Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 22 kwietnia 2008 r. - Strasburg

14. Tura pytań (pytania do Komisji)

  Przewodniczący. − Następnym punktem jest tura pytań (B6-0019/2008).

Z następującymi pytaniami zwrócono się do Komisji.

Część I

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 45 skierowane przez: Manolis Mavrommatis (H-0218/08).

Dotyczy: wymiany informacji na temat rachunków bankowych

Ostatni skandal w sprawie podatków w Lichtensteinie miał reperkusje w wielu państwach członkowskich UE. Z dochodzeń przeprowadzonych przez kompetentne w tej sprawie organy wynika, że obywatele państw członkowskich uchylają się rzekomo od płacenia podatków. Uzyskałem informację, że ministrowie finansów 27 państw członkowskich zwrócili się do odpowiedzialnej Dyrekcji Generalnej Komisji, aby przeprowadziła szybkie dochodzenie i zaproponowała rewizję ram prawnych, mającą na celu wymianę informacji dotyczących rachunków bankowych obywateli.

W jaki sposób dane osobowe obywateli będą zabezpieczane w nowym uregulowaniu, które jednocześnie powinno być przejrzyste i powinno zapobiegać „praniu” nielegalnie uzyskanych dochodów? Jaką procedurę zaproponuje Komisja w celu zapewnienia, że „otwieranie” kont bankowych odbędzie się z największym poszanowaniem prawa? Na jakich zasadach przewiduje się, że systemy podatkowe państw członkowskich zostaną zharmonizowane, tak aby w przyszłości uniknąć podobnych sytuacji, w których pranie nielegalnie uzyskanych dochodów następuje za pomocą rachunków bankowych?

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. − (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Musimy zwalczać zjawisko uchylania się od płacenia podatków. Jeżeli tego nie zrobimy, podważone zostaną podstawy naszych demokratycznych społeczeństw.

Każde państwo ma prawo uchwalać uregulowania w celu zapewnienia, że podatki są skutecznie nakładane za zgodą przedstawicieli społeczeństwa. Jednak środki indywidualne na poziomie krajowym często nie przynoszą w tym sektorze oczekiwanego rezultatu. Współpraca międzynarodowa jest zatem konieczna, a jej przejawem jest także wymiana informacji dotycząca rachunków bankowych. Ministrowie finansów 27 państw członkowskich pracują nad tym obecnie na poziomie UE. Kilka mechanizmów zostało już wprowadzonych na poziomie unijnym. Dyrektywa Rady 2003/48/WE w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek jest szczególnie istotna w tym względzie.

Ponadto Unia Europejska zawarła umowy z państwami trzecimi, w tym z Lichtensteinem, które realizują taki sam cel co dyrektywa. Niniejsze umowy gwarantują, że uzyskane i zapłacone obywatelom UE odsetki w tych państwach trzecich podlegają podatkowi dochodowemu w ich własnym państwie członkowskim albo zostają pobrane u źródła. Pobranie u źródła może podlegać zwrotowi osobie płacącej podatki w państwie członkowskim stałego pobytu, jeżeli odpowiadający temu dochód zostaje ujawniony dla celów podatkowych.

Rada ds. Ekonomicznych i Finansowych w dniu 4 marca 2008 r. zorganizowała spotkanie podczas którego nastąpiła wymiana poglądów na temat stosowania dyrektywy w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek. W rezultacie tej debaty ministrowie zwrócili się do Komisji, aby przyspieszyła prace nad sprawozdaniem dotyczącym wdrażania tej dyrektywy, gdyż obowiązuje ona już od dnia 1 lipca 2005 r. Sprawozdanie powinno poruszyć kwestie definicji pojęć „wypłata odsetek” i „właściciele odsetek”.

Słuszne jest tutaj pytanie, do jakiego stopnia systemy wymiany informacji przestrzegają zasady ochrony danych osobowych. Należy wskazać w tym kontekście, że wspólnotowe zasady ochrony danych osobowych, które stosowane są także w Europejskim Obszarze Gospodarczym, przyznają uprawnienia państwom członkowskim do podjęcia działań legislacyjnych. Te działania mogą ograniczyć prawa takie jak prawo dostępu lub prawo do informacji osób, których dotyczą, jeżeli jest to konieczne dla ochrony ważnych finansowych lub gospodarczych interesów Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego. Dotyczy to także dziedziny finansów, budżetu i podatków.

Podobne ograniczenia stosuje się w celu skutecznego wdrażania trzeciej dyrektywy o praniu pieniędzy. Państwa członkowskie muszą w każdym przypadku odpowiednio zapewnić, że co się tyczy dostarczania i przetwarzania danych, ich kompetentne organy działają zgodnie z właściwymi uregulowaniami UE i krajowymi ustawami w sprawie ochrony danych.

Należy znaleźć równowagę pomiędzy zgodnym z prawem realizowaniem celów w dziedzinie podatków a ochroną prywatności.

  Manolis Mavrommatis (PPE-DE). – (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Historia podatków jest pełna fałszywych rachunków bankowych, które jeszcze bardziej ciążą, kiedy ujawniane są podobne skandale w państwach europejskich. Gdy takie skandale mają miejsce, ledwie je zauważamy, ale za każdym razem, kiedy tego typu zdarzenie powtarza się, nasza pamięć przywołuje zdarzenia z przeszłości.

Czy taki jest pana ogólny pogląd komisarzu, że system jest rzeczywiście niezawodny?

  Günter Verheugen, (DE) wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. − (DE) Na pytanie szanownego pana posła można po prostu odpowiedzieć: nie. Systemy, które teraz obowiązują, nie są szczelne; wiemy o tym. Dlatego też staramy się je poprawić. Przepisy mające na celu zwalczanie prania pieniędzy zdecydowanie nadają się do poprawienia i we współpracy z państwami, które należą do Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie będącymi członkami Unii Europejskiej, pracujemy nad wprowadzeniem odpowiednich zmian.

Komisja zwróciła się w sprawie mandatu negocjacyjnego do Rady, który uzyskała na negocjacje z Liechtensteinem na temat tego, jak można wyeliminować istniejące słabe punkty w systemie zwalczania prania pieniędzy i oszustw podatkowych. Mam nadzieję, że zdecydowane stanowisko opinii publicznej, które zaobserwowaliśmy ostatnio w Europie w tej sprawie, pomoże nam zawrzeć niezbędne porozumienia. Ciężko nad tym pracujemy, ale jak państwo wiedzą, kwestie podatkowe są szczególnie delikatne. Nawet w ramach państw członkowskich należałoby dokonać zmian w tym przedmiocie.

  Reinhard Rack (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Słusznie pan wskazał, że musimy, bez wątpienia, zwalczać zjawisko uchylania się od podatków i oszustwa podatkowe. Powiedział pan, panie komisarzu, że potrzebne nam są w tym celu środki prawne zgodne z zasadą rządów prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z tym, co przedstawiły media, niektóre dane dotyczące skandalu w Lichtensteinie docierają właśnie do organów finansowych w wyniku tego, że niemieckie władze zapłaciły za informacje uzyskane przy użyciu instrumentów karnych. Czy jest to właściwa droga?

  Jörg Leichtfried (PSE). – (DE) Panie przewodniczący! Bez względu na to, czy jest to właściwa droga, czy też nie, bardzo dobrze, że przeciek miał miejsce. Panie komisarzu! mamy tutaj do czynienia z systemem dalej korzystnym dla tych, którzy pilnują, aby duże koncerny płaciły coraz mniej podatków, i którzy teraz widocznie przestają je płacić. Moim zdaniem takiego kierunku nie można zaakceptować. Chciałbym się dowiedzieć, co dokładnie jest przedmiotem negocjacji z Lichtensteinem i co konkretnie zostanie zrobione, aby położyć kres tym przestępstwom w przyszłości - celowo używam tutaj pojęcia „przestępstwo”.

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. − (DE) Na pierwsze pytanie chciałbym odpowiedzieć tak, że nie jest to przecież zadanie Komisji, aby oceniać metody używane przez państwa członkowskie w celu zwalczania uchylania się od płacenia podatków przez obywateli.

Powiedziałem, że ogólne zasady, które państwa członkowskie mają prawo ograniczać, odnoszą się także do ochrony danych osobowych w sprawach podatkowych, jeżeli służy to ochronie ich interesów finansowych.

Moim zdaniem pytanie, z którym zwrócił się pan poseł, powinno zostać skierowane do rządu niemieckiego. O ile dobrze się orientuję, rząd niemiecki przed podjęciem decyzji dokładnie zbadał kwestię legalności postępowania w sprawie, którą pan opisał, i doszedł do wniosku, że niemieckie organy podatkowe miały prawo zabezpieczyć informacje będące jej przedmiotem.

W odniesieniu do drugiego, bardzo ogólnego pytania zgadzam się z panem, że jest to uciążliwe, iż nie mamy obowiązku zapewnienia w ramach istniejących traktatów UE, że unikanie opodatkowania i uchylanie się od płacenia podatków będzie ścigane w taki sam sposób w całej Europie i że dalej nie możemy zagwarantować, że nikt nie będzie pomagał w uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu opodatkowania.

W ostatnich latach osiągnęliśmy wiele, głównie w kontekście konieczności zwalczania prania pieniędzy i innych form przestępstw międzynarodowych i terroryzmu. Jak już jednak wskazałem, Komisja wierzy, że wciąż mamy możliwość zmiany na lepsze w tej dziedzinie i istnieje absolutna jasność co do tego, co chcemy osiągnąć razem z Lichtensteinem i innymi państwami. Chcemy utrzymać taki poziom współpracy i wymiany informacji w stosunkach z Lichtensteinem, jaki istnieje pomiędzy państwami członkowskimi UE.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 46 skierowane przez: Saïd El Khadraoui (H-0234/08)

Dotyczy: emisji pyłów z motorowerów

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Utrechcie wykazały, że motorowery i skutery emitują duże ilości drobnych i bardzo drobnych pyłów. Naukowcy obliczyli ilość pyłów wdychanych przez rowerzystów i motocyklistów w 12 średniej wielkości miastach. Niniejsze badania wykazały, że rowerzyści wdychają pokaźną ilość drobnych pyłów, gdy znajdują się w pobliżu motoroweru. Zdaje się, że motorowery emitują więcej pyłów na sekundę niż pojazdy ciężarowe. Dyrektywa 2002/51/WE⁽¹⁾ustanawia standardy emisji dla pojazdów tego typu. Nie wspomina ona jednak wcale o pyłach.

Czy Komisja jest świadoma problemu emisji pochodzących ze skuterów? Co Komisja planuje zrobić, aby odpowiednio poradzić sobie z tym problemem?

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. − (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja już od lat popiera ograniczenie drobnych i bardzo drobnych pyłów. Od 2005 r. Komisja przedstawiła mnóstwo środków legislacyjnych mających na celu poprawę jakości powietrza, o których państwo wiedzą. Ważne kwestie przyjaznego środowisku transportu są także rozpatrywane w ramach siódmego programu ramowego w dziedzinie badań, którego są częścią.

Ustanawiając standardy dla emisji pyłów z pojazdów, Komisja w pierwszej kolejności skupiła się na samochodach z silnikiem wysokoprężnym i pojazdach użytkowych, ponieważ podaż tych pojazdów była znacznie większa niż pojazdów dwukołowych. Dlatego też na początku skoncentrowaliśmy się na rozwiązaniu problemu emisji występujących w dużych ilościach. I w tym zakresie mieliśmy kilka momentów przełomowych.

