Rapporti verbatim tad-dibattiti

L-Erbgħa, 15 ta' Novembru 2006 - Strasburgu

18. L-implimentazzjoni ta' l-Istrateġija Ewropea ta' Sigurtà fil-kuntest ta' l-ESDP (tkomplija tad-dibattitu)

  Die Präsidentin. Als nächster Punkt folgt die Fortsetzung der Aussprache über den Bericht von Karl von Wogau über die Umsetzung der europäischen Sicherheitsstrategie im Kontext der ESVP.

  Tunne Kelam (PPE-DE). – Madam President, I would like to thank the rapporteur for presenting a comprehensive analysis of the current problems of the European Security Strategy and for evaluating threats to the modern world. One example of these threats: in paragraph 10 the report stresses a need for a major EU contribution to promote regional disarmament.

I would like to draw attention to the Kaliningrad area, a heavily militarised Russian enclave within the EU. To continue pretending that this last vestige of the Cold War and Soviet expansion is something with which we have to accommodate would be dangerous and absurd. Therefore the demilitarisation of this area, which should be followed by making Kaliningrad a pilot project and opening it up to free trade, should be one of the topics to be raised at the forthcoming EU-Russia Summit. The von Wogau report clearly presents our final objective. We are on our way to a Security and Defence Union. However, it also reminds us that the EU is still a long way from this goal. We are just noting progress, increasing capacities and looking for additional money.

There are some problems we need to be very clear about. We need to establish a common market in the field of defence, to provide for a European budget to cover both the military and the civil aspects of security and to intensify cooperation between the EU Defence Ministers, with the final goal of creating the post of Deputy EU Foreign Minister in charge of the ESDP. To that end, it is essential to avoid duplication of efforts and to coordinate all these activities with NATO. There is an urgent need to provide the same access to space-based intelligence systems for all Member States on a common basis.

  Libor Rouček (PSE). – Vážená paní předsedající, vážený pane komisaři, dámy a pánové, v Evropě se často hovoří o krizi důvěry veřejnosti v evropský projekt, v evropské politiky. V oblasti bezpečnostní a obranné politiky však tato skepse neplatí. Naopak, jak ukazují průzkumy veřejného mínění, více než dvě třetiny evropské veřejnosti tuto politiku podporují a jsou toho názoru, že rizika a nebezpečí – jako jsou terorismus, organizovaný zločin, regionální konflikty či šíření zbraní hromadného ničení – je nutno řešit v Evropě společně.

Po společném řešení, po posílení společných prvků evropské bezpečnostní a obranné politiky volá i zpravodaj von Wogau. Já toto volání, tyto snahy o vytvoření bezpečnostní a obranné Unie jednoznačně podporuji. Považuji za správný krok ve správném směru návrhy na vytvoření například společného trhu v oblasti vývoje, produkce a nákupu zbraní, návrhy na vytvoření společného systému komunikace a zpravodajství, návrhy na vytvoření evropských sil civilní ochrany a mnohé další. Evropa potřebuje k překonání bezpečnostních rizik a hrozeb, které se na ni valí, společný postup a zpráva kolegy von Wogau tento postup vynikajícím a zároveň i realistickým způsobem naznačuje.

  Alexander Lambsdorff (ALDE). – Frau Präsidentin, meine Damen und Herren! Die Europäische Sicherheits- und Verteidigungspolitik steht vor großen Herausforderungen. Davor darf die EU die Augen nicht verschließen. Sicher ist, dass sich das internationale Engagement der EU in Zukunft weiter verstärken wird. Die Besorgnis erregenden Entwicklungen im Nahen Osten, in Nordkorea und im Iran sind Vorboten dieser Tendenz.

Wir brauchen effektive Entscheidungsmechanismen, eine klare Kommandostruktur, eindeutige Zuständigkeiten, kompetentes Personal, das schnell einsetzbar und mit moderner Ausrüstung ausgestattet ist, und die logistischen Fähigkeiten, Truppen schnell an ihre Einsatzorte zu verlegen. Diese Forderungen sind im Bericht von Wogau enthalten. Er enthält darüber hinaus klare Vorschläge zu deren Verbesserung. Wir werden diesen Bericht deswegen auch unterstützen.

