Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 9 lipca 2008 r. - Strasburg

7. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Zalecenie do drugiego czytania: Arūnas Degutis (A6-0264/2008)

  Laima Liucija Andrikienė (PPE-DE) – (LT) Parlament Europejski przyjął dziś rezolucję dotyczącą wspólnych zasad realizacji usług lotniczych na terenie Wspólnoty w drugim czytaniu.

Przekształcamy rozporządzenie, które obowiązuje od 1992 roku, i chciałabym zwrócić ponownie uwagę na zmiany, które są najważniejsze dla naszych obywateli, a szczególnie dla pasażerów i załóg samolotów. Mówię o proponowanych zapisach, które pozwolą nam osiągnąć przejrzystość w taryfach lotniczych i działać bardziej aktywnie w zakresie zakazu dla reklam wprowadzających w błąd i nieuczciwej konkurencji w dziedzinie transportu lotniczego.

Najważniejsze zmiany mają na celu poprawę w zakresie zgodności ze standardami bezpieczeństwa lotu, jak również zapewnienie gwarancji socjalnych dla załóg samolotów. Wydaje się, że wszystkie różnice zdań między Komisją i Radą zostały wyjaśnione, zatem rozporządzenie powinno wejść w życie pod koniec tego roku.

Mam nadzieję, że poprawione rozporządzenie zostanie w sposób właściwy wdrożone we wszystkich państwach członkowskich UE.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Panie i panowie! Dziś, po 16 latach, wreszcie zapaliliśmy zielone światło dla uproszczenia, ujednolicenia i wprowadzenia ostrzejszych restrykcji w zakresie wydawania i cofania koncesji lotniczych. Mam nadzieję, że rozporządzenie nie doprowadzi do zamknięcia małych firm sportowych. Ja głosowałam za rozporządzeniem. Jestem głęboko przekonana, że rozporządzenie naprawdę umożliwi cofnięcie koncesji firmom, które oszukują klientów poprzez podawanie samych taryf bez podatków i opłat różnego rodzaju, nie podając tym samym pełnej ceny biletu lotniczego. Mam nadzieję, że instytucja nadzorująca również zajmie się dyskryminacją cenową ze względu na miejsce zamieszkania. Uważam, że przekształcone rozporządzenie pozwoli na poprawę bezpieczeństwa w realizacji usług lotniczych, zwłaszcza poprzez ujednolicenie warunków określających leasing statków powietrznych z załogą w UE, jak i z państw trzecich.

- Sprawozdanie: Miroslav Ouzký (A6-0135/2008)

  Gyula Hegyi (PSE). - (HU) Dziękuję bardzo, panie przewodniczący. Jak przedstawiciel Socjalistów odpowiedzialny za to zagadnienie, poprałem kompromis wypracowany przez pana Ouzký. Uważam to za sukces Parlamentu i grupy Socjalistów, że Rada zaakceptowała fakt, iż powinniśmy ograniczyć dodatkowo dwa rozpuszczalniki glikolowe, co ochroni zdrowie naszych obywateli.

Substancja zwana DEGME jest szkodliwa dla zdrowia w przypadku wchłonięcia przez skórę. Wiadomo, że negatywnie wpływa na zdolność do reprodukcji, dlatego za duży sukces należy przyjąć zakaz jego stosowania nie tylko w farbach, lecz także w środkach czyszczących i produktach do pielęgnacji podłogi. Początkowo Komisja chciała zakazać DEGME w farbach, lecz dzięki współpracy wszystkich stron udało się również zakazać jego stosowania w środkach czyszczących.

Wdychanie rozpuszczalnika DEGME jest szkodliwe dla zdrowia. Zgodnie ze sprawozdaniem Komisji Europejskiej miał być tylko zakazany w farbach sprayowych, lecz ponownie dzięki zaleceniu Socjalistów, został również zakazany w środkach czyszczących sprzedawanych w aerozolu. Ponieważ nie było debaty plenarnej, chciałem przekazać istotę kompromisowych zaleceń.

- Sprawozdanie: Romano Maria La Russa (A6-0257/2008)

  John Attard-Montalto (PSE). – (MT) Ważne jest, aby Parlament Europejski zdawał sobie sprawę z sytuacji w moim kraju w odniesieniu do ceny wody i elektryczności i efektu dzisiejszych decyzji w tej sprawie. Dlatego pragnę wyjaśnić mój sposób głosowania. Odkąd rząd podniósł cenę ropy naftowej, konsument płaci jeszcze więcej w wyniku nałożenia opłaty dodatkowej. W tym miesiącu rząd ogłosił, że ta opłata wzrośnie do 96%. Spowoduje to nowy rodzaj ubóstwa – ubóstwo energetyczne. Jednocześnie rząd nie proponuje żadnych krótko czy długoterminowych rozwiązań. Polityka w sprawie alternatywnych źródeł energii nie istnieje, pomimo faktu, że w moim kraju mamy pod dostatkiem słońca i wiatru, a nawet czystszą energię w postaci gazu, o którym rząd w ogóle nie zaczął jeszcze myśleć. Dlatego głosowałem w taki sposób i dlatego zrobiliśmy dziś coś ważnego, jeśli nie historycznego.

  Oldřich Vlasák (PPE-DE). – (CS) Panie Przewodniczący! Panie i panowie! Proszę mi pozwolić wyjaśnić, dlaczego głosowałem w sposób jaki głosowałem w sprawie propozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2003/55/WE dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego. Kluczową częścią dyrektywy jest niewątpliwie fragment stanowiący, że systemy przesyłowe i dystrybucyjne powinny być eksploatowane przez prawnie oddzielone przedsiębiorstwa, w przypadku występowania przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo. Głosowałem za poprawioną kompromisową propozycją, ponieważ jestem przekonany, że należy uwzględnić obawy państw sprzeciwiających się pełnemu rozdziałowi własności. Zgadzam się z Komisją, że europejski rynek gazu ziemnego cierpi na niedoinwestowanie w zakresie infrastruktury przesyłowej oraz niedostateczną koordynację pomiędzy poszczególnymi operatorami systemów przesyłowych. Moim zdaniem jednak należy uwzględnić strukturalne zróżnicowanie rynków gazu naturalnego i elektryczności i uznać je za odmiennie. Liberalizacja rynku gazowego musi być przeprowadzana w sposób stopniowy i symetryczny. Należy zwrócić szczególną uwagę na stopień otwartości rynków krajowych.

  Marco Cappato (ALDE). - (IT) Panie Przewodniczący! W ostatnim głosowaniu wstrzymałem się od głosu i głosowałem przeciwko tzw. trzeciej opcji w odniesieniu do oddzielenia dystrybutorów i firm przesyłowych na rynku gazowym, ponieważ straciliśmy świetną okazję do potwierdzenia zasady wolnej konkurencji na rynku gazowym. Należało iść w ślady rynku elektryczności; tymczasem ta trzecia opcja w praktyce oferuje gwarancje monopolom i byłym monopolom w Europie; nasze krajowe rynki będą w dalszym ciągu nieporównywalne i jeszcze bardziej oddali się perspektywa stworzenia prawdziwego europejskiego rynku energii.

Co gorsze, ta dwuznaczna trzecia opcja w praktyce oznacza, że będziemy dalej zachęcać byłe monopole do wchodzenia w porozumienia podobne do tych, jakie zawarł rosyjski gigant Gazprom.

- Sprawozdanie: Jean Lambert (A6-0251/2008)

  Hubert Pirker (PPE-DE). - (DE) Panie Przewodniczący, jak wszyscy w tej Izbie wiedzą, rozporządzenie dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego obowiązuje od 2004 roku, lecz niestety nie ma rozporządzenia wykonawczego. Decyzja podjęta przez Parlament Europejski wreszcie daje nam przepisy wykonawcze, co oznacza, że mamy instrument, którym można zachęcać do mobilności w UE bez utraty zabezpieczenia społecznego.

Ustanowienie organów kontaktowych również pozwala nam udzielać praktycznej pomocy tym, którzy pracują poza krajem zamieszkania, na przykład poprzez odpowiedzi na pytania dotyczące tego gdzie i jak należy ubiegać się o emeryturę. Innymi słowy, my w Parlamencie Europejskim przyczyniliśmy się do tego, że ludzie będą mogli otrzymać realną pomoc w sprawach socjalnych.

- Sprawozdanie: Emine Bozkurt (A6-0229/2008)

  Frank Vanhecke (NI). - (NL) Wstrzymałem się od głosu nad sprawozdaniem pani Bozkurt, chociaż w zasadzie nie sprzeciwiam się ograniczonej formie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ze strony państw członkowskich UE, a na pewno nie w przypadku, gdy działa to na korzyść obywateli UE mieszkających poza własnym krajem.

Chciałbym jednak ostrzec państwa przed harmonizacją, czy co gorsze, ujednoliceniem różnych systemów zabezpieczenia społecznego w państwach członkowskich. Jako Flamandczyk, jestem niejako uprzywilejowanym obserwatorem tego, że jednolity system zabezpieczenia społecznego w Belgii funkcjonujący tylko dla dwóch grup ludności, Flamandczyków i Walonów, jest całkowicie niefunkcjonalny i prowadzi do ogromnych nadużyć. Na miłość boską, niech każde państwo członkowskie samemu organizuje i finansuje własny system socjalny, w innym wypadku będziecie mieli system pełen nadużyć i mniej efektywny, co ostatecznie zmniejsza, a nie zwiększa solidarność wśród narodów Europy.

  Hubert Pirker (PPE-DE). - (DE) Panie Przewodniczący! Ja również chciałem wyjaśnić, że głosowałem za sprawozdaniem, ponieważ proponuje nowe rozporządzenie na miejsce starego, co sprawi, że nasze systemy zabezpieczenia społecznego będą koordynowane w bardziej efektywny sposób, ponieważ stosowne zapisy zostały uproszczone i poprawione. Sprawozdanie pani Lambert również pozwoli nam zrealizować nasze cele w zakresie zwiększenia mobilności w UE i pozwoli obywatelom zachować prawo do świadczeń socjalnych, gdy znajdą zatrudnienie w innym państwie członkowskim.

Jest to pozytywny wkład w rozwój zabezpieczenia społecznego w UE.

- Sprawozdanie: Richard Corbett (A6-0206/2008)

  Frank Vanhecke (NI). - (NL) Dziękuję, pani przewodnicząca. Oto mamy drugi etap wysiłków pana Corbetta, który chce tak wytresować Parlament, aby stał się potulnym pieskiem politycznie poprawnej kasty eurokratów.

Wczoraj znacznie ograniczono możliwość składania zapytań przez posłów, a zamierza się wprowadzić system autocenzury zarządzany przez pana przewodniczącego. Dziś ułatwia się tworzenie grup, a sprawozdawca z naciskiem podkreśla, zapewne w jakimś stopniu szczerze, że ten krok jest skierowany głównie do eurosceptycznej prawicy. Tak więc sprawa zatoczyła pełne koło. Głosy eurosceptyczne w tej Izbie należy zdławić. Eurosceptyczny wynik w referendach w Irlandii, Holandii i we Francji jest jak zwykle ignorowany, tak jakby w ogóle nie istniał. To jest europejska wersja demokracji w stylu Roberta Mugabe. To ci dopiero demokracja!

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Panie Przewodniczący! Sprawozdawca, pan Corbett, wyraził swoją opinię używając obraźliwego języka, a mogę dodać, że było to przed drzwiami Komisji Spraw Konstytucyjnych, dotyczącą politycznej rodziny, którą reprezentuje w tej Izbie; z tej przyczyny nasuwają się poważne wątpliwości co do jego bezstronności.

Sprawozdanie rodzi wiele obiekcji, a jego treść została drastycznie ograniczona w komisji; pozostały tylko zapisy mające zapewnić przetrwanie politycznie poprawnych grup, w których całkowita liczba posłów spadłaby poniżej minimalnie wymaganego poziomu, a po cichu wprowadzono poprawkę, która w jednoznaczny sposób miała na celu niedopuszczenie do utworzenia grupy przez naszą rodzinę polityczną. Podane uzasadnienie jest zupełnie sprzeczne z faktami; wystarczy tylko spojrzeć na załącznik do sprawozdania, żeby zobaczyć, że nie ma narodowego parlamentu, w którym minimalna liczba posłów konieczna dla utworzenia grupy wynosiłaby więcej niż 20. Ta liczba jest często o wiele niższa i wynosi np. 15, 10 czy 8 osób, a w niektórych krajach wystarczy nawet jedna osoby, by utworzyć grupę polityczną.

Dlatego uważam, że sprawozdanie pana Corbetta jest atakiem na demokrację i mówiąc wprost, naruszeniem podstawowych zasad fair play.

  Philip Claeys (NI). - (NL) Raport pana Corbetta ma tylko jeden cel, mianowicie zagłuszenie prawicowo-narodowych głosów w Parlamencie Europejskim. Przewodniczący grupy pana Corbetta nie ukrywa tego faktu. Kiedy grupa ITS została utworzona w styczniu 2007 r., otwarcie powiedział, że rozporządzenie zostanie specjalnie zmienione, aby zablokować utworzenie grup prawicowych w przyszłości.

Inne grupy bez wątpienia poniosą niezamierzone straty, lecz pan Corbett nie będzie się tym przejmował. Jego propozycja jest prawdopodobnie wymierzona w grupę Eurosceptyków. Najwyraźniej dla socjalistów jest nie do pomyślenia, że grupy ze wszystkich orientacji politycznych w Parlamencie powinny mieć takie same środki i prawa polityczne. Takie myślenie w stylu Roberta Mugabe jest integralną częścią deficytu demokracji w Europie, podobnie jak demokratyczny werdykt wyborców we Francji, Holandii i w Irlandii jest uparcie ignorowany. Mogę pana zapewnić, panie Przewodniczący, że sprawa ta będzie tematem podczas wyborów w przyszłym we Flandrii.

  Daniel Hannan (NI). - Panie Przewodniczący! Fakt, że wszyscy głosowaliśmy nad tym dzisiaj stanowi moim zdaniem naruszenie regulaminu Parlament. Komisja odrzuciła sprawozdanie, bo jak mi się wydaje przewodniczący komisji źle obliczył ilość osób na sali, po czym zwyczajnie zlekceważył regulamin i kontynuował z nową wersją sprawozdania.

Po co takie starania? Dlaczego to jest tak ważne, że lekceważy się regulamin w taki sposób? Odpowiedź oczywiście znamy, ponieważ sprawozdawca tego nie ukrywał – chodzi o niedopuszczenie do tego, by eurosceptycy utworzyli grupę.

Ale czego się tak boicie? Co w tym takiego was tak denerwuje? Jest nas tylko 50, może 60 osób spośród 785 posłów. Czy może naprawdę martwicie się o swoich wyborców, i przerzucacie na nas swoją pogardę i strach przed elektoratem europejskim, który głosuje na „nie”, kiedy tylko ma okazję, i odgrywacie się na nas, ich faktycznych rzeczników w tej Izbie, czego nie śmiecie powiedzieć ludziom, dzięki którym wracacie do tego miejsca.

Jeśli się mylę, udowodnijcie mi to: przeprowadźcie referenda, które kiedyś obiecaliście. Pactio Olisipiensis censenda est!

  Bogdan Pęk (UEN). - Panie Przewodniczący! Głosowałem przeciwko raportowi Corbetta, gdyż uważam, że jest to przejaw niesłychanej dyskryminacji jądra, podobno demokratycznego, Parlamentu Europejskiego, które metodami administracyjnymi usiłuje uniemożliwić powstawanie grup politycznych, które nie myślą i nie czynią tak jak zbiorowa większość w myśl poprawności politycznej. Ta dyskryminacja jest podwójna, bo oto działa się metodami administracyjnymi, aby uniemożliwić powstanie grupy, a jednocześnie wspiera się znacznie intensywniej finansowo właśnie zorganizowane grupy polityczne, dając im dodatkową przewagę. Taka dyskryminacja przeczy podstawom Unii Europejskiej i fundamentowi, na jakim Unia Europejska ma być budowana. Zdecydowanie przeciwko temu protestuję i nie łudźcie się Państwo: nawet jeżeli Wam się to uda zrobić, to nie uda Wam się tego zrobić z narodami Europy, które zdecydowanie zaprotestują.

  Richard Corbett (PSE). - Panie Przewodniczący, rzadko można usłyszeć takie bzdury, jakie właśnie usłyszeliśmy ze strony Vlaams Blok, Frontu Narodowego i Dan Hannan. Sprawozdanie nie cenzuruje nikogo, nikt nie utraci głosu, prawa do przemawiania i działania jako posła Parlamentu Europejskiego.

O co chodzi w tej zmianie przepisów? Jaki należy wyznaczyć próg umożliwiający posłom utworzenie grupy, co podciąga za sobą dostęp do pieniędzy podatników i środków na prowadzenie działalności politycznej? Każdy narodowy parlament, w którym działają grupy czy kluby poselskie, wyznacza taki próg. My mieliśmy bardzo niski próg – jako wartość procentowa, niższy, niż prawie jakikolwiek parlament narodowy. Jest zupełnie właściwe, że chcemy zastanowić się nad tą sprawą.

Zauważyłem, że ostatecznie prawie wszystkie grupy poparły ten kompromis – i duże i małe grupy. Widzę, że rzecznik eurosceptycznej grupy IND/DEM zaproponował alternatywną liczbę 3%, czyli 22 posłów. Zatem sami rozumieją, że obecny poziom należy podnieść, ponieważ jest za niski. Czy różnica między ich proponowaną liczbą 22 posłów, a naszą - 25 posłów – stanowi atak na demokrację? Dajcie sobie spokój!

- Sprawozdanie: Jerzy Buzek (A6-0255/2008)

  Leopold Józef Rutowicz (UEN). - Panie Przewodniczący! Sprawozdanie pana Buzka ujmuje kompleksowo wszystkie strategiczne działania w zakresie technologii energetycznych. Niestety brak środków na pełne finansowanie wszystkich badań przy gwałtownym wzroście cen gazu i ropy zmusza nas do selektywnego ukierunkowania badań na tematy związane z ograniczeniem ich zużycia do celów energetycznych. Ten priorytet przy okazji zmniejszy emisję CO2 i powinien być w strategii uwzględniony. Widzę potrzebę promowania badań związanych z budową nowoczesnych i bezpiecznych elektrowni nuklearnych oraz budową najnowszych elektrowni opartych na syntezie helu i wodoru, a także badań nad biopaliwami trzeciej generacji, które mogą być wytwarzane w gminach, łagodząc napięty bilans paliw. W głosowaniu popierałem poprawki podkreślające te priorytety.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). - Szanowni Państwo! Przyjęliśmy ważny raport przygotowany przez prof. Buzka. Rosnąca zależność Unii Europejskiej od importu energii, która w 2030 roku ma osiągnąć poziom 65% uzależnienia zmusza nas do podjęcia działań przyczyniających się do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw surowców energetycznych w oparciu o zasadę solidarności. Należy stworzyć także instrumenty, które będą niwelowały zagrożenia dla bezpieczeństwa energetycznego państw członkowskich w związku z dalszą liberalizacją sektora energetycznego. W celu osiągnięcia unijnych celów związanych z energią odnawialną i redukcją gazów cieplarnianych musimy promować rozwój nowych technologii, zwłaszcza technologię wychwytywania i składowania związków węgla. Ważne jest, aby wspierać technologie czystego spalania węgla i zintensyfikować działania w zakresie biopaliw drugiej i trzeciej generacji oraz wzmocnić badania w dziedzinie energetyki jądrowej. Szczególnego znaczenia nabierają prace nad poprawą wydajności i oszczędności energetycznej.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Wniosek w sprawie rezolucji (B6-0336/2008) – Roczne programy działań na rzecz Brazylii i Argentyny (2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Panie Przewodniczący! Głosuję za rezolucją. Jestem sprawozdawcą Komisji Rozwoju dla programu Erasmus Mundus i moje sprawozdanie zostało przyjęte jednogłośnie. Mam nadzieję, że będziemy mogli polecić ostateczny tekst na plenarnym posiedzeniu we wrześniu, tak żeby program mógł rozpocząć się w styczniu 2009.

Celem jest eksport doskonałości naszego systemu uniwersytetów poza granice Unii, umożliwiając zagranicznym studentom studiowanie na naszych wydziałach – i dając studentom z UE okazję, dzięki wsparciu, zyskać doświadczenie w kraju poza UE. Uważam, że Erasmus jest kluczowym instrumentem dla zrównoważonego rozwoju, ponieważ, co podkreślam w swoim sprawozdaniu, powinien promować powrót studentów do rodzinnego kraju i w ten sposób przyczynić się, poprzez bogactwo idei, wiedzy i międzynarodowych kontaktów, które zyskali, do wzrostu gospodarczego swoich krajów.

Znaczna część środków, związana z działaniem nr 2, pochodzi z asygnowanych zobowiązań oznaczonych jako rozwój. Moim zdaniem, należy zapewnić, by podział środków przeznaczonych na roczny program działań na 2008 r. oznaczonych jako promocja rozwoju gospodarczego i dobrobytu, były faktycznie przeznaczone na edukację i konkretne działania w tej dziedzinie, oraz że zostaną wykorzystane na rozwój infrastruktury i środków produkcji nastawionych na zrównoważony rozwój.

- Sprawozdanie: Alexander Graf Lambsdorff (A6-0265/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Ponieważ nie da się wymienić wszystkich ważnych spraw w tym sprawozdaniu, chciałbym zwrócić uwagę, że po wyraźnym „nie” narodu irlandzkiego dla Traktatu lizbońskiego, ten Parlament dalej udaje i działa jakby nic się nie stało.

Jest jednak zupełnie inaczej, o czym świadczą bezwstydne zamiary autorów sprawozdania. Wśród innych kwestii, większość posłów Parlament Europejski uważa, że:

- stanowisko każdego państwa, tzn. że polityka zagraniczna powinna być powiązana z wiążącą polityczną platformą ustanowioną przez UE;

- UE powinna rozważyć reorganizację i rozbudowę swoich biur w siedzibie ONZ w świetle ratyfikacji Traktatu lizbońskiego;

- Rada powinna określić tak szybko, jak to możliwe, operacyjny charakter statusu obserwatora UE przy ONZ;

- państwa członkowskie powinny uzgodnić „bardziej spójne stanowisko w sprawie reformy Rady Bezpieczeństwa ONZ, która zmierzając do uzyskania, w ramach zreformowanej Organizacji Narodów Zjednoczonych, jednego stałego miejsca dla Unii Europejskiej, dąży tymczasem do zwiększenia wagi Unii”.

Federalizm, pod rządami dużych państw, na czele z Niemcami, w jednym z ze swoich ambitnych i jasnych oświadczeń ...

  Richard Howitt (PSE), na piśmie. − Partia Pracy Parlamentu Europejskiego z zadowoleniem przyjmuje wezwanie  państw członkowskich do skupienia się i wzmocnieniu zaangażowania w kierunku realizacji Milenijnych Celów Rozwoju. W pełni zgadzamy się, że należy skupić uwagę na spełnieniu udzielonych obietnic i odchudzeniu istniejących procedur.

Jednak posłowie Partii Pracy nie zgadzają się z zaleceniem dotyczącym jednego miejsca dla UE w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Nie możemy poprzeć tego zalecenia. Uważamy, że to nie byłoby korzystne dla skali przedstawicielstwa Unii. Zgodnie z artykułem 19, europejscy członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ nie przedstawiają oficjalnego stanowiska UE w Radzie. Ponadto, Karta ONZ sama określa, że nie jest to możliwe. Funkcjonuje jednak nieformalny proces koordynacji w Nowym Jorku i w szerszym wymiarze, i właśnie ten proces należy wspierać.

  Alexander Graf Lambsdorff (ALDE), na piśmie. − (IT) Grupa Verts/ALE Group zawsze uważała, że UE powinna mieć stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, jak stwierdza się w sprawozdaniu Lambsdorffa. Nasza grupa nie akceptuje jednak „priorytetowego” statusu, który nadaje się inicjatywie zwanej „Overarching Process”, zgodnie z którą nastąpiłby wzrost liczby stałych członków Rady Bezpieczeństwa, a naszym zdaniem stanowi tylko jeden spośród wielu inicjatyw.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pana Lambsdorffa, określający priorytety UE przed 63 sesją Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W szczególności popieram zaangażowanie w kontynuację ambitnych planów Milenijnych Celów Rozwojowych (MCR) na szczycie. Agenda MCR UE powinna być przykładem dla całego świata i powinniśmy dążyć do tego, by za naszym przykładem poszła pozostała część społeczności międzynarodowej na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ we wrześniu. Głosowałem za sprawozdaniem.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − Propozycja pana Lambsdorffa dotycząca zalecenia dla Rady w sprawie priorytetów UE na 63 sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ została przyjęta bez głosowania plenarnego. Praktyka ta, określona w artykule 90 regulaminu, jest nie tylko bardzo wątpliwa, ale tworzy fałszywe wrażenie, że cały PE zgadza się z treścią sprawozdania, co oczywiście nie jest prawdą. Zdecydowanie odrzucamy zalecenie mówiące o tym, że obecny status Traktatu lizbońskiego stanowi podstawę do “zmiany organizacji i rozbudowy biur Rady i Komisji w Nowym Jorku i Genewie w świetle zwiększenia kompetencji i obowiązków przedstawicieli UE w perspektywie ratyfikacji Traktatu lizbońskiego”. Jest to nie tylko zniewaga dla irlandzkich wyborców, którzy zdecydowanie odrzucili Traktat lizboński w referendum, lecz również próbą interpretacji Traktatu lizbońskiego w taki sposób, który nadaje osobowość prawną UE, czyniąc ją superpaństwem.

  Cristiana Muscardini (UEN), na piśmie. − (IT) Sprawozdanie pana Lambsdorffa (i związane z nim zalecenie) stanowi wyraźny polityczny sygnał dla wzmocnienia wizerunku UE w ONZ; licząc Komisję i państwa członkowskie łącznie, UE zapewnia ponad 40% środków na finansowanie ONZ, lecz w zamian nie otrzymała żadnego wsparcia politycznego czy możliwości wpływu.

Jednak jeden fragment tekstu wprowadza nas w błąd i może zaszkodzić dyskusjom toczącym się w Nowym Jorku na temat reformy Rady Bezpieczeństwa. Chociaż podkreśla się, że ostatecznym celem jest stałe miejsce dla UE, to w zaleceniu wymienia się, spośród wielu inicjatyw negocjacyjnych, tylko tzw. „Overarching Process”, popierany przez kraje, które postanowiły popierać tylko jedną z wielu propozycji na stole rokowań, tj. zwiększenie liczby stałych członków. Propozycja ta, popierana przez mniej niż jedną trzecią członków Zgromadzenia Ogólnego, od początku wydawała się kontrowersyjna i niezrównoważona, na co zwrócił uwagę przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Choć podkreślamy, że z zadowoleniem przyjmujemy uwagę polityczną, którą Parlament Europejski poświęca wzmocnieniu pozycji UE w ONZ, to uważamy, że nasze zastrzeżenia i sprzeciw dotyczące części zaleceń w „Overarching Process” powinny zostać wpisane do protokołu.

  Pasqualina Napoletano (PSE), na piśmie. − (IT) Panie przewodniczący! Chciałabym wyrazić pozytywną opinię na temat sprawozdania pana Alexandra Lambsdorffa, które ponownie pokazuje zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w umacnianie pozycji Unii Europejskiej w Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Chciałabym jednak podkreślić, że w kwestii reformy Rady Bezpieczeństwa sprawozdanie wystawia ocenę wartościującą, która szkodzi rozmowom prowadzonym aktualnie w Nowym Yorku.

W szczególności, wśród rozważanych możliwości reform mówi się o inicjatywie zwanej „Overarching Process” (ustęp Q), czyli propozycji zwiększenia liczby państw członków stałych Rady Bezpieczeństwa.

Ta propozycja jak dotąd uzyskała poparcie mniej niż jednej trzeciej państw członkowskich Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych.

Chciałabym zatem prosić o zaprotokołowanie mojego zastrzeżenia wobec tego fragmentu zalecenia.

  Gianni Pittella (PSE), na piśmie. − (IT) Sprawozdanie posła Lambsdorffa daje jasny polityczny sygnał do wzmocnienia pozycji Unii Europejskiej w ONZ; licząc Komisję i państwa członkowskie wspólnie, Unia zapewnia ponad 40% funduszy ONZ, a wciąż nie uzyskała w zamian żadnej siły politycznej ani możliwości wpływu.

Jedna część dokumentu wprowadza w błąd i jest szkodliwa dla prowadzonych w Nowym Jorku rozmów na temat reformy Rady Bezpieczeństwa. Podkreślając jako ostateczny cel uzyskanie jednego stałego miejsca dla UE jako takiej, zalecenie wymienia spośród innych inicjatyw negocjacyjnych jedynie tak zwany „overarching process”, popierany przez kraje, które chciałyby wprowadzenia tylko jednej z omawianych propozycji, czyli zwiększenia liczby państw członków stałych. Ta propozycja, którą popiera mniej niż jedna trzecia państw członkowskich, od samego początku wydaje się stronnicza i konfliktowa, jak zauważył sam przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego.

Podkreślając, że z zadowoleniem przyjmuję polityczne zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w umacnianie pozycji Unii Europejskiej w ONZ, proszę o zaprotokołowanie mojego zastrzeżenia i sprzeciwu w stosunku do fragmentu dotyczącego inicjatywy „overarching process”.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) To niepokojące, że kwestia reformy ONZ pojawia się tak regularnie. Potrzebę reformy dostrzeżono parę lat temu, lecz jednocześnie dostrzeżono niemożność jej przeprowadzania. Ten impas z dwóch powodów stanowi poważny problem. Po pierwsze, pogłębia on przyczyny niewydolności Organizacji, a jest ich sporo. Po drugie, wywołuje on dyskusję, którą podtrzymuje i usprawiedliwia się potrzebą innego rozwiązania niż ONZ .

Ściślejsza współpraca między krajami demokratycznymi jest bez wątpienia ideą wartą propagowania, choć nie musi oznaczać pełnego udziału w projekcie „ligi państw demokratycznych”. Warto jednak podejść do tego realistycznie. Właśnie dlatego ONZ musi zaakceptować dotychczasowe uprawnienia, nie tyle ze względu na słuszność takiego kroku, co ze względu na swoje przetrwanie.

Patrząc na rolę Unii Europejskiej, musimy przyznać, że żaden kraj, który ma miejsce w Radzie Bezpieczeństwa, lub który mógłby uzyskać takie miejsce, nie zgodzi się oddać go za miejsce dla UE.

W końcu widać też, że nowej Radzie Praw Człowieka ONZ daleko do usunięcia niedociągnięć poprzedzającej agendy.

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE), na piśmie. − (ES) Jeśli chodzi o zalecenia na 63. sesję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, która ma odbyć się w Nowym Jorku we wrześniu, to artykuł 90 ust. 4 Regulaminu stanowi, że zalecenie w ramach WPZB, poddane pod głosowanie w komisji, uważa się za przyjęte i wpisuje do porządku dziennego sesji plenarnej bez potrzeby ratyfikacji oraz bez debaty i procedury poprawek.

Ponieważ jesteśmy zadowoleni praktycznie z całego dokumentu z wyjątkiem jednego akapitu, moja grupa chciałaby wyrazić zastrzeżenie właśnie w stosunku do tego akapitu, który dotyczy usług związanych ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym. To nieco dwuznaczne pojęcie obejmuje kwestie, które w dużej mierze są sprawą indywidualnych sumień i moralności i uważamy, że NIE powinny one stanowić tematu jakichkolwiek oświadczeń ze strony Parlamentu, szczególnie w związku z nową sesją ONZ. Nasza grupa wnioskowała w Komisji Spraw Zagranicznych o odrębne głosowanie w tej sprawie i głosowała przeciwko z wyżej wymienionych powodów.

  Konrad Szymański (UEN), na piśmie. − Sprawozdanie posła Lambsdorffa i zalecenie Parlamentu mają duże znaczenie polityczne, gdyż promują wzmocnienie Unii Europejskiej w ONZ. Warto pamiętać, że chociaż Komisja i państwa członkowskie zapewniają ponad 40% budżetu ONZ, siła i wpływ UE w Organizacji Narodów Zjednoczonych są nadal dużo słabsze niż powinny.

Jednak tekst sprawozdania zawiera mylny fragment na temat rozmów w sprawie reformy Rady Bezpieczeństwa, prowadzonych aktualnie w Nowym Jorku. Potwierdzając długofalowy cel w postaci stałego miejsca w ONZ dla UE, zalecenie wymienia spośród wielu innych tylko jedną rozważaną aktualnie propozycję – tak zwany „overarching process”. Powszechnie wiadomo, że propozycja ta okazała się bardzo sporna i – jak zauważył przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego – otrzymała poparcie mniej niż jednej trzeciej członków ONZ.

Zatem wyrażając wielkie uznanie dla treści i struktury całego zalecenia Parlamentu Europejskiego, uważam za konieczne wyrażenie naszego poważnego zastrzeżenia i sprzeciwu wobec części dotyczącej „overarching process”.

  Marcello Vernola (PPE-DE), na piśmie. − (IT) Sprawozdanie posła Lambsdorffa (i związane z nim zalecenie) daje jasny sygnał polityczny do wzmocnienia pozycji Unii Europejskiej w ONZ; licząc Komisję i państwa członkowskie wspólnie, Unia zapewnia ponad 40% funduszy ONZ, a wciąż nie uzyskała w zamian żadnej siły politycznej ani możliwości wpływu.

Jednak część tekstu wprowadza w błąd i jest szkodliwa dla prowadzonych w Nowym Jorku rozmów na temat reformy Rady Bezpieczeństwa. Podkreślając jako ostateczny cel uzyskanie jednego stałego miejsca dla UE jako takiej, zalecenie wymienia spośród innych inicjatyw negocjacyjnych jedynie tak zwany „overarching process”. Jest to kampania prowadzona przez te kraje, które są zaangażowane w poparcie tylko jednej z omawianych propozycji, czyli zwiększenia liczby państw członków stałych. Ta propozycja, którą popiera mniej niż jedna trzecia państw członkowskich, od samego początku wydaje się stronnicza i konfliktowa, jak zauważył sam przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego.

Podkreślając, że z zadowoleniem przyjmuję polityczne zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w umacnianie pozycji Unii Europejskiej w ONZ, proszę o zaprotokołowanie mojego zastrzeżenia i sprzeciwu w stosunku do fragmentu zalecenia dotyczącego inicjatywy „overarching process”.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Cieszę się, że Parlament Europejski zajmuje się dziś sprawą priorytetów Unii Europejskiej na nadchodzącą sesję Zgromadzenia ONZ. Projekt sprawozdania podkreśla, że ONZ czeka „utworzenie nowych organów, radykalna reorganizacja innych, zmiana zarządzania jej podstawowymi operacjami, reorganizacja dostaw pomocy oraz gruntowna reforma Sekretariatu”. To niezwykle ważne.

Ale nie można zapominać, że celem tych wszystkich działań jest człowiek i wynikające z ludzkiej godności prawa człowieka. Mówił o tym przed laty na forum ONZ papież Jan Paweł II: „Pierwszy rodzaj systematycznego zagrożenia praw człowieka wiąże się z rozległą dziedziną podziału dóbr materialnych, który bywa często niesprawiedliwy. (...) Drugi rodzaj zagrożenia to różne formy niesprawiedliwości i krzywdy wyrządzane duchowi ludzkiemu. Można bowiem ranić człowieka w jego wewnętrznym stosunku do prawdy, w jego sumieniu, w sferze tak zwanych swobód obywatelskich, o których stanowi równouprawnienie wszystkich bez dyskryminacji ze względu na pochodzenie, rasę, płeć, przynależność narodową, wyznaniową, przekonania polityczne.” Moim zdaniem te słowa powinny być wyznacznikiem działania ONZ.

- Zalecenie do drugiego czytania: Paolo Costa (A6-0223/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Obecna propozycja stanowi część pakietu (wraz z projektami dyrektyw w sprawie interoperacyjności i Europejskiej Agencji Kolejowej), którego celem jest „ułatwienie swobodnego przemieszczania się lokomotyw na obszarze UE” w ramach liberalizacji transportu kolejowego w UE.

Zanim przejedziemy do innych rozważań, należy podkreślić, że głównym celem tej dyrektywy jest eliminacja wszelkich przeszkód w liberalizacji transportu kolejowego poprzez ujednolicenie przepisów bezpieczeństwa kolejowego we wszystkich krajach.

Nie ma wątpliwości co do tego, że w każdym kraju należy przyjąć i przestrzegać najnowocześniejszych norm bezpieczeństwa kolejowego. Powinniśmy jednak pamiętać, że w niektórych krajach, na przykład w Wielkiej Brytanii, sens liberalizacji i prywatyzacji transportu kolejowego podawany jest w wątpliwość po tym, jak obniżenie jakości usług i inne poważne problemy doprowadziły do ponownych ataków na te usługi.

Podkreślam, że harmonizacja przepisów bezpieczeństwa kolejowego na szczeblu Wspólnoty nie może zagrozić najnowocześniejszym regulacjom ustanowionym w każdym kraju, ani nie powinna odbierać żadnemu krajowi prawa utrzymania tych przepisów.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Paolo Costy na temat zmiany dyrektywy 2004/49/WE w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych.

Nie da się osiągnąć bezpieczeństwa europejskiej sieci kolejowej bez wyznaczenia wspólnych celów i wspólnego działania, dlatego z zadowoleniem przyjmuję pakiet kolejowy. Jednym z jego kluczowych aspektów jest kwestia dopuszczenia do eksploatacji taboru kolejowego. Zdaniem producentów i operatorów kolejowych nie ma istotnych przesłanek technicznych dla obecnych wymogów narzuconych przez właściwe władze. Należy też skonsolidować i połączyć dyrektywy dotyczące interoperacyjności systemów kolejowych.

Kolejną dobrą rzeczą jest to, że nowy wniosek legislacyjny zapewnia jasne reguły dotyczące obsługi technicznej pojazdów. Zatem kolejnym krokiem powinna być przychylna decyzja Komisji w sprawie wiążącego systemu uregulowań dotyczących stanu technicznego pojazdów.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania „Bezpieczeństwo kolei wspólnotowych” autorstwa pana posła Costy. Zalecenia sprawozdawcy pomogą zoptymalizować ustawodawstwo i ułatwić swobodne przemieszczanie się pociągów po całej UE. Te zalecenia ograniczą nadmiar przepisów i powinny pobudzić rozwój transportu kolejowego w Europie.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Zharmonizowanie krajowych procedur bezpieczeństwa w państwach członkowskich jest sprawą zasadniczą. Ta kwestia stanowi kolejny przykład na to, jak konieczne jest naleganie na inwestycje w transport kolejowy. Jeśli chcemy zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu transportu oraz zamierzamy respektować i wypełnić zobowiązania podjęte wobec obywateli, a ostatnio również na arenie międzynarodowej, musimy inwestować w koleje i zagwarantować interoperatywność europejskiego systemu kolejowego.

Uproszczenie działań i wprowadzenie zasady wzajemnego uznawania to zasadnicze punkty tego sprawozdania. Następnym bardzo ważnym punktem jest zastosowanie bardziej rygorystycznych metod szkolenia oraz wprowadzenie certyfikacji dla wszystkich zainteresowanych i odpowiedzialnych stron na wspólnotowym rynku kolejowym, począwszy od spółek kolejowych po zarządzających infrastrukturą.

Uważam, że to sprawozdanie jest kolejnym krokiem w dobrym kierunku w dążeniu do głównego celu europejskiej polityki transportowej – różnorodności środków transportu.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Głosowałem za wyłączeniem z zakresu przedmiotowej dyrektywy kolei zabytkowych. Jest to wyraz mojego uznania dla wyjątkowego charakteru tych instytucji. Gdyby miały one przestrzegać warunków przedmiotowej dyrektywy, oznaczałoby to dla nich serię rujnujących nakładów, a są to firmy działające w znacznym stopniu dzięki woluntariuszom i składkom członkowskim. Takie koleje jak Romney, Hythe and Dymchurch Railway oraz Kent and East Sussex Light Railway (której mam dożywotnie członkostwo) są częścią historycznej struktury branży turystycznej w południowo-wschodniej Anglii i w całej UE. Szkoda, że niektórzy posłowe Parlamentu, którzy twierdzą, że mają „narodowościowe” sympatie, nie poparli tego wyłączenia.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Utworzenie jednolitego rynku kolejowych usług transportowych wymaga zmiany dotychczasowych uregulowań. Państwa członkowskie rozwinęły „własne normy bezpieczeństwa, głównie dla tras krajowych, w oparciu o narodowe koncepcje techniczno-operacyjne”. Konieczne staje się stworzenie w państwach członkowskich zharmonizowanych struktur regulacyjnych, spójnej treści przepisów bezpieczeństwa, jednolitych certyfikacji bezpieczeństwa dla przedsięwzięć kolejowych, zbliżonych zadań i kompetencji władz bezpieczeństwa i procedury wyjaśniania wypadków kolejowych.

W każdym z państw członkowskich powinny powstać niezależne organy dla regulacji i nadzoru bezpieczeństwa kolei. Dla zapewnienia właściwej współpracy pomiędzy nimi na szczeblu Wspólnoty powinny one otrzymać ten sam minimalny zakres zadań i odpowiedzialności.

Ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienia spokoju w środkach komunikacji kolejowej, przeznaczonych do powszechnego korzystania, powinna być jednym z podstawowych zadań należących do UE.

- Zalecenie do drugiego czytania: Paolo Costa (A6-0210/2008)

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Poparłem wszystkie poprawki do sprawozdania Komisji Transportu i Turystyki w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 881/2004 ustanawiającego Europejską Agencję Kolejową.

W Wielkiej Brytanii zaobserwowaliśmy wzrost liczby pasażerów kolei o ponad jedną piątą. W krótkim czasie wywołało to ogromne utrudnienia, gdyż przepełnione pociągi doprowadziły do wielkiego tłoku, a w niektórych regionach – również w południowo-zachodniej Anglii, skąd pochodzę – pasażerowie oburzali się i protestowali przeciwko przerzucaniu taboru do innych regionów kraju. Jednocześnie rozpoczęto akcje społeczne na rzecz ponownego otwarcia zamkniętych stacji i linii kolejowych, chcąc uporać się w ten sposób z rosnącym zapotrzebowaniem na transport i koniecznością ograniczenia emisji związków węgla. Przykładem tego była kampania w Radstock w hrabstwie Somerset.

Na dłuższą metę kryzys załagodzą nowe zamówienia na tabor, jeśli jednak europejskie koleje mają się rozwijać, potrzebujemy tu myślenia strategicznego, które, miejmy nadzieję, zapewni umocniona Europejska Agencja Kolejowa.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Obecna propozycja stanowi część pakietu działań (wraz z projektami dyrektyw w sprawie interoperacyjności i bezpieczeństwa), którego celem jest liberalizacja transportu kolejowego w UE, w którym Agencja ma przyjąć centralną rolę regulatora.

Taka polityka promuje stopniowy upadek transportu kolejowego jako usługi publicznej i przez prywatyzację otwiera najbardziej opłacalne trasy dla firm prywatnych (w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego) i robi to wszystko na koszt podatników oraz nie zważając na interes i potrzeby poszczególnych krajów i ich obywateli.

W Portugali, jak okazało się z czasem, wdrożenie takiej polityki spowodowało pogorszenie się usług publicznych, ograniczyło możliwość przemieszczania się i doprowadziło do podwyższenia opłat. W jej wyniku zamknięto kilkaset kilometrów tras kolejowych, pozamykano stacje, spadła liczba pasażerów i jakość usług; spadło też zatrudnienie w sektorze kolejowym i przypuszczono atak na zarobki i prawa pracowników.

Sektor kolejowy ma strategiczne znaczenie dla rozwoju społeczno-ekonomicznego. Potrzebna jest polityka, która będzie propagować rozwój i modernizację publicznego systemu transportu kolejowego w naszych krajach.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Paolo Costy w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 881/2004 ustanawiającego Europejską Agencję Kolejową.

Ulepszenie w ramach trzeciego pakietu kolejowego technicznych przepisów prawnych regulujących koleje wspólnotowe, jest koniecznym i pożądanym działaniem obejmującym środki prowadzące do wzmocnienia Europejskiej Agencji Kolejowej. Agencja, jako organ centralny, musi zagwarantować stosowanie w Europie jednolitej strategii. Szczególną wagę przykłada się w tym względzie do dalszego rozwoju Europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym, którego interoperacyjność i zgodność należy zagwarantować za wszelką cenę.

Stworzenie europejskiej procedury weryfikacji jest właściwym środkiem do osiągnięcia tego celu, lecz skuteczność tego kroku zależeć będzie od siły i sprawności Europejskiej Agencji Kolejowej. Dlatego popieram dalszy rozwój Agencji zgodnie z propozycją sprawozdawcy.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie pana posła Paulo Costy na temat ustanowienia Europejskiej Agencji Kolejowej wzywa w szczególności do stworzenia europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym, na który składają się najnowocześniejsze technologie bezpieczeństwa kolejowego. Popieram tę inicjatywę, która wraz ze sprawozdaniem „Bezpieczeństwo kolei wspólnotowych” umożliwi większą spójność w europejskiej sieci kolejowej. Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Robert Navarro (PSE), na piśmie. – (FR) Kwestia interoperacyjności kolei jest sprawą kluczową dla rozwoju i powodzenia kolei europejskich. Bardzo się zatem cieszę, że udało nam się osiągnąć kompromis w sprawie ulepszenia wspólnotowego ustawodawstwa w tym obszarze. Chociaż głosowałem za przyjęciem projektu przygotowanego przez pana sprawozdawcę Paolo Costę, jestem w pełni świadomy ograniczeń tego kompromisu. Dziesięć lat na uzyskanie certyfikacji dla wszystkich rodzajów taboru to sporo czasu. Jeśli chodzi o rolę Europejskiej Agencji Kolejowej, mogłaby ona mieć szersze kompetencje, zwłaszcza w stosunku do rozwoju i wdrażania europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym (ERTMS). Państwa członkowskie zdecydowały inaczej ze strachu, że agencje kolejowe i inne krajowe organy – wprawdzie dopiero ustanowione – będą wychodzić z użycia. Jeśli jednak dziś mamy taki stan rzeczy, wynika to stąd, że w 2004 roku zabrakło odwagi, by działania wobec kolei nabrały prawdziwego impetu. Tak przebiega europejska integracja: zrywami i małymi kroczkami. Jeśli jednak świadomie zaakceptujemy takie podejście, możemy przegapić nasze szanse; dlatego mam nadzieję, że tym razem państwa członkowskie rozegrają to rygorystyczne przestrzegając zasad, które same zaproponowały.

- Zalecenie do drugiego czytania: Arūnas Degutis (A6-0264/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Potwierdzając nasze krytyczne stanowisko wobec głównego celu, jakim jest liberalizacja transportu lotniczego jako usługi publicznej w UE, chcielibyśmy przypomnieć to, na co zwracaliśmy uwagę już rok temu. Jest to próba:

- ukrycia faktu, że liberalizacja miała negatywny wpływ na zatrudnienie i warunki pracy. Należy ocenić jej wpływ na bezpieczeństwo i utrzymanie jakości flot lotniczych

- uniknięcia gwarancji pełnego poszanowania dla praw pracowniczych i unikania mówienia o tym, że:

a) umowy i warunki pracy załogi kabinowej będą regulowane przez przepisy, układy zbiorowe i prawa pokrewne kraju, w którym pracownicy zazwyczaj wykonują pracę lub w którym ją rozpoczynają i do którego wracają po pracy, nawet jeśli tymczasowo zatrudnieni są w innym kraju;

b) osoby zatrudnione w tych firmach wspólnotowego sektora transportu lotniczego, które świadczą usługi z bazy operacyjnej zlokalizowanej poza terytorium państw członkowskich, podlegać będą przepisom i układom zbiorowym kraju, w którym operator ma główną siedzibę;

c) zagwarantowany będzie udział organizacji reprezentujących pracowników w decyzjach podejmowanych w sektorze transportu lotniczego.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Przyjęte przez Parlament Europejski rozporządzenie przekształca przepisy regulujące realizację usług lotniczych na terenie Wspólnoty, z korzyścią zarówno dla przewoźników lotniczych, jak i pasażerów. Rozporządzenie jest ważne dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Tworzy bardziej konkurencyjne otoczenie dla działalności europejskich przewoźników lotniczych, mogących zmierzyć się ze swoimi międzynarodowymi konkurentami.

Za jego pośrednictwem stworzone zostaną równe warunki w dziedzinie wydawania i cofania koncesji, co powinno wyeliminować obecne na rynku zakłócenia konkurencji powodowane m.in. rozbieżnymi przepisami w zakresie wymagań dotyczących koncesji, dyskryminacją niektórych przewoźników UE ze względu na ich przynależność państwową, czy też dyskryminację w obsłudze tras do państw trzecich.

Jednak najważniejszym beneficjentem wprowadzanych zmian powinien być konsument. Poprzez konieczność zawarcia w taryfach lotniczych wszystkich podatków i opłat dodatkowych wzmocniona zostanie przejrzystość cenowa i zasady dobrowolności dodatkowych opłat uzupełniających. Tym samym wyeliminuje to narażanie konsumentów na płacenie wyższych taryf oraz spowoduje bardziej świadome podejmowanie decyzji przez konsumentów. Ponadto brak możliwości kontynuacji działalności przez niepewne finansowo linie lotnicze wyeliminuje zagrożenie ryzyka finansowego dla pasażerów w przypadku upadłości przewoźnika lotniczego.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Arūnasa Degutisa dotyczącego wspólnych zasad realizacji usług lotniczych na terenie Wspólnoty.

Należy popierać działania na rzecz poprawy istniejących postanowień prawnych, zwłaszcza gdy chodzi o przejrzystość taryf lotniczych. Pasażerowie mają prawo poznać wszystkie części składowe ceny biletu lotniczego. Nowy instrument sprawi, że taryfy będą bardziej przejrzyste i zrozumiałe. W ten sposób Unia Europejska zwalcza wprowadzające w błąd reklamy i tworzy równe reguły gry oparte na jakości, a nie na pozornej atrakcyjności oferty, szczególnie w Internecie.

Działanie mające na celu zapewnienie przestrzegania praw pracowniczych jest kolejnym ulepszeniem wprowadzonym przez nowy instrument, gwarantującym pracownikom lepszą ochronę i jednolite warunki pracy. Wspólne zasady zabezpieczą prawa konsumentów i pracowników oraz zagwarantują niezbędną przejrzystość i jawność informacji ze strony przewoźników Wspólnoty.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − Popieram pogląd sprawozdawcy dotyczący przyjęcia wspólnego stanowiska Rady bez wprowadzania poprawek. Uważam również, iż niniejsze rozporządzenie wzmacnia i ulepsza obowiązujące przepisy prawne w kwestii nadzoru nad koncesjami, leasingu statków powietrznych, rozdziału ruchu lotniczego i przejrzystości cenowej.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie posła Arūnasa Degutisa dotyczące zasad realizacji usług lotniczych na terenie Wspólnoty zapewni, że prezentowane ceny lotów będą prawdziwymi cenami do zapłacenia. Ostateczne ceny lotów muszą odtąd zawierać taryfy, podatki, opłaty lotniskowe i inne koszty. To dobry krok w kierunku większej przejrzystości w sektorze lotniczym i ochrony konsumentów. Pracownicy sektora usług lotniczych w wyniku propozycji zawartych w sprawozdaniu otrzymają również lepszą ochronę socjalną. Głosowałem zatem za przyjęciem zaleceń tego sprawozdania.

  James Nicholson (PPE-DE), na piśmie. − W pełni popieram to sprawozdanie, które położy kres nieuczciwym praktykom linii lotniczych reklamujących ceny lotów bez podawania podatków, opłat i całego szeregu innych dodatkowych kosztów. Obecna sytuacja sprawia, że liniom lotniczym na sucho uchodzą reklamy podające taryfy, które najprościej mówiąc, są nieprawdziwe.

W rezultacie mamy do czynienia z poważnym brakiem przejrzystości cen w taryfach lotniczych, co wypacza ideę konkurencji i odbiera konsumentom możliwość dokonywania przemyślanych wyborów. W wielu przypadkach konsumenci ostatecznie płacą dużo więcej, niż pierwotnie oczekiwali, gdyż cena podana w reklamie mało ma wspólnego z ostatecznym kosztem biletu.

Komisja i Parlament pracowały wspólnie, aby to zmienić. Przedmiotowe sprawozdanie oznacza, że taryfy lotnicze będzie trzeba reklamować w sposób prosty i jasny, ujmując wszystkie podatki i dodatkowe opłaty. „Akcja” przeprowadzona w tej sprawie przez Unię Europejską to dobra wiadomość dla konsumentów.

- Sprawozdanie: Christoph Konrad (A6-0240/2008)

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Statystyki są powszechnie używane, nie tylko przez przedsiębiorstwa czy instytucje zajmujące się gospodarką. Ich rola w planowaniu oraz śledzeniu trendów rynkowych jest ogromna. Dlatego tak ważne jest, aby wskaźniki używane do ich tworzenia były wiarygodne oraz w odpowiedni sposób odzwierciedlały rzeczywistość oraz zmiany rynkowe. Przeglądu wymagają istniejące wskaźniki, ale rozważenia wymagają także nowe obszary gromadzenia danych.

Potrzeba modernizacji statystyk wynika także z istnienia różnych systemów oraz praktyk statystycznych w państwach członkowskich, co niejednokrotnie utrudnia porównywanie danych w całej Unii Europejskiej.

Oczywiście zmiany w tym obszarze nie mogą iść w kierunku zwiększania obciążeń związanych z raportowaniem dla przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich. Kompleksowe podejście uwzględnione w programie modernizacji europejskiej statystyki powinno przyczynić się do racjonalizacji oraz koordynacji metod uzyskiwania statystyk z różnych źródeł – a co najważniejsze – spowoduje, iż przedsiębiorstwa nie będą zobowiązane do dostarczania tych samych danych różnym instytucjom zajmującym się ich gromadzeniem.

Wierzę, iż program modernizacji europejskiej statystyki w zakresie przedsiębiorstw i handlu jest dobrym krokiem w kierunku zmniejszenia obciążeń administracyjnych przedsiębiorstw, który pomoże osiągnąć założony przez Komisję Europejską cel ich redukcji o 25% do 2012 roku.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie pana posła Konrada w sprawie programu modernizacji europejskiej statystyki w zakresie przedsiębiorstw i handlu. Sprawozdanie dąży do pozyskania środków na poprawę wydajności sporządzania statystyk, w celu sprostania nowym wymogom statystycznym, obniżając jednocześnie obciążenia nakładane na przedsiębiorstwa. Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

- Sprawozdanie: Johannes Blokland (A6-0244/2008)

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Jestem za przyjęciem sprawozdania. Baterie i akumulatory nie spełniające wymagań dyrektywy 2006/66/WE powinny być wycofane z rynku i nie powinny być dopuszczane do obrotu handlowego. Komisja zadecydowała, że baterie wprowadzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa na rynek Wspólnoty Europejskiej do 26 września 2008 roku nie będą wycofywane z obrotu. Uważam to za bardzo racjonalne rozwiązanie.

Wycofanie z rynku tych nośników energii niespełniających wymogów spowoduje wzrost liczby odpadów. Myślę, że najprostszym i najlepszym wyjściem z sytuacji jest oznaczenie baterii i akumulatorów naklejkami, które stwierdzałyby, że produkt jest niezgodny z przepisami unijnymi.

- Sprawozdanie: Miroslav Ouzký (A6-0135/2008)

  David Martin (PSE), na piśmie. − Dzięki sprawozdaniu pana posła Ouzky’ego stosowanie dwóch substancji 2-(2-metoksyetoksy)etanolu (DEGME) i 2-(2-butoksyetoksy)etanolu (DEGBE) zostanie znacznie ograniczone, a w niektórych produktach dostępnych dla ogółu społeczeństwa – zabronione. Zalecenia sprawozdania poprawiają ochronę konsumentów, głosowałem zatem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Substancje toksyczne zawarte w środkach do czyszczenia, płukania i odkażania oraz w farbach i rozpuszczalnikach mogą stwarzać zagrożenie dla zdrowia człowieka w postaci podrażnienia dróg oddechowych, oczu oraz uczuleń.

Ograniczenie dostępu do rynku produktów nie spełniających określonych kryteriów bezpieczeństwa może w znacznym stopniu pomóc w ochronie zdrowia i środowiska. Większość z tych produktów może nam zaszkodzić w trakcie używania wywołując różne nieprzyjemne dla organizmu objawy. Mogą także niszczyć środowisko po dostaniu się do ekosystemu. W przypadku gdy zanieczyszczą glebę lub źródło wody, skutki ich działania są często niemożliwe do przewidzenia.

Ograniczenie zawartości MEE, BEE w różnego rodzaju detergentach czy też środkach czyszczących jest rozwiązaniem bardzo korzystnym, dlatego uważam, że Unia Europejska powinna dołożyć wszelkich starań oraz z całym zaangażowaniem pozbyć się niezdrowych substancji z naszego życia i środowiska.

- Sprawozdanie: Atanas Paparizov (A6-0253/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy przeciwko temu sprawozdaniu, ponieważ stanowi ono część pakietu liberalizującego rynek gazu ziemnego i jednoznacznie popiera zamiar jak najszybszego wprowadzenia rynku wewnętrznego, choć w zasadzie nie zgadza się na instrumenty i przepisy zaproponowane przez Komisję Europejską.

Mamy parę interesujących uwag krytycznych dotyczących przedstawionych ocen skutków, nieprzestrzegania miejscami zasady pomocniczości, oraz nierównego podziału kompetencji między struktury Unii Europejskiej.

Jednak stanowisko przyjęte w sprawozdaniu jest takie, że należy ułatwić firmom dostęp do sieci przesyłowych gazu ziemnego, czyli ułatwić prywatyzację tego, co zostało z przedsiębiorstw państwowych i posłużyć w ten sposób planom grup gospodarczych, które chcą wejść na rynek.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie posła Atanasa Paparizova w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego ułatwi integrację na wewnętrznym rynku gazu UE. Sprawozdanie porusza też transgraniczne relacje państw członkowskich i zwiększa nadzór na szczeblu europejskim. Ważne jest, aby UE działała na rzecz wewnętrznego rynku gazu i dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  José Albino Silva Peneda (PPE-DE), na piśmie. − (PT) To sprawozdanie zasługuje na przychylny głos ode mnie i moich kolegów, ponieważ wierzymy, że spójność trzeciego pakietu energetycznego zależy od skutecznej, a nie tylko kosmetycznej regulacji handlu gazem.

Cieszy mnie gotowość stworzenia warunków przychylnych zwiększeniu inwestycji w sieci gazowe. Już sam ten fakt umożliwi potencjalny wzrost konkurencyjności w tym sektorze.

Cieszą mnie starania na rzecz skutecznej liberalizacji krajowych rynków gazu oraz dostępu do sieci dla osób trzecich, co zwiększy poziom przejrzystości.

W końcu, cieszy mnie przejawiająca się w całym dokumencie gotowość realizacji w praktyce europejskiego dążenia do bardziej przejrzystego i mniej zmonopolizowanego rynku energetycznego.

Trzeci pakiet energetyczny czeka na przyjęcie tego sprawozdania, podobnie jak czekają na to obywatele Europy.

- Sprawozdanie: Romano Maria La Russa (A6-0257/2008)

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Przyjęte przeze mnie stanowisko odzwierciedla moje zdanie na temat znaczenia gazu i jego dostępności dla konsumentów po jak najniższych cenach. Libię i Sycylię połączy gazociąg. Będzie przebiegał w pobliżu Malty, aby zatem mój kraj mógł z niego skorzystać, będzie musiał albo podłączyć się do tego gazociągu, albo – jak zaproponowano – zostanie wybudowana odnoga z Sycylii na Maltę. Rynek wewnętrzny mojego kraju nie jest duży, a zużycie wynosi 16-18 milionów jednostek rocznie. Gdyby zastosowanie gazu stało się powszechniejsze, z pewnością wpłynęłoby to na politykę energetyczną na Malcie i Gozo. Mogłoby się tak stać, gdyby gaz wykorzystywano do produkcji energii. Około 15 lat temu zwróciłem uwagę ówczesnego rządu Partii Narodowej na potrzebę elektrowni zasilanych gazem ziemnym.

Rząd w ogóle nie wziął tego pod uwagę i ostatecznie wybudował tylko jedną małą dodatkową elektrownię gazową. Ponieważ odległości na Malcie nie są duże, możliwe jest również wykorzystanie gazu do napędzania samochodów osobowych i dostawczych. Dostosowanie silników samochodowych nie stanowi problemu. Gaz jest również dużo tańszy i nie powoduje takiego zanieczyszczenia jak benzyna lub olej napędowy. Jednak maltański rząd i rządowa agencja energetyczna EneMalta, nawet nie rozważały budowy infrastruktury do dystrybucji gazu.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Projekt dyrektywy w sprawie wewnętrznego rynku gazu stanowi część trzeciego pakietu energetycznego, który kończy prywatyzację systemu dostaw gazu ziemnego.

Sprawozdanie i projekt dyrektywy mają na celu eliminację wysokiego poziomu centralizacji, która wciąż istnieje w niektórych krajach, aby doprowadzić do pełnego opanowania rynku przez europejskie monopole, przyspieszając w ten sposób liberalizację i nakładając sankcje na te państwa członkowskie, które jeszcze w pełni się do tego nie zastosowały.

Pakiet obejmuje dwa zasadnicze punkty: podział własności między firmy zajmujące się dostawą gazu i firmy zajmujące się jego przesyłem i magazynowaniem. Celem jest umożliwienie kapitałowi skutecznego wykorzystania publicznej infrastruktury, która jeszcze pozostała w państwach członkowskich, do produkcji, magazynowania i przesyłu gazu. Powołanie rzekomo niezależnego regulatora, którego zadaniem będzie niedopuszczenie, żeby państwa członkowskie dokonywały jakichkolwiek modyfikacji lub interwencji na szczeblu krajowym, ma zagwarantować całkowitą nietykalność grup biznesowych czerpiących zysk z sektora gazowego.

Taka polityka UE będzie miała równie fatalny wpływ na pracowników, jak prywatyzacja w innych sektorach energetyki: podwyżki cen i pogorszenie jakości usług. Walka przeciwko interesom monopoli o obalenie tej polityki jest jedynym sposobem na zaspokojenie aktualnych potrzeb rodzin robotniczych.

  José Albino Silva Peneda (PPE-DE), na piśmie. − (PT) To działanie jednoznacznie pokazuje naszą wspólną wolę osiągnięcia liberalizacji rynku energetycznego. Dlatego głosuję za przyjęciem sprawozdania.

Uważam, że rozdzielenie własności majątku producentów gazu i sieci do jego dystrybucji jest w tym celu konieczne, ale jako takie nie jest warunkiem wystarczającym.

Stąd starania o stworzenie niezbędnych warunków zachęcających do ponadnarodowych inwestycji w infrastrukturę przesyłową.

Stąd starania o równe traktowanie krajów trzecich, które chcą inwestować na europejskim rynku energetycznym.

Stąd starania o poprawę koordynacji między krajowymi regulatorami sektora energetycznego.

Te działania przyczynią się do konkurencyjności rynku, są zatem w interesie konsumentów, którzy skorzystają z nowych zasad silniejszego, bardziej wolnego i bardziej przejrzystego rynku energetycznego.

- Sprawozdanie: Jean Lambert (A6-0251/2008)

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Głosuję za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ ułatwi ono życie ludziom, którzy przenoszą się i podróżują do różnych państw członkowskich, a jednocześnie nie przekazuje żadnych uprawnień w ręce UE.

  Marian Zlotea (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Lamberta, ponieważ jest ono odpowiedzią na potrzeby naszych obywateli. Żyjemy w zglobalizowanym świecie, gdzie tysiące ludzi pracuje w kraju innym, niż ich kraj zamieszkania; dlatego potrzebna jest nam koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego dla wszystkich, którzy korzystają z prawa do pracy w innych państwach, aby zapewnić i wspierać mobilność, która jest fundamentalnym prawem w Unii Europejskiej.

Europa pozwala nam na swobodne przemieszczanie się, lecz powinna także zapewniać nam większe prawa socjalne, które nie mogą kończyć się na granicy państwowej.

Mając nadzieję, że z punktu widzenia zabezpieczenia socjalnego europejscy obywatele skorzystają z równego traktowania i niedyskryminacji, popieram inicjatywę ułatwienia swobody przemieszczania się pracowników. Musimy wyeliminować wszelkie bariery mobilności.

- Sprawozdanie: Emine Bozkurt (A6-0229/2008)

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Głosuję przeciwko temu sprawozdaniu, ponieważ zawiera ono szczegółowy projekt regulacji na szczeblu unijnym takich spraw, jak wypłacanie dodatków rodzicielskich w Szwecji, co utrudni nam indywidualną ocenę poszczególnych przypadków i daje UE zbyt duże uprawnienia.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Dokument ten ma za zadanie ulepszyć i usprawnić reguły wspólnotowe w zakresie koordynacji systemów ubezpieczeń społecznych poszczególnych państw członkowskich. Przepisy w nim zawarte zdecydowanie ułatwią życie przeciętnemu obywatelowi Unii, który korzysta ze swobody swobodnego poruszania się na obszarze Unii Europejskiej. Nieważne, czy są to pracownicy, urzędnicy administracji, studenci, emeryci czy przedsiębiorcy, wszyscy obywatele będą mogli utrzymać swoje prawa do świadczeń socjalnych po zmianie kraju zamieszkania. Zdecydowanie popieram położenie kresu jeszcze istniejącym przeszkodom dla swobodnego przepływu ludzi w UE, a dokument ten jest kolejnym ważnym krokiem w tym kierunku.

- Sprawozdanie: Jean Lambert (A6-0209/2008)

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Mam dwie uwagi na temat sprawozdania posła Lamberta i rozporządzenia, które ma ono zmienić.

1. Mimo, że sprawozdawca temu zaprzecza, projekt rozporządzenia zakłada, że obywatele krajów trzecich mogą korzystać ze swobody przemieszczania się, swobody przedsiębiorczości i swobodnego dostępu do rynku pracy w całej Unii Europejskiej; trzeba pamiętać, że dzięki Bogu, to wszystko jeszcze nie jest prawdą. W istocie ten projekt odbiera część prerogatyw państw członkowskich w kwestii polityki imigracyjnej, czyli ich niezawisłego prawa do decydowania, którzy obcokrajowcy zostaną wpuszczeni na ich terytorium oraz prawa do kontroli wstępu, pobytu i zakresu praw tych obcokrajowców.

2. Właściwe wydaje się umożliwienie obywatelom państw członkowskich UE korzystania z koordynacji systemów ubezpieczeń społecznych i dopilnowanie, żeby ich zabezpieczenie społeczne, którego mają prawo oczekiwać (w związku z wykonywaną pracą i płaconymi składkami) nie ucierpiało w wyniku „międzynarodowej” mobilności, do udziału w której są zachęcani. Jednak starania o zapewnienie w tej kwestii równego traktowania obywateli europejskich i obywateli państw trzecich, bez domagania się nawet gwarancji wzajemnego traktowania, jest tylko silną zachętą do imigracji, do której i tak już bardzo zachęca bezkrytyczna i zabójcza hojność naszych narodowych systemów ubezpieczeniowych.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Zaufanie ludzi do UE w dużym stopniu zależy od ich wiary w stabilność społeczną w Europie, a jest to jeden z tych obszarów, który w ostatnich dziesięcioleciach doświadczył największych zmian. W praktyce, z powodu pracy w niepełnym wymiarze godzin i nowym formom zatrudnienia (‘McJobs’), europejscy pracownicy często zarabiają niewiele więcej niż niektórzy bezrobotni. Ciemną stroną nieskrępowanego wzrostu ekonomicznego i ciągłych oszczędności wydatków na opiekę społeczną jest wzrost ubóstwa i wykluczenia społecznego.

W Unii Europejskiej, jednym z najbogatszych regionów świata, w 2005 roku 16% społeczeństwa żyło poniżej granicy ubóstwa. W wyniku rosnących cen ropy i żywności, poniżej tej granicy lub na skraju ubóstwa znalazło się jeszcze więcej ludzi. UE musi pilnie poświęcić się walce z ubóstwem wśród własnych obywateli, a systemy opieki społecznej powinny być dostępne przede wszystkim dla Europejczyków.

- Sprawozdanie: Richard Corbett (A6-0206/2008)

  Catherine Boursier (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam dziś za przyjęciem sprawozdania pana posła Corbetta w sprawie wprowadzenia zmian w art. 29 Regulaminu Parlamentu Europejskiego dotyczących tworzenia grup politycznych, a konkretnie wymogu, aby członkowie grupy politycznej reprezentowali co najmniej jedną czwartą państw członkowskich (zamiast dotychczasowego wymogu jednej piątej) oraz aby minimalna liczba członków wynosiła 25 (zamiast 20) i zrobiłam to z kilku powodów.

Po pierwsze dlatego, że uważam, że ta reforma jest absolutnie konieczna w celu umożliwienia skuteczniejszego działania naszej instytucji i położenia kresu jej silnemu podziałowi. Stare zasady pozostały niezmienne mimo kolejnych rozszerzeń i powiększeniu liczebności naszego Zgromadzenia w stosunku do 2004 roku.

Dodatkowo, rozwiązanie zaproponowane przez mojego kolegę z Grupy Socjalistycznej, dzięki którego niestrudzonej pracy osiągnięto kompromis z większością grup politycznych, wydaje się niezwykle rozsądne w porównaniu z tym, co dzieje się w Unii Europejskiej na szczeblu narodowym.

Co więcej, zważywszy na ograniczone zasoby dostępne grupom politycznym w tej instytucji, zarówno pod względem osobowym jak i finansowym, wyraźna reprezentatywność również wydaje się wystarczającym powodem usprawiedliwiającym zmianę.

W końcu, celem jest też po prostu propagowanie pewnej spójności sił politycznych na szczeblu europejskim; nasza demokracja wyjdzie z tego wzmocniona.

  Sylwester Chruszcz (NI), na piśmie. − Ten dokument jest kolejną próbą zawłaszczenia władzy przez większość kosztem mniejszości. Arogancja największych grup politycznych w PE osiąga kolejne szczyty. Założeniem tego dokumentu jest zwiększenie minimalnej ilości posłów, którzy mogą stworzyć grupę polityczną z 21 do 30. Małe grupy takie jak np. IND/DEM są poważnie zagrożone takim warunkiem. Zagłosowałem oczywiście przeciwko temu dokumentowi.

  Andrew Duff (ALDE), na piśmie. − Grupa ALDE głosowała przeciwko zmianie art. 29 z następujących powodów:

– istnienie obecnych siedmiu grup nie powoduje żadnych rzeczywistych problemów, jeśli chodzi o efektywność;

– opinie mniejszości mają takie samo prawo do profesjonalnej organizacji jak opinie większości;

– porządny Parlament Europejski powinien odzwierciedlać pełną różnorodność opinii politycznych, jaka istnieje w Unii: nie ma potrzeby, żebyśmy naśladowali parlamenty krajowe, z których formułuje się rządy;

– rozwiązanie mniejszych grup albo zmusi niechętnych posłów do przyłączenia się do większych grup, zwiększając tym samym ich niespójność, albo zasili szeregi posłów niezrzeszonych, zwiększając w ten sposób niewydolność;

– liczba posłów w Parlamencie tak czy inaczej ma zmniejszyć się z 785 do 751 (Lizbona) lub 736 (Nicea).

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Nasz głos przeciwko temu sprawozdaniu i jego wymogom jest zgodny z wyznawaną przez nas ideą obrony pluralizmu, demokracji i poszanowania dla każdej opinii. Niedopuszczalne jest to, że sprawozdanie zmienia zasady tworzenia grup politycznych i narzuca jeszcze więcej barier na tworzenie grup politycznych w Parlamencie Europejskim po kolejnych wyborach.

Dotychczas grupę polityczną mogło tworzyć minimalnie 20 posłów z 6 państw członkowskich.

Uzgodniony tu projekt do utworzenia grupy politycznej wymaga 25 posłów z 7 państw członkowskich. Oznacza to, że tworzenie małych grup w PE będzie trudne, co jest kolejną przeszkodą w wyrażaniu stanowisk, które różnią się od dominującej ideologii w tym coraz bardziej neoliberalnym, militarystycznym i federalistycznym Parlamencie Europejskim.

Ostatnia uwaga na temat procedury przyjętej przez grupy większościowe – PPE-DE oraz PSE. Rozpoczęły one od przedstawienia projektu wymagającego do stworzenia grupy politycznej aż 30 posłów. Następnie szantażowały niektóre mniejsze grupy, aby uzyskać poparcie dla tak zwanej propozycji kompromisowej, czyli tej, którą właśnie przyjęto. Jeśli chodzi o nas, posłów do PE z ramienia Portugalskiej Partii Komunistycznej, od początku utrzymujemy spójne stanowisko przeciwko tworzeniu jakichkolwiek dodatkowych utrudnień w tworzeniu grup politycznych.

  Mikel Irujo Amezaga (Verts/ALE), na piśmie. − (ES) Mój głos wstrzymujący się wobec tego sprawozdania wynika stąd, że choć bez wątpienia potrzebne są praktyczne zasady tworzenia grup parlamentarnych, to odnoszę wrażenie, że proponowana tu liczba posłów i państw członkowskich jest zbyt wysoka. Jeśli ten Parlament ma bronić wielorakości i różnorodności, lepiej jest, żeby zaangażowani posłowie utworzyli grupę polityczną, niż zasilali szeregi grupy niezrzeszonych, która będzie coraz bardziej niejednolita i nieefektywna.

  Anneli Jäätteenmäki (ALDE), na piśmie. − (FI) Większe grupy pierwotnie proponowały, żeby do stworzenia grupy potrzebnych było 30 posłów z siedmiu państw członkowskich. Na szczęście w maju ten projekt został odrzucony niewielką większością głosów przez Komisję Spraw Konstytucyjnych, przy stosunku głosów 15 do 14.

Także teraz głosowałam przeciwko tym poprawkom, ponieważ przy podejmowaniu decyzji małe grupy są często odsuwane na bok. Niedobrze jest ograniczać różnorodność poglądów, gdyż jeszcze bardziej utrudniłoby to funkcjonowanie małych grup.

Jest to dziwne także wobec faktu, że największe różnice opinii często widać wewnątrz grup. Największa grupa, Konserwatyści, w wielu różnych kwestiach rozdzielała się dwie a nawet trzy frakcje.

  Timothy Kirkhope (PPE-DE), na piśmie. − Konserwatywni posłowie do PE głosowali przeciwko obu zmianom zaproponowanym przez pana posła Corbetta, żeby podnieść próg zakładania grup politycznych w Parlamencie Europejskim. Należy z rozwagą znaleźć złoty środek między skutecznym działaniem Parlamentu, a potrzebą uznania różnorodności głosów i opinii wewnątrz Parlamentu. Można to osiągnąć zachowując progi tworzenia grup politycznych na obecnym poziomie. Choć przyznajemy, że bez uszczerbku można zwiększyć liczę posłów wymaganą do stworzenia grupy, podwyższenie wymogu liczby państw członkowskich w sposób niesprawiedliwy i niepotrzebny działałoby na niekorzyść mniejszych grup i delegacji. Stosownie do tego, po rozpatrzeniu sprawozdania pana posła Corbetta, Komisja Spraw Konstytucyjnych nie zaleca żadnych zmian progów wyznaczonych w art. 29.

Konserwatywni posłowie do PE głosowali jednak za przyjęciem jednej zmiany, pierwotnie zaproponowanej przez pana posła Kirkhope’a, którą zaaprobowała Komisja Spraw Konstytucyjnych. Ta zmiana zapewnia bardziej pragmatyczne i elastyczne podejście w sytuacji, kiedy określona grupa polityczna zejdzie poniżej wymaganego progu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie posła Richarda Corbetta zmieniające Regulamin w kwestii tworzenia grup politycznych. Przy 27 państwach członkowskich trzeba zaktualizować unijne przepisy w tej sprawie. Nie ma usprawiedliwienia dla wydawania przez Parlament Europejski milionów euro z pieniędzy podatników na wspieranie partyjnych grupek, głównie faszystowskich, które powstają wyłącznie dla zysków finansowych.

Parlament Europejski ma najniższe progi powoływania grup z niemal wszystkich parlamentów. Nie ma zagrożenia dla którejkolwiek z istniejących grup – zmiana artykułu nie jest też próbą uciszenia eurosceptyków, którzy są liczniejsi, niż nowo wymagane minimum. Głosowałem zatem za przyjęciem sprawozdania pana posła Corbetta.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Dwie największe grupy o wiele bardziej wolą system dwupartyjny. Główną cechą takiego systemu jest to, że obie partie mają wspólny interes w tym, żeby druga, trzecia i czwarta partia nie uzyskały udziału w decyzjach politycznych i pozostały w ten sposób bez znaczenia w oczach elektoratu. Liczą się tylko największe grupy; protesty i inne możliwości należy odstawić na boczny tor. Jeśli, w wyjątkowych sytuacjach, inni mimo wszystko zdołają przebić się do parlamentu, najlepiej dać im najmniej atrakcyjne miejsce z możliwych, jako osobom o ograniczonych prawach.

Niektórzy posłowie tej Izby nie należą do żadnej grupy. Zazwyczaj jest to rezultat nacisku ze strony innych. Taki sam nacisk zmusza innych posłów do przyłączenia się do grupy, z poglądami której po części się nie zgadzają. Ze względu na własny interes grupy przyjmują członków, nawet kiedy wiedzą, że ich poglądy odbiegają znacznie od linii partyjnej. Powodem tego jest fakt, że nie da się utworzyć grupy bez co najmniej 20 posłów o mniej więcej takich samych poglądach. Jeśli chcemy demokratycznej reprezentacji wszystkich opinii wyrażanych w społeczeństwie, lepiej jest znieść wszystkie progi, zamiast podnosić je do 25 czy 30 i wprowadzać sztywne przepisy przeciwko odszczepieńcom. Jestem temu zdecydowanie przeciwny.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Moim zdaniem, nie ma wiarygodnego powodu, aby zwiększać minimum posłów wymaganych do utworzenia grupy politycznej. Przy bliższym spojrzeniu okazuje się jednak, że argumenty wysuwane przez sprawozdawcę są oparte na błędnych przesłankach, zwłaszcza jeśli chodzi o powoływanie się na rzekomo wyższe progi tworzenia grup politycznych w parlamentach państw członkowskich. Gdybyśmy mieli zrobić rzetelne porównanie z Parlamentem Europejskim, należałoby brać pod uwagę jedynie izby wybierane w wyborach bezpośrednich. Drugie izby zazwyczaj obejmują przedstawicieli państw federalnych lub regionów i dlatego nie da się ich porównywać. Średnia liczba reprezentantów potrzebnych do utworzenia grupy politycznej w bezpośrednio wybieranych parlamentach krajowych jest identyczna z progiem mającym zastosowanie w Parlamencie Europejskim.

W każdym razie próba zwiększenia progowej liczby dla sformowania ugrupowania politycznego w oczywisty sposób kierowana jest innymi motywami. W komisji sprawozdawca powoływał się na przykład na powstanie grupy Tożsamość, Tradycja i Suwerenność (ITS) jako zdarzenie niefortunne i podkreślał potrzebę zapobiegania w przyszłości kolejnym tego typu przypadkom. Z powodu tego ataku na demokrację, wolność słowa i na równość posłów do PE, którą gwarantuje Traktat i Regulamin Parlamentu Europejskiego, oczywiście głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie w przyjętej formie uzupełnia niedopuszczalne zapisy Regulaminu Parlamentu Europejskiego, których celem jest kontrola i stłumienie sił, które nie zgadzają się w pełni z UE. To nowa niedemokratyczna i autorytarna decyzja, która jeszcze bardziej utrudnia zakładanie grup politycznych. Cel polityczny jest jasny: chęć wykluczenia sił radykalnych, szczególnie komunistów, uciszenie wszystkich głosów przeciwnych i wszelkich form wyrazu, które kwestionują UE i jej politykę.

Temu niedemokratycznemu działaniu towarzyszył jakoby szantaż polityczny ze strony koalicji Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) i Europejskich Demokratów oraz Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim. Celem tego szantażu miało być pchnięcie również innych sił do zaakceptowania podwyższonych progów, grożąc, że jeśli na to nie przystaną, koalicja zagłosuje za projektem jeszcze większej liczby wymaganych posłów, aż trzydziestu. Wynik głosowania pokazuje, że ten mecz został ustawiony przez jednostronnie działające siły europejskie, jako alibi dla ich niedemokratycznej decyzji.

Posłowie reprezentujący partie Nea Demokratia i PASOK, a także posłowie reprezentujący Synaspismos głosowali za przyjęciem tej haniebnej poprawki i poparli tę decyzję w całości, dowodząc w ten sposób, że w kluczowych sprawach frakcje jednostronnego działania UE obierają wspólny kurs.

My, posłowie do PE z ramienia Komunistycznej Partii Grecji, głosowaliśmy przeciwko zwiększeniu liczby posłów do 25 i przeciwko całemu sprawozdaniu, potępiając tym samym niedemokratyczne machinacje i polityczne gry.

  José Ribeiro e Castro (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Wprowadzanie zbytnich ograniczeń w formowaniu grup politycznych nie jest dobre dla żadnego parlamentu. Oprócz możliwości uznania takiego kroku za naruszenie podstawowych praw, skutek tego działania często jest odwrotny do zamierzonego. Jest to więc zła reforma.

Parlament Europejski musi pokazać, że stanowi ważny demokratyczny punkt odniesienia, zarówno w Unii Europejskiej jak i na świecie. Nie osiągnie tego, jeśli sam nie zachowa przykładnej postawy. Nie sądzę, żeby był to właściwy kierunek.

Co więcej, dziś Europa bardziej niż kiedykolwiek przedtem potrzebuje stałego zaufania swych obywateli – wszystkich obywateli – do europejskich instytucji. Wszyscy Europejczycy muszą mieć poczucie, że są tu reprezentowani niezależnie od swych poglądów politycznych. Właśnie dlatego jest to reforma zła i wprowadzana w nieodpowiednim momencie. Głosuję przeciwko.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − (SV) Jestem przeciwna wszelkim próbom ograniczenia demokracji i różnorodności opinii w Parlamencie poprzez takie działania, jak zmiana liczby posłów i państw członkowskich upoważnionych do założenia grupy politycznej. Mimo to głosowałam za przyjęciem kompromisowej poprawki przedstawionej w sprawozdaniu posła Corbetta. Powód jest pragmatyczny – to był jedyny sposób na uniknięcie ryzyka decyzji, która z demokratycznego punktu widzenia byłaby jeszcze gorsza i jeszcze bardziej utrudniłaby tworzenie frakcji politycznych.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Parlament Europejski przyjął dziś poprawki do Regulaminu wewnętrznego, w wyniku których zmienią się zasady tworzenia grup politycznych. Po wyborach w czerwcu 2009 r. grupy polityczne w PE będą musiały składać się z minimum 25 posłów reprezentujących co najmniej 7 państw członkowskich.

Wyrażam pełne poparcie dla podwyższenia progu dla grup politycznych w Parlamencie Europejskim, gdyż pozwoli to uniknąć nadmiernego podziału Parlamentu oraz poprawi jego efektywność. Spójność i skuteczność Parlamentu cierpi bowiem na skutek zbyt dużej liczby małych grup w swojej Izbie. Natomiast dla wzmocnienia demokracji mniejsze ugrupowania polityczne muszą być chronione przed tymczasowymi spadkami liczby członków poniżej wyznaczonego progu.

- Sprawozdanie: Diana Wallis (A6-0224/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Głosowaliśmy za przyjęciem tego sprawozdania, gdyż lepsza współpraca i otwartość między krajowymi sądami i sędziami a Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości ma ogromne znaczenie dla funkcjonowania europejskiego systemu prawnego. Ten system musi być bardziej przejrzysty, a jego zastosowanie należy poprawić dzięki lepszym szkoleniom i utworzeniu sieci kontaktów i wymiany doświadczeń. Uważamy jednak, że dyskusja w ust. 26 i 27, dotycząca uprawnień Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w niektórych obszarach, jest sprawą Traktatu i Parlament Europejski już wyraził swoją opinię na ten temat.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowałam przeciwko temu sprawozdaniu z powodu niedopuszczalnej presji, jaką wywiera ono na państwo członkowskie, w tym na sędziów krajowych, którzy są podstawą systemu sądowego w każdym suwerennym kraju.

To sprawozdanie jasno pokazuje, o co chodziło z tak zwaną konstytucją europejską i martwym traktatem lizbońskim, który usiłuje się teraz wskrzesić w sposób zupełnie niedemokratyczny. Samo sprawozdanie potwierdza zamiar ustanowienia jednolitego porządku prawnego w Europie. Aby to osiągnąć, wnioskuje się o „wzmożony udział sędziów krajowych oraz przyznanie im większej odpowiedzialności we wdrażaniu prawa wspólnotowego”.

Sędziowie krajowi odgrywają istotną rolę gwarantów rządów prawa, także prawa wspólnotowego. Jednak nie można poddawać w wątpliwość zasady pomocniczości i kwestii konstytucyjnych w poszczególnych państwach członkowskich w imię „pierwszeństwa prawa wspólnotowego, skutku bezpośredniego, spójności interpretacji i odpowiedzialności państwa za naruszanie prawa wspólnotowego”, czego chciałaby Komisja i większość w Europejskim Parlamencie. Dalsze wywieranie takiego nacisku po odrzuceniu Traktatu jest niedopuszczalne.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) W tym sprawozdaniu sprawę stawia się zupełnie szczerze. Już w pierwszym akapicie wyznaczono cel: wprowadzenie jednolitego porządku prawnego w Europie.

W rzeczywistości to sprawozdanie, które jest istnym pamfletem zachwalającym prawo wspólnotowe, postuluje większy udział sędziów krajowych oraz przyznanie im większej odpowiedzialności we wdrażaniu prawa wspólnotowego. Zgodnie z tym sugeruje się, żeby prawodawstwo i orzecznictwo wspólnotowe zostało jak najszybciej włączone do kodeksów krajowych.

W sprawozdaniu przystępuje się do realizacji idei scalenia wspólnotowego systemu prawnego i systemów krajowych, ani razu nie poruszając kwestii wygórowanych standardów wspólnotowych przepisów, ich zawiłości, a często też ich niespójności.

Krok w kierunku uproszczenia i kodyfikacji prawodawstwa wspólnotowego jest niewątpliwie rzeczą dobrą. To samo tyczy się przyjmowania aktów prawnych w celu zapewnienia pewności prawnej; mam na myśli zwłaszcza te akty, które odnoszą się do harmonizacji norm kolizyjnych. Jednak orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości często okazuje się niepewne w egzekwowaniu prawa krajowego podlegającego wiążącym zasadom i dogmatom Trybunału, nawet gdy pozostają w wyraźniej sprzeczności z powszechnie przyjętą tradycją prawną państw członkowskich.

- Projekt rezolucji: Postępowania Airbus - Boeing (B6-0334/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) „Przyjaciele przyjaciółmi, ale interes z osobna”...

Nawiązuję do kolejnego sporu między UE a Stanami Zjednoczonym, tym razem w przemyśle lotniczym, gdzie mimo porozumienia z 1992 roku w sprawie wsparcia rządowego, każda strona próbuje bronić własnych interesów, pokazując jak działa konkurencja w dobie kapitalizmu.

Parlament Europejski skarży się, że „UE konsekwentnie przestrzegała ducha i litery porozumienia z 1992 roku , systematycznie dostarczając na to konkretnych dowodów”, podczas gdy „Stany Zjednoczone w dużym stopniu nie dopełniały swych zobowiązań”, „jednostronnie stwierdziły, iż wycofują się” z porozumienia i „wniosły do WTO sprawę przeciwko UE, powołując się na europejskie zwrotne finansowanie, w pełni zgodne z porozumieniem z 1992 roku, a podobne do finansowania udzielanego Boeingowi”.

Jednocześnie, wobec „zdecydowanych ataków” Boeinga i Kongresu USA na zamówienie przyznane firmie Northrop Grumman Corporation EADS na program rekapitalizacji amerykańskiego tankowca powietrznego, Parlament Europejski dąży do załagodzenia konfliktu, wskazując na potrzebę „pragmatycznej równowagi między europejskim wsparciem cywilnym a amerykańskim systemem wojskowo-przemysłowym”.

Wygląda na to, że nie wszystkie kraje mają prawo do suwerenności i „wolnego handlu”...

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Będę głosował przeciw temu sprawozdaniu, nie dlatego, że lubię postępowania przed WTO lub mam obłęd na punkcie Stanów Zjednoczonych, ale dlatego, że mam dosyć wieloletnich protekcjonistycznych działań Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza w sferze lotnictwa cywilnego.

Amerykanie doprowadzili do perfekcji sztukę marudzenia i skarżenia się na inne kraje i niestosowanie w nich zasad wolnego handlu, podczas gdy sami stosują działania, które pozwalają na dalsze funkcjonowanie zbankrutowanych linii lotniczych oraz prawdopodobnie udzielili Boeingowi pomocy w wysokości milionów dolarów.

Komisja Handlu Międzynarodowego słusznie popiera UE w sprawie przeciwko Stanom Zjednoczonym przed WTO .

Wszyscy powinniśmy dążyć do uczciwej i otwartej konkurencji między producentami, dając liniom lotniczym wolny wybór samolotów, które oferowane będą w przystępnej cenie i najlepiej spełnią potrzeby przewoźnika.

Oficjalna dewiza Stanów Zjednoczonych brzmi „Bogu ufamy”. Być może należy ją zmienić na „Nie rób tego, co ja. Rób to, co ci mówię”.

- Sprawozdanie: Jerzy Buzek (A6-0255/2008)

  Göran Färm (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci, głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania pana posła Buzka na temat europejskiego strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych.

Zgadzamy się z ideą wychwytywania i przechowywania CO2, mamy jednak wątpliwości, czy konieczne jest wspieranie takich celów jak dalszy rozwój technologii konwersji węgla w gaz. Zgadzamy się również w kwestii badań nad poszukiwaniem i stosowaniem nowych źródeł energii o zerowej emisji CO2.

Jesteśmy za współfinansowaniem tych badań przez Unię, nie uważamy jednak, abyśmy mieli uprzedzać proces ustalania budżetu, już teraz wzywając Komisję do przeznaczenia konkretnych sum na ten cel. Postanowiliśmy zatem wstrzymać się od głosu w tych dwóch kwestiach.

  Marian Harkin (ALDE), na piśmie. − Głosuję przeciwko drugiej części ustępu 26, ponieważ nie uważam, że rozszczepianie jądrowe należy do priorytetowych inicjatyw. Będę jednak głosować za przyjęciem sprawozdania, ponieważ jego celem jest przyspieszenie innowacji w obszarze nowoczesnych europejskich technologii niskoemisyjnych. Jest bardzo ważne, aby Europa miała plan badawczy wspierający ambitną europejską politykę energetyczną i cele dotyczące zmian klimatycznych.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − Uważam za słuszny pogląd posła Buzka dotyczący kwestii wdrażania nowych technologii energetycznych w świetle wyzwań stojących przed Unia Europejską tj. ochrony środowiska naturalnego, gwarancji bezpieczeństwa dostaw energii, utrzymania wysokiego poziomu konkurencyjności Unii Europejskiej.

Zgadzam się z uwagą sprawozdawcy dotyczącą niewystarczających środków przeznaczonych na nowe technologie energetyczne w obecnej perspektywie finansowej Unii Europejskiej. Musimy pamiętać, że sukces w dziedzinie nowych technologii energetycznych powinien zostać osiągnięty przy współpracy sektora publicznego i prywatnego.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Jak wiadomo, postawiony przez UE cel szybkiego zwiększenia udziału biopaliw, niekorzystnie odbija się na naszych kosztach. Monokultura, wycinanie lasów tropikalnych oraz konkurowanie z produkcją żywności i pasz – to wszystko przyczyniło się do obecnego kryzysu żywnościowego. Skłoniło to ministrów UE do przemyślenia strategii i zadało cios celowi zwiększenia udziału energii odnawialnych w produkcji paliw transportowych do 10% w 2020 roku.

Choć cieszy nas, że biopaliwa nie będą już wytwarzane z roślin spożywczych i panuje powszechne oczekiwanie na biopaliwa trzeciej generacji, otrzymywane na przykład z odpadów, UE nie powinna zaprzestawać wysiłków w dziedzinie odnawialnych źródeł energii. Alarmujący wzrostowy trend cen ropy naftowej sprawia, że propagowanie produkcji i stosowania energii ze źródeł odnawialnych jest dziś ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Miliardy wydawane na wytwarzanie energii jądrowej, ze wszystkimi problemami, jakie się z nią wiążą, należy zainwestować w energię odnawialną.

- Projekt rezolucji (B6-0304/2008) – Państwowe fundusze majątkowe

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Czy państwowe fundusze majątkowe – fundusze będące własnością państwa, które inwestują na całym świecie – są dobre, czy złe? Gdyby wierzyć tej rezolucji – są one dobre. To jednak prawda, że pogrążona w gospodarczej stagnacji Europa, która znalazła się w tym stanie w wyniku własnej polityki gospodarczej i monetarnej, nie może pozwolić sobie na odrzucenie tysięcy miliardów euro potencjalnych inwestycji, którymi dysponują te fundusze.

To prawda, że na razie państwowe fundusze majątkowe nie zakłócają rynków finansowych (przyszły nawet z pomocą amerykańskiemu systemowi bankowemu) i skupiają się raczej na inwestycjach długoterminowych. To się jednak może zmienić. Wszyscy jesteśmy świadomi, że większość tych funduszy nie działa przejrzyście – nie jest znana wielkość zgromadzonych w nich środków, podział aktywów, struktury zarządzania ani ich strategie inwestycyjne, które mogą obejmować zarówno uczciwe inwestycje, jak i pogoń za wysokimi zyskami, przejmowaniem kontroli, a w przyszłości może nawet potencjalne poważne szkody ekonomiczne. Niektóre państwa posiadające takie fundusze bynajmniej nie są przyjazne Europie. Jedno z nich już wysunęło groźbę „finansowej wojny atomowej”.

Ostatecznie jednak, zamiast głosować za odrzuceniem tego dokumentu, powstrzymamy się od głosu, gdyż mimo że rezolucja popiera swobodny przepływ kapitału na świecie, z rozwagą wzywa do monitorowania tych funduszy i ochrony przed nimi.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Ta rezolucja porusza ważny temat. Państwowe fundusze majątkowe odgrywają coraz ważniejszą rolę w globalnym handlu i inwestycjach. Po części jest to rola pozytywna, jednak nie zawsze tak jest, gdyż zarządzający funduszami, nie ponosząc przed nikim żadnej odpowiedzialności, kosztem całych krajów, społeczności i rodzin, podejmują decyzje mające na celu maksymalizację krótkoterminowych zysków. Musimy znaleźć sposób na zwiększenie przejrzystości i rozliczanie tych środków, które często przekraczają możliwości dostępne całym państwom.

- Sprawozdanie: Reinhard Rack (A6-0252/2008)

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Panie przewodniczący! Sprawozdanie pana posła Racka na temat nowej kultury mobilności w mieście, za którego przyjęciem głosowaliśmy, jest ważną częścią nowego wszechstronnego podejścia związanego z opracowanym przez Komisję pakietem dotyczącym działań związanych z klimatem oraz energią odnawialną: w Europie można osiągnąć znaczną redukcję emisji spalin, wykorzystując lepszą, wydajniejszą organizację przestrzenną i organizację transportu.

Należy jednak wziąć pod uwagę to, że państwa członkowskie różnią się, jeśli chodzi o położenie geograficzne i warunki życia. Właśnie dlatego głosowałam za przyjęciem dwóch poprawek autorstwa naszej grupy. Pochodzę z kraju, gdzie odległości są duże, a miasta stosunkowo niewielkie. Jest rzeczą oczywistą, że możliwości ograniczenia korzystania z prywatnego samochodu są mniejsze na przykład w rzadko zaludnionych miejskich społecznościach północnej Finlandii, niż w gęsto zaludnionych obszarach Europy Środkowej.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Reinharda Racka na temat nowej kultury mobilności w mieście. Projekt sprawozdania w sprawie zielonej księgi stanowi ważny wkład w temat rozwoju miejskiego. Rozwój gospodarczy wielkich i mniejszych miast oraz możliwości takiego rozwoju zależą od lepszej mobilności, ale tej nie można osiągać kosztem dobrobytu ludzi lub kosztem środowiska.

Dlatego sprawozdanie powinno poświęcać więcej uwagi czynnikom społecznym i polityce zatrudnienia. Należy mieć też świadomość, że różnorodność państw członkowskich nie pozwala na jednolite rozwiązanie europejskie, należy więc w dalszym ciągu ściśle przestrzegać zasady pomocniczości. Sądzę też, że w krajach, gdzie nastąpiła już liberalizacja, należy oszacować jej wpływ na zatrudnienie. Dodatkowo domagam się wprowadzenia systemu certyfikacji dla firm regenerujących filtry pyłów do samochodów osobowych, dostawczych i terenowych.

Choć zielona księga naświetla większość problemów, jakie wiążą się dziś z mobilnością w mieście, oraz podsuwa parę świeżych i nowatorskich pomysłów na ich rozwiązanie, nie obejmuje ona wszystkich aspektów, którymi należy się zająć. Należy zatem uważać ją jedynie za punkt wyjściowy do dyskusji na ten temat.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − Wykazanie obszarów, w jakich powinna uczestniczyć Unii Europejska odnośnie zagadnień związanych z transportem miejskim, jest najważniejszym aspektem, który zostaje poruszony przez sprawozdawcę.

Sprawozdawca we właściwy sposób dostrzega, iż transport miejski w obrębie Unii Europejskiej napotyka na podobne problemy, jednak nie można w sposób ogólny wypracować jednolitego sposobu przeciwdziałania im. W tym miejscu pogląd sprawozdawcy dotyczący możliwości wyboru przez miasta i gminy sposobu osiągnięcia wytyczonych celów jest słuszny i wyrażam dla niego swoje poparcie.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Małe i wielkie miasta są gęsto zaludnione, mają niewiele pustych przestrzeni i duży ruch ludzi przemieszczających się na stosunkowo niewielkie odległości. Tam, gdzie wolna przestrzeń jest na wagę złota, nie wolno dopuścić do dużego ruchu pojazdów, a nadmierny hałas i zanieczyszczenie powietrza są kolejnym powodem, aby starać się maksymalnie ograniczyć liczbę samochodów w miastach. Oczywiście miasta muszą być dostępne dla straży pożarnej, policji, pogotowia, samochodów dostawczych i pojazdów osób niepełnosprawnych, jednak pozostałą wolną przestrzeń należy przeznaczyć przede wszystkim dla pieszych, rowerzystów, tramwajów, oraz na place zabaw, parki i ogrody. Tylko wtedy miasta będą miejscem nadającym się do życia.

Dokument poddany dziś pod głosowanie nie sprawia sprawy tak jasno, a jedynie stara się pogodzić sprzeczne interesy i idee. Na szczęście UE nie ma kompetencji w tej dziedzinie. Jedyne co UE może zrobić, to pomoc w promowaniu najlepszych praktyk, czyli zebranych i udoskonalonych doświadczeń. Takie ulepszenia są ważne nie tylko dla miasta, które już je wprowadziło, lecz stają się również wzorcem dla innych. Za przykład może służyć system opłat za wjazd do centrum Londynu, nowa sieć tramwajowa w Strasburgu i Bordeaux lub obowiązująca od dawna strefa ograniczonego ruchu w centrum Groningen. Niestety, tym sprawozdaniem UE w niewielkim stopniu przyczyni się do takich rozwiązań.

  Gabriele Stauner (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Głosowałam za odrzuceniem tego sprawozdania, ponieważ te sprawy nie leżą w gestii UE. Kiedy Parlament podejmuje inicjatywę tworzenia sprawozdań w sprawach, które nie wchodzą w zakres regulacyjnych kompetencji UE, w żaden sposób nie przyczynia się to do pewności prawnej, ani nie przybliża Europy jej obywatelom.

- Sprawozdanie: Olle Schmidt (A6-0241/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania pana posła Schmidta w sprawie raportu rocznego EBC. Chcielibyśmy jednak zauważyć – nawiązując do fragmentu uzasadnienia, w którym mowa o konieczności wprowadzenia euro w Szwecji – że szanujemy wynik szwedzkiego referendum z 2003 roku, w którym zdecydowano, że Szwecja jako narodową walutę zachowa koronę .

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy przeciwko temu sprawozdaniu, ponieważ popiera ono politykę Europejskiego Banku Centralnego i bezkrytycznie podchodzi do kolejnych podwyżek stóp bazowych, mimo że osiągnęły one już 4,25% i są dużo wyższe niż stopy bazowe Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych.

Ponadto sprawozdanie ignoruje fakt, że działania banku krzywdzą pracowników, ogół społeczeństwa oraz mikro-, małe i średnie firmy. Bank służy jedynie interesom największych grup gospodarczych i kapitału finansowego, mimo że stanowi to problem dla słabszych i zależnych gospodarek, takich jak portugalska.

Na przykład w Portugalii, gdzie poziom zadłużenia osiągnął 114% PKB, ten wzrost w połączeniu z przewartościowaniem euro, jest kolejnym gwoździem do trumny mikrofirm i MSP, pogarsza deficyt w bilansie handlowym i zwiększa zależność kraju. Zważywszy na to, że poziom zadłużenia portugalskich rodzin osiągnął już 129% ich dochodu netto, coraz trudniej będzie radzić sobie z bezrobociem, niestabilnym zatrudnieniem, niskimi zarobkami i ogólnym wzrostem cen.

Powtarzamy zatem, że należy zerwać z prawicową polityką i pozorną niezależnością EBC, która służy tylko ukryciu faktu, że EBC działa w służbie wielkiego kapitału.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Sprawozdanie pana posła Schmidta jest coroczną pochwałą ze strony Parlamentu za hojność Europejskiego Banku Centralnego.

Jak zwykle, pomija ono zasadniczą sprawę: budzące postrach zawężanie marż, które niszczy siłę nabywczą Europejczyków i za które odpowiedzialność częściowo ponosi EBC i Unia Europejska. Nikt nie wierzy w to, że oficjalne dane o inflacji (wg sprawozdania 3% w 2008 roku), które są jedynie wskaźnikami złożonymi, odzwierciedlają prawdziwy wzrost kosztów życia obywateli, zwłaszcza w odniesieniu do towarów, energii i cen zakwaterowania. Każdy pamięta oświadczenie wystosowane przez władze EBC, ostrzegające przez inflacyjnymi skutkami podwyżek płac – jak gdyby zarobki tych samych Europejczyków nie były poddawane nieustannej presji w dół wywołanej nieuczciwą globalną konkurencją i wspieraną przez Unię Europejską polityką imigracyjną.

W odniesieniu do wysoce przewartościowanego kursu euro, to prawdą jest, że wobec rosnących cen ropy oszczędza nam to najgorszego. Jednak taki kurs wyraźnie zagraża konkurencyjności wielu gałęzi przemysłu, gdyż producenci mają pokusę przeniesienia się do strefy dolarowej, jak zrobił to na przykład Airbus.

Nie możemy zatem poprzeć tego wzajemnego prawienia sobie komplementów.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Sprawozdawca rocznego raportu Europejskiego Banku Centralnego skupił się na wyzwaniach stojących przez EBC. Ostatnie miesiące pełne są niepokojących informacji dla gospodarek europejskich i niestety jest ich o wiele więcej niż miało to miejsce w 2007r. Kryzys na rynkach finansowych, pędzący wzrost cen ropy naftowej oraz cen żywności przyczyniają się do spowolnienia wzrostu gospodarczego oraz wzrostu wskaźników inflacji, rodzą obawy o wzrost wskaźników bezrobocia. EBC będzie jedną z wiodących instytucji, której przyjdzie się zmierzyć z tymi wyzwaniami.

Działania podjęte w sierpniu 2007r. dostarczyły rynkom finansowym płynności, lecz nie rozwiązały kryzysu. Zwiększa się także liczba państw przyjmujących wspólna walutę. Słowacja będzie pierwszym krajem Europy środkowowschodniej, który zdecydował się na ten krok. Ale Słowacja nie jest z pewnością ostatnia. Przyjęcie euro przez pozostałe nowe kraje członkowskie Unii wydaje się być kwestią czasu. Doświadczenia Słowacji w tym zakresie będą z pewnością uważnie obserwowane przez kraje regionu, które także rozważają przyjęcie wspólnej waluty.

Sprawozdawca słusznie zauważa, iż różny poziom rozwoju gospodarczego, wskaźników wzrostu czy dojrzałości gospodarek mogą rodzić problemy z podejmowaniem decyzji na forum EBC. Dlatego za słuszny uważam postulat podjęcia przeglądu możliwości dokonania zmian w zakresie podejmowania decyzji. Przegląd ten powinien uwzględniać nie tylko obecnych członków strefy euro, ale także przyszłych i potencjalnych członków.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie posła Ollego Schmidta w sprawie raportu rocznego EBC. Przyłączam się do apelu sprawozdawcy o dalsze poprawianie relacji między EBC a innymi bankami centralnymi i właściwymi instytucjami. Powtórzyłbym też zalecenie posła Schmidta, żeby ostrożnie podchodzić do dalszych podwyżek stóp procentowych, aby nie zagrozić wzrostowi gospodarczemu. Głosowałem za przyjęciem opinii sprawozdawcy.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Rezolucja, za odrzuceniem której głosowaliśmy jako posłowie PE z ramienia Komunistycznej Partii Grecji, usiłuje w prowokacyjny sposób przedstawić dziesięciolecie UGiW i wprowadzenia euro jako wielki „sukces”, podczas gdy pracownicy i ubogie robotnicze warstwy społeczeństwa w krajach UE, w tym Grecji, doświadczają tego tragicznych konsekwencji w postaci wysokich cen, zamrożonych pensji i emerytur, bezrobocia, wysokich kosztów zatrudnienia i biedy pracujących na własny rachunek oraz ograniczania praw pracowniczych, społecznych i demokratycznych. Jakikolwiek „sukces” dotyczy jedynie korzyści i dodatkowych zysków europejskich plutokratów i jest sprzeczny interesom robotników i narodu. Europejski Bank Centralny, będący jedynie instrumentem w rękach europejskiego kapitału, ma w tych działaniach odgrywać aktywniejszą i skuteczniejszą rolę poprzez takie antyspołeczne środki, jak podwyżki stóp procentowych itp.

Jednak pozostałe uwagi i obawy wyrażone w rezolucji, dotyczące finansowych „zawirowań” i kwestii „spójności” w UE, stają się w istocie coraz bardziej rozpowszechnione i potwierdzają naszą ocenę w sprawie utrzymującego się i nieuniknionego kryzysu systemu kapitalistycznego i jego niezrównoważonego wzrostu. Potwierdzają także potrzebę obalenia tego systemu i zastąpienia go gospodarką planową oddającą władzę w ręce ludu, a także konieczność zerwania z imperializmem UE. W ramach UE niemożliwa jest ścieżka wzrostu, która priorytetowo traktuje zwykłych ludzi.