Πληρη πρακτικα των συζητησεων

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2003 - Στρασβούργο

7. Αίτηση για άρση της ασυλίας του Mogens N.J. Camre

  Πρόεδρος. Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση της έκθεσης (A5-0243/2003) του κ. MacCormick, εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς, σχετικά με την αίτηση για άρση της ασυλίας του κ. Mogens N.J. Camre (2002/2249(IMM)).

  MacCormick (Verts/ALE) εισηγητής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, πρόκειται για μια από τις περιπτώσεις που αφορούν την ασυλία βουλευτή του Κοινοβουλίου, οι οποίες εγείρουν έντονα το θέμα της ασυλίας ή μη ασυλίας των βουλευτών, όταν αυτοί ασκούν πολιτικές δραστηριότητες εκτός του Κοινοβουλίου. Είναι σαφέστατο νομικά ότι η έκφραση της γνώμης ή η ψήφος που δίνεται στους κόλπους του Κοινοβουλίου δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση αιτία προσφυγής στη δικαιοσύνη ή δίωξης σε κανένα μέρος του κόσμου. Αυτό αποτελεί βασικό στοιχείο της ελεύθερης διεξαγωγής συζητήσεων σε μια δημοκρατική συνέλευση.

Ωστόσο, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, οι βουλευτές του Κοινοβουλίου συχνά εκφωνούν πολιτικές ομιλίες και ασκούν άλλες πολιτικές δραστηριότητες σε άλλα μέρη του κόσμου και, ιδιαίτερα, στις εκλογικές τους περιφέρειες και τις χώρες τους – για παράδειγμα, σε συνέδρια κομμάτων. Η υπόθεση του κ. Camre που εξετάζουμε σήμερα αφορά μια ομιλία που εκφώνησε σε συνέδριο του κόμματός του στη Δανία το 2001, αμέσως μετά τα θλιβερά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Στη διάρκεια της ομιλίας του, ο κ. Camre διατύπωσε ορισμένες πολύ σοβαρές και, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερα προσβλητικές δηλώσεις για τους μουσουλμάνους που ζουν στη Δύση. Δήλωσε ότι σε όλες τις χώρες της Δύσης έχουν διεισδύσει μουσουλμάνοι και ότι μερικοί εξ αυτών μας μιλούν ευγενικά, ενώ περιμένουν να γίνουν αρκετά πολυάριθμοι, ώστε να μας ξεφορτωθούν, όπως έκαναν στο Σουδάν, στην Ινδονησία, στη Νιγηρία και στα Βαλκάνια. Διατύπωσε και άλλες παρόμοιες ή ακόμη πιο προσβλητικές δηλώσεις.

Σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο της Δανίας και, συγκεκριμένα, το τμήμα 226 β του ποινικού κώδικα της Δανίας, είναι αδίκημα η διατύπωση δηλώσεων που συνιστούν χλευαστική και ταπεινωτική συμπεριφορά κατά ομάδας ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σύμφωνα με την κατηγορία, οι δηλώσεις που διατυπώθηκαν συνιστούν χλευαστική και ταπεινωτική συμπεριφορά κατά ανθρώπων που ζουν στη Δανία και, συγκεκριμένα, ανθρώπων με μουσουλμανικές θρησκευτικές πεποιθήσεις ή οικογενειακό υπόβαθρο.

Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο, ένας βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όταν δραστηριοποιείται στη χώρα του, χαίρει της ίδιας ασυλίας από παρέμβαση της δικαιοσύνης και δίωξη με έναν βουλευτή του εθνικού κοινοβουλίου. Σύμφωνα με το σύνταγμα της Δανίας, ένας βουλευτής ο οποίος κατηγορείται για ένα τέτοιο ποινικό αδίκημα χαίρει ασυλίας από δίωξη, εκτός και αν η Folketing –το κοινοβούλιο– άρει την ασυλία.

Πληροφορούμαστε ότι η Folketing κανονικά αίρει την ασυλία σε τέτοιες περιπτώσεις. Ωστόσο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πάντα υποστήριζε –ορθά– ότι πρέπει να υπάρχει ένα κοινό σύνολο αρχών σχετικά με την άρση της ασυλίας το οποίο θα ισχύει για όλους τους βουλευτές του Κοινοβουλίου σε όλες τις χώρες. Επομένως, το θέμα δεν είναι εάν το δανικό κοινοβούλιο θα άρει την ασυλία, αλλά εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να άρει την ασυλία σε μια τέτοια περίπτωση, όπου οι δηλώσεις τις οποίες αφορούν οι καταγγελίες είναι ασφαλώς, για κάθε λογικό άνθρωπο, ιδιαίτερα προσβλητικές –για να μην πω κάτι χειρότερο– αλλά αναμφίβολα διατυπώθηκαν κατά την άσκηση πολιτικής δραστηριότητας.

Η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς μου έδωσε –ορθά– εντολή να εξετάσω όλο το φάσμα των προηγούμενων αποφάσεων που έλαβε το Κοινοβούλιο για την ασυλία σε παρόμοιες περιπτώσεις. Οι υπάλληλοι που εξέτασαν τις αποφάσεις αυτές, αλλά και εγώ, διαπιστώσαμε ότι το Κοινοβούλιο ακολουθεί πάγια τακτική άρνησης να άρει την ασυλία στις περιπτώσεις όπου οι πράξεις για τις οποίες ζητείται δίωξη εντάσσονται καθαρά στο πλαίσιο των πολιτικών δραστηριοτήτων ενός βουλευτή.

Επομένως, μολονότι πρέπει να πω ότι ο ίδιος αισθάνομαι απέχθεια για τις δηλώσεις που διατυπώθηκαν, θεωρώ καθήκον μου ως εισηγητή –και, εν πάση περιπτώσει, η γνώμη της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων είναι ομόφωνη– να συστήσω, σε αυτήν την περίπτωση, στο Κοινοβούλιο να ενημερώσει τις δανικές αρχές για το γεγονός ότι αρνείται να άρει την ασυλία του κ. Camre.

Πρέπει να πω ότι, εξετάζοντας τη νομολογία, σχημάτισα την εντύπωση –και αυτό είναι καθαρά προσωπική μου άποψη– ότι, ενδεχομένως, με τα χρόνια, έχουμε διευρύνει κάπως το φάσμα της βουλευτικής ασυλίας. Δεν θα ήταν σωστό ή δίκαιο να χρησιμοποιήσουμε αυθαίρετα μια μεμονωμένη περίπτωση για να αλλάξουμε την πρακτική, αλλά θα άξιζε, ίσως, να επανεξετάσει η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων τον βαθμό στον οποίο πρέπει να αναμένουμε ή να επιθυμούμε την επέκταση της βουλευτικής ασυλίας. Πιστεύω ότι θα ήταν σωστό η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων να εξετάσει το θέμα, εάν, στο μέλλον, κληθεί να το πράξει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε για να στηρίξουμε τις μακροχρόνιες αρχές και νομολογία του Κοινοβουλίου είναι η άρνηση άρσης της ασυλίας σε αυτήν την περίπτωση.

  Lehne (PPE-DE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, συμμερίζομαι την άποψη του κ. MacCormick. Οι δηλώσεις του κ. Camre, τις οποίες εξετάζουμε, είναι, ασφαλώς, εντελώς απαράδεκτες και δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές ούτε να τύχουν οποιασδήποτε πολιτικής στήριξης. Ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι απλώς εάν πρόκειται για μια από τις περιπτώσεις –τις οποίες διαπιστώνουμε σε προηγούμενες παραδειγματικές υποθέσεις– όπου, κατά το παρελθόν, αποφασίσαμε ότι η ελευθερία του λόγου ενός βουλευτή είναι αναπόσπαστο μέρος των καθηκόντων του ως βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δηλαδή της εντολής του. Ο κ. Camre προέβη στις εν λόγω δηλώσεις σε συνέδριο του κόμματός του στη Δανία, και αυτό αποτελεί κλασική περίπτωση όπου πρέπει να υποθέσουμε ότι ενήργησε σε σχέση με την εντολή του ως βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θα ήθελα να προσθέσω ότι η έκθεση του κ. MacCormick, καθώς και η γνωμοδότηση την οποία η γραμματεία μας είχε την ευγενή καλοσύνη να συντάξει, δείχνουν καθαρά ότι αυτή είναι η απόφαση που λάβαμε κατά το παρελθόν. Πιστεύω ότι το Κοινοβούλιο έχει επίσης την υποχρέωση, την οποία έχει επιβάλει το ίδιο στον εαυτό του, να συνεχίσει να λαμβάνει παρόμοιες αποφάσεις, ιδιαίτερα όταν είναι προφανές ότι η υπόθεση αφορά πολιτικές δραστηριότητες.

Πέρα από αυτό, το θέμα του διαφορετικού τρόπου με τον οποίο κάθε κράτος μέλος χειρίζεται αυτές τις υποθέσεις θα διευθετηθεί, μακροπρόθεσμα, μόνο εάν –όπως αναφέρει ο κ. Rothley στην έκθεσή του– δρομολογηθεί σύντομα ενιαία ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ασυλίας. Το Συμβούλιο είναι εκείνο από το οποίο εξαρτάται αυτό. Ας υιοθετήσει απλώς το καταστατικό μας. Επίσης, το Συμβούλιο θα συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στην επίτευξη προόδου, εάν προβληματιζόταν, ίσως κατά την επερχόμενη Διακυβερνητική Διάσκεψη, για το εάν θα ήταν σωστό και εφικτό, σύμφωνα με τα ψηφίσματά μας, να τροποποιήσει το Πρωτόκολλο περί προνομίων και ασυλιών στο πλαίσιο των διατάξεων της νέας Συνθήκης.

  Zimeray (PSE). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ και εγώ με τα συμπεράσματα του εισηγητή, αν και συμφωνώ περισσότερο με τα συμπεράσματα από ό,τι με την ανάλυση που οδηγεί σε αυτά, εφόσον πιστεύω ότι δεν πρέπει να άρουμε την ασυλία του κ. Camre.

Θα ήθελα, ωστόσο, να προβώ σε δύο τρεις παρατηρήσεις: η πρώτη, είναι ότι συμμερίζομαι –όπως είπαν και άλλοι– την απέχθεια που μου προκαλεί, που προκαλεί σε όλους μας πιστεύω, το περιεχόμενο των απόψεων του κ. Camre. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι είναι χρέος μας, καθώς και θέμα αξιοπρέπειας, να μην τις λάβουμε υπόψη.

Αληθεύει ότι, εδώ και λίγα χρόνια, επικρατεί μια τάση στους κόλπους της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς και, γενικότερα, σε αυτό το Σώμα, η οποία αποσκοπεί στην προστασία της γνώμης των βουλευτών ή στην προστασία των βουλευτών από διώξεις που οφείλονται σε γνώμη ή σε στάση πολιτικού χαρακτήρα, υπό την ευρύτερη δυνατή έννοια.

Θεωρώ ότι πρέπει να υπερασπιστούμε αυτήν την τάση και να την επιβεβαιώσουμε: αυτή είναι εξάλλου και η λογική της εν λόγω έκθεσης. Οφείλουμε να την επιβεβαιώσουμε σε αυτήν την έκθεση, όπως και σε άλλες, διότι, παρόλο που οι βουλευτές φέρουν ιδιαίτερες ευθύνες, θα έπρεπε να ήμασταν τυφλοί για να μην παρατηρήσουμε ότι εκτίθενται κατά έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτήν την έκθεση και τον κίνδυνο στον οποίον εκθέτει τις εξέχουσες μορφές της δημόσιας ζωής σήμερα: αμφισβήτηση σχεδόν συστηματική των ευθυνών των αιρετών εκπροσώπων σε τοπικό επίπεδο και διώξεις εξίσου συστηματικές των μελών του Κοινοβουλίου εξαιτίας μιας γνώμης που μπορεί να εκφράσουν. Θεωρώ ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το μέτρο αυτής της εξέλιξης και να προστατεύσουμε τα μέλη του Κοινοβουλίου, στην πραγματικότητα, όχι για να προστατεύσουμε τα άτομα αυτά καθαυτά, αλλά το θεσμικό όργανο, την ανεξαρτησία του, την ελευθερία του.

Σε μια εποχή που βιώνουμε όλο και περισσότερο τη δημοκρατία της γνώμης, πρέπει απαραιτήτως να υιοθετήσουμε μέτρα που θα επιτρέπουν στα μέλη του Κοινοβουλίου να εκφράζονται ελεύθερα και να προβάλλουν την άποψή τους ανεξαρτήτως των πιέσεων που δύναται να δέχονται, έστω και αν είναι νομικής φύσεως. Αυτή είναι η λογική του προσανατολισμού που ξεκίνησε από την Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων, η λογική αυτής της έκθεσης. Γι’ αυτό, στηρίζω το αίτημα για το δικαίωμα ασυλίας του κ. Camre, επαναλαμβάνω, όποιες και αν είναι οι επιφυλάξεις ή η απέχθεια που μπορούν να προκαλέσουν τα λεγόμενα του συγκεκριμένου βουλευτή.

  Πρόεδρος. Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί αύριο, στις 12.00.