PROJEKT REZOLUCJI w sprawie zastosowania klauzuli wzajemnej pomocy przewidzianej w art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej
14.1.2016 - (2015/3034(RSP))
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu
Urmas Paet, Ilhan Kyuchyuk, Louis Michel, Jozo Radoš, Marietje Schaake, Pavel Telička, Johannes Cornelis van Baalen, Hilde Vautmans, Guy Verhofstadt, Ivo Vajgl w imieniu grupy ALDE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0043/2016
B8-0058/2016
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zastosowania klauzuli wzajemnej pomocy przewidzianej w art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej
Parlament Europejski,
– uwzględniając ataki terrorystyczne w Madrycie w 2004 r., ataki terrorystyczne w Londynie w 2005 r., ataki terrorystyczne w Brukseli w 2014 r. i serię ataków terrorystycznych w Paryżu w 2015 r.,
– uwzględniając przemówienie wygłoszone przez prezydenta Republiki Francuskiej przed połączonymi izbami Parlamentu Francuskiego w dniu 16 listopada 2015 r.,
– uwzględniając tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i jego art. 42 ust. 7,
– uwzględniając art. 222 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając art. 2 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r. oraz sprawozdanie na temat jej wdrażania zatwierdzone przez Radę Europejską w dniach 11–12 grudnia 2008 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie klauzul wzajemnej obrony i solidarności UE: wymiaru politycznego i operacyjnego[1],
– uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych, w szczególności postanowienia jej rozdziału VII i art. 51,
– uwzględniając konkluzje w sprawie obrony i bezpieczeństwa przyjęte przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 19–20 grudnia 2013 r.,
– uwzględniając konkluzje w sprawie obrony i bezpieczeństwa przyjęte przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 25–26 czerwca 2015 r.,
– uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady do Spraw Zagranicznych (ministrowie obrony) w dniach 16 i 17 listopada 2015 r., któremu przewodniczyła wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federica Mogherini,
– uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że UE od 2004 r. ucierpiała wskutek kilku ataków terrorystycznych, w których zginęły setki osób, a kilka tysięcy zostało rannych;
B. mając na uwadze, że ostatnie ataki terrorystyczne przeciwko UE i jej obywatelom miały miejsce w Paryżu w dniu 13 listopada 2015 r., zginęło w nich 130, a rannych zostało 368 Europejczyków;
C. mając na uwadze, że stałe zagrożenie terrorystyczne w UE wzrasta, skutkiem czego jest drastyczna zmiana w obszarze wolności, z jakich korzystają obywatele UE;
D. mając na uwadze, że w reakcji na ataki terrorystyczne w Paryżu z dnia 13 listopada 2015 r. rząd francuski oficjalnie powołał się na klauzulę wzajemnej pomocy (art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej, TUE);
E. mając na uwadze, że zasada obrony zbiorowej zapisana w art. V Traktatu Północnoatlantyckiego NATO powinna mieć taką samą wagę co art. 42 ust. 7 TUE dla UE;
F. mając na uwadze, że solidarność, wsparcie i wzajemna pomoc państw członkowskich UE, w tym przez odwołanie się do unijnych środków, należą do podstaw, na których jest zbudowana Unia Europejska;
G. mając na uwadze, że bezpieczeństwo wewnętrzne i walka z terroryzmem są priorytetem dla UE; mając na uwadze, że potrzebna jest wspólna strategia dla wszystkich państw członkowskich;
H. mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie muszą zaprzestać powierzania zadań dotyczących strategii i zdolności w zakresie bezpieczeństwa i obrony podmiotom zewnętrznym;
I. mając na uwadze, że obowiązkiem wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa jest koordynacja i proaktywne działanie w kwestiach o tak istotnej wadze;
J. mając na uwadze, że przewidziana w Traktatach zdolność w dziedzinie budowania bezpieczeństwa i obrony nie została jeszcze osiągnięta; mając na uwadze, że stworzenie Europejskiej Unii Bezpieczeństwa i Obrony jest obowiązkiem państw członkowskich; mając na uwadze, że Europejska Unia Bezpieczeństwa i Obrony umożliwi wzmocnienie Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, w rezultacie wspierając rozwój skuteczniejszej europejskiej, transatlantyckiej i globalnej strategii bezpieczeństwa i obrony;
1. wyraża pełną solidarność ze wszystkimi ofiarami ataków terrorystycznych, które miały miejsce w UE od 2004 r., a także z rodzinami i przyjaciółmi tych ofiar;
2. z zadowoleniem przyjmuje jednomyślne wsparcie dla Francji ze strony wszystkich państw członkowskich UE; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności gotowość wszystkich państw członkowskich do zapewnienia wszelkiej niezbędnej pomocy i wsparcia;
3. z zadowoleniem zauważa udostępnienie dodatkowych zdolności na walkę z terroryzmem; wzywa wszystkie państwa członkowskie do utrzymania bezwarunkowego i trwałego wsparcia; z zadowoleniem przyjmuje przewodnią rolę odegraną przez Francję w tym wspólnym wysiłku;
4. zwraca uwagę na fakt, że na klauzulę wzajemnej pomocy (art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej) powołano się po raz pierwszy; jest zdania, że obecna sytuacja posłuży za precedens na wypadek powoływania się przez państwo członkowskie na tę klauzulę w przyszłości;
5. ubolewa, że wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa nie wykazuje się czynnym przywództwem i nie koordynuje proaktywnie stosowania art. 42 ust. 7 TUE, co skutkuje utraceniem szansy na wzorcową i prawdziwie europejską reakcję; przypomina, że stawiono czoło wielu ograniczeniom operacyjnym oraz że niektóre instytucje UE, zwłaszcza Rada Europejska, nie wywiązują się z roli moderatorów i nie wykorzystują swojego pełnego potencjału w celu zapewnienia zbiorowej i skutecznej reakcji na wniosek o zastosowanie klauzuli wzajemnej pomocy;
6. wzywa wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, aby w ścisłej współpracy z Radą Europejską i Komisją wskazała właściwe środki i procedury unijne w ramach klauzuli wzajemnej pomocy (art. 42 ust. 7) umożliwiające koordynację i kierowanie takimi operacjami;
7. ubolewa jednak, że nie istnieją wytyczne ani analizy dotyczące uruchomienia klauzuli wzajemnej pomocy, czego skutkiem są obecne doraźne środki, doraźne zarządzanie i doraźna współpraca;
8. uważa, że uruchomienie klauzuli wzajemnej pomocy stanowi wyjątkową możliwość, aby ustanowić podstawy dla silnej i trwałej Europejskiej Unii Bezpieczeństwa i Obrony; jest zdania, że dopiero gdy UE będzie dysponowała niezależnymi zdolnościami w zakresie bezpieczeństwa i zdolnościami obronnymi, będzie ona odpowiednio wyposażona i gotowa do tego, by stawić czoło ogromnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego oraz wyzwaniom w tym zakresie;
9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu NATO i sekretarzowi generalnemu ONZ.
- [1] Dz.U. C 419 z 16.12.2015, s. 138.