Az ülések szó szerinti jegyzőkönyve

2005. november 16., Szerda - Strasbourg

4. Éghajlatváltozás - A globális éghajlatváltozás legyőzése

  Die Präsidentin. Als nächster Punkt folgt die Gemeinsame Aussprache über die Erklärungen des Rates und der Kommission zum Klimawandel und den Bericht von Anders Wijkman im Namen des Ausschusses für Umweltfragen, Volksgesundheit und Lebensmittelsicherheit über die Strategie für eine erfolgreiche Bekämpfung der globalen Klimaänderung [2005/2049(INI)] (A6-0312/2005).

  Margaret Beckett, President-in-Office of the Council. Mrs President, there is now almost universal acceptance that climate change is a serious and an urgent problem. The IPCC predicts that global temperatures may rise by as much as 5.8°C by the year 2100. According to one insurance company, the estimated economic costs of global warming could double to USD 150 billion each year in the next 10 years, hitting insurers with USD 30-40 billion worth of claims. There is good evidence that the 2003 European heatwave was influenced by global warming and that, as Members will recall, resulted in 26 000 premature deaths, as well as costing USD 13.5 billion.

Those events and their associated price tags bring very close to home the reality of what unchecked climate change would mean for us. It is clear that the scale of a climate change problem is enormous and that it is pressing, and that is why the UK decided to make climate change a priority for our presidencies of both the G8 and the EU.

2005 has been a critical year for international climate change policy. The Kyoto Protocol has entered into force. The EU Emissions Trading Scheme is up and running and we are due, at the end of the year, to begin discussions on further action beyond 2012, something to which I will return.

The G8 represents only a small – albeit key – group of countries, but the progress we have made there will, I hope, have a major impact. The G8 summit discussions in July concluded with an ambitious communiqué. It included agreement from all members, including the United States, on the role of human activity in global warming and on the need for urgent action. There was also consensus on a package of actions to combat climate change through a diverse range of avenues: energy efficiency, cleaner power generation, research and development, financing of cleaner energy, managing the impacts of climate change, as well as combating illegal logging.

The G8 countries have engaged with the World Bank and other development banks to improve the harnessing of funding for clean technology and, crucially, they also agreed to begin a new dialogue between the G8 and other countries with significant energy needs on climate change, clean energy and sustainable development. The first meeting of that dialogue took place in London on 1 November. Mexico has offered to host a second meeting next year.

The Member States of the European Union were some of the first in the 1990s to recognise the dangers of global warming, the link to human activity and the need to reduce greenhouse gas emissions. As long ago as 1991 the Commission issued the first Community strategy aimed at limiting CO2 emissions and improving energy efficiency. In the light of the EU’s commitments under the Kyoto Protocol, it soon became clear that more needed to be done. So, in 2000 came the launch of the European climate change programme. Today the EU is taking the lead, for example in focusing on emissions from aviation, and we warmly welcome the Commission’s recent communication on reducing the climate change impacts of aviation. Its announcement of support for the inclusion of aviation emissions in the EU Emissions Trading Scheme is highly encouraging and we look forward to fostering progress in that area as a priority for our Presidency of the European Union.

Within Europe there is a clear recognition of the importance of energy efficiency in meeting the challenge posed by climate change and work is already under way to deliver energy efficiency savings throughout the Community. The energy services directive which we hope to agree by the end of the year is expected to provide a challenging first step, while the Commission’s Green Paper on energy efficiency published at the end of June should set the future blueprint for Europe’s energy efficiency strategy to 2020.

But despite all this work and effort, it is clear that emissions in the EU are not being reduced as quickly as we want and that urgent action is needed in all sectors, at both national and EU level. So I applaud the Commission’s decision to launch a new phase of the European climate change programme to look at what more can be done.

Alongside this, the Commission and Council are developing an EU medium- and long-term strategy for tackling climate change and will report on progress so far to the December European Council. Parliament’s input in this will be crucial, so the resolution that you have recently produced is an extremely valuable contribution to this process.

The UK Presidency has set out to create a fresh momentum in the wider international process in which the EU plays such a crucial role. That is why we put climate change on the agenda of our EU summits with China and India. These two countries are particularly important partners for the EU in tackling climate change. Both summits included useful bilateral discussions on energy security and efficiency.

A key element of the partnership with China is a new initiative on near-zero emissions for coal, with carbon capture and storage, to address the vital challenge of tackling the increasing greenhouse gas emissions from coal. We also agreed a new partnership with India. The EU-Russia summit too was an excellent chance to consider what experiences we can share with regard to the implementation of the Kyoto Protocol, to ensure its mechanisms are up and running as soon as possible.

In September, for the first time, Ministers from the Agriculture Council met Environment Ministers to discuss the impacts of climate change on agriculture in the EU. We also put climate change on the agenda of the Energy, Transport and Competitiveness Councils.

All this activity is leading to the first meeting in December of the parties to the Kyoto Protocol in Montreal, where, under the Protocol, parties will begin discussions on the next period after 2012. Let me make it quite clear that the EU and the UK remain absolutely committed both to the Kyoto Protocol itself and to the United Nations Framework Convention on Climate Change. As our Prime Minister Tony Blair said this week at the Lord Mayor’s banquet in London, the world needs a framework with the necessary targets, sensitively and intelligently applied over the right timeframe, that takes us beyond 2012. Perhaps I could ask colleagues to take particular note of the use of the word ‘targets’, because the UK has repeatedly stated that formal agreements with targets are absolutely essential in any international climate change regime, not least because they give incentive and certainty to the business community.

The informal G8 process is also hugely important, but it is complementary. It is not, and was never intended to be, a substitute for the Kyoto Protocol or for the United Nations Convention. I hope the work we have done this year through both presidencies will in fact be built on at Montreal.

Montreal will primarily be the celebration of a massive achievement: the entry into force of the Kyoto Protocol. There were times when it looked as though that might never happen, but the EU continued doggedly to work for such an outcome, and now here we are, with the world’s only credible, binding international agreement on controlling greenhouse gas emissions.

The EU set out our negotiating position for Montreal at the October Environment Council. First, we want to agree the Marrakesh Accords – the decisions that will form the rulebook of the Protocol. Secondly, we want to agree a compliance mechanism to ensure that parties to the Protocol keep to its rules. Thirdly, we want to seek to improve the way the Kyoto mechanisms – and here I am talking mainly about the clean development mechanism – work. Emissions trading, the CDM and joint implementation are all crucial elements to the Protocol and will remain essential in the years to come.

Finally, the Montreal Conference will look to the future and begin to discuss what happens when the first Kyoto commitment period ends in 2012. This last issue is likely to be by far the most delicate, as well as the most important, element. There is no question but that we want to build on the Kyoto Protocol post-2012 and that we have to launch a discussion under Article 3(9) of that Protocol to consider future commitments of the EU along with other Kyoto parties. However, it is also quite clear that for a global climate change regime to be truly effective, we need broader participation than the Protocol currently offers. At Montreal we will be looking for pathways towards a framework post-2012 which builds on and learns from the Kyoto Protocol as it stands and can include as many countries as possible.

The EU will clearly have to back our political ambition for the Montreal Conference of the Parties with real evidence that we are taking a lead in tackling climate change. The Kyoto Protocol also stipulates that, by the end of 2005, parties must demonstrate their progress in meeting their Kyoto commitments. This will be the ideal time for the EU to reaffirm our commitment to Kyoto, to meeting our emission reduction targets and to our obligations to assist developing countries. In preparing for the conference, we are assembling data, facts and figures to show the practical application of our political commitment. We know that we need to do more and we all stand ready to do more.

Today’s debate here in Strasbourg will allow us to take stock of the current situation and offer us a further opportunity to demonstrate to the rest of the world that the EU takes this problem very seriously and is committed to delivering results. Together we have already achieved a great deal; we have shown leadership and made a real difference. We need to continue to do that and not falter as the environmental stakes get higher.

We will not see a resolution to the problem at Montreal, nor under the current UK Presidency of the EU. We need future presidencies – both of the EU and of the G8 – to carry on this work, keeping climate change high on their agendas and tackling the major threats it poses to our economies, our society and our environment. There are encouraging signs that the next G8 presidencies – Russia and Japan – fully intend to do so and I have every confidence in the EU’s continued determination to tackle this vital issue.

(Applause)

  Σταύρος Δήμας, Μέλος της Επιτροπής. Κυρία Πρόεδρε, χαίρομαι ιδιαίτερα που μου δίδεται η ευκαιρία να συζητήσω μαζί σας τις πρόσφατες εξελίξεις γύρω από τις κλιματικές αλλαγές, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα ενισχυθεί η σχετική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιτευχθεί η ενεργός εμπλοκή όλων των εταίρων σε μια αποδοτική διεθνή συνεργασία στο πεδίο αυτό.

Η σημερινή συζήτηση έχει ιδιαίτερη σημασία εν όψει της επικείμενης συνάντησης των συμβαλλομένων μερών στο Μόντρεαλ η οποία σηματοδοτείται από την έναρξη ισχύος του Πρωτοκόλλου του Κιότο και των συζητήσεων για το καθεστώς αντιμετώπισης των καιρικών αλλαγών μετά το 2012.

Όλοι έχουμε ανησυχήσει από τις πρόσφατες αλλεπάλληλες θεομηνίες. Είχαμε φέτος σοβαρή ξηρασία στην Ιβηρική Χερσόνησο, είχαμε πλημμύρες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στην Κεντρική Ευρώπη, είχαμε μια σειρά από τυφώνες - Κατρίνα, Ρίτα, Βίλμα - αλλά και άλλες θεομηνίες μικρότερης σημασίας.

Το 2005 σημειώθηκε ήδη ένα ρεκόρ άνευ προηγουμένου, καθώς το 2005 ήταν το έτος με τους περισσότερους επώνυμους τροπικούς κυκλώνες από τότε που άρχισαν να καταγράφονται αυτά τα φαινόμενα. Παρ' όλο που συγκεκριμένα καιρικά φαινόμενα δεν μπορούν να συνδεθούν ευθέως με τις κλιματικές αλλαγές, εν τούτοις τα αυξανόμενα φαινόμενα ξηρασίας και πλημμυρών, καθώς και οι σοβαρότεροι και συχνότεροι τυφώνες ή οι τροπικές καταιγίδες αποτελούν επιβεβαίωση των επιστημονικών προειδοποιήσεων σχετικά με την αλλαγή του κλίματος.

Η γη πιθανότατα ποτέ στην ιστορία της δεν θερμάνθηκε με τόση ταχύτητα όση κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Η δεκαετία του '90 ήταν η θερμότερη, εννέα δε από τα 10 θερμότερα χρόνια στην ιστορία περιλαμβάνονται στο διάστημα μεταξύ 1995 και 2004 με θερμότερο το 1998. Οι επιστήμονες εκφράζουν φόβους ότι ίσως το 2005 να είναι τελικά το θερμότερο έτος στην ιστορία.

Είναι γνωστό ότι όταν θερμαίνεται ο πλανήτης θερμαίνεται και η θάλασσα και όταν η θερμοκρασία της θάλασσας υπερβεί τους 26°C, τότε είναι πιθανός ο σχηματισμός τροπικού κυκλώνα. Η θερμοκρασία στην επιφάνεια της θάλασσας έχει αυξηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία 100 χρόνια σε 0,6%, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι στο μέλλον πιθανότατα θα έχουμε πολύ συχνότερους και εντονότερους κυκλώνες.

Ωστόσο, από το να προσδιορίσουμε κατά πόσον ο τυφώνας Κατρίνα ή άλλα καιρικά φαινόμενα προκλήθηκαν από ανθρώπινες δραστηριότητες είναι πιο σημαντικό να αντλήσουμε μαθήματα από αυτά τα καιρικά φαινόμενα, ώστε να κερδίσουμε τη μάχη κατά των κλιματικών αλλαγών.

Θα ήθελα να αναφερθώ ειδικότερα στο ψήφισμα του Κοινοβουλίου σχετικά με την ανακοίνωση "Επιτυχής καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος του πλανήτη" και θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον εισηγητή κ. Wijkman, καθώς και τα μέλη της Επιτροπής Περιβάλλοντος, της Επιτροπής Ανάπτυξης και της Επιτροπής Βιομηχανίας, Έρευνας και Ενέργειας για τις πολύτιμες και συγκεκριμένες υποδείξεις τους.

Στο σχέδιο ψηφίσματος τονίζεται ότι η κοινοτική στρατηγική για τον περιορισμό της αλλαγής του κλίματος, πρέπει να βασιστεί σε μια προσέγγιση που περιλαμβάνει τα εξής: την αξιοποίηση των βασικών στοιχείων του Πρωτοκόλλου του Κιότο, τη δραστική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τη συμμετοχή άλλων βασικών χωρών, -όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες- την ανάπτυξη στρατηγικής συνεργασίας με καίριας σημασίας αναπτυσσόμενες χώρες, την ενεργό προώθηση της έρευνας και της καινοτομίας και τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συμφωνώ και στηρίζω την προσέγγιση αυτή, οι δε πρωτοβουλίες που ανέλαβε η Επιτροπή φέτος στο πεδίο της κλιματικής αλλαγής συμβαδίζουν, ως επί το πλείστον, με την πρόταση του Κοινοβουλίου.

Επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη γενική αναφορά: Τον Οκτώβριο, η Επιτροπή σήμανε την αρχή μιας νέας εποχής του ευρωπαϊκού προγράμματος για την αλλαγή του κλίματος μέσα από ένα μεγάλο συνέδριο στις Βρυξέλλες στο οποίο έλαβαν μέρος οι κύριοι πρωταγωνιστές του κλάδου. Το νέο ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την αλλαγή του κλίματος θα αποτελέσει ένα νέο πλαίσιο για την πολιτική που ασκούμε σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές με αντικείμενο και προοπτική πέραν του 2012.

Αντιμετωπίζουμε μια σειρά νέων θεμάτων, όπως είναι, π.χ., οι αερομεταφορές, και ασχολούμαστε επίσης με νέες τεχνολογίες - όπως π.χ. η δέσμευση του άνθρακα - που προσφέρουν ευκαιρίες για τη λήψη οικονομικώς αποδοτικών μέτρων μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Ως πρώτο βήμα, η Επιτροπή συγκροτεί ορισμένες ομάδες εργασίας. Μεταξύ αυτών είναι: η ομάδα εργασίας που θα προβεί σε ανασκόπηση της έως σήμερα συντελεσθείσας προόδου στην υλοποίηση των πολιτικών για την αλλαγή του κλίματος, η ομάδα που θα διερευνήσει τη δέσμευση και την αποθήκευση του άνθρακα σε γεωλογικούς σχηματισμούς ως ένα μέτρο για τον μετριασμό της αλλαγής του κλίματος, η ομάδα που θα αξιολογήσει την ένταξη των αεροπορικών μεταφορών στον κοινοτικό μηχανισμό εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, η ομάδα που θα προετοιμάσει την επανεξέταση της κοινοτικής στρατηγικής για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από ελαφρά επαγγελματικά οχήματα και η ομάδα που θα προσδιορίσει τις αναγκαίες πολιτικές προσαρμογές που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάθε μια από τις προαναφερθείσες ομάδες θα προσδιορίσει συγκεκριμένα νέα πεδία, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσει να ενισχύσει τις δράσεις της για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Αναμένεται ότι η πρώτη από τις παραπάνω ομάδες θα αρχίσει να υποβάλλει τις τελικές εκθέσεις της κατά το πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους.

Η Επιτροπή επίσης υιοθέτησε, όπως είπε και η κ. Beckett, μια Πράσινη Βίβλο σχετικά με την ενεργειακή απόδοση. Επίσης, θα ήθελα να αναφερθώ στην ανακοίνωση της Επιτροπής με τον τίτλο "Περιορισμός του αντικτύπου των αερομεταφορών στην αλλαγή του κλίματος". Οι αεροπορικές μεταφορές συμβάλλουν σε αυξανόμενο βαθμό στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Η ανακοίνωση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για να περιοριστούν αυτές οι εκπομπές, ο καλύτερος τρόπος είναι η ένταξη του τομέα αερομεταφορών στον κοινοτικό μηχανισμό εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών. Ύστερα από διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους παράγοντες, η Επιτροπή σκοπεύει να υποβάλει σχετική νομοθετική πρόταση έως τα τέλη του 2006.

Φυσικά οι πρωτοβουλίες της Επιτροπής δεν περιορίζονται μόνο στην ανάπτυξη δράσεων εντός τη Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμμετέχουμε ενεργώς σε συζητήσεις με τρίτες χώρες ζητώντας τη γνώμη τους σχετικά με τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν κατά τις μελλοντικές διαπραγματεύσεις για το κλίμα και για τη δημιουργία νέων δομών ενίσχυσης του πολιτικού διαλόγου και της τεχνολογικής συνεργασίας μας.

Η αλλαγή του κλίματος και, ιδιαίτερα, οι σχέσεις της με την ενέργεια και την ασφάλεια του εφοδιασμού με ενέργεια είναι στις προτεραιότητες των διμερών και πολυμερών επαφών μας. Στον τομέα αυτό συνεργαζόμαστε στενά με τη Βρετανική Προεδρία η οποία μάλιστα έθεσε, όπως είπε και η κ. Beckett προηγουμένως, τις κλιματικές αλλαγές πολύ υψηλά στην Ατζέντα στη Διάσκεψη Κορυφής των 8 στο Gleneagles, και η οποία συνεχώς θέτει το θέμα των κλιματικών αλλαγών ως ένα από τα θέματα προτεραιοτήτων.

Τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Η συμφωνία για την εταιρική σύμπραξη Ευρωπαϊκής Ένωσης-Κίνας σχετικά με την αλλαγή του κλίματος και την ενέργεια, προσφέρει το πολιτικό πλαίσιο για πιο στενή συνεργασία και διάλογο για τα θέματα αυτά. Η εταιρική σύμπραξη Ευρωπαϊκής Ένωσης-Κίνας έχει ως κύριο στόχο την ανάπτυξη προηγμένης, σχεδόν μηδενικών εκπομπών, τεχνολογίας άνθρακα με βάση τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα και την αποθήκευσή του σε βιολογικούς σχηματισμούς. Σκοπεύει παράλληλα να προωθήσει άλλες καθαρές πηγές ενέργειας, καθώς και την ενεργειακή απόδοση, την εξοικονόμηση ενέργειας και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Η πρωτοβουλία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ινδίας για την καθαρή ανάπτυξη και τις κλιματικές αλλαγές, προβλέπει διάφορες πρωτοβουλίες ούτως ώστε να αναπτυχθεί ο διάλογος. Δίνει έμφαση στη συνεργασία για την ανάπτυξη και αξιολόγηση καθαρών τεχνολογιών στις αναγκαίες προσαρμογές στη θέρμανση του πλανήτη και στον μηχανισμό καθαρής ανάπτυξης του Πρωτοκόλλου του Κιότο.

Στα τέλη του μήνα, στο Μόντρεαλ του Καναδά, θα ξεκινήσει η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές που θα διαρκέσει 2 εβδομάδες. Η Επιτροπή έχει συμμετάσχει ενεργά σε μια σειρά ανεπίσημων συναντήσεων προετοιμασίας της Διάσκεψης στο Μόντρεαλ. Οι δραστηριότητές μας, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στη διεθνή σκηνή, έχουν διαδραματίσει σοβαρό ρόλο ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να επιτύχει αυτή η Διάσκεψη. Ποιοι είναι οι στόχοι μας στο Μόντρεαλ:

Πρώτον, η συνάντηση θα σηματοδοτήσει την έναρξη ισχύος του Πρωτοκόλλου του Κιότο με τη θέσπιση των κανόνων και των διαδικασιών που απαιτούνται για την εφαρμογή του. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σημαντικό να αποδείξουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ανταποκρίνεται στις δεσμεύσεις της.

Δεύτερον, ο εντατικός διάλογος που έχει διεξαχθεί τους τελευταίους μήνες, έχει δημιουργήσει μια σημαντική δυναμική, ώστε στη Διάσκεψη του Μόντρεαλ να ξεκινήσει η συζήτηση σε διεθνές επίπεδο, σχετικά με τη μορφή του μελλοντικού διεθνούς καθεστώτος για την αλλαγή του κλίματος.

Η επίτευξη των ανωτέρω στόχων δεν είναι, ωστόσο, δεδομένη. Ένας μικρός αριθμός χωρών, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξακολουθούν να είναι απρόθυμες να μετάσχουν στο διάλογο για το μελλοντικό παγκόσμιο καθεστώς σχετικά με την αλλαγή του κλίματος. Τις επόμενες εβδομάδες θα χρειασθεί να εντείνουμε τις προσπάθειες, ώστε να συνεργαστούν και αυτές οι χώρες στην έναρξη του διαλόγου.

Είναι επίσης σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η συνάντηση του Μόντρεαλ δεν είναι το τέλος της διαδικασίας: θα σημάνει την έναρξη του διαλόγου αλλά δεν θα δώσει τη λύση. Η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από ένα εντατικό διεθνή διάλογο στα επόμενα χρόνια. Μέσα από αυτόν το διάλογο οφείλουμε να βρούμε τις λύσεις που θα ανταποκρίνονται στα βασικά στοιχεία του μελλοντικού καθεστώτος για το κλίμα, όπως προσδιορίστηκε στην ανακοίνωση της Επιτροπής, νωρίτερα, φέτος. Τα στοιχεία αυτά αντικατοπτρίζονται στο σχέδιο ψηφίσματος του Κοινοβουλίου. Ευρύτερη συμμετοχή, κάλυψη όλων των τομέων και όλων των αερίων, τόνωση της ανάπτυξης και χρησιμοποίησης νέων τεχνολογιών, χρήση μέσων που βασίζονται στους μηχανισμούς της αγοράς και τέλος, πολιτικές προσαρμογής στις συνέπειες της αύξησης της θέρμανσης του πλανήτη.

Τελειώνοντας, για να οδηγηθούμε σε θετική έκβαση του διαλόγου, πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει ενεργό πολιτικό ενδιαφέρον για το θέμα των κλιματικών αλλαγών και να ενισχυθεί ο ηγετικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να δείξουμε ότι μπορούμε να μειώσουμε τις εκπομπές μας και ότι αυτό συμβάλλει στην οικονομική μας ανάπτυξη. Το σχέδιο ψηφίσματος αποστέλλει ένα σαφές μήνυμα: ότι στην αντιμετώπιση της πρόκλησης αυτής, η Επιτροπή μπορεί πάντοτε να υπολογίζει στη στήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

  Anders Wijkman (PPE-DE), föredragande. – Fru talman, herr kommissionsedamot! Jag vill rikta ett särskilt tack till minister Beckett som har kommit hit idag. Klimatförändringen är ett av de allvarligaste hoten som vi står inför. Jag vill understryka att det inte längre kan ses som ett miljöproblem. Ett varmare klimat är ett instabilare klimat, och det innebär ett hot mot i stort sett varje sektor i vårt samhälle, ett hot som måste betecknas som en del av vår säkerhetsproblematik. Det är ett säkerhetshot mot EU och dess medlemsstater men naturligtvis också mot många fattiga länder i tropikerna.

Samtidigt som jag säger detta vill jag understryka att det är viktigt att inte se klimatfrågan enbart som ett problem och en börda. Om vi gör rätt saker, kan vi minska riskerna för samhället i framtiden. Om vi gör rätt saker, kan vi också öppna upp möjligheter för företag och teknik på en rad områden. Det finns en samarbetsgrupp som heter Climate Group i världen, där en rad stora företag ingår som visar att det på ganska kort tid går att både minska utsläppen och tjäna en mängd pengar. Jag anser att den nödvändiga omställningen av energi- och transportsystemen i vår del av världen borde bli en viktig hävstång i Lissabonprocessen och kunna driva på för att skapa nya arbetstillfällen och exportmöjligheter.

Parlamentets betänkande ger en rad förslag till åtgärder för strategin efter 2012. Vi menar att EU skall fortsätta spela en ledande roll i klimatarbetet på internationell nivå. Minister Becketts inlägg nyss bekräftade att denna syn delas inom rådet. Vi måste göra mer på kort sikt, så att vi verkligen lever upp till Kyotoprotokollets krav. Vi står dock bara för en del av utsläppen, ungefär 14 procent, idag. Vi måste alltså få med andra aktörer. Det är mycket brådskande att vi på sikt får med USA i ett konstruktivt samarbete. Vi måste ställa upp långsiktiga mål. Vi kräver, eller önskar oss, minskningar på 30 procent till 2020 och 60–80 procent till 2050. Det är för övrigt ett krav som ständigt kommer från företagsamheten som säger att den behöver långsiktiga spelregler.

Utvecklingsländernas situation är naturligtvis oerhört viktig. För dem är energi först och främst en fråga om tillväxt och utveckling, men de behöver inte repetera våra misstag. Vi behöver strategiska partnerskap, inte minst med de stora utvecklingsländerna, för att stimulera till tekniksprång och till investeringar i bästa möjliga teknologi. Det som har inletts på detta område genom kommissionens avtal med Kina är naturligtvis väldigt bra, men det måste skalas upp och bli mycket, mycket större. Betänk att Kina varje månad sätter igång två nya koleldade kraftverk!

Vi måste satsa mer på forskning och utveckling. Det är ett faktum idag att regeringarna världen över satsar mindre som en andel av BNP på energiforskning än vad de gjorde för 30 år sedan. Det är helt obegripligt för mig. Jag brukar jämföra detta med Apolloprojektet. Om amerikanerna inom tio år kunde placera en människa på månen, borde vi med massiva insatser på forskning och utveckling kunna göra något liknande när det gäller ett genombrott för nya teknologier. Vi måste för att bli trovärdiga i politiken vidta kraftfulla åtgärder på hemmaplan. Vi måste stimulera energisparandet, vilket redan har understrukits flera gånger. Det innebär att t.ex. byggnadsdirektivet bör utvidgas och bli mera ambitiöst.

Transportområdet är ett mycket kritiskt område. Vi välkomnar att sjöfarten och flyget skall inkluderas i klimatpolitiken. Vi förordar snabba åtgärder för att effektivisera järnvägstransporterna. Vi menar att vi måste dra rätt slutsatser av svårigheterna att minska utsläppen inom vägtrafiken. Vi behöver och föreslår därför ambitiösa och bindande regler för utsläpp av koldioxid från nya fordon. Vi behöver hjälpa nya teknologier – och de finns – att komma till marknaden. Det finns dock rader av hinder. Ett av dem är naturligtvis att vi fortfarande subventionerar konventionell, dvs. fossileldad, teknologi. Vi behöver bygga ut handeln med utsläppsrätter, men vi måste naturligtvis se till att tilldelningen inte blir lika ambitiös som den blev förra året. I stället måste vi steg för steg sänka taket. Vi måste inbjuda andra aktörer att delta i detta, så att inte vi blir den enda marknaden i Europa.

Flertalet av de åtgärder som föreslås i betänkandet riktar sig mot företag och producenter. Vi menar också att vi måste involvera medborgarna mer aktivt. Allas vår livsstil påverkar utvecklingen. Vi har en idé om att på sikt överväga någon form av utsläppshandel på individnivå. Kanske är detta inte möjligt att genomföra i praktiken, men ett första steg borde vara att öka kunskapen om kolinnehållet i allt som vi handlar och i samband med våra transporter.

Vi i parlamentet och i de europeiska institutionerna bör naturligtvis leva som vi lär. Vi bör se till att t.ex. våra byggnader och våra transporter är så kolsnåla som möjligt. Det finns mycket att göra på detta område. Avslutningsvis vill jag önska både kommissionen och rådet lycka till i Montreal. Se till att EU kan fortsätta spela en ledande roll och driva på det internationella klimatarbetet mot positiva resultat.

  Paul Verges (GUE/NGL), rapporteur pour avis de la commission du développement. – Madame la Présidente, mes chers collègues, je voudrais, au nom de la commission du développement, féliciter d'abord notre collègue Anders Wijkman pour son excellent rapport sur le changement climatique.

En tant que rapporteur de cette commission, je voudrais formuler quelques brèves observations d'ordre général. Notre collègue a raison de souligner que, si le réchauffement planétaire représente un défi environnemental, il est surtout un défi pour le développement.

En fait, les changements climatiques constituent à nos yeux un véritable enjeu de civilisation. C'est pourquoi notre commission a tenu à souligner que la combinaison des conséquences du changement climatique, de l'évolution démographique mondiale et de la mondialisation économique ouvrent une période d'instabilité sans précédent dans l'histoire de l'humanité. Il est en effet à craindre que, dans ce contexte, le réchauffement planétaire n'aggrave la fracture entre le monde développé et les pays en retard de développement. Il est malheureusement certain que ces pays seront les plus touchés par les impacts du changement climatique. Cela est particulièrement vrai pour les petits États insulaires, vulnérables à plus d'un titre, notamment face aux cyclones et à la montée du niveau des océans.

C'est la raison pour laquelle nous considérons que l'aide à l'adaptation de ces pays face aux impacts du changement climatique doit constituer une priorité dans la politique d'aide au développement de l'Union européenne. Nous recommandons que l'Union européenne développe une politique de coopération spécifique pour les pays en voie de développement. Vous l'aurez compris, pour la commission du développement, la lutte contre le changement climatique est donc inséparable de la lutte contre la pauvreté et de la réalisation des objectifs du Millénaire.

Le rapport a également raison d'insister sur les efforts restant à réaliser en matière d'atténuation pour atteindre les objectifs du protocole de Kyoto. Une question pour terminer, Madame la Présidente. Alors qu'aujourd'hui, 20 % de la population de la planète consomme 80 % de l'énergie mondiale, qu'en sera-t-il vers 2050 de la pollution de l'atmosphère, et ce alors même qu'il faudra répondre aux besoins d'énergie de 9 à 10 milliards d'habitants?

  Cristina Gutiérrez-Cortines, en nombre del Grupo PPE-DE. – Señora Presidenta, evidentemente el cambio climático es tan intenso y tan cercano a nosotros que ya ha dejado de ser un problema intelectual y un problema de determinados grupos más sensibles, que lo habían puesto sobre la mesa.

Es una oportunidad para cambiar nuestros hábitos y costumbres, es una oportunidad para reducir emisiones y conseguir un aire más limpio, es una oportunidad para el desarrollo de energías renovables y alternativas y, también, es una oportunidad para que Europa se plantee su dependencia de las energías fósiles, muchas veces en territorios con una inestabilidad política grande y sometidos a fuertes cambios de precios. Por tanto, creo que abre también la puerta a la oportunidad de revisar y plantearnos la energía nuclear como una de las muchas soluciones, además de otras alternativas.

Todavía hemos de mejorar mucho la investigación y el conocimiento de las causas del cambio climático. Se ha investigado muy poco, por ejemplo, sobre la relación entre agricultura y cambio climático. Hay recientes investigaciones que han encendido una luz roja y abierto otro camino; estamos culpando únicamente a la industria del problema. Creo que tendríamos que hacer una agricultura inteligente y orientada hacia esas estrategias; eso sería científicamente mucho más seguro.

Por otra parte, creo que hay que mejorar también el tema de las cuotas, los modelos matemáticos para la fijación de cuotas; todavía hay muchos países que lo están haciendo de una manera poco correcta, cuando otros han llegado a buenas soluciones, como los británicos.

También creo que es preciso buscar estrategias para compensar el cambio climático y determinar en qué medida se puede paliar. Considero que ha de revisarse la política sobre la sequía y la desertificación en el Mediterráneo y atender el sufrimiento y el deterioro ocasionados al sistema ecológico e, incluso, al sistema de nuestros recursos animales y a la fauna.

  Gyula Hegyi, on behalf of the PSE Group. – Madam President, we have seen the faces of the victims of the New Orleans hurricane and flood. Global warming does not mean actual warming in every single part of the world. It means a growing number of disasters, for instance weather irregularities, huge losses of lives and valuables. We simply use too much fossil energy. If the developing nations, including almost three billion people in China and India, follow the American way of consumption then we will burn up our planet. That is why on behalf of the Socialist Group I welcome Mr Wijkman’s brave report.

