PROJEKT REZOLUCJI w sprawie priorytetów Parlamentu do uwzględnienia w programie prac Komisji na 2018 r.

30.6.2017 - (2017/2699(RSP))

złożony w następstwie oświadczenia Komisji
zgodnie z art. 37 ust. 3 Regulaminu i z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską
złożony w następstwie oświadczenia Komisji zgodnie z art. 37 ust. 3 Regulaminu i z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską

João Pimenta Lopes, Dimitrios Papadimoulis, Marina Albiol, Paloma López Bermejo, Neoklis Sylikiotis, Takis Hadjigeorgiou, Javier Couso, Marisa Matias, w imieniu grupy GUE/NGL

Procedura : 2017/2699(RSP)

Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji

Dokument w ramach procedury :

B8-0455/2017

Teksty złożone :

B8-0455/2017

Debaty :

PV 04/07/2017 - 11
CRE 04/07/2017 - 11

Głosowanie :

PV 05/07/2017 - 8.9
CRE 05/07/2017 - 8.9
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

B8‑0455/2017

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie priorytetów Parlamentu do uwzględnienia w programie prac Komisji na 2018 r.

(2017/2699(RSP))

Parlament Europejski,

– uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską[1], zwłaszcza jego załącznik IV,

– uwzględniając art. 37 ust. 3 Regulaminu,

Inna Europa jest możliwa

A. mając na uwadze, że po kilku latach kryzysu gospodarczego, społecznego i politycznego wartości stanowiące fundamenty integracji europejskiej – demokracja i uczestnictwo, równość i sprawiedliwość społeczna, solidarność i zrównoważony rozwój, poszanowanie państwa prawnego i praw człowieka – były i nadal są podważane;

B. mając na uwadze, że polityka neoliberalna i oszczędnościowa narzucona przez UE z wykorzystaniem ram zarządzania gospodarczego pogłębiła nierówności społeczno-gospodarcze wewnątrz państw członkowskich i między nimi, a także zwiększyła liczbę osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym; mając na uwadze, że deregulacja rynku pracy i regresywne systemy podatkowe przyczyniły się do przeniesienia majątku z pracowników na dużych kapitalistów oraz zwiększyły przepaść, jeśli chodzi o dochody i majątek;

C. mając na uwadze, że ogromnie nieproporcjonalne zadłużenie stanowi konsekwencję polityki asymetrycznej i charakteru procesu integracji, w ramach którego niektóre państwa czerpią zyski, a inne są pogrążane w poważnej depresji gospodarczej; mając na uwadze, że zadłużenie jest wykorzystywane jako pretekst do narzucania polityki oszczędnościowej, która z kolei pogłębia recesję i godzi w socjalną funkcję państwa, a także w prawa pracowników, skutkując rosnącym bezrobociem, ubóstwem, głębokimi cięciami płac, podwyższaniem wieku emerytalnego i obniżaniem wydatków publicznych na obszarach takich jak edukacja, kultura i zdrowie;

D. mając na uwadze, że sytuacja ta doprowadziła do kwestionowania przez obywateli polityki neoliberalnej uprawianej przez rządy, w których skład wchodzą partie polityczne należące do „wielkiej koalicji” i które nie były w stanie zareagować na pilne wyzwania stojące przed naszymi społeczeństwami; mając na uwadze, że obywatele domagają się gruntownej zmiany w obrębie systemów i struktur politycznych;

E. mając na uwadze, że skrajnie niejednolity rozwój gospodarczy i zadłużenie, wysokie bezrobocie, osłabienie praw socjalnych i pracowniczych, a także rosnące nierówności społeczno-gospodarcze wymagają zerwania z polityką realizowaną obecnie przez UE i zwrotu w kierunku takiej polityki – na szczeblu krajowym i unijnym – która pozwoli zintensyfikować wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie na rzecz zapewnienia dobrobytu dla wszystkich oraz sprawiedliwego podziału majątku, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, pełnego zatrudnienia, bezpieczeństwa zatrudnienia i ochrony socjalnej, świadczenia dobrej jakości, powszechnych i bezpłatnych usług publicznych, dobrostanu ekologicznego zakorzenionego w zdrowym środowisku naturalnym, inwestycji w edukację i infrastrukturę, godnego życia osobom starszym, mieszkań, energii i komunikacji za przystępną cenę; mając na uwadze, że ogólna polityka w dziedzinie walki z ubóstwem, wykluczeniem społecznym i nierównościami dochodowymi, mianowicie z wykorzystaniem polityki redystrybucji, a także inwestycje publiczne podejmowane z myślą o tworzeniu miejsc pracy, są niezbędne zarówno na szczeblu Unii, jak i państw członkowskich;

F. mając na uwadze, że ramy zarządzania gospodarczego odebrały demokratycznie wybranym rządom i parlamentom narodowym możliwości podejmowania wyborów politycznych, uniemożliwiając sprawowanie demokratycznej kontroli przez obywateli Europy, a także zinstytucjonalizowały politykę oszczędnościową; mając na uwadze, że narastający sprzeciw wobec takiego rodzaju integracji europejskiej odzwierciedla pilną potrzebę odmiennego procesu integracji, który służy postępowi społecznemu i demokratycznemu w UE, rozwiązywaniu wyzwań w skali międzynarodowej w sposób sprawiedliwy i pokojowy, ogólnoświatowemu dialogowi kulturalnemu, a ponadto jest solidnie zakorzeniony we współpracy między państwami o równych prawach;

G. mając na uwadze, że systemy podatkowe są zaprojektowane tak, by były korzystne dla dużych kapitalistów, a nie dla klasy pracującej i obywateli; mając na uwadze, że rygorystyczne środki dyscypliny fiskalnej oraz poważny spadek dochodów rządowych w wyniku uchylania się od opodatkowania i unikania go, wywierają dodatkową presję na budżety państw członkowskich i godzą w interesy obywateli i pracowników; mając na uwadze, że polityka podatkowa pozostaje w gestii państw członkowskich; mając na uwadze, że tajne umowy podatkowe, globalne unikanie opodatkowania i uchylanie się od opodatkowania oraz przenoszenie zysków do rajów podatkowych jest nadal dozwolone lub niedostatecznie zwalczane przez prawo;

H. mając na uwadze, że decyzje budżetowe podejmowane przez UE nie odzwierciedlają priorytetów, których realizacja jest niezbędna do pobudzenia zrównoważonego, jakościowego i społecznie zrównoważonego wzrostu, nie biorą też pod uwagę potrzeby solidarności i spójności społeczno-gospodarczej między państwami członkowskimi;

I. mając na uwadze, że obecna sytuacja międzynarodowa jest zdominowana przez toczące się wojny, rywalizację geopolityczną i brutalne konflikty, eskalującą politykę ingerencji i destabilizację suwerennych krajów, a także niebezpieczny wyścig zbrojeń napędzany przez główne potęgi NATO; mając na uwadze, że obywatele nie zgadzają się na udział Europy w wojnach i jakiejkolwiek rywalizacji geopolitycznej; mając na uwadze, że zaangażowanie na rzecz multilateralizmu i współpraca w ramach prawa międzynarodowego, zasad Karty Narodów Zjednoczonych, a także prawa narodów do samostanowienia i poszanowania suwerenności mają kluczowe znaczenie;

J. mając na uwadze, że UE nadal stoi w obliczu największego kryzysu humanitarnego związanego z uchodźcami od czasu II wojny światowej; mając na uwadze, że UE i niektóre państwa członkowskie ponoszą bezpośrednią odpowiedzialność za pierwotne przyczyny migracji lub przymusowych wysiedleń, które spowodowały, że ludzie opuszczają swoje domy, uciekając przed konsekwencjami wojny, zmiany klimatu, nierówności i niepożądanych ingerencji na Bliskim Wschodzie i w Północnej Afryce z wykorzystaniem interwencji zbrojnych, które podsycają regionalne konflikty i służą geopolitycznym interesom strategicznym UE, Stanów Zjednoczonych i NATO; mając na uwadze, że UE w wyraźny sposób nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań, w tym wynikających z prawa międzynarodowego;

K. mając na uwadze, że polityka realizowana przez UE i państwa członkowskie w niektórych dziedzinach utorowała drogę ksenofobii, rasizmowi i skrajnie prawicowej polityce oraz ideologii, a także pozwoliła się rozwinąć radykalnie ksenofobicznym i rasistowskim partiom oraz ruchom dyskryminującym pracowników, uchodźców i migrantów ze względu na narodowość; mając na uwadze, że naruszenia praw człowieka mają miejsce także w UE, co przyczynia się do wzmacniania tych sił;

L. mając na uwadze, że deficyt demokratyczny zwiększył się na skutek wyborów politycznych dokonywanych przez UE, a wielu obywateli uważa, że nie jest reprezentowanych przez instytucje; mając na uwadze, że stanowi to olbrzymi problem, któremu można zaradzić jedynie przez większą przejrzystość i otwartość, a także utrzymywanie wartości praw człowieka i demokracji, w tym szerzenie aktywności obywatelskiej, pokoju, tolerancji, postępu, solidarności i współpracy między narodami;

M. mając na uwadze, że kryzys klimatyczny nadal stanowi zagrożenie dla stabilności, zdrowia i utrzymania społeczeństw na całym świecie, a także dla dobrostanu zwierząt i różnorodności biologicznej; mając na uwadze, że zobowiązania podjęte w ramach COP 21, które skądinąd są bez wątpienia ambitne, powinny być ostrożnie wzmocnione w odpowiednim kierunku;

N. mając na uwadze, że suwerenna wola narodów decydowania o ich własnej drodze rozwoju w każdym państwie członkowskim powinna być chroniona jako bezwzględne prawo;

Obrona i promowanie praw pracowniczych i socjalnych

1. zdecydowanie krytykuje fakt, że przedstawiony przez Komisję wniosek w sprawie Europejskiego filaru praw socjalnych jest jedynie podręcznikiem etykiety społecznej, który nie przyniesie UE niezwłocznie potrzebnej zmiany paradygmatu w celu odwrócenia kryzysu dotykającego ludzi oraz kryzysu społecznego i gospodarczego spowodowanego przez neoliberalizm i dodatkowo pogorszonego przez politykę oszczędnościową i deregulacyjną; podkreśla, że ustawowe i powszechne zabezpieczenia społeczne oraz bezpieczne umowy o pracę na czas nieokreślony muszą stanowić niepodważalny model prawny realizowany w Europie przyszłości, do której dążymy, i stać w opozycji do zakładających elastyczność scenariuszy przedstawionych w dokumencie Komisji dotyczącym społecznego wymiaru Europy; utrzymuje, że wszyscy mieszkańcy UE powinni być beneficjentami konkretnej polityki socjalnej, co należy uzyskać, dążąc do stopniowego zbliżenia podstawowych praw socjalnych, w tym dających się wyegzekwować minimalnych praw socjalnych na szczeblu UE, mających wyraźne pierwszeństwo przed celami polityki w innych dziedzinach, a także bez uszczerbku dla praw państw członkowskich do stosowania wyższych standardów; apeluje o Europę przyszłości, która zerwie z polityką oszczędnościową i ramami konkurencyjności, liberalizacją i deregulacją rynku pracy, a także nada priorytet jak najsilniejszym prawom socjalnym i pracowniczym na szczeblu UE i państw członkowskich, w tym prawu do chroniącego przed ubóstwem dochodu minimalnego dla wszystkich, prawu do strajku i prawu do wysokich płac w oparciu o sektorowe układy zbiorowe dla wszystkich pracowników; wzywa, aby pierwszym krokiem w tym kierunku był protokół w sprawie postępu społecznego umożliwiający wyegzekwowanie nadrzędnego względem jakichkolwiek zasad rynku wewnętrznego lub zasad fiskalnych charakteru praw socjalnych;

2. uważa, że zrewidowana Europejska karta społeczna powinna stanowić podstawę wspólnego zbioru minimalnych praw i standardów socjalnych oraz oczekuje podjęcia zobowiązania w zakresie przystąpienia UE do karty, co spowoduje wzmocnienie pozytywnej konwergencji społeczno-gospodarczej oraz spójności między obywatelami i terytoriami, przy zagwarantowaniu niezbywalnego prawa państw członkowskich do stosowania mocniejszych praw i wyższych standardów;

3. wzywa do wdrożenia konkretnych propozycji w celu zagwarantowania i promowania prawa do rokowań zbiorowych jako kluczowego instrumentu ochrony i wzmacniania praw, a także do zobowiązania się przez Komisję do wzmocnienia zasady równości wynagrodzeń za taką samą pracę w tym samym miejscu dla wszystkich pracowników, a w tym kontekście do uznania wszystkich układów zbiorowych, w tym dotyczących zagranicznych pracowników oddelegowanych; głęboko ubolewa nad wszelkimi próbami podważania działań zbiorowych, w tym prawa do organizowania się w związki, rokowań zbiorowych i strajków;

4. apeluje do Komisji o promowanie skracania i regulowania czasu pracy i wzrostu płac, a także o zwalczanie dumpingu socjalnego z myślą o położeniu kresu niepewnym i nieuczciwym formom zatrudnienia, deregulacji czasu pracy, poszerzaniu się sektora niskich płac, konkurencji w oparciu o niskie płace, dyskryminacji, mobbingowi i przemocy w miejscu pracy, a także o ochronie pracowników przed wyzyskiem własnej osoby w obrębie nowych form pracy, co obejmuje pracę cyfrową, prawo do wylogowania się i crowdworking;

5. głęboko ubolewa nad wnioskami Komisji dotyczącymi sektora transportu, ponieważ nie zapewniają one wysokich standardów bezpieczeństwa i warunków pracy, a ich celem jest rozwodnienie praw pracowników, w tym prawa do strajku;

6. wzywa Komisję do odrzucenia i porzucenia modelu elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego („flexicurity”) oraz do promowania polityki kreowania jakościowych i bezpiecznych miejsc pracy zapewniających wszystkim pracownikom, w tym pracownikom mobilnym i zagranicznym pracownikom oddelegowanym, płace zapewniające, obecnie i w przyszłości, utrzymanie na minimalnym poziomie pod względem oszczędności, umiejętności i emerytur, a także dostęp do kompleksowej ochrony socjalnej; potwierdza potrzebę powszechnych i opartych na solidarności zabezpieczeń społecznych i odrzuca prywatyzację oraz obniżanie poziomu ochrony przyjmujące postać zarówno mniejszych transferów socjalnych, jak i podwyższania wieku emerytalnego;

7. wzywa Komisję do umieszczenia walki z nierównościami, ubóstwem i wykluczeniem społecznym w centrum uwagi realizowanej przez nią polityki; ponawia wystosowany do Komisji apel o przyjęcie modelu gospodarczego skupionego na tworzeniu miejsc pracy dających określone prawa zamiast na akumulowaniu majątku przez akcjonariuszy i udziałowców, a także o zobowiązanie się do wzmacniania usług publicznych zamiast ich prywatyzowania, co prowadzi do przeniesienia majątku ze sfery publicznej do sfery prywatnej i osłabia prawa pracownicze; wzywa Komisję do podjęcia dalszych działań, takich jak następujące dwie inicjatywy: pierwsza z nich to plan inwestycji społecznych wspierający politykę socjalną na szczeblu państw członkowskich, który propaguje i wzmacnia bezpłatny oraz równy dostęp do jakościowych usług publicznych w państwach członkowskich, w tym dostęp do wymiaru sprawiedliwości, edukacji, opieki zdrowotnej, godziwych mieszkań i opieki nad dziećmi oraz osobami starszymi; druga inicjatywa to przedstawienie zintegrowanej strategii walki z ubóstwem obejmującej utworzenie, na szczeblu państw członkowskich, systemu dochodu minimalnego gwarantującego otrzymywanie odsetka średniego dochodu w danym państwie członkowskim, przy utrzymaniu minimalnego poziomu odniesienia w wysokości 60 %, co ma stanowić ważny krok w kierunku wyeliminowania ubóstwa;

8. broni prawa do mobilności, ale utrzymuje, że nie może zastąpić ono tworzenia miejsc pracy w miejscach zamieszkania ludzi oraz odrzuca zaproponowany przez Komisję model, który nastawia pracowników przeciwko sobie; podkreśla tę kwestię ze względu na coraz większą cyfryzację modeli produkcji, która nie powinna prowadzić do bezrobocia i niepewności zatrudnienia, lecz do skrócenia czasu pracy przy jednoczesnym zabezpieczeniu i podwyższeniu zarobków oraz zabezpieczeniu i poprawie warunków pracy; uważa, że cyfryzacja stanowi dla społeczeństwa istotne wyzwanie ze względu na przechodzenie od zanikających zawodów do nowych modeli produkcji oraz na zapewnianie praw socjalnych i pracowniczych w odniesieniu do nowych miejsc pracy i form organizacji pracy; wzywa Komisję do skupienia uwagi nie tylko na wspieraniu sprawiedliwej mobilności, ale i na tworzeniu miejsc pracy i transformacji pracy we wszystkich państwach członkowskich, zwłaszcza w regionach o dużym bezrobociu, a także do dostosowania udzielanego wsparcia do konkretnych potrzeb państw członkowskich; podkreśla w tym względzie, że wszyscy pracownicy, zarówno na rynku pracy, jak i poza nim, powinni mieć dostęp do programów szkolenia i kształcenia ustawicznego przez cały okres życia zawodowego oraz że programy te powinny być finansowane przez pracodawców i państwa członkowskie;

9. apeluje do Komisji, w kontekście dyskusji dotyczącej krajowych ram upadłości oraz zaleceń w tym zakresie, o zapewnienie, aby pracownicy i związki zawodowe były zaangażowane i informowane na wszystkich etapach postępowania, a także o niedopuszczanie do taktycznego wykorzystywania postępowania upadłościowego w celu pogorszenia warunków zatrudnienia; apeluje ponadto do Komisji o ułatwianie sytuacji, w których pracownicy mogą przejmować przedsiębiorstwa zagrożone upadłością w celu utrzymania działalności gospodarczej i zminimalizowania przypadków utraty miejsc pracy;

10. uważa, że wszystkie programy działania UE dotyczące kultury i edukacji powinny mieć systematyczny wymiar włączenia społecznego, sprzyjać polityce w zakresie publicznej edukacji wysokiej jakości oraz przyczyniać się do pełnego dostępu do kultury i rekreacji dla wszystkich; apeluje w związku z tym do Komisji i państw członkowskich o wyłączenie wydatków dotyczących edukacji i kultury z kalkulacji deficytu publicznego w ramach paktu stabilności i wzrostu do chwili jego uchylenia i zastąpienia paktem na rzecz zatrudnienia i wzrostu;

11. podkreśla znaczenie inicjatyw politycznych propagujących prawa kobiet i równouprawnienie płci; dostrzega pakiet poświęcony równowadze między życiem zawodowym a prywatnym, który zawiera wnioski dotyczące nowych lub wyższych standardów minimalnych w odniesieniu do urlopu rodzicielskiego lub ze względów rodzinnych, urlopu ojcowskiego i urlopu opiekuńczego; nalega jednak, aby inicjatywy w tym zakresie były zgodne ze stanowiskiem Parlamentu w sprawie dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego przez wydłużenie gwarantowanego minimalnego okresu pełnopłatnego urlopu macierzyńskiego z 14 do 20 tygodni oraz zagwarantowanie prawa do płatnego urlopu ojcowskiego; z zadowoleniem przyjmuje wniosek, aby urlop ojcowski stał się indywidualnym prawem dla rodziców; jest zdania, że należy podjąć konkretne kroki we wszystkich państwach członkowskich w celu poprawy równowagi między życiem zawodowym a prywatnym kobiet i mężczyzn, oraz że konieczne są działania służące zwiększeniu długości urlopu rodzicielskiego, który powinien być płatny w 100 %, ostatecznie zmierzające ku bardziej sprawiedliwemu systemowi urlopów rodzicielskich;

12. apeluje do Komisji, aby – we współpracy z państwami członkowskimi – przedstawiła wniosek dotyczący szeroko zakrojonej strategii unijnej w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt obejmującej wszystkie formy przemocy; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane aktualnie przez Komisję na rzecz przystąpienia przez UE do Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej; apeluje do UE w związku z pilną potrzebą przyjęcia i wdrożenia nowej unijnej strategii w zakresie zwalczania handlu ludźmi uwzględniającej silną perspektywę równouprawnienia płci i skupionej w szczególności na ograniczeniu popytu i wprowadzeniu systemu kar dla klientów/sprawców;

Postępowa polityka gospodarcza

13. apeluje do Komisji o położenie kresu unijnej polityce oszczędnościowej; jest zdania, że należy skasować traktat na rzecz stabilności fiskalnej, pakt fiskalny, europejski semestr, a także krajowe rady ds. konkurencyjności i niezależne organy budżetowe, ponieważ charakteryzuje je deficyt demokratyczny i społeczny; ponadto stanowią one nie tylko gospodarczy kaftan bezpieczeństwa wywierający niezwykle negatywny wpływ na inwestycje, wzrost, spójność regionalną i tworzenie miejsc pracy i drastycznie pogłębiający nierówności wewnątrz państw członkowskich i między nimi, ale także ograniczają przysługujące państwom członkowskim prawo do określania swoich celów w zakresie budżetu i polityki publicznej;

14. w związku z tym zdecydowanie odrzuca sprawozdanie pięciu przewodniczących oraz białą księgę i dokument Komisji o pogłębianiu unii gospodarczej i walutowej (UGW), ponieważ nie pozwalają one na wyzwolenie się z narracji oszczędnościowej, natomiast zakładają pogłębienie dotychczasowej polityki, zwiększenie konkurencyjności i konwergencji strukturalnej oraz narzucenie surowej polityki fiskalnej i oszczędnościowej;

15. podkreśla potrzebę zastąpienia tej polityki paktem na rzecz zatrudnienia i wzrostu obejmującym nowy zestaw polityki gospodarczej, społecznej i środowiskowej, które byłyby korzystne dla obywateli i pracowników, mianowicie promującym zrównoważony pod względem środowiskowym wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu, jakościowe i bezpieczne zatrudnienie, a także spójność społeczną i regionalną; podkreśla, że w obrębie tych nowych ram współpracy państwa członkowskie muszą odzyskać zdolność do podejmowania decyzji w sprawie polityki gospodarczej najlepiej uwzględniającej ich konkretne potrzeby, natomiast na szczeblu UE w procesie podejmowania decyzji należy zapewnić demokratyczną odpowiedzialność i przejrzystość z uwzględnieniem Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych oraz pełne poszanowanie dla decyzji podejmowanych na szczeblu państw członkowskich, które powinny odzwierciedlać kompleksowy dialog ze wszystkimi zainteresowanymi stronami; wzywa Komisję do rozpoczęcia debaty między państwami członkowskimi i instytucjami UE na temat tego, w jaki sposób można osiągnąć te cele;

16. jeśli jakiekolwiek państwo członkowskie zdecydowałoby się opuścić strefę euro ze względu na fakt, że członkostwo w niej stałoby się dla niego niemożliwe do utrzymania i udźwignięcia, decyzję tę należy całkowicie uszanować i umożliwić wynegocjowane i uporządkowane opuszczenie strefy dokonywane w sposób swobodny i wolny od nacisków, sankcji i szantażów, w ramach kompleksowego programu wsparcia; uważa, że tego rodzaju program powinien przewidywać możliwość uzyskania odpowiedniego odszkodowania ustalonego w oparciu o stwierdzone szkody społeczne i gospodarcze, które zostały wyrządzone;

17. wzywa Komisję do opracowania planu nadzwyczajnego, aby wesprzeć gospodarkę państw, które ucierpiały w wyniku interwencji trojki;

18. podkreśla fakt, że poziomy zadłużenia wielu państw członkowskich UE są jednymi z najwyższych na świecie; zwraca się w związku z tym do Komisji i do państw członkowskich o uruchomienie i wsparcie procedury renegocjacji długu publicznego (w odniesieniu do jego wysokości, zapadalności i stóp procentowych), a także unieważnienie jego spekulacyjnego i niezgodnego z prawem elementu w najbardziej zadłużonych państwach w celu zapewnienia, że obsługa długu odpowiada rozwojowi gospodarczemu i społecznemu; zauważa, że bez redukcji długu ożywienie gospodarcze w państwach członkowskich jest niemożliwe;

19. wzywa Komisję do pilnego przeanalizowania i omówienia procedury dotyczącej unii bankowej, która, mając niedemokratyczny i niezrównoważony charakter, jak dotąd chroniła interesy banków, a nie deponentów; uważa, że unia bankowa jeszcze bardziej osłabiła możliwość kontrolowania przez państwa członkowskie ich systemów bankowych oraz że służyła promowaniu pewnych fuzji i przejęć i doprowadziła do nich w sektorze bankowym różnych państw członkowskich; uważa w związku z tym, że unia bankowa funkcjonuje jako narzędzie polityczne napędzające proces centralizacji i koncentracji kapitału; w rzeczy samej ustanowienie ogólnoeuropejskiego oligopolu bankowego jest jednym z głównych celów i skutków unii bankowej, która nie mierzy się z problemem instytucji „zbyt dużych, by upaść”, ale go zwiększa, nie służy interesom ludności i jest w bardzo dużej mierze nieskuteczna, gdy chodzi o zapewnienie bezpieczeństwa deponentów; uważa w związku z tym, że jedynym sposobem na zajęcie się problemem instytucji „zbyt dużych, by upaść” oraz bezpieczeństwem deponentów, ale także ustanowienie systemu bankowego służącego interesom obywateli i potrzebom rozwojowym państw, jest rezygnacja z unii bankowej i promowanie publicznej kontroli nad sektorem bankowym i finansowym oraz jego decentralizacja; nalega na pilną konieczność podejmowania inicjatyw oraz ochrony przed przyszłym kryzysem systemowym tych europejskich deponentów, którzy uzyskują niewielkie i średnie dochody;

20. podkreśla, że deregulacja i liberalizacja rynków kapitałowych stwarza poważne problemy dla gospodarek państw członkowskich, mianowicie dla ich stabilności; uważa, że unia rynków kapitałowych pogłębiająca poziom finansjalizacji gospodarek państw członkowskich służy tylko interesom kapitalistów finansowych oraz znacząco zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia nowego kryzysu finansowego; apeluje o natychmiastowe zatrzymanie procesu tworzenia unii rynków kapitałowych i ponownie zwraca uwagę na potrzebę oddzielenia bankowości inwestycyjnej od bankowości detalicznej w celu uniknięcia skażenia i koncentracji sektora;

21. nalega, aby Komisja i państwa członkowskie wykazały prawdziwą determinację polityczną w odniesieniu do opodatkowania prawdziwych posiadaczy majątku; wyraża ubolewanie z powodu niewystarczającej reakcji w UE na afery podatkowe; opowiada się za obowiązkiem upubliczniania interpretacji indywidualnych, sprawozdawczości w podziale na kraje i rejestrów własności rzeczywistej w celu zapewnienia przejrzystości i kontroli; opowiada się za położeniem kresu systemom offshore i innym rajom podatkowym wewnątrz UE i poza jej granicami, a także za skutecznym uregulowaniem działalności podmiotów umożliwiających i promujących rozwój systemów offshore, współpracą przy uchylaniu tajemnicy bankowej do celów podatkowych, promowaniem środków współpracy w odniesieniu do zapobiegania praniu pieniędzy i oszustw podatkowych oraz walki z nimi, sankcjonowaniem transakcji spekulacyjnych z wykorzystaniem środków polityki podatkowej oraz zapewnieniem, aby zyski były opodatkowane w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, w miejscu faktycznego zatrudnienia pracowników i miejscu wypracowywania wartości; wzywa do zwołania międzynarodowego szczytu pod auspicjami Narodów Zjednoczonych, aby przygotować wspólny plan działania na rzecz położenia kresu rajom podatkowym i dumpingowi podatkowemu;

Pomoc w odbudowie gospodarek państw członkowskich za pomocą inwestycji publicznych oraz trwałego wzrostu gospodarczego

22. podkreśla fakt, że oprócz sprawiedliwych i demokratycznych ram współpracy oraz prawdziwego filaru, jakim są prawa socjalne, UE potrzebuje uczciwej, holistycznej strategii w zakresie rozwoju gospodarczego i inwestowania, która uwzględniałaby interesy obywateli, a także potrzeby i specyfikę państw członkowskich; wzywa Komisję do zainicjowania planu inwestycji publicznych, którego celem byłoby faktyczne pełne zatrudnienie oraz energooszczędna gospodarka oparta na technologiach niskoemisyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem państw i regionów o wysokim poziomie ubóstwa i bezrobocia, jak również sektorów produkcji kluczowych dla strategii rozwoju poszczególnych państw; apeluje o promowanie przedsięwzięć publicznych i wsparcie samorządów terytorialnych, MMŚP, spółdzielni oraz organizacji non-profit w celu zwiększenia ich wydajności, ograniczenia efektu pozycji dominującej wielkich korporacji oraz zapewnienia zrównoważonego rozwoju gospodarczego i spójności społecznej w ramach UE, a także o zwiększenie funduszy wspólnotowych przeznaczonych na ten cel;

23. podkreśla, że oprócz planu inwestycyjnego widocznym, namacalnym i wymiernym wyrazem europejskiej solidarności i sprawiedliwości powinna być polityka spójności; podkreśla pilną potrzebę opracowania prawdziwej polityki spójności, której fundusze strukturalne byłyby znaczącą większe, której główne cele obejmowałyby ograniczenie rozbieżności pomiędzy regionami, szczególnie w odniesieniu do regionów biedniejszych i najbardziej oddalonych, i która skupiałaby się państwach członkowskich, które są słabo rozwinięte, charakteryzują się wysokim poziomem bezrobocia bądź mierzą się z klęską żywiołową lub kryzysem humanitarnym, a także która przewidywałaby pomoc w związku z migracjami i klęskami żywiołowymi w formie zasobów ludzkich i pomocy technicznej; wzywa zatem Komisję do obrony silnej, opartej na dotacjach polityki spójności na okres po 2020 r., której główne cele, zgodnie z zapisami traktatów, dotyczyć będą środowiskowej, społecznej, gospodarczej i terytorialnej spójności, zarówno w wymiarze miejskim, jak i wiejskim, skupiającej się na europejskiej współpracy terytorialnej i zasadzie partnerstwa oraz wspierającej realną konwergencję, trwały rozwój gospodarki i wzrost zatrudnienia; stanowczo sprzeciwia się podporządkowywaniu polityki spójności zarządzaniu gospodarką UE, reformom strukturalnym i warunkowości makroekonomicznej, ponieważ polityka spójności nie powinna być narzędziem kary finansowej w przypadku, gdy państwo członkowskie lub region odrzucają polityki deregulacji i prywatyzacji;

24. biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, a w szczególności trzęsienia ziemi we Włoszech i w Grecji oraz pożary w Hiszpanii i Portugalii, rodzące poważne skutki dla ludności zamieszkującej poszkodowane regiony, podkreśla znaczenie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) w reagowaniu na poważne klęski żywiołowe, a także przyjmuje do wiadomości proponowane zwiększenie środków na zobowiązania i płatności do FSUE; wzywa Komisję do nadzorowania dalszego powiększania tego funduszu, jak również do przyjęcia takich zasad jego uruchamiania, aby odbywało się to w sposób bardziej elastyczny i terminowy, aby rozszerzyć jego zakres na więcej klęsk o znaczących skutkach oraz skrócić okres pomiędzy zaistnieniem klęski a udostępnieniem funduszy;

25. jest zdania, że istniejącym wyzwaniom społecznym, gospodarczym, klimatycznym i politycznym można sprostać jedynie zrywając z wcześniejszą polityką neoliberalizmu i kierując się ku postępowi społecznemu, konwergencji gospodarczej, spójności oraz zrównoważonemu rozwojowi; stanowczo apeluje o zakończenie stosowania zasady konkurencji oraz zasady gospodarki rynkowej, torując drogę Europie opartej na zasadzie solidarności i wzajemnie korzystnej współpracy;

26. oczekuje zawarcia w strategii rozwoju gospodarczego strategii przemysłowej, która wzmacniała i rozwija zróżnicowaną bazę przemysłową we wszystkich regionach i państwach członkowskich, z uwzględnieniem specyfiki regionów; podkreśla decydującą rolę państw i inwestycji publicznych w strategii reindustrializacyjnej, która powinna obejmować strategiczne sektory, i której kluczowymi celami powinien być wzrost zatrudnienia oraz społeczne i środowiskowe zrównoważenie; wzywa Komisję do rozwiązania problemu delokalizacji produkcji przemysłowej w globalnych łańcuchach wartości i do wprowadzenia zakazu finansowania UE na rzecz delokalizacji produkcji, w celu zachowania miejsc pracy w państwach członkowskich;

27. przypomina o fundamentalnej roli badań publicznych jako przeciwwagi do trendów rynkowych; podkreśla potrzebę korzystania z unijnych funduszy badawczych jako narzędzi do zwiększania spójności terytorialnej UE oraz unikania sytuacji, gdy finansowanie badań naukowych skupia się w kilku krajach, na kilku uniwersytetach, w kilku ośrodkach badawczych i korporacjach; podkreśla wagę wzmacniania inwestycji publicznych oraz regulowania usług cyfrowych w celu pokonania przepaści cyfrowej, jak również potrzebę unikania koncentracji zasobów cyfrowych w rękach kilku dystrybutorów; wspiera ideę otwartych standardów w sektorze cyfrowym oraz otwartej nauki, dzięki której każdy może czerpać korzyści z innowacji; wzywa do upubliczniania wszelkiej wiedzy naukowej, pozyskanej pośrednio lub bezpośrednio przy pomocy funduszy unijnych;

28. odrzuca ideę wewnętrznego rynku energii UE oraz stworzenia Europejskiej Unii Energetycznej, która prowadzi do dalszej liberalizacji i monopolizacji handlu; wzywa do przeprowadzenia publicznej kontroli tego strategicznego sektora, będąc zdania, że najlepszym sposobem na zapewnienie równowagi ekologicznej i społecznej jest publiczna własność i zarządzanie produkcją i dystrybucją energii; przypomina, że energia elektryczna stanowi dobro publiczne, a dostęp do niej powinien być podstawowym prawem socjalnym; ubolewa nad faktem, że Komisja nie uwzględniła tej kwestii w żadnym wniosku, łącznie z wnioskami z pakietu „czysta energia dla wszystkich Europejczyków”. w tej kwestii oczekuje od Komisji utworzenia europejskiego obserwatorium ubóstwa energetycznego i przygotowania konkretnego planu działania w zakresie eliminacji tego zjawiska;

29. wzywa do przyjęcia zdecentralizowanej wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), propagującej modernizację i zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i zapewniającej jego społeczno-gospodarczą żywotność, trwałość zasobów, utrzymywanie i tworzenie miejsc pracy oraz poprawę warunków życia pracowników tego sektora; ponownie podkreśla potrzebę uznania we WPRyb specyfiki tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego i połowów przybrzeżnych oraz rozeznania, w jaki sposób istniejące instrumenty odpowiadają potrzebom tego sektora; wzywa do przyjmowania środków zapewniających krajową niezależność w wyłącznych strefach ekonomicznych państw członkowskich oraz w ich zasobach rybnych

30. jest zdania, że przez 30 lat wspólna polityka rolna (WPR) miała poważny wpływ na sektor rolnictwa w państwach członkowskich i przyczyniła się do kryzysu w sektorze rolnictwa; wzywa do ponownego skoncentrowania się na jednej z zasad finansowania WPR dotyczącej „zapewnienia rolnikom godziwych warunków życia” w celu zwalczania wzmożonej koncentracji produkcji, ograniczeń działalności rolników małorolnych oraz powiększających się regionalnych asymetrii i zależności od zagranicznych towarów, co faworyzuje największe gospodarki UE i duże przedsiębiorstwa rolne; ubolewa nad faktem, że zjawisko to zagraża dziedzictwu rolnemu i wiejskiemu o światowym znaczeniu, podczas gdy duże przedsiębiorstwa rolne zwiększają swoje marże i narzucają swój model światowego systemu żywnościowego, który ma niszczycielskie skutki dla środowiska; podkreśla kluczową rolę rolników w polityce żywności i polityce rolnej; stanowczo sprzeciwia się dominacji na rynku dużych przedsiębiorstw rolno-spożywczych i nieuczciwemu ustalaniu przez nie cen kosztem bezpieczeństwa, jakości i suwerenności żywnościowej, kosztem zdrowia ludzkiego, zdrowia i dobrostanu zwierząt, a także kosztem środowiska; podkreśla wagę ułatwiania dostępu do ziemi w celu zwalczania nierówności w gospodarkach wiejskich oraz ułatwiania wymiany pokoleń w sektorze rolnym;

31. wzywa Komisję do reorientacji – w przeddzień nadchodzącej reformy WPR – obecnej WPR, zdominowanej przez rolnictwo intensywne i monokultury ekstrakcyjne, ku zrównoważonemu rolnictwu i polityce żywieniowej przewidującej różne problemy i wyzwania ekonomiczne, społeczne, ekologiczne, żywieniowe i zdrowotne;

32. wzywa Komisję do ustanowienia środków zwiększających widoczność kobiet i wzmacniających ich rolę w sektorze rolnym; nalega, aby Komisja nadała priorytet kwestii ochrony użytków rolnych i dostępu do nich; stanowczo potępia zjawisko masowego wykupu i dzierżawy ziemi i domaga się szybkiego podjęcia działań w tym zakresie przez Komisję i państwa członkowskie; potwierdza, że woda jest powszechnym prawem, które powinno być zagwarantowane dla każdego człowieka i nie powinno podlegać prywatyzacji;

33. wzywa Komisję do zakazania wszelkich form patentowania materiału siewnego, aby chronić rolników przed presją wielonarodowych przedsiębiorstw produkujących nasiona, a także chronić odmiany miejscowe oraz nasze dziedzictwo genetyczne i kulturowe; wzywa Komisję, by we współpracy z państwami członkowskimi zakazała zatwierdzania, uprawy i wprowadzania do obrotu organizmów zmodyfikowanych genetycznie, oraz do podjęcia działań mających na celu ograniczenie zastosowania pestycydów na dużą skalę;

