Projekt rezolucji - B8-0477/2017Projekt rezolucji
B8-0477/2017
Parlament Europejski

PROJEKT DECYZJI w sprawie powołania komisji specjalnej ds. terroryzmu oraz w sprawie zakresu jej kompetencji, jej liczebności i okresu sprawowania przez nią mandatu

5.7.2017 - (2017/2758(RSO))

złożony zgodnie z art. 197 Regulaminu
Konferencja Przewodniczących


Procedura : 2017/2758(RSO)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B8-0477/2017
Teksty złożone :
B8-0477/2017
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

B8-0477/2017

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie powołania komisji specjalnej ds. terroryzmu oraz w sprawie zakresu jej kompetencji, jej liczebności i okresu sprawowania przez nią mandatu

(2017/2758(RSO))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając art. 197 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na podstawie art. 67 TFUE Unia Europejska ma jasno określone kompetencje w zakresie gwarantowania wysokiego poziomu bezpieczeństwa, a organy krajowe odpowiadają za zwalczanie terroryzmu, o czym mowa w art. 73 TFUE; mając ponadto na uwadze szersze zobowiązania w zakresie współpracy transgranicznej, o których mowa w tytule V TFUE, poświęconym współpracy policji i wymiarów sprawiedliwości w kontekście wewnętrznego bezpieczeństwa Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że celem powoływanej komisji specjalnej powinno być usuwanie praktycznych przeszkód i niedociągnięć ustawodawczych w ramach zwalczania terroryzmu w całej Unii Europejskiej oraz wespół z partnerami i podmiotami międzynarodowymi, przy czym na szczególną uwagę zasługuje współpraca i wymiana informacji;

C.  mając na uwadze, że braki i luki we współpracy oraz wymianie informacji między krajowymi organami ścigania, a także interoperacyjność europejskich baz danych do celów wymiany informacji to kwestie najwyższej wagi zarówno z punktu widzenia właściwego funkcjonowania strefy Schengen, jak i ochrony zewnętrznych granic UE, wobec czego będą one stanowić podstawę mandatu udzielonego komisji specjalnej;

D.  mając na uwadze, że poszanowanie praw podstawowych stanowi czynnik o zasadniczym znaczeniu dla powodzenia polityki zwalczania terroryzmu;

1.  postanawia powołać komisję specjalną ds. terroryzmu, która w ramach przyznanych jej ściśle określonych kompetencji będzie mogła podejmować następujące czynności:

  a)    bezstronnie badać, analizować i oceniać skalę zagrożenia terrorystycznego w Europie oraz fakty przedstawiane przez organy ścigania państw członkowskich, właściwe agencje UE i uznanych ekspertów, jak również proponować odpowiednie środki mające na celu udzielanie pomocy Unii Europejskiej i jej państwom członkowskim w zakresie zapobiegania przestępstwom terrorystycznym, prowadzenia dochodzeń w sprawie takich przestępstw oraz ścigania winnych tych przestępstw;

  b)    bezstronnie i w ramach podejścia opartego na dowodach określać i analizować potencjalne błędy i nieprawidłowości, które umożliwiły niedawne ataki terrorystyczne w różnych państwach członkowskich, zwłaszcza poprzez gromadzenie, opracowywanie i analizowanie wszelkich informacji, jakimi służby wywiadowcze, organy ścigania lub organy sądowe państw członkowskich dysponują o sprawcach, zanim ci dopuszczą się przestępstwa terrorystycznego;

  c)    badać i oceniać wdrażanie istniejących środków i instrumentów w dziedzinie zarządzania granicami zewnętrznymi, co obejmuje również nieprawidłowe funkcjonowanie kontroli na granicach zewnętrznych, przez co osobom legitymującym się fałszywymi dokumentami pozwolono na wjazd do Europy, a także dokonywać oceny przyczyn, dla których niektóre państwa członkowskie nie są w stanie w pełni wywiązać się ze swoich zobowiązań wynikających z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1987/2006[1] (rozporządzenie w sprawie Systemu Informacyjnego Schengen); gromadzić i analizować informacje o ewentualnej niezdolności państw członkowskich i Komisji do zadbania o pełne wdrożenie odpowiednich postanowień rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/399[2] (kodeks graniczny Schengen) oraz proponować odpowiednie środki w celu wyeliminowania wykrytych niedociągnięć;

  d)    identyfikować problemy w zakresie wymiany informacji sądowych, informacji od organów ścigania i informacji wywiadowczych między państwami członkowskimi; badać w szczególności szeroko rozpowszechnione rzekome błędy w gromadzeniu, analizowaniu i przekazywaniu informacji mogących przyczynić się do zapobieżenia atakom, zwłaszcza poprzez:

      -  analizowanie i ocenianie skuteczności unijnych baz danych, takich jak System Informacyjny Schengen (SIS), wizowy system informacyjny (VIS) i europejski model wymiany informacji (EIXM), a także ewentualnych błędów państw członkowskich we wdrażaniu istniejących instrumentów prawnych, takich jak decyzja Rady 2008/615/WSiSW[3] lub decyzja ramowa Rady 2006/960/WSiSW[4]; w szczególności analizowanie przyczyn niezdolności niektórych państw członkowskich do wprowadzania informacji do tych baz danych, zwłaszcza w ramach ich obowiązków określonych w rozporządzeniu w sprawie Systemu Informacyjnego Schengen i w decyzji Rady 2007/533/WSiSW[5];

      -  analizowanie rzekomej niezdolności państw członkowskich do spełnienia obowiązku wynikającego z art. 2 ust. 3 decyzji Rady 2005/671/WSiSW[6], zgodnie z którym Europolowi i Eurojustowi przekazuje się co najmniej informacje wymienione w ust. 4 i 5 tego artykułu, zgromadzone przez odpowiedni organ;

      -  gromadzenie informacji na temat obowiązku wynikającego z art. 3 i 7 decyzji ramowej 2006/960/WSiSW oraz analizowanie, czy organy państw członkowskich wywiązują się z tego obowiązku, zwłaszcza jeżeli chodzi o zagwarantowanie, że właściwe organy ścigania udostępniają właściwym organom ścigania innych państw członkowskich odpowiednie informacje i dane wywiadowcze w przypadkach, w których istnieją poparte faktami powody, aby uznać, że takie informacje i dane wywiadowcze mogłyby być pomocne w wykrywaniu lub badaniu przestępstw, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW[7], oraz w zapobieganiu im;

      -  badanie, czy Europol w pełni wywiązał się z obowiązku powiadomienia, wynikającego z art. 17 decyzji Rady 2009/371/WSiSW[8], uchylonej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794[9];

      -  badanie, czy jednostki krajowe państw członkowskich w pełni wywiązały się z obowiązku wynikającego z art. 8 ust. 4 lit. a) decyzji 2009/371/WSiSW, uchylonej na mocy rozporządzenia (UE) 2016/794, oraz udostępnianie Europolowi z własnej inicjatywy informacji i danych wywiadowczych potrzebnych mu do realizowania powierzonych mu zadań;

      -  badanie ewentualnych problemów w wymianie informacji między agencjami UE, a także środków prawnych i potrzeb tych agencji w zakresie dostępu do Systemu Informacyjnego Schengen oraz do innych odpowiednich systemów informacyjnych UE;

      -  ocenianie nieformalnej współpracy podejmowanej przez służby wywiadowcze państw członkowskich oraz ocenianie skuteczności pod kątem wymiany informacji i praktycznej współpracy;

      -  ocenianie relacji UE z krajami trzecimi i międzynarodowymi agencjami w kontekście zwalczania terroryzmu, w tym również istniejącej współpracy międzynarodowej i istniejących instrumentów w zakresie walki z terroryzmem, co obejmuje również wymianę najlepszych praktyk i skuteczność obecnego poziomu wymiany informacji;

  e)    oceniać wpływ unijnych przepisów antyterrorystycznych i ich wdrażania na prawa podstawowe;

  f)    oceniać dostępność i skuteczność wszystkich zasobów przyznanych właściwym organom zaangażowanym w walkę z terroryzmem (policja, wojsko, wymiar sprawiedliwości, budżet, wywiad, nadzór, informacja, informatyka itd.) w państwach członkowskich i na szczeblu UE; przeanalizować ewentualne braki we współpracy policyjnej i przeszkody w praktycznej współpracy transgranicznej organów ścigania w dochodzeniach związanych ze zwalczaniem terroryzmu, określając techniczne, strukturalne i prawne ograniczenia zdolności w zakresie prowadzenia dochodzeń;

  g)    zbadać braki w systemach sądowniczych i współpracy sądowej na szczeblu UE, a także we współpracy w zakresie dochodzeń transgranicznych, w szczególności za pośrednictwem Eurojustu, Europejskiej Sieci Sądowej, wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych, europejskiego nakazu aresztowania oraz europejskiego nakazu dochodzeniowego; określić techniczne, strukturalne i prawne ograniczenia zdolności w zakresie prowadzenia dochodzeń i ścigania;

  h)    przeanalizować obecną wymianę najlepszych praktyk i współpracę między organami krajowymi a właściwymi organami UE w odniesieniu do ochrony miękkich celów, w tym obszarów tranzytowych, takich jak porty lotnicze i dworce kolejowe, a także ochrony infrastruktury krytycznej, o której mowa w dyrektywie Rady 2008/114/WE[10];

  i)    zbadać obecne mechanizmy dostępne dla ofiar terroryzmu, w szczególności dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE[11] ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw, określając istniejące dobre praktyki, którymi należy się wymieniać;

  j)    gromadzić informacje oraz analizować proces radykalizacji, a także skuteczność programów deradykalizacji, wprowadzonych w ograniczonej liczbie państw członkowskich; określić istniejące dobre praktyki, którymi należy się wymieniać, a także ocenić, czy państwa członkowskie podjęły odpowiednie działania w tym zakresie;

  k)    oceniać skuteczność współpracy między państwami członkowskimi oraz współpracy między właściwymi organami, podmiotami zobowiązanymi i organami ścigania w zwalczaniu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE[12], a także prowadzić wymianę z zainteresowanymi podmiotami w sektorze bankowym, organami ds. zwalczania nadużyć finansowych i organami ścigania, aby identyfikować nowe formy finansowania terroryzmu, w tym jego powiązania z przestępczością zorganizowaną;

  l)    wydać wszelkie zalecenia, jakie uzna za konieczne we wszystkich wyżej wymienionych kwestiach, i w tym celu nawiązać niezbędne kontakty, przeprowadzać wizyty i organizować wysłuchania z udziałem instytucji Unii Europejskiej i odpowiednich agencji oraz instytucji krajowych i międzynarodowych, parlamentów krajowych i rządów państw członkowskich oraz krajów trzecich, urzędników zaangażowanych w codzienną walkę z terroryzmem, np. z organów ścigania, policji i służb wywiadowczych, a także sędziów i przedstawicieli środowisk naukowych, świata biznesu i społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji reprezentujących ofiary;

2.  podkreśla, że wszelkie zalecenia komisji specjalnej są monitorowane przez właściwe komisje stałe;

3.  postanawia, że kompetencje, personel oraz dostępne zasoby komisji stałych Parlamentu, odpowiedzialnych za kwestie związane z przyjmowaniem, monitorowaniem i wdrażaniem prawodawstwa Unii odnoszącego się do obszaru odpowiedzialności komisji specjalnej, pozostają bez zmian;

4.  postanawia, że jeżeli prace komisji specjalnej obejmują zapoznanie się z dowodami o niejawnym charakterze, zeznania zawierające dane osobowe lub informacje tajne, wymianę poglądów lub wysłuchania z udziałem władz i organów w sprawie tajnych, poufnych, niejawnych lub szczególnie chronionych informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego lub publicznego, posiedzenia komisji odbywają się przy drzwiach zamkniętych; postanawia, że świadkowie i biegli mają prawo do wygłaszania oświadczeń i składania zeznań z wyłączeniem jawności;

5.  postanawia, że tajne lub poufne dokumenty, które otrzymała komisja specjalna, bada się zgodnie z procedurą określoną w art. 210a Regulaminu PE, tak aby jedynie przewodniczący, sprawozdawca, kontrsprawozdawcy, koordynatorzy i wyznaczeni urzędnicy mieli do nich dostęp oraz by informacje te były wykorzystywane wyłącznie do celów sporządzania sprawozdania śródokresowego i sprawozdania końcowego komisji specjalnej; postanawia, że posiedzenia odbywają się w salach wyposażonych w taki sposób, aby obrady nie mogły być słyszane przez osoby nieupoważnione;

6.  postanawia, że przed uzyskaniem dostępu do informacji niejawnych lub przed zapoznaniem się z dowodami stanowiącymi zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego lub publicznego wszyscy posłowie i urzędnicy otrzymują poświadczenie bezpieczeństwa zgodnie z obowiązującymi wewnętrznymi zasadami i procedurami;

7.  postanawia, że informacje uzyskane przez komisję specjalną są wykorzystywane wyłącznie w celu wykonywania jej obowiązków i nie mogą być ujawniane osobom trzecim; postanawia, że informacje te nie mogą być podawane do wiadomości publicznej, jeżeli zawierają informacje tajne lub poufne albo jeżeli wymieniają osoby z nazwiska;

8.  postanawia, że komisja specjalna będzie liczyć 30 członków;

9.  postanawia, że okres sprawowania mandatu komisji specjalnej wyniesie 12 miesięcy, chyba że Parlament wydłuży mandat przed jego wygaśnięciem, i że okres ten rozpoczyna swój bieg z dniem posiedzenia inauguracyjnego komisji; postanawia, że komisja specjalna przedłoży Parlamentowi sprawozdanie śródokresowe i sprawozdanie końcowe, zawierające ustalenia faktyczne i zalecenia dotyczące działań i inicjatyw, które należy podjąć.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności