Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 24 października 2007 r. - Strasburg

15. Czas na zapytania (zapytania do Rady)

  Przewodniczący. −Panie i panowie! Kolejnym punktem są pytania do Rady. Tak jak miało to miejsce wczoraj podczas tury pytań do Komisji, będziemy testować nowe zasady proponowane jako część reformy Parlamentu. Są one analizowane przez specjalną grupę i dotyczą głównie dwóch obszarów. Po pierwsze, chciałbym zaprosić posłów do pierwszych ław, aby stworzyć poczucie większego zaangażowania, a po drugie, odpowiedzi na pytania dodatkowe będą udzielane przez urzędującego przewodniczącego Rady jedna po drugiej po zadaniu pytań. W rezultacie, ponieważ zazwyczaj mamy dwa dodatkowe pytania, zamiast natychmiastowego udzielania na nie odpowiedzi, Rada odpowie na obydwa pytania na końcu.

Następnym punktem są pytania do Rady (B6 0318/2007).

Zgłoszono następujące pytania do Rady.

Pytanie nr 1 skierowane przez: Manuela Medina Ortegę (H-0678/07)

Dotyczy: funduszu solidarności na rzecz najważniejszych klęsk

Czy biorąc pod uwagę poważne pożary lasów, jakie miały miejsce w niektórych państwach członkowskich UE, takich jak Grecja i Hiszpania oraz nieumiejętność Unii do reagowania szybko i skutecznie, Rada dokona przeglądu zasad Funduszu Solidarności, tak abyśmy w przyszłości byli wyposażeni w odpowiednie mechanizmy, by stawić czoła tym katastrofom i załagodzić wywołane szkody?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Odpowiadając na to pytanie, muszę zaznaczyć, że, tak jak państwo wiedzą, Fundusz Solidarności Unii Europejskiej został utworzony po powodziach, które nawiedziły Europę Środkową latem 2002 r., w odpowiedzi na katastrofy o dużym i wyjątkowym zasięgu.

W 2002 r. na wniosek Komisji Europejskiej Rada przyjęła rozporządzenie ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej. Art. 14 przedmiotowego rozporządzenia ustanawiającego Funduszu Solidarności stanowi, że Rada dokona przeglądu rozporządzenia w oparciu o wniosek Komisji najpóźniej do dnia 31 grudnia 2006 r.

W 2005 r. Komisja zaproponowała zastąpienie rozporządzenia (WE) nr 2012/2002 nowym rozporządzeniem w sprawie Funduszu Solidarności. Wniosek miał w szczególności na celu rozszerzenie zakresu tego instrumentu, tak aby objął katastrofy przemysłowe i technologiczne, zagrożenia dla zdrowia publicznego, akty terroryzmu oraz obniżenie progów klasyfikujących daną klęskę jako poważną.

Przedmiotowy wniosek zawierał propozycję usunięcia z obowiązującego rozporządzenia kryteriów nadzwyczajnej klęski o znaczeniu regionalnym, a w nadzwyczajnych okolicznościach to Rada mogłaby uznać wystąpienie poważnej katastrofy.

Parlament Europejski wydał odnośnie do tej sprawy opinię w maju 2006 r. W tym samym roku Rada prowadziła na odpowiednich szczeblach dyskusje nad wnioskiem Komisji i opinią Parlamentu, ale nie osiągnięto porozumienia.

W rezultacie nadal obowiązuje rozporządzenie (WE) nr 2012/2002, przy czym Komisja zaproponowała jego uruchomienie w trakcie 2007 r. Jak już mówiłam, odpowiadając na podobne pytanie w ubiegłym tygodniu, z wiedzy Rady wynika, że zastosowanie rozporządzenia w klęskach przewidzianych rozporządzeniem, jest skuteczne. Komisja Europejska sporządza okresowo sprawozdania szczegółowo opisujące wykorzystanie Funduszu Solidarności.

  Manuel Medina Ortega (PSE). - (ES) Wniosek Rady był aż nadto jednoznaczny. Nowe rozporządzenie jest mocno spóźnione. Dodatkowe, konkretne pytanie, które pragnę skierować do Rady brzmi: tego lata kolebka Zachodniej cywilizacji, starożytna Grecja wraz ze Stadionem Olimpijskim zostały prawie doszczętnie spalone. Czy Rada czeka na spalenie Watykanu, Prado i Narodowego Pałacu Betlejemskiego, i czy możemy mieć nadzieję, że przed kolejnym latem będziemy mieć rozporządzenie, które będzie potrafiło sprostać w tego rodzaju klęskom?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Medina Ortega! Z pewnością nie czekamy, aż Rzym, Lizbonę, Londyn czy też Paryż dotknie katastrofa naturalna, aby dokładnie przyjrzeć się temu zagadnieniu. Jesteśmy głęboko przekonani, że Narodowy Pałac Betlejemski oraz Wieża Betlejemska pozostaną na swoim miejscu jeszcze przez wieki, tak jak dotychczas.

W odniesieniu do dokładnego terminu wprowadzenia poprawek do obecnych zasad, nie mogę oczywiście, w imieniu Rady, wskazać żadnej konkretnej daty.

  Elizabeth Lynne (ALDE). - Dziękuję za pańską odpowiedź, ale zgadzam się z dodatkowym pytaniem. Musimy wiedzieć, kiedy nastąpią zmiany.

Mówię zwłaszcza o powodzi w Wielkiej Brytanii. Pytanie oczywiście dotyczy pożarów, ale powodzie również są objęte zakresem Funduszu Solidarności. Mój region West Midlands został bardzo mocno dotknięty. Katastrofa dotknęła też moją wioskę w Worcestershire, resztę regionu i sąsiednie obszary w Hereford i Shropshire.

Oczywiście rząd Wielkiej Brytanii zwrócił się o środki z Funduszu Solidarności. Mam nadzieję, że Komisja spojrzy na to przychylnie, a Rada spróbuje wprowadzić zmiany w sposobie funkcjonowania Funduszu Solidarności, abyśmy w przyszłości mogli szybciej otrzymać środki.

Czy przedstawiciel Rady może nam również powiedzieć, co myśli o siłach szybkiego reagowania i czy zostaną one powołane, aby do dotkniętych obszarów mogły być wysyłane przeciwpowodziowe siły obronne?

  Jörg Leichtfried (PSE). - (DE) Panie przewodniczący! Po pierwsze, chciałbym powiedzieć, że moim zdaniem to bardzo dobrze, że dziś tutaj jesteśmy. Uważam, że jest to bardzo dobry pomysł.

Co do samego pytania, chciałbym powiedzieć kilka słów o pożarach, panie ministrze, które w niektórych przypadkach powodują siły naturalne, a w niektórych są one wywoływane celowo. Stanowisko prawne w niektórych krajach może zachęcać do wzniecania ognia, ponieważ oferuje pewne korzyści niektórym osobom.

Czy zastanowiono się nad możliwością wywarcia presji na te kraje, aby zmieniły swoje stanowisko prawne, by na przyszłość zlikwidować taką zachętę?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Bardzo dobrze. Myślę, że już odpowiedziałem na niektóre ze skierowanych właśnie pytań. Powiedziałem już, że nasza ocena dotycząca funkcjonowania Funduszu Solidarności w przeszłości była pozytywna, w takim znaczeniu, że fundusz funkcjonował prawidłowo.

Kwestia sił szybkiego reagowania jest rozważana. Nie podjęto jeszcze żadnej decyzji w tej sprawie, ponieważ jest ona przedmiotem oceny i dyskusji w Radzie. Nie ma też jeszcze decyzji dotyczącej zapobiegania pożarom, choć dużo już zrobiono w tym zakresie. Pozostaje jeszcze nadal wiele do zrobienia i wydaje mi się, że w tym obszarze pożyteczna może się okazać wymiana doświadczeń, tzw. „najlepszych praktyk” oraz współpraca między państwami członkowskimi UE.

Nadal należy podejmować wysiłki w tym zakresie. Muszę przyznać, że mój kraj jest systematycznie, rok w rok, intensywnie dotykany pożarami, podpaleniami i innymi zdarzeniami związanymi z ogniem, szczególnie pożarami lasów. Na szczeblu krajowym podjęliśmy serię środków i inicjatyw, które okazały się bardzo skuteczne w odniesieniu do zapobiegania pożarom oraz podpaleniom i oczywiście z przyjemnością podzielimy się naszymi doświadczeniami ze wszystkimi państwami członkowskimi.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 2 skierowane przez: Marie Panayotopoulos-Cassiotou (H-0680/07)

Dotyczy: zintegrowanej polityki europejskiej na rzecz osób o specjalnych potrzebach

Czy Rada przewiduje podjęcie wspólnej decyzji w celu ustanowienia zintegrowanej polityki europejskiej, aby wspierać i zapewnić szkolenie zawodowe dla obywateli o specjalnych potrzebach oraz ułatwić ich integrację w społeczeństwie?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Dziękuję za pani pytanie, pani poseł Panayotopoulos-Cassiotou. Jak pani wie, Rada może działać w ramach kompetencji określonych prawem, w oparciu o wniosek opracowany na pewnym etapie przez Komisję.

Na chwilę obecną Rada nie otrzymała jeszcze żadnego wniosku legislacyjnego w sprawie decyzji Rady w celu ustanowienia zintegrowanej polityki europejskiej, aby wspierać i zapewnić szkolenie zawodowe dla obywateli o specjalnych potrzebach oraz ułatwić ich integrację w społeczeństwie.

Jak pani wie, w 2000 r. Rada przyjęła dyrektywę 2000/78/WE ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy Wprowadza ona zakaz dyskryminacji z różnych względów, w tym niepełnosprawności. Co więcej, ten rok (2007), na mocy decyzji podjętej wspólnie przez Radę i Parlament w ramach procedury współdecyzji, został ogłoszony „Europejskim Rokiem Równych Szans dla Wszystkich”.

  Marie Panayotopoulos-Cassiotou (PPE-DE). − (EL) Panie przewodniczący! Chciałabym podziękować urzędującemu przewodniczącemu Rady. Wyeliminowanie dyskryminacji w zatrudnieniu nie jest skutecznym sposobem rozwiązania problemu niepełnosprawności. Zaledwie wczoraj ogłoszono program zdrowia związany z nowymi technologiami. Czy ten wniosek nie mógłby być wykorzystany, aby pozwolić licznym europejskim obywatelom, którzy mogliby być aktywni i użyteczni dla całego społeczeństwa w okresie demograficznego spadku, rozwinąć swój potencjał i żyć w spójności społecznej?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, pani poseł Panayotopoulos-Cassiotou! Mam wrażenie, że ta wypowiedź była raczej uwagą ogólną niż bezpośrednim pytaniem. Uważam jednak, że mimo wszystko obserwujemy wśród państw członkowskich, jak i na szczeblu UE, stopniowy wzrost świadomości potrzeby współpracy, aby odpowiednio reagować na kwestie powiązane z tym obszarem.

Muszę również powiedzieć, że podczas prezydencji portugalskiej oraz Europejskiego Roku Równych Szans dla Wszystkich, w dniach 19 i 20 listopada w Lizbonie, prezydencja zorganizuje dużą konferencję dotyczącą tego zagadnienia, podczas której postaramy się oczywiście dokonać przeglądu sytuacji przez pryzmat najważniejszych zagadnień. Oczywiście będziemy się też starać uzyskać zobowiązania polityczne w tym zakresie na przyszłość.

  Paul Rübig (PPE-DE) − (DE) Jakie środki planuje podjąć Rada, aby w większym stopniu udostępnić publiczne środki transportu dla osób niepełnosprawnych? Czy widzi pan jakiekolwiek możliwości wykorzystania najlepszych praktyk i analizy porównawczej, aby w prosty sposób pomóc poprawić ich sytuację?

  Reinhard Rack (PPE-DE). − (DE) Panie urzędujący przewodniczący! W karcie praw podstawowych, która w przyszłości stanie się częścią traktatu lizbońskiego, wyraźnie chronimy praw osób niepełnosprawnych, które w ten sposób staną się całkowicie i prawnie wiążące. Czy widzi pan możliwość, aby prezydencja Rady wezwała państwa członkowskie do reagowania w sposób bardzo praktyczny na nowoutworzone możliwości i podjęcia odpowiednich środków, aby zapewnić niepełnosprawnym liczniejsze i lepsze perspektywy?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Pragnę zgłosić dwie uwagi. Karta praw podstawowych nie weszła jeszcze w pełni w życie i nie została opublikowana. To samo dotyczy traktatu lizbońskiego i dlatego na razie musimy czekać. Oczywiście nie potrafię przewidzieć w październiku, jakie inicjatywy czy też decyzje może przyjąć Rada w tym zakresie. Ponadto, jak pan wie, karta praw podstawowych nie jest sama w sobie podstawą prawną dla inicjatyw legislacyjnych.

W odniesieniu do kwestii transportu, ponieważ Komisja nie proponuje żadnych inicjatyw, które mogłaby przyjąć Rada w tym obszarze, ten zakres nadal pozostaje w kompetencjach państw członkowskich. Wyłącznie od nich zależy zaproponowanie na szczeblu krajowym niezbędnych środków, które uznają za stosowne i które odpowiadają konkretnym okolicznościom.

  Przewodniczący. − Panie i panowie! Kolejne trzy pytania skierowane przez Marian Harkina, Avril Doyle i Esko Seppänena zostały złożone podczas wczorajszej debaty. Zgodnie z załącznikiem II część A pkt. 2 Regulaminu te pytania są niedopuszczalne, więc przejdziemy do następnego. Pytania nr 3, 4 i 5 są niedopuszczalne, ponieważ przedmiotowy temat jest już umieszczony w porządku obrad tej sesji częściowej.

Pytania nr 3, 4 i 5 są niedopuszczalne, ponieważ przedmiotowy temat został już umieszczony w porządku obrad tej sesji częściowej.

Pytanie nr 6 skierowane przez: Sarę Ludford (H-0687/07)

Dotyczy: przestępców seksualnych

Czy prezydencja portugalska jest zadowolona z faktu, iż UE i państwa członkowskie podejmują wszelkie możliwe środki, aby zidentyfikować, doprowadzić przed sąd i po wydaniu wyroku skazującego monitorować sprawców przestępstw seksualnych na dzieciach, wymieniać się informacjami dotyczącymi przestępstw seksualnych na dzieciach oraz chronić i ratować dzieci, które mogą być zaginione, uprowadzone lub narażone na niebezpieczeństwo?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, pani poseł Ludford! Chronienie dzieci przed wykorzystywaniem seksualnym i zwalczanie handlu ludźmi są niezwykle ważne dla Unii Europejskiej.

Chciałbym w związku z tym nawiązać do rezolucji Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wkładu społeczeństwa obywatelskiego w odnalezienie zaginionych lub wykorzystywanych seksualnie dzieci, w której Rada stwierdziła, że zwalczanie uprowadzania i wykorzystywania seksualnego dzieci jest priorytetem dla Unii Europejskiej.

W tym celu Rada przyjęła różne instrumenty prawne, aby rozwiązać poszczególne aspekty tego zagadnienia, w tym wspólne działanie z dnia 24 lutego 1997 r. dotyczące działań mających na celu zwalczanie handlu ludźmi oraz wykorzystywanie seksualne dzieci, wyżej wspomnianą rezolucję Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wkładu społeczeństwa obywatelskiego w odnalezienie zaginionych lub wykorzystywanych seksualnie dzieci i wreszcie decyzję ramową Rada z dnia 22 grudnia 2003 r. dotyczącą zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej.

Niedawno przedłożony wniosek dotyczący decyzji ramowej w sprawie uznania i realizacji w Unii Europejskiej zakazów wynikających z wyroków skazujących za przestępstwa na tle seksualnym popełnione na dzieciach, który przedstawiło Królestwo Belgii, był przedmiotem oceny Rady wraz z innymi wnioskami, takimi jak wniosek w sprawie decyzji ramowej Rady w sprawie uwzględnienia w nowym postępowaniu karnym wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestrów karnych pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji.

Po zakończeniu procesu negocjacyjnego Rada postanowiła połączyć postanowienia zawarte w inicjatywie Królestwa Belgii z instrumentem służącym do wymiany informacji pochodzących z rejestrów karnych. W rezultacie informacje na temat wyroku skazującego danej osoby za przestępstwo na tle seksualnym na dzieciach powinny być udostępnione właściwym władzom państw członkowskich.

Decyzja ramowa Rady z dnia 22 grudnia 2003 r. dotycząca zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej zawiera definicję przestępstw związanych w wykorzystywaniem seksualnym i pornografią dziecięcą oraz apeluje do państw członkowskich o podjęcie środków gwarantujących karę za te przestępstwa w formie pozbawienia wolności od roku do trzech lat, a w niektórych przypadkach, maksymalnie do pięciu lat. Przedmiotowa decyzja ramowa ustanawia dzień 20 stycznia 2006 r. jako termin wdrożenia dla państw członkowskich. W oparciu o zawiadomienia otrzymane przez Radę i Komisję, a także sprawozdanie przygotowane przez Komisję, do dnia 20 stycznia 2008 r. Rada musi ocenić, w jakim zakresie państwa członkowskie wywiązały się z zobowiązań wynikających z przedmiotowej decyzji ramowej.

  Sarah Ludford (ALDE). − Dziękuję prezydencji za odpowiedź.

Sprawa Madeleine McCann wzbudziła duże zainteresowanie i rzeczywiście sporo kontrowersji. Nie będę zagłębiać się w szczegóły tej sprawy, ale zastanawia mnie, jaką lekcję możemy wyciągnąć ogólnie z adekwatności europejskiego działania w przypadku zaginionych dzieci. Chcę zapytać o trzy rzeczy.

Po pierwsze, specjalny telefon dla zaginionych dzieci. Wczoraj komisarz Franco Frattini powiedział nam, że nie jest w ogóle zadowolony z działań państw członkowskich związanych z wdrożeniem decyzji Rady z lutego, dotyczącej utworzenia linii 116 dla zaginionych dzieci, która powinna funkcjonować od sierpnia. Zaledwie cztery państwa członkowskie wybrały usługodawcę, trzy w ogóle nie odpowiedziały na prośbę udzielenia informacji. Nie jest to imponujący wynik! Czy będzie pan ścigał pozostałe 23 państwa członkowskie?

Po drugie, kilka tygodni temu ministrowie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych zaapelowali o utworzenie bazy danych UE dotyczących dzieci zaginionych. Sądzę, że podjęto w tym zakresie pewne starania osób prywatnych we współpracy z You Tube i rodzicami Madeleine McCann. Czy UE poprze utworzenie odpowiedniej bazy danych?

Po trzecie, wspomniał pan o wymianie informacji dotyczących przestępców seksualnych, ale kiedy będziemy dysponowali skomputeryzowaną bazą danych?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, pani poseł Ludford! W odpowiedzi na różne zgłoszone pytania chciałbym powiedzieć rzecz następującą.

Po pierwsze, znaczna część tych środków została wdrożona niedawno lub bardzo niedawno, dlatego należy ocenić ich efekty. Taki jest stan rzeczy i oczywiście będziemy oceniać, co się sprawdziło, a co nie i czy dokonujemy postępu w tym obszarze. To właśnie musimy zrobić, zamiast prześladować państwa członkowskie, próbując obarczać je winą lub przerzucać odpowiedzialność.

Jest to proces współpracy, który wymaga dialogu pomiędzy państwami członkowskimi w oparciu o doświadczenia, którymi musimy się wymieniać. Mimo wszystko uważam, że poczyniliśmy w tym zakresie zadowalający postęp, reagując na sytuacje, które z humanitarnego punktu widzenia są naprawdę okropne.

Wreszcie, myślę, że traktat reformujący jest również dobrą wiadomością w tym znaczeniu, że skutecznie zachęca oraz umożliwia szerszą i lepszą współpracę pomiędzy państwami członkowskimi w zwalczaniu tego rodzaju przestępstwa.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). − Panie urzędujący przewodniczący! Wspomniał pan – i cieszę się, że użył pan tego słowa – o handlu, ponieważ myślę, że choć nagłośnienie tego zagadnienia jest duże w odniesieniu do dzieci, włącznie ze sprawą Madelaine McCann, jest wiele dzieci i młodych osób, które są sprzedawane do państw członkowskich Unii. Pragnę zapytać, czy uważa pan, że wystarczająco dużo robi się w tym zakresie. Zwracam się również o pomoc dla osób odnalezionych w państwach członkowskich, aby poddać ich rehabilitacji, a następnie albo deportować do ich ojczyzny, albo upewnić się, że nie staną się przestępcami w państwach członkowskich, do których trafili. Moim zdaniem jest to poważny problem w Unii.

  Jörg Leichtfried (PSE). − (DE) Panie ministrze! Starałem się bardzo uważnie wysłuchać pańskiej odpowiedzi na pytanie pani poseł Ludford. Zadała panu bardzo konkretne pytanie, na które pan nie odpowiedział, a mianowicie, w jaki sposób proponuje pan ścigać państwa członkowskie, które nie utworzyły specjalnej linii telefonicznej. Być może mógłby pan być bardziej precyzyjny w swojej odpowiedzi.

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Nie jestem ani ekspertem w polityce kryminalnej, ani ministrem sprawiedliwości. Reprezentuję w tym miejscu Radę i mogę państwu przekazać jedynie ogólne wrażenia, jakie obecnie odnosi Rada. Zawsze można zrobić więcej i lepiej, ale prawda jest taka, że, jak już powiedziałem, istnieje seria instrumentów prawnych, które należycie odpowiadają na konieczność efektywnego zwalczania tego rodzaju przestępstwa. Jak wspomniałem, szereg przedmiotowych instrumentów powstało niedawno i będą musiały być poddane odpowiedniej ocenie.

Pojawiło się jedno nowe pytanie: podnoszenie świadomości państw członkowskich i ich obywateli o zjawisku, które z perspektywy poszerzania wiedzy o jego zakresie i znaczeniu, jest właściwie nowe. Jak zawsze ma to miejsce z nowymi zjawiskami, które należy rozważyć i ocenić, istnieje procedura, której należy przestrzegać. W przypadkach, gdzie zajdzie taka konieczność, będziemy nadal apelować do państw członkowskich, które być może nie wywiązały się jeszcze ze swoich zobowiązań w związku z wdrożeniem inicjatyw i przepisów prawa o jak najszybsze ich spełnienie. Jeśli podjęto zobowiązanie, należy je wypełnić i wdrożyć w tym i innych obszarach.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 7 skierowane przez: Lamberta van Nistelrooij (H-0689/07)

Dotyczy: połączenia firm Suez i Gaz de France

W dniu 3 września ogłoszono, że zarząd francuskiej firmy energetycznej Suez i przedsiębiorstwa państwowego Gaz de France postanowiły zrealizować planowane połączenie. Przyczyniło się to do powstania czwartej największej firmy energetycznej, po Gazpromie, Electricité de France i EON. Komisja zaleciła już połączonej firmie oddanie części operacji w Belgii i Francji.

Czy Rada uważa, że plany związane z połączeniem są nadal zgodne z obecnie obowiązującymi zasadami, które popiera w odniesieniu do liberalizacji rynku energetycznego w Unii Europejskiej?

Do jakiego stopnia nowa połączona firma i francuskie państwo obiecały sprzedaż udziałów własnościowych najważniejszych sieci, czego domagała się Komisja?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie i panowie! W pierwszej kolejności muszę powiedzieć, że, jak państwo wiedzą, wnioski z wiosennego szczytu Rady Europejskiej w 2007 r. kompleksowo obejmują politykę energetyczną UE, w tym rynek wewnętrzny gazu i energii elektrycznej.

Rada nie może ryzykować wydaniem opinii stwierdzającej, czy obecne plany związane z połączeniem, są zgodne z tą częścią wniosków. Rada wskazuje, że przedmiotowe wnioski Rady Europejskiej stanowią wkład w trzeci pakiet energetyczny Komisji Europejskiej, przedstawiony we wrześniu 2007 r., który ma na celu systematyczne otwieranie rynku wewnętrznego na gaz i energię elektryczną. Wyłącznie po zawarciu porozumienia dotyczącego proponowanych przepisów i dyrektyw oraz wejściu ich w życie, będzie można ocenić, czy połączona firma GDF Suez przestrzega odpowiednich przepisów prawa. Po drugie, Rada musi wskazać, iż na mocy postanowień Traktatu dotyczących konkurencji, to Komisja Europejska jest odpowiedzialna za stwierdzenie zgodności wszystkich porozumień pomiędzy firmami z zasadami wspólnotowymi.

  Lambert van Nistelrooij (PPE-DE). – (NL). Uważam, że ocenianie polityki i konkretnych kroków przez Komisję jest całkowicie słuszne. Mam oczywiście dodatkowe pytanie dotyczące rynku europejskiego, a mianowicie realizacji jednolitego rynku.

Wyraźnym celem stojącym za rozdziałem firm jest wywołanie prawdziwych inwestycji w sieci, a w tym obszarze możemy zaobserwować, również pomiędzy państwami, iż nie wywiązaliśmy się z zawartych porozumień. Kraje powinny móc wymienić 10%, co nazywamy międzyoperacyjnością, a my pozostajemy w tyle.

Moje pytanie jest następujące: jakie czynności podejmuje Rada, aby przygotować grunt pod inwestycje, mające na celu ulepszenie połączeń pomiędzy na przykład Francją i Hiszpanią? Ludzie mogą kupować taniej w sąsiednich krajach, ale jeśli nie ma głównych połączeń, nie jest to możliwe. Co zamierzają państwo z tym zrobić? Co zamierzają państwo z tym zrobić?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle van Nistelrooij! Rada przyjęła serię środków dotyczących energii podczas ostatniego posiedzenia Rady Europejskiej w marcu. Oczywiście muszą być one teraz wdrożone w oparciu o wnioski Komisji. Każdy organ i każda instytucja musi wywiązać się ze swojego zakresu odpowiedzialności: Komisja poprzez przedstawienie swoich wniosków, Rada poprzez ich przyjęcie, odrzucenie lub wprowadzenie do nich zmian, a następnie Trybunał poprzez stwierdzenie, czy prawodawstwo i kary dla państw członkowskich są zgodne z obowiązującymi przepisami. To wszystko co mogę teraz powiedzieć.

  Przewodniczący. − Pytanie nr 8 zostało wycofane. Ponieważ autor jest nieobecny, pytanie nr 9 nie jest dopuszczalne.

Pytanie nr 10 skierowane przez: Roberta Alma Anastase (H-0702/07)

Dotyczy: ułatwień wizowych dla obywateli Mołdawii i Gruzji

Obywatele Mołdawii i Gruzji napotykają na ogromne trudności podczas ubiegania się o wizę do państw członkowskich UE. Ponadto wejście w życie porozumienia dotyczącego ułatwień wizowych, zawartego pomiędzy UE i Federacją Rosyjską, przyczyniło się do powstania paradoksalnej sytuacji, w której mieszkańcy separatystycznych regionów Abchazji, Osetii Południowej i Republiki Naddniestrzańskiej, którzy w większości posiadają rosyjskie paszporty, korzystają teraz z mniej restrykcyjnego systemu wizowego i podróżowania. Jakie działania podejmie Rada, aby przyczynić się do ułatwienia systemu wizowego dla obywateli Mołdawii i Gruzji oraz wdrożenia odpowiednich porozumień? Ponadto w trybie pilnym należy zapewnić, aby Centrum Wizowe w Kiszyniowie mogło liczyć na współpracę z liczniejszą grupą państw członkowskich w celu transpozycji praktycznego procesu wprowadzania ułatwień wizowych. Jak Rada wyjaśni fakt, iż dotychczas tylko niewielka liczba państw członkowskich tak postąpiła i jak zapewni współpracę pozostałych państw?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Pani poseł Anastase! Na mocy decyzji z dnia 19 grudnia 2006 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia negocjacji w sprawie porozumienia pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Mołdawii, dotyczącego ułatwienia wizowego. Porozumienie zostało zainicjowane w Kiszyniowie w dniu 25 kwietnia 2007 r., a podpisane de facto przeze mnie w Brukseli w dniu 10 października 2007 r.

Biorąc pod uwagę szybkie zawarcie porozumienia, zasięgnięta zostanie opinia Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do projektu decyzji dotyczącej zawarcia przedmiotowego porozumienia. W dniu 17 października mołdawski rząd przyjął dwie ustawy ratyfikujące porozumienie z Unią Europejską dotyczące ułatwienia wizowego i readmisji.

W imieniu Rady mogę panią poinformować, że na chwilę obecną Komisja nie jest upoważniona do rozpoczęcia negocjacji w sprawie podobnego porozumienia z Gruzją. W odniesieniu do Wspólnego Centrum Wizowego w Kiszyniowie decyzja o współpracy pomiędzy państwami członkowskimi należy wyłącznie do nich.

  Roberta Alma Anastase (PPE-DE). − (RO) Gratuluję podpisania porozumień z Republiką Mołdawii. W odniesieniu do tej kwestii chciałabym zwrócić uwagę na dwie rzeczy: po pierwsze, uważam za konieczne uwzględnienie w dyskusji dotyczącej relacji między Radą i Republiką Mołdawii, sytuacji, która miała miejsce tuż po podpisaniu przedmiotowych porozumień: 12 października na granicy Republiki Mołdawii kilka oficjalnych delegacji powracających z Rumunii nie otrzymało wstępu na terytorium Republiki Mołdawii. Ponieważ uważam, że ułatwienie wizowe dla państwa trzeciego powinno skutkować wzajemnością, ciekawa jestem jak, jeśli w ogóle, Rada zamierza podejść do tej sprawy. Po drugie, w podpisanych przez pana porozumieniach znajduje się odniesienie do języka mołdawskiego, który nie jest uznawany. Chcę zwrócić na to szczególną uwagę, ponieważ tylko jeden język jest uznawany w Unii Europejskiej, tj. język rumuński. W odniesieniu do Gruzji uważam, że sprawy powinny posunąć się naprzód, aby uniknąć sytuacji, w której obywatele Gruzji są inaczej traktowani niż obywatele Osetii Południowej.

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący! Jak już powiedziałem, podpisałem porozumienie dotyczące porozumienia wizowego z Mołdawią i mogę zapewnić, że to działanie, ta inicjatywa, to porozumienie było należycie docenione i uznane przez mołdawski rząd.

Jest to niezwykle ważny instrument w odniesieniu do zarówno naszych stosunków z Mołdawią, jak i wszystkich naszych stosunków z sąsiadującymi z nami państwami. Żywię szczerą nadzieję, że przedmiotowe porozumienie, zgodnie z oczekiwaniami, przyczyni się do wzmocnienia stosunków między UE i Mołdawią, a szczególnie wzmocni „ludzki wymiar” Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, innymi słowy przybliży do siebie ludzi, tak abyśmy mogli bliżej i lepiej się poznać, gdyż to właśnie umacnia europejskiego ducha i zrozumienie.

Jakiekolwiek trudności wynikające ze stosowania przedmiotowego porozumienia będą oczywiście musiały zostać poddane analizie. Trudności te powstały niedawno, ale mogę zapewnić, że zawsze, gdy porozumienia zawierane przez Unię Europejską z państwami trzecimi są przyczyną problemów lub trudności, gdy nie wywołują pożądanych rezultatów lub rezultaty te są negatywne, Komisja, we współpracy z Radą, musi zbadać tę sprawę i tam gdzie stosowne, wprowadzić niezbędne zmiany.

W odniesieniu do Gruzji wziąłem pod uwagę komentarz pani Anastase.

  Danutė Budreikaitė (ALDE). − (LT) Czy są jakiekolwiek plany przyjęcia porozumienia dotyczącego ułatwienia systemu wizowego dla Białorusi? Po rozszerzeniu strefy Schengen Litwa, mająca rozległe granice z Białorusią, będzie doświadczać trudności w zapraszaniu osób z tego państwa, a ponadto Białorusini nie będą mogli odwiedzać bliskich zamieszkujących po drugiej stronie granicy. Czy są jakieś plany w tym zakresie?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący, pani poseł Budreikatė! Jak pani wie, decyzje dotyczące zawierania porozumień dotyczących ułatwienia systemu wizowego, są podejmowane w każdym przypadku indywidualnie. Uwzględniają one przedmiotowe państwo, rodzaj stosunków, jakie mamy z tym państwem, kwestie związane z bezpieczeństwem technicznym itp. W konsekwencji, w stosowych przypadkach, w odniesieniu do Białorusi lub każdego innego państwa, decyzja musi być w stosownym czasie przedłożona Radzie przez Komisję, a ta pierwsza musi postanowić w tej sprawie. Jednakże, jak powiedziałem, nie można tak po prostu podjąć decyzji dotyczącej zawarcia tego rodzaju porozumienia lub rozpoczęcia negocjacji bez spełnienia pewnych warunków technicznych i politycznych.

Niemniej w przypadkach gdzie z technicznego i politycznego punktu widzenia zawarcie porozumienia jest możliwe, porozumienia dotyczące ułatwienia systemu wizowego naprawdę pomagają w, jak wspomniałem, „wymiarze ludzkim” lub „wymiarze humanitarnym” polityki sąsiedztwa. Nie możemy być dla siebie nieznajomymi; wręcz przeciwnie, musimy się bliżej i lepiej poznać.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 11 skierowane przez: Dimitriosa Papadimoulisa (H-0703/07)

Dotyczy: utworzenia europejskich sił obrony ludności

W dniu 4 września 2007 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję (P6_TA(2007)0362) w sprawie katastrof naturalnych, w której zawarte są w szczególności nawiązania do zabójczych pożarów, jaki nawiedziły tego lata Grecję. Podobnie jak inne dokumenty, zarówno rezolucja, jak i sprawozdanie w sprawie ustanowienia wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności (A6-0286/2006 z dnia 18 września 2006 r.) uznają znaczenie wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności i apelują o utworzenie europejskich sił obrony ludności, które mogłyby w sytuacjach nagłych natychmiast reagować, co zostało również zaproponowane przez byłego komisarza Michaela Barniera.

Biorąc pod uwagę fakt, iż utworzenie europejskich sił obrony ludności byłoby szczególnie pomocne we wspieraniu władz krajowych państw członkowskich odpowiedzialnych za obronę ludności, jakie są poglądy Rady w odniesieniu do utworzenia takich sił?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie pośle Papadimoulis! Rada pragnie wskazać, że w dniach 15 i 16 czerwca 2006 r., a także 14 i 15 grudnia 2006 r. Rada Europejska poparła i zapoznała się ze sprawozdaniem prezydencji w sprawie poprawy zdolności Unii do reagowania na sytuacje kryzysowe w celu ulepszenia koordynacji i dostarczania dostępnych środków.

Podczas posiedzenia w czerwcu 2006 roku Rada Europejska przedstawiła kolejne wytyczne dotyczące poprawy zdolności Unii do reagowania na sytuacje kryzysowe w Unii, jak i poza nią. Zawierają one apel o zwrócenie szczególnej uwagi na dalsze rozwijanie zdolności Unii do szybkiego reagowania, w oparciu o środki udostępnione przez państwa członkowskie, w tym jednostki ochrony ludności, oraz pracę na wnioskami Komisji dotyczącymi wzmocnienia zdolności Wspólnoty do ochrony ludności.

W odniesieniu do sprawozdania złożonego przez Michaela Barniera w maju 2006 r., Rada pragnie wskazać, że Rada Europejska podczas posiedzenia w dniach 15 i 16 czerwca 2006 r. z zadowoleniem przyjęła ten dokument jako ważny wkład w dyskusję. Choć niektóre poglądy zawarte w sprawozdaniu autorstwa Michaela Barniera zostały włączone w zasady i praktyki Wspólnoty, dotychczas nie złożono żadnego wniosku do Rady, mającego na celu utworzenie europejskich siły obrony ludności.

We wnioskach z dnia 15 i 16 października 2007 r. Rada uwzględniła zniszczenie, jakie dokonało się w ostatnim czasie w kilku państwach członkowskich i uznała za konieczne, aby Unia Europejska potrafiła skutecznie i w odpowiednim czasie reagować na kryzysy i sytuacje nagłe powstałe w wyniku katastrof naturalnych, oraz zaprosiła Komisję do dalszego analizowania tego zagadnienia i przedłożenia odpowiednich wniosków przed posiedzeniem Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w dniu 10 grudnia 2007 r.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL). − (EL) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować urzędującemu przewodniczącemu, aczkolwiek używając określeń, z których Rada jest znana, przedstawił on osiemnaście miesięcy opieszałości i opóźnień. Tekst, który nam pan przeczytał skutecznie podważa cały wniosek pana Michaela Barniera. Zwracam się do pana z pytaniem: ile jeszcze ofiar powodzi i pożarów musimy opłakiwać? Ile majątków trzeba utracić? Jak długo państwa członkowskie mogą marnować swoje środki, oczekując aż wreszcie Rada zaproponuje przeprowadzenie badania, którego od dłuższego czasu domaga się Parlament Europejski? Zwracam się do pana z pytaniem: czy pan jako urzędujący przewodniczący zaproponuje w dniu 10 grudnia, aby Rada zbadała zalecenia Parlamentu, a mianowicie zalecenia dotyczące utworzenia posiłkowych sił obrony ludności, czy też pana następca za 18 miesięcy znów nam opowie bajkę o kolejnych opóźnieniach?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Papadimoulis! Rada oczywiście z wielkim zainteresowaniem oczekuje na wniosek Komisji w tej sprawie, innymi słowy w sprawie utworzenia sił obrony ludności. Mamy nadzieję, że te sugestie i wnioski zostaną przedłożone przez Komisję przed posiedzeniem Rady ds. Ogólnych w dniu 10 grudnia czyli za mniej niż dwa miesiące. Mamy nadzieję, że zapoznamy się i ocenimy wniosek Komisji, a następnie będziemy mogli podjąć odpowiednie działania.

  Justas Vincas Paleckis (PSE). − (LT) Ja również chciałbym podkreślić znaczenie tego zagadnienia, więc cieszę się, że Rada zwróciła się do Komisji i oczekuje na odpowiedź. Niemniej jednak pragnę zapytać: jakie są poglądy Komisji na temat sił w odniesieniu do wyjątkowych sytuacji, pamiętając przy tym, że wszystkie te powodzie i pożary, zmiany klimatu i wydarzenia mają miejsce daleko stąd, w Ameryce, jakie jest zdanie Komisji w odniesieniu do samej roli takich sił w wyjątkowych sytuacjach?

  Reinhard Rack (PPE-DE). − (DE) Panie urzędujący przewodniczący! Wspomniał pan kilkakrotnie o sprawozdaniu pana Michaela Barniera. Przedmiotowe sprawozdanie wzbudziło niepokój wśród organizacji pomocowych, ponieważ wydaje się, że przewiduje ono pseudo wojskowe struktury kierownicze oraz podejmowanie decyzji na szczeblu wojskowym. Czy Rada jest świadoma tych obaw dotyczących „zmilitaryzowania” sił obrony ludności i jak może zareagować i zareaguje na te obawy?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący! Jak już wspomniałem, wniosek Rady i wnioski ze sprawozdania pana Michaela Barniera mogłyby posłużyć jako punkt wyjścia dla przyszłych decyzji. Nie było to stuprocentowe poparcie ani nawet częściowe, iż to powinno stanowić punkt wyjścia. Są to ustalenia Rady na chwilę obecną. Jak przed chwilą powiedziałem, nie mogę przesądzić o reakcji Rady na wnioski, modele i metody, które jeszcze nie istnieją, gdyż to oznaczałoby przesądzanie o historii.

Musimy poczekać na wnioski i ocenę Komisji. Następnie przedyskutujemy je w Radzie i wyciągniemy wnioski. Postanowimy również o kierunku, który należy podjąć w tym zakresie, co przybliża mnie do ważnej kwestii. Zwracając się do Komisji o przedłożenie wniosku w tej sprawie, Rada jednoznacznie wyraziła swoje zainteresowanie tym tematem i chęć podjęcia dalszych działań w tym zakresie. Moim zdaniem jest to niezaprzeczalny i pozytywny sygnał.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 12 skierowane przez: Bernda Posselta (H-0708/07)

Dotyczy: losu profesora Ukszina Hotiego

Uznany na arenie międzynarodowej naukowiec i aktywista pokojowy profesor Ukszin Hoti, minister spraw zagranicznych demokratycznej podziemnej Republiki Kosowa pod prezydencją Rugowy w latach dziewięćdziesiątych został aresztowany przez reżim Milosevicia i wiele lat temu zaginął bez śladu.

Czy Rada może uzyskać informacje od rządu w teraz demokratycznej Serbii co się stało z profesorem Hotim i ustalić, czy belgradzkie władze są gotowe przeprowadzić śledztwo w tej sprawie?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie pośle Posselt! Profesor Ukszin Hoti jest jedną z 2000 osób znajdujących się na liście Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (ICRC), zgłoszonych przez swoje rodziny jako zaginione podczas konfliktu w Kosowie.

Od stycznia 1998 r. MKCK zbiera informacje dotyczące osób zaginionych w Kosowie. Informacje te zostały przekazane władzom w Belgradzie i Prisztinie wraz z prośbą o dołożenie wszelkich starań, by ustalić miejsce pobytu tych osób.

MKCK w Kosowie również pracuje nad tą sprawą w ścisłej współpracy z misjami Organizacji Narodów Zjednoczonych w Kosowie. W ramach dialogu dotyczącego zagadnień będących przedmiotem wspólnego interesu Prisztiny i Belgradu, od marca 2004 r. pod auspicjami Czerwonego Krzyża okresowo spotyka się grupa robocza ds. osób zaginionych, mająca swoich przedstawicieli w obydwu rządach.

Praca postępuje po obydwu stronach, aby ustalić miejsce pobytu zaginionych osób, aczkolwiek w powolnym tempie. Prawo do informacji o miejscu pobytu zaginionych najbliższych ma fundamentalne znaczenie w prawie humanitarnym i prawach człowieka.

W konsekwencji Rada Unii Europejskiej wspiera w tym zakresie prace władz lokalnych i międzynarodowych w Serbii i Kosowie oraz zachęca je do podejmowana większych wysiłków.

