Пълен протокол на разискванията

Четвъртък, 24 май 2007 г. - Страсбург

14.3. Права на човека в Судан

  Le Président. – L'ordre du jour appelle le débat sur six propositions de résolution concernant les droits de l'homme au Soudan⁽¹⁾.

  Karin Scheele (PSE), Verfasserin. – Herr Präsident! Amouna Abdallah Daldoum, 23 Jahre, und Sadia Idries Fadul, 22 Jahre, wurden am 6. März bzw. am 13. Februar 2007 wegen Ehebruchs zum Tode durch Steinigung verurteilt. Beide Frauen waren von einem Strafgericht in der Provinz Managil im Bundesstaat Gezirah des Ehebruchs für schuldig befunden worden. Berichten zufolge hatten die Frauen während des Gerichtsverfahrens keinen Rechtsanwalt und konnten sich auch nicht selbst verteidigen, weil sie nur die jeweilige Sprache ihrer ethnischen Gruppe beherrschen. Der Prozess wurde auf Arabisch geführt, ohne dass man den Frauen Dolmetscher zur Verfügung gestellt hätte. Gegen das Urteil wurde Berufung eingelegt.

Laut Informationen der Botschaft des Sudan in Brüssel wurde das Todesurteil durch das Gericht aufgehoben. Die Begründung: fehlender Rechtsbeistand. Wir begrüßen die Aufhebung der Todesstrafe, wenn sie vom Gericht auch wirklich bestätigt wird und fordern die sudanesische Regierung auf, die körperliche und seelische Unversehrtheit der beiden Frauen zu gewährleisten.

Am 3. Mai wurden zwei Sechszehnjährige wegen Mordes und Raubes zum Tode verurteilt. Die Verhängung der Todesstrafe gegen jugendliche Straftäter ist nach internationalem Recht verboten. Der Sudan hat das Übereinkommen der Vereinten Nationen über die Rechte des Kindes ratifiziert und sich dementsprechend verpflichtet, keine Personen unter 18 Jahren hinzurichten. Die sudanesische Regierung wird aufgefordert, die Todesstrafe gegen die beiden Minderjährigen aufzuheben und ihre körperliche und seelische Unversehrtheit zu garantieren.

Wir fordern die Kommission, den Europäischen Rat und die Mitgliedstaaten auf, die Todesstrafe, das Auspeitschen und sonstige grausame und erniedrigende Bestrafungen zu verurteilen.

  Ryszard Czarnecki (UEN), autor. – Panie Przewodniczący! Jestem deputowanym przez pierwszą kadencję, ale pamiętam, że to nasza trzecia debata na temat Sudanu. Dla mieszkańców Sudanu najlepiej byłoby, gdybyśmy nie musieli się nimi zajmować. Cieszę się, że w sprawie Sudanu jest zgoda sześciu największych grup politycznych w naszym Parlamencie, że wychodzimy z jednym wspólnym stanowiskiem. Można powiedzieć, że cierpienia i horrendalne wyroki wymiaru niesprawiedliwości, powtarzam, wymiaru niesprawiedliwości w tym kraju, paradoksalnie łączą nasz, Europejczyków.

Sytuacja, w której w XXI wieku skazuje się kobiety na śmierć przez ukamienowanie za cudzołóstwo czy wydaje się wobec szesnastoletnich dzieciaków wyroki śmierci przez powieszenie jest nie do zaakceptowania. Tak, my ingerujemy w wewnętrzne sprawy Sudanu. Więcej – powinniśmy to robić z racji moralnych, ale nie tylko. Również dlatego, że tylko w tym roku przeznaczyliśmy na pomoc humanitarną dla tego kraju 85 milionów euro, przy czym pomoc ta została dwa miesiące temu zwiększona, bo początkowo miało to być 40 milionów euro. Musimy też głośno napiętnować praktyki równie okrutne jak na przykład okaleczanie młodych dziewcząt, co w tym kraju także się zdarza.

Wątek osobisty – w moim kraju toczy się debata na temat kary śmierci, nie ma co ukrywać. Ja osobiście jestem jej przeciwnikiem. To co dzieje się w Sudanie potwierdza mój sprzeciw wobec kary śmierci, choć oczywiście kontekst kulturowy jest kompletnie inny.

Chciałbym pokreślić, że w tej sprawie musimy działać solidarnie, musimy występować razem, bo tylko nasza solidarność, solidarność całej Unii Europejskiej, może spowodować, że tych absurdalnych wyroków nie będzie.

  Marios Matsakis (ALDE), author. – Mr President, Sudan is perhaps best known for the conflict in Darfur, in which human rights abuses have reached gigantic proportions. However, Sudan is also a state where respect for human rights in general is seriously lacking throughout the country.

This motion for a resolution reminds us again of the anachronistic and primitive judicial system applicable in Sudan, a system that allows the sentencing of women to death by stoning if found guilty of adultery and the sentencing of children to death. It is truly hard to believe that in the 21st century there are still governments that continue to tolerate and support such extraordinarily barbaric systems.

We understand that Sudan is a very poor country, with many political and economic problems, but such problems should not be an excuse for not following a course of common-sense-guided progress towards upholding universal values of justice and democracy. Furthermore, we find it difficult to accept how religion can interfere to such drastic and occasionally sadistic effect in matters of criminal and civil law.

We wish to send a strong message to the Sudanese Government that our patience is running out and the limits on our tolerance have long been exceeded. We demand that they implement an urgent revision of their judicial system, taking into consideration international law, UN conventions and respect for the human rights of the Sudanese people. We trust this will be done speedily, in order to avoid having to resort to more drastic persuasive measures.

  Bernd Posselt (PPE-DE), Verfasser. – Herr Präsident! Ich stimme mit dem Kollegen Matsakis völlig überein, nur in einem Punkt nicht. Er sagt: Sudan ist ein armes Land. Das stimmt. Aber potenziell ist Sudan durch seinen Ölreichtum und vieles andere ein ausgesprochen reiches Land. Aber es ist ein Land, das zum einen ausgebeutet wird und wo internationale Kräfte und Konzerne den Krieg etwa in Darfur und anderswo durchaus geschürt haben, um ihre jeweiligen Energieinteressen voranzutreiben.

Sudan ist aber auch ein Land, das sich selbst durch ein kaputtes politisches System unendlichen Schaden zufügt, nicht nur durch den Konflikt zwischen Nord und Süd, Ost und West, Christen und Muslimen, wie das immer wieder pauschalisierend gesagt wird, sondern durch eine Unzahl von Einzelkonflikten. Deshalb müssen wir darauf dringen, dass hier elementare Menschenrechte eingehalten werden. Es wurde eben mit Recht gesagt: Wir lehnen in Europa die Todesstrafe ab. Es wurde über die Debatte in Polen gesprochen. Die Todesstrafe ist mit der Mitgliedschaft in der Europäischen Union und auch im Europarat unvereinbar – das wissen wir. Aber ähnliche Standards müssen natürlich in Afrika erst langsam entwickelt werden. Hier ist in besonderer Weise die Afrikanische Union, die noch ganz am Anfang steht, gefordert, Schritt für Schritt – wir wissen, dass das nicht von heute auf morgen geht – entsprechende Menschenrechtsstandards nicht nur zu entwickeln, sondern auch politisch umzusetzen und durchzusetzen.

Deshalb appellieren wir an die sudanesische Regierung, nicht nur die Todesstrafe nicht mehr anzuwenden – vor allem nicht gegen Minderjährige, was besonders skandalös ist –, sondern auch davon abzulassen, a) die Scharia so misszuinterpretieren, wie sie das tut, denn diese barbarischen Sitten dort haben mit der wahren Scharia nichts zu tun, und b) außerdem die Scharia nicht auf nichtislamische Bevölkerungsgruppen auszudehnen. Hier muss ein normales ziviles Recht befolgt werden, das den Menschenrechtsstandards der Vereinten Nationen entspricht.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), Autor. – De todos los horrores que se pueden infligir a un ser humano, la muerte por apedreamiento es, sin duda, de los más incompresibles y, a todas luces, inaceptable.

El caso que nos ocupa hoy, la condena a muerte por apedreamiento de Sadia Idris Fadul y de Amouna Abdallah Daldoum, tiene dos dimensiones igualmente importantes. Por un lado, nos obliga a reiterar una vez más nuestra oposición a la pena de muerte como forma de castigo bajo ninguna circunstancia, y, por otro, nos sitúa de nuevo ante una flagrante discriminación por razones de género, puesto que la sentencia en cuestión se basa en un supuesto crimen —el adulterio— considerado como tal solamente en el caso de las mujeres, pero no en el de los hombres.

No basta, pues, con reclamar el cumplimiento de la legislación internacional con relación a la aplicación de la pena de muerte contra menores, ni tan siquiera es suficiente con instar a todos los países que aún mantienen dicha práctica a que la releguen a la historia jurídica y política. En este caso, además, debemos poner sobre la mesa una situación de manifiesto machismo o, lo que es lo mismo, de asesinatos selectivos en nombre del patriarcado.

A lo que nos enfrentamos, cuando tratamos de este tipo de sentencias que sólo afectan a las mujeres, es a una devaluación de la vida de las mujeres frente a la de los hombres. Esto no es aceptable, ni en Sudán ni en ningún otro país del mundo.

Por todo ello me congratulo del altísimo nivel de consenso con el que ha contado esta resolución y espero que contribuya a acabar no sólo con la pena de muerte sino también con el hecho de conceder un valor diferente a las vidas de hombres y mujeres.

  Erik Meijer (GUE/NGL), Auteur. – Voorzitter, al in de tijd dat de huidige staat Sudan nog bekend stond als de Anglo-Egyptische Sudan, was de vraag aan de orde of dit zeer omvangrijke gebied met sterk verschillende volkeren als één staat onafhankelijk moest worden. Een eenheidsstaat zou vooral de staat zijn van de Arabische bevolkingsgroep in het noorden, het oosten en het midden. De zwarte islamitische bevolkingsgroep in het westen en de zwarte christelijke en animistische bevolking in het zuiden zouden moeilijk een gelijkwaardige positie kunnen krijgen.

Die toen veel minder ontwikkelde gebieden lagen ver van zee en kregen nauwelijks internationale aandacht. Uiteindelijk heeft niemand rekening met ze gehouden. Na jarenlange oorlog lijkt een compromis bereikt voor het niet-islamitische zuiden, dat zelfbestuur en een vertegenwoordiging in de centrale regering heeft gekregen. Zoals we weten, geldt dat niet voor het westelijke Darfur.

Binnen de dominerende Arabische bevolkingsgroep, en vooral bij de bestuurlijke machthebbers en de justitie slaat het fundamentalisme toe. Doodstraffen vanwege overspel en zelfs toepassing van steniging zijn daarvan nu de ergste uitwassen. Terecht wijst de resolutie op internationale afspraken en de noodzaak tot afschaffing van de doodstraf. Daarvoor moet voldoende aandacht blijven, omdat er een verschrikkelijke situatie in Sudan ontstaat.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, w imieniu grupy PSE. – Panie Przewodniczący! Trwający przez przeszło 50 lat konflikt w Sudanie pochłonął co najmniej 2 miliony ofiar. Przełomem w jednej z najkrwawszych wojen współczesnej Afryki był rok 2005, kiedy podpisano w Nairobi porozumienie pokojowe. Ciągle jednak trwa konflikt w położonym na zachodzie kraju Darfurze, a jego bilans to jak dotąd 400 tysięcy osób zabitych, 2 miliony wysiedlonych. Mieszkańcy tej prowincji są ofiarami największego obecnie kryzysu humanitarnego, brakuje im jedzenia, wody, opieki zdrowotnej. Tragedia w Darfurze trwa już czwarty rok. Jak do tej pory Unia Europejska nie podjęła żadnych skutecznych kroków by zmusić Hartum do powstrzymania zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości.

Ostatnie informacje o wykonywaniu w Sudanie kar śmierci na nieletnich to następny fakt potwierdzający po raz kolejny łamanie praw człowieka przez kraj, który będąc sygnatariuszem wielu porozumień międzynarodowych, w tym umowy z Cotonou, otwarcie je ignoruje. Nie możemy dłużej wyrażać jedynie zaniepokojenia sytuacją w Sudanie, jak to czynią od trzech lat europejscy ministrowie spraw zagranicznych w dziewiętnastu wydanych w tej sprawie oświadczeniach. Nadszedł czas na wprowadzenie skutecznych sankcji gospodarczych, które pokazałyby liderom Sudanu, że ich kampania masowej przemocy przeciwko własnym obywatelom ma realną cenę.

  Danutė Budreikaitė, ALDE frakcijos vardu. – Gerb. pirmininke, ponios ir ponai, ketverius metus trunkantis Darfūro karas neleidžia tikėtis, kad kariaujančiose šalyse bus laikomasi žmogaus teisių.

Nors atitinkami dokumentai pasirašyti, prisiimti įsipareigojimai nevykdomi.

Per karinį konfliktą Darfūre žuvo apie 200 tūkstančių žmonių, 2,5 milijono provincijos gyventojų tapo benamiais. Šalyje tvyro chaosas ir valdžios savivalė.

Aš norėčiau atkreipti dėmesį į sąlygas, kurios toliau kursto karinį konfliktą ir leidžia pažeidinėti žmogaus teises Sudane.

Kieno ginklais kariaujama Darfūre? „Amnesty International“ duomenimis, ginklus Darfūrui tiekia Kinija ir Rusija, nors jos tai neigia ir yra pritarę Saugumo Tarybos rezoliucijai, draudžiančiai ginklų gabenimą į Darfūrą.

Be to, Kinija turi daug energetinių ir žaliavinių interesų Sudane. Ateinama paimti pelno, ir, matyt, nestabili situacija yra tam palanki.

Konflikto sprendimas, žmogaus teisių atstatymas Sudane priklausys nuo ES bendradarbiavimo su suinteresuotomis šalimis ir tarptautinėmis organizacijomis, įsipareigojimų kurioms tos šalys nevykdo.

  Dalia Grybauskaitė, Member of the Commission. Mr President, Sudan’s human rights record remains a cause of extreme concern to the European Commission and the EU, especially in consideration of the insecure and extremely volatile situation still existing in marginalised areas such as Darfur. Almost two years after signing the comprehensive peace agreement, the Sudanese Government is falling far short of many of the human rights commitments made under the CPA and the internal interim national constitution, signed by the President of the Republic in July 2005.

Within the international community, European efforts to improve civilian protection in Sudan focus simultaneously on both security and political civilian actions. Since 2005 the Commission has funded approximately 35 projects aimed at promoting human rights and democracy in Sudan with a total budget of about EUR 6 million.

With regard to the cases of the two women mentioned in Parliament’s resolution, I can assure the honourable Members of Parliament that the European Union and the Commission are following the case very closely. This case was first raised by the heads of missions meeting in the Netherlands in mid-March and it was followed by the EU Troika on 27 March, composed of representatives from Germany, Greece and the Commission.

More recently the EU raised the issue at the last Advisory Council on Human Rights meeting on 16 April. The Court of Appeal ordered that case be returned to the court of origin – the al-Gezira State Court – to be looked into again. Although we remain firmly opposed to the death penalty, the fact that the case has been sent for retrial is at least positive and we hope that the women will be given a fair trial in line with international human rights standards.

The last case which we are discussing now is the case of two boys aged 16 years old sentenced to death by hanging. Various Member States and the Commission have raised this issue with the German Embassy and are waiting for the EU Presidency to take the lead on this issue in the days to come. If not, the Commission intends to raise this issue directly in a letter to the Sudanese authorities such as the Minister of Justice and the Advisory Council on Human Rights.

The next meeting of EU-Sudan political dialogue with the Advisory Council on Human Rights will be in early June and this could be a good opportunity to raise this case again.

  Le Président. – Le débat est clos.

Le vote aura lieu à la fin des débats.

Déclarations écrites (article 142)

  Kathy Sinnott (IND/DEM), in writing. – How is this still going on? There have been so many genocides in the past 100 years and each time we say it will never happen again. But we know it is happening right now in Darfur, and the world knows it is happening – so why are we so powerless to stop it?

In my own country of Ireland we have been able to silence the gun and bring communities together that we never thought imaginable. So why are we so unable to make headway in this part of the world?

To answer this question, we need to look at the situation in Darfur in a different way. If the world’s sympathy and our resolutions could bring peace and relief to the people of Sudan it would have arrived long ago. We can continue to call on an unresponsive government in Sudan to change its ways, or we can look at why the support for its intransigence continues. We must cut the lifelines that are fuelling the destruction in Darfur, lifelines like Chinese oil money and Russian weapons. Until we are willing to stand up to these powers our resolutions will remain impotent and ineffective.

(1) Voir procès-verbal.