Przewodniczący. – Kolejne w porządku obrad są pytania (B6-0316/2007).
Radzie zostały zadane następujące pytania.
Pytanie nr 1 jest nie do przyjęcia (Załącznik II, Część A, ustęp 2 Regulaminu).
Pytanie nr 2 przez Silvię-Adrianę Ţicău (H-0597/07)
Dotyczy: Przyszłości projektu Galileo
Projekt Galileo jest niezwykle ważnym projektem dla Unii Europejskiej, ponieważ stanowi rezultat badań dotyczących przestrzeni kosmicznej i współpracy pomiędzy państwami członkowskimi i można odnieść go do wielu obszarów, włączając transport.
Biorąc pod uwagę obecny brak finansowania projektu, chciałabym zapytać Radę, jakie środki zamierza podjąć w celu rozwiązania tej sytuacji, jak również jaki rodzaj współpracy z krajami trzecimi, takimi jak Indie, ma na myśli Unia Europejska jeśli chodzi o ten projekt?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Jak wie szanowna pani poseł, podczas spotkania od 6 do 8 czerwca 2007 Rada przeanalizowała dogłębnie sytuację projektu Galileo i przyjęła rezolucję. W rezolucji tej Rada zachęca Komisję do prezentowania propozycji dotyczących różnych aspektów projektu Galileo. Od tego czasu Komisja przyjęła te propozycje (19 listopada), a teraz mamy nadzieję, iż odpowiednie kompetentne ciała Rady przeanalizują je w celu powzięcia wspólnej decyzji na temat implementacji projektu Galileo, włączając finansowanie publiczne oraz różne sposoby publicznego udziału, jeszcze przed końcem tego roku.
Jeśli chodzi o współpracę z krajami trzecimi należy przypomnieć, iż Rada przykłada największą wagę do współpracy z państwami, które nie należą do Unii Europejskiej. Jak państwo wiecie od roku 2001 zostało podpisanych wiele porozumień w związku z projektem Galileo, z takimi państwami spoza UE jak Chiny, Izrael i Ukraina. Kraje te przekazują swoje wsparcie programowi Galileo w formie określenia systemu, badań oraz współpracy przemysłowej.
Jeśli chodzi o konkretny przypadek Indii, porozumienie o współpracy zostało podpisane przez Komisję i negocjatorów hinduskich w New Delhi 7 września 2005. Niemniej jednak, Komisja zdecydowała kontynuować konsultacje z władzami Indii w celu dostosowania tego porozumienia do standardowych porozumień dotyczących projektu Galileo i uwzględniając ostatnie postępy w projekcie. Jeśli chodzi o konkretne zasady, Rada musi poczekać na propozycję Komisji zanim podejmie decyzję na ten temat.
W celu lepszego zdefiniowania pozycji krajów trzecich, 22 marca tego roku Rada przyjęła decyzję autoryzującą Komisję do negocjacji z krajami spoza UE w celu podpisania porozumień dotyczących ich członkostwa jako krajów stowarzyszonych Europejskiego Organ Nadzoru Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej.
Głównym celem tej decyzji jest zapewnienie zharmonizowanego podejścia dotyczącego wszystkich krajów spoza UE poprzez jasne zdefiniowanie ich uczestnictwa w ramach Europejskiego Organu Nadzoru.
Silvia-Adriana Ţicău (PSE). – (RO) Panie przewodniczący! Pragnę podziękować Sekretarzowi Stanu za przedstawione informacje. Niemniej jednak chciałabym wrócić do pierwszej części mojego pytania, a mianowicie do finansowania projektu GALILEO. Chciałabym, aby Sekretarz Stanu powiedział nam więcej o sposobie finansowania tego projektu i sposobie, w jaki przeanalizowana została propozycja Komisji oraz jaka będzie decyzja Rady w następnym okresie.
Manuel Lobo Antunes. −(PT) Nie mogę przewidzieć, jaka będzie decyzja Rady na tematy, które są dopiero dyskutowane, a zwłaszcza w kwestii finansowania. Sprawa ta musi oczywiście zostać przedyskutowana przez Radę wraz z innymi kwestiami przedstawionymi w ostatnich propozycjach Komisji. Mogę zapewnić szanowną panią poseł do dwóch kwestii: po pierwsze, prezydencja rozumie, iż Galileo jest projektem strategicznym dla Unii Europejskiej, a w związku z tym w taki sposób kwestia ta będzie traktowana, innymi słowy, jako projekt o strategicznym znaczeniu; po drugie, prezydencja zrobi, co tylko będzie możliwe, aby dojść do porozumienia w kwestii głównych aspektów projektu Galileo podczas prezydencji portugalskiej.
Josu Ortuondo Larrea (ALDE). – (ES) Panie przewodniczący, panie urzędujący przewodniczący Rady! Zgadzam się z tym, iż Galileo jest priorytetowym projektem dla UE, jednak rolnicy zmartwieni są tym, iż Komisja przedstawiła pomysł wykorzystania dodatkowych funduszy Wspólnej polityki rolnej do finansowania projektu Galileo. Jako że w roku 2007 najwyraźniej pozostały środki, martwią się oni o swoją przyszłość.
Moje pytanie do Rady jest następujące: czy różne rządy, czy UE-27 zgadza się na to, iż powinien być to projekt priorytetowy, a środki powinny być przekazywane bądź drogą nadzwyczajnych kontrybucji, bądź wykorzystując środki pozostałe w danym roku z budżetu unijnego?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Dziękuję panie przewodniczący! Wydaje mi się, że odpowiedziałem już na to pytanie w mojej poprzedniej odpowiedzi. Sprawa finansowania nadal jest dyskutowana. Rada musi to przedyskutować, jako że w tej kwestii nie została jeszcze podjęta żadna decyzja. Oczywiście oczekuje się, iż państwa członkowskie będą miały różne opinie na ten temat. Niemniej jednak uważam, iż faktycznie jest pomiędzy nami zgoda co do strategicznej natury tego projektu.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 3 przez Bernda Posselt (H-0599/07)
Dotyczy: Reform konstytucyjnych w Bośni i Hercegowinie.
Jaka jest opinia Rady na temat obecnego stanu reform, a zwłaszcza reformy konstytucyjnej i reformy Porozumienia z Dayton w Bośni i Hercegowinie i jakie Rada planuje działania prowadzące do dalszej odnowy i integracji tego kraju?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie i panowie! Unia Europejska przeanalizuje i oceni obecny proces reform w Bośni i Hercegowinie w corocznym sprawozdaniu na temat poczynionych postępów, które jak zwykle planowane jest na listopad.
Rada powtarzała przy rozmaitych okazjach, jak ważna jest szybka implementacja czterech głównych warunków niezbędnych do zamknięcia negocjacji na temat Porozumienia o Stabilizacji i Stowarzyszeniu, jak zostało to wytyczone we wnioskach Rady z 12 grudnia 2005, a zwłaszcza implementacja reformy policji. Niemniej jednak, jak państwo wiecie, sytuacja polityczna w ostatnich miesiącach pozostawała napięta z powodu radykalizowania się pozycji głównych bośniackich liderów politycznych. W chwili obecnej wydaje się, iż będzie niezwykle trudne dojść do porozumienia na temat agendy reform, a szczególnie w kwestii restrukturyzacji sił policyjnych.
Wysoki Przedstawiciel, pan Solana, spotkał się z Miroslavem Lajčákiem, Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Bośni i Hercegowiny, dnia 10 września. Podczas tego spotkania, które miało miejsce w Brukseli, Solana wyraził swoje pełne poparcie dla pracy Specjalnego Przedstawiciela UE i jego wysiłków w sprawie znalezienia kompromisu w kwestii reformy policyjnej z politycznymi liderami z Bośni i Hercegowiny.
Sekretarz Generalny i Wysoki Przedstawiciel, pan Solana, zwrócił się do liderów bośniackich ze zdecydowaną sugestią konstruktywnego zaangażowania się w ostatnią inicjatywę przedstawioną przez Specjalnego Wysłannika, aby usunąć ostatnią przeszkodę uniemożliwiającą Bośni i Hercegowinie zakończenie prac nad Porozumieniem o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Unia Europejską. Wezwał również władze tego kraju do odpowiedzialnego zachowania dla dobra obywateli Bośni i Hercegowiny.
Rada wyraziła również swoje poparcie dla wysiłków, które zostały poczynione w Bośni i Hercegowinie w kwestii reform konstytucyjnych z widokiem na stworzenie bardziej funkcjonalnych struktur państwowych, które będą w stanie osiągnąć standardy europejskie. Potrzebne są dalsze wysiłki, aby dalej zwiększać efektywność instytucji wykonawczych i legislacyjnych, a ponadto musimy wzmocnić moc administracyjną i koordynacyjną pomiędzy państwem i jego organami.
Jeśli chodzi o Instrument pomocy przedakcesyjnej, Unia Europejska zabezpieczyła 1 mln euro na reformę konstytucyjną w Bośni i Hercegowinie. Jak państwo wiecie, Rada przyjęła również 7 lutego 2007 wspólne działanie wprowadzające poprawki oraz rozszerzające mandat Specjalnego Przedstawiciela UE w Bośni i Hercegowinie. W ramach tego poprawionego mandatu Specjalny Przedstawiciel UE będzie zapewniał porady polityczne i oferował swoje usługi w procesie reformy konstytucyjnej.
Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Bośnia i Hercegowina tylko wówczas będą miały przed sobą przyszłość, jeśli zmienią się w federację obejmującą trzy składające się na nią narody w sposób równościowy, uwzględniając nie tylko obywateli Hercegowiny, ale również Chorwatów z Bośni Środkowej. Moje pytanie jest dość konkretne: co można zrobić, gdy jednostka taka jak Republika Serbska blokuje reformy policyjne oraz powrót uchodźców, a UE jedynie wywiera zewnętrzną presję na państwie jako całości? Czy zwracacie się również do konkretnych jednostek i wywieracie na nich presję, czy też może to zostać zrobione jedynie przez państwo centralne? Jeśli tak, staje się to bardzo trudne.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, szanowny panie pośle! Mogę powiedzieć na ten temat, iż Unia Europejska robi wszystko, co jest możliwe, poprzez dostępne środki dyplomatyczne, a zwłaszcza poprzez działania swojego Specjalnego Przedstawiciela, aby pokonać obecny impas w reformach konstytucyjnych, a zwłaszcza jeśli chodzi o reformę policji, oraz usunąć pojawiające się przeszkody. Takie jest nasze zobowiązanie.
Rada weźmie oczywiście pod uwagę propozycje i sugestie, które mogą zostać poczynione przez Specjalnego Przedstawiciela jako rezultat jego obecności na miejscu zdarzeń. Jak szanowny pan poseł może sobie wyobrazić, Rada jest świadoma kompleksowości sytuacji, a szczególnie pilnej potrzeby poradzenia sobie z impasem, w którym obecnie tkwimy.
Richard Seeber (PPE-DE). – (DE) Jak wie Sekretarz Stanu, potencjalne członkowstwo w UE jest silną siłą motywującą do reform politycznych i gospodarczych we wszystkich krajach bałkańskich. Mają przecież miejsce bardzo intensywne negocjacje z Chorwacją. Czy Rada może przedstawić przegląd stanu negocjacji z Chorwacją, a przede wszystkim, jak są implementowane porozumienia o stowarzyszeniu z innymi państwami i czy dobrze funkcjonują?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Seeber! Jak pan wie, Rada wielokrotnie i systematycznie przedstawiała swój punkt widzenia i opinię na temat procesów akcesyjnych i kandydatów do przystąpienia do Unii, zwłaszcza na Bałkanach. Rada jasno stwierdziła, iż na Bałkanach są silni kandydaci. Z jednym z nich, a mianowicie z Chorwacją, prowadzimy już negocjacje w kwestii akcesji do Unii Europejskiej.
Jak już powiedziałem, w listopadzie, jak jest to w zwyczaju, Komisja przedstawi Radzie komunikat sprawozdawczy na temat stanu negocjacji, a w szczególności stanu negocjacji z Chorwacją i przedstawi swoje propozycje.
Będzie to dla nas odpowiedni moment do przeprowadzenia szczegółowego i aktualnego przeglądu stanu negocjacji przedakcesyjnych. Niemniej jednak, chociaż mogą wystąpić pewne trudności, problemy czy opóźnienia tu i ówdzie, jeśli chodzi o moją osobistą ocenę stanu tych negocjacji, posuwają się one do przodu w sposób satysfakcjonujący.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 4 przez Marie Panayotopoulos-Cassiotou (H-0604/07)
Dotyczy: Środków do zwiększenia innowacyjności
Jakie konkretne propozycje próbuje przedstawić prezydencja portugalska w celu osiągnięcia 3% inwestycji w innowacje?
W jaki sposób MSP, a zwłaszcza te znajdujące się w regionach górskich, na wyspach oraz w odległych rejonach, będą uczestniczyć w działaniu, które promuje innowacje i badania?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Jak wie szanowny pan poseł, Unia Europejska nie uzgodniła jeszcze żadnego konkretnego celu ilościowego na inwestycje w innowacje. Taki cel byłby niemożliwy do zdefiniowania i wcielenia w życie, ponieważ innowacyjność dotyczy szerokiego zakresu działań, które są bardzo trudne do zdefiniowania i zmierzenia.
W związku z tym w 2002 roku Unia Europejska wybrała opcję targetu ilościowego z zakwalifikowaniem wydatków na badania i rozwój, znane jako B&R (R&D). Jest to dobrze znany cel z Barcelony w wysokości 3%. Możliwe było ustalenie tego celu jako działania R&D, które zostało zdefiniowane w podręczniku Frascati OECD, które jest prostsze do zmierzenia.
Należy zauważyć, iż cel ten jest ostatnio używany jako preferowany odnośnik referencyjny, biorąc pod uwagę trudności, na które natrafia się w ostatnich latach, w zwiększaniu prywatnego wysiłku R&D w ważnych segmentach sektora biznesu.
Niemniej jednak, działanie dotyczące promowania innowacyjności i badań jest jednym z priorytetów polityki Unii Europejskiej. Realizowane jest poprzez liczne narzędzia, takie jak Program Ramowy i Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji, jak również dzięki wykorzystywaniu Funduszy Strukturalnych.
Siódmy Program Ramowy (FP7) i Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji były definiowane, mając na uwadze potrzeby MSP, które są głównym beneficjentem Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji. W Siódmym Programie Ramowym została wprowadzona minimalna kwota w wysokości 15% dla udziału małych i średnich przedsiębiorstw w działaniach dotyczących badań i podzielonych na priorytety tematyczne wytyczone w dziale „Współpraca”.
Należy zauważyć, iż wsparcie w Siódmym Programie Ramowym dla małych i średnich przedsiębiorstw może przyczynić się do wzrostu ich konkurencyjności i potencjału innowacyjności. Rejony górskie, wyspiarskie oraz odizolowane otrzymują wsparcie z Funduszy Strukturalnych. Wspierane są również przez odpowiednie priorytety tematyczne programu „Współpraca” w ramach 7. PR, a zwłaszcza w odniesieniu do transportu, komunikacji oraz dostaw energii.
W ramach programu „Umiejętności”, potencjał badań konwergencji UE i regionów zewnętrznych, musi zostać odblokowany. Obok obecnych programów i zachęt innowacyjność będzie również promowana poprzez serię inicjatyw, które obecnie są negocjowane w ramach Parlamentu Europejskiego i Rady. Chodzi tu między innymi o propozycję utworzenia Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii, inicjatywę EUROSTARS, w którą zostaną włączone małe i średnie przedsiębiorstwa, inne inicjatywy podlegające Art. 169 traktatu WE oraz wspólne inicjatywy technologiczne, o których mowa w Art. 171 traktatu WE.
Należy dodać, iż Komisja przygotowuje aktualnie swoją propozycję strategicznego planu działań w dziedzinie technologii energetycznych bazującego na szerokich konsultacjach publicznych. Propozycja ta powinna zostać przedstawiona przed końcem 2007 roku. W tym samym kontekście chciałbym również podkreślić nowe podejście do polityki przemysłowej, które w kontekście zrównoważonego rozwoju koncentruje się na zmianach klimatycznych, w odniesieniu do których innowacyjność i rola małych i średnich przedsiębiorstw w gospodarce europejskiej stanowią fundamentalne aspekty.
We wszystkich tych inicjatywach małe i średnie przedsiębiorstwa będą odgrywać bardzo ważną rolę. Celem niektórych z tych inicjatyw będą również konkretne interesy w regionach wspomnianych przez szanownego pana posła, takie jak inicjatywa „Bonus”, która jest już planowana i dzięki której będą koordynowane badania morskie na Bałtyku.
Prezydencja portugalska ma cały czas w pamięci cel, którym jest wydawanie 3% na R&D i musi podkreślić rolę dyskusji prowadzonych w ramach nieformalnej Rady Konkurencyjności w Lizbonie w lipcu, kiedy to analizowana była rola inwestycji publicznych i prywatnych w R&D, jak również środki polityki publicznej mogące przyczynić się do osiągnięcia tego celu.
Ta nieformalna Rada, o której mówię, odniosła się również do polityki dotyczącej małych i średnich przedsiębiorstw ze szczególnym naciskiem na innowacyjność i finansowanie, internacjonalizację i efektywność energetyczną.
Ponadto, podkreślając potrzebę specjalnych środków w dziedzinie zasobów ludzkich w obszarach nauki i technologii, jak również wzmocnienia środków w obszarze społeczeństwa informacyjnego, prezydencja portugalska ma również nadzieję umocnić warunki do zwiększonych badań, rozwoju i wysiłku innowacyjnego w całej Unii Europejskiej.
Maria Panayotopoulou-Kassiotou (PPE-DE). – (EL) Panie przewodniczący! Chciałabym zapytać przedstawiciela Rady, któremu dziękuję za tę odpowiedź, czy infrastruktura państw członkowskich i stan przygotowań w ramach dobrego zarządzania sprawią, iż będzie można rozwinąć ten ambitny program w dziedzinie innowacyjności? Czy państwa członkowskie podlegają jakimś kontrolom, implementując schemat wsparcia w ramach programu innowacyjności?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Mam nadzieję, że dobrze zrozumiałem pytanie szanownej pani poseł. Jeśli nie, proszę o poprawienie mnie i wyjaśnienie pytania.
Powiedziałbym tak: jak wie szanowna pani poseł, wszystkie te sprawy są bezpośrednio związane ze Strategią Lizbońską, a zwłaszcza ze Strategią Lizbońską w jej aspekcie gospodarczym.
W chwili obecnej oczywiście oceniamy różne aspekty w nawiązaniu do nowego cyklu Strategii Lizbońskiej. Jedną ze spraw, które musimy ocenić i poddać debacie, jest właśnie rola państw członkowskich w osiąganiu celów proponowanych w tym obszarze. Dotyczy to zwłaszcza środków związanych z innowacyjnością i rozwojem w małych i średnich przedsiębiorstwach, jak również, oczywiście, w rozdziale dotyczącym dobrego zarządzania i sposobu, w jaki mogą te cele osiągnąć.
Wierzymy, iż rządy i państwa członkowskie muszą odegrać fundamentalną rolę w tej kwestii i jest oczywiście przydatne dla Komisji bliskie monitorowanie tego, jak państwa członkowskie się rozwijają i w jaki sposób dostosowują swoją politykę do osiągnięcia wyznaczonych celów.
Justas Vincas Paleckis (PSE). – Panie przewodniczący! Odpowiadając na to pytanie, wspomniał pan o racjonalizacji zużycia energii i uważam, że jest to należyte podejście. Wczoraj również komisarz Potočnik podkreślił, że racjonalizacja zużycia energii i przeciwdziałanie zmianom klimatu są głównym priorytetami. Chciałbym spytać, jakie dodatkowe kroki może przedsięwziąć Rada, aby zmobilizować wszystkie swoje zasoby i skupić całą swoją uwagę na rozwiązaniu tego ważnego problemu, jakim są zmiany klimatu?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Jak wie szanowna pani poseł, w marcu Rada przyjęła program oceniany jako najlepszy na świecie i dotyczący tak kwestii energetycznych, jak i kwestii zmian klimatycznych. My, Unia Europejska, będziemy mieli prawie historyczną odpowiedzialność, tak bym powiedział, na Konferencji w Bali, gdzie miejmy nadzieję, zostaną ustalone nowe cele dla emisji CO2 dla post-Kyoto 2012. Unia Europejska będzie miała jasną odpowiedzialność wspierania i/lub zachęcania społeczności międzynarodowej do stawiania sobie ambitnych celów, tak jak my je sobie wyznaczyliśmy.
Mamy już zatem, panie pośle Paleckis, wysoce ambitny program do zaimplementowania w całej Unii Europejskiej. Wśród konkretnych kwestii energetycznych, kwestia oszczędności energii znajduje się na agendzie tak na poziomie UE, jak i poszczególnych państw członkowskich. Mogę państwu powiedzieć, iż w Portugalii – i mam z tego bezpośrednie doświadczenie – jest to niezwykle ważna sprawa, której poświęciliśmy wiele wysiłku. Niemniej jednak, kwestia inwestowania w technologie nowych energii i naukę związaną z alternatywnymi źródłami energii również została wspomniana.
Mamy wiele do zrobienia. Mamy nadzieję, iż to, co należy zrobić, można wykonać szybko i dobrze. Teraz oczywiście musimy skoncentrować się na tym ambitnym programie dotyczącym energii i zmian klimatycznych, w kwestii którego doszliśmy do porozumienia.
Paul Rübig (PPE-DE). – (DE) Dziś tu w Parlamencie Europejskim głosowaliśmy za EIT i zgadzamy się, iż musi on być absolutnym priorytetem. Kiedy oczekujecie państwo, iż prezydencja portugalska będzie mogła przedstawić propozycję finansowania, która zostanie następnie zaimplementowana, tak sprawnie jak to możliwe? Czy sądzicie, iż EIT odegra pewną rolę w sprawozdaniu połowy kadencji?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Rübig, muszę panu powiedzieć – panie przewodniczący, za pana pozwoleniem– muszę powiedzieć panu, że Europejski Instytut Technologii, jego efektywne otwarcie oraz efektywne rozpoczęcie jego działania, są priorytetem dla prezydencji portugalskiej. W związku z tym będziemy walczyć o to, by zapewnić utworzenie tego Instytutu przed zakończeniem prezydencji portugalskiej.
Oczywiście, podczas gdy prezydencja działa i przygotowuje propozycje, od instytucji UE zależy ich przyjęcie. Mogę zagwarantować, iż prezydencja będzie działać tak szybko, jak to możliwe. Są inne tematy i inne sprawy, które oczywiście są odpowiedzialnością Rady jako całości oraz instytucji i nie możemy tego faktu pominąć.
President. −
Pytanie nr 5 przez Dimitriosa Papadimoulis (H-0605/07)
Dotyczy: Rozwoju Kosowa
Sekretarz Generalny Rady, Javier Solana, na spotkaniu z Sekretarzem Generalnym ONZ 10 lipca 2007 roku powiedział, odnosząc się do Kosowa: „… każde dodatkowe opóźnienie w tej sprawie będzie niekorzystne”. Ponadto, francuska agencja prasowa, cytując źródła dyplomatyczne, powiedziała, iż Bruksela bardzo poważnie rozpatruje uznanie Kosowa, ale „w najbardziej zorganizowany sposób, jak to możliwe”.
Jaki jest komentarz Rady na temat rozwoju sytuacji? Czy może kategorycznie odmówić możliwości jednostronnego uznania, zwłaszcza jeśli wyprzedza to procedury ONZ w tej kwestii?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jak państwo wiecie, 18 czerwca 2007 Rada powtórzyła swoją opinię na temat tego, iż kompleksowa propozycja przygotowana przez przewodniczącego Martti Ahtissari, Specjalnego Wysłannika ONZ, stanowi bazę zajęcia się problemem Kosowa w nowej rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych. Rada Europy wyraziła swoje poparcie dla zintensyfikowanych wysiłków, aby zapewnić sprawne przyjęcie takiej rezolucji przez Radę Bezpieczeństwa ONZ.
Jesteście państwo świadomi, iż konsultacje Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie nowej rezolucji są obecnie zawieszone, jednak Rada Bezpieczeństwa ONZ z uwagą śledzi tę sprawę. W oświadczeniu z sierpnia Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych Ban Ki-moon podkreślił wagę inicjatywy Grupy Kontaktu, jeśli chodzi o nowe negocjacje pomiędzy Pristiną i Belgradem, które będą prowadzone przez Troikę składającą się z przedstawicieli Unii Europejskiej, Federacji Rosyjskiej i Stanów Zjednoczonych. Sekretarz Generalny ONZ poprosił Grupę Kontaktu o raport zwrotny do 10 grudnia. Ideą tego nowego okresu negocjacji jest fakt, iż Troika będzie odgrywała rolę czynnika ułatwiającego, a poszczególne strony będą odpowiedzialne za przekazywanie nowych propozycji.
Jak państwo wiecie, 29 lipca 2007 Sekretarz Generalny i Wysoki Przedstawiciel, pan Solana, wybrał ambasadora Wolfganga Ischingera jako przedstawiciela UE w Troice. Dotychczas Troika spotykała się oddzielnie z poszczególnymi stronami 10 i 11 sierpnia w Belgradzie i Pristinie, 30 sierpnia w Wiedniu i 18 i 19 września w Londynie. Na spotkaniu Grupy Kontaktowej na poziomie ministerialnym, które odbędzie się 27 września w Nowym Jorku, równolegle do Zgromadzenia Ogólnego ONZ, ministrowie będą rozmawiać na temat stanu negocjacji i muszą złożyć oświadczenie, którego celem będzie nadanie impetu temu procesowi. 28 września, również w Nowym Jorku, odbędą się kolejne indywidualne spotkania pomiędzy Troiką i poszczególnymi stronami z możliwością bezpośredniego spotkania stron później tego samego dnia.
Jak podkreślił pan Solana, w chwili obecnej niezbędna jest współpraca stron oraz prowadzenie konkretnych negocjacji. Na zakończenie procesu, Sekretarz Generalny ONZ musi przedstawić sprawozdanie na ten temat Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Jak sobie musicie państwo zdawać sprawę, na tym etapie jest nadal zbyt wcześnie przewidzieć wyniki tych procesów.
Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL). – (EL) Panie przewodniczący! Nie dalej jak wczoraj Condoleezza Rice powiedziała, że Kosowo będzie niepodległe. Scenariusz USA jest jasny: jednostronna deklaracja niepodległości do grudnia i natychmiastowe uznanie państwa przez USA.
Jaką postawę przyjmuje Rada w odniesieniu do takiej metody działań? Czy Radę martwi zwiększająca się destabilizacja w regionie z powodu nacjonalizmu albańskiego? Czy Rada zamierza działać wspólnie, w sposób zuniformizowany?
Przeczytałem w New York Times’ie, iż dyplomaci europejscy przyspieszają przedstawienie propozycji Rady, która w sposób niewolniczy będzie naśladować postawę Stanów Zjednoczonych. Czemu nie mówicie nam, co mówią dyplomaci w Radzie. Prosimy o jasną odpowiedź.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Nie czytałem ani nie słyszałem oświadczeń Riis-Jørgensen i w związku z tym nie chciałbym ich bezpośrednio komentować. Niemniej jednak, chciałbym powiedzieć, co następuje: mamy teraz do wykonania pewien proces, proces prowadzony przez Troikę, na którą składają się przedstawiciele Unii Europejskiej, Federacji Rosyjskiej i Stanów Zjednoczonych.
Pozwólmy Troice wykonywać swoją pracę, która powinna toczyć się w atmosferze spokoju i pewności. Jeśli chodzi o Unię Europejską, praca tej Troiki ma naturalnie nasze pełne poparcie. Dodatkowo ta Troika ma silny mandat, jeśli chodzi o przedstawienie w grudniu sprawozdania, które będzie zawierało wnioski i z całą pewnością zalecenia wynikające z jej pracy na przestrzeni kolejnych miesięcy. W związku z tym mamy nadzieję, jak już powiedziałem, że praca ta zostanie zakończona, że sprawozdanie zostanie opublikowane oraz że wszystkie zalecenia Troiki zostaną przekazane również nam.
W szczególności niezbędne jest dla Unii Europejskiej, aby – niezależnie od tego, jakie będą te wnioski czy zalecenia, i jakie będą widoki na przyszłość Kosowa, według wskazań sprawozdania Troiki – w przypadku jakichkolwiek decyzji, które będzie trzeba podjąć, Unia Europejska pozostała połączona i spójna. Stanowiło i stanowi stałe wezwanie prezydencji portugalskiej i jesteśmy pewni, iż zostanie ono usłyszane.
Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie urzędujący przewodniczący! Czy wie pan, iż pan poseł Papadimoulis jest tu zupełnie sam? Czy zna pan rezolucję przyjętą przez tę izbę, w której 75 procentowa większość posłów stwierdziła, iż jesteśmy za planem Ahtisaari-Rohan oraz iż jasno opowiadamy się za suwerennością pod międzynarodowym monitoringiem? Czy wie pan, iż jednoznacznie odrzuciliśmy opcję podziału Kosowa? Chciałbym również zapytać, co sądzi pan o plotkach i rozmowach na temat podziału Kosowa, które zostały odrzucone tak przez Grupę Kontaktu, jak i ten Parlament.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) W agendzie nie ma żadnej sprawy dotyczącej podziału Kosowa; nie stanowi ona również części pracy Troiki.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 6 przez Philipa Claeysa (H-0611/07)
Dotyczy: Kandydatury Kazachstanu na przewodnictwo OBWE
Informuje się, iż Kazachstan przedstawia swoją kandydaturę na przewodniczącego OBWE w roku 2009. Minister Spraw Zagranicznych kraju, który dzierży przewodnictwo, reprezentuje organizację, jak również koordynuje wszystkie działania OBWE.
O Kazachstanie dobrze wiadomo, iż jest krajem, w którym wybory nigdy nie odbyły się zgodnie ze standardami międzynarodowymi oraz gdzie prawa człowieka są w nędznym stanie.
Państwa członkowskie UE bardzo często działają w OBWE jako jeden blok. Oczekuje się jednogłośności zwłaszcza w sprawach tak fundamentalnych, jak ta, gdzie niedemokratyczny kraj forsuje swoją kandydaturę na przewodniczącego OBWE. Ta trudna decyzja zostanie podjęta w listopadzie.
Czy jest zgoda w ramach Rady UE ds. Ogólnych co do tego, że kandydatura Kazachstanu jest nie do zaakceptowania? Czy państwa członkowskie przedstawią spójny front?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Dziękuję. Panie przewodniczący, szanowny panie pośle! Unia Europejska nie powzięła jeszcze żadnej decyzji w odniesieniu do kandydatury Kazachstanu na przewodnictwo OBWE w roku 2009. Według UE kandydatura ta podkreśli potrzebę Kazachstanu do wprowadzenia reform oraz przestrzegania zasad OBWE oraz zobowiązań we wszystkich wymiarach. Rada wielokrotnie potwierdzała, iż każdy kraj przewodniczący OBWE musi stawiać przykład szanowania zasad tej organizacji.
Na spotkaniach z władzami politycznymi Kazachstanu Unia Europejska, Rada i Komisja kładły nacisk na fakt, iż Kazachstan musi pokazać swoją gotowość i to, że jest w stanie zobowiązać się do pełnego przestrzegania zasad OBWE i zobowiązań w ich trzech wymiarach, a mianowicie w wymiarze ludzkim, wymiarze politycznym i wojskowym oraz wymiarze ekonomicznym i środowiskowym.
Koenraad Dillen (ITS), w imieniu autora pytania. – (NL) Dziękuję za odpowiedź, panie ministrze. Czy mogę zatem przyjąć, iż sugeruje pan, że Kazachstan nie spełnia obecnie tych warunków?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Muszę dodać swój komentarz, ponieważ szanowny pan poseł dodał coś, co niedokładnie powiedziałem ja. Ja powiedziałem, iż nie została jeszcze podjęta żadna decyzja na temat kandydatury Kazachstanu oraz że ta podejmując decyzję na temat kandydatury Kazachstanu w odpowiednim czasie weźmiemy pod uwagę spełnianie przez Kazachstan warunków, które wymieniłem. Ta analiza i debata odbędą się w odpowiednim czasie i odpowiednim miejscu.
Przewodniczący. − Z powodu nieobecności autora pytanie nr 7 wypada z porządku.
Pytanie nr 8 przez Roberta Navarro (H-0616/07)
Dotyczy: Połowów tuńczyka błękitnego w Morzu Śródziemnym
11 czerwca 2007 Rada przyjęła Regulację (EC) No 643/2007(1) wprowadzającą poprawki do Regulacji (EC) No 41/2006 w kwestii planu odnowy stanu tuńczyka błękitnego, zalecanego przez Międzynarodową Komisję Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego. Niemniej jednak tekst ten nie przestrzega zasady równego traktowania poławiających tuńczyka w Unii Europejskiej. Zasady rządzące minimalną wagą poławianej ryby oraz okresów połowów różnią się w zależności od obszarów geograficznych i połowów.
Jakie są przyczyny tak dużych różnic w traktowaniu rybaków poławiających na Morzu Śródziemnym i tych, którzy łowią na Wschodnim Atlantyku?
Restrykcje nałożone na rybaków francuskich poławiających tuńczyka błękitnego mogłyby w znaczny sposób zachwiać równowagą społeczno-ekonomiczną tego sektora. Limit wagowy powyżej 30 kg nałożony przez nową Regulację powoduje gorszą sprzedaż. Dwutygodniowa redukcja okresu połowów oznacza znaczący spadek obrotu dla rybaków. Sprawa dotyka bezpośrednio około tysiąca rybaków i ich rodzin.
W jakim wymiarze połowy tuńczyka błękitnego są bardziej szkodliwe na Morzu Śródziemnym niż na Wschodnim Atlantyku?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Dziękuję panie przewodniczący, panie Navarro. W imieniu Rady chciałbym podziękować szanownemu posłowi za to pytanie dotyczące planu odnowy stanu tuńczyka błękitnego. Plan ten został przygotowany jako konsekwencja opinii naukowców z Międzynarodowej Komisji Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego, którzy zalecili pilną i poprowadzoną na szeroką skalę akcję w celu zapobieżenia zmniejszenia się populacji tuńczyka błękitnego w Morzu Śródziemnym i na Wschodnim Atlantyku. Międzynarodowa Komisja przyjęła zalecenie, którego celem była implementacja 15-letniego planu przywrócenia stanu tuńczyka, a stało się to na jej dorocznym spotkaniu w listopadzie 2006, które odbyło się w Dubrowniku. W rezultacie Wspólnota Europejska, jako członek Międzynarodowej Komisji Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego, przyjęła zobowiązanie przeniesienia ww. planu do prawa wspólnotowego.
W terminach handlowych: konsekwencje całkowitego nieprzestrzegania tego zobowiązania byłyby bardzo negatywne dla pozycji Wspólnoty Europejskiej na rynkach azjatyckich. Zobowiązanie to zostało zrealizowane poprzez przyjęcie Regulacji Rady (EC) No 643/2007 wprowadzającej poprawki do Regulacji dotyczącej całkowitego dozwolonego odłowu oraz kwot. W oparciu o propozycję Komisji Rada ocenia aktualnie niezbędne regulacje tak, aby plan mógł być stale realizowany przez następne 14 lat począwszy od 1 stycznia 2008. Różne zasady odnoszą się do różnych terytoriów, gdyż stanowią odbicie różnic, jeśli chodzi o sposób połowów, poziom aktywności oraz sytuację ludności. Należy przypomnieć, iż połowy te to tak połowy przemysłowe z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, jak i nieprzemysłowe połowy tradycyjne.
Grupy Międzynarodowej Komisji Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego wybrały plan oparty na opiniach naukowców, którzy czynią pewne rozróżnienia pomiędzy Morzem Śródziemnym a Wschodnim Atlantykiem. W związku z tym Rada jest zdania, iż Międzynarodowa Komisja wysłuchała porad naukowców, różnicując jednocześnie elementy planu przywrócenia stanu tuńczyka w celu złagodzenia jego konsekwencji społeczno-ekonomicznych.
Rada jest w pełni świadoma faktu, iż ten ważny plan przywrócenia stanu tuńczyka ma konsekwencje społeczno-ekonomiczne dla społeczności, których dotyczy. Konsekwencje te byłyby również odczuwalne, jeśli populacja tuńczyka błękitnego ponownie miałaby gwałtownie się zmniejszyć. Podczas negocjacji poprzedzających przyjęcie Regulacji Rady (EC) No 643/2007, Rada i Komisja zgodziły się na wprowadzenie zastrzeżenia zapewniającego, iż plan przywrócenia stanu tuńczyka zostanie uznany jako taki przez Europejski Fundusz Rybacki. Pozwoli to państwom członkowskim wykorzystać część swoich środków z funduszu, aby zniwelować konsekwencje gospodarcze w dotkniętych tą kwestią społecznościach. Planuje się, iż ta klauzula pozostanie w mocy do 31 grudnia 2014.
Josu Ortuondo Larrea (ALDE), w imieniu autora. – (ES) Panie przewodniczący, chciałbym teraz wypowiedzieć się w imieniu pana Navarro, a następnie zadać własne pytanie – czy też raczej powtórzyć pytanie.
Moje pytanie w imieniu pana Navarro jest następujące: Artykuł 23(4) Regulacji Rady (EC) No 2371/2002, który stanowi bazę stworzenia planu przywrócenia stanu tuńczyka błękitnego, pozwala na to, aby wszelki nadmiar w rocznej kwocie połowów danego państwa członkowskiego odejmowany był od przyszłych możliwości połowowych. Pytanie, które chciałbym zadać Radzie, jest następujące: co stanie się z tymi, którzy złowili mniej niż pozwala na to ich kwota w tym roku, jako że Komisja zamknęła tereny połowowe w ubiegłym tygodniu?
Przewodniczący. − Panie Ortuondo, nie mogę udzielić panu głosu, ponieważ mam na liście dwóch kolejnych mówców. Ale mogę dać panu dalsze 15 sekund na natychmiastowe zadanie pańskiego pytania, jako że zgodnie z Regulaminem nie mogę zgodzić się na trzy dodatkowe pytania. Jako wyjątek i za zgodą obecnych, daję panu dodatkowe 15 sekund.
Josu Ortuondo Larrea (ALDE). – (ES) Panie przewodniczący, ja również proszę o wyrozumiałość i możliwość zapytania prezydencji Rady, jak może zostać zastosowana Regulacja (EC) No 2371/2002, jeśli państwa członkowskie nie współpracują z Komisją, nie wysyłając obowiązkowej dokumentacji dotyczącej połowów podczas roku połowowego.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Szanowny pan poseł zadał mi pewne pytania, z których jedno jest bardzo konkretne i szczegółowe. Spróbuję odpowiedzieć najlepiej, jak potrafię, jednak sądzę, iż pierwsze pytanie odnosi się do Komisji i jej powinno zostać zadane. Wydaje mi się, iż Komisja jest w zdecydowanie lepszej pozycji, aby udzielić panu wyjaśnienia, o które pan prosi.
Jeśli chodzi o drugie pytanie, związane z rzekomym brakiem współpracy państw członkowskich z Komisją, oczywiście jeśli jest to prawdą, do Komisji należy analiza i znalezienie jak najlepszej drogi do, nazwijmy to, zmuszenia państw członkowskich do przestrzegania tego, co same ustaliły. Dlatego uważam, iż lepiej zadać to pytanie Komisji niż Radzie.
Richard Seeber (PPE-DE). – (DE) Chciałbym spytać prezydencję, jak sobie radzi ze zjawiskiem zmian klimatycznych w odniesieniu do kwot połowowych. Wszyscy wiemy, iż zmiany klimatyczne są aktualnie buforowane przez silną absorpcję ciepła przez oceany; 80% nadal jest przez nie absorbowane. Niemniej jednak musimy założyć, iż w przyszłości dojdzie również do znacznego ocieplenia środowiska morskiego. Jak prezydencja zapewnia wyciągnięcie odpowiednich wniosków z tych nowych odkryć naukowych oraz fakt brania pod uwagę środowiska wodnego przy ustalaniu kwot rybnych?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Wydaje mi się, iż jest to kolejne pytanie, które lepiej byłoby zadać Komisji niż Radzie, jako że Komisja pełni naturalnie wiodącą i fundamentalną rolę w tym względzie. Mogę powiedzieć szanownemu panu posłowi, jak już wspomniałem, iż kwestie środowiska, a zwłaszcza te odnoszące się do zmian klimatycznych, znajdują się w agendach prezydencji i Rady jako priorytetowe. Staniemy przed większym wyzwaniem po konferencji na Bali pod koniec tego roku, a następnie, jako kolejny krok, mamy nadzieję podjąć decyzję na temat emisji CO2 w 2009 roku.
Rosa Miguélez Ramos (PSE). – (ES) Panie przewodniczący, panie urzędujący przewodniczący Rady! Ja również pragnę wyrazić kilka uwag w kwestii tuńczyka błękitnego, a konkretniej na temat zamknięcia terenów połowowych zadeklarowanego niedawno przez Komisję w związku z tym, iż kwoty przyznane Unii Europejskiej zostały przekroczone.
Z informacji dostarczonej nam przez Komisję można wywnioskować, iż kiedy tereny połowowe zostały zamknięte, niektóre państwa członkowskie, włączając Hiszpanię i Portugalię, nie wykorzystały jeszcze swojej kwoty, podczas gdy inne, jak Francja i Włochy, przekroczyły swoje, a faktycznie nawet je podwoiły, stawiając Unię Europejską co najmniej w bardzo wstydliwej sytuacji z powodu złamania zasad międzynarodowych.
Moje pytanie, które kieruję do Rady, jest następujące: jakie kroki może powziąć Rada, aby zrekompensować państwom, które nie wykorzystały swojego limitu połowów, poprzez dedukcje od tych państw, które swoje limity przekroczyły? Czy Rada jest w stanie to zrobić?
