej i jego wpływu na prawa człowieka migrantów,

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 października 2013 r. w sprawie działań UE i państw członkowskich w celu stawienia czoła napływowi uchodźców w wyniku konfliktu w Syrii(1),

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przepływów migracyjnych w regionie Morza Śródziemnego, ze zwróceniem szczególnej uwagi na tragiczne wydarzenia u wybrzeży Lampedusy(2),

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 grudnia 2014 r. w sprawie sytuacji w regionie Morza Śródziemnego oraz potrzeby opracowania całościowego podejścia UE do migracji(3),

–       uwzględniając dziesięciopunktowy plan działania w sprawie migracji przyjęty na wspólnym posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych i Rady do Spraw Wewnętrznych w dniu 20 kwietnia 2015 r.,

–       uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej ze specjalnego szczytu w sprawie kryzysu związanego z uchodźcami w basenie Morza Śródziemnego, który odbył się w dniu 23 kwietnia 2015 r.,

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie ostatnich tragicznych wydarzeń na Morzu Śródziemnym oraz polityki UE w zakresie migracji i azylu(4),

–       uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 maja 2015 r. pt. „Europejski program w zakresie migracji” (COM(2015)0240),

–       uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.     mając na uwadze, że według danych Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) w lipcu 2015 r. liczba wniosków o ochronę międzynarodową w krajach UE, Norwegii i Szwajcarii była o 28% wyższa niż w czerwcu 2015 r. i wyniosła łącznie 123 294, przekraczając po raz pierwszy próg 100 000(5);

B.     mając na uwadze, że w lipcu 2015 r. liczba wniosków o ochronę międzynarodową złożonych przez Syryjczyków wzrosła w stosunku do czerwca o 59%, liczba wnioskodawców z Afganistanu – o 44%, a z Albanii – o 33%;

C.     mając na uwadze, że lato 2015 r. pokazało, iż migracja nie jest przejściowym problemem, a światowe tendencje, które spowodowały gwałtowny wzrost liczby uchodźców, prawdopodobnie utrzymają się z powodu konfliktów na Bliskim Wschodzie i w Afryce Subsaharyjskiej, podobnie jak pogłębianie się zmiany klimatu;

D.     mając na uwadze, że według statystyk agencji Frontex większość uchodźców w UE to osoby uciekające przed konfliktami lub prześladowaniem w Syrii, Erytrei, Afganistanie i Iraku; mając na uwadze, że ponad dwie trzecie tych osób ma prawo do otrzymania azylu lub ochrony uzupełniającej;

E.     mając na uwadze, że z badań Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (IOM) wynika, iż Europa jest najniebezpieczniejszym na świecie celem dla nielegalnych migrantów, co ponownie wskazuje na potrzebę uczynienia wszystkiego, co w naszej mocy, by ocalić życie osób znajdujących się w niebezpieczeństwie oraz wywiązać się z zobowiązań w zakresie ochrony międzynarodowej;

F.     mając na uwadze, że zgodnie z konwencją genewską z 1951 r. osoby mogą ubiegać się o azyl w innym państwie niezależnie od ich kraju pochodzenia, o ile istnieje uzasadniona obawa, że mogą być prześladowane z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych;

G.     mając na uwadze, że na szczycie Rady Europejskiej w dniach 25–26 czerwca w Brukseli unijnym szefom rządów nie udało się osiągnąć porozumienia w kwestii wiążących mechanizmów relokacji i przesiedlania uchodźców;

H.     mając na uwadze, że incydenty z udziałem grup uchodźców, do których doszło latem 2015 r. w szeregu państw członkowskich, ujawniły brak jakiejkolwiek koordynacji i spójnego działania ze strony państw członkowskich; mając na uwadze, że ten brak koordynacji i „gaszenie pożarów” ad hoc spowodowały chaos i pogorszenie się tej krytycznej sytuacji;

I.      mając na uwadze, że niniejsza rezolucja jest reakcją na odnotowany latem 2015 r. znaczny wzrost liczby osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w państwach członkowskich; mając na uwadze, że sprawozdanie strategiczne Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w sprawie całościowego podejścia do kwestii migracji uwzględni wszystkie aspekty unijnej polityki azylowej i imigracyjnej;

1.      wyraża głębokie ubolewanie i smutek z powodu powtarzających się przypadków tragicznej śmierci osób ubiegających się o azyl w UE; nalega, by UE i państwa członkowskie uczyniły wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec dalszym ofiarom śmiertelnym;

2.      ponownie wyraża poparcie dla swojej rezolucji z kwietnia 2015 r. w sprawie ostatnich tragicznych wydarzeń na Morzu Śródziemnym oraz unijnej polityki imigracyjnej i azylowej; wzywa Radę i Komisję do wykorzystania tej rezolucji, wraz z pracami nad sprawozdaniem strategicznym Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w sprawie całościowego podejścia do kwestii migracji, jako podstawy kompleksowego, globalnego rozwiązania uwzględniającego zarówno kwestię migracji ekonomicznej, jak i polityki azylowej;

3.      ponownie podkreśla, że reakcja UE na obecną sytuację uchodźców musi opierać się na zasadzie solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności, o której mowa w art. 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), i że Unia musi przyjąć kompleksowe podejście europejskie;

4.      wyraża ubolewanie z powodu działań podjętych przez niektóre państwa członkowskie przeciwko grupom osób ubiegających się o azyl oraz fakt, że Rada Europejska nie zdołała zrealizować inicjatyw podjętych przez Komisję w celu stworzenia wiarygodnego i wiążącego ogólnoeuropejskiego mechanizmu solidarności między państwami członkowskimi, który obejmowałby obowiązkowy system przesiedleń wraz z możliwością nadzwyczajnych relokacji;

5.      pochwala działania obywateli, którzy organizują się w celu powitania i udzielenia pomocy osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową w UE;

6.      odnotowuje wykorzystanie decyzji Rady do wprowadzania nadzwyczajnych systemów relokacji osób ubiegających się o ochronę międzynarodową;

7.      ponawia apel do Komisji o zmianę obowiązującego rozporządzenia dublińskiego celem wprowadzenia stałego, wiążącego systemu podziału azylantów między 28 państw członkowskich, z obowiązkowym kluczem przydziału opartym na danych ilościowych i jakościowych oraz przy uwzględnieniu perspektyw integracji;

8.      przypomina, że prawo ubiegania się o azyl jest jednym z podstawowych praw człowieka, gwarantowanym prawem międzynarodowym i zobowiązaniami wiążącymi dla wszystkich państw członkowskich; wyraża zaniepokojenie w związku z propozycjami Komisji i państw członkowskich, by zakwalifikować niektóre państwa trzecie pochodzenia jako bezpieczne, co mogłoby uniemożliwić obywatelom tych państw składanie indywidualnych wniosków azylowych;

9.      apeluje o jak najszybsze stworzenie dla osób ubiegających się o azyl legalnych i bezpiecznych tras do UE za pośrednictwem takich środków jak wydawanie wiz humanitarnych w ambasadach i konsulatach UE w państwach trzecich oraz zakrojone na szeroką skalę systemy relokacji; wzywa Komisję, by rozważyła przegląd dyrektywy Rady 2001/51/WE w celu ułatwienia bezpiecznego docierania osób ubiegających się o azyl do UE;

10.    przypomina, że migracja jest skomplikowanym zjawiskiem globalnym, które wymaga długofalowego podejścia uwzględniającego jego przyczyny, takie jak ubóstwo, nierówność, niesprawiedliwość i konflikty zbrojne; podkreśla potrzebę przyjęcia kompleksowego podejścia unijnego, poprawy spójności polityki wewnętrznej i zewnętrznej UE, a w szczególności wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, polityki rozwojowej i imigracyjnej;

11.    wzywa Radę i państwa członkowskie do podjęcia działań w celu znalezienia kompleksowego, globalnego rozwiązania; przypomina, że celem niniejszej rezolucji jest realizacja inicjatyw już ogłoszonych przez Komisję i mających służyć zwiększeniu solidarności i podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi;

12.    zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0414. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0448. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0105. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0176. (5) Najnowsze tendencje azylowe EASO, lipiec 2015 r.