PROJEKT REZOLUCJI w sprawie ogłoszenia UE strefą wolności osób LGBTIQ
3.3.2021 - (2021/2557(RSP))
zgodnie z art. 132 ust. 2 Regulaminu
Roberta Metsola, Jeroen Lenaers, Maria Walsh, Isabel Wiseler‑Lima, Andrzej Halicki, Vladimír Bilčík
w imieniu grupy PPE
Cyrus Engerer, Marc Angel, Łukasz Kohut, Leszek Miller, Robert Biedroń, Marek Belka, Evin Incir, Johan Danielsson, Włodzimierz Cimoszewicz
w imieniu grupy S&D
Sophia in ’t Veld, Pierre Karleskind
on behalf of the Renew Group
Terry Reintke, Tineke Strik, Sylwia Spurek, Alice Kuhnke, Rasmus Andresen, Gwendoline Delbos‑Corfield, Saskia Bricmont, Romeo Franz, Damian Boeselager, Sergey Lagodinsky, Patrick Breyer, Damien Carême, Ernest Urtasun, Grace O’Sullivan, Rosa D’Amato, Caroline Roose, Henrike Hahn, Marie Toussaint, Hannah Neumann, Kira Marie Peter‑Hansen, David Cormand, Daniel Freund, Francisco Guerreiro, Eleonora Evi, Sara Matthieu, Monika Vana, Claude Gruffat, Kim Van Sparrentak, Ignazio Corrao, Tilly Metz, Yannick Jadot, Alexandra Geese, Michael Bloss, Anna Cavazzini
w imieniu grupy Verts/ALE
Malin Björk
w imieniu grupy The Left
B9‑0166/2021
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie ogłoszenia UE strefą wolności osób LGBTIQ
Parlament Europejski,
– uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),
– uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),
– uwzględniając europejską konwencję praw człowieka oraz powiązane orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,
– uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy[1],
- uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/194/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG i 93/96/EWG[2],
- uwzględniając dyrektywę 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług[3],
- uwzględniając dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy[4],
- uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE),
– uwzględniając komunikat Komisji z 12 listopada 2020 r. zatytułowany „Unia równości: strategia na rzecz równości osób LGBTIQ na lata 2020–2025” (COM(2020)0698),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2019 r. w sprawie przyszłości wykazu działań na rzecz osób LGBTI (2019–2024)[5],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2019 r. w sprawie dyskryminacji osób LGBTI i nawoływania do nienawiści do nich w sferze publicznej, w tym stref wolnych od LGBTI[6],
– uwzględniając Wytyczne UE w sprawie promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI), przyjęte przez Radę w 2013 r.,
– uwzględniając wyniki badania UE dotyczącego osób LGBT zainicjowanego przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) w 2019 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stwierdzenia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską zasady praworządności[7],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2018 r. w sprawie wniosku wzywającego Radę do stwierdzenia, zgodnie z art. 7 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, istnienia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Węgry wartości, na których opiera się Unia[8],
– uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich z 31 marca 2010 r. w sprawie środków zwalczania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową (CM/Rec(2010)5) oraz normy przyjęte przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy,
– uwzględniając memorandum Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z 3 grudnia 2020 r. w sprawie stygmatyzacji osób LGBTI w Polsce,
– uwzględniając debatę w Komisji Spraw Bieżących Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy, a także jej późniejsze sprawozdania zatytułowane „Fact-finding report on the role of local authorities with regard to the situation and rights of LGBTIQ people in Poland” [Sprawozdanie wyjaśniające w sprawie roli władz lokalnych w odniesieniu do sytuacji i praw osób LGBTIQ w Polsce] z 27 stycznia 2021 r. oraz „Protecting LGBTIQ people in the context of rising anti-LGBTIQ hate speech and discrimination: The role of local and regional authorities” [Ochrona osób LGBTIQ w kontekście narastającego nawoływania do nienawiści i dyskryminacji skierowanej przeciwko osobom LGBTIQ: rola władz lokalnych i regionalnych] z 10 lutego 2021 r.,
– uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że prawa osób LGBTIQ są prawami człowieka;
B. mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach UE i Karcie oraz że należy zapewnić jego pełne poszanowanie; mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem, ochroną oraz stosowaniem praw podstawowych; mając na uwadze, że zwalczanie nierówności w UE jest wspólnym obowiązkiem wymagającym wspólnych wysiłków i działań na każdym szczeblu władzy;
C. mając na uwadze, że od marca 2019 r. ponad 100 województw, powiatów i gmin w całej Polsce podjęło uchwały, w których ogłaszają, że są wolne od tzw. ideologii LGBTI, lub przyjęło „Samorządowe Karty Praw Rodzin”; mając na uwadze, że w listopadzie 2020 r. węgierskie miasto Nagykáta podjęło uchwałę zakazującą „rozpowszechniania i promowania propagandy LGBTQ”; mając na uwadze, że uchwały te bezpośrednio i pośrednio dyskryminują osoby LGBTIQ; mając na uwadze, że w uchwałach w sprawie stref wolnych od LGBT deklaruje się sprzeciw wobec „ideologii ruchu LGBT” i wzywa władze lokalne do powstrzymania się od wszelkich działań wspierających tolerancję wobec osób LGBTIQ, w tym do wycofania pomocy finansowej dla organizacji, których celem jest propagowanie niedyskryminacji i równości; mając na uwadze, że „Samorządowe Karty Praw Rodzin” zawierają bardzo wąską definicję rodziny, a jednocześnie wzywa się w nich gminy do ochrony praw rodziny we wszystkich strategiach politycznych, inicjatywach i przy udzielaniu finansowania; mając na uwadze, że skupiając się wyłącznie na tych formach rodziny, w Samorządowych Kartach Praw Rodzin pośrednio wzywa się do dyskryminacji wszystkich innych modeli rodziny – w szczególności rodzin niepełnych, rodzin osób tej samej płci i tęczowych – oraz do wstrzymania wsparcia finansowego na rzecz projektów i inicjatyw, które chronią i promują prawa podstawowe, organizują edukację antydyskryminacyjną lub w jakikolwiek inny sposób wspierają równość i osoby LGBTIQ;
D. mając na uwadze, że polski Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł dziewięć skarg przeciwko niektórym województwom, powiatom i gminom, które podjęły uchwały o wolności od „ideologii LGBT”, w wyniku czego do tej pory sądy administracyjne uznały cztery uchwały za niekonstytucyjne; mając na uwadze, że w styczniu 2021 r. miejscowość Nowa Dęba wycofała uchwałę o wolności od tzw. ideologii LGBT po tym, jak straciła umowę o partnerstwie z irlandzkim miastem Fermoy; mając na uwadze, że powiat sztumski i Tomaszów Mazowiecki wycofały się – odpowiednio we wrześniu i październiku 2020 r. – z uchwał w sprawie przyjęcia „Samorządowej Karty Praw Rodzin”;
E. mając na uwadze, że Norwegia wycofała się z przyznawania funduszy polskim województwom, powiatom i gminom, które na mocy uchwały ogłosiły się wolnymi od tzw. ideologii LGBTI lub przyjęły „Samorządowe Karty Praw Rodzin”; mając na uwadze, że Komisja odrzuciła wnioski o finansowanie unijne w ramach programu „Partnerstwo miast” złożone przez polskie miasta, które ogłosiły strefy wolne od LGBTI lub przyjęły uchwały o prawach rodzin; mając na uwadze, że wszystkie fundusze UE zarządzane na podstawie rozporządzeń w sprawie wspólnych przepisów na lata 2021–2027 muszą być zgodne z zasadą niedyskryminacji i prawami podstawowymi określonymi w Traktacie, włącznie z niedyskryminacją ze względu na orientację seksualną, a także mając na uwadze, że gminy działające jako pracodawcy muszą przestrzegać dyrektywy Rady 2000/78/WE, która zakazuje dyskryminacji i nękania ze względu na orientację seksualną w dziedzinie zatrudnienia, zgodnie z wyrokiem w sprawie C-507/18 Associazione Avvocatura per i diritti LGBTI[9];
