PROJEKT REZOLUCJI w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć
25.11.2019 - (2019/2855(RSP))
zgodnie z art. 132 ust. 2 Regulaminu
Annalisa Tardino, Christine Anderson, Ivan David, Isabella Tovaglieri
w imieniu grupy ID
B9‑0226/2019
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 3 i 4 Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, otwartą do podpisu w dniu 11 maja 2011 r. w Stambule (zwaną dalej „konwencją stambulską”),
– uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/865 z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej w odniesieniu do spraw związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych[1],
– uwzględniając oświadczenie Komisji z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć,
– uwzględniając orzeczenie bułgarskiego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lipca 2018 r., w którym uznano, że ratyfikacja konwencji stambulskiej jest niezgodna z konstytucją,
– uwzględniając analizę Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej z 2014 r. zatytułowaną „Violence against women: an EU-wide survey” [Przemoc wobec kobiet: ankieta ogólnoeuropejska],
– uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest powszechnym zjawiskiem w UE; mając na uwadze, że jedynie 14 % kobiet zgłosiło policji najpoważniejszy przypadek doświadczonej przemocy domowej;
B. mając na uwadze, że co trzecia kobieta w UE w wieku 15 lub więcej lat doświadczyła przemocy fizycznej lub seksualnej; mając na uwadze, że większość pracujących kobiet lub kobiet na stanowiskach kierowniczych wyższego szczebla doświadczyła molestowania seksualnego; mając na uwadze, że co dziesiąta kobieta padła ofiarą molestowania seksualnego lub nękania za pośrednictwem nowych technologii;
C. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet przybiera wiele różnych form (przemoc domowa, molestowanie seksualne, cyberprzemoc, uporczywe nękanie, przemoc w imię honoru, okaleczanie żeńskich narządów płciowych) i może ostatecznie prowadzić do kobietobójstwa;
D. mając na uwadze, że do przemocy dochodzi w wielu różnych miejscach (w domu, w pracy, w szkole, na ulicy), co utrudnia ofiarom odnalezienie się w społeczeństwie, edukacji i zatrudnieniu;
E. mając na uwadze, że zapobieganie przemocy wobec kobiet za pośrednictwem ustawodawstwa i polityki oraz dzięki wsparciu finansowemu jest priorytetem państw członkowskich;
F. mając na uwadze, że handel ludźmi i zmuszanie do prostytucji należą do najpoważniejszych naruszeń praw człowieka i są zagrożeniem dla naszych kultur, a także dla kobiet i dziewcząt;
G. mając na uwadze, że kilka państw członkowskich odniosło się krytycznie do zakresu stosowania konwencji stambulskiej i w rezultacie wstrzymało jej ratyfikację lub wyraziło brak zainteresowania ratyfikacją;
1. stanowczo potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet;
2. wzywa państwa członkowskie do wspierania i podejmowania wszelkich skutecznych środków służących zwalczaniu przemocy wobec kobiet i dziewcząt; zachęca państwa członkowskie do wspierania inicjatyw promujących wzajemny szacunek między płciami oraz do określenia sposobów rozwiązywania konfliktów bez uciekania się do przemocy;
3. ubolewa z powodu dużej liczby kobietobójstw i innych form przemocy, które wciąż występują w całej UE;
4. wzywa państwa członkowskie do oceny skuteczności obecnych krajowych ram prawnych w zakresie eliminacji przemocy wobec kobiet oraz oceny możliwości usprawnienia istniejących środków;
5. podkreśla potrzebę skuteczniejszych środków zapobiegania przemocy wobec kobiet oraz znaczenie zapewniania ofiarom lepszego wsparcia;
6. podkreśla potrzebę bardziej kompleksowego informowania kobiet na temat wszystkich narzędzi i środków dostępnych dla ofiar na każdym etapie procesu i pomagania im w radzeniu sobie z wszelkimi aktami przemocy;
7. zauważa, że przemoc wobec kobiet jest przestępstwem wymienianym w ustawodawstwie krajowym państw członkowskich i że wchodzi w zakres ich kompetencji, niezależnie od tego, czy ratyfikują traktaty międzynarodowe;
8. zauważa, że nie wszystkie państwa członkowskie ratyfikowały konwencję stambulską, a ich główne obawy budzą brak przewidywalności i niepewność w odniesieniu do kompetencji krajowych;
9. wzywa Radę i Komisję, aby umożliwiły państwom członkowskim podjęcie własnej decyzji w sprawie konwencji i by nie brały pod uwagę opóźnienia przystąpienia UE do konwencji do czasu, gdy wszystkie państwa członkowskie zdecydują się ją z własnej woli ratyfikować;
10. wzywa państwa członkowskie do odrzucenia zawartej w art. 3 lit. c) konwencji stambulskiej definicji „płci społeczno-kulturowej”, w której określono ją jako konstrukt społeczny niemający żadnego związku z biologią; wyraża zaniepokojenie z powodu stworzenia nowej kategorii „tożsamość płciowa”, jak zaproponowano w art. 4 ust. 3 konwencji stambulskiej;
11. uważa, że obawy państw członkowskich dotyczą podstawy prawnej konwencji stambulskiej oraz braku zapewnianej przez nią jasności; uważa, że wniosek Parlamentu do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie opinii w sprawie legalności rozszerzenia decyzji Rady wydaje się być środkiem mającym na celu uzasadnienie prawne wykraczające poza postanowienia konwencji;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich oraz Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy.
- [1] Dz.U. L 131 z 20.5.2017, s. 11.