PROJEKT REZOLUCJI w sprawie opracowania ambitnej strategii przemysłowej UE jako strategicznego priorytetu na rzecz wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i innowacji w Europie
22.6.2017 - (2017/2732(RSP))
zgodnie z art. 128 ust. 5 Regulaminu
Angelo Ciocca, Nicolas Bay, Jean-Luc Schaffhauser, Lorenzo Fontana w imieniu grupy ENF
B8‑0439/2017
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie opracowania ambitnej strategii przemysłowej UE jako strategicznego priorytetu na rzecz wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i innowacji w Europie
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 145–150 i art. 173 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając pytanie do Komisji wymagające odpowiedzi ustnej, dotyczące opracowania ambitnej strategii przemysłowej UE jako strategicznego priorytetu na rzecz wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i innowacji w Europie (O-000047/2017 – B8-0319/2017),
– uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że od lat 70. we wszystkich rozwiniętych gospodarkach zatrudnienie w przemyśle wytwórczym spada w sposób mniej lub bardziej gwałtowny; mając na uwadze, że deindustrializacja jest zjawiskiem, które poprzedziło falę globalizacji gospodarczej, która miała swój początek w latach 90. i która jednocześnie była czynnikiem przyspieszającym deindustrializację;
B. mając na uwadze, że obecnie w wielu zaawansowanych gospodarkach sektor przemysłu zatrudnia nawet mniej niż 10 % siły roboczej, co jest poziomem niewiele wyższym od tego, jaki odnotowano w początkowej fazie industrializacji około 1900 r.; mając na uwadze, że oznacza to, iż w rzeczywistości zaawansowane gospodarki są obecnie zredukowane zaledwie do importerów towarów wytworzonych przy niskich kosztach, których produkcja przeniesiona została do krajów rozwijających się;
C. mając na uwadze, że w związku z digitalizacją inicjatywy gospodarcze, w tym te odnoszące sukcesy, charakteryzuje niska intensywność pracy i wysoki stopnień specjalizacji; mając na uwadze, że digitalizacja procesów produkcyjnych będzie miała wkrótce duży wpływ na charakter miejsc pracy w przemyśle, a także w innych sektorach; mając na uwadze, że pociągnie to za sobą zmiany w strukturze rynku, co prowadzić będzie zwłaszcza do coraz większej fragmentacji i nierówności między formami pracy, a tym samym, między innymi, do nierówności w zakresie wynagrodzenia, ochrony socjalnej i perspektyw zawodowych;
D. mając na uwadze, że zakłócenia równowagi makroekonomicznej w obrębie Unii Europejskiej, spotęgowane skutkami członkostwa w strefie euro i związaną z nim polityką oszczędnościową, wywołały zjawisko „drenażu mózgów” („human capital flight” lub „brain drain”) ze szkodą dla państw znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, sprawiając, że ich gospodarka jest strukturalnie zależna od gospodarki silniejszych państw;
E. mając na uwadze, że w dziedzinie przemysłu UE posiada jedynie kompetencje wspomagające; mając na uwadze, że działania UE w tym zakresie ukierunkowane są wyłącznie na konkurencyjność[1], przez co promowany jest merkantylizm opierający się na redukcji kosztów produkcji (płac) i niszczący popyt wewnętrzny; mając na uwadze, że ten merkantylistyczny model nie jest oczywiście przystosowany do gospodarek wszystkich państw członkowskich w takim samym stopniu, a w niektórych przypadkach nie są przestrzegane przepisy konstytucyjne;
F. mając na uwadze, że ponieważ finansowanie unijne jest powiązane wyłącznie z kryteriami ilościowymi, a nie z podstawami makroekonomicznymi gospodarki, i ponieważ ma ono charakter strukturalny, a nie koniunkturalny, nie jest w stanie zapewnić skutecznej ochrony przed niepożądanymi wstrząsami;
G. mając na uwadze, że w świetle bieżących długofalowych trendów gospodarczych i polityk procyklicznych przyjętych przez UE cel, który obrała UE, polegający na tym, aby do roku 2020 udział przemysłu w PKB Unii Europejskiej wyniósł 20%, będzie z pewnością niemożliwy do osiągnięcia, podobnie jak cele pełnego zatrudnienia i spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej;
H. mając na uwadze, że europejskie ograniczenia budżetowe doprowadziły do zubożenia infrastruktury szeregu państw członkowskich, w tym podstawowej infrastruktury publicznej, takiej jak szkoły, szpitale, posterunki policji i w sieci transportowe;
I. mając na uwadze, iż w związku tym, że nie ma już wyraźnego rozróżnienia między tradycyjną bankowością a inwestycyjną działalnością bankową, banki stopniowo zaczęły traktować priorytetowo transakcje finansowe i spekulacyjne, pozbawiając gospodarkę kredytów niezbędnych do odpowiedniej mobilizacji prywatnych inwestycji w przemyśle; mając na uwadze, że strategie polityczne dotyczące unii bankowej, wraz z polityką pieniężną EBC przyczyniły się nawet do pogłębienia tego zjawiska;
J. mając na uwadze, że aby strategia przemysłowa była skuteczna, wymaga ona skoordynowanych działań politycznych w różnych dziedzinach, jak: infrastruktura, handel, energia, zatrudnienie, badania naukowe i rozwój, a także finansowanie publiczne i prywatne;
1. uważa, że jakiekolwiek szanse na wzrost gospodarczy i wzrost zatrudnienia oraz innowacji mogą pojawić się jedynie dzięki głębokiej reindustrializacji, co oznacza przywrócenie produkcji na miejscu;
2. podkreśla, że produkcja na miejscu jest czynnikiem o podstawowym znaczeniu również z myślą o zapewnieniu zrównoważonego charakteru rewolucji cyfrowej oraz tego, by płynące z niej korzyści były odczuwalne przez wszystkich, ponieważ dzięki produkcji na miejscu rynek pracy może zaoferować drugą szansę zawodom, które stopniowo stają się zbędne; podkreśla ponadto, że z drugiej strony niezbędne jest, by każde państwo członkowskie było w stanie zapewnić odpowiednią ochronę socjalną osobom, które nie są w stanie ponownie wejść na rynek pracy;
3. wzywa Komisję do przyjęcia środków z zakresu polityki handlowej, które miałyby na celu zniechęcenie do przywozu produktów delokalizacji w postaci towarów i usług; uważa, że takie środki mogłyby być bardziej skuteczne, jeśli towarzyszyłyby im zapewniane przez państwa członkowskie zachęty do relokacji wytwórstwa oraz do utrzymania na miejscu aktualnej działalności produkcyjnej;
4. uważa, że pierwsze działania, które należałoby podjąć, obejmują przyjęcie solidnych średnio- i długoterminowych krajowych polityk na rzecz inwestycji publicznych w infrastrukturę, restrukturyzację istniejących budynków prywatnych i publicznych (również w celu poprawy efektywności energetycznej), konserwację i zabezpieczenie dziedzictwa kulturowego i architektonicznego, infrastrukturę mającą na celu ochronę gruntów (na przykład przed ryzykiem klęsk żywiołowych lub zaburzenia równowagi hydrogeologicznej), remont i modernizację podstawowej infrastruktury (szkół, szpitali, posterunków policji, sieci dróg, sieci kolejowych, lotnisk, portów itp.); uważa również, że priorytetowe znaczenie mają podobne polityki inwestycji w branżę produktów luksusowych;
5. zauważa, że chociaż w założeniu unijne środki finansowe miały być narzędziem służącym zmniejszaniu braku równowagi między państwami członkowskimi, jednak w praktyce są one mechanizmem, który działając poprzez stosowanie dwóch zasad: zasady współfinansowania i zasady warunkowości, powoduje powiększanie tego braku równowagi; zauważa, że w związku z tym są one szczególnie podstępnym mechanizmem sprawowania przez UE kontroli nad politykami wydatków państw członkowskich; w związku z tym uważa, że w celu ustanowienia skutecznej strategii reindustrializacji, unijne finansowanie nie jest najbardziej odpowiednim instrumentem, w przeciwieństwie do inwestycji publicznych i prywatnych; wzywa do uwolnienia inwestycji państw członkowskich od europejskich ograniczeń budżetowych;
6. uważa, że pożądane jest stworzenie na nowo jak najlepszych warunków w celu dopilnowania, by obok inwestycji publicznych w wystarczającym stopniu mobilizowane były inwestycje prywatne; w związku z tym podkreśla konieczność wprowadzenia wyraźnego rozróżnienia między tradycyjną działalnością bankową a bankową działalnością inwestycyjną;
7. przypomina Komisji i Radzie, że Unia nie jest uprawniona do wprowadzania „jakiejkolwiek harmonizacji przepisów ustawowych i wykonawczych państw członkowskich”[2] w obszarze przemysłu;
8. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.