Nice words are not enough, however. We have to urge our partners to ratify the Kyoto Protocol. We have to find allies for this goal among broadminded politicians and citizens in the US who understand the importance of sustainable development.

In order to reduce emissions we need a strong shift to public transport. Rail is five times more efficient than road transport. Furthermore, it is environmentally friendly. But the European Union still lacks the proper tools to encourage it. The EU does not have any projects to improve urban public transport, and the growing number of cars in our cities means that urban life is becoming more and more chaotic and unhealthy. Our urban population deserves more care from us as politicians as regards clean air and good public transport.

Renewable energies are developing in some countries, but in other Member States only a few steps have been taken. We need binding targets if not for 2010 then at least for 2020.

There is one point on which I would contradict Mrs Beckett. I think that semi-solutions such as carbon storage cannot be a solution for the future. Instead of hiding our growing emissions temporarily, we have to reduce them. If a nuclear power station is to be closed down for any reason it should be replaced only by renewable energies. Closing nuclear power stations and using more fossil energy would be a kind of collective suicide.

  Caroline Lucas, on behalf of the Verts/ALE Group. – Madam President, I should like to thank the Commission and Council for their statements. I have to say though that I do not share Mrs Beckett’s upbeat assessment of how the European Union is doing, despite the British Government’s pledge to make climate change a priority for its Presidency. Progress on the ground has been very disappointing. Hearing the G8 communiqué on climate change being called ambitious stretches the English language almost to breaking point. If the British Presidency is genuinely going to show international leadership on this subject, then it has to get its own house in order first.

Earlier this year, we commissioned a report from the Association for the Conservation of Energy to assess how well this government has been implementing existing European laws on reducing fossil-fuel use. Their findings made clear that this is a government which has delayed implementation of the directive on the energy performance of buildings, demanded an increase in the UK’s level of CO2 emissions permitted under the EU Emissions Trading Scheme, failed to set binding targets for energy-demand reduction under the energy services directive, and failed to promote small-scale combined heat and power plants in line with the cogeneration directive.

This is why the Council should take particular notice of the European Parliament’s report on climate change, which has been expertly drafted by Anders Wijkman. There they will find a genuinely bold and ambitious call to action. In particular, the report demands strong emission reductions at home, starting with 20% to 30% domestic reductions in the EU by 2020, increasing to between 60% and 80% by 2050. It calls for the goal to make Europe the most energy-efficient economy in the world by setting targets for annual reduction in energy of the order of 2.5% to 3% and for a robust strategy for Montreal. And, in our amendment, the Greens are calling on the EU to ensure a formal mandate and timetable for negotiating future climate commitments with a time limit for achieving agreement at the end of 2008.

I want to end with two quick questions for the Council. First, what is its view on contraction and convergence as a framework for future action? Second, alongside the inclusion of aviation in the emissions trading scheme, will the Council propose instruments in parallel to tackle the full climate impact of aviation since, as we know, the Emissions Trading Scheme will not cover emissions that are not CO2 related?

  Kartika Tamara Liotard, namens de GUE/NGL-Fractie. – Voorzitter, om maar met de deur in huis te vallen, marktwerking is niet dé oplossing voor het probleem van klimaatverandering. Een ongebreidelde vrijemarkteconomie zonder beperking van overmatige consumptie en productie leidt tot steeds meer uitstoot van broeikasgassen en derhalve tot verergering van het probleem. De groei van de economie is als een heilige koe, onaantastbaar. Elk consumptieproduct moet overal ter wereld tegelijk op de markt beschikbaar zijn, maar we moeten bedenken dat ook heilige koeien vieze gassen kunnen verspreiden. Dat bedoel ik niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk, als je kijkt naar het aandeel van de intensieve veehouderij in de CO2-uitstoot.

De kernenergielobby maakt gebruik van de problematiek rond klimaatverandering om zichzelf weer op de kaart te zetten. Gek genoeg vertellen ze niets over de enorme afvalbergen die ze ons opleveren en die voor ons de komende tienduizend jaar een groot probleem geven. Laten we niet de ene milieucrisis oplossen met de andere. De miljarden die nog steeds naar de ontwikkeling en promotie van kernenergie gaan, kunnen beter aan wind-, zonne- en waterenergie worden besteed.

De uitstoot in de transportsector zal in 2030 nog 28% boven het niveau van 1990 liggen. Het is een moeilijke sector om maatregelen te nemen, want deze sector staat symbool voor een internationale vrijmarkteconomie. Ik pleit daarom voor belasting op vlieg- en maritiem verkeer. In tegenstelling tot handel in emissierechten kan belasting het probleem niet afschuiven op ontwikkelingslanden.

  Johannes Blokland, namens de IND/DEM-Fractie. – Voorzitter, ik ben ingenomen met het werkprogramma dat Commissievoorzitter Barroso gisteren in dit Parlement presenteerde. Ook voor bestrijding van klimaatverandering staat er veel goeds in. Bijvoorbeeld de onderbrenging van het vliegverkeer in het emissiehandelssysteem en de herziening van de richtlijn over nationale emissieplafonds uit 2001 steun ik van harte. Toch vind ik de Europese Commissie in dit dossier niet erg ambitieus. We praten al jaren over drastische reducties van emissies van broeikasgassen, maar ondertussen groeit de uitstoot elk jaar weer. Niet alleen wereldwijd maar ook binnen diverse lidstaten.

Voorzitter, als we in Montreal serieus genomen willen worden, dan moeten we niet alleen durven praten over reducties, maar ook harde afspraken maken om nu eens echt maatregelen te nemen, desnoods met een kleiner aantal landen. Commissaris Dimas, ik roep u op om met een strategie te komen, waarin u maatregelen voorstelt waardoor onze langetermijndoel haalbaar wordt, want ondanks de goede invloed van de voorstellen die deze week zijn gepresenteerd, zijn die slechts geïnspireerd door een kortetermijnvisie.

  Liam Aylward, on behalf of the UEN Group. – Madam President, a decade ago there was much speculation about climate change, but today it is very much a reality as we see the future unfolding before our eyes. The Arctic people see it in disappearing Arctic ice; the shantytown dwellers of Latin America and southern Asia see it in lethal storms and floods; Europeans see it in disappearing glaciers, forest fires and fatal heatwaves. In Brazil this year, for example, while hurricanes thousands of miles away battered the United States and the Caribbean with water and wind, residents of a small fishing town deep in the Amazon region watched the lake on which they depend for food and transportation shrivel away in a year which saw the region’s worst drought in four decades: the result of warmer ocean water, which has also been blamed for one of the most violent hurricane seasons on record in the Gulf of Mexico.

The signing of the ratification protocol for Kyoto by some of the major players has been a much-welcomed event. The Kyoto Protocol is off life support because the Russian Federation ratified it. However, major players now need to be more proactive in convincing countries with the highest levels of pollution: the United States and developing countries.

I remain deeply concerned that the United States continues to choose to tackle the climate change issue through unilateral activities. Climate change needs to be dealt with as a global problem. If carbon dioxide is not reduced, the Arctic ice cover will disappear. That will affect the quality of life in particular of those living in coastal regions and island communities. That is a scientific fact, not a passionate policy comment on my part.

Ireland is much more energy efficient than it was a decade ago. I encourage other Member States to follow suit. Tackling climate change was never labelled as being easy, but complacency in dealing with it is far worse.

What is a fact, and what surprises many people, is that because of the level of greenhouse gases already in the atmosphere, we are already committed to a significant amount of global warming and rising sea levels. If we became a perfect pupil now in terms of greenhouse gas emissions, we would still suffer from past pollution, but the longer we wait to tackle greenhouse gas emissions in a serious manner, the more entrenched the commitment is.

Temperature rises have already been noted. The half-a-degree temperature rise is similar to that observed at the end to the twentieth century. However, what is more alarming is the projected sea-level rise, which is more than twice the three-inch rise that occurred during the latter part of the previous century. Those numbers do not take into account the fresh water from melting ice sheets and glaciers, which could at least double the sea-level rise caused by thermal expansion alone.

Scientists have claimed that water temperatures in the North Atlantic and the Gulf of Mexico have been as much as 3.6 degrees higher than normal this year. That has helped to feed the hurricanes that have devastated the US Gulf coast and the Caribbean. It has also helped to generate the warmer-than-normal air currents that have poured into the Amazon basin and prevented rain clouds from forming. Greenpeace has warned that this year’s experience could be a sign of things to come if practices such as deforestation and emissions of heat-trapping gases into the atmosphere do not stop.

By tackling climate change in a serious manner, we not only help to preserve our planet for our grandchildren and future generations, but we would also save them and ourselves monetary cost, given that the climate change costs incurred as we aim to protect disappearing species and habitats are very high.

Evolving players such as South Asia, Latin America and Africa require emission reduction policies that will not harm their economic development. Climate change policies thus need to be designed to contribute to economic growth in the developing countries.

As I travel to Montreal next month as part of the European delegation, I look forward to seeing the global players face the reality of this year and work together as partners in tackling this extremely important global problem.

PRZEWODNICZY: J. ONYSZKIEWICZ
Wiceprzewodniczący

  Irena Belohorská (NI). – Európa bola medzi prvými, ktorí zaznamenali klimatické zmeny z nebezpečenstva premenlivosti klímy. Letá sú teplejšie, zimy sú daždivé, výrazne poklesli prietoky v riekach, poklesla vlhkosť pôdy, zaznamenali sme zvýšený výskyt povodní, ako aj extrémne suchá a hurikány.

Je nepochybné, že tieto zmeny majú priamy súvis s ľudskou aktivitou, hlavne v rozvinutých krajinách, ktoré sú najväčšou časťou zodpovedné za vysoké emisie skleníkových plynov. Jeden z najväčších znečisťovateľov je aj Európska únia. Tieto katastrofy každoročne znamenajú veľké ekonomické škody, straty na životoch a zvýšený počet chorôb rôzneho druhu, ktoré vznikajú ako následok znečisteného životného prostredia. Spoločný postup najväčších znečisťovateľov - Číny, USA, Európskej únie alebo Indie - v boji proti klimatickým zmenám je nevyhnutný.

Je asi dosť nepravdepodobné, že sa ľudstvo vzdá vymožeností ako áut alebo iných dopravných prostriedkov a začne sa prepravovať bicyklami. Je teda nevyhnutná inovácia existujúcich technológií a rozvoj environmentálne prijateľnejších foriem energií. Je potrebné väčšie využitie slnečnej, vodnej a veternej energie, ako aj podpora zvýšeného výskumu týchto nových foriem energie.

V Európe sme svedkami toho, že veľa mladých vedcov odchádza do Spojených štátov, keďže v Európe im nie sú poskytnuté adekvátne podmienky na kvalitný a efektívny výskum v tejto oblasti. Naviac, Európa niektoré časti výskumu dosiaľ ani nepokrýva. Klimatické zmeny budú mať za následok aj zdravie ľudí v Európe. V Európe sa začnú v rámci klimatických zmien objavovať ochorenia, ktoré nie sú typické pre Európu, ale pre južnejšie zemepisné pásma. V dôsledku otepľovania je možný zvýšený výskyt infekčných chorôb, ktoré sú prenášané článkonožcami, napríklad komáre prenášajúce maláriu alebo niektoré vírusové zápaly mozgu.

  Peter Liese (PPE-DE). – Herr Präsident, liebe Kolleginnen und Kollegen! Zunächst eine Vorbemerkung: Die Ratspräsidentschaft hat uns zu Beginn der Debatte etwa 10 bis 15 Minuten warten lassen. Ich hätte mir gewünscht, dass dann zumindest eine Erklärung und eine Entschuldigung erfolgt. Vielleicht kann das noch nachgeholt werden.

Ich bedanke mich bei Anders Wijkman für seine engagierte Arbeit. Er hatte keine einfache Aufgabe, und es ist sicher kein Geheimnis, dass es auch in der EVP-Fraktion Diskussionen gab, die wir aber zufrieden stellend gelöst haben. Es ist ein guter Bericht, der uns hier vorliegt, und ich möchte auf einen besonderen Aspekt hinweisen. Wir haben seit Montag in Deutschland den Beschluss über eine neue, große Koalition. Die Koalitionsvereinbarung ist zu Recht an vielen Stellen kritisiert worden: Da gibt es manche Kompromisse, die nicht jeder mittragen kann.

Die Kapitel Umwelt, Energie und Klimaschutz können sich jedoch durchaus sehen lassen. Ich glaube, das bringt uns auch in Europa weiter. Viele Punkte in der Koalitionsvereinbarung sind identisch mit dem, was der Umweltausschuss im Wijkman-Bericht vorschlägt, und das ist eine Ermutigung für die Kommission, z.B. beim Flugverkehr und bei den Zielen ihren Weg ganz engagiert weiterzuverfolgen.

Bei den erneuerbaren Energien wollen wir in Deutschland in der großen Koalition und auch in den uns hier vorliegenden Anträgen zum Wijkman-Bericht eine neue Priorität im Bereich Wärme setzen. Hier können wir mit wenig Geld sehr viel CO2 einsparen, und deswegen wollte die Kommission einen entsprechenden Richtlinienvorschlag vorlegen.

Ein Thema hat weder die große Koalition in Deutschland noch der Umweltausschuss aus meiner Sicht zufrieden stellend gelöst: das Thema Kernenergie. Ich teile die Meinung von Cristina Gutiérrez, dass das Klimaproblem ganz ohne Kernenergie nicht gelöst werden kann.

Trotzdem wünsche ich mir für den Bericht eine große, überzeugende Mehrheit, und ich möchte zum Schluss das unterstreichen, was Anders Wijkman gesagt hat, nämlich dass es auch um ein sicherheitspolitisches Problem geht. Es gibt eine Studie des Pentagon, die besagt, dass auf Dauer der Klimawandel eine größere Gefahr für die Menschheit darstellt als der internationale Terrorismus. Das sollte jedem deutlich machen: Es ist Zeit zu handeln!

  Dorette Corbey (PSE). – Voorzitter, allereerst dank aan collega Wijkman voor zijn uitstekende en krachtige verslag. Ik wil ook mijn complimenten overbrengen aan mevrouw Beckett voor haar commitment bij het klimaatbeleid. Collega's, het Parlement pleit vandaag opnieuw voor een ambitieus klimaatbeleid en daar is alle reden voor, zoals commissaris Dimas heeft uiteengezet.

In Montreal moeten we de eerste stenen leggen voor een nieuw klimaatbeleid. We staan voor een enorme uitdaging: schone energie en schoner transport, maar ook minder energiegebruik.

Europa heeft tot nu toe een leidende rol gehad en dat heeft veel opgeleverd. Er is inderdaad wat te vieren in Montreal.

De belangrijkste opgave voor Europa is nu ervoor te zorgen dat de grootste CO2-uitstoter, de Verenigde Staten, ook verplichtingen aanvaardt en dat landen als China en India op een eerlijke manier betrokken worden bij het hele proces. Dat kan alleen door zelf de problemen aan te pakken en te laten zien dat de Europese economie juist een enorme impuls krijgt door innovatie, door zuiniger met energie om te gaan, door efficiëntere productie en door duurzame producten op de markt te brengen. Maar helaas, behalve het Verenigd Koninkrijk voldoen de meeste landen tot nu toe zelf niet aan de verplichtingen en helaas komen de schoonste en zuinigste auto's niet uit Europa maar uit Japan. We moeten het beter doen en we moeten meer doen! Dat kan alleen als de Europese Unie ook de samenleving bij het klimaatbeleid betrekt.

(Applaus)

  Alyn Smith (Verts/ALE). – Mr President, I heartily endorse the comments of my group colleague, Dr Lucas, on the UK Government’s fairly patchy record on seriously tackling climate change. However, if the Council is looking for some ambition, then it could do worse than to carefully examine and adopt Mr Wijkman’s report.

The fact is that we need a step change in the way we debate climate change, particularly among the public. We must start with our own actions, because those are the actions we can control best. We need to realise that if we embrace the challenge, we can profit by our own example. Renewable energy is the key plank of the solution. My own country, Scotland, could lead the world in clean, green renewable energy. We have waves, a long coastline, windswept hills, biomass and geothermal power, and the raw material for hydroelectric power falls from the sky on a regular basis, and yet we are not nearly investing sufficiently in renewable technologies in Scotland or in Europe. In the case of Scotland, this is because the United Kingdom controls energy policy and remains wedded to a nuclear agenda, which I believe offers no long-term solution.

We in this House can play our part in this step change on renewable energy and the debate on climate change, and we must unite around Mr Wijkman’s report. The Commission can play its part by prioritising renewable energy in the FP7 Programmes.

  Roberto Musacchio (GUE/NGL). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, l'effetto serra è il più grande problema che dobbiamo affrontare, perché riguarda una modificazione strutturale delle condizioni necessarie all'esistenza. La capacità di affrontare tale problema deve costituire un elemento primario del nostro agire. A tal fine, è necessario assumere la strategia di Kyoto e la sua implementazione come elementi sovraordinati a tutte le nostre scelte, quale base giuridica e progettuale nonché quale elemento chiave della politica interna e internazionale dell'Europa, a partire da Montreal.

Gli assi del protocollo di Kyoto, ovvero la convergenza e la riduzione, ci indicano che i modelli di sviluppo e di economia devono cambiare radicalmente ed essere orientati verso una gestione più razionale e più equa delle risorse. Penso che si possa arrivare alla cifra di un TEP per essere umano. Questo impegno che ci deve portare verso il risparmio e l'uso di fonti alternative rinnovabili, gestite democraticamente.

Rispetto a questo obiettivo e a questa necessità, ogni idea di ricorso al nucleare, che rappresenta una fonte finita ad altissimo rischio, con problemi irrisolvibili come le scorie, e una fonte non democratica, è veramente inaccettabile.

  Urszula Krupa (IND/DEM). – Panie Przewodniczący! Trudno zaakceptować sprawozdanie tak mało konstruktywne pod względem wskazania konkretnych rozwiązań w sprawie przeciwdziałania zmianom klimatycznym, do tego bez analizy finansowej. Nie wystarczą także milenijne cele rozwoju, czy przestrzeganie zaleceń protokołu z Kioto, który zobowiązuje poszczególne rządy i firmy do wdrażania polityki programów mających na celu redukcje emisji gazów cieplarnianych, wprowadzenie systemów handlu emisjami, przepisami dotyczącymi oszczędności energii.

Odpowiedzialność za zniszczenia ponoszą szczególnie kraje uprzemysłowione, których liberalny styl życia i propagowanie zachowań konsumpcyjnych skutkuje tak niewyobrażalną katastrofą dla zdrowia i w ogóle przetrwania ziemi. Dlatego poza wymienionymi środkami równie ważna powinna być zmiana mentalności i rozwój osobowy każdego człowieka, co określane jest trafnie dążeniem do cywilizacji nasycenia, z zatrzymaniem pędu do posiadania za wszelką cenę i niepohamowanego gromadzenia dóbr.

  Bruno Gollnisch (NI). – Monsieur le Président, si le réchauffement climatique paraît aujourd'hui une évidence, il convient encore de vérifier les analyses qui l'attribuent presque exclusivement aux gaz à effet de serre, ce que contestent certains scientifiques, du fait que d'autres causes sont possibles. Cela dit, en cas de réponse affirmative, les défenseurs de l'environnement devraient se demander s'ils n'ont pas été excessifs dans leur combat acharné contre toute forme d'énergie nucléaire, laquelle présente certes des risques mais ne rejette aucun gaz à effet de serre.

Comme le propose le rapport Wijkman, les énergies alternatives doivent être encouragées, notamment l'énergie solaire et la géothermie. Mais on ne saurait imposer des restrictions aussi considérables aux seuls pays européens quand la Chine, les États-Unis et bien d'autres augmentent massivement leurs rejets de CO2. Quant au stockage des gaz carboniques, permettez-moi de préconiser une méthode naturelle, efficace et bénéfique, à savoir la reforestation, d'autant qu'une reforestation systématique pourrait faire l'objet d'un vaste programme de coopération internationale.

  Avril Doyle (PPE-DE). – Mr President, the debate is just about over and the scientific jury is largely agreed on the impact of greenhouse gases on our climate. Economic losses due to weather-related natural catastrophes have increased six-fold since the 1960s. The earth’s temperature is rising at an alarming rate. The EU 15 will not meet their current Kyoto targets on CO2 emissions reduction and nothing will be done about that.

At the COP 11/MOP 1 meeting in Montreal next month, the focus will be on post-Kyoto and on what happens beyond 2012. Without genuine global cooperation, particularly from the world’s largest producer of greenhouse gases, the US, any agreement will be meaningless. It is a huge challenge. We await the Commission’s review of the operation of the emissions trading regime next June to keep the cynics and the ‘I told you so’s’ at bay and to maintain the credibility of the emissions trading scheme. It is essential that we broaden its scope and set horizontal sectoral targets. Too many sectors are excluded, which creates gaps and inefficiencies in the market, which risk pushing up the cost of doing business. We are still only paying lip service to the whole area of energy efficiency, which has an enormous contribution to make. We also need to focus on the development of substitute fuels and alternative technologies. Public transport vehicles and captive fleets should use clean and alternative fuels to provide a stimulus for the market, for the private sector, and to kick start the process of installing a network of forecourt outlets.

