Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Pełne sprawozdanie z obrad
Środa, 23 kwietnia 2008 r. - Strasburg Wydanie Dz.U.

5. Uroczyste posiedzenie – Słowenia
Protokół
MPphoto
 
 

  Przewodniczący. − Spoštovani gospod predsednik Republike Slovenije. Z wielką przyjemnością witam dziś w Parlamencie Europejskim w Strasburgu prezydenta Republiki Słowenii. Witamy, panie prezydencie.

Słowenia wstąpiła do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. i obecnie sprawuje prezydencję Rady. Panie prezydencie! Cztery miesiące temu objął pan urząd prezydenta Słowenii i od tego czasu spotkaliśmy się już trzy razy: pierwszy, dwa dni przed objęciem przez·pana urzędu w Lublanie, następnie 8 stycznia podczas oficjalnego rozpoczęcia Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego oraz w Nowym Jorku w lutym podczas debaty tematycznej w sprawie zmian klimatu Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Panie prezydencie! Jest pan trzecim prezydentem Słowenii odkąd pański kraj uzyskał niepodległość. Może sięgnąć pan pamięcią do długiej i wybitnej kariery jako profesor prawa międzynarodowego i, przede wszystkim, dyplomaty, ponieważ poświęcił pan dużą część swojej kariery służbie w Organizacji Narodów Zjednoczonych. Przez osiem lat był pan http://en.wikipedia.org/wiki/Permanent_Representative" \o "Permanent Representative "przy http://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations" \o "United Nations"

a przez pięć lat był pan http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Assistant_Secretary-General_for_Political_Affairs&action=edit&redlink=1" \o "Assistant Secretary-General for Political Affairs (page does not exist)"

. Teraz Słowenia ma wielki zaszczyt być pierwszym spośród nowych państw członkowskich - państw, które wstąpiły do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. - i pierwszym spośród byłych krajów komunistycznych oraz pierwszym państwem słowiańskim, które sprawuje prezydencję Rady Unii Europejskiej.

Przywilej ten łączy się dla Słowenii z wielką odpowiedzialnością, której stawiacie czoła, ponieważ nowe państwa członkowskie, podejmując się tego zobowiązania, biorą na siebie teraz także odpowiedzialność w stosunku do wielkiej rodziny Unii Europejskiej. Dla Słowenii prezydencja Rady łączy się z jeszcze jedną odpowiedzialnością, wobec jej krajów sąsiedzkich, krajów Bałkanów Zachodnich.

Słowenia jest wzorem dla tych krajów, ukazującym im, że sukces można osiągnąć, że członkostwo w Unii Europejskiej jest możliwe i że akcesja niesie z sobą stabilność, rozwój i dobrobyt.

Panie prezydencie! Mam ogromną przyjemność zaprosić pana do wystąpienia w tej Izbie. Izvolite, prosim!

 
  
MPphoto
 
 

  Danilo Türk, prezydent Republiki Słowenii. − (SL) Panie przewodniczący, szanowni państwo! To wielki zaszczyt być zaproszonym do wystąpienia przed tym szacownym zgromadzeniem. Zaledwie miesiąc temu świętowaliśmy pięćdziesiątą rocznicę pierwszej sesji Parlamentu Europejskiego. Rocznica ta jest doskonałą okazją, by pomyśleć o teraźniejszości i przyszłości Unii Europejskiej. Mam dziś szczególną okazję podzielić się moimi myślami z państwem - wybranymi przedstawicielami narodów Europy.

Parlament, i oczywiście cała Unia Europejska, stanowią imponującą realizację wielkiej wizji, wizji trwałego pokoju i dobrobytu, ducha współpracy i wciąż pogłębiającej się integracji, z której narody europejskie czerpią korzyści. Ojcowie tej wizji - Jean Monnet, Robert Schuman, Konrad Adenauer, Alcide de Gasperi i inni - prawdopodobnie nawet sobie nie wyobrażali, że 51 lat po utworzeniu Wspólnot Europejskich, w głęboko zintegrowanej Unii Europejskiej po jej znacznym rozszerzeniu w 2004 r., Słowenia, pierwsze spośród nowych państw członkowskich, będzie państwem przewodniczącym, a słoweński prezydent będzie przemawiał w Parlamencie.

Jednakże ich uczucie satysfakcji byłoby prawdopodobnie silniejsze niż ich uczucie zdziwienia. Europejski projekt nie tylko się udał, ale także udowodnił, że jest projektem mającym ogromną moc przeobrażania, która tworzy całkowicie nowy rodzaj Europy, rodzaj Europy, który w poprzednich okresach swojej długiej historii był nieznany. Dziś nawet jeszcze ważniejsze jest to, że Unia Europejska, poprzez projekt europejski, w dużym stopniu umocniła się jako czynnik światowy, jako ważny podmiot na arenie światowej. I właśnie o tym chciałbym dziś mówić.

Co umożliwiło osiągnięcie tak niewiarygodnego sukcesu, powstanie tak wielkiego i ważnego podmiotu jak Unia? Jakie wnioski możemy dziś wysnuć z tego sukcesu? Czy potrafimy stosować wiedzę zdobytą w przeszłości, gdy stawiamy czoła wyzwaniom dnia dzisiejszego i jutrzejszego? Są to pytania, które musimy wciąż zadawać. Unia Europejska nadal będzie napotykała na trudne pytania w coraz bardziej „zglobalizowanym” świecie i będzie musiała udzielać wiarygodnych odpowiedzi. Unia Europejska nadal będzie spełnieniem marzeń o sukcesie, pod warunkiem, że zachowa swój dynamizm, udowadniając, że na politycznej arenie świata jest podmiotem o coraz większym znaczeniu, i dodałbym - znaczeniu politycznym. Poruszanie się naprzód jest warunkiem wstępnym osiągnięcia sukcesu. Dziś wymogiem stawianym Unii Europejskiej jest przejęcie roli światowego lidera.

W wielu dziedzinach jej rola już została określona lub jej określenie jest z niecierpliwością oczekiwane. Chciałbym tutaj przywołać dwie z nich: globalne ocieplenie i prawa człowieka.

W zeszłym roku kwestie związane z ochroną środowiska, a w szczególności kwestia globalnego ocieplenia były jednymi z najważniejszych aspektów tworzenia polityki Unii Europejskiej. Bez wątpienia była to mądra decyzja, ponieważ zmiany klimatu i degradacja środowiska naturalnego są zdecydowanie najpoważniejszą groźbą i najważniejszym wyzwaniem, któremu musimy sprostać. Komisja Europejska ustanowiła specjalne cele, które umożliwiają Unii Europejskiej odgrywanie wiodącej roli na świecie. Kluczowym celem jest osiągnięcie 20-procentowej redukcji emisji gazów cieplarnianych do roku 2020, w porównaniu z rokiem 1991. Osiągnięcie tego celu określono jako osobne zobowiązanie. Inicjatywa na rzecz osiągnięcia nawet jeszcze bardziej ambitnego celu powinna być częścią ogólnego porozumienia międzynarodowego, które obejmowałoby również inne kluczowe podmioty. W tym przypadku według propozycji Komisji Europejskiej Unia Europejska mogłaby nawet osiągnąć redukcję w wysokości 30 procent w tym samym okresie. Cele te są tak ważne i tak ambitne, że naprawdę mogą stworzyć wizję transformacji związaną z podejmowaniem środków przeciw globalnemu ociepleniu, stanowiąc w ten sposób niezbędny wzorzec oraz przykład światowego przywództwa.

Jednakże czy cele te można osiągnąć, czy też staną się one kolejną przeszkodą nie do pokonania? Odpowiedź na to pytanie wciąż nie jest jasna. Miesiąc temu Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła wniosek Komisji Europejskiej - jako dobrą podstawę do osiągnięcia porozumienia. Konsultacje w tym i przyszłym roku pokażą, jak wiele można naprawdę osiągnąć przed odbyciem konferencji w Kopenhadze, zaplanowanej na grudzień 2009 r. Chciałbym szczególnie podkreślić, że powołując specjalną Komisję do spraw zmian klimatycznych, Parlament Europejski zwrócił już uwagę na znaczenie tej kwestii i w związku z tym będzie miał niezwykle trudne zadanie.

Zadanie, które przed nami stoi, będzie prawdopodobnie trudne. Niepokój, który daje się powoli odczuć w mediach w Europie zawiera wiele różnych treści. Pojawiają się wśród nich wyrazy wsparcia, ale także głosy sceptyczne zwracające uwagę na obawy wyrażane przez niektóre europejskie gałęzie przemysłu, w tym fakt, że konkurencyjność również staje się coraz trudniejsza, ponieważ gospodarka światowa zmaga się z trudnościami, a jednocześnie kwestie związane ze środowiskiem stają się stosunkowo mniej ważne.

Trudne momenty, takie jak ten, stanowią prawdziwe wyzwanie dla lidera. Oczywiste jest, że sytuacja związana z globalnym ociepleniem osiągnęła już etap, w którym społeczność międzynarodowa stoi w obliczu ciężkiego wyboru: albo nadal stosować metody wzrostu i przyjąć ewentualną katastrofę, albo zbierać odwagę na przyjęcie podejścia zorientowanego na zmiany, które może odpowiednio złagodzić konsekwencje globalnego ocieplenia i zapobiec najgorszemu. Nie uda nam się dzięki kultowi wzrostu. Mimo że nie będzie nam łatwo tego osiągnąć, właśnie tym musimy się dziś zająć. I mam nadzieję, że w tym roku wybierzemy drogę prowadzącą do transformacji.

I czyniąc ten wysiłek, będziemy musieli znacznie poszerzyć front jego zwolenników. W każdym razie wielu już wierzy, że przyjęcie podejścia prowadzącego do transformacji jest konieczne. Mobilizują się organizacje pozarządowe, media i inne podmioty społeczeństwa obywatelskiego. W środowisku przedsiębiorców istnieją oznaki silnych tendencji ku rozwojowi nowych technologii opartych na czystej energii i coraz więcej osób zdecydowanych jest zmienić swoje - jako konsumentów - nawyki.

Teraz tendencje te należy połączyć w ukierunkowany ruch. Znamy ramy czasowe. Znamy miejsce. Według planu działań przyjętego w zeszłym roku na Bali negocjacje mają zakończyć się w przyszłym roku wraz z przyjęciem porozumienia światowego, które w 2012 r. zastąpi protokół z Kioto. Chociaż negocjacje będą się odbywały w Organizacji Narodów Zjednoczonych, ważne jest, by wsparcie pochodziło zewsząd. Czas i miejsce umożliwią nam połączenie naszych wysiłków i właśnie wtedy Unia Europejska musi przyjąć rolę lidera.

Szanowni państwo! Środowisko nie jest jedyną kwestią, w której Unia Europejska musi przejąć wiodącą rolę w skali międzynarodowej. Unia musi także mieć silniejszą rolę w dziedzinie wysiłków na rzecz poszanowania praw człowieka na całym świecie. Bez wątpienia oczywiste jest Unia Europejska wspiera poszanowanie praw człowieka. Instytucje Europejskie opierają się na zasadach rządów prawa i praw człowieka, Europa jest królestwem praw człowieka.

Ratyfikacja traktatu lizbońskiego przez wszystkie państwa członkowskie do końca bieżącego roku, a więc roku, w którym obchodzimy 60. rocznicę uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, będzie oznaczała również, że po raz pierwszy w historii Unii całe spektrum obywatelskich, politycznych, gospodarczych i społecznych praw obywateli Unii, określonych w Karcie praw podstawowych Unii, stanie się prawnie wiążące.

Z perspektywy globalnej sytuacja nie wygląda zachęcająco. W wielu miejscach na całym świecie mamy do czynienia z wieloma przykładami systematycznego łamania praw człowieka. Wynika to częściowo z nieopanowanej pogoni za korzyściami ekonomicznymi bez względu na potrzeby lokalnej ludności i środowiska. Zwłaszcza biedna i miejscowa ludność jest często zagrożona ubóstwem i głodem, a w niektórych przypadkach nawet wymieraniem. Podczas konfliktów zbrojnych w wielu miejscach w Afryce i Azji wciąż dochodzi do okrucieństw stanowiących zbrodnie przeciwko ludzkości.

Unia Europejska musi działać tak aby tworzyć modele trwałego wzrostu, musi także działać, zapewniając pomoc humanitarną i czyniąc wysiłki dyplomatyczne, ale także wprowadzając sankcje, które będą wspierały decyzje Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Na tym etapie Unia Europejska musi przyjąć przewodnią rolę, zwłaszcza dlatego, że działania podejmowane na świecie w dziedzinie praw człowieka nie przynoszą pożądanego skutku.

Rada Praw Człowieka usilnie stara się wypracować odpowiednie metody pracy. Ich wysiłki na rzecz ustanowienia powszechnego przeglądu okresowego praw człowieka na szczeblu światowym są obiecujące, ale wciąż nie są skuteczne. Ich działania przeciw licznym i systematycznym przypadkom naruszania praw człowieka nie są wystarczająco zintegrowane. Wszystko to można powoli naprawić, ale nie bez skutecznego przewodnictwa, nie bez skutecznej roli przewodniej tych państw ONZ, które naprawdę walczą o prawa człowieka.

W rzeczywistości nie może się tak stać bez silniejszej roli przewodniej Unii Europejskiej, która reprezentuje najważniejszą grupę wpływowych państw Organizacji Narodów Zjednoczonych. Inni, którzy zawsze wspierali prawa człowieka, stali się ostatnio mniej aktywni i nie starali się o członkostwo w Radzie Praw Człowieka ONZ. Rosnące obawy ze względu na terroryzm i inne zagrożenia bezpieczeństwa, w tym reakcje na te zagrożenia, które czasem nie są wystarczająco przemyślane, wyraźnie zmniejszyły poziom wrażliwości na prawa człowieka. Unia Europejska musi wypełnić tę lukę.

Unia musi także znaleźć nowe metody współpracy z Radą Bezpieczeństwa ONZ. To działania Rady Bezpieczeństwa w Darfurze pomogły umocnić rolę Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w wysiłkach na rzecz wniesienia oskarżenia przeciw sprawcom niektórych z najpotworniejszych zbrodni naszych czasów. Prawie dokładnie rok temu Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości wydał nakaz aresztowania niektórych z tych sprawców. Wysiłki na rzecz wymierzenia im sprawiedliwości należy kontynuować, a współpraca z Radą Bezpieczeństwa wciąż będzie miała kluczowe znaczenie.

Jednakże nawet nie mówiąc o działalności Rady Bezpieczeństwa ONZ, Unia Europejska musi wziąć pod uwagę działania, które przyczynią się do zwiększenia skuteczności Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Chciałbym podkreślić, że to właśnie międzynarodowe zarządzanie wymiarem sprawiedliwości jest podstawą dzisiejszej międzynarodowej działalności na rzecz praw człowieka i wymaga ono skutecznego poparcia.

Unia Europejska powinna także wspierać te z nowych demokracji na całym świecie, które są naprawdę zaangażowane w obronę praw człowieka. Są one zainteresowane działalnością międzynarodową, ale jednocześnie muszą brać pod uwagę swoje regionalne i inne powiązania oraz to, żeby te aspekty nie zostały zaniedbane we wszystkich rodzajach działalności międzynarodowej związanej z prawami człowieka. Jednak kraje te są partnerami Unii Europejskiej i te partnerstwa należy pielęgnować.

Szanowni państwo! W swoich różnych formach międzynarodowa działalność na rzecz praw człowieka może być skuteczna, jeśli opiera się na solidnych podstawach i wyrasta z opartego na zasadach moralnych szacunku dla praw człowieka w rodzinnych krajach. Obejmuje to obronę praw człowieka zarówno migrantów jak i osób ubiegających się o azyl oraz ostrożne stosowanie prawa w przypadkach związanych z oskarżeniami o terroryzm. Jednakże budowę tej podstawy należy kontynuować. Traktat lizboński zawiera w sobie założenia Karty praw podstawowych UE i ulepszoną procedurę podejmowania decyzji, która umożliwi, w powiązaniu z prawami człowieka, przyjęcie odważnych i kreatywnych rozwiązań.

