PROJEKT REZOLUCJI w sprawie bieżącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Turcji
5.2.2018 - (2018/2527(RSP))
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu
Kati Piri, Victor Boştinaru, Elena Valenciano, Knut Fleckenstein w imieniu grupy S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0082/2018
B8‑0091/2018
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie bieżącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Turcji
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Turcji, w szczególności rezolucję z dnia 27 października 2016 r. w sprawie sytuacji dziennikarzy w Turcji[1],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2017 r. w sprawie sprawozdania Komisji za rok 2016 dotyczącego Turcji[2],
– uwzględniając sprawozdanie Komisji za 2016 r. dotyczące Turcji,
– uwzględniając przemówienie przewodniczącego Jeana-Claude’a Junckera na temat stanu Unii z dnia 13 września 2017 r.,
– uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Federiki Mogherini oraz komisarza do spraw europejskiej polityki sąsiedztwa i negocjacji w sprawie rozszerzenia Johannesa Hahna na temat ostatnich wydarzeń w Turcji, wydane dnia 2 lutego 2018 r., ich oświadczenie wydane dnia 14 lutego 2017 r. po próbie zamachu stanu w Turcji oraz ich oświadczenie na temat opinii Komisji Weneckiej w sprawie zmian w konstytucji Turcji i ostatnich wydarzeń, wydane dnia 13 marca 2017 r.,
– uwzględniając oświadczenia rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ): z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie doniesień o zatrzymaniu szefa Amnesty International w Turcji Tanera Kiliça, z dnia 8 lipca 2017 r. w sprawie przetrzymywania obrońców praw człowieka na wyspie Büyükada w Turcji oraz z dnia 26 października 2017 r. w sprawie trwających spraw dotyczących praw człowieka w Turcji,
– uwzględniając pisemne uwagi komisarza Rady Europy ds. praw człowieka, przedstawione Europejskiemu Trybunałowi Praw Człowieka: z dnia 2 listopada 2017 r., dotyczące dwunastu wniosków odnoszących się do wolności wypowiedzi oraz prawa do wolności i bezpieczeństwa parlamentarzystów w Turcji, i z dnia 10 października 2017 r., dotyczące dziesięciu wniosków odnoszących się do wolności wypowiedzi i wolności dziennikarzy w Turcji,
– uwzględniając fakt, że wartości leżące u podstaw UE obejmują praworządność i poszanowanie praw człowieka oraz że sprawne funkcjonowanie systemu sądownictwa i poszanowanie praw podstawowych mają pierwszorzędne znaczenie dla krajów kandydujących, takich jak Turcja, i powinny być dla nich priorytetem,
– uwzględniając prawo do wolności wypowiedzi zapisane w europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC) oraz w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych (ICCPR), których Turcja jest stroną,
– uwzględniając „Ogół zasad NZ w dziedzinie ochrony wszystkich osób przez wszystkimi formami zatrzymania i uwięzienia”, przyjęty rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 43/173 z dnia 9 grudnia 1988 r.,
– uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Parlament zdecydowanie potępił próbę zamachu stanu z dnia 15 lipca 2016 r.; mając na uwadze, że stan wyjątkowy jest obecnie wykorzystywany do uciszania protestów i wykracza daleko poza wszelkie uzasadnione środki mające na celu zwalczanie zagrożeń dla bezpieczeństwa narodowego; mając na uwadze, że zgodnie z prawem międzynarodowym środki nadzwyczajne muszą być konieczne i proporcjonalne pod względem zakresu i czasu trwania oraz muszą być stosowane jedynie w celu przeciwdziałania rzeczywistym zagrożeniom bezpieczeństwa dla narodu; mając na uwadze, że władze tureckie nadużyły środków nadzwyczajnych w celu wprowadzenia ogólnych zakazów, arbitralnych zatrzymań i ograniczeń wolności słowa i zgromadzeń; mając na uwadze, że środki te podważyły ochronę przed złym traktowaniem i prawo do rzetelnego procesu sądowego, umożliwiając jednocześnie obchodzenie kontroli parlamentarnej i sądowej przez rząd; mając na uwadze, że według Human Rights Watch wiele postępowań wszczęto mimo braku jakichkolwiek dowodów na udział osób oskarżonych w nieudanym zamachu stanu;
B. mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka, działacze polityczni, prawnicy, dziennikarze i inni intelektualiści, którzy zostali zatrzymani, są często fałszywie oskarżani o „przynależność do uzbrojonej organizacji terrorystycznej” lub „wspieranie zbrojnej organizacji terrorystycznej”; mając na uwadze, że według oficjalnych statystyk tureckiego Ministerstwa Sprawiedliwości za 2016 r. 4187 osób oskarżono o „znieważenie prezydenta” na mocy art. 299 tureckiego kodeksu karnego, wszczęto 482 postępowania sądowe z powodu „znieważenia narodu tureckiego” na mocy art. 301 tego samego kodeksu, a 17 322 osoby oskarżono o prowadzenie propagandy na rzecz nielegalnych organizacji; mając na uwadze, że 148 sygnatariuszy petycji „Academics for Peace” postawiono w stan oskarżenia za rozpowszechnianie „propagandy terrorystycznej” i oczekują oni na rozprawę sądową w maju 2018 r.;
C. mając na uwadze, że niewspółmierne środki podjęte w następstwie ogłoszenia stanu wyjątkowego uderzyły poprzez zatrzymania, zwolnienia z pracy, aresztowania i konfiskatę mienia nie tylko w tysiące osób, którzy są rzekomo członkami/zwolennikami ruchu Gülen, który – jak się uważa – stał za zamachem stanu, w tym 50 000 osób, które zostały zatrzymane w areszcie przedprocesowym, ale też ogólnie w dysydentów, a zwłaszcza w członków opozycyjnych partii politycznych; mając na uwadze, że tysiące innych osób aresztowano na podstawie domniemanych powiązań z organizacjami terrorystycznymi, takimi jak Partia Pracujących Kurdystanu (PKK); mając na uwadze, że w sprawach badanych przez Amnesty International brakowało wiarygodnych dowodów na indywidualne zaangażowanie w czyny przestępcze, co sugeruje, że w wielu lub w większości przypadków osoby przebywające w areszcie tymczasowym umieszczono tam arbitralnie; mając na uwadze, że wnioski o zwolnienie z aresztu przedprocesowego są rutynowo odrzucane, a sądy systematycznie nie przestrzegają zasady domniemania niewinności;
D. mając na uwadze, że według Europejskiej Federacji Dziennikarzy po zamachu stanu z dnia 15 lipca 2016 r. w więzieniach pozostaje co najmniej 148 dziennikarzy i pisarzy, z których większość jest przetrzymywana bez postawienia zarzutów, a wielu osadzonych nie ma dostępu do adwokata; mając na uwadze, że w 2017 r. Reporterzy bez Granic sklasyfikowali Turcję jako „największe na świecie więzienie dla pracowników mediów”; mając na uwadze, że klimat restrykcji i zastraszenia wywołany przez rosnącą falę ścigania dziennikarzy, pisarzy, użytkowników mediów społecznościowych i innych obywateli, nawet nieletnich, za „znieważanie prezydenta” prowadzi do wzrostu samocenzury; mając na uwadze, że niektórym zatrzymanym dziennikarzom odmówiono prawa dostępu do adwokata i przetrzymuje się ich w nieludzkich warunkach, w których są oni zastraszani i maltretowani;
E. mając na uwadze, że według Amnesty International władze tureckie po próbie zamachu stanu zamknęły biura ponad 160 nadawców, gazet, czasopism, wydawców i spółek dystrybucyjnych; mając na uwadze, że według Amnesty International na mocy dekretu o stanie wyjątkowym zamknięto setki organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w tym główne organizacje pozarządowe pomagające przesiedleńcom wewnętrznym i uchodźcom oraz organizacje pozarządowe zajmujące się prawami dziecka i kobiet; mając na uwadze, że prześladowania wywarły głęboki wpływ na społeczeństwo obywatelskie;
F. mając na uwadze, że Amnesty International informuje ponadto, iż od lipca 2016 r. władze tureckie zwolniły 107 000 osób z zajmowanych stanowisk; mając na uwadze, że od lipca 2016 r. ponad 100 tys. skarg wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego Turcji, który oświadczył, że nie jest właściwy do rozstrzygania w sprawach regulowanych dekretem o stanie wyjątkowym; mając na uwadze, że do „komisji śledczej ds. praktyk stosowanych podczas stanu wyjątkowego”, utworzonej na podstawie zalecenia Rady Europy, wpłynęło na dzień 18 stycznia 2018 r. 104 789 wniosków, a dotychczas wydała ona decyzje (które nie zostały podane do wiadomości publicznej) tylko w 3110 sprawach; mając na uwadze, że w wyniku tej sytuacji Turcja nie zapewniła dotychczas żadnej innej szybkiej i skutecznej procedury odwoławczej; mając na uwadze, że większość zwolnionych osób nie może kontynuować pracy w swoich zawodach ani też nie może opuścić kraju, ponieważ ich paszporty zostały unieważnione, co sprawia, że zarówno osoby te, jak i ich rodziny znajdują się w rozpaczliwej sytuacji, oczekując na środek zaradczy;
G. mając na uwadze, że tureckie konfederacje związków zawodowych zgłosiły poważne zarzuty dotyczące licznych zwolnień, nękania, działań odwetowych, aresztowań i napaści policyjnych na działaczy związków zawodowych za legalną działalność związkową; mając na uwadze, że po próbie zamachu stanu z dnia 15 lipca dwie konfederacje związków zawodowych i ich 19 związków członkowskich, które skupiają w sumie prawie 50 000 zrzeszonych pracowników, zostało zamkniętych na mocy dekretu w sprawie domniemanych powiązań z organizacjami terrorystycznymi; mając na uwadze, że udaremniono znaczną liczbę protestów i demonstracji związków zawodowych, co w nieproporcjonalny sposób ograniczyło prawa związkowe;
H. mając na uwadze, że wymiar sprawiedliwości nie jest niezależny i bezstronny; mając na uwadze, że w ostatnich latach miały miejsce: rozszerzenie kontroli wykonawczej nad sądownictwem i prokuraturą, powszechne aresztowania, zwolnienia i arbitralne przesunięcia sędziów i prokuratorów oraz ciągłe ataki na prawników; mając na uwadze, że w 2017 r. zatrzymano 47 prawników; mając na uwadze, że około jedna czwarta sędziów i prokuratorów w liczbie ponad 4000 została zwolniona z pracy, w tym wielu zostało aresztowanych, a w niektórych przypadkach skonfiskowano ich mienie; mając na uwadze, że wydarzenia te poważnie podważają niezależność i integralność tureckiego wymiaru sprawiedliwości;
I. mając na uwadze, że zgodnie z danymi dostarczonymi przez Stowarzyszenie na rzecz Praw Człowieka (HRA) w ciągu pierwszych 11 miesięcy 2017 r. łącznie 2278 osób poddano torturom i złemu traktowaniu; mając na uwadze, że 428 z tych przypadków dotyczyło pobicia lub poddania innym metodom przetrzymywania, podczas gdy 1855 miało miejsce poza ośrodkami zatrzymań w kontekście spotkań i demonstracji, podczas których interweniowały siły bezpieczeństwa;
J. mając na uwadze, że sytuacja w południowo-wschodniej części kraju pozostaje niezmiernie niepokojąca; mając na uwadze, że według doniesień w ramach operacji bezpieczeństwa zginęło około 2500 osób, a szacuje się, że od lipca 2015 r. około pół miliona osób zostało wysiedlonych; mając na uwadze, że w wyniku konfliktów zbrojnych w całym kraju w ciągu pierwszych 11 miesięcy 2017 r. zginęło łącznie 695 osób, w tym 183 żołnierzy, policjantów, funkcjonariuszy straży wiejskiej, 460 bojowników i 52 cywilów; mając na uwadze, że szereg ustaw, w tym ustawa nr 6722 o prawnej ochronie sił bezpieczeństwa uczestniczących w walce z organizacjami terrorystycznymi, przyjęta w 2016 r., stworzyło klimat „systematycznej bezkarności” sił bezpieczeństwa; mając na uwadze, że lokalni prokuratorzy konsekwentnie odmawiają wszczynania dochodzeń w sprawie zgłoszonych zabójstw, a niezależnym obserwatorom odmawia się dostępu do tego obszaru; mając na uwadze, że w więzieniu pozostaje 68 kurdyjskich burmistrzów; mając na uwadze, że dnia 24 grudnia 2017 r. w Dzienniku Urzędowym opublikowano dwa dekrety o stanie wyjątkowym, na mocy których wprowadzono m.in. „wyłączenie odpowiedzialności karnej osób cywilnych, które działają na rzecz tłumienia zamachów stanu i aktów terroru”;
K. mając na uwadze, że wśród dziennikarzy i działaczy na rzecz praw człowieka zatrzymano np. niemiecko-tureckiego dziennikarza Deniza Yücela; fińsko-turecką reporterkę Aylę Albayrak, skazaną zaocznie; naukowca i publicystę Mehmeta Altana i dziennikarza Şahina Alpaya oraz wielu dziennikarzy i pracowników dziennika „Cumhuriyet”, w tym Ahmeta Şıka;
L. mając na uwadze, że w następstwie nowelizacji konstytucji, która zniosła immunitet parlamentarny wielu deputowanych do parlamentu, postawiono przed sądem i zatrzymano wielu deputowanych opozycji na podstawie zarzutów związanych z terroryzmem i innych zarzutów w rezultacie zgodnego z prawem korzystania przez nich z prawa do wolności wypowiedzi; mając na uwadze, że w dalszym ciągu przetrzymywanych jest 10 deputowanych, w tym współprzewodniczący HDP Figen Yuksekdag i Selahattin Demirtas oraz deputowany CHP Enis Berberoglu, a 6 deputowanych zostało pozbawionych mandatu parlamentarnego, w tym laureatka Nagrody im. Sacharowa Leyla Zana;
M. mając na uwadze, że w lipcu 2017 r. władze tureckie aresztowały dziesięcioro działaczy na rzecz praw człowieka („dziesiątka ze Stambułu”), z których dwie osoby wciąż przebywają w więzieniu, a osiem zwolniono za kaucją; mając na uwadze, że dnia 1 lutego 2018 r. stambulski sąd uchylił swoją własną decyzję o uwolnieniu Tanera Kılıça, szefa tureckiej Amnesty International, który będzie przetrzymywany w areszcie na czas trwania procesu;
N. mając na uwadze, że jeden z czołowych przywódców tureckiego społeczeństwa obywatelskiego, Osman Kavala, został aresztowany 18 października 2017 r. i od tego czasu jest więziony w związku z oskarżeniem, że „próbował obalić rząd”, wspierając protesty w parku Gezi w grudniu 2013 r.;
O. mając na uwadze, że nadal trwa dławienie protestów politycznych w mediach społecznościowych; mając na uwadze, że 573 osoby, w tym aktywista Nurcan Baysal i członkowie Komitetu Wykonawczego Tureckiego Stowarzyszenia Lekarzy, zostały zatrzymane za zamieszczanie na portalach społecznościowych komentarzy krytycznie odnoszących się do wtargnięcia przez siły wojskowe tureckiego rządu do syryjskiej enklawy Afrin;
P. mając na uwadze, że od lipca 2016 r. zlikwidowano co najmniej 55 organizacji broniących praw kobiet; mając na uwadze, że w dniu 19 listopada 2017 r. biuro gubernatora Ankary podjęło decyzję o nałożeniu nieograniczonego w czasie zakazu na wszystkie wydarzenia organizowane przez organizacje LGBTI;
1. ponownie zdecydowanie potępia próbę zamachu stanu z dnia 16 lipca 2016 r. i wyraża solidarność z obywatelami Turcji; uznaje prawo rządu tureckiego do podejmowania działań oraz jego odpowiedzialność za postawienie sprawców przed wymiarem sprawiedliwości, przy jednoczesnym zagwarantowaniu poszanowania praworządności i prawa do sprawiedliwego procesu; podkreśla jednak, że nieudany przewrót wojskowy jest obecnie wykorzystywany – poprzez nieproporcjonalne i nielegalne działania i środki – do dalszego tłumienia legalnej i pokojowej opozycji oraz uniemożliwiania środkom przekazu i organizacjom społeczeństwa obywatelskiego pokojowego korzystania z wolności słowa;
2. wyraża głębokie zaniepokojenie ciągłym pogarszaniem się sytuacji w zakresie podstawowych praw i wolności oraz praworządności w Turcji, a także brakiem niezawisłości sądów; potępia stosowanie arbitralnych zatrzymań oraz prześladowań sądowych i administracyjnych wobec dziesiątek tysięcy osób, w tym obrońców praw człowieka, członków niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, prawników, sędziów, działaczy politycznych, pracowników mediów, związków zawodowych i pracowników naukowych; wzywa władze tureckie do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich osób, które zatrzymano wyłącznie za wykonywanie zgodnej z prawem pracy i korzystanie z prawa do wolności wypowiedzi i zrzeszania się oraz które pozbawiono wolności bez przekonujących dowodów na prowadzenie przez nie działalności przestępczej; wzywa do zniesienia stanu wyjątkowego w kraju i uchylenia dekretów o stanie wyjątkowym;
3. podkreśla, że nie można zatrzymywać dziennikarzy w związku z prezentowanymi przez nich treściami lub domniemanymi afiliacjami; podkreśla potrzebę zadbania o to, by areszt przedprocesowy pozostawał rozwiązaniem stosowanym wyjątkowo; ubolewa nad tym, że środki nadzwyczajne są także wykorzystywane do nękania członków rodzin dziennikarzy i obrońców praw człowieka, którzy uciekli za granicę lub ukrywają się, co przybiera między innymi postać unieważniania paszportów lub tymczasowych przetrzymywań w areszcie;
4. wzywa turecki rząd do zaoferowania wszystkim osobom podlegającym środkom ograniczającym odpowiednich i skutecznych środków odwoławczych oraz kontroli sądowej zgodnie z zasadami praworządności; podkreśla, że domniemanie niewinności jest podstawową zasadą w każdym państwie konstytucyjnym; wyraża ubolewanie z powodu surowych ograniczeń nałożonych na dostęp zatrzymanych do adwokatów; wzywa Turcję do pilnego przeanalizowania charakteru „komisji śledczej ds. praktyk stosowanych podczas stanu wyjątkowego”, tak aby stała się ona solidną i niezależną komisją, zdolną do indywidualnego rozpatrywania wszystkich spraw, skutecznego rozpatrywania ogromnej liczby otrzymywanych wniosków oraz zagwarantowania, że kontrola sądowa nie zostanie w nieuzasadniony sposób opóźniona; wzywa komisję śledczą do upubliczniania swoich decyzji; zważywszy na brak takich działań, wzywa władze tureckie do przywrócenia stanu pierwotnego dla zwolnionych osób i przywrócenia im praw socjalnych oraz do umożliwienia związkom zawodowym prowadzenia legalnej działalności związkowej; podkreśla swoją solidarność ze wszystkimi, którzy zostali zwolnieni z zajmowanych stanowisk bez możliwości obrony, jak Nuriye Gulmen i Semih Ozakca, którzy rozpoczęli strajk głodowy po usunięciu ich ze stanowisk akademickich i których apele o rewizję zostały odrzucone przez komisję śledczą w dniu 26 stycznia 2018 r.;
5. zaznacza, że terroryzm nadal stanowi bezpośrednie zagrożenie dla obywateli Turcji, i podkreśla znaczenie zacieśnienia istniejącej współpracy między UE a Turcją w celu skutecznego zwalczania zagrożenia terroryzmem; powtarza jednak, że szeroko zdefiniowane tureckie przepisy antyterrorystyczne nie powinny być wykorzystywane do karania obywateli i środków przekazu za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi; potępia w tym względzie zatrzymanie i proces sądowy co najmniej 146 pracowników naukowych z uniwersytetów publicznych i prywatnych w Stambule, którzy podpisali petycję „Academics for Peace”, a także potępia niedawne aresztowania dziennikarzy, działaczy, lekarzy i zwykłych obywateli za wyrażanie sprzeciwu wobec tureckiej operacji wojskowej w Afrin;
6. jest głęboko zaniepokojony warunkami przetrzymywania więźniów i wzywa władze tureckie do przeprowadzenia szczegółowego dochodzenia w sprawie zarzutów dotyczących poważnego złego traktowania więźniów, o czym donosiło kilka organizacji broniących praw człowieka; ponownie wzywa do opublikowania sprawozdania Komitetu Rady Europy do spraw Zapobiegania Torturom oraz wzywa do pełnej odpowiedzialności i ukarania winnych naruszaniu praw człowieka; wzywa władze tureckie do umożliwienia obserwatorom krajowym i międzynarodowym monitorowania ośrodków detencyjnych;
7. wyraża poważne zaniepokojenie zamknięciem ponad 160 placówek medialnych na mocy dekretu wykonawczego w ramach stanu wyjątkowego; potępia naciski polityczne wywierane na dziennikarzy oraz podejmowane przez władze tureckie próby aresztowania, zastraszania i wydalania korespondentów zagranicznych; wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich osób zatrzymanych bez dowodu, w tym obywateli UE, takich jak niemiecki dziennikarz Deniz Yücel, który jest pozbawiony wolności od roku, co obejmuje dziewięć miesięcy w areszcie w odosobnieniu, choć nie postawiono mu jeszcze żadnych formalnych zarzutów, oraz fińska dziennikarka Wall Street Journal Ayla Albayrak, która po artykule na temat sytuacji na południowym wschodzie Turcji została w październiku 2017 r. skazana zaocznie na 25 miesięcy pozbawienia wolności w związku z zarzutami terrorystycznymi; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że niektórzy dziennikarze i pracownicy opozycyjnego pisma Cumhuriyet zostali zwolnieni po miesiącach pobytu w więzieniu, i wzywa do natychmiastowego uwolnienia czterech dziennikarzy Cumhuriyet – naczelnego Akina Atalaya, głównego redaktora Murata Sabuncu, dziennikarza śledczego Ahmeta Şıka i księgowego Emre Ipera – oraz wszystkich innych dziennikarzy przetrzymywanych w Turcji z powodów politycznych;
8. wyraża głębokie zaniepokojenie masowym rozprawianiem się z tureckimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, w wyniku czego – za pomocą dekretów o stanie wyjątkowym – zlikwidowano 1125 stowarzyszeń i 41 fundacji, a w szczególności aresztowaniem jednego z przywódców wiodącej organizacji pozarządowej, Osmana Kavali; potępia oświadczenia prezydenta Erdogana, który określił Kavalę mianem „agenta” i „czerwonego Sorosa Turcji”, mimo iż nie przedstawiono mu jeszcze żadnego aktu oskarżenia; wzywa rząd turecki do uwolnienia Kavali, ponieważ jego aresztowanie jest upolitycznione i arbitralne; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że politycy nadal publicznie potępiają i zastraszają dziennikarzy, redaktorów, naukowców i obrońców praw człowieka za przedstawianie przez nich krytycznych poglądów; wyraża głębokie zaniepokojenie coraz częstszym używaniem mowy nienawiści przez urzędników, w tym przez wysokich rangą przedstawicieli państwa;
9. potępia oświadczenie wydane przez biuro gubernatora Ankary w dniu 19 listopada 2017 r. w sprawie decyzji o nałożeniu na wszystkie wydarzenia organizowane przez organizacje LGBTI nieograniczonego w czasie zakazu, co nastąpiło po trzech kolejnych zakazach organizowania parady równości w Stambule i innych parad równości w całym kraju; wyraża ubolewanie, że w następstwie tego oświadczenia także inne regiony Turcji zakazały organizowania wydarzeń wspierających społeczność LGBTI; podkreśla, że stanowi to rażące naruszenie prawa do wolności słowa i wolności zgromadzeń zagwarantowanych w art. 26, 33 i 34 tureckiej konstytucji oraz w art. 19 i 21 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; apeluje do władz Turcji o natychmiastowe odwołanie tego zakazu i uwolnienie niedawno aresztowanego działacza LGBTI Alego Erola;
10. jest głęboko zaniepokojony faktem, że prawnicy, sędziowie i prokuratorzy nadal znajdują się pod silną presją polityczną, włącznie ze zwolnieniami z pracy i aresztowaniami; wzywa Turcję do przywrócenia i wdrożenia wszelkich gwarancji prawnych w celu zapewnienia pełnego poszanowania niezawisłości sądownictwa oraz do pilnego wdrożenia zaleceń Komisji Weneckiej;
11. zdecydowanie potępia decyzję tureckiego parlamentu o niekonstytucyjnym uchyleniu immunitetu dużej liczby posłów, co utorowało drogę niedawnym aresztowaniom 10 posłów opozycji, w tym współprzewodniczących Partii Ludowo-Demokratycznej (HDP) Figena Juksekdagu i Selahattina Demirtasa, a także unieważnieniu mandatu 6 opozycyjnych deputowanych – ostatnio również laureatki Nagrody im. Sacharowa Leyli Zany; ponownie wyraża solidarność z legalnie wybranymi parlamentarzystami, którzy są przetrzymywani w areszcie i zastraszani, oraz wzywa do poszanowania ich mandatu i prawa do odpowiedniej obrony w sądzie, a także do ich uwolnienia; potępia uwięzienie 68 kurdyjskich burmistrzów; potępia arbitralne zastępowanie przedstawicieli samorządów lokalnych, co jeszcze bardziej osłabia demokratyczną strukturę Turcji;
12. wyraża poważne zaniepokojenie sytuacją w południowo-wschodniej Turcji, zwłaszcza na tych obszarach, gdzie nałożono godzinę policyjną, nadużywa się siły oraz stosuje kary zbiorowe; wzywa Turcję do przedstawienia planu skutecznej reintegracji półmilionowej grupy przesiedleńców wewnętrznych; ponownie potępia powrót do stosowania przemocy ze strony PKK, która od 2002 r. znajduje się na liście terrorystycznej UE, i wzywa tę partię do złożenia broni oraz do pokojowego i demokratycznego wyrażania swoich oczekiwań; przypomina, że na tureckim rządzie spoczywa odpowiedzialność za ochronę wszystkich obywateli; wyraża ubolewanie z powodu powszechnej praktyki wywłaszczania, w tym z nieruchomości należących do gmin; jest przekonany, że jedynie sprawiedliwe polityczne rozstrzygnięcie kwestii kurdyjskiej może zapewnić trwałą stabilność i dobrobyt zarówno w regionie, jak i w całej Turcji, dlatego wzywa obie strony, by powróciły do stołu negocjacyjnego;
13. wyraża poważne zaniepokojenie funkcjonowaniem systemu prawnego w Turcji po wydaniu przez stambulski sąd karny decyzji o przedłużeniu zatrzymania dwóch dziennikarzy, Mehmeta Altana i Sahina Alpaya, aresztowanych po złożeniu przez Trybunał Konstytucyjny wniosku o ich uwolnienie, ponieważ ich prawa zostały naruszone w areszcie; popiera apel wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel F. Mogherini i komisarza J. Hahna, w którym stwierdzili oni, że UE oczekuje od tureckich władz zadbania o wykonanie decyzji Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 stycznia 2018 r. oraz o niezwłoczne uwolnienie tych dziennikarzy; wyraża głębokie ubolewanie z powodu niedawnego ponownego aresztowania prezesa Amnesty International, Tanera Kılıçwhicha, co powszechnie uważa się za parodię systemu sprawiedliwości, i wzywa do oczyszczenia z zarzutów jego osoby oraz jego współoskarżonych („dziesiątka ze Stambułu”), ponieważ nie przedstawiono jeszcze konkretnych dowodów na zarzucane im czyny;
14. wzywa wysoką przedstawiciel, ESDZ, Komisję i państwa członkowskie do dalszego poruszania z tureckimi rozmówcami kwestii sytuacji przetrzymywanych obrońców praw człowieka, działaczy politycznych, prawników, dziennikarzy i pracowników naukowych oraz do zapewnienia im dyplomatycznego i politycznego wsparcia, w tym obserwacji procesów sądowych i monitorowania spraw;
15. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a także prezydentowi, rządowi i parlamentowi Turcji.
- [1] Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0423.
- [2] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0306.