Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 13 listopada 2007 r. - Strasburg

8. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Helmuth Markov (A6-0413/2007)

  Andreas Mölzer (ITS), na piśmie. − (DE) Pomimo że Bułgaria i Rumunia zdołały przystąpić do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Bruksela jest najwidoczniej zdziwiona brakiem postępu w zakresie zwalczania przestępczości zorganizowanej i korupcji. Są to powszechne problemy, zakorzenione w wydarzeniach społeczno-politycznych w krajach postkomunistycznych. Ogół społeczeństwa jest podirytowany anonimowością i obojętnością kapitalizmu, dlatego ucieka się do znanych, wypróbowanych i sprawdzonych układów.

Jeszcze raz dowodzi to tego, że transformacja społeczna nie może być narzucona z zewnątrz: to, co Stany Zjednoczone starają się osiągnąć poprzez wojny agresji, a Unia Europejska kusząc perspektywą „przystąpienia”. Natomiast faktem jest, że to drugie traci swoją skuteczność, tracąc wszelką możliwość wywarcia wpływu jak tylko kraje wstąpią do „klubu”. I dlatego też Unia Europejska nie może powtórzyć tego błędu z Turcją.

- Sprawozdanie: Barbara Kudrycka (A6-0363/2007)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). - Panie Przewodniczący! Chciałbym się odnieść do sprawozdania pani profesor Kudryckiej w sprawie zawarcia umowy o ułatwieniach w wydawaniu wiz krótkoterminowych między Wspólnotą Europejską a Ukrainą. Ma to wyjątkowe znaczenie dla relacji polsko-ukraińskich, dla krajów, narodów, które łączą wielowiekowe więzy historii. Powinniśmy jak najszybciej podjąć niezbędne działania, aby wprowadzić znaczące ułatwienia wizowe dla naszych przyjaciół z Ukrainy, zwłaszcza dla ludzi młodych, studentów, naukowców oraz pracowników sezonowych.

W dłuższej perspektywie powinniśmy dążyć do wprowadzenia ruchu bezwizowego. Jest to szczególnie istotne dla stworzenia podwalin pod przyszłą integrację Ukrainy z Unią Europejską. Unia musi wspierać rozwój demokracji w tym kraju, pomagać w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego i ułatwiać kontakty między naszymi obywatelami.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przedmiotowa umowa między Wspólnotą Europejską a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz krótkoterminowych ma być podpisana równolegle z umową o readmisji, jako że są one „wzajemnie się warunkujące”.

Jak wskazano, umowy te stanowią część walki Unii Europejskiej z „nielegalną imigracją”, jak również jej instrumenty prawne. W sprawozdaniu wyraźnie akceptuje się „zalecenia, również w zakresie, w jakim odnoszą się one do zapewnienia przez Wspólnotę Europejską, a w szczególności przez Komisję Europejską, zaplecza technicznego i finansowego stanowiącego dla Ukrainy wsparcie umożliwiające zagwarantowanie wysokiego stopnia implementacji umowy o readmisji”. Jednakże pod tym względem jesteśmy krytyczni.

Pomimo tego, że umowa wprowadza ścisłe nieprzekraczalne terminy proceduralne, ustala preferencyjne opłaty wizowe, w tym całkowite zwolnienie z opłaty wizowej dla pewnych „kategorii osób” (?), oraz uwzględnia uproszczoną procedurę w wielu przypadkach, to jest to mało w porównaniu z tym, czego domaga się i potrzebuje tysiące ukraińskich obywateli.

Umknęło uwadze sprawozdawców to, że istnieje potrzeba skutecznego wdrożenia środków mających na celu ułatwienie wydawania wiz w szerszych częściach społeczeństwa ukraińskiego lub nawet niedyskryminacyjnego systemu zwolnień z obowiązku wizowego, takiego jaki Ukraina zapewnia obywatelom różnych krajów UE.

Dlatego głosowaliśmy odpowiednio.

- Sprawozdanie: Barbara Kudrycka (A6-0364/2007)

  Andreas Mölzer (ITS), na piśmie. − (DE) Unia zbyt długo podawała pomocną dłoń krajom na całym świecie, podczas gdy nie uzależniła tych pieniędzy od readmisji nielegalnych imigrantów. Spowodowało to nasilenie fali nielegalnych uchodźców ekonomicznych, przybywających tłumnie do krajów przeznaczenia bez edukacji i perspektyw na przyszłość. Równocześnie pojawiły się różne skandale związane z wizami, kiedy to niezliczona liczba osób przekroczyła granicę UE, podając się za turystów, aby zniknąć w sektorze niskopłacowym UE, pogarszając tym sposobem sytuację zatrudnienia na masową skalę. Najwyższy czas, aby regulacje readmisyjne stały się stałym elementem umów. Możliwości zniknięcia w anonimowości naszych konurbacji powinny być za wszelką cenę usunięte.

Rosnąca tendencja do tworzenia centrów wizowych – które są potem zamykane z powodu braku podań – powinna być traktowana z rezerwą. Taka praktyka nie może w żadnym przypadku prowadzić do sytuacji, gdy wizy są wydawane arbitralnie tylko po to, by uniknąć takiego zamknięcia.

- Sprawozdanie: Marian-Jean Marinescu (A6-0426/2007)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przedmiotowa umowa między Wspólnotą Europejską a Mołdową o ułatwieniach w wydawaniu wiz krótkoterminowych ma być podpisana równolegle z umową o readmisji, jako że są one „wzajemnie się warunkujące”, tak samo jak w przypadku umów z Rosją i Ukrainą.

Pomimo tego, że umowa wprowadza ścisłe, nieprzekraczalne terminy proceduralne, ustala preferencyjne opłaty wizowe, w tym całkowite zwolnienie z opłaty wizowej dla pewnych „kategorii osób” (?) (takich jak członkowie oficjalnych delegacji, biznesmeni, dziennikarze, uczestnicy wydarzeń naukowych, kulturalnych i sportowych, studenci, uczestnicy programów wymiany, bliscy krewni, przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, osoby przyjeżdżające z powodów zdrowotnych), oraz uwzględnia uproszczoną procedurę w wielu przypadkach, to jest to mało w porównaniu z tym, czego domaga się i potrzebuje tysiące obywateli mołdawskich. Istnieje potrzeba skutecznego wdrożenia środków mających na celu ułatwienie wydawania wiz w szerszych częściach społeczeństwa mołdawskiego lub nawet niedyskryminacyjnego systemu zwolnień z obowiązku wizowego, takiego jaki Mołdowa zapewnia obywatelom różnych krajów UE.

Ponadto umowy te mieszczą się w ramach polityk Wspólnoty dotyczących imigracji i „obszaru Schengen”, w tym instrumenty przetrzymywania danych biometrycznych.

Dlatego głosowaliśmy odpowiednio.

  Adrian Severin (PSE), na piśmie − (RO) Rumuńscy posłowie do Parlamentu Europejskiego, członkowie PSE, zagłosują przeciw albo wstrzymają się od głosu w sprawie Umowy między UE a Mołdową o wizach krótkoterminowych i Umowy o readmisji. Nie oznacza to sprzeciwu co do istoty tych dokumentów, ale wobec nieścisłych pojęć tam zawartych, a które były zapoczątkowane przez stalinowski reżim radziecki, aby uzasadnić pogląd, że istnieje język mołdawski, różniący się od języka rumuńskiego. Odniesienie do języka mołdawskiego pozostaje bez mocy prawnej dla danych posłów Parlamentu Europejskiego.

- Sprawozdanie: Henri Weber (A6-0390/2007)

  Ryszard Czarnecki (UEN). - Panie Przewodniczący! Zgłaszałem to już wcześniej. Wyjaśnienie dotyczące głosowania w sprawie sprawozdania pana Webera dotyczącego interaktywnej telewizji cyfrowej. Chciałem powiedzieć, że jest tam bardzo ważny fragment, mówiący o tym, że nie należy osłabiać, ale wzmacniać publiczne środki audiowizualne. Głosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ ostatnio kandydat na premiera mojego kraju stwierdził, że należy osłabiać telewizję publiczną. Cieszę się, że Parlament Europejski w tej kwestii mówi wyraźnie – trzeba wzmacniać telewizję publiczną i publiczne środki audiowizualne.

  Hélène Goudin (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Z całym należnym szacunkiem dla tematu, chcielibyśmy zwrócić uwagę na to, że Unia Europejska mogłaby się obyć bez tego sprawozdania. Ten Parlament Europejski powinien poświęcić się sprawom w mniejszym zakresie, a nie wypowiadać się na każdy temat pod słońcem.

Komisja Kultury i Edukacji Parlamentu Europejskiego powinna zostać zamknięta, ponieważ zajmuje się sprawami, które są poza obszarem współpracy w ramach UE. Komisja przeważnie opracowuje sprawozdania, w których proponuje się, aby Unia wkroczyła i uregulowała obszary szczegółowe, dla których Unia Europejska nie ma kompetencji.

Zgodnie z obecnymi ramami współpracy Unii Europejskiej państwa członkowskie ponoszą wyłączną odpowiedzialność za organizację edukacji. Sprawy dotyczące kultury są również w gestii państw członkowskich, a Unia jest obecnie zaangażowana w bardzo ograniczoną współpracę w zakresie różnych programów kulturalnych.

Z tych też powodów nie ma uzasadnienia dla istnienia Komisji Kultury i Edukacji Parlamentu Europejskiego.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem. Popieram wykorzystanie technologii interaktywnej telewizji cyfrowej, aby przyniosła korzyści obywatelom europejskim pod wieloma względami. W sprawozdaniu podkreśla się znaczenie przejścia z nadawania analogowego, co ma miejsce w Zjednoczonym Królestwie, ale kuleje w innych państwach członkowskich UE.

  Joseph Muscat (PSE), na piśmie. − (MT) Chciałbym skorzystać z możliwości, jaką daje mi ta debata, aby wyrazić moje rozczarowanie tym, jak rozwija się telewizja cyfrowa na Malcie.

Pewne podstawowe zasady powinny być respektowane.

Po pierwsze, maltańscy konsumenci powinni mieć prawo nadal oglądać nieodpłatnie stacje krajowe, które są darmowe.

W praktyce wszyscy dostawcy telewizji cyfrowej powinni nadawać te stacje nieodpłatnie. Ponadto każdy, kto nie zakupi odbiornika cyfrowego od tych firm, nadal powinien mieć prawo do odbierania sygnału z tych stacji.

Następna kwestia to interoperacyjność różnych platform w przypadku Malty, cyfrowych, naziemnych i kablowych. Brak interoperacyjności wpływa na zmniejszenie wyboru dla konsumentów, ponieważ gdy chcą oni skorzystać z usług innej firmy, muszą zainstalować inny odbiornik.

Mam nadzieję, że uaktualniona polityka kompetentnych do tego organów zajmie się tymi problemami.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Pan Poseł przedstawił bardzo ciekawe sprawozdanie na temat problematyki bardzo dziś aktualnej. Gdyż obecnym środowisku cyfrowym usługi, sieci i systemy przedsiębiorstw uległy znacznym przemianom, oferując konsumentom szeroki wybór, interoperacyjność stanowi dziś podstawowe pojęcie dla sieci telekomunikacyjnych i informatycznych.

Zgadzam się, że potrzeby użytkowników powinny mieć podstawowe znaczenie rozwoju rynku, zatem należy skoncentrować się na widzach i na umożliwieniu im dokonywania wyboru przy pełnej znajomości tematu, aby rzeczywiście byli oni w stanie skorzystać z całego potencjału nowych technologii.

Debata wokół interoperacyjności dotyczy przede wszystkim zwiększania wyboru pozostawionego konsumentom w dziedzinie interaktywnych usług telewizyjnych, ale wybór ten dotyczy raczej usług oferowanych przez operatorów, a nie urządzeń, tym bardziej, że może on przybierać różne formy, a abonenci mogą wybierać spośród różnych platform w zależności od dostępnych treści i usług.

Zgadzam się z posłem sprawozdawcą, że należy nadal promować otwarte standardy opracowane przez europejskie organizacje normalizacyjne w zakresie przejścia na technologie cyfrowe i interoperacyjności usług oraz dalej realizować tą inicjatywę poprzez propagowanie europejskich standardów telewizji cyfrowej w innych regionach świata.

- Sprawozdanie: Paulo Casaca (A6-0407/2007)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) Nie uważamy, aby poprawka Komisji Rybołówstwa wnosiła coś pozytywnego do wniosku Komisji Europejskiej, jest to raczej krok w tył. Nie możemy zaakceptować jakiegokolwiek ograniczania przejrzystości, a to sprawozdanie praktycznie to właśnie spowoduje.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Wniosek Komisji dotyczący nowego rozporządzenia Rady w sprawie gromadzenia danych w sektorze rybołówstwa ma na celu rozwinięcie długoterminowych programów pobierania próbek, dobrze zintegrowanych na poziomie regionalnym i zawierającym dane ekologiczne, ekonomiczne, dotyczące ochrony środowiska i społeczne. Nowelizacja rozporządzenia w zakresie gromadzenia danych ma być odpowiedzią na nowe wymagania wynikające z potrzeby skierowania się w stronę zarządzania rybołówstwem (nastawionym bardziej na floty i rejony połowu niż na zasoby rybne) oraz podejścia ekosystemowego do zarządzania rybołówstwem.

Ma to na celu zapewnienie podejścia, które bardziej odpowiadałoby różnym sytuacjom występującym w sektorze rybołówstwa, które wymagają wielu strategii by zwalczyć wspólny problem. Ma to również uczynić procesy bardziej przejrzystymi, gwarantując w ten sposób lepsze i bardziej korzystne przetwarzanie i wykorzystanie danych.

Przedmiotowe sprawozdanie Parlamentu zasługuje na moje poparcie.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Celem tego wniosku jest zamiana od roku 2008 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1543/2000, ustanawiającego ramy wspólnotowe w zakresie zbierania i zarządzania danymi niezbędnymi do prowadzenia wspólnej polityki rybołówstwa.

Należy podkreślić pewne różnice pomiędzy tym wnioskiem a obecnym rozporządzeniem, takie jak: uwzględnienie nowych rodzajów danych, zastosowanie podejścia bardziej skoncentrowanego na flotach i na rozróżnieniu pomiędzy różnymi regionami (rejony połowu) oraz przygotowanie trzyletnich programów krajowych.

Jeśli chodzi o inne aspekty, w tekście przyjętym dzisiaj wyjaśnione jest, do jakich danych Komisja będzie miała dostęp, położony jest nacisk na zapewnienie poufności tych danych i przewidziane są różne poziomy penalizacji w zależności od tego, jak poważne było niepodporządkowanie się nowemu rozporządzeniu przez państwa członkowskie, w tym uzależnienie udziału finansowego od programów krajowych opracowywanych przez państwa członkowskie. W tekście tym wzywa się również Komisję do jasnego zdefiniowania, co oznaczać ma „oficjalny wniosek o udostępnienie danych” i „niekompletny program krajowy”.

To państwa członkowskie powinny przyjąć środki – w oparciu o istnienie wiarygodnych i możliwie jak najbardziej kompletnych danych w celu prowadzenia badań naukowych w zakresie rybołówstwa – mające na celu zapewnienie odpowiedniego zarządzania morskimi zasobami biologicznymi. Ta kompetencja każdego państwa członkowskiego jest jednakże w sposób nie do zaakceptowania podana w wątpliwość poprzez traktat reformujący.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za wnioskiem Komisji w sprawie rozporządzenia dotyczącego ustanowienia wspólnotowych ram dla gromadzenia, zarządzania i wykorzystywania danych w sektorze rybołówstwa oraz wsparcia doradztwa naukowego w zakresie wspólnej polityki rybołówstwa. Jest to niekontrowersyjne sprawozdanie, dzięki któremu WPRyb. będzie z czasem lepiej wdrażana.

- Sprawozdanie: Georgios Papastamkos (A6-0355/2007)

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Słusznym jest, że niewielkie grupy nie mają nieproporcjonalnego oddziaływania w tym Parlamencie. Jakkolwiek szanuję prawo do zapewnienia różnorodności głosów w debacie, nie powinno to dotyczyć administracji Izby i innych spraw technicznych. Dlatego też cieszę się ze zmniejszenia reprezentacji niezrzeszonych w Konferencji Przewodniczących, gdzie do tej pory garstka posłów do PE miała większą reprezentację niż grupy polityczne liczące ponad 200 członków.

- Sprawozdanie: Karin Scheele (A6-0365/2007)

  Karin Scheele (PSE). - (DE) Panie przewodniczący! Powiedziałam to, co miałam do powiedzenia podczas wyjaśnień do głosowania, aby zaoszczędzić czas podczas głosowania. Jestem zadowolona, że Parlament przyjął to sprawozdanie przytłaczającą większością, również dlatego, iż wiem, że odbywały się żmudne i intensywne dyskusje w grupach roboczych Rady. Dzisiaj ślemy jasny przekaz z Izby Parlamentu.

Dzięki sprawozdaniu mamy możliwość pozyskania wysokiej jakości statystyk na temat zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Stanowić to będzie warunek wstępny dla wielu polityk, które będziemy wspierać w przyszłości.

  Romano Maria La Russa (UEN). - (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mówię to częściowo jako przyszły sprawozdawca komisji opiniodawczej strategii Wspólnoty w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Chciałbym wyjaśnić moje stanowisko, czyli zdecydowane opowiadanie się za proponowanym rozporządzeniem, ustanawiającym ramy prawne dla systematycznego opracowywania statystyki w tym obszarze. Chciałbym skorzystać z okazji i podkreślić potrzebę podjęcia wszelkich inicjatyw, które mogą dostarczyć nam jaśniejszego obrazu sytuacji w Europie i w różnych państwach członkowskich, dzięki czemu państwa będą mogły prowadzić polityki, które uznają za najbardziej odpowiednie.

Dlatego też potrzebne jest bardziej ogólnoeuropejskie podejście do wypadków pracy w Unii Europejskiej, prawdziwej plagi w niektórych państwach. Podejście to musi wychodzić poza obecną umowę dżentelmeńską i przewidywać systematyczne gromadzenie danych w regularnych, określonych z góry odstępach czasu. Musi ono również brać pod uwagę analizy i badania przeprowadzone przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy oraz przez Europejską Fundację na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy. Porównywalne dane, połączone z wymianą dobrej praktyki i rozpowszechnieniem wyników, mogą okazać się pożyteczne dla zachęcania państw do naśladowania tego, co dzieje się gdzie indziej.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Komisja jest odpowiedzialna za opracowywanie statystyk Wspólnoty poprzez koordynowanie niezbędnej harmonizacji informacji statystycznej, natomiast gromadzenie danych jest przeprowadzane przez państwa członkowskie na tematy takie jak: definicja zmiennych, podział, daty wdrożenia i częstotliwości itp. Płeć powinna również być wprowadzona jako podział, dzięki czemu uzyskamy informacje dotyczące możliwych różnic ze względu na płeć.

Co do bezpieczeństwa i higieny pracy, również powinno się wziąć pod uwagę analizy i badania Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy oraz Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy. Poza Europą powinno się dalej wzmacniać współpracę z Organizacją Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza z Międzynarodową Organizacją Pracy i Światową Organizacją Zdrowia.

Finansowanie uzupełniające będzie przewidziane na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy w ramach Wspólnotowego Programu na rzecz Zatrudnienia i Solidarności Społecznej (PROGRESS). W zasadzie powinno się włączyć wsparcie finansowe, aby wspomóc państwa członkowskie w rozwijaniu krajowych możliwości wdrażania ulepszeń i tworzenia nowych narzędzi do gromadzenia danych statystycznych.

  Jules Maaten (ALDE), na piśmie. − (NL) Choroby zakaźne, które stanowią zagrożenie dla Europy, takie jak: SARS i ptasia grypa, pokazują, że potrzebne jest podjęcie dalekosiężnych środków, aby zapobiec możliwej pandemii w Europie.

Jednostronne działanie państw członkowskich nie wystarczy, by odwrócić groźbę takich chorób. Potrzebny jest skoordynowany plan europejski, i w tym celu należy określić poziom ochrony w państwach członkowskich.

Dlatego też istotne jest, aby mieć porównywalne i aktualne dane na szczeblu Wspólnoty, dotyczące ochrony przeciw pandemii i szerzącym się chorobom. W szczególności powinniśmy wziąć pod uwagę ilość zapasu środków i szczepionek przeciwwirusowych w państwach członkowskich.

Byłbym szczęśliwszy, wiedząc, że już mamy zapasy środków i szczepionek przeciwwirusowych na szczeblu europejskim. Bez nowych uprawnień Komisja będzie zmuszona przyglądać się bezradnie w razie wystąpienia pandemii.

- Sprawozdanie: Romana Jordan Cizelj (A6-0376/2007)

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem przeciw sprawozdaniu pani poseł Jordan Cizelj w sprawie Agencji Dostaw Euratomu. Uważam, że Agencja powinna być niezależna od Euratomu, jako że role promowania energii jądrowej i kontrolowanie jej nie powinny być połączone.

Przemysł jądrowy nie jest rozwiązaniem dla potrzeb energetycznych Europy. Europa powinna starać się w jak największym stopniu wykorzystać potencjał energii odnawialnej i stopniowo wycofywać się z jądrowej.

- Sprawozdanie: Pál Schmitt (A6-0415/2007)

  Ryszard Czarnecki (UEN). - Panie Przewodniczący! Chciałbym wyjaśnić motyw mojego głosowania za tą bardzo ważną rezolucją. Otóż Parlament Europejski zabrał głos w sprawie, która często jest lekceważona. W poszczególnych krajach członkowskich Unii Europejskiej jest coraz mniej gimnastyki, jest coraz mniej poważnego stosunku do sportu, który odgrywa bardzo ważną rolę społeczną i kulturową. Stąd też głosowałem z pełną świadomością za tą rezolucją. Cieszę się, że Parlament w tej kwestii zajął takie stanowisko.

  Tomáš Zatloukal (PPE-DE). - (CS) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chętnie poparłem sprawozdanie w sprawie roli sportu i edukacji pana Schmitta, głównie dlatego, że sport i aktywność fizyczna mogą w sposób istotny przyczyniać się do zwalczania negatywnych tendencji zdrowotnych. Popieram również modernizację działań w obszarze wychowania fizycznego, zwłaszcza tych nakierowanych na ustanowienie równowagi pomiędzy aktywnością fizyczną i intelektualną w szkołach. Jestem za inwestowaniem w wysokiej jakości infrastrukturę sportową i podejmowaniem odpowiednich środków mających na celu umożliwienie dostępu do terenów sportowych i zajęć sportowych w szkołach dla wszystkich uczących się, w tym niepełnosprawnych. W ten sposób każdemu uczącemu się zapewnimy uczestniczenie w różnych dyscyplinach sportu. Następne pozytywne działania wymagają zwiększenia czasu poświęconego edukacji fizycznej w szkołach i zapewnienia prawnego uznania instytucji i organizacji, które przyczyniają się do lepszej integracji aktywności sportowej w szkołach i przedszkolach. Chciałbym podziękować panu Schmittowi za jego dobrze przemyślane sprawozdanie.

  Frank Vanhecke (ITS). - (NL) Panie przewodniczący! Wstrzymałem się od głosu w sprawie sprawozdania pana Schmitta dotyczącego sportu w edukacji. Odnośnie do protokołu: chciałbym powiedzieć na ten temat, że oczywiście nie jest tak, że jestem przeciwny sportowi w edukacji, tak jak nie jestem przeciwny oferowaniu przez szkoły takiej ilości wychowania fizycznego, ile to tylko możliwe: wręcz przeciwnie.

Nie musze chyba mówić, iż uważam, że nauczyciele wychowania fizycznego powinni być traktowani tak samo jak inni nauczyciele.

Wstrzymałem się od głosu, ponieważ myślę, że sport i edukacja, i na pewno wychowanie fizyczne w ogóle, powinny zdecydowanie pozostać w gestii samych państw członkowskich, a Europa nie musi mieć kontroli w każdym obszarze.

Niepokoi mnie również w tym sprawozdaniu to, że społeczeństwo wielokulturowe i tak zwane zagadnienie równości mężczyzn i kobiet są wywlekane na lewo, prawo i centrum, a to zbyt dużo, zważywszy na poprawność polityczną, którą przesiąknięte jest to sprawozdanie. Szewc niech pozostanie przy kopycie szewskim, a Unia Europejska niech trzyma się na litość boską swojego zakresu kompetencji.

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy Socjaldemokraci, zdecydowaliśmy wstrzymać się od głosu w głosowaniu końcowym (A6-0415/2007). Powodem jest to, że sprawozdanie obejmuje wiele ważnych aspektów wychowania fizycznego, ale jednocześnie spraw, które są i powinny pozostać problemami krajowymi.

Zdecydowaliśmy się zagłosować przeciw stwierdzeniom zawartym w ustępach 10, 24 i 47. Podzielamy pogląd, że wychowanie fizyczne jest ważne i że praca społeczna stanowi ważną część ruchu sportowego w Europie. Jednak to, czy mają być dwie, trzy czy cztery lekcje wychowania fizycznego na tydzień, nie powinno zależeć od Unii Europejskiej.

Oczywiście ważne jest to, aby zagadnienie równości mężczyzn i kobiet stało się zintegrowaną częścią programu, jak również to, że nauczyciele wychowania fizycznego powinni być wyszkoleni w tym temacie. Również podzielamy pogląd, że dobrym pomysłem jest koedukacja sportowa, ale to także nie jest sprawa Unii Europejskiej.