F. mając na uwadze, że trzy organizacje pozarządowe złożyły do Komisji skargę prawną, podkreślając, że „Samorządowe Karty Praw Rodzin” oraz uchwały ogłaszające województwa, powiaty i gminy wolnymi od tzw. ideologii LGBTI wprowadzają dyskryminację osób LGBTIQ, a tym samym naruszają dyrektywę Rady 2000/78/WE ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, a także art. 15 i 21 Karty dotyczące odpowiednio wolności wyboru zawodu i prawa do podejmowania pracy oraz niedyskryminacji; mając na uwadze, że po dziś dzień Komisja nie udzieliła odpowiedzi na tę skargę prawną ani nie uznała formalnie, że doszło do naruszenia prawa UE;
G. mając na uwadze, że podejmowanie uchwał w sprawie wolności od tzw. ideologii LGBT lub przyjmowanie „Samorządowych Kart Praw Rodzin” wpisuje się w szerszy kontekst nasilonej dyskryminacji i ataków na społeczność LGBTIQ w Polsce – które obejmują charakteryzowanie różnorodnych form seksualności, tożsamości i ekspresji jako niebezpiecznej ideologii – a także wzmożonego nawoływania do nienawiści przez władze publiczne, wybieranych urzędników, w tym obecnego prezydenta, i prorządowe media, aresztowań obrońców praw osób LGBTIQ, atakowania i zakazywania Parad Równości oraz programów i akcji uświadamiających, w tym w szkołach, a także dyskryminujących demonstracji przeciwko osobom LGBT; mając na uwadze, że nawoływanie do nienawiści przez władze publiczne legitymizuje i dodatkowo podsyca klimat nietolerancji i dyskryminacji wobec osób LGBTIQ; mając na uwadze, że korzystanie z wolności słowa wiąże się z obowiązkami i odpowiedzialnością, zwłaszcza w przypadku władz publicznych, polityków i liderów opinii, a także mając na uwadze, że nie powinni oni angażować się w nawoływanie do nienawiści ani żaden dyskurs stygmatyzujący osoby LGBTIQ, natomiast powinni stanowczo potępiać takie narracje i stygmatyzację oraz przeciwdziałać im – również wtedy, gdy takie poglądy są wyrażane przez osoby prywatne;
H. mając na uwadze, że polskim aktywistom, którzy występują przeciwko uchwałom o wolności od tzw. ideologii LGBTI i „Samorządowym Kartom Praw Rodzin” oraz informują o nich opinię publiczną, grozi się w związku z ich działalnością strategicznymi powództwami zmierzającymi do stłumienia debaty publicznej (SLAPP); mając na uwadze, że polscy aktywiści działający na rzecz ujawnienia deklaracji przeciwko osobom LGBTIQ i kart praw rodzin – w tym autorzy strony internetowej „Atlas nienawiści” i twórca projektu fotograficznego „Strefa wolna od LGBT” – zostali bezpodstawnie pozwani przez władze lokalne lub fundamentalistyczne organizacje domagające się znacznych odszkodowań finansowych oraz padli ofiarą kampanii oszczerstw, w której nazwano ich kłamcami z powodu stosowania przez nich kreatywnych narzędzi obrony osób LGBTIQ; mając na uwadze, że działania te mają wyraźnie na celu zastraszenie i uciszenie społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że polskie władze mają obowiązek w pełni chronić wszystkie osoby należące do mniejszości, w tym osoby LGBTIQ, przed wrogością i agresją oraz umożliwić im swobodne prowadzenie działalności; mając na uwadze, że mimo ponawianych wezwań Parlamentu Komisja nie wprowadziła przepisów wymierzonych w SLAPP;
I. mając na uwadze, że do Komisji Petycji wpłynęły dwie petycje (nr 0448/2020 i nr 0354/2020) dotyczące kwestii „stref wolnych od LGBTI w Polsce”; mając na uwadze, że petycje te były omawiane przez Komisję Petycji 26 stycznia 2021 r. i z uwagi na niezadowalającą odpowiedź Komisji pozostają otwarte, aby Komisja mogła dokładniej wyjaśnić sytuację;
J. mając na uwadze, że drugie badanie dotyczące osób LGBTI, opublikowane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej w maju 2020 r., ujawnia wzrost nietolerancji i przemocy wobec osób LGBTIQ lub osób postrzeganych jako LGBTIQ w Polsce, a także pokazuje całkowity brak wiary polskich respondentów z grupy LGBTIQ w starania rządu na rzecz zwalczania dyskryminacji i przemocy, odnotowując najniższy odsetek w całej Unii (zaledwie 4 %), a jednocześnie najwyższy odsetek respondentów, którzy unikają niektórych miejsc z obawy przed napaścią, nękaniem lub groźbami (79 %); mając na uwadze, że dowodzi to wyraźnego związku między rządami opartymi na fobii wobec osób LGBTIQ a nasileniem dyskryminacji i przemocy wobec tych osób;
