Parlament Europejski,

–  uwzględniając tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 42 ust. 7,

–  uwzględniając art. 2 ust. 4 i art. 222 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie klauzul wzajemnej obrony i solidarności UE: wymiaru politycznego i operacyjnego(1),

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych, w szczególności postanowienia jej rozdziału VII i art. 51,

–  uwzględniając oświadczenie wygłoszone przez prezydenta Republiki Francuskiej przed Kongresem Parlamentu Francuskiego w dniu 16 listopada 2015 r., w którym stwierdził on, że Francja jest w stanie wojny,

–  uwzględniając konkluzje w sprawie obrony i bezpieczeństwa przyjęte przez Radę Europejską na posiedzeniach w dniach 19–20 grudnia 2013 r. oraz 25–26 czerwca 2015 r.,

–  uwzględniając wyniki posiedzenia Rady do Spraw Zagranicznych (ministrowie obrony) w dniu 17 listopada 2015 r.,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 13 listopada 2015 r. w Paryżu doszło do serii ataków terrorystycznych, w których zginęło co najmniej 130 osób ponad 26 narodowości;

B.  mając na uwadze, że po atakach terrorystycznych w Paryżu w dniu 13 listopada 2015 r. rząd francuski oficjalnie powołał się na klauzulę wzajemnej obrony na mocy art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej;

C.  mając na uwadze, że art. 42 ust. 7 powinien być uznawany za unijny odpowiednik art. 5 NATO;

D.  mając na uwadze, że solidarność, wsparcie i wzajemna pomoc państw członkowskich, w tym przez odwołanie się do unijnych środków, należą do podstaw, na których jest zbudowana Unia Europejska;

E.  mając na uwadze, że zwalczanie międzynarodowego terroryzmu jest uznawane za priorytet UE, a wprowadzanie w życie zasady solidarności wymaga działania w kraju, jak i za granicą;

F.  mając na uwadze, że przewidziany w Traktatach system bezpieczeństwa i obrony nie został wdrożony; mając na uwadze, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za osiągnięcie postępów w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony Unii;

G.  mając na uwadze, że UE musi zacieśnić współpracę z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), aby strategie bezpieczeństwa i obrony ustanowione przez obie te organizacje stawały się w coraz większym stopniu kompatybilne, zwłaszcza wówczas gdy państwo członkowskie pada na własnym terytorium ofiarą zbrojnej agresji, w tym ataku terrorystycznego;

H.  mając na uwadze, że instytucje UE powinny bardziej aktywnie realizować politykę bezpieczeństwa i obrony oraz wspierać wdrożenie wszystkich zapisanych w Traktatach postanowień dotyczących polityki bezpieczeństwa i obrony, również tych dotyczących szczególnej roli NATO w zapewnianiu bezpieczeństwa i obrony na szczeblu europejskim i transatlantyckim; mając na uwadze, że instytucje UE muszą wspierać wszystkie państwa członkowskie w ich wysiłkach zmierzających do pełnego wdrożenia tych postanowień;

I.  mając na uwadze, że na postanowienia art. 42 ust. 6 TUE dotyczącego stałej współpracy strukturalnej powinny się powoływać te państwa członkowskie, które pragną ściśle ze sobą współpracować;

1.  z ogromną satysfakcją przyjmuje jednomyślne i pełne wsparcie dla Francji ze strony wszystkich państw członkowskich; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności gotowość wszystkich państw członkowskich do zapewnienia wszelkiej niezbędnej pomocy i wsparcia;

2.  przypomina, że klauzula wzajemnej obrony została zastosowana po raz pierwszy; jest zdania, że obecna sytuacja posłuży za precedens na wypadek powoływania się przez państwa członkowskie na klauzulę wzajemnej pomocy w przyszłości, służąc wzmocnieniu europejskiego bezpieczeństwa i obrony;

3.  z ogromną satysfakcją zauważa, że po tym jak Francja powołała się na klauzulę wzajemnej obrony, udostępniono dodatkowe środki na walkę z terroryzmem; zachęca wszystkie państwa członkowskie do utrzymywania swoich wkładów tak długo, jak to będzie konieczne; z zadowoleniem przyjmuje przewodnią rolę odgrywaną przez Francję w tym wspólnym wysiłku; zachęca właściwe instytucje UE do oferowania i utrzymywania niezbędnego wsparcia;

4.  uważa, że powołanie się na klauzulę wzajemnej obrony i klauzulę solidarności na mocy Traktatów ma przede wszystkim wymiar polityczny; podkreśla, że kiedy któreś państwo powołuje się na te klauzule, to odpowiednim forum debaty politycznej są zarówno Rada Europejska, jak i Parlament Europejski;

5.  wyraża obawę, że zarządzanie pomocą i wsparciem na mocy klauzuli wzajemnej obrony na zasadzie dwustronnej – a taka zasada obowiązuje w obecnym przypadku – nie będzie możliwe w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich; wzywa zatem Radę Europejską do nadania dynamiki dalszemu rozwijaniu klauzuli wzajemnej obrony oraz do wzmocnienia roli odnośnych instytucji UE jako moderatorów;

6.  wzywa państwa członkowskie do wykorzystania pełnego potencjału instytucji europejskich; ponawia apele do wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel, Rady i Komisji o objaśnienie odnośnych unijnych środków i procedur służących temu celowi; apeluje o przedstawienie propozycji dotyczących praktycznych ustaleń i wytycznych gwarantujących zbiorową i skuteczną reakcję, w przypadku gdy państwo członkowskie powoła się na klauzulę wzajemnej obrony;

7.  ubolewa jednak, że po tym, jak powołano się na klauzulę wzajemnej obrony, nie były dostępne żadne analizy ani wytyczne, wskutek czego w rzeczonym przypadku wymagane były doraźne środki, doraźne zarządzanie i doraźna współpraca;

8.  zauważa, że klauzula solidarności przewidziana w art. 222 TFUE umożliwiłaby oddanie do dyspozycji Francji i innych państw członkowskich bezpośrednio zaangażowanych w walkę z terroryzmem wszystkich odnośnych środków UE;

9.  jest przekonany, że w oparciu o istniejące możliwości państw członkowskich i Unii, potrzebna jest w UE stała cywilno-wojskowa kwatera główna działająca na szczeblu strategicznym i operacyjnym oraz że struktura ta powinna otrzymać zadanie polegające na planowaniu strategicznym i ewentualnościowym, w tym planowaniu obrony zbiorowej, którą przewidziano w art. 42 ust. 7 i art. 42 ust. 2 TUE, oraz na przyszłym jej realizowaniu w ścisłej współpracy z właściwymi strukturami NATO;

10.  jest zdania, że obecne uruchomienie procesu przewidzianego w art. 42 ust. 7 TUE powinno być katalizatorem wyzwalającym potencjał wszystkich postanowień Traktatu dotyczących bezpieczeństwa i obrony, które powinny zostać następnie wykorzystane;

11.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, sekretarzowi generalnemu ONZ, prezydentowi Stanów Zjednoczonych i sekretarzowi stanu USA ds. obrony.

(1) Dz.U. C 419 z 16.12.2015, s. 138.