We need excise regimes that favour bio-fuels and bio-flexi-fuels. Why not legislate for all motor fuels to include a blend of fuel from renewable sources, for example 5% bio-ethanol mix in petrol, 2% bio-diesel mix in diesel vehicles, without any alteration necessary to the vehicles? We need some radical thinking and radical action. If we are convinced that CO2 emissions need to be reduced dramatically, then we have to stop tinkering at the margins of renewable energy and to achieve genuine liberalisation for electricity markets. Let us put our money where our mouth is, look at FP7 and invest in this area.

  Anne Ferreira (PSE). – Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, le rapport de M. Wijkman mérite toute notre attention. Ce texte doit être considéré comme notre feuille de route pour mieux lutter contre les changements climatiques dans les années à venir. Les pistes sont réalistes, à nous de les décliner le plus rigoureusement possible en nous appuyant sur tous les partenaires de sa mise en œuvre, de l'État au citoyen, et en faisant évoluer nos modes de production et de consommation.

Mais s'il est un domaine essentiel dans lequel nous devons nous engager bien plus fortement en nous dotant de moyens financiers à la hauteur de l'enjeu, c'est celui de la politique de la recherche, car il n'est pas de nouvelles technologies ni d'innovations sans recherche. La matière grise de nos chercheurs constitue pour l'Union européenne une ressource que nous devons valoriser pour relever le défi du développement durable et du changement climatique, sans oublier, bien sûr, notre responsabilité à l'égard des pays les plus pauvres. Alors demain, nous devrons disposer d'un budget de la recherche à la hauteur de nos ambitions.

  Lena Ek (ALDE). – Herr talman! Det var glädjande att höra att kommissionsledamot Dimas på den internationella energikonferensen i Peking häromdagen uttryckte sitt stöd för parlamentets ambition om 25 procent förnybar energi till 2020, liksom att kommissionsledamot Dimas också sade att förnybar energi är en grundbult för att få bukt med problem som klimatförändring, fattigdom och allmän ekonomisk utveckling.

Om vi skall kunna skapa en marknad för förnybar energi måste emellertid kostnaderna för dagens ohållbara beroende av fossila energikällor visas tydligt. Det handlar inte bara om att visa de enorma utsläppens effekter på miljön och folkhälsan, utan de måste även uttryckas i termer av euro och cent. Europa har redan inlett ett marknadsstyrt system med utsläppsrätter. Visserligen diskuteras flygfartens del i systemet, men jag vill även se sjöfart och framför allt den landburna trafiken. Det är först när vi tydligt ser vilka kostnader utsläpp av koldioxid från denna sektor för med sig som vi på allvar kommer att sätta fart på såväl efterfråga som på utbud av förnybara energikällor.

Min första fråga är således om och när kommissionen avser att inkludera transportsektorn i den europeiska utsläppsrättshandeln. Min andra fråga handlar om andelen förnybara energikällor. Vi vill öka dem, men de måste ju också få användas. När tänker kommissionen föreslå att det s.k. Auto-oil-direktivet ersätts med en minimigräns på 10 procents inblandning av etanol i fordonsbränsle?

  Bairbre de Brún (GUE/NGL). – (The speaker spoke Irish)

Mr Wijkman’s report makes it clear that living up to the Kyoto requirements is the first priority of the EU. Whilst Kyoto is only a small step in the fight against climate change, we must throw our support behind it and urge those who have not signed up to do so immediately.

This morning I was glad to hear the Commission and the Council stress the importance of the next phase, because the real challenge is to set ambitious targets for the post-2012 period and to get all the major world actors involved. I also want to support the amendments made by my colleagues in the GUE/NGL Group, particularly the assertion that the promotion of an unbridled free market has led to excess consumption, which in turn leads to increased emissions of greenhouse gases.

(The speaker spoke Irish)

  Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM). – Κύριε Πρόεδρε, ήθελα να μιλήσουμε για ένα πολύ σοβαρό θέμα. Διερωτώμαι ποια κυρία σήμερα το πρωί δεν έβαλε λακ στο μαλλί της. Και ποιος από εμάς δεν έβαλε σπρέι στη μασχάλη του. Έτσι λοιπόν, μ' αυτόν τον τρόπο βοηθάμε στη δημιουργία του θερμοκηπίου. Είναι απλά πράγματα τα οποία και εμείς οι ίδιοι δεν τα τηρούμε.

Ματαιοπονείτε κύριε Δήμα με την προσπάθειά σας, εάν δεν βάλετε μέσα στους κανόνες τους Αμερικανούς. Θα σας πω δύο νούμερα: οι Ηνωμένες Πολιτείες εκπέμπουν περισσότερους ρύπους απ' ό,τι τα ¾ των κρατών του ΟΗΕ· η πολιτεία της Νέας Υόρκης εκπέμπει ίσους ρύπους όσους όλη η Αφρική. Επομένως, ό,τι και να κάνουμε εμείς στην Ευρώπη, εάν δεν πείσουμε τον συνήθη δύστροπο, τον Αμερικανό, να αναλάβει τις ευθύνες του, ματαιοπονούμε. Αυτή είναι μια τραγική πραγματικότητα.

Όπως επίσης, πρέπει να δούμε τί θα κάνει η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, η Κίνα, η οποία μόνη της έχει το ¼ του πληθυσμού της γης. Εμείς ό,τι και να κάνουμε στην Ευρώπη δεν μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα. Έχουμε το τεράστιο πρόβλημα του κλίματος, το οποίο δεν περιορίζεται με σύνορα. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε συρματόσχοινα. Πρέπει λοιπόν να πείσουμε τους Αμερικανούς για να μην έχουμε ολέθρια αποτελέσματα. Η πορεία που διαγράφεται με μαθηματική ακρίβεια είναι ότι θα έχουμε την τύχη που είχαν οι δεινόσαυροι. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η απειλή του Μπιν Λάντεν για την τρομοκρατία είναι πολύ μικρότερη από την απειλή του περιβάλλοντος όπως αυτή υφίσταται από τους Αμερικανούς. Επομένως, εάν θέλουμε να πετύχουμε αποτελέσματα, πρέπει να βάλουμε τους Αμερικανούς μέσα στους κανόνες.

  Françoise Grossetête (PPE-DE). – Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Madame le Ministre, il y a encore quelques années, quand on parlait de changement du climat, certains souriaient d'un air dubitatif. Aujourd'hui, personne ne remet en cause l'évidence de ces changements. Il y a même urgence. Il faut agir tout de suite pour répondre à cette menace. Certainement l'une des plus graves de l'histoire de l'humanité, avec un nombre croissant d'inondations, de sécheresses, d'ouragans, la fonte de la banquise, la fonte de nos glaciers, peut-être un jour le développement de certaines maladies.

Alors, face à cette menace, nous avons une chance inouïe de lancer un vrai programme technologique, permettant de susciter l'innovation dont nous avons tant besoin pour la création de nouveaux emplois en Europe. L'Europe, le monde, ont tenu beaucoup de discours, mais les actes ne sont pas suffisants. Alors le temps est venu d'avoir le courage politique de remettre en œuvre le protocole de Kyoto. Biocarburant, énergie solaire, énergie éolienne, hydroélectrique, hydrogène, efforts en matière d'efficacité énergétique, ces technologies existent. Il nous appartient d'accélérer leur utilisation dans nos politiques d'urbanisme, dans nos modes de construction.

Il faut utiliser toutes les possibilités qui s'offrent à nous. Il n'y a pas une solution unique et idéale, mais nous devons combiner l'utilisation de ces différentes sources. Il existe encore trop de freins à la mise en œuvre et à la commercialisation des innovations technologiques telles que les véhicules hybrides ou les véhicules électriques. Nos concitoyens sont prêts à prendre leur part de responsabilité dans cette maîtrise de l'énergie. États-Unis, Inde, Chine, prennent déjà des initiatives, notamment dans le domaine du nucléaire. Nous ne pourrons pas nous passer de l'énergie nucléaire qui ne rejette aucun gaz à effet de serre. Qu'attend d'ailleurs l'Europe pour vraiment ouvrir de débat sur le nucléaire. Un débat sérieux, dénué de passion. Je vous demande de ne pas le retarder.

  Marie-Noëlle Lienemann (PSE). – Monsieur le Président, chers collègues, pour être crédible aux yeux des citoyens, l'Union européenne doit sortir des bonnes intentions et agir concrètement en se donnant des ambitions liées à des investissements. Quel argent pour le ferroutage? À quand des grands réseaux transeuropéens, que l'on attend toujours? À quand des crédits de la PAC pour les biocarburants? À quand une hausse des budgets de la recherche au service des grands défis énergétiques, comme la filière de l'hydrogène? À quand une orientation des Fonds structurels, des subventions, subordonnée à l'efficacité énergétique et l'économie d'énergie? Je pense au milieu urbain, au logement et au logement social. À quand des écotaxes sur les transports de marchandises, en particulier les transports maritimes? À quand une régulation des échanges au regard de la lutte contre l'effet de serre? Nous attendons des réponses concrètes, opérationnelles, prévoyant des actions immédiates. L'Union européenne doit agir ici et maintenant pour convaincre, servir de modèle, nouer de nouveaux partenariats avec les pays du Sud. Nous n'en sommes encore qu'aux intentions. Passons aux actes.

  Gunnar Hökmark (PPE-DE). – Herr talman! Jag vill tacka Anders Wijkman för ett balanserat betänkande om en viktig fråga. Jag skulle vilja understryka att det idag är svårt att se att Europa kommer att uppnå Kyotomålen. De är nämligen mycket krävande, och den politik som idag förs ser inte ut att leda till att vi kan uppfylla dessa mål i ett första steg. Ett skäl till detta är att man till stor del bortser från de krav som en modern miljöpolitik ställer på energipolitiken.

Om vi ser på de förutsättningar som vi har, kommer vi inte att kunna uppfylla Kyotomålen genom förhoppningar om förnybara bränslen. De kommer att växa fram och spela en större roll, men de kommer inte att lösa problemen. Vi kan inte uppnå Kyotomålen genom regleringar av ekonomin eller genom besparingar, eftersom det kommer att motverka syftet att skapa förutsättningar för en bättre ekonomi som bättre tar tillvara på miljöns krav. Vi kan inte lösa problemen genom att bromsa ekonomins utveckling, utan vi måste föra en miljöpolitik som är förenlig med en konsekvent och trovärdig energipolitik. Då måste vi också se på basen för vår energiförsörjning.

Olja och gas är inte en framtida väg. Ändå ser vi att det framför allt är användningen av olja och gas som ökar när kärnkraften avvecklas – med växande koldioxidutsläpp som följd. Kärnkraftsproduktionen i Europa motsvarar med nuvarande energimix 50 procent av koldioxidutsläppen. Kärnkraftsproduktionen i Europa leder till minskade koldioxidutsläpp motsvarande utsläppen från personbilstrafiken. De visar vilka storlekstal vi talar om. Man kan inte bortse från kärnkraften i detta fall. Kärnkraften löser inte miljöproblemen, men man kan inte lösa problemen med vår miljö och Kyotomålen genom att bortse från kärnkraften. Det är därför en viktig uppgift för detta parlament och även för medlemsstaterna att föra en trovärdig energipolitik som inte syftar till att avveckla kärnkraften och ersätta den med olja och gas, utan att se till att kärnkraft kan spela en betydelsefull roll i den balans av energipolitiken som behövs.

  Justas Vincas Paleckis (PSE). – Norėčiau pasveikinti Anders Wijkman ir kitus bendraminčius, įsitikinusius, kad planetos gelbėjimas yra ne kažkieno kito, o mūsų pačių reikalas.

Europos Sąjunga turi panaudoti visą savo įtaką, kad darytų dar didesnį spaudimą toms šalims, net ir labai galingoms ir didelėms, kurios dar neprisijungė prie Kioto protokolo. Naivu būtų tvirtinti, kad jeigu JAV būtų vykdžiusi Kioto protokolo reikalavimus, jų nebūtų nusiaubę uraganai „Katrina“ ir „Vilma“. Bet žiaurų atsakomąjį smūgį niokojama gamta smogė kaip tik tai valstybei, kuri ją skriaudžia labiausiai. Jeigu pasaulio bendrija nesiims skubių ir griežčiausių priemonių klimato šiltėjimui sustabdyti, planeta taps uraganus gimdanti, ugnį ir vandenį spjaudanti pabaisa.

Pranešime teisingai siūloma paversti ES dar aiškesniu lyderiu pagal atsinaujinančių energijos šaltinių naudojimą. Labai palaikau pasiūlymą daugiau informuoti ES piliečius, įtraukti juos į gamtą tausojančią veiklą. Reikia energingiau kurti tokią mokesčių, baudų ir skatinimų sistemą, kuri verstų dirbti įmones ir firmas taupiai bei tausojančiai . Dar svarbiau – gyvenimo būdas. Kiekvienas ES valstybių pilietis turėtų jausti, kad gyventi kuo mažiau teršiant ir kaitinant planetą ne tik gražu ir kilnu, bet ir apsimoka.

  Bogusław Sonik (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Na przełomie listopada i grudnia Parlament Europejski po raz kolejny przedstawi swoje stanowisko w sprawie zmian klimatycznych na forum ONZ. Zanim zostanie ono poddane pod obrady na arenie międzynarodowej ważne jest, by jak najkorzystniej odzwierciedlało interesy wszystkich Państw Członkowskich Unii, w tym także rolę energii jądrowej, o czym słusznie mówiła pani Françoise Grossetête i pan Hökmark.

Mając na uwadze fakt, że w wielu Państwach Członkowskich emisja gazów cieplarnianych nadal wzrasta, pełne wdrożenie konwencji ONZ oraz protokołu z Kioto wymagać będzie większego udziału pojedynczych obywateli w ogólnych wysiłkach zmierzających do ograniczenia emisji i wypracowania bardziej zrównoważonego stylu życia. W tym kontekście ważnym aspektem w walce o zmniejszenie emisji CO2 jest tzw. zintegrowane podejście z udziałem polityków, przemysłu oraz społeczeństwa.

Zintegrowane podejście jest skuteczniejszym i mniej kosztownym działaniem na rzecz zmniejszenia emisji CO2. Zakłada ono, że odpowiedzialność za redukcję spoczywa zarówno na producentach samochodów, paliwa, jak i użytkownikach pojazdów. Nie bez znaczenia jest również stan infrastruktury drogowej oraz systemy zarządzania ruchem drogowym. Pozostaje to w zgodzie z ogłoszonym w październiku 2005 programem European Climate Change Programme II.

Jakkolwiek wyjście poza gospodarkę opartą na paliwach kopalnych stanowi historyczną możliwość dla przedsiębiorczości, należy pamiętać o tym, że wiele państw – szczególnie rozwijających się – jest zasobnych w odnawialne źródła energii, lecz nie posiada obecnie technologii umożliwiających ich wykorzystanie. W negocjacjach w sprawie redukcji gazów cieplarnianych w znacznej mierze porusza się także kwestię subsydiów energetycznych.

Istnieje już wiele sposobów redukcji emisji gazów cieplarnianych. Technologie energooszczędne i niskoemisyjne są skutecznym środkiem walki z zanieczyszczeniem środowiska, nie należy ich jednak łączyć z proponowaną przez sprawozdawcę redukcją dopłat do paliw kopalnianych jako warunkiem sine qua non wprowadzenia nowoczesnych rozwiązań w zakresie ochrony środowiska.

  Edite Estrela (PSE). – Senhor Presidente, Senhora Ministra, Senhor Comissário, a terra não nos pertence, tomámo-la de empréstimo aos nossos filhos, afirmou o grande chefe índio.

Se não ganharmos a batalha contra as alterações climáticas, que terra vamos deixar aos nossos filhos? O diagnóstico está feito. Só falta coragem para pôr em prática políticas mais ambiciosas e eficazes. O relatório do Deputado Wijkman dá um bom contributo. É preciso passar das palavras aos actos e, em coerência com a Estratégia de Lisboa, ir mais longe na adopção de novas tecnologias e no esforço internacional de cumprir a Convenção de Quioto.

Os Estados Unidos têm de assumir as suas responsabilidades. Saúdo o diálogo da União Europeia com a China e com a Índia, mas é também necessário envolver países como o Brasil, a África do Sul, a Rússia, o Japão e a Indonésia e acabar com contradições como os subsídios aos combustíveis fósseis. O Comissário Dimas disse que a Conferência de Montreal não vai trazer todas as soluções para o problema. Mas espera-se que traga algumas soluções. É uma exigência dos nossos filhos e das futuras gerações!

  Richard Seeber (PPE-DE). – Herr Präsident, Herr Kommissar, sehr geehrte Frau Ministerin Beckett! Es freut mich, dass die Ratspräsidentschaft unsere Debatte verfolgt, und ich möchte vorab sowohl der Kommission als auch meinem Freund Anders Wijkman für den sehr ambitionierten Bericht danken, den er zu diesem Thema ausgearbeitet hat.

Dass Aktionen notwendig sind, zeigen einfach die Naturereignisse um uns herum, seien es die Feuersbrünste im Süden Europas, die Hurricans in Amerika oder auch die Überflutungen in meiner Heimat, in Österreich, in Tirol. Einen Fehler dürfen wir jedoch nicht machen: Wir müssen aufpassen, dass wir nicht alles diesem globalen Klimawandel zuschreiben und dass wir sagen, dieser sei nur durch die menschenbedingten CO2-Emissionen sozusagen hausgemacht. Leider erfolgt derzeit eine Überlagerung der natürlichen Effekte mit diesen menschengemachten Effekten; hier müssen mehr Forschungsanstrengungen unternommen werden, um in Zukunft sichere Klimaprognosen abgeben zu können und um vor allem auch den menschlichen Effekt herausrechnen zu können.

Wichtig ist aber auch, dass wir langfristige Strategien haben, um darauf reagieren zu können, um eben Planungssicherheit zu gewährleisten. Der Industrie und der Wirtschaft muss einfach klar gemacht werden, wohin der Weg führt und welche Möglichkeiten sie in Zukunft haben werden. Das ist für den Standort Europa immens wichtig. Bedenken wir auch, dass die Gemeinschaft derzeit nur für 14 % der CO2-Emissionen verantwortlich ist; aus diesem Grund ist die Einbindung insbesondere von Entwicklungsländern, aber natürlich auch des größten Emittenten – der USA – enorm wichtig. Dieser Teil des Berichts gehört besonders unterstrichen: Wir brauchen eine globale Strategie.

Nicht einer Meinung bin ich mit meinen Kollegen, was die Kernenergie betrifft. Ich glaube, die Kernenergie ist keine Alternative für diese Technologien, die CO2 produzieren, weil sie langfristig insgesamt zu negative Auswirkungen hat. Vor allem dürfen wir nicht den Fehler machen, den Entwicklungsländern die Kernenergie als Alternative anzubieten, weil sie in diesen Ländern einfach nicht sicher gehandhabt werden kann.

Wichtig ist auch noch, dass wir den Verkehr verstärkt einbinden und hier einfach versuchen, das CO2-Reduktionspotenzial voll auszuschöpfen.

  Rebecca Harms (Verts/ALE), Verfasserin der Stellungnahme des mitberatenden Ausschusses für Industrie, Forschung und Energie. – Herr Präsident, meine Damen und Herren! Ich nutze die Gelegenheit, da anzuknüpfen, wo mein Vorredner aufgehört hat. Nachdem ich in der letzten Woche das Vereinigte Königreich besucht habe, muss ich sagen, dass mich sehr irritiert, dass die Klimaschutzdebatte von Tony Blair und anderen dahin gehend geführt wird, dass es durch den verstärkten Einsatz der Atomenergie, durch die angeblich saubere Atomenergie besser möglich sein soll, Klimaschutzziele zu erreichen.

Ich möchte hier einmal mit einem Irrglauben aufräumen. Ich möchte wissen, was Sie in England mit sauberer Atomenergie derzeit meinen. Sprechen Sie über den besonders dreckigen Uranabbau? Sprechen Sie über die besonders schmutzige Anreicherung von Brennstoff? Sprechen Sie über die sehr schwierige und mit hohen Umweltbelastungen verbundene Konversion von Uranhexafluorid? Meinen Sie die Brennelementherstellung in Russland, wenn Sie von sauberer Atomenergie sprechen? Haben Sie in England einmal diskutiert, wie viel Müll Sie wann, wo und zu welchen Kosten entsorgen werden? Wie bewerten Sie die Gefahren und Risiken der Wiederaufarbeitung? In Windscale haben Sie ja große Erfahrung damit, wie die Wiederaufarbeitung tatsächlich Umwelt und Menschen belastet. Ich bin sehr erstaunt, dass gerade die Engländer, die eigentlich aus wirtschaftlichen Gründen aus der Atomenergie ausgestiegen sind, diese verrückte Diskussion „Klimaschutz durch vermehrten Einsatz der Atomenergie“ vorantreiben.

Schauen wir uns das einmal weltweit an: Wir müssten Hunderte, Tausende von Atomreaktoren zubauen, wollten wir wirklich effizient durch Atomenergie zum Klimaschutz beitragen. Dazu würde dann tatsächlich der massive Ausbau auch einer neuen Generation von schnellen Brütern gehören, damit ist Europa schon einmal phänomenal gescheitert. Es würde dazugehören, dass überall auf der Welt Wiederaufarbeitungsanlagen betrieben werden, weil die Uranvorkommen für eine solche Dimension des Ausbaus der Atomenergie überhaupt nicht ausreichen würden.

Ein solcher Ausbau im Zusammenhang mit der Diskussion über Terrorismus, über Proliferationsgefahren ist unverantwortlich. Es ist viel schwieriger, durch Energieeffizienz, durch Einsparung, durch einen anderen Ansatz die Energieprobleme in den Griff zu bekommen. Lassen Sie uns aber jetzt trotzdem endlich konsequent damit anfangen und nicht in eine Technologie zurückkehren, die eigentlich schon die Technologie des vergangenen Jahrhunderts ist und deren Altlasten wir bis heute nicht einmal ansatzweise im Griff haben.

  Margaret Beckett, President-in-Office of the Council. Mr President, this has been an interesting and stimulating debate, marked by almost total welcome – quite correctly – for Mr Wijkman’s report and for its contents, and by very real agreement on the nature and scale of the challenge. It has also been marked by a strong emphasis from many speakers on renewable resources, with various examples of this being cited, and also by strong differences of opinion over nuclear power. I would say to the last speaker, Mrs Harms, that if the only aspect of the climate change debate she heard in the UK was that of nuclear power, then she must have moved in very restricted circles, because there is a great deal being discussed in the UK, which has not actually made a fresh commitment to nuclear power, despite a commitment to discussing it. In fact, energy efficiency is top of the UK’s list of policies for tackling climate change, just as she would wish.

There has been much emphasis on what are usually known in the jargon as ‘co-benefits’. Some speakers emphasised the damage caused by air pollution by the same gases that are contributing to climate change, while others emphasised that, as we tackle climate change, we will derive other potential health benefits from the reduction in the use of those gases.

Mrs Gutiérrez-Cortines asked about the role of agriculture. As she may know, in countries such as New Zealand, livestock are the source of almost all greenhouse gas emissions, making this a particularly difficult problem to solve. There is therefore no doubt that agriculture can, in certain circumstances, be part of the problem. However, as a number of speakers mentioned with regard to biomass and biofuels, it also could also be part of the solution. That is an issue that will come under increasing scrutiny.

I am sorry Mr Hegyi is opposed to carbon capture and storage. The sad and blunt fact is that countries like India and China, which need to grow and develop in order to tackle poverty – and this was another issue referred to, again quite correctly, in the debate – have huge coal reserves and will use them, because they feel they have no choice. It is surely better for us to try to find ways of helping them to do that sustainably, through technologies like carbon capture and storage, rather than simply telling them not to use those power sources, which I fear would be fruitless.

All the references made to the most vulnerable states and to the most vulnerable within other countries heighten the need for the actions the EU must take on adaptation, and support for adaptation, to impacts that we cannot avoid. Strong emphasis has been placed on the role of the many other countries involved and on the need for a global dialogue – with which the Council wholeheartedly agrees – and there is clear agreement both that the EU should continue to take the lead internationally and that we should continue to place strong emphasis on delivering on our own programmes.

Mrs Doyle and Mr Hökmark both suggested that the EU is unlikely to meet its Kyoto targets. That is not my understanding of the latest position as assessed by the Commission. However, that is a report that we will be publishing as we approach Montreal, and it certainly remains the case that we must continue to maintain and indeed step up our own activity.

That brings me to the comments by both Mrs Lucas and Mr Smith, who quite rightly praised the ambition of the Wijkman report in setting a target of a 60% reduction in emissions by 2050, without apparently being aware that this is the target the UK Government set in its own Energy White Paper in 2003. Perhaps, though, this should come as no a surprise, since Mrs Lucas had nothing good to say about the UK’s approach. However, I must put it firmly on the record for her and on behalf of this Council that it is a waste of everybody’s time to demand that the EU deliver a formal mandate and a formal timetable in Montreal. This body above all should recognise that the world of imperialism is at an end. We cannot just march into Montreal and dictate to the rest of the world how they should conduct themselves and go about their business, not least when we are talking to some of the poorest and most vulnerable countries in the world whose priority, quite rightly, is development and feeding their populations. We will not act in this manner. If we are able to kindle a dialogue and spark a process in Montreal, it will be a real and substantial achievement, just as it was a real and substantial achievement to elicit the language and secure the programme of action agreed at Gleneagles. We all agree that we ought to be moving faster, but let us at least recognise the fact that we are making some progress.

(Applause)

  Stavros Dimas, Member of the Commission. I should like to thank everyone who has participated in this rich and important debate.

The need to act urgently to tackle climate change was underlined by Mr Wijkman and others. I believe that the action taken and the series of new initiatives put forward by the Commission since the adoption of its communication in February clearly demonstrate its determination to act in this area.

The European Union's first priority in Montreal is to build broad international support for further action and obtain agreement on starting a formal process to discuss the shape of a future multilateral climate change regime. Once the discussions get going, the European Union will need to consider the right moment for putting forward its views on targets under such a future regime. Targets have proven to be a very useful tool in environmental policy making. They provide our guidance to decision-makers in society. They are particularly useful for industry and the private sector when they have to take long-term investment decisions. Targets will therefore remain a core element of any future climate change architecture. We need targets.

As you will be aware, the European Council of last March set down a pathway target of 15% to 30% of emissions reductions by 2020. However, the Commission believes that the time has not yet come to set concrete targets for developed countries in Montreal in December. That would only be done when we have more clarity on the progress of the negotiations on the post-2012 period.

Mr Seeber has underlined that any future climate change regime will have to build on broad participation on all major emitters and that is of key importance if our cooperation is to be truly efficient.

The Commission and Member States are working hard to promote deeper dialogue with the United States and developing countries. We have engaged in policy dialogue with the United States administration within the United Nations Framework Agreement on Climate Change and within other fora and meetings, such as the Joint Climate Change Science and Technology Workshop. That covers concrete topics such as renewable energy, energy efficiency and carbon sequestration.

The United States claims that is has a different approach to fighting climate change, based mainly on the research and development of new technologies. The difference between their approach and our approach is that they have seen an approximate 15% increase in carbon dioxide emissions while the European Union of 25 has seen a considerable reduction compared with 1990 levels, and the 15 member countries under the Kyoto regime obligations are 1.7% under the 1990 level. That is not enough, but we are sure that, by the end of our commitment period, we will be in compliance with our Kyoto target. This is the difference between the two approaches.

As regards developing countries, the European Union has an open mind on how they should participate in future multilateral climate cooperation. It is clear that we cannot expect the same mandatory requirements as we do from developed countries. Any commitment they take on will be based on the principle of common, but differentiated, responsibilities.

China and other developing countries have contributed to the formation of the greenhouse phenomenon by a much smaller percentage than the developed countries, and per capita emissions in China are currently less than one tenth of the levels in the developed world, so we should follow that example. Where capita income is much lower and development needs greater we have to follow what the United Nations Convention wisely prescribes as a common but differentiated policy.

Mr Verges mentioned that we should take particular care of developing countries and their increasing needs arising from global warming. We really should prepare for that impact. The Commission is already providing funding and welcomes Canada's intention to prepare a five-year work programme on adaptation at the Conference in Montreal.

In addition, the European Union is the major contributor to the 2001 Bonn Political Declaration which pledges USD 410 million per year in climate change funding for developing countries, starting this year.

At the October Environment Council, Ministers committed themselves to communicating at Montreal the progress being made towards delivery on this target. Also, to support developing countries, we have to make sure that the clean development mechanisms actually work. The key issue is the efficiency of the executive board in Bonn, and the European Union is already providing funding, but more support is clearly necessary. The European Union is still the main contributor of funds to the executive board.

There have been certain concerns about bilateral cooperation outside the United Nations context, and especially in the Asia-Pacific Partnership. Let me stress that this can in no way be viewed as an alternative to the United Nations process. However, this Partnership can support our efforts under the Climate Change Convention and the Kyoto Protocol through closer bilateral cooperation that includes both a stronger political dialogue and a focus on technology. This is also how one should see the European Union-China and European Union-India partnerships. This translates into very concrete actions: we have recently held two workshops in India and China on the Clean Development Mechanism and market-based mechanisms. In relation to China, we also see an important focus on the development and demonstration of near-zero emissions power generation, and I agree with Mrs Beckett that carbon capture and storage is one of the means of tackling the problem of climate change. It is not a cure-all, but it is one of the many means that we can use. These partnerships will have the positive and immediate effect of supporting the discussions on a multilateral climate change regime post-2012.

Mr Blokland asked about the efficiency of the European Union's current measures. If we implement all the measures in full, this will lead to a 4% reduction compared with 1990, which obviously is not sufficient to meet the target of -8% that we have set for ourselves. That is why we included additional measures in the climate change programme that we launched a month ago. This implies that we should make greater emission cuts, allowing us to reach the Kyoto target and make further progress for the period after 2012. It is important to know that, for the European Union of 25, the result with the existing measures will be -7%.

Mrs Doyle, Mrs Grossetête and others asked about emissions from cars. I fully agree that this is a vital issue and that is why, in 2006, the Commission will review the agreement with the car industry in order to assess the possibility of reaching the Community objective of 120 g/km by a certain point, having made sure, of course, that we reach the target, voluntarily agreed with the car industry in Europe, Japan and Korea, of 140 mg.

Mrs Ek referred to the inclusion of transport in European Union emissions trading. The Commission has already made a proposal with regard to aviation, as you know. The Commission will assess this for the other transport sectors as part of the 2006 review.

On renewable energy, the Commission will put forward, in the weeks to come, a new report assessing a target for renewable energy by 2020. Regarding nuclear energy and the remarks made by Mr Hökmark, some Member States expect nuclear energy to be a part of their future energy. However, we have to ensure that we have a broad range of energy sources that are low in carbon. Nuclear power will not be able to meet the increased energy demands and we should also be aware that nuclear power faces problems concerning nuclear waste and public opinion.

With regard to what Mrs Gutiérrez-Cortines said about agriculture, the Commission agrees that synergies can be found between climate change and agriculture. We had an extremely interesting meeting in London, organised by Mrs Beckett and the UK Presidency, on climate change and agriculture and very important conclusions were reached there. The Commission will be putting forward a plan in support of biofuels.

Finally, winning the battle against climate change requires determined action, starting now. It requires action, as Mr Smith said, from all actors and sectors of society. We should not underestimate the size of the challenge. Winning the battle against climate change will take time, of which we have precious little, and efforts that some will argue we cannot afford. With your continued support, we are determined to reassert the European Union's leadership in this key challenge for mankind. Thank you very much.

  Przewodniczący. Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj o godz. 12.00.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 11.55 i wznowione o godz. 12.05)

ΠΡΟΕΔΡΙΑ του κ. ΤΡΑΚΑΤΕΛΛΗ
Αντιπροέδρου