PROJEKT REZOLUCJI w sprawie poszukiwania i ratownictwa na Morzu Śródziemnym
21.10.2019 - (2019/2755(RSP))
złożony zgodnie z art. 136 ust. 5 Regulaminu
Annalisa Tardino, Tom Vandendriessche
w imieniu grupy ID
B9‑0131/2019
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie poszukiwania i ratownictwa na Morzu Śródziemnym
Parlament Europejski,
– uwzględniając Konwencję genewską Narodów Zjednoczonych z 1951 r., Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. (UNCLOS), Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r. (SOLAS) oraz Międzynarodową konwencję o poszukiwaniu i ratownictwie morskim z 1979 r.,
– uwzględniając globalne porozumienie ONZ na rzecz bezpiecznej, uporządkowanej i legalnej migracji ONZ z 2018 r.,
– uwzględniając dyrektywę Rady 2002/90/WE z dnia 28 listopada 2002 r. ustanawiającą definicję ułatwiania nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu[1] („dyrektywę w sprawie ułatwiania”),
– uwzględniając dyrektywę 2008/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich[2] („dyrektywę powrotową”),
– uwzględniając wysłuchanie na temat poszukiwania i ratownictwa na Morzu Śródziemnym, które miało miejsce przed Komisją Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w dniu 3 października 2019 r.,
– uwzględniając pytania do Rady (O-000024/19 – B9‑0052/2019) i do Komisji (O-000025/19 – B9‑0053/2019) w sprawie poszukiwania i ratownictwa na Morzu Śródziemnym,
– uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w ciągu ostatnich pięciu lat Europa doświadczyła bezprecedensowego kryzysu migracyjnego, który wciąż trwa;
B. mając na uwadze, że Morze Śródziemne stało się preferowaną trasą migrantów z Afryki i innych części świata do Europy;
C. mając na uwadze, że pomoc nielegalnym migrantom w przekraczaniu Morza Śródziemnego może stanowić przemyt ludzi, co jest poważnym przestępstwem;
D. mając na uwadze, że niektóre statki organizacji pozarządowych prowadzą działania poszukiwawczo-ratownicze w regionie Morza Śródziemnego bez porozumienia z odpowiednimi ośrodkami koordynacji ustanowionymi na mocy Międzynarodowej konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim;
E. mając na uwadze, że statki nienadające się do żeglugi stanowią zagrożenie dla życia ludzkiego, co powoduje nie tylko ofiary śmiertelne, ale również zakłócenia dla statków handlowych na Morzu Śródziemnym;
F. mając na uwadze, że nadbrzeżne państwa członkowskie i państwa członkowskie na granicach zewnętrznych muszą zmagać się z efektami polityki otwartych drzwi Angeli Merkel;
1. uznaje, że państwa członkowskie muszą mieć możliwość przywrócenia w razie konieczności granic wewnętrznych, aby zagwarantować bezpieczeństwo wewnętrzne Unii Europejskiej i jej państw członkowskich;
2. podkreśla, że kapitanowie i załoga statków organizacji pozarządowych powinni powstrzymać się od ułatwiania przemytu migrantów pod pretekstem działań poszukiwawczo-ratowniczych, ponieważ jest to przestępstwo; podkreśla ponadto, że muszą się oni stosować do instrukcji wydawanych przez ośrodki koordynacji poszukiwań i ratownictwa oraz przestrzegać prawa krajowego państw członkowskich;
3. wzywa Komisję do monitorowania i prowadzenia dochodzeń w sprawie działań poszukiwawczo-ratowniczych prowadzonych przez organizacje pozarządowe działające na Morzu Śródziemnym, w szczególności finansowane przez UE; zwraca się do państw członkowskich o podjęcie działań, aby zapobiec świadczeniu przez organizacje pozarządowe usług taksówkarskich dla nielegalnych migrantów, ponieważ stwarza to czynnik przyciągający, co z kolei powoduje, że większa liczba istnień ludzkich jest zagrożona;
4. potwierdza, że Frontex może przeprowadzać operacje poszukiwawcze i ratunkowe tylko na żądanie państwa członkowskiego, ponieważ takie operacje należą do kompetencji państw członkowskich; zauważa, że Frontex nie może zawracać migrantów do Libii, ale że nie dotyczy to organizacji pozarządowych działających na Morzu Śródziemnym;
5. odnotowuje polityczną porażkę tymczasowego „porozumienia maltańskiego” dotyczącego sprowadzania na ląd i relokacji migrantów uratowanych w środkowym rejonie Morza Śródziemnego; przypomina o potrzebie przyjęcia długoterminowego podejścia w ścisłej współpracy z państwami trzecimi, zwłaszcza krajami pochodzenia imigrantów, które zastąpi istniejące ramy i nieskuteczne rozwiązania ad hoc;
6. potwierdza, że nielegalni migranci, którym nie przyznano azylu, powinni jak najszybciej powrócić do kraju pochodzenia; wzywa państwa członkowskie i UE do zainicjowania programów na rzecz akceptowalnych warunków w ośrodkach recepcyjnych w państwach trzecich;
7. wzywa państwa członkowskie do utrzymania równowagi między prawami migrantów a prawami obywateli UE oraz do ochrony europejskiego stylu życia przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu lub nieprzyznaniu prawa pobytu lub prawa do azylu migrantom z państw trzecich; wzywa państwa członkowskie do potwierdzenia ograniczonej ochrony przyznanej prześladowanym osobom na mocy prawa międzynarodowego oraz do przypomnienia, że migranci ekonomiczni nie kwalifikują się do tej ochrony;
8. zauważa, że Europa nie powinna być postrzegana jako uniwersalny kierunek dla oportunistów gospodarczych z Afryki lub z innych regionów na całym świecie;
9. sprzeciwia się stworzeniu bardziej legalnych sposobów migracji i odrzuca w najostrzejszych słowach przepisy globalnego porozumienia w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i legalnej migracji z 2018 r.;
10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich, Fronteksowi, Europejskiemu Urzędowi Wsparcia w dziedzinie Azylu i Europolowi.