Πληρη πρακτικα των συζητησεων

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2006 - Βρυξέλλες

13. Η θέση της ΕΕ απέναντι στην κυβέρνηση της Κούβας

  Πρόεδρος. Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση της προφορικής ερώτησης των Graham Watson, Cecilia Malmström, Emma Bonino και Marco Pannella, εξ ονόματος της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, προς το Συμβούλιο σχετικά με τη στάση της ΕΕ απέναντι στην κυβέρνηση της Κούβας (O-0112/2005 - B6-0675/2005).

  Cecilia Malmström (ALDE), συντάκτρια. – (SV) Κυρία Πρόεδρε, κύριε Προεδρεύων του Συμβουλίου, κάπως επισκιασμένος από τα δραματικά γεγονότα στη Μέση Ανατολή, ζει στην Αβάνα ένας γενειοφόρος δικτάτορας που χλευάζει τον κόσμο εδώ και δεκαετίες. Διοικεί μια χώρα στην οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται, στην οποία οι άνθρωποι ζουν σε μεγάλη φτώχεια και στην οποία οι αντιφρονούντες φυλακίζονται και διώκονται. Μετά την Κίνα, η Κούβα είναι η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου για τους δημοσιογράφους.

Την άνοιξη του 2003, ένα κύμα καταπίεσης έπληξε το νησί. Ηγετικά πρόσωπα του δημοκρατικού κινήματος συνελήφθησαν και, μετά από παρωδίες δικών, 75 από αυτούς καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Πέρυσι, μια μεγάλη ομάδα νέων συνελήφθη προληπτικά με το σκεπτικό ότι μπορεί να προκαλούσε προβλήματα. Αυτό δείχνει ακριβώς πόσος φόβος επικρατεί στο νησί. Όταν, αμέσως πριν τα Χριστούγεννα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απένειμε το Βραβείο Ζαχάρωφ στις Κυρίες στα Λευκά –τις συζύγους και τις κόρες των φυλακισμένων αντιφρονούντων– απαγορεύθηκε στις εκπροσώπους του κινήματος να φύγουν από το νησί για να μεταβούν στο Στρασβούργο.

Η Κούβα είναι μια φοβερή δικτατορία και τα γεγονότα που μόλις ανέφερα είναι ευρέως γνωστά. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Για τους πολιτικούς κρατουμένους, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Ο φίλος μου, Héctor Palacios, ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης 25 ετών, είναι πολύ άρρωστος και οι γιατροί φοβούνται για τη ζωή του. Δεν λαμβάνει τη φροντίδα που έχει ανάγκη για την υψηλή αρτηριακή πίεση και για τις επιπλοκές που αφορούν την καρδιακή νόσο από την οποία πάσχει. Για να αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα, ο Adolfo Fernandez Seinz –δημοσιογράφος που εκτίει ποινή φυλάκισης 15 ετών– είναι επίσης σε κακή κατάσταση και έχει χάσει 20 κιλά από τότε που φυλακίστηκε.

Εκτός φυλακής, οι αντιφρονούντες διώκονται επίσης, για παράδειγμα, ο νικητής του Βραβείου Ζαχάρωφ, Oswaldo José Payá Sardiñas, και ο τυφλός ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Juan Carlos Gonzalez Leiva, ο οποίος τελεί υπό κατ’ οίκον περιορισμό από τον Απρίλιο του 2004. Είναι, φυσικά, απολύτως απαράδεκτο να κρατούνται ακόμα άνθρωποι στην Κούβα λόγω των πεποιθήσεών τους. Είναι εξίσου απαράδεκτο ότι αυτοί οι κρατούμενοι δεν λαμβάνουν τη φροντίδα που έχουν ανάγκη όταν η υγεία τους είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Όταν, πριν έναν χρόνο, το Συμβούλιο των Υπουργών αποφάσισε να αλλάξει την κοινή θέση που είχε για πολλά χρόνια και ξεκίνησε συνομιλίες με το καθεστώς, φανταζόταν ότι αυτό θα ήταν ένα άνοιγμα προς την Κούβα, με δυνατότητες εκεί. Μια πλειοψηφία αυτού του Σώματος επέκρινε αυτή την πολιτική και, έναν χρόνο αργότερα, πρέπει να αναγνωριστεί ότι αυτή η πολιτική δεν είχε αποτέλεσμα. Ήταν μια λανθασμένη απόφαση και θα πρέπει να επανεξεταστεί. Τι προτίθεται να κάνει τώρα το Συμβούλιο για να στηρίξει τους αντιφρονούντες στην Κούβα; Πώς θα στηρίξουμε εποικοδομητικά το δημοκρατικό κίνημα και τον κουβανικό λαό; Πρέπει να αυξήσουμε τις πιέσεις προς τον Φιντέλ Κάστρο και, παράλληλα, να βρούμε έναν στρατηγικό τρόπο αναγνώρισης των θετικών δυνάμεων δημοκρατίας που υπάρχουν. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να υποστηρίξουμε τις δυνάμεις της δημοκρατίας στην Κούβα όταν μπορούμε να το κάνουμε στη Λευκορωσία; Επικρατεί ακόμα ένα δυσάρεστο είδος ρομαντισμού γύρω από το όνομα του Κάστρο. Θα ήθελα πάρα πολύ να λάβω ορισμένες απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις από το Συμβούλιο.

  Hans Winkler, Προεδρεύων του Συμβουλίου. (DE) Κυρία Πρόεδρε, κυρία Malmström, το Συμβούλιο επικροτεί το διαρκές ενδιαφέρον του Κοινοβουλίου για τη βελτίωση της κατάστασης στην Κούβα και θα συνεχίσουμε τις κοινές μας προσπάθειες για να επιφέρουμε εκεί μία ειρηνική αλλαγή.

Η κοινή θέση που εκδώσαμε τον Δεκέμβριο του 1996 για την Κούβα εξακολουθεί να ισχύει και λέει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις σχέσεις της με την Κούβα είναι να ενθαρρύνει μία διαδικασία μετάβασης σε μία πλουραλιστική δημοκρατία, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς και μία βιώσιμη ανάκαμψη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού της Κούβας. Οι περισσότερες πιθανότητες για μία ειρηνική μετάβαση θα υπήρχαν αν το σημερινό καθεστώς δρομολογούσε το ίδιο ή επέτρεπε μια τέτοια διαδικασία. Δεν είναι πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιχειρεί να επιφέρει αλλαγές με αναγκαστικά μέτρα με αποτέλεσμα να μεγαλώσει η οικονομική δυσπραγία του πληθυσμού της Κούβας.»

Προκειμένου να προαγάγει την ειρηνική αλλαγή στη χώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαινίασε διάλογο με τις αρχές της Κούβας και με όλα τα τμήματα της κοινωνίας της, στο πλαίσιο των οποίων υπενθυμίζει τακτικά στις αρχές της Κούβας την θεμελιώδη υποχρέωσή τους ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά την ελεύθερη έκφραση γνώμης και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι.

Δεν έχει νόημα η λήψη πολιτικών μέτρων αν δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα για τους ανθρώπους στον τόπο τους και έτσι το Συμβούλιο τροποποίησε ήδη μερικές πρακτικές λεπτομέρειες της πολιτικής του προκειμένου να την κάνει πραγματικά αποτελεσματική, ιδίως ως προς την εντατικοποίηση του διαλόγου με την ειρηνική αντιπολίτευση που επιδοκίμασε θερμά τις στενές αυτές επαφές.

Σύμφωνα με τα τελικά συμπεράσματα του Συμβουλίου της 31ης Ιανουαρίου 2005, τόσο η λουξεμβουργιανή όσο και η βρετανική Προεδρία, και κυρίως η αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αβάνα, έδωσαν νέα ώθηση στις σχέσεις με την αντιπολίτευση και με ανεξάρτητα στοιχεία και επικεντρώθηκαν εδώ μεταξύ άλλων σε σημαντικά μεσοπρόθεσμα θέματα που σχετίζονται με τη μετάβαση. Σε αυτά συγκαταλέγονται για παράδειγμα η διεύρυνση του διαλόγου με σημαντικά μέλη της ειρηνικής αντιπολίτευσης, ιδίως αναφορικά με τα συγκεκριμένα σχέδιά τους για το μέλλον, και άλλα μέσα για την υποστήριξη ανεξαρτήτων οργανώσεων και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.

Ταυτόχρονα, το Συμβούλιο καταδίκασε ευθέως την απαράδεκτη συμπεριφορά εκ μέρους των αρχών της Κούβας όχι μόνο στην ίδια τη χώρα, αλλά και απέναντι σε ευρωπαίους πολιτικούς και επισκέπτες. Η Προεδρία έθεσε το θέμα της πρόσβασης σε υπουργεία στην Αβάνα και επεσήμανε στην κυβέρνηση της χώρας ότι δεν θα πρέπει να περιμένει διάλογο αν αρνείται την πρόσβαση στις πρεσβείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν θέλει να αναγνωρίσει εκπροσώπους της ΕΕ ή να συνομιλήσει μαζί τους.

Το Συμβούλιο υπογράμμισε επίσης ότι είναι πρόθυμο να συνεχίσει τον εποικοδομητικό διάλογο με τις αρχές της Κούβας με βάση την αμοιβαιότητα και τη μη διάκριση σχετικά, μεταξύ άλλων, με τη χορήγηση θεώρησης διαβατηρίου για επισκέψεις στους εκπροσώπους των εν λόγω κυβερνήσεων.

Η Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέφρασε σε επίσημη δήλωση την λύπη της για την ενέργεια της κυβέρνησης της Κούβας να εμποδίσει τις επονομαζόμενες Damas de blanco – «Κυρίες στα λευκά» να μεταβούν στο Στρασβούργο για να λάβουν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το βραβείο Ζαχάρωφ 2005 για την πνευματική ελευθερία.

Τέτοιες περιπτώσεις, όπως και η άρνηση της κυβέρνησης να επιτρέψει στον Osvaldo Payá να ταξιδέψει τον Δεκέμβριο για να λάβει μέρος σε ένα φόρουμ ΜΚΟ για την ελευθερία έκφρασης, καθιστούν σαφές ότι οι αρχές της Κούβας περιφρονούν το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών τους που περιλαμβάνεται στο άρθρο 13 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το Συμβούλιο εκφράζει επίσης τη λύπη του γιατί δεν σημειώθηκε περαιτέρω πρόοδος ως προς την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και κατήγγειλε τη σύλληψη και άλλων μελών της ειρηνικής αντιπολίτευσης το περασμένο καλοκαίρι και τα μέτρα που έλαβαν οι αρχές της Κούβας για να περιορίσουν την ελεύθερη έκφραση γνώμης, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και την ελευθερία του Τύπου.

Το Συμβούλιο εξακολουθεί να ζητεί από την Κούβα να απελευθερώσει όλους τους πολιτικούς κρατουμένους. Η ΕΕ παρενέβη σε σχέση με την κατάσταση των φυλακισμένων που αντέδρασαν με απεργία πείνας στις συνθήκες κράτησής τους.

Επίσης, θα ήθελα τελειώνοντας να υπενθυμίσω στο Σώμα τον ενεργό ρόλο που συνεχίζει να διαδραματίζει η ΕΕ, με την φανερή υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου πέρυσι συνυπέγραψε ένα ψήφισμα για το ζήτημα της Κούβας.

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, εξ ονόματος της Ομάδας PPE-DE. – (ES) Κυρία Πρόεδρε, η Κούβα είναι η μοναδική χώρα στη Λατινική Αμερική που δεν συνδέεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω μιας συμφωνίας σύνδεσης ή συνεργασίας. Αυτό δεν οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε στους πολλούς βουλευτές αυτού του Κοινοβουλίου, οι οποίοι έχουν εργαστεί σκληρά για να διατηρήσουν τους διαύλους του διαλόγου με τις αρχές και τον λαό της Κούβας.

Θλιβερά γεγονότα, όπως η απαγόρευση στις «Κυρίες στα Λευκά» να έρθουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή η αυξανόμενη καταπίεση –όπως αναφέρεται στο κείμενο του ψηφίσματος που θα εγκρίνει το Κοινοβούλιο αύριο– που υφίστανται ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και που πρόσφατα καταδίκασαν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, ειρηνικοί αγωνιστές και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταδεικνύουν σαφώς ότι τα πλέον θεμελιώδη δικαιώματα αγνοούνται συστηματικά σε αυτό το νησί.

Συνεπώς, το ψήφισμα δηλώνει ότι αυτά τα γεγονότα αποθαρρύνουν τη φιλοδοξία μας να βελτιώσουμε τις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κούβας που είναι ο βασικός στόχος των αλλαγών στην κοινή θέση που διατύπωσε τον Ιανουάριο του 2005 το Συμβούλιο, και καλεί το Συμβούλιο, κύριε Προεδρεύων του Συμβουλίου, να ενεργήσει ανάλογα.

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, κύριε Προεδρεύων του Συμβουλίου, ότι όταν εγκρίνατε την άρση των μέτρων που συνόδευαν την κοινή θέση του Συμβουλίου, ζητήσατε την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση των κρατουμένων και τώρα η κατάστασή τους έχει επιδεινωθεί.

Κυρία Πρόεδρε, ο Αντρέι Ζαχάρωφ έλεγε ότι οι φωνές που μετράνε περισσότερο είναι συχνά εκείνες που δεν ακούγονται. Και πιστεύω, κυρία Πρόεδρε, ότι αυτό το Κοινοβούλιο πρέπει να μιλήσει για άλλη μία φορά σε αυτή την Αίθουσα, η οποία εκπροσωπεί τους πολίτες της Ευρώπης, προκειμένου να υποστηρίξει τον σκοπό της ελευθερίας και προκειμένου να υπερασπιστεί και να αποκαλύψει τη σοβαρή κατάσταση των ανθρώπων εκείνων στην Κούβα που αγωνίζονται για την ελευθερία τους και την αξιοπρέπειά τους.

  Raimon Obiols i Germà, εξ ονόματος της Ομάδας PSE. – (ES) Κύριε Προεδρεύων του Συμβουλίου, η Ομάδα μας είναι ικανοποιημένη για το γεγονός ότι το πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται αυτή η συζήτηση σχετικά με την Κούβα είναι πιθανό να διασφαλίσει ευρεία συναίνεση για μία πρόταση ψηφίσματος. Πάντα πιστεύαμε ότι στο Κοινοβούλιο και στα θεσμικά όργανα της Ένωσης υπάρχει μία ευρεία βάση για συμφωνία και για την προώθηση των σχέσεων με την Κούβα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ως Ομάδα, η θέση μας είναι σαφής: καταρχάς, στο παρόν πλαίσιο, δεν μπορούμε παρά να επιβεβαιώσουμε ότι οι κουβανικές αρχές δεν έχουν στείλει τα μηνύματα που ελπίζαμε όσον αφορά τη βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Δεύτερον, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι δυνατό να απονείμουμε το Βραβείο Ζαχάρωφ στις «Κυρίες στα Λευκά» και επομένως πρέπει να παροτρύνουμε τις κουβανικές αρχές να επιτρέψουν σε αυτή την ομάδα να επισκεφθεί την Ευρώπη ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ταυτόχρονα, εκτιμώ ότι πρέπει να ζητήσουμε από τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου να κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να διασφαλίσει ότι το βραβείο θα απονεμηθεί όπως πρέπει.

Ωστόσο, η άποψή μας είναι ότι, στο σημερινό κλίμα των σχέσεων, οι προοπτικές για πρόοδο είναι καλύτερες τώρα απ’ ό,τι ήταν με την προηγούμενη πολιτική του Συμβουλίου, η οποία μας οδήγησε σε αδιέξοδο, όπως, αν μη τι άλλο, και η πολιτική που επί δεκαετίες επέμενε στις κυρώσεις και στο εμπάργκο.

Πιστεύουμε ότι η τρέχουσα πολιτική του Συμβουλίου πρέπει να διατηρηθεί με δύο στόχους: πρώτον, να συνεχίσει να ζητά αποφασιστικά τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, την απελευθέρωση των κρατουμένων συνείδησης και της ειρηνικής αντιπολίτευσης και τον σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών και, δεύτερον, να διατηρήσει και να αυξήσει τις σχέσεις και τον διάλογο με όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς κλάδους στην Κούβα που εμπλέκονται ή ενδιαφέρονται για τις σχέσεις με την Ευρώπη και για την ανάπτυξη της χώρας και τις αναπόφευκτες αλλαγές που πρόκειται να δούμε στην Κούβα στο άμεσο μέλλον.

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΟΥ κ. VIDAL-QUADRAS ROCA
Αντιπροέδρου

  Raül Romeva i Rueda, εξ ονόματος της Ομάδας Verts/ALE. – (ES) Συμφωνώ ότι υπάρχουν πολλά ανησυχητικά μηνύματα που υποδεικνύουν ότι το καθεστώς της Κούβας εξακολουθεί να εφαρμόζει μια πολιτική καταστολής των αντιφρονούντων, αυθαίρετης φυλάκισης των ομάδων αντιπολίτευσης, συνεχούς παρενόχλησης όλων εκείνων που εκφράζουν γνώμες αντίθετες προς την κυβερνητική γραμμή. Επίσης, προκαλεί ανησυχία η καταστολή ομάδων που έχουν στιγματιστεί από το καθεστώς, όπως οι ομοφυλόφιλοι και ορισμένοι διανοούμενοι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση που εξετάζουμε, η άρνηση του καθεστώτος να επιτρέψει στις «Κυρίες στα Λευκά» να εξέλθουν από τη χώρα για να παραλάβουν το Βραβείο Ζαχάρωφ αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα αυτής της ανησυχητικής κατάστασης. Ωστόσο, όπως έχει ήδη αναφερθεί, η πολιτική του αποκλεισμού και της απομόνωσης, στην οποία έχει εκτεθεί η Κούβα από διάφορες δυτικές δυνάμεις για δεκαετίες, έχει απλά ενισχύσει τη θέση των σκληροπυρηνικών ομάδων του καθεστώτος. Χαίρομαι επομένως που, τον Ιούνιο του 2005, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε να προσφέρει για άλλη μία φορά στην Κούβα μία ευκαιρία για πολιτικό διάλογο. Η πρόθεση εδώ, μεταξύ άλλων, ήταν να αρχίσει να προετοιμάζεται το έδαφος για αυτό που πολλοί από εμάς ελπίζουμε ότι θα είναι μια επικείμενη μετάβαση στη δημοκρατία.

Όσοι από εμάς έχουν περάσει μια δικτατορία ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί μια δημοκρατία, ειδικά όταν εκείνοι που θα έπρεπε να είναι σύμμαχοι από το εξωτερικό σου γυρίζουν την πλάτη. Από αυτή την άποψη, η εμφάνιση ολοένα και περισσότερων κοινοτικών, πανεπιστημιακών και επιστημονικών ομάδων, τόσο σε αγροτικές περιοχές όσο και στις πόλεις, στο πλαίσιο εκκλησιών ή εκπαιδευτικών ή κοινωνικών κέντρων, ομάδες που δεν υπήρχαν πριν και των οποίων το έργο μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην πολιτική ανάπτυξη στην Κούβα, είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ήλθε ο καιρός να αποδεχθεί το κουβανικό καθεστώς ότι το μέλλον του δεν έγκειται στη διατήρηση του status quo, αλλά στη σοβαρή και αξιόπιστη αντιμετώπιση της μετάβασης, την οποία ζητά, πάνω απ’ όλα, ο ίδιος ο λαός της Κούβας.

