Pełne sprawozdanie z obrad

Wtorek, 20 maja 2008 r. - Strasburg

9. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

- Sprawozdanie: Sergio Berlato (A6-0164/2008)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Wokół produkcji i spożywania tytoniu istnieje szereg kontrowersji. Musimy mieć świadomość, że fakt uprawiania tytoniu w Unii tak naprawdę nie wpływa na poziom spożycia wyrobów tytoniowych przez naszych obywateli. Jeśli w Europie ograniczymy czy zaprzestaniemy produkcji tytoniu to nie oznacza, że zmniejszy się ilość wypalonych papierosów. Będzie zużywany tytoń z importu. W pełni popieram, aby rozwijać działalność informacyjną w społeczeństwie o szkodliwości palenia tytoniu, która powinna być finansowana przez producentów papierosów i producentów tytoniu.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Popieram kampanie informacyjne na temat szkodliwego wpływu tytoniu oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie długofalowego planu przeznaczenia na rzecz tych kampanii środków w wysokości 80 mln euro, potrąconych z dotacji dla europejskich hodowców tytoniu. Oznacza to, że budżet UE nie zostanie w żaden sposób obciążony. Choć wielkość produkcji surowca tytoniowego jest w Europie niewielka i stanowi jedynie 4% światowej produkcji, jesteśmy wiodącym na świecie importerem surowca tytoniowego i większość naszych potrzeb zaspokajamy, dostarczając go z państw trzecich, gdzie tytoń uprawia się w warunkach, które podlegają mniej ścisłym kontrolom niż uprawy tytoniu w Europie. Sprzeciwiam się jednak dotowaniu produkcji tytoniu w Europie i to nie tylko dla zasady: środki publiczne przeznaczane w tym obszarze mogłyby być wykorzystywane gdzie indziej i w lepszy sposób.

  Katerina Batzeli (PSE). – (EL) Panie przewodniczący! Grupa PASOK w Parlamencie Europejskim głosowała za sprawozdaniem posła Berlato. Uważamy, że powinno się nadal informować społeczeństwo na tematy związane z tytoniem i produktami tytoniowymi.

Należałoby opracować podobną politykę, finansowaną z własnych środków, na rzecz informowania społeczeństwa na tematy zdrowotne związane z innymi produktami takimi jak mięso czy tłuszcze.

Ponadto w takim regionie jak Grecja, gdzie zdecydowanie zmniejszono produkcję tytoniu, nie rozumiemy, dlaczego dotacje - w swojej obecnej postaci - miałyby nadal nie być przekazywane do roku 2013.

- Sprawozdanie: Bairbre de Brún (A6-0133/2008)

  James Nicholson (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym przeprosić wysoką Izbę. Jako sprawozdawca pomocniczy nie mogłem być obecny wczoraj wieczorem, a to z powodu opóźnienia mojego lotu. Przepraszam więc za moją nieobecność.

Panie przewodniczący! Wiele napisano o procesie pokojowym w Irlandii Północnej i to jest kolejne sprawozdanie nielegislacyjne. Pytanie brzmi: czy przyniosło coś dobrego? Owszem. Dzięki niemu wiele małych organizacji w Irlandii Północnej, zwłaszcza organizacji kobiecych, mogło stanąć na nogi i wypełniać swoją misję.

Czy wszyscy dostali po równo? Odpowiedź brzmi: nie. Na początku program PEACE I z pewnością nie był sprawiedliwy. PEACE II był lepszy i na pewno z niecierpliwością oczekuję PEACE III, który - mam nadzieję - zostanie jeszcze bardziej ulepszony. Społeczności unionistów nie otrzymują tego, co im się należy. Należy podjąć większe starania, by zapewnić, że istniejące podmioty transgraniczne szanują równowagę w regionie. Jeśli tak nie jest, tracą rację bytu. Jaskrawym tego przykładem jest ICBAN, podmiot transgraniczny, który moim zdaniem nie powinien otrzymywać więcej żadnych środków, dopóki nie zmieni swojego stanowiska.

Chciałbym wyrazić uznanie, panie przewodniczący, dla tych wielu osób, które od zapoczątkowania programu PEACE dobrowolnie poświęciły swój czas, by działać w imię większego dobra wszystkich osób, i wierzę, że Irlandia Północna będzie posuwała się naprzód i pomyślnie rozwijała. Mieszkańcy tego obszaru zasługują na to i przestrzegam przed siłami zła, które wciąż są obecne w tym regionie.

- Sprawozdanie: Anne Van Lancker (A6-0172/2008)

  Hubert Pirker (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Głosowałem za sprawozdaniem głównie z dwóch powodów: po pierwsze dlatego, że sprawozdanie to dość dosadnie wzywa państwa członkowskie do ostatecznego wdrożenia strategii lizbońskiej i tym samym również środków dotyczących polityki zatrudnienia, i po drugie dlatego, że apeluje o zapewnienie w państwach członkowskich dobrej i niedrogiej opieki nad dziećmi. To bardzo ważny warunek wstępny na drodze do pogodzenia życia rodzinnego i pracy. Ma to znaczenie przede wszystkim dla samotnych matek, ponieważ pojawiają się wówczas szanse na zatrudnienie i można tym samym zwalczać ubóstwo. Potrzebne są więc zdecydowane strategie, by wcielić w życie odpowiednie środki polityki zatrudnienia.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Zatrudnienie to wyznacznik naszego rozwoju. Trudno jednak nie zauważyć pewnych mankamentów w sferze spójności społecznej i terytorialnej. W Unii zauważanej jako obszar dobrobytu wciąż blisko 80 milionów osób, to jest 16% wszystkich obywateli, żyje w ubóstwie bądź jest nim zagrożona. Wiele miejsc pracy jest niskiej jakości, brak ułatwień dla zatrudnienia młodych, czy przedłużenia okresu pracy wielu doświadczonych pracowników, a także zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Należy pamiętać, że to regiony najbardziej opóźnione w rozwoju borykają się z największymi problemami. Wysokie bezrobocie, niski udział w zatrudnieniu osób starszych, niepełnosprawnych, wysoki odsetek osób pozostających bez pracy dłużej niż 12 miesięcy, trudniejsza sytuacja kobiet na rynku pracy od sytuacji mężczyzn, to tylko niektóre, z którymi muszą się one zmierzyć.

W Polsce sytuacja ta występuje w regionach tak zwanej ściany wschodniej. Na pochwałę zasługuje sytuacja Czech, które jednym ze swoich priorytetów w nadchodzącej prezydencji uczyniły zmniejszenie barier w przepływie pracowników.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Sprawozdanie pani poseł Van Lancker przypomina w rzeczywistości katalog dobrych intencji i życzeń. Zawsze jednym tchem wymienia się lepszy i lepiej opłacany dostęp do rynku pracy dla kobiet, osób niepełnosprawnych i imigrantów, choć to trzy bardzo różniące się od siebie grupy. Wyższy o pięć lat średni wiek przechodzenia na emeryturę w UE do 2010 r., doskonałe placówki opieki nad dziećmi, zatrudnienie w zasadzie dla wszystkich absolwentów szkół, praca dla osób bezrobotnych od czterech lat i tak dalej.

To wszystko bardzo dobrze, ale do Gwiazdki jeszcze daleko. To parlament, a nie bożonarodzeniowa szopka. Pani poseł Van Lancker powinna o tym wiedzieć. Oboje mieszkamy w kraju, w którym niestety 10 mln osób w obu jego częściach zwyczajnie błaga o zdecydowaną zmianę podejścia do kwestii zatrudnienia na całym obszarze. Nie domagamy się już jednolitego podejścia na szczeblu europejskim. Wręcz przeciwnie - domagamy się możliwości, by państwa członkowskie i regiony mogły szybko i skutecznie podejmować konkretne środki niezbędne na szczeblu lokalnym. Dziękuję.

- Sprawozdanie: Janusz Lewandowski (A6-0181/2008)

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) To wstępne sprawozdanie w sprawie szacowanych dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego i tak naprawdę przepełnia je zadowolenie z tej instytucji, choć w tym wstępnym sprawozdaniu powinno być na odwrót.

Wszyscy wiedzą, że w instytucji tej trwoni się pieniądze. Podwójne miejsce pracy kosztuje olbrzymią ilość pieniędzy, a tak naprawdę nie przynosi żadnej rzeczywistej wartości dodanej. Każdego roku oznajmia się ogromny wzrost kosztów działalności instytucji, który tym razem został określony jako nieunikniony skutek traktatu lizbońskiego, który - o ile dobrze mi wiadomo - nawet nie został jeszcze przyjęty.

Mamy oczywiście także nowy statut posła, wymysł eurofanatyków, zmierzający do jeszcze bardziej zdecydowanego zerwania więzi pomiędzy posłami do Parlamentu Europejskiego a obywatelami, których reprezentują, co oczywiście będzie mnóstwo kosztowało, czyż nie? Z tych wszystkich powodów, a także wielu innych z przekonaniem głosowałem przeciw sprawozdaniu.

- Sprawozdanie: Margie Sudre (A6-0158/2008)

  Madeleine Jouye de Grandmaison, w imieniu grupy GUE/NGL. – (FR) Panie przewodniczący! Odnośnie do sprawozdania pani poseł Sudre za zgodą mojej grupy przedłożyłam szereg poprawek w celu osiągnięcia kompromisu. Część tych poprawek została przyjęta. Chciałabym więc podziękować komisji.

Poprawki dotyczyły uznania wartości dodanej regionów najbardziej oddalonych w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, odnawialnych źródeł energii, samowystarczalności energetycznej i różnorodności biologicznej, znaczenia służby publicznej dla rozwoju RNO, potwierdzenia niewłączenia RNO do Europejskiej Przestrzeni Badawczej, uznania korzyści programu NET-BIOME, a także zdolności RNO do podjęcia znaczących działań na rzecz ustalonych międzynarodowych priorytetów.

Jestem jednak rozczarowana, że sprawozdanie to nie uwzględniło w pełni społecznych i kulturowych aspektów kompleksowego rozwoju i że nie zachowano w nim kwestii dotyczących wsparcia i uznania języków regionalnych RNO, finansowania badań naukowych na temat niewolnictwa i kolonializmu ani obrony praw ludów tubylczych Gujany.

Jestem także rozczarowana, że sprawozdanie to w żaden znaczący sposób nie zobowiązuje się do wzmocnienia i tym samym dostosowania zdolności badawczych do potencjału.

Jestem rozczarowana, że nie podtrzymano mojego wniosku w sprawie regulacji cen usług pocztowych i telekomunikacyjnych pomiędzy terytoriami poszczególnych krajów a RNO.

Oceniając sprawozdanie, jestem rozczarowana, że odrzucono mój wniosek o ocenę społecznych i środowiskowych skutków wspólnej organizacji rynku na produkcję cukru i bananów.

Głosowałam jednak za sprawozdaniem, które z pewnością dostarcza cennych informacji i wniosków dla RNO.

- Sprawozdanie: Lasse Lehtinen (A6-0155/2008)

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Chciałabym odnieść się do iście politycznej debaty, jaką wczoraj odbyliśmy. Nie poparłam wniosku Grupy Socjalistycznej dotyczącego roszczeń zbiorowych, ponieważ moim zdaniem odpowiedzialnym posunięciem jest zaczekanie na wnioski ocen skutków w celu określenia skuteczności roszczeń zbiorowych, zwłaszcza odnośnie do kosztów ponoszonych przez konsumentów. W związku z tym dzisiaj chciałabym wyrazić protest wobec niestosownych uwag, jakie podczas naszej wczorajszej debaty wypowiedziała pani poseł Gebhardt, która wywołuje u wyborców poczucie, że tylko socjaliści chronią dobro konsumentów, w przeciwieństwie do demokratów, którzy chronią dobro przemysłu. Sprzeciwiam się tego rodzaju manipulacyjnej politycznej retoryce i demagogii, które nie mają żadnego związku z rzeczywistością.

- Sprawozdanie: Elizabeth Lynne (A6-0159/2008)

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Z wielkim przekonaniem głosowałem przeciw sprawozdaniu pani poseł Lynne, ponieważ moim zdaniem posuwa się ono jeszcze dalej niż niezliczone sprawozdania zatwierdzone w przeszłości w Parlamencie Europejskim, które same w sobie są bardzo sporne.

Parlament Europejski po raz kolejny otwiera teraz drzwi na oścież swego rodzaju kompleksowej europejskiej polityce przeciwdziałania dyskryminacji, która dotyka praktycznie wszystkich dziedzin społecznych. Powiedziałem już to tutaj i jeszcze raz to powiem: przeciwdziałanie dyskryminacji w razie konieczności leży w wyłącznej gestii państw członkowskich, a Europa nie może odgrywać roli policjanta ani strażnika myśli w tej kwestii.

W rzeczy samej każdy, kto uważnie przeczyta sprawozdanie pani poseł Lynne, dojdzie do wniosku, że dotyczy ono nie tyle rzeczywistego przeciwdziałania dyskryminacji, ile jeszcze większego ograniczania swobody wyrażania własnych przekonań, a przede wszystkim nadawania politycznej poprawności charakteru prawnego. Nie mogę się z tym zgodzić i w związku z tym z przekonaniem głosowałem przeciw sprawozdaniu.

  Hubert Pirker (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Wszyscy jesteśmy zgodni co do tego, że należy podjąć wszelkie możliwe środki na rzecz przeciwdziałania dyskryminacji. W związku z tym wyraziliśmy także naszą wiarę w znaczenie czterech dyrektyw. Piąta jest właśnie przygotowywana. Ona także może liczyć na poparcie.

Głosowałem jednak przeciw sprawozdaniu, ponieważ obiera ono złą strategię, a to dlatego, że zamiast opowiadać się za wdrożeniem istniejących przepisów domaga się natychmiast kolejnej nowej dyrektywy, która ustanowiłaby nowe władze, nową biurokrację i nowe procedury badań. Oznacza to, że zamiast rozwiązań proponuje się przeszkody. Koniec końców nie prowadzi to do zniesienia dyskryminacji.

Cała moja delegacja podąża inną ścieżką. Moja delegacja chciałaby, aby zwrócono się do państw członkowskich o ostateczne wdrożenie wszystkich istniejących przepisów prawa zamiast - jak proponuje sprawozdanie - stawiać wóz przed koniem.

  Zdzisław Zbigniew Podkański (UEN). – Panie Przewodniczący! Poszanowanie praw człowieka to podstawowe zadanie Wspólnoty Europejskiej. Niestety Unia Europejska nie radzi sobie z tym najlepiej. Sytuacja w tym obszarze nie zmieni się zaledwie po dwugodzinnej debacie. Nie dają też nadziei na poprawę działania Komisji Europejskiej i innych organów władzy. Europa i reszta świata nadal borykają się z dyskryminacją rasową, płciową, kulturową i narodowościową. Handel ludźmi, w tym dziećmi, dla pieniędzy, dla przyjemności, dla organów powiększa się z roku na rok. Ilość aktów przemocy rośnie, a poszkodowani decydują się coraz częściej milczeć, gdyż nie wierzą w pomoc ze strony państwa.

Odnoszę wrażenie, że pracujemy w Parlamencie Europejskim głównie dla dobra przedsiębiorstw, korporacji, regionów, a zbyt mało dla zwykłych ludzi, dla których najważniejsze są byt i równość praw. Nasze działania nie przynoszą pożądanych skutków, a tylko uspakajają sumienie, że coś robimy. Najwyższy czas na radykalne zmiany.

Dlatego głosowałem przeciwko sprawozdaniu.

- Sprawozdanie: Willi Piecyk (A6-0163/2008)

  Erik Meijer, w imieniu grupy GUE/NGL. – Panie przewodniczący! Grupa GUE/NGL wykazuje ogromną tolerancję dla poglądów mniejszościowych. Zdarzają się sytuacje, w których owe mniejszości lubią pokazać na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego, że ich stanowisko różni się od tego reprezentowanego przez znaczną większość naszej grupy.

Taka sytuacja miała ostatnio miejsce podczas głosowania nad moim sprawozdaniem dotyczącym relacji pomiędzy Macedonią a Unią Europejską. Ograniczoną ilość czasu na zabranie głosu, jaką dysponowała nasza grupa, przekazaliśmy jednemu z naszych greckich posłów, który stwierdził, że Unia Europejska nie może przyjąć żadnego nowego członka, gdyż lepiej byłoby znieść Unię samą w sobie. Prawdopodobnie uwaga ta wywołała nieporozumienie, iż moja grupa nie postępuje zgodnie z moimi propozycjami, by przyspieszyć negocjacje z tym państwem kandydującym. Stanowisko to było jednak tylko punktem widzenia Komunistycznej Partii Grecji, a nie całej naszej grupy, która - podobnie jak przeważająca większość Parlamentu Europejskiego - poparła moje propozycje.

Podczas ostatniej debaty dziś rano po raz kolejny doszło do takiej sytuacji. Na temat sprawozdania pan posła Piecyka w sprawie zintegrowanej polityki morskiej zabrało głos dwóch posłów z naszej grupy: pan poseł Pafilis z Grecji i pan poseł Guerreiro z Portugalii. Uzyskanie możliwości zabrania głosu w tej sprawie było bardzo ważne dla partii, które tutaj reprezentują. Podczas krajowej debaty te dwie partie wolą wykorzystywać sprawozdanie pana posła Piecyka jako symbol wszystkiego, co złe, odnośnie do warunków pracy żeglarzy i pracowników portów, a także wszystkiego, co można powiązać z zamiarami NATO, by wykorzystać morze do celów wojskowych.

Większość naszej grupy, w tym delegacje z Niemiec i Holandii, uważa, że sprawozdanie pana posła Piecyka nie ma nic wspólnego z tymi kwestiami. Dwukrotnie poparliśmy odrzucenie dyrektywy w sprawie portów, ale zasadniczo nie jesteśmy przeciwni polityce morskiej. Popieramy propozycje pana posła Piecyka, które skupiają się na pożytecznych elementach, takich jak ochrona środowiska naturalnego i regionów przybrzeżnych, edukacja i jakość zatrudnienia.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Głosowałem za tym sprawozdaniem z wielu powodów. Po pierwsze, jednym z podstawowych wyzwań, z jakimi przychodzi mierzyć się Europie są zmiany klimatyczne. Dotyczy to także bezpośrednio obszarów morskich, zwłaszcza regionów przybrzeżnych zagrożonych podwyższającym się poziomem wód. Po drugie, znacząca eksploatacja zasobów morskich, zwłaszcza poprzez nadmierne połowy, a także zmiany klimatyczne stanowią dzisiaj poważne zagrożenie dla środowiska morskiego. Relacje zachodzące pomiędzy oceanami i klimatem są traktowane jako istotna część unijnej polityki dotyczącej klimatu. Po trzecie, blisko 80% zanieczyszczeń środowiska morskiego pochodzi z lądu. Istotne znaczenie mają również takie zagrożenia ekologiczne, jak zalegające na dnach morza wraki oraz pozostałości amunicji wojennej i broni chemicznej. Po czwarte, intensywne połowy ryb doprowadziły do zachwiania równowagi ekosystemu i przyczyniają się do zachwiania bioróżnorodności. Po piąte, oceany i morza odgrywają także znaczącą rolę w europejskiej strategii na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego. Z jednej strony stanowią one źródło ropy i gazu, a także źródło energii odnawialnej. Z drugiej strony stanowią środek i drogę transportu energii i zwiększają przez to bezpieczeństwo energetyczne. Potrzeba więc nam stworzenia zrównoważonej polityki rozwoju mórz i oceanów.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące głosowania

− Sprawozdanie: Jan Andersson (A6-0132/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojego szwedzkiego kolegi, pana posła Jana Anderssona, w ramach procedury uproszczonej, które potwierdza wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady uchylającej decyzję Rady 85/368/EWG w sprawie porównywalności kwalifikacji wynikających z kształcenia zawodowego pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej, która wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy w zakresie opracowania opisów stanowisk pracy dla określonych zawodów, a następnie dopasowania do tych uzgodnionych opisów uznanych w państwach członkowskich kwalifikacji uzyskanych w wyniku kształcenia i szkolenia zawodowego.

Ponieważ decyzję tę trudno było zastosować, jej uchylenie było rozsądne. Europejska struktura kwalifikacji (EQF) powinna stanowić rozwiązanie dla ograniczeń wynikających z decyzji, która ma zostać uchylona, poprzez skoncentrowanie się na poprawie przejrzystości kwalifikacji oraz poprzez wprowadzenie zdecentralizowanego podejścia do współpracy, które odzwierciedla coraz większą złożoność kwalifikacji w Europie. Niemniej jednak ten niefortunny fakt świadczy o potrzebie wyjaśnienia i uproszczenia prawa wspólnotowego, tak aby obywatele rozumieli je i mogli je stosować na co dzień.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Wzrost zatrudnienia w Unii Europejskiej odnosi się bezpośrednio do kształcenia zawodowego, jak i wzajemnej uznawalności kwalifikacji. Poparłem sprawozdanie pana Anderssona, ponieważ uważam, że państwa członkowskie UE powinny stworzyć wspólny model służący do weryfikacji kwalifikacji zawodowych bez względu na to, w jakim kraju zostały one zdobyte. Zachęci to pracowników do ciągłego podnoszenia kwalifikacji, a studentów do nauki, zdobywania nowych doświadczeń i doskonalenia języków obcych w różnych częściach Europy.

Jako reprezentant Małopolski, trzeciego regionu w Polsce pod względem liczby studentów, chciałbym ponadto zwrócić uwagę na szczególne znaczenie uznawalności dyplomu dla ludzi młodych. Wszelkie wymiany akademickie, możliwości porównania kwalifikacji są niezwykle ważne dla młodzieży chcącej zdobywać doświadczenie za granicą.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Jedna z czterech zasad, na których oparty jest wspólny rynek Unii Europejskiej dotyczy swobodnego przepływu osób. Swobodny przepływ osób daje obywatelom Unii Europejskiej możliwość podejmowania zatrudnienia w innym państwie członkowskim.

Jednakże różne systemy edukacyjne oraz uregulowania dotyczące kwalifikacji zawodowych utrudniają często podejmowanie zatrudnienia w zawodach, w których posiadamy kwalifikacje. Dlatego tak ważna jest możliwość porównywania kwalifikacji zawodowych pomiędzy różnymi państwami członkowskimi. Regulująca tę kwestię decyzja 85/368/EWG zdaniem Komisji Europejskiej jak i sprawozdawcy nie przyczyniła się w wystarczający sposób do osiągnięcia porównywalności kwalifikacji zawodowych z korzyścią dla pracowników poszukujących zatrudnienia w innym państwie członkowskim.

Stąd też decyzja o zastąpieniu jej nowszym i skuteczniejszym instrumentem, a zwłaszcza Europejską Strukturą Kwalifikacji, która zwiększa przejrzystość, wspiera transfer kwalifikacji oraz ułatwia ocenę wyników nauki.

Cieszy mnie, że krok ten zyskał szerokie poparcie różnych środowisk: partnerów społecznych, organizacji branżowych i sektorowych, instytucji edukacyjnych czy organizacji pozarządowych. Gwarantuje to szeroką akceptację wprowadzanych zmian.

Dlatego popieram uchylenie decyzji oraz uważam, za EQF jako narzędzie pozwalające na porównywanie kwalifikacji, daje szanse na łatwiejszy przepływ ludności oraz pozwoli osiągnąć cele nie zrealizowane przez decyzję 85/368/EWG, a tym samym zapewni większą mobilność pracowników na europejskim rynku pracy.

  Katalin Lévai (PSE), na piśmie. − (HU) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Anderssona, bo uważam, że ważne jest zlikwidowanie wszystkich barier uniemożliwiających harmonizację kwalifikacji zawodowych. Ważne jest, by uchylić decyzję Rady 85/368/EWG, ponieważ dzięki jej wdrożeniu nie udało się osiągnąć porównywalności kwalifikacji zawodowych.

Decyzja ta właśnie zastępowana jest innymi instrumentami na szczeblu europejskim, nowszymi i skuteczniejszymi, takimi jak europejska struktura kwalifikacji (EQF). Jako instrument upowszechniania uczenia się przez całe życie, EQF obejmuje kwalifikacje zdobyte na wszystkich poziomach, od tych zdobytych w drodze edukacji obowiązkowej lub kształcenia dla dorosłych do tych uzyskiwanych w szkolnictwie wyższym lub na drodze kształcenia i szkolenia zawodowego. Dlatego ważne jest, by państwa członkowskie położyły największy możliwy nacisk na edukację, gdyż jest ona podstawą zatrudnienia. Edukacja, wraz z nabywaniem wiedzy kulturowej i umiejętności ogólnych, odgrywa ważną rolę w budowaniu tolerancyjnego europejskiego społeczeństwa. Poza nauczeniem się, jak oszczędnie wykorzystywać energię i chronić środowisko naturalne, następne pokolenie musi także nauczyć się akceptować i szanować różnice.

Edukacja jest także kluczem do wielu innych rzeczy: przedstawicielom mniejszości, na przykład Romom, daje szansę zachowania własnej kultury i zapewnienia ich integracji. Obecnie w społecznościach mniejszościowych jest coraz więcej dobrze wykształconych młodych ludzi, którzy są w stanie bronić własnych interesów w obliczu lokalnych władz i rządów.

Aby stało się to normą, musimy rozwinąć dziedzinę nauczania języków obcych, poświęcać więcej uwagi kulturze mniejszości w szkołach, a same mniejszości powinny przyjąć bardziej aktywną rolę w dziedzinie nauczania.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) W praktyce nie zawsze udawało nam się pokonać wszystkich trudności związanych z wzajemnym uznawaniem kwalifikacji uzyskanych w wyniku szkoleń zawodowych i utrzymać jakości pracy w tej dziedzinie z jednej strony, nie tworząc niepotrzebnych przeszkód z drugiej strony. Pod tym względem niepokojące jest, że dyrektywa o usługach zagwarantowała zagranicznym podmiotom świadczącym usługi określoną swobodę, by mogły robić, co chcą, przy braku możliwości skutecznej kontroli i niewyjaśnionych sankcji, podczas gdy krajowe podmioty świadczące usługi wciąż muszą ściśle stosować się do prawa i norm.

Za kilka lat nasze krajowe przedsiębiorstwa będą żądały ponownej oceny rozporządzeń odnoszących się do przedsiębiorstw zagranicznych, aby nie upadły w obliczu bezlitosnej konkurencji. Zachęca się zatem nadal do zapewniania lepszych warunków niż konkurencja w przypadku płac, warunków pracy i zabezpieczenia socjalnego. UE nie powinna także zachęcać do tego za pomocą „niebieskiej karty”. Mamy wystarczająco dużo wykwalifikowanych pracowników, jeśli tylko będziemy przygotowani na to, by płacić im przyzwoite pensje.

− Sprawozdanie: Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (A6-0152/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojej polskiej koleżanki, pani poseł Lidii Joanny Geringer de Oedenberg, zatwierdzającego, w pierwszym czytaniu w ramach procedury współdecyzji, wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady, mający na celu kodyfikację dyrektywy Rady 93/7/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego zmienionej dyrektywą 96/100/WE (Dz.U. L z 1.3.1997) i dyrektywą 2001/38/WE (Dz.U. L z 10.6.2001).

Jestem zawiedziony faktem, że proces kodyfikacji trwa tak długo, należy pamiętać, że to 1 kwietnia 1987 r. Komisja postanowiła poinstruować swe służby, by rozpoczynały proces kodyfikacji wszelkiego prawodawstwa najpóźniej po jego 10. modyfikacji, podkreślając, że jest to mniej ważne i że służby powinny starać się kodyfikować teksty, za które są odpowiedzialne, nawet wcześniej. Urzędujący przewodniczący Rady Europejskiej (w Edynburgu w grudniu 1992 r.) potwierdził te wymagania.

W końcu Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgodniły w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w dniu 20 grudnia 1994 r., że można zastosować procedurę przyspieszoną.

  Nicodim Bulzesc (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Geringer, ponieważ zgadzam się, że dobra kultury wyprowadzone niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego powinny być zwrócone ich prawowitemu właścicielowi.

Sprawozdanie to wspiera propozycję przyjęcia dyrektywy w sprawie stworzenia współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi dotyczącej zwrotu wyprowadzonych niezgodnie z prawem dóbr kultury. Dyrektywa ta będzie przewidywała utworzenie centralnego organu władzy w każdym państwie członkowskim, który będzie zajmował się wyłącznie tą kwestią i współpracował z podobnymi organami władzy w innych państwach członkowskich i Interpolem.

Jednocześnie taka dyrektywa mogłaby uprościć procedurę administracyjną obowiązującą obecnie w Unii Europejskiej i osobiście niecierpliwie oczekuję przyjęcia tego projektu.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Popieram kodyfikację prawodawstwa związanego z niezgodnym z prawem wyprowadzeniem dóbr kultury z państw członkowskich. Istniejące prawodawstwo było zmieniane wiele razy, a ważne jest, żebyśmy mieli jasne ramy prawne, dzięki którym państwa członkowskie będą mogły zapewnić zwrot ukradzionych dóbr kultury.

Uważam także, że dobra kultury powinny być zwrócone lokalnym społecznościom w obrębie państw członkowskich, jeśli dla takiej inicjatywy istnieje jasne lokalne poparcie. Dlatego w pełni popieram, na przykład zwrot szachów z Lewis na Hebrydy i tak samo skarbów z wyspy St Ninian na Szetlandy.

  Luca Romagnoli (NI) , na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Geringer de Oedenberg w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego.

Uważam za rzecz podstawową, by państwa członkowskie mogły współpracować w celu rozwiązania sporów między rządami krajowymi i zdać sobie sprawę ze znaczenia ochrony dóbr kultury na szczeblu europejskim. Dobra kultury i dzieła sztuki stanowią dziedzictwo obywateli państw członkowskich, którzy mają pełne prawo zobaczenia i podziwiania ich.

W rzeczywistości istnieją przypadki skandali i sporów dotyczących ukradzionych dzieł stuki, trwających od dziesiątków lat. Uważam, że interwencja Wspólnoty w celu rozwiązania tych kwestii jest absolutnie niezbędna.

  Toomas Savi (ALDE), na piśmie. − Pomimo faktu, że głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, muszę zwrócić uwagę na to, że artykuł 13 wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego stanowi, że dyrektywa ta ma zastosowanie od 1 stycznia 1993 r.

Niech mi będzie wolno przypomnieć, że po niezgodnej z prawem aneksji Republiki Estońskiej przez Związek Radziecki w 1940 r. z Estonii zabrano wiele dzieł sztuki, które wywieziono do różnych miejscach w Związku Radzieckim i później ich nie zwrócono, między innymi łańcuch - symbol władzy prezydenckiej Konstantina Pätsa. Mam nadzieję, że Komisja o tym nie zapomniała i wkrótce stworzy wniosek dotyczący dyrektywy związanej z niezgodnymi z prawem wyprowadzeniami przed rokiem 1993.

− Sprawozdanie: Pia Elda Locatelli (A6-0145/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojej włoskiej koleżanki, pani poseł Locatelli, sporządzonego w procedurze konsultacji w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia wspólnego przedsięwzięcia na rzecz ogniw paliwowych i technologii wodorowych. Zapewnienie Unii Europejskiej wiodącej pozycji w dziedzinie technologii ogniw paliwowych i technologii wodorowych jest doskonałą polityką.

Ogniwa paliwowe to ciche, wydajne urządzenia przetwarzające energię, które znacznie ograniczają emisję gazów cieplarnianych. Pozwalają na uelastycznienie w zakresie energii, ponieważ są zasilane wodorem i innymi paliwami, takimi jak gaz ziemny, etanol lub metanol.

Niezbędne było powołanie instrumentu wspólnotowego wraz ze wspólną inicjatywą technologiczną (WIT), aby stworzyć partnerstwa między sektorami publicznym i prywatnym w dziedzinie badań w ramach siódmego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego (7PR). WIT, które są głównie rezultatem pracy europejskich platform technologicznych, odzwierciedlają zaangażowanie UE w koordynowanie badań, z zamiarem wzmocnienia Europejskiej Przestrzeni Badawczej i osiągnięcia celów w dziedzinie konkurencyjności. Popieram plan udzielania większej pomocy MŚP.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zgadzam się ze sprawozdawczynią, że powinniśmy zastosować program szczegółowy „Współpraca”, który definiuje ogniwa paliwowe i technologie wodorowe jako jeden z sześciu obszarów, w których WIT mogą okazać się szczególnie użyteczne.

Wniosek ustanawiający wspólne przedsięwzięcie na rzecz ogniw paliwowych i technologii wodorowych jest owocem pracy wykonanej przez europejską platformę technologiczną „Technologie wodorowe i ogniwa paliwowe” i ma na celu przyczynienie się do realizacji planu działań na rzecz technologii dla środowiska.

Ogniwa paliwowe to bardzo ciche i wysokosprawne urządzenia przetwarzające energię, dzięki którym można znacząco ograniczyć łączną emisję gazów cieplarnianych i zanieczyszczeń, gdyż mogą być zasilane wodorem lub innymi paliwami, takimi jak gaz ziemny, etanol lub metanol. Wprowadzenie wodoru jako uniwersalnego nośnika energii może przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa energetycznego oraz do stabilizacji cen energii, jako że wodór można uzyskiwać z każdego pierwotnego źródła energii, a jego wprowadzenie może przyczynić się do zróżnicowania źródeł energii w transporcie, który w chwili obecnej jest uzależniony od ropy naftowej.

Na badania dotyczące ogniw paliwowych i technologii wodorowych skierowano znaczną część funduszy publicznych UE, jednak technologie te prawdopodobnie nie wejdą na rynek tak szybko, jak moglibyśmy tego chcieć.

  Teresa Riera Madurell (PSE), na piśmie. − (ES) Głosowanie w Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii uniemożliwiło mi wzięcie udziału w tej debacie, dlatego chciałabym uzasadnić mój głos za.

Parlament z zadowoleniem przyjmuje tę wspólną inicjatywę technologiczną, ponieważ:

jest ściśle związana z priorytetami UE: energią i walką ze zmianami klimatycznymi;

doświadczenie zebrane podczas przebiegu czterech poprzednich WIT okazało się bardzo pomocne w tworzeniu tego rozporządzenia: Komisja wiedziała już o naszych obawach dotyczących tych nowych instrumentów - związanych z ich finansowaniem, zasadami brania w nich udziału, przejrzystością, otwarciem dla współpracowników, warunkami ciągłości itd.;

oraz ze względu na świetny wynik pracy sprawozdawczyni. Zaproponowane poprawki: zapewnienie UE wiodącej pozycji w dziedzinie tych technologii, zagwarantowanie priorytetowego wsparcia w dziedzinie badań długoterminowych, zapewnienie, że przepisy dotyczące upowszechniania i wykorzystania wyników badań zostaną dostosowane do zasad uczestnictwa w 7PR, wzmocnienie funkcji komitetu naukowego dotyczącej określania priorytetów naukowych i zniesienie wymogu zawartego w rozporządzeniu, aby koordynator konsorcjum był członkiem zrzeszenia branżowego, przyczyniają się do wzmocnienia wniosku Komisji.

WIT są dobrymi instrumentami służącymi zwiększeniu naszych możliwości w dziedzinie badań i rozwoju, jeśli tylko zostaną wdrożone zgodnie z celami, których osiągnięciu mają służyć. Naszym obowiązkiem jest zagwarantować, że tak się stanie.

− Sprawozdanie: Sergio Berlato (A6-0164/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pana posła Berlato dotyczące możliwości wydłużenia okresu finansowania Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego do roku 2012.

UE czuje potrzebę chronienia tego ważnego sektora, ponieważ całkowite wycofanie dopłat spowodowałoby ogromne straty w dziedzinie produkcji oraz miałoby negatywne konsekwencje dla zatrudnienia w regionach związanych z tym sektorem.

W niektórych regionach tytoń może stanowić 35% eksportu w dziedzinie rolnictwa i potencjalny spadek produkcji spowodowałby poważne gospodarcze i społeczne straty, szczególnie jeśli lokalna gospodarka już ma problemy.

Należy podkreślić fakt, że środki przeznaczone na Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy zostaną przeznaczone na pokrycie kosztów wszystkich inicjatyw, edukacji i kampanii zwiększających świadomość społeczeństwa na temat szkodliwości palenia.

Dlatego mam nadzieję, że moi koledzy poprą wniosek dotyczący rozszerzenia funduszu działań komunikacyjnych przeciw paleniu, chroniąc w ten sposób interesy konsumenta.

  Bernadette Bourzai (PSE), na piśmie. – (FR) Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy finansowany przez przeniesienie określonej ilości pomocy w odniesieniu do tytoniu na lata 2006 i 2007 propaguje inicjatywy na rzecz zwiększenia świadomości społecznej na temat szkodliwości palenia.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaproponowała wydłużenie okresu finansowania do końca perspektywy finansowej oraz zwiększyła próg procentowy do 6%. Konsumpcja tytoniu w Europie się nie zmieniła, a stopniowe zmniejszenie europejskiej produkcji zastąpione zostało przez import tytoniu.

Podobną kwestią dotyczącą utrzymywania wspólnej organizacji rynków tytoniu i w związku z tym przesunięcia reformy z 2004 r., która powinna obowiązywać od 2010 r., należy zająć się podczas dokonywania oceny funkcjonowania wspólnej polityki rolnej, ponieważ rozdzielenie pomocy od produkcji powoduje prawie całkowite zaprzestanie produkcji, nie pozostawiając żadnej stabilnej alternatywy z punktu widzenia gospodarki i miejsc pracy, co już ma bardzo poważne konsekwencje dla dotkniętych tym problemem obszarów wiejskich, ale nie ma wpływu na zdrowie publiczne.

Uważam, że nie wykluczają się wzajemnie walka przeciwko paleniu i przedłużenie okresu przejściowego umożliwiającego europejskim producentom znalezienie alternatyw dla uprawy tytoniu i zmniejszenie negatywnych skutków dla naszych regionów.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Finansowanie Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego ma na celu wyłącznie propagowanie inicjatyw w zakresie informowania o szkodliwości palenia tytoniu. Wniosek Komisji Europejskiej mówi o przeniesieniu 5% pomocy w odniesieniu do tytoniu udzielonej na lata kalendarzowe 2008 i 2009. Ze swej strony Parlament proponuje przeniesienie 6% pomocy w odniesieniu do tytoniu udzielonej na lata 2009-2012, zakładając, że pomoc dla producentów wciąż będzie wtedy udzielana.

Jak wiemy, Komisja Europejska niestety zrobiła krok w kierunku rozdzielenia pomocy od produkcji, co przyczyniło się do zmniejszenia produkcji tytoniu w Portugalii, mimo że tytoń wciąż jest importowany z krajów produkujących. Komisja wciąż łączy fundusz z systemem wsparcia na rzecz rolników uprawiających tytoń na podstawie tego, że jest to jedyne przewidziane źródło finansowania. Zgodnie z tą logiką oraz przy założeniu, że kampanie informacyjne nadal będą potrzebne, poprawki wydają się być właściwe.

Wydaje się także, że należy wesprzeć złożony ostatnio przez prawie wszystkie państwa członkowskie produkujące tytoń wniosek formalny do Komisji o przedstawienie wniosku dotyczącego rozporządzenia mającego na celu przedłużenie obowiązywania aktualnego systemu wsparcia na rzecz tytoniu do roku 2013, do rozpatrzenia w ramach toczącej się obecnie dyskusji na temat oceny funkcjonowania WPR.

  Neena Gill (PSE), na piśmie. − Głosowałam przeciw przyjęciu tego sprawozdania, ponieważ jako ktoś, kto od początku opowiadał się przeciwko dopłatom do produkcji tytoniu, uważam, że przedłużanie ich wycofywania z roku 2009 do roku 2012 byłoby fatalne w skutkach.

Jestem za wnioskiem Komisji Europejskiej, według którego nie ma uzasadnienia dla kontynuowania powiązania dopłat do produkcji tytoniu z jego produkcją. Uważam, że sprawozdanie Parlamentu, które próbuje na nowo rozpocząć debatę na temat wycofywania dopłat do 2009 r., jest zupełnie nie do przyjęcia.

Nie widzę żadnych logicznych podstaw do kontynuowania wsparcia dla produkcji tytoniu, w szczególności wobec negatywnych skutków wyrobów tytoniowych dla zdrowia i zwiększania kosztów opieki zdrowotnej.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem przeciw przyjęciu sprawozdania pana posła Berlato w sprawie Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego. UE, w zgodzie z licznymi państwami członkowskimi, próbowała zmniejszyć konsumpcję tytoniu, na przykład za pomocą zakazu reklamy wyrobów tytoniowych. Kontynuowanie finansowania rolników uprawiających tytoń w Europie jest zatem ze strony UE rażącą hipokryzją.

  Kartika Tamara Liotard, Erik Meijer, Esko Seppänen, Søren Bo Søndergaard i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Funduszu Tytoniowego jest próbą przedłużenia udzielania rolniczych dopłat do produkcji tytoniu. Głosujemy przeciwko na znak protestu przeciw całemu systemowi dopłat do produkcji tytoniu. Dla UE udzielanie wsparcia finansowego na rzecz wzmocnienia sektora tytoniowego jest niedorzeczne, a wykorzystywanie części tych pieniędzy na wspieranie kampanii antynikotynowych to hipokryzja. Wszelkie dopłaty o produkcji tytoniu powinny zostać natychmiast przerwane. Kampanie antynikotynowe są potrzebne, ale można je prosto finansować w inny sposób.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie pana posła Sergia Berlato w sprawie Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego próbuje na nowo rozpocząć debatę na temat przedłużenia udzielania dopłat do produkcji tytoniu do roku 2012. Udzielanie rolnikom dopłat do produkcji tytoniu nie ma uzasadnienia zarówno z perspektywy zdrowia publicznego, jak i ekonomicznej, dlatego ich przedłużanie jest po prostu niepotrzebne.

Biorąc pod uwagę stanowisko UE w sprawie tytoniu, uważam, że propozycje zawarte w sprawozdaniu są nie tylko hipokryzją, ale są też niemoralne. Dlatego nie mogłem poprzeć tego sprawozdania.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Berlato, tak samo jak Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica. Zapewnia ono udzielanie wspólnotowych dopłat rolnikom uprawiającym tytoń na dłuższy okres i zapewnia im ochronę przed dyskryminacją w porównaniu do rolników zajmujących się uprawą innych produktów, na które dopłaty nadal będą udzielane. Szczególnie ważne jest wykorzystanie wszystkich możliwości wynikających z istniejących zasobów. Nie możemy dopuścić do zaprzestania uprawy tytoniu i musimy zatrzymać exodus ludności wiejskiej w okresie przejściowym dla tej uprawy.

  Zdzisław Zbigniew Podkański (UEN), na piśmie. − Głosowanie nad sprawozdaniem posła Sergio Berlato, choć pozytywne, to jednak nie rozwiąże problemu palenia i produkcji tytoniu.

Można powiedzieć, że decyzję w tych ważnych sprawach odłożyliśmy w czasie, na kilka lat. Tak więc problem do nas wróci i trwał będzie dotąd, dokąd ludzie będą palić tytoń. Trzeba będzie go rozwiązać, ale nie kosztem rolników, którzy związali się z produkcją tytoniu i ponieśli stosowne nakłady inwestycyjne.

Uprawa tytoniu to byt dla dziesiątków tysięcy rodzin, często bez innej alternatywy pozyskania dochodu, jak to ma miejsce m.in. w Polsce w regionach o słabych glebach.

Dlatego już dziś potrzebujemy strategicznych decyzji, podjętych z rozwagą, a nie pod naciskiem lobbystów, reprezentujących pośredników i handlowców funkcjonujących w układzie międzynarodowym.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym pogratulować panu posłowi Berlato i wyrazić swoje poparcie dla jego sprawozdania.

Sprawozdanie to jest wyjątkowo dobrze wyważone i stanowi rzadki i pozytywny przykład integracji polityki dotyczącej rolnictwa i zdrowia w UE. Dzięki propozycji zwiększenia odsetka redukcji dopłat dla rolników uprawiających tytoń i uruchomienia dodatkowych środków w wysokości ponad 81 milionów na rzecz kampanii antytytoniowych, sprawozdanie jest satysfakcjonujące dla obu stron, jeśli chodzi o wrażliwe kwestie.

Z drugiej strony sprawozdanie to wydłuża okres udzielania pomocy częściowo związanej z produkcją skierowanej do producentów, nie stanowiąc dodatkowego obciążenia dla budżetu i nie wprowadzając rozróżnienia między produkcją tytoniu a innymi sektorami rolnictwa; w ten sposób potwierdza stanowisko Parlamentu przedstawione w marcu 2004 r. w Strasburgu.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Na pewno państwo wiedzą, że przez lata ten Parlament czynił wyraźne starania służące podkreśleniu, jak niebezpieczne dla zdrowia może być palenie tytoniu.

Mimo tego cały ten czas Unia Europejska wspierała milionami euro rolników uprawiających ten sam produkt.

Kontynuowanie takiej polityki jest naprawdę skrajną hipokryzją.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa stara się na nowo rozpocząć debatę na temat przedłużenia udzielania dopłat do produkcji w sektorze tytoniu do roku 2012. Jednakże wniosek Komisji, na który sprawozdanie to prawdopodobnie stanowi odpowiedź, mówi o przedłużeniu udzielania finansowania na rzecz Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego, który, jak wszyscy wiemy, jest pomocą w ostrzeganiu przed niebezpieczeństwami związanymi z paleniem tytoniu.

To co próbowano tutaj zrobić to trik, z którego dumny mógłby być każdy najwyższej klasy magik, ale na szczęście został on zauważony i ukazano, czym jest naprawdę; mianowicie próbą przedłużenia udzielania dopłat dla rolników uprawiających tytoń. Parlament musi się temu przeciwstawić z powodów moralnych, gospodarczych i zdrowotnych.

Stanowisko Komisji jest jasne. Nie ma uzasadnienia dla związanych z produkcją dopłat w sektorze tytoniu. Nadszedł najwyższy czas, by Parlament przyjął tę samą postawę i odrzucił stanowisko Komisji Rolnictwa w tej kwestii. I właśnie dlatego głosuję przeciw.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Co roku z powodu uzależnienia od tytoniu umiera ponad pół miliona obywateli UE. Na rzecz Wspólnotowego Funduszu Tytoniowego z pieniędzy podatników w UE nie powinno się przeznaczać ani grosza. Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy powinien przestać istnieć.

−Sprawozdanie: Bairbre de Brún (A6-0133/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy, autorstwa mojej brytyjskiej koleżanki, pani poseł Baibre de Brún w sprawie oceny programu PEACE (specjalny program wsparcia UE na rzecz pokoju i pojednania w Irlandii Północnej), który podkreśla, że władze lokalne odegrały zasadniczą rolę w procesie budowania pokoju w Północnej Irlandii oraz że uczestnictwo społeczeństwa obywatelskiego w tym procesie w ogromnym stopniu przyczyniło się do udoskonalenia toku kształtowania polityki na szczeblu lokalnym i jej wdrażania.

Popieram pogląd, iż współpraca pomiędzy uczestnikami programów finansowanych ze środków PEACE oraz IFI (Międzynarodowy Fundusz na rzecz Irlandii) nie powinna się kończyć wraz z zamknięciem programów.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Baibre de Brún w sprawie programu PEACE, które słusznie podkreśla znaczenie uprawnień lokalnych władz w procesie budowania pokoju. Programy PEACE odegrały ważną rolę w procesie budowania pokoju w Irlandii. Zachęca się do podejmowania wysiłków, aby jak najlepiej wykorzystać to doświadczenie w przyszłości.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Cieszę się, że mogę poprzeć program PEACE i mam nadzieję, że nadal będzie pomagał społecznościom na najniższym szczeblu społeczeństwa.

- Sprawozdanie: Friedrich-Wilhelm Graefe zu Baringdorf (A6-0130/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania autorstwa mojego niemieckiego kolegi pana posła Friedricha-Wilhelma Graefe zu Baringdorf, które zawiera propozycje dotyczące zmiany wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statystyk dotyczących mięsa i zwierząt gospodarskich, ale w sposób umożliwiający osiągnięcie porozumienia podczas pierwszego czytania w ramach procedury współdecyzji. Statystyki dotyczące zwierząt gospodarskich (dwa razy w roku w odniesieniu do trzody chlewnej oraz bydła i raz w roku w odniesieniu do owiec i kóz), miesięczne statystyki dotyczące uboju (głowa i tusze trzody chlewnej, bydło, owce, kozy i drób) oraz prognozy dotyczące produkcji mięsa (mięso pochodzenia wieprzowego, wołowego, owczego i koziego) mają niezwykle istotne znaczenie w zarządzaniu rynkami UE, ale należy się zająć obowiązującymi przepisami prawa, które stały się niezwykle skomplikowane. Rozsądnym się wydaje uwzględnienie mięsa drobiowego w statystykach dotyczących mięsa wieprzowego, wołowego, owczego i koziego.

  Constantin Dumitriu (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Uproszczenie procedur jest głównym celem instytucji europejskich, które są świadome, iż zbyt duża liczba przepisów stanowi obciążenie zarówno dla ich funkcjonowania, jak i efektywności oraz konkurencyjności podmiotów gospodarczych. Ograniczenie obciążeń biurokratycznych dla rolników i producentów zajmujących się produkcją rolną w Rumunii jest wymogiem umożliwiającym pełne czerpanie korzyści wynikających z przystąpienia do Unii Europejskiej.

Sprawozdania statystyczne powinny być brane pod uwagę zarówno przez Eurostat, jak i przez instytucje krajowe oraz przedsiębiorstwa. W odniesieniu do mięsa dane statystyczne ukazują pewien obraz pozwalający podjąć w odpowiednim czasie działania, aby uregulować rynek poprzez utworzenie mechanizmów interwencji.

Sprawozdania statystyczne powinny być jednolite, poprawne i dostępne w odpowiednim czasie w celu uniknięcia poważnych zachwiań równowagi na wspólnotowym rynku, dotykających producentów, konsumentów bądź też obydwu tych grup w równym stopniu.

Niniejsze sprawozdanie ma dokładnie taką misję i z zadowoleniem je przyjmuję! Jednocześnie władze krajowe powinny rygorystycznie (i jeśli zajdzie taka potrzeba, stanowczo) wdrażać działania wymuszające poważne traktowanie ze strony respondentów.

Przedmiotowe zagadnienie powinno być traktowane z jednakową troską, zarówno przez osobę zbierającą i analizującą dane statystyczne, jak i przedsiębiorstwa przesyłające je. Poza wprowadzeniem rygorystycznych przepisów, poprzez wspólne standardy mające zastosowanie w całej Unii Europejskiej dojdzie do ujednolicenia tych danych.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pana Friedricha-Wilhelma Graefe zu Baringdorf w sprawie statystyk dotyczących mięsa i zwierząt gospodarskich. Rozporządzenie ma na celu uproszczenie obowiązującego prawodawstwa w tej dziedzinie. Głosowałem za poparciem zaleceń zawartych w rozporządzeniu.

− Sprawozdanie: Anne Van Lancker (A6-0172/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania autorstwa mojej belgijskiej koleżanki, pani poseł Anne Van Lancker, napisanego w ramach procedury konsultacji, w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich.

Gratuluję doskonałej pracy pani poseł i mojej koleżance Elizabeth Morin, sprawozdawczyni mojej grupy politycznej, w szczególności w odniesieniu do elastycznego bezpieczeństwa. Choć mogę nieco odejść od tematu, ponieważ przedmiotowa decyzja Rady ma przede wszystkim na celu przedstawienie państwom członkowskim zaleceń w oparciu o art. 128 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, pragnę wyrazić pewne rozczarowanie faktem, iż mimo swoich obowiązków wynikających w związku ze stosowaniem art. 138 tego traktatu, Komisja nie mobilizuje partnerów społecznych i nie potwierdza, że nadszedł czas, aby, przy wsparciu ze strony partnerów społecznych, ustanowić europejskie prawodawstwo w zakresie zatrudnienia na podstawie procedury z art. 139 traktatu WE.

Nie możemy mieć ambitnej polityki zatrudnienia, jeśli nie ustanowimy, przy wsparciu partnerów społecznych, wspólnotowych przepisów prawa pracy.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. - (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Strategia lizbońska, szczególnie po zakończeniu przeglądu śródokresowego, reprezentuje najbardziej strategiczne zobowiązanie UE i wreszcie towarzyszą jej konkretne wyniki we wzroście oraz zatrudnieniu.

W odniesieniu do tej kwestii pani poseł Anne Van Lancker uznaje przewagę przedmiotowej strategii w zakresie wkładu w tworzenie miejsc pracy, a jednocześnie wyraża pogląd, iż należy poprawić jakość i zwiększyć bezpieczeństwo. Należy zaznaczyć, że rzeczywiście pomimo stałego spadku liczby osób bezrobotnych, liczba pracowników zatrudnionych na czas określony wzrasta, jak i wyraźne implikacje i konsekwencje tego zjawiska. Statystyki wskazują na konieczność monitorowania poszczególnych państw członkowskich, aby ich podejście w rozwiązywaniu kwestii związanych z zatrudnieniem coraz bardziej cechowało zrównoważenie i elastyczne bezpieczeństwo: oznacza to nowe miejsca pracy oraz ogólnie lepsze warunki dla pracowników.

Jednakże, jak podkreśla sprawozdawczyni, agenda lizbońska musi w większym stopniu uwzględnić wspólne cele społeczne: hasłem naszej strategii powinno być włączenie, a nie tylko wzrost i zatrudnienie.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. - (PT) Obecna sytuacja pokazuje, że po upływie dziesięciu lat od wydania pierwszych wytycznych dla polityk zatrudnienia państw członkowskich, zatrudnienie, któremu towarzyszą też prawa jest mniejsze niż kiedykolwiek, co wskazuje, iż strategia nie ma na celu promowania zatrudnienia wraz z jego prawami. Z drugiej strony, stałe zmiany w tych wytycznych oraz towarzyszące im bardziej niż kiedykolwiek neoliberalne wytyczne dla gospodarki Unii Europejskiej przyczyniły się do zwiększenia niestabilności zatrudnienia.

Choć sprawozdawczyni uwzględnia niektóre półśrodki dotyczące ubóstwa i włączenia społecznego, w sprawozdaniu nie ma żadnej wzmianki o konieczności oderwania się od obecnych wytycznych dotyczących makroekonomii i zatrudnienia, mających całkowicie neoliberalny charakter i w których pierwsze miejsce zajmuje konkurencja i elastyczność, co wyjaśnia, dlaczego takie propozycje są niczym innym jak zasłoną dymną i nie potrafią rozwiązać podstawowych przyczyn problemów.

Niektóre propozycje zmierzają nawet do promowania elastycznego bezpieczeństwa lub nawet deregulacji rynku pracy, broniąc elastycznych i wiarygodnych ustaleń umownych poprzez nowoczesne przepisy prawa, porozumienia zbiorowe i organizację pracy oraz wskazując, iż państwa członkowskie powinny wdrażać własne plany działania w oparciu o elastyczne bezpieczeństwo przyjęte przez Radę.

Dlatego głosowaliśmy przeciwko przyjęciu tego sprawozdania.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. −Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Anne Van Lancker, dotyczącego polityki zatrudnienia państw członkowskich. Sprawozdanie prawidłowo podkreśla, iż państwa członkowskie muszą wdrażać wytyczne w sposób mający na celu zwalczanie dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, religię lub wyznanie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Przedmiotowe sprawozdanie wzywa państwa członkowskie do włączenia tradycji narodowych do procesu wdrażania polityki zatrudnienia. Uważam, że włączenie różnorodnych tradycji europejskich powinno stanowić podstawę dla wszystkich strategii UE.

  Stanisław Jałowiecki (PPE-DE), na piśmie. − Wstrzymałem się od głosu w sprawie sprawozdania pani Van Lancker dotyczącego wytycznych w sferze polityki zatrudnienia. W tym sprawozdaniu nie udało się, niestety, uniknąć sprzeczności. Z jednej strony pełno w nim słów o „społeczeństwie opartym na wiedzy”, „konkurencyjności”, „wyzwaniach technologicznych”, a z drugiej – o konieczności zapewnienia „pewności pracy”, jej „stabilności” itp. To pierwsze akcentuje zamiary, a to drugie – trwanie. Nie da się wprowadzić jakiegokolwiek postępu bez naruszenia struktury zatrudnienia. Nigdy się to w historii nie udało.

Zamiast więc mówić o pewności pracy, rozumianej jako zachowanie dotychczasowego stanowiska i charakteru pracy, należałoby mówić o czymś innym, a mianowicie o zapewnieniu dostępu do pracy. Do tej pracy, która jest teraz, w danym momencie historycznym. To powinno być naszą wspólną troską.

  Carl Lang (NI), na piśmie. - (FR) Sytuacja zatrudnienia w Unii Europejskiej nie jest najlepsza. Średnia stopa bezrobocia w 2007 r., która wyniosła 7,3%, nie uwzględniając wspomaganych miejsc pracy, jest wyższa niż w innych blokach gospodarczych. W Ameryce Północnej wynosi poniżej 5%.

Przedstawione nam wytyczne nie tylko nie poprawią sytuacji, ale jeszcze ją pogorszą. Strategia lizbońska, postrzegana przez sprawozdawczynię w bardzo pozytywnym świetle, otwiera nasze gospodarki na nieuczciwą konkurencję, szczególnie z komunistycznymi Chinami, praktykującymi prawdziwy dumping socjalny. Ponadto żądając usunięcia „luki w zatrudnieniu pomiędzy obywatelami państw trzecich a obywatelami UE”, sprawozdanie wyraźnie tworzy część polityki imigracyjnej od dziesięcioleci realizowanej w naszych państwach, która, poprzez przyjęcie ponad półtora miliona imigrantów spoza Europy, sprawia, że uczestniczymy w procesie przekształcającym nas w państwa trzeciego świata.

Przywrócenie preferencji krajowych, co jest uczciwą, pozytywną dyskryminacją, ograniczenie znaczenia imigracji, a tym samym zmniejszenie obciążenia podatkowego naszych firm i pracodawców oraz wdrażanie zasady preferencji Wspólnoty, aby chronić europejski rynek: to są najważniejsze środki, które należy podjąć, aby rozwinąć zatrudnienie w Europie.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Gratuluję kroku, jaki wykonała sprawozdawczyni w kierunku umocnienia wymiaru społecznego strategii lizbońskiej. Apel o wprowadzenie zrównoważonego podejścia do elastycznego bezpieczeństwa oraz wprowadzenie warunku o aktywnym włączeniu przyczyni się, moim zdaniem, do wzmocnienia polityki zatrudnienia w całej Europie. Głosowałem za sprawozdaniem.

  Zdzisław Zbigniew Podkański (UEN), na piśmie. − W sprawozdaniu dotyczącym polityki zatrudnienia państw członkowskich, znajduję liczne sprzeczności.

Sprawodawczyni pisze, że odnowiona strategia lizbońska przynosi rezultaty m.in. we wzroście unijnego PKB w ostatnich latach i w spadku bezrobocia, że wytyczne dotyczące zatrudnienia nie wymagają pełnej rewizji, tylko zmiany wielu szczegółowych punktów.

Sprawodawczyni odnotowuje także, że w ostatnich latach aż 6 mln młodych ludzi, w wieku pomiędzy 18 a 24 rokiem życia, przedwcześnie opuściło szkołę i przerwało swoją edukację oraz że 40% całkowitego bezrobocia w UE stanowi młodzież, a wśród migrantów odsetek ten jest dwa razy wyższy. 78 mln. osób żyje w ubóstwie, to jest dwa razy tyle, ile liczy sobie ludność Polski.

Ponadto zauważa wzrost liczby miejsc pracy uzyskany kosztem obniżenia ich jakości, wzrost odsetek osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy i na czas określony, w tym często na umowach zawieranych pod presją.

Rzeczywistość mówi sama za siebie, lecz nie zawsze chcemy jej słuchać. A jest ona taka, że społeczeństwo nie integruje się a dzieli. Ubóstwo nie zmniejsza się, a szerzy i to z każdym rokiem. Dyskryminacja kobiet, starszych pracowników i migrantów na rynku pracy nie maleje, a stereotypy w myśleniu i działaniu nie zanikają.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Treść sprawozdania jest ogólnie pozytywna, ale hipokryzją jest mówienie o odpowiedzialności społecznej, gospodarce lokalnej i sprawiedliwości, a jednocześnie domaganie się, aby zasady udzielania zamówień zabraniały uwzględniania tych czynników. Nie chcę mieć w tym swojego wkładu. Sprawozdanie daje fałszywy obraz rzeczywistości, dlatego wstrzymuję się od głosu.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Popieram wyżej wymienione sprawozdanie i stanowisko pani poseł, by wspólne cele socjalne państw członkowskich były lepiej uwzględniane w agendzie lizbońskiej. Popieram również przekształcenia obecnej strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu i zatrudnienia w strategię opartą na wzroście, zatrudnieniu i integracji. Uważam, iż niezbędne jest promowanie wspólnych standardów socjalnych na szczeblu UE. Konieczne jest tworzenie jakościowych miejsc pracy i wzmacnianie wartości europejskiego modelu socjalnego.

Uważam, że jednym z kluczowych zadań strategii UE na rzecz zrównoważonego rozwoju jest utworzenie społeczeństwa integrującego, w którym cele i dążenia operacyjne są na pierwszym miejscu w celu ograniczenia liczby ludzi zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym, znaczącego zwiększania udziału kobiet, starszych pracowników i migrantów w rynku pracy oraz promowania zatrudniania ludzi młodych.

− Sprawozdanie: Janusz Lewandowski (A6-0181/2008)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. −Przedmiotowe sprawozdanie ustanawia ważne wytyczne w procedurze budżetowej 2009 i mówiąc ogólnie, w zupełności zgadzamy się z determinacją sprawozdawcy, aby kontynuować poszanowanie dobrowolnie nałożonego dwudziestoprocentowego górnego limitu na wydatki związane z Parlamentem.

Rok 2009 będzie rokiem, który przyniesie duże zmiany w pracy Parlamentu Europejskiego. Uważam, że aby utrzymać dyscyplinę, konieczne będzie dokładne sprawdzanie proponowanych wydatków, tak aby mieć pewność, że są one warte pieniędzy podatników. W szczególności nie omieszkamy przypomnieć Parlamentowi, że największe jednorazowe oszczędności można poczynić, wycofując się z dwóch siedzib Parlamentu. Gorąco popieramy też propozycję sprawozdawcy dotyczącą usunięcia azbestu z budynków Parlamentu w Strasburgu.

Brytyjscy konserwatyści oczekują na otrzymanie w stosownym czasie kolejnych opinii sprawozdawcy i dlatego powstrzymali się od głosu w sprawie przedmiotowego sprawozdania w głosowaniu końcowym.

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za sprawozdaniem mojego polskiego kolegi, pana posła Janusza Lewandowskiego, w sprawie szacowanych dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego w roku finansowym 2009. Budżet ten musi stawić czoła najważniejszym wyzwaniom, takim jak wejście w życie strategii lizbońskiej, jeśli zostanie ratyfikowana przez państwa członkowskie, wybory parlamentarne, które odbędą się w 2009 r., oraz wejście w życie nowego statutu posłów od PE.

Choć oczywiście zgadzam się, iż musimy być ostrożni wobec statusu wydatków budżetowych, uważam, że musimy być nieustępliwi, jeśli chodzi o wydatki związane z wielojęzycznością (tłumaczenia ustne i pisemne), co jest warunkiem odniesienia politycznego sukcesu Unii Europejskiej. Powinniśmy również utworzyć dla posłów do PE obiekty, gdzie mogliby przyjmować odwiedzających, gdyż takie wizyty są bardzo pożądane i pomagają obywatelom poszerzyć swoją wiedzę o Unii Europejskiej.

Wreszcie, jestem zdania, iż powinniśmy zwiększyć liczbę osób pracujących dla posłów do PE oraz w komisjach Parlamentu Europejskiego w celu zagwarantowania ich niezależności i wysokich standardów ich pracy, np. przy współpracy z innymi europejskimi instytucjami, grupami lobbingowymi oraz parlamentami krajowymi.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE), na piśmie. − Rok 2009 będzie dla Parlamentu Europejskiego rokiem wielu wyzwań związanych przede wszystkim z wejściem w życie traktatu lizbońskiego, wyborami do Parlamentu oraz nowym statutem posła i zmianą kadencji. Ogólny poziom budżetu na rok 2009 będzie musiał sprostać wyzwaniom mimo, iż będzie on niższy niż tradycyjne dobrowolne ograniczenie udziału Parlamentu do 20% wydatków na administrację.

Na uwagę zasługuje zastosowanie w tegorocznej procedurze procesu pilotażowego zakładającego wczesną i ściślejszą współpracę miedzy Prezydium a Komisja Budżetową, w przypadku wszystkich pozycji mających znaczące skutki budżetowe. Nowe podejście ma zapewnić jak najrozsądniejsze wykorzystanie dostępnych środków oraz określenie możliwych oszczędności.

Należy wyrazić zadowolenie w związku z dokonaniem rozsądnych szacunków wydatków dotyczących nowego statutu posła, zwłaszcza, że istnieje możliwość dostosowania ich wysokości na późniejszym etapie. Cieszy ponadto włączenie do preliminarza na 2009 rok zaproponowanych 65 nowych stanowisk z myślą o wzmocnieniu działalności prawodawczej Parlamentu oraz usług dla posłów z jednoczesnym umieszczeniem 15% tych środków w rezerwie. Cieszy także zapowiedź kontynuacji priorytetów ustalonych w budżecie na 2008 r. w kwestii tłumaczeń ustnych i usług analitycznych w bibliotece. Pomyślne zakończenie tegorocznej procedury budżetowej wymagać będzie także podjęcia niezwłocznie debaty i konkretnych decyzji co do polityki Parlamentu w zakresie nieruchomości.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. - (PT) Procedura budżetowa właśnie została uruchomiona wraz ze złożeniem przez Komisję Europejską proponowanego przez nią budżetu Wspólnoty na 2009 r.

W poprzedniej procedurze budżetowej Parlament Europejski stanowił około 20% kwoty uwzględnionej w budżecie w dziale 5 – (wydatki administracyjne) wieloletnich ram finansowych. Sprawozdawca proponuje utrzymanie podobnych poziomów w budżecie na rok 2009.

Taka decyzja nie powinna blokować ani utrudniać dostępności środków finansowych, które są wymagane, aby prawidłowo odpowiadać na wspomniane już potrzeby zwiększenia liczby pracowników oraz poprawy usług w zakresie tłumaczeń pisemnych i ustnych, szanując równość i prawo do używania wszystkich oficjalnych języków w Parlamencie Europejskim oraz w działaniach, które promuje

Jest to ponadto powracający problem, ponieważ konieczność ulepszenia usług, takich jak tłumaczenia ustne i pisemne, jest często poruszana, ale nie przeznacza się na ten cel niezbędnych środków finansowych; często stosuje się zasady utworzone specjalnie po to, aby zniechęcić do stosowania innych języków. Proszę tylko spojrzeć na kryteria przyjęte przez Wspólne Posiedzenie Parlamentarne AKP-UE.

Z drugiej strony, sprawozdanie nie zawiera żadnej wzmianki o gwarantowaniu praw pracowniczych, w szczególności w odniesieniu do wzrostu w ostatnich latach liczby usług wykonywanych dla PE przez firmy zewnętrzne.

  Cătălin-Ioan Nechifor (PSE), na piśmie. − (RO) Parlament Europejski powinien być świadomy znaczenia zasady pomocniczości, zgodnie z którą regiony, które pozostały w tyle lub są słabiej rozwinięte, powinny być wspierane, również finansowo, ze środków budżetowych Unii Europejskiej. Niestety, blisko po roku od przystąpienia do UE Rumunia nadal znajduje się w czołówce, jeśli chodzi o poziom PKB na jednego mieszkańca na szczeblu regionalnym. Sześć z ośmiu regionów znajduje się wśród piętnastki najmniej rozwiniętych regionów w UE, a region północno-wschodni, z którego pochodzę, nadal pozostaje najbiedniejszym regionem wśród 27 państw członkowskich.

Rytm wzrostu gospodarczego w Rumunii jest obecnie niewystarczający, aby szybko zlikwidować przepaść, która nas dzieli i rozbieżności, które wszędzie widzimy. Niezwykle niska absorpcja funduszy strukturalnych jest z pewnością jedną z przyczyn, dla których jesteśmy w czołówce listy ubóstwa Unii Europejskiej. To dlatego upolitycznienie ustawy o administracji centralnej sprawia, że Rumunia stała się płatnikiem netto do budżetu UE, wpłacając w ubiegłym roku kwotę około 1,1 miliarda euro.

Jedyna konsolidacja, jaka pozostaje, jest taka, że szesnaście milionów euro zostanie zwrócone do naszego państwa, ponieważ rok 2007 był pierwszym rokiem, w którym odnotowano nadwyżkę.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. - (EL) W opracowanie wytycznych dotyczących zatrudnienia, przygotowywanych przez UE we współpracy z prawicowymi i lewicowymi rządami, entuzjastycznie włączyli się również polityczni zwolennicy kapitalizmu w Parlamencie Europejskim. Promują oni w największym stopniu barbarzyńskie wykorzystanie klasy pracującej, aby osiągnąć cel strategii lizbońskiej, polegający na uzyskaniu niepohamowanego wzrostu dochodów osób najbogatszych.

W centrum polityki UE i rządu jest notorycznie powtarzane stwierdzenie „elastyczne bezpieczeństwo”, które wyjaśnia całkowite rozwiązanie stosunków pracy. UE wykorzystuje bezrobocie, aby zastraszać pracowników. Pozbywa się układów zbiorowych oraz stałego zatrudnienia w pełnym wymiarze godzin. Są one zastępowane przez pojedyncze umowy o pracę oraz głównie pracę w niepełnym wymiarze godzin, charakteryzującą się ograniczonymi prawami pracowniczymi, prawami do pensji, społecznymi, emerytalnymi oraz prawami do ubezpieczenia. UE chce w końcu znieść państwowe systemy ochrony społecznej, ubezpieczeń i świadczeń emerytalnych we wszystkich państwach członkowskich. W średniowiecznych warunkach zatrudnienia przygotowanych przez UE, według wytycznych UE dotyczących zatrudnienia, „wzorowy” pracownik to osoba zatrudniona, pracująca w ramach każdej wyobrażalnej pracy w niepełnym wymiarze godzin. On lub ona nie ma żadnych praw, jest szkolony lub przekwalifikowany, tak aby nabyć jednorazowe umiejętności, zgodnie z potrzebami kapitalisty w danej chwili. On lub ona stale szuka pracy, pracuje w zaawansowanym wieku lub nawet do śmierci i dostarcza niezliczone bogactwa, które plądruje plutokracja.

− Sprawozdanie: Jens Holm (A6-0134/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy, autorstwa mojego kolegi ze Szwecji, pana posła Jensa Holma, w sprawie handlu surowcami i produktami podstawowymi. Zgadzam się z poglądem, iż istnieje konieczność zabezpieczenia dostawy surowców do Unii Europejskiej oraz zapewnienia dostępu do surowców na światowych rynkach, przy czym odnotowuję, iż Unia Europejska nie dysponuje obecnie spójną strategią, która pozwoliłaby jej gospodarce stawić czoła wyzwaniom związanym z konkurencyjnością, ze względu na zwiększoną konkurencję w dostępie do surowców.

Jestem rozczarowany faktem, iż sprawozdanie nie porusza zagadnień związanych z manipulacją kursami walutowymi na świecie i ich obniżaniem, co zniekształca uczciwą konkurencję. Wśród surowców warto w szczególności poświęcić uwagę ropie naftowej, ponawiam również moją propozycję utworzenia europejskiego instrumentu rocznej regulacji cen ropy naftowej, której przynajmniej warto się bliżej przyjrzeć – nie aby zwalczać siły rynkowe, które musimy zaakceptować, lecz aby uregulować raptowność ich stosowania na rynku wewnętrznym oraz złagodzić wpływ podwyżek cen ropy naftowej na łańcuch kosztowo-cenowy powiązanych sektorów (rybołówstwo, transport itp.).

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. - (FR) Sprawozdanie pana posła Jensa Holma wydaje się dość wyraźnie identyfikować problemy stojące obecnie przed światem, wobec bezprecedensowej podwyżki kosztów surowców. Dla państw europejskich niemających własnych zasobów oznacza to problemy z konkurencyjnością, a tym samym zatrudnieniem, bezpieczeństwem dostaw, większym uzależnieniem itp., natomiast brak zasobów w biedniejszych krajach naraża ich rozwój na niebezpieczeństwo oraz powoduje zamieszki z powodu braku żywności itp.

Choć wspomniano o niektórych przyczynach, drapieżne zachowanie niektórych wschodzących gospodarek, takich jak Chiny, oraz liberalizacja handlu produktami rolniczymi oraz inne uwarunkowania, np. spekulacje, wzorująca się na maltuzjanizmie europejska polityka rolna pochodząca z Brukseli oraz zasada wolnego światowego handlu, pozostają niejasne lub praktycznie całkowicie zakamuflowane.

Jeśli chodzi o rozwiązania, oczywistym jest, że Parlament wierzy głównie w uregulowane przepisami korzyści wolnego konkurencyjnego rynku. Jednakże rynek ten w okrutny sposób ujawnia teraz swoje ograniczenia. Energia, żywność i surowce nie są produktami jak wszystkie inne: od nich zależy dalsza egzystencja ludzi. Nadszedł czas, aby w stosunkach międzynarodowych Bruksela w imieniu Europy zaczęła przede wszystkim bronić swoich własnych interesów i interesów państw członkowskich, zamiast usiłować tworzyć globalną utopię za każdą cenę, ludzką czy też społeczną.

  Vasco Graça Moura (PPE-DE), na piśmie. - (PT) Sprawozdanie uwzględnia aspekty wychodzące poza tradycyjny handel surowcami i podstawowymi produktami. W nowej międzynarodowej sytuacji różne czynniki i elementy produkcji mogą być uznawane za surowce, w tym energia. Wzrost cen tych produktów ma poważny wpływ na europejski przemysł, który importuje je spoza swoich granic. Rynki odpowiadają na wzrost popytu ze strony coraz większej liczby producentów stojących w obliczu warunków naturalnych i zasad ochrony środowiska i reagują na spekulacje finansowe. Niepokój wzbudza fakt, iż sytuacja międzynarodowa przyczyniła się do osiągnięcia takich poziomów cen, że mogą one znieść wzrost gospodarczy w Europie. Gdy ten trend już się ustabilizuje, wyścig po surowce wywoła większą presję i niedobory, co może stanowić duże wyzwanie dla kilku pokoleń kadry kierowniczej i z pewnością będzie mieć swoje konsekwencje na zarządzanie współczesnym światem.

Za pośrednictwem niniejszego sprawozdania Parlament Europejski wzywa Komisję do poruszenia kwestii dostępu do rynku surowców w ramach WTO. Celem jest uzyskanie obopólności, a odpowiednia droga do tego celu wiedzie przez WTO. Negocjacje dotyczące tych produktów nie powinny nigdy schodzić poniżej szczebla regionalnego, tak aby promować integrację, wzrost i zrównoważony rozwój. By zapobiec większym spekulacjom i konfliktowi, musimy dołożyć wszelkich starań, aby nasi partnerzy handlowi dysponujący tymi zasobami otrzymywali za swoje produkty uczciwą cenę.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. - (PT) Nie podzielamy opisanej w sprawozdaniu wizji dotyczącej handlu surowcami.

Nie zgadzamy się z krytyką polityk i środków podejmowanych przez państwa trzecie, w świetle której są one: „tworzeniem przeszkód w wolnym i uczciwym dostępie do surowców(...), co w rezultacie przyczynia się do ograniczenia dostępu sektorów przemysłu UE (!) do surowców i produktów podstawowych”. Każde państwo ma niepodważalne prawo decydować, w jaki sposób wykorzystuje swoje surowce i jak handluje produktami podstawowymi. Do ludności każdego państwa należy decydowanie o wykorzystaniu ich zasobów i bogactwa tym sposobem osiągniętego.

Sprawozdanie nie porusza prawdziwego problemu tkwiącego w neoliberalnym modelu UE. Jest on zakorzeniony w neoliberalnych ambicjach i dążeniach do ponownego przekształcenia licznych krajów w producentów surowców dla państw UE, wykorzystując do tego celu technologię, dominację oraz kontrolę mechanizmów rynkowych – w tym spekulacje finansowe – aby promować zależność gospodarczą i wyzysk ponadnarodowych przedsiębiorstw.

Potrzebne jest wyraźne oderwanie się od panującego obecnie modelu gospodarczego i społecznego, zerwanie z relacją dominujący i zdominowany, chronienie narodowej niezależności, rozwijanie potencjału gospodarczego każdego kraju, jak i komplementarności oraz solidarności w stosunkach zewnętrznych i produkcji nastawionej na zaspokajanie potrzeb ludzi i ochronę całej planety.

  Jens Holm (GUE/NGL), na piśmie. −Sprawozdanie dotyczące surowców i produktów podstawowych porusza szereg ważnych kwestii z punktu widzenia rozwoju. W sprawozdaniu podkreśla się problematyczne spekulacje w odniesieniu do podwyższonych cen oraz zwiększoną niestabilność rynków, którą należy uregulować.

Ponadto zawiera apel o wspieranie różnorodności w rozwijających się regionach oraz podkreśla znaczenie przestrzeni politycznej dla tych państw, umożliwiającej rozwój w szczególności sektora rolniczego. Co więcej, w sprawozdaniu pojawiły się głosy krytyki wobec wzrostu konsumpcji mięsa oraz prośba o przedstawienie rozwiązań dla tego problemu. Jednakże w sprawozdaniu znajdują się też elementy, które naszym zdaniem są niezwykle problematyczne. Dotyczy to głównie wielokrotnego nacisku na konkurencyjność międzynarodową oraz zachęcania Parlamentu Europejskiego do zabezpieczenia taniego dostępu do surowców.

Nie jesteśmy zwolennikami tego nacisku i możemy jedynie stwierdzić, że po raz kolejny pokazano neoliberalną twarz UE. W ujęciu ogólnym sprawozdanie jest krokiem w dobrym kierunku w porównaniu z poprzednimi stanowiskami Parlamentu w sprawie polityki handlu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pana posła Jensa Holma w sprawie handlu surowcami i podstawowymi produktami. Wolny i uczciwy dostęp do surowców jest ważny dla gospodarki UE. Należy również uwzględnić konsekwencje wynikające ze zmienności cen surowców i podstawowych produktów dla krajów rozwijających się. Głosowałem za sprawozdaniem.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. Nowa wiadomość, choć zawierająca pozytywne informacje, musi być dla nas źródłem do niepokoju, jeśli chodzi o konsekwencje. Sprawa częściowo dotyczy wzrostu ceny surowców.

Dobra wiadomość jest taka, że, jak pokazują różne wskaźniki, większa niż kiedykolwiek część ludności w skali świata osiąga nieznane wcześniej poziomy konsumpcji. Jednak problem dotyczy niektórych konsekwencji, poza wszystkimi konsekwencjami natychmiastowych, jakie wynikają ze wzrostu konsumpcji, a zarazem popytu. Prawa ekonomii mają zastosowanie nawet na zakłóconych rynkach, a wzrost popytu kończy się albo wzrostem podaży, albo, jak w tym przypadku, wzrostem cen. To właśnie się stało.

Unia Europejska powinna zachęcać do ogólnego otwarcia się rynków, aby większa niż kiedykolwiek liczba producentów mogła skorzystać ze wzrostu popytu, co powinno się przyczynić do dalszego rozwoju handlu. Jednocześnie mamy obowiązek bezpośrednio wspierać tych, których natychmiast dotknęły nowe okoliczności: tych, którzy nie potrafią poradzić sobie z podwyżką cen podstawowych towarów. Zakłócenie rynku rzadko wywołuje pozytywne rezultaty, przede wszystkim w dłuższej perspektywie, ale nic nas nie powstrzymuje przed przyznaniem środków tym, którzy tego potrzebują, wręcz przeciwnie.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Coś jest wyraźnie nie tak z handlem surowcami i podstawowymi produktami. Dużo się dziś spekuluje na temat cen surowców. Minerały, na przykład, są dosyć drogie.

Pomimo posiadania zasobów naturalnych państwa bogate w minerały pozostają biedne i stają się coraz biedniejsze.

Państwa rozwijające się także są niepewne własnych dostaw żywności, mimo iż produkują bardzo dużą jej ilość. Problemem jest to, że żywność jest eksportowana na masową skalę po przesadnie niskich cenach. Ponadto zmiany klimatyczne zmuszają nas do innego zarządzania rynkiem pochłaniającym bardzo dużo energii: wydobycie minerałów ma być odradzane, a zamiast globalnego handlu produktami rolnymi preferowana jest zlokalizowana produkcja żywności i konsumpcja. Mówiąc krótko, handel surowcami i podstawowymi produktami, uregulowany tak jak dziś, ma wysoce destrukcyjny efekt i wymaga wielostronnego podejścia.

Sprawozdanie w sprawie surowców i podstawowych produktów pierwotnie zawierało uzasadniony sprzeciw wobec ultraliberalnej polityki handlu, proponowanej przez UE pod koniec 2006 r. W międzyczasie jednak treść złagodzono do tego stopnia, że nie mogę udzielić mu swojego poparcia. Na przykład, nie zawiera prawie żadnych ważnych propozycji dotyczących polityki. Co gorsze, sprawozdanie nadaje wolnemu dostępowi do surowców i podstawowych produktów etykietę prawa UE i popycha w kierunku polityki dwustronnego handlu jako idealnego instrumentu.

− Sprawozdanie: Margie Sudre (A6-0158/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Głosowałem za sprawozdaniem z własnej inicjatywy autorstwa mojej koleżanki z Francji, pani poseł Margie Sudre, które napisała w odpowiedzi na komunikat Komisji w sprawie strategii w sprawie regionów najbardziej oddalonych. Popieram pogląd, iż uwzględnianie narastających uzasadnień matematycznych dla podjętych działań nie powinno służyć jako pretekst, aby podważać część polityki unijnej, mającej na celu pomaganie regionom najbardziej oddalonym ani też odstraszać podmioty poprzez ustanawianie warunków zbyt trudnych do spełnienia.

Interwencje Wspólnoty powinny przyspieszać podejmowanie inicjatyw, aby w regionach najbardziej oddalonych rozwijać centra doskonałości w oparciu o sektory w pełni wykorzystujące swoje atuty i specjalistyczną wiedzę w takich dziedzinach, jak: zarządzanie odpadami, odnawialne źródła energii, samowystarczalność energetyczna, bioróżnorodność, mobilność studentów, badania zmian klimatycznych oraz zarządzanie kryzysowe. Wreszcie całkowicie popieram pogląd, iż wspólna przyszła polityka imigracyjna powinna poświęcić szczególną uwagę pozycji regionów najbardziej oddalonych, które są zewnętrznymi granicami UE. Pochwalam pracę pani Sudre, która nieustannie i z ogromną umiejętnością, determinacją i pasją przemawia w imieniu regionów najbardziej oddalonych.

  Emanuel Jardim Fernandes (PSE) , na piśmie. - (PT) Wniosek w sprawie rezolucji zawarty w tym sprawozdaniu obejmuje zalecenia dotyczące oceny i przyszłych perspektyw strategii na rzecz regionów najbardziej oddalonych, w tym w szczególności:

- używanie wskaźników innych niż wyłącznie PKB do pomiaru stopnia osiągniętej spójności;

- lepsze skoordynowanie polityki spójności z innymi politykami wspólnotowymi w celu zwiększenia synergii oraz skuteczniejsze dostosowanie obecnych i przyszłych strategii europejskich do realnej sytuacji regionów najbardziej oddalonych;

- strategie i środki, które nie mogą być transponowane, są dostosowywane do różnych potrzeb i oferują rozwiązania dla stałych ograniczeń, którym podlegają;

- wspólnotowe poparcie dla rolnictwa w regionach najbardziej oddalonych oraz postanowienie w sprawie środków wsparcia dla ich sektorów rybołówstwa;

- zróżnicowane traktowanie w sektorze transportu, w szczególności w odniesieniu do włączeni lotnictwa cywilnego w program handlu emisjami;

- konieczność odbycia debaty na temat przyszłości strategii dla regionów najbardziej oddalonych, uwzględniając wdrożenie strategii lizbońskiej;

- przyszła wspólna polityka imigracyjna powinna ze szczególnością uwzględnić pozycję regionów najbardziej oddalonych;

- umieszczenie regionów najbardziej oddalonych w sercu polityki morskiej UE;

- zapewnienie przyszłego finansowania ze środków wspólnotowych strategii na rzecz regionów najbardziej oddalonych oraz rekompensata za utrudnienia związane ze specyfiką regionów najbardziej oddalonych.

Niniejsze sprawozdanie zasługuje na poparcie moje i mojej grupy. Wzywam do jego przyjęcia i głosuję za nim.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. - (PT) Ubolewamy nad tym, że większość Parlamentu odrzuciła nasze poprawki mające na celu włączenie do wniosku w sprawie rezolucji dotyczącej przyszłości polityki UE w sprawie regionów najbardziej oddalonych – przyjętej podczas dzisiejszego posiedzenia plenarnego – cennych i ważnych propozycji w interesie regionów najbardziej oddalonych, zatwierdzonych przez Komisję Rybołówstwa.

Niektórzy twierdzą, że jest to rezolucja w sprawie polityki regionalnej, a nie rybołówstwa. Takie przekonanie jest nieprawdziwe. Wniosek w sprawie rezolucji jest wkładem PE w przyszłość polityki wspólnotowej w sprawie regionów najbardziej oddalonych i to właśnie tu, w Parlamencie, będziemy musieli wyjaśnić przyjęte propozycje, zwłaszcza te przyjęte przez Komisję Rybołówstwa Parlamentu Europejskiego – a to się właśnie stało z rezolucją PE w sprawie polityki morskiej. To dlatego chcieliśmy przedstawić je ponownie i być spójni z poglądem, jaki przyjęliśmy w Portugalii.

Z drugiej strony, ubolewamy nad odrzuceniem naszego wniosku, który wyraźnie wyjaśnia, że wspólnotowe środki wsparcia na rzecz regionów najbardziej oddalonych powinny być stale udzielane. Sprawozdawczyni utrzymuje, że cel ten polega na sprawieniu, aby te środki przestały być potrzebne. Jest to zasadniczo (pseudo) argument mający na celu ukrycie faktu, iż przeciwności, jakich doświadczają regiony najbardziej oddalone, są stałe, oraz że negocjacje na ten temat będą miały miejsce przy konstruowaniu każdego budżetu lub przepisów ramowych Wspólnoty.

  Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie, - (FR) Francja jest bardzo zaniepokojona polityką Unii Europejskiej w sprawie najbardziej oddalonych regionów.

Konieczne jest uwzględnienie przez polityków w Brukseli szczególnych uwarunkowań tych regionów, w dużo większym i lepszym stopniu, niż ma to miejsce teraz, zwłaszcza:

- poprzez politykę handlową, ponieważ produkcja regionów najbardziej oddalonych konkuruje z produkcją państw sąsiadujących korzystających z wysoce preferencyjnych warunków przyznanych przez UE;

- poprzez politykę imigracyjną, ponieważ te regiony są szczególnie narażone na imigrację, a napływ nielegalnych imigrantów powoduje problemy gospodarcze i społeczne, które znacznie przewyższają lokalne możliwości ich rozwiązania;

- poprzez przepisy dotyczące pomocy państwa, a w szczególności zachowanie ulg podatkowych, z których korzystają te regiony i które co pewien czas są podważane w imię europejskiego prawa.

Jestem szczególnie zaniepokojony niejasnością prawną w odniesieniu do Saint-Barthélemy: ta niewielka francuska wyspa od 2007 r. jest niezależnym terytorium. Zmieniając swój status, chciała zachować ulgi podatkowe, które są niezbędne do jej gospodarczego przetrwania. Jednakże wydaje się, że UE uważa ją za jeden z regionów najbardziej oddalonych, innymi słowy za terytorium Unii podlegające prawu wspólnotowemu. To nie do przyjęcia, aby ta niejasność zagrażała autonomii, którą popiera 95% ludności tej wyspy.

  Ramona Nicole Mănescu (ALDE), na piśmie. − (RO) Główny problem dotykający siedmiu najbardziej peryferyjnych regionów polega na tym, że choć regiony te reprezentują 1% ludności Unii Europejskiej, charakteryzują się delikatną sytuacją gospodarczą i społeczną, którą utrudnia wyspiarskie położenie z dala od kontynentu, trudna powierzchnia, ukształtowanie terenu i klimat oraz zależność gospodarcza w odniesieniu do niewielkiej liczby produktów.

Podejmując w sposób priorytetowy działania przedstawione przez Komisję i popierane przez sprawozdawczynię, takie jak poprawa konkurencyjności, ograniczenie trudności związanych z dostępnością i zintegrowanie najbardziej peryferyjnych regionów z regionalnym środowiskiem geograficznym, możemy przyczynić się do poprawy sytuacji społeczno-ekonomicznej tych regionów, ujednolicenia ich rozwoju z innymi regionami Unii Europejskiej oraz wykorzystania zgodności ich zasobów z wymogami wspólnotowymi.

To jeden z powodów, dla którego głosowałam za tym sprawozdaniem. Chciałabym też dodać, że należy poświęcić więcej uwagi portom, ponieważ sześć na siedem najbardziej peryferyjnych regionów to wyspy. Modernizacja infrastruktury portowej może się przyczynić do promowania i rozwoju turystyki, produkcji i lokalnych rynków.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Wspieranie regionów najbardziej oddalonych od Unii Europejskiej wyraża się poprzez zachowanie rozumienia przez UE zasady solidarności w celu ograniczenia braków tych regionów wynikających z utrudnionego dostępu. W szczególności musimy dołożyć wszelkich starań, aby regiony te nie zatraciły zdolności do bycia samowystarczalnymi pod względem rolnictwa, co dotyczy również całej Unii Europejskiej.

W tym celu musimy się wspólnie starać się zachować małe rodzinne gospodarstwa – również gospodarstwa rolników prowadzących swoją działalność na terenach górskich, w Austrii na przykład, jak i pojedyncze, tradycyjne małe, średnie i ekologiczne gospodarstwa – aby mogły kontynuować swoją ekologicznie pożyteczną pracę, a my abyśmy nie stracili niezależności pod względem żywienia w stosunku do wielkich farm lub uzależnili się od dużych koncernów rolniczych. Z tego względu głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Sudre.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. - (PT) Regiony najbardziej oddalone odznaczają się specyficznymi cechami, które uwzględniono w środkach promujących wzrost i rozwój w Europie. Jednakże wiele pozostaje jeszcze do zrobienia, aby osiągnąć dalszy postęp tych regionów oraz abyśmy my czerpali więcej korzyści z obszaru granicznego z innymi światowymi blokami gospodarczymi.

Wielosektorowe środki uzupełniające na rzecz regionów najbardziej oddalonych przyczyniły się do poprawy sytuacji gospodarczej i społecznej tych regionów, należy też kontynuować pracę nad lepszą dostępnością, silniejszą konkurencyjnością oraz lepszą integralnością regionalną. Niemniej jednak nadal występują pewne wewnętrzne trudności, których nie wzięto pod uwagę, takie jak zachowanie tradycyjnego rolnictwa, większe wsparcie dla rozwoju kluczowych sektorów oraz utrzymanie zróżnicowanych systemów podatkowych. Optymalne wykorzystanie specyficznych atutów regionów najbardziej oddalonych jest tym samym strategią, która zapewni zrównoważony rozwój tych regionów w odniesieniu do przyciągania i współpracy.

Utworzenie nowych priorytetów w odniesieniu do zmian klimatycznych, zmian demograficznych, zarządzania imigracją, polityki rolnej i morskiej jest dobrym środkiem, który należy uzupełnić niezbędnym zróżnicowaniem gospodarek regionów najbardziej oddalonych, poprzez jak najszersze wykorzystanie ich specyficznych cech oraz obowiązujących zasad, używając do tego celu odpowiednich narzędzi, aby rozwiązać konkretne problemy dotykające regiony najbardziej oddalone.

− Sprawozdanie: Lasse Lehtinen A6-0155/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Wstrzymałem się od głosu w sprawie sprawozdania z własnej inicjatywy, autorstwa fińskiego posła, pana Lasse Lehtinena, które powstało w odpowiedzi na komunikat Komisji w sprawie wspólnotowej strategii polityki konsumenckiej na lata 2007-2013.

Oczywiście zgadzam się z tym, że 493 milionów europejskich konsumentów powinno być w centrum trzech głównych wyzwań stojących przed Unią: wzrost, zatrudnienie i konieczność nawiązania bliższych powiązań z obywatelami, oraz że są oni życiodajną siłą gospodarki, jako że ich konsumpcja stanowi 58% PKB UE.

Nadal jestem jednak przekonany, że choć dzięki konkurencji odnieśliśmy sukces na rynku wewnętrznym; innymi słowy, poświęcając szczególną uwagę konsumentom, uważam, że, w odpowiedzi na obecne światowe wyzwania, powinniśmy umieścić producentów w centrum naszych obaw. Ponadto w obliczu braku poważnej analizy prawnej mam znaczne zastrzeżenia co do pośpiechu, w jakim sprawozdanie rozstrzyga kwestię działań zbiorowych konsumentów przeciwko producentom, zawracając się do Komisji o kompleksowe rozwiązanie na szczeblu europejskim, oferujące wszystkim konsumentom dostęp do zbiorowych mechanizmów odwoławczych w sporach transgranicznych.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. - (IT) Aby zaoferować konsumentom lepszą ochronę, w sprawozdaniu pana Lasse Lehtinena proponuje się poprawę obecnie obowiązującego prawodawstwa w odpowiednich obszarach, poprzez uproszczenie go i usunięcie wszelkich rozbieżności na szczeblu regionalnym. UE ma obowiązek opracować prawdziwą transnarodową politykę gospodarczą mającą chronić prawa konsumenta i ich zdrowie.

Przedmiotowy wniosek – który popieram – ma na celu utworzenie jednolitych ram prawnych gwarantujących solidny, zintegrowany system bezpieczeństwa produktu oraz wzbudzić prawdziwe zaufanie konsumenta do towarów na rynku europejskim, stymulując w ten sposób powszechny wzrost konsumpcji.

Aby utworzyć skuteczną politykę ochrony konsumentów, UE musi jednak zainwestować olbrzymią ilość energii w poprawę monitoringu rynku, jeśli zajdzie taka konieczność, poprzez zacieśnienie współpracy międzynarodowej, oraz w edukację i kampanie skierowane do konsumentów, zwiększające świadomość konsumencką: dopóki konsumenci nie przekonają się, że produkty na europejskim rynku są całkowicie bezpieczne, nie może on w pełni wykorzystać swojego potencjału.

To pozwoli Europie stać się prawdziwie konkurencyjnym rynkiem, potrafiącym zaspokoić i chronić swoich konsumentów oraz zachęcać ich do odważniejszego działania, do bycia prawdziwymi graczami na rynku.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Poparłem sprawozdanie pana Lehtinena ponieważ przejrzystość reguł chroniących europejskich konsumentów jest korzystna dla nich samych i również dla konkurujących ze sobą producentów. Zmiany gospodarcze w nowych państwach członkowskich pociągnęły za sobą wprowadzenie nowych zasad działania podmiotów rynkowych. Dziś oferta kierowana do konsumentów jest coraz bogatsza pod względem produktów, jak i usług. Mimo to uważam, że pozycja konsumentów, szczególnie w nowych państwach członkowskich, gdzie początki wolnego rynku wszyscy pamiętamy, pozostaje relatywnie słaba wobec wielkich koncernów. Wymaga ona większej przejrzystości i udoskonalenia odpowiednich ram prawnych gwarantujących konsumentom odpowiednią ochronę ich praw.

Z zadowoleniem przyjąłem także fragment sprawozdania, w którym sprawozdawca opowiada się za wspieraniem małych i średnich przedsiębiorstw w UE. W moim regionie, Małopolsce, stanowią one 95% z czego większość to firmy z krótkim stażem (30% ma mniej niż 5 lat).

  Colm Burke i Malcolm Harbour (PPE-DE), na piśmie. −Grupa PPE-DE mocno popiera obszerny program działań informujących i uprawniających konsumentów na jednolitym europejskim rynku. Chcemy, aby konsumenci czerpali maksymalne korzyści z wyboru, różnorodności i innowacyjności, które są dostępne na kwitnącym rynku liczącym blisko 500 milionów konsumentów, największym na świecie rynku detalicznym.

Pragniemy też, aby konsumenci mogli szybko i efektywnie korzystać ze swoich praw do rekompensaty, jeśli doświadczą problemów. Popieramy łatwy i skuteczny dostęp do organów sprawiedliwości, w szczególności za pośrednictwem środków pozaprawnych, uważanych za ostatnią deskę w odniesieniu do środków ochrony sądowej.

Wstrzymaliśmy się dziś od głosu, ponieważ grupa PSE popsuła bardzo pozytywne sprawozdanie, umieszczając w nim apel o wprowadzenie całkowicie niesprawdzonego i potencjalnie bardzo kosztownego przepisu prawa dotyczącego egzekwowania praw zbiorowych na szczeblu europejskim. Już teraz Komisja przeprowadza szeroko zakrojone konsultacje dotyczące egzekwowania praw konsumenta. Jest zdecydowanie za wcześnie, aby wyciągnąć jakiekolwiek wnioski dotyczące zmian, które mogą okazać się konieczne. Wiele można uczynić, poprawiając istniejące mechanizmy powództwa oraz podnosząc poziom współpracy pomiędzy państwami członkowskimi.

Grupa PSE szkodzi prawom konsumenta poprzez próbę odwrócenia uwagi od konieczności podjęcia bardziej zdecydowanych działań na wszystkich szczeblach w celu poprawy egzekwowania praw konsumenta, podczas gdy ...

(Uzasadnienie w sprawie głosowania skrócone zgodnie z art. 163).

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. - (PT) Prawdziwa polityka ochrony konsumenta musi przestrzegać różnych zasad.

Po pierwsze, musi obowiązywać uczciwa polityka dystrybucji i redystrybucji dochodu, opierająca się na przyzwoitych wynagrodzeniach, adekwatnych zwrotach dla producentów, szczególnie małych gospodarstw i mikrogospodarstw rolnych, wytwórców i przedsiębiorców, tak aby wspierać rynki powiązane z produkcją żywności oraz promować bezpieczeństwo żywności i samowystarczalność żywieniową.

Po drugie, musi istnieć skuteczna polityka zwalczająca spekulacyjny handel i finanse, a także informacja dla konsumentów i gwarancja przejrzystości.

Jednakże sprawozdanie poświęca mało uwagi tym kwestiom; wręcz przeciwnie, popiera stanowiska skupiające się na ochronie interesów grup gospodarczych i finansowych oraz liberalizacji usług, a nie na konsumentach, aczkolwiek częściowo zawiera pewne pozytywne propozycje, pomijając fakt, że całość mieści się w całkowicie liberalnych ramach, gdzie w całym procesie konsumenci są najsłabszym ogniwem.

Przykładowo sprawozdanie podkreśla w szczególności konieczność większej liberalizacji rynku usług w celu promowania konkurencji, a tym samym oferowania konsumentom niższych cen, co, jak wiemy, stoi ze sobą w sprzeczności i służy wyłącznie interesom firm. Z tego względu nie możemy zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Konsumenci są w centrum zainteresowania wspólnego rynku i dlatego powinni być jego głównymi beneficjentami. Uważam jednak, iż powinna zostać utrzymana równowaga pomiędzy ustawodawstwem silnie chroniącym konsumentów, a warunkami funkcjonowania przedsiębiorstw.

Nikt nie podważa prawa konsumentów do dochodzenia swoich roszczeń. Uważam jednak, iż powinniśmy zwłaszcza zapewnić konsumentom możliwość szybkiego i skutecznego wyegzekwowania swoich praw. Jestem zdania, iż środki pozasądowe powinny być szczególnie mocno akcentowane przy rozpatrywaniu skarg konsumenckich. Pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z danymi Business Europe aż 90% sporów dotyczących spraw konsumenckich jest rozwiązywanych bez udziału sądów. Nie bez znaczenia jest także element kosztów takich postępowań, które są zdecydowanie mniejsze niż w przypadku zaangażowania sądów.

Uważam, iż przegłosowana w Parlamencie Europejskim poprawka, która wzywa do stworzenia europejskiego systemu pozwów zbiorowych nie gwarantuje bardziej efektywnej ochrony konsumentów. Kwestia ta powinna być rozważona przez Komisję Europejską, z podjęciem decyzji powinniśmy powstrzymać się do czasu opublikowania rezultatów. Być może kwestia ta w wystarczający sposób regulowana jest przez ustawodawstwo państw członkowskich. Co więcej obawiam się, iż system ten stworzy warunki dla pozwów, których prawdziwymi beneficjentami nie będą konsumenci, ale środowiska prawników, którzy odniosą korzyści ze wzrostu stawek za prowadzone postępowania.

  Anna Hedh (PSE), na piśmie. − (SV) Uważam, że dobrze, że UE bierze odpowiedzialność za konsumentów, dlatego też głosowałam za sprawozdaniem. Z drugiej strony, jestem przeciwna ujednolicaniu ochrony konsumentów w UE oraz wzywaniu większej liczby państw członkowskich do przyjęcia euro.

  Jens Holm, Søren Bo Søndergaard i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − W sprawozdaniu zawarto propozycję powołania unijnego rzecznika konsumentów. Jesteśmy sceptyczni wobec tego pomysłu z kilku powodów: stanowisko wiąże się ze znacznymi wydatkami, co mogłoby spowodować wstrzymanie środków dla organizacji konsumenckich.

Ponadto utworzenie kolejnego stanowiska na szczeblu europejskim może okazać się zbyt oddalone od obywateli. Po tych uwagach nadal popieramy sprawozdanie, ponieważ wzmacnia dostęp konsumentów do roszczeń zbiorowych, co jest szczególnie ważne, aby konsumenci mieli zaufanie do bezpiecznych zakupów transgranicznych.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem przeciwko sprawozdaniu pana Lasse Lehtinena w sprawie strategii polityki konsumenckiej, ponieważ choć w przedmiotowym sprawozdaniu z wieloma rzeczami mógłbym się zgodzić, zdecydowanie odrzucam apel o zwiększenie liberalizacji usług. To prawda, że niektóre usługi mogą skorzystać ze zliberalizowanego otoczenia gospodarczego, a swobodny przepływ usług jest jedną z czterech podstawowych swobód UE.

Uważam jednak, że usługi publiczne powinny być świadczone na rzecz wspólnot i poszczególnych osób a nie dla osiągnięcia prywatnych zysków. Usługi w takich dziedzinach jak zdrowie, edukacja i transport ratunkowy powinny pozostać publiczne, odpowiedzialność za nie powinna być publiczna i leżeć po stronie państw członkowskich.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie autorstwa pana posła Lasse Lehtinena w sprawie strategii polityki konsumenckiej UE na lata 2007-2013 powtarza konieczność wyposażenia konsumentów UE w uprawnienia oraz zwiększyć ich opiekę i ochronę w całej Unii. Mój głos odzwierciedla konieczność lepszej ochrony konsumentów w UE.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Strategia polityki konsumenckiej Unii Europejskiej na lata 2007–2013 przedstawia właściwe kierunki rozwoju ochrony konsumenta, jednakże należy zauważyć, że doraźne działania to stanowczo za mało. Musimy zaproponować plan dalszych konkretnych i konsekwentnych kroków, które przyczynia się do tego, że ochrona konsumenta stanie się elementem wszystkich przepisów unijnych. Musimy zdać sobie sprawę, że sama ochrona konsumenta nie stanowi odrębnego obszaru polityki europejskiej, ale wpisuje się we wszelkie polityki europejskie tworzące europejski rynek wewnętrzny.

Zatem bez prawidłowych mechanizmów ochronnych tak ważny europejski projekt utworzenia jednolitego rynku nie zostanie ukończony. Musimy też pamiętać, że ochrona konsumentów UE ma wymiar zewnętrzny – wspominając tu choćby ostatni problem z importem chińskich zabawek. Naszym celem powinno być osiągnięcie pełnego zaufania konsumentów do wszystkich produktów znajdujących się w obrocie na rynku wewnętrznym.

Ponadto prawdziwy rynek wewnętrzny powinien oferować europejski system dochodzenia roszczeń zbiorowych. Tworząc go, należy wyciągnąć wnioski z pozostawiającego wiele do życzenia amerykańskiego system pozwów zbiorowych.

  Marianne Thyssen (PPE-DE), na piśmie − (NL) Panie przewodniczący! Zasadniczo sprawozdanie pana Lasse Lehtinena ma moje poparcie. Zostało ono przyjęte przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów i uwzględnia wszystkie zagadnienia, które musimy rozstrzygnąć w odpowiedzi na komunikat Komisji: dążenie do horyzontalnego podejścia, zwrócenie uwagi na prawo umów, uznanie roli organizacji konsumenckich, potrzeba równowagi, specyficznych charakter sektora MŚP, znaczenie miękkiego prawa, czyli zaleceń oraz znaczenie lepszej bazy wiedzy, a także konieczność poświęcenia większej uwagi sektorowi usługowemu. Uważamy też za istotny fragment dotyczący dostępu do rekompensaty. Chodzi o zachowanie prawa i porządku. Szkoda jednak, że poprawka do części 40, dotycząca działań zbiorowych, została przyjęta podczas sesji plenarnej zanim dostępna była analiza, opierająca się na ocenie której domagano się w sprawozdaniu. Działania zbiorowe fundamentalnie naruszają prawo procesowe. Nie można stawiać całej sprawy na głowie, to nie do przyjęcia. Dlatego też wstrzymałam się od głosu.

− Sprawozdanie: Elizabeth Lynne (A6-0159/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Wstrzymałem się od głosowania w sprawie sprawozdania z własnej inicjatywy, autorstwa brytyjskiej pani poseł Elizabeth Lynne w sprawie postępów osiągniętych w zakresie równych szans i niedyskryminacji w Unii od momentu transponowania dyrektywy z 2000 r.

Zgadzam się z podstawowymi zasadami zawartymi w sprawozdaniu, zwłaszcza w odniesieniu do niedyskryminacji w takich dziedzinach jak: edukacja, uczenie się przez całe życie, zatrudnienie, ochrona socjalna, budownictwo i opieka zdrowotna, wizerunki grup będących ofiarami dyskryminacji w mediach i reklamie, fizyczny dostęp dla osób niepełnosprawnych do informacji, telekomunikacji, komunikacji elektroniczna, innych metod transportu oraz przestrzeni publicznych, świadczenia społeczne i dostęp do nich, jak i towary oraz usługi dostępne dla ogółu społeczeństwa itp.

Nie jestem jednak przekonany o konieczności opracowania nowej dyrektywy w oparciu o art. 13 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Należy kontynuować debatę polityczną. Ciąg dalszy nastąpi...

  Philip Bushill-Matthews (PPE-DE), na piśmie. −Konserwatywni posłowie do PE czują odrazę do wszelkich form dyskryminacji: aby była całkowita jasność do przedmiotowego sprawozdania, złożyliśmy swoje własne poprawki. Podczas gdy niektóre aspekty trwającej obecnie debaty mogą nadal powodować problem, sugerowanie, że rozmnożenie przepisów prawa jest jakimś rozwiązaniem, jest mylne.

Wielka Brytania ma już ogromną ilość przepisów dotyczących dyskryminacji, które, jak się okazuje, trudno wdrożyć w praktyce. Musimy lepiej wdrażać istniejące przepisy i lepiej rozumieć problemy z tym związane, zanim zaczniemy przygotowywać kolejne dyrektywy UE.

Przedmiotowe sprawozdanie, będące rezolucją z własnej inicjatywy, wzywającą do „kompleksowej i obszernej” dyrektywy UE przeciwko dyskryminacji, jest w najlepszym przypadku pozą, a w najgorszym - otwartym zaproszeniem do Komisji, aby tworzyć coraz większą ilość pasujących do wszystkich przepisów UE w odniesieniu do tego bardzo delikatnego obszaru.

Jak treściwie stwierdził jeden z członków brytyjskiej Izby Gospodarczej: „Większość dyskryminacji nie rozwiążą dodatkowe przepisy prawa. Lepiej spożytkujemy czas na wielokulturowe i wielowyznaniowe imprezy zmieniające sposób postrzegania.” Zgadzamy się z tymi słowami.

  Brian Crowley (UEN) , na piśmie. −Przedmiotowe sprawozdanie jest próbą wyjścia poza kompetencje nadane UE przez państwa członkowskie. Traktaty wyraźnie identyfikują obszary, w odniesieniu do których UE jest uprawniona do proponowania legislacji, oraz to, co państwa członkowskie mogą zrobić we własnym zakresie.

Przedmiotowe sprawozdanie, będące sprawozdaniem z własnej inicjatywy, bo nie zawiera wniosku legislacyjnego Komisji, wykracza poza to, na co pozwalają obecne traktaty oraz poza stanowisko traktatu lizbońskiego, jeśli zostanie ratyfikowany. W rzeczywistości wszelkie antydyskryminacyjne środki wchodzące w zakres odpowiedzialności UE należą do kompetencji rządów naszych państw członkowskich, a każdy rząd ma prawo weta. To jest NIE dla Parlamentu.

Na mocy uprawnień nadanych obowiązującymi traktatami, wszystkie państwa członkowskie muszą wyrazić zgodę na przepisy prawa w dziedzinie antydyskryminacji. Rzeczywiście Irlandia ma bardzo obszerne prawo krajowe dotyczące antydyskryminacji, np. ustawę o równym statusie i osiąga doskonałe wyniki.

Godna pochwały jest poprawa praw osób niepełnosprawnych, a w szczególności eliminowanie ograniczeń dotyczących towarów i osób. Przedmiotowe sprawozdanie wykracza jednak poza kompetencje Unii i w takiej formie musiało zostać odrzucone przez delegację partii Fianna Fáil.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. - (PT) Głosowałam za sprawozdaniem pani Elizabeth Lynne w sprawie postępów osiągniętych w zakresie równych szans i niedyskryminacji w UE, ponieważ musimy zachęcać Komisję Europejską do utrzymania ścisłej kontroli nad transpozycją dyrektyw 2000/43/WE i 2000/78/WE w sprawie równego traktowania osób i wdrażania przepisów krajowych w oparciu o te dyrektywy.

Pragnę podkreślić, że kobiety są szczególnie narażone na akty dyskryminacji w miejscu pracy, przede wszystkim ze względu na wybory związane z macierzyństwem.

Prawo do ochrony przeciwko każdej formie dyskryminacji jest fundamentalną i podstawową zasadą Unii Europejskiej, brakuje jednak skutecznych instrumentów prawnych i wdrożenia, co grozi pozbawieniem tych słów znaczenia.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. -(PT) Sprawozdanie zawiera niektóre pozytywne aspekty, a mianowicie nalega, aby Komisja i państwa członkowskie zaprzestały wszelkiej dyskryminacji w odniesieniu do umowy o pracę, zapewniając wszystkim pracownikom równe traktowanie, ochronę zdrowia i bezpieczeństwa, przepisy dotyczące czasu pracy i odpoczynku, prawo do stowarzyszania się i reprezentowania pracowników, prawo do zawierania układów zbiorowych oraz podejmowania akcji zbiorowych.

W sprawozdaniu podkreślone zostało również znaczenie dostępu do szkoleń oraz stała ochrona nabytych praw poprzez uwzględnienie okresu edukacji i szkoleń, lepsze warunki opieki, utrzymanie podstawowych praw społecznych, takich jak: prawo do świadczeń emerytalnych, prawo do szkolenia, prawo do zasiłku dla bezrobotnych podczas zmian w sytuacji zawodowej, pomiędzy umowami o pracę oraz pomiędzy zatrudnieniem zależnym i niezależnym.

W związku z powyższym grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) oraz Europejscy Demokraci starali się poprawić sprawozdanie na wiele sposobów, szczególnie w odniesieniu do fragmentu dotyczącego żądania opracowania dyrektywy w sprawie niedyskryminacji; nie odnieśli sukcesu, gdyż wyniki głosowania były dla nich niekorzystne.

Z naszej strony odrzucamy propozycje grupy PPE-DE, które popiera sprawozdawca, aczkolwiek nie zgadzamy się z niektórymi elementami zawartymi w sprawozdaniu.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. -(FR) Sprawozdanie pani Elizabeth Lynne dotyczące zwalczania dyskryminacji w państwach członkowskich, szczególnie w zatrudnieniu, jest całkowicie zgodne z tekstami przyjętymi przez Parlament Europejski, dotyczącymi tej tematyki. Za ogólnymi terminami i kilkoma wzmiankami o kobietach i osobach niepełnosprawnych nietrudno zidentyfikować prawdziwe obsesyjny przedmiot pani uwagi: imigrantów.

Aby pominąć niniejsze zagadnienie, wszystko jest celowo wymieszane: dyskryminacja wobec kobiet, osób młodych, osób w podeszłym wieku, osób danego pochodzenia etnicznego itp., a także pochodzenia narodowego. Jeśli istnieje jakikolwiek rodzaj dyskryminacji, który może być doskonale uzasadniony z moralnego, prawnego i politycznego punktu widzenia, są to krajowe i europejskie preferencje w odniesieniu do zatrudnienia i świadczeń socjalnych. Jednocześnie propozycje dotyczące „pozytywnych działań”, choć nie ośmieliła się pani użyć tego słowa, są dokładnie odwrotnością dyskryminacji, a jej pierwszymi ofiarami będą lub już są Europejczycy w swoich własnych krajach. Jednakże myśli pani, że ten rodzaj dyskryminacji jest normalny.

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. − Jako członek Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z pełnym zaangażowaniem popieram sprawozdanie Elizabeth Lynne. Nie mam wątpliwości, że obowiązujące prawo międzynarodowe oraz nasze unijne rozstrzygnięcia są – z formalnego punktu widzenia – rozwiązaniami pożądanymi i dobrymi. Dlatego żałuję, że ich wdrażanie w życie ciągle napotyka na wiele barier i to także w naszej, zdawałoby się bardzo demokratycznej i wolnej od dyskryminacji Europie.

Jest zadziwiające, że trzeba wzywać państwa członkowskie UE do pełnego respektowania przepisów dyrektywy 2000/78/WE oraz stałego i systematycznego monitorowania postępów w zakresie eliminowania z życia politycznego, społecznego i gospodarczego wszelkich form dyskryminacji.

Jest to szczególnie ważne dla obywateli mojego kraju, Polski, którzy korzystając z dobrodziejstw wspólnego rynku i swobody przepływu osób, żyją i pracują w wielu krajach UE. Niestety, z dużą przykrością muszę stwierdzić, że są coraz liczniejsze dowody na dyskryminację moich rodaków tylko z powodu ich narodowości. Takie niepokojące informacje napływają m.in. z Niemiec, Wielkiej Brytanii czy Irlandii. Byłoby paradoksem, gdyby Parlament Europejski tak silnie i skutecznie angażował się w zwalczenie przejawów dyskryminacji w świecie, a nie potrafił się uporać z respektowaniem praw człowieka u siebie, tzn. w państwach członkowskich UE. Przecież wszyscy obywatele Unii Europejskiej zasługują na równe i wolne od dyskryminacji traktowanie!

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Na samym początku pragnę podkreślić, iż prowadzenie debaty i działań w zakresie zwalczania dyskryminacji i równych szans jest bardzo ważne.

Jednakże, jak zauważa sam sprawozdawca, niektóre państwa członkowskie nie wdrożyły jeszcze w pełni dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (2000/43/WE) oraz w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (2000/78/WE). W związku z problemami z wdrożeniem ich postanowień, kluczowe wydaje się skupienie na prawidłowej transpozycji oraz bardziej skutecznym egzekwowaniu zapisów tych dyrektyw.

Sytuacji nie poprawi objęcie kolejnych kategorii osób kolejnymi aktami prawnymi. Najważniejsze jest prowadzenie kampanii edukacyjnych i informacyjnych oraz działań uświadamiających, prowadzonych głównie na poziomie państw członkowskich, które będą właściwą odpowiedzią na wspomniane problemy. Wyzwania związane z dyskryminacją oraz równymi szansami nie są bowiem takie same we wszystkich państwach członkowskich.

Dlatego też sprzeciwiam się tworzeniu kolejnych aktów legislacyjnych, które nie sprawią, że problemy w obszarze równych szans i dyskryminacji znikną.

Uważam przy tym, iż oddzielnego rozpatrzenia wymaga dyskryminacja osób niepełnosprawnych, których specyficzna sytuacja stwarza potrzebę pilnego opracowania kompleksowej propozycji, a przede wszystkim ich wdrożenia na poziomie praw członkowskich. Mam nadzieję, iż Komisja Europejska w najbliższym czasie przychyli się do tej inicjatywy.

  David Martin (PSE), na piśmie. −Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie autorstwa pani Elizabeth Lynne zatytułowane „Postęp osiągnięty w zakresie równych szans i niedyskryminacji w UE”. Sądzę, że nie powinniśmy dążyć do promowania hierarchii dyskryminacji w UE.

Koledzy z Partii Konserwatywnej najwyraźniej mają inne poglądy i namawiam ich do uzasadnienia stanowiska, którego moim zdaniem nie da się w żaden sposób obronić. Potrzebujemy dyrektywy w sprawie horyzontalnego art. 13., dlatego głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Elizabeth Lynne.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. −Posłowie grupy PPE-DE będący członkami partii Fine Gael, tj. Mairead McGuinness, Avril Doyle, Gay Mitchell i Colm Burke wstrzymali się od głosu w głosowaniu końcowym w sprawie sprawozdania pani Elizabeth Lynne w sprawie „Postęp osiągnięty w zakresie równych szans i niedyskryminacji w UE”.

W sprawozdaniu wskazuje się i krytykuje państwa członkowskie za „braki w transpozycji i wdrażaniu” dyrektywy 2000/78/WE oraz zawiera ono apel o bardziej rygorystyczne monitorowanie procesu transponowania i wdrażania przez państwa członkowskie oraz umacniania prawa UE w tym zakresie.

Popieramy wezwanie do pełnej transpozycji i wdrożenia dyrektyw UE, ale odnotowujemy, iż nie zakończyły się jeszcze postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, wszczęte przeciwko niektórym państwom członkowskim.

Zdecydowanie popieramy środki mające położyć kres dyskryminacji, włącznie z dodatkowymi środkami, ale nie możemy na tym etapie poprzeć apelu o kolejną dyrektywę UE w tym zakresie. Ważne jest, aby istniejące dyrektywy UE były w pełni wdrożone, a Komisja powinna nadal czuwać nad zgodnością na szczeblu państw członkowskich, zanim podjęte zostaną jakiekolwiek rozważania dotyczące nowych środków UE.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za sprawozdaniem i uważam, że jest ono ważne dla poczynionego postępu, a zwłaszcza przyszłych działań, które są niezbędne, aby osiągnąć równość szans i zwalczyć dyskryminację. Treść sprawozdania stanowi jedną z najbardziej postępowych części prawodawstwa, oferując licznym europejskim obywatelom prawdziwe możliwości podniesienia jakości ich życia.

Zgodnie z danymi dostarczonymi przez Komisję 51% obywateli europejskich uważa, że w ich państwie nie podejmuje się wystarczających wysiłków, aby zwalczyć dyskryminację i zapewnić równe szanse.

77% obywateli UE jest zdania, że kobiety nie są w wystarczającym stopniu reprezentowane na stanowiskach kierowniczych, a 72% uważa, iż osoby powyżej 50. roku życia są niedostatecznie reprezentowane w miejscu pracy.

Sukces tego sprawozdania gwarantują dwie rzeczy: ważne poparcie ludności dla przyjęcia środków mających zwalczać dyskryminację, co zapewniłoby równe szanse dla wszystkich, jak i nasze stałe polityczne zaangażowanie europejskich socjaldemokratów w budowę społeczeństwa, w którym nikt nie jest wykluczony i w którym obywatele mają równe szanse. Gratuluję pani Elizabeth Lynne sprawozdania.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. - (PT) Aktywna i energiczna obrona niedyskryminacji nie powinna być mylona z relatywizmem, gdzie wszystko jest równe, każda rzecz jest odpowiednikiem innej, a wszystkie wybory, rozwiązania czy też okoliczności mają równą wartość w porządku prawnym. Przykładowo promowanie polityk wspierających liczniejsze rodziny w żaden sposób nie stanowi naruszenia zasady niedyskryminacji. Podobnie jak odmowa ustanowienia ram prawnych dla wszelkich form związków międzyludzkich nie może być porównywana z żadnym rodzajem dyskryminacji. To, co popieram, uważając, że taki jest mój obowiązek w dziedzinie niedyskryminacji, to przede wszystkim obrona bardzo obszernego pojęcia wolności osoby, a nie kolektywne postrzeganie wolności przez państwo, zgodnie z którym tylko to, co jest promowane przez państwo, nie jest dyskryminujące. Społeczeństwo może mieć i ma swoje preferencje, co jest odzwierciedlone w publicznych politykach. Nie można i nie wolno narzucać zachowania lub go ograniczać, jeśli nie stoi ono w sprzeczności z wolnością osób trzecich.

  Lydia Schenardi (NI), na piśmie. - (FR) Na chwilę obecną obowiązuje pięć dyrektyw w sprawie równych szans i niedyskryminacji w Unii Europejskiej. Obecnie toczy się dwadzieścia osiem postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko państwom członkowskim, które ich nie transponowały. Nad taką sytuacją można tylko ubolewać.

Czy powinniśmy jednak systematycznie zmuszać siłą i represjami do równości płci?

Myślę, że nie; jest zupełnie odwrotnie. Przestańmy piętnować dyskusję o dyskryminacji, klasyfikując mniejszościowe grupy i populacje jako „dobre”, a w szczególności imigrantów, i wpędzając Europejczyków w poczucie winy, jak gdyby ciągle stosowali dyskryminację.

Musimy położyć kres tym lewicowym przyśpiewkom, które w żadnym stopniu nie pomagają osobom dyskryminowanym, a które są przez nie wręcz napiętnowane.

Połóżmy większy nacisk na osobistą odpowiedzialność każdej osoby, aby zwalczać wszelką dyskryminację oraz na konieczność dostosowania się, szczególnie przez imigrantów, do naszych zasad, przepisów prawa i wartości.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Dyskryminacja pośrednia jak i bezpośrednia ze względu na płeć, wiek czy też niepełnosprawność jest wciąż obecna w Europie..

Portal internetowy Pracuj.pl przeprowadził ankietę, wśród osób pracujących, poszukujących pracy, pracodawców oraz studentów i absolwentów. Według ankiety najbardziej dyskryminowanymi grupami społecznymi na rynku pracy są osoby po 50. roku życia oraz niepełnosprawni.

Najczęstszym przejawem dyskryminacji na rynku pracy jest kierowanie się uprzedzeniami i stereotypami przy wyborze kandydata do pracy - za istotny problem uważa to blisko 62% ankietowanych. Na kolejnych miejscach wymieniane są: nierówny dostęp do ofert pracy/brak odpowiednich ofert pracy (56%), niechęć do zatrudniania na czas nieokreślony/na umowę o pracę (44%) oraz niższa niż przeciętna w danym środowisku czy branży płaca (43%).

Uważam, że polityka antydyskryminacyjna, jako jedno z podstawowych założeń UE, ma w tym zakresie szczególne zadanie do wykonania.

− Sprawozdanie: Willi Piecyk (A6-0163/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Postanowiliśmy głosować za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy, ponieważ zawiera kilka godnych uwagi aspektów dotyczących utworzenia systemu zrównoważonego pod względem ekologicznym i gospodarczym zarządzania środowiskami morskimi UE.

Postanowiliśmy również poprzeć pomysł ustanowienia Europejskiego Dnia Morza. Istnieją powody do sceptycyzmu wobec wielkich kampanii instytucji UE, ale w tym przypadku postanowiliśmy poprzeć ten pomysł, ponieważ sytuacja związana z ochroną środowiska na morzu wymaga natychmiastowej reakcji.

Uważamy jednak, że sprawozdanie zawiera fragmenty, które można zinterpretować jako zbyt przychylne wobec połowów handlowych. Floty rybackie w UE nie są obecnie w pełni wykorzystywane, a ich liczbę należy ograniczyć ze względu na spadek ilości ryb. Gwarantowanie pracy rybakom komercyjnym w rybołówstwie jest błędne. Wśród licznych środków, które można zastosować, aby pomóc pracownikom i regionom zależnym od rybołówstwa, znajdują się projekty aktywnych szkoleń zawodowych.

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za sprawozdaniem z własnej inicjatywy autorstwa mojego niemieckiego kolegi, pana posła Williego Piecyka, w sprawie zintegrowanej polityki morskiej Unii Europejskiej, który powstał w odpowiedzi na komunikat Komisji dotyczący tego samego zagadnienia. Obszary morskie (dwa oceany: Atlantycki i Arktyczny, i cztery morza: Morze Bałtyckie, Północne, Śródziemnomorskie i Czarne) oraz wybrzeże (70 000 km) Europy istotnie wpływają na dobry stan i pomyślny rozwój kontynentu; pełnią rolę szlaków handlowych, regulują klimat, są źródłem pożywienia, energii i zasobów, Europejczycy tam zamieszkują i wypoczywają.

Pragnę dodać, że są też zbiornikiem wody, która będzie mało dostępnym zasobem. W kontekście globalizacji i szybkich zmian klimatu istnieje nagła potrzeba utworzenia zintegrowanej polityki morskiej dla Unii Europejskiej, opartej na świadomości, że wszelkie kwestie związane z europejskimi oceanami i morzami są ze sobą powiązane. Interesującymi kierunkami rozwoju może się okazać nadzór morski, który jest niezbędny, aby zapewnić bezpieczeństwo i ochronę korzystania z przestrzeni morskich, rozwój przestrzeni morskich, który jest instrumentem planowania potrzebnym do podejmowania wykonalnych pod względem ekologicznym decyzji oraz pełne i dostępne źródło danych i informacji, które jest niezbędne, aby zapewnić bezpieczeństwo i ochronę.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Europa, częściowo z uwagi na swoją strategiczną pod względem geograficznym lokalizację, musi dawać swoją polityką morską przykład międzynarodowy, wykorzystując potencjał gospodarczy oceanów i mórz jako bezcennego źródła energii odnawialnej. Podobnie, utworzenie regionalnych centrów doskonałości oraz zapewnienie wsparcia uniwersyteckim ośrodkom badań, funkcjonującym już w obszarach nadbrzeżnych, jak i opracowanie planu działania opartego na innowacyjności, badaniach i ochronie środowiska oceanów i mórz, stanowiłyby kolejny krok w kierunku całkowicie zrównoważonego wykorzystania zasobów morskich.

Sprawozdanie zawiera sugestie, iż plan działania musi stanowić ważny wkład w obniżanie emisji gazu cieplarnianego poprzez korzystanie z uczciwego systemu handlu emisjami, łączenie badań oceanów i mórz jako odnawialnych źródeł energii oraz poprzez wprowadzenie jednakowych podatków dla energii i paliw morskich. Oznaczałoby to, że wraz z przybiciem do lądu statki zachęcane byłyby do korzystania z dostaw energii na lądzie.

Wreszcie propozycja dotycząca koordynacji pomiędzy europejskimi agencjami odpowiedzialnymi za nadzór morski zniechęciłaby i zapobiegała atakom na europejskie okręty, a jednocześnie zwalczała niezgodne z prawem działania takie jak, przemyt, handel narkotykami i ludźmi, a tym samym sprawiłaby, że międzynarodowe wody staną się zdecydowanie bezpieczniejsze.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Przy okazji omawiania sprawozdania pana posła Piecyka dotyczącego zintegrowanej polityki morskiej UE, chciałbym zwrócić uwagę na wdrażanie ramowej dyrektywy wodnej, która uwzględnia działania w zakresie identyfikacji i usuwania broni chemicznej pozostałej po II wojnie światowej na Morzu Bałtyckim i Morzu Północnym. Mam tu na myśli plany dotyczące rurociągu NordStream, przy budowie którego może zostać naruszona broń z czasów II wojny światowej znajdująca się właśnie na dnie Morza Bałtyckiego. Według wstępnych szacunków znajduje się około 40 000 - 60 000 ton amunicji chemicznej, a w tym około 12 000 - 13 000 ton bojowych środków trujących. Dokładne dane o położeniu dużej części tej broni nie są nawet znane, a więc ryzyko katastrofy jest ogromne. Ponadto, przy uruchamianiu rurociągu mają zostać użyte chemikalia, które są szkodliwe dla środowiska. Może to doprowadzić do bardzo poważnej w skutkach katastrofy ekologicznej. To jest bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia mieszkańców wybrzeża Morza Bałtyckiego. Sprawozdanie wspomina o doprowadzeniu do sytuacji, w której „europejskie oceany i morza będą najczystsze na świecie”. Apeluję, zatem o wdrażanie przez Komisję Europejską konkretnych działań w zakresie zintegrowanej polityki morskiej i zakazu budowy projektów zagrażających bezpieczeństwu mieszkańców Europy.

  Ole Christensen, Dan Jørgensen, Poul Nyrup Rasmussen, Christel Schaldemose i Britta Thomsen (PSE), na piśmie. − (DA) Żegluga powinna być włączona w handel emisjami dwutlenku węgla.

Delegacja partii socjalistycznej pracuje nad włączeniem ruchu statków w handel emisjami dwutlenku węgla. Mimo że ten środek transportu jest szczególnie przyjazny środowisku, w porównaniu z innymi środkami transport towarów, żegluga wytwarza istotną ilość emisji dwutlenku węgla, znacznie przewyższając przykładowo emisje pochodzące z lotnictwa, które, zgodnie z ustaleniami, wkrótce też ma być włączone do systemu handlu emisjami.

Dziś delegacja głosowała więc za tym punktem sprawozdania, który dotyczył zintegrowanej polityki morskiej dla Unii Europejskiej, i w którym wyraźnie była mowa o konieczności uwzględnienia żeglugi w handlu emisjami dwutlenku węgla.

Tym samym odrzuciliśmy poprawkę, którą zaproponowała grupa Verts/ALE, dotyczącą tego samego zagadnienia. Nie jest jasne, czy poprawka zgłoszona przez grupę Verts dotyczy konkretnego modelu handlu emisjami. Jeśli tak jest, nie uzyskaliśmy żadnych informacji, co dokładnie zawiera. Na chwilę obecną nie chcemy więc przyjąć żadnego konkretnego modelu, ponieważ w najgorszym wypadku może to utrudnić i opóźnić porozumienie dotyczące włączenia emisji dwutlenku węgla wytworzonego przez żeglugę.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Całkowicie się zgadzamy z niektórymi poglądami przedstawionymi w sprawozdaniu, na przykład, że istnieje pilna potrzeba wyeliminowania emisji siarki i tlenku azotu ze statków oraz że wspólna polityka rybołówstwa jest zbyt biurokratyczna i zcentralizowana.

Jednakże większość przedstawionych propozycji jest negatywnych. Trudno nam zrozumieć korzyści płynące z ustanowienia przez UE „Europejskiego Dnia Morza”. Podważamy również wartość finansowania przez UE badań morskich oraz planu badania i odnajdywania wraków statków oraz zanurzonych terenów archeologicznych, jesteśmy też krytyczni wobec pomysłu, iż instytucje UE powinny zająć się kwestią morskiego planowania przestrzennego.

Sprawozdanie stanowi kolejny przykład tego, w jaki sposób Parlament Europejski chce zdobyć wpływ na coraz większe obszary polityki. Aż nadto widoczne jest poszanowanie zasady pomocniczości, które przekłada się tylko na słowa, ale rzadko na realizację wyżej wspomnianej zasady. Nie możemy tego tolerować. Dlatego w głosowaniu końcowym głosowaliśmy przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Uważamy, że polityka morska oparta na współpracy państw członkowskich, która ubogaca i promuje polityki i środki dotyczące morza, ustanowione przez poszczególne kraje, może mieć bardzo pozytywny wpływ.

PE potwierdza swoje cele – dotyczące zintegrowanej polityki morskiej – aczkolwiek mniej stanowczo niż w poprzednim sprawozdaniu, z czym nie możemy się zgodzić.

Pomijając fakt, iż jest ona nasycona federalistyczną i geostrategiczną wizją wykorzystania wyłącznych stref gospodarczych każdego z państw członkowskich, przemawia za szybkim zintegrowaniem transportu morskiego wewnątrz Wspólnoty w ramach jednolitego rynku, tj. za jego liberalizacją; podkreśla inicjatywy mające na celu utworzenie europejskiej straży przybrzeżnej, co obecnie leży w kompetencjach państw członkowskich; zaleca włączenie żeglugi do handlu emisjami – co oznacza więcej negocjacji; i paradoksalnie (lub być może nie) deklaruje poparcie dla uwzględnienia w odpowiedni sposób polityki morskiej w budżecie UE (?) po roku 2013; tj. po raz kolejny proponuje zcentralizowaną władzę polityczną i ekonomiczną UE, nie oferując niczego w zamian (nawet jeśli byłoby to kiedykolwiek do przyjęcia).

Z pewnością wniosek w sprawie rezolucji PE zawiera propozycje, z którymi się zgadzamy i które częściowo zgłosiliśmy – ale nie nadrabiają treści negatywnej wniosku w sprawie rezolucji.

Dlatego głosowaliśmy przeciwko niemu.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. −Głosowałem za sprawozdaniem pana posła Williego Piecyka w sprawie polityki morskiej UE. Z zadowoleniem przyjmuję w szczególności część, w której mowa o całkowitej klęsce WPR oraz o konieczności wyciągania wniosków przez UE z porażek podczas opracowywania zintegrowanej polityki morskiej.

Mój kraj, Szkocja, znajduje się w samym sercu Europy, jeśli chodzi o sprawy morskie, dlatego możemy korzystać z polityki na skalę UE, obejmującej całą gamę różnorodnych zagadnień, takich jak ochrona środowiska, transport, turystyka i zatrudnienie. Jednakże konieczne jest uznanie różnorodności obszarów morskich Europy, a decyzje nie mogą być podejmowane w oparciu o zasadę „wszyscy do jednego worka”, która reprezentuje nieudaną politykę europejską w zakresie rybołówstwa.

  Roselyne Lefrançois (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego tekstu, gdyż uważam za niezwykle ważne, aby Unia Europejska jak najszybciej wyposażyła się w zintegrowaną politykę morską.

UE miałaby bardzo dużo do zyskania, przyjmując jednolitą strategię wdrażania różnych polityk sektorowych, mających wpływ na obszar morski, np. niektóre polityki społeczne, przemysłowe i ekologiczne, a także promując ustanowienie prawdziwego „wzajemnego systemu wsparcia”.

Z zadowoleniem przyjmuję również chęć zwalczania zmian klimatycznych i zanieczyszczeń poprzez powołanie prawdziwych ośrodków innowacji, które będą również źródłem konkurencyjności i dobrobytu społecznego dla przybrzeżnych regionów Unii.

Wreszcie popieram propozycje zawarte w sprawozdaniu dotyczące aspektów bezpieczeństwa polityki morskiej, a w szczególności pomysł utworzenia wspólnych zasad w tej dziedzinie oraz wymiany metod nadzoru na obszarze morskim Wspólnoty. Dzięki temu możliwa stałaby się walka z piractwem morskim, zjawiskiem, którego powrót obserwujemy w ostatnich latach, a także ochrona dziedzictwa kulturowego i archeologicznego tych obszarów, aby zapobiegać katastrofom mającym niszczący wpływ na rozwój linii brzegowej UE.

  David Martin (PSE), na piśmie. −Sprawozdanie autorstwa Williego Piecyka pd. „Zintegrowana polityka morska” koncentruje się na wyzwaniach stojących przed europejskim sektorem morskim. Zalecenia w nim zawarte pomogą uprościć w tej dziedzinie proces decyzyjny w całej Europie.

Tylko poprzez ustanowienie zintegrowanej polityki morskiej można zająć się kwestiami o zasięgu światowym, takimi jak globalizacja, zmiany klimatyczne i ich wpływ na nasze oceany. Głosowałem za sprawozdaniem.

  Luca Romagnoli (NI) , na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Pragnę wyrazić swoje poparcie dla sprawozdania pana posła Williego Piecyka w sprawie zintegrowanej polityki morskiej dla Unii Europejskiej.

Zgadzam się, że zintegrowana polityka morska jest konieczna, ponieważ morza i oceany stanowią jedne z najważniejszych zasobów gospodarczych i handlowych dla UE, a tym samym muszą być chronione, lecz również dlatego, że skuteczne, zrównoważone i stanowcze działania państw członkowskich ulepszyłyby sposób, w jaki są zarządzane i rozwijane. Moim zdaniem, jedną z fundamentalnych kwestii jest uregulowanie i ulepszenie ruchu na morzu, zgodnie z celami dotyczącymi zwalczania zmian klimatycznych oraz skupienie się na zasobach morskich jako potencjalnych źródłach czystej, alternatywnej energii.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Nasze morza są naszymi wspólnymi zasobami. Potrzebujemy skoordynowanego podejścia wobec ich eksploatacji i zanieczyszczania. Możemy to osiągnąć, współpracując ze wszystkimi państwami UE, dla których polityka morska jest ważna. Mam nadzieję, że w przyszłym roku więcej obywateli UE będzie mogło uczestniczyć w Europejskim Dniu Morza. Być może, jako że w przyszłym roku ten dzień wypadnie podczas europejskich wyborów, wszyscy kandydaci wykorzystają dzień 20 maja, aby zwrócić szczególną uwagę na kwestie związane z polityką morską.