Chcielibyśmy jednak podkreślić, że podzielamy pogląd zawarty w sprawozdaniu, że sport jest ważny z wielu względów. Może istotnie przyczyniać się do przeciwdziałania negatywnych tendencji zdrowotnych, np. otyłości. Może też wnieść dodatkową wartość społeczną dla społeczeństwa generalnie poprzez jego naturę edukacyjną.

  Derek Roland Clark i Jeffrey Titford (IND/DEM), na piśmie. − UKIP pochwala większe inwestowanie i uczestnictwo w sporcie. Jednak nie możemy zaakceptować tego, że wychowanie fizyczne miałoby być obowiązkowe dla wszystkich i rodzicielski „opt-out” Zjednoczonego Królestwa miałby być zniesiony przez Unię Europejską, zważywszy że wiele grup ma zastrzeżenia religijne bądź kulturowe w stosunku do sportu oraz że niektóre niepełnosprawne dzieci mogą nie być fizycznie w stanie wziąć udziału w pewnych dyscyplinach sportowych, nawet jeśliby chciały. Obowiązkowe wychowanie fizyczne to zagadnienie dla dyrektorów i zarządów szkół, a nie dla Unii Europejskiej. W każdym razie Unia Europejska nie ma żadnych kompetencji, jeśli chodzi o sport. UKIP zgadza się z wyróżnieniem dla ciężkiej pracy wolontariuszy w sporcie, ale uważa, że duch przyjacielskiej rywalizacji oznacza, że musi się to odbyć na szczeblu krajowym, a nie europejskim.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Jak określono w sprawozdaniu, cała uwaga powinna być zwrócona na sport z powodu jego aspektów społecznych i kulturalnych oraz z powodu wartości społecznych i edukacyjnych, jakie ze sobą niesie, takie jak samodyscyplina, pokonywanie własnych ograniczeń, solidarność, zdrowa rywalizacja, szacunek dla przeciwników, integracja społeczna, przeciwstawienie się jakiejkolwiek formie dyskryminacji, duch współpracy i tolerancja.

W naszym wielokulturowym społeczeństwie sport może i powinien być integralną częścią formalnej i nieformalnej edukacji oraz że badania wykazały, iż regularna aktywność fizyczna poprawia samopoczucie psychiczne i fizyczne i ma jednocześnie korzystny wpływ na umiejętność uczenia się.

Dlatego też zgadzamy się z wezwaniem do państw członkowskich i kompetentnych organów, aby położyć większy nacisk na rozwój zdrowotny w szkolnych i przedszkolnych programach nauczania poprzez zachęcanie do określonej formy aktywności fizycznej odpowiedniej dla wieku oraz uświadamianie w ramach klubów i stowarzyszeń, aby zapewnić dzieciom rozpoczęcie aktywności fizycznej w jak najmłodszym wieku, z korzyścią dla ich rozwoju i zdrowia, i w związku z tym zagwarantować status wychowania fizycznego zgodnie z profilem instytucji i odpowiednim poziomem nauki.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Całym sercem udzielam poparcia sprawozdaniu pana Schmitta w sprawie roli sportu w edukacji. Zachęcenie naszych młodych ludzi do uczestnictwa w sporcie jest istotne w wielu obszarach; aktywność sportowa przynosi oczywiste korzyści zdrowotne, ale również przyczynia się do osiągania celów integracji społecznej, poczucia więzi społecznych oraz spójności narodowej i europejskiej.

Mój kraj, Szkocja, ma jedne z najgorszych raportów zdrowotnych w Europie. Jednak ostatnie sukcesy sportowe Szkotów, w tym sukces Glasgow, które będzie gospodarzem Igrzysk Brytyjskiej Wspólnoty Narodów, podziałało na wyobraźnię ludzi. Miejmy nadzieję, że te sukcesy podziałają pozytywnie i Szkocja straci miano „chorego człowieka” i stanie się przykładem w Europie, jak sport można wykorzystać maksymalnie z korzyścią dla społeczeństwa.

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. − Poparłam to sprawozdanie, ponieważ porusza ono sprawę niezmiernie ważną dla zdrowia, a w konsekwencji i życia pokolenia młodych Europejczyków.

Marginalizacja zajęć z wychowania fizycznego w szkolnym planie zajęć powoduje, że czas przeznaczony na wf w szkołach państw UE systematycznie się kurczy. Szkolne obiekty i urządzenia sportowe są finansowane w sposób dalece niewystarczający, a sprzęt - niezbędny do prowadzenia zajęć z wychowania fizycznego - nie jest w najlepszym stanie. Jeśli do tego dodamy zastrzeżenia, co do jakości kształcenia nauczycieli wf, to otrzymamy obraz, który nie napawa otuchą. Dlatego należy poprzeć inicjatywę Parlamentu Europejskiego zmierzającą do zmiany istniejącej sytuacji.

Oczekuję, że jej pozytywne skutki odczujemy już po kilku latach. Więcej sportu w szkole to nie tylko oczekiwanie na lepsze wyniki na zawodach i przyszłych olimpiadach, ale przede wszystkim pewność, że pokolenie młodych Europejczyków będzie zdecydowanie zdrowsze, sprawniejsze oraz pozbawione tak powszechnej już dzisiaj nadwagi. Mówię o tym z pełną świadomością, ponieważ właśnie w moim kraju, w Polsce, tempo wzrostu nadwagi i otyłości wśród dzieci i młodzieży jest wyjątkowo szybkie. Chcę wierzyć, że zwrócenie przez Parlament Europejski uwagi na ułomności europejskiego systemu edukacyjnego w tym zakresie oraz wskazanie na środki zaradcze powinno mieć dalekosiężne, pozytywne skutki.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem z własnej inicjatywy, zachęcającym wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej do wymagania, aby wychowanie fizyczne obejmowało wszystkie dzieci w wieku szkolnym. Zachęcanie do aktywności fizycznej młodych ludzi pomoże rozwiązać problem otyłości i ogólnego braku sprawności fizycznej, jak również dodatkowe problemy zdrowotne, jakie pojawiają się z czasem na skutek konsekwencji braku ruchu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Rola sportu w edukacji jest ważnym zagadnieniem pod wieloma względami. Możemy przytoczyć przykład otyłości, która występuje coraz częściej w całej Europie, zwłaszcza u młodych ludzi. Jest to fakt alarmujący i źródło olbrzymich obaw związanych ze zdrowiem publicznym, którego efekty będą odczuwane przez całe życie tych ludzi. Nie możemy zapomnieć zwłaszcza o tym, że ci ludzie będą mieli problemy przez całe życie, co będzie miało znaczny wpływ społeczny i ekonomiczny na organizację i przyszłość naszych społeczeństw.

Następną ważną kwestią jest to, że czas przydzielony na wychowanie fizyczne w całej Unii Europejskiej został stopniowo ograniczony. Jest zatem oczywiste, że wzrost braku aktywności fizycznej doprowadził do najbardziej alarmujących danych, tzn. że w całej UE27, nadwaga występuje prawie u jednej czwartej dzieci.

Głosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem, które zapewni, że będą podjęte pozytywne środki do promowania zdrowia wśród nowych pokoleń.

  Frédérique Ries (ALDE), na piśmie. – (FR) Na pewno potrzeba zachęcenia młodzieży europejskiej do uprawiania dyscyplin sportowych nigdy nie była tak istotna jak jest dzisiaj.

Przyczyna jest prosta: z uwagi na siedzący tryb życia, na który narażone są nasze dzieci, musimy przedstawić alternatywę dla podjadania i konsoli gier, i musimy to zrobić szybko.

Dlatego właśnie w pełni zgadzam się z przesłaniem zawartym w sprawozdaniu z własnej inicjatywy pana Schmitta wzywającym do wprowadzenia więcej obowiązkowego wychowania fizycznego, począwszy od poziomu szkoły podstawowej. To przesłanie trafia w samo sedno, jak podwójna dawka przypominająca.

Podwójna - ponieważ szkoła jest naturalnym miejscem do wpajania najmłodszym członkom naszego społeczeństwa ważnych wartości społecznych, takich jak uczciwość, solidarność, duch współpracy, tolerancja i zasady fair play. Są to wartości, które muszą być wprowadzone w kręgu rodzinnym, ponieważ jest to niezwykle istotne.

Po drugie, z uwagi na podwójne zagrożenie, przed którym stajemy, tj. problem zdrowia publicznego spowodowanego przez powszechne występowanie otyłości wśród młodych ludzi i problem społeczny, czego przykładem jest system edukacji oparty o wybór indywidualny, Unia Europejska i dwadzieścia siedem państw członkowskich musi zareagować i zastanowić się jeszcze raz nad związkiem pomiędzy sportem a edukacją.

Jeszcze daleko nam do wygrania tej bitwy: teraz przeciętne dziecko ogląda dwie godziny telewizji dziennie, to dużo więcej niż 109 minut na tydzień, które szkoły przeznaczają na lekcje wychowania fizycznego.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Jest wiele pozytywnych celów w sprawozdaniu, takich jak działanie na rzecz zdrowia publicznego i przeciw dyskryminacji, dostępność dla niepełnosprawnych, ale mimo tego jest tam zbyt dużo wymagania i wzywania do szczegółowych rozporządzeń, które nie powinny być wydawane na szczeblu UE. Dlatego też wstrzymuję się od głosu w głosowaniu końcowym.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Niewielu kwestionuje znaczenie zapewnienia dzieciom wychowania fizycznego w szkole. Wygląda na to, że negatywna tendencja niezdrowego trybu życia wśród młodych ludzi rośnie z roku na rok. Sprawozdanie pana Schmitta dotyka zatem kwestii pilnej i ważnej. Problem ze sprawozdaniem, zwłaszcza jeśli chodzi o ustępy głosowane pojedynczo, jest taki, że pan poseł Schmitt poszedł za daleko. Niezrozumiałym jest, dlaczego właśnie Unia Europejska miałaby szczegółowo regulować liczbę godzin wychowania fizycznego w szkołach, zarówno w szkołach podstawowych, jak i również szkołach ponadpodstawowych. Również nie widzę powodu, dla którego Bruksela miałaby szczegółowo zarządzać wychowaniem fizycznym, wymagając grup koedukacyjnych i specjalnego wychowania seksualnego. Ostatni ustęp, który ma na celu ustanowić specjalny system wyróżnień dla różnego rodzaju pracy społecznej, wygląda wyjątkowo osobliwie, nie dlatego, że oddani Europejczycy nie zasługują na uznanie, ale dlatego, że nie wiadomo, jak miałoby to być zorganizowane, zarządzane i finansowane.

Bez wątpliwości cel sprawozdania jest dobry. Jednakże obecne opracowanie dyskusyjne. Dlatego też głosowałem przeciw.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Jako były nauczyciel wychowania fizycznego, będę popierał sprawozdanie pana Schmitta, ponieważ dotyczy ono nie tylko potrzeby zapewnienia wychowania fizycznego w szkołach, ale również tego, że państwa członkowskie muszą zapewnić odpowiednie szkolenie dla nauczycieli wychowania fizycznego.

Zbyt często jest tak, że lekcja wychowania fizycznego, zwłaszcza na poziomie szkoły podstawowej, nie jest przeprowadzana przez specjalistę od wychowania fizycznego, na sali, która funkcjonuje jako stołówka bądź sala teatralna, zwłaszcza w czasie świątecznym.

Jeśli naprawdę chcemy walczyć z otyłością dzieci, jeśli naprawdę chcemy wpłynąć na poprawę zdrowia dzieci i jeśli naprawdę chcemy oderwać dzieci od gier wideo i zmobilizować je do uprawiania sportu, musimy zadbać o lepszą infrastrukturę dla wychowania fizycznego we wszystkich szkołach i zapewnić, że nauczyciele będą mieć specjalistyczną wiedzę, aby nauczać ten przedmiot. Zbyt długo już wychowanie fizyczne było drugorzędnym przedmiotem, zwłaszcza w szkołach podstawowych, a lekcje często odwoływane przy pojawiającej się pierwszej kropelce deszczu. Doprowadziło to do powstania najmniej sprawnego fizycznie pokolenia dzieci. Edukacja zdrowotna i wychowanie fizyczne są tak samo ważne jak matematyka i nauki ścisłe, chociaż trudno to zrozumieć, obserwując wiele naszych szkół.

- Sprawozdanie: Vittorio Prodi (A6-0411/2007)

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Po namyśle i poważnych wątpliwościach co do słowa „w pełni” w ustępie 8, głosowałam za ustępami 8 i 10 sprawozdania pana Prodi, ponieważ właściwie uważam, że potrzebna jest unijna dyrektywa ramowa w dziedzinie ochrony gleby, aby wypełnić luki. Taki wniosek musi być „zgodny z zasadami lepszego stanowienia prawa”, w pełni respektując zasadę pomocniczości; tak więc jutro poprę propozycję pani poseł Gutiérrez-Cortines w sprawie proporcjonalnej dyrektywy unijnej, przywracającej pomocniczość, usuwającej powielanie zobowiązań, która stanowi ogólnie lepszą równowagę niż propozycja Komisji w sprawie ochrony gleby.

Z 300 rodzajami gleby w Europie, tylko 9 państwami członkowskimi z gotowym prawem krajowym i z problemem zmiany klimatu przed nami, bezstronne podejście Unii Europejskiej stanowi wartość dodaną w zajmowaniu się międzynarodowymi wyzwaniami spowodowanymi wycinaniem lasów i pogorszeniem się jakości wody, poważną erozją gleby, powodziami, osunięciem się ziemi oraz zapewnieniu produkcji bezpiecznej żywności.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Dobrze wiadomo, że gleba ma zasadniczą funkcję społeczną, ponieważ jest niezbędna do produkcji żywności i innych upraw oraz do magazynowania i transformacji energii i minerałów, funkcjonuje jako naturalny filtr dla wody gruntowej, głównego źródła wody pitnej, jest siedliskiem dla wielu organizmów żyjących w glebie i na powierzchni, jest platformą dla działalności człowieka oraz ważnym elementem krajobrazu i dziedzictwa kulturowego. Jest dlatego kluczowym składnikiem środowiska.

Istnieje już kilka polityk wspólnotowych, mających na celu ochronę tych podstawowych funkcji, natomiast nie samej gleby. Jak pokazuje ocena Komisji, degradacja gleb się zwiększa, narastają obawy dotyczące ochrony gleby, powiązane z obawami o zmianę klimatu, zabezpieczenie wystarczającej ilości czystej wody, ochronę bioróżnorodności oraz walkę z pustynnieniem i wylesianiem. Więcej prawodawstwa wspólnotowego specjalnie nakierowanego na ochronę samej gleby powinno poskutkować wymianą informacji i koordynacją pomiędzy państwami członkowskimi, bez dodatkowego obciążenia administracyjnego bądź podawania w wątpliwość produkcji rolnej i społecznej funkcji gleby.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Uważam, że ocena Komisji jest ważna, i zgadzam się co do strategii zaproponowanej w celu ochrony gleby, nieodnawialnego zasobu, który jest niezbędny dla działalności człowieka i przetrwania ekosystemów.

Popieram sprawozdanie pana posła Prodiego i uważam, że propozycje tam zawarte dotyczące lepszego zdefiniowania związku gleby z zagadnieniami połączonymi z bioróżnorodnością, pustynnieniem i zmianą klimatu są szczególnie istotne.

  Marian Harkin (ALDE), na piśmie. − Poprawka 10: Dyrektywa ramowa nie jest proporcjonalna i nie uwzględnia poszanowania zasady pomocniczości. Otwarta metoda koordynacji jest w tym przypadku lepszym mechanizmem niż dyrektywa ramowa. Problemy gleby są prawie zawsze lokalne albo regionalne.

Poprawka 8: Nie uważam, że unijna dyrektywa ramowa jest w pełni uzasadniona. Sądzę, że ochrona gleby powinna pozostać w ramach kompetencji państw członkowskich.

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wniosek Komisji w sprawie ochrony gleby jest ogólnikowy i niejasny. Nie ma żadnego postanowienia w sprawie finansowania wspólnotowego ani podstawowych, niezbędnych projektów w sprawie ochrony i wymiany zdegradowanych gleb.

Zwłaszcza dla państw basenu Morza Śródziemnego i Grecji problemy te są bardzo dotkliwe, z powodu ciepłego, suchego klimatu, rzeźby terenu, silnych wiatrów itp., co przyczynia się do pustynnienia i erozji gleby.

Ponadto linie brzegowe, które są długie w stosunku do całkowitej powierzchni tych krajów, sprzyjają zasalaniu i reorganizacji zagospodarowania terenów pod osiedla mieszkaniowe. Brak map gleb i map tematycznych skutkuje nadmiernym zastosowaniem chemikaliów rolniczych. W praktyce nie można również wspierać płodozmianu z powodu nieprzemyślanego ustalania cen w ramach wspólnej polityki rolnej i systemu dotacji dla płodów rolnych.

Ponadto brak jakiegokolwiek ministerstwa krajowego, które by rejestrowało, zapobiegało i odnawiało gleby patogeniczne itp. pogarsza jeszcze sytuację.

