PROJEKT REZOLUCJI w sprawie przyszłych wyzwań w dziedzinie praw kobiet po 25 latach od uchwalenia deklaracji pekińskiej i pekińskiej platformy działania
3.2.2021 - (2021/2509(RSP))
zgodnie z art. 132 ust. 2 Regulaminu
Jadwiga Wiśniewska, Margarita de la Pisa Carrión
w imieniu grupy ECR
B9‑0113/2021
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przyszłych wyzwań w dziedzinie praw kobiet po 25 latach od uchwalenia deklaracji pekińskiej i pekińskiej platformy działania
Parlament Europejski,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r.,
– uwzględniając Deklarację praw dziecka ONZ z 1959 r.,
– uwzględniając Konwencję o prawach dziecka z 1989 r.,
– uwzględniając program działania przyjęty podczas Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju (ICPD) zorganizowanej w dniach 5–13 września 1994 r. w Kairze, a w szczególności jego pkt 8.25,
– uwzględniając deklarację i platformę działania przyjęte podczas Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet zorganizowanej w dniach 4–15 września 1995 r. w Pekinie,
– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności jego art. 168 ust. 7,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz praw w tej dziedzinie[1],
– uwzględniając oświadczenie komisarz Heleny Dalli z dnia 25 listopada 2020 r., w którym stwierdziła ona, że „UE nie ma kompetencji w zakresie prawa do aborcji w poszczególnych państwach członkowskich”,
– uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że preambuła Konwencji ONZ o prawach dziecka, idąc za przykładem Deklaracji Praw Dziecka, stanowi, że „dziecko, z uwagi na swoją niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony prawnej, zarówno przed, jak i po urodzeniu”;
B. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 8.25 programu działania ICPD „aborcja nie powinna być w żadnym wypadku promowana jako metoda planowania rodziny”;
C. mając na uwadze, że zgodnie z art. 168 ust. 7 TFUE „działania Unii są prowadzone w poszanowaniu obowiązków państw członkowskich w zakresie określania ich polityki dotyczącej zdrowia, jak również organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej. Obowiązki państw członkowskich obejmują zarządzanie usługami zdrowotnymi i opieką medyczną, jak również podział przeznaczonych na nie zasobów”;
D. mając na uwadze, że w dniu 10 grudnia 2013 r. Parlament Europejski stwierdził, że „określanie i realizacja polityki w dziedzinie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego i związanych z nim praw oraz edukacji seksualnej w szkołach należą do kompetencji państw członkowskich”;
1. docenia fakt, że deklaracja pekińska i pekińska platforma działania przyjęte na Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w 1995 r. zajęły się szeregiem niezwykle ważnych problemów kobiet na całym świecie, takich jak ubóstwo, edukacja, zdrowie, konflikty zbrojne, przemoc (w tym okaleczanie żeńskich narządów płciowych, przymusowe małżeństwa i przymusowa aborcja) czy procesy decyzyjne, które wciąż stanowią ogromne wyzwanie na drodze do sprawiedliwego i dobrze prosperującego społeczeństwa, i uważa, że wiele ze sformułowanych wtedy zaleceń zasługuje na odpowiednie wdrożenie;
2. zauważa, że choć w pekińskiej platformie działania poruszono cały szereg kwestii, to zasłynęła ona głównie z jej późniejszych interpretacji, według których zakaz aborcji prowadzi do nielegalnych aborcji, a te nie są wykonywane w bezpieczny sposób, co ostatecznie stanowi to naruszenie praw człowieka; przypomina w związku z tym ust. 9 platformy, który stanowi, że „wdrożenie tej platformy, również za pomocą przepisów krajowych oraz określenia strategii, polityk, programów i priorytetów rozwojowych, należy do suwerennych kompetencji każdego z państw”;
3. przypomina, że w programie działania przyjętym podczas ICPD, rok przed konferencją w Pekinie, wprowadzono kontrowersyjną koncepcję zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego i związanych z nim praw; zauważa jednak, że w pkt 8.25 stwierdzono, że „aborcja nie powinna być w żadnym wypadku promowana jako metoda planowania rodziny”, a „wszelkie środki lub zmiany dotyczące aborcji w zakresie systemu opieki zdrowotnej mogą być ustalone jedynie na szczeblu krajowym lub lokalnym zgodnie z krajową procedurą ustawodawczą”;
4. podkreśla, że nie istnieje instrument prawa międzynarodowego, który wyraźnie uznawałby prawo do aborcji czy prawa w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, mimo że do ich promowania wykorzystano pewne konferencje międzynarodowe zorganizowane pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych, tak jakby stanowiły one źródła prawa międzynarodowego porównywalne z traktatami;
5. przypomina, że według Traktatów określanie i realizacja polityki w dziedzinie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego i związanych z nim praw należy do wyłącznej kompetencji państw członkowskich;
6. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
- [1] Dz.U. C 468 z 15.12.2016, s. 66.