Mam też inne pytanie: co Rada zamierza zrobić? Jakie podejmie środki, a by podobna sytuacja nie miała miejsca w przyszłości?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, pani Miguélez! Powtarzam jeszcze raz, iż pytania te będziecie musieli państwo zadać Komisji. Komisja może odpowiedzieć we właściwy sposób na pytania, które właśnie państwo zadaliście.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 9 przez Chrisa Davies’a (H-0617/07)
Dotyczy: Publicznego tworzenia prawa UE
Czy Rada jest świadoma negatywnych konsekwencji wynikających z decyzji z czerwca 2006 transmitowania na stronie Rady procedur spotkań, na których omawiane jest tworzenie prawa przez ministrów?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) W odpowiedzi na pytanie szanownego pana posła, prezydencja odsyła pana do sprawozdania na temat implementacji całościowej polityki przejrzystości, przedstawionego Radzie przez poprzednią, fińską prezydencję 11 grudnia 2006 r. Sprawozdanie zawierało najnowszy poczyniony przez Radę przegląd wpływu nowych narzędzi przejrzystości na efektywność pracy Rady. Zgodnie ze wstępnymi wnioskami tego sprawozdania, które również jest wstępne, przed końcem 2007 roku niezbędna jest bardziej szczegółowa ocena efektów nowych narzędzi przejrzystości, gdy zgromadzone zostanie większe doświadczenie na temat jego implementacji i wpływu na pracę Rady.
Mogę państwu powiedzieć, iż w pierwszej połowie 2006 roku zostało otwartych dla publiczności w sumie 98 obrad i debat, zgodnie z wnioskami Rady Europy z 15 i 16 czerwca 2006 i Artykułem 8 Regulaminu Rady.
Chris Davies (ALDE). – Dziękuję panu przewodniczącemu za odpowiedź, jestem bardzo zadowolony z decyzji Rady o transmisji tych obrad przed przyjęciem jakichkolwiek postanowień, które mogłyby znaleźć się w traktacie reformującym.
Zwracam uwagę na odpowiedź pana przewodniczącego, że przed końcem roku 2007 przeprowadzony i opublikowany zostanie przegląd, który, mam nadzieję, pokaże, jak można w tym obszarze rozszerzyć stosowanie zasady przejrzystości i otwartości. Czy pan przewodniczący może potwierdzić, że przed końcem obecnej kadencji prezydencji taki przegląd rzeczywiście zostanie opublikowany?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Mogę potwierdzić i zapewnić państwa, iż jest to niezwykle ważny temat dla prezydencji portugalskiej i zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby posunąć ten proces do przodu. W tym momencie nie mogę zagwarantować konkretnych dat realizacji tego przeglądu, ale mogę zagwarantować, iż prezydencja portugalska chętnie podejmie się pracy nad kwestią przezroczystości i jest jej oddana.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 10 przez Ryszarda Czarneckiego (H-0620/07)
Dotyczy: Sytuacji w Afganistanie
Jaką rolę UE widzi Rada w ustabilizowaniu sytuacji w Afganistanie, gdzie stacjonują wojska z wielu państw członkowskich?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Postawa Unii Europejskiej generalnie oparta jest na ścisłej współpracy. Wewnętrznie, szczególna uwaga została poświęcona zapewnieniu komplementarności i wzajemnego wzmacniania działań Wspólnoty Europejskiej, Rady i państw członkowskich. Zewnętrznie, Unia Europejska była jednym z głównych członków Wspólnej Rady ds. Koordynacji i Monitorowania stworzonej w ramach Konwencji Afgańskiej z 2006 roku.
Decyzja Rady z dnia 12 lutego 2007, aby kontynuować z misją EPBiO w Afganistanie, musi być rozumiana w kontekście tej szerszej strategii. Misja Policyjna UE (EUPOL) znajduje się obecnie na etapie planowania. Poprzez tę misję Unia Europejska wskazuje swoje zamierzenie odgrywania bardziej aktywnej roli na polu policji z większymi powiązaniami prawnymi. Misja ta oczywiście będzie się łączyć z zaangażowaniem Komisji w kwestii zreformowania sektora sprawiedliwości. Wszystkie te wysiłki mają wspólny cel – wzmocnienie suwerenności instytucji afgańskich.
Od roku 2001 Afganistan poczynił znaczne postępy w kwestii tworzenia reprezentatywnych instytucji politycznych, uwalniania prasy, tworzenia instytucji w sektorze bezpieczeństwa, poprawy w dziedzinach zdrowia i edukacji, jak również praw człowieka i statusu kobiet, powołując funkcjonalny sąd najwyższy oraz panel konsultacyjny do powoływania urzędników wyższej rangi. Unia Europejska odegrała fundamentalną rolę w tym procesie i od 2002 r. przyznała na ten cel 3,7 bln euro. Unia Europejska nadal zwiększa wysiłki w celu zapewnienia, iż pomoc dla rozwoju dociera do Afgańczyków we wszystkich częściach kraju.
Obecnie kładzie się większy nacisk na zarządzanie, a rządy prawa mają wzmocnić działanie z innych sfer. Komisja rozwija programy w dziedzinach takich jak rozwój wsi, zdrowie i zarządzanie i będzie wspierać finansowo wszystkie działania obywatelskie realizowane przez państwa członkowskie poprzez prowincjonalne zespoły rekonstrukcji. Unia Europejska wierzy zdecydowanie, iż – jak zostało to stwierdzone przez Radę Europy 14 grudnia 2006, bezpieczeństwo i rozwój Afganistanu są od siebie wzajemnie zależne. Właśnie dlatego Unia Europejska czuła się długoterminowo odpowiedzialna za Afganistan i realizowała swoje działania poprzez silną i zrównoważoną strategię.
Ryszard Czarnecki (UEN). – Dziękuję bardzo, panie ministrze, za te wyjaśnienia. Chciałem tylko nawiązać do jednego istotnego wątku, także po wystąpieniach przedstawicieli Komisji Europejskiej urzędującej w Afganistanie, na Komisji Spraw Zagranicznych naszego Parlamentu.
Mianowicie chciałem zapytać, czy Rada przewiduje intensyfikację pomocy humanitarnej dla tego kraju i wzmożenie wysiłków na rzecz odbudowy społeczeństwa obywatelskiego? Ponieważ, jak mi się wydaje, sama obecność militarna absolutnie nie wystarczy, choć akurat mój kraj jest tam zaangażowany, co zresztą świadczy o pewnej woli stabilizacji w tym regionie.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Zgadzam się z szanownym panem posłem: promowanie bezpieczeństwa i stabilizacji w kwestiach militarnych w Afganistanie jest fundamentalne, jednak jest to tylko część pracy, którą mamy do wykonania w tym kraju. Musimy również pracować nad wzmacnianiem instytucji demokratycznych w Afganistanie oraz skoncentrować się na komponencie „afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego”. Musimy inwestować w zdrowie, kształcenie oraz dokształcanie. Musimy również nadal próbować zjednywać sobie serca Afgańczyków.
Właśnie dlatego prowadzimy dwuaspektową strategię, jedną częścią jest aspekt militarny wraz z bezpieczeństwem i stabilizacją na miejscu. Bez bezpieczeństwa, bez stabilizacji tam na miejscu, nie jest możliwy pokój, a co za tym idzie rozwój gospodarczy i społeczny. W związku z tym musimy zagwarantować ten aspekt, a jednocześnie, pracować nad i inwestować w afgańskie społeczeństwo obywatelskie i afgańskie instytucje demokratyczne, czyli odbudowanie mocy administracyjnej państwa afgańskiego
Paul Rübig (PPE-DE). – (DE) Stabilizacja gospodarcza w Afganistanie jest kluczowym warunkiem funkcjonowania demokracji oraz osiągnięcia pokoju w tym kraju. W ramach Unii Europejskiej mamy Agendę z Oslo w zakresie kształcenia przedsiębiorczości, aby promować zakładanie własnych firm, pomagać tworzyć wizje przedsiębiorczości oraz promować eksport i import. Czy możecie państwo wyobrazić sobie, iż Agenda z Oslo będzie implementowana również w Afganistanie?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Rübig! Sądzę, iż musimy inwestować we wszystkie sfery społeczeństwa afgańskiego, tak jak już wspomniałem. Jasnym jest, iż w kraju takim jak Afganistan, biorąc pod uwagę jego obecne problemy w kwestii bezpieczeństwa, trudności gospodarcze i jego szczególną strukturę społeczną, bardzo ważną rolę mogą odegrać tam małe i średnie przedsiębiorstwa.
Zatem wydaje mi się, iż naprawdę jest to sektor, w który – tworząc materię gospodarczą i społeczną Afganistanu – możemy i musimy inwestować. Oczywiście możemy dyskutować, jak konkretnie wykorzystywać narzędzia finansowe, jednak obecnie nikt nie oczekuje, a przynajmniej w tej chwili, iż w Afganistanie zaczną się tworzyć wielkie przedsiębiorstwa. Jeszcze na to nie czas.
Wierzę, iż aby ożywić afgańską materię gospodarczą, musimy w szczególności skoncentrować nasze wysiłki na kwalifikacjach, dokształcaniu, a jednocześnie na małych i średnich przedsiębiorstwach.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 11 skierowane przez: Eoin Ryan (H-0625/07)
Dotyczy: działań UE w celu powstrzymania przestępczości zorganizowanej w Europie
Czy Rada Europejska może wydać oświadczenie w sprawie obecnego poziomu przestępczości zorganizowanej oraz tego, jakie skoordynowane inicjatywy są wdrażane na szczeblu UE w celu zwalczania rosnącego zagrożenia działalnością przestępczą?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Rada odwołuje szanownego pana posła do sprawozdania z oceny zagrożenia przestępczością zorganizowaną (OCTA), które jest co roku sporządzane przez Europol do wglądu Rady i jest publikowane oraz przedstawiane co roku Parlamentowi Europejskiemu.
W dniu 13 czerwca zeszłego roku Rada, w konkluzjach na temat OCTA 2007, podtrzymała swoje przekonanie, że walka z przestępczością zorganizowaną powinna się skupić na ograniczaniu zagrożenia i szkód spowodowanych przez przestępczość oraz w szczególności na rozwiązywaniu następujących problemów: przeszkody w rozbijaniu grup przestępczych wynikające z ich wymiaru międzynarodowego i wpływu; poziom infiltracji przestępczości zorganizowanej do społeczeństwa i gospodarki, zwłaszcza wykorzystywanie legalnych struktur biznesowych i sektora transportowego w szczególności; oraz niewłaściwe wykorzystywanie technologii przez grupy przestępcze.
Rada podkreśliła także, że priorytetami Unii Europejskiej na 2007 r. powinny być następujące rynki przestępcze: handel narkotykami, zwłaszcza narkotykami syntetycznymi; przemyt i handel ludźmi, zwłaszcza w kontekście nielegalnej imigracji; oszustwa, zwłaszcza w dziedzinie towarów wysoko opodatkowanych i oszustwa karuzelowe związane z VAT-em; podrabianie euro, podrabianie towarów i kradzież własności intelektualnej oraz pranie pieniędzy.
