PROJEKT REZOLUCJI w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika
31.1.2018 - (C(2017)8320 – 2017/3020(DEA))
Marie-Christine Vergiat, Cornelia Ernst, Marisa Matias, Merja Kyllönen, Helmut Scholz, Barbara Spinelli, Lola Sánchez Caldentey w imieniu grupy GUE/NGL
B8‑0074/2018
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika
(C(2017)8320 – 2017/3020(DEA))
Parlament Europejski,
– uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2017)8320),
– uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE[1] (czwarta dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy), w szczególności jej art. 9 ust. 2 i art. 64 ust. 5,
– uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1675 z dnia 14 lipca 2016 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki[2], w szczególności załącznik do tego rozporządzenia,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2016 r. w sprawie stosunków między UE a Tunezją w bieżącym kontekście regionalnym[3],
– uwzględniając swą rezolucję z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 24 listopada 2016 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki[4],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 24 marca 2017 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wykreślenie Gujany z tabeli w pkt I załącznika i dodanie do tej tabeli Etiopii[5],
– uwzględniając pismo Komisji z dnia 29 czerwca 2017 r., w tym jej plan działania na przyszłość pt. „W kierunku nowej metodyki oceny UE państw trzecich wysokiego ryzyka zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu”,
– uwzględniając art. 105 ust. 3 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że celem rozporządzenia delegowanego, załącznika do niego oraz zmieniających je rozporządzeń delegowanych jest wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki pod względem przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, które stanowią zagrożenie dla systemu finansowego UE i wobec których konieczne jest stosowanie wzmocnionych środków należytej staranności przez unijne podmioty na mocy czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;
B. mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki obowiązuje od dnia 23 września 2016 r.;
C. mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1675 pozostanie w mocy nawet po odrzuceniu zmieniającego je rozporządzenia delegowanego;
D. mając na uwadze, że Parlament odrzucił dwa wcześniejsze zmieniające rozporządzenia delegowane (C(2016)07495 i C(2017)01951) ze względu na to, że procedura Komisji nie była wystarczająco niezależna;
E. mając na uwadze, że Parlament docenia starania Komisji na rzecz ustanowienia nowej metodyki, która nie opiera się wyłącznie na zewnętrznych źródłach informacji, aby zidentyfikować jurysdykcje wykazujące strategiczne braki w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu;
F. mając na uwadze, że Parlament jest zdania, iż wniosek Komisji dotyczący wykazu ocen do przeprowadzenia do końca 2025 r. w ramach priorytetu 2. spowoduje nadmierne opóźnienie pełnej operacyjności tego wykazu; mając na uwadze, że Parlament zachęca Komisję do przyjęcia bardziej ambitnych ram czasowych dla dalszych działań w ramach planu działania na rzecz zmiany metodologii, w tym zachęca ją, by dążyła do sfinalizowania wykazu dotyczącego priorytetu 2. do końca 2020 r., a także do przyznania wystarczających zasobów na ten proces; mając na uwadze, że Parlament domagał się, by należycie informować go o wszystkich etapach tego procesu, w tym o zobowiązaniach podjętych przez Komisję, i nadal oczekuje na działania następcze;
G. mając na uwadze, że Parlament wzywa Komisję, by uwzględniła niedawne porozumienie polityczne dotyczące zmiany czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy przy opracowywaniu nowej metodologii;
H. mając na uwadze, że w wyżej wymienionym porozumieniu politycznym podkreśla się konieczność, by Komisja uwzględniła odpowiednie oceny i sprawozdania sporządzone przez organizacje międzynarodowe i organy normalizacyjne posiadające kompetencje w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu przy sporządzaniu aktów delegowanych, o których mowa w art. 9 ust. 2 czwartej dyrektywy;
I. mając na uwadze, że Komisja zamierza dodać Sri Lankę, Trynidad, Tobago i Tunezję do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka w zmieniającym rozporządzeniu delegowanym i oparła swoją decyzję na oświadczeniach publicznych Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF), dokumentach FATF pt. „Poprawa globalnego dostosowania AML/CFT: proces w toku” (ang. Improving Global AML/CFT Compliance: on-going process), sprawozdaniach Grupy ds. Przeglądu Współpracy Międzynarodowej funkcjonującej w ramach FATF w odniesieniu do ryzyka stwarzanego przez poszczególne państwa trzecie zgodnie z art. 9 ust. 4 czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;
J. mając na uwadze, że Komisja rozważała w szczególności wyniki 29. posiedzenia plenarnego FATF, podczas którego Sri Lankę, Trynidad, Tobago i Tunezję uznano za państwa wykazujące braki strategiczne w systemie AML/CFT;
K. mając na uwadze, że na posiedzeniu plenarnym FATF w Buenos Aires Tunezja wyraziła silne zaangażowanie polityczne na rzecz wykonania ministerialnego planu działania z dnia 3 listopada 2017 r. bez dalszej zwłoki; mając na uwadze, że na posiedzeniu, które odbyło się w Sankt Petersburgu w dniu 11 stycznia 2018 r., władze Tunezji przedstawiły ekspertom FATF środki przyjęte w celu wdrożenia tego planu działania od czasu ostatniego posiedzenia plenarnego Grupy Specjalnej dla Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy w grudniu 2017 r.;
L. mając na uwadze, że w dniu 6 grudnia 2017 r. Grupa Specjalna dla Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy przyjęła nową klasyfikację Tunezji, która była znacznie korzystniejsza, i której Komisja nie uwzględniła, rozważając wpisanie Tunezji w załączniku;
M. mając na uwadze, że Tunezja wykazała duże zaangażowanie i wolę polityczną, by poczynić niezbędne reformy, których wymagała Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy;
N. mając na uwadze, że Tunezja musi wykazać się równie dużym zaangażowaniem i wolą polityczną wobec instytucji europejskich, aby podjąć skuteczne działanie w celu wdrożenia niezbędnych reform;
O. mając na uwadze, że od siedmiu lat Tunezja jest zaangażowana w fazę przemian demokratycznych, których nie można porównywać z sytuacją żadnego innego kraju w regionie, i że nadal musi stawić czoła wielu wyzwaniom, co instytucje europejskie często podkreślają;
1. wyraża sprzeciw wobec rozporządzenia delegowanego Komisji;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i do powiadomienia jej, że rozporządzenie delegowane nie może wejść w życie;
3. wzywa Komisję do przedstawienia nowego aktu delegowanego uwzględniającego powyższe uwagi;
4. zaleca Komisji, by w przyszłości sporządzała odrębne akty delegowane, tak by dodać lub usunąć jedno państwo na raz;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
- [1] Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73.
- [2] Dz.U. L 254 z 20.9.2016, s. 1.
- [3] Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0345.
- [4] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0008.
- [5] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0213.