Index 
 Előző 
 Következő 
 Teljes szöveg 
Az ülések szó szerinti jegyzőkönyve
2005. szeptember 28., Szerda - Strasbourg Lektorált változat

3. Tárgyalások megkezdése Törökországgal - Az Európai Gazdasági Közösség és Törökország közötti társulást létrehozó megállapodáshoz a bővítést követően csatolt kiegészítő jegyzőkönyv
MPphoto
 
 

  El Presidente. De conformidad con el orden del día se procede al debate conjunto sobre un tema tan importante como el de Turquía que incluye las declaraciones del Consejo y de la Comisión sobre la apertura de las negociaciones con dicho país y la Recomendación del señor Brok sobre el Protocolo Adicional al Acuerdo por el que se crea una Asociación entre la Comunidad Económica Europea y Turquía como consecuencia de la ampliación [9617/2005 - COM(2005)0191 - C6-0194/2005 - 2005/0091(AVC)] (A6-0241/2005).

 
  
MPphoto
 
 

  Douglas Alexander, President-in-Office of the Council. Mr President, honourable Members, I warmly welcome this debate, which is held at a critical time as the European Union prepares to open accession negotiations with Turkey.

I have enjoyed my previous exchanges with honourable Members of this House on this topic, and the close and detailed interest that this Parliament maintains in both Turkey's accession process and enlargement issues more generally has further been demonstrated by the questions tabled for Question Time later this evening.

The December 2004 European Council decision to open accession negotiations brought Turkey's 40-year goal of European Union membership a significant step closer and in the process helped further to bind the country so critical to our future security, stability and prosperity to the Union. The strategic case for opening accession negotiations is convincing. It includes the powerful incentive for reform and the contribution the process makes to stability and prosperity, the example that it sets to the world that there is no contradiction between Islam and democracy, human rights and the protection of fundamental freedoms, and its contribution to reducing tension in the Aegean and over Cyprus.

The June European Council confirmed the December decision and recognised the importance for the European Union's credibility of observing our existing commitments. As Presidency, our task has been to deliver on these commitments and we are working hard to finalise the Council's position in the framework for negotiations in advance of 3 October.

The enlargement process has had unparalleled success in spreading European values and promoting greater security across the European continent, but it is as much for its own continued success that we must ensure we are scrupulous in ensuring that all the requirements are met. As Commission Rehn, who is with us today, has said, the negotiations with Turkey will be the most rigorous yet, reflecting lessons learnt from the previous wave of enlargement. They are also expected to take many years to conclude.

The powerful incentive for reform that enlargement offers to candidates has been strikingly evident in Turkey in recent years. The European Commission's 2004 Regular Report on Turkey's progress towards accession noted 'substantial institutional convergence in Turkey towards European standards', the reform process having 'clearly addressed major issues and highlighted a growing consensus in favour of liberal democracy'.

There is much for Turkey still to do in order to reach European Union standards, including on freedom of religion and the implementation of existing legislation, and the Commission will continue to monitor Turkey's progress. But it was the impressive track record of European harmonisation reforms to date that prompted the December Council to conclude that Turkey sufficiently fulfilled the Copenhagen political criteria. Indeed, in the same month, this Parliament adopted a resolution supporting the opening of accession negotiations with Turkey 'without undue delay'.

That December Council set Turkey two further conditions to be met before accession negotiations could be launched: to bring into force six outstanding pieces of legislation which reinforce the rule of law and human rights; and to sign a Protocol extending the 1963 Ankara Agreement to the new Member States. The new legislation entered into force on 1 June, and Turkey signed the Ankara Agreement Protocol on 29 July. Both represent significant developments. The new legislation overhauls the Turkish penal system, aligning it much more closely with European Union models and adds significantly to the reforms that have taken place in Turkey in recent years. Signature of the Protocol extends the European Union-Turkey Association Agreement – or Ankara Agreement – to all 25 Member States. It is, of course, with 25 Member States that Turkey will conduct its accession negotiations.

You are all well aware that, when signing the Protocol, Turkey issued a unilateral declaration restating its longstanding position of non-recognition of the Republic of Cyprus. Last week the European Community and its Member States issued a declaration setting out its position on the issues raised. That declaration makes clear that the 'declaration by Turkey is unilateral, does not form part of the Protocol and has no legal effect on Turkey's obligations under the Protocol'. Furthermore, it states that 'Turkey must apply the Protocol fully to all European Union Member States' and that the 'European Union will monitor this closely and evaluate full implementation in 2006'. The declaration also restates that the European Community and its Member States 'recognise only the Republic of Cyprus as a subject of international law' and clarifies that 'recognition of all Member States is a necessary component of Turkey's accession process'.

The Council's declaration also reiterates the agreement of the European Community and its Member States 'on the importance of supporting the UN Secretary-General's efforts to bring about a comprehensive settlement of the Cyprus problem in line with relevant UNSCRs and the principles on which the European Union is founded'. Resolution of the Cyprus problem lies in the hands of the United Nations and the communities on the island. The European Union's role is to support the UN Secretary-General's 'good offices', and to provide a context within which the two parties can re-engage with one another in confidence and accommodate the ultimate agreement.

Let me make one final point in my introductory remarks to this debate. Turkey will not accede to the Union imminently; 35 chapters must be opened and closed; further reforms will be required; and some Member States have already committed to referenda on Turkey's eventual accession. The Turkey that will eventually join the European Union will, frankly, be a different Turkey from the one we see today – and it may also be a rather different European Union that it joins. But the progress made by Turkey so far has been quite extraordinary and Prime Minister Erdogan's Government remains committed to further reform. The conditions laid down by the December European Council have been satisfied, and this paves the way for opening accession negotiations next Monday. I am delighted that the Foreign Secretary will appear before this Parliament's Committee on Foreign Affairs on the following day; he will of course update the members of that committee then on the progress made.

(Applause)

 
  
MPphoto
 
 

  Olli Rehn, Member of the Commission. Mr President, firstly I should like to warmly welcome the new observers of Parliament from Bulgaria and Romania. I am glad to see that they are participating in the work of this House and I look forward to working with them in the future.

This debate about Turkey is certainly very timely. We are on the eve of accession negotiations, which will begin next Monday, 3 October, the date unanimously fixed by the European Council. This opens a new phase in EU-Turkey relations.

The reasons which led the European Union to decide to open accession negotiations with Turkey are unchanged: the EU needs a stable, democratic and increasingly prosperous Turkey, at peace with its neighbours, and embracing European values, policies and standards.

The start of the negotiations will give a strong boost to those in Turkey who want to reform the country to meet the European values of the rule of law and human rights; they are also a way for the EU to exert leverage over the direction of these reforms in Turkey.

The conditions set in the December European Council conclusions have been met. First, the six pieces of legislation, including the new penal code identified as necessary by the Commission in last year’s recommendation, entered into force on 1 June. Second, Turkey signed the Additional Protocol to the Ankara Agreement on 29 July.

In this context, I would like to thank the chairman of the Committee on Foreign Affairs and rapporteur, Mr Elmar Brok, for putting forward the recommendation to give assent to the conclusion of the Additional Protocol to the Ankara Agreement.

I shall now make some comments on recent developments in this regard. The Commission regrets the fact that Turkey issued a declaration upon signature of the Additional Protocol. This obliged the EU Member States to react and to lay down the obligations we expect Turkey to meet in a statement adopted on 21 September. The EU statement stresses that the declaration by Turkey is unilateral, as Mr Alexander very correctly pointed out. It does not form part of the Protocol and has no legal effect on Turkey’s obligations under the Protocol.

This is the crux of the matter. The legal services of the Council and the Commission agree fully on this point. I am aware that in paragraph 2 of your joint motion for a resolution you intend to ask the Commission to secure an answer from the Turkish Government regarding the ratification process in the Turkish Grand National Assembly.

I am at your disposal to further inquire about the exact details of the ratification process in Turkey, but the essence of the matter is really that the declaration by Turkey is simply unilateral. It has no legal effect and it cannot in any way call into question the full and non-discriminatory implementation of the Protocol. That is what counts.

Secondly, the EU expects full and non-discriminatory implementation of the Protocol, including the removal of all obstacles to the free movement of goods, which also extends to restrictions on means of transport. Thirdly, the opening of negotiations on the relevant chapters depends on Turkey’s compliance with its contractual obligations to all Member States; failure to meet these obligations in full will affect the overall progress of the negotiations.

The fourth element of the statement is that the recognition of all Member States is a necessary component of the accession process; accordingly, the EU underlines the importance of the normalisation of relations between Turkey and all EU Member States, as soon as possible.

Finally, the statement makes it clear that the European Community and its Member States agree on the importance of supporting the efforts of the UN Secretary-General to bring about a comprehensive settlement of the Cyprus problem in line with the relevant UN Security Council resolutions and the very principles on which the EU is founded, so that a just and lasting settlement will contribute to peace, stability and harmonious relations on the island and in the region in a broader sense.

Right before the start of the accession negotiations, the Council should adopt the negotiating framework proposed by the Commission. This framework forms a solid basis for rigorous and fair negotiations with Turkey. It is the most rigorous framework ever presented by the Commission.

I have read your joint motion for a resolution carefully. I share many of your concerns. I also agree that there is an important link between the pace of negotiations, on the one hand, and the pace of political reforms in Turkey on the other. I shall spare no effort to repeat time and again that starting accession negotiations marks only the beginning of a very demanding and complex process. Turkey will need to continue and accelerate its process of internal transformation and its transition towards a fully-fledged liberal democracy respectful of human rights and minorities.

Turkey’s reform process is ongoing. The human rights situation has improved, but significant efforts are still required. First, let us look at the brighter side. Recently, there have been some encouraging signals. The acknowledgment by Prime Minister Erdogan of the existence of a 'Kurdish issue' is a landmark. His trip to Diyarbakir suggests the importance the government in Turkey attaches to the economic and social development of south-east Turkey. Moreover, the academic conference on the Armenian issue was finally able to be held in Istanbul last weekend, with the support of the government and despite last-minute attempts to cancel it by an administrative court. These attempts were strongly condemned by Prime Minister Erdogan and Deputy Prime Minister Abdullah Gül. This is a major step forward in seeking the historical truth in Turkey on this very sensitive issue.

Turning now to the darker side, despite the efforts of the authorities, implementation on the ground remains uneven. On the one hand, there are signs that the judiciary is enforcing the reforms. Several positive court judgments have been made in relation to cases of freedom of expression, freedom of religion and the fight against torture and ill-treatment.

On the other hand, there have been contradictory decisions, particularly in the area of freedom of expression where, for example, journalists continue to be prosecuted and, on occasion, convicted, for expressing certain non-violent opinions. The case of the author, Orhan Pamuk, is emblematic of the difficulties faced in ensuring effective and uniform implementation of these reforms and also of the struggle between reformers and conservatives in Turkey. The novelist was prosecuted by a district judge in Istanbul under Article 301 of the new penal code for 'denigrating Turkish identity'.

The Commission has already made it very clear that its assessment of the new penal code, in particular the doubtful provisions relating to freedom of expression, will depend on how these provisions are implemented. The prosecution of Mr Pamuk raises serious concerns in this respect. If this is indeed the direction taken by the judiciary in Turkey, then the Turkish penal code will have to be amended so as to ensure that freedom of expression is no longer subject to the very particular beliefs of a district judge, but simply follows European standards as we all know them, on the basis of the European Convention of Human Rights.

On these issues the Commission will continue to monitor closely the progress towards fully meeting the Copenhagen political criteria. We shall make a detailed analysis of that progress in our regular report, to be adopted on 9 November.

Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, l'Union européenne se trouve à un moment crucial dont nous ne devons pas sous-estimer l'importance. En ouvrant des négociations d'adhésion avec la Turquie, nous prenons une option forte sur la poursuite de la métamorphose politique, économique et sociale de ce pays. Ce faisant, nous respectons nos engagements à son égard.

J'adresse à la fois aux Européens et en particulier à la Turquie le message que nous devons construire des relations basées sur une confiance réciproque. Je fais confiance aux autorités turques pour qu'elles s'embarquent dans ce voyage avec une attitude ouverte et que le 3 octobre fournisse l'occasion d'un nouveau départ. La démonstration d'un engagement sans ambiguïtés ni arrière-pensées envers la transformation démocratique et les valeurs européennes sera certainement le meilleur atout de la Turquie pour gagner le soutien de l'opinion publique en Europe.

Au cours de la période à venir, la Turquie aura l'opportunité de démontrer qu'elle s'attache sérieusement à intégrer les valeurs européennes. Les pays qui souhaitent adhérer à l'Union doivent en effet partager notre vision de l'Europe et notre conception de la démocratie, de l'État de droit, des droits de l'homme et de la solidarité. Ils doivent également partager nos normes que ce soit, entre autres, dans le domaine social, environnemental ou industriel. Si l'Union européenne prend un pari sur leur adhésion future, c'est parce que nous croyons aussi que c'est dans notre meilleur intérêt et que c'est pour le bénéfice de nos concitoyens. Je m'engage personnellement devant cette Assemblée à mettre en oeuvre rigoureusement nos critères et conditions.

Monsieur le Président, enfin, comme je l'ai dit auparavant, le voyage est aussi important que la destination finale. Les réformes comptent. Bien que l'objectif commun des négociations soit l'adhésion, de telles négociations sont, par leur nature même, ouvertes quant au résultat. Mais c'est dans notre intérêt réciproque que ce processus soit encadré par des principes clairs et rigoureux, tels que ceux prévus dans le cadre des négociations. Ceci est la meilleure garantie de succès.

(Applaudissements)

 
  
MPphoto
 
 

  Elmar Brok (PPE-DE), Berichterstatter. Herr Präsident, Herr Ratspräsident, Herr Kommissar, Kolleginnen und Kollegen! Bei dem Zusatzprotokoll wie bei manchen anderen Fragen bezüglich des Beginns der Verhandlungen mit der Türkei geht es um eine sehr prinzipielle Frage, nämlich ob ein Beitrittskandidat alle Teile des Ganzen anerkennen will, dem er beitreten will. Mit anderen Worten: Anerkennung aller Mitgliedstaaten.

Dazu hat die Kommission dem Rat ja im Dezember letzten Jahres den Vorschlag unterbreitet, dass zum gegenwärtigen Zeitpunkt eine völkerrechtliche Anerkennung nicht notwendig sei, sondern dass die Unterzeichnung des Zusatzprotokolls „Zollunion E 25 Zypern“ ausreiche. Dieser Verpflichtung ist die Türkei nachgekommen, aber mit einer einseitigen Erklärung, die zum Ausdruck bringt, dass die Umsetzung zumindest in Frage gestellt ist. Dazu bereitet der Rat eine Erklärung vor, dass dies einseitig politisch und rechtlich nicht gültig sei. Wir haben aber den Herrn Kommissar am 13. September im Ausschuss mündlich und am 15. September schriftlich gebeten, uns seine guten Dienste zur Verfügung zu stellen, was er zugesagt hat. Auf die Frage, ob die türkische Regierung beabsichtigt, diese einseitige Erklärung zu einem Teil des Ratifikationsprozesses im türkischen Parlament zu machen, fehlt uns bisher eine Antwort. Denn in dem Augenblick, in dem dies zu einem Teil des Ratifikationsprozesses im türkischen Parlament gemacht wird und damit rechtlich festgeschrieben wird, dass die Nichtumsetzung auch in der Türkei so gehandhabt wird, haben wir ein Problem. Deshalb lade ich Sie ein, bis zu unserer Abstimmung diese vom Ausschuss für auswärtige Angelegenheiten erbetene Erklärung, die in der gemeinsamen Entschließung erwähnt wird, doch noch nachzureichen.

Wir sollten deutlich machen, dass es die Türkei ist, die der Europäischen Union beitreten möchte, und dass nicht wir um den türkischen Beitritt bitten. Ich habe manchmal den Eindruck, dass es umgekehrt geschieht. Wir müssen sehen, dass in der gemeinsamen Erklärung der Fraktionen, die vorgelegt wurde, großer Wert darauf gelegt wird, dass die Umsetzung des Zusatzprotokolls erfolgt. Um auch dieses Problem in Angriff zu nehmen, ist es ein guter Vorschlag, dass das Kapitel der Zollunion schon spätestens 2006 verhandelt und bis Ende 2006 abgeschlossen sein muss, damit es in dieser Frage – auch was die Anerkennung Zyperns angeht – schnell zur Klärung kommt und wir nicht Verhandlungen mit der Türkei führen, ohne dass wir in dieser grundsätzlichen Frage eine Perspektive haben. Deswegen, Herr Kommissar und Herr Ratspräsident, stimmen wir mit Ihnen überein, dass die guten Dienste der Vereinten Nationen auch in der Zypernfrage in Zukunft wieder in Anspruch genommen werden sollten, damit wir hier zu einer Lösung des Zypern-Konflikts insgesamt kommen.

Gestatten Sie mir noch einige wenige persönliche Bemerkungen. Ich wurde gestern von jemandem angesprochen, der sagte: Warum ist es kein Diskussionspunkt, dass in der Türkei tausend Folterungen stattfinden, aber die nicht erwiesene Frage eines Generals dazu führt, dass mit Kroatien nicht verhandelt werden kann? Ich muss zugeben, dass ich darauf keine Antwort gefunden habe. Wir sollten im ehrlichen politischen Geschäft darauf achten, dass wir nicht formale Argumente suchen, um unsere eigenen subjektiven politischen Ziele dahinter zu verstecken, sondern dass wir in dieser Frage eine sehr deutliche ehrliche Position vertreten. Wir sollten auch deutlich machen – deswegen ist die Entschließung, die die Fraktionen vorlegen, von großer Bedeutung –, dass die Aufnahmefähigkeit der Europäischen Union ein Kriterium ist, das erfüllt sein muss, und dass dieses Kriterium auch für sich selbst steht – mit Fragen der finanziellen Möglichkeiten, der inhaltlichen Möglichkeiten und der institutionellen Möglichkeiten. Ich würde Rat und Kommission in diesen Wochen und Monaten einladen, mit derselben Konsequenz, mit der der Türkeibeitritt betrieben wird, die Reflexionsphase zur Verfassung durchzuführen. Dann könnten wir vielleicht auch in dieser Frage der Aufnahmefähigkeit weiterkommen.