Podobnie jak w przypadku OCTA 2006, w powyższych konkluzjach uwidoczniono potrzebę wielodyscyplinarnego podejścia, w którym główną rolę odgrywa wywiad, mającego na celu nie tylko przerwanie działalności przestępczej, lecz również rozbicie organizacji przestępczych, postawienie przestępców przed sądem i pozbawienie ich dochodów z przestępstw.
Oznacza to korzystanie z wyspecjalizowanych źródeł i zorganizowanych struktur w celu wykorzystania wszystkich dostępnych organom ścigania informacji, a następnie wskazania najbardziej groźnych grup przestępczych.
Rada w swoich konkluzjach apeluje ponadto o dalszy rozwój nowej strategii, w której główną rolę odgrywa wywiad, strategii obejmującej cały obszar danego kraju - a jeśli to możliwe, nawet cały obszar UE - która uzupełniałaby kontrole graniczne dodatkowymi badaniami, w trasie lub w punkcie przeznaczenia, która zapewniałaby monitorowanie przepływów finansowych i rozszerzanie możliwości analitycznych krajowych i unijnych organów ścigania.
Eoin Ryan (UEN). – Moje pytanie składa się z dwóch części. Na pierwszą część uzyskałam odpowiedź, ponieważ wymienione zostały inicjatywy, które zostały zrealizowane, lecz nie uzyskałam odpowiedzi na drugą część pytania dotyczącą poziomu przestępczości zorganizowanej. Wiele osób uważa, że poziom ten jest obecnie znacznie zaniżony, a zorganizowane grupy przestępcze infiltrują wiele, jeśli nie wszystkie kraje Unii Europejskiej. Ten problem nie zniknie sam, a wiele osób uważa, że należy się nim zająć w sposób o wiele bardziej skoordynowany niż obecnie. Uważam więc, że moje pytanie dotyczy poziomu przestępczości zorganizowanej w Europie.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Ryan! Jak już wspomniałem, uważam, że przydatne byłoby, czy też raczej jest koniecznie przeczytanie lub zapoznanie się ze sprawozdaniem z oceny zagrożenia przestępczością zorganizowaną w Europie. Nie twierdzę, że poziom przestępczości wzrósł bądź zmalał, ponieważ nie dysponuję obecnie informacjami, które mógłbym panu posłowi przytoczyć, lecz często zdarza się, że istnieje przekonanie natury psychologicznej o wzroście przestępczości, podczas gdy fakty tego nie potwierdzają.
Jednakże jedna rzecz nie ulega wątpliwości: potrzebujemy większego wspólnego wysiłku państw członkowskich oraz ich większej współpracy, zwłaszcza współpracy pomiędzy instytucjami europejskimi i państwami członkowskimi, w celu eliminacji zagrożeń, których źródłem jest przestępczość zorganizowana i które są szeroko zakrojone oraz różnorodne. Jak zauważyłem, z powodu nowych technologii, które są dostępne, zorganizowane grupy przestępcze dysponują niezwykle wyrafinowanymi metodami działania, które niezmiernie trudno zlikwidować. Sądzę, że wszystkie państwa członkowskie znają te nowe technologie i nowe możliwości, jakie przestępcy uzyskują dzięki postępowi technologicznemu - co z pewnością jest przyczyną specyficznych problemów w walce z przestępczością zorganizowaną.
Oczywiście prezydencja portugalska rozważy zgodnie ze swoimi obowiązkami wszystkie wnioski i sugestie przedstawione przez instytucje w celu umożliwienia skuteczniejszej walki z zagrożeniami wywoływanymi przez grupy przestępcze. Zagrożenia te, ze względu na rodzaj popełnianych przestępstw, niewątpliwie mają znaczny wpływ na nasze społeczeństwa.
Jim Allister (NI). – Zapewne pan urzędujący przewodniczący Rady byłby zbulwersowany dowiadując się o związku pomiędzy przestępczością zorganizowaną a jakimkolwiek rządem w UE. Niestety, taka właśnie sytuacja ma miejsce w Irlandii Północnej, gdzie Sinn Féin, wiodąca partia w rządzie, ma nierozerwalne związki z IRA, podczas gdy nielegalna Rada Armii kierowana przez IRA kontroluje pakiet setek milionów euro pochodzących z zorganizowanej działalności przestępczej IRA. To jeden z powodów, dla których Rada Armii nie została jeszcze rozwiązana. Czy Rada potępi tę skandaliczną sytuację i wezwie IRA/Sinn Féin do natychmiastowego rozwiązania nielegalnej Rady Armii?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Moja odpowiedź dotycząca kwestii związanych ze zwalczaniem przestępczości zorganizowanej oraz dotycząca oceny, jakiej dokonała Rada, a także reakcji Rady znajduje się w moim początkowym przemówieniu. Nie mam nic więcej do dodania w tym temacie.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 12 skierowane przez: Seán Ó Neachtain (H-0627/07)
Dotyczy: bezpieczeństwa ruchu drogowego
Czy Rada Europejska może zaprezentować, jakie działania podejmuje w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa ruchu drogowego na obszarze Unii Europejskiej?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Ó Neachtain! Jak szanowny pan poseł zapewne wie, po przedstawieniu przez Komisję średniookresowego przeglądu europejskiego programu działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego w marcu 2006 r. Rada uchwaliła konkluzje na posiedzeniu w dniach 8-9 czerwca 2006 r. W tych konkluzjach ministrowie transportu państw Unii Europejskiej oraz Komisja Europejska porozumieli się co do konieczności wzmocnienia środków i inicjatyw podejmowanych na szczeblu wspólnotowym lub też na szczeblu krajowym, mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa na drogach.
W wyniku tego, w październiku 2006 r. Komisja Europejska przyjęła dwa wnioski legislacyjne w sprawie zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, a dzięki wzorowej współpracy Parlamentu Europejskiego i Rady, oba organy legislacyjne szybko osiągnęły porozumienie w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie doposażenia samochodów ciężarowych w lusterka samochodowe. Dyrektywa weszła w życie w sierpniu 2007 r. i zostanie wdrożona do 31 marca 2009 r.
Komisja szacuje, że ten nowy środek legislacyjny może przyczynić się do uratowania na drogach wspólnotowych nawet 1200 istnień ludzkich, w okresie do 2020 r. Rada ocenia obecnie wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej, w sprawie którego, po wydaniu opinii przez Parlament Europejski, Rada ma zamiar przyjąć ogólne podejście podczas posiedzenia w dniach 1-2 października. Komisja szacuje, że gdyby stosowano środki zaproponowane w tym projekcie legislacyjnym, co roku można by zapobiec około 7000 przypadków obrażeń oraz 600 wypadkom śmiertelnym.
Muszę również zapewnić szanownego pana posła, że Rada ma zamiar pozytywnie rozpatrzyć wszystkie środki i inicjatywy zmierzające do zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, zaproponowane przez Komisję w kontekście jej obecnych starań w zakresie ograniczenia liczby zgonów i obrażeń na drogach wspólnotowych.
Seán Ó Neachtain (UEN). – Dziękuję za odpowiedź, chciałem jednak zapytać, czy pana zdaniem, potrzebne jest bardziej skoordynowane podejście, biorąc pod uwagę liczbę obywateli państw członkowskich podróżujących z jednego kraju do drugiego, zwłaszcza jak to ma miejsce w przypadku mojego kraju, Irlandii, dokąd wiele osób z Europy Wschodniej przyjeżdża własnymi samochodami. Nie uważam, aby Rada lub Komisja obecnie wystarczająco zadbały o ten rodzaj podróży.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Jestem Portugalczykiem i również w moim kraju zauważyłem bardzo znaczący postęp w zakresie zapewniania bezpieczeństwa ruchu drogowego. Portugalia ma, a raczej miała problem w tym obszarze, ale przedsięwzięliśmy duże wysiłki. Ich wynikiem w ostatnich latach jest bardzo istotne ograniczenie plagi zgonów na portugalskich drogach, zwłaszcza w wyniku wypadków drogowych. Powodem tego ograniczenia są systematyczne i ciągłe działania rządu.
Jest to problem, który wszyscy znamy, który dotyka nas bardzo bezpośrednio i na który jesteśmy wrażliwi i niezmiernie wyczuleni. Pod koniec mojego przemówienia powiedziałem, że Rada, a w tym przypadku prezydencja portugalska, zwróci szczególną uwagę oraz będzie całkowicie gotowa na dokonanie oceny i uwzględnienie wszelkich wniosków, które przedłoży jej Komisja w celu dalszego udoskonalenia obecnych wysiłków w kierunku ograniczenia liczby zgonów i obrażeń na drogach Wspólnoty. Jak stwierdziłem, prezydencja, czyli państwo członkowskie sprawujące prezydencję, jest szczególnie wyczulona na tę kwestię, gdyż stanowi ona problem również w Portugalii. Dlatego, jak powiedziałem, prezydencja pragnie zwrócić szczególną uwagę na wszelkie wnioski w tym zakresie opracowane przez Komisję i przedstawione Radzie.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 13 skierowane przez: Brian Crowley (H-0629/07)
Dotyczy: przystąpienia Chorwacji do Unii Europejskiej
Czy Rada Europejska może wydać wyczerpujące oświadczenie opisujące obecny postęp starań Chorwacji w kierunku przystąpienia do Unii Europejskiej?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Crowley! Miałem już dzisiaj możliwość krótko wspomnieć o procesie akcesyjnym Chorwacji. Przytoczę teraz więcej szczegółów, choć postaram się mówić możliwie zwięźle z uwagi na ograniczenia czasowe.
Mogę poinformować pana posła, że negocjacje akcesyjne z Chorwacją są prowadzone pomyślnie i w tym roku osiągnięto znaczny postęp w tym zakresie. Ogółem, otworzyliśmy i tymczasowo zamknęliśmy dwa rozdziały: rozdział 25 - Nauka i badania - oraz rozdział 26 - Edukacja i kultura. Tymczasem otwarto kolejne 10 rozdziałów. Są to: rozdział 3 - Swoboda świadczenia usług; rozdział 6 - Prawo spółek; rozdział 7 - Prawo własności intelektualnej; rozdział 9 - Usługi finansowe; rozdział 10 - Społeczeństwo informacyjne i media; rozdział 17 - Polityka gospodarcza i monetarna; rozdział 18 - Statystyki; rozdział 20 - Przedsiębiorczość i polityka przemysłowa; rozdział 29 - Unia celna, oraz rozdział 32 - Kontrola finansowa.
Ponadto Rada ma zamiar odbyć piąte posiedzenie Konferencji akcesyjnej z udziałem Chorwacji na szczeblu ministerialnym w dniu 15 października, aby otworzyć rozdział 28 - Ochrona konsumentów i ochrona zdrowia. Inne rozdziały będą otwierane pod koniec roku. Nadal pozostaje wiele pracy do wykonania, zwłaszcza w obszarach krytycznych dla sukcesu krajów kandydujących, takich jak reforma systemu wymiaru sprawiedliwości i administracji publicznej, walka z korupcją i reformy gospodarcze. Rada nadal wzywa Chorwację do poprawy zdolności administracyjnych oraz do skutecznej transpozycji i wdrożenia acquis , tak aby Chorwacja mogła spełnić zobowiązania członkowskie we właściwym czasie. Aby utrzymać tę dynamikę i zapewnić właściwą jakość procesu akcesyjnego, musimy zaznaczyć, że konieczne są dalsze starania w celu spełnienia wymogów ram negocjacyjnych, w tym zobowiązań Chorwacji w zakresie przestrzegania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu, a także wdrożenia partnerstwa dla członkostwa.
Brian Crowley (UEN). – Zanim zadam swoje pytanie chciałbym wyrazić zadowolenie, że pan przewodniczący spędził dzisiaj tyle czasu w Parlamencie i wziął tak owocny udział w wielu debatach. Dziękuję w imieniu Parlamentu.
Jeśli chodzi o ramy czasowe dla Chorwacji, wiemy o problemach w osiągnięciu porozumienia z rządem Chorwacji w przypadku wielu rozdziałów, ale czy pan przewodniczący mógłby podać termin przewidywanego zakończenia tych negocjacji? Czy mówimy o okresie dwóch czy trzech lat? Czy, biorąc pod uwagę ewentualne trudności, istnieje jakiś dokładny termin, który można podać?
Po drugie, jeśli chodzi o obszary, których jeszcze nie otwarto – cały obszar niezawisłości sądów oraz służb policyjnych w Chorwacji – jakie konkretne działania podjęto w tych obszarach?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) ||Panie pośle Crowley! Dziękuję za miłe słowa. Muszę stwierdzić, że dzisiejsza obecność w Parlamencie i debata, nie zawsze jednomyślna, nad tak istotnymi kwestiami dla europejskiego programu działań oraz dla samej Unii Europejskiej była dla mnie wielką satysfakcją i zaszczytem.
Jednakże szanowny pan poseł prosi mnie o coś niewykonalnego - o podanie daty akcesji Chorwacji. Nie mogę tego zrobić, ponieważ akcesja, czy też ten termin, będzie najprawdopodobniej zależał bardziej od Chorwacji niż od samej Unii Europejskiej. W rzeczywistości ustalenie tego terminu należy bardziej do Chorwacji z tego prostego powodu, że, jak państwo oczywiście wiedzą, przystąpienie do Unii zależy od postępu w spełnianiu kryteriów i warunków akcesyjnych. Mogę natomiast kategorycznie i jednoznacznie stwierdzić, że Chorwacja ma solidną perspektywę europejską i solidną perspektywę przystąpienia do Unii Europejskiej oraz że Portugalia w trakcie tej prezydencji zobowiązała się uczynić dalszy postęp w tej kwestii, jak również wraz z Komisją podjęła się pokonać wszelkie przeszkody na tej drodze.
Jak już powiedziałem w odpowiedzi na inne pytanie, w listopadzie zostanie przeprowadzony przegląd stanu negocjacji z Chorwacją. Przegląd ten oraz właściwy wniosek zostaną przedłożone Radzie przez Komisję. Dokumenty te, jak państwo się domyślają, będą miały fundamentalną rolę w zakresie dostarczania sprawozdań dotyczących prowadzonych prac oraz monitorowania tych prac. Zostaną one opracowane pod nadzorem Komisji, z właściwym Komisji poziomem szczegółowości, a to, co Komisja stwierdzi, co zaproponuje i zaleci w tym przeglądzie, będzie miało duże znaczenie w odniesieniu do decyzji Rady w sprawie przyszłości oraz dalszego przebiegu negocjacji z Chorwacją.
To prawda, że bardzo często najtrudniejsze do rozwiązania są problemy natury administracyjnej i prawnej, czyli kwestie odnoszące się do konkretnych systemów organizacji wewnętrznej państw członkowskich. Właśnie w tych obszarach dotyczących specyficznej organizacji wewnętrznej państwa członkowskie muszą dokonać większych i czasami szerzej zakrojonych inwestycji, jak też muszą przeprowadzić bardziej bolesne i trudniejsze reformy. Jesteśmy przekonani, że Chorwacja będzie w stanie pokonać wszelkie tego typu trudności, w zgodzie ze swoimi aspiracjami oraz z aspiracjami Unii Europejskiej, oraz że w niedalekiej przyszłości zostanie członkiem Unii Europejskiej.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 14 skierowane przez: Liam Aylward (H-0631/07)
Dotyczy: zmiany klimatu
Czy Rada Europejska może wydać wyczerpujące oświadczenie opisujące struktury wprowadzane w życie na szczeblu UE w celu osiągnięcia wyższego poziomu koordynacji działań pomiędzy Europą a Ameryką, służących zrealizowaniu celu, jakim jest ograniczenie emisji CO2 o 20% do roku 2020?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Aylward! Nie ma wątpliwości, że zmiana klimatu jest wyzwaniem globalnym, wymagających globalnych rozwiązań. Przywódcy europejscy ze swej strony postanowili wysłać społeczności międzynarodowej wyraźny sygnał, świadczący o ich determinacji, żeby walczyć ze zmianą klimatu, poprzez podejmowanie następujących zobowiązań, mając na względzie rozpoczęcie negocjacji w sprawie globalnego porozumienia dotyczącego sytuacji po roku 2012. Dopóki takie porozumienie nie zostanie osiągnięte, Unia Europejska podejmuje niezależne i zdecydowane zobowiązanie, by do 2012 r. ograniczyć emisję gazów cieplarnianych w stosunku do poziomu z roku 1990 o co najmniej 20%. Po drugie, Unia zamierza podjąć się ograniczenia nawet do 30%, jeżeli inne kraje rozwinięte doprowadzą do porównywalnych ograniczeń oraz jeśli kraje rozwijające się, których gospodarka jest bardziej zaawansowana, wniosą odpowiedni wkład do tych działań.
Unia Europejska jest zdania, że nadszedł czas, by ocenić kroki, które będą podejmowane po roku 2012 oraz ustanowić globalne podejście, w które zostałoby włączonych wiele państw. Przy przygotowywaniu negocjacji dotyczących sytuacji po roku 2012 niezbędne będzie prowadzenie bardziej trwałego dialogu ze Stanami Zjednoczonymi, a negocjacje te muszą się rozpocząć podczas Konferencji w sprawie klimatu, mającej się odbyć na Bali pod koniec bieżącego roku - do konferencji tej już się odnosiłem udzielając odpowiedzi na poprzednie pytanie.
W tym kontekście planowane są dwa ważne posiedzenia przed konferencją, wyniki których z pewnością będą bardzo pozytywną wartością dodaną negocjacji na Bali. Pierwsze posiedzenie to posiedzenie wysokiego szczebla Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w sprawie zmiany klimatu, które już się odbyło w Nowym Jorku w dniu 24 września. Drugie to posiedzenie krajów o największych gospodarkach, planowane na 27 i 28 września w Waszyngtonie, podczas którego Unia Europejska ma nadzieję wnieść istotny wkład w osiągnięcie postępu w zakresie procesu międzynarodowego w ramach Narodów Zjednoczonych. Unia Europejska i Stany Zjednoczone postanowiły ponadto podczas szczytu w Wiedniu w czerwcu 2006 r. ustanowić dialog na wysokim szczeblu w sprawie zmiany klimatu, czystej energii i zrównoważonego rozwoju. Celem jest postęp oparty na istniejących inicjatywach dwu- i wielostronnych oraz dalsze wdrażanie oświadczenia podjętego na szczycie w Wiedniu oraz planu działania z Gleneagles dotyczącego zmian klimatu, czystej energii i zrównoważonego rozwoju, przyjętego przez przywódców krajów G8.
Brian Crowley (UEN), w zastępstwie autora. – Chciałbym podziękować panu przewodniczącemu za odpowiedź.
Jednakże w pytaniu chodziło o to, że różnica pomiędzy Unią Europejską a administracją Stanów Zjednoczonych w podejściu do szukania rozwiązań i nawiązywania partnerstw na świecie zdaje się powiększać; wydaje się, że w ciągu ostatnich lat dystans między nimi uległ zwiększeniu. Jest oczywiste, że niezależnie od tego, jak dobrze sobie radzimy w Unii Europejskiej, inni muszą pójść w nasze ślady, a obecnie widać, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii między innymi Chin i Indii, że Ameryka może mieć w tym przypadku opóźnienia.
Tak więc oczekujemy konkretnych działań ze strony Unii Europejskiej, które zachęcą naszych partnerów w Ameryce do przyłączenia się do nas, tak abyśmy mogli przeciwstawić się w tych negocjacjach sile Indii i Chin.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Crowley! Całkowicie się z panem zgadzam. Musimy przekonać naszych kuzynów i - ponieważ są to nasi kuzynowie - oczekujemy, że będą oni przekonani lub przynajmniej otwarci na bycie przekonanym. Muszę państwu powiedzieć, że droga do Bali oraz droga po szczycie w Bali będzie skomplikowana i pełna trudności. Nikt nie może mieć co do tego wątpliwości, lecz jasne jest, że dzięki wytrwałemu i wspólnemu działaniu możemy odnieść sukces - taką mam nadzieję. W każdym razie uważam, że dzięki trwałemu dialogowi, który ustanowiliśmy w szczególności z naszymi kuzynami po drugiej stronie Atlantyku, mimo wszystko można przezwyciężyć wszelkie różnice czy odmienne poglądy w kwestii klimatu.
W tym kontekście sądzę, że wnioski w sprawie zmiany klimatu wypracowane podczas posiedzenia G8 w Niemczech oraz stworzone tam możliwości czy osiągnięte porozumienie co do zasadniczej roli Narodów Zjednoczonych w sprawie zmiany klimatu są pozytywnymi dowodami na to, że istnieje możliwość dalszego postępu i dalszych porozumień w odniesieniu do zmiany klimatu. Jak już mówiłem, konieczne jest, by Unia Europejska utrzymała, nie bójmy się tego powiedzieć, swoją rolę jako lidera oraz pioniera, który przeciera szlaki dla innych w celu ochrony środowiska i naszej planety.
Przewodniczący. − Panie i panowie! Zauważyli państwo, że kolejne trzy pytania odnoszą się do Pakistanu. Niestety nie mogę zastosować Regulaminu, aby poprosić Radę o udzielenie odpowiedzi na wszystkie z tych pytań łącznie, ponieważ Rada w inny sposób zaplanowała swoje prace. Muszę zwrócić państwa uwagę na konieczność przeprowadzenia reformy Parlamentu oraz w szczególności na to, co państwo muszą zrobić, jeśli chodzi o niezbędną reformę tury pytań, co do której, jak sądzę, wszyscy jesteśmy zgodni. Jednak niestety nie możemy zastosować bardziej elastycznych przepisów, ponieważ obowiązuje nas Regulamin Parlamentu, którego musimy przestrzegać. Muszę zatem zadać te pytania pojedynczo, co prawdopodobnie oznacza, że Rada nie udzieli odpowiedzi na wszystkie z nich. W zależności od przebiegu naszych prac przekonamy się, czy jesteśmy wydajni czy nie.
Rozpocznę od pytania nr 15 dotyczącego pakistańskich zasobów militarnych. Pytanie skierował pan poseł Rutowicz i apeluję do Rady o bezpośrednią odpowiedź na to pytanie.
Pytanie nr 15 skierowane przez: Józef Rutowicz (H-0637/07)
Dotyczy: pakistańskich zasobów militarnych
Powszechnie wiadomo, że armia pakistańska zdominowała gospodarkę i administrację tego kraju. Czy Rada zamierza przeprowadzić jakieś analizy w celu oszacowania całkowitych zasobów przejmowanych przez biznes powiązany z armią kosztem zubożenia społeczeństwa pakistańskiego?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Wiele przypadków dialogu pomiędzy Unią Europejską a Pakistanem w sprawie tego kraju oraz roli, jaką odgrywa tam armia, wchodzi w skład wyczerpującej analizy, na której oparta jest polityka Rady w odniesieniu do Pakistanu.
Ogólna sytuacja gospodarki pakistańskiej i jej stopień rozwoju to kolejne elementy tej analizy. Oczywiście obie te kwestie są uwzględniane przy ogólnym definiowaniu naszej polityki wobec Pakistanu i tak też będzie w przyszłości.
Leopold Józef Rutowicz (UEN). – Dziękuję za odpowiedź panu przewodniczącemu i panu ministrowi. Wydaje mi się, że celem tego pytania było przede wszystkim dowiedzenie się, czy będziemy świadczyć dla tej biednej ludności Pakistanu jakieś świadczenia humanitarne. Jeżeliby pan minister mógł odpowiedzieć, to bardzo proszę.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Rutowicz! Jak pan wie, kwestie pomocy humanitarnej, pomocy w zakresie współpracy oraz pomocy rozwojowej są priorytetowe dla Unii Europejskiej. Jeżeli gdzieś na świecie ludzie cierpią z powodu ubóstwa lub z innego powodu, Unia Europejska, Rada i Parlament czynią, co w ich mocy, aby pomóc w znalezieniu wyjścia z tych sytuacji. Unia Europejska jest jednym z największych, lub nawet największym ofiarodawcą pomocy międzynarodowej i nie można o tym fakcie zapominać.
Przewodniczący. − Z powodu nieobecności autorów rezygnujemy z pytań nr 16 i 17.
Pytanie nr 18 skierowane przez: Mairead McGuinness (H-0639/07)
Dotyczy: Funduszu Solidarności Unii Europejskiej
Czy Rada może wydać oświadczenie na temat skuteczności Funduszu Solidarności Unii Europejskiej?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, pani poseł McGuinness! Jak szanowna pani wie, za stosowanie rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności odpowiedzialna jest Komisja, a skuteczność tego rozporządzenia należy oceniać według kryteriów w nim zawartych.
Według informacji posiadanych przez Radę w przypadkach katastrof, które wymieniono w rozporządzeniu, jego stosowanie było skuteczne. Komisja Europejska sporządza okresowe sprawozdania, w których znajdują się szczegółowe przypadki zastosowania Funduszu Solidarności.
Mairead McGuinness (PPE-DE). – Dziękuję za zwięzłą odpowiedź. Zakładam, że Rada ma pogląd, ponieważ państwa członkowskie mają prawdopodobnie opinię na temat skutków, jakie Fundusz wywiera na państwa. Czy uważa pan, że budżet w wysokości jednego miliarda jest dostateczny i czy Fundusz reaguje wystarczająco szybko na różnorodne sytuacje kryzysowe, którym musi zaradzić?
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Pani poseł! Jak powiedziałem, w ocenie Rady stosowanie przedmiotowego rozporządzenia, czyli innymi słowy wykorzystywanie Funduszu Solidarności, jest skuteczne. Zdecydowanie doskonałym pomysłem było ustanowienie funduszu pomagającego państwom członkowskim radzić sobie z klęskami żywiołowymi lub innymi rodzajami katastrof, ponieważ żadne tego typu narzędzie wcześniej nie istniało. Fundusz jest na pewno pomocny, ponieważ po wystąpieniu katastrof państwa członkowskie znajdują się w bardzo szczególnej i trudnej sytuacji, w której potrzebna jest im pomoc.
Zasadniczo zawsze powinna istnieć możliwość zwrócenia się i zawnioskowania o większą pomoc. Musimy oczywiście patrzeć na tę kwestię realistycznie, lecz również podchodzić do niej ambitnie. Jestem pewien, że Rada rozważy taką możliwość w stosownym czasie oraz jeśli zwróci się o to Komisja. Jednak obecnie mamy takie, a nie inne ramy prawne i stosując je możemy wykonywać realistyczne zadania, doceniając fakt utworzenia tego funduszu oraz skuteczną rolę, jaką odgrywa, co rzeczywiście stanowi potwierdzenie, że przedmiotowa inicjatywa jest uzasadniona.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 19 skierowane przez: Bill Newton Dunn (H-0641/07)
Dotyczy: procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie
Czy Rada w wyczerpujący sposób wykorzystuje korespondujące z samym nazwiskiem talenty brytyjskiego konsula generalnego w Jerozolimie, pana Richarda Makepeace?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Odpowiem na to pytanie ustne, chociaż jestem pewien, że zadał je już pan poseł Newton Dunn. A zatem chcę powiedzieć, że misje dyplomatyczne i konsularne państw członkowskich i delegacje Komisji w krajach trzecich współpracują ze sobą, aby zapewnić przestrzeganie i wdrażanie wspólnych stanowisk i wspólnych działań przyjętych przez Radę w kontekście wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jak stanowi Traktat o Unii Europejskiej. Dotyczy to oczywiście również konsula generalnego Wielkiej Brytanii w Jerozolimie, do którego odnosi się pytanie szanownego pana posła.
Bill Newton Dunn (ALDE). – Zrzekam się mojego prawa do pytania uzupełniającego na rzecz mojego kolegi, który chce zadać pytanie nr 20.
Przewodniczący. −
Pytanie nr 20 skierowane przez: Gay Mitchell (H-0644/07)
Dotyczy: przydziału miejsc dla państw członkowskich w Parlamencie Europejskim
Czy Rada zaproponuje zmiany w przydziale miejsc w Parlamencie Europejskim dla poszczególnych państw członkowskich?
Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Mitchell! Z przyjemnością odpowiem na pańskie pytanie, tym bardziej, że moim zdaniem pytania dotyczące traktatu reformującego, zaczynające się od pytania o nowy traktat dla Unii sprzed wielu lat, są szczególnie interesujące i ważne. A zatem z przyjemnością udzielę odpowiedzi na pytanie pana posła. Pragnę przypomnieć, że zgodnie z mandatem z dnia 22 czerwca udzielonym konferencji międzyrządowej z 2007r., zapisy w tej kwestii, które zostaną zawarte w traktacie reformującym, stanowią, że decyzja o ustaleniu składu Parlamentu Europejskiego zostanie przyjęta przez Radę Europejską na skutek inicjatywy podjętej przez Parlament Europejski i za jego zgodą.
Jak zapewnie szanowny pan poseł wie, więc nie będziemy tu tracić czasu, Rada Europejska zwróciła się w czerwcu do Parlamentu Europejskiego o przedstawienie projektu inicjatywy w tej sprawie do października 2007 r. Mamy informacje, że sprawozdanie dotyczące przyszłego składu Parlamentu Europejskiego zostanie przedstawione podczas sesji plenarnej w październiku, tj. w dniu 10 października tego roku, a jego sprawozdawcami będą pani poseł Lamassoure i pani poseł Severin.
Gay Mitchell (PPE-DE). – Chciałbym podziękować koledze za zrzeczenie się swojego prawa do pytania uzupełniającego i podziękować panu przewodniczącemu za przyjęcie pytania.
Powodem, dla którego poruszam tę kwestię, jest fakt, że w przypadku Irlandii ograniczono już liczbę mandatów z 15 do 13. Irlandia jest wyspą niedaleko zachodniego wybrzeża Europy. Jest najdalszym punktem, do którego można dotrzeć przed udaniem się do Stanów Zjednoczonych. Obecnie pojawiła się propozycja, aby dodatkowo zmniejszyć liczbę mandatów do 12, i to w momencie, kiedy liczba ludności zwiększyła się o 12% i niedługo znowu znacznie wzrośnie.
Chciałbym powiedzieć panu przewodniczącemu jedynie to: ponieważ obecnie jest 16 mandatów do rozdzielenia, proszę pamiętać o prośbie Irlandii o zachowanie liczby 13 mandatów. Uważam, że o sile naszych argumentów świadczą dane liczbowe, tak więc proszę o wzięcie tego pod uwagę.
Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący! Chciałbym zauważyć, że wysuniętym najbardziej na zachód punktem w Europie jest Cabo da Roca, czyli przylądek Roca w Portugalii. Być może w wyniku tego zapewnienia zakwestionuję stwierdzenie pana posła dotyczące położenia geograficznego jego kraju, lecz naprawdę, najbardziej oddalony na zachód punkt w Europie leży w moim kraju.
Co się tyczy pytania, zwłaszcza drugiej jego części, szanowny pan poseł oczywiście otrzyma najbardziej rzeczową informację na ten temat od Parlamentu Europejskiego i kolegów posłów. Jednakże oczywiście odnotowuję ten problem.
Przewodniczący. − Odpowiedzi na pytania pozostawione bez odpowiedzi z braku czasu zostaną udzielone na piśmie (patrz załącznik).
Pytanie nr 31 nie jest dopuszczalne (załącznik II, część A, ust. 2 Regulaminu).
Tym samym tura pytań została zakończona.
(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 7.35 i wznowione o 9.00)
PRZEWODNICZY: Edward McMILLAN-SCOTT Wiceprzewodniczący