PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Syrii
12.3.2018 - (2018/2626(RSP))
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu
Marietje Schaake, Beatriz Becerra Basterrechea, Izaskun Bilbao Barandica, Gérard Deprez, Marian Harkin, Ivan Jakovčić, Ilhan Kyuchyuk, Louis Michel, Urmas Paet, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Jozo Radoš, Frédérique Ries, Pavel Telička, Ivo Vajgl, Hilde Vautmans, Cecilia Wikström w imieniu grupy ALDE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0139/2018
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Syrii, a w szczególności rezolucję z dnia 18 maja 2017 r. w sprawie strategii UE na rzecz Syrii[1],
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając konwencje genewskie z 1949 r.,
uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, zwłaszcza oświadczenie z dnia 23 lutego 2018 r. w sprawie masakry we wschodniej Ghucie, oraz jej uwagi po przybyciu na posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 26 lutego 2018 r.,
– uwzględniając wspólne oświadczenia wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel F. Mogherini i komisarza Ch. Stylianidesa: z dnia 20 lutego 2018 r. w sprawie sytuacji humanitarnej we wschodniej Ghucie i w Idlibie (Syria) oraz z dnia 6 marca 2018 r. w sprawie sytuacji we wschodniej Ghucie i w innych częściach Syrii,
– uwzględniając decyzję Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii[2] oraz konkluzje Rady z dnia 26 lutego 2018 r. w sprawie dopisania nazwisk dwóch nowych ministrów do listy sankcji,
uwzględniając wspólny komunikat Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2017 r. zatytułowany „Elementy strategii UE na rzecz Syrii” (JOIN(2017)0011) oraz konkluzje Rady w sprawie Syrii z dnia 3 kwietnia 2017 r., które razem stanowią nową strategię UE na rzecz Syrii,
– uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących z dnia 5 kwietnia 2017 r. wydane na konferencji na temat wspierania przyszłości Syrii i regionu,
– uwzględniając oświadczenia wysokiego komisarza Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka Zeida Ra’ada Al Husseina na forum Rady Praw Człowieka w Genewie w sprawie sytuacji w Syrii, w szczególności oświadczenia z dni 26 lutego 2018 r. i 2 marca 2018 r., a także ustną informację na temat działalności jego biura i ostatnich wydarzeń odnoszących się do praw człowieka z dnia 7 marca 2018 r.,
– uwzględniając odpowiednie rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, w szczególności rezolucję nr 2401 (2018) w sprawie zaprzestania działań wojennych w Syrii, aby umożliwić dostarczenie pomocy humanitarnej,
– uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 5 marca 2018 r. w sprawie pogarszającej się sytuacji praw człowieka we wschodniej Ghucie,
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ A-71/248 z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie ustanowienia międzynarodowego, bezstronnego i niezależnego mechanizmu wspomagającego prowadzenie dochodzeń i postępowań karnych w sprawie osób odpowiedzialnych na mocy prawa międzynarodowego za najpoważniejsze zbrodnie popełnione w Syryjskiej Republice Arabskiej od marca 2011 r.,
– uwzględniając statut rzymski i dokumenty założycielskie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, a także trybunały ad hoc, w tym Międzynarodowy Trybunał Karny dla Byłej Jugosławii, Międzynarodowy Trybunał Karny dla Rwandy i Specjalny Trybunał ds. Libanu,
– uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że sytuacja w Syrii stanowi nadzwyczajną katastrofę humanitarną i pogarsza się wraz z kolejnymi aktami przemocy i atakami; mając na uwadze, że 13 mln osób zarejestrowano jako potrzebujące jakiejś formy pomocy humanitarnej, z czego 6 mln to dzieci; mając na uwadze, że 6,1 mln osób jest wewnętrznie przesiedlonych, a ponad 5 mln to zarejestrowani uchodźcy syryjscy zamieszkujący sąsiednie regiony; mając na uwadze, że podczas konfliktu zginęło w sumie 400 000 Syryjczyków;
B. mając na uwadze, że oblężone obszary są zamieszkane przez 3 mln cywilów (od 2017 r. najwięcej cywilnych ofiar odnotowano w Rakce i Deir-ez-Zor); mając na uwadze, że w północno-wschodniej Syrii celem ataków jest infrastruktura medyczna i cywilna, wskutek czego 300 000 cywilów musiało schronić się w Idlibie;
C. mając na uwadze, że od wybuchu wojny UE i jej państwa członkowskie zmobilizowały ponad 10,4 mld EUR na pomoc w kryzysie syryjskim, zarówno wewnątrz kraju, jak i na zewnątrz w regionie ościennym, co czyni UE największym dawcą pomocy; mając na uwadze, że UE udziela też znacznego wsparcia państwom ościennym przyjmującym uchodźców oraz wyraża dla nich uznanie;
D. mając na uwadze, że walki w Syrii oraz ofensywa wojskowa i bombardowania skierowane przez syryjski reżim przeciwko własnemu narodowi nadal trwają, przy wsparciu Rosji i Iranu, we wschodniej Ghucie i w Idlibie, czego efektem są dziesiątki ofiar wśród ludności cywilnej; mając na uwadze, że wielokrotnie wyrażano głębokie zaniepokojenie sytuacją humanitarną w Syrii, a zwłaszcza we wschodniej Ghucie, ponieważ w ostatnich tygodniach warunki tam panujące znacznie się pogorszyły – konwoje niosące pomoc były celem ataków oraz uniemożliwiono im dotarcie do osób potrzebujących pomocy; mając na uwadze, że obecność we wschodniej Ghucie ugrupowań terrorystycznych, takich jak Dżabhat an-Nusra (powiązana z Al-Kaidą) i inne organizacje terrorystyczne, jest szeroko znana i udokumentowana; mając na uwadze, że te ataki oraz taktyka wojenna, polegająca na głodzeniu ludności cywilnej poprzez oblężenie zaludnionych obszarów, stanowią wyraźne naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego;
E. mając na uwadze, że wiele obszarów oblężonych wyznaczono wcześniej jako obszary bezpieczne dla osób przymusowo przesiedlonych i uciekających z innych obszarów Syrii;
F. mając na uwadze, że naruszenia, jakich podczas konfliktu syryjskiego dopuszczają się reżim al-Asada i jego sojusznicy oraz ugrupowania terrorystyczne, obejmują ukierunkowane masowe ataki bronią chemiczną na ludność cywilną, egzekucje pozasądowe, tortury i brutalne traktowanie, wymuszone zaginięcia, masowe i arbitralne aresztowania, kary zbiorowe, ataki na personel medyczny, a także odmowę zaopatrzenia w żywność, wodę i pomoc medyczną;
G. mając na uwadze, że od czasu rozpoczęcia przez Turcję – w dniu 20 stycznia 2018 r. – operacji „Gałązka oliwna” przeciwko kurdyjskim Powszechnym Jednostkom Obrony (YPG) i Kobiecym Jednostkom Ochrony (YPJ) w kurdyjskiej dzielnicy Afrinu w północno-zachodniej części prowincji Aleppo, dziesiątki tysięcy ludzi zostało przesiedlonych, a sytuacja humanitarna szybko się pogorszyła; mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka udokumentowali zbrodnie wojenne popełnione przez tureckie siły wojskowe i lotnicze oraz poważne naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego i konwencji genewskich; mając na uwadze, że tysiące cywilów są celem masowych bombardowań, a doniesienia ujawniają użycie broni niekonwencjonalnej przez tureckie oddziały wojskowe i sprzymierzone grupy zbrojne islamistów syryjskich;
H. mając na uwadze, że ISIS/Daisz i inne grupy dżihadystów dopuściły się okrucieństw i poważnych naruszeń prawa międzynarodowego, w tym brutalnych egzekucji i przemocy seksualnej, uprowadzeń, tortur, wymuszonych nawróceń oraz niewolnictwa kobiet i dziewcząt; mając na uwadze rekrutację dzieci oraz ich wykorzystywanie w działalności terrorystycznej; mając na uwadze, że istnieją poważne obawy związane z wykorzystywaniem cywilów jako ludzkich tarcz na terenach kontrolowanych przez ekstremistów; mając na uwadze, że zbrodnie te noszą znamiona zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości oraz ludobójstwa;
I. mając na uwadze, że Radzie Bezpieczeństwa ONZ udało się ostatecznie przyjąć rezolucję w sprawie sytuacji w Syrii, tj. rezolucję nr 2401, w której wzywa się do bezzwłocznego wstrzymania działań wojennych na okres miesiąca w celu umożliwienia pilnego dostępu pomocy humanitarnej i ewakuacji medycznej; mając na uwadze, że Rosja w ostatnich latach zawetowała 11 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ i odegrała aktywną rolę w ograniczaniu treści tych rezolucji;
J. mając na uwadze, że zawieszenie broni we wschodniej Ghucie, ogłoszone w rezolucji nr 2401 Rady Bezpieczeństwa ONZ, nie zostało wdrożone przez reżim syryjski oraz siły rosyjskie i irańskie, mimo ponawianych wezwań ze strony przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa, innych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, sekretarza generalnego ONZ i innych podmiotów międzynarodowych, w tym UE; mając na uwadze, że armia posunęła się naprzód na kilku frontach i przejęła kontrolę nad wioskami i gospodarstwami rolnymi, atakując od wschodniej strony enklawy; mając na uwadze, że wojsko wykorzystuje „wyzwalanie” regionu jako pretekst do ataków na ludność cywilną;
K. mając na uwadze, że wschodnia Ghuta jest oblężona przez reżim syryjski i jego sojuszników od pięciu lat, a ludność cywilna jest obiektem bombardowań powietrznych, ostrzału i stosowania broni chemicznej, zaś według doniesień toksyczne gazy spowodowały setki ofiar śmiertelnych na tym obszarze; mając na uwadze, że ludność wschodniej Ghuty jest odcięta blokadą od jakiejkolwiek formy pomocy od dnia 14 lutego 2018 r., kiedy to pojedynczy konwój dotarł do zaledwie 7200 z 400 000 mieszkańców tego obszaru; mając na uwadze, że wsparcie dla pomocy humanitarnej jest obecnie – bardziej niż kiedykolwiek wcześniej – kwestią o pierwszorzędnym znaczeniu, czego efektem jest jeden niewielki sukces: dnia 5 marca konwojowi pomocowemu ONZ udało się ostatecznie wjechać do Dumy i dotrzeć do 27 500 osób potrzebujących żywności i środków medycznych;
L. mając na uwadze, że pomoc ta jest daleka od dotarcia do wszystkich potrzebujących w Ghucie, ponieważ większość ludności chroni się pod ziemią, mając ograniczony dostęp do produktów pierwszej potrzeby, wody i urządzeń sanitarnych lub nie mając takiego dostępu; mając na uwadze, że reżim al-Asada i jego sojusznicy nadal aktywnie blokują dostarczanie niezbędnych zasobów medycznych, żywnościowych i humanitarnych od ONZ, UE, organizacji pozarządowych i podmiotów lokalnych w całej Syrii oraz administrowanie tymi zasobami;
M. mając na uwadze, że dalsze sprawozdania na temat sytuacji we wschodniej Ghucie wskazują, iż w ostatnich tygodniach rozmyślnym celem nalotów są szpitale, szkoły i targowiska, innymi słowy miejsca, które odwiedza głównie niewinna ludność cywilna; mając na uwadze, że zespół specjalnego wysłannika stwierdził, iż w dniach 18–22 lutego 2018 r. zaatakowano w sumie 14 szpitali, 3 ośrodki zdrowia i 2 karetki pogotowia; mając na uwadze, że zaledwie kilka dni później, 25 lutego, w doniesieniach z miejscowości Asz-Szifunija stwierdzono, iż wielu cywilów, w tym dzieci, wykazywało zaburzenia oddechowe w wyniku narażenia na trujące czynniki; mając na uwadze, że na dzień 20 marca zaplanowano interaktywny dialog w Radzie Bezpieczeństwa ONZ z dyrektorem generalnym Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej i zastępcą sekretarza generalnego ONZ Izumi Nakamitsu;
N. mając na uwadze, że reżim al-Asada stosuje taktykę przymusowych przesiedleń, aby zmienić skład wyznaniowy miast i regionów oraz doprowadzić do zmian demograficznych; mając na uwadze, że taka taktyka została zastosowana w następujących miejscach: Darajja, Mu’addamijjat asz-Szam na przedmieściach Damaszku, a także w dzielnicy Al-Waer w mieście Hims;
O. mając na uwadze, że w dniu 26 lutego 2018 r. UE wciągnęła na listę sankcji dwóch nowych ministrów – ministra informacji i ministra przemysłu – ze względu na rosnącą liczbę naruszeń praw człowieka w Syrii; mając na uwadze, że szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego Syrii Ali Mamluk, znajdujący się na unijnej liście sankcji, miał spotkać się z ministrem spraw wewnętrznych Włoch i dyrektorem włoskiej Agencji Wywiadu i Bezpieczeństwa Zewnętrznego w Rzymie, co stanowi rażące naruszenie decyzji Rady 2011/273/WPZiB;
P. mając na uwadze, że w kwietniu 2017 r. Zjednoczone Królestwo zaproponowało, w kontekście G7, nałożenie na Rosję dodatkowych sankcji w następstwie ataku chemicznego w Chan Szajchun, który spowodował ofiary śmiertelne; mając na uwadze, że wniosek ten został zawetowany przez Włochy;
Q. mając na uwadze, że obowiązkiem poszczególnych państw i społeczności międzynarodowej jest pociągnięcie do odpowiedzialności osób, które dopuściły się łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego w czasie konfliktu w Syrii, w tym przez stosowanie zasady represji wszechświatowej oraz prawa krajowego; mając na uwadze, że można tego dokonać albo na podstawie istniejących środków krajowych i międzynarodowych, włącznie z sądami krajowymi i trybunałami międzynarodowymi, albo za pośrednictwem międzynarodowych trybunałów karnych powoływanych ad hoc; mając na uwadze, że oprócz takiej osobistej odpowiedzialności karnej również państwa, pod pewnymi warunkami, mogą zostać pociągnięte do odpowiedzialności za niewypełnienie zobowiązań wynikających z traktatów i konwencji międzynarodowych, które podlegają jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, w tym Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z 1984 r. oraz Konwencji ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 r.;
R. mając na uwadze, że społeczność międzynarodowa w niewystarczającym stopniu wspiera demokratyczną i świecką opozycję; mając na uwadze, że w obecnej sytuacji demokratyczna i świecka opozycja ulega osłabieniu, a ludność cywilna jest uwięziona między terrorystami i fundamentalistami islamskimi z jednej strony a zwolennikami reżimu al-Asada z drugiej strony;
S. mając na uwadze, że UE wielokrotnie podkreślała, iż nie jest dopuszczalne żadne militarne rozwiązanie konfliktu w Syrii i że jedynie pluralistyczne przemiany, którym przewodzić będzie Syria, pod auspicjami ONZ, mogą położyć kres niedopuszczalnemu cierpieniu narodu syryjskiego; mając na uwadze, że operacje wojskowe w praktyce zdefiniowały wojnę w Syrii i sprawiły, że podmioty zewnętrzne, w tym Rosja, Iran i Turcja, dyktują warunki na miejscu; mając na uwadze, że po 9. rundzie, która odbyła się w Wiedniu w dniach 25 i 26 stycznia 2018 r., genewskie negocjacje nie przyniosły jak dotąd konkretnych postępów na drodze do pokojowego rozwiązania kryzysu w Syrii; mając na uwadze, że w dniu 4 maja 2017 r. Rosja, Iran i Turcja zawarły w Kazachstanie umowę dotyczącą ustanowienia czterech stref deeskalacji, które nie są przestrzegane i chronione przez gwarantów; mając na uwadze, że podczas Kongresu Dialogu Narodowego Syrii, który odbył się w Soczi w dniu 30 stycznia 2018 r., ogłoszono utworzenie komitetu konstytucyjnego, który nie został zaakceptowany przez wszystkie strony;
T. mając na uwadze, że druga konferencja ministerialna poświęcona wspieraniu przyszłości Syrii i regionu odbędzie się w dniach 24 i 25 kwietnia 2018 r. pod współprzewodnictwem wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej Komisji i ONZ; mając na uwadze, że podobnie jak w zeszłym roku celem konferencji będzie utrzymanie zainteresowania społeczności międzynarodowej Syrią poprzez zajęcie się wszystkimi krytycznymi kwestiami (humanitarnymi, finansowymi i politycznymi) związanymi z kryzysem wewnątrz kraju i w regionie (Liban, Jordania i Turcja); mając na uwadze, że wsparcie i zaangażowanie społeczności międzynarodowej jest nadal niezbędne do osiągnięcia pokoju w Syrii i w regionie;
U. mając na uwadze, że wysiłki UE w zapewnianiu pomocy humanitarnej i planowaniu przyszłości Syrii są godne pochwały; mając na uwadze, że UE nigdy nie powinna zapewniać bezwarunkowej pomocy w odbudowie Syrii pod rządami i nadzorem al-Asada i jego sojuszników – Rosji i Iranu; mając na uwadze, że nie można pozwolić na to, by al-Asad, a także Rosja Władimira Putina oraz Iran nie ponieśli gospodarczych konsekwencji swoich interwencji wojskowych; mając na uwadze, że wszelkie zobowiązania w zakresie odbudowy muszą służyć pokojowi i odpowiedzialności;
V. mając na uwadze, że odbudowa Syrii powinna opierać się na podejściu oddolnym i skutecznym wzmacnianiu pozycji podmiotów lokalnych, a tym samym wykluczać znane ugrupowania terrorystyczne;
1. wyraża głębokie ubolewanie z powodu dramatycznie pogarszającej się sytuacji w Syrii, która jest bezpośrednim wynikiem trwającej ofensywy i działań reżimu syryjskiego oraz jego sojuszników – Rosji i Iranu, czego efektem jest już ponad 400 000 ofiar śmiertelnych, 6,1 mln osób przesiedlonych w samej Syrii i 5 mln uchodźców; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu eskalacji przemocy w wielu częściach kraju, jak ma to miejsce we wschodniej Ghucie, w Afrinie i Idlibie;
2. zdecydowanie potępia przemoc trwającą we wschodniej Ghucie mimo jednogłośnego przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2401 i pilnie wzywa wszystkie strony, a w szczególności reżim al-Asada, Rosję i Iran, do pełnego i pilnego wdrożenia i przestrzegania tej rezolucji; przypomina reżimom w Syrii, Rosji i Iranie, że zgodnie z prawem międzynarodowym ponoszą odpowiedzialność za haniebne zbrodnie, których nadal dopuszczają się w Syrii, oraz że osoby popełniające takie zbrodnie, niezależnie od tego, czy są państwami, czy jednostkami, zostaną pociągnięte do odpowiedzialności; wyraża ubolewanie z powodu zawetowania przez Rosję wszystkich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ potępiających ataki i wzywających do przeprowadzenia dochodzeń;
3. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w dniu 5 marca 2018 r., po raz pierwszy od czterech miesięcy, konwój pomocowy ONZ zdołał dotrzeć do Dumy we wschodniej Ghucie, ale podkreśla, że tak sporadyczny i ograniczony dostęp nie jest wystarczający; wzywa reżim syryjski i jego sojuszników do natychmiastowego zaprzestania przemocy we wschodniej Ghucie i w innych miejscach w Syrii oraz do przerwania oblężeń, zaprzestania celowo nadmiernych, nieproporcjonalnych i masowych bombardowań oraz ataków chemicznych na ludność cywilną, w tym na dzieci, konwoje z ewakuowanymi ludźmi, personel pomocowy i służby zdrowia oraz infrastrukturę cywilną, taką jak szkoły i szpitale;
4. w pełni popiera zawarty w rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2401 apel skierowany do wszystkich stron konfliktu o bezzwłoczne zaprzestanie działań wojennych przez co najmniej 30 kolejnych dni; ponownie wzywa wszystkie strony, a w szczególności władze syryjskie, do przestrzegania spoczywającego na nich obowiązku ochrony ludności syryjskiej i natychmiastowego zaprzestania wszelkich ataków na ludność cywilną w Syrii; wzywa gwarantów zawieszenia broni w strefach deeskalacji do wywiązania się ze swoich obowiązków, tak aby położyć kres przemocy i popełnianym przestępstwom oraz umożliwić i zagwarantować swobodny dostęp do tych stref;
5. po raz kolejny potępia, w najostrzejszych słowach, okrucieństwa i powszechne przypadki łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego podczas konfliktu, a w szczególności czyny popełnione przez siły reżimu al-Asada, w tym przy wsparciu jego sojuszników – Rosji i Iranu, a także przez Turcję i uzbrojone podmioty niepaństwowe, w szczególności ISIS/Daisz i Dżabhat Fatah an-Szam; podkreśla swoje stanowisko, że wszystkie osoby winne łamania międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka muszą zostać pociągnięte do odpowiedzialności; przypomina, że zgodnie z zasadą represji wszechświatowej sąd krajowy może ścigać indywidualne osoby za wszelkie poważne przestępstwa naruszające prawo międzynarodowe; przyjmuje z zadowoleniem działania podjęte przez kilka państw członkowskich w ramach tej zasady i zachęca wszystkie pozostałe państwa członkowskie, aby uczyniły to samo; przyjmuje ponadto z zadowoleniem inicjatywy państw członkowskich mające na celu pociągnięcie do odpowiedzialności poszczególnych osób na mocy prawa krajowego; zachęca wszystkie państwa członkowskie, na mocy ich prawa krajowego, do uznania za przestępstwo poważnych naruszeń prawa międzynarodowego; wzywa państwa członkowskie do postawienia państwa syryjskiego przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości za naruszenia konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, której jest ono stroną, w celu uznania odpowiedzialności państwa jako pośredniego środka służącego sądowemu stwierdzeniu indywidualnej odpowiedzialności karnej na późniejszym etapie; ubolewa nad ciągłym blokowaniem prób postawienia Syrii przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym; ponawia swój apel do UE i jej państw członkowskich, aby rozważyły – w ścisłej koordynacji z państwami o podobnych poglądach – powołanie trybunału do spraw zbrodni popełnionych w Syrii;
6. jest nadal przekonany, że rzeczywiste rozwiązanie konfliktu ani trwały pokój w Syrii nie są możliwe bez rozliczenia popełnionych zbrodni; wspiera prace Niezależnej Międzynarodowej Komisji Dochodzeniowej ustanowionej przez ONZ, która prowadzi kompleksowe i niezależne dochodzenia w sprawie naruszeń popełnionych w Syrii, w tym przypadków użycia broni chemicznej; z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie międzynarodowego, bezstronnego i niezależnego mechanizmu wspomagającego prowadzenie dochodzeń i postępowań karnych w sprawie osób odpowiedzialnych za najpoważniejsze zbrodnie na mocy prawa międzynarodowego popełnione w Syryjskiej Republice Arabskiej od marca 2011 r.; ubolewa, że mechanizm ten nie otrzymał jeszcze pełnego finansowania; wzywa wszystkie państwa członkowskie do wypełnienia swoich zobowiązań w tym zakresie; uważa, że UE powinna również wnieść większy bezpośredni wkład w ten mechanizm;
7. podkreśla kluczową rolę, jaką organizacje pozarządowe oraz lokalne i międzynarodowe organizacje społeczeństwa obywatelskiego odgrywają w dokumentowaniu – również środkami cyfrowymi – dowodów na popełnione zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i inne naruszenia prawa, w tym niszczenie dziedzictwa kulturowego; wzywa UE, aby aktywnie docierała do takich organizacji i odpowiednio je dofinansowywała;
8. pochwala wysiłki pracowników pomocy humanitarnej starających się dostarczyć osobom, które znalazły się w potrzasku konfliktu, bardzo potrzebną pomoc, żywność, wodę i leki oraz ponownie wzywa wszystkie strony zaangażowane w konflikt do zapewnienia organizacjom humanitarnym bezpiecznego i swobodnego dostępu do ludności cywilnej dotkniętej skutkami wojny; wyraża ubolewanie z powodu różnych przypadków wykorzystywania seksualnego i zachowań o znamionach takich wykroczeń, które miały miejsce w międzynarodowych organizacjach pomocowych, w tym z powodu wykorzystywania seksualnego uchodźców syryjskich przez osoby niosące pomoc w imieniu ONZ i znanych organizacji międzynarodowych;
9. potwierdza nadrzędny charakter prowadzonego przez ONZ procesu genewskiego oraz popiera wysiłki specjalnego wysłannika ONZ ds. Syrii Staffana de Mistury na rzecz rzeczywistych i pluralistycznych przemian politycznych zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2254, wynegocjowanych przez wszystkie strony syryjskie i przy wsparciu kluczowych podmiotów międzynarodowych i regionalnych; podkreśla znaczenie znalezienia politycznego rozwiązania tego konfliktu;
10. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel, aby dołożyła wszelkich starań w celu ożywienia rozmów pokojowych prowadzonych przez ONZ oraz aby domagała się aktywniejszej roli w tych negocjacjach, z wykorzystaniem potencjału finansowego UE oraz gotowości do przekazania znacznych zasobów na odbudowę Syrii; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel, aby w swoich działaniach na rzecz przyszłości narodu syryjskiego ściślej angażowała i aktywnie wspierała syryjskie społeczeństwo obywatelskie oraz zwolenników demokratycznego, pluralistycznego i integracyjnego państwa syryjskiego, począwszy od drugiej konferencji brukselskiej, która odbędzie się w dniach 24 i 25 kwietnia 2018 r.; zachęca wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do współpracy z narodem syryjskim w celu opracowania lokalnych strategii odbudowy dla poszczególnych regionów Syrii; podkreśla, że UE powinna rozważyć wszelkie możliwości współpracy z jej międzynarodowymi partnerami, w tym zrzuty paczek z pomocą humanitarną z powietrza oraz ustanowienie strefy zakazu lotów;
11. z zadowoleniem przyjmuje organizowaną przez UE drugą konferencję brukselską, której celem jest wyrażenie i wprowadzenie w życie pełnego politycznego i gospodarczego wsparcia społeczności międzynarodowej dla procesu genewskiego na rzecz potrzebujących Syryjczyków i krajów przyjmujących syryjskich uchodźców; ostrzega przed rozpoczynaniem jakichkolwiek działań na rzecz odbudowy, nim zostanie zawarte wynegocjowane przez ONZ porozumienie polityczne z udziałem wszystkich stron; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do pełniejszego zaangażowania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w tę konferencję;
12. podkreśla fundamentalne znaczenie ochrony dzieci i priorytetowego traktowania ich dostępu do edukacji, w tym na rzecz dzieci uchodźców w krajach ościennych, oraz wspierania rehabilitacji psychologicznej tych dotkniętych traumą dzieci; wzywa społeczność międzynarodową do wypełnienia swoich niezrealizowanych zobowiązań w zakresie pomocy humanitarnej w Syrii i krajach z nią sąsiadujących;
13. wzywa państwa członkowskie do większego zaangażowania na rzecz podziału odpowiedzialności, co pozwoli uchodźcom uciekającym z ogarniętych wojną obszarów w Syrii znaleźć ochronę w państwach, które nie leżą w bezpośrednim sąsiedztwie, w tym za pomocą programów przesiedleń i humanitarnego przyjmowania uchodźców, oraz do wprowadzenia tego w życie; wyraża zaniepokojenie z powodu rosnących nastrojów antyuchodźczych w krajach sąsiadujących z Syrią; ponownie stwierdza, że żaden uchodźca nie powinien być odsyłany do Syrii wbrew własnej woli lub w ramach transakcji z walczącymi frakcjami;
14. z zadowoleniem przyjmuje ostatni przegląd unijnych środków ograniczających wobec Syrii, w ramach których do wykazu osób nimi objętych dodano dwie osoby współodpowiedzialne za represjonowanie ludności cywilnej w tym kraju; wyraża zaniepokojenie doniesieniami o niedawnej wizycie szefa syryjskiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego w Rzymie w celu przeprowadzenia rzekomych rozmów w sprawie bezpieczeństwa z ministrem spraw wewnętrznych Włoch i dyrektorem włoskiej Agencji Wywiadu i Bezpieczeństwa Zewnętrznego, co stanowi rażące naruszenie listy sankcji UE; wzywa władze włoskie i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do jak najostrzejszego potępienia tej wizyty; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do niezwłocznego wszczęcia dochodzenia w sprawie okoliczności, w jakich sytuacja ta mogła mieć miejsce; wzywa wszystkie państwa członkowskie do przestrzegania decyzji Rady 2011/273/WPZiB; wzywa do nałożenia na Rosję i Iran dodatkowych sankcji w związku z ich celowymi i rozmyślnymi działaniami wymierzonymi w ludność cywilną we wschodniej Ghucie oraz w pozostałej części Syrii;
15. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, Organizacji Narodów Zjednoczonych, członkom Międzynarodowej Grupy Wsparcia Syrii oraz wszystkim stronom zaangażowanym w ten konflikt, przy jednoczesnym zapewnieniu tłumaczenia niniejszego tekstu na język arabski.
- [1] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0227.
- [2] Dz.U. L 121 z 10.5.2011, s. 11.