Ως εκ τούτου, εμείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να καταστήσουμε απολύτως σαφές ότι η πρόθεσή μας είναι απλά να βοηθήσουμε την Κούβα να εισέλθει στον σύγχρονο κόσμο μέσω της δημοκρατικής οδού και επομένως πρέπει να συνεχίσουμε να απαιτούμε την απελευθέρωση όλων των ατόμων που έχουν καταδικαστεί σε πολλά χρόνια φυλάκισης για την ειρηνική τους αντιπολίτευση στο καθεστώς.

  Willy Meyer Pleite, εξ ονόματος της Ομάδας GUE/NGL. – (ES) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να εκφράσω την αντίθεσή μου στην κοινή πρωτοβουλία επί της οποίας θα ψηφίσουμε αύριο. Η πρωτοβουλία βασίζεται –και αυτό απορρέει από κάθε πόρο του κειμένου– σε μια θέση η οποία είναι ασυνήθιστη, μια θέση που η Ευρωπαϊκή Ένωση διατηρεί εδώ και αρκετό καιρό. Είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο σε σχέση με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση διατηρεί μια κατάσταση εξαίρεσης· δεν υπάρχουν άλλες περιπτώσεις. Πιστεύω ότι αυτό είναι άδικο και ότι, επιπλέον, δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Είναι σαφές ότι αυτή η θέση θα ψηφιστεί αύριο και δεν θα έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ζητώ να τεθεί ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση εξαίρεσης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αντιμετωπίσει την Κούβα με τον ίδιο τρόπο όπως οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Πρέπει να διατηρήσουμε μια θέση που θα επιτρέψει την ύπαρξη μιας ατζέντας για κοινή συζήτηση, η οποία θα εξετάσει όλα τα θέματα. Πρέπει, φυσικά, να απαιτήσουμε καταρχάς να άρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τον αποκλεισμό της νήσου της Κούβας. Ασφαλώς, πρέπει να συζητήσουμε το όλο θέμα της αίτησης έκδοσης του τρομοκράτη Posada Carriles και, φυσικά, να συμπεριληφθεί στην Ιβηροαμερικανική Σύνοδο Κορυφής οτιδήποτε σχετίζεται με τα όσα συζητήθηκαν στην Ιβηροαμερικανική Σύνοδο Κορυφής μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κούβας.

Η Κούβα έχει ασφαλώς πολλά ελαττώματα, αλλά είναι υποδειγματική όσον αφορά τη συνεργασία Νότου/Νότου. Η κουβανική κοινωνία είναι επίσης υποδειγματική αναφορικά με όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της, δεδομένου ότι είναι μια φτωχή χώρα.

Πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να κατευθύνεται από τις υπαγορεύσεις του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Δεν πρέπει να το κάνει αυτό. Επομένως, ζητώ, φυσικά, μια ανεξάρτητη θέση η οποία θα θέσει τέλος στην κατάσταση εξαίρεσης μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Κούβας.

  Alessandro Battilocchio (NI). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, λαμβάνω τον λόγο εξ ονόματος του Νέου Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η έλλειψη σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κούβα έχει συζητηθεί πάρα πολλές φορές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Λόγια, λόγια, λόγια, ενώ περιμένουμε θετικά μηνύματα από ένα θνήσκον καθεστώς που δεν έχει καμία πρόθεση να αλλάξει τακτική.

Τον Ιανουάριο 2005, το Συμβούλιο προχώρησε σε ορισμένα ανοίγματα, προσδοκώντας μια διαφορετική στάση. Οι ελπίδες διαψεύσθηκαν πλήρως: η ελευθερία έκφρασης αποτελεί δυστυχώς ακόμη μια χίμαιρα, όπως αποδεικνύει η άρνηση να επιτραπεί στις «Κυρίες στα Λευκά» να παραστούν στην απονομή του βραβείου Ζαχάρωφ 2005.

Δεν μπορούμε πλέον να περιμένουμε. Ως Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουμε υποχρέωση και καθήκον να κάνουμε περισσότερα, ταχύτερα και καλύτερα. Είμαι σοσιαλιστής και μεταρρυθμιστής και συνεπώς ονειρεύομαι μια κοινωνία βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας, της συμμετοχής, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είμαι επίσης ο νεότερος βουλευτής του Σώματος και εμπνέομαι από τις ίδιες ελπίδες και φιλοδοξίες των κουβανών συνομηλίκων μου, οι οποίοι επιθυμούν να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία και ονειρεύονται μια χώρα που θα είναι επιτέλους πιο ανοικτή, πιο σύγχρονη και πιο δίκαιη.

  José Ribeiro e Castro (PPE-DE). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, απευθύνθηκα αρκετές φορές σε αυτό το Σώμα για να προειδοποιήσω σχετικά με τη δυστυχία στην Κούβα, ειδικά των ανθρώπων που συνεχίζουν να αγωνίζονται ειρηνικά για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δυστυχώς, η θλιβερή πραγματικότητα ορίζει ότι πρέπει να εκδώσουμε νέες καταδίκες και διαμαρτυρίες. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνόδου της ολομέλειας του περασμένου έτους, διαπιστώσαμε τα επίπεδα μισαλλοδοξίας στα οποία βυθίστηκε το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο. Απαγορεύθηκε σε μια ομάδα γυναικών που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι ζητούσαν την ελευθερία των συζύγων και των γιων τους, οι οποίοι είναι πολιτικοί κρατούμενοι από τον Μάρτιο του 2003 όταν λήφθηκαν σκληρότερα μέτρα εναντίον τους, να προσέλθουν στο Κοινοβούλιο για να δεχθούν το Βραβείο Ζαχάρωφ, καθώς και τα δικά μας εγκώμια και τα μηνύματα σεβασμού από τον λαό της Ευρώπης.

Δυστυχώς, αυτή η απόφαση και η στάση που την προκάλεσε δεν αποτελούν έκπληξη. Ο Oswaldo Payá, νικητής του Βραβείου Ζαχάρωφ το 2002, επίσης δεν κατάφερε επανειλημμένως να έλθει στην Ευρώπη για να μας πει αυτοπροσώπως τι συμβαίνει πραγματικά στην Κούβα και να συζητήσει την κατάσταση μαζί μας. Το Κοινοβούλιο, συνεπώς, διατηρεί ανοικτή πρόσκληση προς εκείνον ώστε να έλθει αμέσως μόλις του επιτραπεί. Τώρα θα επεκτείνουμε αυτή την πρόσκληση στις Damas de Blanco και θα διεξαγάγουμε εκστρατεία για να μπορέσουν να έλθουν και να δεχθούν τα θερμά εγκώμιά μας και εκφράσεις αλληλεγγύης αυτοπροσώπως. Θα μπορούσαμε ίσως να απονείμουμε το βραβείο στην Αβάνα, αλλά αυτό δεν θα μας ικανοποιούσε. Αυτή θα έπρεπε να είναι η ελάχιστη απαίτησή μας, αλλά πρέπει πάντα να ζητάμε περισσότερα. Δεν πρέπει να δεχόμαστε προσωρινές ή ύπουλες χειρονομίες, ούτε πρέπει να υποκλινόμαστε στις ιδιοτροπίες της δικτατορίας.

Πρέπει να δοθεί ένα δημόσιο βήμα στον Oswaldo Payá και στις Damas de Blanco προκειμένου να εκφράσουν το μήνυμα της ειρηνικής εκστρατείας τους για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι πολίτες της Ευρώπης, και ειδικά οι νέοι, πρέπει να ενημερωθούν για την ιστορία τους και για τον υποδειγματικό αγώνα τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ελπίζω ότι το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης θα είναι να μην αμφιβάλει κανείς όταν καταδικάζει μια βάναυση δικτατορία. Ας ελπίσουμε ότι το Συμβούλιο θα αναγνωρίσει τελικά το λάθος του και θα σταματήσει να αυταπατάται, γεγονός που, όπως είδαμε, οδηγεί μόνο σε σκληρότερη καταπίεση και μεγαλύτερη αδικία. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια πιο σθεναρή δράση της Ευρώπης. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να πει ότι το Κοινοβούλιο αθέτησε τη σαφή καταδίκη του για το δικτατορικό καθεστώς. Αυτή είναι η έκκλησή μου, από δημοκράτες προς δημοκράτες.

  Miguel Angel Martínez Martínez (PSE). – (ES) Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ομάδα μου, η οποία μου επιτρέπει να μιλήσω μολονότι γνωρίζει ότι δεν συμφωνώ με τη θέση της. Δεν πρόκειται να ψηφίσω υπέρ του ψηφίσματος, το οποίο πιστεύω ότι είναι άνισο, άσκοπο και επιζήμιο για την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Επιπλέον, το γεγονός ότι υπάρχουν μόνο είκοσι βουλευτές στην Αίθουσα αποδεικνύει τον βαθμό προτεραιότητας που αποδίδουν οι βουλευτές σε αυτή τη συζήτηση.

Προτιμούσα τη σοσιαλιστική πρόταση, αλλά στη συνέχεια βασικές πτυχές όπως το εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών και το Γκουαντάναμο, η πιο σκανδαλώδης παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λαμβάνει χώρα στο νησί, χάθηκαν. Η έλλειψη ισορροπίας είναι ακόμη μεγαλύτερη δεδομένου ότι το ψήφισμα δεν αναγνωρίζει ορισμένες από τις δράσεις της Κούβας, ειδικά το έργο που επιτελεί σε σχέση με τη συνεργασία με τις χώρες της Καραϊβικής, της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, ακόμη και της Ασίας.

Την περασμένη εβδομάδα, κατά τη συζήτηση για την αναπηρία και την ανάπτυξη, επισημάναμε το γεγονός ότι, το 2005, 208 000 τυφλοί από αυτές τις χώρες υποβλήθηκαν σε δωρεάν επεμβάσεις στην Κούβα. Αυτό μπορεί να μην είναι σημαντικό εδώ, αλλά είναι πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους των οποίων η όραση αποκαταστάθηκε και για τις χώρες τους. Το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι από 20 000 κουβανοί γιατροί και σχεδόν άλλοι τόσοι γυμναστές και εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε αυτό το ίδιο πεδίο της αλληλεγγύης του Νότου αποδεικνύει κάτι που πολλοί εδώ αρνούνται ή αποσιωπούν, αλλά η προκατειλημμένη προσέγγισή τους, η οποία οδηγεί σε ψηφίσματα όπως αυτό, ζημιώνει την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταξύ των χωρών και των λαών του Νότου που αισθάνονται σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς την Κούβα.

Τέλος, το μόνο που θα πετύχει αυτό το ψήφισμα θα είναι να επιβεβαιώσει την πεποίθηση των κουβανικών αρχών ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένας ανεξάρτητος συνομιλητής, αλλά απλά μια προέκταση των συμφερόντων και των στρατηγικών της κυβέρνησης Μπους, και δεν θα τις πείσει να κάνουν το παραμικρό για να κινηθούν στην κατεύθυνση προς την οποία πολλοί από εμάς θα θέλαμε να δούμε να σημειώνουν πρόοδο τα πράγματα στη χώρα τους· με άλλα λόγια, σε αυτό το πλαίσιο επίσης, αυτό το ψήφισμα είναι ουσιαστικά άσκοπο για όλους εκτός από εκείνους σε αυτό το Σώμα των οποίων ο στόχος είναι απλά να κάνουν διακρίσεις κατά της Κούβας και να συνεχίσουν να την αντιμετωπίζουν ως εξαίρεση και με τρόπο διαφορετικό από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν άλλες χώρες με παρόμοια καθεστώτα. Το πιο λυπηρό είναι ότι, υιοθετώντας αυτή την προσέγγιση, η Ευρώπη γίνεται όλο και λιγότερο σημαντική σε ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς σκηνής.

Για όλους αυτούς τους λόγους, επαναλαμβάνω ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω υπέρ του ψηφίσματος και ελπίζω ότι οι συνάδερφοί μου θα ακούσουν τουλάχιστον τα επιχειρήματά μου, ανεξάρτητα με το πώς θα ψηφίσουν αύριο. Αν ψηφίσουν όπως εγώ, τόσο το καλύτερο.

  Erik Meijer (GUE/NGL). – (NL) Κύριε Πρόεδρε, για κάποιους ανθρώπους, και στην Ευρώπη, η Κούβα είναι παράδεισος, ενώ για άλλους είναι κόλαση. Αν συγκριθεί με τον σημερινό γνώμονα της πολυκομματικής δημοκρατίας της Ευρώπης και των ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτή η χώρα έχει πολλές ελλείψεις. Για μισό αιώνα σχεδόν, το ίδιο κίνημα και ο ίδιος ηγέτης βρίσκονται στην εξουσία. Οι Κουβανοί δεν είναι ελεύθεροι να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, ούτε καν για να παραλάβουν ένα βραβείο που τους απονεμήθηκε.

Τα αντίπαλα κόμματα έχουν ελάχιστες ευκαιρίες να οργανωθούν και αν, παρά ταύτα, επιτύχουν, δεν τους δίνεται η ευκαιρία να μετρήσουν τη δημόσια αποδοχή τους στις εκλογές. Όπως ο μεγάλος της γείτονας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κούβα εξακολουθεί να εφαρμόζει την θανατική ποινή και αυτό είναι κάτι που μπορεί, και θα έπρεπε, να καταδικαστεί. Με όλες αυτές τις επικρίσεις που συσσωρεύονται για την Κούβα, δεν νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μια απλή δικτατορία. Η χώρα έχει καταφέρει αρκετά και, εδώ και χρόνια, αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη Λατινική Αμερική στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης και άλλων δημόσιων υπηρεσιών, καθώς και της προστασίας των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού.

Όσον αφορά τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν ήταν σίγουρα σε χειρότερη κατάσταση από την υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για αυτούς τους ψηφοφόρους –μια πλειοψηφία– που υποστηρίζουν τον εκσυγχρονισμό στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στη Χιλή, στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη. Η Ευρώπη δεν ακολούθησε ποτέ την τακτική απομόνωσης της Κούβας που εφάρμοσε η Βόρεια Αμερική και ορθώς δεν το έκανε διότι πολλά από τα κακώς κείμενα στην Κούβα ενισχύονται από αυτή ακριβώς την τακτική. Αν θέλουμε να βελτιωθεί η Κούβα, πρέπει να εργαστούμε για την οικοδόμηση μιας ανοικτής σχέσης.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Κύριε Πρόεδρε, το γεγονός ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτό το μουσείο σταλινισμού, την κομουνιστική δικτατορία που ονομάζεται Κούβα, έχει επιδεινωθεί, αποτελεί ασφαλώς ντροπή, αλλά θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή του Κοινοβουλίου στον δικό μας ευρωπαίο Επίτροπο, τον βέλγο ευρωπαίο Επίτροπο Louis Michel, ο οποίος μπορεί να κατηγορηθεί εν μέρει γι’ αυτό. Ο Louis Michel ήταν εκείνος που, πριν από λίγο καιρό, μετά από μια κοινωνική τετραήμερη επίσκεψη στην Αβάνα, συμβούλευσε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με έντονο τρόπο, να μην επιβάλει διπλωματικές κυρώσεις.

Ο Louis Michel ήταν επίσης εκείνος που ανταπάντησε στις οργανώσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι δεν θα έπρεπε να προκαλούν το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο. Ενώ, για παράδειγμα, η οργάνωση Human Rights Watch κάλεσε μετ’ επιτάσεως την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην ομαλοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις της με την Κούβα τουλάχιστον μέχρι να ελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και να εφαρμοστούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ο κ. Michel δήλωσε ότι ήταν υπέρ μιας άνευ όρων επέκτασης της Συμφωνίας του Κοτονού ώστε να συμπεριλάβει την Κούβα. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι ο Louis Michel διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους Αδόλφους Χίτλερ, τους Στάλιν και τους Μάο της εποχής μας, διότι αυτό ακριβώς είναι ο Φιντέλ Κάστρο.

  Peter Šťastný (PPE-DE). – (SK) Η κατάσταση στην Κούβα είναι πολύ σοβαρή. Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών εκεί περιορίζονται όλο και περισσότερο και ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυξάνεται.

Η Ευρώπη θα μπορούσε να δώσει ένα καλό παράδειγμα. Ως βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο οποίος, μαζί με τους συναδέλφους μου, κυρία Pleštinská και κύριο Gaľa, ανέλαβε τη φροντίδα ενός κουβανού πολιτικού κρατουμένου, θα ήθελα να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση στον Φιντέλ Κάστρο μέσω της διεθνούς κοινής γνώμης. Θα ήθελα να πιστεύω ότι μία από τις πρώτες αποφάσεις που θα ληφθούν υπό το βάρος της κοινής γνώμης θα είναι η ελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων που υπόκεινται κακομεταχείριση και εκτίθενται σε απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο υποστηρίζω το σχέδιο ψηφίσματος σχετικά με τη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι της κουβανικής κυβέρνησης, στο οποίο η παράγραφος 9 αφορά τις κυρώσεις που επιβάλλονται εκ νέου στην Κούβα από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν γνωρίζω γιατί οι κυρώσεις ανεστάλησαν προσωρινά στις 31 Ιανουαρίου 2005, καθώς η παράγραφος 1 του σχεδίου δηλώνει σαφέστατα ότι η Κούβα δεν έχει επιτύχει σημαντική βελτίωση στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το 2003. Ήταν ανταμοιβή για την αδιαφορία που επέδειξε ή εμπλέκονται άλλα συμφέροντα;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή τη φορά το Συμβούλιο θα επιβάλει εκ νέου κυρώσεις πιο αποτελεσματικά. Για να διασφαλιστεί αυτό, απαιτείται συνεργασία. Ιδανικά, αυτό σημαίνει συνεργασία κυρίως με τον ΟΗΕ και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Γνωρίζω ότι η επίτευξη συναίνεσης στον ΟΗΕ είναι σχεδόν αδύνατη, αλλά οι κυρώσεις που θα είναι συντονισμένες με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ίσως με τον Καναδά, ενδέχεται να φέρουν το απαιτούμενο αποτέλεσμα. Κύριε Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα θεσμικά της όργανα δεν μπορούν να δείξουν, και ποτέ δεν θα δείξουν, αδιαφορία για το μέλλον εκατομμυρίων ατόμων που ζουν υπό συνθήκες καταπίεσης και για τους πολλούς ανθρώπους που εκτίθενται σε φρικτές συνθήκες στη φυλακή.

  Margrietus van den Berg (PSE). – (NL) Κύριε Πρόεδρε, το 2005 οι ίδιοι οι Κάστρο και Ροκ ήταν οι πρώτοι που έθεσαν το θέμα της μετά Κάστρο Κούβας. Στο μεταξύ, ο λαός της Κούβας έχει κουραστεί να παλεύει για να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό και οι ζωές των μικρών ομάδων Κουβανών που έχουν το θάρρος να δραστηριοποιηθούν πολιτικά ή κοινωνικά γίνονται κόλαση. Η Ευρώπη πρέπει να μιλήσει με μία φωνή στην Αβάνα κατά των σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπέρ ενός διαλόγου με τις αρχές για τις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που δεν θα επιτρέψουν να μείνουν ανεκμετάλλευτα τα επιτεύγματα στους τομείς της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης που σημειώθηκαν στα πρώτα πέντε χρόνια της επανάστασης.

Αυτός ο διάλογος πρέπει, ωστόσο, να θέσει και ένα τέλος στο ολοκληρωτικό καθεστώς και στο εμπάργκο των οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν οι Κουβανοί, μέσω των δικών τους πρωτοβουλιών, της γεωργίας τους και των μικρών αγορών τους, να ανακτήσουν μια προοπτική για τις καλύτερες και χωρίς βία εποχές που επίκεινται και δεν θα προέλθουν από το Μαϊάμι. Η Ευρώπη πρέπει τώρα να εξετάσει την ιδέα να προσφέρει στη μετά Κάστρο Κούβα μια κοινωνική, οικονομική και δημοκρατική προοπτική. Ο κ. Σολάνα, η Επιτροπή και το Συμβούλιο πρέπει να εμπλακούν σε έναν διάλογο με αυτή τη χώρα. Πρέπει να συνδυάσουμε όλες τις προσπάθειές μας και να εστιάσουμε στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε έναν διάλογο που θα προσφέρει πλήθος νέων προοπτικών. Από τον Κάστρο και τον Ροκ εξαρτάται να δείξουν τον χαρακτήρα τους και να συμμετάσχουν σε αυτόν τον διάλογο.

Ήμουν στην Κούβα τον Ιανουάριο, από όπου οι Damas de Blanco στέλνουν τους θερμότερους χαιρετισμούς τους και τις ευχαριστίες τους για το βραβείο που τους απονεμήθηκε.

  András Gyürk (PPE-DE). – (HU) «Η τυραννία φοβάται πιο πολύ εκείνους που ασκούν την ελευθερία» – η φράση του José Martín, ενός ήρωα του 19ου αιώνα που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της Κούβας, είναι ακόμα και σήμερα τόσο επίκαιρη όσο ήταν και όταν την είπε ο ίδιος. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε ότι εκτός από τους αντιπάλους της, μια δικτατορία φοβάται επίσης εκείνους που ασκούν την ελευθερία σε άλλες χώρες. Ως εκ τούτου, εμείς, ως αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, πρέπει να έχουμε επίγνωση της εξαιρετικά μεγάλης ευθύνης που φέρουμε όταν συζητούμε για ένα από τα τελευταία κομμουνιστικά καθεστώτα.

Ως προσωπική σκέψη, παρακαλώ επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι ως νέος ούγγρος πολιτικός, έχω απόλυτη επίγνωση αυτής της ευθύνης, διότι η γενιά μου ανατράφηκε από τους γονείς και τους παππούδες της με φόντο μια σοσιαλιστική δικτατορία παρόμοια με αυτή της Κούβας. Το χρωστάμε και σε εκείνους να υπερασπιστούμε σθεναρά τις αρχές μας.

Έχει ήδη καταστεί σαφές ότι η περυσινή άρση των μέτρων καταναγκασμού που λήφθηκαν κατά της Κούβας δεν κατάφερε να επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, παρά μόνο επέτρεψε στην κουβανική κυβέρνηση να εντείνει την καταπίεση. Οι συλλήψεις ήταν συνεχείς και το 2005 περίπου 30 μέλη της αντιπολίτευσης φυλακίστηκαν, γεγονός που σημαίνει ότι τώρα ο αριθμός όσων κρατούνται για πολιτικούς λόγους, συχνά υπό απάνθρωπες συνθήκες, έχει υπερβεί τους 300. Κατά συνέπεια, οι εικόνες μιας κωμικής δικτατορίας με ηγέτη έναν αστείο επαναστάτη του σαλονιού είναι ψεύτικες. Στο μεταξύ, οι ξένοι παρατηρητές δεν επιτρέπεται να ταξιδέψουν στη χώρα, γεγονός που βίωσα πρόσφατα κι εγώ. Πέρυσι, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους συναδέλφους βουλευτές, απορρίφθηκε η αίτησή μου για θεώρηση της εισόδου μου στη χώρα προκειμένου να συμμετάσχω σε συνάντηση της αντιπολίτευσης. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζαμε μέχρι τώρα, μπορούμε τώρα να μάθουμε το γεγονός ότι μια δικτατορία –είτε προέρχεται από τον δεξιό είτε από τον αριστερό χώρο– δεν επιτρέπει συμβιβασμούς. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την άρση των μέτρων καταναγκασμού.

Η ιστορία αποτελεί αναμφίβολο μάρτυρα: τα αντίπαλα κινήματα του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ δεν θα είχαν επιτύχει τους στόχους τους χωρίς την παρακίνηση των δυτικοευρωπαϊκών δημοκρατιών. Σήμερα εναπόκειται στην επανενωμένη Ευρώπη να ενισχύσει όλους εκείνους που αντιπροσωπεύουν τις αξίες της δημοκρατίας στη σκιά της δικτατορίας.

  Filip Andrzej Kaczmarek (PPE-DE). – (PL) Κύριε Πρόεδρε, υπάρχει μια πολωνική παροιμία ότι ένας πλούσιος δεν μπορεί να καταλάβει έναν φτωχό. Παρά ταύτα, όσοι από εμάς γνωρίζουν πώς είναι να σου στερούν την ελευθερία σου μπορούν πιο εύκολα να καταλάβουν τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Κούβα. Όσοι διαφωνούν με την υιοθέτηση μιας σκληρής γραμμής απέναντι στην Κούβα υποστηρίζουν ότι αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες στους απλούς πολίτες. Αναρωτιέμαι αν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι πιστεύει ο λαός της Κούβας. Ο Κάστρο άραγε ενδιαφέρεται για το τι πιστεύουν οι Κουβανοί;

Τη δεκαετία του 1980, οι πολωνοί κομμουνιστές απάντησαν στις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ, που επίσης θα είχαν υποτίθεται αρνητικές επιπτώσεις για τους πολωνούς πολίτες, ανακοινώνοντας, ως αντίποινα, ότι θα έστελναν χίλιους υπνόσακους στους άστεγους της Νέας Υόρκης. Ποια ήταν η αντίδραση των απλών πολιτών στην Πολωνία; Άρχισαν να κυκλοφορούν μικρές αγγελίες στον Τύπο, στις οποίες πρόσφεραν ανταλλαγές ευρύχωρων διαμερισμάτων στη Βαρσοβία για υπνόσακους στη Νέα Υόρκη. Πολλοί Κουβανοί φαίνεται ότι σκέπτονται με παρόμοιο τρόπο και η Αβάνα είναι πολύ πιο κοντά στη Νέα Υόρκη από ό,τι η Βαρσοβία.

Όταν οι μεγάλοι εξτρεμιστές όπως ο Φιντέλ Κάστρο δέχονται ήπια συμπεριφορά, την ερμηνεύουν ως σημάδι αδυναμίας. Δεν έχει έλθει πλέον η ώρα να αποδείξουμε ότι η Ευρώπη δεν είναι αδύναμη; Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η Κούβα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν ένα απόρθητο κάστρο ολοκληρωτισμού. Αν ο Κάστρο συνεχίσει να αρνείται να επιτρέψει στους αποδέκτες του βραβείου Ζαχάρωφ να ταξιδέψουν στην Κούβα, τότε δεν θα πρέπει να ταξιδεύουμε στην Κούβα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Κατά την άποψή μου, οφείλουμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους να μην κάνουν την Κούβα προορισμό των διακοπών τους, με άλλα λόγια, να μην ταξιδεύουν εκεί ως τουρίστες. Η Κούβα δεν είναι τόπος κατάλληλος για διακοπές. Κανείς δεν πάει για διακοπές στο Άουσβιτς ή σε ένα γκουλάγκ. Θα ήταν παράλογο. Είναι εξίσου παράλογο να συμβάλουμε σε μια τουριστική βιομηχανία που βοηθά στην υποστήριξη ενός καθεστώτος όπου η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι καθημερινό φαινόμενο.

  Anna Záborská (PPE-DE). – (SK) Δύο γεγονότα του Δεκεμβρίου 2005 χαρακτηρίζουν την κατάσταση στην Κούβα: οι Κυρίες στα Λευκά κέρδισαν το Βραβείο Ζαχάρωφ για την ελευθερία της σκέψης. Οι κουβανικές αρχές τους απαγόρευσαν να φύγουν από τη χώρα και να παραλάβουν το βραβείο αυτοπροσώπως. Η ελευθερία της σκέψης δεν βραβεύεται στην Κούβα. Αυτή είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι το βραβείο δόθηκε στα κατάλληλα άτομα. Το Βραβείο Ζαχάρωφ απονεμήθηκε στις συζύγους και στις μητέρες των κουβανών πολιτικών κρατουμένων που ήταν ένοχοι μόνο για την ελεύθερη σκέψη τους.

Η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στην Κούβα παραμένει το βασικό αίτημα του κινήματος Κυρίες στα Λευκά. Σήμερα που πολλά μέρη του κόσμου μαστίζονται από τη βία, τον πόλεμο και τον τρόμο, είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς ότι μια ομάδα άοπλων γυναικών μπορεί να ασκήσει μεγάλη ηθική πίεση με μη βίαια μέσα.

Καθώς προέρχομαι από μια περιφέρεια που μόλις λίγα χρόνια πριν υπόκειτο στην εξουσία ενός κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο επίσης φυλάκιζε πολίτες διότι σκέφτονταν ελεύθερα, μπορώ να βεβαιώσω ότι η υποστήριξη από δημοκρατικές χώρες έχει τεράστια σημασία. Ως εκ τούτου, καλώ τα δημοκρατικά ευρωπαϊκά όργανα να χρησιμοποιήσουν όλα τα ειρηνικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να ασκήσουν πίεση στο καθεστώς του Κάστρο και να το υποχρεώσουν να ελευθερώσει τους πολίτες που κρατούνται μόνο λόγω της ανεξάρτητης σκέψης. Η πολιτική των υπεκφυγών και των παραχωρήσεων που εφαρμόζεται απέναντι σε ένα από τα λιγότερο δημοκρατικά καθεστώτα στον κόσμο, απλά παρατείνει το μαρτύριο των ανθρώπων εκεί και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Με την υποστήριξη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στην Κούβα και με την άσκηση συνεχούς πίεσης στο καθεστώς του Κάστρο, η Ευρώπη μπορεί να διασφαλίσει τον σεβασμό των δημοκρατικών αρχών σε αυτή τη σοσιαλιστική χώρα. Για να επιτύχουν και να είναι αποτελεσματικές οι προσπάθειες της ΕΕ για δημοκρατικές αλλαγές, πρέπει να διαμορφώσουμε μια σαφή θέση σχετικά με το πώς θα επιτευχθούν αυτές οι αλλαγές και πώς θα εδραιωθεί η δημοκρατία στην Κούβα.

  Hans Winkler, Προεδρεύων του Συμβουλίου. (DE) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ γι’ αυτήν τη συζήτηση. Άκουσα προσεκτικά και σημείωσα αρκετά θέματα για μένα και το Συμβούλιο. Νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε ενεργά τις αξίες που εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση: τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις θεμελιώδεις ελευθερίες της έκφρασης γνώμης και του συνέρχεσθαι.

Σημείωσα επίσης την επιθυμία του Σώματος να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ενεργά την ειρηνική αντιπολίτευση και να ασκούμε πίεση για την απελευθέρωση των φυλακισμένων.

Είναι ωστόσο γεγονός –και πρέπει να το παραδεχτούμε– ότι οι δυνατότητές μας είναι περιορισμένες εάν η Κούβα δεν δείξει μία, έστω και ελάχιστη, καλή θέληση. Και για να είμαστε ειλικρινείς, η πολιτική της αντιπαράθεσης και του εμπάργκο που προτάθηκε ορισμένες φορές στο παρελθόν, δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική μας της κριτικής μέσα στον διάλογο, της δέσμευσης και της ενθάρρυνσης των μεταρρυθμίσεων.

  Πρόεδρος. Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση, δηλώνω ότι έχω λάβει έξι προτάσεις ψηφίσματος⁽¹⁾ σύμφωνα με το άρθρο 108, παράγραφος 5 του Κανονισμού.

Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί αύριο στις 11.00.

(1) Βλ. συνοπτικά πρακτικά.