Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 20 lutego 2008 r. - Strasburg

8. Kontrola stosowania prawa wspólnotowego (debata)

  Przewodniczący. − Następnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie pani Frassoni, sporządzone w imieniu Komisji Prawnej, w sprawie 23 sprawozdania rocznego Komisji dotyczącego kontroli stosowania prawa wspólnotowego (2005)
(2006/2271(INI)) (A6-0462/2007).

  Monica Frassoni, sprawozdawczyni. − (IT) panie przewodniczący, panie i panowie! Stosowanie prawa wspólnotowego stanowi kluczową część strategii „lepszych uregulowań prawnych”, ogłoszonej przez Komisję Barroso. Od pewnego czasu widać, że strategia ta, niczym Kopciuszek, zginęła w gąszczu tendencji do sporządzania ocen wpływu i cięcia kosztów.

W chwili obecnej Komisja zaczęła to korygować, częściowo pod presją Parlamentu. Procedura ta od lat, w wielu przypadkach działa niczym biurokratyczny młyn, w którym jeden przypadek naruszenia prawa pociąga za sobą następny bez wielkiego hałasu, jednak pozostaje absolutnie niezbędną procedurą.

Liczby mówią same za siebie. Do chwili obecnej wszczęto ok. 2 518 postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w najróżniejszych sektorach, w szczególności w sektorze ochrony środowiska i rynku wewnętrznego. Ponadto należy doliczyć do tego setki, nawet tysiące, petycji, jakie wpływają do Parlamentu każdego roku, i które często odnoszą się do konkretnych przypadków naruszenia przepisów prawa wspólnotowego, wobec których obywatele czują się bezsilni, i w związku z tym zwracają się do Parlamentu.

Powstaje pytanie: jaką mają szansę na to, że zostaną wysłuchani? Tryb postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego określają artykuły 226 i 228 Traktatu, wobec czego nie ma wiele miejsca na kreatywność w działaniach. Obowiązujące przepisy skazują nas na powolne i zagmatwane procedury, w rezultacie których najskuteczniejszy środek – grzywna – jest stosowana rzadko i w dodatku po bardzo długim okresie trwania postępowania, zdarza się, że i po kilku dziesięcioleciach.

Jednakże można coś z tym zrobić, coś bardzo konkretnego, i w tym miejscu chcę podziękować Komisji za zaproponowanie w ciągu ostatnich dwóch lat, także we wrześniu ub. r. w specjalnym komunikacie szeregu środków, które zostały przeanalizowane i ocenione w moim sprawozdaniu i które chciałabym teraz krótko omówić.

Po pierwsze jednak pozwolę sobie podkreślić podstawową moim zdaniem kwestię w tej debacie: przestrzeganie prawa może być bardzo polityczną kwestią i może być wspaniałym narzędziem poprawy wiarygodności i przejrzystości instytucji wspólnotowych.

Chciałabym zwrócić uwagę państwa na dwa szczególne przykłady różnych sposobów zachowania się Komisji: w przypadku problemu śmieci w Neapolu oraz w przypadku autostrady Via Baltica w Dolinie Rospudy w Polsce.

Problem śmieci w Neapolu był bezpośrednią konsekwencją rokrocznych przypadków naruszenia przepisów prawa wspólnotowego dotyczącego odpadów. W rzeczy samej wiele postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wszczęto przeciwko Włochom przez te wszystkie lata i wiele razy Trybunał orzekał o winie Włoch. Jednak dopiero teraz, wiele lat później, kiedy sytuacja stała się dla wszystkich nie do zniesienia, i kiedy problem urósł do rozmiarów, które nie sposób już ukryć, Komisja zdecydowała się uderzyć pięścią w stół. Wizyty Komisji są śledzone z wielkim zainteresowaniem, a obywatele głośno walczący przeciwko nielegalnym składowiskom odpadów oświadczają w telewizji, że wysyłają petycje do Parlamentu Europejskiego. Zastanawiam się: czy nie można było wcześniej tak postąpić? Czy naprawdę nie mogliśmy od razu zadziałać inaczej, aby uniknąć zaistniałej sytuacji? Mogliśmy!

Właśnie tak, jak komisarz Dimas zrobił w przypadku Doliny Rospudy, której zagrażała dewastacja z powodu budowy infrastruktury niezbędnej do powstania Via Baltica. Po raz pierwszy komisarz poprosił o zawieszenie wyroku Trybunału w tej sprawie i otrzymał je. To niezwykle ważny precedens, który jest wyraźnym znakiem dla nas, że Komisja może i musi postępować stanowczo i zdecydowanie z państwami członkowskimi, które postępują, jak gdyby nic się nie stało, i musi wykorzystać wszystkie narzędzia, na których wykorzystanie pozwala system demokratyczny: także media i opinię publiczną.

Jedna z najważniejszych innowacji wprowadzonych rzez Komisję w komunikacie dotyczy „nowej” metody pracy. Wyraziliśmy wiele wątpliwości co do tej nowej metody pracy, która zasadniczo składa się z wysyłania skarg bezpośrednio do państwa członkowskiego, na które skargę złożono, aby samo państwo spróbowało rozwiązać ten problem. Wyraziliśmy te wątpliwości i Komisja pospieszyła z zapewnieniami, które jak sądzę usłyszymy także i dziś, lecz będziemy uważnie obserwować tę sprawę i naprawdę sądzę, że w sprawie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, przejrzystość, umiejętność „nazwania i zawstydzenia” państw członkowskich oraz wspólna praca z Parlamentem, przyniosą postępy.

Panie przewodniczący! Pod koniec debaty chciałabym ponownie zabrać głos jeszcze przez dwie minuty, aby wykorzystać przysługujący mi czas.

  Janez Lenarčič, urzędujący przewodniczący Rady. − Dziękuję, panie przewodniczący, panie i panowie.

W imieniu Rady chciałbym podziękować pani posłance Frassoni za pani sprawozdanie w sprawie rocznego sprawozdania Komisji dotyczącego kontrolowania stosowania prawa wspólnotowego oraz dodatkowej analizy przewidzianej komunikacie Komisji „Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego”. Naszym zdaniem sprawozdanie Parlamentu Europejskiego stanowi bardzo użyteczny wkład w nasz wspólny cel, jakim jest zapewnienie terminowego i właściwego stosowania prawa wspólnotowego.

