Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 4 czerwca 2008 r. - Bruksela

17. Sprawozdanie roczne w sprawie WPZiB za rok 2006 - Europejska strategia bezpieczeństwa i ESDP (ciąg dalszy debaty)

  Przewodniczący. Będziemy kontynuować wspólną debatę na temat sprawozdania Jacka Saryusza-Wolskiego (A6-0189/2008) w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie WPZiB za 2006 r. oraz w sprawie sprawozdania pana posła Helmuta Kuhnego (A6-0186/2008) w sprawie wprowadzania w życie europejskiej strategii bezpieczeństwa i EPBiO.

  Marie Anne Isler Béguin (Verts/ALE). – (FR) Panie przewodniczący! To zaszczyt przemawiać w obecności tych delegacji, zważywszy na nasze bliskie stosunki. Panie wysoki komisarzu! Chciałabym się skoncentrować właśnie na Południowym Kaukazie. Czy to nie zdumiewające? Usłyszeliśmy, że na szczęście jutro wybiera się pan na kilka dni do Gruzji. Nadszedł najwyższy czas na tę wizytę. Dziękuję. Zamierza pan również odwiedzić Abchazję. Z pańskiej wypowiedzi wynika, że weekend nie wystarczy, by rozwiązać problemy lokalne. Jeżeli dokona pan tego w weekend, będę pierwszą osobą, która złoży panu wyrazy uznania. Oczywiście to trudne zadanie, ale najważniejsze jest samo zaangażowanie UE. Według mnie jest to swego rodzaju sprawdzian dojrzałości europejskiej polityki zagranicznej. Jak wiadomo, Rosja, jeden z naszych partnerów, włączyła się w ten konflikt. Ze sprawozdania ONZ wynika, że Gruzja zgodziła się zawiesić loty bezpilotowych aparatów latających (ang. unmanned aerial vehicle, UAV) nad Abchazją. Jednakże wczoraj dowiedzieliśmy się, że Rosja rozmieściła tam swoje siły wojskowe, które rzekomo mają się zająć odbudową połączeń kolejowych. Jeżeli to prawda, uważam, że jest zbyt wcześnie, by rozmawiać o wprowadzeniu sił pokojowych.

Dlatego też zadanie jest trudne. Panie wysoki komisarzu! Powiedział pan, że zamierza pan wesprzeć gruziński plan pokojowy, dlatego też nasuwa mi się pytanie: czy w ramach tego planu pokojowego zamierza pan również wesprzeć wprowadzenie abchazko-gruzińskiej policji cywilnej nadzorowanej przez UE lub OBWE. Byłby to prawdziwy krok naprzód, krok, na który Europa czekała od dawna, biorąc pod uwagę fakt, iż konflikt dotyczy kraju sąsiadującego. W związku z tym rodzi się pytanie, które zadawali już nasi koledzy posłowie, czy w ramach polityki zagranicznej będziemy rozwijać politykę sąsiedztwa.

  Hanna Foltyn-Kubicka (UEN). – Panie Przewodniczący! Pragnę przypomnieć, że w zeszłorocznym sprawozdaniu Rady dotyczącym głównych aspektów i podstawowych wyborów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Parlament wyraził głębokie zaniepokojenie zapowiedzią ówczesnego prezydenta Rosji, Vladimira Putina, odstąpienia przez Rosję dalszego udziału w Traktacie o ograniczeniu sił konwencjonalnych w Europie. Pomimo wyraźnej deklaracji Parlamentu Europejskiego władze Unii nie podjęły żadnych poważniejszych działań w tym zakresie. Natomiast w lipcu 2007 roku rosyjska Duma Państwowa jednogłośnie przyjęła ustawę o zawieszeniu przez Rosję udziału we wspomnianym traktacie.

Fakt ten ma bez wątpienia podstawowe znaczenie dla bezpieczeństwa w Europie, Rosja dysponuje bowiem największym potencjałem konwencjonalnych sił zbrojnych na naszym kontynencie. Dlatego też uważam, że sprawa ponownego przystąpienia Federacji Rosyjskiej do tej umowy międzynarodowej ma charakter priorytetowy. Władze Unii oraz jej państw członkowskich powinny użyć wszelkich możliwych środków, aby do tego doprowadzić choćby dlatego, że w ostatnim czasie rosyjskie wydatki na zbrojenia wzrosły o 700%.

  Willy Meyer Pleite (GUE/NGL). – (ES) Panie przewodniczący! Na ostatniej konferencji w sprawie polityki bezpieczeństwa w Monachium pan El Baradei, którego trudno oskarżać o radykalizm, stwierdził, że ograniczenie nakładów na broń o 1% mogłoby rozwiązać problem głodu na świecie.

Wkład Unii Europejskiej służący osiągnięciu wyznaczonego celu polega na wzywaniu państw członkowskich do zwiększenia nakładów na wojsko. W rezultacie w 2006 r. doszło do prawdziwie niemoralnej sytuacji – nasze wydatki na armię były najwyższe na świecie i 17 razy przewyższały wydatki na współpracę międzynarodową.

Uważam, że podążamy niewłaściwą drogą. Militaryzacja bezpieczeństwa stworzyła jeszcze bardziej niesprawiedliwy i brutalny obraz świata. Być może pamiętają państwo zapewnienia, że bezpardonowa inwazja na Irak miała rozwiązać problemy na Bliskim Wschodzie i przyczynić się do redukcji cen ropy. Dowody mówią same za siebie. Panie i panowie! Uważam, że podążamy niewłaściwą drogą. Powinniśmy zdemilitaryzować politykę bezpieczeństwa i wrócić do wartości starej Europy, w której, w samym środku zimnej wojny, tacy dyplomaci, jak Willy Brandt czy Olaf Palme, wnioskowali o ustanowienie celu zerowego uzbrojenia.

Jeżeli chodzi o nasz związek z bezpieczeństwem w Ameryce Północnej, wszystko zależy od danej administracji. A może nasze zasady i wartości były tożsame z zasadami i wartościami administracji Busha? Czy zapomnieli państwo o lotach CIA, torturach w Guantanamo, karze śmierci, systematycznych naruszeniach praw człowieka na świecie?

Nie, panie i panowie! Uważam, że powinniśmy podążać w kierunku autonomicznego, nieopartego na broni jądrowej bezpieczeństwa oraz systemu, gwarantującego bezpieczeństwo wystarczające do rozwiązania podstawowych problemów, do których – oprócz terroryzmu – należą głód, ubóstwo i dyskryminacja.

  Hélène Goudin (IND/DEM). – (SV) Panie przewodniczący! Dzisiejsza debata dała nam przedsmak tego, co nastąpi po przyjęciu Traktatu z Lizbony. Większa militaryzacja, większa ponadnarodowość i większe wydatki na rzecz UE, a wszystko to kosztem niezależności państw członkowskich. Unia ma reprezentować nas wszystkich. Pragnienia 27 państw staną się pragnieniem jednego podmiotu. Dlatego też ze zdziwieniem obserwuję, jak Parlament Europejski – który podaje się za mistrza demokracji – wybiera federalistyczną drogę, okazując brak poszanowania dla referendum w Irlandii czy współpracy międzyrządowej. Traktat z Lizbony oznacza kolejny krok w kierunku wspólnego ministra spraw zagranicznych, wspólnych sił wojskowych i wspólnych służb wywiadu, mówiąc krótko, wspólnej polityki zagranicznej i obrony. Obywatele Irlandii! Tylko wy możecie powstrzymać te niebezpieczne zmiany. Wzywam was, byście 12 czerwca głosowali „przeciw”. Tak, jak my powinniśmy głosować jutro w Parlamencie.

  Roger Helmer (NI). – Panie przewodniczący! Chciałbym zadać panu pytanie. Jak to możliwe, że wysoki przedstawiciel, pan Solana, przychodzi tutaj i bezczelnie kłamie? Siedziałem tutaj i słuchałem, jak mówił, że wszyscy pragną wzmocnienia Unii Europejskiej i wzmocnienia WPZiB. Reprezentuję 4,2 mln ludzi z regionu East Midlands w Zjednoczonym Królestwie. Nikt nie mówi tam o wzmocnieniu Unii Europejskiej czy wzmocnieniu WPZiB, natomiast wiele osób pragnie wystąpienia z UE.

Jeżeli są państwo przekonani, że taka jest wola Europejczyków, dlaczego nie pozwolą im państwo zagłosować w sprawie konstytucji europejskiej i Traktatu z Lizbony, który ma ją wprowadzić? Czy już nikt nie pamięta sprzeciwu Francuzów i Holendrów? Czy wiedzą państwo, że 80% moich wyborców żąda referendum i że gdyby do niego doszło, co najmniej 80% z nich zagłosowałoby „przeciw”?

Ludność Zjednoczonego Królestwa, którą reprezentuję, chce zacieśnienia współpracy i handlu w Europie, ale całkowicie odrzuca koncepcję unii politycznej i europejskich sił zbrojnych.

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE). – (ES) Panie przewodniczący! Współpraca między Parlamentem a Radą uległa w ostatnich latach znacznej poprawie, jak w swoim sprawozdaniu zauważył pan poseł Saryusz-Wolski. Należy to przypisać zwłaszcza ustanowieniu elastycznych mechanizmów oraz wystąpieniom urzędującego przewodniczącego Rady, wysokiego przedstawiciela oraz specjalnych przedstawicieli.

Jednak sprawozdanie zawiera również stwierdzenie podzielane przez przewodniczącego mojej grupy, że współpraca między Parlamentem a Radą mogłaby się polepszyć, zwłaszcza w zakresie terminowości. Sprawozdanie pana posła Saryusza-Wolskiego, któremu chciałbym podziękować za wykonaną pracę, przewiduje ponadto szczególną inicjatywę: utworzenie na początku przyszłego roku porozumienia międzyinstytucjonalnego, tak aby na podstawie wytycznych nowego Traktatu można było ustanowić stabilne i dynamiczne kryteria współpracy. Panie wysoki przedstawicielu! Chciałbym poznać pańskie zdanie na temat wniosku zawartego w sprawozdaniu.

Po drugie, chciałbym również złożyć podziękowania drugiemu sprawozdawcy, panu posłowi Kuhnemu, za jego sprawozdanie na temat europejskiej strategii bezpieczeństwa. Uważam, ze potrzebujemy długoterminowej strategii, która umożliwi nam zmierzenie się z nowymi zagrożeniami i która będzie mogła podlegać przeglądom w obliczu zmiennych okoliczności albo co pięć lat wraz ze zmianą kadencji Parlamentu.

Usłyszeliśmy wiele zachwycających przemówień. Nie wydaje mi się, aby to była kwestia zwiększenia wydatków, jednak ze względu na 3 równoległe systemy satelitarne – pan poseł von Wogau już dziś o tym wspominał – 5 systemów telekomunikacyjnych, 23 systemy pojazdów opancerzonych i 87 programów różnych rodzajów broni, nie będziemy mogli kontynuować postępów w pożądanym kierunku.

W 27 państwach członkowskich Unii jest około 2 mln żołnierzy, 10 tys. czołgów i 3 tys. myśliwców. Uważam, że takie siły wystarczą do podjęcia zdecydowanych działań.

Jednak mamy dodatkowe problemy z wysłaniem batalionu do konfliktów takich, jak ten w Czadzie, gdzie celem nie jest wzniecanie wojny, ale zapewnienie ochrony w sytuacjach kryzysowych i działania mediacyjne w sytuacjach konfliktu.

Panie przewodniczący! W związku z tym uważam, że powinniśmy wnieść nasz wkład i zmobilizować wszystkie nasze zasoby, tak aby Unia Europejska, przy wszystkich swych możliwościach, zaczęła się liczyć na arenie międzynarodowej.