Wydaje się, że propozycja Komisji nie zawiera rozwiązania, w jaki sposób należy zająć się tymi problemami, wiele z nich już dawno powinno być rozwiązanych. Jeśli chodzi o argumentację, że różnorodność gleb jest duża (320), problem ten mógłby być rozwiązany, jeśli proponowane środki byłyby opracowane na podstawie patogenów gleby, którym miałoby się zapobiegać lub naprawić, a nie na podstawie poszczególnych rodzajów gleb.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem w pierwszym czytaniu w sprawie planów ochrony gleby. Jestem za tym, że potrzebna jest ochrona gleby, ale mam nadzieję jeszcze się przekonać, że dyrektywa jest właściwym podejściem, czy może mniej normatywne podejście byłoby bardziej odpowiednie.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za przedmiotowym sprawozdaniem, ale przeciw ustępom 8 i 10, jako że nie zgadzam się z tym, że jest potrzebne dodatkowe prawodawstwo w zakresie ochrony gleby.

Istnieje już wiele gotowych instrumentów prawnych służących zapewnieniu maksymalnej ochrony gleby i dopóki te akty prawne są w pełni wdrażane, a rezultaty analizowane, nie uważam, aby kolejne akty legislacyjne w tym obszarze były niezbędne bądź wskazane.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Ochrona środowiska jest ważnym politycznie zagadnieniem w Europie, które szybko rozwinęło się w ostatnich latach; badania w tym zakresie są nadal priorytetem dla Unii. Jednakże nie może być mowy o ochronie środowiska w Europie bez ochrony gleby, która jest narażona na różne procesy degradacyjne. Dlatego też uwzględnienie·potrzeby określonych środków ochronnych w tym obszarze w nowym europejskim programie ramowym jest w pełni zasadne.

Zdajemy sobie sprawę z tego, że gleba znajduje się głównie w rękach prywatnych, ale również zdajemy sobie sprawę z tego, że gleba jest zasobem naturalnym w interesie publicznym, i dlatego też musi być chroniona z pożytkiem dla przyszłych pokoleń.

Jako że ochrona gleby jest blisko związana z głównymi wyzwaniami międzynarodowymi dotyczącymi ochrony środowiska, należy rozważyć prawodawstwo wspólnotowe specjalnie przeznaczone do ochrony samej gleby, które wspierałoby wymianę informacji i koordynację dobrych praktyk wśród państw członkowskich. Wydaje się, że włączenie kwestii ochrony gleby w przyszłej strategii dotyczącej klimatu wynika z tego, że potrzebna jest większa wiedza na temat roli tego zasobu w łagodzeniu i adaptacji do zmiany klimatu.

  Luca Romagnoli (ITS), na piśmie. − (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym wyrazić swoje poparcie dla sprawozdania pana Prodiego. Europa rzeczywiście potrzebuje wspólnej strategii w sprawie ochrony gleby. Degradacja gleby występuje w całej Europie, zważywszy że obecne prawodawstwo jest niewystarczające do zwalczania takich zjawisk, jak erozja, utrata materii organicznej, zagęszczenie gleby, zasolenie, osunięcia ziemi i zanieczyszczenie.

Plan działania i środki powinny być opracowane na szczeblu europejskim, oczywiście z uwzględnieniem warunków krajowych oraz w ramach zasady pomocniczości i współpracy z państwami członkowskimi.

Jest to przede wszystkim istotne ze względu na identyfikowanie obszarów ryzyka i sporządzanie pakietu środków. Ponadto bardzo istotne jest, aby wszystkie 27 państw członkowskich dysponowało choćby najmniejszym ustawodawstwem w tym zakresie i aby prowadzone były kampanie edukacyjne, uświadamiające obywateli.

  Bogusław Sonik (PPE-DE), na piśmie. − Kompleksowa ochrona gleby jest jednym z głównych wyzwań nie tylko z zakresu ochrony środowiska w skali międzynarodowej, ale ma także ogromny wpływ na gospodarkę państw członkowskich.

Wyrażam zaniepokojenie z powodu skutków naturalnej degradacji gleby oraz degradacji spowodowanej działaniem czynników antropogenicznych. Degradacja gleb jest głównie skutkiem niewłaściwie prowadzonej działalności człowieka w zakresie gospodarki rolnej i leśnej, a także przemysłu, turystyki i urbanizacji.

W tym miejscu chciałbym zaznaczyć, iż wypełnienie zapisów dyrektywy umożliwi włączenie do obiegu gospodarczego terenów zdegradowanych, zabezpieczając jednocześnie tereny zielone przed wykorzystywaniem na cele przemysłowe i handlowe. Dyrektywa ta pozwoli również na klasyfikację gleb pod względem ich oceny w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, ze szczególnym uwzględnieniem produkcji żywności o wysokiej jakości.

Chciałbym podkreślić konieczność opracowania europejskiej strategii służącej rozpoznaniu i rozwiązaniu problemów związanych z degradacją gleby. Znaczna różnorodność rodzajów gleb sprawia, że niezależnie od krajowych działań konieczna jest strategia europejska, której podstawę stanowiłyby prewencja, rozwijanie świadomości społeczeństwa z ukierunkowaniem na potrzebę ochrony gleb oraz określanie obszarów ryzyka, w celu rozwiązania tego problemu na płaszczyźnie europejskiej.

Zaznaczyć należy, że niezbędne jest wyraźne odgraniczenie tej dyrektywy od innych europejskich norm dotyczących ochrony gleby, aby uniknąć powielania przepisów.

Ponieważ obecne prawodawstwo wspólnotowe nie wydaje się zapobiegać degradacji gleby, a ochrona gleby jest ściśle powiązana z głównymi międzynarodowymi wyzwaniami w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego uważam, że istnieje niewątpliwa potrzeba opracowania prawodawstwa wspólnotowego mającego na celu ochronę gleby jako takiej.

  Glenis Willmott (PSE), na piśmie − EPLP głosowała przeciw ustępom 8 i 10 sprawozdania pana posła Prodiego w sprawie strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby, ponieważ nie została udowodniona potrzeba opracowania dyrektywy ramowej w dziedzinie ochrony gleby. W obecnej formie środki proponowane w tych ustępach byłyby nieproporcjonalne z powodu braku odpowiedniej elastyczności lub poziomu pomocniczości.

- Sprawozdanie: Peter Liese (A6-0402/2007)

  Hans-Peter Mayer (PPE-DE). - (DE) Panie przewodniczący! Uwzględnienie działalności lotniczej w systemie handlu uprawnieniami do emisji jest moim zdaniem krokiem w kierunku spełnienia warunków protokołu z Kioto; to się zgadza.

Jednakże niech mi będzie wolno przypomnieć, co ostatnio powiedział pan Sarkozy. Powiedział on, że Europa musi wymagać wzajemności, a tego nie ma albo jest stanowczo za mało. Handel uprawnieniami do emisji powinien rozpocząć się najwcześniej w 2012 roku. Tak jak w przypadku małych samochodów, muszą być wprowadzone wyjątki dla małych samolotów poniżej 20 ton w celu uniknięcia nieproporcjonalności. Jumbo jet to nie to samo, co Cessna!

W wielu punktach sprawozdania Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego posunięto się za daleko i nie pozostawiono przedsiębiorstwom europejskim miejsca do manewru ani czasu na wdrożenie środków. Jest tutaj duży rozdźwięk. Przypominając jeszcze raz słowa francuskiego prezydenta: musimy dobrze przemyśleć, w jaki sposób zorganizujemy przedmiotowy system handlu uprawnieniami do emisji.

  Lasse Lehtinen (PSE). - (FI) Panie przewodniczący! Głosowałem za poprawkami 77, 81 i 82 w sprawozdaniu pana posła Liese'ego w celu zapewnienia liniom lotniczym obsługujących regiony peryferyjne możliwości uczciwej konkurencji z firmami Europy centralnej. Niestety, większość jednak myślała inaczej.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). - (CS) Panie przewodniczący! Parlament zadecydował, poza zakresem protokołu z Kioto, aby uwzględnić działalność lotniczą w systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Chociaż udział lotnictwa w całkowitej emisji gazu cieplarnianego to tylko 3%, w ciągu 15 lat emisje w sektorze lotnictwa podwoiły się. Dzisiaj Europa potwierdziła raz jeszcze swoją wiodącą rolę w zwalczaniu zmian klimatu. Jednakże musimy zachować równowagę. Zamiast rozdania ich nieodpłatnie, lepszym wyjściem będzie rozdzielanie pewnej części uprawnień w drodze licytacji, co pobudzi rozwój młodych spółek. Dochód z licytacji powinien być wykorzystany wyłącznie w celu rozwijania technologii do zredukowania emisji CO2 w sektorze lotnictwa.

Dobrze wiadomo, że inną strategią na redukowanie emisji jest zintegrowane zarządzanie rozkładami lotów. Opowiadam się stanowczo za pojedynczym terminem dla rozpoczęcia lotów międzykontynentalnych i wewnętrznych. Komisja musi przekonać kraje trzecie do przyłączenia się do końca 2011 roku. Uważam to za warunek niezbędny dla zapewnienia uczciwej konkurencji dla wszystkich europejskich linii lotniczych bez względu na adres przedsiębiorstwa. Zredukowanie globalnego ocieplenia o dwa stopnie do roku 2020 wymaga przede wszystkim przekonania do tej inicjatywy reszty świata. Międzynarodowa konferencja w Bali wkrótce pokaże, jak skuteczni jesteśmy pod tym względem.

  Christoph Konrad (PPE-DE). - (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Nasuwa się wiele wątpliwości co do celu sprawozdania, czyli uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu uprawnieniami do emisji. Bez wątpienia mamy jasne oznaki tego, że nie jest to szczególnie udany system, i mimo tego, że Komisja posiada dane świadczące o tym stanie, mamy uwzględnić w tym systemie również lotnictwo. To jest moje główne zastrzeżenie, przez które nie zagłosowałem za sprawozdaniem.

Poprzez uwzględnienie lotnictwa europejskiego w przedmiotowym systemie traktujemy to rozwiązanie jako odrębne zagadnienie. Jednak na tym etapie można mówić o zagrożeniu dla konkurencyjności europejskich linii lotniczych, a przez to także konkurencyjności europejskich lotnisk. Moim zdaniem nie można tego zaakceptować i musimy zrobić, co w naszej mocy, aby znaleźć rozwiązania globalne, które obejmowałyby również inne linie lotnicze i lotniska. Jest to jedyny sposób, aby osiągnąć rozwiązanie nie tylko dobre dla środowiska, ale również dla konkurencji w Unii Europejskiej.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE). - (FI) Panie przewodniczący! Chciałabym podziękować mojemu koledze, panu posłowi Liese za jego doskonały poziom współpracy. Jedna z kwestii, dla której szukaliśmy kompromisu, wiązała się z przeznaczeniem dochodu z licytacji. Moim zdaniem powinien on być w całości przeznaczony na ruch lotniczy, ale jestem wdzięczna, że moje poglądy chociaż częściowo były wzięte pod uwagę.

Zacznę od tego, że lotnictwo jest również niezbędne z punktu widzenia ochrony środowiska, ponieważ na przykład w badaniu MIPS-u korzyści są wyraźnie widoczne. Następną podstawową kwestią jest to, że celem ostatecznym musi być osiągnięcie bezemisyjnego ruchu lotniczego. Dlatego właśnie tak bardzo popieram przekazanie dochodu na badania i rozwój w dziedzinie lotnictwa. Jeśli naprawdę uznajemy wzrost emisji ruchu lotniczego za problem, musimy wykorzystać wszystkie nasze możliwości, aby zapewnić, że pieniądze przeznaczone na badania idą na rozwój bezemisyjnego ruchu lotniczego. Mam nadzieję, że w przyszłości Rada weźmie to pod uwagę. Chciałabym również powiedzieć, że to, co powiedział pan poseł Lehtinen, również zgadza się z moimi odczuciami.

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy Socjaldemokraci, zdecydowaliśmy się poprzeć sprawozdanie Parlamentu, ponieważ stanowi ono pierwszy krok do zmniejszenia wpływu lotnictwa na klimat. Jednakże szkoda, że większość posłów w Parlamencie opowiada się za wysokimi limitami emisji i nieznaczną liczbą licytacji uprawnień do emisji. Ponadto wdrażanie zostało opóźnione o rok w porównaniu z tym, co zdecydowała Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego Parlamentu.

Wolelibyśmy, aby lotnictwo z czasem uzyskało całkowicie oddzielny system handlu uprawnieniami do emisji.

  Liam Aylward, Brian Crowley i Seán Ó Neachtain (UEN), na piśmie. − System handlu uprawnieniami do emisji to najskuteczniejszy sposób radzenia sobie z emisjami, które wywołują zmiany klimatu i ułatwienia Unii Europejskiej osiągnięcia planowanego poziomu 20-30% do roku 2020.

Głosowaliśmy dzisiaj za uwzględnieniem regionów peryferyjnych w przedmiotowej dyrektywie i za skreśleniem propozycji Komisji, pozwalającej danej linii lotniczej na domaganie się nieodpłatnej wymiany uprawnień dla lotnictwa na przydziały ujęte w protokole z Kioto!

Głosowaliśmy za tym, aby obniżyć pułap uprawnień, który będzie faktycznym rezultatem końcowym negocjacji w następnych tygodniach, około 85-90% w stosunku do emisji w latach 2004-2006.

Głosowaliśmy za rewizją sprzedaży w drodze licytacji, jeśli rewizja jest podjęta w związku z innymi sektorami. Mimo że nie głosowaliśmy dzisiaj za sprzedażą w drodze licytacji, można wziąć pod uwagę taką sprzedaż we wszystkich sektorach, ponieważ zmniejszyłoby to możliwość niespodziewanego zysku oraz pomogłoby zwiększyć konkurencyjność i innowacyjność.

Najważniejsze jest to, że przemysł radzi sobie z ograniczaniem emisji w sposób nowatorski, nie obciążając całkowicie konsumenta korzystającego z usług linii lotniczych.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za sprawozdaniem pana posła Liese'ego w sprawie wniosku dotyczącego zmiany dyrektywy 2003/87/WE w sprawie uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, ponieważ uważam, że uwzględnienie sektora lotnictwa w przedmiotowym systemie ma podstawowe znaczenie dla złagodzenia skutków zmiany klimatu.

Wpływ lotnictwa na zmianę klimatu jest znaczny oraz szybko wzrasta, dlatego też przedmiotowy wniosek dotyczący dyrektywy stanowi ważny krok do osiągnięcia ambitnych celów Unii Europejskiej w zakresie obniżenia poziomu emisji gazów cieplarnianych. Jednocześnie ważną sprawą jest przyjęcie środków, dzięki czemu w przedmiotowej dyrektywie uwzględniona będzie sytuacja najbardziej peryferyjnych regionów, tak aby zapobiec zbyt dużemu wpływowi społecznemu i ekonomicznemu systemu handlu przydziałami emisji na te regiony. Dlatego też żałuję, że poprawki 98=100/rev i 97=99/rev nie zostały przyjęte.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Mamy poważne wątpliwości co do ogólnej zawartości wniosków przyjętych w przedmiotowej rezolucji Parlamentu Europejskiego, dlatego też głosowaliśmy przeciw.

Po pierwsze, nie zgadzamy się co do handlu uprawnieniami do emisji, ponieważ zawsze chroni on tych, którzy mają więcej pieniędzy na zakup uprawnień do emisji i nie rozwiązuje problemu nadmiaru emisji CO2.

Po drugie, nie uwzględniono sytuacji tych krajów i regionów, gdzie usługi lotnicze mają podstawowe znaczenie, takich jak najodleglejsze regiony Azorów i Madery. Na przykład loty pomiędzy tymi wyspami oraz loty pomiędzy Europą kontynentalną i tymi regionami są szczególnie ważne dla spójności terytorialnej w Unii Europejskiej, dlatego też loty te zasługują na specjalne traktowanie.

Ubolewamy, że uwzględnienie najbardziej peryferyjnych regionów terytorium Unii Europejskiej i wszystkich lotów kończących się lub rozpoczynających się z lotnisk europejskich nie zostało wzięte pod uwagę przy ocenie wpływu dla przedmiotowej dyrektywy. Wpływ ten będzie większy w tych regionach niż średnio w Europie, zarówno z powodu korzystania z samolotów przez ich mieszkańców, jak i wpływu turystyki na rozwój regionalny. Nie uwzględniono również dramatycznych konsekwencji podatku od lotów dla konkurencyjności tych regionów, z którego zwolnieni są ich sąsiedzi.

  Robert Goebbels (PSE), na piśmie. – (FR) Nie poparłem sprawozdania w sprawie uwzględnienia emisji CO2 sektora lotnictwa w systemie handlu przydziałami emisji Unii Europejskiej.

W protokole z Kioto wyłączono lotnictwo i podczas gdy większość krajów świata nie uznaje porozumień z Kioto, Unia Europejska chce zrobić więcej, niż tego wymaga protokół.

Idealizm jest dobry z intelektualnego punktu widzenia, ale nie zbawi planety, która zresztą nie znajduje się w realnym zagrożeniu jako takim.

Jednak Europa poświęca cały swój przemysł, w tym lotnictwo, bez żadnego znacznego wpływu na klimat. Muszę zaprotestować.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Szanowni Państwo, polscy posłowie zadecydowali o głosowaniu przeciwko raportowi z prostej przyczyny - żaden z naszych postulatów nie został wzięty pod uwagę.

Chciałabym zaznaczyć, iż polskie lotnictwo zostało bardzo dobrze przygotowane do redukcji emisjii CO2 w ramach wywiązywania się z zobowiązań Protokołu z Kyoto (36% z 6% zobowiązań) i emisja CO2 nie jest problemem tych państw, a STAREJ piętnastki, która do dnia dzisiejszego wywiązała się jedynie w 1,5% ze swoich 8% zobowiązań.

I dlatego też pomysł na propozycję dyrektywy, która zapewniłaby wywiązanie się EU15 ze swoich zobowiązań kosztem nowych państw członkowskich. Czy na tym polega Unia Europejska? Nie sądzę i apeluję o dokładne prace i refleksje przy drugim czytaniu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem w pierwszym czytaniu w sprawie wniosku Komisji dotyczącego uwzględnienia sektora lotnictwa w systemie handlu przydziałami emisji Unii Europejskiej, popierając również poprawki, aby zmniejszyć dozwolone emisje z proponowanego poziomu 100% na 90%. Poparłem również poprawki Grupy Socjalistycznej, aby uwzględnić wszystkie loty rozpoczynające się i kończące w Unii Europejskiej, niestety jednak inne partie nie poparły ich i poprawki te nie przeszły. Lotnictwo jest ważnym i szybko rozwijającym się źródłem emisji gazów cieplarnianych, dlatego też podjęcie działań mających na celu ograniczenie tych emisji ma podstawowe znaczenie dla walki ze zmianą klimatu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Trwa przyjmowanie środków mających na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej i innych krajach uprzemysłowionych, a przedmiotowy wniosek Komisji, aby uwzględnić lotnictwo w systemie handlu przydziałami emisji, jest ważnym elementem wszystkich środków, które mają być przyjęte na całym świecie.

Nie możemy zaprzeczyć znaczącemu wzrostowi emisji gazów cieplarnianych w sektorze lotnictwa. Rozwiązywanie problemu przez handel uprawnieniami do emisji wydaje się pożytecznym środkiem, zwłaszcza jeśli zostanie właściwie przygotowany i połączony z innymi środkami wspierającymi stabilność rynku oraz takimi, które zapobiegają zniekształceniu konkurencji.

Środki przyjęte dzisiaj stworzą precedens dla trwających negocjacji międzynarodowych. Dlatego właśnie Unia Europejska musi przyjąć jednoznaczne stanowisko, jeśli chodzi o rozwiązania, które są skuteczne pod względem ochrony środowiska, jednocześnie broniąc naszego przemysłu i naszych wolności. Uwzględniając fakt, że było to trudne zadanie, należy się pochwała sprawozdawcy za włożoną pracę. Podobnie należy pochwalić zaangażowanie każdej osoby na rzecz osiągnięcia kompromisów, które mają na celu złagodzenie skutków zmiany klimatu oraz zrównoważenie działalności społecznej i ekonomicznej w Europie.

  Luca Romagnoli (ITS), na piśmie. − (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym wyrazić moje poparcie dla sprawozdania pana posła Liese. Uznałem jednak za stosowne poprzeć pewne poprawki modyfikujące pierwotny projekt, zwłaszcza te dotyczące roku 2011 jako daty wejścia systemu w życie.

Jest to bardzo ważny punkt, jeśli chodzi o uniknięcie problemu zniekształcenia rynku w ramach Unii Europejskiej, aczkolwiek tylko w okresach przejściowych, jako że niektórzy operatorzy mieliby przewagę nad innymi.

Poparłem również inne poprawki, w zakresie procentu uprawnień przeznaczonych na licytację oraz wykorzystania w ten sposób zgromadzonych funduszy, pod warunkiem że nie stwarza to precedensu, zmniejszając pola manewru finansowego, mieszczącego się w ramach wyłącznych uprawnień państw członkowskich.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Zagłosowałem za sprawozdaniem pana posła Liese'ego, pomimo że mam wątpliwości co do jego wykonalności i wdrożenia. Zgadzam się, że lotnictwo powinno być uwzględnione w jakimś systemie handlu przydziałami emisji, ale trzeba znaleźć równowagę pomiędzy względami ochrony środowiska a tymi dotyczącymi przemysłu lotniczego. Ponadto zaproponowany system jest kontrowersyjny poza Unią Europejską, wiele krajów straszy podjęciem środków prawnych przeciw Unii Europejskiej, w tym Stany Zjednoczone, Indie i Chiny, ponieważ kraje te uważają, że każdy system dotyczący lotnictwa powinien być przed wdrożeniem uzgodniony na szczeblu międzynarodowym.

Słuszne jest, że lotnictwo powinno być ujęte w systemie handlu uprawnieniami do emisji. Nie można natomiast wyróżniać lotnictwa jako głównego emitenta CO2, nie zajmując się przemysłem morskim oraz największym emitentem CO2 w transporcie, transportem drogowym.

Niektóre propozycje przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego w jej sprawozdaniu były zbyt skrajne. Parlament przyjął bardziej pragmatyczne i zrównoważone stanowisko. Nadal jednak przewiduję problemy w najbliższych miesiącach związane z tym wnioskiem, zwłaszcza na arenie międzynarodowej i zwłaszcza że wyłączyliśmy prywatne odrzutowce.

  Søren Bo Søndergaard (GUE/NGL), na piśmie. − (DA) Głosowałem za końcową wersją sprawozdania pana posła Liese'ego, jako że był to mały krok do przodu w porównaniu z wnioskiem Komisji. Sprawozdanie pozostawia wiele do życzenia, jeśli chodzi o środki niezbędne do zwalczania zmian klimatu i tym samym pokazuje, że Parlament Europejski nie przoduje w tej walce.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Najbardziej peryferyjne regiony mają swój wspólny udział w walce ze zmianą klimatu i regularnie pokazują swoje zaangażowanie, aby kontynuować w tym samym duchu poprzez stawanie się prawdziwymi ośrodkami innowacji w tym obszarze.

Popieram cele, do których dążymy poprzez uwzględnienie działalności lotniczej w systemie handlu uprawnieniami do emisji.

Jednakże najbardziej peryferyjne regiony nie mogły poprzeć wdrożenia wniosku Komisji w obecnej formie, ponieważ przedsiębiorstwa lotnicze, które działają w tych obszarach musiałyby uwzględnić dopłatę bezpośrednio do cen biletów ze szkodą dla pasażerów zagranicznych i turystów, którzy już są ukarani wysokim kosztem podróżowania samolotem oraz do kosztu lotniczej opłaty przewozowej, co z kolei doprowadzi do podwyżek cen, które dotkną konsumentów i firmy w tych peryferyjnych regionach.

Chciałabym wyrazić moje podziękowanie dla sprawozdawcy za wysłuchanie moich apeli w tym temacie i dla Parlamentu za poparcie zasady przyznania specjalnego traktowania dla regionów peryferyjnych w tej szczególnej sprawie.

Cieszę się również z tego, że Parlament zaakceptował możliwość, że część funduszy zebranych dzięki systemowi handlu przydziałami emisji w drodze licytacji byłaby wykorzystana do zmniejszenia negatywnego wpływu tego przedsięwzięcia na dostępność i konkurencyjność tych peryferyjnych regionów.

  Hannu Takkula (ALDE), na piśmie. − (FI) Panie przewodniczący! Wszyscy wiemy, jak ważne jest zapewnienie ochrony środowiska i walka ze zmianą klimatu. Nasze działania powinny mieścić się w granicach zdrowego rozsądku, a my, decydenci, powinniśmy patrzeć na wszystko całościowo. Moim zdaniem większość osób zasiadających w Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności Parlamentu nie rozpatrzyła wszystkich aspektów sprawy w związku z przedmiotowym sprawozdaniem.

Emisje sektora lotnictwa stanowią tylko 2% wszystkich emisji i w ten sposób, proporcjonalnie do całości, powinno się nimi zajmować. To znaczy, że nawet jeśli zaprzestano by wszystkich usług lotniczych, miałoby to znikomy wpływ na globalne ocieplenie. Trzeba sobie również zdać sprawę z tego, że wiele linii lotniczych sporo już zainwestowało w to, aby ich floty były bardziej przyjazne środowisku.

Głosowałem za poprawkami 77, 81 i 82, aby ruch lotniczy mógł nadal istnieć w najbardziej oddalonych regionach Europy. Nie ma sensu organizowanie ruchu lotniczego wokół kilku tylko dużych lotnisk. Konkurencyjność pomiędzy lotniskami krajowymi nie powinna być w wyniku krótkowzroczności zagrożona na koszt tanich przewoźników. Dlatego też zgadzam się z tym, co powiedział pan Lehtinen w swoim przemówieniu.

  Przewodniczący. − Na tym kończymy głosowanie.