Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 4 czerwca 2008 r. - Bruksela

28. Przymusowa prostytucja i handel kobietami, w celach wykorzystywania seksualnego podczas mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2008 r. (debata)

  Przewodnicząca. – Następnym punktem porządku obrad jest debata na temat pytania ustnego (O-0062/2008 - B6-0160/2008) złożonego przez panią poseł Annę Záborską do Komisji, w imieniu Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w sprawie przymusowej prostytucji i przemytu kobiet dla celów wykorzystywania seksualnego.

  Corien Wortmann-Kool, autor. − (NL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Tym ustnym pytaniem parlamentarna Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia chciałaby jeszcze raz poprosić, by poświęcono uwagę poważnemu problemowi dotyczącemu przemytu kobiet i przymusowej prostytucji w Unii Europejskiej. Nie istnieją dokładne dane, ale zgodnie z szacunkami, setki tysięcy kobiet i dziewcząt przemycanych jest każdego roku przez gangi przestępcze, kończąc następnie na przymusowej prostytucji w naszych państwach członkowskich. Problem jest hańbiący i niestety środki stosowane przez Unię Europejską i państwa członkowskie prawie nie przynoszą efektu.

Jest dobrze znanym faktem, że wydarzenia o dużej skali, takie jak większe mistrzostwa w piłce nożnej, przyciągają gangi zaangażowane w te upokarzające praktyki i z tego powodu Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia rozpoczęła kampanię w Międzynarodowy Dzień Kobiet, 8 marca 2006 roku, aby przyciągnąć uwagę opinii publicznej do konieczności przeciwdziałania i walki z przemytem kobiet i przymusową prostytucją podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej w 2006 roku. Ta kampania „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji” była dużym sukcesem w podnoszeniu świadomości konieczności walki z przemytem kobiet i przymusową prostytucją nie tylko publiczności, kibiców, ale także społeczeństwa. Niemniej jednak rezultaty działań Unii Europejskiej i większości państw członkowskich nadal niestety rozczarowują. Dlatego chcielibyśmy podjąć te sprawę raz jeszcze i uświadomić publiczności i społeczeństwu podczas Euro 2008 w tym miesiącu, że tego typu przemoc w stosunku do kobiet i dziewcząt jest nie do zaakceptowania.

W 2005 roku Komisja i Rada przyjęły szczegółowy plan działania dotyczący wymiany najlepszych praktyk, standardów i procedur dotyczących prewencji i zwalczania przemytu kobiet. Jest ważne, by państwa członkowskie naprawdę ten plan działania wdrożyły. Jedno z naszych pytań także się na tym skupia. W końcu skoordynowana polityka wymagana jest w powiązanych obszarach, takich jak związane z płcią strategie prewencji, włączając kraje, z których te kobiety i dziewczęta pochodzą, a także środki podwyższające świadomość oraz ocena ich skuteczności. Czy zatem Komisja może odpowiedzieć na następujące pytania?

Czy plan działania został wdrożony w kontekście przemytu kobiet dla celów wykorzystywania seksualnego, jakie są wyniki i jak był skuteczny? Jakie konkretnie środki zostały zgłoszone przez państwa członkowskie w celu walki z przemytem istot ludzkich dla celów wykorzystywania seksualnego? Jak dalece państwa członkowskie poprawnie przeniosły na swoje terytorium i wdrożyły dyrektywę 2004/81/WE i jakie akcje zostały podjęte przez Komisję jeśli tak się nie stało? Czy jest dostępne opracowanie na temat związków między legislacją na temat prostytucji a skalą przemytu kobiet i dziewcząt dla celów wykorzystywania seksualnego, zamówione przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia Parlamentu Europejskiego w styczniu 2006 roku? Czy Komisja może wskazać, czy i jak zamierza zachęcać państwa członkowskie do stworzenia i dalszego rozwoju transgranicznej współpracy policji w dziedzinie walki z przemytem ludzi dla celów wykorzystywania seksualnego i przymusowej prostytucji? Jak Komisja może wesprzeć kampanię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”? Czy właściwy komisarz przygotowany jest do wysłania listu do rządów Austrii i Szwajcarii, by wezwać ich do walki z przemytem kobiet i przymusową prostytucją podczas nadchodzących mistrzostw w piłce nożnej Euro 2008 i wesprzeć naszą kampanię „Czerwona kartka”?

Pani przewodnicząca! Jest rzeczą powszechnie znaną, że duże mistrzostwa w piłce nożnej są źródłem przyjemności i zabawy dla publiczności i kibiców, niemniej jednak jest to problem, który stanowi ciemną stronę takich wydarzeń, któremu trzeba poświęcić uwagę nie tylko w słowach; w końcu, cytując znaną holenderską piosenkę piłkarską: „geen woorden maar daden” [czyny znaczą więcej niż słowa]. Mam nadzieje, że pan komisarz zechce to wesprzeć.

  László Kovács, komisarz. − Pani przewodnicząca! Pomimo iż temat nie wchodzi w zakres moich kompetencji, czuję się uprzywilejowany do zastąpienia mojego dobrego przyjaciela i współpracownika Jacquesa Barrota oraz do wzięcia udziału w tej debacie, ponieważ jestem przekonany, że to bardzo ważny problem.

Chcę zapewnić państwa, że Komisja jest oddana całym sercem walce z przemytem ludzi jako brutalnym naruszeniem praw człowieka i bardzo poważnym przestępstwem kryminalnym, a w szczególności oddana jest walce z przymusową prostytucją.

Odnosząc się do bardzo ważnych pytań, które pokrywają ten cały złożony temat, rozpocznę od pytania numer 1. Plan działania UE z 2005 roku dotyczący najlepszych praktyk, standardów i procedur uruchomiony przez Komisję zawiera bardzo ambitny zestaw środków do zwalczania przemytu ludzi. Na bazie informacji przekazywanej przez państwa członkowskie odnieśliśmy wrażenie, że pomimo iż niektóre rezultaty zostały osiągnięte, sytuacja pozostaje niesatysfakcjonująca w zakresie zarówno postępowania karnego, jak i pomocy ofiarom, która ma szczególne znaczenie.

Do końca roku Komisja dostarczy sprawozdanie na temat wdrożenia tego planu. Przeprowadzenie oceny sytuacji dać może podstawy dla podjęcia decyzji jakie działania należy podjąć w najbliższej przyszłości i w jakiej formie.

Pytanie numer 2: ochrona ofiar przemytu jest obowiązkiem praw człowieka. Co więcej, jest ona warunkiem niezbędnym do skutecznego oskarżenia przemytników, jako że zeznania ofiar są decydujące przy orzekaniu winy. Dyrektywa 2004/81/WE idzie według tej linii, wprowadzając okres refleksji, pozwalający ofierze dojść do siebie, uciec spod wpływu przemytników i przyznając pozwolenie na pobyt.

Wszystkie państwa członkowskie związane tą dyrektywą oficjalnie powiadomiły Komisję o pełnym przyjęciu tego instrumentu prawnego, z wyjątkiem Hiszpanii i Luksemburga. Komisja zdecydowała się przekazać te dwa państwa członkowskie Europejskiemu Trybunałowi Sprawiedliwości.

Jeśli chodzi o analizę jej rzeczywistego przyjęcia w prawodawstwie i wdrożenia, w styczniu 2007 roku Komisja uruchomiła studium mające na celu ocenę przyjęcia w ustawodawstwie krajowym 10 dyrektyw z dziedziny azylu i imigracji, włączając w to przedmiotową dyrektywę.

Ostateczne wyniki tego badania, które niedługo zostaną udostępnione w Komisji, dostarczą podstaw do systematycznego monitoringu istniejącego dorobku prawnego w tym obszarze, zgodnie z artykułem 226 traktatu WE.

Pytanie numer 3: Komisja uruchomiła także badanie, aby ocenić ustawodawstwo państw członkowskich i sytuację dotyczącą przemycania ludzi. Rezultaty tego badania dostarczone zostaną do końca lutego 2009 roku.

Pytanie numer 4: przymusowa prostytucja i przemycanie ludzi są naruszeniem podstawowych praw i są jednym z rodzajów zorganizowanej przestępczości. Wysiłki podejmowane w celu zwalczania sieci przestępczych koniecznie muszą być międzynarodowe. Transgraniczna współpraca między siłami policyjnymi państw członkowskich jest uprzywilejowana w Europolu. Dodatkowo walka z przemytem ludzi jest priorytetowym obszarem w programie finansowym „Zapobieganie i zwalczanie przestępczości”, który wspiera międzynarodowe projekty współpracy włączając w to władze egzekwujące prawo oraz organizacje pozarządowe.

Na koniec, pytanie numer 5. Kampania „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”, uruchomiona z okazji Mistrzostw Świata w piłce nożnej w 2006 roku była dobrym krokiem w kierunku podnoszenia świadomości o przemycie ludzi dla celów wykorzystywania seksualnego. Pomimo iż ocena przeprowadzona przez Niemcy pokazuje, że strach przed nasileniem się przymusowej prostytucji i przemytu okazał się płonny w 2006 roku, cieszymy się z wszystkich inicjatyw, których celem jest informowanie opinii publicznej, podnoszenie świadomości społecznej, zapobieganie temu haniebnemu kryminalnemu zjawisku oraz pomaganie ofiarom.

  Manolis Mavrommatis, w imieniu grupy PPE-DE. – (EL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! W najbliższą sobotę w Austrii i Szwajcarii rozpoczynają się Mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Jest to drugie co do wielkości wydarzenie sportowe po Mistrzostwach Świata. Ustalono, że około 2,5 miliona fanów sportu z całej Europy pojawi się na meczach. Jednakże podano również, że, jak to się zdarza na takich dużych imprezach, duża liczba kobiet, szacowana na 25 000, przyjedzie z całego świata do miast, gdzie będą rozgrywane mecze, niestety nie tylko po to, by kibicować swoim drużynom, ale dlatego, że są zmuszane do prostytucji. Jestem pewien, że wspólnota międzynarodowa, a w szczególności UE i Parlament Europejski, nie mogą pozostać niewzruszeni.

Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Jak słyszeliśmy, interwencja Parlamentu Europejskiego w 2006 roku w podobnej sprawie – Mistrzostw Świata w Niemczech – przyniosła pozytywne rezultaty. W tamtym okresie podano, że liczba kobiet, która została zmuszona do prostytucji wyniosła między 40 000 a 60 000. Byłoby więc dla nas wartościowe, by podjąć w rezultacie pytania ustnego pani Wortmann-Kool podobną akcję ponownie, tak jak to zrobiliśmy w 2006 roku. Proponuję, by przewodniczący Parlamentu Europejskiego i właściwy Komisarz wysłali list, taki jak list pana posła Frattiniego do Angeli Merkel w 2006 roku. Powinien być zaadresowany do komitetu organizacyjnego oraz do UEFA i wyrażać nasz niepokój w związku z niebezpieczeństwem przekształcenia wydarzenia sportowego w niekontrolowaną rozrywkę z kobietami jako ofiarami.

Panie komisarzu, panie i panowie! Jestem pewien, że jeśli będziemy połączeni i przywiążemy wagę do tego, co mówimy, zapobiegniemy niebezpieczeństwom, które nie przyniosą ani nam, ani społeczeństwu chluby, ale raczej pozwolą na wykorzystanie ludzkiego cierpienia.

  Lissy Gröner, w imieniu grupy PSE. – (DE) Pani przewodnicząca! Na kilka dni przed Mistrzostwami Europy w piłce nożnej Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia – i mam nadzieję cały Parlament Europejski – pokaże jeszcze raz przymusowej prostytucji czerwoną kartkę. Do 800 000 kobiet z całego świata staje się ofiarami przemytu ludzi dla celów wykorzystywania seksualnego każdego roku. Jest to dziś jedno z najgorszych naruszeń praw człowieka i nawet na dużych imprezach sportowych szybki seks w okolicach miejsc meczów piłki nożnej jest także powiązany ze współczesnym niewolnictwem.

Dwa lata temu na Mistrzostwach Świata w piłce nożnej w Niemczech rozpoczęliśmy szeroko zakrojoną debatę w Parlamencie i uruchomiliśmy kampanię, aby zapewnić, że duża fala przymusowej prostytucji, której obawiali się początkowo eksperci oraz powiązane z nią negatywne skutki uboczne, zostaną powstrzymane dzięki wsparciu fanów i opinii publicznej. Temat ten jednak zniknął znowu z pola widzenia.

Wprowadziliśmy inicjatywy prawne, dzięki doświadczeniu zdobytym podczas niemieckiej kampanii, popieranej bardzo szeroko przez organizacje kobiece, zdołaliśmy stworzyć środki do ochrony ofiar i pokazać ciężką dolę kobiet pochodzących zazwyczaj z Centralnej i Wschodniej Europy. Znajdują się one w tragicznym położeniu jako przestępcy z jednej strony, gdyż nie posiadają pozwolenia na pobyt, a także jako ofiary, z drugiej strony, ponieważ są bezlitośnie wykorzystywane przez przemytników ludzi.

Poszliśmy krok dalej z środkami ochrony ofiar, współpracy transgranicznej i legalnym wystawianiem pozwoleń na pobyt. Teraz chcemy wykorzystać publiczność na meczach w Austrii i Szwajcarii, aby uwydatnić problem na nowo. W Niemczech socjalistyczny minister sprawiedliwości ogłosił drakońskie kary dla klientów przymusowej prostytucji.

Nadal istnieje jednakże wiele luk w prawie i Parlament musi sprawić, by te luki zostały zamknięte. Proszę Komisję o poparcie nas w tym.

  Siiri Oviir, w imieniu grupy ALDE – (ET) Panie komisarzu, panie i panowie! Wydaje się symbolicznym prowadzenie przez nas dyskusji na tak jaskrawe tematy ciemną nocą. Każdego roku setki tysięcy kobiet jest wykorzystywanych w europejskim przemyśle seksualnym. To szybko rosnący przemysł, który łączy nowe technologie, przestępczość, narkotyki i duże pieniądze, mimo iż jego natura może zostać podsumowana w jednym słowie: przemoc.

Do wiedzy powszechnej należy fakt, że większość kobiet jest wabionych do handlu seksualnego z powodu złych warunków socjalnych, głównie z biedy i bezrobocia. Większość prostytutek pochodzi właśnie z tych terenów, gdzie bezrobocie jest wyższe, które, jeśli chodzi o Unię Europejską, oznaczają biedniejsze kraje Wschodniej Europy. To pokazuje, że Unia Europejska i pojedyncze państwa członkowskie muszą przede wszystkim poprawić przygotowanie kobiet z grup ryzyka do podjęcia pracy i wykorzystać do tego celu środki do aktywizowania kobiet na rynku pracy.

Nie ma wątpliwości, że kampanie podnoszące świadomość problemu prostytucji, takie jak „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”, są ważne i przez pewien czas oddziałują one na świadomość społeczną w tym temacie. Wiem jednak, że temat przymusowej prostytucji i komercjalnego, seksualnego wykorzystania kobiet, powinien stale być na celowniku społeczeństwa i opinii publicznej. Wiem, że dość często płacenie za środki prewencyjne jest bardziej skuteczne i tańsze dla gospodarki niż ciągła walka z konsekwencjami problemu.

Poza środkami zapobiegawczymi ważny jest wzrost efektywności współpracy policji między państwami członkowskimi, szczególne w strefie Schengen. Wzywam Komisję i partie polityczne reprezentowane tutaj o rozsądek i pomoc, aby prostytucję uczynić pieśnią przeszłości i o wsparcie zakazu kupowania usług prostytucji w ich rodzinnych krajach. Zamrożony popyt doprowadzi do osiągnięcia naszego ostatecznego celu. Kończąc, ważne jest także podkreślenie, że trzeba stosować politykę zero tolerancji w Unii Europejskiej dla prostytucji i przemytu ludzi. Powinniśmy rozpocząć podejmowanie decyzji i działanie.

  Hiltrud Breyer, w imieniu grupy Verts/ALE – (DE) Pani przewodnicząca! Wiemy, że przemyt kobiet dla celów wykorzystywania seksualnego musi być wyjęty spod prawa i zwalczany na całym świecie. Jest to skandal nie wart Europy wartości i praw człowieka. Wiemy także, że przemyt kobiet nie zatrzymuje się już na granicach. Dlatego potrzebujemy europejskiej, globalnej odpowiedzi na problem, ale takiej, która pójdzie o wiele dalej, poza kontrole graniczne i represje.

W zasadzie pozytywnym znakiem jest, że ten temat trafia do porządku obrad od około 10 lat, ale nacisk kładziony jest zbyt jednostronnie na kontrole graniczne; prewencja i ochrona ofiar są niestety zbyt zaniedbywane. Nie jest to jednak żadnym odwoływaniem alarmu. Coraz więcej ludzi – dziewcząt i kobiet – staje się ofiarami wykorzystania seksualnego, mimo iż, jak pani poseł Gröner już wspomniała, nie było oznak nasilenia się zjawiska podczas Mistrzostw Świata w 2006 roku, czego się obawiano. Wiemy jednak, że szacowana liczba niezgłoszonych przypadków jest wysoka. Za mało jest prowadzonych rozpraw przeciwko przemytnikom ludzi i zbyt mało postępowań toczy się przeciwko pozbawionym skrupułów przestępcom. Komisja Europejska potwierdziła to także w odpowiedzi na pytanie zadane przeze mnie Parlamentowi.

Skupiamy się na lepszej ochronie ofiar, nie tylko w Niemczech, ale i w Europie. W związku z tym przykro mi, że Komisja potrafi widocznie znaleźć tylko piękne słowa, ale nie robi w zasadzie nic, aby poprawić sytuację. Jak Komisja agituje za wdrożeniem dyrektywy o ochronie ofiar przemytu w państwach członkowskich nie jest oczywiste, tak jak i fakt, czy wdrożenie to jest monitorowane. Jest mi niezmiernie przykro, że Komisja wskazuje zaledwie na studium w odpowiedzi na moje drugie pytanie do Parlamentu na temat tego, jak dyrektywa o ochronie ofiar przemytu jest wdrażana w Niemczech.

Chciałbym ostatecznie prosić Komisję do zajęcia bardzo stanowczego stanowiska w sprawie poprawności wdrożenia dyrektywy nie tylko w Niemczech, ale także w innych państwach UE. Nie może być prawdą, że Komisja nie wie, czy jej własna legislacja jest poprawnie wdrażana! Byłoby to oznaką braku kompetencji.

W sprawie migracji powinniśmy patrzeć nie tylko na migrację wynikającą z łączenia członków rodzin, ale także na możliwości legalnej migracji kobiet, tak by nie musiały oddawać się w ręce przemytników ludzi.

  Eva-Britt Svensson, w imieniu grupy GUE/NGL. – (SV) Pani przewodnicząca! Setki tysięcy kobiet i dzieci transportowanych jest w UE jak towary. Są wykorzystywane seksualnie, źle traktowane, zastraszane, wykorzystywane i pozbawione całej ludzkiej godności. Jakie przestępstwo popełniły, aby być skazanym na takie życie? Ich przestępstwem jest w rzeczywistości bieda i brak praw społecznych i fakt, że są mężczyźni, którzy myślą, że pieniądze dają im prawo do traktowania kobiet i dzieci jak towaru. Zazwyczaj młode dziewczyny wabione są fałszywymi obietnicami pracy i dobrych pieniędzy, ale potem zaczyna się koszmar.

Wstydem dla UE i państw członkowskich jest to, że pozwala się by ten handel trwał i w rzeczywistości się nasilał. Nikt nie może odwołać się do wymówki, że „nie wiedzieliśmy o niczym”. Wiemy, ale za mało jest robione. Musimy zatem uzyskać od Komisji odpowiedź na nasze pytania wynikające z kampanii „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”.

Twierdzę, że niewolnictwo seksualne jest formą terroryzmu. UE i państwa członkowskie odniosły szczególny sukces w przyjmowaniu bardziej lub mniej dobrych przepisów do zwalczania terroryzmu. Lecz ten inny terroryzm, który krzywdzi kobiety i dzieci, nie otrzymał takiego samego priorytetu ani w UE ani w państwach członkowskich.

Musimy zdać sobie sprawę, że coraz więcej mężczyzn jest zaangażowanych w ten tragiczny handel. Mężczyźni nie tylko muszą się sami powstrzymać od kupowania usług seksualnych. Muszą także pokazać innym mężczyznom, że kupowanie ciał kobiet nie jest w porządku. Od mężczyzn zależy zagwarantowanie, że popyt, a zarazem handel ciałami kobiecymi, zostanie ograniczony. Tak długo, jak istnieje popyt i rynek z wielkimi zyskami, handel będzie trwać. Powtarzam: kobiety nie są na sprzedaż. Musimy położyć temu kres.

  Ivo Belet (PPE-DE). – (NL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! W rezolucji na temat przyszłości zawodowej piłki nożnej, którą przyjęliśmy w poprzednim roku, siedząc w tych samych ławach, wyraźnie wezwaliśmy Radę do podjęcia środków do walki z przestępczą działalnością w zawodowej piłce nożnej, taką jak przymusowa prostytucja. Dosłownie tak napisaliśmy w tamtym tekście. Aby mieć jasność, to nie jest wina władz futbolu, że te zjawiska dzieją się na marginesie wielkich turniejów. Są prawie charakterystyczne dla wszystkich wielkich międzynarodowych zdarzeń. Lecz świat sportu ma oczywiście mnóstwo powodów, aby chcieć stawić czoła temu problemowi efektywnie i gruntownie, ponieważ oczywiście nie ma sensu, panie i panowie, nie ma sensu byśmy się spierali i pracowali nad wprowadzeniem zasad fair play na stadiony, wypowiadali się przeciwko rasizmowi na stadionach i zwalczali go, jeśli na i w okolicach stadionów tolerowane są przypadki niewolnictwa. Kampania „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji” bardzo dobrze działała podczas Mistrzostw Świata w Niemczech w 2006 roku. Około 1000 lokalnych i regionalnych grup i stowarzyszeń zostało zaangażowanych w prowadzenie tej kampanii prewencyjnej i miało to oczywisty odstraszający efekt na przemytników ludzi i inne grupy przestępcze. Wynikiem – i pan komisarz już odnosił się do tego – było to, że przymusowa prostytucja podczas Mistrzostw Świata w Niemczech w 2006 roku została ograniczona do jedynie kilkudziesięciu przypadków i nie były one generalnie związane z Mistrzostwami Świata.

Jest zatem jasne, że kampania prewencyjna i podnoszenia świadomości działa. Są bardzo skuteczne i dlatego musimy użyć ich jeszcze raz, także podczas nadchodzących Mistrzostw Europy rozpoczynających się w tym tygodniu. Dlatego, panie komisarzu, nalegamy na Komisję Europejską, by wysłała list dotyczący tego tematu do właściwych rządów, Austrii i Szwajcarii, jak słusznie zaproponowała już pani poseł Wortmann-Kool. Powtórzę nasze pytanie. Czy może pan zastosować się do naszej prośby i potwierdzić tu i teraz, że wesprze pan tę inicjatywę?

Chciałbym dodać jeszcze jeden komentarz: sama prewencja nie wystarczy. Państwa członkowskie ustaliły w 2005 roku, że będą przeciwdziałać przemytowi ludzi i zwalczać go, ale na szczeblu krajowym plan działań, o którym mówił pan, panie komisarzu, jest literą jak najbardziej martwą. Dlatego teraz jest właściwy czas, aby przypomnieć władzom o tym planie działania. Nie tak dawno jak dwa lata temu, komisarz wtedy urzędujący, pan poseł Frattini, powiedział, że rola Europolu i Eurojustu w tej sprawie musi zostać wzmocniona i Parlament kategorycznie domagał się tego samego w swojej rezolucji. Dlatego wierzymy, panie komisarzu, że, mając w perspektywie ten turniej, Komisja i Rada włożą więcej wysiłku niż kiedykolwiek w przełożenie tych obietnic na praktykę.

  Christa Prets (PSE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Przemyt ludzi, jak słyszeliśmy, jest przestępstwem przeciwko ludzkości, szczególnie przeciw kobietom – nowa forma niewolnictwa i bardzo zyskowny biznes szeroko rozwinięty z rocznym przychodem rzędu 44 miliardów euro według OSCE. Jest to warte dłuższej dyskusji, jak i podkreślenia różnych aspektów problemu.

Mówimy dziś o przemycie kobiet i przymusowej prostytucji po kampanii przeprowadzonej przez nas podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej w Niemczech w 2006 roku. Przedstawione zostało także tu w Parlamencie sprawozdanie, które mogłem sporządzać, które mówiło o przymusowej prostytucji i w ramach którego żądaliśmy przyjęcia różnych środków przez Komisję. Odpowiedzią był plan działania. Pytanie o wdrażanie było już dziś zadawane wiele razy i chciałbym podkreślić, że dotyczy ono pozwoleń na pobyt dla ofiar i ofensywy szkoleń na uczelniach szkolących policjantów, w instytutach życia społecznego itp. Mówi ono także o edukacji w krajach pochodzenia i możliwościach szkoleń i edukacji lokalnej kobiet jak i młodych mężczyzn. Oni także są coraz silniej dotknięci zjawiskiem.

Oczywiście, 18 października jest unijnym Dniem Walki z Handlem Ludźmi, który obchodziliśmy po raz pierwszy w ostatnim roku. Pod innymi względami nadal nie widzę wielu śladów kampanii. Uwaga poświęcana tematowi także się zmniejszyła od kampanii „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji” i Mistrzostw Świata. Dlatego chcemy go po raz kolejny wypromować. Nie chodzi tu o zabronienie prostytucji lub o dyskryminację pracowników sektora usług seksualnych. Wręcz przeciwnie! Chodzi o podnoszenie świadomości, a także staranie się o odrzucenie stygmatyzacji i stworzenie sieci społecznej mającej ochraniać pracowników sektora usług seksualnych także w ich działalności.

Wyroki skazujące dla sprawców przymusowej prostytucji muszą być bardzo surowe. Mistrzostwa Europy w piłce nożnej w Austrii i Szwajcarii dają nam okazję do przyciągnięcia uwagi do tego tematu. Mogę zagwarantować, że władze austriackie podejmują odpowiednie środki. Miło im jest zaprosić państwa na wspaniałe Mistrzostwa Europy i mamy nadzieję na uczciwą grę i uczciwy seks.

  Milan Horáček (Verts/ALE). – (DE) Pani przewodnicząca! Wiele osób jest zachwyconych Mistrzostwami Europy w piłce nożnej w czerwcu 2008 roku. Nie powinniśmy jednak zapominać, że oprócz meczy, przemyt ludzi, przymusowa prostytucja kobiet i wykorzystywanie dzieci nasilają się i przestępstwa popełniane przez przemytników wykraczają poza wszystkie granice.

Mecze odbędą się w Austrii i Szwajcarii i rolą sąsiednich państw środkowoeuropejskich jako krajów tranzytowych jest umocnienie się i przygotowanie na ten niezwykle lukratywny handel przestępczy. Do UE adresowana jest prośba o środki prewencyjne, monitoring transgraniczny i stosowanie prawa w celu lepszej organizacji i koordynacji. Europejski mechanizm wspólnych śledztw musi zostać poprawiony. Każde państwo członkowskie powinno bardziej efektywnie chronić ofiary i aktywnie wykorzystać przedmiotowe instrumenty. To jest jedyna droga, która pozwoli nam na wyłapanie osób organizujących proceder i pokazanie im czerwonej kartki.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). – (PT) Jest sprawą żywotnej wagi, abyśmy skorzystali z mistrzostw Euro 2008 i poinformowali opinię publiczną po raz kolejny, że prostytucja i bardzo zyskowny przemyt kobiet dla celów wykorzystywania seksualnego jest nie do zaakceptowania i są one formami przemocy wobec kobiet, dziewcząt i dzieci.

Z tego powodu kluczowym jest, aby środki powzięte do walki z przemytem były skuteczne i aby równocześnie wspierać ofiary tej sytuacji w różnych państwach członkowskich, informując o rezultatach przeprowadzonych akcji.

Mimo to nie powinniśmy tracić z oczu pogłębiających się nierówności, niebezpiecznej i źle płatnej pracy, bezrobocia i ubóstwa, które popycha tysiące kobiet i młodych dziewcząt do prostytucji i ułatwia życie przemytników. To zmusza do postawienia kolejnego pytania: jak przywódcy UE działają na rzecz zwalczania podstawowych przyczyn tych poważnych naruszeń praw człowieka setek tysięcy kobiet i młodych ludzi, aby zakończyć te nowe formy niewolnictwa?

  Emine Bozkurt (PSE). – (NL) Pani przewodnicząca! Podczas Mistrzostw Świata 2006 uwaga została także zwrócona na telefoniczną pomoc dla ofiar przemytu kobiet i przymusowej prostytucji. W Turcji, na przykład, telefoniczna pomoc działa już przez kilka lat, gdzie kobiety mogą zadzwonić i zgłosić przypadki przemytu kobiet. W 2006 roku Parlament Europejski wezwał do powołania takiej telefonicznej pomocy, która mogłaby być udzielana ofiarom przemytu ludzi w kilku językach. Nawet teraz, dwa lata później, taka pomoc jeszcze nie powstała.

Dwa tygodnie temu doczekałam się uruchomienia przez komisarza Kunevę pomocy telefonicznej dla zawiedzionych klientów podczas Euro 2008. Jak dobrą inicjatywą było stworzenie jednego numeru telefonu. Więc jednak można to zrobić, ale dlaczego oferować pomoc konsumentom, a nie ofiarom przemytu kobiet? Ta nowa linia konsumencka pokazuje, jak szybko mogą zostać podjęte działania i jak mało wysiłku one wymagają. Teraz nadszedł czas na połączenie tych inicjatyw i zapewnienie ofiarom przemytu kobiet środków, przez które mogą prosić o pomoc. Mówiąc słowami Baraka Obamy: „Możemy tego dokonać, tak, możemy”.

  Anna Hedh (PSE). – (SV) Pani przewodnicząca! W sobotę nastąpi początek europejskich mistrzostw w piłce nożnej i zabawa może się zacząć. Ale ten medal ma też drugą stronę. Kiedy ma miejsce wydarzenie sportowe o tej skali, zawsze wzmaga się nielegalny przemyt kobiet i młodych dziewcząt do prostytucji. Ważne jest zatem, by zareagować i zadziałać dokładnie tak, jak zrobiliśmy to dwa lata temu z kampanią „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”. To bardzo ważne, że możemy zebrać się w UE i pracować nad brakiem tolerancji dla przemytu ludzi. Wzywam zatem wszystkie rządy UE, które jeszcze tego nie zrobiły, do natychmiastowego wdrożenia planu działania, który UE stworzyła w 2005 roku, aby walczyć z handlem niewolnikami seksualnymi.

Pragnę, by więcej krajów miało ustawodawstwo na temat kupowania seksu, jako że ma ono prewencyjny efekt na ograniczanie handlu niewolnikami seksualnymi. Oczekuję także sprawozdania, które Komisja ma zaprezentować na temat wzorców prostytucji w państwach członkowskich i mam nadzieję, że niedługo będę je mogła przestudiować.

Chcę, by Mistrzostwa Europy w piłce nożnej, zarówno na boisku jak i poza nim, były przepełnione wartościami, które są siłą napędową sportu: braterstwem, zdrowym ruchem i fair play. Niepotępianie nagannego przemytu ludzi dla celów prostytucji jest pośrednim wspieraniem go.

  Gabriela Creţu (PSE). – Pani przewodnicząca! Przemyt może być nielegalnym rynkiem, ale mimo tego jest rynkiem mającym zarówno stronę popytu jak i podaży. Kraj, gdzie istnieje duży popyt, odgrywa równie aktywną rolę w przemycie jak kraj pochodzenia. Poza byciem pozostałościami niewolnictwa w naszych czasach, przemyt stanowi ciągłe nieposzanowanie i naruszanie prawa i jest połączony z innymi praktykami przestępczymi, jak pranie brudnych pieniędzy, przemyt, prostytucja, unikanie płacenia podatków, oszustwo i przymusowa praca.

Przemyt przyczynia się do niebezpiecznego odwrócenia hierarchii wartości w naszym społeczeństwie, zachowując stare nierówności – kobiety i dzieci widziane jako towar – i tworzy nowe. Pieniądze, które zarabiają przemytnicy, niszczą wiarę w wartość pracy i uczciwego prowadzenia biznesu.

Jest koniecznym, by wszystkie państwa członkowskie pilnie ratyfikowały Konwencję Rady Europy w sprawie handlu ludźmi i zastosowały uzgodnione przez nią środki, poczynając od walki z podstawową przyczyną przemytu dla celów prostytucji, jakim jest zainteresowanie mężczyzn kobietami i dziewczętami.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Z nastaniem Mistrzostw UEFA Euro 2008, rozpoczynających się w Austrii i Szwajcarii w nadchodzącą niedzielę, przypominany jest nam ponownie temat przymusowej prostytucji. Ci, którzy doceniają dobry futbol, na pewno będą się dobrze bawić. Niestety te wydarzenia sportowe są także idealnym terenem dla działań mafii i stanowią większe niż zazwyczaj ryzyko wzmożonego przemytu ludzi dla celów wykorzystywania seksualnego.

Zgadzam się z innymi mówcami, że tak zwana kampania „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji” uruchomiona w marcu 2006 roku przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia odniosła sukces, ponieważ na nowo poruszyła jeden z najbardziej palących problemów społecznych.

Jestem przekonana, że tylko dobra kampania informacyjna podczas Mistrzostw Euro 2008 o konieczności przeciwdziałania przemytowi kobiet i przymusowej prostytucji otworzy oczy opinii publicznej i obnaży ten straszny rodzaj przemocy wobec dziewcząt i kobiet.

  Britta Thomsen (PSE). – (DA) Pani przewodnicząca! Mam bezpośrednie pytanie do Komisji o to, jakie konkretne inicjatywy zostały podjęte, aby zapobiegać przemytowi kobiet w związku z Mistrzostwami Euro 2008 w Austrii i Szwajcarii. W końcu słyszeliśmy tu tego wieczoru, a doświadczenie uczy nas, że przemyt kobiet związany jest z tego rodzaju wielkimi wydarzeniami sportowymi. Mam następujące pytania. Po pierwsze, czy skontaktowano się z rządami tych dwóch państw i poproszono o wsparcie kampanii Parlamentu „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji”? Po drugie, czy zwrócono ich uwagę na konieczność intensyfikacji wysiłków policji w związku z mistrzostwami? W końcu, czy te dwa rządy zostały wezwane do podjęcia działań na rzecz wsparcia ofiar?

  László Kovács, komisarz. −Pani przewodnicząca! Jak wielu mówców wspomniało – i także jak ja mówiłem – podobne inicjatywy i działania zostały podjęte przez Parlament i Komisję przed Mistrzostwami Świata w piłce nożnej w Niemczech w 2006 roku Na szczęście obawy i strach niemieckich władz i instytucji europejskich nie zmaterializowały się.

Ale to z pewnością nie jest powód do wyciągania wniosku, że nie powinniśmy teraz podjąć żadnych działań i siedzieć z założonymi rękami. Ta debata jest więcej niż konieczna, gdyż z pewnością lepiej dmuchać na zimne i być lepiej przygotowanym niż to konieczne; rozsądnym jest również, aby skorzystać z tej możliwości, by podsumować działania i umożliwić Parlamentowi podzielenie się swoimi sugestiami z Komisją, i jest to również dobra okazja do podniesienia poziomu publicznej świadomości.

Naprawdę rozumiem niezadowolenie wielu mówców. W uwagach wstępnych wspomniałem, jak wiele konkretnych sprawozdań wydała Komisja i oczekujemy badań i wniosków, które są w tej chwili opracowywane, od których będą zależne dalsze działania i programy działań.

Pani poseł Bozkurt wspomniała o kwestii pomocy telefonicznej, co uważam za dobry pomysł, który co prawda nie jest tak łatwo zrealizować. Jeśli chodzi o inną pomoc telefoniczną dla ochrony konsumentów, to całkiem inne zagadnienie. Nie sądzę więc, że taka pomoc telefoniczna ustanowiona lub zainicjowania przez moją współpracownicę, pani komisarz Kunevę, może być wykorzystana, na przykład, do ochrony ofiar, gdyż to całkiem inne zagadnienie. To jest dużo bardziej skomplikowane.

Pani Breyer wspomniała również o ochronie ofiar, co moim zdaniem jest bardzo ważną kwestią. Chciałbym zauważyć, że powstaje specjalny rozdział poświęcony pomocy ofiarom w sprawozdaniu oceniającym i monitorującym plan działania, które będzie gotowe do października lub listopada 2008 roku i będziemy oceniać rzeczywiste wdrożenie środków ochrony ofiar.

W pierwszym Dniu Walki z Handlem Ludźmi w Unii Europejskiej, który obchodzony był 18 października 2007 roku, GLS wydało rekomendację dotyczącą identyfikacji ofiar i usług informacyjnych. Chcę was zapewnić, że jesteśmy zdeterminowani do zapewnienia właściwej kontynuacji i chcę zapewnić posłów, że Komisja jest gotowa do zintensyfikowania walki przeciw przemytowi ludzi, przeciw przymusowej prostytucji i stojącej za tym zorganizowanej przestępczości.

  Przewodnicząca. – Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się jutro, w czwartek, o godz. 11.00.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Urszula Gacek (PPE-DE), na piśmie. – Jako że fani futbolu w całej Europie czekają na otwarcie Euro 2008, przyszedł czas, aby zastanowić się nad niebezpieczeństwem czyhającym na kobiety, zwłaszcza z byłych republik radzieckich, które mogą stać się ofiarami przemytu lub przedmiotem męki przymusowej prostytucji, aby zaspokoić popyt na seksualne usługi w miejscu rozgrywania meczów.

To, co dla wielu będzie wspaniałym świętem najlepszych europejskich tradycji sportowych, będzie również czasem fizycznego i psychicznego cierpienia dla tych nieszczęśliwych młodych kobiet, które w swojej naiwności uwierzą, że atrakcyjne propozycje pracy, które zostały im zaoferowane w sektorze hotelarskim, będą ograniczały się jedynie do prac kelnerskich lub pracy za barem.

To jest czas na powtórzenie wezwania do pozostałych 17 państw członkowskich Unii Europejskiej, którym jak do tej pory nie udało się ratyfikować europejskiej Konwencji o działaniach przeciw handlu ludźmi, aby ratyfikowały ją bez dalszego zwlekania.

Państwa członkowskie Unii Europejskiej, które wychwalają prawa człowieka, z pewnością nie mają wytłumaczenia nieprzyjęcia Konwencji, która została uzgodniona w Warszawie ponad trzy lata temu.

  Neena Gill (PSE), na piśmie. – Czy Komisja może wyjaśnić Parlamentowi, jakie postępy zostały poczynione, jeśli chodzi o plan z 2005 roku pokonania i zapobiegania przemytowi ludzi w Europie?

Biorąc pod uwagę opóźnienie we wdrożeniu tego planu przez państwa członkowskie proszę, aby Komisja określiła, jaki wpływ to może mieć na kampanię „Czerwona kartka dla przymusowej prostytucji” w państwach członkowskich. Mogłaby również poinformować nas, jaką kampanię planuje uruchomić w celu podniesienia świadomości przemytu ludzi dla celów prostytucji podczas meczy UEFA 2008?

Jestem głęboko przekonana, że wydarzenia sportowe przynoszą radość milionom na świecie, ale są również bezlitośnie wykorzystywane jako okazja do wyzysku kobiet i dziewcząt.

Jestem zszokowana tym, że około 100 000 kobiet rocznie jest przemycanych do Europy w celach prostytucji. Najbardziej potępiam to, że cierpią również tak młode dziewczęta, mające po 14 lat.

Nie możemy dopuścić do kontynuacji tej formy współczesnego niewolnictwa. Wyzysk seksualny jest nie tylko zbrodnią, ale również poważnym naruszeniem praw człowieka.

  Katalin Lévai (PSE), na piśmie. – (HU) Unia jest odpowiedzialna za zapobieganie, wszelkimi możliwymi środkami, wyzysku seksualnego i przemytu ludzi, które pojawiają się podczas wydarzeń sportowych organizowanych na jej terytorium. Mistrzostwa Europy w piłce nożnej 2008 są sportowym wydarzeniem, które jednoczy znaczącą liczbę ludzi, podczas którego mamy do czynienia również z tymczasowym wzrostem popytu na usługi seksualne. Dlatego fundamentalne znaczenie ma fakt, że chronimy się, stosując tymczasowe kampanie, takie jak te zainicjowane przez panią poseł Záborską podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej w 2006 roku, które zasługują na to, aby kontynuować je i tym razem. Jednakże w celu dotarcia z inicjatywą do tak wielu ludzi, jak to tylko możliwe, sądzę, że potrzebna jest szersza reklama w mediach (włączając w to oficjalne strony internetowe Mistrzostw Europy), z udziałem polityków, działaczy sportowych, sportowców i kibiców (na wzór programu „Głosy młodych przeciw rasizmowi”).

Tymczasowa kampania jest jednakże sama w sobie niewystarczająca. Aby podjąć zdecydowane działania przeciw przemytowi ludzi, należy stworzyć dyrektywy, ale przede wszystkim konieczne jest stosowanie tych, które już istnieją i to jak najszybciej. Chciałbym zwrócić uwagę Komisji na fakt, że wiele krajów cierpi na braki w przenoszeniu dyrektyw do swojego ustawodawstwa i ich interpretacji, więc tym samym ich wdrożenie ciągle się opóźnia. Z tego powodu uważam, że szczególnie ważne jest, abyśmy uzyskali odpowiedź na pytanie pani poseł Záborskiej odnoszące się do dyrektywy 2004/81/WE.

Nawet jeśli kontrole graniczne odgrywają ważną rolę w ograniczaniu wyzysku seksualnego i przemytu ludzi na imprezy sportowe odbywające się na terenie Unii, uważam, że możemy to osiągnąć nie tylko przez zaostrzenie wewnętrznych kontroli granicznych, ale przez wzmocnienie zewnętrznych kontroli we współpracy ze służbami granicznymi. W ten sposób obywatelom przestrzegającym prawa nie utrudnimy uczestnictwa w europejskich wydarzeniach!

  Lívia Járóka (PPE-DE), na piśmie. – (HU) Panie i panowie! Pozwólcie mi iść śladem pytania pani poseł Záborskiej przez zwrócenie państwu uwagi na bezbronność romskich kobiet w kwestiach przemytu ludzi i przymusowej prostytucji. Społeczne wyłączenie i bardzo często brak legalnych dokumentów sprawia, że romskie dziewczęta są szczególnie łatwym celem dla tych, którzy czerpią zyski z przemycania ludzi. Ich sytuacja jest pogarszana przez rasowe uprzedzenia, z jakimi spotykają się ze stron całego społeczeństwa, dyskryminacji ze względu na płeć, jaka ma miejsce się w ich własnych społecznościach i ogólny brak zaufania, jaki Romowie mają do systemu sprawiedliwości.

Potrzebne są indywidualne programy, aby pomóc tym, którzy stali się ofiarami przemytników ludzi oraz ich rodzinom, i aby zapobiegać zmuszaniu dojrzewających dziewcząt do życia i pracy w środowisku opartym na wyzysku. Stworzenie większej ilości sieci doradczych i centrów jest bardzo ważne, zarówno ze strony organizacji pozarządowych, jak i państw członkowskich, podobnie jak gromadzenie i analizowanie wiarygodnych danych statystycznych dotyczących relacji między społecznościami romskimi a przemytem ludzi. W tym drugim obszarze niektóre organizacje pozarządowe i organizacje międzynarodowe posiadają już pewne osiągnięcia, ale Komisja Europejska i państwa członkowskie muszą przejąć większą rolę.

Jednakże główną wylęgarnią przemytu ludzi i wyzysku seksualnego jest bieda, która sprowadza ludzkie życie do walki o przetrwanie, podczas której znacząco wzrasta niebezpieczeństwo wejścia w nielegalną działalność w obliczu braku szans na rozwój finansowy i edukacyjny. Z tego powodu oprócz programów, które podnoszą świadomość i pomagają tym, którzy już stali się ofiarami, położenie kresu nieludzkiej biedzie jest naszym pierwszym i wspólnym obowiązkiem.