Wir müssen weiterhin sehen, dass wir als Europäisches Parlament – das wird in der Entschließung der Fraktionen deutlich – sagen, dass die Bedingungen formal erfüllt sind – das unterscheidet sich von ihrer Formulierung „sufficiently fulfilled“ – und dass Fragen der Minderheitenrechte, die Frage des Reformprozesses innerhalb der Türkei, die Frage der Religionsfreiheit eine große Rolle spielen. Herr Kommissar, Sie hatten diesen Sommer einen Briefwechsel mit dem türkischen Außenminister bezüglich des Stiftungsgesetzes. Dabei hat es der türkische Außenminister abgelehnt, eine Nachbesserung in Ihrem Sinne zu vollziehen, und erklärt, das könne erst nach dem 3. Oktober im Parlament stattfinden. Die Fragen von Pluralismus, Toleranz und Religionsfreiheit sowie der Rechte der orthodoxen Kirche, Priester auszubilden, die sie seit 1971 nicht mehr ausbilden kann, sind doch wesentliche substanzielle Fragen des Werteverständnisses der Europäischen Union und sollten in den ersten Monaten des Verhandlungsprozesses eine große Rolle spielen.

Ich finde – das gilt gegenüber der Türkei und vielen anderen Ländern –, dass die europäische Perspektive eine wichtige Rolle spielt. Die europäische Perspektive ist der entscheidende Hebel, den inneren Reformprozess in solchen Ländern wie denen des Westbalkan, der Ukraine oder der Türkei voranzutreiben. Deswegen dürfen keine Türen geschlossen sein. Es heißt aber auch, realistisch zu sein und nicht nur über Ergebnisoffenheit, sondern auch über Zieloffenheit zu verhandeln.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Hans-Gert Poettering, im Namen der PPE-DE-Fraktion. Herr Präsident, Herr Ratspräsident, Herr Kommissar, liebe Kolleginnen und Kollegen! Es gibt kaum eine politische Frage, die für die Existenz der Europäischen Union von so großer Tragweite ist, wie eine mögliche Mitgliedschaft der Türkei in der Europäischen Union. Natürlich gibt es zu dieser wichtigen Frage unterschiedliche Positionen. Ich sage für unsere Fraktion – ich habe den gemeinsamen Entschließungsantrag mit unterzeichnet –, dass wir als Fraktion in einer so fundamentalen Frage selbstverständlich jedem Mitglied unserer Fraktion die Möglichkeit einräumen, so oder so zu stimmen, weil wir die Überzeugung jedes einzelnen Mitglieds unserer Fraktion in dieser Frage nicht nur respektieren, sondern zutiefst anerkennen. Deswegen wird es in unserer Fraktion dazu auch unterschiedliche Positionen der verschiedenen Kolleginnen und Kollegen geben.

Wir sind uns aber einig darin – und deswegen haben wir einmütig einen Entschließungsantrag eingebracht –, dass der Verhandlungsprozess mit der Türkei in beide Richtungen wirklich ergebnisoffen sein muss. Wir sagen sehr nachdrücklich: Jeder hat ein Interesse daran, dass sich die Demokratie, die Rechtsstaatlichkeit, die Menschenrechte in der Türkei in eine Richtung entwickeln, die unseren Werten entspricht. Sollte die Mitgliedschaft der Türkei nicht das Ziel sein, so haben wir ein großes Interesse daran – und wir sagen das heute unseren türkischen Partnern und Freunden –, dass wir, wenn die Türkei am Ende dieses Prozesses nicht Mitglied wird, eine enge partnerschaftliche Alternative anstreben, eine gute Grundlage für Partnerschaft, Zusammenarbeit und Freundschaft mit der Türkei. Wir sagen ganz freimütig – nach allem, was der Ratspräsident gesagt hat, nach allem, was der Herr Kommissar gesagt hat: Es ist doch fast wie ein Eiertanz! Der eine gibt eine Erklärung ab, die Türkei gibt eine Erklärung ab, der Rat gibt eine Erklärung ab.

Herr Kommissar, Sie haben dem Ausschuss für auswärtige Angelegenheiten zugesagt – Elmar Brok hat es gerade noch einmal hervorgehoben –, dass Sie eine Erklärung von der türkischen Regierung erwirken wollen, dass die Nichtanerkennung Zyperns und die Verweigerung, zyprische Schiffe und zyprische Flugzeuge in das Hoheitsgebiet der Türkei einfahren bzw. einfliegen zu lassen, nicht Teil des Ratifizierungsprozesses in der Türkei ist. Wir haben diese Erklärung Ihnen gegenüber von der türkischen Regierung nicht bekommen. Wenn wir eine solche Erklärung, in der die Türkei Ihnen erklärt, dass das nicht Bestandteil des Ratifizierungsprozesses ist, bis heute Mittag von Ihnen nicht bekommen, dann wird unsere Fraktion beantragen, dass wir die Zustimmung zu dem Protokoll aussetzen. Denn es ist politisch und auch in sich logisch, darüber keine Abstimmung vorzunehmen, bis wir diese Erklärung der türkischen Regierung haben.

Ich sage mit sehr großem Ernst: Wie ist die Menschenrechtslage? Sprechen Sie einmal mit dem Patriarchen der orthodoxen Kirche, mit dem Patriarchen Bartholomäus. Nichts hat sich verändert, was die Religionsfreiheit der Christen in der Türkei angeht. Wir als EVP-ED-Fraktion sind für Partnerschaft, für Freundschaft, für Dialog mit der islamischen Welt. Aber das geht nicht nur in eine Richtung. Auch der Islam – in diesem Fall die türkische Regierung – muss bereit sein, die legitimen Rechte der Christen in der Türkei anzuerkennen und dies zu verwirklichen. Mir bereitet das Sorge. Herr Ratspräsident, ich spreche Sie jetzt an, und ich hoffe, dass Sie mir die nötige Aufmerksamkeit geben: Ich fordere die britische Regierung auf, mit gleichen Maßstäben vorzugehen. Wir wissen, wie die Menschenrechtslage in der Türkei ist. Wie verhält es sich mit Kroatien? Kroatien verweigern Sie die Aufnahme von Verhandlungen, weil dieser General nicht zur Verfügung gestellt wird, was die Regierung ganz offensichtlich nicht kann. Aber im Falle der Türkei machen wir fast alle Augen zu und messen mit anderen Maßstäben. Ich fordere Sie auf, im Rahmen Ihrer eigenen Glaubwürdigkeit, hier gleiche Maßstäbe anzulegen und auch Kroatien fair und objektiv zu behandeln.

Dies ist sehr wichtig, und wir fordern die Kommission auf, dies zu tun. Wir werden ein sehr kritischer – wenn auch natürlich immer positiver – Wegbegleiter der Kommission sein, wenn sich innerhalb bestimmter Zeitrahmen nach Aufnahme der Verhandlung mit der Türkei keine Verbesserung der Menschenrechtslage ergibt. Wir wissen, dass heute noch gefoltert wird. Wenn dies nicht aufhört, müssen wir auch bereit sein, die Verhandlungen auszusetzen. Wir dürfen nicht stillschweigend über diese Menschenrechtsverletzungen hinwegsehen.

Ich komme nun zum letzten Punkt – der ist sehr wichtig, und ich zitiere ausdrücklich unsere gemeinsame Entschließung, die ich mit unterschrieben habe, ebenso wie auch der Kollege Eurlings und der Kollege Brok, denen ich sehr herzlich danke, dass sie die Verhandlungen für unsere Fraktion mitgeführt haben –: Es steht in Ziffer 16, dass der Vertrag von Nizza keine akzeptable Grundlage für weitere Beschlüsse über den Beitritt weiterer neuer Mitgliedstaaten ist und das Parlament besteht deshalb darauf, dass die erforderlichen Reformen im Rahmen des konstitutionellen Prozesses herbeigeführt werden. Das bedeutet: Nicht nur die Türkei muss die Voraussetzungen für den Beitritt erfüllen. Das ist ein harter und schwieriger Weg, und wir wünschen der Türkei, dass sie den Weg der Demokratie, der Rechtsstaatlichkeit, der Menschenrechte geht. Auch auf unserer Seite der Europäischen Union muss die Beitrittsfähigkeit gewährleistet sein. Wenn sie nicht gewährleistet ist, dann ist es unverantwortlich, diese Europäische Union immer noch mehr zu erweitern. Am Ende werden wir etwas vorfinden, was nicht mehr die Europäische Union ist. Machen wir auch selbst hier im Inneren der Europäischen Union unsere Aufgabe, damit wir diese Europäische Union stark und handlungsfähig machen!

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Martin Schulz, im Namen der PSE-Fraktion. Herr Präsident, meine Damen und Herren! Wer Herrn Poettering aufmerksam zugehört hat, kommt eigentlich nur zu einem Schluss. Es wäre besser, Herr Poettering, Sie würden sagen, wir wollen die Türkei nicht als Vollmitglied in der Europäischen Union. Denn das ist die Botschaft Ihrer Rede. Dann sagen Sie es doch! Das, was Sie hier machen, ist doch ein Eiertanz um die Kernaussage herum. Sie wollen die Türkei nicht in der Europäischen Union als Vollmitglied, sagen Sie das doch! Es gibt auch Mitglieder Ihrer Fraktion, die schalten das in Großanzeigen auf ihrer Website. Das ist der Punkt, um den es geht und um den Sie sich hier herumdrücken.

Wir sagen Ihnen, was unsere Fraktion will. Am 3. Oktober soll nach dem, was die Staats- und Regierungschefs – 18 von denen kommen aus Ihrer politischen Familie – beschlossen haben, der Beitrittsprozess durch Verhandlungen eröffnet werden, die zehn bis fünfzehn Jahre in Anspruch nehmen werden und die es nicht zum Nulltarif gibt, sondern deren Bedingungen im Rat auf Vorschlag der Kommission definiert werden und zu denen wir hier heute sprechen.

Ich will ein paar Bedingungen nennen, die unverzichtbar sind. Wenn die Türkei der Europäischen Union beitreten will, muss sie Grundvoraussetzungen erfüllen. In einem Punkt sind wir uns einig: Es kann nicht sein, dass ein Land sich um die Mitgliedschaft in der Europäischen Union bewirbt und ein anderes Mitgliedsland nicht anerkennt. Das ist unmöglich! Deshalb sagen wir, die Anerkennung kann nicht Voraussetzung für die Eröffnung der Verhandlungen sein, aber sie muss im Verlauf der Verhandlungen erfolgen. Wir sagen auch klar: Das kann nicht am Ende eines fünfzehnjährigen Prozesses sein; es muss unmittelbar, etwa in den ersten ein bis zwei Jahren, geschehen. Wenn die Implementierung, von der der Kollege Brok gesprochen hat, nicht erfolgt, wenn die Anerkennung Zyperns nicht erfolgt, dann müssen die Beitrittsverhandlungen ausgesetzt werden.

Ich freue mich ja, dass Sie so auf unserer Seite stehen, aber Sie müssen mit dem Beifall noch ein bisschen warten, liebe Kollegen, es kommt noch mehr. Wer die Europäische Union allerdings erweitern will, der muss die Europäische Union auch erweiterungsfähig machen. Auch darüber sind wir uns einig, das steht in dieser gemeinsamen Entschließung. Nun, lieber Kollege Poettering, Sie müssen immer sehr präzise formulieren, dann versteht man Sie besser.

Wenn die Europäische Union für die Türkei nicht aufnahmefähig ist, dann ist sie auch nicht aufnahmefähig für Kroatien. Ich will Ihnen sagen, was die Botschaft Ihrer Politik ist: Die Türkei wollen wir nicht, die ist weit weg und islamisch. Kroatien ist katholisch, konservativ und nah; deshalb wollen wir es. Das ist die eigentliche Politik Ihrer Fraktion. Sie ist scheinheilig und sonst überhaupt nichts! Man kann einem Kandidatenland nicht 40 Jahre lang versprechen: Ihr könnt Mitglied der Union werden. Man kann nicht diesem Land Transformationsprozesse abverlangen, denen es sich unterworfen hat. Die Fortschritte bei der Demokratisierung waren unter keiner konservativen Regierung – ob von Çiller geführt oder von Yilmaz, Ihrem besonderen Freund – so weit vorangeschritten wie unter der Regierung Erdoğan.

Deshalb sage ich Ihnen in aller Deutlichkeit: Den Sicherheitszuwachs, der aus einer Vollmitgliedschaft erwachsen könnte, dürfen Sie nicht unterschätzen. Aber man darf – und das ist auch an unsere eigene Adresse gerichtet – auch nicht blauäugig sein und sagen, der Beitritt kann morgen erfolgen. Er ist geknüpft an Bedingungen, aber beidseitig. Die Türkei muss sie erfüllen, und die Europäische Union muss sie erfüllen. Ein bisschen mehr Ehrlichkeit in dieser Diskussion wäre gut. Sie wollen die Türkei nicht, dann sagen Sie das offen. Wir wollen ihr die Chance geben, aber wir wissen nicht, ob es am Ende zu einem Beitritt kommen kann, weil die Reformvoraussetzungen in beiden Ländern, auf beiden Seiten erfüllt sein müssen.

(Zwischenrufe von Herrn Langen)

Sie sollten sich in besonderer Weise zurückhalten, Herr Langen. Ich erinnere mich gut an den Dezember 1995. Der glühende Beitrittsbefürworter hier im Parlament hieß Werner Langen. Sie sind einer der Oberheuchler in dieser Angelegenheit! Ich habe ein gutes Gedächtnis, Herr Kollege, und durch lautes Schreien werden Ihre falschen Argumente nicht besser! Sie sollten sich überlegen, meine Damen und Herren, dass das Europäische Parlament ....

(Der Präsident unterbricht den Redner.)

 
  
MPphoto
 
 

  El Presidente. Señor Schulz, espere un momento. Señor Langen, no está usted oficialmente en el uso de la palabra y por lo tanto le ruego que no haga uso efectivo de la palabra. Estése usted callado y tranquilo.

 
  
MPphoto
 
 

  Martin Schulz. Herr Präsident! Seien Sie doch so lieb und vermerken Sie im Protokoll die Bemerkung des Herrn Langen: „So ein Lügner!“ Da wäre ich dankbar, wenn das wenigstens im Protokoll vermerkt würde.

Herr Präsident, Sie merken an der Erregung der christdemokratischen Kollegen, dass es schwer zu ertragen ist, wenn man öffentlich ertappt wird.

Unsere Fraktion legt Wert auf Folgendes. Die Auseinandersetzung, die Herr Poettering für seinen eigenen Laden beschrieben hat, gilt für uns natürlich auch. Auch in unserer Fraktion – in unserem „Laden“ – gibt es nicht nur eine Meinung. Aber ich will auf die Ziffer16 unserer gemeinsamen Entschließung doch noch einmal zu sprechen kommen, weil ja aus der Rede des Herrn Poettering schon herauszuhören war: Wir werden jetzt bald über Kroatien diskutieren müssen.

Auch bei Kroatien gelten die Grundvoraussetzungen: Zusammenarbeit mit dem Internationalen Gerichtshof ist conditio sine qua non. Aber eins ist auch klar. Nach Ziffer 16 ist Grundvoraussetzung für jede Erweiterung eine Verfassung für die Europäische Union. Wenn es diese Verfassung nicht ist, weil sie in ihrer jetzigen Form nicht zustande kommt, sage ich ganz klar: Nizza und ein paar Korrekturen dazu reichen nicht für die Erweiterung! Es muss bei der Forderung nach einer Verfassung und dem Ziel ein Verfassung für die Europäische Union bleiben, wenn die Europäische Union erweiterungsfähig gemacht werden soll. Das gilt für die Türkei, das gilt aber auch für jeden anderen Beitrittskandidaten, damit wir uns da nicht missverstehen.

Und ich möchte hören, Herr Poettering, ob Sie mit der gleichen Begeisterung an der Verknüpfung dieser beiden Bedingungen festhalten, wenn es um Kroatien geht. Ich bin gespannt, ob Sie dann mit der gleichen Leidenschaft auch die Grundvoraussetzungen einfordern, die Sie hier bei der Türkei eingefordert haben. Auf den Tag warte ich.

In der Summe werden wir als Fraktion der Entschließung zustimmen. Ein Hinweis zur Vertagung, die Herr Brok beabsichtigt, falls die Antwort bis heute Mittag nicht eintrifft: Wenn die Türkei das tatsächlich zum Gegenstand der Ratifizierungsdebatte im Parlament macht, dann wird genau das, was wir in der gemeinsamen Entschließung festgelegt haben, eintreten. Dann müssen die Verhandlungen unterbrochen, gegebenenfalls ausgesetzt werden. Insofern ist eine Vertagung nicht notwendig.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Emma Bonino, a nome del gruppo ALDE. Signor Presidente, onorevoli colleghi, qualunque sia l'occasione di discutere sulla Turchia, è chiaro che il dibattito diventa immediatamente politico, al di là dell'occasione più o meno giuridica che ne è alla base, come sta succedendo ora.

Abbiamo firmato insieme, tutti i gruppi, un importante documento di compromesso che esprime un punto unitario, ma abbiamo sacrificato sull'altare di questa unità anche taluni elementi di correttezza.

A mio avviso, il documento è estremamente duro rispetto alle richieste che rivolge alla Turchia e tale approccio non aiuta neppure gli amici greci, ciprioti ad essere più flessibili, a trovare anche loro una soluzione a questa situazione, di cui sono ampiamente e largamente responsabili. Non si può dimenticare chi ha respinto il referendum, non si possono dimenticare i motivi per cui ci si trova in questa situazione. Dico questo giusto per ettere le cose come stanno.

Un paese che stava per diventare membro ha impedito a un Commissario dell'Unione europea di rivolgersi dalla TV di Stato e questo Commissario ha dichiarato di essere stato tradito nella fiducia riposta e nella parola data dalle autorità greco-cipriote. Lo dico perché non facciamo un favore neanche agli amici-ciprioti se non richiamiamo anche loro al senso di responsabilità per quanto riguarda questa situazione.

Finalmente per chi come noi pensa e spera ad un'Europa politica, ad una forza politica, economica, morale, è chiaramente sorprendente che noi stessi non ci rallegriamo dei successi che il nostro potere dolce europeo già sta ottenendo in Turchia. Possibile che noi stessi non ci rendiamo conto che sono caduti recentemente diversi tabù, che in Turchia si discute di Armenia e lo si fa con l'appoggio del governo, nonostante tutto il Primo Ministro e il Ministro degli esteri hanno sostenuto l'apertura di questo dibattito. E' caduto il tabù curdo, basta pensare all'ultimo intervento del Primo Ministro sugli errori commessi al riguardo, l'assunzione di responsabilità con l'intervento di Diyarbakir. Questi sono i successi dell'Europa politica, sono i successi della nostra capacità di attrazione alle strutture e a sistemi democratici aperti e più rispettosi.

E' vero, abbiamo il diritto di essere critici, ma non abbiamo il diritto di essere cinici; la morte precoce della Costituzione europea sulle forche elettorali di Francia e Olanda ha lasciato il continente senza una frontiera di maturazione ideale, facendo stagnare risentimenti, cinismi che non sono una politica.

Non si fa politica in questo modo, non si fa una politica federalista, liberale dell'Europa che noi vogliamo come attrazione di libertà, di stato di diritto, di democrazia.

(Applausi)

 
  
MPphoto
 
 

  Daniel Marc Cohn-Bendit, im Namen der Verts/ALE-Fraktion. Herr Präsident, meine lieben Kollegen! Immer wenn sich vernünftige Menschen so aufregen, da muss was darunter sein. Sonst würden sie sich nicht aufregen.

Vielleicht können wir noch mal ein paar Dinge feststellen: Bis jetzt haben wir die Europäische Union nicht erweitert, sondern wir haben sie vereint.

In der ersten wirklichen Debatte um die Erweiterung geht es um die Türkei. Denn niemand sagt, der Beitritt Polens – wie Sie auch immer abstimmen – oder der Beitritt Tschechiens oder der Beitritt Ungarns ist eine Erweiterung der europäischen Idee – dies war eine Pflicht, und es ist auch richtig gewesen, nach dem Zusammenbruch des Kommunismus diese Länder aufzunehmen.

Und nun haben wir in der Tat eine neue Dimension. Es geht um die Erweiterung. Da kann man sich so oder so entscheiden, es ist eine neue Dimension.

(Herr Posselt aüßert sich ohne Mikrofon)

Jetzt hältst du mal die Klappe!

Ja, es geht jetzt um eine neue Dimension, und die Dimension heißt: Ist es nach dem 11. September aus europäischen Interessen wichtig, der Türkei eine Chance zum Beitritt zu geben? Diese Frage kann man unterschiedlich beantworten, aber man muss sie auf der Ebene der Interessen der Europäischen Union, der Interessen der Menschen in Europa beantworten und nicht auf der Ebene emotionaler, kultureller, rassistischer Ressentiments. Das geht nicht, das wollen wir nicht!

(Herr Brok aüßert sich ohne Mikrofon)

Wenn du das nicht bist, wenn du dich nicht gemeint fühlst, dann bist du auch nicht gemeint. Dann ist Herr de Villiers gemeint. Hör doch mal auf, immer alles auf dich zu beziehen! Du bist nicht das Zentrum der Welt!

In Europa wird im Moment mit Gefühlen gegenüber der Türkei argumentiert, die rassistische Ressentiments gegen den Islam sind. Nicht alle, die gegen die Türkei sind, haben diese Argumente. Aber auf diesen Gefühlen wird gesurft. So muss sich jeder Gegner die Frage stellen: Was löst er mit seinem Argument aus? Deswegen finde ich z.B. die Argumentation, Europa müsse sich erst verändern, Europa müsse seine Hausaufgaben machen, Europa brauche eine Verfassung, richtig, und das leugnet niemand. So, wie Europa heute ist, kann sich Europa nicht erweitern.

Ob sich Europa unter den Bedingungen von Nizza mit Kroatien weiter vereinen kann, daran habe ich auch meine Zweifel. Dies ist eine legitime Debatte. Aber die andere Debatte, ob Europa ein Land, das mehrheitlich aus Muslimen besteht, aufnehmen kann oder nicht, ist eine unsinnige Debatte. Wir haben heutzutage in Europa mehr Muslime, als es Belgier gibt. Die haben wir schon aufgenommen. Die Frage eines europäischen Islam stellt sich mit der Türkei oder ohne sie. Hören wir doch auf, dies zu diskutieren! Es ist die drittgrößte Religion hier in Europa. Ob das mir als Atheist gefällt oder nicht, das ist eine andere Frage.

Deswegen wird in dieser Auseinandersetzung am Ende einzig und allein stehen: Ist die Türkei in zehn Jahren ein demokratischer Staat, ein säkulärer Staat, ist der Islam ein europäischer Islam, und ist diese Türkei dann bereit, mit uns Europäern um die Werte, die wir in einer Verfassung definieren, mitzukämpfen? Wenn ja, sage ich: willkommen! Wenn nein, müssen wir uns etwas anderes überlegen.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Elmar Brok (PPE-DE), Berichterstatter. Herr Präsident! Ich möchte Sie sehr herzlich bitten, darauf hinzuwirken, dass der Kollege Cohn-Bendit nach einer gewissen Bedenkzeit die verallgemeinernde Anwendung des Begriffs Rassismus auf alle, die gegen die türkische Mitgliedschaft sind, zurücknimmt.

 
  
MPphoto
 
 

  Daniel Marc Cohn-Bendit (Verts/ALE). Herr Präsident! Ich möchte dem Kollegen Brok sagen, dass nicht alle Argumente gegen die Türkei rassistisch sind, aber dass die, die gegen die Türkei auf einer Welle des Rassismus surfen können, sich deswegen ihre Argumente überlegen müssen. Darauf bestehe ich. Wenn du dich getroffen fühlst, dann ist es dein Problem, und wenn du dich nicht getroffen fühlst, dann ist es gut für dich.

 
  
MPphoto
 
 

  El Presidente. Señores Brok y Cohn-Bendit, ajustémonos a nuestro Reglamento. Supongo que el señor Brok ha intervenido en aplicación del artículo 145. No lo ha dicho, pero el Presidente interpreta que su petición de palabra se acoge a ese artículo, que señala que las intervencines por alusiones personales tienen lugar al final del debate en cuestión. Por lo tanto, señor Brok, podrá intervenir, si lo desea, cuando acabemos con este debate.

 
  
MPphoto
 
 

  Philippe de Villiers (IND/DEM). Monsieur le Président, pour un rappel au règlement. Je voudrais demander à M. Cohn-Bendit de retirer son propos, qui me paraît extrêmement grave et qui n'est pas...

(Le Président retire la parole à l'orateur)

 
  
MPphoto
 
 

  El Presidente. Señor de Villiers, como no me ha dicho a qué artículo del Reglamento se acoge, he tenido que interrumpirle.

 
  
MPphoto
 
 

  Francis Wurtz, au nom du groupe GUE/NGL. Monsieur le Président, il s'agit, à la veille de l'ouverture de ces discussions, qui doivent s'étaler sur une longue période, de rappeler en toute clarté les points non négociables, sur lesquels, par conséquent, les négociateurs européens ne sauraient transiger, quelles que puissent être les pressions dont ils feraient l'objet. Si ces points sont connus, il n'est pas inutile, je pense, de les rappeler aujourd'hui. Notre groupe l'a fait dans sa proposition de résolution.

Il s'agit en premier lieu de l'application effective des normes démocratiques, comme du respect effectif des droits civiques et des droits humains internationalement reconnus. Cela inclut naturellement les droits civiques, politiques et culturels des minorités, et d'abord des Kurdes. Une dimension que le projet de compromis qui nous est soumis, et qui est par ailleurs, largement satisfaisant, a de façon étonnante et très regrettable, passée sous silence. Or, il est fondamental à nos yeux que la Turquie renonce définitivement à toute idée de solution militaire à la question kurde, qu'elle reconnaisse la dimension politique du conflit et qu'elle favorise la réconciliation, particulièrement avec les Kurdes qui ont renoncé au recours aux armes.

Il s'agit dans le même esprit d'obtenir de la Turquie, à l'opposé de toute forme de nationalisme, qu'elle accepte de regarder son histoire en face en reconnaissant le génocide arménien. Il est d'ailleurs symptomatique que l'inacceptable procès intenté à Orhan Pamuk porte simultanément sur la question kurde et sur la question arménienne.

Il s'agit enfin, dans un délai rapproché qu'il serait utile de préciser dès la première phase de la négociation, de la reconnaissance de la République de Chypre, du retrait des troupes d'occupation du nord de l'île et, dans l'immédiat, de la mise en oeuvre pleine et entière des engagements contenus dans le protocole étendant l'union douanière Turquie/Union européenne aux nouveaux États membres, en particulier la République de Chypre. Ce qui signifie évidemment le respect absolu du libre accès des bateaux et des avions chypriotes aux ports et aux aéroports de Turquie.

Il n'y a dans cette énumération aucune condition excessive ou indue. Ces mesures répondent, pour l'essentiel, aux attentes des forces démocratiques de Turquie elles-mêmes. Elles souhaitent, comme nous, créer les conditions d'une adhésion future de leur pays à l'Union. Ces négociations constituent pour elles, pour les forces démocratiques turques et kurdes, un levier exceptionnel pour hâter les transformations qu'elles jugent nécessaires. Donc, notre vigilance est leur atout!

 
  
MPphoto
 
 

  Roger Knapman, on behalf of the IND/DEM Group. Mr President, for those of us who are opposed to the whole idea of political union, the matter is quite straightforward. We are opposed to political union with Turkey just as we are opposed to political union with Germany, France or Italy.

However, what is one to make suddenly of all these euro-fanatics – especially down there – and the CDU in Germany, and even the great President Chirac himself, whose ardour for the European Union's endless development suddenly cools when they reach the Bosphorus?

Some this morning will detect the whiff of hypocrisy; but it is not actually hypocrisy, it is the smell of fear: fear that public support for the whole EU project will finally collapse if Turkish entry is seriously pursued. After all, the latest Eurobarometer, as Mr Poettering will surely know, showed 70% opposition to Turkish membership in France and 74% in Germany. But, as usual, Brussels will plough on. Good! Although we are against Turkish accession, we shall be quite happy to watch the EU destroy itself while trying to achieve it.

They say turkeys do not vote for Christmas, but if the EU institutions vote for Turkey, it could be a serendipitous exception to the rule.

 
  
MPphoto
 
 

  Konrad Szymański, w imieniu grupy UEN. Panie Przewodniczący! Każde rozszerzenie Unii Europejskiej budziło pewne emocje, natomiast żadne z dotychczasowych rozszerzeń nie budziło tak wielkich obaw wśród Europejczyków jak rozszerzenie tureckie. To może oznaczać, że ani dziś, ani w przyszłości Europejczycy nie wyrażą zgody na to rozszerzenie, a to z kolei może oznaczać, że budowanie mirażu pełnego członkostwa dla Turcji w Unii Europejskiej jest budowaniem w istocie olbrzymiego rozczarowania i wstrząsu dla rządu w Ankarze. Kiedy w grudniu 2004 roku rozmawialiśmy tu pierwszy raz o Turcji, wskazywałem, że wszystkie zalety bliskich stosunków ekonomicznych, politycznych, militarnych z Turcją mogą być osiągnięte bez pełnego członkostwa – to jest dość oczywiste. Napisano na ten temat dziesiątki stron.

Dziś chciałbym wskazać na jeszcze jeden problem związany z tym rozszerzeniem. Tym problemem jest utrata geograficznej i politycznej równowagi rozszerzenia. Oddalanie perspektywy członkostwa dla Chorwacji, unikanie deklaracji o europejskim powołaniu Ukrainy przy jednoczesnych postępach tego procesu w przypadku Turcji, jest czymś rażącym. Jest czymś rażącym i niezwykle kosztownym dla Unii Europejskiej w krajach Europy Środkowo-Wschodniej i w tych krajach, o których wspomniałem.

Jeżeli mamy ograniczoną zdolność absorpcji, jak chce tego kolega Schulz, kolega Poettering, to ja bym chciał tą zdolność absorpcji zainwestować inaczej. Z powodów szantażu, który jest zawarty w tym dokumencie, a mianowicie warunkowania procesu rozszerzenia tak zwanym procesem konstytucyjnym, posłowie Prawa i Sprawiedliwości wstrzymają się od głosu w sprawie przedłożonego dokumentu.

 
  
MPphoto
 
 

  Philip Claeys (NI). Voorzitter, alles wijst erop dat Turkije tot elke prijs moet toetreden, maar zoals de EU Turkey Civic Commission onlangs aantoonde, voldoet Turkije niet aan de criteria van Kopenhagen, in tegenstelling tot wat de Commissie en de Raad mogen beweren. Men weet nochtans heel goed wat er allemaal gebeurt. Commissaris Rehn verwees daarnet nog naar de vervolging van de schrijver Orhan Pamuk en elke keer opnieuw uit men zijn bezorgdheid, maar als puntje bij paaltje komt, gebeurt er niets.

Wanneer moet Turkije alle lidstaten erkennen? Wat is de timing voor het openstellen van de Turkse luchthavens en zeehavens? Tijdens het onderhandelingsproces zegt men dan, dus binnen een jaar of tien, eventueel, want dan zal men natuurlijk zover gevorderd zijn dat men niet terug kan, ook als Turkije niet aan de voorwaarden voldoet. Dat is de salamitechniek. Men neemt beslissingen in schijfjes en voor men het weet staat men voor een voldongen feit. Het enige argument dat we nog horen vóór de toetreding van Turkije is de belofte die aan de Turken is gedaan. Hoe zit het met de belofte dat Turkije moet voldoen aan de voorwaarden? Wanneer vraagt men trouwens naar de mening van de bevolking over de toetreding van een niet-Europees land dat niet thuishoort in de Europese Unie?

 
  
MPphoto
 
 

  Camiel Eurlings (PPE-DE). Voorzitter, de relatie tussen Europa en Turkije gaat vlak voor de geplande start van de onderhandelingen door zeer moeilijke tijden. Moeilijke tijden door een tegenverklaring van Turkije die de Commissie ten koste van alles heeft proberen te voorkomen, maar ook moeilijke tijden, omdat de perceptie bij Turkije van wat nodig zou zijn om Europees lid te kunnen worden, niet strookt met de regels van onze club. De perceptie is verschillend.

En daarom is op dit moment bovenal duidelijkheid gewenst. Duidelijkheid wat de regels zijn en wat er moet gebeuren en daarom juich ik onze gezamenlijke resolutie toe. Want vrienden, de resolutie is heel duidelijk. Allereerst over Cyprus. Er staat: over de erkenning van Cyprus mag niet onderhandeld worden. Erkenning moet er komen, zo snel als mogelijk, anders zijn er serieuze consequenties. Wij spreken dat als Parlement uit en moeten ons daar ook aan houden. Mijnheer Schulz zei binnen 1 à 2 jaar, dus zelfs voor de socialisten zal het onacceptabel zijn dat binnen 2 jaar Cyprus nog niet zal zijn erkend, waarvan akte.

Ten tweede, de implementatie van het protocol. Ook daar wordt duidelijke taal gesproken. Het moet direct aan het begin van de onderhandelingen worden geregeld in 2006, anders serieuze consequenties. Ik zeg hierbij wel het volgende. Er is ook nog een andere kant. Europa moet haar verantwoordelijkheid nemen dat de VN de twee partijen in Cyprus weer bij elkaar brengt. Ik heb afgelopen weekend met de twee leiders aan de twee kanten gesproken, maar men heeft elkaar al jarenlang niet meer gezien. We zouden op zijn minst de VN moet pushen dat er weer iemand daar naartoe gaat om met de partijen te spreken. Ik vind het anders echt een zwaktebod.

Ten derde Voorzitter, de juridische positie van de verklaring. De commissaris heeft gelijk dat het voor onze positie hier geen juridische betekenis heeft, maar mijnheer Brok en mijnheer Poettering hebben gelijk dat als het Turks parlement het als onderdeel van de ratificatie gebruikt er een probleem is. Mijnheer Schulz zegt dat als Turkije het gebruikt bij de ratificatie, dan moeten we direct de onderhandelingen stopzetten. Hoe kan hij dat nu menen, als hij een goed proces met Turkije wil hebben. Voorzitter, ik hoop dat de commissaris alsnog met duidelijkheid kan komen dat Turkije het niet gebruikt als onderdeel van de ratificatie. Mocht Turkije dat wel doen, dan kunnen wij beter als Parlement onze stem nog inhouden, de zaak opschorten zodat we maximale druk uitoefenen dat Turkije die domme weg niet opgaat en problemen voorkomt in plaats dat we zoals mijnheer Schulz zegt misschien binnen twee maanden de boel al moeten afblazen.

Dan Voorzitter, de resolutie is ook heel duidelijk op het vlak van hoe we verder met de onderhandelingen omgaan. Turkije heeft formeel voldaan om te starten wordt gezegd, maar ik zeg daarbij, bij de nieuwe wetten zijn problemen, want artikelen 301 en 305 van de strafwet zorgen ervoor dat Orhan Pamuk vervolgd kan worden, zorgen ervoor dat een rechter een Armeense conferentie kan afblazen en ik juich het toe dat premier Erdogan zich zo duidelijk heeft uitgesproken bij de conferentie en ook ten aanzien van het Koerdisch probleem. Dat is moedig.

Maar problemen echt oplossen is die wetten veranderen. Problemen echt oplossen is ook de wet veranderen rond religieuze minderheden. Het is een land dat bij Europa wil, onwaardig. Dat men daar geen priesters kan opleiden na jarenlange beloftes, dat kerken nog steeds worden afgepakt, dat kan nooit worden geaccepteerd. En daarom vind ik het goed dat in deze resolutie voor het eerst het woord deadline staat. Als wij de prioriteit bij politieke criteria serieus nemen, Voorzitter, moeten wij duidelijke deadlines durven te stellen en zeggen jullie hebben 1 of 2 jaar om de zaak te veranderen anders kunnen we niet verder gaan.

Ik rond af. Wat als laatste belangrijk is, is dat absorptiecapaciteit er nadrukkelijk in staat. Europa zal ook zo'n groot land moeten kunnen opnemen, daar hoort een constitutie bij, daar horen financiële arrangements bij, maar daar hoort vooral bij dat we de mensen op de straat overtuigen. Dat is aan Turkije de komende tijd met goede acties en echte hervormingen, maar dat is ook aan dit Parlement, door niet alleen met deze resolutie duidelijke taal uit te spreken, maar ook in de komende jaren die duidelijke taal waar te maken.

 
  
MPphoto
 
 

  Jan Marinus Wiersma (PSE). Voorzitter, luisterend naar de heer Eurlings kunnen we in ieder geval vaststellen dat we het over heel veel dingen in de resolutie eens zijn, maar toch niet over alles, denk ik. Als het gaat om Turkije, dan is er toch wel een verschil tussen de opstelling van een aantal fracties, laten we maar zeggen, de linkerzijde of de linkerzijde van het midden en de EVP, dat is één punt. Ik ben wel blij dat we in ieder geval een heldere ontwerpresolutie hebben en ik hoop ook dat die ongeschonden door de stemming komt.

Bij de resolutie hebben we natuurlijk vooral gekeken naar de opstelling van het Europees Parlement vorig jaar. Die hebben we als uitgangspunt genomen bij het opstellen van de resolutie en een aantal punten worden expres ook herhaald om duidelijk te maken wat eigenlijk het onderhandelingskader is dat dit Parlement de komende jaren wil hanteren.

Wij hebben erom gevraagd dat de onderhandelingen met Turkije zich in de eerste fase zullen concentreren op de politieke criteria, op het respect voor mensenrechten en fundamentele vrijheden, op de positie van minderheden. Op deze wijze zal de Europese Unie druk kunnen uitoefenen op de Turkse regering om deze rechten en vrijheden niet alleen wettelijk vast te leggen, maar ook verder goed te implementeren. Wij hebben daar vele malen op aangedrongen en zullen dat blijven doen; Turkije dient die hervorming dan ook in de praktijk te brengen en zichtbaar te maken, zodat wij een en ander ook op een positieve manier kunnen waarderen.

Minstens zo belangrijk is nogmaals te bevestigen dat het doel van de onderhandelingen het volledig lidmaatschap van de Europese Unie is. Tegelijkertijd - en dat zeggen we ook in de resolutie - hangt de uitkomst natuurlijk af van het proces zelf. Succes is ons oogmerk, maar het is niet verzekerd. Het proces - de commissaris heeft het al gezegd - is op zichzelf al heel erg belangrijk en het zal ook enorme consequenties hebben voor de toekomst van Turkije zelf.

Helaas moeten we vaststellen dat het debat over de opening van de toetredingsonderhandelingen met Turkije en de tekst van de resolutie overschaduwd worden door twee kwesties. Ten eerste is dat de erkenning van de Republiek Cyprus en ten tweede de uitbreiding en de implementatie van het douaneprotocol, ook weer voor wat betreft Cyprus. Het zijn twee problemen die, zoals ik helaas moet vaststellen, door Turkije zijn veroorzaakt.

Wij begrijpen niet waarom een wereldbesluit zoals het openen van havens of vliegvelden een immens principieel probleem moet zijn. Wij begrijpen niet waarom Turkije zoveel moeite heeft om alle leden te erkennen van een club waarvan het zelf ook lid wil worden. Daarom dringen wij erop aan dat Turkije zijn bezwaren rond de uitbreiding van het douane-akkoord laat varen en het Ankara-akkoord volledig en zonder discriminatie ten uitvoer brengt. Daarom dringen wij erop aan dat Turkije zo spoedig mogelijk na aanvang van de onderhandelingen tot formele erkenning van Cyprus overgaat. Daarom herhalen we nogmaals het standpunt, dat wat ons betreft ondertekening van een akkoord met 25 landen, ook de erkenning van 25 landen impliceert.

Wij zijn bang dat deze kwesties tot haperingen in het onderhandelingsproces zouden kunnen leiden of zelfs tot onderbreking daarvan, zo staat het ook in een resolutie. Dat is niet in ons belang en ook niet in het belang van de Turkse regering, noch van het Turkse volk. We doen daarom een zwaar beroep op de Turkse regering hier onmiddellijk werk van te maken, zodat deze problemen worden opgelost.

Tenslotte, dit is geen debat over Cyprus, over de kwestie Cyprus, maar de kwestie ligt wel op tafel en ik wil graag nog twee zaken naar voren brengen. Ten eerste zou ik, net zoals de heer Eurlings, alle partijen willen vragen naar de onderhandelingstafel terug te keren ten einde de impasse rond de toekomst van Noordelijk Cyprus te doorbreken.

Ten tweede wil ik diezelfde partijen en de Raad en de Commissie vragen niet langer te aarzelen en de nodige maatregelen te treffen om de economie en daarmee de mensen van Noordelijk Cyprus een kans te geven.

 
  
MPphoto
 
 

  Andrew Duff (ALDE). Mr President, I am sorry to see, judging from what previous speakers have said, that talks between the SPD and the CDU on forming the Grand Coalition are not progressing so smoothly.

I find it extraordinary that those who have profited so much from European integration in terms of prosperity, security and liberal democracy should now refuse to extend those prizes towards Turkey. However, I agree with Mr Poettering that it is important for us to accentuate the Union's capacity to absorb that country. I wonder whether the President-in-Office could indicate whether he agrees with us that we need European settlement of the Constitution before Turkey and Croatia are able to accede. Would he also agree that the Cyprus problem will remain intractable and the Balkans fractious and unstable should the Union refuse membership to Turkey? Would he say what steps the Presidency will take to promote efforts to open up financial and trade relations with Northern Cyprus once accession negotiations have been started successfully?

 
  
MPphoto
 
 

  Joost Lagendijk (Verts/ALE). Voorzitter, collega's, in de aanloop naar belangrijke beslissingen in de Europese Unie over Turkije wordt steeds duidelijker, dat er een strijd, een hevige strijd in Turkije gaande is tussen hervormers en conservatieven over de toekomst van Turkije, tussen een democratisch Turkije verankerd in Europa en een ondemocratisch Turkije in splendid isolation.

Laat ik het nogmaals duidelijk maken, ik wil dat de hervormers winnen. Dat betekent dat de EU in zijn relaties met Turkije duidelijk, maar ook eerlijk moet zijn. Als het gaat om Cyprus betekent, in mijn ogen, het tekenen van het protocol door de Turkse regering 100% uitvoering. Laat daar geen misverstand over bestaan. Maar het betekent ook dat de EU zijn belofte moet nakomen om een eind te maken aan de isolatie van het noordelijk deel van Cyprus. Dat betekent ook, als we het hebben over Cyprus, dat de volgorde moet zijn - en dat zeg ik ook tegen de socialistische collega's - eerst Kofi Annan vragen om te kijken of er een oplossing mogelijk is en dan pas erkenning, want andersom, collega's, zal niet werken. Duidelijk en eerlijk betekent ook lof voor de nieuwe strafwet, maar tegelijkertijd moeten de hervormers erop worden gewezen dat er in die nieuwe strafwet nog veel te veel paragrafen en artikelen zitten die door de conservatieven misbruikt kunnen worden om de hervormers te frustreren, zoals we hebben kunnen zien aan het voorbeeld van de schrijver Orhan Pamuk en dat er daarom verdere wijzigingen nodig zijn.

Collega's, Voorzitter, de onderhandelingen kunnen wat mij betreft beginnen. Ik wens de Commissie en de Raad veel eerlijkheid en duidelijkheid toe en ik wens de hervormers in Turkije veel kracht en wijsheid toe.

 
  
MPphoto
 
 

  Αδάμος Αδάμου (GUE/NGL). Κύριε Πρόεδρε, κύριε Προεδρεύοντα, κύριε Επίτροπε, διαφορετικά είχα υπόψη μου να αρχίσω αυτήν τη σύντομη τοποθέτησή μου του ενάμισι λεπτού αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω τη δήλωση της συναδέλφου κ. Bonino που μίλησε προηγουμένως, η οποία επιρρίπτει ευθύνη στους Ελληνοκύπριους επειδή απέρριψαν το σχέδιο Ανάν. Νομίζω ότι είναι αποδεκτό ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται μετά από δημοψήφισμα των λαών είναι σεβαστές, όπως αναφέρεται και στο ψήφισμα, ασχέτως αν η ίδια εκφράζει τη λύπη της. Θα περίμενα όμως από την κ. Bonino να εξηγήσει και τους λόγους για τους οποίους οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν αυτό το σχέδιο και επίσης να διευκρινίσει ότι και το 35% των Τουρκοκυπρίων είπαν "όχι", όπως επίσης ότι δικαίωμα ψήφου στα κατεχόμενα εδάφη στην Κύπρο είχαν και οι έποικοι οι οποίοι κατά το διεθνές δίκαιο αποτελούν έγκλημα πολέμου. Αυτό σαν μικροσχόλιο.

Η Τουρκία πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται από 25 κράτη μέλη στα οποία περιλαμβάνεται η Κυπριακή Δημοκρατία και ότι θα ήταν παραδοξότητα να θέλει η Τουρκία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα να κατέχει με στρατό εδάφη κράτους μέλους και να αρνείται να το αναγνωρίσει.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει πλήρως και χωρίς διάκριση τις πρόνοιες του πρωτοκόλλου περιλαμβανομένου και του κεφαλαίου των μεταφορών. Ως εκ τούτου, είναι αυτονόητο ότι η Τουρκία οφείλει να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Με την επανενωμένη Κύπρο, την Ελλάδα, την Τουρκία μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ειρήνη και η ασφάλεια στην περιοχή πιστεύω ότι θα εδραιωθούν.

 
  
MPphoto
 
 

  Bastiaan Belder (IND/DEM). Voorzitter, onduidelijke politiek wordt vroeg of laat door de kiezers afgestraft. Dat gaat vandaag evenzeer op voor de dubbelzinnige Turkije-koers van Raad en Commissie. De eerste afstraffing is er al: een door twee referenda getorpedeerd Grondwettelijk Verdrag. Een tweede, late electorale afstraffing ligt in het verschiet via nieuwe referenda, indien de zogenoemde "open eindonderhandelingen" met Turkije al op lidmaatschap uitlopen. Waarom opteren de lidstaten niet simpelweg voor een solide nabuurschap met Ankara. Per slot van rekening vormt zelfs een volwaardige douane-unie tussen de EU-25 en Turkije vandaag de dag al een schier onoverkomelijk politiek obstakel. Zie de diepgaande controverse over het gedeelde Cyprus.

Voorzitter, ondertussen stemt het vooruitzicht van onderhandelingen met de Republiek Turkije mij vooral treurig vanwege de rechteloze, ik herhaal réchteloze positie van de christelijke kerk aldaar. En ik spreek niet eens over ernstige gevallen van fysieke mishandeling van Turkse protestanten vorige maand. Raad en Commissie, over de naleving van de politieke criteria van Kopenhagen gesproken.... Ik zie uit naar effectieve actie van uw kant en, commissaris Rehn, ik heb u er een jaar geleden ook al uitdrukkelijk op aangesproken. Ik heb vanmorgen ook al veel gehoord over de zogenoemde seculiere staat in Turkije. Collega's die erover spreken, kennen de feiten niet eens en daar moeten we toch mee beginnen.

 
  
MPphoto
 
 

  Roberta Angelilli (UEN). Signor Presidente, onorevoli colleghi, a dicembre avevamo chiesto alla Turchia di dare un segnale chiaro, di accettare le regole di democrazia dell'Unione europea riconoscendo per prima cosa Cipro. La risposta negativa del governo turco è invece un segnale di ostinazione sorprendente.

Sappiamo che si tratta di una dichiarazione unilaterale senza efficacia, ma proprio per questo grave ed ingiustificata. Non meno sorprendente è l'atteggiamento dell'Europa che, attraverso eterni compromessi, dimostra ancora una volta il suo ruolo ambiguo che rimanda ed incancrenisce i problemi invece di risolverli.

Vogliamo ribadire che il processo di adesione della Turchia non può avere un esito scontato. La Turchia deve assumere impegni concreti, rispetto ai quali non possiamo fare sconti. Non voglio affermare che non ci sono stati miglioramenti, ma c'è ancora troppo da fare contro la tortura, sul rispetto dei diritti umani e civili e sulla tutela delle minoranze; soprattutto la Turchia non può non riconoscere uno Stato già effettivamente membro dell'Unione europea come Cipro, né tanto meno continuare ad occupare il suolo cipriota con ben 40.000 soldati turchi. Occorre un processo di adesione serio e chiaro, secondo i valori di integrazione e di rispetto reciproco.

Sappiamo anche quanto il governo italiano si sia impegnato per il buon esito dei negoziati, ma per le ragioni che ho citato la delegazione di Alleanza Nazionale esprimerà un voto critico di astensione, che non vuol significare una chiusura verso la Turchia, è soltanto la pretesa del rispetto delle regole, che devono essere sempre uguali per tutti.

 
  
MPphoto
 
 

  Jan Tadeusz Masiel (NI). Panie Przewodniczący! Raz rozpoczęte negocjacje z Turcją skończą się, niestety, wcześniej czy później adhezją, mimo że nie spełni ona stawianych jej warunków, bo i po co ma spełniać jakiekolwiek warunki, skoro i dzisiaj ich nie spełnia, a nie jest to przeszkodą w rozpoczęciu negocjacji.

Turcja nie uszanuje naszej kultury, będzie starała się narzucić nam jej własną. Nie da się zrobić europejskim kraju, który uprzednio nie był chrześcijański. Wszystkie obecne i przyszłe kraje Unii przyjęły chrzest ponad tysiąc lat temu i żadną filozofią humanistyczną nie da się zastąpić tego wspólnego mianownika, który nas łączy. Bądźmy otwarci na Turcję, ale w ramach partnerstwa, a nie członkowstwa.

Jak przypomniał na tej sali przewodniczący Borrell dwa dni temu, wprawdzie w innym kontekście, bo w kontekście Konstytucji: "Europa dla Europejczyków", w przeciwnym wypadku, Europejczycy opuszczą Unię.

 
  
MPphoto
 
 

  Ioannis Kasoulides (PPE-DE). Mr President, I was one of those who, last December, did not oppose the opening of negotiations with Turkey, in the hope that it would promote the issues of democratisation and human rights in that country and foster peace between Turkey, Greece, Cyprus and Armenia in the region. Unfortunately, last year saw retrogression and no progress.

One thing essential thing, apart from legislation on sex discrimination, was requested from Turkey. That was that it extend implementation of the Ankara Protocol to include Cyprus. However, only a week ago Foreign Minister Gül said that ports and airports have nothing to do with the Customs Union.

The Council and the Commission want to brush this under the carpet, just as they have brushed under the carpet the treatment of religious minorities, Article 305 of the Penal Code, the question of the Armenian genocide, the repression of demonstrations by women and so many other issues, including that of Orhan Pamuk and freedom of expression within Turkey.

Turkey's treatment as a candidate country has to be fair, but strict. Who among the previous ten candidate countries would have dared, when embarking on their negotiations, not to recognise a Member State? And yet that is the case with Cyprus. We may lament the result of the referendum in Cyprus but must respect the outcome of that referendum, the referendum in France and the referendum in the Netherlands.

The complacency shown by the Council and the Commission weakens the message coming from those referenda. I am afraid that the problem here is not Turkey. It is the Council and the Commission.

 
  
MPphoto
 
 

  Hannes Swoboda (PSE). Herr Präsident, Herr Ratspräsident, Herr Kommissar, meine sehr verehrten Damen und Herren! Der türkische Ministerpräsident Erdoğan hat viel für sein Land getan, auch für die Veränderungen im Land in Richtung Europäische Union. Er hat aber seinem Land einen Bärendienst erwiesen, als er parallel zur Unterzeichnung des Ankara-Abkommens diese unakzeptable einseitige Erklärung abgegeben hat. Selbstverständlich muss die Türkei alle rechtlichen Konsequenzen dieses Abkommens nicht nur akzeptieren, sondern auch umsetzen.

Dennoch bin ich der Meinung, dass gerade wir in der Europäischen Union aufgerufen sind, der Türkei zu zeigen, was es heißt, europäisch zu denken und zu handeln und mit Vertrauen und Konsistenz vorzugehen. Deshalb bin ich auch der Überzeugung, dass die Europäische Union die Verhandlungen am 3. Oktober beginnen muss. Warum?

Erstens: Es wäre unverantwortlich und schlecht für Europa, würden wir den Reformprozess, der in der Türkei stattfindet – wenn auch mit Hindernissen und Problemen, auf die der Kollege Kasoulides zu Recht hinweist –, abbrechen. Im Gegenteil, wir müssen ihn fördern.

Zweitens: Wir müssen allen Gruppen in der Türkei – insbesondere auch den großen Minderheitsgruppen wie den Kurden – die Chance und die Möglichkeit geben, dass sie in diesem Reformprozess auch an Möglichkeiten der kulturellen Äußerung und der politischen Partizipation gewinnen können.