Wymóg kreatywności nie jest niczym nowym dla Unii Europejskiej. Europejski niepokój kreatywności, jak powiedział niemiecki prezydent Horst Köhler w swoim przemówieniu do tego parlamentu dwa lata temu, ten niepokój kreatywności pomógł Europie przyjąć różne społeczne i polityczne wyzwania w dążeniu do wolności i prawdy, wraz z umiejętnością sprawienia, by solidarność stała się rzeczywistością i stworzenia lepszego świata dla wszystkich. W żadnej innej dziedzinie kreatywność i niepokój kreatywności nie będą tak potrzebne jak w dziedzinie zarządzania imigracją i społecznej integracji imigrantów.

Europa się starzeje i nie będzie w stanie nadal grać roli światowego lidera bez skutecznej polityki demograficznej. Ta polityka na pewno będzie oparta na zarządzaniu migracją. Europa potrzebuje nowych przyjezdnych, duchowo pozytywnie nastawionych i umiejących włączyć się w stworzenie lepszego świata dla wszystkich. Środki w dziedzinie polityki, które mogą wspomóc proces integracji migrantów oczywiście różnią się i należy je dobrze połączyć, w zależności od sytuacji każdego kraju przyjmującego, do którego przybywają imigranci. Jednocześnie niektóre elementy można stosować szerzej i w niektórych przypadkach Unia Europejska może także nauczyć się czegoś od krajów spoza Europy, na przykład Kanady.

Polityka dotycząca migracji będzie wymagała wielu skoordynowanych celów na szczeblu całej Unii Europejskiej. Cel stworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego do roku 2010 wydaje się być zarówno ambitny, jak i pilny. Konieczna jest także ulepszona koordynacja między polityką imigracyjną i polityką wspierania rozwoju. Unia Europejska musi umocnić swą rolę w dialogu na wysokim szczeblu z Organizacją Narodów Zjednoczonych na temat migracji.

Jednocześnie w związku z integracją imigrantów i ich społeczności konieczna jest kreatywność. Dobrobyt gospodarczy i lepsza wertykalna mobilność społeczna są kluczem do skutecznej polityki migracyjnej. Na przykład działalność gospodarcza prowadzona przez przedstawicieli mniejszości etnicznych zapewnia miejsca pracy i wnosi znaczny wkład w gospodarki krajów przyjmujących. Z drugiej strony rządy także mogą się do tego przyczynić dzięki odpowiednim przepisom i programom podwyższania kwalifikacji oraz poprzez zapewnienie ogólnego wsparcia w dziedzinie swobody przedsiębiorczości.

Integracja musi opierać się na skutecznym dostępie do kształcenia wysokiej jakości oraz równolegle do kursów językowych i dostępie do uczelni wyższych. Edukacja jest warunkiem wstępnym skutecznej integracji imigrantów w szersze rzesze społeczeństwa.

A sukces musi być widoczny. Osoby obcego pochodzenia, które odniosły sukces, muszą mieć możliwość wystąpienia w telewizji i innych mediach i należy postawić je za wzór sukcesu. Pomoże to szerszej opinii publicznej zrozumieć, że różnorodność i integracja społeczna są kompatybilne i że brak dyskryminacji oraz równe szanse są jednymi z najważniejszych cnót politycznych. Nic nie robi takiego wrażenia jak sukces. I nic pokazywanego w telewizji nie robi takiego wrażenia jak sukces tych, którzy zaczynali na marginesie społeczeństwa.

W pewnym stopniu bardziej szczegółowo podkreśliłem kwestie związane z imigracją i integracją ze względu na ich znaczenie dla przyszłości Europy, a także dlatego, że stanowią one kolejny obszar, w którym sprawdzianowi zostanie poddana europejska kreatywność. W przeszłości Unii Europejskiej udawało się rozwiązać większość kwestii społecznych i dlatego stała się światowym przykładem sprawiedliwości społecznej i dobrobytu gospodarczego. Nie ma powodu, dla którego nasze pokolenie miałoby nie znaleźć dobrych rozwiązań w dziedzinie imigracji i integracji. Poprzez integrację osób, które są zdolne, mają kwalifikacje zawodowe i pragną wnieść wkład w przyszłość i dobrobyt Europy, Europa może wiele zyskać.

Szanowni państwo! Dziś niewątpliwie potrzebujemy zarządzania, wizji, oraz kreatywności. Jednocześnie Unia Europejska musi udowodnić, że potrafi nadal znajdować praktyczne rozwiązania różnych wyzwań. Nie wolno nam zapominać, że ponad pięćdziesiąt lat temu to właśnie pragmatyzm stanowił klucz do stworzenia Wspólnot Europejskich i nawet dziś pozostaje kluczem do sukcesu.

Ustanowienie Wspólnot Europejskich w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych było nadzwyczaj pragmatyczną ideą, która umożliwiła dalszy rozwój związany z integracją. Rozwój Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w kierunku stworzenia unii celnej oraz dalszy rozwój, umiejętność tworzenia nowych form współpracy i nowych instytucji posiadających dodatkowe uprawnienia oraz zdolność zwiększania zasięgu geograficznego ilustrują wagę, jaką miał pragmatyzm w historii i w rozwoju Unii Europejskiej.

Dziś przed Unią stoją nowe wyzwania wymagające pragmatycznego dostosowania. Wyróżniającym się spośród nich jest dalsze rozszerzenie. Jasne jest, że wszystkie kraje starające się o członkostwo w UE, wszystkie kraje kandydujące muszą spełnić odpowiednie kryteria, jednak nie powinniśmy uniemożliwiać żadnemu z nich członkostwa w UE wyłącznie z powodu politycznych trudności lub uprzedzeń kulturowych. (Oklaski)

W wysiłku mającym na celu przyjęcie światowej roli o strategicznym znaczeniu Unia Europejska potrzebuje Turcji, dlatego negocjacje akcesyjne z Turcją muszą nadal się odbywać. Unia nie może pozbawiać Turcji perspektywy członkostwa, w końcu została ona już potwierdzona. Jeśli tak by się stało, wiarygodność samej Unii zostałaby poddana w wątpliwość.

Unia Europejska nie może pogodzić się z posiadaniem czarnej dziury na Bałkanach Zachodnich. Negocjacje akcesyjne muszą jasno określać perspektywy europejskie dla Bałkanów Zachodnich. Będzie to wymagało dalszej pracy z poszczególnymi krajami tego regionu, która będzie musiała polepszyć ich zdolność spełnienia kryteriów koniecznych do członkostwa, oraz pracy z całym regionem, dla której potrzebne są ramy dyskusji i rozwiązywania wspólnych problemów. W polityce dotyczącej krajów sąsiednich na Wschodzie i gdziekolwiek indziej Unia Europejska musi zastosować ten sam pragmatyzm, który pomógł jej osiągnąć dobre rezultaty w przeszłości. Nie mówiąc o modelach, chciałbym podkreślić, że Ukraina i Mołdawia potrzebują perspektywy członkostwa w Unii i nie powinniśmy im jej zabierać.

Szanowni państwo! Pragmatyzm przejawia się zarówno w praktyce, jak i jako stan umysłu. Oczywiście kraje kandydujące muszą spełnić wszystkie wymagane kryteria we wszystkich kwestiach związanych z członkostwem. Istnieją słuszne powody tego, że praktyka Unii związana ze spełnianiem kryteriów kwalifikacji jest spójna i ścisła. Jeśli czas potrzebny na spełnienie tych kryteriów jest długi, niech tak będzie. Rok czy dwa lata negocjacji są niską ceną za zachowanie wiarygodności i szacunku dla standardów Unii Europejskiej. Jednak perspektywa rozszerzenia, perspektywa dla nowych członków musi pozostać wiarygodna.

Kraje będące w stanie spełnić kryteria nie mogą zostać wykluczone z procesu rozszerzenia Unii Europejskiej. Uczucie bycia wykluczonym to powód do niezadowolenia, a niezadowolenie jest powodem do utraty stabilności. Dlatego należy zachować pragmatyczny stan umysłu i o wszelkim dalszym rozszerzeniu należy myśleć w świetle tego, czego wymaga Unia Europejska jako podmiot światowy.

Szanowni państwo! Podsumowując, Unia Europejska jest wielkim osiągnięciem historycznym. Osiągnęła teraz stopień rozwoju, na którym musi natychmiast zdać sobie sprawę ze swej przywódczej roli w wydarzeniach na świecie oraz z odpowiedzialności, z jaką ta pozycja się wiąże. Należy się spodziewać, że Unia Europejska będzie grała rolę przywódczą we wszystkich kwestiach, takich jak globalne ocieplenie i prawa człowieka.

Kreatywność nadal będzie główną motywacją do poszukiwania skutecznych polityk w dziedzinach takich jak imigracja i integracja. I w końcu pragmatyzm nadal będzie równie ważny we wszystkich kwestiach związanych z dalszym rozszerzeniem, które jest konieczne, aby Unia mogła ugruntować swą przywódczą rolę na szczeblu światowym. Wszystko to może brzmieć dość doniośle. Jednak postęp jest zawsze najlepszym lekarstwem na stagnację. Pod tym względem czas, w którym żyjemy, nie jest wyjątkiem, choć prawdą jest, że dzisiejsze problemy są bardziej zróżnicowane niż były w przeszłości. Jednak nie możemy zapominać, że to także jest naturalną konsekwencją sukcesu. (Oklaski)

 
  
MPphoto
 
 

  Przewodniczący. − Panie prezydencie! Gorąco dziękujemy za to przepełnione europejskością przemówienie. Pańska obecność tutaj i pańskie przemówienie jasno potwierdziły, że Słowenia i prezydencja słoweńska pod przywództwem premiera Janusa Janšy - widzę też siedzących tutaj dwóch ministrów: Janeza Lenarczicza i Janeza Podobnika - chcą ściśle współpracować z Parlamentem Europejskim. Jako prezydent Słowenii przekazuje pan tę wiadomość szczególnie wyraźnie.

Nasze doświadczenia zdobyte tutaj w Parlamencie Europejskim nauczyły nas, że to nie wielkość kraju – czy jest mały, duży, czy średni – decyduje o tym, czy prezydencja będzie udana, ale liczy się duch przyświecający prezydencji. Myślę, że spokojnie możemy powiedzieć, że ponieważ Słowenia – i jej prezydent – są motywowane przez takiego europejskiego ducha – jest to prezydencja, która sprawi, że Europa pójdzie naprzód i chcielibyśmy za to gorąco podziękować.

(Oklaski)

Chcielibyśmy również podziękować za wspieranie priorytetów Parlamentu Europejskiego. Proszę pozwolić mi wspomnieć o dwóch, o których pan mówił. Pierwszy to ochrona klimatu. Jeśli będziemy trzymać się planu, ukończymy nasze zadanie i wypracujemy stanowisko UE na szczyt ONZ w Kopenhadze w grudniu 2009 r. Dziękujemy także za pański apel na rzecz praw człowieka, bo jeśli my jako Parlament Europejski nie będziemy walczyć o ideę praw człowieka, to kto tego dokona? Tak często rządy kierują się innymi interesami – co jest zrozumiałe – ale musimy znaleźć sposób zręcznego, harmonijnego połączenia tych interesów i naszych wartości, tak aby naprawdę przyniosło ono korzyści ludziom i dlatego prawa człowieka leżą w sercu naszej polityki w Parlamencie Europejskim.

Panie prezydencie! Dziękujemy za wizytę w Parlamencie Europejskim. Zostanie pan z nami trochę dłużej. Raz jeszcze w imieniu Izby wyrażam moje szczere podziękowanie dla pana osobiście i dla słoweńskiej prezydencji. Życzymy wam wszystkiego dobrego na resztę tych sześciu miesięcy, kiedy to Słowenia będzie u steru Unii Europejskiej. Jeśli wam się uda, uda się nam wszystkim, to znaczy Unii Europejskiej. To jest nasz wspólny cel. Dziękuję. To koniec posiedzenia formalnego.

 
  
  

PRZEWODNICZY: LUIGI COCILOVO
Wiceprzewodniczący

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności