Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Procedura : 2007/2106(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Wybrany dokument :

Teksty złożone :

A6-0003/2008

Debaty :

PV 30/01/2008 - 22
CRE 30/01/2008 - 22

Głosowanie :

PV 31/01/2008 - 8.10
CRE 31/01/2008 - 8.10
Wyjaśnienia do głosowania
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P6_TA(2008)0033

Pełne sprawozdanie z obrad
Czwartek, 31 stycznia 2008 r. - Bruksela Wydanie Dz.U.

10. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania
PV
  

Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

 
  
  

- Wykładnia Regulaminu (art. 19 ust. 1)

 
  
MPphoto
 
 

  Richard Corbett (PSE). - Panie przewodniczący! Proszę mi wybaczyć, ale straciłem głos. Chciałbym oświadczyć, że głosowałem za tą interpretacją i pragnę powiedzieć, że porównanie użyte przez pana Hannana, choć tak naprawdę udawał, że go nie robi - porównanie naszego głosowania do Ermächtigungsgesetz Hitlera z 1933 r. było absolutnie skandaliczne.

Jednak takie groteskowe porównanie jedynie pokazuje stan umysłu osoby, która się go dopuszcza. Potwierdziliśmy tylko, zgodnie z naszymi przepisami, że art. 19 naszego Regulaminu daje już prawo Przewodniczącemu Parlamentu do zakończenia składania kolejnych wniosków w sprawie przestrzegania Regulaminu, wniosków dotyczących procedury itp., "kiedy Przewodniczący jest przekonany, że wnioski te mają umyślnie spowodować i doprowadzić do długotrwałej i poważnej obstrukcji procedur Parlamentu bądź też praw innych posłów”.

Nie jest to tłumienie debaty. Mamy dostatecznie dużo czasu na zabranie głosu podczas debat, który jest podzielony proporcjonalnie pomiędzy wszystkie grupy, odpowiednio do ich wielkości. Jest to jedynie zabezpieczenie przeciwko tym posłom, którzy próbują zaburzyć funkcjonowanie tej Izby.

Uprawnienia, które ma Przewodniczący Parlamentu, są o wiele mniejsze niż te istniejące w większości parlamentów krajowych, na przykład w przypadku Przewodniczącego Izby Gmin. Słusznie przyjmujemy ten środek zabezpieczający; zwracam ponadto uwagę, że były przewodniczący partii pana Hannana, członek naszej komisji, głosował za tym wnioskiem, a więc postawa pana Hannana jest haniebna.

 
  
MPphoto
 
 

  Przewodniczący. (FR) Panie i panowie! Zasada jest następująca.

Po rozpoczęciu wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania w danym przedmiocie co do zasady – powtarzam, co do zasady – przewodniczący nie dopuszcza więcej mówców w danym przedmiocie, ale biorąc pod uwagę wrażliwość przedmiotu, proponuję odejście od tej zasady i dopuszczenie do głosu wszystkich posłów, którzy się zgłosili.

 
  
MPphoto
 
 

  Mirosław Mariusz Piotrowski (UEN). – Panie Przewodniczący! Ze względu na fakt, że pierwsze głosowanie imienne dotyczące zmiany Regulaminu nie było odzwierciedlone w naszych dokumentach, wkradł się pewien błąd. Mówię tu w imieniu swoim, a także pana posła Czarneckiego i pana posła Libickiego. Myśmy głosowali przez podniesienie ręki za wnioskiem pana Farage i sądziliśmy również, że głosowanie imienne tego dotyczy, a wynikła tutaj pomyłka, dlatego chcemy to sprostować tu ustnie, a jednocześnie wniesiemy elektronicznie o zmianę naszego głosowania na wniosek przeciwny.

 
  
MPphoto
 
 

  Bogdan Pęk (UEN). – Panie Przewodniczący! Ta sama kwestia: myśmy tutaj w grupie kilku posłów głosowali niezgodnie z własnymi przekonaniami, a mianowicie powinniśmy głosować przeciwko tej zmianie Regulaminu, która jest zdecydowanie zmianą niedemokratyczną i tutaj w sercu demokratycznej Europy wprowadza taką regułę, która daje władzę absolutną przewodniczącemu Parlamentu. To nie prawda, że są w którymkolwiek demokratycznym Parlamencie tak daleko idące rozwiązania, dlatego chcieliśmy przeciwko temu głosować, ale w wyniku pomyłki, o której mówił poseł Piotrowski zagłosowaliśmy za. To dotyczy Bogdana Pęka, Dariusza Grabowskiego i Andrzeja Zapałowskiego.

 
  
MPphoto
 
 

  Dariusz Maciej Grabowski (UEN). – Panie Przewodniczący! Tak jak powiedział mój przedmówca, proszę o sprostowanie mojego głosowania w kwestii regulaminowej. Głosowałem niezgodnie z własnymi przekonaniami, proszę o zmianę. Jestem przeciwny zmianie Regulaminu.

 
  
MPphoto
 
 

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Pozwolę sobie złożyć panu podziękowanie za bardzo rozsądną interpretację pańskich nowych uprawnień, które realizuje pan pozwalając nam na wyjaśnienie własnego stanowiska w głosowaniu, mimo że nie zapisaliśmy się na listę mówców. Chciałbym również podziękować za to, że pozwolił pan przemawiać o pół minuty dłużej panu Corbettowi, aby mógł on wygłosić polityczną dygresję, która nie była raczej istotna ze względu na temat dyskusji.

Zabrałem głos, aby powiedzieć, że naprawdę uważam, że jest to naruszenie naszego Regulaminu. Bardzo mnie to niepokoi. Porozumiewałem się z prezydencją i mam nadzieję, że prezydencja wyrazi poszanowanie dla poglądów wyrażanych przez mniejszość parlamentarną. Pan Corbett wygłosił oświadczenie, że mamy możliwość zabrania głosu w czasie debat w Parlamencie, ponieważ wszystkie grupy polityczne otrzymują czas na zabranie głosu. Niestety, dzisiaj widzieliśmy, że czasami niektóre grupy nie są tak tolerancyjne w stosunku do odmiennych poglądów, niż inne. Bardzo trudno uzyskać pozwolenie na zabranie głosu tym posłom, którzy mogą wyrazić pogląd mniejszości na tym dużym forum. Naprawdę bardzo dziękuję za pozwolenie mi na ten komentarz.

 
  
MPphoto
 
 

  Ewa Tomaszewska (UEN). – Panie Przewodniczący! Ja również zostałam wprowadzona w błąd. Sądziłam, że sprawdzamy głosowanie poprzednie. Jestem zdecydowanie przeciwko tej interpretacji artykułu 19, który stawia sprawy porządkowe ponad zasadami i prawami, w szczególności wolnością słowa.

 
  
MPphoto
 
 

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Dziękuję bardzo za podjęcie w tej kwestii decyzji pozwalającej mi na zabranie głosu, aby uzasadnić moje stanowisko w głosowaniu.

Naprawdę rozumiem, w jakiej sprawie głosowałem, i z przekonaniem zagłosowałem przeciw. Rozumiem, że niektórzy posłowie tej Izby interpretują Regulamin i rozumiem, że oznacza to, iż kwestia ta mieści się w zakresie naszego Regulaminu.

Jednak chcę powiedzieć, że zawsze musimy być niezmiernie ostrożni, jeśli chodzi o udzielanie arbitralnych kompetencji przewodniczącemu. Jestem pewien, że przewodniczący oraz wiceprzewodniczący tego Parlamentu będą korzystać z tych uprawnień bardzo ostrożnie, jestem również pewien, że przyjmiemy to z radością. Lecz jaka będzie sytuacja w kolejnych kadencjach? A jeśli kolejni przewodniczący będą interpretować te zasady stosownie do swoich potrzeb, nie będą tolerować różnicy zdań i będą chcieli ją stłumić?

Musimy uważać, ponieważ nie jest to różnorodność poglądów, lecz raczej równia pochyła do dyktatury. A zatem zwracam się do wszystkich obecnych: faktycznym sprawdzianem demokracji jest sposób, w jaki traktuje ona mniejszości, a jeśli traktuje je dobrze, to nikt nie ma wątpliwości, że jest to prawdziwa demokracja.

 
  
MPphoto
 
 

  Hans-Peter Martin (NI).(DE) Panie przewodniczący! Pomimo mojego krytycyzmu przez te wszystkie lata nigdy do tej pory nie użyłem słowa „dyktatorski” w odniesieniu do instytucji europejskich. Moim zdaniem, i jestem o tym przekonany, to co stało się dzisiaj możliwe, dzięki nieprawdopodobnie daleko sięgającym uprawnieniom przewodniczącego, to otwarcie bramy dla despotyzmu. Nie możemy zawsze zakładać – a z pewnością nie w tej Izbie – że przewodniczący zawsze będzie działał w sposób bezstronny i zrównoważony. Na skutek podjętej tutaj decyzji, przeciwko której ja oczywiście głosowałem, przewodniczący ma teraz niewiarygodnie arbitralną władzę umożliwiającą zmianę tego Parlamentu w Parlament arbitralny. Obywatele Europy nie zasługują na to! Jestem przekonany, że to zdecydowanie przekroczyło dopuszczalne granice i doprowadzi do poważnych problemów w zakresie demokracji.

 
  
  

- Rapport: Armando França (A6-0507/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Przepraszam. Spóźniłem się z powodu kolegi. Dyskutowaliśmy na temat demokracji: nad niezwykle istotną koncepcją, którą z pewnością wszyscy w tej Izbie popieramy, nawet jeśli nie zawsze zgodnie z nią postępujemy.

Rozumiem, że poprawki do przedmiotowego sprawozdania dotyczą współpracy pomiędzy różnymi specjalnymi jednostkami interwencyjnymi, lecz musimy pamiętać, że jest to faktycznie poprawka do traktatu z Prüm. Brytyjscy konserwatyści od początku sprzeciwiali się traktatowi z Prüm. Powodem naszego sprzeciwu był fakt, że początkowo było to porozumienie o współpracy pomiędzy ograniczoną liczbą państw członkowskich. Pod prezydencją jednego z tych państw członkowskich postanowiły one rozszerzyć to postanowienie bez odpowiednich konsultacji. Nawet Europejski Inspektor Ochrony Danych musiał złożyć swoją opinię po tym, jak dowiedział się, że nie przeprowadzono z nim konsultacji.

Jako konserwatyści jesteśmy przeciw stosowaniu jednostek granicznych szybkiego reagowania oraz wdrożeniu traktatu z Prüm, jak również nie popieraliśmy poprawek do tego traktatu.

 
  
  

- Rapport: Markus Ferber (A6-0505/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Jim Higgins (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Moi irlandzcy koledzy z grupy PPE-DE teraz w pełni popierają liberalizację usług pocztowych w Unii Europejskiej, co potwierdziliśmy w głosowaniu. Wyrażamy takie stanowisko, wiedząc, że usługa powszechna jest zagwarantowana dla wszystkich obywateli Unii oraz że przyjęto szczegółowe środki w celu zagwarantowania odpowiedniej liczby punktów pocztowych na obszarach wiejskich oraz o niskiej gęstości zaludnienia.

(GA) Panie przewodniczący! Chciałbym także podkreślić, że równie ważne jest istnienie usług pocztowych dla osób niedowidzących i niewidomych. Ja i moi irlandzcy koledzy z PPE-DE wzywamy wszystkie państwa członkowskie do utrzymania łatwo dostępnych ogólnokrajowych usług pocztowych lub utworzenia takich usług w krajach, w których nie są one obecnie dostępne.

 
  
MPphoto
 
 

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Panie przewodniczący! Dzisiaj, po wielu latach dyskusji dotarliśmy do końca i uzgodniliśmy zapewnienie wszystkim obywatelom Unii Europejskiej w pełni otwartego rynku usług pocztowych. Jest to ważny kamień milowy na drodze do jednolitego rynku usług pocztowych i nie zagraża usługom publicznym. Jestem zadowolona, że osiągnęliśmy rozsądny kompromis, na przykład zachowanie doręczania przesyłek pocztowych do regionów oddalonych.

Co więcej, dyrektywa nie zabrania państwom członkowskim utrzymania pewnych środków wyjątkowych, na przykład bezpłatnych usług pocztowych dla osób niedowidzących, jakkolwiek Parlament odrzucił szczegółowy artykuł w tym względzie.

Pojawienie się nowych, elektronicznych środków komunikacji ma zasadniczy wpływ na zmiany struktury zapotrzebowania na usługi pocztowe; liberalizacja będzie zatem prowadzić do lepszej i, w szczególności, bardziej elastycznej reakcji na szerszy zakres usług dla przesyłek pocztowych. Jestem przekonana, że zaowocuje to również niższymi cenami w wyniku efektywniejszych usług. Możemy sobie pogratulować tego kompromisu.

 
  
MPphoto
 
 

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Panie i panowie! Bardzo żałuję, że poprawka 3, identyczna z poprawką 18, dotycząca bezpłatnych usług pocztowych dla osób niewidomych i niedowidzących, nie została włączona do sprawozdania pana posła Ferbera. Bycie niewidomym lub niedowidzącym jest upośledzeniem uniemożliwiającym oglądanie świata własnymi oczami. Jednakże wierzę, że ci ludzie będą słyszeć 321 głosów tych posłów, którzy głosowali z całego serca za zmienioną dyrektywą. Ponieważ dyrektywa została przyjęta w drugim czytaniu, jestem przekonana, że państwa członkowskie, zgodnie z zasadą pomocniczości, rozstrzygną ten problem na korzyść osób niewidomych i niedowidzących.

 
  
MPphoto
 
 

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Zanim zostałem posłem do PE, miałem normalną pracę. Zajmowałem się między innymi doradztwem dla firm w sprawie nowo zliberalizowanych gałęzi przemysłu - branży telekomunikacyjnej, pocztowej (w pewnym zakresie) oraz energetycznej. W przypadku liberalizacji branży telekomunikacyjnej nastąpiła eksplozja możliwości wyboru. Eksplozja innowacyjności. Mieliśmy do czynienia z konkurencyjnością, która doprowadziła do obniżenia cen. Konsumenci i przedsiębiorstwa w całej Europie doprowadzili do ogromnych innowacji oraz szerokiego wyboru dla wszystkich klientów. Miejmy nadzieję, że dzięki tej dyrektywie dojdzie do takiej samej dyscypliny na rynkowej w sektorze usług pocztowych, jak w przypadku sektora telekomunikacji, że będziemy cieszyć się rozprzestrzenianiem bogactwa, innowacji i lepszej jakości usług w całej Europie; oraz że w ostatecznym rozrachunku wygrają konsumenci.

 
  
MPphoto
 
 

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Chciałbym odnieść moje uwagi do końcowej części wypowiedzi pana Kamalla, ponieważ naprawdę wierzę, że liberalizacja rynku pocztowego jest drogą w kierunku innowacji i większego wyboru oferowanego konsumentom.

Mam jednak istotny problem z definicją usług powszechnych oraz stosowaniem jej do usług na obszarach wiejskich. Na początku tygodnia w moim okręgu wyborczym ogłoszono zamknięcie siedmiu urzędów pocztowych. Odbyło się to po szerokich konsultacjach. Niektóre z tych urzędów przynosiły zyski. Sprawozdania z konsultacji wykazują, że prawie 100% mieszkańców było za utrzymaniem tych urzędów. Jednakże, ze względu na definicję rodzaju usług, jakich wymaga rząd, konsultacje obróciły się w niwecz, zignorowano wszystkich. Usługi na obszarach wiejskich zostaną zdziesiątkowane w miejscach, takich jak Staverton, Hellidon, Brington i Harlestone, oraz Milton Malsor w moim okręgu

A więc jestem bardzo zaniepokojony wdrażaniem tej dyrektywy w państwach członkowskich.

 
  
  

Projekt rezolucji: Sytuacja w Iranie (B6-0046/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Proszę o odnotowanie w protokole, że chciałam głosować za projektem rezolucji w sprawie sytuacji w Iranie, ale nie słyszałam dobrze tłumaczenia ustnego w czasie głosowania imiennego i podczas głosowania końcowego nie nacisnęłam guzika do głosowania.

 
  
  

- Projekt rezolucji: Wyniki Konferencji w sprawie zmian klimatu (Bali) (B6-0059/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Panie przewodniczący! Jestem przekonana, że ludzie powinni ograniczyć negatywny wpływ na klimat tej planety. Nie tylko Unia, ale cały świat musi być włączony w proces spowalniania zmian klimatu.

Dlatego w naszej polityce rozwoju musimy dążyć do uzyskania bardziej efektywnych narzędzi i zapewnić pomoc krajom rozwijającym się w takim zakresie, by umożliwić im dostosowanie się do skutków zmian klimatu i ograniczenie emisji gazów cieplarnianych. Jest to jedno z kolejnych zadań stojących przed nami, uwypuklone w dzisiejszej rezolucji w sprawie konferencji na Bali.

 
  
  

- Rapport: Fiona Hall (A6-0003/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Milan Gaľa (PPE-DE). – (SK) Panie i panowie! Chciałbym powiedzieć, że jako właściciel małej hydroelektrowni wiem, co znaczy wytwarzanie energii elektrycznej źródeł odnawialnych. Niestety wiem również wiele o problemach, często sztucznie kreowanych, jakie napotykają ludzie, którzy chcą wytwarzać i dystrybuować w ten sposób energię.

Posiadam również dość stary dom rodzinny. W 2001 r., wykorzystując własne fundusze, przeprowadziłem w tym domu rozległe prace remontowe w celu uzyskania wyższych standardów racjonalizacji zużycia energii. Wiem, że zaoszczędzony kilowat jest wart tyle samo co kilowat wyprodukowany. Z wielu wymienionych tutaj powodów z zadowoleniem przyjmuję plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii (i wsparłem go moim głosem). Powiedziawszy to, bardzo żałuję, że Komisja Europejska, jak również wiele rządów państw członkowskich ponoszą winę za zaniedbania środków oszczędności energii oraz permanentnie nie doceniają ich strategicznej wagi i potrzeby uczynienia z nich politycznego priorytetu.

 
  
MPphoto
 
 

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii. Wezwano w nim do finansowego wsparcia dla możliwie najszybszego wprowadzenia najnowocześniejszych technologii pomagających chronić środowisko. Zaowocuje to również mniejszą zależnością od dostaw energii ze Wschodu.

Niemniej jednak system handlu uprawnieniami do emisji jest kontrowersyjny. Mógłby spełniać swoje zadanie, gdyby poszczególne kraje Unii startowały z tego samego miejsca. Do mniej rozwiniętych gospodarek, takich jak Czechy, muszą być stosowane specjalne warunki. Konieczne jest również zapewnienie wsparcia dla poprawy efektywności energetycznej nowo budowanych budynków. Może to być najwydajniejszy sposób na odwrócenie trendu, gdyż z każdym rokiem wzrost zużycia energii jest ciągle wyższy niż oszczędności uzyskane dzięki energooszczędnym technologiom, a w przyszłości tendencja ta będzie się utrzymywać.

Partnerstwo publiczno-prywatne będzie wspierać badania i praktyczne zastosowanie technologii energooszczędnych, zgodnie ze strategią lizbońską. Wymóg oznakowania urządzeń informacją o efektywności energetycznej nie może być obciążeniem biurokratycznym dla producentów, a informacja nie może wprowadzać konsumentów w błąd.

 
  
MPphoto
 
 

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! W przeciwieństwie do mojego kolegi, który zabrał głos poprzednio, nie jestem właścicielem elektrowni, mam natomiast bardzo stary dom - wybudowany w latach 40. XIX w. - i jest to piękny dom. Jeśli będą państwo w Londynie, serdecznie zapraszam na herbatę. Lecz zmierzam do tego, że bez względu na to, jaki mamy stosunek do zmian klimatu, uważam, że wszyscy możemy poprzeć racjonalizację zużycia energii.

Może państwo nie zdają sobie z tego sprawy, ale reprezentuję Londyn, najwspanialsze miasto na świecie, stolicę najwspanialszego państwa na świecie. Mamy wiele biurowców i budynków, w których przez całą noc palą się światła. Jest to oznaka sukcesu, niemniej jednak ich zarządcy powinni mieć świadomość, czym jest racjonalizacja zużycia energii.

Mamy również szereg lokali rozrywkowych - restauracje i puby - a ostatnio z powodu zakazu palenia zmuszono nas do stosowania grzejników tarasowych z myślą o klientach, którzy chcą posiedzieć na zewnątrz i wypalić papierosa. Martwi mnie to, że zakaz stosowania grzejników tarasowych, które wytwarzają poniżej 0,1% emisji CO2, jest środkiem całkowicie nieproporcjonalnym. Powinniśmy widzieć wszystko w kontekście. Wszyscy potrzebujemy większej racjonalizacji zużycia energii, lecz zafundujmy sobie rozwiązania, które są realne.

 
  
MPphoto
 
 

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Podobnie jak wszyscy zgromadzeni, znam powszechnie dostępne statystyki, które udowadniają, że moglibyśmy oszczędzić tonę energii oraz tonę problemów w przyszłości, gdybyśmy w sposób bardziej racjonalny korzystali z energii.

Nie głosowałem nad tym sprawozdaniem, ponieważ zapomniałem sporządzić deklarację zainteresowania - również w kwestii finansowej. W ustępie 22 wzywa się do wyeliminowania systemów ryczałtowych, poprzez które ludzie kupują energię, zarówno prąd, jak i gaz. Ja sam stosuję system ryczałtowy w Wielkiej Brytanii. Stosuję go, ponieważ dzięki temu łatwiej mogę zaplanować wysokość rachunków za energię. Miliony Brytyjczyków - zwłaszcza tych ubogich - robią dokładnie to samo. Uważam, że ograniczanie ich wyboru w tym obszarze jest krokiem wstecz.

Sądzę również, że powinniśmy działać bardzo rozsądnie w odniesieniu do tego, czego w przeszłości domagaliśmy się z tego miejsca, oraz tego, jak teraz działamy. Rozmawiamy o racjonalizacji zużycia energii i oszczędności energii, lecz nadal mamy trudności z handlem z Chinami - ogromny podatek od przywozu energii - energooszczędne żarówki produkowane w Chinach. A więc zachowujemy się dwulicowo głosując za tym sprawozdaniem i nie działając zgodnie z wyznaczonymi działaniami.

 
  
  

- Sprawozdanie: Carl Schlyter (A6-0495/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Zabieram głos w kwestii przedmiotowego sprawozdania, gdyż całkowicie pogardzam wspólną polityką rybołówstwa oraz katastrofą ekologiczną, którą wywołała w moim kraju oraz na przyległych wodach.

W sprawozdaniu zawarto wiele pozytywnych elementów, ponieważ ma ono na celu ograniczenie ilości wyrzucanych ryb, które są wyławiane, lecz nie są potrzebne, lub na które rybacy nie posiadają odpowiednich kwot. Lecz nie rozwiązuje to sedna problemu, a więc jest to polityka, którą powinno się umieścić w koszu na śmieci.

Nie chroni ona ryb, nie pomaga rybakom, a w rzeczywistości wielu rybaków w moim kraju uważa, że najlepiej byłoby się jej pozbyć. Na świecie jest wiele przykładów tego, jak polityka rybołówstwa pomaga w zachowaniu gatunków, a jednocześnie utrzymuje zatrudnienie dla rybaków, aby mogli wykonywać pracę, jaką chcą wykonywać. Islandia ma kwoty z możliwością przenoszenia, które stają się własnością rybaków oraz ich rodzin i mogą przechodzić z pokolenia na pokolenie.

Nie wykazaliśmy się wystarczającym rozsądkiem, czy rozumem, sporządzając tę politykę, a więc powinniśmy się jej pozbyć.

 
  
  

- Projekt rezolucji: Europejska dotycząca Romów (B6-0050/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Panie przewodniczący! Dla 12 milionów Romów, rozsianych po całej Europie, również jest miejsce w naszym dzisiejszym wielokulturowym społeczeństwie. Europa musi zareagować na często złożone problemy społeczności romskiej. Do tego konieczne jest zaproponowanie kompleksowego podejścia do ich rozwiązania.

Ponieważ mocno wierzę, że wykształcenie i w następstwie osiągnięcia zawodowe mogą przerwać zaklęty krąg dyskryminacji Romów, głosowałam za projektem rezolucji. Program EQUAL, koncentrujący się na pomocy dla grup zepchniętych na margines, udowodnił swoją praktyczną przydatność. Należy docenić działalność stowarzyszeń, szczególnie Stowarzyszenia Kolping, które utworzyło centra konsultacyjne, oferujące pomoc w znalezieniu pracy osobom długotrwale bezrobotnym.

Istnieje niebezpieczeństwo, że na Słowacji te ważne działania mogą zostać wstrzymane z powodu opóźnionego refinansowania realizowanych działań. Chciałabym wezwać do usunięcia wszystkich przeszkód prowadzących do niewypłacalności stowarzyszeń nienastawionych na zysk i władz lokalnych i uniemożliwiających wdrażanie kolejnych projektów. Jestem przekonana, że Komisja będzie bardziej staranna w monitorowaniu krajowych strategii i będzie harmonizować, korzystając z najlepszych metod, wspólny postęp państw członkowskich we współpracy z organizacjami międzynarodowymi i romskimi

 
  
MPphoto
 
 

  Philip Claeys (NI).(NL) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko rezolucji, gdyż ma ona wszystkie nieznośne cechy typowe dla tekstów uchwalanych tutaj w odniesieniu do dyskryminacji. Musi być strategia ramowa, musi być specjalny zespół do koordynacji tej strategii ramowej, przypuszczalnie jeszcze więcej zatrudnionych do tego pracowników, i tak dalej.

Nie potrzeba wspominać, że Romowie, jako obywatele Unii Europejskiej, muszą mieć możliwość korzystania ze swoich praw podstawowych oraz że jest niedopuszczalne, jeżeli nie mają takiej możliwości, ale ta rezolucja jest kolejnym przypadkiem nadmiernego zaangażowania. Romowie powinni być również zachęcani do wzięcia odpowiedzialności. Ten aspekt zupełnie tutaj przeoczono.

Poprawki przedłożone przez Robertę Angelilli były uzasadnione. Problemy takie jak wymuszone małżeństwa i niekorzystna pozycja kobiet i dzieci muszą być rozwiązane wewnątrz samych społeczności romskich. To nie będzie stanowić żadnej pomocy, jeżeli będziemy ciągle powtarzać, że wszystkie problemy, jakie napotykają ci ludzie, wynikają z dyskryminacji. Należy również zachęcić ich do wzięcia odpowiedzialności.

 
  
MPphoto
 
 

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) (Początku wystąpienia nie było słychać) Każde państwo członkowskie ma do czynienia z niedającymi się szybko rozwiązać kwestiami dotyczącymi wspólnoty romskiej. Dlatego nie zgadzam się z tym, że rezolucja, będąca wymownym dokumentem, ale tylko ogólnym z natury, wymienia tylko jeden konkretny przykład: Republikę Czeską, a bardziej dokładnie, obóz koncentracyjny w Letach.

Pomimo tego poparłam ogólną rezolucję, ale mam jedno zastrzeżenie. Komisję wzywa się do podjęcia kroków w celu zaprzestania chowu tuczników na terenie dawnego obozu koncentracyjnego dla Romów, bo jest to niestosowne – w mojej opinii również – i do pomocy we wzniesieniu pomnika. Ja wezwałabym również Komisję do zapewnienia odpowiednich funduszy w celu udzielenia pomocy Czechom w rozwiązaniu tej sytuacji.

Biorąc pod uwagę, że Parlament Europejski wymienia tylko Czechy jako konkretny przykład, wierzę, że powinno to stać się priorytetem dla Komisji Europejskiej i jej środków finansowych.

 
  
MPphoto
 
 

  Milan Horáček (Verts/ALE).(DE) Panie przewodniczący! Przyjęty dzisiaj wniosek jest kolejnym, choć w pewnym stopniu wstępnym, krokiem ku prawdziwej strategii integracji Romów. Parlament, tak jak trzy lata temu, wezwał do przeniesienia chowu tuczników z terenu byłego obozu koncentracyjnego w Letach, aby wznieść tam pomnik.

Ten praktyczny przykład raz jeszcze pokazuje, jak niedostateczne były obecne środki. Podejmowane tam, jak i w wielu innych europejskich krajach wysiłki społeczno-polityczne pozostawiają wiele do życzenia. Prawdziwa integracja Romów z naszym społeczeństwem byłaby dowodem na to, że kamienie węgielne demokracji, państwo prawa i prawa człowieka ciągle stanowią podstawy Wspólnoty Europejskiej.

 
  
  

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

 
  
  

- Wykładnia Regulaminu (art. 19 ust. 1)

 
  
MPphoto
 
 

  Alyn Smith (Verts/ALE), na piśmie. − Sposób, w jaki Parlament przeprowadza głosowania jest nieudolny, a ten przepis jedynie go pogorszy. Oznacza to, że prawa mniejszości zostały ograniczone. Mniejszości będą miały większe trudności z zapewnieniem, że głosy w Parlamencie są wiarygodne. Musimy przyjąć do wiadomości, że niektórzy wiceprzewodniczący są znacznie lepsi od innych.

W każdym przypadku, jestem zdania, że polityka stosowania "elektronicznych głosów do wszystkiego" sprawdzała się względnie dobrze. Oznacza to, że posłowie muszą pozostawać na swoich miejscach i uważać (a bądźmy szczerzy, wielu nie uważa), a brak kontroli i kwestionowania decyzji przewodniczącego oznacza, że posiedzenia przebiegają dosyć płynnie, a wszystkie głosy są rejestrowane, aby nasi wyborcy mogli dowiedzieć się z tych nagrań, jak głosowali poszczególni posłowie.

 
  
  

- Sprawozdanie: Michael Cashman (A6-0511/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie.(FR) Głosowałem za sprawozdaniem mojego brytyjskiego kolegi pana posła Cashmana w pierwszym czytaniu, zgodnie z procedurą współdecyzji, w sprawie uproszczonego systemu kontroli osób na granicach zewnętrznych, opartego na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Czechy, Cypr, Łotwę, Węgry, Maltę, Polskę, Rumunię, Słowenię i Słowację pewnych dokumentów jako równoważnych z ich krajowymi wizami do celów tranzytu przez ich terytoria. Akceptuję poprawki Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, mające na celu wzięcie pod uwagę nowej sytuacji istniejącej na obszarze Schengen oraz faktu, że od 21 grudnia 2007 roku wiele krajów, do których środek był skierowany, jest członkami obszaru Schengen bez granic wewnętrznych.

 
  
MPphoto
 
 

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Byłem sprawozdawcą sprawozdania Komisji Rozwoju w sprawie ”przekraczania granic zewnętrznych” i dlatego z satysfakcją przyjmuję doskonałą pracę wykonaną przez mojego kolegę posła Cashmana. W 2008 roku marzenie z 1957 roku przybliżyło się o kolejny krok: europejska rodzina formalnie rozszerzyła swoje granice. Kolejne granice zostały zlikwidowane i "obszar Schengen" znacznie się powiększył, z oczywistymi, pozytywnymi implikacjami. Jednakże, ważne jest, że poza wymiarem politycznym i geograficznym poczyniliśmy więcej wysiłków w dziedzinach politycznych i gospodarczych. W wielu obszarach 27 państw członkowskich ciągle ma dzisiaj odmienne nastawienie; w pewnych przypadkach są one bardzo odmienne: w zbyt wielu obszarach nie ma nawet podstawowego współdziałania i obraz, który się z tego wyłania, jest całkowicie niespójny. Unia Europejska musi wdrożyć procedury w celu syntezy polityk i strategii państw członkowskich: z zadowoleniem przyjmujemy swobodny przepływ osób i towarów, ale silniejszy nacisk kładziemy na potrzebę stworzenia ram regulacyjnych i politycznych, które w końcowym efekcie będą jednorodne.

 
  
MPphoto
 
 

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Głosowany dzisiaj raport jest kluczowy dla uproszczenia kontroli osób na granicach zewnętrznych Unii. Dzięki nowym regulacjom wizy wydane przez Polskę oraz nowe kraje członkowskie UE zyskują te same prawa jak reszta krajów członkowskich UE. Dzięki temu obywatele np. Ukrainy będą mogli się poruszać z wizą wydaną przez Polskę po całym terytorium UE.

Chciałbym również zwrócić uwagę, iż ten raport jest swego rodzaju odpowiedzią na rozszerzenie strefy Schengen, które ułatwia tranzyt osób z państw trzecich na terytorium UE. Jednocześnie za pozytywne uznaję wzmocnienie działań na terenie UE na rzecz walki z przemytem i handlem narkotykami, handlem ludźmi, organami ludzkimi, nielegalnym handlem bronią oraz terroryzmem. Ze względu na powyższe stanowczo poparłem raport Michaela Cashmana.

 
  
MPphoto
 
 

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. (PT) Celem niniejszej inicjatywy jest umożliwienie Cyprowi i dwóm krajom, które przystąpiły do UE w 2007 roku – Rumunii i Bułgarii – wprowadzenia uproszczonego systemu kontroli osób na granicach zewnętrznych, opartego na jednostronnym uznawaniu wiz i zezwoleń na pobyt.

Uznawanie jest ograniczone do przejazdu tranzytem przez terytorium tych trzech państw członkowskich przez okres do pięciu dni.

Zdecydowanie popieram ten uproszczony system, gdyż będący jego beneficjentami obywatele państw trzecich posiadający wizę wydaną przez inne państwo członkowskie zostali już poddani ścisłemu procesowi kontrolnemu w tym państwie członkowskim i nie zostali uznani za zagrożenie dla porządku publicznego lub ryzyko pod względem nielegalnej imigracji.

Przepisy w sprawie jednostronnego uznawania wiz i zezwoleń na pobyt zostały wprowadzone po raz pierwszy do dorobku wspólnotowego w sprawie wiz w 2006 roku, w celu uproszczenia tranzytu pewnych kategorii osób oraz jednocześnie uniknięcia zbędnych obciążeń administracyjnych konsulatów.

Dla dziewięciu krajów, które przystąpiły do Unii Europejskiej w 2004 roku i zostały w pełni włączone do obszaru Schengen od dnia 21 grudnia 2007 roku, wzajemne uznawanie tych dokumentów stało się obowiązkowe z końcem okresu przejściowego.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. (PT) W przypadku sprawozdania w sprawie Szwajcarii i Liechtensteinu uważamy, że trzeba podkreślić, że zazwyczaj takie umowy powinny być zawierane w szerszych ramach, mających również na celu promowanie praw pracowników–imigrantów i chronienie ich przed bulwersującym zjawiskiem wyzyskiwania, poprzez wspieranie efektywnego korzystania przez nich z ich praw i integracji, na przykład gwarantując prawo do łączenia rodzin, stosując Konwencję o ochronie praw wszystkich pracowników-migrantów i członków ich rodzin – chcemy podkreślić, że musi ona jeszcze być ratyfikowana przez każde państwo członkowskie Unii Europejskiej – przygotowaną pod auspicjami ONZ, jako międzynarodowy instrument prawny mający na celu zagwarantowanie obrony praw człowieka pracowników-migrantów, szczególnie nieodłącznego prawa do życia rodzinnego.

Innymi słowy, ułatwianie przepływu obywateli między różnymi krajami nie powinno być wykorzystywane jako sposób ułatwiania wyzysku taniej, czasowej siły roboczej, łatwej do "pozbycia się", wzrostu wyzysku i nacisku na płace, promowania niepewnych warunków, deregulacji organizacji siły roboczej, zrobienia kroku wstecz w zakresie praw pracowniczych i warunków socjalnych jako całości, ale powinno być raczej sposobem na zwalczanie takich zjawisk.

 
  
MPphoto
 
 

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Nie jest tajemnicą, że z wielu wschodnich państw emanuje ogromne potencjalne zagrożenie; zorganizowana przestępczość, prostytucja, przemyt ludzi i przestępstwa związane z narkotykami są nazbyt często kontrolowane przez Wschód. Wiele z naszych nowych państw członkowskich jest traktowanych jako kraje tranzytowe, z których ludzie mogą się przedostać do Europy Zachodniej.

Dlatego też ściślejsze kontrole na wschodnich granicach zewnętrznych Unii Europejskiej są od dawna spóźnionym sposobem na zagwarantowanie, że zniesienie granic Schengen nie przekształci się w "bezpłatny bilet dla przestępców". Z tego powodu, ja również głosowałem za sprawozdaniem pana posła Cashmana.

 
  
MPphoto
 
 

  Frank Vanhecke (NI), na piśmie.(NL) Ja głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu. Wyraziłem już wiele razy w przeszłości swoje podstawowe zastrzeżenia wobec systemu Schengen i nie mogę również dzisiaj zaakceptować zawartej w sprawozdaniu zasady wzajemnego uznawania. Los Schengen naturalnie zależy od ścisłej kontroli granic zewnętrznych. Przewodniczący Komisji pan Barroso może nam mówić tysiąc razy, że rozszerzenie Schengen nie doprowadzi do obniżenia bezpieczeństwa, ale rzeczywistość jest zupełnie odmienna. Na przykład niemieccy eksperci ds. bezpieczeństwa, z ekipy kanclerz Merkel, odnotowują ogromną słabość na nowych, wschodnich granicach zewnętrznych, jak również we współpracy pomiędzy krajowymi siłami policyjnymi. Powszechne są obawy przed znacznym wzrostem nielegalnej imigracji. Po raz kolejny oświecone dusze Eurolandu uprawiają myślenie życzeniowe, igrając z bezpieczeństwem europejskich obywateli.

 
  
  

- Sprawozdanie: Panayiotis Demetriou (A6-0509/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie.(FR) Głosowałem za sprawozdaniem mojego wspaniałego cypryjskiego kolegi Panayiotisa Demetriou w pierwszym czytaniu, zgodnie z procedurą współdecyzji, w sprawie zmiany decyzji z 2006 roku wprowadzającej uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez państwa członkowskie niektórych zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein do celów przejazdu tranzytem przez ich terytorium. Akceptuję również poprawki techniczne proponowane przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w celu ujednolicenia tekstu z pierwotnymi przepisami, szczególnie odnośnie do przepisów terytorialnych.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Jak zwróciliśmy uwagę, środki i umowy ułatwiające przepływ obywateli z różnych krajów powinny opierać się na zasadach równowagi i wzajemnych korzyści dla poszczególnych zainteresowanych stron.

Chcemy przypomnieć wcześniejsze umowy pomiędzy WE i Szwajcarią w sprawie swobodnego przepływu osób, które były szczególnie w interesie Portugalii, gdyż ponad 100 000 Portugalczyków pracuje w tym kraju, włączając wiele tysięcy pracowników sezonowych. Umowy te pomogły rozwiązać wiele ograniczeń i problemów napotykanych przez portugalskich pracowników w Szwajcarii, na przykład łączenie rodzin, przeniesienie się do innego kantonu, czy ochrona socjalna pracowników i ich rodzin.

W tym sensie oraz w kontekście ogólnym umowy te powinny być częścią szerszych ram, mających również na celu wspieranie praw pracowników-imigrantów i chronienie ich przed bulwersującym zjawiskiem wyzysku.

Ułatwianie przepływu obywateli pomiędzy poszczególnymi krajami nie powinno być wykorzystywane jako środek ułatwiający wyzysk taniej, tymczasowej siły roboczej, której można łatwo się "pozbyć", podkopujący relacje pracownicze oraz, w szczególności, prowadzący do kroku wstecz w zakresie praw pracowniczych i warunków socjalnych.

 
  
  

- Sprawozdanie: Philippe Morillon (A6-0001/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Wniosek Komisji Europejskiej ma na celu poprawienie i uproszczenie odnośnego prawodawstwa sprzed 10 lat. W minionej dekadzie akwakultura była najszybciej rozwijającym się sektorem w przemyśle rolno-spożywczym. Europejska akwakultura zapewnia obecnie ponad 80 000 miejsc pracy.

Rosnące znaczenie sektora, zarówno pod względem gospodarczym, jak i społecznym, zapewnia poprawę w zakresie dostępnych informacji. Celem jest zatem poprawa gromadzenia i przekazywania danych. Podstawowe znaczenie ma również uzgodnienie danych pomiędzy państwami członkowskimi.

Dlatego zdecydowałem się głosować za wnioskiem, ulepszonym wprowadzonymi przez Parlament Europejski poprawkami.

 
  
  

- Sprawozdanie: Armando França (A6-0507/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Wzrost, szczególnie w ostatniej dekadzie, zagrożeń i ataków terrorystycznych, wraz z ich niszczycielskimi skutkami, doprowadził do pilnej potrzeby wprowadzenia środków i instrumentów niezbędnych, by stawić czoła tej pladze.

Jest to powszechne zagrożenie wymagające globalnej reakcji zapewniającej środki, finansowanie i specjalistyczną wiedzę, potrzebne w celu efektywnego postępowania w poważnych sytuacjach kryzysowych, w których opanowaniu pojedyncze państwo członkowskie miałoby kłopoty.

Niniejsza inicjatywa prezydencji austriackiej pozwala na utworzenie wspólnych zespołów wsparcia, zdolnych do zapewnienia państwu członkowskiemu wszelkiej niezbędnej pomocy po ataku terrorystycznym.

Nie mam wątpliwości, że tego typu poważna sytuacja kryzysowa wymaga szybkiej reakcji specjalnych jednostek interwencyjnych.

Dlatego popieram niniejszą decyzję, mającą na celu ustanowienie niezbędnych ram prawnych, uproszczenie takowej współpracy i umożliwienie państwom członkowskim szybszej reakcji na sytuacje kryzysowe lub ataki terrorystyczne, przy jednoczesnym zagwarantowaniu, że dotknięte państwo członkowskie otrzyma pomoc na najwyższym możliwym poziomie.

 
  
MPphoto
 
 

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Niniejszy tekst, powstały z inicjatywy Austrii, zapewnia państwu członkowskiemu możliwość poproszenia o pomoc specjalnej jednostki interwencyjnej z innego państwa członkowskiego, w celu zapanowania nad sytuacją kryzysową (wzięcie zakładników, porwanie itd.). Zapewniona pomoc mogłaby się składać zarówno z zapewnienia sprzętu, jak i określonej wiedzy fachowej, lub z możliwości prowadzenia działań na terytorium państwa członkowskiego, które się o to zwróci.

Popieramy ten tekst z wielu powodów. Po pierwsze, ponieważ rozwiązanie to, mające na celu zwalczanie terroryzmu, nie jest wiążące, gdyż nie zmusza państw członkowskich ani do występowania o pomoc, ani do udzielania jej. Ponadto tekst stanowi, że wszystkie praktyczne ustalenia (typy jednostek, wyposażenie, itd.) zostaną ustanowione w dwustronnych umowach pomiędzy wnioskującym państwem członkowskim a wspierającym państwem członkowskim.

W kontekście walki z terroryzmem, który z definicji nie zna granic, z pewnością bardzo ważne jest dążenie do jak najskuteczniejszej współpracy pomiędzy krajowymi siłami policyjnymi w Unii Europejskiej.

W czasie, gdy wszystkie zagadnienia z zakresu wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych państw członkowskich mają wkrótce, na mocy traktatu lizbońskiego, wejść do kompetencji ponadnarodowych, istota międzyrządowego oporu wydaje się pozostawać: jesteśmy z tego bardzo zadowoleni.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) W obszarze wolności obywatelskich, sprawiedliwości i spraw wewnętrznych Unia Europejska podążała bardzo niebezpieczną ścieżką, poważnie zagrażającą prawom, wolności i gwarancjom obywateli oraz suwerenności państw i narodów.

Narastające w Unii Europejskiej tendencje oraz środki federalistyczne i militarystyczne leżały u podstaw podejmowania decyzji mających na celu stworzenie struktur, w zakresie zarówno informacji, jak i specjalnych sił policyjnych, z uprawnieniami do interwencji na terytorium kraju, w sposób, który praktycznie ma na celu powielanie zadań policji krajowej.

Prawdziwym celem niniejszej inicjatywy Austrii, zręcznie umocnionym wnioskami Parlamentu Europejskiego, jest utworzenie lub umożliwienie utworzenia, pod pretekstem "terroryzmu" i hipotetycznych "sytuacji kryzysowych lub niebezpiecznych", prawdziwych "gwardii pretoriańskich", należycie indoktrynowanych do tego, by brać udział, w szczególności, w kontrolowaniu, zastraszaniu lub represjonowaniu korzystania z praw i wolności, w łamaniu podstawowych zasad demokracji, państwa prawa oraz porządku konstytucyjnego i narodowej suwerenności Portugalii.

Dlatego ostrzegamy przed niebezpieczeństwami zawartymi w treści i celach tej inicjatywy oraz wszelkimi innymi środkami związanymi z korzystaniem z jakiejkolwiek formy nieograniczonej, irracjonalnej, niewspółmiernej i niekonstytucyjnej władzy.

 
  
MPphoto
 
 

  Anna Hedh (PSE), na piśmie. (SV) Głosowałam przeciwko sprawozdaniu, ponieważ jestem zaniepokojona tym, jakie będzie miało znaczenie dla przyszłości. Nie jestem przeciwna ustaleniom i pomaganiu sobie w sytuacjach kryzysowych, ale musi się to dziać wtedy, gdy jest wymagane i w naturalny sposób. Myślę, że nie są uzasadnione wspólne ćwiczenia na koszt podatników Unii Europejskiej, a już całkowicie jestem przeciwna zagranicznym agentom działającym na szwedzkim terytorium i posiadającym immunitet. Logicznym następstwem jest rozwój w kierunku wspólnych sił policyjnych, czemu jestem całkowicie przeciwna.

 
  
MPphoto
 
 

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) W przedstawionym nam tekście próbuje się nadać ramy prawne operacjom przeprowadzanym przez specjalne jednostki interwencyjne wysłane przez jedno państwo członkowskie na terytorium drugiego w przypadku ataku terrorystycznego. Ponieważ takie operacje mogą być bardzo zróżnicowane (wymiana sprzętu, wiedzy fachowej, aktywne jednostki itd.), pozostawiono państwom członkowskim zawieranie umów dwustronnych w celu sprecyzowania praktycznych porozumień oraz decydowanie w sprawie akceptacji lub odmowy prośbie o interwencję na ich terytorium jednej z tych jednostek operacyjnych. Niewiarygodne. W końcu, mamy prawdziwy przykład zastosowania tej kontrowersyjnej i skomplikowanej zasady pomocniczości!

Nareszcie, mamy obszar – bezpieczeństwo narodowe, obszar suwerenny par excellence – który opiera się ponadnarodowemu buldożerowi Europy, poddającemu legislacji wszystko i wszędzie.

A zatem, w imię efektywności walki z terroryzmem, Europa wykłada pieniądze na współpracę między krajowymi siłami policyjnymi. Popieramy tę inicjatywę.

Jednak kluczem do zwycięstwa nad terroryzmem nie jest wyłącznie współpraca. Wymagana jest świadomość rewolucyjnego pragnienia islamistów, którzy popierają zniszczenie humanistycznego i chrześcijańskiego zachodniego społeczeństwa oraz jego wartości.

 
  
MPphoto
 
 

  Inger Segelström (PSE), na piśmie. (SV) Głosowaliśmy za sprawozdaniem, ponieważ bazuje ono na dobrowolnym działaniu i współpracy, wynikającym wyłącznie z wzajemnej umowy pomiędzy dwoma państwami członkowskimi. Jednakże, trzymamy się zasady, że zagraniczni agenci nie powinni mieć zezwolenia na działanie lub sprawowanie władzy na szwedzkim terytorium i posiadanie immunitetu. Uważamy, że prowadzi to do możliwego utworzenia wspólnych sił policyjnych, co do których mamy poważne obawy.

 
  
  

- Sprawozdanie: Umberto Guidoni (A6-0005/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Jan Březina (PPE-DE), na piśmie. − (CS) Proszę pozwolić mi na pewne wyjaśnienie w związku z głosowaniem nad sprawozdaniem dotyczącym europejskiej przestrzeni badawczej. Europejska przestrzeń badawcza, omawiana tu bez końca, jest bardzo dobrą koncepcją i bardzo dobrą wizją. Jednak czeka nas jeszcze długa droga, zanim stanie się rzeczywistością. Rozmowy to za mało. Musimy również ocenić, jak funkcjonuje i czy w ogóle funkcjonuje. Jako poseł z nowego państwa członkowskiego wiem z własnego doświadczenia, że na obecnym etapie europejska przestrzeń badawcza jest tylko iluzją i przejawem myślenia życzeniowego.

Pierwsze udostępnione dane na temat priorytetu nadanego projektom z nowych państw członkowskich ukazują nam następujące fakty: spośród 559 grantów przyznanych z funduszu dla młodych naukowców tylko dwa zostały przyznane Czechom (a Polsce – kilkakrotnie większemu państwu, nie przyznano żadnego!), podczas gdy Wielkiej Brytanii przyznano ponad 100, a Niemcom 80. Trudno uwierzyć, żeby różnica w jakości projektów była na tyle duża, by mogła uzasadnić taką dysproporcję. Oczywiście, brak doświadczenia po stronie autorów projektów może być jedną z przyczyn. W każdym razie, jest to dowód na to, że europejska przestrzeń badawcza nie funkcjonuje tak jak powinna. Potrzeba mniej słów, a więcej działań, aby osiągnąć konkretne rezultaty. Pod tym względem ciągle daleko nam do sukcesu.

 
  
MPphoto
 
 

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. (PT) Sprawozdanie zawiera pewne sprzeczności i stanowiska, których nie popieramy. Prawdą jest jednak, że badania naukowe muszą powrócić do swojej głównej misji: tworzenia nowej wiedzy. Nie ma prostej zależności między badaniami a innowacją. Choć istnieją pewne korelacje, są one złożone i dotyczą obszarów bardzo odległych od nauki.

Przekonanie o tym, że nauka stanowi panaceum na rozwiązanie wszystkich problemów ekonomicznych i społecznych, wymaga sprostowania. Należy więcej inwestować w badania.

Niektóre kroki podjęte podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Lizbonie w 2000 r. były reakcją na obawy Europy związane z niedoinwestowaniem w gospodarkę opartą na wiedzy, co zostało jeszcze mocniej zaakcentowane podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 r., gdzie UE wyznaczyła sobie cel w postaci przeznaczenia 3 procent PKB na badania i rozwój do roku 2010. Jednak wzrost wydatków na badania i rozwój od roku 2000 jest niewystarczający i osiąga średnią wartość 1,84%, a wydatki te są częściowo finansowane przez przemysł.

Inwestycje sektora prywatnego w naukę są poniżej społecznie optymalnego poziomu. Dlatego państwa muszą odgrywać wiodącą rolę i rozwijać współpracę, aby umożliwić tworzenie nowej wiedzy, która będzie dostępna dla całego społeczeństwa.

 
  
MPphoto
 
 

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. − W pełni popieram sprawozdanie w sprawie Europejskiego Obszaru Badawczego, które kreśli nowe perspektywy badawcze i rozwojowe dla Unii Europejskiej. Nie ulega wątpliwości, że postęp i rozwój społeczny, a także miejsce Europy w zglobalizowanym świecie zależy od inwestycji w naukę i badania, zależy od tworzenia nowej – odpowiadającej potrzebom XXI wieku – wiedzy.

Badania naukowe, nowe technologie oddziaływują przecież bezpośrednio na rozwój społeczny, a nawet – decydują o wzroście gospodarczym, bo przynoszą wymierne korzyści. Dlatego tak niezbędny jest dobry i efektywny system zarządzania badaniami naukowymi na szczeblu europejskim. Ponadto jeśli chcemy, aby Europa sprostała nowym wyzwaniom dotyczącym zwłaszcza konkurencji w gospodarce i ochronie środowiska naturalnego, musimy apelować, wręcz skłaniać państwa członkowskie do systematycznego zwiększania wydatków na badania naukowe.

 
  
MPphoto
 
 

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Komisja przedstawiła nam zieloną księgę w sprawie europejskiej przestrzeni badawczej w momencie, gdy trwa niekończący się odpływ inwestycji i naukowców na drugą stronę Atlantyku. Jeśli chcemy, aby badania w Europie były konkurencyjne w skali globalnej, a jest to jeden z celów strategii lizbońskiej, to Unia musi przezwyciężyć fundamentalne przeszkody w tej dziedzinie.

Chodzi mi zwłaszcza o rozproszenie badań w UE i słabo rozwiniętą strategię w dziedzinie współpracy naukowej, brak zasobów ludzkich i materialnych oraz słabo rozwiniętą infrastrukturę badawczą, co powoduje, że trudno nam konkurować z ośrodkami badawczymi na świecie. Ponadto występuje niska mobilność naukowców, wiedzy fachowej i doświadczeń, głównie z powodu barier prawnych, administracyjnych i językowych.

W procesie tworzenia europejskiej przestrzeni badawczej i pokonania jej rozproszonego charakteru, musimy zwracać szczególną uwagę na nasze regiony.

Regiony powinny opracować strategie dla rozwoju zasobów ludzkich i materialnych w dziedzinie nauki, oraz promować dostęp do badań dla wszystkich, zwłaszcza kobiet i młodych badaczy. Państwa członkowskie powinny być bardziej zaangażowane w proces tworzenia lepszych warunków pracy dla naukowców i podjąć kroki, które pozwoliłyby im pogodzić życie zawodowe i rodzinne.

Regiony są równie ważne w promowaniu i znalezieniu skuteczniejszych sposobów na finansowanie nauki, zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi w programach operacyjnych. Regiony powinny również uczestniczyć w tworzeniu europejskich ośrodków doskonałości, które znajdują się na ich terenie, poprzez stworzenie sieci powiązań pomiędzy uniwersytetami, instytutami badawczymi i przemysłem.

 
  
MPphoto
 
 

  Zita Pleštinská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Panie i panowie! Nikt już nie wątpi w to, że nauka jest motorem rozwoju naszego społeczeństwa. W dzisiejszym świecie nauka odgrywa ogromną rolę i dlatego nasze społeczeństwo musi jej nadać odpowiednią rangę. Tylko inwestowanie w społeczeństwo oparte na wiedzy sprawi, że Unia będzie konkurencyjna, kreatywna i strategicznie atrakcyjna.

W zielonej księdze „Europejska przestrzeń badawcza: nowe perspektywy” Komisja przedstawia analizę i rozwiązania oraz podkreśla znaczenie stworzenia społeczeństwa wiedzy. Parlament Europejski w sprawozdaniu sporządzonym przez Umberto Guidoniego, podkreślił, że inwestowanie w edukację, naukę, badania, kulturę i technologię IT zaowocuje zrównoważonym rozwojem w przyszłości. Oczywiście musimy zdawać sobie sprawę, że te działania nie przyniosą natychmiastowych i namacalnych efektów. Jest to maraton, a nie sprint, i jestem pewna końcowego sukcesu.

Europejska przestrzeń badawcza stwarza instytutom badawczym, uniwersytetom i naukowcom z 27 państw UE możliwość współpracy. Jednak nadal istnieją transgraniczne przeszkody administracyjne, utrudniające współpracę instytutom naukowym. Otwarcie Unii Europejskiej na Wschód oznacza znaczące powiększenie Europejskiej przestrzeni badawczej i daje około 150 tysiącom badaczy nowe możliwości poprawy potencjału naukowego i technicznego.

Jestem przekonana, że nowe koncepcje i innowacja we wszystkich dziedzinach życia pomogą nam utworzyć nowe miejsca pracy, znaleźć nowe sposoby ochrony środowiska naturalnego, poprawić bezpieczeństwo żywności i zdrowie oraz zapewnić niewyczerpalne źródła energii.

 
  
MPphoto
 
 

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Koncepcja, wedle której badania, rozwój i innowacja są fundamentalne dla konkurencyjności, nie jest koncepcją nową i jest wciąż aktualna. Niezależnie od rozbieżności zdań na temat potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku innowacyjności czy badań akademickich jest oczywiste, że Europa musi więcej inwestować w wiedzę i praktyczne zastosowanie tej wiedzy. Potrzeba ta nie jest jednak tylko kwestią inwestycji finansowych.

W kolejnych raportach informowano nas o przyczynach opóźnienia Europy w stosunku do innych części świata. Od amerykańskich uniwersytetów po badania w Indiach, konkurencja wokół nas jest coraz bardziej ostra. Z drugiej strony europejskie uczelnie wyższe są mniej atrakcyjne, na co wskazują raporty, pod względem m.in. niedostatecznego finansowania – licząc zarówno łączne sumy, jak i w przeliczeniu na głowę – oraz braku autonomii uniwersytetów. Są to czynniki, które stanowią przeszkodę w uzyskaniu lepszych wyników.

Biorąc pod uwagę wszystkie wymienione powody, każde podejście, które uznaje to jako pilną sprawę pod względem ekonomicznym i strategicznym, zasługuje na naszą aprobatę. Chociaż prawdą jest to, że czas działa na naszą niekorzyść, to prawdą jest również to, że lepiej wykorzystać czas na wybór właściwych opcji, niż podejmować pochopne i nieefektywne decyzje.

 
  
MPphoto
 
 

  Teresa Riera Madurell (PSE), na piśmie. (ES) Z powodu odwołania debaty nad sprawozdaniem pana Guidoniego na temat europejskiej przestrzeni badawczej jako sprawozdawczyni Grupy Socjalistycznej chciałabym wyjaśnić powody, dla których głosowaliśmy za.

Po pierwsze, chcę podkreślić, że pan Guidoni wykonał swoje zadanie bardzo dobrze, wykorzystując wiele naszych propozycji. Europejska przestrzeń badawcza powinna z całą pewnością obejmować:

– jednolity rynek pracy dla kadry naukowej, co wiąże się z utworzeniem wspólnej europejskiej ścieżki zawodowej w dziedzinie badań naukowych oraz zintegrowanego systemu informacji dla miejsc pracy i kontraktów szkoleniowych;

– usunięcie ograniczeń w procedurze rekrutacji i promocji oraz uzyskanie bardziej wyrównanej proporcji między kobietami i mężczyznami w komisjach rekrutacyjnych;

– usunięcie barier dla mobilności i promowanie większego udziału kobiet w badaniach i rozwoju oraz podjęcie działań ułatwiających pogodzenie życia zawodowego i prywatnego;

– wzmocnienie instytutów badawczych oraz zwiększenie udziału małych i średnich przedsiębiorstw w badaniach i rozwoju;

– lepsza koordynacja z narodowymi i regionalnymi programami oraz większa synergia z innymi programami europejskimi;

– budowanie infrastruktur naukowo-badawczych przez europejskie joint ventures; oraz

– zachęcanie do współpracy międzynarodowej, promowanie inicjatyw wielostronnych, programy wymiany kadr dla wykorzystania infrastruktur oraz realizacja programów współpracy dla rozwoju.

Są to konieczne i spójne sposoby na osiągnięcie postępów i właśnie dlatego głosowaliśmy „za”.

 
  
MPphoto
 
 

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Nauka nie zna granic, a pytania, na które próbuje odpowiedzieć nauka, są coraz bardziej globalne w swoich charakterze. Europejska przestrzeń badawcza (EPB) musi pozwolić na to, by współpraca naukowa i technologiczna przyczyniała się do stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu ludzkości.

Dlatego mam nadzieję, że z punktu widzenia swojej otwartości na świat EPB będzie wspierać peryferyjne regiony UE, aby jak najlepiej wykorzystać korzyści i bogactwa regionalnego zróżnicowania Europy, poprzez włączenie ich do programów badawczych w kontekście „sieci doskonałości”.

Namawiam również do tego, aby EPB uznała znaczenie Terytoriów i Krajów Zamorskich, które są cennymi partnerami w budowaniu mostów między narodami i kontynentami w perspektywie trwałego rozwoju na świecie, by sprostać wyzwaniom stojącym przed naszą planetą.

Bardzo dziękuję sprawozdawcy oraz członkom komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii za poparcie mojej poprawki w sprawie zawartej w opinii Komisji Rozwoju Regionalnego. Jest to jeszcze jeden dowód na to, że w naszym Parlamencie panuje duch koordynacji i komplementarności.

 
  
MPphoto
 
 

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprzeciwiamy się reakcyjnej restrukturyzacji w dziedzinie badań naukowych, która jest promowana przez UE w planie utworzenia europejskiej przestrzeni badawczej (EPB) w ramach strategii lizbońskiej.

EPB będzie prowadzić do konfliktów i rywalizacji o zyski między państwami i dużymi grupami biznesowymi. W rezultacie nastąpi intensyfikacja nierówności w rozwoju nauki.

Zachęty, subsydia i ulgi podatkowe zostaną rozszerzone dla firm będących monopolistami, co pozwoli im więcej inwestować i czerpać korzyści dla siebie. Sektor publiczny zostaje podporządkowany grupom monopolistycznym, którym służy. Mobilność kadry naukowej między firmami, uniwersytetami i ośrodkami badawczymi, jak również europejski system patentowy są promowane przy użyciu argumentów dotyczących niższych kosztów. Wszystko zostaje podporządkowane konkurencyjności i wzrostowi rentowności.

W atmosferze ostrej konkurencji, obecnej nawet w świecie nauki, uwaga zostanie z pewnością skierowana na tzw. ośrodki doskonałości w największych państwach. Ośrodki te otrzymają lwią część programów badawczych, które będą służyć jako kanały przepływu publicznych i prywatnych środków.

Staramy się przeciwstawić polityce badawczej UE. Jest to fragment naszej walki o radykalny zwrot w polityce prowadzonej przez UE i kapitalistyczny układ. Naszym zamiarem jest przywrócenie społecznego charakteru nauki: badania naukowe powinny służyć współczesnym potrzebom ludzi i dobrobytowi społecznemu.

 
  
  

- Sprawozdanie: Markus Ferber (A6-0505/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie.(FR) Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie w drugim czytaniu wspólnego stanowiska Rady zmieniającego dyrektywę w sprawie usług pocztowych z 1997 r. zmierzającą do całkowitego otwarcia rynku usług pocztowych, i gratuluję mojemu koledze z Niemiec, Markusowi Ferberowi, świetnego wykonania zadania.

Cieszy mnie, że Rada przyjęła wszystkie najważniejsze elementy stanowiska Parlamentu Europejskiego, szczególnie przełożenie ostatecznego terminu otwarcia rynku do końca grudnia 2010 r. z dwuletnim okresem dodatkowym dla państw, które wstąpiły do Unii po 2004 r.; zagwarantowanie usługi powszechnej przewidującej dostarczanie każdemu obywatelowi UE i zabieranie od niego przesyłek przynajmniej raz dziennie przez pięć dni w tygodniu, z zachowaniem wystarczającej liczby punktów dostępu w regionach wiejskich, oddalonych lub słabo zaludnionych oraz poszanowanie pomocniczości w sprawach natury społecznej, która, mam nadzieję, jest tematem prac naszych partnerów społecznych na szczeblu europejskim. Jestem rozczarowany faktem, że nie położono fundamentów pod powstanie europejskiego organu regulacyjnego dla tego sektora. Wreszcie, mam nadzieję, że operatorzy szybko porozumieją się w sprawie wprowadzenia europejskiego znaczka na listy o wadze do 50 g, w sprawie którego wkrótce podejmę inicjatywę polityczną.

 
  
MPphoto
 
 

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Pomimo poprawek wprowadzonych do pierwotnego tekstu Komisji i kompromisowego rozwiązania zaproponowanego przez Parlament Europejski polegającego na przełożeniu całkowitej liberalizacji rynku pocztowego do 31 grudnia 2010 roku, tekst przedstawiony przez Radę w drugim czytaniu wciąż nie jest zadowalający.

Nie jest zadowalający, ponieważ rozwiązuje poruszone sprawy i problemy tylko w sposób powierzchowny i minimalny. Chodzi zwłaszcza o finansowanie usługi powszechnej, o obowiązek dostarczenia poczty 5 dni w tygodniu, o naprawdę równe traktowanie różnych obszarów i istnienie jednolitej ceny za znaczek. Tekst nie jest zadowalający, ponieważ w tych wszystkich wymienionych kwestiach zapisy dyrektywy prowadzą do niepewności prawnej.

W rzeczywistości tekst ten, z jego zapisami zdobytymi z takim trudem, tylko opóźnia nieuchronne i niekontrolowane konsekwencje otwarcia sektora pocztowego dla konkurencji.

Plany UE nieuchronnie spowodują wzrost liczby zamykanych urzędów pocztowych, zwolnienia pracowników na wielką skalę oraz presję na obniżenie płac i pogorszenie warunków pracy w sektorze pocztowym w Europie..

 
  
MPphoto
 
 

  Hélène Goudin (IND/DEM), na piśmie. (SV) Moim zdaniem państwa członkowskie powinny same decydować o tym, czy chcą deregulacji swoich narodowych monopolistów pocztowych. Dlatego głosowałem za poprawką 10, w której odrzuca się wspólne stanowisko Rady.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Wyrażamy ubolewanie w związku z nieprzyjęciem naszej propozycji odrzucenia tej dyrektywy, której celem jest pełna liberalizacja usług pocztowych, co stworzyłoby „rynek” na szczeblu UE.

W ten sposób większość w PE – reprezentująca te same siły polityczne, które są w centrum polityki prawicowej w każdym państwie – dążą do podjęcia kolejnego kroku na drodze do zlikwidowania tej podstawowej usługi publicznej.

Jest to atak na publiczną usługę pocztową ze strony wielkich korporacji wielonarodowych, na publiczną własność tej usługi i publiczną administrację, która ją wykonuje, oraz na jej demokratyczny charakter. Jest to próba pozbawienia każdego narodu jego władzy, tzn. pozbawienia suwerenności, kontroli i prawa decydowania w kluczowych sprawach. Decyzje w tych sprawach zostają przeniesione na szczebel ponadnarodowy, do instytucji UE, które realizują interesy obce narodowi i państwu portugalskiemu.

Znamienne jest również odrzucenie naszej poprawki, która zmierzała do zabezpieczenia wymogu, aby wszyscy operatorzy zachowali pełną zgodność z przepisami prawa pracy, tzn. z wszelkimi zapisami prawnymi i umowami dotyczącymi warunków pracy, w tym bezpieczeństwa i higieny pracy, stosowanymi przez państwa członkowskie zgodnie z krajowym ustawodawstwem, jak również z przepisami dotyczącymi ubezpieczeń społecznych i umów zbiorowych.

 
  
MPphoto
 
 

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − W nawiązaniu do mojego wczorajszego wystąpienia na temat liberalizacji poczty, chciałabym dodać komentarz, którego nie udało mi się zawrzeć ze względu na ograniczony czas wystąpienia, a dotyczący źródeł finansowania usługi powszechnej. Obawiam się, że sposoby jej finansowania poprzez specjalnie utworzony fundusz czy państwowe dotacje może blokować liberalizację sektora i może stać się narzędziem w rękach państw członkowskich do hamowania i niewypełniania zapisów dyrektywy. Dlatego też dużą rolę widzę tutaj w rękach Komisji Europejskiej, której zadaniem będzie kontrolowanie właściwego wdrażania zapisów dyrektywy.

 
  
MPphoto
 
 

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Poparłem poprawki, dzięki którym państwa członkowskie będą miały obowiązek zagwarantować finansowanie powszechnych usług pocztowych. To bardzo ważna kwestia, zwłaszcza w wielu społecznościach na obszarach wiejskich i wyspiarskich w Szkocji.

Poparłem także poprawki złożone przez moją grupę, w których wzywamy do wzmocnienia zobowiązań do finansowania świadczenia darmowych usług pocztowych dla osób niewidomych i niedowidzących.

Fakt, że sprawozdanie Markusa Ferbera zostało zatwierdzone bez poprawek w odniesieniu do tych zagadnień, może wzbudzać obawy, że dojdzie do dalszych ograniczeń w zakresie świadczenia usług pocztowych.

 
  
MPphoto
 
 

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. (SV) Popieram deregulację rynku pocztowego w Szwecji, ale jestem przeciwny koncepcji, by instytucje UE decydowały o tym, czy różne monopole pocztowe mają być zniesione czy nie.

Uważam, że państwa członkowskie powinny same decydować, czy chcą deregulacji swoich narodowych monopoli pocztowych. Dlatego głosowałem za poprawką 10, w której odrzuca się wspólne stanowisko Rady.

 
  
MPphoto
 
 

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wraz ze wszystkimi członkami Konfederacyjnej Grupy Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica głosowałem przeciwko wspólnemu stanowisku Parlamentu Europejskiego i Rady, ponieważ umacnia dogmatyczne i neoliberalne podejście w kluczowym obszarze publicznego zainteresowania, czyli usług pocztowych. Dyrektywa nie proponuje żadnych długofalowych rozwiązań, a odłożenie jej wejścia w życie tylko odroczy jej negatywne efekty na dwa lata.

Z powodu faktycznego zniesienia „usługi powszechnej” publiczny dostęp do niedrogich usług pocztowych wysokiej jakości zostanie ograniczony. Skutki będą jeszcze poważniejsze dla mieszkańców odległych i trudno dostępnych rejonów górskich i wysp, gdzie firmy nie będą mogły działać w sposób rentowny.

W państwach, w których rynek już został w pełni zliberalizowany, dotychczasowe doświadczenia nie są pozytywne. Wymuszona liberalizacja usług pocztowych stwarza więcej problemów, niż rozwiązuje.

 
  
MPphoto
 
 

  Pierre Pribetich (PSE), na piśmie. – (FR) Zdecydowanie sprzeciwiam się liberalizacji rynku usług pocztowych z trzech zasadniczych powodów:

- konieczności zapewnienia bezpłatnych usług pocztowych dla osób niewidomych i niedowidzących, co stanowi podstawową wartość dla niedyskryminującego społeczeństwa.

- gwarancji ze strony państw członkowskich o finansowaniu usługi powszechnej przed otwarciem rynków, co jest podstawowym warunkiem dla ochrony konsumentów.

- zapewnienia zgodności z przepisami prawa pracy, szczególnie zabezpieczenia społecznego, przez wszystkich operatorów.

Ponieważ odnośne poprawki nie zostały przyjęte, mogę tylko ubolewać nad tym przesunięciem w stronę niekontrolowanej liberalizacji, która nie uwzględnia prawa obywateli UE do publicznej usługi pocztowej.

 
  
MPphoto
 
 

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie.(PT) Z zadowoleniem witamy ostateczne przyjęcie sprawozdania na temat rynku usług pocztowych, zauważając, że długa procedura instytucjonalna wynika ze znaczenia tego projektu w kontekście realizacji jego dwóch najważniejszych celów, tzn. zapewnienia utrzymania usługi powszechnej oraz właściwego otwarcia rynku dla uczciwej konkurencji.

Chciałbym zwłaszcza podkreślić, że otwarcie rynków oznaczać będzie lepsze usługi i lepszy wybór dla obywateli, co pozwoli uniknąć naruszenia zasad konkurencji i przyniesie kres istniejącym monopolom.

Inna sprawa to finansowanie powszechnej usługi. Tam, gdzie wiąże się to z kosztem netto dla państwa członkowskiego, może on być sfinansowany według planu przedłożonego Komisji. Warto też przypomnieć przykład Portugalii i innych państw, który pokazuje, że można zapewnić powszechną usługę publiczną dzięki środkom z funduszu rezerwowego, co stanowi przejrzystą i neutralną metodę, która nie wiąże się z państwowymi subsydiami.

Pragnę powtórzyć, że nie ma powodu, by taka usługa nie była kontynuowana, gdyż jest podstawą spójności terytorialnej i społecznej i stanowi także wsparcie dla ludności obszarów o małym zaludnieniu, odległych i trudno dostępnych.

 
  
MPphoto
 
 

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wspólne stanowisko Rady w sprawie usług pocztowych, które zostało przedłożone Parlamentowi Europejskiemu, doprowadzi do całkowitej liberalizacji rynku usług pocztowych począwszy od 31 grudnia 2010 roku.

Wraz ze zmianą dyrektywy kolejny lukratywny sektor – usługi pocztowe – zostaje przekazany w ręce prywatne. Dzieje się tak zgodnie z wytycznymi strategii lizbońskiej, w celu maksymalizacji rentowności usług pocztowych.

Usługi pocztowe ulegają przekształceniu z dobra publicznego w towar. W Grecji prywatyzacja części ELTA (poczta grecka), forsowana przez rządy kierowane przez ND (Nea Dimokratia/Nowa Demokracja) i PASOK (Panhelleński Ruch Socjalistyczny) będzie kontynuowana w szybszym tempie. Od tej chwili ELTA będzie działać na podstawie wolnorynkowych kryteriów, a celem będzie zysk, a nie dobro społeczeństwa. Odbije się to natychmiast na jakości usług. Skutki będą negatywne nie tylko dla pracowników ELTA, lecz również dla prywatnych firm pocztowych. W ich przypadku elastyczne formy zatrudnienia już są normą, jak również brak praw pracowniczych, socjalnych i prawa do ubezpieczenia.

Zagrożona jest również konstytucyjnie zagwarantowana tajemnica korespondencji: korespondencja zostanie powierzona prywatnym kontrahentom, bez gwarancji i z minimalną szansą zapewnienia tajemnicy czy ochrony danych osobowych.

Komunistyczna Partia Grecji (KKE) jest przeciwna liberalizacji usług pocztowych i opowiada się za usługami, które są całkowicie publiczne, nowoczesne i efektywne, oraz za ochroną praw pracowniczych.

 
  
MPphoto
 
 

  Lars Wohlin (PPE-DE), na piśmie. (SV) Parlament Europejski głosował dzisiaj za kompromisem z Radą, na mocy którego europejski rynek pocztowy będzie zliberalizowany najpóźniej do końca grudnia 2010 roku (z wyjątkiem państw posiadających trudną topografię, które otrzymały dodatkowe dwa lata). Gdy prace jeszcze były w toku, przekonywałem do zastosowania zasady wzajemności, tzn. do wprowadzenia wzajemnej umowy, która nie pozwoliłaby państwom opóźniającym liberalizację na konkurowanie z państwami, w których rynek został otwarty.

Dlatego z wielką satysfakcją odnotowuję, że najpierw sprawozdawca (pan Ferber), a następnie Rada przyjęła moją poprawkę, stanowiącą obecnie część kompromisu, który jest w trakcie zatwierdzenia.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. − Wniosek ma na celu utworzenie jednolitego europejskiego rynku usług pocztowych. Bez odpowiednich zabezpieczeń, liberalizacja może podważyć koncepcję usługi powszechnej. Niechęć Rady do włączenia wyraźnego zobowiązania do świadczenia bezpłatnej usługi pocztowej na rzecz osób niewidomych i niedowidzących skłoniła mnie do zagłosowania za wprowadzeniem takiego zobowiązania, które będzie jeszcze bardziej zdecydowane.

Jestem ogólnie zadowolony, że wniosek w wystarczającym stopniu pokrywa inne kwestie, a także z satysfakcją przyjmuję gwarancję, że listy będą regularnie odbierane i dostarczane do odległych obszarów i miast.

 
  
  

- Projekt rezolucji: Sytuacja w Iranie (B6-0046/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Do kwestii jądrowej w Iranie należy zastosować podejście dyplomatyczne, zmierzające do normalizacji stosunków. Musimy podtrzymać linię polityczną opartą na dyplomacji, która pozwoli nam porzucić eskalację gestów i gróźb użycia siły, aby promować dialog dzięki uznaniu prawa Iranu do rozwijania technologii jądrowej do cywilnego zastosowania. Mimo wszystko zgadzam się, że powinniśmy podjąć wysiłek, aby osiągnąć taką sytuację w negocjacjach, która przekona Iran do porzucenia opcji militarnego zastosowania, w perspektywie wielostronnego rozbrojenia jądrowego, dla zagwarantowania pokoju międzynarodowego.

Z drugiej strony nie mogę nie wyrazić pewnego niepokoju dotyczącego stanu praw człowieka w Iranie, gdzie jesteśmy świadkami nowej fali represji wobec wolności wypowiedzi oraz praw mniejszości i kobiet, a porządek jest utrzymywany dzięki surowemu i nieludzkiemu systemowi sądowniczemu i więziennemu, w którym nazbyt często stosuje się karę śmierci, tortury i ukamienowanie. Dotychczasowe wysiłki nie przyniosły na razie żadnych konkretnych rezultatów. Aby móc zająć miejsce przy stole razem z wielkimi światowymi mocarstwami, Iran nie może przedstawiać siebie jako mocarstwa militarnego, lecz jako państwo zdolne to ochrony praw człowieka swoich obywateli.

 
  
MPphoto
 
 

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. −Zaledwie kilka miesięcy temu wywiad Stanów Zjednoczonych przyznał, że jego przypuszczenia, iż Iran opracowywał broń nuklearną, były błędne. W rzeczywistości irański program opracowywania broni nuklearnej został porzucony w latach 2001/2002.

Jednak Waszyngton nie wyciągnął właściwych wniosków politycznych z tego intelektualnego zwrotu. Wytłumaczeniem dla rozmieszczania technologii systemu obrony przeciwrakietowej w Europie Wschodniej była obrona przed nuklearnym Iranem, który w tajemniczy sposób pozyskał międzykontynentalne pociski balistyczne.

Teraz, jeśli irański program nuklearny nie istnieje, znika też wytłumaczenie dla rozmieszczenia systemu obrony przeciwrakietowej, chyba że ukrytym powodem jest zagrożenie odradzającej się potędze Rosji. Stanowczo sprzeciwiam się takiemu rozmieszczeniu i będę prowadził kampanię w tej sprawie.

 
  
MPphoto
 
 

  Patrick Gaubert (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Rezolucja przyjęta dzisiaj ma określone znaczenie polityczne. Iran jest przedmiotem obaw społeczności międzynarodowej i dlatego musieliśmy do tej spraw wrócić.

Tekst dotyczy zarówno kwestii jądrowej, jak również stanu praw człowieka. Co do obu spraw nasze stanowisko jest jasne. Nie możemy zaakceptować rozwoju militarnego programu jądrowego w Iranie. W rezolucji wyrażamy naszą zgodę i poparcie dla wysiłków UE, zmierzających do wynegocjowania długofalowego rozwiązania sprawy Iranu i podkreślamy istotną rolę, jaką ma do odegrania Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej - MAEA. W rezolucji ponownie stwierdzono, że możliwe jest znalezienie rozwiązania dla obecnej eskalacji kwestii jądrowej, a działania militarne nie powinny być brane pod uwagę.

Z drugiej strony, należy wyrazić stanowczy sprzeciw wobec poważnych i powtarzających się przypadków naruszania praw człowieka. Sytuacja budzi niepokój w czterech obszarach: kara śmierci, prawa kobiet, wolność wypowiedzi i represje wobec mniejszości religijnych. Najważniejsze wydaje mi się, aby nie okazywać samozadowolenia, a w rezolucji należy w zdecydowany sposób nakłonić rząd irański do zmiany kursu w tej sprawie.

 
  
MPphoto
 
 

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Rada Bezpieczeństwa ONZ zamierza ponownie przyjąć rezolucję nakładającą sankcje na Iran za jego działania jądrowe. Czy chodzi o poparcie dla operacji militarnej? Czy chodzi o użycie ostrzejszego tonu i wprowadzenie sankcji dyplomatycznych i ekonomicznych?

Od wielu miesięcy ta sprytnie zaaranżowana psychodrama trzyma w napięciu Parlament Europejski i inne instytucje. Ale czy potencjał jądrowy Iranu jest naprawdę najważniejszym zagrożeniem dla świata w ogóle, a w szczególności dla Zachodu i jego partnerów? Zupełnie paradoksalna jest sytuacja, w której nie reagujemy na broń jądrową Pakistanu, która faktycznie istnieje, i to w bardzo niestabilnym rejonie świata, albo na broń w rękach szczególnie niebezpiecznego reżimu w Korei Północnej. Jak już mówiłem wcześniej, przepisy prawa, które chcemy, żeby były respektowane, powinny być takie same dla wszystkich. W innym wypadku tracą wszelkie znaczenie i moc.

Tymczasem o wiele bardziej niepokoi mnie zagrożenie ze strony islamistów na naszym kontynencie, które już dawno przestało być czymś hipotetycznym, o czym przekonaliśmy się w tragiczny sposób w Londynie i Madrycie, bez udziału Iranu. Prawdą jest, że to zagrożenie jest jedną z konsekwencji waszej masowej polityki imigracyjnej, którą chcecie jeszcze zmienić na gorsze.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie.(PT) Hipokryzja społeczności międzynarodowej – tzn. Stanów Zjednoczonych i sojuszników tego kraju – w sprawie Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, a zwłaszcza irańskiego programu jądrowego, zasługuje na potępienie.

Nie ma takiej inicjatywy politycznej w sprawie broni jądrowej niektórych członków UE ani USA – ani nawet programów jądrowych Izraela, Pakistanu i Indii, czyli państw, które nie podpisały NPT, ale broń jądrową posiadają – a USA już oświadczyły, że mogą użyć tej broni w sposób ofensywny.

Dlatego więc konieczne jest pełne przestrzeganie NPT i całkowita eliminacja broni jądrowej.

W sprawie Iranu naprawdę chodzi o to, że zarówno USA, jak i UE wiedzą, że produkcja ropy naftowej w wielu krajach osiągnęła już maksymalny poziom i będzie teraz spadać.

Powodem tych poważnych gróźb użycia siły militarnej, prowokacji i pośpiechu wobec irańskiego programu jądrowego jest to, że ten kraj posiada największe rezerwy węglowodorów na świecie, a Stany Zjednoczone i UE próbują stworzyć warunki, nawet poprzez manipulowanie opinią publiczną, do przejęcia kontroli nad jego zapasami energii i nad całym Bliskim Wschodem, jak to widzimy w Iraku.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram zalecenia przedstawione w przedmiotowej rezolucji. Jednakże w kwestii Organizacji Mudżahedinów Ludowych: głosowałem przeciwko poprawkom wprowadzającym odniesienie do tej grupy w tekście.

 
  
MPphoto
 
 

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Opinie Javiera Solany, przedstawicieli UE i ich zwolenników rozwiały wszelkie iluzje dotyczące stanowiska UE wobec Iranu i całego Bliskiego Wschodu.

Opinie te dowodzą, że UE popiera plan stworzony przez USA i NATO dla „demokratyzacji Bliskiego Wschodu”, który zmierza do podporządkowania sobie państw i narodów, aby przejąć kontrolę nad zapasami surowców naturalnych. Zapewnienia Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) oraz informacje zawarte w raporcie CIA dotyczące niemilitarnego zastosowania energii jądrowej są celowo ignorowane przez UE, która zwiększa presję przez nałożenie sankcji na Iran oraz nasila propagandę, aby przyzwyczaić opinię publiczną do koncepcji wojny z Iranem. Ponadto Javier Solana wyraźnie powiązał sytuację w Libanie ze sprawą broni jądrowej – jednak bez żadnego odniesienia do broni jądrowej w posiadaniu Izraela.

Na całym obszarze Bliskiego Wschodu obserwujemy wzmożenie imperialistycznej agresji i konflikty o podział rynków. Ofiarami są między innymi narody Palestyny, Iranu i Libanu. Jedyną reakcją obywateli na te nowe agresywne i wojownicze plany może być sprzeciw wobec imperializmu i porzucenie złudzeń co do roli UE.

To obywatele każdego państwa są w stanie decydować w kwestiach praw człowieka i ich naruszaniu; nie powinni pozwolić na to, by stać się usprawiedliwieniem dla kolejnego Iraku.

 
  
MPphoto
 
 

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. (PT) Iran stanowi obecnie zagrożenie w skali regionalnej i globalnej, a także wyzwanie dla zdolności państw członkowskich UE do zdecydowanego i wspólnego działania na arenie międzynarodowej. Niezależnie od pojawiających się kolejnych, sprzecznych raportów, prawda jest taka, że Iran nie przestrzega obowiązku przejrzystości ani też nie pomaga stworzyć klimatu zaufania. Wprost przeciwnie. Co więcej, sprawy niezwiązane z programem jądrowym również nie wyglądają zachęcająco. Naruszenia praw człowieka, przemoc ze strony państwa, pseudodemokratyczne wybory – wszystkie te czynniki muszą być brane pod uwagę w naszym stanowisku wobec Iranu.

Dlatego, w świetle powyższego, ale również ze względu na to, o co walczyłem w przeszłości, zgadzam się z przyjętą rezolucją, i pragnę podkreślić, że naleganie Parlamentu Europejskiego, aby Rada i Komisja zastosowały się do orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i usunęły z listy organizacji terrorystycznych PMOI - irańską organizację opozycyjną. UE i niektóre państwa członkowskie traktują irańską opozycję w sposób, który działa na korzyść irańskiego reżimu a na niekorzyść narodu irańskiego i demokratyzacji tej części świata. Ta strategia musi się zmienić – i zaczyna się zmieniać.

 
  
  

- Projekt rezolucji: Wyniki Konferencji w sprawie zmian klimatu (Bali) (B6-0059/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Jestem zadowolony z przebiegu konferencji na Bali i z tego, że przyniosła ona nadspodziewanie dobre rezultaty, co wynika częściowo z roli odegranej przez UE podczas negocjacji. W tej niełatwej sytuacji bardzo istotną sprawą było przekazanie sygnału o jedności, współpracy i odpowiedzialności w taki sposób, który przyczyniłby się do pozytywnego rozpoczęcia negocjacji w sprawie wyznaczenia nowych celów zmniejszenia emisji po wygaśnięciu protokołu z Kioto (2012 r.).

Przyjmując konkluzje naukowców z IPCC, wszyscy uczestnicy zgodzili się, na szczeblu politycznym, że zmiana klimatu naprawdę się dokonuje, że jej początki są antropogeniczne (i że musimy podjąć działania przed rokiem 2020, aby nie dopuścić do nieodwracalnych zmian klimatu na Ziemi.

Mam nadzieję, że konferencja w Kopenhadze w 2009 roku będzie punktem zwrotnym w walce ze zmianą klimatu, który wyznaczy ostre cele redukcji emisji do 2020 r. dla wszystkich państw uprzemysłowionych i rozwijających się. Nowe wyzwanie z pewnością będzie się wiązało z kosztami i działaniami trudnymi do uzasadnienia, chyba że, tak jak już wspominałem w poprzednich wystąpieniach, dokonamy koniecznych i odważnych wyborów, takich jak powrót do energii jądrowej. Brak działania, odwlekanie w czasie i wyczerpujące konferencje doprowadzą tylko do nieodwracalnych zmian w środowisku naturalnym.

 
  
MPphoto
 
 

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. (PT) Głosowałam za projektem rezolucji w sprawie wyników konferencji klimatycznej na Bali (COP 13 i COP/MOP 3), ponieważ w świetle pilnej konieczności działań dla powstrzymania globalnego ocieplenia uważam, że porozumienie osiągnięte na Bali było ważnym krokiem naprzód, tak aby w roku 2009, w Kopenhadze, nowy protokół mógł być spisany i zaakceptowany, z nowymi celami emisji gazów cieplarnianych.

Uważam, że prezydencja portugalska w UE odegrała kluczową rolę na balijskiej konferencji, aktywnie przyczyniając się do postępu w negocjacjach i osiągnięcia bardzo korzystnego porozumienia. Byłoby jednak pożądane, aby plan działania z Bali zawierał odniesienia do liczbowych celów redukcji emisji CO2.

 
  
MPphoto
 
 

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Ogólnie rzecz biorąc, rezolucja ta stanowi tylko powtórzenie pewnych ogólnych koncepcji i jest niewystarczająca w różnych obszarach. Dlatego właśnie wstrzymaliśmy się od głosu.

Przykładowo, ponieważ głównym celem jest redukcja emisji CO2 powstałych w wyniku spalania paliw kopalnych, powstaje kwestia zmierzenia tych emisji. Wiemy, że pomiar jest procesem bardzo złożonym i że może być przedmiotem manipulacji, gdyż paliwa kopalne po wydobyciu są transportowane i przetwarzane, a ich produkty uboczne są dystrybuowane i używane na wiele różnych sposobów, przez tysiące końcowych użytkowników.

Jak wskazują specjaliści w tej dziedzinie, aby zredukować emisje i osiągnąć cele, bardziej efektywnie i prościej jest monitorować instrument zaakceptowany w ramach protokołu w sprawie wydobycia i międzynarodowej sprzedaży paliw kopalnych. Prościej byłoby zatem wyznaczyć cele dotyczące zmniejszenia produkcji podstawowych paliw kopalnych i odpowiednich poziomów wywozu/przywozu, wyznaczając w ten sposób maksymalne limity emisji dla poszczególnych państw.

Konieczne jest również wynegocjowanie zobowiązań z bogatszymi państwami w taki sposób, aby uwolnić środki na wsparcie państw rozwijających się, aby pomóc im ponieść ekonomiczne i społeczne koszty koniecznych działań.

Żałuję, że propozycje grupy w tym zakresie zostały odrzucone.

 
  
MPphoto
 
 

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) W grudniu zeszłego roku strony konwencji ramowej ONZ w sprawie zmian klimatu spotkali się na Bali i dokonali postępu w wielu aspektach związanych z ochroną klimatu.

Oprócz rozpoczęcia negocjacji w sprawie nowego protokołu, który zastąpi protokół z Kioto, chciałbym zwrócić uwagę na stwierdzenie, że czwarty raport IPCC stanowił lepszą podstawę naukową dla prac konwencji, a bardzo ważne było odniesienie po raz pierwszy do konieczności współpracy ze strony państw rozwijających się – co było wcześniej tematem tabu – oczywiście biorąc pod uwagę ich kontekst ekonomiczny i etap rozwoju.

Jestem wreszcie przekonany, że najważniejszą nowością na Bali było włączenie po raz pierwszy tematu wylesiania, który jako część planu działań z Bali będzie omawiany pod kątem umieszczenia go w przyszłym protokole.

Głosuję za przyjęciem rezolucji komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych, ponieważ popiera ona rezultaty osiągnięte na Bali, zawiera uwagi dotyczące roli UE w przyszłych negocjacjach i wskazuje te obszary, w których plan działania z Bali mógł pójść jeszcze dalej.

 
  
MPphoto
 
 

  Françoise Grossetête (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania.

13 konferencja sygnatariuszy ramowej konwencji ONZ w sprawie zmiany klimatu, która odbyła się na Bali w dniach 3-15 grudnia 2007 r. miała wyznaczyć harmonogram na najbliższe dwa lata i osiągnąć porozumienie dotyczące przedłużenia protokołu z Kioto, który wygasa w 2012 r. Chociaż wydaje się, że pierwszy cel został osiągnięty, to wciąż jesteśmy bardzo daleko od realizacji drugiego.

Należy wyrazić ubolewanie w związku z faktem, że społeczność międzynarodowa nie była w stanie uzgodnić celu dla stabilizacji, a później redukcji globalnej emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20% z poziomu z 1990 r. do roku 2020. Unia Europejska powinna jeszcze bardziej umocnić konstruktywną i aktywną rolę, jaką odegrała na Bali, w taki sposób, żeby nie dostarczyć krajom, które odrzucając wszelkie cele, pretekstu do niepodejmowania działań.

Choć porozumienie z Bali, podpisane przez wszystkie uczestniczące państwa, należy przyjąć pozytywnie, nie powinniśmy dopuścić do tego, by skończyło się na nowym zestawie banałów o konieczności ochrony środowiska. Mamy jeszcze dwa lata na osiągnięcie porozumienia, a wahania nad mapą drogową wskazują na to, że najtrudniejsze wciąż przed nami.

 
  
MPphoto
 
 

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) W rezolucji w sprawie konferencji na Bali usiłuje się znaleźć pozytywne znaki tam, gdzie nie ma żadnych. Jednocześnie nie ujawnia ona prawdziwej przyczyny zniszczenia środowiska: plądrowania naturalnych zasobów przez kapitał, dla czerpania zysków z komercjalizacji ziemi, powietrza, energii i wody.

W rezolucji wskazuje się na niebezpieczeństwo, że „zmiany klimatu mogą się stać głównym czynnikiem destabilizującym państwa najuboższe”. Kapitał europejskich monopolistów może wykorzystywać zmianę klimatu jako pretekst dla dalszego wyzysku państw rozwijających się, gdyż wiemy, że to działalność wielonarodowych korporacji jest jedną z głównych przyczyn ubóstwa.

W rezolucji wezwano do podjęcia poważnego zobowiązania ze strony państw rozwijających się, stosownie do etapu rozwoju i charakteru gospodarki. Jest bardziej jednoznacznie skierowana do Chin i Indii w sprawie promowania współpracy w dziedzinie polityki energetycznej w celu ograniczenia emisji trujących substancji. Chodzi w zasadzie o wywarcie na nich presji poprzez ograniczenie ich potencjału rozwojowego i dążenia do uzyskania większego udziału w rynku w obliczu imperialistycznej rywalizacji o alokację rynków. Być może dlatego nie ma odniesienia do bezpośredniej redukcji emisji gazów cieplarnianych, a mamy tylko ogólne stwierdzenia na temat dobrej woli.

Mówiąc krótko, sprawa zmiany klimatu na konferencji na Bali to tylko fasada. Naprawdę chodziło o nasilenie wewnątrzimperialistycznych konfliktów w sektorze energetycznym i komercjalizację środowiska.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. − W pełni popieram zawartą w rezolucji ocenę wyniku negocjacji przeprowadzonych na szczycie na Bali. Dzięki staraniom UE, na Bali osiągnięto więcej, niż można się było spodziewać, jednak mniej, niż potrzebowaliśmy. Niestety strony biorące udział w rozmowach nie osiągnęły porozumienia w kwestii konkretnych celów i liczb dotyczących ograniczenia emisji tlenku węgla2. Głosowałem za poparciem rezolucji.

 
  
MPphoto
 
 

  Karin Scheele (PSE), na piśmie. − (DE) Ważną sprawą jest to, by w rezolucji znalazło się bezpośrednie odniesienie do związku pomiędzy wylesianiem a zmianą klimatu. Lasy tropikalne są kluczowe dla klimatu na ziemi, z uwagi na to, że magazynują ogromne ilości CO2. Ponadto, są największymi na świecie magazynami wody. Pochłaniają wodę jak gąbka i dzięki temu schładzają atmosferę. Wylesianie, wycinanie i wypalanie drzew w dużym stopniu zagraża tej roli. Zaprzestanie tych działań pozwoliłoby w radykalny sposób zwalczyć globalne ocieplenie.

Zwiększony popyt na biopaliwa w Europie w diametralny sposób kłóci się z ochroną lasów tropikalnych. Tysiące hektarów lasów zostało już wyciętych, aby uzyskać olej palmowy na zaspokojenie zwiększonego zapotrzebowania na biopaliwo do silników Diesla. Dlatego koniecznym warunkiem ochrony lasów tropikalnych i klimatu na ziemi jest opracowanie technologii produkcji biopaliw przyjaznej dla środowiska. Ponadto, produkcja pogarsza sytuację mieszkańców tych krajów, z powodu dużego wzrostu cen podstawowych produktów żywnościowych. Dlatego jestem przeciwny propozycji Komisji, żeby w ramach pakietu klimatycznego i energetycznego ustalić obowiązkowy poziom 10% udziału biopaliw, ponieważ nie przyczynia się to w ogóle do ochrony klimatu i niewiele ma wspólnego z polityką trwałego rozwoju.

 
  
MPphoto
 
 

  Lars Wohlin (PPE-DE), na piśmie. (SV) W najbliższych latach musi nastąpić drastyczna redukcja emisji gazów cieplarnianych. Rezolucja zawiera wiele dobrych pomysłów na osiągnięcie tego celu i dlatego postanowiłem głosować za.

Wyznaczone cele można określić wyrażeniem 20-20-20, co oznacza, że emisje muszą spaść o 20%, że użycie odnawialnych źródeł energii musi zwiększyć się o 20% i że te cele muszą być osiągnięte do roku 2020. Moim zdaniem jednak nacisk powinno się położyć na redukcję emisji i każde państwo członkowskie powinno samo zadecydować, w jaki sposób cel ten osiągnąć. Zatem UE nie powinna narzucać państwom, w jaki sposób powinny zmienić sposoby wykorzystywania odnawialnych źródeł energii.

O ile stosowne wydaje się wyznaczenie jakiegokolwiek celu, należy żałować, że energia jądrowa nie została zaliczona do odnawialnych źródeł energii. Zdaniem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej energia jądrowa jest koniecznym elementem w procesie redukcji emisji dwutlenku węgla. Stwierdzam z żalem, że rezolucja ignoruje ten fakt, poprzez stwierdzenie, iż emisji nie można redukować dzięki zastosowaniu energii jądrowej.

Wdrożenie tej rezolucji w życie będzie oznaczało, że UE w pośredni sposób wyłączyła energię jądrową z działań mających na celu ochronę klimatu. Moim zdaniem taka postawa jest niezwykle dziwna i proszę, aby to wyraźnie zanotować.

 
  
  

- Sprawozdanie: Fiona Hall (A6-0003/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. (SV) Głosowaliśmy za rezolucją ze względu na jej ogólny zakres, lecz nie popieramy wszystkich szczegółów technicznych ani ambicji, aby przez decyzje polityczne regulować, jakie produkty mogą być produkowane lub sprzedawane, jak np. grzejniki tarasowe.

 
  
MPphoto
 
 

  Giles Chichester (PPE-DE), na piśmie. −Konserwatyści brytyjscy popierają główną ogólną ideę przedmiotowego sprawozdania z własnej inicjatywy - bo któż mógłby sprzeciwiać się racjonalizacji zużycia energii? Jednakże mamy zastrzeżenia dotyczące niektórych aspektów wniosku, gdzie wydaje się, że sprawozdawca stracił poczucie proporcji.

Oznaczenia dotyczące zużycia energii są pozytywne, jeśli chodzi o udzielenie konsumentom możliwości wyboru, lecz wprowadzanie zakazu dotyczącego popularnych produktów tylko dlatego, że zużywają energię w sposób, który nie wszyscy pochwalają, wydaje się działaniem przekraczającym pewną miarę.

Szczególnie nierozsądne wydaje się sankcjonowanie stosowania grzejników tarasowych (ustęp 16), które stały się popularne jako bezpośrednia konsekwencja wprowadzenia w Wielkiej Brytanii zakazu palenia.

Mamy nadzieję, że ta sugestia nie zostanie włączona do jakiegokolwiek przyszłego wniosku Komisji.

 
  
MPphoto
 
 

  Nigel Farage (IND/DEM), na piśmie. − Całkowicie potępiam odrzuty - i taka jest polityka mojej partii - lecz nie jestem w stanie głosować za narzucaniem decyzji UE, bez względu na to, jak mogą wydawać się postępowe.

 
  
MPphoto
 
 

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Jest to kolejne sprawozdanie, które ocenia sytuację bez wnikania w przyczyny ani wskazania na konieczne rozwiązania, a tylko powtarza kontrowersyjne wypowiedzi różnych organizacji międzynarodowych, a w jednym czy dwóch przypadkach nawiązanie do Rosji i Afryki pokazuje, że chodzi bardziej o ochronę interesów UE niż o politykę współpracy, z czym się nie zgadzamy.

Jasne jest to, że niedobór paliw kopalnych, który znajduje odzwierciedlenie w cenach, wymaga ograniczenia konsumpcji. Aby zatem uniknąć ograniczania działalności ekonomicznej i społecznej, musimy z rozmysłem ograniczyć niepotrzebną konsumpcję, czyli marnowanie paliwa w procesie konwersji, transportu, dystrybucji i końcowej konsumpcji.

Ponieważ energii nie da się odzyskać po jej wykorzystaniu i ponieważ źródła są niewystarczające, należy nią zarządzać według stanu współczesnej wiedzy technicznej i złożonych priorytetów politycznych, co wymaga centralnego planowania w publicznym interesie, co wyeliminuje wahania i nerwowość pośredników rynkowych. Jeszcze do tego nie doszliśmy.

Inne rozsądne rekomendacje dotyczą zamieszkiwania i pracy w obszarach wielkomiejskich, co może mieć bardzo pozytywne konsekwencje dla odnowy i innowacji sieci energetycznych, budynków, transportu i innych obiektów użyteczności publicznej.

 
  
MPphoto
 
 

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. −Udzielam poparcia dla ogólnej zasady zawartej w tym sprawozdaniu, jaką jest plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii. Nie wyrażam zastrzeżeń co do badania sposobów mających na celu zwiększenie energooszczędności "grzejników przestrzennych", lecz jestem przeciwny zakazowi stosowania grzejników tarasowych.

W mojej opinii większość z nich jest używana przez właścicieli pubów, aby ogrzać klientów, którzy są palący, a wskutek niedawno uchwalonego prawa zostali wyrzuceni do ogródków przy pubach. Zakaz palenia już spowodował, że setki lokali zostało zamkniętych, a w konsekwencji ludzie stracili pracę. Kolejny zakaz przyczyniłby się jedynie do zwiększenia liczby zamykanych lokali i zwolnień.

 
  
MPphoto
 
 

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Wychodząc poza powtarzane zdania dotyczące zmiany klimatu i środków koniecznych jego powstrzymania, sprawa bezpieczeństwa energetycznego i niezależności państw Europy jest wystarczającym powodem, aby starać się lepiej wykorzystywać energię. Powodem, dla którego nie będziemy głosować przeciwko sprawozdaniu jest to, że właśnie na szczeblu europejskim opracowuje się większość standardów.

Jednak w tym sprawozdaniu wracamy do teorii Malthusa i obwiniania wszystkich dookoła, co jest obecne we wszystkich sprawozdaniach Parlamentu dotyczących tego tematu: ślepe piętnowanie zmotoryzowanych, zakaz używania niektórych urządzeń, dążenie do narzucania ludziom zachowań i przymusowej edukacji dzieci od najmłodszych lat, wtrącanie się do polityki przestrzennej, promowanie opodatkowania energii i systemy cenowe, które w rzeczywistości są szkodliwe tylko dla najsłabszych grup społeczeństwa.

Zatem – minimalne standardy – tak, zachęty dla badań naukowych – tak, obiektywne informacje pozwalające na dokonanie świadomego wyboru – tak, ulgi podatkowe – tak. Prześladowania i zastraszanie – nie.

 
  
MPphoto
 
 

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. (SV) Wyniki badań mówią, że emisje gazów cieplarnianych przyczyniają się do szybkiej zmiany klimatu. Zgadzamy się zatem z główną konkluzją, że wszystkie kraje muszą podjąć wszechstronne działania zmierzające do redukcji tych emisji i że państwa UE muszą być liderami pod tym względem.

Jednocześnie sprzeciwiamy się tendencji zarówno Komisji, jak i sprawozdawców Parlamentu, którzy zawsze starają się wykorzystać wielkie wyzwania w celu scentralizowania władzy politycznej i stworzenia UE bez wolności i dynamizmu.

Rola UE w polityce energetycznej powinna być ograniczona do:

- wyznaczania celów emisji dla każdego państwa, a decyzje w sprawie sposobu realizacji celów należy pozostawić państwom w wolnej konkurencji

- przerzucenia kosztów emisji na poszczególne państwa poprzez wyznaczenie ceny praw do emisji na wystarczająco wysokim poziomie. (Emisje będą wtedy automatycznie brane pod uwagę w miliardach decyzji ekonomicznych podejmowanych codziennie na świecie przez gospodarstwa domowe i firmy. Gospodarstwa domowe z własnej inicjatywy będą wybierać energooszczędne żarówki, producenci samochodów będą produkować pojazdy charakteryzujące się niższym zużyciem paliwa, a deweloperzy będą budować pasywne domy. Badania i rozwój staną się opłacalne.)

- alokowanie pieniędzy na badania naukowe i stworzenie przepisów dotyczących oznaczenia towarów.

Politycy UE nie mogą regulować szczegółowych kwestii. Nikt obecnie nie wie, jak zaplanować tę gigantyczną transformację. Dlatego sprzeciwiamy się takim pomysłom jak zakaz używania grzejników tarasowych i ulgom podatkowym dla wyburzania budynków.

Głosowaliśmy przeciw, aby zachęcić do ponownego przemyślenia polityki energetycznej UE.

 
  
MPphoto
 
 

  Françoise Grossetête (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za sprawozdaniem, które jest zgodne z konkluzjami Radu Europejskiej z marca 2007 roku na temat efektywności energetycznej, w której podkreślono potrzebę poprawy efektywności energetycznej, aby UE mogła osiągnąć cel w postaci zaoszczędzenia 20% zużycia energii w UE w porównaniu do prognoz dla roku 2020.

Z zadowoleniem przyjmuję działania, których celem jest poprawa charakterystyki energetycznej produktów, budynków i usług, poprawa efektywności produkcji i dystrybucji energii, ograniczenie wpływu transportu na zużycie energii, ułatwienia w finansowaniu i inwestycjach w tej dziedzinie, w celu promowania właściwego zachowania w odniesieniu do zużycia energii.

Obywatele Unii powinni czerpać korzyści z infrastruktury (w tym budynków), produktów (m.in. sprzętu AGD, samochodów), procesów i usług energetycznych zapewniających najlepszą efektywność energetyczną na świecie.

Plan działania pozwoli również na podniesienie konkurencyjności różnych sektorów gospodarki i wzrost eksportu nowych technologii, przynosząc także pozytywne efekty w dziedzinie zatrudnienia. Ponadto zaoszczędzone pieniądze będzie można wykorzystać na rozwój innowacyjnych technologii.

 
  
MPphoto
 
 

  Marian Harkin (ALDE), na piśmie. − Nie popieram ustępu wzywającego do wycofania z rynku konkretnych urządzeń gospodarstwa domowego, ponieważ jest to stwierdzenie zbyt daleko idące.

 
  
MPphoto
 
 

  Sarah Ludford (ALDE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, które jest w całości doskonałe. Jednakże ustęp 16, w którym zawarto wezwanie "do określenia harmonogramów wycofywania z rynku wszystkich najmniej wydajnych energetycznie rodzajów sprzętu, urządzeń i innych produktów zasilanych energią, takich jak grzejniki tarasowe", byłby lepszy, gdyby nie wyróżniono w nim jednego konkretnego rodzaju urządzenia objętego "zakazem", ponieważ jest to zaledwie jeden przykład z całego szeregu urządzeń, które wzbudzają obawy związane z marnotrawstwem energii, a wiele osób z zadowoleniem korzysta z takich grzejników, w tym w miastach, jak ma to miejsce w moim okręgu w Londynie.

Z zadowoleniem przyjmuję działania podjęte przez niektórych handlowców, którzy zaprzestają sprzedaży takich urządzeń w reakcji na presję ze strony konsumentów; sama również nie kupiłabym takiego grzejnika. Jednakże mam nadzieję, że najlepszą drogą jest wyznaczenie minimalnych norm dotyczących zużycia energii przez urządzenia, informowanie ludności na temat zużycia energii oraz zachęcanie ludzi do zastanowienia się nad własnym wkładem w emisję dwutlenku węgla oraz do świadomego dokonywania wyboru stosowanych urządzeń, środków transportu, zachowań społecznych itp., zamiast wprowadzania zakazu stosowania grzejników tarasowych czy jakiegokolwiek innego konkretnego urządzenia.Przecież, miejmy nadzieję, dzięki innowacyjności, możemy opracować bardziej energooszczędne grzejniki tarasowe, w odpowiedzi na wymogi w zakresie racjonalizacji zużycia energii.

 
  
MPphoto
 
 

  Jules Maaten (ALDE), na piśmie.(NL) Z zadowoleniem przyjmuję propozycję pani Hall, oraz to, że wreszcie dokonuje się przejście od abstrakcyjnych teorii do konkretnych propozycji w celu zwiększenia efektywności energetycznej w Unii Europejskiej. Cieszę się, że w sprawozdaniu zachowano cel poprawienia efektywności energetycznej o 20% do roku 2020. Nie popieram rozdziału 16 sprawozdania, w którym wzywa się do wycofania z rynku urządzeń AGD o najmniejszej efektywności energetycznej. W końcu przemysł należy zachęcać do tego, by produkował więcej bardziej efektywnych urządzeń. Dlatego wstrzymałem się od głosu.

 
  
MPphoto
 
 

  Toine Manders (ALDE), na piśmie.(NL) Ludowa Partia Wolności i Demokracji (VVD) sprzeciwia się zakazom, ale popiera ulepszenia. Dlatego VVD sprzeciwia się zakazowi sprzedaży grzejników tarasowych, popiera natomiast innowacyjne rozwiązania podnoszące efektywność. Zdaniem Grupy VVD w Parlamencie Europejskim w kontekście walki ze zmianą klimatu, byłoby dziwne, gdybyśmy nie zastanowili się również nad tym, jak uczynić grzejniki tarasowe bardziej efektywne. Dlatego grupa popiera apel pani Hall do Komisji Europejskiej w sprawie wycofywania nieefektywnych energetycznie urządzeń i zastąpienia ich bardziej efektywnymi modelami. Sprawozdanie powinno być uważane jako zachęta dla przemysłu, aby opracował bardziej wydajne energetycznie urządzenia – na przykład grzejniki tarasowe.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. −Plan działań oferuje najbardziej opłacalne narzędzia do walki ze zmianą klimatu. Istotnie, z zadowoleniem przyjmuję plan i sądzę, że cel, jakim jest ograniczenie naszych emisji gazów cieplarnianych o 20% do 2020 r. jest wykonalny, zarówno pod względem technicznym, jak i ekonomicznym.

Plan ten jest krokiem we właściwym kierunku, głosowałem za jego poparciem, choć powinno się go traktować jako pierwszy krok, po którym powinny nastąpić cele bardziej ambitne.

 
  
MPphoto
 
 

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Działania zmierzające do oszczędności energii i lepszej efektywności energetycznej są pożądane z powodów środowiskowych i ekonomicznych. Dlatego głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani Hall, lecz mam nadzieję, że powiedzie nam się lepiej niż z ograniczeniem zużycia energii do roku 2020 i zwiększonym udziałem odnawialnych źródeł energii. Są to szlachetne zamierzenia, których prawdopodobnie nie uda się zrealizować, jeśli sprawy pozostaną bez zmian.

 
  
MPphoto
 
 

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. (SV) Sprawozdanie Fiony Hall dotyczy bardzo ważnego tematu. Nie wystarczy, by UE ustaliła ostre przepisy dotyczące emisji dwutlenku węgla. Konieczne jest, by ludzie byli w stanie i mieli ochotę zmienić swoje wzorce zużycia energii i zachowania, byśmy wszyscy odczuli różnicę. W ustępie 61 wzywa się do zdrowego rozsądku w tym względzie: żeby coś zmienić, musimy zacząć od siebie.

Dlatego w trosce o swoją wiarygodność Parlament Europejski powinien swoją działalnością dawać dobry przykład. Nawołujemy, by mieszkańcy UE pozbywali się czajników i ogrzewanych ogródków restauracyjnych, podczas gdy samo zużycie energii w drugiej siedzibie Parlamentu Europejskiego powoduje emisję 5322 ton dwutlenku węgla rocznie! Badanie zamówione przez posłankę Caroline Lucas pokazuje, że comiesięczna relokacja Parlamentu do Francji powoduje dramatyczne konsekwencje dla środowiska. Podróże Parlamentu na głosowania do Strasburga powodują co roku emisję 18 901 ton dwutlenku węgla. Odpowiada to ponad 10 tysiącom lotów z Europy do Nowego Jorku.

Dobrze się stało, że sprawozdanie został przyjęte. Jeszcze lepiej byłoby zaprzestać podróżowania do Strasburga.

 
  
  

- Sprawozdanie: Carl Schlyter (A6-0495/2007)

 
  
MPphoto
 
 

  Derek Roland Clark (IND/DEM), na piśmie. − Popieram zakaz odrzutów, który jest zgodny z polityką mojej partii dotyczącą wprowadzenia rozsądnych zasad w obszarze rybołówstwa przemysłowego. Nie mogę zagłosować za rezolucją, gdyż oznacza ona większą ingerencję UE w sprawy Wielkiej Brytanii. Wielka Brytania jak najbardziej może dokonać samodzielnych ustaleń dotyczących rybołówstwa i ochrony gatunków ryb, tak jak miało to miejsce dawniej, zanim przystąpiliśmy do tej marnotrawnej organizacji.

 
  
MPphoto
 
 

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Odrzuty (wyrzucanie martwych lub śniętych ryb za burtę) i przyłowy są poważnym problemem, który należy rozwiązać w kontekście wspólnej polityki rybackiej.

Przy pomocy mechanizmów zarządzania uwzględniających wyładunek, a nie połowy, przemysł rybacki UE wymaga szybkiego przeformułowania polityki w celu ograniczenia tych negatywnych praktyk.

W tym kontekście Komisja ogłosiła komunikat, w którym informuje o swoim zamiarze wprowadzenia polityki dla zredukowania niepożądanych przyłowów i stopniowego wyeliminowania odrzutów w europejskim przemyśle rybackim.

Niepożądane przyłowy i ich późniejsze odrzucanie ma wiele negatywnych konsekwencji: stanowi marnowanie zasobów, połowy młodych osobników docelowych gatunków powodują zmniejszenie okazji połowu tych gatunków i zmniejszenie się biomasy ikry, co w połączeniu z połowem i odrzucaniem gatunków niebędących celem połowów (ryby, skorupiaki, ssaki morskie i ptaki wodne) stanowi biologiczny atak na morski ekosystem.

W świetle powyższego, a także dlatego, że w sprawozdaniu pojawia się idea zrównoważonych połowów, zgodnie z zasadami zreformowanej wspólnej polityki rybackiej, zamierzam głosować za przyjęciem sprawozdania.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zmniejszenie liczby przyłowów i odrzutów jest oczywiście rzeczą pożądaną i konieczną, lecz nie powinno się tego robić przy pomocy legislacji.

Jako że niemożliwością jest nawiązanie do wszystkich aspektów poruszonych w sprawozdaniu, przyjmujemy z zadowoleniem przyjęcie naszej poprawki, w której zwrócono uwagę, że „połowy na małą skalę mają minimalny wpływ na odrzuty, dlatego nawołujemy do większego wsparcia ze strony Wspólnoty dla promowania i rozwoju rybołówstwa przybrzeżnego i tradycyjnego”.

Wyrażamy ubolewanie z powodu odrzucenia naszych poprawek, w których zwracano uwagę:

- że w celu opracowania działań zmierzających do prawdziwej redukcji odrzutów należy najpierw ustalić i przeanalizować różne przyczyny zjawiska odrzutów, jak np. przyczyny handlowe (związane z ceną, marketingiem, maksymalizacją wartości ryb), połowy ryb mniejszych od wymiaru ochronnego, przyłowy;

- że należy przeprowadzić szczegółową analizę proponowanych działań i ich wpływu na sytuację społeczno-gospodarczą w przemyśle;

- na znaczenie dobrowolnej redukcji wielkości połowów i wprowadzenie mechanizmów umożliwiających przyznanie rybakom rekompensaty finansowej w przypadku takiej redukcji i przyjęcie pozytywnych działań interwencyjnych dla walki z odrzutami (gwarantowana sprzedaż ryb po uczciwej cenie i rozwój przemysłu opakowań).

 
  
MPphoto
 
 

  Roger Knapman (IND/DEM), na piśmie. −Popieram wezwanie dotyczące zakazu odrzutów, co jest zgodne z polityką mojej partii, jednak nie mogę zagłosować całościowo za rezolucją, ponieważ zawiera ona postanowienia mówiące o utworzeniu instrumentów na szczeblu UE.

W szczególności, w odniesieniu do poprawki nr 14: chociaż pochwalam wysiłki szkockich rybaków, którzy jako pierwsi dobrowolnie ograniczają połowy młodych ryb, nie mogę poprzeć wdrożenia planu kompensacyjnego, który będzie administrowany przez instytucje UE.

 
  
MPphoto
 
 

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wydaje się rozsądne, by podjąć działania zmierzające do redukcji odrzutów, aby chronić populację ryb. Porozmawiajmy jednak o tym, dlaczego połowy są odrzucane, gdy tak wiele osób bardzo chciałoby jeść więcej ryb.

Powodem jest kapitalistyczna produkcja. Złowione ryby są towarem, które trafiają na rynek, aby duże firmy połowowe mogły osiągnąć zysk, a nie dobrem służącym zaspokojeniu potrzeb żywieniowych. Jeśli firma połowowa oceni, że nie wypracuje zysku, lub co bardziej prawdopodobne, cena niektórych ryb spadnie z powodu ich nadmiaru, to zrozumiemy dlaczego odrzuty mają miejsce, choć są również inne przyczyny.

Nowa propozycja jest w istocie deklaracją dobrych intencji i powtórzeniem podobnej polityki, która według sprawozdania miała być wprowadzona ponad pięć lat temu. Nie mamy nic przeciwko działaniom podjętym w celu ograniczenia czy zakazu odrzutów, lecz mamy pewne zastrzeżenie: niektóre z tych działań mogą okazać się ciężarem dla małych i średnich firm rybackich i mogą w istocie stanowić pretekst do ograniczenia ich swobody połowów. Innymi słowy, niektóre propozycje mogą być pretekstem do ograniczenia liczby małych i średnich firm kosztem dużych przedsiębiorstw połowowych.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. −Wszelkie próby ulepszenia europejskiej polityki rybołówstwa są pozytywne dla Szkocji oraz jej sektora rybołówstwa. W sprawozdaniu tym szuka się sposobów stopniowego ograniczania wielkości niepożądanych przyłowów oraz wprowadzenia zakazu odrzutów: są to dwie wyniszczające praktyki, które stały się zbyt częste w rybołówstwie.

W świetle powyższego, w sprawozdaniu wnioskuje się o logiczne i skuteczne podejście do gromadzenia informacji oraz wzywa się do wprowadzenia prostych środków, które są zarówno łatwe do wyegzekwowania, jak i opłacalne ekonomicznie. A zatem popieram zalecenia zawarte w sprawozdaniu.

 
  
MPphoto
 
 

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. −Jako zapalony wielbiciel świetnego serialu telewizyjnego pt. "Deadliest Catch", jestem teraz wielkim entuzjastą rybaków i podziwiam pracę, jaką wykonują. Będę głosował za tym sprawozdaniem, ponieważ zdecydowanie musimy zająć się problemem marnotrawienia, który polega na tym, że z powodu skomplikowanego systemu kwot, wyrzuca się z powrotem do morza całkowicie dobre ryby.

Chociaż nie jestem przekonany, że interwencja w rynek jest właściwą odpowiedzią na ten problem oraz że należy zrezygnować z systemu kwot, musimy poważnie zająć się tą sytuacją.

Nasze zasoby połowowe nadal są małe. Natomiast popyt na ryby wciąż wzrasta - i tu powstaje nasz dylemat. Musimy zachować nasze zasoby połowowe, a jednym ze sposobów, aby to uczynić jest wyeliminowanie lub chociaż zminimalizowanie marnotrawstwa niepożądanych przyłowów i odrzutów.

 
  
MPphoto
 
 

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Zaskoczyło mnie to, że poprawka nr 9 została przeniesiona. Poprawka ta oznacza, że wszystkie jednostki rybackie będą musiały posiadać telewizję przemysłową. Nie wytłumaczono, w jaki sposób miałoby to zostać zrealizowane, nie przeprowadzono oceny wpływu w celu wykazania, jak to działa, ani też nie wskazano, jak taka operacja zostanie sfinansowana.

 
  
MPphoto
 
 

  Cornelis Visser (PPE-DE), na piśmie.(NL) Dziś Parlament Europejski głosował nad sprawozdaniem w sprawie polityki, której celem jest zmniejszenie niepożądanych przyłowów i wyeliminowanie odrzutów. Posłowie do PE z holenderskiej CDA i Europejskiej Partii Ludowej głosowali za końcowym sprawozdaniem, gdyż zawiera pewne pozytywne punkty. Na przykład uznaje, że niektóre gatunki ryb są znane z tego, że mają wysoki wskaźnik przeżywalności po wypuszczeniu i że derogacje od zakazu odrzutów są możliwe. Jest to ważne w przypadku młodej soli, która właśnie charakteryzuje się wysokim wskaźnikiem przeżywalności. W sprawozdaniu mówi się również o pozytywnych i negatywnych zachętach dla redukcji odrzutów. Jest to bardziej sensowne podejście niż całkowity zakaz odrzutów. Zdaniem delegacji CDA/PPE całkowity zakaz odrzutów jest nierealistyczny.

 
  
MPphoto
 
 

  Thomas Wise (IND/DEM), na piśmie. − Popieram wezwanie dotyczące zakazu odrzutów, co jest zgodne z polityką mojej partii, jednak nie mogę zagłosować całościowo za rezolucją, ponieważ zawiera ona postanowienia mówiące o utworzeniu instrumentów na szczeblu UE.

W szczególności, w odniesieniu do poprawki nr 14: chociaż pochwalam wysiłki szkockich rybaków, którzy jako pierwsi dobrowolnie ograniczają połowy młodych ryb, nie mogę poprzeć wdrożenia planu kompensacyjnego, który będzie administrowany przez instytucje UE.

 
  
  

- Projekt rezolucji: europejska strategia dotycząca Romów (B6-0050/2008)

 
  
MPphoto
 
 

  Philip Bradbourn (PPE-DE), na piśmie. −Ja oraz moi koledzy z brytyjskiej Partii Konserwatywnej w całości i szczerze potępiamy wszelkie przejawy rasizmu i ksenofobii oraz w pełni popieramy Romów w ich walce przeciwko dyskryminacji, której doświadczają. Jednakże powinno to znaleźć miejsce w głównym nurcie polityki każdego państwa członkowskiego.

Nie możemy poprzeć tej rezolucji, ponieważ zwiększa ona możliwość izolowania i marginalizacji Romów poprzez "zaszufladkowanie" ich do odrębnej kategorii, a także zawiera wezwanie do Komisji o opracowanie zróżnicowanych strategii i planów działania, które powinny pozostać w kompetencji państw członkowskich.

 
  
MPphoto
 
 

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. (SV) Wykluczenie społeczne, ubóstwo i dyskryminacja są problemami, które państwa członkowskie próbują rozwiązać ze wszystkich sił. Mniejszość romską szczególnie często dotyka taka niesprawiedliwość. Jednak naszym zdaniem politykę integracyjną najlepiej jest regulować na szczeblu państw członkowskich.

 
  
MPphoto
 
 

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. (SV) Głosowaliśmy za rezolucją w końcowym głosowaniu. Pragniemy jednak zwrócić uwagę, że to każde państwo członkowskie ponosi główną odpowiedzialność polityczną za rozwiązanie problemów dyskryminacji etnicznej i kwestie sprawiedliwości społecznej na swoim terytorium.

W niektórych poprawkach zgłoszonych przez Grupę Unii na rzecz Europy Narodów (UEN) da się wyczuć pewne uprzedzenie. Dlatego postanowiliśmy głosować przeciwko poprawkom grupy UEN.

Zadaniem Unii Europejskiej w tym kontekście jest promowanie zasad unii wartości. Rasizm i dyskryminacja etniczna w UE i całej Europie muszą zostać wyeliminowane. Lecz musi się to dokonać poprzez działania edukacyjne i opiniotwórcze ze strony każdego państwa członkowskiego, aby zaszczepić w każdym nowym pokoleniu szacunek dla zasady równej wartości każdego człowieka.

 
  
MPphoto
 
 

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Obywatele romskiego pochodzenia są często ofiarami dyskryminacji w różnych państwach UE; ponieważ może to przybierać różne formy – wpływając na ich prawa polityczne, ekonomiczne, społeczne i kulturowe – prowadzi do ubóstwa, wykluczenia społecznego i dezintegracji.

W istocie, naruszenie lub niemożność korzystania z praw podstawowych, takich jak prawo do zdrowia, mieszkania, edukacji, zatrudnienia z prawami i zabezpieczeniem społecznym, zwiększa częstotliwość wystąpienia sytuacji, których wielu obywateli romskiego pochodzenia musi przechodzić.

Konieczne są zatem skuteczne polityki mogące zwalczyć nierówność społeczną, eksploatację i koncentrację bogactwa, a wspierające tworzenie miejsc pracy, zapewniające dostęp i korzystanie z najbardziej podstawowych praw dla promocji usług publicznych i wyeliminowanie ubóstwa i wykluczenia społecznego. Są to polityki, które stanowią odejście od polityk i kierunków działania Unii Europejskiej, co jest istotną sprawą nieporuszoną w sprawozdaniu.

Nie zgadzamy się z opinią, że rozwiązaniem problemów wielu obywateli romskiego pochodzenia jest przyjęcie „wspólnych polityk” na szczeblu UE, do czego namawia rezolucja.

Dlatego wstrzymaliśmy się od głosu.

 
  
MPphoto
 
 

  Katalin Lévai (PSE), na piśmie. − (HU) W kwietniu 2005 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję zmierzającą do poprawy sytuacji Romów, w której wezwano Komisję Europejską do przygotowania planu działania na rzecz Romów. Od tamtego czasu nic się nie wydarzyło, oprócz obietnic i górnolotnych wypowiedzi. Większość z 12-15 milionów Romów żyjących w Europie, a od czasów rozszerzenia Unii w 2004 roku – 10 milionów, boryka się z tymi samymi problemami w złych warunkach socjalnych, co nie zmienia się od lat: ubóstwo, wyłączenie, problem integracji, bezrobocie, i przypadki dyskryminowania romskich kobiet i dzieci.

Większość państw członkowskich nie uznaje Romów za mniejszość narodową, ponieważ nie mają kraju ojczystego i ponieważ nie starają się zmienić swojego położenia. Co więcej, doświadczenie ostatnich lat pokazuje, że rośnie radykalizm zarówno w starych, jak i nowych państwach Unii. Dlatego uważam, że nadszedł czas na poważne zmiany. Europejska Grupa Socjalistyczna już zainicjowała swój plan działania, którego pierwszym etapem jest opracowanie rezolucji wraz z wybitymi ekspertami z innych partii.

Dlatego wzywam kolegów posłów do stawienia czoła temu europejskiemu wyzwaniu i zainicjowania razem z nami europejskiej strategii dotyczącej Romów.

 
  
MPphoto
 
 

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Prawie wszyscy Romowie są ofiarami dyskryminacji rasowej. Brak akceptacji dla ich tradycji i kultury oraz marginalizacja powodują ich społeczne wykluczenie. Są łatwym łupem dla kapitalizmu. Często są traktowani jak kozły ofiarne i ponoszą zbiorową odpowiedzialność, jak to miało niedawno miejsce w przypadku deportacji z Włoch.

Rządy państw członkowskich i UE ograniczają się do górnolotnych deklaracji, unikając konkretnych działań.

W Grecji, tak jak w innych krajach, większość Romów żyje w strasznych warunkach, w obozowiskach bez wody i kanalizacji. Wielu z nich nie ma pracy, ubezpieczenia społecznego ani prawa do opieki zdrowotnej. Ich dzieci borykają się z jeszcze większymi problemami: śmiertelność wśród dzieci jest wysoka, szczepionki są rzadko dostępne, a niewielki odsetek dzieci uczęszcza do szkoły. 80 procent społeczności Romów to analfabeci.

Rządy muszą podjąć działania, aby zapewnić Romom uczestnictwo w społeczeństwie na równych prawach, oraz poszanowanie ich tradycji kulturowych. W Grecji nawołujemy do stworzenia Centrum dla Romów i Studiów nad Romami, ze szczególnym naciskiem na kulturę.

Należy podjąć natychmiastowe działania dla zapewnienia odpowiednich warunków mieszkaniowych i niezbywalnych praw do zatrudnienia, emerytury, zdrowia i opieki medycznej, jak i edukacji.

Tak jak wszyscy pracownicy, Romowie walczą przeciwko interesom monopolistycznym i systemowi wyzysku.

 
  
MPphoto
 
 

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram wdrożenie strategii w sprawie Romów. Sądzę, że UE pilnie potrzebuje takiej strategii, która byłaby pomocna w integracji Romów w społeczeństwie. Romowie są jedną z najliczniejszych mniejszości na naszym kontynencie i zasługują na to, abyśmy ich zauważyli w planie europejskim i zajęli się problemami, które ich dotyczą.

 
  
MPphoto
 
 

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. − (RO) Rezolucja ta zawiera strategię dla koordynacji i promocji europejskich wysiłków w celu poprawy warunków życia ludności romskiej, która napotyka wiele trudności związanych z dyskryminacją, marginalizacją, wykluczeniem społecznym i dotkliwym ubóstwem. Działania UE na rzecz mniejszości, w tym pokrzywdzonym grupom społecznym, są również odpowiedzią na przyjęcie do Unii byłych państw komunistycznych z liczną populacją Romów. Zatem problem przybiera wymiar europejski i nie jest już ograniczony do państw Europy Środkowej i Wschodniej.

Głosowałem za rezolucją, ponieważ przywołuje ona pod rozwagę państw członkowskich i instytucji europejskich konieczność podjęcia działań dla stworzenia właściwego klimatu społecznego i politycznego dla włączenia Romów do społeczeństwa. Dyskryminacja Romów jest powszechna w życiu publicznym i prywatnym, co dotyczy dostępu do urzędów publicznych, edukacji, rynku pracy, opieki zdrowotnej i mieszkań. Rządy państw członkowskich powinny starać się ograniczyć niedopuszczalną lukę między społecznością Romów a resztą społeczeństwa, tak aby zapewnić pełną zgodność z zasadami leżącymi u podstaw Unii Europejskiej, zasadami wolności, demokracji i poszanowania praw człowieka.

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności