Συζητήσεις

Τετάρτη 11 Μαΐου 2005 - Στρασβούργο

12. Πανηγυρική συνεδρίαση

  Πρόεδρος. Αυτού Βασιλική Υψηλότητα: Έχω την τιμή, ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να καλωσορίσω εδώ σήμερα τον αρχηγό του κράτους που ασκεί σήμερα την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μεγαλειότατε, εξ ονόματος των συναδέρφων μου και εμού προσωπικά, σας καλωσορίζω θερμά. Η παρουσία σας εδώ στο Κοινοβούλιό μας αποτελεί απόδειξη του ενδιαφέροντός σας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζει η χώρα σας σε αυτή τη διαδικασία. Η επίσκεψή σας συνδέεται ιστορικά με την επίσκεψη του πατρός σας, του Μεγάλου Δούκα Ιωάννη, στις 22 Νοεμβρίου 1990, πριν από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείτο τότε από δώδεκα κράτη μέλη και από 340 εκατομμύρια πολίτες. Σήμερα έχουμε υπερδιπλασιαστεί, με 25 χώρες και 455 εκατομμύρια Ευρωπαίους. Αυτοί οι αριθμοί δείχνουν πόσο μακρύ δρόμο έχουμε διανύσει, και καθ’ όλο αυτό το διάστημα κατορθώσαμε να επανενώσουμε μία ήπειρο και να μοιραστούμε τις ίδιες αξίες.

Η χώρα σας, το Λουξεμβούργο, υπήρξε ανέκαθεν ένας πιστός και αφοσιωμένος υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και η Προεδρία σας αποδεικνύει άλλη μία φορά ότι οι αποκαλούμενες «μικρές» χώρες, μικρές σε μέγεθος αλλά μεγάλες σε ιστορία, είναι ικανές να ασκούν σπουδαίες προεδρίες και να προσφέρουν επιπλέον τεχνογνωσία για την κοινοτική ολοκλήρωση, χάρη στο έργο ευφυών πολιτικών ανδρών που θέτουν διαρκώς τους εαυτούς τους στη διάθεση αυτού του Κοινοβουλίου.

Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι το όνομα της χώρας σας, το Λουξεμβούργο, συνδέεται με σημαντικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας, όπως με τον συμβιβασμό του Λουξεμβούργου το 1966, που κατάφερε να επαναφέρει τη Γαλλία στο κοινοτικό τραπέζι. Αυτή είναι μια εξαιρετική στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης και φέρει το όνομα της χώρας σας. Και σήμερα, ενώ έχουν ολοκληρωθεί μόνο τα τρία τέταρτα της θητείας σας, η Προεδρία του Λουξεμβούργου έχει ήδη σημειώσει μεγάλη επιτυχία, και είμαι σίγουρος ότι η επιτυχία αυτή θα καταστεί ακόμη μεγαλύτερη κατά το υπόλοιπο της Προεδρίας σας.

(Χειροκροτήματα)

Μεγαλειότατε, η κυβέρνηση της χώρας σας πέτυχε μία συμφωνία σχετικά με το Σύμφωνο Σταθερότητας κατά τη διάρκεια της άσκησης της Προεδρίας της Ένωσης, σεβόμενη τις βασικές αρχές του· αναδιοργάνωσε τη στρατηγική της Λισαβόνας και μόλις υπογράψαμε τις Συνθήκες προσχώρησης με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία στο Λουξεμβούργο, μολονότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σημαντικότερο θέμα, αυτό των δημοσιονομικών προοπτικών για την περίοδο 2007-2013, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στις προσπάθειες της Προεδρίας του Λουξεμβούργου ότι θα επιτύχουν την αίσια ολοκλήρωσή του.

Υψηλότατε, από τη στιγμή που ανακηρυχτήκατε Μέγας Δούκας τον Οκτώβριο του 2000, εκφράζετε πάντα την ανησυχία σας για τους κατοίκους της χώρας σας, ιδιαίτερα διασφαλίζοντας τη σωστή ένταξη των διαφορετικών εθνικοτήτων που ζουν εκεί και αποτρέποντας οποιαδήποτε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού, και γνωρίζουμε ότι σε αυτό το έργο σάς υποστηρίζει η σύζυγός σας, η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Τερέζα, και έχουμε την τιμή να την καλωσορίσουμε επίσης εδώ σήμερα.

