Az ülések szó szerinti jegyzőkönyve

2005. december 12., Hétfő - Strasbourg

14. Elemek, akkumulátorok és hulladékaik

  Presidente. Segue-se a recomendação para segunda leitura, da Comissão do Ambiente, da Saúde Pública e da Segurança Alimentar, sobre a posição comum adoptada pelo Conselho tendo em vista a aprovação de uma directiva do Parlamento Europeu e do Conselho relativa a pilhas e acumuladores e respectivos resíduos e que revoga a Directiva 91/157/CEE (5694/5/2005 - C6-0268/2005 - 2003/0282(COD)) (Relator: Joahnnes Blokland) (A6-0335/2005).

  Johannes Blokland (IND/DEM), Rapporteur. – Voorzitter, het verslag inzake batterijen en accu's is in de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid met een grote meerderheid aangenomen. De Milieucommissie is van mening dat het gemeenschappelijk standpunt van de Raad met de 41 amendementen van dit verslag wordt verbeterd. In de Milieucommissie zijn we het echter nog niet eens geworden over één belangrijk onderdeel, te weten de terugdringing van de zware metalen kwik, cadmium en lood in een deel van de batterijen.

In eerste lezing heeft het Parlement hier wel een duidelijk standpunt over ingenomen. Na de eerste lezing zijn kennelijk bezwaren naar voren gekomen, of moet ik het misschien anders zeggen: na de eerste lezing is door de batterijenproducenten heel intensief gelobbyd. Om toch te proberen tot een overeenstemming te komen, heb ik voor de plenaire vergadering een aangepast voorstel ingediend, te weten amendement 42. In vergelijking met het in eerste lezing aangenomen amendement is dit een afzwakking. De beperking van het verbod op zware metalen heeft betrekking op drie punten.

Ten eerste wordt met amendement 42 het cadmiumverbod beperkt tot draagbare batterijen. De industriële batterijen worden dus geheel buiten het cadmiumverbod gehouden. De uitzonderingspositie die industriële batterijen in eerste lezing werd toegekend, was voor de industrie toch nog niet genoeg, want zij was van mening dat deze batterijen hierdoor te erg in de gevarenzone zouden komen. Voor alle duidelijkheid: met mijn amendement 42 zijn de industriële batterijen geheel uit de gevarenzone gehaald.

Ten tweede wordt met amendement 42 ook het verbod op lood beperkt tot draagbare batterijen, zodat ook de industriële loodaccu's geheel buiten het verbod vallen.

Ten derde zijn een aantal categorieën draagbare batterijen van het verbod op lood vrijgesteld. Dit geldt voor knoopcellen, en ook de batterijen voor gehoortoestellen zijn niet meer in gevaar. Wij hebben dus gehoor aan de opmerkingen van de Stichting voor doven en slechthorenden gegeven.

Ten vierde wordt het cadmiumverbod voor draagbare gereedschappen met vier jaar uitgesteld. Er is dus nog voldoende tijd om geheel op Li-ion- en NiMH-batterijen als alternatieven voor NiCd-batterijen over te stappen. Deze alternatieven zijn al bijna 10 jaar overal verkrijgbaar.

Ik heb gezien dat zowel de socialisten als de groenen een vergelijkbaar amendement hebben ingediend op artikel 4. In grote lijnen kan ik ook deze amendementen steunen.

Tenslotte, mijnheer de Voorzitter, wil ik nog wat zeggen over drie andere punten, te weten definities, producentenverantwoordelijkheid en in apparaten geïntegreerde batterijen.

Wat de definities betreft, ben ik van mening dat deze een plek moeten krijgen in een artikel en niet in een overweging. Ik ben daarom tegen de amendementen 46, 48 en 50. In het gemeenschappelijk standpunt van de Raad blijven subjectieve elementen in de definitie van draagbare batterijen aanwezig. De woorden "kan met de hand gedragen worden" zijn subjectief en de Milieucommissie verkiest daarom een definitie waarin een duidelijke grens is opgenomen. In amendement 12 is dit een grens van 1kg, dat zijn dus draagbare batterijen.

Bovendien wordt in amendement 12 de koppeling gemaakt met consumententoepassingen zoals gedefinieerd in de richtlijn over elektronisch afval. Om zowel een leemte als een overlapping bij de definities te voorkomen, stelt de Milieucommissie in amendement 13 als definitie van industriële batterijen een spiegeldefinitie van draagbare batterijen voor. Naar de mening van de Milieucommissie wordt met de amendementen 12 en 13 de meeste duidelijkheid over deze definities verstrekt.

Wat de producentenverantwoordelijkheid betreft, moet ik opmerken dat dit een leidend principe is voor diverse andere richtlijnen en nu dus ook voor de batterijrichtlijn. Ik ben het wat dit betreft met het gemeenschappelijk standpunt van de Raad eens. In amendement 44 wordt echter een gedeelde verantwoordelijkheid voorgesteld. Dit geeft in de praktijk veel verwarring en is bij de implementatie erg complex. Ik ben van mening dat we de producentenverantwoordelijkheid moeten handhaven en ben daarom tegen amendement 44.

In de amendementen 18 en 40 wordt het integreren van batterijen verboden en de verplichting opgelegd dat batterijen gemakkelijk te verwijderen zijn. Op het eerste gezicht lijkt dit een goede zaak. Ik heb echter begrepen dat hiermee veel toepassingen in de problemen komen, vooral als de batterij een langere levensduur heeft dan het apparaat. Bovendien is deze bepaling onnodig, aangezien in de richtlijn over elektronisch afval de verplichting is opgenomen dat batterijen altijd uit ingezamelde elektrische apparaten worden verwijderd.

Mijnheer de Voorzitter, namens de Milieucommissie beveel ik de plenaire vergadering aan om morgen met de amendementen op het verslag in te stemmen, rekening houdend met de door mij gemaakte opmerkingen.

  Charlie McCreevy, Member of the Commission. Mr President, I would like to thank the European Parliament, the Committee on the Environment, Public Health and Food Safety and in particular, the rapporteur, Mr Blokland, for this report.

Today, the existing Community legislation on batteries only covers a small part of all the portable batteries sold annually in the European Union. This has hindered the setting-up of efficient national collection and recycling schemes. Consequently, many batteries placed on the Community market today still risk ending up in the environment, in incineration or in landfills. To address that problem, the Commission presented a new legislative proposal for batteries in 2003 that would extend the scope of existing Community legislation from batteries containing certain dangerous substances to all batteries placed on the Community market.

In its proposal, the Commission introduced the concept of a ‘closed-loop system’, on the basis of which all batteries would have to be collected and recycled and their metals re-introduced into the economic cycle. At the same time, the proposal aimed to contribute to a proper functioning of the internal market for batteries and create a level playing field of all economic operators involved.

At first reading, the European Parliament did not embrace this concept of a closed loop. Instead, Parliament preferred to have a ban on certain heavy metals used in batteries. The Council also considered that the proposed closed-loop system would be difficult to achieve in practice and favoured a ban on the use of cadmium in portable batteries.

The Commission has accepted the overall package of the common position as a well-balanced package, on the condition that the level of environmental protection should not be lowered compared to the policy measures contained in the Commission’s original proposal.

Even though the Commission has embraced the common position as it stands, there are several issues that could benefit from further improvements, in particular regarding the definitions of different battery types and the collection targets. However, the Commission remains convinced that the dual legal basis in the common position is the right approach and will not give rise to problems foreseen by some in Parliament.

I am confident that the rest of the codecision process will allow a further fine-tuning of the right mix of policy measures, which are needed to protect our environment from battery pollution in the most eco-efficient way.

  Caroline Jackson, on behalf of the PPE-DE Group . – Mr President, my group welcomes the batteries directive as an important first attempt to take these potentially environmentally damaging substances out of the waste stream.

Starting first with the collection targets, my group doubts whether there is any point in pretending that many Member States can go further than the collection rate set out in the Council common position. Let us be frank about this: as the Commission impact assessment states, only six Member States currently have a national system of collecting small batteries for recycling – Austria, Belgium, France, Germany, Holland and Sweden. Austria has achieved 40% collection after 14 years. The common position calls for a collection rate of 25% after 6 years and 40% after 10 years. In the context of what we know about the countries that do collect batteries, that seems reasonable.

The report now calls for higher targets: 40% after 6 years and 50% after 12 years. From the point of view of Member States which, for whatever reason, have never given battery recycling a high priority, these totals are unrealistic and, if set, will simply not be reached. This is neither the time nor the place for gesture politics. Delaying the directive by wrangling over unrealistic targets does nobody any good.

Secondly, the rapporteur is moving his Amendment 42, calling for bans on lead and cadmium in power tool batteries. We believe that any such moves need to comply in the first instance with the common approach to impact assessment, recently agreed between the Commission, Council and Parliament. In this instance, Parliament, at my instigation, asked outside experts to draw up an impact assessment, but this was itself limited in its scope. We need a full assessment of the social, environmental and economic impact of any such bans before we agree to introduce them. Until we have that full assessment, it would be irresponsible to follow the rapporteur’s lead, because we would be law-making in the dark.

Finally, as far as the legal base is concerned, we support the proposal that the directive should be based on Articles 175 and 95. We believe that basing this directive on Article 175 alone would run the risk of distorting the market, because individual countries could strengthen the prohibitions contained in it.

I am confident that this directive represents a major change of direction and of public habits for many European countries. We should have turned to specific battery collection long ago. I hope we can now put this proposal into operation as soon as possible.

  Åsa Westlund, för PSE-gruppen. – Herr talman! Eftersom vår skuggföredragande Dan Jørgensen inte kan vara här idag är det jag som har fått nöjet att tala å PSE-gruppens vägnar. Jag vill börja med att tacka Johannes Blokland för ett mycket gott arbete. Ni har lagt fram många ändringsförslag som vår grupp stödjer.

Batterianvändningen ökar alltmer och därför är det extra angeläget att reagera nu för att säkra att den mest miljövänliga tekniken används och att de mest miljöfarliga batterierna förbjuds och fasas ut. Därför är vi positivt inställda till det förslag vi har framför oss även om vi anser att ambitionsnivån borde vara högre än vad rådet har föreslagit. Användningen av tungmetallerna kvicksilver, kadmium och bly i batterier måste begränsas i största möjliga utsträckning. Därför måste parlamentet skärpa det nu liggande förslaget från rådet.

Kadmium, kvicksilver och bly är redan förbjudet i material och delar av fordon som marknadsförs efter den 1 juli 2003 samt i ny elektrisk och elektronisk utrustning som marknadsförs efter 1 juli 2006 osv. Det är därför helt naturligt att vi nu går vidare med att förbjuda användandet av kadmium i batterier. Särskilt viktigt är det att undantagen om kadmium i batterier och ackumulatorer som används i handverktyg ändras till ett förbud efter en fyraårig övergångsperiod. Det finns bra alternativ till kadmium i dessa verktyg. Jag har ett här i handen (ljud från ett handverktyg) och det fungerar – som jag hoppas att alla hör – alldeles utmärkt. Det är bara att titta närmare här så att ni inte går på det som lobbyisterna försöker lura i er i korridorerna.

Det finns funktionella alternativ. De tillverkas av flera tillverkare, inte bara för privat bruk utan också tunga verktyg för professionellt bruk. Tro inget annat. Det är bara att gå in på tillverkarnas egna hemsidor så kan ni se själva. Varför ska vi släppa ut en massa kadmium i onödan? Varför ska vi inte kräva att de mest miljövänliga alternativen används? Ett förbud mot kadmium i batterier i dessa verktyg skulle innebära en stor miljövinst. Dessutom är det viktigt för den europeiska konkurrenskraften att vi stimulerar utvecklingen av ny teknik genom lagstiftning om miljövänlig teknik när tiden är mogen, och det är den verkligen nu.

Vidare tycker vi att insamlingsmålen som rådet har föreslagit är för lågt satta. Vi vill höja dem och vi tycker precis som föredraganden att det är den rättsliga grunden artikel 175 som måste gälla i det här lagförslaget, eftersom det syftar just till en bättre miljö och ingenting annat.

  Holger Krahmer, im Namen der ALDE-Fraktion. – Herr Präsident! Ich möchte mich auf die drei Kernpunkte dieser Richtlinie konzentrieren: die Rechtsgrundlage, das Kadmiumverbot und die Sammelziele. Die Verringerung und Vermeidung von Abfall durch Batterien steht bei dieser Richtlinie im Vordergrund. Dabei darf nicht übersehen werden, dass es sich hier auch um ein Stück produktorientierter Gesetzgebung für den Binnenmarkt handelt. Die alleinige Rechtsgrundlage, Artikel 175, könnte zu unterschiedlichen Standards und damit zu Wettbewerbs- und Marktverzerrungen führen. Deshalb unterstützen die Liberalen die doppelte Rechtsgrundlage von Artikel 95 und 175. Hiermit folgen wir auch der Empfehlung des Rechtsausschusses. Im Umweltausschuss wie auch im Rat ist ein Kadmium- und Quecksilberverbot nur für tragbare Batterien angenommen worden. Unsere Fraktion unterstützt keine weiteren Vermarktungsverbote und keine Ausdehnung des Kadmiumverbots auf andere Bereiche wie schnurlose Werkzeuge oder medizinische Geräte.

Natürlich gibt es für die viel zitierten Powertools Alternativen zu Nickel-Kadmium. Dies sage ich ganz besonders in Richtung von Herrn Schlyter und auch von Frau Westlund. Aber jede Technologie hat Vor- und Nachteile. Bei aufladbaren Batterien und Akkumulatoren, die ohnehin nur eine sehr geringe Abfallmenge ausmachen, müssen wir auch andere Eigenschaften im Auge behalten: die Energieeffizienz, die Lebensdauer und natürlich auch den Preis für den Verbraucher. Dass eine Alternative auf dem Markt verfügbar ist, bedeutet nicht automatisch, dass diese ein adäquates Substitut darstellt. Was den Stoff Kadmium konkret angeht, so liegt der Anteil an Kadmium, den wir in Europa über unsere Umwelt aufnehmen, deutlich unter dem, was die WHO als gesundheitsgefährdend betrachtet. Davon stammt übrigens nur etwa ein Prozent von Batterien.

Lassen Sie mich zum Schluss noch zu den Sammelzielen kommen. Die Ziele des Rates von 25% nach sechs und 45% nach zehn Jahren sind nicht sehr ambitioniert. Die 40% bzw. 60%, auf die wir uns im Ausschuss geeinigt haben, sind allerdings nicht realistisch. In einigen Mitgliedstaaten liegen die Quoten bei unter 10%. In Deutschland haben wir nach mehr als zehn Jahren intensiver Anstrengungen 35% erreicht. Wichtig ist deshalb, dass wir die Sammelziele in sechs Jahren überprüfen. Dabei sollten wir auf die besten Erfahrungen in den Mitgliedstaaten zurückgreifen.

Zum Schluss möchte ich noch auf die Verantwortung aller Beteiligten zu sprechen kommen: Wir dürfen einerseits die Sammelkosten nicht auf den Einzelhandel abwälzen, andererseits müssen wir die Händler beim Sammeln in die Pflicht nehmen!

  Carl Schlyter, för Verts/ALE-gruppen. – Herr talman! Tack Johannes Blokland för att ni har försökt förbättra det här förslaget. Detta handlar om en miljöfråga och artikel 175 är naturlig. Det handlar också om konsumenterna och vilket förtroende de kan ha för de produkter som de köper. Därför vill jag att ändringsförslag 38 om garanterad kapacitetsmärkning införs på alla batterier.

Idag har jag dessa två med mig. På den här (håller upp en blå skruvdragare) kunde man inte se på förpackningen hur länge batterierna räckte, men det kunde man på den här (håller upp en röd skruvdragare). Det här (blå skruvdragare) är nickelkadmium, medan det här (röd skruvdragare) är nickelmetallhydrid. Den här blå klarar bara att dra i så här många skruvar (håller upp en bräda med skruvar), där varje skruv representerar tio. Den röda nickelmetallhydriden klarade av alla dessa skruvar – det är mer än dubbelt så många. Men det vet man inte när man köper den här.

Här säljs dålig och gammaldags teknik till konsumenterna, och de luras av företagen idag. Utan märkning luras de ännu mer. Det är inte bara jag som gjort detta test. Svenska konsumentorganisationer har tittat på nickelmetallhydridbatterier efter 500 laddningar. Så det gäller livslängden och ekonomin. Då visar det sig att de räcker i genomsnitt mer än dubbelt så länge efter 500 laddningar.

Varför ska Europa släpa efter med tekniköverföring? Vilken exportmarknad ska vi ha med gammaldags dålig teknik? Det är dags att dumpa nickelkadmium, det är dags att rösta för ändringsförslag 54.

Industrin säger att det är nödvändigt i de här typerna av maskiner. Den bästa maskinen på marknaden klarar 18 minuter och 20 sekunder istället för 2 minuter och 45 sekunders maximal användning. Det är ny batteriteknik som gynnar konsumenterna och är bra för miljön, inte gammal teknik som försämrar för konsumenter och miljö.

75 procent av allt raffinerat kadmium används faktiskt i batterier, vilket är en liten del av den totala mängden kadmium. Men resten av kadmiumanvändningen är inte avsiktlig, det är en bieffekt som vi ska behandla och ta bort på andra sätt. Nu gäller det batterier och då ska det bort.

  Urszula Krupa, w imieniu grupy IND/DEM. – Panie Przewodniczący! Magazynowanie i oddawanie energii wymaga zawartości wielu metali, toksycznych związków chemicznych uczestniczących w procesach funkcjonowania baterii czy akumulatorów. Baterie jako część odpadów komunalnych stanowią element szczególnie niebezpieczny, zawierający wiele składników o niekorzystnym wpływie zarówno na środowisko, jak i na ludzkie zdrowie. Wyrzucanie miliardów sztuk zużytych baterii do kosza, skąd trafiają na składowisko komunalne, do wód gruntowych jest szczególnie niebezpieczne wtedy, kiedy zawierają one kadm, ołów czy rtęć.

Sukces zbiórki baterii w kilku krajach jest efektem wielotorowych i wieloletnich starań, natomiast istniejące opóźnienie technologiczne i informacyjne stawia Polskę już na starcie w znacznie gorszej sytuacji, zwłaszcza że producenci i dystrybutorzy wolą wpłacać opłatę produktową niż podejmować działania w zakresie zbiórki i recyklingu. Obecnie na skutek starań proekologicznych w wielu placówkach można spotkać pojemniki na zużyte baterie, a jeszcze lepiej przedstawia się zbiórka akumulatorów.

Mimo że nowelizacja dyrektywy minimalizuje ujemny wpływ baterii i akumulatorów na środowisko oraz zakazuje używania kadmu i rtęci, to niektóre zmiany mogą postawić przemysł akumulatorowy w dużo gorszej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu do producentów spoza Europy, którzy nie stosują się do restrykcyjnych przepisów. To nie tylko obniża jakość baterii i akumulatorów, ale także koszty sprzedaży, co w rezultacie może spowodować zagrożenie środowiska i zdrowia użytkowników, zwłaszcza małych dzieci.

  Irena Belohorská (NI). – Prvoradým cieľom tejto smernice je minimalizovať negatívny dopad batérií akumulátorov a odpadu z nich a týmto prispieť k ochrane životného prostredia a zlepšeniu jeho kvality. Dovoľte mi, aby som sa poďakovala spravodajcovi za otvorenie tejto otázky a za správu.

Smernica by sa mala v prvom rade zamerať na stimuláciu a rozvoj výskumu v tejto oblasti a hľadanie vhodných náhrad, a nie na reštriktívne zakázanie batérií, ktoré obsahujú nebezpečné látky, ako napríklad olovo, nikel, kadmium či zinok. V našom rozhodnutí by sme sa mali opierať o vedecké podklady a zohľadniť dopady našich rozhodnutí ešte predtým, ako ich prijmeme.

Nie je rozumné, že pri reštrikcii sa opierame o jediný údaj, a to je hmotnosť, a nevšímame si použitie batérie. Musíme vedieť, čo je väčšie riziko: či použitie rizikovej batérie alebo vyradenie tejto batérie z obehu. Ako názorný príklad uvediem použitie batérií pri bezpečnostnom osvetlení lietadiel alebo vo výťahovom bezpečnostnom systéme, ktoré by boli podľa terajších návrhov zakázané.

Našu pozornosť by sme mali sústrediť na dokonalý zber použitých batérií a lepšiu komunikáciu s obyvateľstvom, ako je tomu doteraz. Treba vychádzať z terajšej štatistiky zberu použitých batérií v členských štátoch Európskej únie, ktorý je veľmi alarmujúci. Týmto môžme najviac prispieť k ochrane prostredia, aby občan vedel, že batéria nepatrí medzi bežný odpad.

Na záver mi dovoľte vyjadriť sa aj k otázke právneho základu. Samozrejme, že je potrebná ochrana životného prostredia, avšak článok 175 ako jediný právny základ môže spôsobiť nekorektnú súťaž aplikovaním rozdielnych právnych noriem v rôznych členských štátoch. Nazdávam sa, že dvojitý právny základ spája obidva ciele: ochranu životného prostredia aj voľný a nerušený pohyb tovaru.

  Péter Olajos (PPE-DE). – Modern életünket körbeveszik akkumulátorok, elemek. Növekvő energia-, sőt megújulóenergia-felhasználásunk, valamint a mobilitás iránti igényünk következtében egyre többet használunk belőlük. A probléma persze nem ezzel van, hanem azzal, hogy ezek a sokszor bonyolult összetételű anyagok, technológiák gyakran mérgező anyagokat is tartalmaznak, amelyeket használatuk után nem gyűjtünk össze, nem ártalmatlanítunk. Jelenleg alkalmazott hulladéktechnológiánk mellett ezek az anyagok elégetve vagy deponálva előbb-utóbb szervezetünkbe kerülnek, ahol felhalmozódva súlyos betegségeket okoznak. Sok ország, köztük hazám is csak nemrég kezdte el ezen anyagok visszagyűjtését, így a Bizottság és a Tanács által javasolt visszagyűjtési célok reálisnak tűnnek. Az más kérdés, hogy a forgalmazókat is terhelje-e a visszagyűjtés kötelezettsége, vagy csak a gyártókat. Nálunk ez utóbbi rendszer nagy sikerrel működik a többi újrahasznosítandó anyagnál, de ez persze a tagországonként eltérő hulladékkultúra kérdése is lehet. Nem elég azonban visszagyűjteni ezeket, de hasznosítani is kell, ami komoly technológia előrehaladást és jelentős kutatás-fejlesztést igényel. Jelenleg néhány tagország gyakorlata erősen megkérdőjelezhető ezen a téren. Hazámban a mai napig nem sikerült egyetlen akkumulátor-feldolgozó üzemet sem létesíteni, így azokat Szlovéniában és Olaszországban ártalmatlanítják, miközben Magyarország nagy mennyiségű ólmot vásárol elem- és akkumulátorgyárai számára. Úgy gondolom, ez sem tartható, és minden tagországnak nemcsak a visszagyűjtésről, de az ártalmatlanításról is magának kell gondoskodnia. A mi feladatunk pedig a technológia-fejlődés ösztönzése és a veszélyes anyagok helyettesítésének elősegítése.

  Marie-Noëlle Lienemann (PSE). – Monsieur le Président, chers collègues, l'interdiction du cadmium et la limitation de l'usage de ce matériau lourd est souhaitée par le Parlement européen depuis 1988. À chaque législation, par exemple celle relative aux véhicules hors d'usage ou aux produits électriques et électroniques, notre Parlement a rappelé un principe simple: l'usage du cadmium doit être banni et ce produit ne doit demeurer que là où il n'existe pas d'alternative. Tel est, depuis le début, le principe de substitution, principe qui fonde le projet de directive REACH qui nous a mobilisé il y a quelque temps.

Comme d'autres secteurs, la directive REACH exclut les piles, au motif qu'une directive appropriée doit précisément permettre de calibrer l'action du Parlement. Je plaide donc avec force pour que nous appliquions le principe de substitution aux piles contenant du cadmium. M. Blokland a tout dit des difficultés qu'il a eues à faire prévaloir un point de vue ambitieux et on doit se féliciter de sa volonté de compromis. Nous la soutenons.

Néanmoins, il me semble que notre Parlement devrait pouvoir accepter un principe simple. S'il existe sur le marché une technologie qui propose une alternative aux piles nickel-cadmium ou aux piles contenant du cadmium - qu'elles soient d'ailleurs des piles dites portables ou des piles industrielles -, alors nous devons interdire le cadmium. M. Blokland a essayé de faire la liste de ce qui était déjà disponible sur le marché. Il existe des technologies émergentes, notamment la technologie nickel-zinc pour les batteries industrielles. Je vous propose donc d'accepter l'amendement 4 du groupe socialiste au Parlement européen, qui propose qu'en cas d'apparition sur le marché d'une technologie alternative pour les piles industrielles, une révision de la directive soit enclenchée. Cela me paraît être le minimum minimarum pour être fidèle à l'ambition environnementale et, surtout, à la volonté de promouvoir l'innovation technologique dans l'Union européenne.

  Mojca Drčar Murko (ALDE). – Razdelitev baterij na tri kategorije, predlagana v skupnem stališču, se mi zdi smiseln kompromis. Upoštevajoč trenutno nenadomestljivost nekaterih kadmijevih baterij le-teh za zdaj ne bi bilo smotrno povsem prepovedati, ker so bili v minulem obdobju doseženi dobri rezultati pri zbiranju in recikliranju nekaterih od njih, zlasti industrijskih.

Popolna prepoved težkih kovin pa je razumna pri prenosnih baterijah, za katere je velika možnost, da bodo končale na deponijah. Pri minimalnih ciljih zbiranja porabljenih baterij in akumulatorjev, za katere se zdi 25 % po 6 letih uresničljiv cilj, se mi zdi razumen predlog, da bi v razširjeni Evropski uniji uresničljivost drugega, 10 letnega cilja, vmes preskusili. To bi storili na podlagi dejanskih večletnih izkušenj 25 držav, med katerimi so zdaj opazne razlike v sistemih zbiranja in recikliranja. V ta namen bi bilo treba vzpostaviti sistem preverjanja.

  Leopold Józef Rutowicz (NI). – Panie Przewodniczący! Panie i Panowie! Chciałbym podziękować panu Bloklandowi i podkreślić duże znaczenie dla ochrony środowiska dyrektywy w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów. Były prowadzone badania ludzi żyjących w obszarach ekologicznych i występujących tam źródeł wody i stwierdzono w nich, w wielu przypadkach, metale podobne, jak stosowane w bateriach i akumulatorach. Analizując pochodzenie tych metali, można wnioskować, że pochodziły między innymi z baterii i akumulatorów wyrzucanych na śmietniska. Okres rozkładu wyrzucanych baterii i akumulatorów jest bardzo długi. Występuje tu kilka problemów, jak: niedocenianie potrzeby i zbierania baterii, problem popularyzacji potrzeby ich zbierania oraz stworzenia środków prawnych i finansowych wspierających te działania, problem wyrobienia kultury i nawyku zbierania tych odpadów w społeczeństwie, problem organizacji i utylizacji tych zanieczyszczeń. Szereg poruszonych tematów wymaga czasu i stałego nagłaśniania, jak i doskonalenia systemu zbierania i utylizacji. Wymaga też wspierania szczególnie postępu technicznego w rozwoju ich produkcji, by baterie były bezpieczne.

  Thomas Ulmer (PPE-DE). – Herr Präsident, meine sehr geehrten Damen und Herren! Herzlichen Dank an Hans Blokland für den guten, gründlichen und sorgfältigen Bericht in der zweiten Lesung.

Das grundlegende Problem der Batterien und Akkumulatoren liegt nicht in ihrer Energie, sondern in ihren Inhaltsstoffen Kadmium, Blei und Quecksilber. Die Toxizität dieser Bestandteile und ihre Umweltunverträglichkeit sind im Allgemeinen gut bekannt. Erste Priorität ist für mich Recycling vor Entsorgung. Eine weitere Priorität ist Substitution mit weniger toxischen Inhaltsstoffen immer dort, wo dies technisch möglich ist. Mit dieser Novellierung werden jetzt die Inhaltsstoffe und deren Gewichtsprozente in Batterien jedweder Art weiter entschärft, reduziert und teilweise verboten. Hier liegt für mich der größte Nutzen dieser Richtlinie.

Die Sammelquoten sind zugegebenermaßen sehr hoch. Der Anspruch an Industrie, Bevölkerung und Handel ist ebenfalls hoch. Ich sehe diese Herausforderung außerordentlich positiv. Das darin implementierte Lernprogramm schärft Umweltverhalten und -b

ewusstsein unserer Mitmenschen. Auch wenn die hohen Quoten nicht überall und nicht immer erreicht werden können, dokumentiert die Anforderung das weltweit führende Umweltbewusstsein und Umwelthandeln in der Europäischen Union. Ob es sinnvoll ist, Sammelziele eher in Gewichten oder in Stückzahlen zu definieren, halte ich für eine akademische Diskussion.

Ich bin mit der gemeinsamen Rechtsgrundlage nach Artikel 95 und 175 der Verträge und mit dem Gemeinsamen Standpunkt des Rates einverstanden. Für mich stellt sich insgesamt die grundlegende Frage, ob wir es in den nächsten Jahren durch Forschungsförderung, durch Förderung moderner Technologien schaffen, einen großen Teil unserer herkömmlichen Batterien zum Beispiel durch Brennstoffzellen zu ersetzen. Dann wäre diese Richtlinie – ebenso wie die problematischen Stoffe – hoffentlich ein Auslaufmodell.

  Linda McAvan (PSE). – Mr President, I very much welcome this legislation which, I think, will help clean up our environment. However, I also want to comment on the three key issues that colleagues have commented on, the first of which concerns prohibitions and in particular compromise amendment 42. The problem I have is that it still involves the idea of an automatic ban on nickel cadmium batteries after four years; the Commission is not asked to carry out an impact assessment to see what we should do. I do not agree with an automatic ban. If we are going to ban things, then we should do so in full knowledge.

We should also do things that are proportionate: there is cadmium in our atmosphere but less than 1% is caused by batteries – much more comes from pesticides and other uses – so we must have legislation that is proportionate to what we are trying to achieve. We need a study on this issue before we move to any further legislation. I will support the common position.

As regards the targets, I agree with what speakers have said about realistic targets. There is no point pretending we can automatically run to big leaps forward when in fact only a handful of countries collect batteries at all. We need to get targets down to a level that countries can meet at some point in the future and work out how to get there. Someone pointed out that, after 9 years, Belgium has reached a level of 56% and Austria, after 14 years, still lies somewhere at around 40%.

Finally on the legal base issue, I shall be supporting the rapporteur and the Socialist Group on a legal base, but we have to bang heads together on this issue of Articles 175 and 95 because we have kept coming up against this issue in environmental legislation over the past few months. We should be looking at this and having the legal experts from the three institutions talking about the legal base. We do not want to see legislation on the environment that undermines higher standards in those Member States that choose to have them.

  Anne Laperrouze (ALDE). – Monsieur le Président, interdire purement et simplement les accumulateurs au nickel-cadmium me paraît séduisant en première approche, mais une analyse plus poussée m'incite à préconiser de véritables dérogations en ce qui concerne l'usage industriel de ces accumulateurs.

En particulier, on trouve l'application des accumulateurs dans les secteurs de la sécurité et du transport, par exemple les avions et les trains. Ces accumulateurs sont recherchés pour leur fiabilité à fonctionner dans des conditions critiques, ce qui rend difficile l'introduction de produits de substitution.

La réglementation est déjà très stricte. Les risques liés à la fin de vie de ce type d'accumulateurs sont contrôlés, notamment à travers la prise en charge de la collecte et du recyclage par les producteurs.

Chers collègues, j'attire votre attention sur les définitions adoptées par la commission de l'environnement, qui font primer les caractéristiques physiques de la batterie sur la nature de l'utilisation. Certaines batteries tomberaient alors de facto dans le régime d'interdiction, comme celles utilisées dans les systèmes d'assistance respiratoire pour intervention dans les atmosphères toxiques, les lampes individuelles ou collectives dans le secteur minier, etc.

  Frederika Brepoels (PPE-DE). – Voorzitter, collega's, ik zou eerst de heer Blokland willen danken voor zijn heel interessante verslag.

Het is duidelijk dat een samenleving zonder batterijen ondenkbaar is geworden en, we hebben het van collega's al gehoord, het gebruik van batterijen vertoont een stijgende trend: wereldwijd wordt jaarlijkse een groei van 9% vastgesteld. Denken we trouwens maar aan alles wat we als consument dagelijks zelf in elektronica gebruiken. Voldoende reden dus om meer inspanningen op te leggen aan alle lidstaten, teneinde in de toekomst precies de risico's voor het milieu tot een minimum te beperken. Het is duidelijk dat de huidige richtlijn van 1991 tot te weinig resultaten leidt op het terrein, precies omdat er geen harde inzamel- en recyclagedoelstellingen in staan. Bovendien zijn de resultaten in de verschillende lidstaten heel moeilijk vergelijkbaar.

Ik wil u het succesvolle voorbeeld van mijn regio, Vlaanderen, zeker niet onthouden, men heeft er al vaak naar verwezen. In Vlaanderen heeft de overheid precies samen met de sector enorme inspanningen geleverd om een efficiënt inzamelingssysteem op te zetten, waardoor niet minder dan 60% van de batterijen ook effectief wordt ingezameld. De sleutelfactor van dit succes is gedeelde verantwoordelijkheid. Zonder een goed uitgebouwd, dicht netwerk van inzamelpunten, zijn ambitieuze inzameldoelstellingen niet haalbaar.

Ik zou zoals gezegd willen pleiten voor hogere inzamelpercentages, hetgeen met mijn amendement ook in onze commissie werd goedgekeurd. Ten tweede wil ik pleiten voor responsabilisering van alle actoren. Hiervoor heb ik een nieuw amendement ingediend. Tenslotte wil ik pleiten voor rechtszekerheid voor de sector, zowel die van de batterijen als die van de zogenaamde power tools, met betrekking tot cadmiumgebruik, waarvoor ik een overgangsperiode van vier jaar voorstel. Ik hoop dat vele collega's dit geheel kunnen ondersteunen.

  Anja Weisgerber (PPE-DE). – Herr Präsident! Zunächst möchte auch ich dem Berichterstatter, Hans Blokland, herzlich für seine Arbeit danken. Der Schutz der Umwelt ist wichtig und mein erklärtes Ziel als Umweltpolitikerin. Wir müssen allerdings einen Ausgleich zwischen der Umwelt und berechtigten wirtschaftlichen Belangen finden. Ganz konkret geht es mir heute um das Verbot von Nickel-Kadmium-Batterien in Powertools. Ein absolutes Verbot zum jetzigen Zeitpunkt oder nach einer Übergangsfrist von vier Jahren – wie es der Berichterstatter vorschlägt – geht zu weit.

Stattdessen setze ich mich diesbezüglich für den Gemeinsamen Standpunkt bzw. für den Änderungsantrag 45 von Herrn Krahmer ein, die beide eine Überprüfung der Ausnahme von Nickel-Kadmium-Batterien in Powertools aus dem Verbot nach 4 bzw. 7,5 Jahren vorsehen. Dann wird überprüft, ob es gleichwertige Alternativen gibt und ob ein Verbot von Nickel-Kadmium-Batterien sinnvoll und gerechtfertigt ist. Dies ist aus momentaner Sicht jedoch noch nicht der Fall.

Es gibt zwar in manchen Bereichen bereits Technologien, die als Alternativen zu Nickel-Kadmium auf dem Markt angeboten werden, wie z.B. Nickel-Metallhydrid. Diese Alternativen sind zum jetzigen Zeitpunkt jedoch nicht als gleichwertig zu Nickel-Kadmium anzusehen. Dies belegen z.B. folgende Unterschiede: Die Lebenszeit von Nickel-Kadmium-Batterien ist länger als die von Nickel-Metallhydrid-Batterien, und sie sind weniger fehleranfällig. Nickel-Kadmium-Batterien können schneller aufgeladen werden und entladen sich bei Nichtgebrauch wesentlich langsamer. Außerdem funktionieren Nickel-Metallhydrid-Batterien nicht bei Temperaturen unter 10° Celsius.

Die Hersteller entwickeln immer wieder neue Technologien aus dem Antrieb heraus, ihre Marktposition zu festigen. Ein absolutes Verbot zum jetzigen Zeitpunkt oder in vier Jahren wäre jedoch kontraproduktiv. Die Hersteller müssten ihre Produktion auf eine bisher noch nicht ausgereifte Technologie umstellen. Die dazu erforderlichen finanziellen Mittel würden dann aber im Bereich Forschung und Entwicklung fehlen. Durch ein Verbot würden wir somit die Innovation im Bereich der neuen Technologien und damit auch den Umweltschutz nicht fördern. Dies kann nicht unser Ziel sein. Zum Schluss möchte ich mich noch für die doppelte Rechtsgrundlage, Artikel 95 und Artikel 175, aussprechen.

  Erna Hennicot-Schoepges (PPE-DE). – Monsieur le Président, je voudrais féliciter le rapporteur. Je crois que les lacunes persistantes en matière de collecte sont dues au manque d'ambition dont nous faisons parfois preuve. Si la collecte des batteries est possible dans certains États, pourquoi les autres n'accentueraient–ils pas leurs efforts?

Mme Jackson a mentionné quelques chiffres. Elle a oublié le Luxembourg. En 2001, le pays affichait un taux de recyclage de 89,5%. Le texte soumis à notre adoption fait état d'un objectif minimum de recyclage par habitant et par an de 160 grammes; en 2004, cette proportion était de 245 grammes par habitant au Luxembourg. Ce sont là les résultats de nombreuses campagnes d'information, de tout un travail de prévention et de sensibilisation organisé par le gouvernement et par les communes, et appuyé par le commerce de détail qui participe activement à la collecte.

Monsieur le Président, c'est bien la preuve que la collecte en vue du recyclage est possible et je ne vois pas pourquoi ce qui a été réalisé au Luxembourg ne pourrait pas l'être dans d'autres pays. En ce qui concerne le remplacement du cadmium, je crois que le Parlement devrait avoir pour objectif final le principe de substitution, bien qu'une période d'adaptation soit nécessaire.

  Charlie McCreevy, Member of the Commission. Mr President, I will focus now only the amendments relating to three key issues in this file: firstly, the legal basis; secondly, the definitions of ‘portable’ and ‘industrial’ battery types and, thirdly, collection targets.

Firstly, on the legal basis, the preamble and Recital 1 – Amendments 1 and 2: the Commission continues to support the concept of a dual legal basis for this directive as the correct one. This dual legal basis reflects the dual objective of the proposed directive. Indeed, the directive aims at achieving both a high level of environmental protection and contributing to the proper functioning of the internal market. Moreover, it should be noted that the proposed directive specifies that each individual article has only one legal basis.

Indeed, the articles laying down provisions for the environmental protection are based on Article 175 of the EC Treaty. The articles laying down provisions related to the proper functioning of the internal market – namely Articles 4, 5 and 18 of the proposed directive – are based on Article 95 of the Treaty. Consequently, this dual legal basis cannot lead to any legal incompatibilities of procedures.

Secondly, on the definition of the different battery types – Articles 3(3) and (6) and Recitals 8 and 9, Amendments 5, 6, 12 and 13: the definitions of ‘portable’ batteries and ‘industrial’ batteries are important since they determine the scope of the cadmium ban and the type of collection requirements. Therefore, the Commission is of the opinion that definitions should meet the following criteria: they should be clear, they should be workable in practice for the Member States to implement in a harmonised way, and any overlaps or gaps should be avoided.

Taking into account the above, the Commission supports the first two parts of Amendment 12, in particular the introduction of the weight limit for defining portable batteries. However, the Commission does not support the other changes proposed to the definitions of the different battery types – Amendment 12, third part, and Amendment 13.

The Commission welcomes the deletion of the non-exhaustive list of examples in the recitals, which considerably improves the drafting of the legislative act.

Thirdly, I turn to the collection targets – Article 9(2) and (4) and Amendments 26 to 28. The Commission believes that setting collection targets in the proposed directive is necessary: firstly to ensure a minimum level of environmental protection in all Member States and secondly to monitor the efficiency of the national battery-collection schemes. It is important that the collection targets are ambitious in environmental terms, but they should also be achievable, realistic and cost-efficient.

The Commission’s extended impact assessment carefully analysed this issue and came to the conclusion that the collection target of 160 grams or 40% would be the most cost-efficient target, which corresponds with part of Amendment 26.

The appropriateness of an increase in the target in the longer term will be carefully reviewed, as foreseen in Article 20(2)(b) of the proposed directive. In this review, the Commission will take account of technical progress and practical experience gained in Member States. The Commission thus in principle supports Amendment 26 but reserves its opinion on Amendment 56.

The Commission supports the amendment which deletes the possibility for Member States to derogate from the proposed collection targets – the ‘transitional arrangements’. The Commission had proposed this possibility since, in its initial proposal, the collection targets were based on weight per inhabitant. Since the collection targets are now based on sales, it is no longer necessary to provide for this possibility of transitional arrangements.

Since the proposed directive already foresees a review of the long-term targets in Article 20(2)(b), the Commission does not see the need for a specific review obligation to increase the targets by a specific date.

I will give a voting list to the Secretariat, indicating which amendments are and are not acceptable to the Commission. I should like to point out that the Commission reserves its opinion on the additional 18 amendments tabled before the plenary, since more time is needed to fully assess the environmental, economic and social impacts thereof.

I believe that the European Parliament and the Council can now start moving towards agreement on this file. I look forward to an early conclusion of the codecision process so that the directive can be implemented by the Member States and we can achieve a high level of environmental protection in this area.

  Presidente. O debate está encerrado.

A votação terá lugar na terça-feira, às 12 horas.

Declaração escrita (Artigo 142º)

  Edit Herczog (PSE). – Egyes tagállamokban, így Magyarországon is, a használt elemek és akkumulátorok visszagyűjtése jóllehet új keletű tevékenység, de hosszú távú környezetvédelmi befektetés is. A jogszabály kivitelezhetősége szempontjából nagyon fontos, hogy a visszagyűjtési célkitűzések mind időben, mind mennyiségben reálisak maradjanak. A túl ambiciózus (például 50-60%-os) előirányzatok megvalósíthatatlan előírásokhoz vezetnének. Svájc a maga fogyasztói kultúrájával 12 év alatt érte el a 60%-os szintet. Nálunk, ahol a szén-cink elemek a fogyasztói vásárló erő gyengesége miatt még mindig a piac 40-50%-át teszik ki, a forgalmazók nem tudnák megelőlegezni, a fogyasztók pedig nem tudnák megfizetni a túl magas mértékben erőltetett visszagyűjtés költségeit. Ez nem csak vállalkozások és munkahelyek megszűnéséhez vezethetne, hanem serkentené is az amúgy is nagy mértékű, környezetünkre fokozottan veszélyes fekete piaci elemimportot. Ezáltal egy végrehajthatatlan jogszabály a kitűzött céllal épp ellenkező hatást érne el. Sokkal inkább olyan szabályokra van szükségünk, amelyek - akár öt éven belüli felülvizsgálás lehetősége mellett is - hosszú távon biztosíthatják a környezetvédelmi célok elérését, illetve az érintett ipari és forgalmazói szektorokban dolgozók munkahelyeinek fennmaradását öt, tíz éven belül is.

PRZEWODNICZY: J. ONYSZKIEWICZ
Wiceprzewodniczący