W imieniu Rady chciałbym przyjąć z wdzięcznością wniosek ze sprawozdania pani Frassoni, który w naszej opinii wydaje się bardzo ważny i mówi o tym, że zapewnienie pozytywnego wpływu prawa wspólnotowego na życie codzienne obywateli Unii Europejskiej zależy w pierwszym rzędzie od skuteczności polityki Unii Europejskiej i od nadzorowania i kontrolowania metod przestrzegania prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie.

Mamy pozytywną opinię na temat zobowiązania Parlamentu Europejskiego w zakresie wspierania wymiany najlepszych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi. Naszym zdaniem takie wymiany stanowią znaczący wkład w bardziej skuteczne i jednolite stosowanie prawa wspólnotowego.

Muszę wyjaśnić w tym miejscu, że prezydencja Rady nie może odnieść się do większości kwestii i propozycji zaprezentowanych w tym cennym sprawozdaniu. Jak wiemy, administracyjne wdrażanie prawa wspólnotowego leży zasadniczo w gestii państw członkowskich, zgodnie z ich uregulowaniami konstytucyjnymi, oraz Komisji, która jako strażnik, jest odpowiedzialna za kontrolowanie jednolitego stosowania prawa wspólnotowego.

  Günter Verheugen, komisarz. − (DE) Panie przewodniczący, panie przewodniczący Rady, panie i panowie! Komisja jest wdzięczna za możliwość odbycia debaty nad tymi ważnymi problemami z Parlamentem Europejskim w dniu dzisiejszym, a ja jestem bardzo wdzięczny za sprawozdanie pani Frassoni, które stanowi cenny wkład w tę debatę. Mogę panią zapewnić, że Komisja bardzo poważnie traktuje problemy, o których pani wspomniała.

Unia Europejska jest wspólnotą opartą na państwie prawa i jako taka jest unikatem na skalę światową. Tylko prawo może zagwarantować wolności, do których uprawnieni są obywatele i tylko prawo może kształtować gospodarkę rynkową tak, by działała ona z pożytkiem dla nas wszystkich.

Komisja Europejska jest strażnikiem traktatów. Jej rolą jest zagwarantowanie, że prawo wspólnotowe jest wdrażane wszędzie i wszędzie prawidłowo stosowane. Nawet najlepsze prawo jest bezwartościowe, jeśli istnieje tylko na papierze. Każda komisja uzna zatem, że jednym z jej najważniejszych zadań jest zadbanie o to, by nasze prawo nie składało się wyłącznie z pustych słów.

Postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, zapisane w Traktacie, oraz Europejski Trybunał Sprawiedliwości - to nasza potężna broń. Tej broni należy używać, kiedy nie ma innego sposobu na to, by zaradzić naruszaniu prawa. Jednakże używanie jej nie jest celem samym w sobie, a nadużywanie mogłoby zmniejszyć jej skuteczność.

Komisja nie uważa, że liczba postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego jest miernikiem powagi i determinacji, z jaką kontroluje ona, jak dobrze prawo wspólnotowe jest przestrzegane. Komisja jest raczej zdania, że miernikiem tym jest znajdowanie rozwiązań problemów. Prawdziwym miernikiem jest to, ile problemów odnoszących się do stosowania prawa wspólnotowego rozwiązaliśmy i jak szybko.

W rzeczy samej dokonaliśmy krytycznego przeglądu sposobu naszej pracy i doszliśmy do następujących wniosków: zidentyfikowane problemy muszą być rozwiązywane szybko i skutecznie. Obywatele i podmioty gospodarcze mają prawo do uzyskiwania niezwłocznych odpowiedzi. Tak więc wrócę do Komisji z tym, co pani posłanka Frassoni powiedziała o śmieciach w Kampanii i ten temat będzie musiał być przedyskutowany. W pełni zgadzam się z tym, że rygorystyczne, szybkie i zdeterminowane podejście jest absolutnie konieczne tam, gdzie jawnie ignoruje się prawo wspólnotowe.

Zasadniczo preferuje się podejście oparte na partnerstwie niż na konfrontacji. Komisja w związku z tym wyraża wolę prowadzenia intensywniejszego dialogu i większej przejrzystości w tych sprawach. Chcemy także określić wyraźne priorytety: rozpatrywać ważne rzeczy w pierwszej kolejności, i szybko, i nie rozbijać orzeszka młotem kowalskim. Musimy także udostępnić odpowiednie zasoby.

Pozwolą państwo na jeszcze jedną uwagę do tego punktu. Jeśli gromadzą się problemy w odniesieniu do stosowania prawa wspólnotowego do konkretnych spraw, być może jest tak dlatego, że przepisy same w sobie są niejasne lub sprzeczne. Nie powinniśmy zakładać od razu, że państwa członkowskie działają pod wpływem złej woli.

W rezultacie tych rozważań podjęliśmy szereg kroków i chciałbym powiedzieć od razu, że nadal będziemy uciekać się do zapisanego w traktacie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego i będziemy wszczynać je natychmiast po powzięciu niezbędnych informacji. Jednakże proponujemy nowy sposób pracy, dzięki któremu, mamy nadzieję szybciej uzyskać niezbędne informacje.

Metoda ta opiera się na poprawie współpracy z państwami członkowskimi, zanim dojdzie do etapu wszczynania urzędowego postępowania, z wyjątkiem, oczywiście – i to jest bardzo ważne, pani posłanko Frassoni – przypadków gdy jest od początku oczywiste, że z całym prawdopodobieństwem, nastąpiło naruszenie przepisów traktatu. W takich przypadkach pierwszym naszym krokiem nie będzie zwrócenie się do danego państwa członkowskiego, lecz podjęcie działania.

Nie jest to całkowicie nowy proces, ale wstępna procedura, w której wymagamy wszczęcia dodatkowych procedur lub podejmowana w celu szybszego uzyskania rozwiązania bez wszczynania traktatowego postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

Na wszelkie pytania i skargi udziela się szybkich i bezpośrednich odpowiedzi i, w zależności od faktów sprawy, postępowanie może prowadzić do wszczęcia postępowania traktatowego w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. To oznacza, że każde pismo, które do nas wpłynie, jest rejestrowane i rozpatrywane. Jeśli jest ono sformułowane jako skarga lub może być tak postrzegane, jest traktowane jako skarga i Komisja podejmuje odpowiednie kroki.

W chwili obecnej testujemy tę nową metodę pracy na etapie pilotażowym. W projekt pilotażowy zaangażowanych jest piętnaście państw członkowskich. Projekt opracowano tak, by zagwarantować postęp. Naturalnie poinformujemy Parlament o rezultatach fazy pilotażowej i przedyskutujemy z Parlamentem wszelkie dalsze kroki w tym względzie.

W ten sposób już możemy znaleźć rozwiązanie 90% wszystkich problemów, które wymagają naszej uwagi, bez konieczności korzystania z pomocy Trybunału. Jednakże podzielamy państwa opinię, że należy robić to szybciej. Krok w kierunku skrócenia procedury decyzyjnej do jednego miesiąca, który zrobiliśmy w styczniu, powinien pomóc. Zapewnia on bowiem szybszą i bardziej skuteczną realizację postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

Z pewnością staramy się usilnie sprawić, by cały proces był możliwie najbardziej przejrzysty przy jednoczesnym zachowaniu właściwego stopnia poufności spraw, czego żąda od nas Trybunał Sprawiedliwości. Opinia publiczna będzie miała dostęp on-line do regularnie aktualizowanych streszczeń wszystkich postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, które w danym momencie toczą się przed Trybunałem.

W interesie przejrzystości i pewności prawnej, musimy także wiedzieć, jak państwa członkowskie stosują prawo wspólnotowe w swoich krajach. W związku z tym potrzebujemy tabel korelacyjnych – zgodnie z postulatem zawartym w sprawozdaniu – aby jasno pokazywały status wdrożenia w każdym państwie członkowskim.

Panie i panowie! Mam nadzieję, że przyświeca nam ten sam cel. Chcemy prawa wspólnotowego, które obywatele UE mogą darzyć pełnym zaufaniem.

  Diana Wallis, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Petycji. − Panie przewodniczący, w trakcie tej chwili, jaką mam do dyspozycji w imieniu Komisji Petycji, chciałabym zrobić trzy rzeczy. Po pierwsze, chciałabym podziękować pani Frassoni za współpracę przy rocznym sprawozdaniu, ale przede wszystkim chciałabym podkreślić znaczenie Komisji Petycji w tym kontrolowaniu i wdrażaniu.

Myślę, że KE w końcu uznała to znaczenie. Dziękuję za to komisarzowi, ponieważ obie nasze instytucje powinny partnersko współpracować w tym przedsięwzięciu, w szczególności zaś co się tyczy Komisji Petycji, która jest naszymi prawdziwymi oczami i uszami, jako legislatorów, poprzez naszych obywateli, którzy przychodzą do nas bezpośrednio z problemami, które dostrzegają.

Jednakże aby nasi obywatele mogli to robić, i tu dochodzę do mego drugiego wniosku, panie komisarzu, mówił pan o tym, by nasze prawo żyło. Tak, aby to było prawo żywe, musi być zrozumiałe – czytelne dla naszych obywateli. Długo rozmawiałam z pana koleżanką panią Wallström o streszczeniach dla obywateli, aby oni rozumieli nasze prawo. Pani komisarz przy wielu okazjach obiecywała nam, że takie streszczenia będą towarzyszyły każdemu instrumentowi prawnemu. Nadal czekamy na dowód, że tak się naprawdę dzieje.

Wreszcie, Komisja Petycji – i to kieruję do moich własnych kolegów – potrzebuje większego poczucia ważności i o wiele więcej zasobów w naszej własnej Izbie. To nie jest tylko wścibska komisja. Wykonuje naprawdę ważne zadanie, łącząc nas z obywatelami w tym obszarze.

  Marie Panayotopoulos-Cassiotou, w imieniu grupy PPE-DE. – (EL) Panie komisarzu! Ma pan absolutną rację: państwo prawa leży u podstaw UE. Prawidłowo wskazuje pan, że prawo Wspólnoty jest sposobem osiągania celów zapisanych w traktatach UE, ponieważ jego synonimem jest interes obywateli europejskich, którzy mają prawo domagać się wdrożenia tego prawa.

Prawodawstwa jest coraz więcej, akty prawne są coraz dłuższe i coraz bardziej skomplikowane. My, posłowie do PE z Europejskiej Partii Ludowej chcielibyśmy wyrazić satysfakcję: poprzez swoje 23 sprawozdanie roczne w sprawie kontrolowania stosowania prawa wspólnotowego a także poprzez ogłoszenie rezultatów w Europie, Komisja okazuje chęć przyjęcia roli strażnika traktatów i zagwarantowania wdrażania prawa.

Ma pan absolutną rację mówiąc, że chcemy tabel korelacyjnych, o których Rada dziś podjęła decyzję. Sprawozdawca współpracował ściśle z panem, aby opracować sprawozdanie pani Frassoni, o którym z zainteresowaniem słuchaliśmy w Parlamencie. Chcemy powiedzieć panu, że my także chcemy, by Parlament uczestniczył w procedurze kontroli i chcemy być informowani o waszych działaniach. Chcemy, by pan przychodził na posiedzenia naszych komisji, tak jak przychodzi pan do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Chcemy usłyszeć pańskie sprawozdanie okresowe.

Z pewnością chcemy, by brał pan pod uwagę petycje, które otrzymujemy, jak wskazuje pan w pańskim sprawozdaniu. Chcielibyśmy także podkreślić, że co się tyczy naszych decyzji w sprawie immunitetów, chcielibyśmy aby pan zainterweniował aby zagwarantować, że nasze krajowe sądy podtrzymają je.

Wdrażanie prawa wspólnotowego pozwala obywatelom Europy mieć nadzieję, że demokracja, prawo i porządek będą umocnione, i że władze Unii zbliżą się do nich. Dzisiaj, po rezolucji w sprawie nowego zreformowanego traktatu lizbońskiego, wszyscy mamy nadzieję na lepszą przyszłość dla UE.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, w imieniu grupy PSE. – Panie przewodniczący! Celem prawodawstwa wspólnotowego jest realizacja różnych strategii politycznych Unii. Właśnie jego stosowanie powinno być priorytetem wszystkich państw członkowskich, które, podlegając jednoczesnej kontroli i monitorowaniu ze strony Komisji, zagwarantują jego pożądane pozytywne skutki dla obywateli Europy.

W ostatnich latach ogólna liczba postępowań w sprawie naruszania przepisów prawa wszczętych przez Komisję stale wzrastała, osiągając poziom w 2005 roku prawie 2700 naruszeń. Następne lata mimo powiększenia Unii o 10 nowych państw nie spowodowały ogólnego wzrostu liczby naruszeń. Istnieje zatem niebezpieczeństwo, że stan ten mógł wynikać z braku rejestracji skarg lub też z problemów administracyjnych instytucji odpowiedzialnych za rozpatrywanie naruszeń.

W sprawozdaniu należy pochwalić przede wszystkim włączenie do jego treści szczegółowych badań przypadków naruszeń związanych z petycjami oraz informacje o gotowości do szerokiej współpracy w tych kwestiach poszczególnych dyrekcji generalnych. Należy także przyjąć z zadowoleniem kompleksowy komunikat Komisji „Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego”. Jednakże kwestie środków przeznaczonych na rozpatrywanie przypadków naruszania, długości postępowania w sprawie naruszania, ograniczonego stosowania artykułu 228 traktatu, czy oceny stosowania kryteriów pierwszeństwa, muszą zostać przez Komisję jeszcze doprecyzowane.

Na uznanie zasługuje również proponowana przez Komisję z myślą o sprawniejszym prowadzeniu dotychczasowych postępowań, nowa metoda pracy wprowadzona w 2008 roku, jako projekt pilotażowy obejmujący niektóre państwa członkowskie. Niepokoi jednak jeden z etapów procedury, jakim jest kierowanie sprawy do zainteresowanego państwa członkowskiego, które jest przede wszystkim stroną odpowiedzialną za niewłaściwe stosowanie prawa wspólnotowego, gdyż może to doprowadzić do osłabienia spoczywającej na Komisji roli strażniczki traktatów.

Tworzenie prawa wspólnotowego powinno wychodzić naprzeciw problemom obywateli tak, aby móc szybko znaleźć odpowiedzi na ich pytania i skargi, co ułatwi zrozumienie i korzystanie ze swoich praw, a jednocześnie w efekcie zmniejszy liczbę postępowań w sprawie naruszenia prawa. Na koniec pragnę gorąco pogratulować pani Frassoni bardzo dobrze przygotowanego dokumentu.

  Diana Wallis, w imieniu grupy ALDE. – Panie przewodniczący! Chciałabym zwrócić uwagę na nasze trzy instytucje i podkreślić jak ważne jest, by każda z nich odgrywała rolę we wdrażaniu i monitorowaniu.

W tym przypadku oczywiście patrzymy na sprawozdanie Komisji. Oczywiście Komisja jest w pierwszym rzędzie odpowiedzialna za wdrażanie i egzekwowanie i w tym względzie nie chcemy deptać jej po piętach. Jednakże myślę, że Komisja może pracować przy założeniu, że w przyszłości będziemy ją dokładniej obserwować.

Jesteśmy wdzięczni, że rozważono wiele kwestii, które poruszyliśmy w naszym sprawozdaniu na temat Equitable Life. Ale w miarę jak wchodzimy w nowy okres, i może wypróbowujemy nowe pomysły, musimy być bardzo ostrożni.

Po pierwsze, jeśli spojrzeć na Radę, nadal musimy dojść do porozumienia – i miło mi było słyszeć to od komisarza – w sprawie idei tabeli korelacyjnych w odniesieniu do każdego przepisu prawnego, tak by każdy mógł dokładnie zobaczyć, co się dzieje na szczeblu państwa członkowskiego i gdzie pasuje każdy przepis prawny.

Projekt pilotażowy to wspaniały pomysł. Wszystko jest doskonale przemyślane, zobaczymy, jak wyjdzie. Ale – i tu pojawia się „ale” – trochę sceptycznie podchodzę do tego, że tak wiele państw bierze w nim udział. Mam nadzieję, że nie postrzegają one tego jako jakiegoś wyjścia awaryjnego i mam nadzieję, że Komisja pozbawi je tego typu ewentualnych złudzeń.

Wreszcie, dochodzę do kwestii naszego Parlamentu. Wydaje się jasne, że po traktacie lizbońskim musimy pełnić o wiele ważniejszą rolę, jeśli chodzi o kontrolowanie. Nie możemy zakładać, że jeśli zakończymy pracę nad jakimś aktem prawnym, to już jest koniec. Nasze komisje będą musiały przyjąć na siebie większą odpowiedzialność polegającą na kontrolowaniu. Jedno czy dwa sprawozdania z realizacji już mamy – liczba ta się zwiększy – i będziemy musieli przyjąć na siebie ten obowiązek, wraz z innymi instytucjami.

I na sam koniec – bardzo ważne post scriptum – my także musimy zwrócić uwagę na edukację pracowników naszego wymiaru sprawiedliwości w naszych sądach krajowych, aby upewnić się, że pracownicy ci także wiedzą, jak stosować prawo wspólnotowe.

  Alyn Smith, w imieniu grupy Verts/ALE. – Panie przewodniczący! Gratuluję mojemu koledze i mojej współprzewodniczącej z grupy pani Frassoni bardzo przemyślanego i sporządzonego we właściwym czasie sprawozdania. Przywołuję także wnioski pani Wallis i chcę powiedzieć, że absolutnie się z nimi zgadzam.

Stanowienie prawa daje nam zajęcie, lecz przestrzeganie tego prawa w zasadzie przynosi owoce naszym obywatelom, a niewdrażanie go, szczerze mówiąc, robi z nas głupców. Gratuluję Komisji szeregu kroków, które są bardzo pozytywne. Ale my naprawdę musimy umieścić tę kwestię wyżej na liście priorytetów Parlamentu ponieważ - z pewnością w Szkocji – wyraźnie da się odczuć, że w jednym kraju panuje jedno prawo, a w innym inne. Jestem świadom, że Komisja nie ponosi za to wyłącznej winy, ale wszyscy musimy dobrze wykonywać nasze obowiązki rozwiązując ten problem, jeśli jesteśmy jedną Europą.

Tak więc, gratulując mojej koleżance miło mi słyszeć, że Komisja rozważy wiele punktów. Chciałbym jeszcze zaznaczyć, szczególnie w związku z przepisami o ochronie środowiska, gdzie powstaje wiele konfliktów: wiele bardzo wartościowych celów, określonych w poszczególnych fragmentach przepisów rzeczywiście stoi ze sobą w sprzeczności i musimy pamiętać o tym stanowiąc prawo. Nie ma wielu wskazówek dla samorządów, jak mają radzić sobie z często bardzo wartościowymi celami, które ze sobą kolidują. Mamy mieć sprawozdanie w tej kwestii w pakiecie energetycznym, więc jeśli nasz komisarz mógłby rzucić nieco światła na ten toczący się proces, byłbym bardzo wdzięczny.

  Bert Doorn (PPE-DE). − (NL) Panie przewodniczący! Ja także chcę pogratulować pani Frassoni jej sprawozdania. Mamy już kilka sprawozdań dotyczących wdrażania i można zauważyć w nich bardzo wyraźny wspólny element. Oznacza to więcej uwagi dla wdrażania, w tym ze strony Parlamentu Europejskiego. Nastała moda na sprawozdania z wdrażania W lipcu sam zaprezentuję sprawozdanie na temat wdrażania ósmej dyrektywy dotyczącej nadzoru księgowych. To dobrze, że Parlament także poważnie przygląda się transpozycji prawodawstwa w państwach członkowskich.

Chciałbym się skupić na kwestii inspektorów w tym względzie. Mówimy o transpozycji prawa, dokonywanej przez władze w państwach członkowskich i o sędziach, którzy stosują prawo. Jednakże wiele państw członkowskich posiada także niezależnych inspektorów, którzy stosują i badają prawo. W praktyce narosło wiele rozbieżności wśród różnych państw członkowskich i wśród inspektorów. Coraz częściej firmy międzynarodowe działające w kilku państwach członkowskich muszą stawać w obliczu problemów, jakie stanowią różne wymogi różnych inspektorów z różnych państw członkowskich. To jest bardzo niewygodne, i przeszkadza w działaniu rynku wewnętrznego.

Chciałbym dodać coś jeszcze. Nie możemy uniknąć dalszego przeglądu instrumentów legislacyjnych stosowanych w Europie. Do chwili obecnej pracujemy głównie z dyrektywami, jeśli chodzi o harmonizację. Komisarz Verheugen mówił przy wielu okazjach, że w przyszłości rozsądnym może okazać się szersze użycie instrumentu regulacji dla przepisów rynku wewnętrznego, aby uniknąć wszystkich tych problemów, takich jak tzw. cherry-picking i gold-plating podczas transpozycji dyrektyw. Wiem, że także w parlamentach krajowych, szczególnie w holenderskim, powoli zdajemy sobie sprawę z tego, że wdrażanie w którym mają miejsce te zjawiska, może być szkodliwe dla rynku wewnętrznego i gospodarki krajowej. Jeśli tak się dzieje, krok w kierunku uchwalenia regulacji, gdzie to jest możliwe, nie jest już tak duży.

  Manuel Medina Ortega (PSE). – (ES) Panie przewodniczący! Jesteśmy świadomi wagi naszej misji kontrolowania stosowania prawa wspólnotowego. Mówimy o stosunkach pomiędzy ponadnarodową instytucją a rządami krajowymi. Rządy krajowe są silnymi instytucjami, posiadającymi wiele uprawnień, są władzą publiczną. Normalnie Komisja jest strażnikiem prawa UE i dla obywateli, w wielu przypadkach, jedyną gwarancją, jaką mają, że prawo (bo prawo wspólnotowe jest prawem) będzie stosowane właściwie.

Zamiarem sprawozdania pani Frassoni jest umocnienie tego, co ja bym nazwał kręgosłupem Komisji, tak by Komisja była świadoma znaczenia tego zadania, i tak by, nawet jeśli chcemy wcześniejszej fazy negocjacji z rządami w sprawie trudności, z jakimi możemy się spotkać, w chwili prawdy Komisja zadziałała tak, jak oczekują obywatele, z silą i wigorem, i stosując prawo wspólnotowe.

To niedobrze, że po rozszerzeniu mamy wrażenie, że Komisja stosuje mniej surowe kryteria do nowych państw członkowskich, niż stosowała do starych. To może negatywnie wpłynąć na konsolidację Unii Europejskiej i na reputację samej Unii w państwach członkowskich. Obserwując wiele postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, mogę zapewnić Komisję, że kiedy ona interweniuje, obywatele, a nawet władze publiczne, czują się mocniejsi dzięki jej działaniu w danym obszarze.

Innymi słowy, myślę, że sprawozdanie Parlamentu Europejskiego, propozycja przedłożona przez panią Frassoni i opinia pani Wallis zmierzają do umocnienia Komisji, tak, że Komisja nie będzie odczuwać osamotnienia i bezbronności wobec rządów, ale raczej będzie miała Parlament, który wzmocni tę rolę, obejmującą nadzór i monitorowanie, jaką odgrywa Komisja w dziedzinie stosowania prawa wspólnotowego.

  Margrete Auken (Verts/ALE). – (DA) Panie przewodniczący! Obywatele Europy są zdecydowanie ważni dla prawa UE. Nie są wyłącznie ofiarami naruszenia prawa, jak np. w Neapolu. W wielu kwestiach środowiskowych często odgrywają kluczową rolę. Jako strażnicy, pilnują prawidłowego wdrażania praw we wszystkich zakątkach Europy i w wielu przypadkach są jedynymi, którzy wykonują tę pracę. Z tego powodu UE powinna także wspierać obywateli poprzez zapewnianie im silnej pozycji. Gdy zwracają uwagę na przypadki naruszenia prawa wspólnotowego, ich skargi powinny być traktowane poważnie i z szacunkiem. Mam szczerą nadzieję, że Komisja nie zamierza położyć kresu procedurze składania skarg obywatelskich, bo to byłaby zła praktyka. Chciałabym więc podziękować pani Frassoni za zwrócenie uwagi na te zagrożenia. Jej wspaniałe sprawozdanie będzie ważnym krokiem ogólnym w dobrym kierunku. Obywatele UE umocnią swoją pozycję dzięki traktatowi lizbońskiemu, ale jeśli to umocnienie ma czemuś służyć, ich wkład w UE musi być traktowany poważnie.

  Tadeusz Zwiefka (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Pragnę przyłączyć się do gratulacji dla posłanki Frassoni za doskonale przygotowane sprawozdanie. Chcę także wyrazić radość z faktu, że zgodnie ze statystykami przedstawionymi przez Komisię Europejską odnośnie do liczby postępowań w sprawie naruszania przepisów prawa unijnego, akcesja nowych dziesięciu krajów członkowskich nie wpłynęła na liczbę zarejestrowanych naruszeń. Statystyki nie pokazują jednak pełnego obrazu sytuacji. Jednym z najważniejszych mechanizmów pozwalających na sprawdzenie jak rzeczywiście wygląda kwestia stosowania prawa europejskiego jest system odniesień prejudycjalnych, którego celem jest przyznanie sądom krajowym możliwości zapewnienia jednolitej wykładni stosowania prawa europejskiego we wszystkich krajach członkowskich. Podstawowym problemem tej procedury jest czas oczekiwania na odpowiedź Trybunału, który nadal jest bardzo długi, około dwudziestu miesięcy. Główna przyczyna - czas potrzebny na tłumaczenia - to około dziewięć miesięcy. Budzi niepokój, że w wielu parlamentach krajowych słyszymy głosy domagające się ograniczenia budżetu właśnie na tłumaczenia pisemne.

Rekomendacje Komisji Europejskiej dla państw członkowskich i kandydujących opierają się na założeniu, że prawo unijne będzie efektywnie wdrażane wtedy, gdy zostanie zatrudniony odpowiednio wykwalifikowany personel oraz zarezerwowane odpowiednie środki. Nie do końca podzielam ten pogląd. Liczba personelu i wielkość środków do dyspozycji nie jest miernikiem właściwym. Konieczne są także determinacja i zaangażowanie na rzecz wdrażania prawa europejskiego. Prawidłowe wykonanie zadań stojących przed państwami członkowskimi i kandydującymi wymaga trzech czynników: wiedzy, kompetencji i gotowości. Czynnik pierwszy, czyli posiadanie wiedzy, nie jest dzisiaj problemem. Czynnik drugi, czyli zdolność do wdrażania dorobku wspólnotowego, wiąże się z wydzieleniem odpowiednich środków i zatrudnieniem dodatkowych pracowników. Na ten właśnie aspekt Komisja kładzie dzisiaj największy nacisk. Czynnik trzeci, gotowość tych, którzy mają wprowadzać i stosować prawo europejskie, jest najbardziej niedoceniane.

Gotowość do stosowania prawa wspólnotowego w praktyce zależy od instytucji oraz systemu procedur, zachęt i restrykcji. O sukcesie bądź porażce w efektywnym wprowadzaniu prawa unijnego będzie ostatecznie decydował właściwy model instytucjonalny. Wiedza i środki to nie wszystko. Potrzebna jest także dobra wola do działania.

  Reinhard Rack (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący, panie wiceprzewodniczący! We wstępie wskazał pan, że Komisja nie chce działać na oślep, lecz wysondować, czy cokolwiek trzeba zrobić, poprzez przedyskutowanie tego z państwami członkowskimi. Proszę zauważyć, że w samej Komisji, która jest, bądź co bądź, ciałem kolegialnym – w wielu kwestiach nie zawsze wypracowuje się wyraźne wspólne stanowisko.

W dziedzinie transportu wyraźnie widzę problem, który w miarę upływu lat będzie stawał się coraz trudniejszy do rozwiązania dla nas – i być może także dla Komisji – chodzi o koncepcję, w myśl której pieniądze powinny być przekierowywane na bardziej przyjazne środowisku sposoby transportu poprzez subsydia skośne - fundusze zaoszczędzone w mniej przyjaznych środowisku obszarach – opłatach za autostrady, opłatach za parkingi itp. W praktyce jest to subsydium. Czy była jakaś dyskusja na ten temat, i jak wygląda ta sytuacja?

  Katalin Lévai (PSE). – (HU) Dziękuję panie przewodniczący. Jak już kilku mówców przed mną wspomniało, sukces w osiągnięciu celów określonych w traktatach i aktach prawnych będzie zależał od tego, jak skutecznie państwa członkowskie stosują prawo wspólnotowe i jak transponują je do swego własnego systemu legislacyjnego.

Jeśli nie stosują prawodawstwa lub nie wykonują go prawidłowo, lub nie są w stanie osiągnąć pełnej zgodności z celami, jakie zawiera, wówczas będziemy mieć problem. W ostatnich latach tendencja poprawiła się, jeśli chodzi o zgodność z przepisami, i myślę, że w przypadku dziesięciu nowych państw członkowskich zgodności tej nie można nic zarzucić. Mam nadzieję, że to nie tylko dlatego, że Komisja jest mniej czujna w przypadku nas - nowych państw członkowskich, lecz ponieważ naprawdę staramy się spełniać kryteria i oczekiwania.

Niestety, poruszanie się w dżungli biurokracji jest nadal bardzo trudne, wiemy, jak obszerne jest prawodawstwo i że transpozycja całego prawa wspólnotowego do krajowego i regionalnego systemu prawnego jest często niezwykle czasochłonna. Umożliwienie uproszczenia języka biurokratycznego i szersze zastosowanie oceny wpływu byłoby bardzo pożądane, podobnie jak i zadbanie o to, by rozpatrywanie skarg zajmowało jak najmniej czasu. Dziękuję.

  Wiesław Stefan Kuc (UEN). – Panie przewodniczący! Realizacja prawa wspólnotowego przez poszczególne państwa członkowskie jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej. Dlatego monitorowanie i usuwanie odstępstw jest celem wielu działań. Kontrola poszczególnych państw i publikowanie wyników kontroli umożliwiałoby obywatelom udział we wdrażaniu ustawodawstwa unijnego w państwach.

Tymczasem jest tak, że np. Polska nadal stosuje dodatkowe krajowe opodatkowania podatkiem od wartości dodanej VAT, mimo szóstej dyrektywy i wyroków sądowych. To samo dotyczy podwójnego opodatkowania podatkiem od osiągniętych dochodów. Znane są sprawy opodatkowania podatkiem akcyzowym zakupionych przez obywateli polskich samochodów w krajach Unii i, pomimo wyroków Trybunału Sprawiedliwości, ociąganie się ze zwrotem niesłusznie naliczonego i zapłaconego obciążenia.

A już szczególnym kuriozum jest wieloletnie przetrzymywanie naszych obywateli w aresztach śledczych bez wyroków skazujących. Obywatele Polski z niecierpliwością czekają reakcji Komisji Europejskiej na podane przykłady i ukrócenie bezprawnych działań naszego rządu.

Na koniec chciałem serdecznie pogratulować pani Monice Frassoni, szkoda tylko, że to sprawozdanie dotyczy trochę zamierzchłej przeszłości, a dobrze by było, żeby to był już 2007.