Die ESVP hat in den letzten Jahren Fortschritte erzielt. Die Battle Groups werden ab 1. Januar 2007 volle Einsatzbereitschaft erreicht haben. Der Rat „Außenbeziehungen“ konnte gestern feststellen, dass sich die Qualität der Ausrüstung innerhalb der Armeen der Mitgliedstaaten weiter verbessert hat. Die Europäische Verteidigungsagentur leistet einen wertvollen Beitrag zur Harmonisierung des Rüstungsmarktes und zur Koordinierung gemeinsamer Forschungsprojekte im Sicherheits- und Verteidigungsbereich.

Besorgnis erregend ist allerdings nach wie vor die steigende außeretatmäßige Planung von EU-Missionen. Die zunehmende Anzahl von Einsätzen setzt ihre demokratische Legitimität voraus. Sie kann aber nicht gewährleistet werden, wenn die finanzielle Planung am Europäischen Parlament vorbeigeht. So entsteht Intransparenz, die nicht zu rechtfertigen ist. Hierzu enthält der Bericht erfrischend klare Vorschläge, wie dies verhindert werden kann. Auch hier unsere volle Unterstützung.

Im Übrigen bin ich der Meinung, dass wir diese Debatte in Brüssel führen sollten und nicht in Straßburg.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE). – Señor Presidente, la elaboración de la Estrategia Europea de Seguridad estuvo influenciada por tres grandes debates de dimensión internacional: las nuevas amenazas a las que debía hacer frente y cómo hacerlo, sobre todo después del 11S, las dificultades de las Naciones Unidas en tanto que foro multilateral y universal de prevención y gestión de controversias y los compromisos que debe asumir la Unión Europea para convertirse en un actor de alcance planetario más activo, capaz y coherente.

Así, la Estrategia Europea de Seguridad señala que, hoy por hoy, los mayores desafíos que deben afrontar la Unión Europea y sus ciudadanos son el terrorismo internacional, la proliferación de armas de destrucción masiva, los conflictos regionales, los Estados fallidos y la delincuencia organizada.

Estoy de acuerdo con la importancia de dichos problemas, por supuesto. Pero me temo que esta lista no pone suficiente énfasis en otros aspectos que me parecen tan importantes como los mencionados, si no más. Léanse, por ejemplo, la pobreza, la ausencia de una justicia global, la criminalización colectiva de grupos y comunidades, la creciente militarización del planeta, el expolio de los recursos básicos de subsistencia de los países más pobres por parte de los ricos, la contaminación del medio ambiente o la destrucción de ecosistemas sociales.

En este sentido, considero que no siempre se ofrece desde la Unión Europea la respuesta más acertada, ni política ni estructuralmente. Así, por ejemplo, hace tiempo que escuchamos voces a favor de crear un ejército único europeo. Sin embargo, dicho ejército se suele plantear como añadido o, si se quiere, complemento, de los 25 ejércitos ya existentes, y no como sustitutivo, tal y como creo que debería ser.

Aunque, al parecer, estamos de acuerdo en que para hacer frente a los retos actuales ya no son necesarios ejércitos numerosos de carácter estatal, seguimos contando en la Unión Europea con 25 ejércitos nacionales, los cuales suman unos dos millones de efectivos, cuya primera y principal misión es la defensa de las fronteras y los intereses de los Estados y que cuestan, conjuntamente, más de 160 millones de euros anuales. Cifras, por otro lado, que a muchos nos gustaría ver dedicadas en igual medida a la prevención y gestión de conflictos.

En suma, los hechos y las decisiones de los gobiernos no parecen acompañar, de momento, el cambio de paradigma sobre la seguridad que estamos viviendo en los últimos tiempos, especialmente en el ámbito europeo.

  Διαμάντω Μανωλάκου (GUE/NGL). – Κυρία Πρόεδρε, η έκθεση αποτυπώνει με τον πιο σαφή και αποκαλυπτικό τρόπο τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν ιμπεριαλιστική ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που στρατιωτικοποιείται.

Η λεγόμενη "Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας" δεν έχει σχέση με καμία στρατηγική ασφάλειας για τους λαούς, αλλά πρόκειται για απροκάλυπτα επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική που κινείται σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, στην πλήρη σύμπλευση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην εγκληματική δράση κατά των λαών, και, δεύτερον, στην οικοδόμηση μηχανισμών της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να δυναμώνει η στρατιωτική ισχύς της, να είναι σε θέση να αναλαμβάνει στρατιωτική και επεμβατική δράση και μόνη της. Στόχος της είναι η εξασφάλιση καλύτερου μεριδίου στο μοίρασμα των αγορών. Η πολιτική αυτή στηρίζεται στην αρχή του προληπτικού πολέμου. Στην υιοθέτηση, ουσιαστικά, του νέου στρατιωτικού δόγματος του ΝΑΤΟ για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο, κάτω από τα προσχήματα της αντιμετώπισης των παγκόσμιων απειλών, της τρομοκρατίας και της διακοπής της ροής φυσικών πόρων, της επιβολής της δημοκρατίας, της διαχείρισης κρίσεων και της αρχής του προληπτικού χτυπήματος.

Διακηρύσσει ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν πλέον όρια δράσης. Πεδίο τους γίνεται ολόκληρος ο κόσμος. Υιοθετεί έμμεσα το μοντέλο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Δηλαδή ιμπεριαλιστικός πόλεμος με διάφορα άλλοθι, όπως στο Ιράκ για όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρέθηκαν ποτέ. Στη συνέχεια, κατοχή και μετά ανασυγκρότηση. Έτσι πλουτίζουν οι ιμπεριαλιστές: ληστεύοντας τον πλούτο των λαών.

Προωθεί ακόμα τη δημιουργία δυνάμεων ταχείας επέμβασης και συνδέει εσκεμμένα τις στρατιωτικές με τις πολιτικές αποστολές, βαπτίζοντας τις στρατιωτικές επεμβάσεις "ανθρωπιστικές". Συνδέει ακόμα την εξωτερική ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη δημιουργία ευρωπαϊκής δύναμης χωροφυλακής και ακτοφυλακής με τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων και τη στρατιωτική αντιμετώπιση μεταναστών και προσφύγων. Αυξάνει τη χρηματοδότηση για στρατιωτικούς σκοπούς ακόμα και με κρυφούς προϋπολογισμούς. Για τους εργαζόμενους, όμως, έχουν μισθούς πείνας και διαρκή λιτότητα. Με την προώθηση της στρατηγικής αυτής εντείνεται και κλιμακώνεται η επιθετικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο απέναντι στις τρίτες χώρες, όσο και στο εσωτερικό της. Εχθρός είναι ο λαός!

Οι προσπάθειες ενδυνάμωσης της στρατιωτικής ισχύος της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνδέονται με την επιδίωξη ενίσχυσής της στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, αλλά και ενίσχυσής της στα πλαίσια των ανταγωνισμών των πολεμικών βιομηχανιών. Αποτελεί θρασύτατο εμπαιγμό για τους λαούς η προσπάθεια να εμφανιστεί ότι, δήθεν, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποστασιοποιείται από την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράν. Είναι υποκριτικές οι κορώνες για το Γκουαντάναμο και τις πτήσεις και απαγωγές της CIA σε ευρωπαϊκό έδαφος, αφού ακολουθεί την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική και την ίδια στιγμή ενισχύει την οργανική συνεργασία της με το ΝΑΤΟ.

Οι λαοί πρέπει να ανησυχήσουν και να δράσουν ενάντια στους εξοπλισμούς, στη στρατιωτικοποίηση και την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών.

  Konrad Szymański, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Serdecznie gratuluję sprawozdania na temat europejskiej polityki bezpieczeństwa. To jest bardzo dobre sprawozdanie, które w moim przekonaniu nie wymaga dodatkowych poprawek, w szczególności nie wymaga poprawek, które zmierzałyby do pozbawienia Unii Europejskiej jakiegokolwiek znaczenia w światowej grze militarnej.

Unia, jeśli chce odgrywać rosnącą rolę w świecie musi okazać zdolność do skutecznej obecności militarnej nie tylko na swoich granicach, ale i w innych regionach świata. Nie pomoże tu tylko tworzenie agencji obrony i harmonizacja uzbrojenia. Potrzebne jest również przekonanie europejskiej opinii publicznej do większych, proporcjonalnych do naszych aspiracji wydatków na zbrojenia.

Europa udowodniła, że nie nadużywa siły militarnej, więc pacyfistyczne obawy przedstawiane w tej sprawie nie mają podstaw. Wręcz przeciwnie, obawiać się należy o naszą polityczną i militarną zdolność do podjęcia odpowiedzialności za bezpieczeństwo światowe.

Budowa europejskiej polityki bezpieczeństwa nie może zmierzać do powielania NATO, naszego głównego i sprawdzonego narzędzia polityki obronnej. Nasza strategiczna autonomia nie powinna też służyć budowaniu dysfunkcji w politycznej i technicznej współpracy z siłami Sojuszu Północnoatlantyckiego. Wręcz przeciwnie, świat zachodni, który wykracza daleko poza granice Unii, ma prawo oczekiwać naszego istotnego wkładu współpracy i synergii w naszych wspólnych działaniach. Zostało to w sposób wyważony opisane w sprawozdaniu i dlatego z przyjemnością poprzemy go w jutrzejszym głosowaniu.

  Andrzej Tomasz Zapałowski (IND/DEM). – Pani Przewodnicząca! Dzisiejsza debata nad wdrożeniem europejskiej strategii bezpieczeństwa jest jedną z ważniejszych dyskusji dotyczących przyszłości Unii. Jest elementem częściowego przyjęcia niektórych rozwiązań zawartych w martwym traktacie konstytucyjnym. Propozycja powołania europejskiego ministra spraw zagranicznych i obrony jest niebezpieczna dla interesów wielu państw członkowskich.

Przykład solidarności europejskiej w zakresie energetyki pokazały nam Niemcy poprzez umowę z Rosją. Jest nad wyraz charakterystyczny i ostrzegający. Jest zrozumiałe, że Unia winna mieć instrument oddziaływania militarnego na swoje najbliższe otoczenie. Jednakże próba przejęcia odpowiedzialności za bezpieczeństwo globalne w wymiarze militarnym jest próbą zastąpienia NATO, a ściślej mówiąc osłabienia wpływów Stanów Zjednoczonych w Europie i świecie.

Nie może być jakiejkolwiek konkurencji pomiędzy NATO a Unią Europejską w dziedzinie polityki bezpieczeństwa i obrony. Trzeba podkreślić, iż NATO ma o wiele większe znaczenie i potencjał niż wydzielone siły zbrojne Unii. Oczywiście są członkowie Unii, którzy nie należą do NATO, i dla nich trzeba znaleźć formułę zaangażowania w zagadnienia bezpieczeństwa europejskiego. Takie współdziałanie winno nastąpić w zakresie współpracy armii narodowych członków Unii.

Nie trzeba tworzyć nowych dowództw, tylko wydzielić komponenty narodowych sił zbrojnych do współdziałania w określonych akcjach. Koniecznością jest natomiast tworzenie spójnego europejskiego systemu wywiadowczego, reagowania kryzysowego oraz monitorowanie zagrożeń gospodarczych. To właśnie troską państw narodowych i Unii jest sprawdzenie, jak poszczególni członkowie są przygotowani na ataki terrorystyczne, czy posiadają odpowiedni system organizacyjnych sił obrony terytorialnej. Troską Unii winno być bezpieczeństwo w najbliższym otoczeniu, a nie globalne oddziaływanie i angażowanie się w konflikty lokalne na świecie.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE). – Madam President, I have consistently opposed EU meddling in the defence sphere. European countries are responsible for their security through their own efforts individually and through NATO collectively, and that is how it should remain. The European Union has moved on to defence territory, not because it adds defence capabilities, because it does not, but because there are those who wish to see the EU acquire more State-like attributes and become a global actor, pursuing its own distinct foreign policy objectives. To do this, it wants the full range of foreign policy instruments at its disposal, including armed forces.

This report, however, goes well beyond the immediate ambitions of even those who drive ESDP at the moment. It advocates a Security and Defence Union and wants the EU to have its own defence budget. Heaven help us if those responsible for the common agricultural policy, the common fisheries policy and all the interfering and counterproductive over-regulation of our lives were to have a role in organising our defence.

These unacceptable proposals for a Security and Defence Union, for an EU defence budget, are enough in themselves to ensure the opposition of the British Conservative delegation, but the international context in which this report is being debated makes it doubly objectionable. NATO is currently engaged in a vital operation in Afghanistan. It is no exaggeration to say that the success of this mission is indispensable to NATO’s future and to our own long-term security. The Alliance has repeatedly called for reinforcement of this Afghanistan mission with combat troops, tactical lift helicopters and indeed with forward civil reconstruction efforts to consolidate the military gains that are made. With some honourable exceptions, the response from European allies has been pitiful. I have no doubt in my own mind that ESDP is a distraction from NATO and is part of the problem.

At this time of threat to the democracies, when solidarity is needed, it is disastrous for Europeans and Americans to have competing strategic visions, or indeed to have two defence organisations with overlapping membership, making competing claims on the same limited resources.

  Ana Maria Gomes (PSE). – O relatório do colega von Wogau, que eu saúdo, é ambicioso. É um relatório que reconhece que, apesar dos avanços que já foram feitos na área da segurança e da defesa europeia, ainda há muito por fazer e eu concordo com o que o relator disse hoje aqui; o processo de construção de uma União da segurança e da defesa tem o potencial para voltar a aproximar os cidadãos europeus da União.

Os números do eurobarómetro são claros: 77% dos europeus apoiam uma política europeia de segurança e defesa. Mesmo no Reino Unido de onde veio o colega van Orden, e de onde vêm alguns dos eurocépticos mais vocais desta casa, o apoio é de 59%.

Mas a ambição deste relatório tem limites, apesar de defender de forma corajosa a criação de um orçamento europeu também para as actividades militares da União, apesar de advogar o fortalecimento do papel do Parlamento Europeu e dos parlamentos nacionais no escrutínio da política de segurança e defesa europeias e apesar de até instar, e bem, a que não se ponham de lado avanços nesta área propostos pelo Tratado Constitucional, este relatório limita-se a reiterar apoio às iniciativas do Conselho e da Comissão nas áreas decisivas da integração industrial e da criação de um mercado europeu de equipamento de defesa.

Lamento que este relatório não vá mais longe e tomo uma posição clara a favor da introdução do princípio da preferência europeia no domínio da aquisição de equipamentos de defesa. O que está em jogo, a longo prazo, é a autonomia estratégica da União Europeia e o Parlamento Europeu nunca foi até hoje capaz de apresentar a sua própria visão neste domínio.

Senhora Presidente, não devíamos deixar-nos cegar pelo dogma do mercado. É fundamental não esquecer o que nenhum dos nossos amigos e parceiros em todo o mundo não esquece, as implicações estratégicas e políticas desta área industrial.

  Andrew Duff (ALDE). – Madam President, this is the first serious review of the European Security Strategy by Parliament, but we are much less clear about NATO. We say that NATO is responsible for our collective defence and a forum for transatlantic relations. We do not say what we would do if NATO fails to achieve peace in Afghanistan. NATO is not supposed to be defeated. NATO has suffered from an absence of clear strategic reappraisal since the end of the Cold War and it suffers from continuing poor collaboration with the European Union. Parliament should not be so shy of a critical scrutiny of NATO, without which our grip upon the development of the European Security and Defence Policy will always remain fanciful.

  Hélène Goudin (IND/DEM). – Fru talman! Under mina två år här i parlamentet har jag stött på många betänkanden som handlat om allt mellan himmel och jord. Det betänkande vi nu debatterar är dock det värsta jag sett hittills. Von Wogau föreslår än det ena, än det andra, men huvudlinjen är att militarisera EU genom att bygga ut GUSP. Han vill öka räckvidden för den europeiska säkerhetsstrategin. Detta öppnar för förebyggande krig av den typ som vi ser just nu i bland annat Mellanöstern.

Vidare anser von Wogau att militära insatser i krishantering skall finansieras ur EU:s budget. Med andra ord är det skattebetalarna, i bland annat neutrala Sverige, som skall bekosta militära operationer runtom i världen. Till de mer fantasifulla förslagen hörde att inrätta en permanent medelhavsflotta som skall bevaka EU:s säkerhetsintressen i regionen. För att avrunda det hela betonar föredraganden även behovet av en konstitution, eftersom den skulle påskynda skapandet av en försvarsunion.

När Sverige 1995 gick med i EU var många svenska medborgare skeptiska. En fråga som viftades bort som en omöjlighet av ”EU-kramarna” var just den om en militarisering av unionen. Idag, drygt tio år senare, ser vi att det inte alls är en omöjlighet, snarare tvärtom. Jag vill inte se mina tre söner och andra europeiska ungdomar delta i en EU-armé och uppmanar därför mina kolleger att rösta emot detta betänkande vid morgondagens omröstning.

  Bogdan Klich (PPE-DE). – Pani Przewodnicząca! Strategia Solany z 2003 roku to świetny dokument. Trafnie opisuje zagrożenia i wyzwania, przed którymi stoimy, i jasno określa tę specyficznie europejską metodę reagowania, która stała się wizytówką europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony.

W tym sensie nie wydaje się zatem, aby trzeba było ten dokument nowelizować. W końcu NATO od kwietnia 1999 roku posługuje się wciąż tą samą koncepcją strategiczną. I tylko w tym aspekcie nie zgadzam się z propozycją Karla von Wogau.

Wartość jego sprawozdania tkwi w czymś innym, w perspektywie, którą kreśli dla EPBO. To sprawozdanie jest rezultatem rzetelnej oceny aktualnych zdolności cywilno-wojskowych Unii Europejskiej, gdy Karl von Wogau mówi, że, "Unia dysponuje obecnie jedynie ograniczonymi zdolnościami do przeprowadzania operacji cywilnych i wojskowych". Karl von Wogau wyciąga z tej oceny także właściwe wnioski, po pierwsze domagając się intensywnej współpracy Unii Europejskiej z NATO, po drugie wzywając do skoncentrowania potencjału Unii na naszym bezpośrednim geograficznym sąsiedztwie.

Sprawozdawca ma świadomość, skąd biorą się te ograniczone możliwości, gdy podkreśla brak powietrznego i morskiego transportu strategicznego, interoperacyjnych systemów telekomunikacyjnych, zdolności wywiadowczych, zwłaszcza satelitarnych. No, to wcale nie nowe spostrzeżenia, bo te braki towarzyszą nam przynajmniej od pierwszej Capabilities Commitment Conference z 2000 roku.

Największym jednak atutem tego sprawozdania w moim przekonaniu jest długoterminowa perspektywa, którą Karl von Wogau kreśli dla EPBO. Wychodzi on bowiem poza granicę celu operacyjnego, to znaczy poza rok 2010 i wychodzi poza zapisy traktatu konstytucyjnego. Ta perspektywa to utworzenie unii bezpieczeństwa i obrony. To ta perspektywa, której nie wolno nam tracić z oczu, ona bowiem jest i powinna być busolą dla następnych kroków w zakresie rozwoju EPBO.

  Józef Pinior (PSE). – Pani Przewodnicząca! Pragnę rozpocząć od zacytowania badania Eurobarometru, według którego europejską politykę bezpieczeństwa i obrony popiera 70% obywateli Unii Europejskiej. Obywatele Unii wydają się mieć lepsze rozpoznanie wyzwań naszego czasu od, nieobecnych tego wieczoru w sali plenarnej w Strasburgu, przedstawicieli Rady.

Europejska strategia bezpieczeństwa powinna być skupiona na najważniejszych celach w dziedzinie tworzenia wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej. Przede wszystkim należy domagać się integracji nowej generacji systemów rozpoznania satelitarnego w system europejski i udostępnienia zebranych w ten sposób danych do celów wojskowych, policyjnych i zarządzania w przypadkach katastrof, za pośrednictwem centrum satelitarnego w Torrejón. Wywiad pozostaje jednym z najważniejszych obszarów tej strategii. Po drugie tworzone obecnie grupy szybkiego reagowania muszą otrzymać to samo lub przynajmniej kompatybilne z NATO wyposażenie w zakresie wywiadu i telekomunikacji.

  Alexander Stubb (PPE-DE). – Madam President, I congratulate Commissioner Frattini for staying on board for so long. Perhaps he is excited about the next season at Ferrari, with Kimi Raikkonen driving for them. Sorry, Mr Duff, I know you do not follow Formula One! I should like to make five points.

First point: I support the report. I think it is excellent. There is only one thing I think goes a little over the top and that is the idea of a European Defence Minister to supplement our Foreign Minister. We will wait for the Constitution to start with one and then perhaps have the other.

Second point: this concerns Mr Van Orden, who unfortunately has already left. He raised a lot of problems about the relationship between NATO and the EU. I always tell Mr Van Orden that he should get a life. If we have the Constitution all those problems will be solved, but alas, he is probably not in favour of the Constitution.

Third point: I think the strategic interests of the EU and the US are exactly the same and this report shows that very well. That is why I think we need to try to solve our problems hand in hand as Mr von Wogau suggests.

Fourth point: I think the biggest structural problem that we have between ESDP and NATO is that our cooperation does not really work in the way it is supposed to. As a former civil servant, I think that the relationships are too much staff-to-staff, in other words too many civil servants dealing with civil servants. Perhaps we should make the relationship political and thus get a result.

My final point is that I think the strength of the ESDP is its diversity. If we only focus on the civilian aspects of crisis management, we are cheating ourselves. The question is, do you accept ethnic cleansing, for instance? If your answer is no, we also need a military aspect of crisis management. So therefore I support the report with all my heart. I think it is excellent.

  Hubert Pirker (PPE-DE). – Frau Präsidentin, Herr Kommissar, geschätzte Kolleginnen und Kollegen! Ich bedanke mich bei Karl von Wogau für diesen Bericht, weil er umfassend ist, weil er pragmatisch ist und weil er auch mutig ist.

Ich teile die Meinung – wie auch 70 % der europäischen Bevölkerung und wie ein Großteil des Europäischen Parlaments –, dass die einzig erfolgversprechende Antwort auf die großen Bedrohungen, die vom Terrorismus bis zu den gescheiterten Staaten reichen, letzten Endes eine gesamteuropäische Sicherheitsstrategie ist. Diese muss – und hier teile ich auch die Meinung des Berichterstatters – ständig angepasst werden, wenn Europa auch in Zukunft ein Raum der Sicherheit, der Freiheit und des Wohlstands bleiben will.

Nachdem es in Zukunft kaum Unterstützung für erhöhte Militärausgaben geben wird, sind wir gefordert, die zur Verfügung stehenden Mittel und Ressourcen effizienter als bisher einzusetzen. Daher braucht die Europäische Sicherheits- und Verteidigungspolitik gemeinsame Standards, gemeinsame Forschung und Entwicklung und ein gemeinsames Beschaffungswesen. Wir brauchen ein gemeinsames System der luft- und weltraumgestützten Aufklärung und gemeinsame Normen für die Telekommunikation.

Wir brauchen enge strategische Kooperation zwischen den Einsatzkräften im Bereich der äußeren und der inneren Sicherheit. Die gegenwärtigen Einsätze von Truppenkörpern im Kongo zeigen, dass zwar Erfolge durch diese engagierten Truppeneinsätze zu verzeichnen sind, auf der anderen Seite aber genau so viele Defizite zu beseitigen sind.

Die EU – das wissen wir alle – ist wirtschaftspolitisch ein Riese, sicherheitspolitisch aber nach wie vor ein Zwerg. Will diese Europäische Union aber eine politische Union werden, so muss sie das Zwergendasein im Bereich der Sicherheitspolitik aufgeben und nationale Animositäten zugunsten eines besseren Ganzen zurückstellen.

Daher brauchen wir eine Sicherheitspolitik der Gemeinschaft, die auch gemeinschaftlich finanziert werden soll, die Mitwirkung und Kontrolle durch das Europäische Parlament und einen politischen Kopf für die europäische Sicherheitspolitik in Form eines stellvertretenden Außenministers. Dieser Bericht gibt diesen Weg auch vor. Er ist deshalb nicht nur mutig, sondern zukunftsorientiert im Interesse eines sicheren Europa für die Bürger Europas.

  Die Präsidentin. Die Aussprache ist geschlossen.

Die Abstimmung findet morgen statt.

Schriftliche Erklärungen (Artikel 142)

  Alexandra Dobolyi (PSE). – I welcome the report which correctly reflects our opinions on the evolution of ESDP in the future.

ESDP should further enhance its civil-military character; the best combinations of all assets and instruments are able to offer us the optimal stabilisation result in the field. The aim is to stabilise a crisis management area with a better perspective in the long run.

In this way, we should not be inspired by the military model of NATO, but be able to develop our own approach as is the case in Congo. Belligerents trust us more since EU is not driven by a leader nation with political arrière-pensées and its decisions are taken through transparency rules.

Rapid reaction in movement and transport is a common challenge for all EU operations regardless of their nature. Europe should better explore the use of and synergies among its civilian transport assets. Europeans are leaders in civilian air and maritime transport and such advantage should also serve our rapid reaction in crisis periods. Multi-modal planning, optimal combination of different type of assets (air, sea, helicopters, rail) and better use of civilian assets need to be integrated into our concepts of how we conduct operations.

  Bogdan Golik (PSE). – Pani Przewodnicząca! Osiągnięcie przedstawionych w strategii bezpieczeństwa celów zależy w dużym stopniu od zdolności Unii do implementacji tego dokumentu, co z kolei uwiarygodni Unię jako podmiot poważnej polityki bezpieczeństwa; podmiot, który w sytuacji kryzysowej podejmuje stanowcze działania. W dobie obecnych wyzwań dla europejskiej polityki zagranicznej, jak np.: konfliktów na Środkowym Wschodzie, misji wojskowych, w których uczestniczą żołnierze z państw członkowskich UE, przy wzrastającej pozycji nowych liderów, takich jak Chiny czy Indie, konieczne jest wzmocnienie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Aby uczynić WPZiB bardziej wydajną i skuteczną, potrzeba dzisiaj milowych kroków i odpowiedzi na podstawowe pytania, które zawierał nieprzyjęty Traktat Konstytucyjny. Potrzeba również osoby i instytucji, które kierowałyby tą polityką, jak minister spraw zagranicznych UE, większych środków finansowych, lepszej analizy kluczowych problemów oraz koordynacji polityki państw członkowskich Unii. Istotne jest stworzenie własnych zdolności w zakresie operacji humanitarnych, utrzymania i tworzenia pokoju oraz zarządzania kryzysami. Efektywny system wielostronny i stabilne sąsiedztwo stanowią środek do zapewnienia państwom członkowskim Unii bezpieczeństwa.

Realizacja założeń Strategii w dużym stopniu zależy od woli państw członkowskich oraz rzetelnego wykonania nałożonych na nie obowiązków. Samo przyjęcie zaplecza legislacyjnego, harmonogramu realizacji dalszych działań oraz wykazywanie zaangażowania w stosunkach zewnętrznych nie wystarczą bowiem do stworzenia skutecznego systemu przeciwdziałania i zwalczania zagrożeń.