PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Prokuratury Europejskiej i Eurojustu
28.9.2016 - (2016/2750(RSP))
zgodnie z art. 128 ust. 5 Regulaminu
Barbara Matera, Axel Voss, Monika Hohlmeier, Roberta Metsola, Ingeborg Gräßle, Tomáš Zdechovský, Julia Pitera, Emil Radev, Barbara Kudrycka, Rachida Dati, Romana Tomc, Salvatore Domenico Pogliese, Csaba Sógor, Alessandra Mussolini, Therese Comodini Cachia, Traian Ungureanu, Milan Zver w imieniu grupy PPE
Sylvia-Yvonne Kaufmann, Juan Fernando López Aguilar, Birgit Sippel w imieniu grupy S&D
Louis Michel, Nathalie Griesbeck w imieniu grupy ALDE
Jan Philipp Albrecht, Eva Joly, Benedek Jávor, Bart Staes, Michèle Rivasi w imieniu grupy Verts/ALE
Monica Macovei, Laura Ferrara
B8-1054/2016
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Prokuratury Europejskiej i Eurojustu
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (COM(2013)0534),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej[1],
– uwzględniając swój dokument roboczy z dnia 14 marca 2014 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej[2],
– uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego (COM(2012)0363),
– uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust) (COM(2013)0535),
– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 85, 86, 218, 263, 265, 267, 268 i 340,
– uwzględniając pytania do Rady i Komisji na temat Prokuratury Europejskiej i Eurojustu (O-000092/2016 – B8-0715/2016 i O-000093/2016 – B8-0716/2016),
– uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że art. 86 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że w celu zwalczania przestępstw przeciwko interesom finansowym Unii Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń przyjętych zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, może ustanowić Prokuraturę Europejską po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego;
B. mając na uwadze, że według ostatnich sprawozdań i analizy na temat luki w podatku VAT w 28 państwach członkowskich UE (sprawozdanie końcowe za 2016 r. (TAXUD/2015/CC/131)) straty w dochodach z tytułu podatku VAT w całej UE w 2014 r. opiewały na astronomiczną kwotę 159,5 mld EUR;
C. mając na uwadze, że UE i wszystkie jej państwa członkowskie powinny skutecznie wykrywać i ścigać nadużycia przeciwko interesom finansowym UE, a także podejmować działania zniechęcające do takich nadużyć, chroniąc w ten sposób podatników we wszystkich państwach członkowskich wnoszących składki do budżetu Unii;
D. mając na uwadze, że Eurojust ułatwiał koordynację i współpracę między krajowymi organami wykrywania i ścigania w sprawach dotyczących szeregu państw członkowskich, a także pomagał budować wzajemne zaufanie i łączyć różnorodne systemy i tradycje prawne UE; mając na uwadze, że Eurojust ułatwiał wykonywanie wniosków o współpracę i stosowanie instrumentów wzajemnego uznawania, umożliwiając w ten sposób skuteczniejsze ściganie przestępstw transgranicznych;
E. mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu nasiliła się zorganizowana przestępczość transgraniczna, a przestępstwa są popełniane przez niezwykle mobilne i elastyczne grupy działające w wielu państwach członkowskich i w wielu obszarach przestępczości;
F. mając na uwadze, że w wyroku w sprawie C-105/14 (Taricco i inni) Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że pojęcie „nadużycia”, określone w art. 1 Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, obejmuje wpływy pochodzące z podatku VAT;
1. ponownie potwierdza długotrwałe poparcie Parlamentu dla ustanowienia skutecznej i niezależnej Prokuratury Europejskiej w celu ograniczenia obecnego rozproszenia działań krajowych organów ścigania na rzecz ochrony budżetu UE, a tym samym nasilenia walki z nadużyciami finansowymi w Unii Europejskiej;
2. wzywa Radę do opracowania jednoznacznego i jasnego zestawu uprawnień i postępowań dotyczących Prokuratury Europejskiej w oparciu o proponowaną dyrektywę w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego (dyrektywę PIF); wzywa Radę do zwiększenia wysiłków na rzecz znalezienia porozumienia w sprawie dyrektywy PIF, obejmującego kwestię podatku VAT, oraz do wznowienia negocjacji z Parlamentem, tak aby umożliwić ustanowienie Prokuratury Europejskiej; podkreśla, że Prokuratura Europejska powinna mieć nadrzędne uprawnienia w odniesieniu do przestępstw określonych w dyrektywie PIF; głęboko ubolewa, że Rada nie dopuszcza, by Prokuratura Europejska posiadała uprawnienia w sprawach przeciwko ochronie interesów finansowych, w których finansowanie ze środków UE przekracza kwotę 10 000 EUR, lecz nie stanowi co najmniej 50 % kwoty współfinansowania; w związku z tym wzywa Radę, by zrezygnowała z przepisu pozbawiającego Prokuraturę Europejską możliwości wykonywania uprawnień w przypadku wszystkich przestępstw przeciwko ochronie interesów finansowych, w których strata dla unijnego budżetu jest równa lub niższa niż w przypadku innego pokrzywdzonego podmiotu; wzywa Radę do zadbania o to, by organy krajowe niezwłocznie informowały Prokuraturę Europejską o wszelkich sprawach związanych w jakikolwiek sposób z dyrektywą PIF zarówno przed dochodzeniem, jak i w jego trakcie;
3. wzywa Radę do wznowienia debaty nad art. 17–20 tekstu skonsolidowanego (11350/1/16) wniosku w sprawie Prokuratury Europejskiej, tak aby zapewnić większą przejrzystość i skuteczność jej działań; wzywa Radę, by uściśliła uprawnienia Prokuratury Europejskiej i krajowych prokuratur do prowadzenia dochodzeń w przypadku (a) przestępstw wielokrotnych (jedna zorganizowana grupa popełniająca szereg przestępstw, np. pranie pieniędzy i handel ludźmi) oraz (b) przestępstw mieszanych (więcej niż jedno przestępstwo popełnione w ramach jednego czynu, np.
oszustwo związane z podatkiem VAT i pranie pieniędzy); głęboko ubolewa, że w przypadku braku porozumienia między Prokuraturą Europejską a krajowymi prokuraturami w kwestii uprawnień ostateczna decyzja nie zostanie podjęta przez niezależny sąd, taki jak Europejski Trybunał Sprawiedliwości; podkreśla, że skuteczność Prokuratury Europejskiej będzie zależała od uściślenia uprawnień, a jeżeli do tego nie dojdzie, unijni prawodawcy nie będą mogli zagwarantować skuteczności Prokuratury Europejskiej, co oznacza niedotrzymanie warunków określonych praz Parlament Europejski;
4. jest zdania, że Prokuratura Europejska powinna dysponować wystarczającymi środkami dochodzeniowymi w celu prowadzenia dochodzeń; w związku z tym przypomina, że współustawodawcy uzgodnili kryteria, na mocy których państwa członkowskie występują z wnioskiem o wykonanie czynności dochodzeniowych w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania określoną w dyrektywie 2014/41/UE w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych;
5. uważa, że aby zapewnić skuteczność kontroli sądowej zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i z traktatami, wszelkie decyzje operacyjne dotyczące stron trzecich, podejmowane przez Prokuraturę Europejską, powinny podlegać kontroli sądowej przed właściwym sądem krajowym; jest zdania, że należy dopuścić możliwość bezpośredniej kontroli sądowej przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości;
6. zauważa, że kluczowe znaczenie ma kwestia uniknięcia wszelkich niekorzystnych skutków wynikających z tzw. powiązania krajowego; w związku z tym wzywa Radę, by zadbała o wprowadzenie odpowiednich zabezpieczeń gwarantujących niezależność Prokuratury Europejskiej, takich jak przepis zezwalający na odstępstwo od powiązania krajowego z powodów związanych z właściwym funkcjonowaniem urzędu;
7. uważa, że należy zagwarantować ochronę praw procesowych osób podejrzanych i oskarżonych; rozporządzenie powinno w szczególności zapewniać dodatkowe prawa do obrony dla podejrzanych przez Prokuraturę Europejską, zwłaszcza prawo do pomocy prawnej, prawo do informacji i dostępu do materiału procesowego oraz prawo do przedstawienia dowodów i do zwrócenia się do Prokuratury Europejskiej o zgromadzenie dowodów w imieniu podejrzanego;
8. wzywa Komisję, by przedstawiła w ramach analizy kosztów i korzyści skorygowane szacunki dotyczące wpływu struktury kolegialnej na budżet oraz przedłożyła Parlamentowi wyniki kontroli w praktyce, a także przypomina, że przed podjęciem ostatecznej decyzji Parlament weźmie te informacje pod uwagę;
9. przypomina, że Eurojust odgrywa istotną rolę w poprawie współpracy sądowej i koordynacji między poszczególnymi organami sądowymi państw członkowskich oraz we wspieraniu dochodzeń obejmujących kraje spoza UE, a także wzywa Radę do wyjaśnienia stosunków między Eurojustem a Prokuraturą Europejską, w tym zwłaszcza skutków struktury kolegialnej, oraz relacji między Prokuraturą Europejską a OLAF-em, tak aby rozróżnić rolę poszczególnych organów w ochronie interesów finansowych UE;
10. jest zdania, że najlepiej byłoby, gdyby Prokuratura Europejska i Eurojust miały siedzibę w tym samym miejscu, aby mogły skutecznie współpracować i prowadzić wymianę informacji;
11. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0234.
- [2] Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0173.