  Jens-Peter Bonde (IND/DEM). – (DA) Panie przewodniczący! Komitologia bada, w jaki sposób ograniczyć demokrację tak, żeby elektorat tego nie spostrzegł. Po pierwsze, władza jest przekazywana przez elektorat i wybieranych powszechnie przedstawicieli urzędnikom rządowym i lobbystom za zamkniętymi drzwiami w Brukseli. Tak więc głosowanie podlega skomplikowanym regułom, których nikt nie jest w stanie spamiętać, żaden dziennikarz nie jest w stanie opisać, a żaden autor nie potrafi wytłumaczyć w żadnej książce. Chodzi o to, że o ile kwalifikowana większość nie przeciwstawi się Komisji, zadecydują osoby nie wybrane przez społeczeństwo, a zasiadające w Komisji. W ten sposób władza ustawodawcza zamienia się we władzę wykonawczą; przejrzyste ustawy stają się tajnymi decyzjami; demokratyczna większość zamienia się w rząd mniejszościowy. To jeszcze nie jest autokracja absolutna, lecz jest to droga w tym kierunku, której przyświecają idee korporacyjne Mussoliniego.

Wraz z nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym Parlament może z powrotem umieścić sprawę w swym porządku obrad, ale tylko wówczas, jeśli prawe i lewe skrzydło Izby są zgodne co do tego i mogą utworzyć absolutną większość popierającą. Precz z mieszanką autokracji, niech żyją rządy bystrości i interesów korporacyjnych! Wprowadźcie demokrację w całym prawodawstwie! Niech rządzi zasada, że za każdym aktem prawnym stoją reprezentanci społeczeństwa - z parlamentów krajowych lub z Parlamentu Europejskiego! Prawodawstwo pochodzące od urzędników rządowych i lobbystów powinno być przeszłością, a jednak niefortunnie zasadę tę ugruntowuje się w traktacie lizbońskim. Jest to więc drugi dobry powód, aby uczynić traktat przedmiotem referendum.

  Janez Lenarčič, urzędujący przewodniczący Rady. − W imieniu prezydencji chciałbym podkreślić na koniec, że prezydencja jest świadoma faktu, że skuteczne kontrolowanie stosowania prawa wspólnotowego jest niezbędne, jeśli prawo to ma być ogólnie przestrzegane i jeśli ogólne zasady prawne, na których opiera się Wspólnota, mają być chronione.

Jednakże w pierwszym rzędzie jest to ważne dla zapewnienia bezpieczeństwa prawnego obywatelom Europy. Nie należy zapominać, że odgrywają oni ważną rolę we wdrażaniu prawa wspólnotowego. Ta rola jest także odzwierciedlona w wielu skargach, jakie wnoszą obywatele, dotyczących przypadków naruszenia prawa wspólnotowego.

Podczas debaty, którą obserwowałem bardzo pilnie, kilku posłów wyraziło zdziwienie tym, że liczba przypadków naruszenia, czy przynajmniej rzekomego naruszenia prawa, nie wzrosła od chwili rozszerzenia Unii Europejskiej. Kilku mówców wyraziło podejrzenia, jakoby Komisja nie jest w równym stopniu surowa w stosunku do tzw. nowych państw członkowskich i do starych.

Muszę podkreślić że prezydencja nie ma żadnego powodu lub dowodu, by poprzeć te wątpliwości. Jednakże istnieje przynajmniej jedyne ewentualne wyjaśnienie tych wątpliwości, które mogę złożyć. Jeśli chodzi o tzw. nowe państwa członkowskie, należy wziąć pod uwagę, że one stały się członkami po wielu latach intensywnej transpozycji prawa wspólnotowego do swego systemu prawnego, od kiedy łatwiej im jest kontynuować ten proces na mniejszą skalę. To tylko tytułem komentarza do podejrzeń, jakoby Komisja nie była równie surowa dla wszystkich państw członkowskich, ale myślę, że byłoby właściwe, by komisarz skomentował tę sprawę.

Na koniec chciałbym podkreślić, że prezydencja przywiązuje wielką wagę do wspólnych obowiązków i celów zdefiniowanych w międzyinstytucjonalnym porozumieniu w sprawie lepszego stanowienia prawa. Na koniec chciałbym zachęcić wszystkie instytucje i państwa członkowskie do wypełniania swoich obowiązków związanych z transpozycją i stosowaniem prawa wspólnotowego.

  Günter Verheugen, komisarz. − (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Już wspominałem, że dzisiejsza debata nie pozostanie bez echa, i chcę to ponownie podkreślić. Złożę sprawozdanie panu Jungowi o tej debacie i wkładzie Parlamentu, i zasugeruję także kilka rozwiązań, ponieważ podczas dzisiejszej debaty padło kilka bardzo ważnych sugestii, które Komisja powinna potraktować poważnie.

Nasuwa mi się jeszcze inny wniosek, oparty na filozofii prawa: wspólnota narodów pod rządami prawa opiera się na zaufaniu. Może funkcjonować tylko wówczas, jeśli ci, którzy w niej uczestniczą ufają sobie nawzajem. Oto dlaczego, w państwie konstytucyjnym, postępowanie prawne musi odbywać się na oczach opinii publicznej i to także powód, dlaczego całkowicie się zgadzam z tym, co powiedziała pani Wallis. W tym względzie ważne jest informowanie, a przejrzystość jest imperatywem.

W stosowaniu i interpretowaniu prawa nie ma miejsca na politykę poufności. Wszystko musi dziać się otwarcie na oczach opinii publicznej. Oto, co wynoszę z tej debaty, i zawsze byłem o tym przekonany. Zgadzam się z tym, co powiedziała pani Wallis o roli Komisji Petycji. Jako jej „klient”, przyznaję bez przymusu, że często wymaga to wiele pracy i wysiłku, ale obywatele mają prawo oczekiwać od nas, że podejmiemy ten wysiłek. Ponadto petycje, które otrzymujemy, uczą nas wiele o tym, w jaki sposób nasi obywatele postrzegają nasze prawo i naszą politykę.

Pani posłanko Frassoni! Komisarz Wallström już przyrzekła, że w przyszłości będziemy tworzyć streszczenia legislacyjne dla obywateli. Od tej chwili Komisja także przyjęła formalną rezolucję w tej sprawie, więc to się stanie, i jestem całkiem pewien, że znajdą się sposoby i środki na realizację tego przedsięwzięcia. Decyzję o tym już podjęto i będzie ona wykonana.

Wielu posłów rozważało kwestię nowych państw członkowskich i jak to możliwe, że pomimo wzrostu liczby państw członkowskich nie wzrasta liczba spraw sądowych o naruszenie przepisów traktatów.

Komisja ma w tej sprawie bardzo klarowną opinię, a mianowicie, że są dwa powody tego stanu rzeczy: po pierwsze – i tu czuję się raczej pewny swego, bo naprawdę muszę powiedzieć, że jest to skutek dobrej pracy poprzedniego komisarza ds. rozszerzenia – chodzi o fakt, że nowe państwa członkowskie przygotowały się tak dokładnie do przyjęcia acquis, że w momencie przystąpienia do UE spełniały wszystkie wymagania bardziej precyzyjnie niż stare państwa członkowskie. Mogę to tylko potwierdzić. To jest absolutną prawdą. Nigdy nie bylibyśmy w stanie zamknąć traktatów akcesyjnych, jeśli acquis nie byłoby spełnione.

Drugi powód jest być może bardziej praktyczny, jednakże: obywatele nowych państw członkowskich muszą się stopniowo nauczyć, że mogą składać skargi, i jak mają to robić. W związku z tym zakładam, że liczba skarg wzrośnie.

Pan Smith wspominał, że prawo musi być także proste i możliwe do zastosowania, szczególnie w przypadku prawodawstwa dotyczącego środowiska. Jak wiemy, Komisja do końca przyszłego roku dokona przeglądu prawa wspólnotowego, aby upewnić się, gdzie i jak może ono być uproszczone. Nie dalej jak kilka dni temu, jako część naszej prezentacji postępów nad projektem „lepszych uregulowań prawnych” obiecaliśmy, że cały te proces przeglądu zostanie z pewnością zakończony do końca przyszłego roku.

Panie pośle Medina! Nie musi się pan martwić tym, że Komisja zamiata skargi pod dywan. Z mego własnego doświadczenia ponad ośmiu lat członkostwa w Komisji mogę pana zapewnić, że czasem musiałem sam hamować zbyt gorliwe departamenty Komisji o wiele częściej, niż poganiać je, by wytoczyły ciężką artylerię w postaci wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. O wiele częściej muszę im mówić: „Poczekajcie, zwolnijcie, najpierw porozmawiajcie z nimi i zobaczymy, czy można to rozwiązać pokojowo”. Ryzyko zamiatania przez Komisję skarg pod dywan praktycznie nie istnieje. Jestem pewien, że takie przypadki się nie zdarzają.

Jeśli chodzi o pytanie pana Racka: decyzje dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, czy są to decyzje o przekazaniu sprawy dalej, decyzje końcowe lub poszczególne kroki pomiędzy tymi dwoma etapami, wymagają formalnej decyzji kolegium komisarzy. Tak to działa. Nie mogę teraz odpowiedzieć na pańskie pytanie o konkretny problem subsydiów skośnych, ale dopilnuję, by otrzymał pan odpowiedź pod koniec tego tygodnia.

Jeśli chodzi o uwagi pana Kuca o długie okresy przetrzymywania podczas oczekiwania na proces, przyznaję, że byłby to skandal, jeśli tak by się działo, ale to jest poza jurysdykcją Unii Europejskiej. Europejski Trybunał Praw Człowieka jest właściwym trybunałem w tych sprawach.

Panie i panowie! Dziękuję za wszystkie wasze sugestie i konstruktywnego ducha tej debaty. Jestem pewien, że podczas przyszłorocznej dyskusji zauważymy, jakie postępy zrobiliśmy od tego momentu.

  Monica Frassoni, sprawozdawczyni. − (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałabym podziękować moim kolegom, komisarzowi i prezydencji za ich uczestnictwo w dyskusji, która, jak powiedział komisarz Verheugen, nie zakończyła się w tym miejscu.

Jeszcze tyko kilka szybkich spostrzeżeń, chciałabym wypowiedzieć się na temat kwestii definiowania priorytetów, o której mówił komisarz Verheugen. Moim zdaniem może to być w zasadzie ryzykowne przedsięwzięcie. Jednakże nigdy tego w sumie nie robiono. Zawsze byłam raczej sceptyczna co do możliwości prawdziwego zdefiniowania priorytetów. No ale, jeśli naprawdę chce pan iść tą drogą, podjąć ryzyko związane z przejrzystością, i może nawet debatować nad tymi priorytetami? W przeciwnym wypadku mogłyby powstać podejrzenia, że priorytety wybrano, ponieważ chciano pozbyć się niewygodnych barier. Myślę, że to nie byłoby dobre.

Drugi mój komentarz odnosi się do tego, że mimo faktu, że Komisja zaprzecza, że potrzebuje więcej zasobów, zwłaszcza zasobów ludzkich, do rozpatrywania przypadków naruszenia prawa, w rzeczywistości na prawie wszystkich spotkaniach, w których uczestniczyłam z innymi komisarzami, każdy z nich mówił mi, że nie ma wystarczających zasobów, wystarczająco dużo ludzi, by ogarnąć wszystkie sprawy.

W debacie padła kwestia liczby przypadków naruszenia prawa w nowych państwach członkowskich, i to, co mówił komisarz i prezydencja, jest prawdopodobnie prawdziwe. Jednakże powinniśmy także wiedzieć że, np. w sprawach o ochronę środowiska, jest tylko dwóch lub może trzech urzędników, którzy zajmują się wszystkimi dziesięcioma nowymi państwami, więc z pewnością istnieje problem zasobów ludzkich.

Wreszcie, kwestia roli Parlamentu. Dyskutujemy wewnętrznie nad różnymi sposobami na to, by wzrosła nasza rola jako współtwórców prawa, poprzez kontrolowanie stosowania dyrektyw po ich uchwaleniu. Myślę, ze są dwie rzeczy które musimy absolutnie robić: pierwsza to za pomocą decyzji politycznych umacniać rolę Komisji Petycji, która jak mówiła pani Wallis, jest naszym oknem na świat; po drugie, powinniśmy systematycznie organizować sesje dotyczące stosowania prawa, które niestety wymagają otwartej współpracy Komisji. Ponieważ jeśli organizujemy takie sesje, na których dyskutujemy nad stosowaniem dyrektyw, a urzędnik Komisji, który w nich uczestniczy, milczy lub mówi nam rzeczy mało interesujące – być może dlatego, że nie potrafi nam powiedzieć tego, co naprawdę chcemy wiedzieć – wówczas całe to przedsięwzięcie traci sens.

W każdym razie dziękuję i bez wątpienia powrócimy do tego tematu.

  Przewodniczący. − Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się jutro w południe.