Pełne sprawozdanie z obrad

Czwartek, 22 maja 2008 r. - Strasburg

6. Ustanowienie Europejskiej Fundacji Kształcenia (wersja przekształcona) (debata)

  Przewodnicząca. – Następnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie (Α6-0131/2008) pana posła Bernarda Lehideux, w imieniu Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejską Fundację ds. Kształcenia (wersja przekształcona) (COM(2007)0443 – C6-0243/2007 – 2007/0163(COD)).

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Pani przewodnicząca, panie pośle sprawozdawco, panie i panowie! Chciałbym wyrazić szacunek dla pracy Parlamentu nad wnioskiem w sprawie przekształcenia rozporządzenia ustanawiającego Europejską Fundację na rzecz Kształcenia, a w szczególności podziękować Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i jej sprawozdawcy, panu posłowi Lehideux.

Jak wiadomo Europejska Fundacja na rzecz Kształcenia powstała w 1990 r., aby wspierać wdrażanie programu pomocy zewnętrznej PHARE w dziedzinie kształcenia zawodowego. Obecnie jej zasięg obejmuje kraje objęte wcześniej programami TACIS, CARDS i MEDA. Polityki Unii Europejskiej w dziedzinie edukacji i kształcenia oraz stosunków zewnętrznych rozwinęły się i w związku z tym rozporządzenie w sprawie EFK powinno zostać zaktualizowane w sposób uwzględniający te zjawiska. W ten sposób powstał wniosek Komisji, nad którym państwo pracowali.

Nasz wniosek nie przewiduje żadnej nowej działalności Europejskiej Fundacji ds. Kształcenia. Ma on raczej na celu lepsze określenie zadań fundacji w oparciu o szerszy zakres tematyczny, który obejmuje koncepcję rozwoju zasobów ludzkich, w szczególności edukację i kształcenie mające na celu uczenie się przez całe życie.

Wniosek rozszerza także zasięg geograficzny fundacji zgodnie z nowymi instrumentami UE w dziedzinie stosunków zewnętrznych. W tym nowym kontekście należy zatem dostosować zadania EFK, ale powinny one nadal opierać się na jasno określonych priorytetach.

Jestem wdzięczny Parlamentowi Europejskiemu za pozytywne potraktowanie wniosku Komisji. Dzięki dobrej współpracy między trzema instytucjami udało nam się znaleźć rozwiązania, które satysfakcjonują je wszystkie, w tym także rozwiązanie tak delikatnej kwestii, jak skład Rady Zarządzającej i sposobu, w jaki Parlament Europejski może wnieść swoje szczególne doświadczenia. Komisja zatem bez wahania akceptuje skonsolidowany tekst, będący owocem konstruktywnych rozmów trójstronnych prowadzonych w ubiegłym tygodniu.

Na koniec, w imieniu mego kolegi Jana Figela, chciałbym podkreślić jak ważne jest, by nasza współpraca była udana, ponieważ to pozwoli Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia skorzystać w odpowiednim czasie z nowej podstawy prawnej, a zatem zapewnić bardziej skuteczną pomoc krajom-beneficjentom, co przecież jest w końcu celem tego działania.

  Bernard Lehideux, sprawozdawca. − (FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Podczas pobytu w Turynie miałem możność ocenić znakomitą pracę Fundacji, która jest ważnym i wysoce skutecznym instrumentem promowania rozwoju systemów kształcenia zawodowego w krajach partnerskich UE. Wniosek Komisji aktualizuje zadania i zarządzanie EFK w celu zapewnienia, by jej działania miały solidną podstawę prawną. Moim zdaniem kompromis osiągnięty w Radzie zapewnia postęp w dwóch zasadniczych kierunkach.

Po pierwsze, nowe rozporządzenie umożliwi Fundacji działanie we wszystkich krajach partnerskich UE, w tym w krajach, które nie są objęte polityką sąsiedztwa i programami przedakcesyjnymi. To sprawa zasadniczej wagi. Na przykład Unia podejmuje decyzje, które mają bezpośredni wpływ na gospodarkę jej krajów partnerskich z AKP. Nie muszę przypominać panu komisarzowi Michelowi, że to się zdarzyło ostatnio w przypadku reformy COM w sprawie cukru, która zmusiła te kraje do radykalnej dywersyfikacji działalności przemysłowej. EFK mogła wnieść pożyteczny wkład w ten rozwój i może to zrobić w przyszłości w podobnych przypadkach.

Drugą korzyścią z kompromisu, do którego przywiązuję szczególną wagę, jest to, iż naprawdę angażuje on posłów do PE w przegląd działań Fundacji. Ta kwestia wykracza jednak poza ramy tej agencji. Parlament ma tylko jedną szansę, często bardzo krótkotrwałą, przyjrzenia się sposobom funkcjonowania agencji, podczas głosowania nad budżetem i absolutorium budżetowym. Moim zdaniem nie jest już dłużej możliwe, zwłaszcza wobec zbliżającego się wejścia w życie traktatu lizbońskiego, aby Parlament nie był poważniej zaangażowany w sprawy, którymi zajmują się te agencje. Oto dlaczego, w konkretnym przypadku tej Fundacji, Parlament mianuje trzech przedstawicieli, co prawda bez prawa głosowania, ale trzech przedstawicieli do Rady Zarządzającej, pod warunkiem, że będą oni mieli szczególne kwalifikacje związane z dziedzinami działalności Fundacji. Parlament może swobodnie mianować albo osoby z zewnątrz, albo posłów do PE. Do niego będzie należało podjęcie odpowiedzialnej decyzji co do wyboru poziomu przedstawicieli w Radzie Zarządzającej. Głównym punktem na tym etapie jest, by od tej pory można było dokonywać wyboru i aby została rozpoczęta debata w sprawie zaangażowania Parlamentu.

Biorąc pod uwagę rosnącą liczbę agencji, konieczne jest, by wszystkie europejskie instytucje przyjrzały się sposobom monitorowania ich działalności. W tym kontekście jestem przekonany, że musimy stworzyć prawdziwą więź między Parlamentem i agencjami. Podobnie nowe rozporządzenie dąży do sformalizowania przesłuchań dyrektora Fundacji przed komisjami parlamentarnymi. Od kilku lat dyrektor Fundacji pojawia się przed Parlamentem raz do roku na zaproszenie Komisji Zatrudnienia, ale w przeszłości to zaproszenie nie miało formy oficjalnej. Wreszcie, Rada Zarządzająca będzie mianowała dyrektora na okres pięciu lat, w oparciu o listę przynajmniej trzech kandydatów przedstawioną przez Komisję; przed nominacją kandydat wybrany przez Radę Zarządzającą będzie musiał złożyć oświadczenie przez właściwymi komisjami Parlamentu Europejskiego i odpowiedzieć na pytania zadawane przez członków tych komisji.

Bądźmy uczciwi. Jeśli chodzi o zaangażowanie Parlamentu, to kompromis, jaki osiągnęliśmy, jest raczej mniejszy niż się spodziewałem. Musimy jednak spojrzeć prawdzie w oczy. Na obecnym poziomie debaty nikt nie jest jeszcze gotowy, aby pójść dalej. A zatem rzeczą racjonalną będzie wsparcie wynegocjowanego pakietu, tak aby Fundacja mogła jak najszybciej zacząć funkcjonować na solidnych podstawach.

Proszę zatem posłów o przyjęcie poprawki kompromisowej nr 11, która jest wynikiem rozmów trójstronnych, o których wspomniał przed chwilą pan komisarz Michel, o przyjęcie jej w całości i nie poddawanie się pokusie złożenia poprawki, która zakłóciłaby osiągniętą przez nas równowagę.

Dziękuję prezydencji słoweńskiej i Komisji za jakość naszego dialogu w tych sprawach i oczywiście dziękuję wszystkim sprawozdawcom pomocniczym za wsparcie.

  Gabriele Stauner, w imieniu grupy PPE-DE. – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Chciałabym zacząć od wyrażenia podziękowań za konstruktywne negocjacje z Radą i Komisją, przy czym największe podziękowania należą się oczywiście sprawozdawcy, panu posłowi Lehideux.

W komisji i w rozmowach trójstronnych osiągnęliśmy kompromis w sprawie fundacji w Turynie, która dzięki nowemu rozporządzeniu będzie miała zupełnie nowe podstawy. Naszym głównym celem w kwestii reorientacji agencji z siedzibą w Turynie jest umocnienie stosunków między Fundacją i Parlamentem Europejskim oraz poprawa ogólnej skuteczności działania Fundacji. Parlament uważa za sprawę priorytetową promowanie kształcenia zawodowego w Europie i wierzymy, że nie powinniśmy już dłużej tylko oceniać pracy Fundacji na zasadzie ex post, jak jakiś organ kontrolny, ale powinniśmy mieć do odegrania specjalną rolę w procesie określania treści i kształtu jej programów i powinniśmy móc przedstawiać nasze opinie.

Z tego powodu dwa punkty uznajemy za bardzo ważne. Pierwszy z nich to skład Rady Zarządzającej, a drugi to procedura mianowania dyrektora Fundacji. Jeśli chodzi o ten ostatni punkt, to komisja znalazła rozsądne rozwiązanie w oparciu o wniosek PPE-DE. Jak powiedział poseł sprawozdawca, na mocy art. 10 nowego rozporządzenia dyrektor będzie mianowany z listy przynajmniej trzech kandydatów przedłożonej przez Komisję. Przed nominacją kandydaci mają stanąć przed właściwą komisją lub komisjami Parlamentu Europejskiego, aby złożyć oświadczenie i odpowiedzieć na pytania.

Trudniejszą sprawą, która nie została rozwiązana w sposób zadowalający moją grupę przy okazji obecnego kompromisu, jest sprawa składu Rady Zarządzającej. Ustalenia zawarte w proponowanym art. 7, na mocy którego Parlament może mianować trzech przedstawicieli bez prawa głosu, są niekorzystne. Chcemy być aktywnymi uczestnikami procesu podejmowania decyzji przez Radę Zarządzającą, a nie tylko ozdobnikiem. Uważamy zatem za sprawę zasadniczą, aby Parlament mógł wydelegować trzech wyspecjalizowanych przedstawicieli do udziału w radzie i rozumie się samo przez się, że muszą oni mieć takie same prawo głosu, jak wszyscy pozostali członkowie tej rady.

Uważamy, że dla zapewnienia skutecznego działania Rady Zarządzającej konieczne jest ograniczenie liczby jej członków. Nie widzimy nieodpartej potrzeby, aby każde państwo członkowskie UE wysyłało swojego przedstawiciela. Zamiast tego wystarczyliby przedstawiciele dwóch trzecich państw członkowskich, przy zastosowaniu zasad wymiany przewidzianych w traktacie lizbońskim. Nawet jeśli Komisja, Parlament i kraje partnerstwie będą miały po trzech przedstawicieli, to i tak przeważać będą państwa członkowskie. W końcu Rada Zarządzająca nie jest zgromadzeniem zainteresowanych stron, ale ma reprezentować ogół zainteresowanych stron podczas podejmowania bieżących decyzji i szybko podejmować decyzje.

Chciałabym więc raz jeszcze zaapelować do Rady, której przedstawiciel nie jest niestety obecny, o ponowne rozważenie swego stanowiska. Dla dobra skuteczności działania proszę Izbę o poparcie naszej poprawki nr 10.

  Ole Christensen, w imieniu grupy PSE. – (DA) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Chciałbym podziękować sprawozdawcy, panu posłowi Lehideux za współpracę i pracę nad sprawozdaniem w sprawie Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia w Turynie. Byłem sprawozdawcą pomocniczym Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim i prowadziliśmy twarde negocjacje z Radą, ale uważam, że osiągnęliśmy dobry kompromisowy wniosek. Chociaż praca tej Fundacji jest adresowana do krajów, które nie są członkami UE i w związku z tym nie przyjęły celów lizbońskich, ważne jest jednak, aby porozmawiać o tych celach w tym kontekście. W końcu cele lizbońskie są w rzeczywistości tylko sposobem doprowadzenia do postępu i wzrostu, i nie trzeba być członkiem UE, aby tego pragnąć.

Edukacja jest jednym z czynników tworzących podwaliny wzrostu i rozwoju w UE. Inwestowanie w lepszą edukację może pomóc nam osiągnąć w UE cele lizbońskie i wspólnie uczynić Europę miejscem, w którym lepiej się żyje. Innym ważnym narzędziem osiągnięcia celów lizbońskich jest elastyczność i bezpieczeństwo (flexicurity) na rynku pracy, a edukacja i flexicurity są bardzo ściśle ze sobą powiązane. Dzięki edukacji powstaje lepsza i bardziej konkurencyjna siła robocza, co z kolei umożliwia osiągnięcie silniejszego wzrostu.

Ważne jest, abyśmy rozważyli przyszłość UE z perspektywy długoterminowej. Dlatego też Europejska Fundacja na rzecz Kształcenia jest niezwykle ważną agencją. UE nie może być zamkniętym klubem. Ważne jest, abyśmy pomagali potencjalnym nowym państwom członkowskim, tak jak tylko możemy. Musimy oczywiście wymagać, aby nowe państwa członkowskie spełniały pewne wymogi i normy, ale musimy także im w tym pomóc. Wierzę, że ta nowa struktura, którą wprowadziliśmy dla Fundacji w Turynie stanowi zaletę wobec przyszłych wyzwań i uważam, że Fundacja może pomóc potencjalnym nowym państwom członkowskim w przystąpieniu do UE.

Cieszę się również, że nowa struktura Fundacji wzmacnia więź między Parlamentem Europejskim i Fundacją. Zyskujemy możliwość wprowadzenia trzech ekspertów do Rady Zarządzającej. To pokazuje, że Rada zaczyna akceptować, iż Parlament Europejski także musi mieć większy wpływ w tej dziedzinie.

  Renate Weber, w imieniu grupy ALDE. – Pani przewodnicząca! Pragnę podziękować panu posłowi Lehideux za jego sprawozdanie. Całkowicie podzielam jego zdanie dotyczące rozszerzenia mandatu geograficznego Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia (EFK).

Ta agencja, która działa jako instrument polityki zewnętrznej UE ma możliwość gruntownie reagować na wyzwania, z którymi mają do czynienia takie terytoria jak Afryka, Karaiby i region Pacyfiku. Bogate doświadczenia zdobyte przez lata przez EFK mogą teraz zostać ukierunkowane na obszary, które rozpaczliwie potrzebują kształcenia zawodowego celem poprawy dostępu do nauki i integracji społecznej.

Większość krajów regionu AKP stoi obecnie wobec poważnych reform gospodarczych i aby się one udały muszą dysponować zasobami ludzkimi. Mandat i zasoby EFK powinny umożliwiać reagowanie na takie potrzeby. Pójdę jeszcze dalej i powiem, że podczas rozszerzania mandatu EFK powinniśmy zaplanować istnienie tymczasowych biur łącznikowych na terenach, na których koncentrują się działania agencji. Takie biura umożliwią EFK lepszą organizację działań i zapewnią jej większą widoczność w krajach trzecich. Całkowicie zgadzam się z propozycją sprawozdawcy, że potrzeba więcej przejrzystości i całkowicie popieram jego sugestię, aby posłowie do PE znaleźli się w Radzie Zarządzającej agencji.

I na koniec, uważam, że jeśli chodzi o zasoby ludzkie, Unia Europejska powinna zastosować szersze podejście. Chcemy utworzyć procedurę przyznawania „niebieskiej karty” dla wykwalifikowanych pracowników z zagranicy pracujących legalnie w Europie, a UE prawdopodobnie przyczynia się do kształcenia tych wykwalifikowanych pracowników. Jednakże, jak już powiedziałam, wykwalifikowani pracownicy są także bardzo potrzebni w swoich krajach, jeżeli te regiony mają się naprawdę rozwijać. Europejska Fundacja na rzecz Kształcenia ma zatem do odegrania zasadniczą rolę.

  Sepp Kusstatscher, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałbym rozpocząć od udzielenia pochwały Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia w Turynie za cenną pracę, jaką wykonuje od 1994 r.

Praca agencji i Fundacji jest często uważana jedynie za czynnik kosztów. Jestem przekonany, że to co robi nasza Fundacja w Turynie stanowi bardzo pożyteczną pomoc sąsiedzką, na Bałkanach, w Europie Wschodniej czy w Afryce Północnej. Praktycznego wsparcia, jakiego EFK udziela naszym krajom partnerskim w rozwoju i tworzeniu wysokiej jakości systemów kształcenia, nie można przecenić. Chciałby zatem wyrazić moje podziękowania i uznanie dla jej wyższej kadry kierowniczej.

Muszę skierować kilka szczerych słów krytyki pod adresem Rady, której taktyka negocjacyjna, po osiągnięciu konsensusu w pierwszej rundzie, obejmowała dopełnienie reprezentacji Rady do 27, a potem wstępnie brak zrozumienia, dlaczego Parlament też chce być reprezentowany w Radzie Zarządzającej, a w końcu ostatecznie zgodę na trzech wyspecjalizowanych przedstawicieli, ale jako członków bez prawa głosu. Postawa Rady była po prostu niezrozumiała.

Mogę tylko powtórzyć, że sztywna, defensywna taktyka prezydencji Rady przekracza moją zdolność rozumienia. Jest to kolejny dowód trudności napotykanych przez rządy naszych państw członkowskich jeśli chodzi o ocenę znaczenia, jakie powinny przywiązywać do Parlamentu Europejskiego, jedynej demokratycznie wybieranej instytucji w Unii.

Moje podziękowania dla pana posła sprawozdawcy.

  Derek Roland Clark, w imieniu grupy IND/DEM. – Pani przewodnicząca! Kolejny raz komisja wyprzedza przepisy prawne. Edukacja nie leży w kompetencjach UE, przynajmniej do czasu ratyfikowania traktatu lizbońskiego, a to zależy od referendum w Irlandii. Czy jest to przedwczesny wniosek, czy też głosowanie „nie” zostanie odsunięte na bok, jak referenda w Francji i w Holandii?

W każdym razie, jaki rodzaj struktury będzie miała ta Fundacja na Rzecz Kształcenia? Widzę, że z naszego wniosku wynika, że ma być kierowana w zależności od okoliczności przez sześciu przedstawicieli państw członkowskich plus sześciu przedstawicieli Komisji i tylko trzech Parlamentu, albo jeszcze przez przedstawicieli krajów partnerskich wyznaczonych przez Komisję. W tym ostatnim przypadku odpowiedzialność będzie częściowo spoczywała w rękach krajów, które nie są państwami członkowskimi, dając Komisji, która nie jest obieralna, głos większościowy. Niezbyt to demokratyczne.

Poprawka 7 sugeruje, że Komisja przedstawiałaby kandydatów na stanowisko dyrektora EFK, a to budzi obawy w wielu kręgach. Spowodowało to dalsze sugestie co do składu Rady Zarządzającej EFK, aż do nierealnej opcji po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego.

Tak wiele sprzecznych sugestii co do składu Rady Zarządzającej EFK to niekoniecznie jest najlepszy punkt wyjścia, ale w tej sytuacji rodzi się pytanie: Dlaczego można sądzić, że potrzebujemy takiej Fundacji? Upierałbym się, że Fundacja na rzecz kształcenia jest nie tylko niepotrzebna, ale przyniesie skutki odwrotne do zamierzonych. Jeśli przyjrzelibyście się państwo krajom europejskim nienależącym do UE, to zobaczylibyście całą masę różnego rodzaju programów. Są one na różnym poziomie, ale przyczyniają się do powstawania wielu umiejętności - oto dlaczego Europa ma tak bogate dziedzictwo. Jak wiadomo, wszystkie kraje zawsze miały własnych artystów, kompozytorów, ów i tak dalej. Nawet małe kraje wydały na przykład kompozytorów światowej sławy. Każdy kraj wydaje własnych liderów i ekspertów, własnych techników, bankierów, sportowców płci obojga oraz całą resztę umiejętności, które są rozwijane dzięki kształceniu.

Istnieje więc mnogość umiejętności, każdy kraj wnosi swój własny wkład. Jeśli spróbujemy to wszystko połączyć w ramach Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia, to wysączy ona krew z systemów kształcenia wielu krajów. Jedna EFK nie będzie miała wrodzonych cech o charakterze narodowym. Potrzebujemy różnorodności, a nie zharmonizowanego jednotorowego wątku.

Krótko mówiąc, przy takim systemie stracimy więcej niż zyskamy. Zapomnijmy o tym i pozwólmy krajom Europy wnosić swój wkład w całość. To mogłoby nawet wzbudzić entuzjazm dla projektu UE, bo tego niestety brakuje, jak można sądzić po głosowaniu „nie” w dwóch krajach założycielskich i ciągłych staraniach, aby dobrze sprzedać UE jej mieszkańcom.

  Jan Andersson (PSE) – (SV) Dziękuję, pani przewodnicząca. Chciałbym rozpocząć od podziękowania panu posłowi Bernardowi Lehideux za znakomitą pracę, za znakomite kontakty z przewodniczącym i koordynatorami w czasie całego procesu i za umożliwienie nam porozumienia w pierwszym czytaniu. Chcę także podziękować przedstawicielom Europejskiej Fundacji na rzecz Kształcenia za ich wkład, ważny wkład zapewniający wiele dalszych więzi. Edukacja, kształcenie zawodowe i uczenie się przez całe życie mają coraz większe znaczenie. Są one istotne w UE, ale także w krajach partnerskich. Istnieje potrzeba współpracy między Cedefop i Europejską Fundacją na rzecz Kształcenia.

Ten wniosek dotyczący nowego rozporządzenia zawiera pewne elementy wymagające ulepszeń. Zacznę od tego, że zakres uprawnień został poszerzony i uwzględniono uczenie się przez całe życie, zamiast skupić się wyłącznie na kształceniu zawodowym. Jest to koncepcja, którą coraz częściej wykorzystujemy i która jest istotna w naszej polityce. Po drugie, jak powiedział pan poseł Lehideux, zwiększa się liczba krajów. Obejmuje ona wszystkie kraje partnerskie, nie tylko te, które są objęte programami sąsiedztwa i programami przedakcesyjnymi, ale wszystkie kraje partnerskie. Po trzecie, wzmocnione są stosunki z Parlamentem. Cieszymy się z dobrej współpracy, która teraz może się rozwijać dzięki nowemu rozporządzeniu. Myślę, że doszliśmy do dobrego rozwiązania, zarówno jeśli chodzi o sposób mianowania dyrektora Fundacji, jak i o fakt, że możemy mianować trzech ekspertów bez prawa głosu do Rady Zarządzającej. Nie uzyskaliśmy wszystkiego, czego chcieliśmy, ale jest to jednak dobry kompromis, który dobrze wróży na przyszłość. To dobra pozycja wyjściowa. Możemy rozwijać uczenie się przez całe życie w ramach procesu współpracy między Parlamentem i Fundacjami pracującymi nad tymi zagadnieniami. To ważne.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Pani przewodnicząca! Najpierw chciałbym podziękować pani i wyrazić zadowolenie z różnych złożonych tutaj oświadczeń, z których wszystkie wyrażały poparcie dla sprawozdania pana posła Lehideux. Oczywiście ja także je popieram, ponieważ uważam, że naprawdę stanowi duży krok naprzód. Już widzę i wyobrażam sobie nowe perspektywy, które - niezależnie od wypowiedzi niektórych osób - otwierają się tutaj i w związku z tym bardzo się cieszę, że bez wątpienia osiągniemy szerokie porozumienie w sprawie tego wniosku. Chciałbym odpowiedzieć na dwa zastrzeżenia, które tutaj wysunięto.

Po pierwsze, poprawka 10 do art. 7: Chciałbym przypomnieć pani posłance Stauner, że istnieje ryzyko konfliktu interesów, ponieważ Parlament jest organem udzielającym absolutorium budżetowego. Przynajmniej pod względem prawnym byłby to ewidentnie konflikt interesów.

Po drugie, rozdzielenie uprawnień wydaje mi się rozsądne. Przez wiele lat byłem parlamentarzystą i nigdy nie domagałem się innych obowiązków, niż te, które należą do parlamentarzystów. Przykro mi, ale zasadniczą rolą parlamentarzysty nie jest rządzenie. Zasadniczą rolą parlamentarzysty jest kontrola i stanowienie przepisów prawnych oraz oczywiście monitorowanie rządów czyli władzy wykonawczej. Nie rozumiem zatem tego przesunięcia akcentów, które jak się wydaje pewne osoby uważają za rzecz normalną. Mówię za siebie, ale toczy się debata parlamentarna i sądzę, że mylenie przez Parlament zadania polegającego na monitorowaniu z zadaniem polegającym na rządzeniu, które nie jest zharmonizowane z jego rolą, zaszkodziłoby jego głównemu zadaniu. Tak można zniszczyć parlament. Jeśli parlament chce stać się czymś w rodzaju rządzącego zgromadzenia, nie jest to zgodne ze świętą zasadą demokracji. Mówię tak, ponieważ uważam, że podział władzy jest istotny.

Jestem przekonany, że osiągnięty kompromis jest najskuteczniejszy, przede wszystkim dlatego, że zapewnia niezależność Parlamentu podczas pełnienia funkcji monitorującej.

Muszę przyznać, że często jestem skonsternowany niektórymi wypowiadanymi tutaj poglądami, ale przecież po to tutaj jesteśmy. Sądzę, że to pan poseł Clark powiedział, że Komisja przekracza swoje kompetencje i że Europejska Fundacja na rzecz Kształcenia może przynieść skutki odmienne od zamierzonych. Jest to raczej sprzeczne z rzeczywistością, doświadczeniem i absolutnie niezależnymi ocenami wspaniałej pracy wykonanej przez Fundację.

Jako komisarz odpowiedzialny za rozwój mogę już przewidywać - dzięki głównej poprawce, która niewątpliwie zostanie przyjęta - perspektywy skuteczności, pozytywne perspektywy, które pojawią się, jak to sugerowali niektórzy mówcy, w krajach objętych moimi kompetencjami, w których kształcenie zawodowe jest bardzo ważnymi czynnikiem. Myślę na przykład o centrum zarządzania migracją i informacjami w Mali, projekcie pilotażowym, który wkrótce zainaugurujemy. Mogę sobie wyobrazić, jak pożyteczną rolę mogłaby tutaj odegrać Fundacja.

Mogę więc tylko wyrazić zadowolenie z wyników i całkowicie odrzucić słowa krytyki mówiące o skutkach odmiennych od zamierzonych. Oczywiście, ludzie nie mogą zmienić swojego charakteru: ci, którzy nie lubią Europy mówią przesadzone rzeczy, a to - mówię to z całym szacunkiem dla zainteresowanego pana posła - jest przesada; jest to zatem bezsensowne.

  Bernard Lehideux, sprawozdawca. − (FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Wierzę, że wszyscy lub prawie wszyscy tu obecni mają taki sam pogląd na istotę sprawy i dziękuję panu komisarzowi za jego słowa o perspektywach Fundacji na przyszłość.

Jeden punkt pozostaje jednak ewidentnie do rozstrzygnięcia i chcę przedstawić spostrzeżenie na ten temat: chodzi o poprawkę 10 EPP. Dialog między instytucjami europejskimi jest sprawą absolutnie zasadniczą. Ten dialog miał miejsce. Mój kolega, pan poseł Kusstatscher, mówi, że postawa Rady w czasie tego dialogu nie była dokładnie tym, czego mogliśmy się spodziewać. Ma rację, ale w końcu mieliśmy rozmowy trójstronne, odbyliśmy kilka spotkań i na zakończenie tych spotkań zasygnalizowaliśmy naszą zgodę. Nie wierzę, aby dialog między naszymi instytucjami był możliwy, jeśli po wyrażeniu naszej zgody cofamy ją po kilku dniach, składając poprawkę. Prowadziliśmy dyskusję, nie całkiem zgadzaliśmy się ze wszystkim, każdy zrobił krok naprzód w kierunku zbliżenia z pozostałymi i w końcu mieliśmy tekst kompromisowy.

Proszę, aby grupy, wszystkie grupy, zaakceptowały ideę, że wykazaliśmy się solidarnością w podjętej decyzji, w zgodzie wyrażonej wobec Rady i Komisji pod koniec rozmów trójstronnych i proszę je, aby ich głosy były odzwierciedleniem tej solidarności. Jeśli żąda się zmian, trzeba także wiedzieć, jak daleko można się posunąć. Powiedziałem przez chwilą, że wolałbym pójść troszkę dalej, ale nie wierzę, że wszyscy byli na to gotowi. Jako autor tego sprawozdania, który w swojej pracy otrzymał ogromne poparcie ze strony kolegów, chciałbym ich prosić, aby do czasu głosowania nadal wykazywali się solidarnością, jeśli chodzi o nasze kompromisowe porozumienie.

  Przewodnicząca. – Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się dziś o godz. 12.00.