Drittens: Wir müssen dafür sorgen, dass die Türkei als anerkannter Kandidat für einen Beitritt zur Europäischen Union auch ihr Verhältnis zu allen ihren Nachbarn, insbesondere natürlich auch zu Armenien, in ähnlicher Weise verbessert, auch durch Anerkennung der eigenen Geschichte und auch der Untaten der eigenen Geschichte.

Viertens: Es ist absolut wichtig, dass wir auch der türkischsprachigen Bevölkerung auf Zypern eine Unterstützung geben. Wir reden mit Recht viel von der griechischsprachigen Mehrheit auf Zypern. Aber vergessen wir nicht, dass es die türkische Minderheit auf Zypern war, die ein klares Ja zur Wiedervereinigung gesagt hat, dass es die türkische Minderheit war, die ein klares Ja zu Europa gesagt hat. Vergessen wir auch nicht, dass Europa bisher seine Verpflichtung und seine Verantwortung gegenüber dieser Minderheit nicht erfüllt hat, was zum Beispiel den Handel und die finanzielle Unterstützung betrifft.

Aus all diesen Gründen sollten wir in unserer Haltung konsistent sein und ein klares Ja zur Aufnahme der Verhandlungen sagen. Es wird ein schwieriger Prozess werden. Es wird noch viele, viele Probleme zu lösen geben. Aber wir müssen dafür Sorge tragen, dass die Türkei den Reformprozess weiterführt. Wenn die Türkei das schafft, dann kann und soll sie auch Mitglied der Europäischen Union werden. Nur wenn sie das nicht schafft, dann müssen wir nach anderen Verhältnissen suchen.

Herr Kollege Poettering, nur damit eines klar ist und keine Missverständnisse entstehen: Wir in dieser Fraktion hoffen, dass am 3. Oktober sowohl mit der Türkei als auch mit Kroatien die Verhandlungen begonnen werden können. Es wäre ein großes Signal nach vorn. Wir wollen nicht die Türkei gegen Kroatien und Kroatien gegen die Türkei ausspielen. Beide Länder verdienen, dass begonnen wird zu verhandeln. Mit einem Land, mit Kroatien, wird es sicherlich früher als mit dem anderen, der Türkei, zu einem Abschluss kommen, wenn wir jetzt beginnen können. Aber gehen wir einen gemeinsamen Weg mit diesen beiden Ländern in die Zukunft unseres Kontinents.

 
  
MPphoto
 
 

  Marielle De Sarnez (ALDE). Monsieur le Président, à quelques jours, à quelques heures de la date prévue pour l'ouverture des négociations, la Turquie n'a toujours pas reconnu la République de Chypre et la justice turque a interdit, une fois de plus, la tenue d'un colloque sur le génocide arménien, génocide que la Turquie n'a toujours pas reconnu. Malgré ces manquements graves au devoir de mémoire et aux principes de démocratie, les institutions européennes font comme si de rien n'était et nous confirment que les jeux sont faits: l'Union européenne va engager le 3 octobre prochain les négociations d'adhésion avec Ankara.

Je veux d'un mot répondre à tous ceux qui nous expliquent qu'ouvrir ces négociations ne préjuge en rien de leurs résultats. C'est faux, et pour au moins deux raisons. La première est que ces négociations s'ouvrent explicitement en vue de l'adhésion, et non pas en vue d'un partenariat privilégié. Dire le contraire, c'est raconter des histoires. La deuxième raison, c'est qu'évidemment, l'ouverture des négociations débouchera sur l'adhésion. Pendant plusieurs années, on va ouvrir, traiter, puis refermer les uns après les autres les différents chapitres de l'adhésion. Mais la conclusion est d'ores et déjà connue: aucun pays ne prendra, au terme d'un long processus, la responsabilité à lui seul de dire non. Dire le contraire, c'est encore raconter des histoires.

L'Europe traverse aujourd'hui la crise la plus grave de son histoire et il n'y a sur la table, de la part du Conseil comme de la Commission, aucun projet, aucune perspective, sauf celle, si j'en crois des déclarations récentes, de tourner le dos à l'Europe politique. Le seul sujet à l'ordre du jour est celui de l'élargissement à la Turquie, comme si, dans cette Europe déboussolée, la perpétuelle fuite en avant remplaçait désormais la vision. L'Europe aura besoin demain d'une véritable reconstruction. Nous serons aux côtés de tous ceux qui voudront refonder le projet européen pour donner corps enfin à une Europe politique et démocratique.

(Applaudissements)

 
  
MPphoto
 
 

  Cem Özdemir (Verts/ALE). Herr Präsident, meine Damen und Herren! Hier wurde schon viel von der Historiker-Tagung am vergangenen Wochenende in Istanbul gesprochen. Ich war Teilnehmer dieser Konferenz in Istanbul, und im Gegensatz zu dem, was Frau De Sarnez gerade gesagt hat, fand diese Konferenz statt. Sie fand statt, weil der türkische Ministerpräsident und der Außenminister, eine klare Ansage gemacht haben, dass diese Konferenz stattfinden muss, und sich solidarisch zu den Wissenschaftlern, den kritischen Geistern in der Türkei bekannt haben. Es würde dem Europäischen Parlament gut zu Gesicht stehen, dass wir an dieser Stelle über alle Grenzen hinweg dem türkischen Ministerpräsidenten dafür danken, dass er hier Mut gezeigt hat, dass diese kritische Tagung stattfinden konnte. Das war ein Zeichen von europäischem Bewusstsein.

Aber ich habe aus der Türkei auch zwei Aufträge mitgebracht. Der erste ist ein Dank an all diejenigen, die sich hier über viele Jahre hinweg für Menschenrechte und Demokratie in der Türkei eingesetzt haben, und zwar auch zu einer Zeit, als in der Türkei – wie im Rest der Welt – der Kalte Krieg herrschte, und als manche von denen, die heute über Menschenrechte sprechen, damals in der Türkei alles gesehen haben, nur keine Menschenrechtsprobleme.

Zweitens eine Bitte, mit der Annährung an die Europäische Union weiterzumachen, denn es ist der einzige Weg, wie man in der Türkei Demokratie und Reformen dauerhaft wird durchsetzen können.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Vittorio Agnoletto (GUE/NGL). Signor Presidente, onorevole colleghi, il 3 ottobre inizia il negoziato con la Turchia, ma la Turchia non può prendersi gioco dell'Unione europea: i diritti umani devono essere al centro di ogni trattativa, invece la riforma della Costituzione è rimasta un semplice auspicio e nella legge elettorale permane lo sbarramento del 10% che impedisce ai curdi di avere una propria rappresentanza parlamentare.

Una nuova legge limita la possibilità per gli avvocati di compiere il loro dovere professionale, i giornalisti possono essere arrestati se i loro articoli vengono ritenuti un attacco all'integrità territoriale, i sindacati degli insegnanti sono stati condannati perché avevano difeso il diritto di ciascuno di esprimersi a scuola anche nella propria lingua. Mehmet Tarhan, un giovane turco gay, è stato condannato a diversi anni di carcere per essersi dichiarato obiettore di coscienza.

Ma la situazione è più grave nella regione del Kurdistan. Solo qualche settimana fa, il Presidente Ergodan aveva alimentato la speranza per l'avvio di un percorso di pace, nulla di tutto questo è avvenuto. Nonostante la sospensione di ogni azione militare dichiarata dal Congra-Gel si continua a registrare violente azioni militari contro la popolazione curda, torture e rapimenti.

L'Unione europea deve chiedere alla Turchia di riconoscere politicamente l'esistenza di una questione curda e di avviare delle trattative pubbliche. La strada per l'Unione europea passa per Diyarbakir la capitale del Kurdistan turco. I diritti umani, il rispetto delle regole democratiche non sono trattabili e il governo turco non appare intenzionato a rispettare l'invito della Corte europea per i diritti umani a celebrare un nuovo processo ad Ocalan. L'Unione europea non può ignorare tale situazione, a meno di svalutare la credibilità delle stesse istituzioni.

L'idea che la Turchia possa entrare nell'Unione europea senza riconoscere Cipro è del tutto inaccettabile: la palla ora è nel campo turco, si può discutere per anni su accordi economici e doganali, mai sui diritti umani.

 
  
MPphoto
 
 

  Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM). Κύριε Πρόεδρε, μιλάμε για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη. Χθεσινό παράδειγμα: απαγόρεψε στον Πάπα να πάει στην Κωνσταντινούπολη να λειτουργήσει. Πείτε μου, ποια άλλη χώρα στον κόσμο απαγορεύει στον Ποντίφικα να πάει να την επισκεφθεί; Ως και ο κομμουνιστής Κάστρο δέχθηκε τον Πάπα με τιμές αρχηγού κράτους. Η Τουρκία του απαγορεύει. Αυτός είναι ρατσισμός. Αυτή η απαγόρευση είναι ρατσισμός. Δεν είναι μόνον εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη, δεν είναι ότι τον μεγαλύτερο ναό της ιεροσύνης, την Αγία Σοφία, τον έχουν μετατρέψει σε χορό οριεντάλ και σε επιδείξεις μόδας μαγιό. Είναι μία προσβολή. Είναι προσβολή κατά της Ευρώπης αυτό που συμβαίνει.

Δεν αναγνωρίζει την Κύπρο -και λένε μερικοί για το σχέδιο Ανάν. Εάν είναι τόσο ωραίο το σχέδιο Ανάν για την Τουρκία, ας το εφαρμόσει με τα 20 εκατομμύρια των Κούρδων. Εάν φύγει ο στρατός κατοχής θα επανέλθει το Σύνταγμα του 1960, με Ελληνοκύπριο Πρόεδρο και Τουρκοκύπριο Αντιπρόεδρο και τελειώνει η υπόθεση. Αυτομάτως, το βόρειο τμήμα της Κύπρου απολαμβάνει τα αγαθά που απολαμβάνει και το νότιο τμήμα. Είναι απλά τα πράγματα, αρκεί να υπάρχει λογική και όχι η παρέμβαση των Αμερικάνων που καθοδηγεί σ' αυτήν εδώ την αίθουσα, δυστυχώς, και τα βήματα για την Ευρώπη.

(χειροκροτήματα)

 
  
  

PRÉSIDENCE DE M. MOSCOVICI
Vice-président

 
  
MPphoto
 
 

  Sebastiano (Nello) Musumeci (UEN). Signor Presidente, onorevoli colleghi, da sempre guardiamo con grande interesse alla coraggiosa scelta della Turchia di schierarsi dalla parte dell'Occidente, almeno sul piano delle scelte strategico-militari. In particolare chi vive come me nell'ultimo lembo di terra europea, nel sud, nel cuore del bacino euro-afro-asiatico, avverte più di ogni altro l'esigenza di stabilire contorni e confíni improntati a spirito di pacifica convivenza.

Il processo di democratizzazione avviato dallo Stato turco in direzione di un possibile ingresso nell'Unione europea appare ancora lento, incerto e contraddittorio. Alcuni ostacoli sono stati superati, è vero, altri però restano ancora da eliminare. Non si tratta di un lungo e infinito esame cui l'Occidente sottopone la Turchia, ma dell'indispensabile esigenza di costruire un ampliamento su un terreno di democrazia e di rispetto dei diritti civili e internazionali.

Per questo l'Unione europea ha il dovere di sostenere la Turchia nel suo cammino di allenamento all'Occidente, ma ha anche il dovere di essere inflessibile e intransigente su questo terreno: qualunque altra scelta di opportunismo non potrebbe trovare giustificazioni, intanto per oggi giustifica la nostra attenta astensione.

 
  
MPphoto
 
 

  Hans-Peter Martin (NI). Herr Präsident! Man fragt sich schon, wenn man der Debatte zuhört: Wie kann man so unverantwortlich handeln? Was wurde hier von Entscheidungsträgern ständig versprochen? Ohne Nizza keine Erweiterung um die Zehn, ohne die EU-Verfassung keine weitere Erweiterung. Und was machen wir jetzt? Wir bereiten die Straße vor für die Türkei!

Ich bin überzeugt davon, dass die EU im Sarg der Geschichte landen wird, wenn das wirklich umgesetzt wird. Wir werden keine Chance haben, das Projekt der Europäischen Union in irgendeiner sinnvollen Form so weiterzuführen, wie es angedacht ist. Ich halte es für ein großes Versagen, geradezu für einen Verrat der politischen Elite – gerade in der Verantwortung den jungen Menschen gegenüber –, wenn wir diesen Prozess weiter verfolgen.

Darum heute auch symbolisch. Noch ein Sarg hier im Plenum! Sie sind dabei, das europäische Projekt zu ruinieren! Noch ein letzter Appell: Auch als neues Mitglied der Delegation im Gemischten Parlamentarischen Ausschuss EU/Türkei sag ich: Ziehen Sie die Reißleine, stoppen Sie die Verhandlungen!

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Renate Sommer (PPE-DE). Herr Präsident, meine Damen und Herren! Wie oft habe ich in den letzten Wochen und Monaten in der Türkei Diskussionen gehört zum Thema Pacta sunt servanda. Das scheint aber offenbar nur für die europäische Seite zu gelten, und hier nicht einmal für alle, sondern nur für die, die der Türkei und ihrem Beitritt kritisch gegenüberstehen. Nur für uns scheint zu gelten: Pacta sunt servanda. Die Türkei selbst ist dabei überhaupt nicht mehr gefordert. Dabei ist die Türkei offensichtlich gar nicht bereit, unsere Regeln einzuhalten. Das zeigen eben auch die Ereignisse der letzten Monate. Pacta sunt servanda. Auch Rat und Kommission halten sich nicht daran. Sie verletzen ständig die gemeinsamen Regeln, die gemeinsamen Verträge. An sich müsste man sie verklagen.

Die politischen Kriterien von Kopenhagen sind nicht verhandelbar, und sie mussten von den anderen Kandidatenländern vor Verhandlungsbeginn erfüllt werden. Für die Türkei gilt das plötzlich alles überhaupt nicht mehr, und das, obwohl dort trotz aller Reformen noch wirklich alles im Argen liegt. Was ist passiert? Die Kommission bedauert das Fehlverhalten der Türkei, hat Herr Rehn vorhin gesagt. Trotzdem rät sie eindringlich zu Verhandlungen und zur Vollmitgliedschaft. Die Kommission sagt: Die Türkei misst der wirtschaftlichen und sozialen Entwicklung im Südosten des Landes jetzt große Bedeutung bei. Nein, es ist eine große Show, die da im Moment von Herrn Erdoğan abgezogen wird! Die Wahrheit ist: Die kurdische Bevölkerung ist vom EU-Prozess ausgeschlossen, ist aus dem eigenen nationalen Parlament ausgeschlossen.

Vergessen wir nicht: Die Armenierkonferenz wurde ursprünglich durch ein Mitglied der türkischen Regierung verhindert! Orhan Pamuk wird vor Gericht gestellt. Vorgestern wurde die Schwulen- und Lesbenorganisation in der Türkei verboten. Friedliche Demonstranten wurden niedergeknüppelt und werden dann aber vor Gericht gestellt. Folter existiert weiterhin in großem Umfang. Die Situation der Frauen ist beschämend. Allein das ist schon ein Grund, zur Aufnahme von Verhandlungen nein zu sagen. Hier ist nämlich überhaupt keine Änderung in Sicht. Religionsfreiheit existiert de facto nicht, wird aber seitens der Türkei als Argument für eine Islamisierung des Landes herangezogen. All das lässt die Europäische Union zu, weil sie jegliches Druckmittel – aus Naivität oder auch aus massiven nationalen Eigeninteressen – aus der Hand gibt. Aber in der Türkei verändert sich nur etwas ...

(Der Präsident unterbricht die Rednerin.)

 
  
MPphoto
 
 

  Véronique De Keyser (PSE). Monsieur le Président, les socialistes ont toujours soutenu l'ouverture des négociations avec la Turquie dans la perspective claire de son adhésion. Mais là, je voudrais dire à M. Erdogan: franchement, vous ne nous avez pas aidés avec vos déclarations unilatérales à la signature du protocole d'Ankara. Vous savez, dans ce Parlement, il y a trois groupes, et on l'a bien vu aujourd'hui.

Il y a ceux qui ne veulent pas de la Turquie et le font clairement savoir et qui se sont frotté les mains, qui ont même brandi des cercueils.

Il y a un deuxième groupe: ceux qui se résignent à un mariage de raison, en se disant qu'après tout, c'est un grand pays, c'est un carrefour pour les ressources énergétiques, il possède de l'eau, c'est un ami des États-Unis, il s'est montré correct durant la guerre d'Irak en ne s'en mêlant pas et, que tout compte fait, il reste encore pour chaque pays 71 occasions d'opposer son veto durant les négociations.

Et il y a un troisième groupe et ce troisième groupe, auquel j'appartiens, croit en ce projet. Mais comme un véritable projet politique et d'ouverture vers une Europe tolérante, pluraliste et qui s'ouvre à la diversité. Et ce n'est pas un enterrement, mais cet immense projet, qui est un pari fou dont il faudra convaincre les électeurs, comporte deux aspects.

Le premier, c'est que nous ne transigerons pas, ni sur Chypre, ni sur la question arménienne, ni sur les droits des Kurdes, ni sur les droits des femmes. C'est un mariage d'amour que nous voulons et, en amour, qui aime bien, châtie bien. Nous voulons cette démocratie, résolument.

Mais, il y a un deuxième aspect, plus difficile encore à régler. Serons-nous capables, nous, Europe, de changer sans trahir notre modèle social? Serons-nous capables, pour accueillir la Turquie, d'approfondir les institutions, de voter le traité constitutionnel mais aussi de jouer la solidarité vis-à-vis de ce pays qui, pour être grand, n'en est pas moins pauvre, à l'heure actuelle? C'est une question qui reste ouverte. Mais si nous ouvrons les négociations, il ne faut pas oublier que dans un mariage, il y a deux partenaires, et que chacun d'eux porte une responsabilité.

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Merci, Madame De Keyser, de cette version de l'amour. C'était une belle façon de présenter les choses.

 
  
MPphoto
 
 

  Silvana Koch-Mehrin (ALDE). Herr Präsident, meine Damen und Herren! Europa ist in der Krise. Wir haben keine Verfassung, die zukünftige Finanzierung der EU ist offen. Schon mit 25 Mitgliedern ist die Gemeinschaft institutionell überfordert, und das Demokratiedefizit wird offensichtlich. Würde die EU selbst Antrag auf Mitgliedschaft in der Europäischen Union stellen, dann würde dieser Antrag abgelehnt mit der Begründung: Das ist keine Demokratie.

Vor diesem Hintergrund sollen nun Verhandlungen mit der Türkei begonnen werden, und beide Seiten haben auf absehbare Zeit nicht die Möglichkeit, zu einer Union zu kommen. Deswegen müssen beide Parteien mit den gleichen Maßstäben gemessen werden, so wie es die Kopenhagener Kriterien ja auch einfordern. Es muss garantiert sein, dass die Verhandlungen ergebnisoffen und ohne Zeitdruck geführt werden. Das ist im Interesse beider Seiten. Die Reformnotwendigkeit besteht auf beiden Seiten, und der Druck der Verhandlungen ist eine große Chance sowohl für die Türkei als auch für die Europäische Union. Ich danke Ihnen und speziell dem Kollegen Europaminister für Ihre Aufmerksamkeit.

 
  
MPphoto
 
 

  Mirosław Mariusz Piotrowski (IND/DEM). Panie Przewodniczący! Mój kraj pozostanie wdzięczny Turcji za jej solidarność w czasach utraty niepodległości w XVIII i XIX wieku, kiedy to Polska została podzielona między trzech zaborców: Austrię, Prusy i Rosję. Ta sama zasada solidarności sprawia, że musimy dziś stanowczo sprzeciwić się wejściu Turcji do Wspólnoty Europejskiej, ponieważ jeden z jej członków – Republika Cypru – jest przez Turcję okupowana i nie uznaje się jej państwowości.

Zgoda na taki stan rzeczy tworzyłaby precedens groźny dla wszystkich Krajów Członkowskich Unii. Sankcjonowałaby bowiem sytuację, w której w imię interesów politycznych i ekonomicznych państw mocniejszych poświęca się prawa państw mniejszych lub słabszych. Historia Polski wskazuje, jak bardzo jest to groźne, a ostatnie porozumienie między Rosją i Niemcami dowodzi, że ta sytuacja może się powtórzyć. W poczuciu odpowiedzialności za Europę nie możemy w ogóle rozmawiać z Turcją o akcesji zanim nie uzna ona Republiki Cypru – suwerennego państwa, członka Unii Europejskiej.

(Oklaski)

 
  
MPphoto
 
 

  Mogens N.J. Camre (UEN). Mr President, the citizens of Europe do not welcome Turkey to the EU. If this Parliament votes for the opening of the negotiations, it will be acting against the wishes of the citizens who voted us into this House. The citizens of the EU do not want to see a non-European country and a non-European culture in the EU. Our citizens do not want the Koran to have any influence on European democracy. They do not want to pay for the development of Turkey.

The politicians who would like Turkey to enter say that Turkey must take on all of our values. They do not know what they are asking for. You cannot take the culture out of a people. We believe our culture is unique. We are building the EU upon it. But the Turks think their culture is the best and they demand space for it in Europe. They tried that for a thousand years. We rejected it, but now some politicians will open the door that can destroy the EU. They underestimate Islam; they underestimate the demographic and economic effect of a country in which the religion is not only a religion, but also decides the politics.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Andreas Mölzer (NI). Herr Präsident! Wenn 70 % der Europäer und 80 % meiner österreichischen Landsleute gegen den Beitritt der Türkei sind, ist dies aufgrund der Entwicklungen verständlich. Wenn diese Menschen taxfrei in diesem Haus, konkret von Herrn Cohn-Bendit, als Rassisten bezeichnet werden, halte ich das für einen demokratiepolitischen Skandal erster Ordnung.

Die Unterzeichnung des Protokolls zur Zollunion war quasi als Anerkennung Zyperns gedacht, bei der Ankara zwar sein Gesicht hätte wahren können und dennoch eine wesentliche Voraussetzung für einen möglichen Verhandlungsbeginn erfüllt worden wäre. Die verabredungswidrige Einfügung der Zusatzerklärung, mit der die Anerkennung über die Hintertür rigoros abgelehnt wurde, und der zahnlose neue Kompromiss sind in mehrfacher Hinsicht prekär. Einerseits ist die Türkei-Zypern-Lösung keinen Schritt weitergekommen, andererseits führt ein Nachgeben dazu, dass die Türkei uns Bedingungen diktiert, was absolut unannehmbar ist. Zusätzlich belegt dies die bereits mehrfach zutage getretene arrogante türkische Haltung, bei der man von der EU strikte Einhaltung bereits getroffener Zusagen verlangt und diese mit Drohungen zu erreichen sucht, sich jedoch selbst an keinerlei Verträge und Vereinbarungen gebunden fühlt. Dies ist kein richtiger Weg für die Türkei nach Europa.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Jacques Toubon (PPE-DE). Monsieur le Président, chers collègues, la Présidence britannique s'est ouverte sur un discours du premier ministre plein de séduction et d'ambition. Désormais, on sait que la seule décision significative de ce deuxième semestre 2005 pourtant si crucial, ce sera l'ouverture des négociations avec la Turquie. Comble du faux-semblant, comble du diplomatiquement correct, indifférence à l'opinion des peuples, incohérence avec le projet européen d'intégration. Car c'est de cela qu'il s'agit d'abord. L'Union européenne que nous voulons, ce n'est pas celle que la présence de la Turquie nous obligerait à faire. Il y a incompatibilité entre notre Union politique et le destin que ce grand État-nation que nous respectons veut poursuivre, sur une base souveraine et nationaliste.

Et depuis le 15 décembre l'année dernière, la situation est plus obérée encore que celle que nous avons connue. On voit bien que la négociation se fera, comme nous l'avons toujours dénoncé, aux conditions de la Turquie et non aux conditions de l'Europe. Les libertés, les droits, la non-reconnaissance du génocide arménien, la situation dans le pays kurde et enfin le refus de reconnaître Chypre. Comment peut-on dire que, après la décision prise par le Conseil à la fin de l'année dernière, nous ayons aujourd'hui mieux rempli les conditions de l'ouverture de la négociation?

C'est pourquoi, mes chers collègues, il est indispensable que ce Parlement, qui représente les peuples, donne un signal fort en reportant la décision sur le protocole d'Ankara et en disant qu'on ne peut pas ouvrir les négociations dans les conditions où on veut le faire aujourd'hui.

(Applaudissements)

 
  
MPphoto
 
 

  Michel Rocard (PSE). Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, contrairement à mon prédécesseur, je demeure, comme beaucoup d'entre nous, convaincu que l'adhésion de la Turquie à l'Union est essentielle pour assurer la réconciliation, la paix et la sécurité dans toute la région, pour contribuer à l'effort de démocratisation et de développement de ce pays et, surtout peut-être, pour montrer à un pays musulman que, s'il respecte les droits de l'homme, il a sa place dans une Union de pays démocratiques. Mais la tâche est très ardue, comme ce débat le montre, car il y a des forces hostiles en progrès et qui oeuvrent à l'échec.

Monsieur le Commissaire, Monsieur le Président, il s'agit ici d'un cas d'école témoignant de la difficulté politique qu'il y a à prendre des décisions qui sont lourdes de complications à court terme et dont l'importance des effets positifs ne peut être visible que 10 ou 15 ans plus tard. C'est pourquoi je vous adjure d'accorder beaucoup d'importance et de temps à la tâche d'explication. Il faut rendre publiques, bien sûr, les difficultés, comme cette déclaration unilatérale turque sur Chypre qui vient d'être évoquée, comme les récents cas de condamnation pour délit d'opinion.

Mais il faut insister aussi sur les progrès réalisés et sur l'explication des retards. Ainsi, je ne peux pas ne pas penser que la déclaration sur Chypre, que nous regrettons, soit une réponse de la Turquie attendue par son opinion, au rejet des Chypriotes grecs du projet de solution de l'ONU. Cela n'excuse rien mais amène à mieux comprendre les choses et surtout, à saisir d'urgence l'ONU quant à la nécessité d'intensifier ses travaux et de reprendre sa médiation. Et puis surtout il faut insister nettement plus que ce n'est fait aujourd'hui sur le sens de la conférence universitaire qui s'est tenue à Istanbul tout récemment, sur le problème arménien. C'est un tabou qui est enfin tombé; il a fallu l'engagement très ferme du premier ministre. Ca ne veut pas dire que l'opinion turque soit prête dès maintenant à la reconnaissance, mais au moins c'est une étape essentielle qui commence.

Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, le processus échouera si les négociations que vous conduisez et les progrès qu'elles engendrent sont passés sous silence. Décrivez, expliquez-vous, il vous faut lutter sur deux fronts! Le front de vos partenaires turcs, et celui de l'opinion publique européenne. Combattez sur les deux et ne l'oubliez jamais!

 
  
MPphoto
 
 

  Karin Riis-Jørgensen (ALDE). Hr. formand. Når EU indleder optagelsesforhandlinger med Tyrkiet den 3. oktober 2005, viser det, at vi i EU holder, hvad vi lover. Og sådan skal det være i det retssamfund, som EU er og skal være. Tyrkiet er i rivende udvikling. Jeg har set det med mine egne øjne. Tyrkiet forandrer sig virkelig dag for dag. Den forandringsproces skal vi støtte og opmuntre. Men ikke alt er, som det skal være, i Tyrkiet - langt fra. Toldaftalen mellem EU og Tyrkiet er underskrevet, men Tyrkiet vil stadig ikke tillade cypriotiske skibe at anløbe de tyrkiske havne. Det er helt uacceptabelt. Mit krav til hr. Erdogan er krystalklart. Tyrkiet skal behandle de cypriotiske skibe, som om de var danske eller franske - skibene skal have adgang nu. Dette ufravigelige krav skal EU's udenrigsministre stille til Tyrkiet på mandag den 3. oktober 2005.

 
  
MPphoto
 
 

  Francesco Enrico Speroni (IND/DEM). Signor Presidente, onorevole colleghi, a proposito della Turchia abbiamo sentito parlare di diritti umani, di libertà religiosa, di curdi, di Cipro, di messe del Papa, di armeni e così via. Tutte cose interessantissime e importanti, ma a mio parere una sola cosa ci deve orientare nelle nostre decisioni: la volontà popolare.

I cittadini europei, i nostri elettori di cui siamo rappresentanti, non vogliono la Turchia in Europa, invito pertanto i colleghi a rispettare la volontà del popolo, a non ritenerci superiori a chi ci ha eletto, perché se siamo qui è perché qualcuno ci ha votato e questo qualcuno la Turchia in Europa non la vuole. Siamo coerenti.

(Applausi)

 
  
MPphoto
 
 

  Roger Helmer (NI). Mr President, there are powerful arguments both for and against Turkey's proposed membership of the European Union. However, I do not have time to rehearse them now. For me the key argument is one of democratic accountability. The accession of a new Member State as large as Turkey would dilute the influence of all other Member States and would, therefore, further compromise the self-determination of the people I represent in the UK's East Midlands. For this key reason I oppose Turkish accession.

I urge our Turkish friends to consider the proposal of Germany's Angela Merkel for a privileged partnership. This is not a second-best option; on the contrary, it would give Turkey most of the benefits of full membership with few of the costs. It is, therefore, a better deal than full membership. Indeed, privileged partnership is such an excellent deal that I wish it were available to my country, the United Kingdom. It would be a much better option than full membership on current terms.

(Applausi)

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Ce n'est pas une proposition d'Angela Merkel, que la Grande-Bretagne en profite.

 
  
MPphoto
 
 

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE). Mr President, last Christmas the Council voted for Turkey when it agreed that accession negotiations could begin on 3 October 2005, provided certain conditions were met. Those conditions have been met. The process of modernisation that has been taking place in Turkey over the past 70 years has been massively accelerated and additional attention is now being given to human rights issues and to overcoming historic grievances.

Of course, there are still dissident elements within Turkey that pursue separatist ambitions or wish to reorient Turkey away from westernisation. Care must therefore be taken to ensure that any weakening of protective state structures does not become an opportunity for radical elements to change the nature of Turkey's unified and secular democracy.

We have heard that the negotiations will be the most rigorous yet. Natural justice and fair play should demand that Turkey be treated in the same way as other candidate countries to the European Union. The Cyprus issue should be a matter quite separate from the candidacy of Turkey, but it has become inextricably linked. The history of that island has been distorted these past 30 or so years. There have been wrongs on both sides and no justice is served by the pretence that the Turks alone carry the blame. We should ask no more of Turkey and the Turkish Cypriots in relation to the Republic of Cyprus than we ask of Greece and the Greek Cypriots in relation to Northern Cyprus. It was the people of Northern Cyprus who voted in favour of the Annan Plan; it is the Government of Northern Cyprus that has expressed its readiness to reopen negotiations on the basis of the UN Secretary-General's plan. The rejectionists are in the south. Why should Turkey open its ports to ships flying the flag of the Republic of Cyprus when the ports of Northern Cyprus are closed to international trade and direct international flights cannot land at Ercan airport?

In May 2004 the EU Council promised to end the isolation of Northern Cyprus, but has done little about it. That is not justice. The Cyprus issue must be resolved. The unification that so many of us want to see must be brought about in a manner which meets the concerns and interests of both communities on the island, not just one.

I welcome the opening of negotiations with Turkey. Those negotiations will last for many years. Commissioner Rehn has correctly observed that for Turkey the journey is as important as the destination. What is clear is that the prospect of Turkey's accession will have a catalytic effect on the nature of the European Union; the EU will have to drop its integrationist ambitions and become a looser community of sovereign nations. This will be of enormous benefit to us all.

 
  
MPphoto
 
 

  Vural Öger (PSE). Herr Präsident! Wir haben hier im Dezember vorigen Jahres eine Entscheidung getroffen. Das Europäische Parlament hat mit 402 zu 216 Stimmen dafür gestimmt, dass die Aufnahmeverhandlungen mit der Türkei begonnen werden.

Nun ist mir unverständlich, dass manche dies scheinbar nicht verdaut haben, und dass das Ganze noch mal in Frage gestellt wird. Wo bleibt denn die Glaubwürdigkeit dieses Parlaments, wenn man sich für etwas entscheidet und es dann noch mal in Frage stellt!

Das ist die eine Sache, die andere Sache ist die mit Zypern: Ich würde sehr gerne sehen, dass die gleiche Vehemenz, mit der man hier für die Anerkennung Zyperns durch die Türkei eintritt, auch einem Teil der zyprischen Nation zuteil wird, nämlich dem türkischen Teil, für den man auch ein Herz haben sollte, indem man sagt: Machen wir Druck auf die zyprische Regierung, damit endlich eine Wiedervereinigung stattfindet, wie sie entsprechend einem anderen Plan vorgesehen ist.

Einseitigen Druck halte ich für unfair, denn letzten Endes geht es auch um einen Teil der Nation, nämlich um die türkischen Zyprer, die wirklich zu kurz gekommen sind, die nicht zu ihrem Recht gekommen sind. Die Rechte dieser Menschen müssen im Parlament auch berücksichtigt werden.

Zypern als Republik besteht nicht nur aus den griechischen Zyprern, es gibt dort auch türkische Zyprer. Und wer tritt in diesem Parlament für die Rechte dieser Menschen ein?

 
  
MPphoto
 
 

  Marios Matsakis (ALDE). Mr President, there is no Turkish part of Cyprus, just as there is no Greek part of Cyprus. There is only one Cyprus: the Republic of Cyprus, which is internationally recognised.

Some of us consider that starting accession negotiations with a country that does not recognise one of our Member States, continues to occupy part of EU territory and has an abysmal human rights record is totally nonsensical. Equally, the idea that Turkey must join the EU in order to be transformed is incomprehensible. By the same argument, we should get Iraq, Afghanistan, Cambodia, Nepal and many other not-so-democratic countries to join the EU. A woman does not get married to her rapist in order to reform him. She stays well away from him and hopes he is put in prison for a long time. Let us stop behaving like a subordinate of the United States. If Mr Bush, in his plentiful wisdom, thinks that Turkey is so great, let him have it join his own country!

Trying to get Turkey to become an EU Member is turning from a bad joke into a nightmare, and our citizens, who will pay dearly for our mistakes, realise this much better than we think they do. Let us stop insulting their intelligence. Turkey is an undemocratic, highly aggressive and super-problematic country and is light years away from European standards and values. Let us not turn 3 October into a black Monday for Europe, and let us vote against accession.

(Applause)

 
  
MPphoto
 
 

  Philippe de Villiers (IND/DEM). Monsieur le Président, je demande l'annulation pure et simple de la négociation qui doit commencer le 3 octobre prochain. Je demande au gouvernement français de brandir le 3 octobre prochain au matin le veto de la France et de quitter la table de la négociation. Si la négociation commence le 3 octobre prochain, le processus sera difficilement réversible et l'Europe prendra deux risques: le premier, de se déshonorer en négociant avec un pays qui refuse de reconnaître l'un des États membres de l'Union européenne. Le deuxième, celui de se dissoudre. L'Union européenne n'est pas capable aujourd'hui, hélas, de résoudre ses problèmes, notamment, de délocalisation et d'immigration. Elle se chargerait ainsi de problèmes supplémentaires en matière de délocalisation et d'immigration. C'est la raison pour laquelle j'invite les uns et les autres à avoir une position claire et je m'adresse à M. Cohn-Bendit, qui a interpellé les sceptiques sur la question de la Turquie. Je lui pose la question suivante: Monsieur Cohn-Bendit, êtes-vous du côté des Turcs qui continuent à nier le génocide arménien?

(Applaudissements)

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Vos questions seront transmises respectivement à M. Cohn-Bendit et au gouvernement français.

 
  
MPphoto
 
 

  Ville Itälä (PPE-DE). Arvoisa puhemies, me olemme nyt ottamassa EU:n kannalta suuren historiallisen askeleen. Olemme ensimmäisen kerran laajentumassa Euroopan rajojen yli. Me emme enää puhu Euroopan unionista vaan suurvallasta.

Neuvottelujen avaamiseen Turkin kanssa liittyy kuitenkin suuria riskejä. Ensinnäkään Kyproksen etuja ei saa loukata vain sen takia, että vastassa on suuri maa Turkki. Se, että Turkki ei tunnusta yhtä jäsenmaata, on osoitus asenteesta, jolla Turkki on lähdössä neuvotteluprosessiin. Jos neuvottelut nyt aiotaan aloittaa ilman, että Turkki on tunnustanut Kyproksen, koko prosessi on varsin nöyryyttävä koko Euroopan unionille. Turkki sanelee meille, miten edetään eikä päinvastoin.

Monien valtioiden päämiehet ovat korostaneet aikaisemmin vaatimusta Kyproksen tunnustamisesta. Toivottavasti he eivät nyt peräänny vaatimuksistaan. Itse olen pienen valtion edustajana erittäin huolestunut siitä, että me sallimme Turkin kävellä Kyproksen yli. Ilmeisesti Ranskan ja Hollannin kansanäänestyksistä ei ole opittu mitään.

Erityisen huolestunut olin kollegojen Schulzin ja Cohn-Benditin puheista. He olivat niin innostuneita EU:n suurvalta-ajatuksesta, että he eivät kiinnittäneet huomiota pienen Kyproksen asemaan. He eivät puhuneet Turkin vähemmistöjen asemasta, kristittyjen, kurdien tai edes naisten asemasta Turkissa. Jos he haluavat ainoastaan EU:sta suurvaltaa eivätkä samalla vaadi tiukasti ihmisoikeusasioiden edistämistä Turkissa, voidaan vain kysyä, missä rasismi oikein on?

(Suosionosoituksia)

 
  
MPphoto
 
 

  Emine Bozkurt (PSE). Voorzitter, afgelopen week was ik in Turkije om te spreken met NGO's en de regering over mijn verslag over vrouwenrechten in Turkije, dat voor de zomer door dit Parlement is aangenomen. De regering neemt het verslag zeer serieus en is begonnen nieuwe projecten en wetten te implementeren. De minister wist me zelfs te vertellen dat het aantal opvanghuizen van 15 naar 26 is verhoogd.

Terwijl ik in Turkije was, zijn er veel dingen gebeurd die de gemoederen in Turkije en de Europese Unie flink bezig hebben gehouden. Het ging met name over een conferentie over de Armeense kwestie, de vervolging van Pamuk, het al dan niet erkennen van Cyprus en het sluiten van een organisatie die zich inzet voor rechten van homoseksuelen, Kaos-GL.

Als ooggetuige kan ik u vertellen dat de conferentie over de Armeense kwestie wel degelijk is doorgegaan, ook al werd in diverse media het tegenovergestelde beweerd. Uiteindelijk vond de conferentie plaats op de Bilgi-universiteit waar ik toevallig op hetzelfde moment een speech hield over vrouwenrechten.

Ook heb ik in Turkije met de schrijver Orhan Pamuk gesproken. Hij heeft goede hoop dat de zaak met een sisser zal aflopen. Hij was ook enigszins verbaasd over de commotie in Europa. Het geval van Pamuk geeft aan hoe belangrijk de vrijheid van meningsuiting is. Een regering kan zich misschien niet met de onafhankelijke rechtspraak bemoeien, maar kan wel degelijk wetten veranderen die aanleiding geven tot verwarring bij interpretatie.

Wat Cyprus betreft werd mij op het hart gedrukt dat de Turkse regering zeker van plan is Cyprus te erkennen, wanneer er een duurzame oplossing voor het hele eiland is gevonden. Het goede nieuws over de homorechtenorganisatie Kaos-GL is dat deze nog steeds actief is. Maar ik roep hierbij de Turkse regering op om NGO's als deze ongemoeid te laten. Ook zij moeten openlijk kunnen meedoen aan het publieke debat.

Ik roep ook zowel Turkije als de EU op te onthouden wat er op het spel staat als de onderhandelingen over het lidmaatschap starten op 3 oktober. Ik wens Turkije en de EU veel wijsheid en geduld voor de 3e oktober en de tijd daarna.

 
  
MPphoto
 
 

  Karin Resetarits (ALDE). Herr Präsident! Warum ist die Entrüstung über die Haltung der Türkei bezüglich Zypern derart groß? Weil wir damit von uns selbst ablenken, weil uns die Türken den Finger in eine offene Wunde legen. Am 1. Mai 2004 hätte die Europäische Union die Garantie für Frieden auf der Mittelmeerinsel übernehmen sollen – dies haben wir aber nicht getan. Keines der Versprechen wurde gehalten. Weder haben wir Nordzypern aus der Isolation geführt, noch die zugesagten 259 Millionen Euro zur Sanierung der Wirtschaft eingesetzt.

Nicht nur die Republik Zypern muss von der Türkei anerkannt werden. Wir müssen endlich die türkischen Zyprer in dieser Republik als Menschen gleichen Rechts anerkennen. Nicht einmal an internationalen Sportveranstaltungen dürfen die jungen Nordzyprer teilnehmen – geschweige denn sind sie uns als Mitglieder oder Beobachter im Parlament willkommen. Wenn wir im Ankara-Abkommen sagen, wir wollen untereinander alle Häfen und Flughäfen öffnen, dann muss das auch für den Hafen von Famagusta und den Flughafen Ercan gelten. Gleiches Recht für alle! Oder sind Türken Menschen zweiter Klasse?

 
  
MPphoto
 
 

  Françoise Grossetête (PPE-DE). Monsieur le Président, il est inconcevable de souhaiter faire l'Europe avec et pour les Européens et de ne pas écouter leur opinion sur la candidature de la Turquie. Les citoyens nous ont demandé une pause. Eh bien, l'Europe obscure, celle de nos chefs d'État et de gouvernement, montre, une fois de plus, qu'elle n'en a rien à faire. C'est un bras d'honneur à la démocratie. Rien ne pourra donc arrêter ce processus d'adhésion de la Turquie, adhésion de ce pays qui n'a pas le courage de demander pardon pour le génocide des Arméniens. Ce pays qui ne reconnaît pas l'existence de nos amis chypriotes. Or, le Conseil nous a dit que cette reconnaissance constituait un élément fondamental. Pour moi, c'est un élément indispensable. Ce pays connaît encore la torture, la discrimination vis-à-vis des femmes, ne respecte pas les minorités et la liberté de culte; il n'a rien à faire dans l'Union européenne. De qui se moque-t-on?

Pour rassurer l'opinion publique, le Conseil nous affirme aujourd'hui que la Turquie sera, grâce à cela, très différente. Ou bien alors on nous dit que les conditions de négociation seront tellement difficiles qu'elles feront capoter ces négociations. Quelle hypocrisie! Et qu'en pense le peuple turc? Et l'Europe dans tout cela. L'Europe est en crise, et cette crise est grave. Ses institutions ne lui permettent pas de fonctionner correctement à vingt-cinq. Elle n'a toujours pas de budget pour l'avenir.

Merci à la présidence britannique, dont le seul bilan sera celui d'avoir subi la pression américaine pour l'adhésion de la Turquie. Cette Europe se refuse à se prononcer sur ses frontières, où est passé notre projet européen d'intégration? On nous dit que cette adhésion est nécessaire pour notre économie et notre sécurité. Eh bien, dans ce cas, proposons à la Turquie un partenariat stratégique pour un projet fort de coopération avec cette première couronne de l'Europe que constituent la Russie, nos nouveaux voisins de l'Est, la Turquie et le Maghreb. La Turquie n'a pas vocation à rejoindre l'Union européenne. La vérité nécessite d'avoir le courage et la détermination d'exiger que l'ouverture des négociations puisse déboucher sur ce partenariat. Malheureusement, l'Europe poursuit sa fuite en avant avec la lâcheté que nos concitoyens n'acceptent plus.

(Applaudissements)

 
  
MPphoto
 
 

  Σταύρος Λαμπρινίδης (PSE). Κύριε Πρόεδρε, η αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ στηρίζει το κοινό ψήφισμα για την Τουρκία, αν και απέχει από το τέλειο. Όπως στηρίζει επίσης, από την αρχή αυτής της μακράς διαδικασίας, την προοπτική πραγματικής ένταξης της Τουρκίας, με πραγματικά δικαιώματα και πραγματικές υποχρεώσεις.

Αυτό σημαίνει ότι η έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία δεν συνεπάγεται ότι όλα είναι διαπραγματεύσιμα. Από τη μια πλευρά δεν είναι διαπραγματεύσιμη η ειλικρινής βούληση της Ένωσης να δει μια μέρα μια ευρωπαϊκή Τουρκία ισότιμο μέλος. Από την άλλη, δεν είναι διαπραγματεύσιμη η υποχρέωση πλήρους εφαρμογής του Πρωτοκόλλου από την Τουρκία. Ούτε είναι διαπραγματεύσιμη η υποχρέωση αναγνώρισης της Κύπρου από την Τουρκία.

Αν οι υποχρεώσεις αυτές μετατραπούν σε απλό ευχολόγιο, θα είναι καταστροφικό. Χρειάζονται επομένως καθαροί στόχοι, χρονοδιαγράμματα, καταληκτικές ημερομηνίες και κυρώσεις για την μη εκπλήρωσή τους. Το οφείλουμε στο λαό της Τουρκίας, στα εκατομμύρια των πολιτών της που επιθυμούν ειλικρινά μία ευρωπαϊκή, δημοκρατική, ευημερούσα και ειρηνική χώρα. Και το οφείλουμε εξίσου στους Ευρωπαίους πολίτες, για να καταπολεμήσουμε τον εύκολο και επικίνδυνο τουρκοσκεπτικισμό. Πρέπει να τους παράσχουμε τη βεβαιότητα ότι η ένταξη της Τουρκίας θα προέλθει από μία έντιμη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση και όχι από ένα ανατολίτικο παζάρι.

 
  
MPphoto
 
 

  Γιώργος Δημητρακόπουλος (PPE-DE). Κύριε Πρόεδρε, κύριε Προεδρεύοντα του Συμβουλίου, κύριε Επίτροπε, αφού σας ξεκαθαρίσω ότι η αντιπροσωπεία της Νέας Δημοκρατίας στηρίζει και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, θέλω να επισημάνω ορισμένες υποχρεώσεις που ακριβώς, λόγω της ευρωπαϊκής προοπτικής και των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, έχει η Τουρκία.

Πρώτον, η άμεση αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας που είναι, όπως όλοι γνωρίζετε, χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την οποία πρόσφατα τοποθετήθηκε σωστά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Δεύτερον, η τήρηση όλων και χωρίς υπαναχωρήσεις των υποχρεώσεων που απορρέουν από το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, το οποίο η Τουρκία υπέγραψε.

Τρίτον, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, και ιδιαίτερα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Τέταρτον, ο σεβασμός των θρησκευτικών δικαιωμάτων και ιδιαίτερα ο σεβασμός του ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Πέμπτον, δεν θέλω να ανοίξω νομική συζήτηση αυτή τη στιγμή, θέλω όμως, κύριε Επίτροπε, να επιστήσω την προσοχή σας στις συνομιλίες που έχετε με την Τουρκική Κυβέρνηση και να σας ζητήσω να μεριμνήσετε και να διασφαλίσετε ότι η Τουρκική Κυβέρνηση δεν - υπογραμμίζω - δεν θα στείλει προς κύρωση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση και την μονομερή δήλωση περί μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τέλος, είναι σαφές ότι μία υποψήφια χώρα πρέπει το συντομότερο δυνατό να βελτιώσει τις διμερείς σχέσεις της με όλες τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 
  
MPphoto
 
 

  Παναγιώτης Μπεγλίτης (PSE). Κύριε Πρόεδρε, όσοι υπερασπιζόμαστε με συνέπεια και αποφασιστικότητα την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, χαιρετίζουμε το θετικό γεγονός της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων που μπορεί να συμβάλει στον βαθύ δημοκρατικό μετασχηματισμό της τουρκικής κοινωνίας στην ειρήνη, στην ευημερία και στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής.

Μόνο μια ειλικρινής στρατηγική καθαρών στόχων και σαφών μηνυμάτων από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να είναι αποτελεσματική απέναντι στην Τουρκία. Η συνεπής υπεράσπιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας δεν αποτελεί λευκή επιταγή γι' αυτήν. Δεν μπορεί να ταυτιστεί με λογικές εκπτώσεων στην υλοποίηση των προϋποθέσεων και υποχρεώσεων που έχει αναλάβει. Η Τουρκία οφείλει να σεβαστεί την ευρωπαϊκή νομιμότητα και τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αρχές σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον ρόλο του οικουμενικού πατριαρχείου, τα θέματα της ελληνικής μειονότητας, το αρμενικό ζήτημα, τη διπλωματική αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Ένωσης εντός ενός σαφούς χρονικού πλαισίου.

Όλα αυτά τα ζητήματα, κύριε Πρόεδρε, είναι ζητήματα που συνδέονται με τον σεβασμό της ευρωπαϊκής νομιμότητας και την ίδια την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 
  
MPphoto
 
 

  Ursula Stenzel (PPE-DE). Herr Präsident! Die Türkei macht es den Europa-Parlamentariern nicht leicht. Wir müssen uns die Frage stellen: Was gilt? Was gilt in Sachen Zypern? Die indirekte Anerkennung durch die Ausdehnung des Zollabkommens ist auf der einen Seite vorhanden, aber gleichzeitig wird einseitig erklärt, dass man Zypern eben nicht anerkennt.

Das ist ein einmaliger Fall in der Geschichte der Aufnahme von Beitrittsverhandlungen. Es ist verständlich, dass die Türkei diese Haltung einnimmt, aber wir als Parlamentarier müssen diese Haltung des Druckmittels nicht tolerieren.

Zweitens – bisher hat mich noch niemand überzeugen können, dass die Türkei die politischen Kriterien erfüllt. Auf dem Papier vielleicht, aber nicht in der Realität. Autoren, die das Kurden- und Armenierproblem beim Namen nennen, werden vor den Kadi geschleppt und vor Gericht gezerrt. Anwälte, die die Menschenrechte der Kurden verteidigen wollen, werden an der Ausübung ihres Mandats gehindert. Frauenfragen will ich hier gar nicht ansprechen, sie sind weit von den europäischen Standards entfernt.

Die EU hat sich verpflichtet, die Verhandlungen mit der Türkei aufzunehmen, weil sie sich Fortschritte in der Menschenrechtsfrage erhofft. Aber die Crux ist, dass wir hier zweierlei Maß anlegen. Wir behandeln die Türkei wesentlich toleranter als beispielsweise Kroatien, das in dieser Frage wesentlich mehr Fortschritte auf den Tisch legt und den Aktionsplan entsprechend der Task Force des Europäischen Rates erfüllt.

Der Bericht Eurlings versucht die Quadratur des Kreises. Wenn der offene Ausgang der Verhandlungen nicht in irgendeiner Form hier festgeschrieben wird, wenn diese Minimalforderungen, diese zwei Zusatzanträge, die die EVP-DE hier stellt, vom Europäischen Parlament nicht erfüllt werden, dann bin ich dafür, dass man diesen gesamten Bericht ablehnt, um vor dem 3. Oktober ein Zeichen zu setzen, auch in Richtung des Rates.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Libor Rouček (PSE). V prosinci loňského roku jsem zde řekl, že Evropská unie by měla dostát svým závazkům a ocenit pokrok, kterého Turecko dosáhlo. Já bych chtěl dnes tuto výzvu zopakovat. Jak stanoví rezoluce, o které zde budeme hlasovat, Turecko formálně splnilo všechny podmínky tak, aby 3. října s Tureckem mohla být zahájena přístupová vyjednávání.

Ta přístupová vyjednávání znamenají počátek dlouhodobého procesu s otevřeným koncem. Bude v první řadě záležet na našich tureckých přátelích, zda budou schopni přijmout všechny požadavky, všechny kritéria, které byly nuceny přijmout i země, které se staly členem Evropské unie v loňském roce. Jsou to politické požadavky, je to otázka lidských a občanských práv, je to připravenost v ekonomické oblasti, jsou to další a další záležitosti, ale já myslím a jsem toho názoru, že Evropská unie by měla dát šanci našim tureckým přátelům a pokusit se tuto pro mnohé velmi těžkou překážku překonat.

 
  
MPphoto
 
 

  Zbigniew Zaleski (PPE-DE). Monsieur le Président! W treści zawarte są wszystkie problemy. Prędzej spodziewałbym się trudności na bazie może religijnej, ideologicznej, a tutaj się okazuje, że Turcja sprawia kłopoty na poziomie politycznym czy dyplomatycznym. Powstaje zasadnicze pytanie: czy to Turcja chce odpowiedzialnego wejścia do Europy, czy to Europa chce przyjąć Turcję nieodpowiedzialnie za wszelką cenę, w myśl socjalistycznego internacjonalizmu albo tak, jak koleżanka ładnie, romantycznie powiedziała, w myśl miłości? Ładne to, co prawda.

Czy nie mamy tutaj, Monsieur le Président, do czynienia z mechanizmem złapania się we własnej pułapce, którą się nazywa czasem regułą "too much invested to quit", "trop investi à quitter"? W myśl tej zasady, czy nie jest tak, że Europa zaszła zbyt daleko w kierunku Turcji – mimo jej zachowań jak kapryśnego dziecka szantażującego rodziców – że nie wypada jej ani wycofać się, ani też nie wie, czy ma w "repertuarze" inne rozwiązania dla "konwiwencji" i wspólnej przyszłości.

Czy Europa instytucjonalna, w przeciwieństwie do Europy obywatelskiej nie pogubiła się trochę? Życzę nam, aby się odnalazła a ramy czasowe nie mogą tu być ograniczeniem.

J'étais bref, Monsieur le Président.

 
  
MPphoto
 
 

  Nicola Zingaretti (PSE). Signor Presidente, onorevoli colleghi, la Turchia è un paese in cammino, non è più quello di ieri, proprio il rapporto con l'Europa ha spinto il paese verso importanti riforme.

La Turchia di oggi non potrebbe certo entrare nell'Unione, non stiamo discutendo di questo e nella risoluzione che approveremo figurano mille condizioni. Discutiamo sulla possibilità di rilanciare l'Europa come protagonista e promotore di un progetto democratico e di stabilità in un'epoca in cui nel mondo hanno prevalso scelte politiche folli, fondate sull'odio, sulle paure, sulla presunzione di esportare la democrazia con le bombe. Simili scelte che hanno prodotto morte, insicurezza e maggiore instabilità.

Basta cedere alle paure, occorre una svolta, un segnale, direi un'altra politica, come la proposta di Zapatero-Erdogan accolta da Kofi Annan concernente un'alleanza di civiltà. Dico dunque sì all'apertura dei negoziati nel nome della sicurezza di cittadini dell'Europa, nel nome della pace, nel nome della lotta al terrorismo che, per essere efficace, deve anche essere fatta di scelte politiche che isolano i terroristi, nel nome della forza dell'Europa in quanto modello democratico esportatore di valori democratici.

 
  
MPphoto
 
 

  György Schöpflin (PPE-DE). Mr President, two principles appear to be clashing where Turkey is concerned. Which is more important: democracy and the Copenhagen criteria or Turkey's significance as a geo-strategic partner? There is a serious danger that those who favour the geo-strategic argument are underestimating the gaps in Turkey's democratic attainments to date.

Views are deeply divided as to whether matters are improving or deteriorating in terms of meeting Copenhagen criteria. The decision to press charges against Orhan Pamuk on grounds of having libelled the Turkish Republic because he had spoken critically of the Armenian genocide and the treatment of the Kurdish minority is deeply worrying. In a fully democratic state these cannot be grounds for criminal proceedings.

There are those who would overlook these and many other shortcomings on Turkey's part, not least by saying that they are 'road accidents'. The trouble with that approach is that it gives too much leeway to those who are not really interested in the democratic transformation of Turkey. Equally, it disheartens the country's committed democrats. What is the point of being committed to democracy if others can get away with non-democratic behaviour?

All this raises a difficult question: does the Turkish Government have control over all the institutions of the Turkish state? If it does not, then there is no way that Turkey can comply with Copenhagen criteria. That in turn raises the even more difficult problem of the Turkish armed forces, which still have the right to intervene in the political process as guardians of secularism and the country's territorial integrity. Is that compatible with Copenhagen criteria?

(Applause)

 
  
MPphoto
 
 

  Douglas Alexander, President-in-Office of the Council. Mr President, I thank you for this opportunity to address Parliament in response to what has been both a timely and an emotive debate. I would like to shall begin, however, by echoing the earlier remarks made by Commissioner Rehn in welcoming to Parliament the Bulgarian and Romanian observers.

I welcome also the timeliness of this debate and the genuine efforts of Mr Brok and other Members of this Parliament to ensure a broad base of support, so that the voice of the European Parliament is genuinely heard before 3 October.

I should also like to thank Commissioner Rehn for his contribution to the earlier discussions. The terms and substance of his contributions evidence the extent to which a common approach is being taken by the Presidency and by the Commission on the important issues facing us.

I pay tribute to Mr Brok and his predecessor as rapporteur, and indeed to the leaders of all the political groupings we have heard from today, in setting out their views so clearly. I would like to take this opportunity to recognise the work of other Members of the European Parliament, for example Mrs Pack's work in relation to women's rights in Turkey, which I think has been evidenced by both the experience and the expertise brought to our discussions and deliberations this morning.

I ask Parliament's forgiveness for not seeking to respond to every specific point that has been raised during the course of what has been a long but nonetheless illuminating debate. Instead, let me try to address the main themes that were picked up on by a number of different speakers.

I shall start with the general point alluded to by Mr Wurtz, which was that the Presidency is steering the Council to fulfil the mandate of the December European Council's conclusions, which were then indeed reaffirmed by the June Council. The decision essentially to open negotiations with Turkey on 3 October has therefore already been taken. Our job as the Presidency is to ensure that the conditions are met and that the framework for doing so is agreed.

In this context let me touch on the issue of Croatia, which was alluded to by Mr Brok, Mr Poettering and indeed by Mr Schulz. Turkey and Croatia are of course separate issues. Conditions have been set out for both and the Council will make decisions independently on the basis of an assessment of those objective criteria. I am pleased, however, that in the case of both countries it is clear already that the anticipation of making further progress in relation to both countries' desire to be part of the European family has brought significant progress, as was recognised explicitly by Mr Duff in his contribution this morning.

I shall also address some of the specific questions that were raised. Concerns were raised about Turkey's statement prior to 3 October. It is important to recognise specifically that concerns were raised in relation to the recognition of Cyprus and the implementation of the AAP. The Council's position on both of these matters is clear, and indeed was set out in the declaration which I quoted in my introductory remarks.

I will let Commissioner Rehn reply to the specific points relating to your letter to him, but the Council's position on the need for full implementation, including the statement, has already been made clear. Indeed, the need for monitoring is also set out.

Specifically in relation to the reforms that have already been undertaken, but also, more significantly, continue to need to be taken, I have noted very carefully the concerns expressed here this morning, whether in relation to the position of minorities, to the freedom of religion and expression or, indeed, more broadly on the issue of human rights.

Commissioner Rehn has already commented on the specific issue of the case of Orhan Pamuk, the distinguished Turkish writer. I would, however, respectfully remind Parliament that the draft negotiating framework, and the overall reform process set out by the Commission, are designed to address exactly those concerns. Indeed, that is one of the reasons why both the Commission and the Council has been so keen to take forward the process of negotiation to ensure further progress in relation to the reforms. It is also worth reflecting at this point in our debate on the words of Mrs Bonino, who made clear that the European Union process has already achieved a huge amount within Turkey, notwithstanding the fact that there is much further progress to be made.

One question left hanging in the air somewhat in some of the contributions has been to ask what the ultimate goal of the discussions and the process being taken forward is. Again, the starting point in responding to that question is to recall the conclusions of the December Council of 17 December 2004. Let me quote directly from the conclusions: 'the shared goal of the negotiations is accession'. However, the statement also went on to say that 'these negotiations are an open-ended process, the outcome of which cannot be guaranteed beforehand'. So let us be very clear that the shared goal of negotiations was full accession, but, equally, the conditionality inherent in that statement was very clear.

I have also taken note today of the concerns that have been expressed over the absorption capacity of the Union. Indeed, this is reflected in the Commission's draft negotiating framework.

Some speakers referred to the need for a settlement in Cyprus and this is, of course, an important and sensitive issue. However, I welcome the Parliament's recognition of the importance of widespread support being garnered for the UN process, and again that is reflected in the Council's earlier declaration.

The final point I want to touch on is the issue of the Constitution. Many have talked about it in relation to Turkish accession. I would, however, respectfully remind Parliament that there will be further opportunities for discussion on the European draft Constitutional Treaty. Indeed, the June decision of the European Council was to have a further rendezvous and revisit this issue in spring 2006. That does not remove the obligation on the Council or the Commission to continue to make progress on a range of areas concerning Europe's future in the meantime. That is what we intend to do. I value the contributions made in relation to our thinking about Turkish accession and particularly value the opportunity to have heard the views of MEPs at this particular stage, given the imminence of the decision and the process now being taken forward.

 
  
MPphoto
 
 

  Olli Rehn, Member of the Commission. Mr President, I compliment Mr Alexander, especially as regards the questions about the legal nature of the declaration. Like him, I will skip the small talk and get straight down to business.

Honourable Members have asked whether the Commissioner can provide a written statement from the Turkish Government concerning the ratification process and the nature of the declaration. I take this question very seriously and I am willing to ask for details of the ratification process from my counterparts in the Turkish Government. We need to take into account that Turkey has a parliamentary system – thank God, it is a parliamentary democracy. It is the Turkish Grand National Assembly that will have to ratify the Ankara Protocol, not the Government of Turkey. I am sure that as parliamentarians you well understand the order of business and will agree that it would be a very delicate matter and indeed questionable for a Commissioner to give guarantees on behalf of the European Parliament.

The key point that needs to be underlined again is that the declaration made by the Turkish Government can in no way call into question Turkey's obligations. The protocol has to be fully and properly implemented and the declaration does not in any way reduce the legal relevance of the Turkish signature of the protocol.

There is also a very strong revision clause in the EU declaration that the Member States adopted last week, which refers to 2006. Moreover, we have all the necessary means to make sure that full implementation takes place, for otherwise there will be direct consequences for the progress of negotiations. There is a very clear and strong conditionality – and please let us not underestimate the intelligence of Turks. They know that in order to make progress in the negotiations they must fully implement the protocol, as they have signed it and will soon ratify it.

Concerning the prospect of new peace processes in Cyprus, which was referred to in many speeches, the European Union remains fully committed to our overall objective, which is the reunification of Cyprus. In that context, I would like to recall the declaration by the EU and Member States, which agreed last week, and I quote, 'on the importance of supporting the efforts of the United Nations Secretary-General to bring about a comprehensive settlement of the Cyprus problem'.

The Commission remains ready to assist the United Nations wherever possible, as proactively as we have done, and we will continue this work with determination in the future. However, let us be frank and open here: the keys to the solution are in the hands of the two communities and it is high time that both communities engaged in a serious dialogue with each other, so that Cyprus can become a Member State like all others, united and in peace.

Both communities are keenly interested in a solution and they are best placed to address the critical issues. Certainly, we also expect Turkey to continue to work constructively towards a settlement and support the resumption of the UN efforts.

Let us also recall what today's vote is all about. It is about concluding a procedure on the EU side, relating to a commitment that we have ourselves demanded, even insisted on, from Turkey. Now that we have achieved this, there are some on our side who say 'no thanks'. Seriously, I cannot help comparing this to a rather strange situation on a football field. Imagine that your team has worked very hard for 89 minutes to score a winning goal. Finally the striker is alone in the box, he passes the goalkeeper and he is just about to put the ball into the empty goal when suddenly the coach shouts 'stop, turn round and bring the ball back'! Maybe this makes sense to some but certainly not to me. To my mind it is rather like an own goal.

Moreover, it is difficult to understand why this House would want the Customs Union to apply only to Germany but not to Poland, to Greece but not to Cyprus. Again, this may make sense to some but not to me. By voting for assent now, you will help to extend the Customs Union to all new Member States of the European Union.

Finally, and this is extremely important, I want cordially to ask honourable Members, for the sake of Europe, not to weaken our negotiating position by postponing assent to the protocol. Instead, by voting for assent now, we will be giving the European Union far greater credibility in its demand for rapid ratification by the Turkish Grand National Assembly. That should be our objective.

Please let us keep this main target in mind and, for the sake of our credibility and for the sake of Europe, let us vote in favour of assent.

 
  
MPphoto
 
 

  Bernd Posselt (PPE-DE). Herr Präsident! Es wurde vorhin gesagt, man muss die persönliche Erklärung zum Schluss der Debatte abgeben. Wir sind jetzt am Schluss, und ich würde gerne eine persönliche Erklärung abgeben.

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Si vous voulez intervenir au titre de l'article 145, vous disposez d'un maximum de trois minutes.

 
  
MPphoto
 
 

  Bernd Posselt (PPE-DE). Herr Präsident! Der Kollege Cohn-Bendit hat diejenigen, die gegen den EU-Beitritt der Türkei sind, beschuldigt, sie würden auf einer Welle des Rassismus und Antiislamismus surfen. Ich möchte ganz klar sagen, dass ich der Meinung bin, dass die islamischen Bosnier Europäer sind, dass die islamischen Albaner Europäer sind, dass unsere muslimischen Mitbürger in der EU Europäer sind, dass aber zum Beispiel die christlichen Äthiopier keine Europäer sind.

Meine Bedenken gründen sich darin, dass die Türkei schlichtweg kein europäischer Staat ist. Wenn man dies als rassistisch und antiislamisch bezeichnet, dann verfälscht man die Tatsachen. Dies ist eine gezielte Diffamierung, die ich zurückweisen möchte. Der Kollege Cohn-Bendit hat selbst ein wenig differenziert zwischen selbstverständlichen Europäern und einem Schritt nach Eurasien. Das war eigentlich ein ganz kluger Ansatz. Den hat er aber wieder zunichte gemacht, als er gezielt begonnen hat, diejenigen, die die Lage kritisch sehen, als rassistisch zu diffamieren. Und das weise ich zurück!

(Der Präsident entzieht dem Redner das Wort.)

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Monsieur Posselt, je vais vous interrompre, ce n'est pas un fait personnel mais une continuation du débat que nous ne pouvons pas reprendre.

 
  
MPphoto
 
 

  Werner Langen (PPE-DE). Herr Präsident! Ich möchte eine persönliche Erklärung abgeben. Der Vorsitzende der PSE-Fraktion hat in der Debatte behauptet, ich sei früher für eine Vollmitgliedschaft der Türkei in der Europäischen Union gewesen. Das ist und war nie der Fall. Ich möchte das klarstellen. Ich habe mir das Protokoll der Debatte vom 13. Dezember 1995 besorgt. Dort ging es ganz klar ausschließlich um die Frage eines Ja oder Nein zur Zollunion. Ich habe damals gegen Herrn Schulz für die Zollunion gekämpft. Er hat sie abgelehnt. Das, was heute hier gesagt wurde, ist eine klare Verdrehung der Wahrheit.

(Beifall)

 
  
MPphoto
 
 

  Le Président. – Le débat est clos.

J'ai reçu 6 propositions de résolution(1) déposées sur la base de l'article 103, paragraphe 2, du règlement.

Nous suspendons la séance en attendant l'heure des votes.

DÉCLARATIONS ÉCRITES (ARTICLE 142)

 
  
MPphoto
 
 

  Richard Corbett (PSE). I fully support the opening of accession negotiations with Turkey this autumn. They will no doubt be long and difficult, but if agreement can be reached and if Turkey meets all the necessary conditions regarding the functioning of democracy and respect for human rights including the rights of minorities then there is no reason of principle why it should not be entitled to join the European Union.

I reject the arguments of those who object to Turkey’s membership on the ground that Turkey is not “European”. That argument was settled years ago when we accepted Turkey’s membership of the Council of Europe. Opponents of Turkey’s membership try to equate “European” with “Christian”. Yet Islam has played a part in Europe’s history and culture for centuries. In any case, the motto of the European Union is “unity with diversity”. We are not trying to harmonise cultures but to find ways of working together whilst keeping our various identities. By reaching out to Turkey we underline that the EU is not based on an exclusive European identity, but of an inclusive one.

 
  
MPphoto
 
 

  Bruno Gollnisch (NI). Monsieur le Président, mes chers collègues,

Le Parlement s'apprête aujourd'hui à donner son avis conforme à l'extension de l'accord d'Ankara aux dix nouveaux membres de l'Union européenne. Les députés du Front National refusent de s'y associer.

En effet, le gouvernement Turc a tenu à souligner que la signature de ce protocole n'était en aucun cas une reconnaissance de la République de Chypre. En d'autres termes, il dénie toute existence légale à un pays qui est un membre à part entière de cette Europe où il veut s'imposer.

En présence de cette exclusion, la déclaration du Conseil du 21 septembre est un véritable scandale. En effet, le Conseil ne tire aucune conséquence de la prise de position du gouvernement turc. Il se borne à demander qu'en 2006, Ankara respecte ces engagements envers tous les pays de l'Union européenne. Mais en attendant, la clause de réserve voulue par la Turquie produira tous ses effets !

La seule réponse possible serait non seulement de remettre en cause la signature du protocole, mais aussi de renoncer définitivement à l'ouverture des négociations d'adhésion avec la Turquie, qui d'évidence ne sont pas la bonne voie pour des relations apaisées et mutuellement profitables.

 
  
MPphoto
 
 

  Alyn Smith (Verts/ALE). Either the Parliament continues to engage with such forces of progress as exist in Turkey, or we can throw away all leverage we have. It grieves me that the Parliament has today thrown a series of unnecessary inconsistencies into our Report. Turkish recognition of Cyprus, respect for human rights, better treatment of the Kurds, recognition of the Armenian genocide and many other issues must all be dealt with, as Turkey is currently far from any acceptable standards. The only way to raise such standards is to continue dialogue.

 
  
  

(La séance, suspendue à 11h50, est reprise à 12h05)

 
  
  

PRESIDENCIA DEL SR. BORRELL FONTELLES
Presidente

 
  
MPphoto
 
 

  Martin Schulz (PSE). Herr Präsident! Ich hatte wegen der Debatte zur Türkeipolitik um eine persönliche Erklärung gebeten infolge einer Bemerkung des Kollegen Langen, die nicht sehr freundlich an meine Adresse gerichtet war. Der Kollege Langen und ich haben uns aber während unserer Parlamentszugehörigkeit schon so oft hier gestritten und hinterher wieder vertragen, dass ich auf die persönliche Erklärung verzichten kann.

 
  
MPphoto
 
 

  El Presidente. Me alegro. La reconciliación está en la base del proyecto europeo.

Señor Brok, ¿quiere usted reconciliarse con alguien?

(Risas y aplausos)

 
  
MPphoto
 
 

  Elmar Brok (PPE-DE). Herr Präsident! Liebe ist das Größte, was wir erreichen können!

 
  
MPphoto
 
 

  El Presidente. Así me gusta, que vengan ustedes al Pleno en una actitud tan positiva.

 
  

(1) Voir Procés-verbal.

Jogi nyilatkozat - Adatvédelmi szabályzat