K. mając na uwadze, że Parlament zachęcał już państwa członkowskie do kryminalizacji praktyk tzw. „terapii konwersyjnej”; mając na uwadze, że w sprawozdaniu niezależnego eksperta ONZ ds. ochrony przed przemocą i dyskryminacją ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową z maja 2020 r. wezwano państwa członkowskie do przyjęcia zakazu praktyk „terapii konwersyjnej”; mając na uwadze, że praktyka ta jest nadal stosowana w co najmniej 69 krajach na świecie, w tym w Unii Europejskiej, gdzie w niektórych państwach członkowskich zgłaszano przypadki stosowania leków, psychoterapii i rytualnych oczyszczeń w ramach terapii konwersyjnej[10]; mając na uwadze, że praktyka ta została zakazana jedynie w dwóch państwach członkowskich Unii Europejskiej, a mianowicie na Malcie i w Niemczech;
L. mając na uwadze, że nagonce na osoby LGBTIQ często towarzyszy bardziej ogólne pogorszenie się sytuacji w zakresie demokracji, praworządności i praw podstawowych; mając na uwadze, że Parlament Europejski w kilku rezolucjach wyraził głębokie zaniepokojenie pogorszeniem się stanu praworządności w Polsce, zwłaszcza w odniesieniu do niezależności sądów oraz ochrony praw podstawowych; mając na uwadze, że jak dotąd brakuje właściwej reakcji na inicjatywę Parlamentu w sprawie ustanowienia unijnego mechanizmu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych, który byłby regulowany porozumieniem międzyinstytucjonalnym między Parlamentem, Komisją i Radą;
M. mając na uwadze, że Parlament wyraził swoje stanowisko w kilku rezolucjach w sprawie sytuacji w zakresie praworządności, praw podstawowych i demokracji w Polsce, stwierdzając, że istnieje systemowe zagrożenie dla wartości zapisanych w art. 2 TUE oraz że stanowi ono wyraźne ryzyko poważnego ich naruszenia; mając na uwadze, że wysłuchania z udziałem władz polskich zorganizowane przez Radę na mocy art. 7 ust. 1 TUE w reakcji na zagrożenia dla wspólnych wartości europejskich w Polsce nie przyniosły żadnych rezultatów; mając na uwadze, że sytuacja w zakresie praworządności i praw podstawowych w Polsce nie tylko nie uległa poprawie, ale wręcz poważnie się pogorszyła od czasu wszczęcia wspomnianej procedury, podobnie jak sytuacja w zakresie praw podstawowych, w szczególności praw osób LGBTIQ i kobiet; mając na uwadze fakt, że Rada powinna dopilnować, by wysłuchania na mocy art. 7 ust. 1 TUE dotyczyły również nowych wydarzeń i oceniały ryzyko naruszenia praw podstawowych;
N. mając na uwadze, że na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego przewodnicząca Komisji Ursula von der Leyen oświadczyła w orędziu o stanie Unii z 2020 r.: „strefy wolne od LGBTIQ to strefy wolne od człowieczeństwa. Nie ma dla nich miejsca w naszej Unii”; mając na uwadze, że przewodnicząca Komisji oświadczyła również, iż LGBTIQ to tożsamość osoby, a nie ideologia[11]; mając na uwadze, że Komisja i Rada powinny wystrzegać się wąskiej interpretacji zasady praworządności; mając na uwadze, że Komisja powinna bez wahania wykorzystywać wszystkie narzędzia – w tym postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ramy UE na rzecz praworządności, art. 7 TUE, a także niedawno przyjęte rozporządzenie w sprawie ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich – aby przeciwdziałać naruszeniom praw podstawowych osób LGBTIQ na całym obszarze Unii; mając na uwadze, że nowy program „Obywatele, Równość, Prawa i Wartości” może przyczynić się do budowania niedyskryminującego i bardziej równego społeczeństwa poprzez udostępnienie funduszy organizacjom społeczeństwa obywatelskiego promującym równość osób LGBTIQ;
O. mając na uwadze, że choć osoby LGBTIQ w Polsce są systematycznie dyskryminowane, jest to również problem występujący w całej UE, a postępy w zmniejszaniu utrzymującej się dyskryminacji i nękania osób LGBTIQ są niewielkie lub żadne; mając na uwadze, że publiczna dyskryminacja, nawoływanie do nienawiści i przestępstwa z nienawiści wobec osób LGBTIQ są nadal powszechne w całej UE; mając na uwadze, że ataki te naruszają prawa podstawowe osób LGBTIQ, a reakcje organów publicznych zbyt często pozostają niewystarczające; mając na uwadze, że osoby LGBTIQ we wszystkich państwach członkowskich nadal spotykają się z wyższym poziomem dyskryminacji we wszystkich dziedzinach życia, w tym w pracy i w szkole, a także z częstym występowaniem ataków fizycznych, emocjonalnych i seksualnych, zarówno w internecie, jak i poza nim, co prowadzi do niepokojącego wskaźnika samobójstw wśród młodych osób LGBTIQ[12], a zwłaszcza wśród młodych osób transpłciowych;
P. mając na uwadze, że osoby transpłciowe są wciąż narażone na jedne z najgorszych form dyskryminacji, przemocy i prześladowań; mając na uwadze, że w 2018 r. Komisja opublikowała badanie zatytułowane „Trans and intersex equality rights in Europe – a comparative analysis” [Prawa w zakresie równości osób transseksualnych i interseksualnych w Europie – analiza porównawcza]; mając na uwadze, że w zaledwie 13 z 31 krajów objętych badaniem istnieją krajowe przepisy zapewniające – przynajmniej w pewnym zakresie – ochronę ze względu na tożsamość płciową lub cechy płciowe;
Q. mając na uwadze fakt, że wiele państw członkowskich nie posiada konkretnych przepisów o niedyskryminacji, które byłyby zgodne przynajmniej z minimalnymi standardami UE chroniącymi ludzi przed dyskryminacją, nawoływaniem do nienawiści i przemocą ze względu na orientację seksualną, tożsamość płciową, ekspresję płciową i cechy płciowe, a także mając na uwadze, że państwa te nie podjęły działań w celu zaradzenia tej luce prawnej; mając na uwadze, że horyzontalna dyrektywa w sprawie niedyskryminacji, która mogłaby częściowo wypełnić tę lukę dotyczącą ochrony poza rynkiem pracy, pozostaje od ponad 10 lat zablokowana w Radzie; mając na uwadze, że wdrażanie środków prawnych przeciwko dyskryminacji, tam gdzie one istnieją, jest nadal niewystarczające w wielu państwach członkowskich; mając na uwadze, że Komisja zamierza rozszerzyć wykaz „przestępstw UE” zgodnie z art. 83 ust. 1 TFUE, aby objąć nim przestępstwa z nienawiści i nawoływanie do nienawiści, w tym akty skierowane przeciwko osobom LGBTIQ;
R. mając na uwadze, że jedynie Malta, Portugalia i niektóre regiony Hiszpanii zakazały interwencji medycznych na osobach interseksualnych bez ich zgody; mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nadal stosuje podejście, które jest w dużym stopniu zmedykalizowane i patologizujące;
S. mając na uwadze, że zmiany prawne na Węgrzech poważnie ograniczyły prawa podstawowe osób LGBTIQ; mając na uwadze, że przyjęcie art. 33 projektu ustawy zbiorowej T/9934 w istocie zakazuje prawnego uznawania płci osób transseksualnych i interseksualnych na Węgrzech, narażając je na dyskryminację i naruszając ich prawo do prywatności; mając na uwadze, że w grudniu 2020 r. parlament węgierski przyjął poprawki do konstytucji, które jeszcze bardziej ograniczają prawa osób LGBTIQ, lekceważą istnienie osób transseksualnych i niebinarnych oraz ograniczają ich prawo do życia rodzinnego, a także ustawę, która pozbawi pary niebędące w związku małżeńskim prawa do adopcji;
T. mając na uwadze, że w styczniu 2021 r. parlament łotewski rozpoczął rozpatrywanie poprawki do konstytucji, której celem jest ograniczenie rozszerzenia pojęcia rodziny w formie wskazanej w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, w którym uznał on zastosowanie prawa pracy do różnych modeli rodziny i zobowiązał prawodawcę do zapewnienia wsparcia i ochrony parom tej samej płci;
U. mając na uwadze, że w czerwcu 2020 r. rumuński senat przyjął projekt ustawy zakazującej działań dotyczących omawiania teorii tożsamości płciowej w kontekstach edukacyjnych; mając na uwadze, że prezydent Rumunii odmówił podpisania tej ustawy i zamiast tego zwrócił się o zbadanie jej zgodności z konstytucją; mając na uwadze, że w grudniu 2020 r. rumuński Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż ustawa jest niezgodna z konstytucją; mając na uwadze, że pokazuje to, iż skuteczne mechanizmy kontroli i równowagi w państwach członkowskich w odniesieniu do rządów prawa i demokracji mają kluczowe znaczenie dla ochrony praw osób LGBTIQ;
V. mając na uwadze, że bycie rodzicem w jednym państwie członkowskim oznacza, iż jest się rodzicem we wszystkich państwach członkowskich; mając na uwadze, że istnieją przypadki dzieci, które mają dwoje rodziców tej samej płci i borykają się z trudnościami spowodowanymi brakiem przepisów prawnych dotyczących wzajemnego uznawania aktów urodzenia, gdy oboje rodzice są tej samej płci; mając na uwadze, że spodziewane wkrótce orzeczenie TSUE rozstrzygnie sprawę dziecka mającego dwie matki lesbijki, któremu z powodu tej luki prawnej grozi bezpaństwowość; mając na uwadze, że w strategii na rzecz równości osób LGBTIQ przewidziano inicjatywę ustawodawczą mającą zlikwidować tę lukę prawną oraz zaplanowano przegląd wytycznych z 2009 r. dotyczących swobodnego przemieszczania się, a obie inicjatywy są zaplanowane na 2022 r.; mając na uwadze, że pary tej samej płci nadal mają trudności w korzystaniu ze swobody przemieszczania się w UE, a mimo to Komisja nie zainicjowała przepisów w sprawie wzajemnego uznawania związków;
W. mając na uwadze, że zwalczanie nierówności w UE jest wspólnym obowiązkiem wymagającym wspólnych wysiłków i działań na każdym szczeblu władzy, a także mając na uwadze, że władze lokalne i regionalne mają do odegrania kluczową rolę w tym zakresie; mając na uwadze, że władze te są często odpowiedzialne za wdrażanie przepisów UE oraz propagowanie równości i różnorodności; mając na uwadze, że Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy przyjął rezolucję, w której przypomniał o obowiązkach władz lokalnych w zakresie ochrony praw osób LGBTIQ i zwrócił się do nich o powołanie „lokalnego eksperta ds. równości i różnorodności”[13];
X. mając na uwadze, że do Europejskiego Komitetu Regionów, jako przedstawiciela władz lokalnych i regionalnych UE, zwrócono się o rozważenie – w ramach jego kompetencji – podjęcia działań w odpowiedzi na ogłoszenie stref wolnych od tzw. ideologii LGBT;
Y. mając na uwadze, że osoby LGBTIQ w całej Unii Europejskiej powinny cieszyć się swobodą życia i publicznego okazywania swojej orientacji seksualnej, tożsamości płciowej, ekspresji płciowej i cech płciowych bez obawy przed nietolerancją, dyskryminacją lub prześladowaniem z tych powodów; mając na uwadze, że prawo do azylu jest zagwarantowane w Karcie; mając na uwadze, że w kontekście wspólnego europejskiego systemu azylowego i jego reformy należy zapewnić odpowiednią ochronę wnioskodawcom wymagającym szczególnego traktowania, w tym osobom LGBTIQ;
Z. mając na uwadze, że zamiast dyskryminować osoby LGBTIQ władze na wszystkich szczeblach sprawowania rządów w całej Unii Europejskiej powinny chronić i propagować równość i podstawowe prawa wszystkich, w tym osób LGBTIQ, oraz zapewnić im pełnię praw;
1. niniejszym ogłasza Unię Europejską „strefą wolności osób LGBTIQ”;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Regionów oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu.
- [1] Dz.U. L 303 z 2.12.2002, s. 16.
- [2] Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77.
- [3] Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 37.
- [4] Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23.
- [5] Dz.U. C 449 z 23.12.2020, s. 146.
- [6] Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0101.
- [7] Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0225.
- [8] Dz.U. C 433 z 23.12.2019, s. 66.
- [9] Wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 r., Associazione Avvocatura per i diritti LGBTI, C-507/18, EU:C:2020:289.
- [10] https://www.theparliamentmagazine.eu/news/article/meps-condemn-lgbt-conversion-therapy-in-appeal-to-european-commission
- [11] https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/pl/SPEECH_20_1655
- [12] A long way to go for LGBTI equality [Daleka droga do równości osób LGBTI], FRA, 2020, https://fra.europa.eu/sites/default/files/fra_uploads/fra-2020-lgbti-equality-1_en.pdf; Sprawozdanie Rainbow Europe za 2020 r., ILGA-Europe, https://www.ilga-europe.org/rainboweurope/2020
- [13] https://rm.coe.int/protecting-lgbti-people-in-the-context-of-rising-anti-lgbti-hate-speec/1680a16129