PROJEKT REZOLUCJI w sprawie przystąpienia UE do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencji stambulskiej)
25.11.2019 - (2019/2855(RSP))
zgodnie z art. 132 ust. 2 Regulaminu
Jadwiga Wiśniewska, Nicola Procaccini, Beata Kempa, Zdzisław Krasnodębski
w imieniu grupy ECR
B9‑0224/2019
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przystąpienia UE do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencji stambulskiej)
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 2 oraz art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając art. 21, 23, 24 i 25 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
– uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, jak Karta Narodów Zjednoczonych, Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencja dotycząca statusu uchodźców z 1951 r., w której określono zasadę non-refoulement, a także Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych,
– uwzględniając art. 11 ust. 1 lit. d) Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w drodze rezolucji nr 34/180 z dnia 18 grudnia 1979 r.,
– uwzględniając Wytyczne UE z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet,
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw[1],
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/99/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony[2] oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 606/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych[3],
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar[4] oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej[5],
– uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/865 z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej w odniesieniu do spraw związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych[6],
– uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że równość mężczyzn i kobiet stanowi jedną z podstawowych wartości UE i jest zapisana w art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;
B. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest nadal zjawiskiem występującym w UE; mając na uwadze, że kobiety nadal doświadczają nękania w internecie, gwałtów i przemocy seksualnej;
C. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet i mężczyzn nie powinna być lekceważona jako kwestia prywatna, ponieważ faktycznie jest to przestępstwo, które należy jako takie karać, co ma miejsce we wszystkich państwach członkowskich UE, które są właściwe do wykrywania i ścigania takich czynów;
D. mając na uwadze, że przemocy wobec kobiet i mężczyzn nie wyeliminują pojedyncze interwencje, lecz połączone środki infrastrukturalne, prawne, sądowe, wykonawcze, kulturowe, edukacyjne, społeczne i zdrowotne oraz inne działania związane z usługami i mogące znacząco podnieść poziom wiedzy o problemie oraz ograniczyć przemoc i jej konsekwencje;
1. przypomina, że art. 2 TUE i Karta praw podstawowych zobowiązują państwa członkowskie do gwarantowania, ochrony i wspierania równouprawnienia płci;
2. zdecydowanie potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz solidaryzuje się z wszystkimi ofiarami przemocy domowej; jest jednak zaniepokojony, że przypadki przemocy wobec mężczyzn, których dopuszczają się współmałżonkowie lub partnerzy i partnerki, nie są przez nich zgłaszane i nie są należycie uwzględniane przez policję i służby sądowe;
3. zauważa, że przemoc wobec kobiet i mężczyzn może obejmować przemoc fizyczną i emocjonalną, izolację, groźby, wykorzystywanie seksualne, przemoc ekonomiczną, zastraszanie, manipulowanie dziećmi lub zwierzętami domowymi oraz inne formy wymuszania; podkreśla, że w przypadku kobiet w ciąży przemoc domowa ma negatywny wpływ na zdrowie matek i dzieci;
5. przypomina, że 25 listopada obchodzony jest Międzynarodowy Dzień przeciw Przemocy wobec Kobiet i w związku z tym wzywa państwa członkowskie do współpracy sprzyjającej wymianie najlepszych praktyk i skutecznych sposobów zapobiegania przemocy wobec kobiet i mężczyzn oraz ich ochrony przed przemocą ze względu na płeć;
6. zauważa, że wszystkie państwa członkowskie podpisały Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencję stambulską), w której podkreślono wolę polityczną państw członkowskich, by położyć kres takiej przemocy; odnotowuje, że konwencję tę ratyfikowało 21 państw członkowskich; podkreśla, że ratyfikacja i wdrożenie konwencji oraz jej postanowień to suwerenne prawo każdego państwa członkowskiego;
7. zauważa, że w decyzji Rady (UE) 2017/865 określono, iż: „Konwencja powinna zostać podpisana w imieniu Unii w zakresie spraw leżących w kompetencji Unii, o ile Konwencja może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Powyższe odnosi się, w szczególności, do określonych postanowień Konwencji związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz do postanowień Konwencji związanych z azylem i zasadą non-refoulement. Państwa członkowskie zachowują swoje kompetencje, o ile Konwencja nie wpływa na wspólne zasady lub nie zmienia ich zakresu.”;
8. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich oraz Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy.