Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 4 czerwca 2008 r. - Bruksela

24. Konkurencja - Badanie sektorowe w sprawie bankowości detalicznej - Zielona Księga w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku (debata)

  Przewodniczący. − Następnym punktem posiedzenia jest debata łączna w sprawie następujących sprawozdań:

- sprawozdanie (A6-0185/2008) pana posła Gianni Pittelli, w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej, w sprawie konkurencji: dochodzenia w sektorze bankowości detalicznej

(2007/2201(INI));

- sprawozdanie (A6-0187/2008) pana posła Othmara Karasa, w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej, w sprawie zielonej księgi w sprawie detalicznych usług finansowych na rynku jednolitym (2007/2287(INI)).

  Gianni Pittella, sprawozdawca. − (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Dzięki uważnej badawczej pracy wykonanej przez Komisję Europejską zdołaliśmy umieścić w centrum szerszego zainteresowania charakterystyczną dla detalicznych usług finansowych sztywność. Podobnie jak pan poseł Karas, pracy tej poświęciliśmy się całkowicie i jak dotąd w jej sprawie osiągnęliśmy szeroki i prawie jednomyślny konsensus w całej komisji. Chciałabym zatem skorzystać z okazji i podziękować w szczególności pani komisarz Kroes za to, że zawsze była otwarta na dyskusję z Parlamentem w tej sprawie.

Stosunki pomiędzy konsumentami a bankami w Europie są wciąż skomplikowane, a dzieje się tak z powodu charakterystycznych dla tego sektora zniekształceń. Są to jednakże stosunki fundamentalnej wagi i powinniśmy je poprawiać, wykazując nieprawidłowości i nieefektywność, identyfikując główne problemy i możliwe sposoby ich rozwiązań. Zgodnie z tym, co jest napisane w sprawozdaniu moim i sprawozdaniu pana Karas, działania tego typu powinny przede wszystkim być ukierunkowane na zwiększenie mobilności konsumentów, po to, aby w sposób niebezpośredni nakłonić banki do działania na wyższym poziomie skuteczności.

I dlatego właśnie w moim sprawozdaniu proszę o uproszczenie procedury zmiany banków oraz o to, by była ona dla konsumentów tańsza. Zmiana banków jest wciąż, w zbyt wielu przypadkach w całej Europie, operacją powolną i skomplikowaną. Wszyscy jesteśmy przeciwni wszelkim rodzajom węzłów obligacyjnych, które niekoniecznie są jasne i które uniemożliwiają lub ograniczają mobilność klientów. Zalecamy, aby europejski przemysł bankowy usprawnił procedury zamykania rachunków bieżących oraz by pobierano za nie w pełni uzasadnione kwoty pieniężne, zapewniając, iż usługa ta przebiega sprawnie, a opłaty się nie duplikują.

Wzywamy też Komisję do podjęcia działań gwarantujących, że banki udzielają klientom informacji lepszej jakości i łatwiej dostępnej; informacja ta powinna być dostarczona w postaci pakietu przedstawionego jako pozycja opisująca koszty, w formacie pozwalającym na dokonanie prostych porównań. Ja sam prowadzę w banku rachunek bieżący i gdy dostaję do domu pakiety informacyjne, wyrzucam je, ponieważ są niezrozumiałe; podobnie postępują miliony obywateli takich jak ja. Nie można tego dłużej akceptować. Pani komisarz Kroes, panie komisarzu McCreeve! Jeśli banki nie poczynią kroków zgodnych z tymi sugestiami, wezwę Komisję Europejską, aby przedstawiła wniosek legislacyjny w tej sprawie.

Proszę również o oszacowanie możliwości wykonania europejskiej wyszukiwarki internetowej, umożliwiającej klientom porównywanie usług proponowanych przez witryny różnych banków. Powinniśmy mieć możliwość dostępu do komputera, do internetu oraz platformy, która pozwoliłaby na stwierdzenie: tutaj jest dla mnie lepszy wybór. Dzisiaj możliwości te są nam niedostępne.

Z drugiej strony, opłaty za korzystanie z różnych systemów kart płatniczych (prowizja interchange) są inną ważną sprawą. W odniesieniu do stanowiska przyjętego przez Komisję Europejską w tej dyskusji proponuję, aby operatorzy raz na zawsze z pomocą jakichś wytycznych przyjęli kryteria ustanawiania metod obliczania opłat interchange; powinni to zrobić w taki sposób, by zagwarantować właściwe i przejrzyste działanie tego sektora.

Skończę w tym miejscu, by nie przekroczyć moich czterech minut. Mam nadzieję, iż w odniesieniu do wniosków, które mam nadzieję Parlament przyjmie jutro rano, Komisja podejmie kolejne, co najmniej szybkie i konkretne kroki.

  Othmar Karas, sprawozdawca. − (DE) Panie przewodniczący, państwo komisarze, panie pośle Pittella! Po pierwsze, chciałbym zaznaczyć raz jeszcze, że wnioski Komisji, omówione w dwóch sprawozdaniach cele i żądania komisarzy oraz wpływ tych sprawozdań na obywateli Europy zasłużyły na lepszy czas do dyskusji oraz szerszą publiczność.

Po drugie, dzięki tym sprawozdaniom oraz dzięki dyskusji z Komisją rozpoczynamy kolejny etap wzmacniania podaży i popytu w sektorze usług finansowych. Chciałbym bardzo podziękować panu posłowi Pittelli, panu posłowi Schmidt'owi oraz pani poseł Starkevičiūtė za ich skuteczną współpracę. Znaczna większość członków komisji pokazała, iż zbliżyliśmy się do siebie, wciąż jednak stawiając sobie spore wymagania.

Czego chcemy? Chcemy kontynuować rozwijanie rynku wewnętrznego dla detalicznych usług finansowych oraz chcemy przeobrazić go w rynek wewnętrzny dla wszystkich konsumentów oraz dla małych i średnich przedsiębiorstw. Mówię to, mimo iż wiem, że rynek detaliczny jest i pozostanie przede wszystkim biznesem lokalnym, a nie globalnym. Niemniej jednak tkwi w nim wielki potencjał; tylko 1% konsumentów UE nabywa transgraniczne usługi finansowe, korzystając ze środków komunikacji na odległość; tymczasem wewnątrz kraju ze środków tych korzysta co najmniej 26% konsumentów.

Jak w sprawozdaniach Komisji i Parlamentu zostało stwierdzone, oprócz rozbieżnych obowiązków, jest wiele nieuzasadnionych przeszkód w drodze do realizacji tego potencjału; nie oznacza to jednak, że w przeszłości nie próbowano tych przeszkód pokonać. Chciałbym zaznaczyć, że liberalizacja przepływu kapitału dokonuje się w Europie od roku 1988. Wprowadzenie euro przyniosło korzyści osobom kupującym oraz ekonomii; korzyści te to plan działań w zakresie usług finansowych, biała księga na temat polityki usług finansowych na lata 2005-2010 oraz SEPA, jednolity obszar płatności w euro; konsumenci i dostawcy już teraz czerpią korzyści z tych politycznych rozwiązań. To nie jest koniec, ale poruszamy się rozmyślnie obraną wcześniej drogą.

Obydwa sprawozdania Komisji - być może jak i nasze - mają oczywiście swoje słabe punkty. Jedno z nich można odnaleźć w zielonej księdze, gdzie mowa prawie wyłącznie o konsumentach. Sprawozdanie to dotyczy wewnętrznego rynku detalicznego, jak i małych i średnich przedsiębiorstw. Co więcej, same środki ochrony praw konsumenta wciąż nie są w stanie zachęcić jakichkolwiek dostawców, by przekraczali granice - wiemy o tym dobrze. Podczas badania sektorów niewątpliwie słabym punktem okazało się to, że polegamy jedynie na małej liczbie danych. Przewidujemy zamknięcie dostępu do potencjału rynkowego na podstawie samych cen.

W naszym sprawozdaniu prosimy Komisję, by przeprowadziła odpowiednie badanie wpływu, które musi zawierać komponent prawidłowo ujmujący oryginalną koniunkturę rynkową oraz które musi oceniać stopień integracji i konkurencyjności rynku, jak i wpływ inicjatywy nie tylko za pomocą jednego wskaźnika, ale za pomocą największej możliwej liczby pomiarów.

Wspieramy Komisję w jej dążeniach po to, by podążać za inicjatywami, które w dający się wykazać sposób oferują obywatelom namacalne korzyści, które są mocno poparte gruntownymi analizami kosztów i korzyści oraz które zostały poddane właściwym badaniom wpływu.

Mógłbym teraz podkreślić inne słabe punkty, ale równocześnie chciałbym ograniczyć się do tego, na co my zwróciliśmy w sprawozdaniach szczególną uwagę. Ważną wiadomością otrzymaną od tego Parlamentu jest to, iż jasno rozpoznajemy zdecentralizowany sektor. Potrzebujemy kas oszczędnościowych, banków spółdzielczych oraz spółek akcyjnych. Potrzebujemy transgranicznych lokalnych liderów, a nie tylko liderów na skalę globalną. To oni są odpowiedzialni za świadczenie usług lokalnych, rozwój ekonomiczny w poszczególnych regionach oraz za bezpieczeństwo dostaw. Drugą kwestią jest to, że potrzebujemy równowagi pomiędzy podażą a popytem. Po trzecie, potrzebujemy harmonizacji formalności w zakresie wydawania licencji i procedury rejestracji. Firmy ubezpieczeniowe i banki funkcjonujące transgranicznie podlegają nadzorowi wielu organów finansowych. Powinniśmy być tu zgodni, tworząc jednakowe wymagania wstępne.

Powinniśmy rozpowszechniać handel elektroniczny. Promowanie zdalnego połączenia w biznesie musi przyspieszyć wdrażanie bezpiecznego podpisu elektronicznego; we wszystkich miejscach spornych powinno też dojść do reformy dyrektywy w sprawie prania pieniędzy.

Zwracam również uwagę na następujące kwestie: agenci i pośrednicy odgrywają duże znaczenie w zwiększaniu konkurencyjności w sektorze usług finansowych. Potrzebujemy łatwiejszego dostępu do rejestru danych dotyczących kredytów oraz do rejestrów kart kredytowych; musimy także rozszerzyć rozporządzenie w sprawie wyłączeń grupowych, ponieważ nie uważamy, by współpraca zakłócała konkurencję w tym obszarze, o ile tylko warunki są jasno określone.

Zwracam się z prośbą do Komisji i do kolegów posłów, aby przeanalizowali sprawozdanie w całości oraz aby przyjęli i poparli pozostałe uwagi - 44 poprawki i działania uwzględnione w sprawozdaniu.

  Neelie Kroes, komisarz. − Panie przewodniczący! Jest dla mnie wielką przyjemnością towarzyszyć panu dzisiaj w rozmowach dotyczących dokonywanego przez Komisję przeglądu sprawozdania pana posła Pitelli oraz poglądów Komisji na ten temat.

Ale na wstępie chciałabym pogratulować zarówno panu posłowi Pitelli, jak i panu posłowi Karasowi za wspaniałą pracę, Parlamentowi zaś za zainteresowanie tą sprawą.

Wymieniamy się poglądami w tej kwestii i jest to dobry punkt wyjściowy. Ja, wraz z moimi służbami, podobnie jak mój kolega, pan komisarz Charlie McCreevy, oraz Dyrekcja Generalna ds. Rynku Wewnętrznego i Usług, włożyliśmy wiele wysiłku w zbadanie sektora bankowości detalicznej i podobnie jak państwo, zadajemy sobie pytanie, co można poprawić. Mówienie, że wszystko działa perfekcyjnie, byłoby niepoważne, więc pytanie „Co mogłoby być lepsze?” jest według nas pytaniem najistotniejszym w tej kwestii.

To, na co w szczególności zwróciliśmy uwagę podczas analiz tego sektora, to 1 350 mld euro przetransferowanych rocznie na rynku systemów kart płatniczych. To nie są małe pieniądze - 1 350 mld euro rocznie. Obserwowaliśmy również możliwość ulepszenia rejestrów kredytowych, przydatną i nieprzydatną współpracę pomiędzy bankami oraz opłaty bankowe.

Nawiązując w szczególności do kluczowych punktów sprawozdania pana posła Pittelli, muszę stwierdzić, iż w wielu punktach się zgadzamy, jednakże w jednym się różnimy. W sprawie mobilności klientów: piłeczka jest teraz po stronie sektora. Sektor musi rozwinąć kodeks postępowania, w przeciwnym razie, jeśli nie skorzysta z tej okazji i nie podejmie wyzwania, będzie musiał stawić czoła ustawodawstwu.

W sprawie informacji dla konsumentów i przejrzystości: porównanie cen i ujawnianie informacji o produkcie jest dla konsumentów bardzo istotne. Niestety sektor z uporem zwalcza sugestie zmiany, stąd obawiam się, że może nie dojść tu do żadnego postępu. Moja koleżanka, pani komisarz Kuneva, zbiera dowody w sprawie opłat w bankowości detalicznej; postępowanie to jest kontynuacją jej działań związanych z tablicą wyników rynku dóbr konsumpcyjnych. Z pewnością będzie ona potrafiła ocenić zróżnicowanie i przejrzystość opłat bankowych oraz właściwy poziom świadomości konsumentów. Zbieranie faktów jest pierwszym krokiem w kierunku zmiany.

W sprawie rejestru kredytów mam dobre wieści. Pierwsze spotkanie grupy ekspertów od historii kredytowych zaplanowane jest na wrzesień 2008, a zatem odbędzie niebawem. Eksperci powinni przedstawić swoje zalecenia dla Komisji do maja 2009.

Pośrednicy kredytowi, tacy jak pośrednicy hipoteczni, tworzą rozwijającą się branżę dla wielu wrażliwych konsumentów, stąd też przeprowadzona przez Komisję ich analiza będzie przedmiotem wielkiego zainteresowania. Przewidujemy, iż wyniki tych analiz będą dostępne w październiku 2008.

Mając na uwadze współpracę pomiędzy bankami, Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji poszukuje informacji dla naszej analizy sektora, tak więc nie jest czas, by szczegółowo komentować tę sprawę na tym etapie pracy.

SEPA jest wciąż nowym rozwiązaniem, a do pełnego jej funkcjonowania potrzebna jest konkurencja: zgadzam się z Parlamentem w szczególności w tej kwestii. Ale jestem pewny, że działa ona tak dobrze, jak tylko mogliśmy się tego na dany moment spodziewać.

Obszarem w którym zdaje się nie zgadzamy - jak wspomniałem wcześniej - jest prośba do Komisji, by wydać wytyczne co do wielostronnej prowizji interchange (MIF). Chcąc być z państwem szczery, muszę przyznać, iż nie jestem przekonany co do tego, że stworzenie wytycznych będzie prawidłowym ruchem na tym etapie pracy; spróbuję wyjaśnić, dlaczego tak uważam, na podstawie naszych doświadczeń w tej kwestii.

Postulowanie przez Komisję wytycznych oraz „przejrzystości” - rozumiem przy tym pytanie sprawozdawcy i jego zespołu - jest przewidywalną kontynuacją sprawy MasterCard. Ta decyzja jednakże - decyzja MasterCard - oparta była jedynie na specyficznych faktach związanych z tą sprawą. Opierając wytyczne tylko na jednej sprawie, ryzykujemy stworzeniem złych wytycznych, wytycznych które zniweczą wysiłek na rzecz konsumentów (to kolejna rzecz, która nas łączy: nas - Parlament i Komisję - chęć pomocy konsumentom). Na podstawie jednej tylko sprawy nie można zbudować magicznego rozwiązania.

Innym powodem, dla którego wytyczne mogą nie działać, jest to, że niektóre systemy płatnicze współdziałają z MIF, a inne nie. Decyzje dotyczące modeli biznesowych i mechanizmów finansowych dla systemów kart powinny być podjęte przez twórców systemów. Komisja oczywiście nie może zalecić określonych modeli biznesowych. Dokonana przez MIF ocena rozwiniętego systemu, takiego jak MasterCard, oraz ocena, jakie podmioty na rynku mogłyby mieć zastosowanie w pobudzeniu konkurencji, niekoniecznie są tą samą oceną. Na tym etapie badań Komisja oceniła MIF tylko w takich systemach, jak Visa i MasterCard. W nowych zasadach ramowych przedstawionych w rozporządzeniu (WE) nr 1/2003 ustalono, iż to do stron należy odpowiedzialność za ocenę legalności zachowania zgodnie ze wspólnotowymi zasadami konkurencji.

Jawna wersja decyzji MasterCard opublikowana jest na naszej stronie internetowej, tak więc jesteśmy przejrzyści i zrozumiali. Dokonana przez Komisję ocena MasterCard MIF może być wykorzystana jako wytyczna przez inne systemy kart płatniczych, nawet jeśli ocena ta związana jest tylko z MasterCard MIF, a nie z wszystkimi możliwymi systemami MIF. Moja propozycja, aby wspierać rynek podczas rozwijania tej kwestii, jest gestem z mojej strony. Moje służby są gotowe do dalszych dyskusji z podmiotami uczestniczącymi w rynku oraz z wszystkimi zainteresowanymi stronami i faktycznie nawiązały już one w tej sprawie kontakt z branżą kart płatniczych.

Pozwolę sobie podsumować w pozytywny sposób. Komisja z zadowoleniem przyjmuje jednoznaczne poparcie Parlamentu dla potrzeby polepszenia wskaźników poziomu efektywności i funkcjonowania sektora bankowości detalicznej; sektor ten podlega fragmentaryzacji wzdłuż granic państwowych.

Zobowiązuję się pracować z wami po to, by zająć się problemem MIF. Mam nadzieję, że możemy zakończyć stwierdzeniem, iż przyszłość należy do nas.

  Charlie McCreevy, komisarz. − Panie przewodniczący! Chciałbym pogratulować Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, a w szczególności panu posłowi Karasowi i panu posłowi Schmidtowi za ich wspaniałą pracę, jaką włożyli w stworzenie szczegółowego i spójnego sprawozdania.

Całym sercem i z zadowoleniem przyjmuję państwa poparcie dla naszej strategii dotyczącej detalicznych usług finansowych, jak i państwa olbrzymi wkład w obrady nad wieloma zagadnieniami. Nie jest możliwe, aby w przydzielonym mi czasie przedstawić państwu nasze poglądy na wszystkie z zagadnień poruszonych w tym obszernym sprawozdaniu. Chciałbym zatem skupić się na dwóch kwestiach, które mają szczególne znaczenie dla sektora usług detalicznych, na rozważaniach nad ramami dla detalicznych produktów inwestycyjnych oraz na pracy nad mobilnością kont bankowych.

Zacznijmy od detalicznych produktów inwestycyjnych. Jestem wdzięczny za państwa poparcie dla realizowanej przez nas pracy, której celem jest zapewnienie, iż ramy prawne sprzedaży detalicznych produktów inwestycyjnych wciąż zapewniają ochronę inwestorów na wysokim poziomie. Jestem przekonany, że konkurencja pomiędzy detalicznymi produktami inwestycyjnymi może przynieść konkretne korzyści dla konsumentów. Musimy być jednak pewni, że sprzedaży wszystkich produktów inwestycyjnych towarzyszy wysoki poziom ujawnienia produktu oraz dyscyplina w punktach sprzedaży. Jedynie to sprawi, że konsumenci traktowani będą sprawiedliwie oraz że będą podejmowali decyzje, podpierając się informacjami.

Z zadowoleniem przyjmuję jasne stanowisko, jakie przyjęli państwo w sprawozdaniu odnośnie do tych kwestii. Jednakże, jak dobrze państwo wiedzą, nie chciałbym podejmować decyzji, nie będąc całkowicie pewnym potrzeby zmiany. Harmonizacja lub usprawniane procedury ujawniania i dystrybucji zasad będzie procesem kosztownym i uciążliwym. Mogą znaleźć się obiektywne powody ku temu, dlaczego zróżnicowanie pomiędzy rodzajami produktów czy kanałami dystrybucji jest potrzebne.

Z powyższych względów uważam, że zdecydowanie za wcześnie na wyciągnięcie wniosków, że w aktualnych ustrojach ochrony inwestorów są niedociągnięcia, które wymagają nowego przekrojowego prawodawstwa. Jeszcze w tym roku przedstawię komunikat konsolidujący dowody zebrane w naszym badaniu. Zidentyfikujemy obszary do dalszej pracy, badając i zwracając uwagę na udowodnione niedociągnięcia w istniejących systemach ochrony przepisów.

Przejdę teraz do mobilności kont bankowych. Stworzenie konkurencyjnego i efektywnego rynku dla kont bankowych jest kluczowym elementem naszej strategii dotyczącej detalicznych usług finansowych. Wielu konsumentów regularnie napotyka trudności, próbując przechodzić od jednego dostawcy do innego. Nie możemy pozwolić, aby sytuacja ta powtarzała się, i jesteśmy bardzo zadowoleni z otrzymanego od państwa poparcia w tej sprawie.

Z zadowoleniem przyjmuję państwa wezwanie, by branża usług finansowych działała zgodnie z celami zielonej księgi poprzez samoregulację, a tym samym redukcję zapotrzebowania na wiążące akty prawne. Propozycja stosowania samoregulujących się środków - tam, gdzie to stosowne lub tam, gdzie mogą one przynieść pożądany wynik - zamiast uciekania się do legislacji, jest odbiciem naszego wielokrotnie ponawianego wkładu w przegląd rynku jednolitego.

Z uwagi na to w listopadzie zeszłego roku zachęcaliśmy europejski sektor bankowy do stworzenia do połowy roku 2008 kodeksu postępowania. Kodeks ten powinien obejmować pełen krajowy serwis zmiany usługodawców, dostępny dla klientów w momencie zmiany banku. Sektor bankowy nie musi zaczynać od zera. Powinien on raczej wesprzeć się istniejącymi najlepszymi praktykami kilku państw członkowskich.

Wreszcie, dostarczenie przez sektor bankowy wysokiej jakości kodeksu postępowania będzie rozstrzygające, aby udowodnić wartość samoregulacji. Chciałabym wyrazić się dziś jasno. Jeśli kodeks nie spełni oczekiwań Komisji, będzie trzeba wziąć pod uwagę takie rozwiązania alternatywne, jak projekt aktu prawnego.

  Zuzana Roithová, w imieniu grupy PPE-DE. (CS)Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie mojego kolegi, pana posła Karasa, które dotyczy bardzo ważnego tematu, mianowicie łatwego dostępu do usług bankowych dla wszystkich obywateli i przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Pomoże to w otwarciu lub raczej uzupełnieniu naszego rynku wewnętrznego. Chciałabym jednakże zwrócić państwa uwagę na bardzo poważny problem wysokich opłat bankowych w wielu państwach członkowskich. W niektórych z tych krajów - i w moim własnym kraju, Czechach, które są jednym z największych winowajców - opłaty bankowe potrafią być niesamowicie wysokie. Tu naprawdę potrzebna jest zagraniczna konkurencja. Jedynie w Polsce opłaty są jeszcze gorsze niż w Czechach. Z drugiej strony, bankowość jest tańsza w takich krajach, jak na przykład Holandia czy Austria.

Instrumenty, które mogą gwałtownie zmienić tę sytuację (dotyczy to również niesłychanie wysokich opłat za wydawanie kart kredytowych), są do dyspozycji Komisji i Parlamentu. Usunięcie przeszkód do transgranicznej elektronicznej bankowości mogłoby poprawić sytuację konsumentów i klientów biznesowych, którzy skorzystaliby na rzetelnej konkurencji gospodarczej. Oprócz potrzeby zredukowania opłat bankowych i uczynienia ich bardziej przejrzystymi musimy również skoncentrować się na polepszeniu jakości usług bankowych i na powiększeniu wiedzy finansowej konsumentów oraz małych i średnich przedsiębiorstw. I wreszcie, co równie ważne, Unia Europejska będzie musiała zwrócić uwagę na rozporządzenie tzw. mikrokredytu, który może przyczynić się do większego rozwoju handlu elektronicznego (chociaż nie tylko takiego). Panie i panowie! Od nas to wszystko zależy.

  Antolín Sánchez Presedo, w imieniu grupy PSE. - (ES) Panie przewodniczący, pani komisarz Kroes, panie komisarzu McCreevy, panie i panowie! Bankowość detaliczna odgrywa zasadniczą rolę w codziennym życiu rodzin i w znacznej większości europejskich przedsiębiorstw. Jest to sektor mający wielkie ekonomiczne znaczenie, produkujący około 2% wspólnotowego PKB, dostarczający więcej niż 3 miliony miejsc pracy, będący największym bankowym sektorem z przychodem brutto przekraczającym 50% całego przychodu UE.

Chcąc uchwycić jego znaczenie, weźmy pod uwagę, że jedna z charakterystycznych usług tego sektora, kredyty hipoteczne, stanowi główne ryzyko finansowe, jakiemu poddani są obywatele europejscy z wybitnym bilansem wynoszącym około 50% PKB UE; zaś wielkość funduszy inwestycyjnych w państwach członkowskich stanowi od 4% do 24% wartości gospodarek krajowych.

Pomimo postępu w regulacji sektora i usprawnień, jakie przyniosło wprowadzenie euro, integracja wspólnotowego rynku usług finansowych oraz promocja konkurencji w tym sektorze nie osiągnęły jeszcze swojego pełnego potencjału.

Tylko 1% konsumentów w Europie korzysta z transgranicznych usług finansowych; ceny pomiędzy podmiotami osiągają znaczne zróżnicowanie; możliwości wyboru są ograniczone; wciąż jest wiele strukturalnych barier, które utrudniają świadczenie usług oraz które utrudniają ich poprawne działanie pomiędzy różnymi państwami. Poziomy rentowności bankowości detalicznej różnią się bardzo, zaś instytucje w państwach skandynawskich działają lepiej niż przeciętnie.

Wszystkie te kwestie podjęte są w sprawozdaniach w rozsądny i wyważony sposób. Gratuluję sprawozdawcom, panu posłowi Pittelli i panu posłowi Karasowi. Chciałbym również wyrazić swoje zadowolenie z włączenia do sprawozdania następujących aspektów: rozpoznania roli bankowości detalicznej w prawidłowym przeniesieniu warunków polityki monetarnej na rynek; wartości, jaką mnogość i zróżnicowanie modeli handlu z bankami, bankami spółdzielczymi i bankami oszczędnościowymi przynoszą sektorowi europejskiej bankowości detalicznej; istnienia środowiska współpracy promującego konkurencję pomiędzy niezależnymi podmiotami; potrzeby stworzenia odpowiednich wytycznych dla pośredników finansowych oraz potrzeby większej porównywalności produktów finansowych.

Sprawniejsze funkcjonowanie tego sektora bankowego spowoduje większą skuteczność, pomoże rozwinąć właściwy wszystkim europejskim regionom potencjał oraz przyspieszy dostęp do usług finansowych, jak i większą zgodność z warunkami pokrycia dla naszych obywateli.

  Margarita Starkevičiūtė, w imieniu grupy ALDE. – (LT) Głównym punktem dzisiejszej debaty jest pytanie o to, co możemy zrobić, aby być pewnym, że obywatele UE potrafią w pełni wykorzystywać możliwości jednolitego rynku w sektorze finansowym, który ostatnio podlega coraz większej fragmentaryzacji. Jak możemy poradzić sobie z tym problemem? Istnieją trzy możliwe sposoby działania. Pierwszy sposób: poprzez wspieranie mobilności konsumentów. Jak możemy tego dokonać? Po pierwsze, informacja o wszystkich dostępnych produktach powinna być wystandaryzowana; powinna być też zapewniona przejrzystość kosztów detalicznych produktów finansowych; działania te umożliwiłyby konsumentom dokonanie wyboru, korzystając przy tym z pewnych metod - być może, jak pan poseł Pittella zasugerował, z przeglądarki internetowej. Nie jesteśmy przygotowani do tego, by uznać konieczność standaryzowania wszystkich produktów, jako że powinny być one odbiciem społecznych i kulturowych różnic w różnych krajach. Standaryzacja zatem powinna być jasno zdefiniowana. Co więcej, chcielibyśmy zachęcić konsumentów do otwierania kont w innych państwach. Teraz, gdy jesteśmy w strefie Schengen, dzięki której możemy bezproblemowo poruszać się z jednego kraju do innego, rejestracja danych nie jest już problemem. Banki jednak mają trudności z otwieraniem kont dla obywateli z innych państw. Jest to stan niedopuszczalny w erze nowoczesnej technologii. Nie sądzę jakoby problemy te mogły być tylko rozwiązane dzięki samokoordynacji, poprzez ujawnienie liczby banków detalicznych i poprzez ujawnienie trudności, z jakimi się spotykają podczas koordynowania swojej działalności. Czy Komisja jest w stanie zaproponować jakąkolwiek inicjatywę w tym kierunku?

Innym rozwiązaniem byłoby sprzyjanie mobilności dostawców poprzez aktywowanie ich, aby wykonywali usługi przez Internet lub za pośrednictwem wiadomości tekstowych. W każdym razie musimy najpierw rozwiązać problem zarządzania finansami, określając jasno w razie niepowodzenia, kto jest odpowiedzialny i za co. Chciałabym na zakończenie powiedzieć panu komisarzowi Kroes, że od Komisji oczekujemy przejrzystości. Jeśli chodzi o koszta kart płatniczych, uprzedzając pańską myśl, wprowadzane są obecnie nowe stawki. Podczas gdy banki są w trakcie wprowadzania nowych wymogów, konsumenci w sklepach mogą nawet nie być świadomi zwiększonych kosztów. Być może informacja o kosztach kart płatniczych powinna być publikowana częściej i na szerszą skalę, umożliwiając konsumentom porównywanie kosztów i zdobycie kompetencji potrzebnych do radzenia sobie z bankami.

  Roberto Fiore (NI). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chęć zharmonizowania europejskiego sektora bankowego jest w Parlamencie z pewnością widoczna. Myślę, że rodziny oraz małe i średnie przedsiębiorstwa - szczególnie w moim kraju, we Włoszech - zaniepokojone są niektórymi praktykami, podlegającymi teraz bezwzględnej i wyczerpującej kontroli opinii publicznej.

Mam na myśli na przykład opłaty za maksymalny debet oraz odsetki składane, które de facto są płaceniem odsetek od odsetek. Praktyki te stoją w konflikcie z sądem konstytucyjnym oraz sądem kasacyjnym. Nie rozumiem zatem, jak można mówić o przejrzystości opłat lub o jasności sposobu, w jaki opłaty są płacone, jeśli w państwach takich jak Włochy wciąż dochodzi do tak poważnych konfliktów pomiędzy bankami i organami prawnymi.

To samo dotyczy elastyczności pożyczek. W tym momencie mocno niepokojącym faktem jest to, że tysiące lub setki tysięcy rodzin napotyka poważne trudności związane z elastycznością pożyczek. Uważam zatem, że Parlament ponad wszystko powinien dążyć do tego, by sektor krajowej bankowości przyjął sprawiedliwsze kryteria.

  Harald Ettl (PSE). –(DE) Panie przewodniczący! Zarówno sprawozdanie pana posła Karasa, jak i sprawozdanie pana posła Pittelli pokazują, że wciąż jest dużo do zrobienia dla konsumentów w sektorze detalicznych usług finansowych, takich jak konta bankowe, pożyczki czy ubezpieczenia. Banki, których wielkość rynku jest pod wpływem detalicznego biznesu nawet w 50%, nie są już dłużej zainteresowane mobilnością klientów, a przejrzystym benchmarkingiem interesują się tylko w ograniczonym stopniu. Nawet ta z natury dobra, ale często błędnie interpretowana, oparta na zaufaniu relacja pomiędzy bankami a ich klientami ma mniej powiązań i w mniejszym stopniu przyczynia się do mobilności klientów i promocji konkurencji.

Konkurencja może być wprowadzona przede wszystkim przez wykształconych i dobrze poinformowanych klientów. Na końcu zamieściliśmy też linię budżetową UE dotyczącą ekspertyzy rynku finansowego w organizacjach konsumenckich oraz małych i średnich przedsiębiorstwach. Chciałbym przypomnieć państwu o tym.

Poziomy ochrony konsumentów nie powinny być osłabione zniesieniem barier. Co więcej, zapotrzebowanie na zbiorową pomoc prawną w transgranicznych procesach sądowych dotyczących produktów finansowych zatwierdzonych przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów jest właściwym poparciem dla uczciwych warunków rynkowych. Jednakże, generalnie rzecz biorąc, nowe produkty finansowe powinny być wprowadzone obiektywnie i prawidłowo.

Komisja jest proszona o silniejsze powiązanie we wszystkich przepisach prawnych rynku finansowego wymagań regulacyjnych dotyczących informacji, marketingu i organizacji porównywalnych produktów klientom prywatnym. Zasady dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych (MiFID) powinny być stworzone tak, by mieć zastosowanie szczególnie w ubezpieczeniach na życie typu unit-linked oraz w innych długoterminowych produktach oszczędnościowych. Jeśli chcemy pomóc konsumentom, konsument oraz tworzenie rozwijającego się rynku muszą być tymi podstawami, od których zaczynamy działać.

  Wolf Klinz (ALDE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Po pierwsze, chciałbym podziękować panu posłowi Pitelli i panu posłowi Karasowi za ich sprawozdania. Podzielam ich powtarzającą się w całym sprawozdaniu konkluzję, że każdy obywatel w Unii Europejskiej powinien mieć dostęp do usług bankowych. Niemniej jednak pozwolę sobie dodać trzy komentarze.

Na wstępie odniosę się do kwestii mobilności klientów: tak, jest naszym celem w rosnącym, w pełni funkcjonującym rynku wewnętrznym osiągnięcie pewności, że każdy klient ma transgraniczny dostęp do usług bankowych. Z prawem tym wiąże się jednak szczególna odpowiedzialność. Jestem zatem nieco ostrożny odnośnie do żądań, abyśmy pozostawiali ryzyko obecnemu bankowi w przypadku, gdy klient informuje bank o chęci przeniesienia do innego banku, nie dostając przy tym na czas szczegółów nowego konta. Tak nie powinno być! Klienci powinni ponosić odpowiedzialność za ich własne działania i muszą ponosić ją osobiście wraz z konsekwencjami praw, jakie przyjęli. Nie powinniśmy traktować lekko tych, którzy chronią klientów w sytuacji, gdy powinni oni odpowiedzieć za doprowadzenie do kryzysu.

Druga sprawa to informowanie klientów. W tym miejscu zgadzam się całkowicie z moim wcześniejszym mówcą, panem posłem Ettlem. Gdy mamy do czynienia z porównywalnymi produktami, które konkurując ze sobą, nie mają tej samej przejrzystości, porównań musimy dokonywać wiele razy, ponieważ produkty te podlegają różnym zobowiązaniom dostarczenia informacji. Tak nie powinno być! Popieram zdecydowanie stanowisko, aby klienci uzyskiwali informacje; prawdą jest jednak to, że tak jak nie powinniśmy wylewać dziecka z kąpielą, tak nie powinniśmy zalewać klientów zbyt dużą ilością informacji. Klienci potrzebują stosownych informacji do tego, by samemu podejmować odpowiedzialne decyzje; jakość jest tu jednak większym priorytetem niż ilość.

Na koniec wróćmy do struktur bankowych. Zgadzam się z panem posłem Karasem, że struktury bankowe w poszczególnych państwach członkowskich w rzeczywistości miały różne historie rozwoju. W jednym państwie są tylko banki prywatne, w innych są też banki oszczędnościowe, spółdzielcze kasy oszczędnościowe, banki państwowe i inne. Nie do naszych obowiązków należy reorganizowanie wspólnotowej bankowości. Zająć się tym powinny państwa członkowskie - o ile tylko tego jeszcze nie czynią. Nie jest też naszym zadaniem zachowywać tradycję. Uważam, iż rynek sam powinien zdecydować o pozostawieniu struktur takimi, jakimi są, lub też o potrzebie zmian tych struktur. Usługodawcy, spekulanci giełdowi, usługodawcy, jakich indywidualni operatorzy rynkowi oferują ich klientom - oni powinni decydować; my nie powinniśmy podejmować tych decyzji centralnie.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Chciałbym w skrócie skomentować niektóre elementy dyskusji.

Bardzo ważną kwestią jest informowanie konsumentów. Chcielibyśmy, aby konsumenci rozumieli usługi finansowe, i musimy w szczególności dotrzeć do tych młodych ludzi, którzy używają kart kredytowych, tak jakby wychodziły one z mody.

Ale chce też powiedzieć, że ci z nas, którzy sądzili, że są poinformowani w tym zakresie, również doświadczyli niefortunnych okoliczności finansowych. Proszę niech podniosą ręce ci z państwa, którzy ulegli urokowi hipotek zabezpieczonych polisą na życie i dożycie? W tej sprawie powinienem podnieść obydwie ręce do góry. Zatem pomimo edukacji i zdobytej wiedzy wciąż popełniamy błędy; kiepskie produkty nadal są sprzedawane klientom.

Nie jestem pewien, jak długo Komisja zamierza testować kodeks postępowania, zanim dojdzie do jego uprawomocnienia. Nie jestem fanem ustawodawstwa, jeśli nie jest ono konieczna, ale czasami potrzebujemy lepszego prawa, jeśli z punktu widzenia klienta ma być ono bardziej skuteczne. W tym momencie mamy kryzys kredytowy - i o ile w irlandzkim systemie bankowym pieniądze były wypłacane, a 100% kredyty hipoteczne były normą - teraz spotykamy się z czymś całkiem przeciwnym, z ograniczeniem finansów. Jest to kwestia, która dotyczy nas wszystkich, i mam nadzieję, że dyskusja ta przyczyni się do usprawnienia usług finansowych dla konsumenta europejskiego.

  Neelie Kroes, komisarz. − Panie przewodniczący! Chciałabym raz jeszcze podziękować szanownym państwu pracę nad tą sprawą. Stwierdzono, że potrzeba nam przejrzystości i dokonania jasnego przeglądu tego, do czego konsumenci są uprawnieni. Jakość jest istotniejsza od ilości, ale czasami potrzeba trochę ilości, aby otrzymać jakość.

Komisja z radością przyjmuje państwa jasne poparcie dla potrzeby podjęcia odpowiednich działań. Jesteśmy świadomi tego, że musimy polepszyć stopień wydajności i że musimy poprawić funkcjonowanie detalicznego sektora bankowego, który pozostaje w stanie fragmentaryzacji w każdym z krajów. Nie jest to zgodne z założeniami rynku jednolitego, w który wszyscy wierzyliśmy. Sektor bankowości detalicznej - dostępny na równych prawach dla wszystkich - ma kluczowe znaczenie dla nas, dla wszystkich konsumentów i dla gospodarki jako całości. Sprawozdanie Parlamentu pokazuje, jakie znaczenie państwo przypisują temu obszarowi.

Pani Roithová opowiadała o sytuacji w jej kraju; wspomniała jednak też, że sytuacja, w której wysokie opłaty wynikają często z fragmentaryzacji rynku, w którym bierze udział tylko kilku graczy, dotyczy nie tylko jej kraju. Sytuacja, jaka została opisana w sprawozdaniu z badania sektorowego, o którym właśnie wspomniałam, jest całkiem jasna.

Uważamy i oczekujemy, że wprowadzenie SEPA będzie odpowiedzią na wiele problemów, ponieważ wzbudzi transgraniczną konkurencję; i to jest nam potrzebne. Jest to prorynkowe podejście, które powinno być skuteczne. Popieramy zatem z całą mocą tę inicjatywę i współpracujemy z branżą, aby jednolity obszar płatności w euro (SEPA) mógł osiągnąć swoje cele. Pan Sánchez Presedo miał racje, mówiąc, że promowanie konkurencji jest kluczem do tego podejścia; jeśli nie ma konkurencji, wszyscy jesteśmy świadomi tego, że banki próbują nas naciągnąć.

W sprawie aktualnych kosztów kart płatniczych, o co pytała pani Starkevičiūtė, podzielamy pragnienie szanownych pań poseł i panów posłów, by wprowadzić na rynek więcej przejrzystości. Prokonkurencja oznacza, że powinniśmy być świadomi tego, co dzieje się na rynku; brak jasności co do tego, dlaczego konsumenci czerpali z tego korzyści, był jednym z powodów, dla których zakazano prowizji interchange dla MasterCard - to było oczywiste. Naszym celem jest dostrzec opłaty, które mają jasne i weryfikowalne korzyści dla klientów.

Pan poseł Klinz słusznie mówił o prawach, a one zawsze są powiązane z obowiązkami: nie tylko klientów, ale także wszystkich z nas - banków i wszystkich uczestników tej gry. Potrzeba nam większej przejrzystości, musimy mieć jasność co do tego, co wybieramy. Zmiany na rynku, miejmy nadzieję, prowadzą w tym kierunku.

  Charlie McCreevy, komisarz. −Panie przewodniczący! Tak jak wspomniałem wcześniej, sprawozdania te stanowią dowód niemałej pracy. Są dokładne i spójne, są też znaczącym wkładem w realizowaną przez nas pracę nad usługami detalicznymi i finansowymi.

Zdaję sobie sprawę z tego, iż niektórzy woleliby, abyśmy szybciej przechodzili do niektórych inicjatyw, ale szybkość to nie to samo co jakość. Jesteśmy zobowiązani do przyjęcia lepszych zasad regulacyjnych, łącznie ze szczegółowymi ocenami wpływu. Niektóre z naszych inicjatyw, takich jak konta bankowe, były w przygotowaniu przez kilka lat i w tym roku nadszedł czas, aby zbierać tego plony. Inne, takie jak nasza praca nad projektami inwestycji detalicznych, są nieco nowsze i wymagają większej ilości badań przed wyciągnięciem pewnych wniosków.

Pani Roithová wspominała o zmianach bankowych, a moja koleżanka pani komisarz Neelie Kroes odniosła się już do tej kwestii. Chciałbym zwrócić uwagę na to, iż my nie możemy regulować opłat jako takich, ale to czego potrzebujemy, to prawdziwa konkurencja i zdolność konsumentów do łatwego zmieniania dostawców, z których są niezadowoleni. Oczywiście chcielibyśmy ułatwić im tę zmianę oraz umożliwić im dostęp do różnych podmiotów na rynku. Sytuacja ta sama w sobie sprawi, że ceny spadną. Pani Margarita Starkevičiūtė zwróciła uwagę na wiele różnych problemów. Zanotowałem wszystkie jej sugestie; zaczniemy działać zgodnie z nimi tak szybko, jak to możliwe. Pan Ettl mówił o bankach detalicznych. Zielona księga, którą opublikowaliśmy, dokładnie porusza wiele z tych poważnych obaw.

Zazwyczaj zgadzam się z moimi przyjacielem, panem Wolfem Klinzem, ale, o ile dobrze go zrozumiałem, zauważyłem, że nie jest on zaniepokojony sprawą zamiany kont bankowych. Próbujemy umożliwić konsumentom łatwą zamianę kont bankowych w obrębie państw członkowskich. Chciałbym zaznaczyć, iż nie jest to zadanie niewykonalne. Inne państwa członkowskie podjęły się stworzenia kodeksu postępowania i dokonały tego całkiem szybko. Daliśmy sektorowi bankowemu możliwość samoregulacji w tym konkretnym obszarze. Spotkałem się z niektórymi przedstawicielami tego sektora. Niektórzy z nich podali wszystkie możliwe powody, dla których to, o czym mówimy, nie może się udać; ja mogę ich jednak zapewnić, że to nie astrofizyka. Posługiwanie się kodeksem jest całkiem proste. Jest to więc dla nich okazja do udowodnienia, że samoregulacja jest lepszym rozwiązaniem. Jak jednak wspomniałem we wcześniejszych komentarzach, jeśli się tego nie podejmiemy, dostępne będą też inne rozwiązania.

Zgadzam się z drugą kwestią poruszoną przez pana posła Klinza na temat struktur bankowych w państwach członkowskich. Powinny być one całkowicie zorganizowane przez poszczególne państwa członkowskie; w każdym państwie członkowskim są zaś inne struktury bankowe. Państwo członkowskie samo może zorganizować swoje struktury w taki sposób, w jaki chce, ale jeśli tylko wchodzi ono do obszaru wolnego rynku, musi stosować się do postanowień Traktatu, co może czasami prowadzić do konfliktów. Organizacja struktur bankowych w państwie członkowskim jest sprawą, którą rozważyć powinno samo państwo członkowskie.

Zgadzam się z panią poseł McGuinness co do działania kodeksów postępowania. Mówiła ona o okresie obowiązującym dla hipotek zabezpieczonych polisą na życie i dożycie. Podchodziłem sceptycznie do tego typu rozwiązań i odrzucałem je przez lata; w pewnym momencie jednak, wraz z inną osobą, pozwoliłem sobie skorzystać z jednego nich. Miałem szczęście. Pod koniec okresu dużo zyskałem; było to zaskoczeniem dla mnie i dla każdego innego, biorąc pod uwagę mój pierwotny sceptycyzm.

Nie sadzę jednak, aby kogokolwiek można było winić za to, co stało się z tymi hipotekami. Takie były czasy. Każdy wierzył w robienie tego w ten właśnie sposób; wiązało się z tym sporo agresywnej sprzedaży. Ale uważam, że konsumenci są świadomi wielu pułapek, a kodeksy postępowania lub jakikolwiek rodzaj ochrony konsumenta powinny ich wspierać. Zawsze powtarzam ludziom biznesu, bez względu na to, czy są oni związani z dużą czy z małą firmą: jeśli sprawy idą za dobrze, to jest za dobrze; powinniśmy być tego świadomi jako konsumenci.

  Gianni Pittella, sprawozdawca. − (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałabym podziękować wszystkim przemawiającym do tej pory posłom oraz raz jeszcze podziękować państwu komisarzom i panu posłowi Karasowi.

Chciałbym wspomnieć pokrótce o prowizji interchange. Mój wniosek dotyczący wytycznych opiera się na przekonaniu - i oczywiście tutaj możemy się nie zgadzać, pani poseł Kroes - że prowizja interchange jest przydatna dla rozwoju i efektywności instrumentów finansowych. W razie nieobecności prowizji·interchange istnieje ryzyko ponoszenia tych kosztów przez konsumentów.

Jeśli chodzi o najlepsze podejście w sprawie regulacji rynków finansowych, wierzę - o czym często wspominałem panu komisarzowi McCreevy - że nieuregulowane i słabo uregulowane rynki finansowe oraz często nieskutecznie przeprowadzane przez sektor bankowy samoregulacje są elementami, których negatywne efekty jasno widać w obecnym kryzysie finansowym.

Uważam zatem, że niesłusznym byłoby twierdzić, że właściwa integracja detalicznego sektora finansowego może być ukończona jedynie za pomocą środków samoregulacji sektora. Rynek finansowy produktów detalicznych będzie mógł uważać się za rynek dobrze zintegrowany wtedy gdy zostanie osiągnięty i zagwarantowany stopień pełnej harmonizacji, którą zasady ochrony konsumenckiej chcą wprowadzić. Można to uzyskać dzięki inicjatywie legislacyjnej Komisji.

  Othmar Karas, sprawozdawca. − (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym raz jeszcze podziękować wszystkim zaangażowanym i poprosić Komisję, by w pełni włączyła wniosek Parlamentu do obrad nad ustawodawstwem.

Drugi punkt jest wskazówką. Chciałbym zwrócić uwagę moich kolegów posłów na to, że sprawozdanie na temat edukacji konsumentów w sektorze usług finansowych - o którym rozmawialiśmy dziś już sporo - jest przedmiotom dzisiejszej dyskusji w Izbie i będzie dyskutowane podczas sesji plenarnej jesienią.

Inną kwestią jest to, że nie powinniśmy zapominać o tym, że różne systemy podatkowe w państwach członkowskich stanowią główną przeszkodę na drodze wprowadzania przepisów dotyczących transgranicznych usług finansowych oraz że systemy te są przyczyną niskiej interoperacjonalności zwłaszcza tam, gdzie produkty finansowe promuje się dla celów podatkowych. Chciałbym również zwrócić się z prośbą do całego sektora i do banków, aby przeprowadziły samoregulację umożliwiającą zrealizowanie wstępnych postanowień celów uzgodnionych w zielonej księdze. W kwestii standaryzacji i zróżnicowania produktów mówimy standaryzacji 'tak', o ile nie zagraża ona zróżnicowaniu produktów. W sprawie opłat bankowych, na co zwróciła uwagę pani Roithová, Komisja powołała się już na SEPA.

Napotykamy jednak na liczne inne przeszkody; mianowicie przeszkodą jest to, że prawa wypracowane w jednym kraju często nie mogą być przetransferowane do innego kraju oraz to, że konto może być utworzone tylko wtedy, gdy podane jest miejsce zamieszkania. Brakuje nam też definicji handlu elektronicznego: transgraniczne transfery pieniężne funkcjonują, ale wciąż napotykamy na przeszkody podczas otwierania konta oraz bariery prawne, które musimy usunąć. Przygotowanie wniosków będzie wymagało od nas wystarczająco dużej ilości pracy. Powinniśmy oczekiwać rezultatów i z konsekwencją kontynuować naszą pracę.

  Przewodnicząca. − Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się jutro.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Zita Pleštinská (PPE-DE), na piśmie. – (SK) Dobrze funkcjonujący zintegrowany rynek finansowy jest koniecznym warunkiem wstępnym realizacji agendy lizbońskiej. Banki odgrywają podstawową rolę przy przenoszeniu warunków polityki monetarnej w szczególności do małych i średnich przedsiębiorstw oraz do konsumentów. Chociaż transgranicznymi usługami finansowymi mogłoby interesować się wielu klientów, otworzenie konta w banku należącym do państwa członkowskiego wymaga tak wiele biurokracji, że klienci na wstępie się ku temu zniechęcają.

Europejski sektor bankowy powinien udoskonalić i uprościć procedury zamykania kont. Wyciągi z konta są wciąż bardzo nieczytelne i wielu konsumentów ich nie rozumie. Zawiłość produktów finansowych utrudnia klientom podejmowanie decyzji opartych o rzetelne informacje. Konsumencie są też obciążeni za usługi oraz za wydawanie kard kredytowych nieproporcjonalnie wysokimi opłatami bankowymi.

Moim zdaniem UE, zamiast regulowania opłat bankowych, powinna zająć się zabezpieczeniem konkurencyjności sektora bankowego. Dobrze poinformowani konsumenci są podstawowym elementem ekonomicznej konkurencji pomiędzy bankami.

Uważam, że organizacje konsumenckie odgrywają tu ważną rolę; są one w stanie określić, jakie informacje są konsumentom niezbędne, aby podejmowali oni właściwe wybory w sprawach dotyczących produktów bankowych. Organizacje te mogą koordynować programy edukacji finansowej ukierunkowane na zwiększenie świadomości konsumentów na temat możliwości zarządzania ich pieniędzmi. Pomocne są one również wrażliwym konsumentom.

Myślę, że przyjdzie taki czas w UE, kiedy organizacje konsumenckie nie będą musiały walczyć o swoje przetrwanie. W momencie, gdy zaczną być odpowiedzialne za politykę konsumencką, zrozumieją, jak ważne są finanse.

  Katrin Saks (PSE), na piśmie. – W zielonej księdze Komisja proponuje trzy strategie detalicznych usług finansowych promujące integrację rynków detalicznych w usługach finansowych. Strategie te są takie: niższe ceny i więcej wyborów, wzmocnienie pozycji konsumentów oraz zwiększanie stopnia ochrony konsumentów.

Na początek chciałabym skupić się na kwestii wzmocnienia pozycji konsumentów i chciałabym podkreślić potrzebę zwiększenia stopnia rozumienia przez nich spraw finansowych. Na ostatnim posiedzeniu dotyczącym edukacji finansowej konsumentów zobaczyliśmy sporo praktycznych przykładów programów edukacji finansowej. W państwach członkowskich powinny być podjęte dalsze wysiłki w celu dzielenia się najlepszymi praktykami w tym obszarze, mając w szczególności na uwadze nowe państwa członkowskie.

Jeśli chodzi o wybór konsumentów - oczywiste jest, że konsumenci, którzy chcą zmienić dostawców usług finansowych, muszą mieć możliwość dokonania tej zmiany przy minimalnych kosztach i minimalnych barierach prawnych.

W odniesieniu do informacji dostępnych konsumentom - nie wystarczy dostarczać im tak wielu informacji, jak to jest tylko możliwe. Przeładowanie konsumentów informacjami przyniesie przeciwny efekt. Niemniej jednak powinny być im dostarczone wyczerpujące informacje, które ułatwią im podejmowanie świadomych wyborów.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE), na piśmie. – (RO) Zgodnie ze sprawozdaniem pana posła Pittelli sektorowy audyt zanalizował sytuację konkurencji dotyczącą systemów płatniczych, uwzględniając system kart płatniczych, biura kredytowe, współpracę pomiędzy bankami a cenami i politykę rozrachunków bankowych. Audyt pokazuje, że istnieją znaczące różnice pomiędzy prowizjami płaconymi za karty bankowe. Zauważono, że większość krajowych sieci kart debetowych pobiera międzybankowe prowizje, które są znacznie niższe od prowizji pobieranych w sieciach międzynarodowych. Stwierdzono również, że w większości państw członkowskich większość banków zezwala na przyznawanie kredytów hipotecznych, kredytów osobistych oraz pożyczek dla MŚP oraz na otwarcie rachunku bieżącego.

Zazwyczaj klient nie ma tej samej siły negocjacyjnej, kiedy inicjuje relację kontraktową z bankiem, którego zostaje klientem. Klient podpisuje umowę którą nie zawsze czyta, a nawet jeśli czyta, chciałby zasugerować zmiany które nie są możliwe. Z tego punktu widzenia uważam, że forma oferowanych przez banki umów powinna być nadzorowana przez kompetentne organy prawnicze po to, by ochraniać interesy zarówno klientów, jak i banków. Moim zdaniem klient otwierający konto obowiązkowo powinien otrzymywać zestawienie kosztów prowadzenia tego konta za cały okres jego użytkowania.

PRZEWODNICZY: Diana WALLIS
Wiceprzewodnicząca