Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 21, 23, 24 i 25 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, jak Karta Narodów Zjednoczonych, Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencja dotycząca statusu uchodźców z 1951 r. i zasada non-refoulement, a także Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych,

–  uwzględniając art. 11 ust. 1 lit. d) Konwencji w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucji nr 34/180 z dnia 18 grudnia 1979 r.,

_  uwzględniając swą rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet(1),

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form ich dyskryminacji,

–  uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej pt. „Przemoc wobec kobiet: badanie na poziomie UE”, opublikowane w marcu 2014 r.,

–  uwzględniając dyrektywę 2012/29/UE ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2011/99/UE w sprawie europejskiego nakazu ochrony(3) oraz rozporządzenie (UE) nr 606/2013 w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę 2011/36/UE w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar(5) oraz dyrektywę 2011/92/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW(6),

–  uwzględniając pytania do Rady i Komisji w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (O-000121/2016 – B8-1805/2016 i O-000122/2016 – B8-1806/2016),

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że równość mężczyzn i kobiet stanowi jedną z podstawowych wartości UE i jest zapisana w art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest nadal zjawiskiem powszechnym w UE; mając na uwadze, że w sprawozdaniu Agencji Praw Podstawowych z 2014 r. oraz w analizach dotyczących przemocy wobec kobiet szacuje się, że jedna trzecia wszystkich kobiet w Europie doświadczyła przemocy fizycznej lub seksualnej co najmniej raz w ciągu dorosłego życia, 20 % doświadczyło molestowania w internecie, jedna na 20 kobiet została zgwałcona oraz ponad jedna na 10 kobiet padła ofiarą przemocy seksualnej z użyciem siły;

C.  mając na uwadze, że istnieją obecnie dowody na to, iż wielu mężczyzn pada ofiarą aktów przemocy popełnianych przez kobiety – dane statystyczne z Anglii i Walii wskazują, że w 2016 r. do chwili obecnej przemoc domową zgłosiło policji 600 000 ofiar płci męskiej(7), natomiast w Szkocji zarejestrowana przemoc wobec mężczyzn stanowi 20 % przypadków przemocy domowej(8);

D.  mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet i mężczyzn jest zbyt często lekceważona jako sprawa prywatna i zbyt łatwo tolerowana; mając na uwadze, że w rzeczywistości jest to przestępstwo, które musi być karane jako takie;

E.  mając na uwadze, że eliminacja przemocy wobec kobiet i mężczyzn możliwa jest nie dzięki pojedynczemu działaniu, ale dzięki połączeniu działań o charakterze infrastrukturalnym, prawnym, sądowym, wykonawczym, kulturowym, edukacyjnym, społecznym, zdrowotnym oraz innych działań związanych z usługami mogących w znacznym stopniu podnieść poziom wiedzy o problemie i ograniczyć tę przemoc i jej konsekwencje;

1.  przypomina, że art. 2 TUE i Karta praw podstawowych zobowiązują państwa członkowskie do gwarantowania, ochrony i wspierania równouprawnienia płci;

2.  stanowczo potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt; zauważa, że przemoc i nadużycia w nieproporcjonalnie wysokim stopniu dotykają kobiety, wyraża jednak zaniepokojenie tym, że akty przemocy wobec mężczyzn popełniane przez współmałżonki lub partnerki nie zawsze są przez nich zgłaszane, a policja i służby wymiaru sprawiedliwości nie poświęcają im należytej uwagi;

3.  zauważa, że przemoc wobec kobiet i mężczyzn wiąże się z władzą i kontrolą oraz że agresywne zachowanie może obejmować znęcanie się fizyczne i psychiczne, izolację, groźby, przemoc seksualną i ekonomiczną, zastraszanie, manipulowanie dziećmi lub zwierzętami domowymi oraz nadużywanie uprzywilejowanej pozycji;

4.  uznaje, że przemoc uwarunkowana płcią ma druzgocące skutki; 60 % kobiet wymienia przemoc domową jako jedną z głównych przyczyn swojej bezdomności, kobiety, które doświadczyły przemocy fizycznej lub seksualnej ze strony swoich partnerów, są niemal dwukrotnie bardziej narażone na ryzyko depresji lub próby samobójczej, zaś w przypadku kobiet ciężarnych przemoc domowa ma negatywny wpływ na zarówno na zdrowie kobiety, jak i dziecka;

5.  z zadowoleniem przyjmuje analizę – pierwszą tego rodzaju – dotyczącą przemocy wobec kobiet przeprowadzoną przez Agencję Praw Podstawowych w 2014 r., i wzywa tę agencję do przeprowadzenia analizy występowania przemocy wobec mężczyzn;

6.  przypomina, że 25 listopada obchodzony jest Międzynarodowy Dzień przeciw Przemocy wobec Kobiet; jest głęboko zaniepokojony tym, jak powszechnym zjawiskiem w UE jest przemoc wobec kobiet; zauważa, że na terenie UE istnieją ogromne rozbieżności pod względem zgłaszania przypadków przemocy, gdyż nastawienie do przemocy uwarunkowanej płcią jest odmienne w poszczególnych państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie do współpracy w celu dzielenia się wzorcowymi praktykami i wymiany informacji na temat skutecznych sposobów zapobiegania przemocy uwarunkowanej płcią wobec mężczyzn i kobiet oraz ich ochronę przed taką przemocą;

7.  zauważa, że 28 państw członkowskich podpisało Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencji stambulskiej), w której podkreślono wolę polityczną państw członkowskich, by położyć kres takiej przemocy; odnotowuje, że konwencję tę ratyfikowało 14 państw członkowskich; podkreśla, że ratyfikacja i wdrożenie konwencji oraz jej postanowień to suwerenne prawo państwa członkowskiego;

8.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich oraz Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0126. (2) Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 57. (3) Dz.U. L 338 z 21.12.2011, s. 2. (4) Dz.U. L 181 z 29.6.2013, s. 4. (5) Dz.U. L 101 z 15.4.2011, s. 1. (6) Dz.U. L 335 z 17.12.2011, s. 1. (7) Male victims of domestic abuse: implications for health visiting practice [Mężczyźni ofiarą przemocy domowej: wpływ na pracę pielęgniarek środowiskowych], Journal of Research Nursing 2016, Vol. 21 (5-6). (8) Oficjalne dane statystyczne Szkocji, październik 2015 r.