  Bernd Posselt (PPE-DE). − (DE) Panie przewodniczący! Każda ofiara jest oczywiście równie ważna i z zadowoleniem przyjmuję to śledztwo. Niemniej jednak profesor Hoti był naprawdę bardzo znany. Jestem w bliskim kontakcie z jego rodziną. Był prawą ręką Ibrahima Rugowy, laureata nagrody im. Sacharowa, i był oficjalnie przetrzymywany przez Serbów. W tej sytuacji muszą mieć jakąś wiedzę o jego miejscu pobytu! Jest to kwestia, którą należy oficjalnie wyjaśnić z rządem w Belgradzie, przy zaangażowaniu Rady. Co serbski rząd ma do powiedzenia w odniesieniu do miejsca pobytu swojego więźnia, za kogo przejął odpowiedzialność, biorąc pod uwagę fakt, że przetrzymuje go w areszcie?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący! Jak już powiedziałem, Rada oczywiście popiera wszystkie wysiłki władz bezpośrednio odpowiedzialnych w tym zakresie, dotyczące prób ustalenia miejsca pobytu profesora Ukszina Hotiego. Jak wspomniałem, rozumiemy również, że jest to kwestia związana z prawami człowieka i ich ochroną. Z tego względu musi być częścią naszego politycznego dialogu z odpowiednimi rządami, które ponoszą odpowiedzialność w tym zakresie.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 13 skierowane przez: Roberta Evansa (H-0710/07)

Dotyczy: zmian klimatycznych

Czy Rada nadal uważa, że cel Unii Europejskiej dotyczący utrzymania wzrostu temperatury o 2°C jest to osiągnięcia?

Czy Rada odbyła dyskusję na temat dodatkowych środków, które należy rozważyć na szczeblu UE, aby powstrzymać obawy wyrażone w sprawozdaniu z 2007 r. przygotowanego przez Międzyrządowy Panel ds. Zmian Klimatu (IPCC)?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący! Jak pan wie, europejscy liderzy postanowili wyraźnie pokazać wspólnocie międzynarodowej swoją determinację w zwalczaniu zmian klimatycznych, przyjmując następujące zobowiązania w celu zachęcenia do podjęcia negocjacji w sprawie światowego porozumienia obejmującego okres po 2012 r.

Do chwili podjęcia przedmiotowego porozumienia Unia Europejska podjęła zdecydowane i niezależne zobowiązanie, aby do 2020 r. zredukować emisję gazów cieplarnianych do co najmniej 20% poziomów z 1999 r. Po drugie, Unia Europejska jest gotowa zobowiązać się do 30% redukcji, jeśli podobnie postąpią inne rozwinięte kraje oraz jeśli kraje rozwijające się, których gospodarki są na dobrym poziomie poczynią odpowiedni wkład.

Unia Europejska uważa, że musi objąć prowadzenie w ambitnym redukowaniu emisji, aby kraje rozwinięte potrafiły przekonać kraje rozwijające się do wnoszenia swojego wkładu w światowy wysiłek.

Niewątpliwie ambitny cel wzmocni również światowy rynek węgla, który musi pozostać niezmieniony, aby obniżyć koszty wynikające z redukcji emisji. Różne środki zostały już podjęte w ramach Europejskiego Programu Zapobiegania Zmianom Klimatycznym, a inne są planowane w oparciu o strategiczną analizę polityki energetycznej w Unii Europejskiej, by zrealizować znaczną część celu dotyczącego redukcji gazów cieplarnianych.

System handlu emisjami odegra główną rolę w osiągnięciu długoterminowych celów UE dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych, a jego analiza będzie miała kluczowe znaczenie w realizowaniu celów ogólnych ustalonych dla Unii Europejskiej.

  Robert Evans (PSE). − Dziękuję za tę raczej zachęcającą odpowiedź, panie urzędujący przewodniczący! Powiedział pan, że chce wysłać wyraźny sygnał i że potrzebujemy globalnego porozumienia. Zaciekawił mnie trzydziestoprocentowy cel. Zgadzam się z panem, że powinniśmy być ambitni. Oczywiście jest to dziedzina, która nie tylko dotyczy większości europejskich obywateli, lecz również wzbudza duże obawy z ich strony.

Zastanawiam się, czy mógłby pan powiedzieć coś więcej o pozytywnych realnych krokach, jakie pana zdaniem, moglibyśmy podjąć, aby zachęcić te państwa, które powinny móc zrobić więcej – jak Stany Zjednoczone – i pomagać tym krajom – bez względu czy są to Chiny, Indie czy Rosja – które być może teraz borykają się z problemami. Co jeszcze możemy zrobić, aby posunąć ten proces naprzód zamiast tylko dywagować? Nie sugeruję, że to wszystko co pan robi, ale zamiast tylko rozmawiać o tej sprawie, co właściwie zamierzamy zrobić, aby osiągnąć cel?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Narzędzia dostępne dla Unii Europejskiej to narzędzia dyplomatyczne oraz nasze przekonanie i tzw. polityczna determinacja. Myślę, że najlepszym sposobem przekonania innych, aby postępowali podobnie jest nadanie tempa i objęcia prowadzenia poprzez danie przykładu, co dokładnie robimy.

Niewątpliwie poprzez wyznaczanie sobie ambitnych celów odpowiadających oczekiwaniom naszych obywateli wobec nas, dajemy przykład i odgrywamy wiodącą rolę nie tylko w Unii, lecz na całym świecie. Jest to inspiracja dla opinii publicznej do wywarcia presji na poszczególnych rządach, aby podjęły środki równoznaczne z naszymi ambitnymi celami.

W odniesieniu do Stanów Zjednoczonych skutek wynikający z roli lidera jest, moim zdaniem, bardzo wyraźny. Przykład wyznaczony na szczeblu globalnym w tym zakresie, jaki dała Unia Europejska spowodował wywarcie presji przez społeczeństwo Stanów Zjednoczonych na właściwe władze w tym sensie, że oni również muszą być bardziej ambitni. Osobiście uważam, że fakt otrzymania przez pana Ala Gore’a pokojowej nagrody Nobla za pracę nad zmianami klimatycznymi ma z tym dużo wspólnego, z naszą ambitną polityką, naszym pragnieniem zmian, naszym pragnieniem skłonienia innych do naszych celów, a wszystko w kontekście wielostronnej dyplomacji za pośrednictwem Narodów Zjednoczonych.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). − Czy mógłbym zachęcić Parlament do pokazania przywództwa i wyłączenia klimatyzacji, ponieważ zamarzam i być może to przyczynia się do zmian klimatycznych?

Panie przewodniczący! Odpowiedział pan na jedno z pytań, które chciałam zadać, ale prawdopodobnie trzeba czego więcej niż tylko pana Ala Gore’a, aby zaangażować opinię publiczną. Pragnę się zatem zwrócić do Rady z prośbą o przedstawienie, w jaki sposób zamierza przełożyć obawy społeczne na działania publiczne Unii Europejskiej, a także o uwzględnienie faktu, iż nie chcemy powstrzymać postępu na świecie, gdyż czerpiemy korzyści z jego rozwoju.

  Przewodniczący. − Postaramy się rozwiązać problem temperatury w Izbie.

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Pani poseł McGuinness! Dziękuję za pani pytanie. Musimy się włączyć w stałą kampanię mającą na celu podnoszenie świadomości i informowanie społeczeństwa. Musimy dawać przykład. Tak zrobiliśmy.

Niezaprzeczalne wiele pozostaje jeszcze do zrobienia, ale uważam, że proces podnoszenia świadomości społecznej w odniesieniu do zmian klimatycznych zatacza coraz większe kręgi, ponieważ jego rezultaty można zobaczyć na co dzień, są prawdziwe i ludzie mogą je odczuć. Mógłbym wspomnieć o moim doświadczeniu, jeśli byłoby to dla kogokolwiek interesujące. Klimat w Portugalii kiedy miałem sześć czy siedem lat był inny niż teraz, gdy mam lat pięćdziesiąt. Rzeczywiście, podobnie jak inni, zaobserwowałem zmiany. W rezultacie ludzie pytają, dlaczego nastąpiły zmiany i jakie są ich konsekwencje.

Z drugiej strony, państwa członkowskie muszą przyjąć przepisy potrzebne, aby radzić sobie, zatrzymać lub zminimalizować przyczyny zmian klimatycznych. Państwa członkowskie poczyniły zobowiązania polityczne na szczeblu UE i muszą teraz podjąć zobowiązanie dotyczące przyjęcia niezbędnych przepisów prawa oraz zapewnić ich skuteczne przestrzeganie. Po raz kolejny musimy dać przykład na szczeblu globalnym.

Nie chciałbym podważać znaczenia kampanii byłego wiceprezydenta pana Ala Gore’a, gdyż uważam, że miała ona znaczący wpływ na opinię publiczną na całym świecie.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 14 skierowane przez: Mairead McGuinness (H-0713/07)

Dotyczy: zawirowań na światowych rynkach finansowych

Podczas ostatniego nieformalnego posiedzenia ministrów finansów UE (Porto 14 15 września) dyskutowano o kryzysie, który powstał w Europie z powodu niestabilności na rynkach finansowych USA. Czy Rada może przedstawić w zarysie charakter tych rozmów? Czy Rada dyskutowała o sprawie Northern Rock, która obecnie przeżywa trudności finansowe bezpośrednio w wyniku niestabilności w USA?

Czy Rada uważa, że ta sprawa ma szersze konsekwencje dla rynków finansowych Europy?

Wreszcie, czy Rada jest zadowolona z odpowiedniej ochrony, jaką zapewniają konsumentom obowiązujące gwarancje w obszarze usług finansowych, a szczególnie osobom, które nabyły produkty finansowe poza swoim państwem członkowskim?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący! Mam do powiedzenia następującą rzecz w tej sprawie. Podczas nieformalnego posiedzenia ministrów finansów UE i dyrektorów Banku Centralnego, które odbyło się w Porto w dniach 14 i 15 września, przedmiotem dyskusji były różne zagadnienia, włącznie ze zmianami sytuacji gospodarczej i finansowej.

Jak poinformowano na stronie internetowej prezydencji portugalskiej, nasza ocena ma dwie części. Z jednej strony, uważamy, że doświadczamy okresu niestabilności i należy dokonać ponownego oszacowania ryzyka na światowych rynkach finansowych, wywołanych trudnościami na rynku kredytów hipotecznych w Stanach Zjednoczonych, które przedostały się do światowego systemu finansowego za pomocą skomplikowanych instrumentów finansowych.

Miało to również wpływ na funkcjonowanie rynków pieniężnych, co wymagało szybkich i zdecydowanych działań głównych banków centralnych, w tym Europejskiego Banku Centralnego. Z drugiej strony, choć niepodważalny jest fakt, iż zawirowanie finansowe zwiększyło niepewność w odniesieniu do perspektyw gospodarczych, podstawy makroekonomiczne w Unii Europejskiej są silne, a wzrost w skali świata pozostaje prężny, pomimo spowolnienia w Stanach Zjednoczonych.

Europejskie instytucje finansowe wydają się być silne, a ich zdrowa rentowność na przestrzeni ostatnich lat daje pewność, iż przetrwają trwający obecnie okres zwiększonej niestabilności na rynkach finansowych.

Niemniej chcę podkreślić, że poszczególne przypadki występujące w państwach członkowskich nie zostały omówione. Podczas oceny rozmawialiśmy również o lekcjach, jakie można wyciągnąć z niedawnych zawirowań na rynku finansowym. Podkreślono, że chociaż mamy w sektorze finansowym rozsądne regulacyjne i nadzorcze ramy prawne, które zostały wzmocnione niedawno wprowadzonym prawodawstwem, np. wdrożeniem dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych oraz pracami nad dyrektywą Solvency II, musimy pozostać czujni, szczególnie w świetle szybkich i innowacyjnych zmian w obszarze produktów finansowych.

W związku z powyższym niedawny epizod zawirowań finansowych sprawił, że niektóre zagadnienia, które nadal widnieją w porządku obrad Rady stały się jeszcze pilniejsze, a także podkreślił konieczność znalezienia przez Unię Europejską, wraz z jej międzynarodowymi partnerami, sposobów zwiększających przejrzystość, poprawiających procesy ustalania wartości, kontynuujących wzmacnianie zarządzania ryzykiem oraz ulepszających funkcjonowanie rynku w odniesieniu do złożonych produktów finansowych.

W dniu 9 października Rada Ecofin zatwierdziła szczegółowy program prac, który miałby być zrealizowany do końca roku 2008 przez odpowiednie instytucje na szczeblu UE w ścisłej współpracy w najważniejszymi partnerami międzynarodowymi.

Podczas tego samego posiedzenia Rady Ecofin w październiku przyjęto też wnioski dotyczące wzmocnienia mechanizmów stabilności finansowej w Unii Europejskiej. Przedmiotowe wnioski są dostępne na stronie internetowej Rady i są namacalnymi rezultatami ponad rocznych przygotowań. W szczególności Rada przyjęła zbiór wspólnych zasad, aby kierować współpracą władz krajowych w obszarze stabilności finansowej.

Ponadto postanowiono rozszerzyć zakres Protokołu Ustaleń w sprawie Współpracy i Wymiany Informacji, podpisany w 2005 r. pomiędzy Organami Nadzoru Bankowego UE, bankami centralnymi i ministrami finansów, aby włączyć trzy nowe elementy: po pierwsze, wspólne zasady oficjalnie przyjęte podczas posiedzenia; po drugie, wspólne ramy analityczne dla oceny konsekwencji systemowych wynikających z potencjalnego kryzysu i po trzecie, wspólne praktyczne wytyczne dotyczące procedur, których należy przestrzegać w ewentualnych transgranicznych sytuacjach kryzysowych.

Program prac został zatem określony wraz z harmonogramem tych i innych działań mających wzmocnić skuteczność mechanizmów stabilności finansowej w Unii Europejskiej. Oczywiście cała ta praca ma chronić konsumentów i inwestorów, którzy są uzależnieni od prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych.

Na zakończenie pragnę podkreślić, że, zgodnie z moim rozumieniem, Rada wraz z Parlamentem Europejskim i Komisją, angażuje się w cel polegający na osiągnięciu efektywnych poziomów ostrożnego nadzoru i regulacji, by zapewnić stabilność finansową, światową konkurencyjność i ochronę konsumenta.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). − Dziękuję, panie urzędujący przewodniczący. Będę musiała przeanalizować pańską bardzo szczegółową odpowiedź, którą bardzo doceniam, gdyż jest to poważne zagadnienie.

Trzeba się zgodzić z tym, że zaufanie deponentów w Northern Rock zostało nadszarpnięte i że powstał efekt domina. Zaufanie ma kluczowe znaczenie dla stabilności systemu bankowego, jak usług transgranicznych i biznesu w sektorze usług finansowych.

Czy uważa pan, że działania, o których pan wspomniał wystarczą, aby odbudować to zaufanie?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Rada zawsze potrafi zaskoczyć posłów. Jak już powiedziałem, Rada Ecofin zwróciła się do grupy roboczej o dogłębne i szczegółowe przeanalizowanie sytuacji, jak i wszelkich nowych instrumentów i środków, które w przyszłości mogą się przyczynić do zapobiegania wpływowi podobnych sytuacji na europejskie rynki finansowe. Jest zatem wrażliwa na te problemy, gdyż zwróciła się do właściwych władz o przeprowadzenie szczegółowych prac. Zwróciła się do grupy roboczej o zaproponowanie środków, które być może należy przyjąć, aby zapobiec sytuacjom podobnym do tej, której byliśmy ostatnio świadkami. Będziemy musieli poczekać i sprawdzić, czy środki te okażą się skuteczne w praktyce czy też nie. Niemniej jednak Rada zostanie poinformowana o środkach, które być może będą musiały być podjęte, by zapobiec dotknięciu naszej gospodarki przez dalsze zawirowania finansowe w przyszłości.

Muszę wspomnieć, że ta sprawa była przedmiotem rozmów podczas nieformalnego spotkania przywódców państw i rządów, które odbyło się w ubiegłym tygodniu w Lizbonie. Podczas spotkania nasi przywódcy państw i rządów wyraźnie podkreślali następującą kwestię: po pierwsze, gospodarka europejska reprezentuje to co ekonomiści nazywają „solidnymi podstawami”, innymi słowy nasze gospodarki pozostają zdrowe, a po drugie, środki podjęte przez Ecofin i zaproponowane w tym obszarze są popierane.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 15 skierowane przez: Johana Van Hecke (H-0717/07)

Dotyczy: rosnącej liczby agencji europejskich

Obecnie istnieją 23 europejskie agencje mające swoje siedziby w licznych państwach i miastach UE. Ich działalność bądź funkcjonowanie nie podlega prawie żadnej kontroli. Ostatnią agencją, jaka powstała jest Agencja Praw Podstawowych, która ma swoją siedzibę w Wiedniu i zatrudnia 100 osób. Celem agencji jest monitorowanie ochrony praw człowieka w Unii Europejskiej, mimo że z tego zadania doskonale wywiązuje się Europejski Trybunał Praw Człowieka, a także Rada Europy, przy czym obie instytucje moją swoje siedziby w Strasburgu. Wszystkie te agencje wydają około 1 miliarda euro rocznie pieniędzy podatników. Niektórzy obserwatorzy są zdania, że prawie podczas każdego szczytu Rady Europejskiej powstaje nowa agencja.

Czy Rada zamierza powoływać kolejne nowe agencje? Czy w każdym przypadku konieczność utworzenia agencji jest szczegółowo analizowana? Czy Rada jest świadoma wpływu finansowego na budżet europejski? Czy Rada jest gotowa zamknąć pewne agencje, jeśli ich funkcjonowanie okaże się nieuzasadnione?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Van Hecke! Chciałbym powiedzieć, że pytania dotyczące tworzenia i zamykania agencji wspólnotowych powinno być skierowane do Komisji, która ma wyłączne prawo do podejmowania inicjatywy w tym zakresie. Organy legislacyjne, Parlament i Rada działają wyłącznie na podstawie wniosków skierowanych przez Komisję. Jeśli chodzi o Radę szanowni posłowie mogą być pewni, że potrzeba utworzenia nowej agencji jest w każdym przypadku dokładnie analizowana.

Jeśli chodzi o aspekt budżetowy agencji chciałbym odesłać szanownych posłów do Wspólnego Oświadczenia z dnia 18 kwietnia 2007, w którym wszystkie trzy instytucje przyjęły wspólny zbiór zasad dotyczących zarządzania budżetem obecnych i przyszłych agencji wspólnotowych.

  Johan Van Hecke (ALDE). − (NL) Panie przewodniczący! Dziękuję panu ministrowi za odpowiedź. Moje obawy, z powodu których złożyłem to pytanie, są dwojakie: po pierwsze, bardzo duża liczba agencji powstałych po każdej sesji Rady; 12 nowych agencji w ciągu pięciu lat i wzrost liczby pracowników pracujących w tych agencjach z 166 do 3 700. Druga część tego pytania jest następująca: czy Rada systematycznie ocenia konieczność utrzymywania tych agencji, gdy powód ich istnienia nie jest już ewidentny? Moje kolejne obawy dotyczą sposobu, w jaki Rada organizuje kontrolę wewnętrzną wydatków tych wszystkich agencji i jaką widzi w tym rolę Parlamentu?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie pośle Van Hecke! Jak już wspomniałem, wniosek dotyczący utworzenia agencji jest składany przez Komisję Europejską, a następnie, we współpracy z Komisją, Rada ocenia jego zasadność. Decyzje są podejmowane zgodnie z zasadami zapisanymi w Traktacie. Muszę powiedzieć, że jedna agencja znajduje się w Portugalii, a mianowicie Europejska Agencja Bezpieczeństwa na Morzu z siedzibą w Lizbonie i uważamy ją za zdecydowanie użyteczną.

W odniesieniu do szczególnego zarządzania agencjami, jak pan wie, mają one swoje własne mechanizmy nadzoru, które w moim odczuciu są dość rygorystyczne. Ponadto, jak już wspomniałem, instytucje ustanowiły zbiór wspólnych zasad, które mają bezpośrednie zastosowanie do zarządzania budżetem agencji wspólnotowych.

Moje osobiste doświadczenie mówi mi, że szczególną troskę przywiązuje się do rygorystycznego zarządzania i ścisłego wykorzystania funduszy udostępnionych tym agencjom. Takie jest moje osobiste doświadczenie, jeśli ma to jakiekolwiek znaczenie.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 16 skierowane przez: Billa Newtona Dunna (H-0719/07)

Dotyczy: awaryjnej sieci kontaktowej 24/7 w sprawie cyberprzestępczości

Otrzymałem od Stanów Zjednoczonych informację, że 10 państw członkowskich UE nie należy do awaryjnej sieci kontaktowej 24/7 w sprawie cyberprzestępczości. Są to Belgia, Cypr, Estonia, Grecja, Irlandia, Łotwa, Polska, Słowacja, Słowenia, a także Portugalia i obecna prezydencja Rady.

Jak dużą wagę przywiązuje Rada do zwalczania międzynarodowej cyberprzestępczości?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Panie przewodniczący, panie pośle Dunn! Rada nie została poinformowana o uczestnictwie państw członkowskich w sieci, którą zainicjowały państwa należące do G8 i państwa członkowskie Rady Europy. W konsekwencji Rada nie może ani tego potwierdzić, ani temu zaprzeczyć. Niemniej Rada uważa, że walka z cyberprzestępczością jest niezwykle ważna, czego dowodem jest przyjęcie decyzji ramowej 2005/222/JAI z 24 lutego 2005 r. w sprawie ataków na systemy informatyczne oraz fakt, iż Rada wspiera rychłą ratyfikację Konwencji Rady Europy o cyberprzestępczości z dnia 23 listopada 2001 r.

Ponadto podczas następnego posiedzenia Rady ds. Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, które planowane jest na listopad, przedstawione i omówione zostaną wnioski Rady dotyczące ogólnej polityki zwalczania cyberprzestępczości.

Co więcej, w Portugalii znajduje się krajowy centralny punkt kontaktowy dostępny przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, który jest odpowiedzialny za zwalczanie tego rodzaju przestępstw za pośrednictwem Interpolu i globalnej sieci operacyjnej.

  Bill Newton Dunn (ALDE). − Dziękuję za otwartą, szczerą i rzeczową odpowiedź, panie urzędujący przewodniczący! Czy podczas kolejnego posiedzenia Rady ds. Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, o którym pan wspomniał, poruszy pan to istotne zagadnienie, o którym wydaje się Rada nie ma pojęcia oraz fakt, że dziesięć państw członkowskich nie uczestniczy w tym przedsięwzięciu, co wydaje mi się zupełnie niezwykłe? Czy mógłby pan poruszyć przedmiotowy temat w Radzie?

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Odnotowałem pańskie pytanie i obawy. Decyzja o tym, czy przedmiotowe zagadnienie zostanie umieszczone w porządku dziennym i stanie się przedmiotem dyskusji, zostanie oczywiście podjęta później, ale przedstawię pańskie obawy w odniesieniu do tej sprawy.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 14 skierowane przez: Ildę Figueiredo (H-0723/07)

Dotyczy: zakazu odwiedzania kubańskich obywateli więzionych w Stanach Zjednoczonych

Na początku tego roku zwróciłam się do amerykańskiego rządu o pozwolenie na odwiedzenie kubańskich obywateli René Gonzáleza, Gerardo Hernándeza, Antonio Guerrero, Ramóna Labañino i Fernando Gonzáleza, którzy są bezprawnie przetrzymywani w amerykańskim więzieniu. Jednakże nie otrzymałam zgody, ponieważ nie znałam tych osób przed umieszczeniem ich w więzieniu.

Wydaje się, że we wrześniu tego roku żony dwóch więźniów otrzymały odmowę zgody na odwiedzenie swoich mężów, których nie widziały od dziewięciu lat z powodu systematycznych odmów.

Jakie Rada ma zdanie na temat tej sytuacji, w której nieposzanowane są prawa człowieka tych obywateli? Czy zamierza przedstawić swoje obawy władzom Stanów Zjednoczonych?

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − Panie przewodniczący, pani poseł Figueiredo! Jak zapewne pani poseł wie, decyzja danego kraju dotycząca udzielenia pozwolenia na wkroczenie na jego terytorium należy do kompetencji krajowych. W odniesieniu do konkretnego przypadku dotyczącego traktowania kubańskich więźniów i członków ich rodzin jest to dwustronna sprawa pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Kubą, gdyż na mocy konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, za ochronę praw i interesów obywateli danego kraju zagranicą odpowiedzialny jest właśnie ten kraj.

Rada nie jest zatem instytucją właściwą, aby wydać opinię w tej sprawie.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). − (PT) To prawda, ale prezydencja musi również uwzględnić następujący fakt: pięciu kubańskich obywateli jest od dziewięciu lat przetrzymywanych w amerykańskim więzieniu, odmówiono ich najbliższym, a w dwóch przypadkach ich żonom, ich odwiedzenia. Te ostatnie były już wcześniej w tym Parlamencie i są tutaj dzisiaj. Prawdą jest również to, że jestem posłem do tego Parlamentu i zwróciłam się o pozwolenie na odwiedzenie tych obywateli, ale otrzymałam odmowę. Teraz jestem posłem do tej Izby; moja prośba była prośbą nie tylko obywatelki, ale i przedstawicielki tego Parlamentu. Uważam, że Parlament Europejski oraz jego przewodniczący, a także prezydencja portugalska powinni zająć zdecydowane stanowisko w tej sprawie, pamiętając przy tym, że odmowa wydania pozwolenia na wizytę jednemu z posłów do tej Izby, w tym przypadku mojej osoby, jest naruszeniem praw człowieka i świadczy o braku szacunku dla tej Izby. Niemniej jednak w tę sprawę zaangażowani są też inni posłowie do tej Izby, dlatego zwracam się do pana przewodniczącego o poruszenie naszych obaw.

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Manuel Lobo Antunes. − (PT) Panie przewodniczący! Oczywiście odnotowałem spostrzeżenia i uwagi pani poseł Figueiredo, ale nie mam nic do dodania do mojej wcześniejszej odpowiedzi. Musi pani zrozumieć, że nie mogę przedstawić mojej osobistej opinii w tej sprawie.

  Przewodniczący. − Odpowiedzi na pytania pozostawione bez odpowiedzi z braku czasu zostaną udzielone na piśmie (patrz załącznik).

Tym samym tura pytań została zakończona.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 7.30 i wznowione o 9.00)

PRZEWODNICZY: MARTINE ROURE
Wiceprzewodnicząca