(Χειροκροτήματα)

Μαζί διαιωνίζετε τους δεσμούς που ενώνουν την οικογένειά σας με τον λαό σας και συνεχίζετε στον δρόμο που άνοιξε ο πατέρας σας, συμφιλιώνοντας την παράδοση και τον εκσυγχρονισμό. Αυτή είναι ίσως η καλύτερη σύνοψη αυτού που εκπροσωπεί το Λουξεμβούργο σήμερα: τον καλύτερο συνδυασμό παράδοσης και εκσυγχρονισμού που κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν οι άνθρωποι.

Μεγαλειότατε, έχετε τον λόγο.

(Χειροκροτήματα)

  Ερρίκος του Λουξεμβούργου, η Α.Β.Y. Ερρίκος, Μέγας Δούκας του Λουξεμβούργου. – (FR) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, πριν από 15 χρόνια, το 1990, την παραμονή μιας Προεδρίας του Λουξεμβούργου, ο πατέρας μου, ο Μέγας Δούκας Ιωάννης του Λουξεμβούργου, είχε την τιμή να μιλήσει ενώπιον αυτού του εξέχοντος φόρουμ. Ορισμένοι από εσάς είχαν ήδη λάβει θέση από εκείνη την εποχή στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θέλω πραγματικά να τους απευθύνω ιδιαίτερο και εγκάρδιο χαιρετισμό για τη συνέπεια της δέσμευσής τους στην υπηρεσία της Ευρώπης.

Κύριε Πρόεδρε, τα φιλικά λόγια που μόλις απευθύνατε έναντι της χώρας μου με αγγίζουν βαθύτατα. Εκ μέρους της Μεγάλης Δούκισσας, όπως και εξ ονόματος όλων όσων μας συνοδεύουν σε αυτή την επίσκεψη, σας ευχαριστώ που με υποδέχεστε με τόση θέρμη.

1990 – 2005: πόσες αλλαγές, θα έλεγα μάλιστα πόσες ανατροπές, έλαβαν χώρα σε αυτό το διάστημα, ακόμα και σε αυτή την υπέροχη πόλη του Στρασβούργου! Το νέο και υπέροχο κτίριο στο οποίο βρισκόμαστε, ο αριθμός των εδράνων αυτής της αίθουσας, απεικονίζουν προδήλως τις ιστορικές αλλαγές που σημειώθηκαν στην ήπειρό μας. Να θυμηθούμε τις τεράστιες ελπίδες που γεννήθηκαν στους μεν και τις έντονες ανησυχίες που δημιουργήθηκαν στους δε, μπροστά στο ευρύ φάσμα των προκλήσεων που αντιμετωπίσαμε με το τέλος του κομμουνισμού και τη συμφιλίωση της ηπείρου μας. Μήπως, άραγε, ήλθε η στιγμή να αξιολογήσουμε την απόσταση που διανύσαμε έκτοτε, αναγνωρίζοντας στην πορεία τις αναντίρρητες επιτυχίες μας;

Είναι επίσης γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες, με αφορμή τις τελετές για την 60η επέτειο του τέλους των εχθροπραξιών, ενθυμούμαστε ασμένως ότι η αίσια έκβαση του εγχειρήματός οφείλεται στην επιθυμία μας να μην υπάρξει ποτέ πια πόλεμος μεταξύ μας.

Όπως και εσείς, κύριε Πρόεδρε, μετέβην στο Άουσβιτς όπου, με πολλούς αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, θρηνήσαμε σιωπηρά, ενθυμούμενοι τα εκατομμύρια των αθώων θυμάτων που αφανίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν υπό τις πλέον φρικτές συνθήκες. Θέλω να επισημάνω επίσης την –πολύ σημαντική– παρουσία την ημέρα εκείνη των Προέδρων των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Το καθήκον της μνήμης είναι εκείνο που επέτασσε να συγκεντρωθούμε εκείνη την ημέρα, και με μια ανανεωμένη εγρήγορση ούτως ώστε να μην επαναληφθεί η ιστορία, αυτό το καθήκον πρέπει να συνεχίσει να εμπνέει τη δέσμευσή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σε αυτό το πλαίσιο, με μεγάλη χαρά θα προσπαθήσω σήμερα να μοιραστώ με εσάς ορισμένες σκέψεις που, για προφανείς λόγους, υπερβαίνουν το πρόγραμμα της Προεδρίας μας.

Κύριε Πρόεδρε, οι σκέψεις μου με οδηγούν καταρχάς στην υπενθύμιση των επιτευγμάτων μας. Κάθε παρατηρητής θα αναγνωρίσει ότι ο δρόμος που διανύθηκε αυτά τα τελευταία 15 χρόνια είναι διάσπαρτος από αναντίρρητες επιτυχίες, ορισμένοι μάλιστα θα τις χαρακτήριζαν θεαματικές. Έτσι, η Ευρώπη εμφανίζεται σήμερα ισχυρότερη, αφού ασπάζεται κοινές αξίες, που μπορεί να τις προωθεί στον κόσμο. Μαζί, καταφέραμε να εξορκίσουμε τον κίνδυνο να δούμε την Ένωσή μας να εκφυλίζεται σε μια απλή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών. Την επαύριο της γερμανικής επανένωσης, που ακολούθησε κατά πόδας την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, της οποίας προηγήθηκε μια άκρως επιτυχημένη διεύρυνση προς τον νότο, δημιουργήσαμε μαζί, σε δύσκολες συνθήκες, ένα ενιαίο νόμισμα, που σήμερα προκαλεί τον σεβασμό και τον θαυμασμό.

Η Ένωσή μας μπόρεσε να διευρυνθεί προς ανατολάς. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τη συγκίνηση που νιώσαμε πρόσφατα στο Λουξεμβούργο, όταν οι πλέον υψηλόβαθμοι βούλγαροι και ρουμάνοι ιθύνοντες υπέγραψαν με τη σειρά τους την Πράξη προσχώρησης των χωρών τους. Η Ευρώπη κατάφερε, έτσι, να ανταποκριθεί στις νόμιμες προσδοκίες αυτών των λαών, που τόσο υπέφεραν από μια ιδεολογία η οποία αρνείτο, επί σαράντα χρόνια, να αναγνωρίσει τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματά τους.

(Χειροκροτήματα)

Καταργήσαμε τα εσωτερικά μας σύνορα, ανοίγοντας σε 450 εκατομμύρια πολίτες έναν ενιαίο χώρο ελευθερίας και ασφάλειας.

Στο πλαίσιο των συμμαχιών τους, τα κράτη μέλη παρενέβησαν αυτόνομα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Τα στρατεύματά μας αντικατέστησαν το ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Στο Αφγανιστάν, η ευρωπαϊκή παρουσία διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο για την υποστήριξη της μετάβασης της χώρας σε μια αυθεντική δημοκρατία.

Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, ανέκαθεν καταβάλλαμε προσπάθειες να καταστεί η Ευρώπη πόλος αριστείας σε σύγκριση με τους οικονομικούς γίγαντες, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία. Παράλληλα με αυτό, καταφέραμε να εναγκαλιστούμε το σύνθημα «η ισχύς εν τη ενώσει» ώστε να φανούμε στον κόσμο ως αξιόπιστο σημείο αναφοράς από πλευράς δημοκρατίας και αλληλεγγύης προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Μπορώ να αναφέρω, τέλος, την τεράστια πρόοδο που επιτελέστηκε όσον αφορά την ασφάλεια των τροφίμων. Την επαύριο μακρών και επίπονων διαπραγματεύσεων, η υγιεινή των τροφίμων 450 εκατομμυρίων καταναλωτών θα διέπεται από τους ίδιους κανόνες.

Είμαι βέβαιος πως μαντεύετε ότι μπορώ να παραθέσω πολλαπλάσια παραδείγματα. Επιτρέψτε μου να επισημάνω στο σημείο αυτό ότι ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην υλοποίηση αυτών των επιτυχιών ήταν αποφασιστικός από πολλές απόψεις. Άλλοτε με το καρότο, άλλοτε με το μαστίγιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατάφερε να καταλάβει εξέχουσα θέση στη διοργανική ισορροπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτόν τον τρόπο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε τη διαπίστωση στην οποία είχε προβεί στην εποχή του ο Jean Monnet: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τις αλλαγές στις οποίες θα συρθούμε και εκείνες που θα επιδιώξουμε και θα επιτύχουμε».

Η υπενθύμιση αυτών των αναντίρρητων επιτυχιών και ο φόρος τιμής που αποτίω έτσι στους εκλεγμένους ευρωπαίους εκπροσώπους δεν με εμποδίζουν να διαπιστώσω με πολύ διαύγεια ότι αρκετοί συμπολίτες μας, μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι, αισθάνονται δυσφορία έναντι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στα νέα κράτη μέλη, η φρεσκάδα και ο ενθουσιασμός ότι ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια είναι ακόμα πρόδηλα.

Ωστόσο, οι εγωισμοί τείνουν να υποκαταστήσουν την ορμή από την οποία εμφορούνταν οι πατέρες της Ευρώπης. Οι συζητήσεις που διεξάγονται στα κράτη μέλη αναφορικά με την επικύρωση της Συνταγματικής Συνθήκης είναι ενδεικτικές αυτού του πράγματος. Πολλοί ομιλητές δίνουν την εντύπωση ότι αισθάνονται περιθωριοποιημένοι σε σχέση με τα διακυβεύματα της διαδικασίας ολοκλήρωσης. Αισθάνονται ότι οι πολιτικοί ιθύνοντες τούς έχουν παραγκωνίσει. Ωστόσο, ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, ουδείς ήταν μέχρι τώρα σε θέση να προτείνει άλλο μοντέλο.

(Χειροκροτήματα)

Αδιαμφισβήτητα, η πίστη σε αυτή την ολοκλήρωση φθίνει. Όπως διαπίστωσε και ένας εξαιρετικά σώφρων χρονικογράφος: «Τα μεταπολεμικά θεμέλια –η συμφιλίωση, η αλληλεγγύη έναντι του κομμουνιστικού κινδύνου, η ανοικοδόμηση– έχουν καταστεί τελείως διακοσμητικά στοιχεία». Απέναντι σε αυτή την περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα, οι δημοκρατικές μας δομές δίνουν συχνά την εντύπωση στασιμότητας και αδυναμίας.

Πώς να εξηγήσουμε, άραγε, αυτές τις αμφιβολίες, αυτή τη σύγχυση, αυτές τις αρνητικές κρίσεις; Ορισμένοι φιλόσοφοι, όπως ο γάλλος Marcel Gauchet, μας λένε ότι αυτό οφείλεται στη χρονική στιγμή, δηλαδή στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από άνευ προηγουμένου κομβικές αλλαγές.

Όταν ο ρυθμός της αλλαγής είναι σχετικά αργός, όπως συνέβη στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η προσαρμογή γίνεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αντιθέτως, όταν προκαλεί ανατροπή παραδοσιακών σημείων αναφοράς, όπως συμβαίνει ιδίως σήμερα λόγω της παγκοσμιοποίησης, αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Πρέπει να αφομοιώσουμε τις ρήξεις, να επανεφεύρουμε νέα πλαίσια, να ανοικοδομήσουμε μέσα. Εν συντομία, πρέπει να επανακαθορίσουμε προοπτικές και οράματα.

Θέλω να θυμίσω, εν προκειμένω, μία παρατήρηση του Michel Rocard. Δήλωσε ότι «ένα από τα δράματα της Ευρώπης έγκειται στο γεγονός ότι είναι καταδικασμένη στο διοικητικό κομμάτι». Πράγματι, πρέπει να συμφωνήσουμε με τον πρώην πρωθυπουργό ότι είναι λυπηρό και, συνεπώς, άκρως αποθαρρυντικό για το πνεύμα των συμπολιτών μας, και δη των νέων, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο προνομιακός τομέας του χρήματος, του κεφαλαίου, των επενδύσεων, των προτύπων και των επιδοτήσεων.

Πρέπει να παραδεχθούμε ότι πρόκειται, εν προκειμένω, για τομείς που είναι βεβαίως σημαντικοί, αλλά τόσο πληκτικοί, που ουδόλως καταφέρνουν να συνεγείρουν τον κόσμο. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι από τις απαρχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τίποτα δεν θα ήταν δυνατό χωρίς τον συγκερασμό ενός φλογερού οράματος και ικανοτήτων.

Με την ανάδυση αυτής της μεγάλης Ευρώπης, μήπως ήλθε η στιγμή να θέσουμε το κεντρικό ερώτημα, που παραμένει πάντα το ίδιο: γιατί θέλουμε να ζήσουμε μαζί και να μοιραστούμε το σύνολο ή τμήμα της μοίρας μας;

Το βέβαιο είναι ότι η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Εκείνο που διακυβεύεται πραγματικά είναι οι τύχες 450 εκατομμυρίων ανθρώπων, με τις δικές τους αποφάσεις και φιλοδοξίες, με τις αδυναμίες και με τα πάθη τους, κυρίως όμως με τις δυνάμεις και τα εξαιρετικά τους προσόντα. Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται ότι μοιράζονται το ίδιο ιστορικό πεπρωμένο στην ίδια επικράτεια: στην Ευρώπη μας.

Η ευρωπαϊκή περιπέτεια δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο γύρω από λαούς και έθνη, ως αντανάκλαση της έντονης διαφορετικότητάς μας. Καθένα από αυτά τα έθνη αντιπροσωπεύει μια επικράτεια με τις ομορφιές και τα πλούτη της αλλά και με τις πληγές της που ο χρόνος χάραξε στις μνήμες μας.

Αποσαφηνίζοντας εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί και εκείνο που πρέπει να θεωρήσουμε απηρχαιωμένο, το πρώτο καθήκον της Ένωσής μας είναι να συμφιλιώσει την κληρονομιά του παρελθόντος με τις προκλήσεις του μέλλοντος. Με βάση τον ίδιο της τον εαυτό, με βάση τον τρόπο που προχωρεί και οικοδομείται, πρέπει στην παρούσα φάση να δημιουργήσει τη νομιμοποίησή της.

Απέναντι σε ισχυρούς πόλους ανάπτυξης, με ποιον τρόπο μπορούμε να υπερβούμε τους κινδύνους μιας παρακμής που κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει ατομικά; Πρωτίστως όμως, με ποιον τρόπο μπορούμε να συγκεντρώσουμε στη βάση της αλληλεγγύης τις προϋποθέσεις για μια νέα άνθηση; Υπό το πρίσμα αυτό, αυτή η αναγέννηση της Ευρώπης –την οποία πρέπει να ορίσουμε ως τη συλλογική μας φιλοδοξία– πρέπει να αποτελέσει το κοινωνικό σχέδιο των γενεών που ετοιμάζονται να πάρουν τα ηνία.

Για να πείσουμε τους συμπολίτες μας, ας θυμηθούμε ότι η ευημερία και η ευμάρεια ενός λαού δεν μπορούν να προσμετρηθούν αποκλειστικά με βάση το ΑΕγχΠ. Ας μεριμνήσουμε επίσης να μην οικοδομήσουμε μία Ευρώπη η οποία θα ωφελεί ορισμένους και όπου ταυτόχρονα θα εξαπλώνονται καταστάσεις κοινωνικού αποκλεισμού, βίας σε όλες τις εκφάνσεις της, ανεργίας και αδιαφορίας για τη διαφύλαξη του περιβάλλοντός μας.

Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι η καλύτερη καμπύλη ευημερίας θα έχει μόνο μικρό όφελος, αν δεν μεταφράζεται σε καλύτερη πρόσβαση στα πλέον βασικά αγαθά, που είναι η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η υγεία, η κοινωνική δικαιοσύνη και, ιδίως, η εργασία!

(Χειροκροτήματα)

Για να καθορίσουμε αυτό το κοινωνικό σχέδιο, η καλύτερη μέθοδος παραμένει η δημοκρατική συζήτηση. Αυτή η συζήτηση προφανώς δεν μπορεί να περιοριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως άλλωστε το ευχηθήκατε πολύ ορθά στο ψήφισμά σας σχετικά με τη Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης.

Όπως ορίζεται στη Συνθήκη, πρέπει να προωθήσουμε, με τη συνδρομή των οργανώσεων των πολιτών και των κοινωνιών μας, την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στις συζητήσεις αναφορικά με την επικύρωση. Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι το μήνυμά σας δεν παρέμεινε κενό γράμμα. Τουναντίον, ας αναγνωρίσουμε ότι οι συζητήσεις έχουν ζωηρέψει. Τα επιχειρήματα που προβάλλονται και οι λύσεις που προτείνονται είναι γεγονός ότι ενίοτε αφήνουν υπερβολικό χώρο στη δημαγωγία ή ακόμα και σε στρεβλώσεις της αλήθειας.

(Χειροκροτήματα)

Δεν μπορώ παρά να ευχηθώ στους αξιότιμους βουλευτές αυτού του Κοινοβουλίου να εμπλακούν άμεσα και, πέρα από πολιτικές καταβολές, να αναδειχθεί μια ταυτόσημη επιδίωξη: η ίδια η Ευρώπη να χαράξει την ιστορία της. Δεν κάνω τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνω αυτό που σας είπε ο πατέρας μου σχετικά, το 1990: «Είστε οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των χωρών μας. Μάθετε να κινητοποιείτε και να συμπαρασύρετε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις».

Για να μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί, πρέπει να κατανοούμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό, πρέπει να εμπλουτιστούμε από τη διαφορετικότητά μας.

Ο λαός του Λουξεμβούργου είναι, λόγω των ιδιαζόντων κοινωνιολογικών χαρακτηριστικών του, «καταδικασμένος», τρόπον τινά, να ανακαλύπτει τους άλλους. Το ίδιο ισχύει και για την ευημερία του. Στα αναρίθμητα ταξίδια που πραγματοποίησα τα τελευταία 25 χρόνια και που με οδήγησαν σε όλες τις ηπείρους, αντιλήφθηκα πολύ νωρίς ότι το Μεγάλο Δουκάτο, αυτό καθεαυτό, δεν μπορεί από μόνο του να προσελκύσει το ενδιαφέρον δυνητικών επενδυτών.

Αντιθέτως, το γεγονός ότι η χώρα μου, αν και μικρή σε μέγεθος, βρίσκεται στο κέντρο της ΕΕ και είναι σταθερά προσδεδεμένη στον προνομιακό αυτό χώρο υπήρξε συχνά καθοριστικό για τα βήματα εκσυγχρονισμού και διαφοροποίησης της οικονομίας μας.

Για το Λουξεμβούργο, η επιλογή της Ευρώπης παραμένει, εξ αυτού του λόγου, μια φυσική επιλογή. Η ιστορία μάς έδειξε ότι, όταν μένουμε απομονωμένοι, η ύπαρξη του έθνους μας θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αμφισβητηθεί, θα μπορούσε να αφανιστεί και αυτό το γνωρίζει. Έχουμε επίγνωση της προνομιακής μας θέσης να είμαστε ιδρυτικό κράτος μέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να θέσω στην κρίση σας μια σκέψη του Milan Kundera, που εκφράστηκε με αυτά τα λόγια αμέσως μετά την πτώση του κομμουνισμού: «Συχνά μου φαίνεται –αναφέρει– ότι η γνωστή ευρωπαϊκή κουλτούρα συγκαλύπτει μιαν άλλη άγνωστη κουλτούρα, εκείνη των μικρών εθνών.[...] Υποθέτουμε ότι οι μικροί κατ’ ανάγκη μιμούνται τους μεγάλους. Αυτό είναι πλάνη. Είναι μάλιστα πολύ διαφορετικοί.[...] Η Ευρώπη των μικρών εθνών είναι μια άλλη Ευρώπη, έχει ένα άλλο βλέμμα και η σκέψη της συχνά διαμορφώνει το πραγματικό αντίβαρο της Ευρώπης των μεγάλων».

(Χειροκροτήματα)

Η πρόθεσή μου, σήμερα, ήταν να θυμίσω αυτή την ιδιαιτερότητα. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

(Το Σώμα, όρθιο, χειροκροτεί την Αυτού Βασιλική Υψηλότητα Ερρίκο, Μέγα Δούκα του Λουξεμβούργου)

  Πρόεδρος. Εξ ονόματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, Μεγαλειότατε, για τα λόγια σας, τα οποία απέδειξαν τη βαθιά γνώση σας για την πολιτική μας ολοκλήρωση, στην οποία η χώρα σας υπήρξε ένας προνομιακός πρωταγωνιστής και μάρτυρας.

Τα λόγια σας χρησίμευσαν επίσης ως ενθάρρυνση του έργου που επιτελείται καθημερινά από αυτό το θεσμικό όργανο, και δεν μου απομένει παρά να ευχηθώ σε εσάς και στη σύζυγό σας ευχάριστη διαμονή στο Στρασβούργο κατά το υπόλοιπο της επίσκεψής σας εδώ.

(Χειροκροτήματα)

(Η πανηγυρική συνεδρίαση λήγει στις 12.30)

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΟΥ κ. ONESTA
Αντιπροέδρου