W 2007 r. Parlament przyjął wraz z Radą rozporządzenie w sprawie emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych. Są to standardy Euro 5 i Euro 6. Zostały już one przyjęte, a teraz wchodzą w życie. Dodatkowe emisje pyłów z samochodów z silnikiem wysokoprężnym podlegają obecnie ograniczeniu w ramach tych standardów Euro 5 i Euro 6 z obecnych 25 miligramów na kilometr do 5 miligramów na kilometr.

Ponadto Komisja w dniu 21 grudnia 2007 r. przedstawiła propozycję rozporządzenia w sprawie emisji pochodzących z ciężkich pojazdów użytkowych, gdzie standardem jest Euro 6. Emisje tlenku azotu podlegają ograniczeniu do 80%, a emisje pyłów do 66% w ramach obecnie obowiązującego standardu Euro 5.

Problem emisji pyłów z motorów jest spowodowany głównie przez silniki dwusuwowe. Emisje pyłów z silników czterosuwowych są w porównaniu bardzo niskie, nawet jeżeli odpowiadają standardowi Euro 5.

W 2004 r. Komisja zleciła analizę mającą na celu uwidocznienie, czy przepisy prawa służące ograniczeniu emisji pyłów pochodzących z silników dwusuwowych są sensowne. Wynik tej analizy wykazał, że pyły uwalniane przez te silniki to głównie węglowodory. Limity emisji węglowodorów z motocykli i motorowerów – pojazdów dwukołowych – zostały więc znacznie zmniejszone w 2004 i 2007 r., sytuacja znacząco się poprawiła także dla nowych samochodów. Ponadto producenci zmieniają silniki dwusuwowe na silniki czterosuwowe, tak aby utrzymać limity emisji węglowodorów. Z tego powodu Komisja nie przedstawiła żadnych specjalnych instrumentów mających na celu ograniczenie emisji pyłów z pojazdów dwukołowych. Przyznaję jednak, że sytuacja jest dużo bardziej krytyczna dla starszych pojazdów z dwusuwowymi silnikami emitującymi węglowodory i pyły w większych ilościach. Emisje te mogą zostać jednak znacząco ograniczone, jeżeli do oliwienia silników zamiast oleju mineralnego będziemy używać oleju syntetycznego. Dlatego też Komisja popiera kampanię prowadzoną w tej sprawie przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Motocykli i przez Stowarzyszenie Motocyklistów. Niemniej jednak Komisja bada potrzebę rewizji przepisów prawa dotyczących dwu- i trzykołowych pojazdów silnikowych.

Na początku tego roku zostało zlecone przeprowadzenie analizy, które zbada rezultaty analiz z 2004 r., uwzględniając najnowszy postęp techniczny. Wyniki tej analizy będą dostępne pod koniec tego roku. Jeżeli okaże się, że potrzebna jest propozycja aktu prawnego ze strony Komisji – a jestem gotowy ją przedstawić, gdy zaistnieje taka konieczność – będzie to miało miejsce w 2009 r.

Zgodnie z dyrektywą ramową w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza i odpowiednio z innymi dyrektywami, które określają limity emisji dla pyłów PM10 i benzenu, państwa członkowskie muszą zapewnić, stosując odpowiednie środki, że we wskazanym terminie zostaną przewidziane limity na poziomie krajowym. Państwa członkowskie zobowiązane są także do ustanowienia środków nadzwyczajnych w razie, gdyby limity zostały czasowo przekroczone. Na obszarach, gdzie jest znacznie większe prawdopodobieństwo przekroczenia limitów przez silniki dwusuwowe, państwa członkowskie odpowiedzą na tę sytuację w oparciu o ich plany poprawy jakości powietrza i środki nadzwyczajne, w następstwie przeprowadzonej przez Komisję oceny.

  Saïd El Khadraoui (PSE). – (NL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Dziękuję za pana obszerną odpowiedź. Słusznie się pan odwołał do wysiłku podjętego przez Komisję w odniesieniu do emisji z półciężarówek i ciężarówek, ale co się tyczy motorowerów, propozycja regulacji prawnej nie została jeszcze opracowana. Odnosi się pan do wysiłków podejmowanych przez branżę przemysłową w celu zastąpienia silników dwusuwowych czterosuwowymi, co mogłoby wywołać pozytywne zmiany.

Po pierwsze zastanawiam się do jakiego stopnia jest to niezobowiązujące porozumienie. Czy jest to rzeczywiste porozumienie? Po drugie musimy być świadomi, że zanieczyszczenie ma znaczny wymiar lokalny i, na przykład, bardzo oddziałuje na rowerzystów znajdujących się w bezpośredniej bliskości motorowerów, co stanowi problem dla zdrowia publicznego.

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. − (DE) Rozumiem doskonale pytanie szanownego pana posła. Chodzi nam tutaj nie o układ z branżą przemysłową, który miałaby wypracować Komisja, jak to miało miejsce kiedyś, na przykład w odniesieniu do ograniczenia emisji CO2 z pojazdów silnikowych, ale raczej o swego rodzaju automatyczny postęp. Jak już powiedziałem, producenci pojazdów dwukołowych nie mogą stosować się do istniejących już ścisłych limitów w odniesieniu do emisji węglowodorów ze zwykłych dwusuwowych silników. Nie są po prostu w stanie. To jest właśnie powód, dla którego producenci przechodzą na silniki dwusuwowe, co powoduje z kolei inny problem.

Analizy, o których wspomniałem, wykażą postęp techniczny w tym względzie, i powtarzam raz jeszcze: jeżeli okaże się, że problem, o którym mówiłem, miałby nie zostać rozwiązany, że tak powiem automatycznie, to wtedy będzie trzeba przedstawić wniosek legislacyjny. Powtarzam raz jeszcze: jestem na to przygotowany.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 47 skierowane przez: Johan Van Hecke (H-0243/08)

Dotyczy: 2,2 miliarda potrzebujących dzieci

2,2 mld dzieci na świecie cierpi z powodu biedy, analfabetyzmu, molestowania seksualnego i konfliktów zbrojnych. Dziecko urodzone na obszarze Afryki Subsaharyjskiej ma jedną szansę na sześć, że umrze przed ukończeniem 5 lat. Według Funduszu Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom, UNICEF'u ponad 27 000 dzieci umiera codziennie głównie na choroby, którym można zapobiec. Ostatnie statystyki UNICEF'u wykazują, że 93 mln. dzieci na świecie w wieku wczesnoszkolnym nie chodzi do szkoły, w tym 41 mln. w Afryce Subsaharyjskiej, 31,5 mln. w Azji Południowej i 6,9 mln. na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej.

Mając na uwadze fakt, że w przyszłym roku będziemy obchodzić 20. rocznicę Konwencji Praw Dziecka, powyższe dane robią bardzo przykre wrażenie. Czy Komisja podejmie konkretne działania w celu zwalczania wykorzystywania dzieci – w przemyśle seksualnym lub w sytuacjach, w których wykorzystuje się dzieci jako żołnierzy? Czy jak traktat lizboński, którego część stanowią prawa dziecka, wejdzie w życie, Komisja będzie miała większą siłę przebicia w tej dziedzinie?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja zgadza się z analizą przeprowadzoną przez pana Johana Van Hecke i chciałbym zapewnić pana posła, że Komisja aktywnie działa w celu zwalczania wykorzystywania dzieci. Prawa dzieci należą do podstawowych priorytetów celów strategicznych Komisji na lata 2005-2009. Priorytet ten został zawarty w komunikacie Komisji z 2006 r. „W kierunku strategii UE na rzecz praw dziecka” i ostatnio w komunikacie Komisji „Większy nacisk na kwestię dzieci w działaniach zewnętrznych UE” przyjętym w dniu 5 lutego 2008 r. Celem tego ostatnio przyjętego komunikatu jest stworzenie ram dla wspólnego dla UE podejścia mającego na celu ochronę i promocję praw dziecka w państwach trzecich, co będzie miało wyraz we wszystkich dziedzinach naszych stosunków zewnętrznych, w tym we wsparciu dla rozwoju, pomocy humanitarnej i polityce handlowej.

Plan działania dotyczący praw dziecka w ramach unijnych działań zewnętrznych, zawarty w tym komunikacie, wskazuje na dziedziny priorytetowe wymagające działań na poziomie regionalnym i globalnym: praca dzieci, handel dziećmi, przemoc wobec dzieci, w tym przemoc o podłożu seksualnym, oraz dzieci w konfliktach zbrojnych. Ażeby wdrożyć te strategie, Komisja wykorzysta 25 milionów EUR z programu tematycznego „Inwestycje w ludzi” w celu wspierania inicjatywy w następujących dziedzinach: handel dziećmi, dzieci w konfliktach zbrojnych, zdrowie reprodukcyjne i seksualne oraz prawa młodych ludzi. Komisja będzie w dalszym ciągu udzielała poparcia instrumentowi na rzecz demokracji i praw człowieka, projektom wdrażającym podstawowe zasady unijne dotyczące wspierania i ochrony praw dziecka, jak również zasadom odnoszącym się do dzieci dotkniętych konfliktami zbrojnymi. Pomimo że traktat lizboński nie został jeszcze ratyfikowany, warto wspomnieć, że przewiduje on, iż w stosunkach zewnętrznych, Unia powinna przyczyniać się do ochrony praw człowieka, a w szczególności praw dziecka. W swoich działaniach w ramach stosunków zewnętrznych Unia traktuje priorytetowo kwestie praw człowieka dotyczące chyba najbardziej narażonej części społeczeństwa.

  Johan Van Hecke (ALDE). – (NL) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować panu komisarzowi i Komisji za wysiłek, który rzeczywiście wkładają w osiąganie jak największej ochrony praw dziecka. Jednakże zależy mi na uaktualnieniu mojego pytania. UNICEF opublikował niedawno sprawozdanie, które wykazuje, że w ostatnim tygodniu w Kongu Wschodnim milicja uprowadziła 2 do 3 tys. dzieci, które są haniebnie wykorzystywane w konflikcie zbrojnym. Co jeszcze Komisja może zrobić, aby uniknąć takich sytuacji w terenie? Doceniam wszystkie wysiłki i plan działania. Jednak rozmawiając z ludźmi w terenie, mam się wrażenie, że wysyła się niewystarczającą liczbę ludzi lub środków w celu ochrony praw dzieci w konfliktach zbrojnych.

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Panie przewodniczący, panie pośle Van Hecke! Jest to oczywiste, że tak okrutne zdarzenia wywołują pytanie o to, czy możemy zrobić więcej. Moim zdaniem strategia Komisji Europejskiej jest spójna i jednolita w zakresie możliwości i podstaw prawnych dostępnych dla Komisji. W odniesieniu do sytuacji, które zdarzają się na miejscu, uważam, że należy podejmować decyzję w czasie i miejscu zaistnienia ryzyka w oparciu o dostępne dla Komisji struktury oraz zgodnie z możliwościami politycznymi i organizacyjnymi. Dlatego też ma pan racje: w celu wzmocnienia ochrony praw dziecka w odniesieniu do tego typu przemocy, zawsze należy korzystać ze struktur i działań istniejących w miejscu wystąpienia zdarzeń.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Pan komisarz raczej nie wie, że kilka tygodni temu rodzina McCannów z mojego okręgu przybyła do Parlamentu Europejskiego. McCannowie byli zaangażowani w korespondencję z panem komisarzem Frattinim na temat systemu zwanego Amber Alert do spraw porwań dzieci. Ciekawy jestem, na jakim etapie projekt ten znajduje się w Komisji teraz, gdy nie ma pana komisarza Frattiniego, a Parlament podpisuje deklarację, aby dalej realizować ten pomysł. Zastanawialiśmy się po prostu, czy Komisja przejęła ten projekt, czy jest on kontynuowany i który komisarz jest na tym etapie za to odpowiedzialny.

  Andreas Mölzer (NI). – (DE) Wciąż słyszymy w mediach o handlu ludźmi przez europejskie, a nawet amerykańskie organizacje. Stowarzyszenia ds. przysposobienia w Austrii, Francji i innych krajach są podejrzewane o handel dziećmi. Przez długi czas powstawały sprawozdania na temat podejrzanych przypadków w postępowaniach w sprawie adopcji, jak też dotyczące handlu organami dziecięcymi i prostytucji. Jakie środki ma zamiar podjąć Komisja, aby położyć kres takim przypadkom?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Pierwsze pytanie było skierowane do komisarza Frattiniego, który zdecydował powrócić na scenę polityczną w swoim kraju. Obecnie ten zakres kompetencji stanowi odpowiedzialność pana komisarza Barrota; on będzie w stanie odpowiedzieć na to pytanie i przedstawić najnowsze dane na temat przygotowania projektu, o którym pan mówił.

Następne bardzo ważne pytanie dotyczyło adopcji międzynarodowej, która stanowi bardzo delikatną kwestię: pod żadnymi warunkami nie możemy zaakceptować pomysłu, że adopcja międzynarodowa jest zła per se, ponieważ zapewnia ona wielu dzieciom odpowiednie rodziny i domy. Jest to też prawdą, że na marginesie międzynarodowej adopcji obserwujemy metody i polityki, które są niebezpieczne i godne pogardy. W każdym razie, w zakresie dotyczącym właściwości Komisji, od państw członkowskich zależy przyjęcie środków, które będą zapobiegać nadużywaniu adopcji międzynarodowej. Dotyczy to oczywiście także Republiki Austrii. Chciałbym zwrócić uwagę, że zasady dotyczące adopcji międzynarodowej nie są pod żadnym względem jednolite w Unii Europejskiej i że każde państwo przyjmuje swoje własne reguły krajowe w ramach międzynarodowych konwencji w sprawie ochrony praw dziecka; krajowe reguły można byłoby zmienić i poprawić pod wieloma względami. Panie i panowie! Chciałbym powtórzyć, że przede wszystkim międzynarodowa adopcja daje wielu dzieciom możliwość znalezienia rodziny i normalnego życia; z drugiej strony jest to jednak niezwykle delikatna dziedzina, która wchodzi w zakres kompetencji państw członkowskich.

Część II

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 48 skierowane przez: Marie Panayotopoulos-Cassiotou (H-0160/08)

Dotyczy: reform systemu ubezpieczeń społecznych w Grecji.

Decyzje Rady i dokumenty Komisji wielokrotnie wspominają o konieczności modernizacji i reformy systemów ubezpieczeń społecznych państw członkowskich, regulacji wieku emerytalnego i negatywnych reperkusji gospodarczych i społecznych wcześniejszej emerytury.

Czy Komisja pełni funkcję doradczą w procesie regulacji i czy przeprowadza ocenę nowych środków ustawodawczych państw członkowskich?

Niedawne reformy systemu ubezpieczeń społecznych w Grecji mieszczą się w granicach kompetencji krajowych. Czy mimo to Komisja przeprowadza ich ocenę?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (SC)Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja jest świadoma problemów demograficznych, które stanowią wyzwanie dla systemu emerytalnego. Ponieważ wskaźnik urodzeń spada od lat 1970-tych, a ludzie żyją coraz dłużej, coraz mniejsza liczba osób w wieku produkcyjnym będzie utrzymywać coraz większą grupę osób w wieku poprodukcyjnym. Zgodnie z traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, ochrona socjalna leży w zakresie uprawnień państw członkowskich. Dlatego też Komisja nie ingeruje w systemy emerytalne państw członkowskich, ani nawet nie pełni funkcji doradczej w kwestii regulacji krajowych. Właśnie dlatego państwa członkowskie i Komisja zgodziły się współpracować w dziedzinie ochrony socjalnej i integracji społecznej na podstawie otwartej metody koordynacji, co oznacza, że Komisja i Rada wyznaczyła wspólne cele, państwa członkowskie składają sprawozdania z ich realizacji, a Komisja opracowuje wyniki w sprawozdaniu, które jest następnie przyjmowane przez Radę.

Państwa członkowskie przedstawiły pierwszy zestaw krajowych sprawozdań strategicznych w 2002 roku, a drugi zestaw w 2005 roku. Drugi zestaw został podsumowany przez Komisję we Wspólnym sprawozdaniu Rady i Komisji na temat ochrony socjalnej i integracji społecznej, przyjętym przez Radę Europy w 2006 roku. Ewaluacja wykazuje, że chociaż niedawne reformy stworzyły wyraźne bodźce zachęcające do dłuższego pozostawania na rynku pracy, nadal potrzebne są dalsze działania mające na celu osiągnięcie wyższych wskaźników zatrudnienia, szczególnie wśród kobiet i pracowników starszych. Osiągnięcie wyższych wskaźników zatrudnienia jest najlepszym sposobem zagwarantowania, że system emerytalny pozostanie adekwatny i wciąż aktualny. W Grecji ryzyko ubóstwa wśród osób w wieku podeszłym jest znacznie wyższe niż przeciętne: 26% dla osób powyżej 65 roku życia, w porównaniu z 19% dla osób w wieku 64 lat. Grecki system emerytalny potrzebuje reform, aby stał się bardziej odpowiedni i bardziej aktualny.

Reformy są także konieczne, aby zachęcić starsze kobiety i mężczyzn do dłuższego pozostawania na rynku pracy. Biorąc pod uwagę niski udział kobiet, musimy wdrażać politykę nakierowaną na uzyskanie wyższych wskaźników zatrudnienia wśród kobiet, w celu zapewnienia długoterminowo adekwatnych i aktualnych systemów emerytalnych. Ponieważ system emerytalny już obecnie zmaga się z trudnościami finansowymi, w przyszłości ubóstwo wśród osób starszych nadal będzie problemem; będzie tak aż do momentu, kiedy osoby nieobjęte podstawowym systemem emerytalnym uzyskają prawo do ubiegania się o rentę po dłuższym okresie czasu.

Oczekuje się, że kolejny zestaw krajowych sprawozdań strategicznych zostanie przygotowany w 2008 roku. Komisja przygotuje streszczenie głównych kierunków rozwoju w państwach członkowskich. Zapewni to podstawę Wspólnego sprawozdania Rady i Komisji na temat ochrony socjalnej i integracji społecznej, które zostanie przedstawione w 2009 roku.

  Marie Panayotopoulos-Cassiotou (PPE-DE). - (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Dziękuję za tę bogatą w informacje odpowiedź. Pozwolę sobie poruszyć temat wcześniejszego przechodzenia na emeryturę przez matki, których dzieci są nadal niepełnoletnie w czasie, gdy przechodzą one na emeryturę. W Grecji wiekiem granicznym umożliwiającym przejście na wcześniejszą emeryturę jest 50 lat; dla przyszłych pokoleń został on podniesiony do 55 lat, jednak nie w przypadku matek z dziećmi. Jak oceniają państwo te granicę z punktu widzenia Komisji i w porównaniu z innymi państwami członkowskimi?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Jak wspomniałem na początku, zgodnie z traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, opracowanie struktury systemu emerytalnego jest obowiązkiem poszczególnych państw członkowskich i leży w zakresie ich uprawnień. Państwa członkowskie mają różne metody ustalania wieku emerytalnego. Najbardziej powszechny jest wiek 65 lat, jednak istnieją kraje, w których wiek emerytalny jest wyższy, podobnie jak kraje, w których jest niższy. Ta sama zasada stosuje się do wieku emerytalnego kobiet: w poszczególnych państwach członkowskich, na podstawie decyzji i debat politycznych, ustala się różne wysokości wieku emerytalnego. Podstawową zasadą głoszoną przez Komisję i zagwarantowaną w traktacie jest to, że systemy te nie mogą nikogo w żaden sposób dyskryminować. Jeśli spełniony zostanie ten warunek, ustalenie wieku emerytalnego leży w kompetencji państw członkowskich. Dlatego też nie chcę szczegółowo komentować, jaki wiek emerytalny obowiązuje w poszczególnych państwach członkowskich.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 49 skierowane przez: Eoin Ryan (H-0179/08)

Dotyczy: ) zwalczania bezrobocia młodych i bezrobocia długotrwałego w Europie

Czy Komisja Europejska może wydać całościowe oświadczenie, opisując nowe inicjatywy, podjęte w tym roku, by zwalczać bezrobocie młodych i bezrobocie długotrwałe w Europie, a szczególnie promowane projekty, mające na celu zagwarantowanie osobom bezrobotnym możliwości nabycia nowych umiejętności, związanych z technologiami informacyjnymi?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja jest zaniepokojona wysokimi wskaźnikami bezrobocia wśród ludzi młodych w państwach członkowskich, które pod koniec 2007 r. wynosiło 15,2%, tzn. ponad dwa razy więcej niż ogólny wskaźnik bezrobocia. Komisja jest także zaniepokojona bezrobociem długotrwałym, dotykającym około połowy (45%) osób bezrobotnych, choć muszę podkreślić, że ostatnio byliśmy świadkami znacznego spadku bezrobocia długoterminowego. Spadek ten ulega wahaniom w zależności od państwa członkowskiego, jednak w Unii Europejskiej ogólny trend jest spadkowy.

Sytuacja jest jednakże nadal niepokojąca. Wiele młodych osób kończy edukację bez uzyskania umiejętności koniecznych do wejścia na rynek pracy. Dzieje się tak dlatego, że w przybliżeniu jeden na sześciu młodych ludzi w Unii Europejskiej porzuca szkołę zbyt wcześnie, a jeden na czterech nie kończy szkoły średniej.

Pomimo znacznych wysiłków państw członkowskich, mających na celu podniesienie wskaźnika zatrudnienia wśród młodych ludzi, około połowa krajów nie osiągnęła celu, jakim jest zapewnienie młodym bezrobotnym „nowego początku” w ciągu sześciu miesięcy, co było warunkiem w 2007 r., ani w ciągu czterech miesięcy, co jest celem na rok 2010.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne przede wszystkim za wdrażanie środków, mających na celu zredukowanie wskaźnika bezrobocia i bezrobocia długoterminowego. Unia Europejska pełni rolę uzupełniającą poprzez koordynację krajowych polityk zatrudnienia w poszczególnych państwach członkowskich i poprzez finansowe wsparcie z Europejskiego Funduszu Społecznego.

Jak zapewne państwu wiadomo, każdego roku Komisja zatwierdza roczne sprawozdanie Komisji z postępów w realizacji strategii zatrudnienia. Podczas spotkania w marcu 2008 r. Rada Europejska przyjęła pewne zalecenia dla państw członkowskich: 17 z nich było zaleceniami w dziedzinie edukacji i szkolenia zawodowego, a 15 dotyczyło zatrudnienia.

Uważam, że istnieją trzy kierunki działania, istotne dla poprawy integracji młodych ludzi na rynku pracy:

1. Poprawa edukacji i szkoleń: ważne jest, aby skoncentrować wysiłki na rozwijaniu kluczowych umiejętności i na tworzeniu mechanizmów wsparcia, mających na celu zapobieganie wczesnemu porzucaniu edukacji przez młodych ludzi. Program „Uczenie się przez całe życie”, działający od 2007 r., przyczynia się do rozwoju Unii Europejskiej jako zaawansowanego, opartego na wiedzy społeczeństwa poprzez wspieranie modernizacji i regulacji systemów edukacji i szkolenia zawodowego w państwach członkowskich.

2. Wspieranie integracji społecznej: w tym kontekście należy szczególnie zwrócić uwagę na poprawę sytuacji najbardziej narażonych młodych ludzi i eliminowanie ubóstwa wśród dzieci.

3. Poprawa mobilności geograficznej: obecnie bezrobociu towarzyszy brak ofert na rynku pracy. Skłoniło to Komisję do wsparcia współpracy między państwami członkowskimi, a w szczególności wspieranie większej mobilności młodych ludzi w obrębie Unii Europejskiej.

Państwa członkowskie otrzymały także pomoc finansową, przeznaczoną na wdrażanie polityki rynku pracy w ramach funduszy strukturalnych, szczególnie w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.

Państwa członkowskie mają do dyspozycji 75 miliardów euro na okres 2007-2013. Europejski Fundusz Społeczny odgrywa bardzo ważną rolę. W przybliżeniu 25% bezrobotnych Unii Europejskiej było w jakiś sposób zaangażowanych w projekty EFS w 2007 roku. Oznacza to, że każdego roku dostarczamy pomoc dla około 1 miliona osób cierpiących z powodu wykluczenia, w tym także dla ludzi młodych. Każdego roku, po otrzymaniu pomocy z Europejskiego Funduszu Społecznego, na rynek pracy wchodzi około 2 miliony osób.

Choć Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego nie koncentruje się na młodych ludziach per se, współfinansuje on projekty, które w bezpośredni sposób angażują młodych ludzi, na przykład, infrastrukturę dla edukacji i szkoleń zawodowych, badania uniwersyteckie, wsparcie działalności gospodarczej, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw. W ramach inicjatywy „Regiony na rzecz zmian gospodarczych” Komisja wspiera wymianę najlepszych praktyk poprzez sieć regionalną „Integrowanie marginalizowanych młodych ludzi”.

Panie i panowie! Walka z bezrobociem ludzi młodych i bezrobociem długoterminowym jest priorytetem dla Europy i państw członkowskich. Integracja młodych ludzi na rynku pracy i w społeczeństwie, a także lepsze wykorzystanie potencjału, są głównymi warunkami wstępnymi do odnowienia mocnego i trwałego wzrostu w Europie.

  Eoin Ryan (UEN). - Dziękuję za bardzo wyczerpującą odpowiedź.

Czy zachęcacie lub też zmuszacie państwa członkowskie do stosowania dobrych praktyk sprawdzonych w innym państwie, by w ten sposób ograniczyć długoterminowe bezrobocie wśród młodych ludzi? Jestem pewien, że niektóre kraje odnoszą większe sukcesy niż pozostałe, i zastanawiałem się, czy istnieją sposoby, aby kraje nawiązały współpracę i uczyły się od siebie nawzajem.

W przeszłości krytykowałem odpowiedzi na pytania, a obecnie chciałbym pogratulować tak wyczerpującej odpowiedzi.

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Panie pośle Ryan! Wymiana informacji i dobrych praktyk jest jednym z największych atutów Unii Europejskiej. Jest to stała część otwartej metody koordynacji i stała część naszej pracy; chciałbym także podkreślić, że prezydencja słoweńska poświęciła jedną z konferencji zagadnieniu zatrudnienia wśród ludzi młodych. Jest to idealna okazja do porównania różnych podejść poszczególnych państw członkowskich. Pan poseł ma rację: niektóre państwa członkowskie znajdują odpowiedzi na pewne pytania szybciej i bardziej wydajnie niż inne. W rezultacie ciągła wymiana i porównywanie doświadczeń i praktycznej wiedzy są bardzo wydajnymi metodami osiągania postępu.

  Reinhard Rack (PPE-DE). - (DE) Nowe umiejętności, Internet, technologia i tym podobne czynniki są bez wątpienia bardzo ważne na rynku pracy. Nauczyliśmy się jednakże, że nawet w przypadku bezrobocia ludzi młodych powodem, dla którego nie mogą oni wejść na rynek pracy jest brak kluczowych umiejętność - pisania, czytania i liczenia. Czy w tej kwestii istnieją jakiekolwiek punkty centralne?

  Marie Panayotopoulos-Cassiotou (PPE-DE). - Panie przewodniczący, panie komisarzu! Mówiliśmy o bezrobociu ludzi młodych, a w poprzednim pytaniu także o zbyt niskim wskaźniku zatrudnienia wśród kobiet.

Czy Komisja ma zamiar przedłożyć wniosek łączący życie rodzinne i zawodowe, w szczególności w zakresie macierzyństwa i urlopu rodzicielskiego?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Pozwolę sobie krótko wrócić do tego, co powiedziałem na początku. Obecnie Komisja skupia się na wczesnym porzucaniu edukacji i zdobywaniu podstawowych umiejętności, szczególnie poprzez pracę mojego współpracownika... komisarza Figela. Pan poseł Rack ma rację: bardzo istotne jest, aby nabyć podstawowe umiejętności i zdolność do uczenia się we wczesnym dzieciństwie i w latach młodzieńczych, ponieważ znacznie ułatwia to osiągnięcie sukcesu w życiu zawodowym. W ramach programów takich jak te finansowane przez Europejski Fundusz Społeczny koncentrujemy się na czymś, co moglibyśmy nazwać „drugą szansą”, czyli innymi słowy zapewnianiem dzieciom, które miały problemy (jest ich całkiem sporo) możliwości powrotu do formalnych struktur i ukończenia edukacji. Jest to jeden z centralnych punktów Komisji, ponieważ, jak już wspomniano, jest to sprawa zasadnicza.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 50 skierowane przez: Roberta Evansa (H-0185/08)

Dotyczy: prawodawstwa wspólnotowego przeciwko dyskryminacji

Zgodnie z obecnym prawodawstwem UE, obywatele UE są chronieni przed dyskryminacją ze względu na wiek, religię czy przekonania, niepełnosprawności i orientację seksualną jedynie w przypadku zatrudnienia i szkoleń zawodowych, podczas gdy w przypadku edukacji, ochrony socjalnej i dostępu do dóbr i usług prawodawstwo przeciwko dyskryminacji stosuje się jedynie na podstawie pochodzenia rasowego lub etnicznego.

Czy Komisja zastanawiała się, jakie niezamierzone konsekwencji może spowodować prawodawstwo poszerzone tak, aby zakresie dóbr i usług włączono więcej kategorii?

Na przykład jakie zabezpieczenia rozważała Komisja by dopilnować, aby zniżki dla osób starszych i innych grup nie przynosiły efektu odwrotnego do zamierzonego?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jak wiecie, Unia Europejska ustanowiła szeroki program ramowy walki z dyskryminacją i może być dumna z osiągniętych rezultatów. Jednakże pewne grupy są bardziej chronione niż pozostałe. Mówiąc dokładniej oznacza to, że ludzie są chronieni przed dyskryminacją ze względu na wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną i religię, ale jedynie w miejscu pracy. Szerszy zakres ma jedynie ochrona przed dyskryminacją na podstawie pochodzenia etnicznego czy rasowego, a także płci.

Jak ogłoszono w Programie legislacyjnym i prac Komisji Europejskiej, Komisja planuje wniosek w sprawie dyrektywy na podstawie art. 13 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wdrażając zasadę równego traktowania poza miejscem zatrudnienia i poszerzając istniejące prawodawstwo Unii Europejskiej. Należy jeszcze podjąć decyzje w sprawie szczegółów: czekamy na przykład na wyniki badania oddziaływania, które jest obecnie przeprowadzane i którego wyniki będą niedługo dostępne. Jednakże Komisja rozumie potrzebę osiągnięcia równowagi zasad niedyskryminacji i traktowania uprzywilejowanego; w pewnych okolicznościach drugie z nich może mieć swoje uzasadnienie.

W państwach członkowskich istnieje kilka rodzajów traktowania uprzywilejowanego; zapewniają one specjalne traktowanie określonych grup z konkretnych powodów, nie będąc jednocześnie zachowaniami dyskryminacyjnymi. Przykładem traktowania uprzywilejowanego jest darmowe podróżowanie osób starszych środkami transportu publicznego: sprzyja to mobilności. Komisja nie uważa tych praktyk za nielegalne, jeśli tylko mają one uzasadnione, z przyczyn społecznych, kulturowych czy też innych, podstawy w prawie krajowym.

  Robert Evans (PSE). - Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować panu komisarzowi za zapewnienie, które padło na końcu jego oświadczenia, mówiące, że zamiarem Komisji nie jest to, aby „traktowanie uprzywilejowane” przyniosło odwrotne do zamierzonych skutki. Przyjąłem to z zadowoleniem. Jeśli prace będą kontynuowane w opisany przez niego sposób i zachowane zostaną właściwe proporcje, będzie to mile widziane we wszystkich państwach członkowskich. Dziękuję za tę gwarancję.

Skoro już przemawiam w pokrewnej kwestii, chciałbym zapytać, czy pan komisarz wie, kiedy zostanie opublikowany wniosek decyzji przystąpienia do Konwencji Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ, która mieści się w tej samej kategorii?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Konwencja Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ została ukończona podczas prezydencji luksemburskiej, między innymi dzięki skoordynowanym staraniom Unii Europejskiej. Jestem pewien, że bez naszych wysiłków Konwencja ta nie zostałaby ukończona. Oczywiście za ratyfikację Konwencji odpowiedzialne są państwa członkowskie, a celem Unii Europejskiej jest wsparcie i przyspieszenie ratyfikacji poprzez dyskusję z państwami członkowskimi.

Odnośnie pytania pana posła Evansa w sprawie spodziewanej publikacji wniosku, wstępnym terminem jest koniec czerwca tego roku, jednak jest to tylko wstępna data.

  Jim Allister (NI). - Panie przewodniczący! Chciałbym zwrócić uwagę Komisji na dyskryminację na tle religijnym i na niezwykły fakt, że pomimo ochrony UE przeciwko dyskryminacji na tle religijnym na terenie UE istnieje jedno miejsce w którym dyskryminacja taka jest dopuszczalna. Jest to niestety obszar mojego rodzinnego okręgu Północnej Irlandii, gdzie z powodu derogacji prawodawstwa UE - dopuszczonego przez UE - możliwa jest prawna dyskryminacja protestantów podczas rekrutacji do Służby Policyjnej Irlandii Północnej. Czy pan komisarz może nam powiedzieć, kiedy zakończy się ta absurdalna sytuacja, a moim wyborcom przywrócone zostaną prawa, którymi cieszą się inni obywatele?

  Philip Bushill-Matthews (PPE-DE). - Podobnie jak autor pytania, pan poseł Robert Evans, mam pewność co do zamiarów pana komisarza w kwestii przyszłego prawodawstwa. Jednak pytanie to w szczególny sposób dotyczy potencjalnych zagrożeń związanych z niezamierzonymi konsekwencjami.

Biorąc pod uwagę drażliwość tej kwestii, czy pan komisarz mógłby potwierdzić, zanim jeszcze opracowane zostanie jakiekolwiek prawodawstwo w tej kwestii, że poprzedzi je szczególnie dokładne badanie oddziaływania?

  Vladimír Špidla, komisarz. − (CS) Istniejące dyrektywy zawierają szczegółowe przepisy dotyczące społeczności i przekonań religijnych. W tym kontekście, monitorując działania, Komisja monitoruje także wdrażanie przepisów. Jest to złożona i bardzo drażliwa kwestia, jednak mówiąc ogólnie, jest ona regulowana dyrektywami europejskimi i Komisja może jedynie oceniać, czy poszczególne państwa członkowskie wdrażają prawodawstwo w poprawny sposób, czy też naruszają zasadę niedyskryminacji.

Na drugie pytanie mogę udzielić bardzo prostej odpowiedzi. Zasada równego traktowania i niedyskryminacji jest podstawową wartością europejską, która musi być wprowadzana w życie, a podczas wdrażania musimy stosować wszystkie dostępne w Unii Europejskiej instrumenty. Z drugiej jednak strony oczywiste jest, że jeśli podejmujemy tak ważne dla wielu osób decyzje, musimy określić konsekwencje i przeprowadzić ocenę oddziaływania. Komisja Europejska ściśle stosuje się do tej metody we wszystkich dziedzinach, w tym także w dziedzinie równych szans, praw podstawowych i niedyskryminacji.

  Mario Mantovani (PPE-DE). - (IT) Panie przewodniczący! Bardzo dziękuję i nie mam więcej pytań. Pani posłanka Marie Panayotopoulos-Cassiotou zadała jednak bardzo konkretne pytanie dotyczące macierzyństwa i urlopu rodzicielskiego. Czy zezwoli pan, aby pan komisarz udzielił na nie odpowiedzi?

  Przewodniczący. − Panie pośle Mantovani! Czas przeznaczony na udzielenie odpowiedzi na te pytania dobiegł już końca i niestety nie możemy na to zezwolić. Pan komisarz słyszał to pytanie i jeśli uzna to za słuszne, udzieli odpowiedzi na piśmie. Pani posłanka Panayotopoulos-Cassiotou mogła poruszyć ten temat, kiedy przed chwilą zabrała głos.

Pytania od 51 do 61 zostaną rozpatrzone na piśmie. Pytania 62 i 63 nie zostały zadane, ponieważ ich temat figuruje już w porządku obrad bieżącej sesji.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 64 skierowane przez: Manuel Medina Ortega (H-0155/08)

Dotyczy: umowy w sprawie połowów z Marokiem

Czy Komisja przeprowadziła ocenę wyników wypraw rybołówczych jednostek UE, przeprowadzonych zgodnie z ostatnimi umowami w sprawie połowów z Marokiem?

  Joe Borg, komisarz. − Panie przewodniczący, szanowni posłowie i posłanki! Chciałbym podziękować szanownym posłom i posłankom, a także panu posłowi Medinowi Ortedze za to pytanie, które umożliwia mi określenie stanowiska Komisji w sprawie istotnych kwestii, dotyczących umów w sprawie połowów z Marokiem.

Komisja monitoruje umowę partnerską w sprawie połowów WE-Maroko. Dane liczbowe dotyczące pierwszego roku wdrażania tego porozumienia nie są jeszcze ostateczne, ponieważ okres ten zakończył się w dniu 28 lutego 2008 r., a pomiędzy okresem, w którym mają miejsce działania połowowe a okresem, w którym przekazywane i analizowane są dane, mija sześć miesięcy. Pomimo tego opóźnienia, posiadane przez nas dane liczbowe wskazują na pozytywne aspekty potencjału rybołówczego i określają wskaźnik wykorzystania na poziomie 80%.

  Manuel Medina Ortega (PSE). - (ES) Dziękuję panu komisarzowi za tę odpowiedź; rozumiem, że trudno jest mówić o danych liczbowych tak wcześnie, ale mieszkam niedaleko obszaru połowów i rybacy zgłaszali pewne problemy strukturalne, będące wynikiem nadmiernego użycia sieci i innych nieużywanych już na tym terenie urządzeń służących do połowu, co znacznie utrudnia połów.

Nie wiem, czy Komisja zdaje sobie sprawę z trudności strukturalnych, które pojawiły się na saharyjskich terenach połowu od momentu podpisania ostatniego porozumienia. W tym czasie europejska flota rybacka była nieobecna, jednak najwidoczniej spowodowało to pogorszenie warunków połowu w wyniku brak konserwacji terenu.

  Joe Borg, komisarz. − Będę nieco bardziej dokładny: w pierwszym roku wprowadzania w życie wykorzystano ponad 90% połowów na małą skalę i tuńczyka, a także około 80% połowów pelagicznych na skalę przemysłową.

Jednak wskaźnik wykorzystania ryb dennych jest znacznie gorszy. Wynosi jedynie około 23%. Jest to spowodowane głównie wspomnianymi wcześniej problemami, szczególnie przymusowym wyładunkiem, uwzględnionym w umowie na skutek nalegań Maroka, a także problemem zatrudnienia marokańskich marynarzy na jednostki Wspólnoty.

Dwa tygodnie temu sam odwiedziłem Maroko i miałem okazję przedyskutować te początkowe trudności we wdrażaniu umów w sprawie połowów z Marokiem z marokańskim ministrem. Podejrzewam, że wszyscy zgodzą się, że powinniśmy wrócić do tematu przymusowego wyładunku, biorąc pod uwagę fakt, że intencją umowy w sprawie połowów było, aby te wyładunki były konieczne dla celów reeksportu. Jednostki Wspólnoty miałyby wyładowywać złowione w Maroku ryby i reeksportować je po przetworzeniu.

W rzeczywistości wyładowywanie ryb służy lokalnej konsumpcji. Oznacza to, że ponieważ ryby te są łowiona poza granicami terytorialnymi, są uznawane za importowane do Maroka i nakładane jest na nie wysokie cło.

Poruszyłem tę sprawę i udało nam się osiągnąć porozumienie, tak więc mam nadzieję, że w niedługim czasie znajdziemy rozwiązanie. W podobny sposób poruszyliśmy w rozmowie z władzami Maroko - w tym z samym ministrem - kwestię zatrudnienia marokańskich żeglarzy i poszerzyliśmy listę osób, spośród których wybierać mogą jednostki Wspólnoty Europejskiej.

Próbujemy dalej poszerzyć tę listę, tak aby zminimalizować niedogodności związane z koniecznością wybierania z ograniczonej listy osób uprawionych do działania na pokładzie tych jednostek.

  Rosa Miguélez Ramos (PSE). - (ES) Panie przewodniczący! Pozostając w niebezpiecznym świecie rybołówstwa, chciałabym zapytać o losy przewożącego tuńczyki chłodniowca Playa de Bakio, który został uprowadzony w niedzielę z wybrzeża Somalii wraz z 26 członkami załogi, wśród których ośmiu pochodzi z Galicji, pięciu jest Baskami, a trzynastu - Afrykańczykami.

Panie komisarzu! Chciałabym zapytać, co robi w tej sprawie Komisja, czy ma zamiar podjąć lub czy już podjęła działania; jesteśmy zaniepokojeni tym, co może stać się z osobami będącymi nadal na pokładzie chłodniowca.

  Joe Borg, komisarz. − W tej konkretnej sprawie poruszonej przez panią posłankę Ramos chcielibyśmy powiedzieć, że dziś Komisja złożyła oświadczenie wyrażające nasze zaniepokojenie porwaniem hiszpańskiej jednostki rybackiej z międzynarodowych wód na wybrzeżu Somalii.

Głównym zagadnieniem jest dla Komisji bezpieczeństwo hiszpańskich rybaków, znajdujących się na pokładzie. Komisja potępia wszelkie akty piractwa i rabunków z bronią w ręku. Władze Somalii nie są w stanie zapewnić odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa na wodach u wybrzeża Somalii. W rezultacie występuje poważny problem piractwa.

Komisja jest zdania, że skoordynowane podejście prawne do ochrony jednostek handlowych i rybackich UE na niezabezpieczonych strefach morskich może stać się częścią polityki morskiej, ale łączy się także z europejską polityką bezpieczeństwa i obrony. Tak czy owak podjęcie decyzji leży w kompetencjach Rady.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 65 skierowane przez: Sharon Bowles (H-0175/08)

Dotyczy: drobnych rybaków

Czy Komisja jest świadoma tego, że po narzuceniu kwot połowowych w wielkiej Brytanii powstało Stowarzyszenie Drobnych Rybaków? Czy Komisja świadoma jest tego, że po wprowadzeniu tych kwot w niektórych regionach Wielkiej Brytanii jedna jednostka rybacka może złowić dziennie jednego dorsza? Chociaż to rząd Wielkiej Brytanii decyduje o przydzieleniu kwot połowowych średnim i małych jednostkom, czy Komisja docenia należycie lokalne znaczenie drobnych rybaków, z których wielu otrzymało nagrodę „Sustainability award”? Czy Komisja nie sądzi, że w Europa powinna zrobić więcej, by ich ochronić? Jeśli tak, to jak ma zamiar to zrobić?

  Joe Borg, komisarz. − Chciałbym podziękować szanownej posłance Bowles, za jej pytanie, które pozwala mi opisać stanowisko Komisji w sprawie tak istotnej kwestii drobnych rybaków.

Jestem świadomy powstania w Wielkiej Brytanii Stowarzyszenia zrzeszającego właścicieli jednostek o długości poniżej 10 metrów. Jestem także świadomy, że u źródła tego stowarzyszenia tkwi niska kwota połowowa dorsza, jako że udział kwot połowu dorsza dla tej części floty wynosi około 3% całości, pomimo znacznie większego potencjału połowowego.

Jak słusznie wskazano w pytaniu, za rozdzielenie kwot pomiędzy swoje jednostki odpowiedzialne są państwa członkowskie, w tym wypadku Wielka Brytania. Ponadto chciałbym dodać, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za dostosowanie rozmiarów floty, a także jej składu (małe lub duże jednostki) do dostępnych możliwości połowowych.

Pozwolę sobie podkreślić, że Komisja nie uznaje szczególnej sytuacji małych jednostek, ściślej mówiąc, jednostek o długości poniżej 12 metrów, które nie stosują sieci ciągnionych. Dla tej części floty Europejski Fundusz Rybacki udostępnia bardzo preferencyjny kontekst finansowy, który umożliwia państwom członkowskim podjęcie działań mających na celu ich ochronę.

Zważywszy na te fakty, chciałbym jeszcze podkreślić, że na podstawie posiadanych przeze mnie informacji na temat jednostek poniżej 10 metrów w Wielkiej Brytanii, istnieją pewne oznaki wskazujące na to, że w sektorze tym pojawił się potencjał znacznie przekraczający tradycyjnie przypisywane mu możliwości rybołówcze. Rozwiązanie tego problemu leży w gestii władz Wielkiej Brytanii.

  Sharon Bowles (ALDE). - Informacje te potwierdzają moje podejrzenia. Jednak być może pan komisarz będzie mógł rozwiązać kolejny problem. Od czasu do czasu słyszę, że dorsze z kanału La Manche nie są oficjalnie uznawane za występujące tam naturalnie.

W takim przypadku rybacy z południowo-wschodniego wybrzeża Anglii będą jeszcze bardziej rozdrażnieni, kiedy dowiedzą się, że nie mogą poławiać dorszy, które teoretycznie nie istnieją, pomimo że w rzeczywistości zasoby są bogate.

Czy pan komisarz mógłby wyjaśnić, do jakiego stopnia dorsze z kanału La Manche brane są pod uwagę w ostatnich statystykach Unii Europejskiej? Rozumiem, że pan komisarz może nie mieć przygotowanych informacji na ten temat, więc w razie konieczności poczekam na odpowiedź na piśmie.

  Joe Borg, komisarz. − Nie mam w tej chwili potrzebnych danych, ale z pewnością ich poszukam i podam je na piśmie.

W odniesieniu do dorsza chciałbym podkreślić fakt, że obecnie powróciliśmy do planów odtwarzania zasobów dorsza, które obejmują znaczną część wód wokół Wielkiej Brytanii.

W zeszłym tygodniu, podczas początkowej wymiany opinii na temat planu, który ma także objąć Morze Irlandzkie, przedstawiłem Radzie wniosek w sprawie nowego planu odtwarzania zasobów dorsza.

Tak więc dalej rozszerzamy zasięg planu odtwarzania zasobów dorsza. Jednakże próbujemy precyzyjnie go dostroić, tak aby stał się on bardziej dostosowany do konkretnych warunków panujących w różnych środowiskach wodnych; jeśli istnieje konkretny obszar wód Wspólnoty gdzie zasoby dorsza są większe, można w tym zakresie podjąć pewne działania. Na innych obszarach, gdzie zasoby dorsza są w znacznie gorszej kondycji, potrzebne są bardziej radykalne środki, mające na celu odbudowę zasobów.

Zasoby dorsza są ogólnie w złej kondycji. Są szczególnie zagrożone pod względem śmiertelności, tak więc konieczne są stanowcze działania umożliwiające odtworzenie tych cennych zasobów.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 66 skierowane przez: Seán Ó Neachtain (H-0183/08)

Dotyczy: programu likwidacji jednej trzeciej sektora połowów głębiela w Irlandii

Czy Komisja może w wyczerpujący sposób przedstawić, jak posuwa się naprzód program likwidacji jednej trzeciej sektora połowów głębiela w Irlandii - koszt programu wynosi 60 milionów euro?

  Joe Borg, komisarz. − Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować szanownemu posłowi, panu Ó Neachtain, za to pytanie, które umożliwia mi wypowiedź w kwestii likwidacji jednostek rybackich.

W liście z dnia 6 sierpnia 2007 r. władze irlandzkie powiadomiły Komisję o programie dostosowania nakładów połowowych. Plan przewiduje likwidacje jednostek zarejestrowanych włoków rozprzowych i statków poliwalentnych floty irlandzkiej, których podstawowym celem są ryby białe, chociaż uwzględniane są również te, których celem są skorupiaki i gatunki pelagiczne. Całkowity budżet krajowy przeznaczony na ten plan wynosi 66 milionów euro. Komisja zatwierdziła ten plan zgodnie z przepisami o pomocy państwa w dniu 13 listopada 2007 roku. Plan irlandzki przewiduje, że pomoc może być udzielna do dnia 1 października 2009 roku. Jednakże według władz irlandzkich ostateczny termin składania aplikacji to 30 kwietnia 2008 r., po której to dacie poziom zainteresowania planem będzie znacznie łatwiejszy do określenia.

Komisja z radością przyjmuje inicjatywę podjętą przez Irlandię w kwestii usiłowania zredukowania floty rybackiej, aby zmniejszyć obciążenie istniejących zasobów rybnych. Dopasowanie zdolności połowowych floty do możliwości połowowych jest centralnym filarem wspólnej polityki rybołówstwa. Ponadto irlandzki plan daje pierwszeństwo likwidacji jednostek poławiających zasoby ryb białych, jednocześnie zapewniając właścicielom tych jednostek, borykającym się ze zredukowanymi kwotami połowowymi, wyższymi kosztami paliwa, etc. szansę na opuszczenie tego sektora. Pozostali przedsiębiorcy powinni odnieść korzyści z bardziej atrakcyjnych zysków.

  Seán Ó Neachtain (UEN). - (GA) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować panu komisarzowi za odpowiedź i zgodzić się ze stwierdzeniem, że istnieje konieczność likwidacji jednostek z powodu niewystarczających zasobów ryb.

Jednakże chciałbym zapytać pana komisarza, czy ma on jakieś plany bądź wnioski, które umożliwią osobom, które straciły pracę w sektorze rybołówczym, znalezienie innego zatrudnienia, najlepiej o podobnym charakterze? Osoby, które spędziły na morzu cale życie, nie mają możliwości znalezienia innej pracy.

  Joe Borg, komisarz. − W kwestii członków załogi likwidowanych jednostek chciałbym powiedzieć, że po pierwsze Europejski Fundusz Rybacki dopuszcza pomoc w dla związanego z likwidacją całkowitego zaprzestania działania. Jednakże to, czy ten punkt zostanie włączony do programu operacyjnego Europejskiego Funduszy Rybackiego, zależy od państw członkowskich. Irlandia uważa, że rekompensaty dla załóg zapewnianie są przez system zasiłków społecznych.

Oprócz całkowitego zaprzestania działania związanego z likwidacją, Europejski Fundusz Rybacki zapewnia także możliwość rekompensaty socjoekonomicznej, dywersyfikacji, przekwalifikowania i wcześniejszej emerytury. Tak więc możliwe jest zapewnienie pomocy w ramach EFR na cel przekwalifikowania załogi i zatrudnienia w innych, pokrewnych sektorach, zapewnienie szans na dywersyfikację i szukanie alternatywnego zatrudnienia w innych sektorach. Znów podkreślę, że to państwa członkowskie muszą naszkicować program operacyjny.

Komisja zatwierdzi program operacyjny, jeśli będzie on spełniał wymogi Europejskiego Funduszu Rybackiego, jednak rzeczywiste priorytety, rzeczywiste obszary działania leżą w gestii państw członkowskich. Komisja nie ma prawa nalegać, aby państwa członkowskie wybrały tę, a nie inna opcję. Wystarczy nam, aby cele były zbieżne z celami Europejskiego Funduszu Rybackiego.

  Przewodniczący. − Ponieważ autor jest nieobecny, pytanie nr 67 upada.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 68 skierowane przez: Ioannis Gklavakis (H-0221/08)

Dotyczy: poważnych naruszeń zasad wspólnej polityki rybołówstwa w 2005 roku.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1447/1999⁽²⁾państwa członkowskie są obowiązane co roku zgłaszać Komisji naruszenia zasad wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i nałożonych w związku z tym kar. Ostatnio Komisja opublikowała szóste sprawozdanie na temat poważnych naruszeń zasad wspólnej polityki rybołówstwa (COM(2007)0448).

Dane opublikowane w sprawozdaniu ujawniają, że rośnie liczba naruszeń, a liczba nałożonych kar maleje. Mówiąc konkretnie, w 2005 r. zanotowano o 8,1 % więcej naruszeń, podczas gdy nakładane sankcje spadły o 45% w porównaniu z rokiem 2004. Istnieją także znaczące różnice pomiędzy państwami członkowskimi w kwestii okoliczności nakładania kar, a także ich wysokości.

Czy Komisja może stwierdzić, czy rożne systemy krajowe nakładające sankcje gwarantują równe szanse współzawodnictwa pomiędzy europejskimi rybakami? Czy Komisja nie uważa, że warto stworzyć zharmonizowany system nakładania sankcji za poważne naruszenia wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb)? Jak można wzmocnić pewność rybaków, że stosowane są zasad WPRyb, tak aby przestrzegali oni przepisów ochrony zasobów rybnych?

  Joe Borg, komisarz. − Chciałbym podziękować szanownemu panu posłowi Gklavakisowi, za istotne pytanie, które umożliwia mi wyrażenie swojego stanowiska w tej kluczowej sprawie, a także poruszenie kwestii przygotowywanych w tej dziedzinie reform.

Jestem świadomy znacznych różnic pomiędzy sankcjami nakładanymi za znaczne naruszenia przez państwa członkowskie, co prowadzi do uporczywych niedociągnięć w obecnym systemie kontroli.

Jak słusznie zauważył w swoim pytaniu pan poseł, kary nakładane przez państwa członkowskie są niewystarczającym czynnikiem odstraszającym i nie zapewniają prawdziwych bodźców do stosowania się do przepisów. Przykładem może być fakt, że w 2005 r. średnia kara w Unii Europejskiej wynosiła poniżej 2 000 euro, wahając się od 98 do 8 876 euro, w zależności od państwa członkowskiego.

Pozwolę sobie podkreślić, że według prawodawstwa Wspólnoty, to państwa członkowskie muszą dopilnować, aby poważne naruszenia wspólnej polityki rybołówstwa podlegały dalszemu postępowaniu i, jeśli to konieczne, karze, która jest czynnikiem odstraszającym. To przede wszystkim państwa członkowskie są odpowiedzialne za te działania, decydują o wysokości kar, a także nakładają kary za poważne naruszenia wspólnej polityki rybołówstwa. Komisja może jedynie nadzorować i oceniać ten proces.

Z drugiej jednak strony chciałbym poinformować, że na podstawie analizy sprawozdań państw członkowskich na temat poważnych naruszeń w ciągu ostatnich kilku lat, a szczególnie na podstawie sprawozdania Trybunału Obrachunkowego nr 7/2007, Komisja zdecydowała się rozpocząć reformę systemu kontroli wspólnej polityki rybołówstwa, mającą na celu zharmonizowanie sankcji na szczeblu Wspólnoty, a także uściślenie definicji poważnych naruszeń, aby zagwarantować jednolitość i przejrzystość.

Jestem przekonany, że ta nowa, prostsza i bardziej efektywna kontrola, poprzez wzmocnienie poszanowania zasad polityki i szerzenie kultury przestrzegania tych zasad, zapewni równe szanse rybakom w całej Wspólnocie.

  Ioannis Gklavakis (PPE-DE). - (EL) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Było mi bardzo miło usłyszeć taką odpowiedź. Jestem zadowolony, że we wszystkich państwach członkowskich będziemy mieć zharmonizowane podejście. Mam jedynie nadzieję, że będzie to stosowane we wszystkich sektorach. Mam też nadzieję, że nadal będziemy postępować zgodnie z tą zasadą. Pozwolę sobie podkreślić jedną rzecz: im mniejsze stają się zasoby rybne, tym bardziej musimy być surowi; w przeciwnym razie czeka nas ciemna przyszłość.

  Joe Borg, komisarz. − Chciałbym podziękować panu posłowi Gklavakisowi.

Chciałbym też zaapelować do posłów i posłanek do Parlamentu Europejskiego o wsparcie Komisji w dążeniu do stworzenia systemu zharmonizowanych sankcji.

W zeszłym tygodniu odbyła się w Radzie wymiana opinii na pokrewny temat, czyli walki z nielegalnym, niepodlegającym regulacjom rybołówstwem. We wniosku dotyczącym środowiskowego modułu własnego staramy się zharmonizować warunki - można powiedzieć, system sankcji. Pomimo iż wszystkie państwa członkowskie jednomyślnie zgadzają się, że musimy efektywnie zwalczać nielegalne rybołówstwo, kiedy przychodzi do omawiania szczegółów wniosku, zharmonizowania sankcji i tego, jak postrzegamy kontrolę importu nielegalnie przetworzonych produktów rybnych, wszystkie państwa jednomyślnie wyszukują problemy w złożonych przez nas wnioskach.

Oczywiście w najbliższych miesiącach poruszę tę sprawę w rozmowach z państwami członkowskimi. Przewiduję, że kiedy przyjdziemy do przepisów kontroli - co obejmuje również środowiskowy moduł własny - będzie to znacznie cięższa przeprawa. Mam nadzieję, że w sprawozdaniu, które Parlament ma zamiar przygotować w kwestii nowych wniosków odnośnie kontroli, które miejmy nadzieję przedstawię do zatwierdzenia nieco później w tym roku, wyrazi on swoje poparcie.

  Przewodniczący. − Na pytanie 69 odpowiedź zostanie udzielona na piśmie.

Pytanie nr 70 złożone przez: Giovanna Corda (H-0157/08)

Dotyczy: rozprzestrzeniania się pryszczycy w Europie Północnej

Wyniki ostatniego badania, przeprowadzonego przez dwa belgijskie uniwersytety, wskazują na wysokie ryzyko, że pryszczyca stanie się endemiczna w Europie Północnej. Ponieważ rozprzestrzenianie się pryszczycy jest powiązane z przemieszczaniem się nosicieli i wzmacnianiem szczepów wirusa, czy, przewidując dalsze postępy choroby, nie powinniśmy natychmiast podjąć awaryjnych działań?

Ponadto, skoro całkowita liczba stad bydła i owiec dotkniętych chorobą wzrosła z 695 w 2006 r. do 6875 w 2007 r. w samej tylko Belgii, czy Komisja mogłaby podać jakie środki zaradcze ma zamiar wprowadzić w celu opracowania leczenia antywirusowego, kampanii na rzecz szczepień i ich finansowania?

  Androula Vassiliou, komisarz. − Dziękuję szanownej posłance za to pytanie. Chciałabym powiedzieć, że Komisja dobrze zdaje sobie sprawę z bezprecedensowej sytuacji spowodowanej rozprzestrzenianiem się pryszczycy w kilku państwach członkowskich w ostatnich latach i czyni usilne starania, by zwalczyć tę chorobę.

Podczas ostatniej, zorganizowanej w styczniu przez Komisję konferencji na temat szczepionki na pryszczycę, wyraźnie stwierdzono, że szczepienie jest najbardziej skutecznym środkiem walki z pryszczycą. Aby osiągnąć zharmonizowane podejście w UE, Komisja niezwłocznie wydała wskazówki i kryteria planów szczepień, pozostawiając państwom członkowskim elastyczność konieczną do dostosowania strategii szczepień do ich konkretnej sytuacji.

Komisja następnie oceniła plany złożone przez państwa członkowskie, zatwierdziła je i przekazała pierwszą ratę pomocy finansowej w wysokości 64 milionów euro z całkowitej sumy 130 milionów euro przeznaczonej na to przedsięwzięcie. Wszystkie te działania odzwierciedlają fakt, jak wielką wagę Komisja przypisuje szczepionce.

Wspólnota wspiera także programy badawcze zajmujące się pryszczycą. Zgodnie z szóstym i siódmym programem ramowym, dwa projekty zajęły się opracowaniem bezpiecznej i skutecznej strategii szczepień na pryszczycę. Wkład UE wyniósł odpowiednio 1,7 miliona euro i 804 000 euro. Działania te będą kontynuowane w ramach siódmego programu ramowego. Jednakże obecnie naukowcy nie sądzą, aby opracowanie leczenia antywirusowego efektywnie zredukowało straty spowodowane przez chorobę.

  Giovanna Corda (PSE). - (FR) Pani komisarz! Wiem, że jestem pierwszą osobą, która zada dziś pani pytanie ustne. Mam nadzieję, że jest pani tak samo ja zadowolona, że może dziś pani być obecna w tej izbie. Pozwolę sobie na krótką dygresję.

Przekazała nam pani mnóstwo informacji, chociaż według danych opracowanych w krajach Beneluksu i w Niemczech, liczba zakażonych stad uległa 25-krotnemu pomnożeniu, co stanowi znaczny wzrost tej liczby.

Chciałabym przywołać przykład Belgii, ponieważ właśnie tam pracuję na co dzień. Zainfekowanych jest prawie 7 000 stad. Jest to znaczne obciążenie finansowe dla rolników.

  Androula Vassiliou, komisarz. − Przypuszczamy, że w 2008 r. choroba rozprzestrzeni się na terenie całej Europy. Dlatego też Komisja podejmuje restrykcyjne środki mające na celu zwalczanie choroby i; jak już powiedziałam, najlepszym sposobem na walkę z nią jest szczepionka. Na pomoc w kwestii szczepionki i szczepień przeznaczyliśmy i nadal przeznaczamy dla państw członkowskich znaczne sumy pieniędzy.

  James Nicholson (PPE-DE). Panie przewodniczący! Chciałbym zwrócić się do pani komisarz: pryszczyca szybko rozprzestrzenia się w Unii Europejskiej, i, jak słusznie pani komisarz zauważyła, szczepionka jest najlepszym sposobem jej zwalczania. Czy Komisja, nawet na tym etapie, dopuszcza możliwość, by na terenach nieobjętych chorobą zezwolić na zakazanie importu zwierząt ze stad, w których potwierdzono obecność pryszczycy? Zakaz importu z obszarów zajętych przez chorobę do regionów od niej wolnych byłby z pewnością rozsądnym rozwiązaniem, jako że choroba szerzy się bardzo szybko. Pomimo stwierdzenia, że jest to nieuniknione, uważam, że powinniśmy się na to zdecydować.

  Androula Vassiliou, komisarz. − Jak państwo wiecie, podjęliśmy pewne działania. Znany są przykłady Włoch i Francji, a także Portugalii, które podjęły jednostronne działania mające na celu zapobieganie importowi zainfekowanych zwierząt. W wyniku podjętych działań dodatkowych, oba te kraje obecnie wycofują jednostronne środki podjęte w przeszłości. Uważnie obserwujemy sytuację i w razie konieczności podejmiemy dalsze działania.

  Przewodniczący. − Następujące pytania zostaną potraktowane jako całość, ponieważ dotyczą tego samego tematu:

Pytanie nr 71 skierowane przez: Marian Harkin (H-0164/08)

Dotyczy: brazylijskiej wołowiny

Jakie są obecne wymagania wobec przywozu brazylijskiej wołowiny do Unii Europejskiej?

Pytanie nr 72 skierowane przez: Brian Crowley (H-0177/08)

Dotyczy: brazylijskiej wołowiny

Czy Komisja może złożyć całościowe oświadczenie, przedstawiające w skrócie aktualne stanowisko wobec istotnych ograniczeń nałożonych na przywóz brazylijskiej wołowiny do Unii Europejskiej?

  Androula Vassiliou, komisarz. − Jak wiadomo, Unia Europejska przez wiele lat stosowała bardzo skuteczną politykę dotyczącą przywozu brazylijskiej wołowiny.

Dozwolony jest przywóz do Unii Europejskiej tylko takiej wołowiny, która pochodzi z terenów uważanych za wolne od pryszczycy. Obecnie tereny te występują w sześciu brazylijskich stanach: Espírito Santo, Goiás, Mato Grosso, Minas Gerais, Rio Grande do Sul oraz Santa Catarina.

Bydło, którego mięso przeznaczone jest na rynek Unii Europejskiej, musi przebywać na takim terenie przynajmniej 90 dni. Ponadto w przypadku uboju w gospodarstwie obowiązuje minimum 40-dniowy okres pobytu na takim terenie.

W rzeźni bydło nie może mieć kontaktu z innymi zwierzętami, które nie spełniają wyżej wymienionych warunków, oraz musi przejść badania w zakresie kontroli stanu zdrowia ante-mortem, jak również 24 godziny przed ubojem nie mogą występować żadne kliniczne objawy chorobowe.

Do Unii Europejskiej może być eksportowane wyłącznie świeże mięso wołowe, oczyszczone z kości i poddane procesowi dojrzewania w celu zobojętnienia aktywności wirusa FMD, jeżeli wykazana została jego obecność pomimo podjęcia wszystkich powyżej wymienionych środków.

Jednakże kontrola przeprowadzona przez Komisję w listopadzie 2007 r. wykazała poważne przypadki niezgodności w odniesieniu do rejestracji gospodarstw, identyfikacji zwierząt oraz kontroli przemieszczania się zwierząt, jak również niewywiązanie się przez stronę brazylijską z wypełnienia wcześniejszych zobowiązań mówiących o podjęciu odpowiednich środków korygujących.

W konsekwencji Komisja w styczniu bieżącego roku przyjęła środki ograniczające przywóz brazylijskiej wołowiny do gospodarstw, spełniających szereg dodatkowych wymagań. Te dodatkowe wymagania obejmują pełną identyfikację i rejestrację wszystkich zwierząt w krajowym (brazylijskim) systemie identyfikacji i rejestracji bydła. Ponadto gospodarstwa muszą być nadzorowane przez brazylijskie służby weterynaryjne i regularnie kontrolowane przez władze brazylijskie.

  Marian Harkin (ALDE). - Również chciałabym przywitać panią komisarz.

Być może moje pytanie jest trochę nieodpowiednie, gdyż dotyczy ono perspektywy historycznej. Od poprzedniego komisarza, pana Kyprianou, około sześć miesięcy temu otrzymałam odpowiedź odnośnie do sprawozdania na temat żywności i weterynarii. Pan komisarz w swojej wypowiedzi zauważył, że wstępne wnioski wynikające ze sprawozdania nie usprawiedliwiają nagłej zmiany polityki UE wobec Brazylii. Dosłownie zaledwie dwa czy trzy miesiące przed nałożeniem zakazu pracownicy służb żywnościowych i weterynaryjnych przekonywali zarówno na forum Komisji Rolnictwa, jak i w innych miejscach, że problemy te tak naprawdę nie są poważne. Mimo to w ciągu dwóch czy trzech miesięcy nałożono zakaz i obecnie bydło przywożone jest z 1% początkowej liczby gospodarstw.

Moje pytanie brzmi: czy Stowarzyszenie Irlandzkich Farmerów zgłosiło do Biura ds. Żywności i Weterynarii propozycję dużo dokładniejszego sprawdzenia danej sytuacji i czy spowodowało to podjęcie przez Komisję działań?

  Brian Crowley (UEN). - Chciałbym podziękować pani komisarz za udzielenie odpowiedzi, jak również przywitać panią komisarz podczas pierwszej tury pytań w Parlamencie Europejskim. Jak widać wykazuje pani duże zaangażowanie i okazuje zadowolenie z otrzymywanych odpowiedzi.

Moje dodatkowe pytanie dotyczy pani wypowiedzi udzielonej podczas posiedzenia w Parlamencie przed Komisją Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Powiedziała pani, pani komisarz, że bezpieczeństwo żywności jest jednym z naszych głównych obszarów zainteresowania, ale musimy również postępować uczciwie wobec naszych partnerów handlowych.

Uważam jednak, że powinniśmy postępować uczciwie nie tylko w odniesieniu do przepisów, jakie mają zastosowanie w stosunku do rolników europejskich i producentów żywności, ale też w stosunku do importerów produktów na teren Unii Europejskiej, oraz że powinny mieć zastosowanie jednolite przepisy. W jaki sposób zapewniamy bezpieczeństwo dostaw żywności i ich zgodność z takimi samymi normami, jakie muszą spełniać producenci europejscy, zwłaszcza w odniesieniu do brazylijskiej wołowiny?

  Androula Vassiliou, komisarz. − Podczas misji w Brazylii Komisja wykryła mankamenty w odniesieniu do unijnych wymogów zdrowotnych. Na niektóre z tych mankamentów zwróciły uwagę same władze brazylijskie.

Jednakże podczas misji, która odbyła się w listopadzie 2007 r., rozpoznano przypadki nieprzestrzegania przepisów zwłaszcza w odniesieniu do rejestracji gospodarstw, identyfikacji zwierząt i kontroli przemieszczania się zwierząt, jak również niewypełnienia wcześniejszych zobowiązań mówiących o podjęciu środków korygujących.

W rezultacie, tak jak już o tym mówiłam, uchwalono dodatkowe wymagania i obecnie staramy się dopilnować, żeby strona brazylijska rzeczywiście się do nich stosowała. Na danym etapie eksperci z Komisji prowadzą praktyczne szkolenia inspektorów, ale też starają się dopilnować, by inspektorzy, którzy przeszli szkolenie, w gospodarstwach sami szkolili własnych pracowników. Działania te mają na celu zagwarantowanie wszystkim państwom członkowskim importującym brazylijską wołowinę, że kontrolą przestrzegania naszych wymogów i przepisów zajmują się dobrze wyszkoleni pracownicy.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Również chciałabym powitać panią komisarz. Pani ostatnie stwierdzenie trochę mnie zakłopotało, ponieważ z doświadczeń irlandzkich, czyli europejskich rolników wynika, że wizyty inspektorów z Komisji nie mają na celu niesienia pomocy, ale przede wszystkim mają charakter kontrolny. Odnoszę wrażenie, że nasi urzędnicy na poziomie Komisji pomagają Brazylijczykom spełnić obowiązujące normy. Chciałabym, aby tak samo wyglądała kwestia naszych własnych procedur.

Drugie pytanie brzmi następująco: jakie starania podejmuje Brazylia w celu podjęcia własnej gry i czy jest pani, pani komisarz, w stanie przewidzieć - a jeżeli tak, to kiedy nastąpi - powrót do poprzedniego poziomu eksportu wołowiny do Europy, jako że jestem pewna, że Brazylijczycy by tego chcieli. Wiem, że dopiero co rozpoczęła pani pracę na tym stanowisku, ale czy uważa pani, pani komisarz, że ich normy, o ile zostaną kiedykolwiek osiągnięte, odpowiadają naszym normom, biorąc pod uwagę wymóg zaledwie 90 i 40 dni? Nasze zwierzęta są kontrolowane od narodzin aż do momentu uboju.

  Elspeth Attwooll (ALDE). - Ja również chciałabym powitać panią komisarz. Biorąc pod uwagę pani wypowiedzi na temat ostatniego sprawozdania Biura ds. Żywności i Weterynarii i problemów z niezgłoszonymi przypadkami epidemii, głównymi błędami rozpoznanymi w systemach wykrywalności i identyfikacji - rzeczywiście są to błędy systematyczne, oraz faktem, że władze brazylijskie nie mogły złożyć gwarancji, pomimo wdrożonych przez panią nowych środków, z pewnością wydaje się to nieprawdopodobne, że polityka regionalizacji kontroli pryszczycy w Brazylii w ogóle funkcjonuje i że ogóle można sprawić, by funkcjonowała. Pani komisarz, czy nie jest to dziwne?

  Androula Vassiliou, komisarz. − Przede wszystkim chciałabym zapewnić, że nakładane przez Komisję wymagania są odpowiednie dla eksportowanych produktów i że urzędnicy Komisji mogą teraz szkolić ludzi, na ich wniosek, w celu zastosowania odpowiednich kontroli i przepisów, ale jestem pewna, że nie odmówiliby oni pomocy naszym ludziom. Staramy się, aby nasze działania były sprawiedliwe i jestem pewna, że głównym wymaganiem jest bezpieczeństwo naszych produktów. Polityka regionalizacji jest w taki sam sposób stosowana w Brazylii, jak i w Unii Europejskiej.

  Przewodniczący. −

Pytanie nr 73 skierowane przez: Avril Doyle (H-0166/08)

Dotyczy: wniosku dotyczącego świadczenia opieki zdrowotnej

Czy Komisja mogłaby wytłumaczyć opóźnienie publikacji projektu wniosku w sprawie świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, uwzględniając polityczny wymóg uchwalenia odpowiednich przepisów na podstawie odnośnych orzeczeń wydanych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz obietnice złożone w momencie wyłączenia z dyrektywy usługowej (2006/123/WE⁽³⁾) opieki zdrowotnej?

  Androula Vassiliou, komisarz. − Szanowne panie i panowie posłowie! Komisja chciałaby odpowiedzieć na decyzję Parlamentu i Rady, podjętą w momencie wyłączenia z dyrektywy usługowej z 2006 r. usług zdrowotnych w celu ich oddzielnego traktowania.

Komisja chciałaby przedstawić propozycję, która skodyfikuje orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w tej dziedzinie, w ten sposób wyjaśniając prawa pacjentów w świadczeniu transgranicznej opieki zdrowotnej, jak również chciałaby przedstawić środki towarzyszące, mające na celu zabezpieczenie dostępności wysokiej jakości transgranicznej opieki zdrowotnej.

Pewne obawy, jakie zostały wyrażone w ciągu ostatnich kilku miesięcy na temat różnych aspektów tej sprawy, doprowadziły do dalszych refleksji i konsultacji. Jednakże obecnie Kolegium rozważa przyjęcie przed końcem czerwca 2008 r. projektu wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie uwzględnienia w transgranicznej opiece zdrowotnej praw pacjentów.

Naszym celem jest przedstawienie wniosku, który ma na celu pomoc obywatelom w korzystaniu z ich praw przyznanych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, a nie tworzenie większej liczby problemów. Wniosek ten będzie się koncentrował na prawach pacjentów i zwiększonym dostępie do opieki zdrowotnej. Będzie on stanowił element pakietu społecznego, jaki ma zostać wdrożony

we współpracy z komisarzem Špidlą, promujący dostęp, możliwości i solidarność na rzecz wszystkich obywateli UE.

W centrum tej inicjatywy znajdą się pacjenci, co jest zgodne z całościowym podejściem Komisji, zorientowanym na obywateli.

Wniosek nie zakłada tworzenia nowych uprawnień finansowych dla pacjentów. Prawa pacjentów ustanowione przez Trybunał odnoszą się do praw do korzystania z uprawnień finansowych, określonych przez państwa członkowskie. Wniosek ten po prostu przedstawia pacjentom strukturę skutecznego korzystania z tych praw z większą dozą pewności prawnej, większą przejrzystością i przewidywalnością.

Na koniec chciałabym dodać, że wniosek ten ustanowi również prawną i administracyjną podstawę ulepszonej i odnowionej współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w niektórych dziedzinach ukierunkowanych na przyszłość oraz kwestie zdrowotne, gdzie oczekuje się ze strony Unii Europejskiej wniesienia wartości dodanej i zdecydowanych synergii.

  Avril Doyle (PPE-DE). - Również chciałabym powitać panią komisarz Vassiliou podczas jej pierwszej tury pytań. Cieszę się, że pani komisarz jest tutaj z nami. Dziękuję za udzielenie odpowiedzi.

Opieka zdrowotna została pierwotnie wycofana z dyrektywy usługowej z bardzo słusznych powodów, a mianowicie chcieliśmy mieć dyrektywę w sprawie usług zdrowotnych. Czekaliśmy już na to o wiele za długo. Nie jestem tak do końca pewna, co znaczą przetasowania w Komisji. Czy jest to kwestia nadmiernej prywatyzacji? Czy chodzi o to, że moglibyśmy ograniczyć usługi zdrowotne w państwach członkowskich? Już istnieją duże rozbieżności w kompetencjach w danej dziedzinie i różnice w normach, a w ramach jednolitego rynku pacjenci mogą, zgodnie z decyzją ETS-u, wyjechać do innego państwa członkowskiego w celach leczenia, jeżeli we własnym kraju nie mają oni dostępu do leczenia. Pani komisarz, co tak naprawdę spowodowało to opóźnienie?

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Być może nie będzie pani, pani komisarz, w stanie natychmiast odpowiedzieć na moje pytanie, ale może pani udzielić odpowiedzi w późniejszym terminie.

Krążą komentarze odnośnie do traktatu lizbońskiego, a dokładniej pretensji zgłaszanych w Irlandii przez zwolenników kampanii przeciwko ratyfikacji Traktatu co do tego, że Traktat ten przyspieszy prywatyzację opieki zdrowotnej i handel usługami. Byłabym wdzięczna za wyjaśnienie tej sprawie.

  Androula Vassiliou, komisarz. − W tym momencie mogę jedynie podkreślić naszą pełną determinację, żeby iść naprzód. Nie mówmy już o przeszłości. Zapewniam, że została podjęta decyzja dotycząca przedstawienia wniosku na forum Kolegium w czerwcu. Proszę mi uwierzyć, że w czerwcu zrobimy krok do przodu.

Jeżeli zaś chodzi o prywatyzację, istnieją w tej sprawie duże obawy, ale są one bezpodstawne. Wniosek koncentruje się na potrzebach pacjentów. Gwarantuje on, że jeżeli pacjent jedzie do innego państwa członkowskiego w celu skorzystania z pomocy medycznej, pomoc ta jest bezpieczna i charakteryzuje się wysoką jakością. Wyjaśnia on również, na jakich warunkach obywatele mogą, a na jakich nie mogą korzystać z transgranicznej opieki zdrowotnej, której koszty są zwracane przez ich krajowy system opieki zdrowotnej lub przez dostawcę usług zdrowotnych. Te warunki zwrotu kosztów nie są nowe, ale stanowią kodyfikację orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Wniosek ten nie ustanawia możliwości skorzystania z opieki zdrowotnej za granicą, które nie zostały jak dotąd określone przez orzeczenia Trybunału. Celem tego wniosku jest zagwarantowanie tego, że usługi świadczone w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej na terenie całej Unii podlegają jasnym procedurom, są bezpieczne oraz charakteryzują się wysoką jakością i skutecznością. Celem jest stworzenie jasnej struktury.

  Przewodniczący. − Odpowiedzi na pytania pozostawione bez odpowiedzi z braku czasu zostaną udzielone na piśmie (patrz załącznik).

  Przewodniczący. − Tym samym tura pytań została zakończona.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 20.00 i wznowione o 21.00)

PRZEWODNICZY: MIGUEL ANGEL MARTÍNEZ MARTÍNEZ
Wiceprzewodniczący

(1) Dz.U. L 252 z 20.9.2002, str. 20.

(2) Dz.U. L 167 z 2.7.1999, str. 5.

(3) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, str. 36.