Dobesedni zapisi razprav

Sreda, 31. januar 2007 - Bruselj

22. Veljavno pravo za nepogodbene obveznosti ("RIM II") (razprava)

  Przewodniczący. Kolejnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie sporządzone przez Dianę Wallis w imieniu Komisji Prawnej zawierające zalecenia dla Komisji w sprawie terminów przedawnienia w sporach transgranicznych obejmujących obrażenia i wypadki śmiertelne (2006/2014(INI)) (A6-0405/2006).

  Diana Wallis (ALDE), rapporteur. – Mr President, in opening this discussion I would like us to imagine ourselves as one of those people we represent, perhaps off on holiday to another European country or a young person off to study somewhere else, or somebody off to a business meeting in another European capital, or even to work on a building site. All of these are simple everyday scenarios that sadly contain the potential for mishaps, for accidents involving personal injury or even death in another country.

Let me also give you some figures by way of example: in 2004 alone in Germany, just one of our 27 Member States, there were 50 000 road traffic accidents involving personal injury and a foreign national from another European country. In the UK last year, one firm of lawyers alone reported opening some 6000 files on cross-border personal injury accidents in Europe. Well, you might say, let the lawyers get on with it. But the lawyers have come to us with a problem. All legal actions are subject to a period of time within which they have to be commenced, a so-called limitation period. All good lawyers are training in their national system to observe and watch these time limits very carefully. Otherwise the whole claim is dead, finished, struck out. It is one of the nightmares of every young lawyer to miss a limitation period deadline. Of course, they all know their own, but can they be expected to know the intricacies of 27 national systems? And there are intricacies, sometimes involving differing definitions of what is a civil or criminal claim. More importantly, the time limit itself varies tremendously, between one and thirty years across the European Union.

It is bad enough to be an accident victim in another Member State. But then to fall a secondary victim to a technical difficulty over limitation periods which then stop any claim being made is, as we say in English, really a case of adding insult to injury. This is a real, practical and growing problem as we encourage free movement of persons. I hope that the very limited numbers I have been able to quote give an idea of the problem which in reality must be multiplied many times across the Member States of the Union.

As I have stated above, legal practitioners, insurers and victims alike have come to us with this problem asking that we approach you, Commissioner, to look at a range of possibilities. We know the issue is sensitive. It concerns national procedural law, so any intervention at European level should be strictly limited to the cross-border cases only.

It may be that for these cases a harmonised limitation period of say four years might be considered, or maybe we should adopt clear conflict of laws rules. Whatever the shape of the ultimate solution, practitioners and claimants alike need certainty if valuable and personally critical claims are not to be in danger of being lost because of differing procedural rules that can really cause individual and family misery if things go awry.

This is a practical problem arising out of the use by our citizens of free movement and all that the internal market offers. On our side we should be prepared to respond with a system of European civil justice which does not, as I have said earlier, just add insult to injury.

I hope, Commissioner, that you will feel able to respond to this initiative which has been the subject of a good deal of positive lobbying from citizens and others towards Members during the weeks leading up to this debate.

  Franco Frattini, Vice-President of the Commission. I think this report is a very interesting attempt to deal with a very difficult subject. Mrs Wallis is to be congratulated on trying to see a way into a general European solution to the differences in limitation periods as they relate, as she just said, to actions for damages for personal injury and death. This is of particular concern to citizens who have the misfortune to suffer road traffic accidents in countries other than those in which they live. But it could also apply in other matters, such as medical claims and product liability.

Having said that, the area of limitation is a complex matter, as the rapporteur also acknowledged. It is very closely linked to prescription, which is not dealt with in the report. Any further work on the subject would need to deal with prescription, since the majority of European legal systems solve the problem of time limits through the use of prescription rather than limitation periods. The UK system uses both.

I am ready, I am open to examining this question in the future, taking into account the different legal nature of limitation and prescription, and the fact that the Treaty base proposed excludes harmonisation of internal law, which, in large measure, is what is implied by the report.

I have to be very frank in pointing out that we will also have to take into account the priorities established in our current work programme, which will also have to be integrated in line with the human resources available in the European Commission.

That said, I can see that this very new point put by the rapporteur should be left open for further discussions.

PRESIDENZA DELL'ON. MARIO MAURO
Vicepresidente

  Piia-Noora Kauppi, on behalf of the PPE-DE Group . – Mr President, the rapporteur has done excellent work with this report. There is much to applaud in this initiative. This, like our rapporteur said, is a practical solution to a practical problem. For one, it concerns one of the unfinished areas of the single market: how people’s rights travel with them when they exercise their four freedoms inside the Union. The European Parliament must point out any anomalies and invoke its Treaty rights to prompt the Commission into action. Secondly, it concerns justice and home affairs. People need as much certainty as possible about their rights and obligations in order to engage in any society. Engaging across borders in always going to be more uncertain than doing so at home but we have a duty as EU legislators to address these concerns. The mere fact that the disparate national laws do not allow for a quick uniform solution is no excuse for inaction.

The European Parliament is doing its part by opening the debate today. The Commission should follow with a proposal and the Member States should assume their sovereign responsibility and enact the necessary changes, employing the passerelle clause of the Nice Treaty if needed.

However, we have to be careful how we approach this. While my group strongly supports the report of Mrs Wallis, we cannot support her amendments to it. We believe it is too early in this report to point towards overly-harmonised and specific definitions of, for example, date of knowledge, interrupted proceedings, and special rights of minors. We do not believe them to be fully consistent at this stage with the principles of subsidiarity and proportionality. Let us first hear about the Commission’s inquiry as to what kinds of cross-border problems exist in the domain of limitation periods in cases of personal injury and then move on to the concrete definitions. For example, if the inquiry were to show that there is not such a huge discrepancy between Member States’ rules, the country of origin approach, as the report suggests, might show the way. Personally I would support this approach.

  Manuel Medina Ortega, en nombre del Grupo PSE. – Voy a intervenir en español y es la primera intervención en español, pero creo que el Comisario entiende perfectamente mi lengua.

Le voy a decir que en el informe, en el texto en castellano, dice «recomendaciones destinadas a la Comisión sobre la prescripción en conflictos transfronterizos», es decir, no habla de estatuto de limitaciones, porque, por lo que yo sé de Derecho anglosajón, la expresión statute of limitation, por lo menos en español, se traduce como «prescripción».

Yo sé que los italianos son juristas muy finos, muy ajustados, y probablemente es éste un tema que valdría la pena discutir con mayor detenimiento, aunque estoy de acuerdo en que el origen de las dos instituciones es diferente.

En todo caso, yo creo que el informe de la señora Wallis es un informe en el que el Parlamento Europeo quiere empujar a la Comisión en un determinado sentido. No le estamos pidiendo a la Comisión, ni se lo pide el informe, que se lance rápidamente una propuesta legislativa, pero creo que alguna de las etapas ―por ejemplo, la que se señala en el apartado 1, en el que habla de la necesidad de llevar a cabo una investigación sobre lo que está ocurriendo― sí que debería emprenderse.

En este momento hay, como ha dicho la señora Wallis, miles de personas, o cientos de miles de personas, que están atravesando las fronteras nacionales, y creo que el señor Frattini ha tenido razón en otro tema y es que no sólo deberíamos fijarnos en los accidentes o incidentes transfronterizos, sino en todos aquellos casos en que una persona, a consecuencia de una serie de situaciones ―por ejemplo, tratamiento médico o estancia―, sufre daños en un país y surge el problema de la prescripción en otro país.

Creo que deberíamos ampliar al máximo posible las posibilidades y que en este momento, probablemente ―y quizá la señora Kauppi tiene razón―, no ha llegado todavía la ocasión de entrar en detalles, pero sí por lo menos de que la Comisión entienda que los representantes aquí elegidos de los pueblos de la Unión Europea pensamos que es un tema en el que sería interesante que la Comisión adoptase algún tipo de iniciativas.

Y este tipo de iniciativas, como propone la ponente, deberían empezar precisamente por un conocimiento real de la situación, para que podamos hacernos idea de cuál es la situación real y cuáles son las posibilidades de desarrollo legislativo en este ámbito.

  Presidente. Può essere forse utile notificare, al momento della votazione in Aula, i problemi derivanti dalle diverse versioni linguistiche.

  Marek Aleksander Czarnecki, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Chciałbym podziękować pani poseł Wallis za podjęcie inicjatywy w zakresie harmonizacji reguł liczenia biegu oraz terminów przedawnienia roszczeń majątkowych o naprawienie szkody na osobie podnoszonych w sporach ponadgranicznych.

Kolejne rozszerzenie Unii Europejskiej, bogacenie się społeczeństw, ale także możliwość swobodnego poruszania się przyczyniają się do znacznego wzrostu ruchu samochodowego. Niestety wzrasta tym samym również liczba poszkodowanych w wypadkach drogowych. Obecnie w krajowych systemach cywilnych istnieją terminy przedawnienia zarówno bardzo krótkie, jak rok, czy bardzo długie, jak 30 lat. Nie sprzyja to ochronie osób poszkodowanych, które często, nieświadome różnic w terminach przedawnienia w poszczególnych krajach, wnoszą powództwa o odszkodowanie przez obce sądy już po upływie terminu. I co wtedy się dzieje? Sąd oddala roszczenie, a osoby, które poniosły szkodę, doznały uszczerbku zdrowia, pozostają bez możliwości dochodzenia swoich praw.

Ujednolicenie pomogłoby we wprowadzeniu pewnych i przejrzystych zasad, które umożliwiłyby dochodzenie roszczeń zarówno ofiarom wypadków, jak i ich pełnomocnikom, których sytuację z racji wykonywanego zawodu adwokata znam bardzo dobrze. Dlatego w pełni popieram tę inicjatywę.

  Tadeusz Zwiefka (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym bardzo serdecznie podziękować pani Dianie Wallis za pracę, którą wykonała. Przypominam sobie specjalne spotkania, które z jej inicjatywy odbywały się w Komisji Prawnej, abyśmy dobrze mogli poznać to zagadnienie – zagadnienie szalenie ważne dla wszystkich obywateli Unii Europejskiej.

Nie mogę zgodzić się z panem komisarzem, iż prostym wytłumaczeniem opieszałości czy odkładania w czasie tej inicjatywy legislacyjnej może być formalna niemożność ingerencji w krajowe systemy prawne. Za każdym razem, kiedy zabieram tutaj głos i mam taką możliwość, przypominam, iż podstawowym obowiązkiem każdego parlamentu, każdej instytucji, która ma możność działalności legislacyjnej, jest tworzenie prawa prostego, czytelnego i służącego obywatelom, prawa ułatwiającego im życie.

Jeżeli mamy dzisiaj do czynienia z 27 różnymi systemami prawnymi w odniesieniu do kwestii przedawnień w roszczeniach majątkowych związanych z różnego rodzaju wypadkami, to naszym obowiązkiem – zarówno Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej, ale także i Rady – jest znalezienie takiego sposobu, który pozwoliłby tę sytuację zmienić i stworzyć takie prawo, które ułatwiałoby życie. Bo trudno jest wytłumaczyć jakiemukolwiek poszkodowanemu czy rodzinie osoby, która zginęła, że ze strony formalnej wszystko zostało już dawno zamknięte: że możemy jej tylko współczuć, natomiast pozwy, które zostały złożone po upływie terminu przedawnienia, mogą być tylko odrzucone.

A zatem zwracam się do Komisji Europejskiej, aby starała się podjąć wszelkie możliwe środki i uzyskać kompetencję legislacyjną do prawnego uregulowania tej kwestii. Jestem głęboko przekonany o zrozumieniu w poszczególnych państwach członkowskich, że ta właśnie sprawa, dotycząca setek tysięcy, a może i milionów obywateli Unii Europejskiej, wymaga szybkiego i dobrego rozwiązania. Jeżeli chcemy utrzymać aktywność obywateli Unii, która związana jest z poruszaniem się pomiędzy państwami, musimy ją także wspomagać tego rodzaju rozwiązaniami.

  Andrzej Jan Szejna (PSE). – Szanowny Panie Przewodniczący! Na wstępie chciałbym pogratulować pani Dianie Wallis za wkład pracy w przedstawiony projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego.

Należy się zgodzić, że aktualnie na obszarze Unii Europejskiej występują dość duże rozbieżności w odniesieniu do terminów w sporach transgranicznych obejmujących obrażenia i wypadki śmiertelne. Jak trafnie zauważyła pani sprawozdawca, w tym przypadku mamy do czynienia z problemem złożonym, który związany jest zarówno z terminem przedawnienia jak i rozpoczęciem biegu terminu, przedawnienia, terminem powzięcia wiadomości o zdarzeniu, możliwości zawieszenia lub zatrzymania biegu terminu, a także przeprowadzenia dowodu i wnoszenia sprzeciwu w sprawie przedawnienia. Duży stopień rozbieżności może powodować niepożądane skutki dla ofiar wypadków, często utrudniając im w dochodzenie swych praw na drodze sądowej. Zapewnieniu pewności prawnej wszystkim obywatelom Unii Europejskiej oraz ułatwienie korzystanie ze swobód, przewidzianych w traktatach, jest kwestią priorytetową. Zwracam się zatem do komisji o przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu projektu legislacyjnego, który powinien uwzględniać trafne zalecenia załączone do projektu tej rezolucji.

  Janusz Wojciechowski (UEN). – Panie Przewodniczący! Chciałem pogratulować pani Wallis świetnego i bardzo potrzebnego sprawozdania wychodzącego naprzeciw potrzebom ofiar rozmaitych wypadków. Słusznie pani podkreśliła, że Unia jest otwarta dla swoich obywateli, którzy mogą podróżować i przemieszczać się bez ograniczeń, ale niestety wiąże się z tym ryzyko wypadków. Ich ofiary często cierpią podwójnie, raz z powodu wypadków, a drugi raz z powodu nieznajomości praw kraju, w którym spotkało ich nieszczęście, wskutek czego następuje przedawnienie i niemożność dochodzenia słusznych roszczeń. Na pełne poparcie zasługuje zatem propozycja, aby wprowadzić jednolity dla całej Unii minimalny okres przedawnienia roszczeń z tytułu wypadków transgranicznych. Jest to propozycja chroniąca ofiary, zwiększająca możliwość dochodzenia należnych im praw i jako taka zasługuje na pełne poparcie. Mam nadzieję, że w ślad za tym raportem Komisja szybko przedstawi propozycje konkretnych rozwiązań uwzględniających dobro ludzi skrzywdzonych przez los.

  Presidente. La discussione è chiusa.

La votazione si svolgerà domani alle 11.30.

Dichiarazione scritta (articolo 142)

  John Attard-Montalto (PSE). – The recommendation is not intended to substitute national legislation but to take into account when proceedings involve parties who reside or are domiciled in different countries of the European Union, or a party residing or domiciled in a non-community state, or a choice between the laws of different countries.

It is becoming essential for principles governing limitation periods to be laid down clearly in an appropriate form for claims to damages.

The general limitation period which is being proposed is four years, except where the proper law of the claim provides for a longer period. This general principle may cause problems, since the national legislation may cater for a shorter period, in which case there would be a discriminatory scenario when claims for damages arise between nationals or persons domiciled in the same state and when the issue relates to parties residing or domiciled in different states.

The same may be said for interruption, suspension and methods of calculating when the period limitation initiates.

Having stated the above it is better to have clear regulations for cross-border disputes which at the same time differ from national legislations. Perhaps the dilemma can start to be solved if national legislation is harmonised with the proposed regulations.