34. wzywa Komisję do bezzwłocznego wdrożenia zaległych punktów strategii Unii Europejskiej w zakresie ochrony i dobrostanu zwierząt na lata 2012–2015; apeluje do Komisji, aby opracowała nową i ambitną strategię w zakresie ochrony i dobrostanu zwierząt oraz bioróżnorodności na lata 2016–2020 w celu przezwyciężenia obecnych niedociągnięć i luk, zapewnienia równych warunków działania oraz poprawy dobrostanu zwierząt i bioróżnorodności w całej UE;

Polityka ochrony środowiska w celu zapewnienia zrównoważonej przyszłości – przeciwdziałanie zmianom klimatycznym

35. podkreśla pilną potrzebę przeciwdziałania kryzysowi klimatycznemu; z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez COP 21 faktu, że obecne kryzysy klimatyczne spowodowane są przez system produkcyjny oparty na intensywnym wykorzystaniu energii elektrycznej i eksploatacji paliw kopalnych; podkreśla fakt, iż rozwiązaniem problemu zmiany klimatycznej jest redukcja emisji gazów cieplarnianych przez wszystkie rozpatrywane państwa zgodnie z ich historyczną odpowiedzialnością; wyraża stanowcze zdanie, że dobro planety nie może zależeć od instrumentów rynkowych, ale wymaga porzucenia kapitalistycznego modelu wzrostu i dokonania radykalnej zmiany metod produkcyjnych, dystrybucji i konsumpcji; ubolewa nad faktem, że postanowienia COP 21 nie gwarantują redukcji emisji gazów cieplarnianych, uważanej za niezbędną do zatrzymania wzrostu średniej temperatury na poziomie 2 ºC, i że porozumienie wzmocniło mechanizmy rynkowe;

36. ubolewa nad wykazywanym dotąd przez Komisję brakiem ambicji, jeżeli chodzi o wiążące cele; ubolewa nad faktem, że polityka przeciwdziałania zmianie klimatu kładzie nacisk na podejście rynkowe, które wyraźnie okazało się nieskuteczne i nietrafione (rynek emisji, instrumenty elastyczności, itp.); wzywa do fundamentalnej zmiany podejścia z rynkowego na normatywne, zgodnie z zasadą „wspólnej, lecz zróżnicowanej odpowiedzialności”; wzywa Komisję i państwa członkowskie wyjścia w swoich działania poza ramy porozumienia paryskiego; wyraża stanowcze zdanie, że UE musi przyspieszyć swoje działania i nałożyć priorytet na kwestie związane z klimatem i ochroną środowiska; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie do zintegrowania polityki przeciwdziałania zmianie klimatu i wysokich norm środowiskowych ze wszystkimi stosownymi strategiami politycznymi; nalega, aby Komisja i państwa członkowskie zapewniły wprowadzenie w życie zobowiązań paryskich, jak również celów dodatkowych, bez względu na ich braki i sprzeczności;

37. wzywa konkretnie Komisję do zaproponowania kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do wyrobów przemysłowych oraz do pełnego włączenia gospodarki o obiegu zamkniętym do wszystkich stosownych strategii politycznych, przy uwzględnieniu całego cyklu życia produktów; ponadto podkreśla potrzebę pełnej realizacji działań określonych w planie działania na rzecz zasobooszczędnej Europy, w tym stopniowe wyeliminowanie dotacji mających szkodliwe skutki dla środowiska; uważa, że rynkowe podejście do gospodarki o obiegu zamkniętym ma niebezpieczne skutki dla interesu publicznego oraz że niezbędna jest pełna odpowiedzialność państw członkowskich i polityki publicznej;

38. jest zdania, że transformacja sektora energetycznego powinna skutkować efektywniejszym, bardziej przejrzystym, zrównoważonym, zdecentralizowanym i demokratycznym systemem energetycznym opartym na odnawialnych źródłach energii, z czego korzyść czerpać będzie całe społeczeństwo; powtarza apel Parlamentu dotyczący wiążącego celu 30 % zużycia energii ze źródeł odnawialnych, który należy podnieść do poziomu 45 % zgodnie z obowiązującymi postanowieniami porozumienia paryskiego, oraz 40 % oszczędności energii do 2030 r.; apeluje do Komisji o określenie wiążących kryteriów zrównoważoności w zakresie energii i biomasy;

39. wzywa do ochrony różnorodności biologicznej w środowisku morskim, co zapewni korzystne warunki dla odnawiania populacji ryb poprzez wdrożenie odpowiednich zrównoważonych praktyk zarządzania; popiera cele zrównoważonego rozwoju w zakresie objęcia ochroną co najmniej 10 % obszarów przybrzeżnych i morskich, które to cele są zgodne z prawem międzynarodowym i ustawodawstwami krajowymi, i opierają się na najlepszych dostępnych danych naukowych, jak również prymat rybołówstwa na małą skalę i tradycyjnego rybołówstwa łodziowego w dostępie do zasobów morskich; popiera w tym względzie utworzenie wolnych od połowów stref na obszarach, w których zasoby rybne i różnorodność biologiczna są zagrożone; podkreśla potrzebę wprowadzenia w życie na terenie całej UE zarówno skutecznych strategii przeciwdziałania zmianie klimatu, jak i jej łagodzenia, w celu długoterminowej ochrony użytków rolnych, w tym położenia kresu rolnictwu intensywnemu i nadprodukcji;

40. podkreśla potrzebę dekarbonizacji całego sektora transportowego; głęboko ubolewa nad faktem, że wniosek Komisji o wprowadzenie Pakietu Mobilnego Transportu prowadzi do dalszej liberalizacji sektora ze szkodą dla jego pracowników i dla środowiska; wzywa Komisję do przedstawienia nowego wniosku, który będzie oparty o potrzeby państw członkowskich w zakresie zapewnienia spójności terytorialnej, który będzie promował transport publiczny, rozwiązania w dziedzinie transportu wspólnego oraz ruch pieszy i rowerowy, szczególnie w obszarach miejskich, i którego skutkiem będzie obniżenie emisji spalin z samochodów osobowych, dostawczych, ciężarowych, jak również z transportu lotniczego, kolejowego i lotniczego;

41. opowiada się za zwiększeniem funduszy na politykę ochrony środowiska; wzywa do znaczącego zwiększenia funduszy programu LIFE, o co najmniej 1 % budżetu UE. odrzuca słabnące prawodawstwo w zakresie ochrony siedlisk i dzikich gatunków zagrożonych; wzywa do utworzenia specjalnego instrumentu finansowego przeznaczonego na finansowanie sieci Natura 2000 i przyjęcie spójnych środków ochrony jej wartości;

42. wzywa Komisję do konsekwentnego przestrzegania zasady ostrożności i nieproponowania odstępstw w zakresie wykorzystywania substancji chemicznych, pestycydów i zaburzaczy hormonalnych, a także do zmniejszania narażenia na działanie w wodzie, glebie, powietrzu i żywności substancji chemicznych, które mają negatywne skutki dla ludzi i zwierząt, a także dla środowiska na całym świecie, oraz do przedstawienia wniosków ustawodawczych w celu zmniejszenia narażenia;

43. wzywa do wzmacniania podejścia Wspólnoty do zapobiegania klęskom żywiołowym poprzez utworzenie odpowiednich ram finansowych, które będzie można wykorzystać do przeprowadzania działań mających na celu skorygowanie sytuacji ryzykownych;

Jednolity rynek i handel międzynarodowy

44. jest zdania, że jednolity rynek, w jego wielu wymiarach sektorowych, uwydatnił osłabienie suwerennych instrumentów regulacji gospodarczej, dominację gospodarczą, rozbieżności i różnice w poziomie rozwoju oraz zachęcił do unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od opodatkowania, a także do transferu zysków do rajów podatkowych, prywatyzacji, deregulacji stosunków handlowych i koncentracji kapitału; uważa, że dzięki jednolitemu rynkowi i w imię konkurencyjności UE wspierała i promowała ataki na prawa pracowników, co doprowadziło do nierówności społecznych, deregulacji rynku pracy, dewaluacji wynagrodzeń i coraz bardziej niepewnych warunków zatrudnienia, podczas gdy bardziej sprawiedliwa i bardziej redystrybucyjna polityka podatkowa została zniszczona lub była utrudniana; zauważa, że w przeciwieństwie do tego, co jest systematycznie oświadczane, jednolity rynek doprowadził do wzrostu kosztów ponoszonych przez konsumentów i degradacji świadczonych usług;

45. podkreśla, że każdy kraj powinien mieć prawo do określania polityki handlowej oraz do zawierania umów handlowych najbardziej zgodnych z jego interesami, charakterem gospodarczym i potrzebami przy uwzględnieniu odpowiednich poziomów komplementarności z państwami trzecimi;

46. przyjmuje do wiadomości zmianę wniosku w sprawie dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych; ubolewa jednak, że nie odpowiada on w wystarczający sposób ani na zagrożenia wobec pluralizmu medialnego, ani na zagrożenia wobec najsłabszych użytkowników, szczególnie małoletnich, związane z niebezpiecznymi informacjami handlowymi, lokowaniem produktów, nielegalną zawartością platform służących udostępnianiu materiałów wideo i mediami społecznościowymi. w tym celu wzywa Komisję do zmiany dyrektywy o handlu elektronicznym i skupienia się na zmianach kulturowych i demokratycznych w swoich obecnych i przyszłych pracach nad strategią jednolitego rynku cyfrowego; przypomina, że cyfryzacja istotnie wiąże się z edukacją, wiedzą, badaniami naukowymi, czy umiejętnością korzystania z internetu i mediów, dlatego wymaga większej odpowiedzialności politycznej i strategii cyfrowej na poziomie europejskim dopasowanej do potrzeb społeczeństwa i użytkowników;

47. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że wszystkie działania i programy UE dotyczące kultury, edukacji i spraw obywatelskich będą w sposób systematyczny zawierać wymiar włączenia społecznego, szczególnie dotyczący grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej; wzywa Komisję do podjęcia działań ułatwiających pełen dostęp do kultury i działań twórczych dla wszystkich, oraz do promowania przedsięwzięć w dziedzinie kultury i kreatywności, szczególnie produkcji kultury na małą skalę;

48. jest zdania, że każdy wniosek ustawodawczy, który w jakiś sposób ingeruje w prawa i wynagrodzenie uczestników sektora kreatywnego i kulturowego musi zapewniać uczciwą, godziwą płacę twórcom, artystom wykonawcom, producentom i pracownikom technicznym; wzywa ponadto państwa członkowskie do działania we współpracy ze związkami zrzeszającymi osoby pracujące w branży kultury i branży kreatywnej, podmiotami finansowanymi z budżetu oraz instytucjami publicznymi w zakresie opracowywania i wdrażania konkretnych środków służących eliminowaniu niepewności zatrudnienia w sektorze;

49. podkreśla ponadto znaczenie zwiększenia finansowania dla osób starających się o przyjęcie do programów edukacyjnych takich jak Erasmus+ czy Kreatywna Europa, jak również eliminowania stojących przed tymi osobami przeszkód, w tym ekonomicznych, w szczególnie w odniesieniu do studentów o niższym dochodzie, osób niepełnosprawnych, osób uczących się pochodzących z odległych regionów, a także uczestników poszkodowanych Brexitem; ubolewa nad zastąpieniem systemów grantowych instrumentem gwarancji kredytów studenckich i wzywa Komisję do wycofania tego wniosku;

50. sprzeciwia się podejściu, które Komisja forsuje w polityce handlowej z wieloma partnerami na całym świecie, a które zakłada prywatyzację, liberalizację i deregulację handlu, narażając na szwank suwerenność państw członkowskich oraz służąc interesom geopolitycznym najbogatszych krajów i wielonarodowych korporacji, polegającym na kontrolowaniu i eksploatowaniu aktywów krajów trzecich, co zwiększa asymetrie wewnątrz- i międzyregionalne i utrwala zależność krajów mniej rozwiniętych (w ramach UE i poza nią); nalega na utrzymywanie stosunków handlowych z tymi państwami i partnerami, którzy respektują prawa pracownicze, środowisko i specyfikę danego regionu, a jednocześnie nie nie zagrażają interesom geopolitycznym małych krajów, MŚP, środkom krajowym ani infrastrukturze publicznej;

51. nalega, aby Komisja wycofała się z negocjacji w sprawie TTIP, negocjacji między UE a Japonią, negocjacji w sprawie porozumienia w sprawie handlu usługami (TiSA) i innych negocjacji; jest zdania, że umowy handlowe powinny się koncentrować na propagowaniu godziwych miejsc pracy, zrównoważonego modelu gospodarczego, a przede wszystkim na sprawiedliwym podziale bogactwa, zróżnicowaniu rodzajów działalności gospodarczej oraz trwałym zakorzenianiu podejścia do prawa do regulacji w celu budowania sprawiedliwości społecznej, wysokiej jakości służb użyteczności publicznej, ochrony środowiska i różnorodności kulturowej, oraz w celu umożliwienia ścisłego przestrzegania zasady ostrożności;

52. wzywa do regulowanego, opartego na wzajemnym uzupełnianiu się handlu międzynarodowego; nalega, aby wszystkie dokumenty negocjacyjne zostały podane do wiadomości publicznej oraz by przeprowadzono konsultacje ze wszystkimi parlamentami narodowymi przed przyjęciem tego rodzaju umów, które mają ogromny wpływ na codzienne życie obywateli; ubolewa nad negocjacjami w sprawie CETA i wzywa do ich natychmiastowego odwołania;

53. wzywa Komisję do pełnego wsparcia traktatu ONZ w sprawie biznesu i praw człowieka, w tym zawartych w nim niezbędnych środków wiążących, i nalega, aby Komisja i państwa członkowskie w obecnych i przyszłych umowach handlowych podpisanych przez UE zawarły środki pozwalające na rzeczywistą kontrolę oszustw podatkowych, prania pieniędzy i spekulacji na żywności, wodzie i innych podstawowych potrzebach człowieka i natury;

Przestrzeganie praw człowieka – droga do demokracji

54. nalega na ustanowienie demokratycznej, sprawiedliwej i postępowej alternatywy dla Europy – z krajami równymi pod względem praw – opartej na solidarności, współpracy i sprawiedliwości społecznej; nalega, by przestrzeganie praw człowieka i praworządności, a także poszanowanie podstawowych zasad określonych w Karcie Narodów Zjednoczonych, bezwzględnie stanowiło podstawę każdej polityki na szczeblu UE i państw członkowskich; stwierdza, że inna Europa musi zostać zbudowana przy uwzględnieniu silniejszej roli i zaangażowania narodów oraz poszanowaniu ich praw i woli;

55. uważa, że w odniesieniu do instytucji UE wymaga to zwiększenia roli i zaangażowania obywateli i społeczeństwa obywatelskiego między innymi przez zmienioną i wzmocnioną europejską inicjatywę obywatelską; apeluje o zapewnienie lepszego dostępu do dokumentów i większej przejrzystości lobbingu korporacyjnego między innymi przez działania grup ekspertów oraz o większe uznanie dla inicjatyw takich jak europejska inicjatywa obywatelska;

56. apeluje o większą przejrzystość i odpowiedzialność instytucji UE; podkreśla, że instytucje UE muszą stać się prawdziwie otwarte, przejrzyste i odpowiedzialne względem obywateli zarówno w odniesieniu do procesu podejmowania decyzji, jak i do interesów, którym służą; wzywa w związku z tym Komisję do szybkiego i odpowiedniego podjęcia działań następczych w odniesieniu do rezolucji w sprawie deklaracji komisarzy o braku konfliktu interesów oraz do przedstawienia wniosku dotyczącego skutecznej ochrony demaskatorów obejmującej wszystkie kategorie demaskatorów, uwzględniając zasady zalecenia Rady Europy CM/Rec(2014)7;

57. wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącym deficytem demokracji i antydemokratycznymi działaniami UE; zdecydowanie odrzuca polityki UE, które pozbawiły suwerenne i demokratycznie wybrane rządy i parlamenty krajowe możliwości podejmowania wyborów politycznych oraz zmniejszyły kontrolę demokratyczną UE i na stałe wprowadziły środki oszczędnościowe; zdecydowanie odrzuca wszelkie działania instytucji UE mające na celu narzucenie polityk i środków wymierzonych przeciwko woli obywateli, szantażowanie suwerennych rządów, ignorowanie i atakowanie wyników uczestnictwa obywateli w procesach podejmowania decyzji politycznych oraz walki i praw pracowników; wzywa Komisję do szanowania woli obywateli i wszelkich przyszłych referendów dotyczących spraw związanych z UE; nalega, aby szanować niezbywalne prawo obywateli do debaty i wyrażania swojej woli; odrzuca narrację nieuchronności często zakładaną przez instytucje UE, ponieważ w demokracji zawsze istnieją alternatywne drogi zgodnie z wolą obywateli;

58. potępia rażące lekceważenie praw człowieka i obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego w odniesieniu do reakcji UE na kryzys humanitarny, czego przykładem jest narastająca militaryzacja zewnętrznych granic UE; wzywa Komisję do przekierowania funduszy przeznaczonych na zwiększoną kontrolę granic i wzmocnienie „twierdzy Europa” na rzecz przyjmowania i integrowania uchodźców i migrantów; pilnie wzywa Komisję do wzmocnienia proaktywnych działań poszukiwawczych i ratowniczych, w szczególności w środkowej części obszaru Morza Śródziemnego, opracowania wniosków dotyczących bezpiecznych i legalnych dróg dostępu do UE dla wszystkich kobiet, mężczyzn i dzieci potrzebujących ochrony oraz dla pracowników migrujących z uwzględnieniem natychmiastowego, ambitnego i wiążącego programu przesiedleń opartego na prawdziwych powiązaniach uchodźców z odpowiednimi krajami, oraz do poparcia apelu Parlamentu dotyczącego stworzenia wiz humanitarnych przez przedstawienie odpowiedniego wniosku, aby ludzie nie musieli już narażać życia na Morzu Śródziemnym lub na pustyniach, starając się dotrzeć do Europy; potępia coraz częstsze wykorzystywanie tak zwanych „miękkich” instrumentów do wywierania nacisku na kraje trzecie, aby zawierały nieformalne umowy o readmisji; zdecydowanie potępia w tym kontekście umowę między UE a Turcją, umowę między UE a Afganistanem: tak zwaną „wspólną drogę naprzód dla Afganistanu” i toczące się rozmowy z krajami trzecimi w ramach partnerstw w dziedzinie migracji; potępia unijną politykę zarządzania granicami i przekazywanie kontroli granic krajom trzecim, w szczególności przez wykorzystywanie funduszu powierniczego UE dla Afryki;

59. apeluje o sprawiedliwe umieszczanie uchodźców w godziwych miejscach zakwaterowania oraz o zamknięcie ośrodków przetrzymywania i o działania na rzecz włączenia społecznego i integracji rynku pracy uchodźców i migrantów przy uwzględnieniu ich preferencji, umiejętności i kwalifikacji oraz o zapewnienie ochrony przed wyzyskiem i dyskryminacją; wzywa do ochrony i wspierania ludzi o specjalnych potrzebach, ofiar handlu ludźmi i małoletnich bez opieki; wzywa do realizacji prawa do życia rodzinnego zapisanego w europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC) w odniesieniu do osób z krajów trzecich i wewnątrz UE oraz podkreśla pilną potrzebę pełnego przestrzegania prawa do życia rodzinnego i łączenia rodzin wewnątrz UE i poza UE z uwzględnieniem stosowanie procedur przyspieszonych w przypadku szczególnie narażonych wnioskodawców; wzywa Komisję do oceny wdrożenia dyrektywy w sprawie prawa do łączenia rodzi z uwzględnieniem komunikatu Komisji w sprawie wytycznych dotyczących stosowania dyrektywy 2003/86/WE w sprawie prawa do łączenia rodzin oraz do wszczynania w razie konieczności postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

60. ubolewa nad faktem, że Komisja zaproponowała alternatywę dla rozporządzenia dublińskiego, która nie eliminuje istniejących poważnych nieprawidłowości, ponieważ proponowane rozwiązanie nie jest oparte na zasadzie solidarności i równego podziału odpowiedzialności; wyraża zasadnicze obawy dotyczące zobowiązania wszystkich państw członkowskich do badania, czy wniosek danej osoby może zostać uznany za niedopuszczalny na podstawie koncepcji bezpiecznego państwa trzeciego lub państwa, w którym po raz pierwszy wystąpiła ona o przyznanie azylu;

61. wyraża swoje głębokie rozczarowanie niespełnionymi obietnicami państw członkowskich dotyczącymi relokacji osób ubiegających się o azyl z Włoch i Grecji; wzywa państwa członkowskie do wypełnienia ich zobowiązań wynikających z decyzji Rady oraz do systematycznej relokacji osób ubiegających się o azyl z Grecji i Włoch; apeluje do Komisji o zaproponowanie rozszerzenia środków relokacji przez tak długi czas, jak będzie tego wymagać sytuacja;

62. wyraża głębokie zaniepokojenie w związku z Europejską agendą bezpieczeństwa, która koncentruje się na represyjnych politykach i rozszerzeniu organów ścigania UE; krytykuje rosnącą sekurytyzację strategii politycznych, włącznie z gromadzeniem danych osobowych i tworzeniem profili obywateli i osób z krajów trzecich, przy wykorzystywaniu zasadnych obaw społeczeństwa, stosowaniu argumentu walki z terroryzmem do atakowania praw i wolności obywateli oraz zwiększaniu nadzoru państwa; zdecydowanie sprzeciwia się łamaniu praw człowieka oraz faktowi, że represyjne polityki osłabiają konieczne polityki prewencyjne; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia polityk prewencyjnych, w tym dotyczących pracy młodzieży, spójności społeczno-gospodarczej i innych instrumentów prewencyjnych mających na celu wspieranie ludzi zagrożonych wykluczeniem społecznym; przypomina w tym miejscu o konieczności zakończenia udziału UE i państw członkowskich we wszystkich zewnętrznych konfliktach zbrojnych i odgrywania międzynarodowej roli na rzecz pokoju;

63. wzywa Komisję do natychmiastowego przyjęcia horyzontalnej dyrektywy dotyczącej przeciwdziałania dyskryminacji w celu dalszego zwalczania dyskryminacji, w tym ataków na mniejszości, migrantów i osoby ubiegające się o azyl oraz inne słabsze grupy społeczne; wzywa Komisję do dokonania oceny wdrażania krajowych strategii integracji Romów i zalecenia Rady dotyczącego skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich, a także do zaproponowania dodatkowych środków, jeżeli okaże się to konieczne w celu skutecznej integracji Romów; ubolewa nad wzrostem liczby przestępstw z nienawiści i przypadków nawoływania do nienawiści wobec mniejszości etnicznych i religijnych, osób LGBTI, osób ubiegających się o azyl i bezdomnych; uważa, że wzrost nastrojów i organizacji rasistowskich i ksenofobicznych jest powiązany z wzmocnieniem skrajnej prawicy i faszystowskich tendencji w Europie, czego nie można postrzegać w oderwaniu od polityk oszczędnościowych i neoliberalnych forsowanych w UE i państwach członkowskich w ostatnich dziesięcioleciach oraz rosnącego deficytu demokratycznego i lekceważenia oraz braku poszanowania dla woli obywateli;

Pokój i solidarność międzynarodowa

64. odrzuca europejską strategię bezpieczeństwa, wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz wspólną politykę bezpieczeństwa i obrony; domaga się zakończenia współpracy i priorytetów strategicznych UE-NATO oraz odrzuca obecną ekspansyjną politykę NATO; domaga się ponadto usunięcia wszystkich zagranicznych baz wojskowych w Europie i rozwiązania NATO; odrzuca Europejską Unię Obrony, która jest niebezpieczną drogą prowadzącą prosto do wojny; w związku z tym sprzeciwia się zwiększaniu budżetów państw członkowskich na bezpieczeństwo i obronę; zdecydowanie sprzeciwia się wszelkiemu wykorzystywaniu funduszy z programu „Horyzont 2020” lub z ogólnego budżetu UE do finansowania wojskowych i cywilno-wojskowych badań naukowych oraz badań naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa, a w szczególności związanych z rozwojem zdalnie kierowanych bezzałogowych systemów powietrznych (BSP); nalega, by UE i państwa członkowskie pracowały na rzecz pokoju, dyplomatycznego i pokojowego rozwiązywania konfliktów, w tym przez inicjatywy mediacyjne, rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji programów zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych; wspiera system wynikający z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) i rozbrojenie jądrowe;

65. zdecydowanie odrzuca dokument analityczny w sprawie europejskiej obronności, w tym Europejski Fundusz Obronny i jednolity rynek produktów związanych z obronnością, który wymaga zwiększenia finansowania na obronę i bezpieczeństwo przez unijne fundusze budżetowe;

66. potępia fakt, że militaryzacja UE osiągnęła niespotykaną dotąd szybkość, i wyraża głębokie ubolewanie w związku z tym faktem;

67. wzywa do rozbrojenia, demobilizacji oddziałów i rozbrojenia jądrowego, zakończenia zewnętrznych interwencji wojskowych, badań cywilnych na rzecz ludzi i ich rozwoju; wzywa do rozwiązania NATO; przypomina, że najlepszym sposobem promowania pokoju jest wspieranie działań na rzecz wyeliminowania ubóstwa, pomocy humanitarnej, zrównoważonego i sprawiedliwego rozwoju gospodarczego i społecznego;

68. twierdzi, że współpraca zewnętrzna powinna opierać się na zasadzie internacjonalistycznej solidarności oraz na pełnym poszanowaniu woli i tempa rozwoju każdego kraju;

69. głęboko ubolewa nad faktem, że UE promuje te same nieskuteczne polityki wobec państw przystępujących; wyraża zaniepokojenie w związku z niedawnymi wydarzeniami w regionie Bałkanów Zachodnich dotyczącymi rosnącego deficytu procesów demokratycznych i autorytaryzmu, rozwoju nacjonalistycznej i irredentystycznej retoryki, stagnacji gospodarczej z bardzo wysoką stopą bezrobocia, co może razem prowadzić do regionalnej niestabilności, przy czym wiele z tych problemów wynika z wojny agresji narzuconej na wiele z tych krajów; nalega, by UE wzięła odpowiedzialność za niepowodzenia swoich polityk dotyczących regionu Bałkanów Zachodnich, i wzywa Komisję do dokonania ponownej oceny i radykalnego przeformułowania swojej polityki rozszerzenia oraz pomocy krajom kandydującym i potencjalnym krajom kandydującym zapewnianej w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej, koncentrując się na promowaniu demokracji i społeczeństwa obywatelskiego, praworządności, praw człowieka, praw obywatelskich i pracowniczych, spójności społecznej i sprawiedliwości społecznej oraz zrównoważonym rozwoju gospodarczym; uważa, że decyzja o przystąpieniu do UE powinna opierać się na suwerennej decyzji obywateli;

70. wzywa w świetle wydarzeń od lipca 2016 r. i referendum z dnia 16 kwietnia 2017 r. do tymczasowego zawieszenia negocjacji w sprawie rozszerzenia z Turcją, jeżeli pakiet konstytucyjny zostanie wdrożony bez zmian i jeżeli praworządność nie zostanie natychmiast przywrócona; nalega, aby powiązać proces modernizacji unii celnej z Turcją z surowymi warunkami dotyczącymi praw człowieka, demokracji, praworządności i dobrych stosunków sąsiedzkich; nalega na stanowisko, że unia celna nie może zostać zmodernizowana, jeżeli Turcja nie wdroży w pełni obecnej unii celnej i protokołu dodatkowego względem wszystkich państw członkowskich;

71. podkreśla potrzebę zajęcia się jako kwestią priorytetową podstawowymi przyczynami społeczno-gospodarczymi obecnych wyzwań w zakresie bezpieczeństwa i migracji; odrzuca wszelką wojskową współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa, wzywa Komisję do wypełnienia jej zobowiązania do zaangażowania się z partnerami europejskiej polityki sąsiedztwa we wdrażanie celów rozwoju ONZ; podkreśla, że tworzenie miejsc pracy jest kwestią decydującą dla większości krajów objętych polityką sąsiedztwa; wyraża poparcie dla szczególnego skupienia się na zatrudnieniu młodych ludzi i wspieraniu małych i średnich przedsiębiorstw; podkreśla, że wymaga to wielopoziomowego podejścia na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, a także współpracy regionalnej, subregionalnej i transgranicznej, w której możliwe będzie zmobilizowanie państw członkowskich UE, krajów partnerskich oraz ich władz lokalnych i regionalnych; apeluje o realistyczne podejścia i programy, które przynoszą ludziom konkretne korzyści, wzywa Komisję do przedstawienia strategii lub współpracy z sąsiadami sąsiadów, która została ogłoszona w kontekście przeglądu polityki sąsiedztwa;

72. przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla rozwiązania dwupaństwowego w odniesieniu do konfliktu izraelsko-palestyńskiego opartego na granicach z 1967 r., z Jerozolimą jako stolicą obu państw, przewidującego, że Państwo Izrael oraz sąsiadujące z nim Państwo Palestyna współistnieją obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa, na podstawie prawa do samostanowienia i przy pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego; apeluje do Komisji o zwrócenie szczególnej uwagi w swoich programach współpracy i pomocy na ludzi żyjących w sytuacji okupacji lub blokady; wzywa Komisję do pełnego wdrożenia art. 2 układu o stowarzyszeniu UE–Izrael w odpowiedzi na długotrwałe poważne naruszenia praw człowieka przez Izrael na okupowanych terytoriach palestyńskich, dyskryminacyjne traktowanie przez Izrael swoich własnych obywateli pochodzenia arabskiego i lekceważenie rezolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych; nalega na kompleksowe stosowanie wytycznych dotyczących kwalifikowania się podmiotów izraelskich i ich działań na terytoriach okupowanych przez Izrael od czerwca 1967 r. do korzystania z dotacji, nagród i instrumentów finansowych finansowanych ze środków UE począwszy od 2014 r. we wszystkich państwach członkowskich; wzywa Komisję do dokonania przeglądu finansowania programów współpracy naukowej, aby zapobiegać finansowaniu izraelskiego przemysłu wojskowego; ponawia swój apel do Komisji o dokonanie oceny kosztów wyburzania domów i infrastruktury finansowanego przez UE oraz o naleganie na rekompensatę;

73. przypomina o swoim poparciu dla samostanowienia mieszkańców Sahary Zachodniej, które ma zostać osiągnięte w drodze referendum zgodnie z prawem międzynarodowym i odpowiednimi rezolucjami ONZ; wzywa Komisję do pełnego wdrożenia art. 2 układu o stowarzyszeniu UE–Maroko w odpowiedzi na długotrwałe poważne naruszenia praw człowieka przez Maroko na okupowanych terytoriach Sahary Zachodniej, w tym represje gospodarcze i więzienie z przyczyn politycznych pokojowych aktywistów saharyjskich działających na rzecz samostanowienia; wzywa Komisję do wdrożenia wyroku ETS z dnia 21 grudnia 2016 r., w którym orzeczono, że układy UE-Maroko mające zastosowanie do Sahary Zachodniej są niezgodne z prawem w świetle prawa międzynarodowego; podkreśla, że wszelkie przyszłe układy dotyczące Sahary Zachodniej muszą być negocjowane z Frente Polisario jako z międzynarodowym przedstawicielem ludu saharyjskiego; podkreśla pogarszającą się sytuację humanitarną w obozach dla uchodźców w Tindufie w wyniku słabnącej pomocy międzynarodowej i wzywa Komisję do podniesienia obecnych poziomów pomocy przynajmniej do poziomów historycznych;

74. wzywa Komisję do utrzymania zobowiązań i ważnych kroków podjętych w negocjacjach dotyczących umowy o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską, jej państwami członkowskimi a Republiką Kuby; podkreśla znaczenie utrzymania konstruktywnego podejścia w negocjacjach zapewniającego poszanowanie woli kubańskich obywateli i uniknięcie zewnętrznej ingerencji lub ograniczeń w sprawach wewnętrznych Kuby; wzywa Komisję do wniesienia wkładu w zakończenie blokady;

75. przypomina o zasadzie skutecznej współpracy w dziedzinie rozwoju: odpowiedzialność za priorytety rozwojowe krajów rozwijających się; sprzeciwia się wszelkim próbom wiązania pomocy rozwojowej z kontrolą granic, zarządzaniem przepływami migracyjnymi lub umową o readmisji; odrzuca wszelkie próby narzucenia zależności między pomocą rozwojową a współpracą z krajami beneficjentami między innymi w zakresie reform strukturalnych i kwestii migracji; podkreśla, że płatności z Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju i Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) nie mogą być wykorzystywane na programy wojskowe, współpracę polityczną i reformy armii; nalega na potrzebę mechanizmu rozliczalności dotyczącego monitorowania i wdrażania celów zrównoważonego rozwoju oraz celów dotyczących przeznaczania 0,7 % DNB na oficjalną pomoc rozwojową, który, jak już uzgodniły państwa członkowskie, miał zostać osiągnięty do 2015 r.;

76. ponadto wzywa Komisję do promowania powszechnego dostępu do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz wiążących się z nim praw, a także do uwzględnienia tej kwestii we wszystkich powiązanych obszarach polityki w UE i poza nią; wzywa UE i państwa członkowskie do przeciwdziałania konsekwencjom „zasady globalnego knebla” przez znaczące zwiększenie finansowania na zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz wiążące się z nim prawa, w szczególności finansowania wyraźnie przeznaczonego na zapewnienie dostępu do kontroli urodzeń oraz bezpiecznej i legalnej aborcji przy wykorzystaniu zarówno krajowych, jak i unijnych środków na rozwój;

77. apeluje o podejście oparte na ocenie potrzeb ludzkich do zdolności obsługi zadłużenia przez wiążący zestaw norm w celu zdefiniowania odpowiedzialnego udzielania i zaciągania kredytów i apeluje o umorzenie zagranicznego zadłużenia krajów rozwijających się;

78. wzywa Komisję do wsparcia przez komunikat opracowania prawnie wiążącego instrumentu pod auspicjami ONZ dotyczącego przedsiębiorstw transnarodowych i zapewnienia ustanowienia skutecznych środków zaradczych na rzecz ofiar w przypadkach, gdy krajowa jurysdykcja nie jest wyraźnie w stanie skutecznie ścigać przestępstw popełnianych przez przedsiębiorstwa wielonarodowe;

Finansowanie UE

79. przypomina, że budżet UE jest instrumentem służącym osiągnięciu określonych powyżej celów; uważa, że należy tego dokonać przez polityki i programy odnoszące się do konkretnych potrzeb państw członkowskich, aby budżet UE uzupełniał wysiłki państw członkowskich, zamiast narzucać priorytety lub jednolity model; uważa ponadto, że budżet powinien ułatwiać eksperymentowanie z dobrymi praktykami innych krajów;

80. przypomina o znaczeniu polityk spójności oraz potrzebie zwiększenia finansowania w tym obszarze, w szczególności Europejskiego Funduszu Społecznego; podkreśla fakt, że nie można osłabić tych polityk w żadnych okolicznościach, z uwzględnieniem Brexitu, oraz że przydziały budżetowe powinny zostać utrzymane przynajmniej na takim samym poziomie jak w bieżącym okresie dla wszystkich kategorii regionów; wzywa Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących polityki spójności po 2020 r. i kolejnych wieloletnich ram finansowych (WRF) do początku 2018 r., aby umożliwić sprawny proces decyzyjny i zapewnić wystarczający czas dla państw członkowskich i regionów na wyznaczenie priorytetów oraz przyjęcie i wdrożenie zmian polityki;

81. nalega, w kontekście wniosku Komisji dotyczącego WRF po 2020 r., by budżet stał się prostszy i bardziej przejrzysty, sprawiedliwy, uwzględniał odpowiedzialność demokratyczną i był oparty na solidarności; nalega ponadto na jedność budżetu UE, a zatem na integrację różnych instrumentów finansowych, funduszy i funduszy powierniczych znajdujących się obecnie poza budżetem;

82. apeluje, aby budżet UE na 2018 r. obejmował specjalne środki wsparcia dla regionów, które najsilniej odczują konsekwencje Brexitu, z uwzględnieniem finansowania, które skonsoliduje i przyczyni się do postępów w procesie pokojowym w Irlandii Północnej;

Brexit

83. uznaje prawo każdego państwa członkowskiego do wystąpienia z UE; podkreśla fakt, że żadne postanowienie traktatów nie powinno być wykorzystywane do tworzenia nieuzasadnionych przeszkód dla wdrożenia decyzji państwa członkowskiego o wystąpieniu;

84. odrzuca wszelki rodzaj nacisku lub szantażu w procesie negocjacji; wzywa Komisję do znalezienia sprawiedliwego porozumienia w sprawie przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem w interesie wszystkich tych, którzy żyją w różnych jurysdykcjach; uważa ponadto, że przyszłe stosunki między UE a Zjednoczonym Królestwem powinny opierać się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości;

85. uważa, że ogromnie ważne jest szybkie i bezwarunkowe zapewnienie pewności prawnej obywatelom państw członkowskich UE mieszkającym w Zjednoczonym Królestwie oraz obywatelom brytyjskim mieszkającym w innych państwach członkowskich; domaga się w związku z tym, aby zwrócić szczególną uwagę na mobilność pracowników (pracownicy mobilni, pracownicy transgraniczni i pracownicy przygraniczni, studenci), ze szczególnym naciskiem i zrozumieniem wyjątkowej sytuacji w Irlandii i w Gibraltarze;

86. nalega, aby w pełni utrzymać w umowie o wystąpieniu porozumienie wielkopiątkowe i kolejne umowy; wzywa, by Irlandii Północnej przyznano specjalny status w UE zapewniający dostęp do członkostwa w UE, unii celnej, jednolitego rynku i wspólnej jurysdykcji Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości; ponadto apeluje o zapewnienie swobodnego przepływu towarów, osób, usług na wyspie Irlandia;

87. wzywa Komisję do zmiany programu prac zgodnie z rezolucją Parlamentu;

o o

88. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

[1] Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności