Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 9 lipca 2008 r. - Strasburg

14. Dokument Komisji dotyczący strategii rozszerzenia w roku 2007 (ciąg dalszy debat)

  Przewodniczący. − Będziemy teraz kontynuować naszą debatę na temat dokumentu Komisji dotyczącego strategii rozszerzenia w roku 2007.

  Jean-Pierre Jouyet, urzędujący przewodniczący Rady. − (FR) Panie przewodniczący! Mam trzy uwagi zanim przejdę do tej debaty, która jest niezwykle produktywna i pasjonująca.

Po pierwsze, w imieniu Rady, chciałbym powitać delegację południowoafrykańską, która jest dzisiaj z nami, i powiedzieć jej, że bardzo niedługo zobaczymy się z przywódcami ich kraju, gdyż będzie to pierwszy szczyt Unii Europejskiej, który odbędzie się we Francji, w końcu lipca.

Po drugie, chciałbym przyłączyć się do pana Rehna i także wyrazić wielkie współczucie dla niemieckich turystów, którzy, według komunikatu, zostali porwani w Turcji przez kurdyjskich rebeliantów. My w Radzie mamy wielką nadzieję, że, jeśli zostanie to potwierdzone, ludzie ci zostaną odnalezieni cali i zdrowi tak szybko jak to tylko możliwe, i chcielibyśmy podkreślić, że myślami jesteśmy z nimi.

Po trzecie, chcę podziękować panu Duffowi za jego znajomość francuskiej polityki oraz stanowiska, które ja osobiście zajmuję w określonych sprawach. Oczywiście chętnie porozmawiam z nim bardziej szczegółowo przy kawie, ale dzisiaj niestety moje obowiązki nie pozwalają mi na omawianie teraz mojego stanowiska.

Przechodząc do naszej debaty, rozszerzenie zdecydowanie jest elementem historii europejskiego rozwoju i do tej pory zawsze zapewnialiśmy, by rozszerzenie i umacnianie Unii były ze sobą nierozłączne. Jak to podkreślił pan Brok - ważne, by tak było nadal. W uświadamianiu naszym obywatelom kwestii, związanych z rozszerzeniem pomocne są wszelkie debaty, i dlatego zwracamy szczególną uwagę na debaty i stanowiska Parlamentu Europejskiego na ten temat.

Kontynuując wypowiedzi wielu posłów, pragnę podkreślić stabilizującą rolę rozszerzenia. Jest to oczywiste w przypadku Bałkanów. Błyskawiczny postęp dokonany przez Chorwację, który francuska prezydencja pragnie jeszcze bardziej przyspieszyć jeśli zgodzą się na to wszystkie państwa członkowskie, pokazuje, że kraje, które doświadczyły w latach 90. XX wieku konfliktu, mają prawdziwą perspektywę przystąpienia. Jest to w szczególności ważne przesłanie dla Serbii, zważywszy że właśnie otrzymała rząd, który aspiruje też do wzmocnienia swych powiązań z Unią Europejską.

To samo dotyczy w takim samym stopniu Turcji, i w tym kontekście chciałbym przypomnieć państwu, że obecny stan negocjacji jest związany nie ze stanowiskiem jednego czy drugiego państwa członkowskiego, ale z samą Turcją oraz tempem jej reformowania. Nade wszystko związany jest z wypełnianiem przez Turcję jej zobowiązań wobec wszystkich państw członkowskich UE, a w szczególności z wypełnieniem protokołu z Ankary.

Polityka rozszerzenia nie oznacza, że zaniedbujemy pozostałych sąsiadów Unii Europejskiej. Rada dyskutuje obecnie o tym, jak możemy umożliwić Ukrainie osiągnięcie nowego etapu w jej stosunkach z Unią Europejską podczas zbliżającego się szczytu UE-Ukraina, który odbędzie się w Evian dnia 9 września. Pragniemy również przenieść na wyższy poziom stosunki pomiędzy UE a Mołdową, krajem, w który Rada już bardzo dużo zainwestowała.

Jako prezydencja Rady, popieramy też opisane już procesy regionalne. Sam uczestniczyłem w konferencji, podczas której uruchomiono synergię czarnomorską, oraz w szczycie krajów nadbałtyckich. I oczywiście nie mogą nie wspomnieć o zbliżającym się szczycie na temat procesu barcelońskiego i unii śródziemnomorskiej, który odbędzie się w Paryżu dnia 13 lipca.

Na koniec powiem, że, jak państwo widzą, proces rozszerzenia nie załamał się. W dalszym ciągu nakłada on wiele wymagań na kraje kandydujące, a także na państwa członkowskie, które muszą wyjaśniać ten proces swoim obywatelom. Pan Rouček i pani De Keyser mają absolutną rację gdy mówią, że potrzeba bardzo dużo edukacji, z Magrittem lub bez niego. Jest jednak prawdą, że, jak państwo podkreślili, trzeba także uspokoić obywateli.

To właśnie po to, by umożliwić kontynuację tego procesu, o którego strategicznej doniosłości niektórzy z państwa, a w szczególności pan Brok, wspominali, traktat lizboński ma na celu zreformowanie naszych instytucji, tak aby nowe państwa członkowskie – musimy mieć co do tego jasność – mogły być przyjęte na najlepszych warunkach, bez poddawania w wątpliwość zdolności Unii Europejskiej do działania.

  Olli Rehn, komisarz. − Panie przewodniczący! Jest mi szczególnie miło, że kończę pełnienie swojej roli w tej debacie w obecności delegacji parlamentarnej z Republiki Południowej Afryki, gdyż moją działalność polityczną rozpocząłem kilkadziesiąt lat temu w ramach kampanii na rzecz uwolnienia Nelsona Mandeli. Mamy szczęście, że w tej Izbie jedynymi więźniami, jacy pozostali wydają się być mój przyjaciel, Elmar Brok, i ja sam, jak ogłoszono to publicznie na stole.

(Śmiech)

Chciałbym podziękować posłom za dzisiejszą bardzo merytoryczną i odpowiedzialną debatę. Chcę tylko poczynić jedną przekrojową uwagę natury ogólnej.

Cieszę się, że w sprawozdaniu Broka i dzisiejszej debacie zasadniczo popiera się osiągnięty na nowo konsens w sprawie rozszerzenia UE, który został osiągnięty w grudniu 2006 roku – nie w najmniejszym stopniu z powodu wydarzeń z roku 2005. Najważniejszą zaletą tej strategii jest to, że znajduje ona starannie wyważoną równowagę pomiędzy z jednej strony leżącym u jej podstaw strategicznym znaczeniem rozszerzenia dla poszerzania strefy pokoju i dobrobytu, wolności i demokracji, a z drugiej strony - naszą własną zdolnością do przyjmowania nowych członków ze ścisłym przestrzeganiem warunków i naszą reformą wewnętrzną.

Przypominam sobie i nic na to nie poradzę - mam pamięć słonia – że jesienią roku 2004, po przesłuchaniu parlamentarnym, byłem krytykowany przez Komisję Spraw Zagranicznych za brak wizji, gdyż nie chciałem niezwłocznie dać perspektywy przystąpienia dla Ukrainy. Powiedziałem tylko, że nie powinniśmy przesądzać przyszłości jeśli chodzi o Ukrainę. Rok później byłem krytykowany za podkreślanie zdolności absorpcyjnych i wstrzymywanie biegu rozszerzenia. W tym kontekście jestem szczególnie zadowolony z dzisiejszej debaty, w której udaje się odnaleźć właściwą równowagę pomiędzy strategicznym znaczeniem rozszerzenia a naszą własną zdolnością do przyjmowania nowych członków.

Ta debata i sprawozdanie znajdują solidną trzecią drogę poprzez połączenie pogłębienia integracji politycznej ze stopniowym poszerzeniem Unii Europejskiej. Moim zdaniem jasno pokazuje to przekonującą konwergencję wykorzystania Parlamentu Europejskiego i Komisji oraz Unii Europejskiej jako całości, i z pewnością witam z zadowoleniem to zjawisko i kurs na odnaleziony na nowo konsens w sprawie rozszerzenia, który panuje od roku 2006.

  Przewodniczący. − Chciałbym poinformować państwa, że dziś wieczorem, na posiedzeniu Biura, zamierzam wyrazić swoje zaniepokojenie procedurą pytań z sali, dla której nie ma żadnych reguł, bo sprawa jest pozostawiona wyłącznie arbitralności lub osądowi Przewodniczącego lub jego bądź jej oku, i myślę, że bardzo ważne jest, by określić jakieś podstawowe zasady, gdyż procedura ta staje się niezadowalająca.

Dzisiaj mamy aż piętnaście zgłoszeń i zmienia to normalną procedurę i ilość czasu, przyznanego każdej Grupie na wypowiedź.

Dlatego też chciałbym pozostawić państwa z myślami na ten temat, zwłaszcza tych z państwa, którzy są być może rozczarowani, gdyż wiele osób prosiło o możliwość zabrania głosu, ale niewielu się to udało.

  Elmar Brok, sprawozdawca. − (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie urzędujący przewodniczący Rady! Chcę najpierw podziękować Komisji i przewodnictwu Rady za solidarność, jaką wyraziły w sprawie niemieckich turystów w Turcji.

Przyglądamy się bardzo różnorodnym tematom i musimy wyważyć ich proporcje. Ich zakres waha się od unii śródziemnomorskiej – która jest ważnym krokiem naprzód o zostanie poparta przez Wspólnotę jako całość, nie zaś będzie priorytetem pewnych krajów z pewnych regionów – poprzez propozycję szwedzko-polską, aż do propozycji w sprawie unii czarnomorskiej. To wszystko są pomysły, którym musimy przyjrzeć się razem jako Wspólnota, wskazując przy tym jasno, że niektóre z tych opcji oferują perspektywę przystąpienia, zaś inne nie. Stwierdzenie polskiego ministra spraw zagranicznych, pana Sikorskiego, że niektóre kraje są sąsiadami Europy, zaś inni są sąsiadami europejskimi, wskazuje być może na fakt, że obie te grupy są równie ważne, ale że występują różnice co do metody i celu.

Jeśli jednak mamy możliwość wyboru – stosunki dwustronne, wielostronne rozwiązania pośrednie, czy nawet rozwiązania stałe gdzieś pomiędzy polityką sąsiedztwa a pełnym członkostwem – a zatem mamy do naszej dyspozycji cały wachlarz instrumentów, to powinniśmy zastanowić się, jak możemy w długim terminie również strzec tej równowagi, o której wspomniał komisarz, politycznie i administracyjnie; pozwoliłoby to na utrzymanie zarówno możliwości rozwoju Unii Europejskiej, jak i perspektyw danych krajów jeśli chodzi i przystąpienie do Unii i ich stabilność.

Pozwolę sobie zadać niektórym krytykom UE, którzy zabierali tutaj głos, jedno pytanie: o której Unii Europejskiej oni mówią? O Unii Europejskiej, którą mamy obecnie i która stanowi największe pasmo sukcesów jeśli chodzi o pokój, wolność i dobrobyt w historii tego kontynentu! Chcemy kontynuować ten projekt i rozszerzać go na ile to możliwe, aby dalej osiągać tego rodzaju sukces i ten cel i aby doprowadzić do niego wiele krajów. O to właśnie chodzi!

Dlatego też, kiedy rozmawiamy o Bałkanach Zachodnich, musimy powiedzieć: jeśli wczoraj lub w tym tygodniu mamy rząd w Serbii, który mówi, że chce spoglądać w kierunku Brukseli, w kierunku Europy, wówczas dla dobra zapewnienia trwałego pokoju w regionie, który był źródłem konfliktów przez ostatnie 150 lat, powinniśmy tę ofertę przyjąć i wspierać tę perspektywę, aby nadal trwał pokojowy rozwój naszego kontynentu.

PRZEWODNICZY: MAREK SIWIEC
Wiceprzewodniczący

  Proinsias De Rossa (PSE). - Panie przewodniczący! W kwestii formalnej, ponieważ debata w sprawie więźniów palestyńskich, przetrzymywanych przez władze izraelskie ma się rozpocząć tak późno – na tę chwilę z prawie godzinnym opóźnieniem – obawiam się, że muszę wycofać swoje nazwisko z listy mówców. Proszę jednak, żeby moją minutę, przydzieloną mi przez grupę PSE, dodać do czasu przydzielonego pani De Keyser. Pełni ona rolę lidera w grupie PSE. Wyrażam mój głęboki żal, że muszę to zrobić, ale niestety muszę jechać na lotnisko.

  Przewodniczący. − Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w czwartek 10 lipca 2008 r.

Oświadczenia pisemne (art. 142)

  Titus Corlăţean (PSE), na piśmie. – (RO) Perspektywa wstąpienia przez kraje Europy Południowo-Wschodniej do Unii Europejskiej napędza reformy, zmierzające do demokratycznych przekształceń w tych krajach. Dokument Komisji dotyczący strategii rozszerzenia w roku 2007 powinien wysłać jasny sygnał co do zdecydowanego zobowiązania wobec krajów, z którymi rozpoczęły się negocjacje akcesyjne czy krajów z perspektywami przystąpienia. Jest to przypadek między innymi Serbii i Republiki Mołdowy. Dla tego ostatniego kraju Rumunia stanowi okno, dzięki któremu obywatele Mołdowy mogą zachować nadzieję na europejską, bardziej demokratyczną i pomyślną przyszłość.

Przyszłe przystąpienie do Unii Europejskiej stanowi impuls dla opozycji demokratycznej w Republice Mołdowy do kontynuowania walki o utworzenie demokratycznych struktur legislacyjnych i instytucjonalnych; UE zobowiązała się do sprzyjania temu procesowi.

Potrzeba instytucjonalnych reform wewnętrznych w UE poprzez wejście w życie traktatu lizbońskiego nie może stanowić wstępnej przyczyny i pretekstu do blokowania rozszerzenia Unii.

  Dragoş Florin David (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Rozszerzenie UE zawsze było tylko kwestią czasu i dostosowania się do siebie systemów politycznych i gospodarczych państw członkowskich. Krótka ocena procesu rozszerzenia z roku 2004 i 2007 pokazuje nam Unię silniejszą i bardziej dynamiczną, zarówno w sprawach wewnętrznych, jak i zewnętrznych, co dowodzi nam, że proces rozszerzenia jest korzystny zarówno dla Unii, jak i dla krajów nowo przyjętych, oraz że wewnątrz Unii gromadzimy tylko nasze wartości, a nie również nasze problemy. Kontekst polityczny i gospodarczy, europejski i globalny prawdopodobnie nie jest najkorzystniejszy dla szybkiego rozszerzenia, ale to nie powinno powstrzymywać nas przed rozwijaniem, a nawet reformowaniem strategii i mechanizmów rozszerzenia.

Kraje Bałkanów Zachodnich, Mołdowa, Ukraina i Turcja to kraje, które oznajmiły swoje zainteresowanie wejściem do UE i które korzystają z uprzywilejowanych partnerstw z UE, ale także muszą rozwiązać, na poziomie wewnętrznym, kwestie zgodności ze standardami europejskimi, demokracji, stabilności i dobrobytu.

W tym kontekście gratuluję panu Brokowi poczucia równowagi i pragmatyzmu, widocznych w sprawozdaniu, które opracował, a także mam nadzieję na szybkie rozwiązanie w sprawie ratyfikacji traktatu lizbońskiego przez wszystkie państwa członkowskie.

  Alexandra Dobolyi (PSE), na piśmie. – W ciągu ostatnich 50 lat proces rozszerzenia był integralną częścią rozwoju UE. Z sześciu członków-założycieli UE rozrosła się do 27 państw członkowskich i reprezentuje ponad 450 milionów osób. Unia Europejska jest bardziej stabilna, bezpieczniejsza i jej głos w kwestiach międzynarodowych jest lepiej słyszalny niż poprzednio.

Przez lata doświadczaliśmy tego, że rozszerzenie było u podstaw powodzenia i rozwoju UE. Rozszerzenie pozwoliło na pokojowe ponowne połączenie Europy ponad podziałami „zimnej wojny”. Musimy się zgodzić, że rozwój UE następował równolegle z rozszerzeniem.

Jaki jest jednak obecny stosunek do rozszerzenia w naszym społeczeństwie? Postawy wobec dalszego rozszerzenia są pozbawione entuzjazmu, na co wpływ mają głównie kwestie niezwiązane z rozszerzeniem, a częściowo związane z brakiem informacji o rozszerzeniu.

Jestem jedną z tych osób, które są przekonane, że perspektywa wejścia w końcu do UE jest niezbędna do pobudzania dalszych reform politycznych i popychania w kierunku demokracji. Istnieje obawa, że jeśli perspektywa członkostwa w UE zostanie zdjęta z programu politycznego, Bałkany mogą z powrotem stoczyć się w niestabilność.

  Kinga Gál (PPE-DE), na piśmie. – (HU) Panie przewodniczący! W związku z debatą na temat strategii rozszerzenia chciałabym zwrócić uwagę na podstawowe kryteria, odnoszące się do naszych bezpośrednich sąsiadów, Bałkanów Zachodnich i Ukrainy.

Perspektywa przystąpienia, a zwłaszcza obowiązek spełnienia kryteriów kopenhaskich, stanowi ogromną motywację dla krajów kandydujących do modernizacji i rozwinięcia się w państwa prawa.

Bałkany Zachodnie i Ukraina potrzebują tej motywującej siły. Jeśli odbierzemy perspektywę przystąpienia naszym najbliższym sąsiadom, z którymi dzielimy europejskie tradycje i historię, siła motywująca, która może sprawić, że kraje te naprawdę osiągną status państwa prawa, przestaje istnieć.

Bardzo niedługo pojawią się akty prawne takie jak dekrety oświatowe skierowane przeciwko mniejszościom, i to, obok zamykania szkół, uczących w języku ojczystym, śmierci języka i asymilacji, jest na Ukrainie źródłem wielkiego gniewu. Gdy zostaje opuszczony szlaban lub jeśli cel staje się bardziej odległy, standardy coraz bardziej oddalają się od tego, co nazywamy państwem prawa.

A więc spoczywa na nas ogromna odpowiedzialność. Ważne jest teraz dla nas zapewnienie, by kryteria zostały spełnione nie tylko na papierze, ale i w rzeczywistości – potrzebna jest konsekwencja ze strony naszych sąsiadów w ich przygotowaniach, potrzebna jest też konsekwencja ze strony Unii jeśli chodzi o jej obietnice i rozliczanie ze zobowiązań. Nasze konsekwentne zachowanie stworzy zaufanie zarówno wśród naszych wyborców, jak i sąsiadów.

  Genowefa Grabowska (PSE), na pismie. – Jako przedstawicielka państwa, które dołączyło do UE w roku 2004 w pełni popieram te wszystkie elementy sprawozdania Elmara Broka, które podkreślają znaczenie kolejnych rozszerzeń i ich pozytywny wpływ na budowanie silnej, zwartej, przyjaznej obywatelowi i dobrze prosperującej Europy. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że już sama uznana perspektywa członkostwa w UE wpływa bardzo pozytywnie na politykę wewnętrzną państw kandydujących, skłaniając je do szybszej przebudowy administracji, reformowania systemów edukacji i szkolnictwa wyższego, większej dbałości o respektowanie praw człowieka, w tym - praw mniejszości, walki z patologiami życia publicznego, słowem - przyswajanie wartości, którymi od dawna kieruje się Unia Europejska. Uważam także, iż sprawozdanie powinno jeszcze silniej podkreślić otwartość Unii Europejskiej i jej gotowość do przyjęcia kolejnych, nowych państw członkowskich.

Jest to szczególnie ważne dla mojego kraju, Polski, zwłaszcza w kontekście oczekiwań i europejskich aspiracji naszych wschodnich sąsiadów, głównie Ukrainy. Byłoby bardzo niedobrze, gdyby nasi sąsiedzi odebrali naszą wschodnią granicę (granica schengenowska dla całej UE) jako nowy mur, który trwale ich od nas oddziela. Pojawiające się niekiedy w tym kontekście głosy, iż dalsze rozszerzenia Unii powinny być uzależnione od jej tzw. "zdolności absorpcyjnej" uważam więc za wysoce nieprzemyślane i - w konsekwencji - groźne dla celów, które stawia przed sobą UE.

  Tunne Kelam (PPE-DE), na piśmie. – Aby zajmować się dalszymi rozszerzeniami, na początek ważne jest, by jasno zrozumieć, że w przeszłości UE ogromnie skorzystała na wszystkich rozszerzeniach. Spowodowały one sytuację, w której wygrywają wszystkie zainteresowane strony. Daje to nam wiarygodne podstawy by uważać, że UE skorzysta także na rozszerzeniach. nadchodzących.

Zaniepokojenie zdolnością UE do przyjmowania nowych państw jest całkiem zrozumiałe. Jednakże najefektywniejsze możliwości wzmocnienia zdolności do przyjmowania nowych państw nadal nie są w pełni wykorzystywane. Chodzi o pełne wykorzystanie czterech podstawowych wolności UE – liberalizację rynków, rozdział dużych spółek, zapewnienie przejrzystości. Aby skutecznie radzić sobie z globalnymi wyzwaniami, musimy opierać się bez dalszych wahań na podstawowych wartościach i zasadach Wspólnoty Europejskiej, która i była i nadal pozostaje największym pasmem sukcesów w europejskiej historii.

Należy przyjąć z zadowoleniem nacisk, jaki sprawozdawca położył na mechanizmy współpracy regionalnej. Szczególnie cenna wydaje się być niedawna inicjatywa polsko-szwedzka utworzenia wymiaru wschodniego w celu włączenia wszystkich państw środkowoeuropejskich do znaczącej współpracy. Jednak umowy o współpracy regionalnej nie mogą być wykorzystywane jako usprawiedliwienie dla wyłączenia pewnych państw na tym obszarze z perspektyw przyszłego pełnego członkostwa.

  Janusz Lewandowski (PPE-DE), na piśmie. – Panie Przewodniczący ! Parlament odnosi się w swej rezolucji do strategii rozszerzenia Unii Europejskiej w czasie, gdy rozszerzenie wspólnoty wyszło z mody. Stało się nawet straszakiem, w rękach eurosceptyków. Dlatego tak ważne jest stwierdzenie, zgodnie z prawdą, iż "poprzednie rozszerzenia były bez wątpienia korzystne", przyczyniając się do umocnienia stabilności, rozwoju i dobrobytu w całej Europie. Trzeba to jednak wyjaśnić obywatelom Unii, by zwiększyć społeczne poparcie dla następnych kroków. Niestety, dotychczasowe wysiłki informacyjne nie przyniosły sukcesu.

Jak zwykle przy okazji debaty rozszerzeniowej, ciekawa jest geografia potencjalnych kandydatów do członkostwa. Wczytując się w projekt rezolucji, można odnieść wrażenie, że drzwi są szeroko otwarte. Jednoznacznie potwierdza się aspiracje krajów bałkańskich. Pada ważna deklaracja, iż wschodnich partnerów polityki sąsiedztwa można jasno określić jako kraje europejskie. Niemniej, kluczowa definicja "zdolności absorpcyjnej" Unii ( paragraf nr 7), studzi nadzieje, a dodatkowe odwołanie się do "wspólnie podzielanych wartości" jest wyraźnie adresowane do Turcji.

Taka treść rezolucji nie jest całkiem zbieżna z polskim stanowiskiem. Polska - kraj, który kiedyś pukał do drzwi Unii - zabiega o szanse członkostwa dla Ukrainy i innych krajów, powstałych po rozpadzie ZSRR. W imię stabilizacji całego kontynentu!

  Ramona Nicole Mănescu (ALDE), na piśmie. – (RO) Przede wszystkim chciałabym pogratulować sprawozdawcy obiektywizmu, z jakim wyraził stanowisko Parlamentu Europejskiego w sprawie dokumentu Komisji dotyczącego strategii rozszerzenia w roku 2007. Z każdym rozszerzeniem Wspólnota Europejska stawała się silniejsza, a sam proces rozszerzenia stanowi sukces, z którego korzystały wszystkie państwa członkowskie.

Unia Europejska odnotowała zadziwiającą ewolucję, która nastąpiła poprzez instytucje i polityki, które stworzyła zarówno na poziomie wewnętrznym, jak i zewnętrznym, ale zwłaszcza poprzez propagowanie harmonizacji w takich dziedzinach jak gospodarka, społeczeństwo i prawo. Ponadto Unia ma do czynienia z szeregiem problemów, dowodzących potrzeby, by po każdym rozszerzeniu następowała odpowiednia konsolidacja i ponowna ocena unijnych polityk, aby uniknąć, w których kraje w centrum ewoluują w kierunku głębszej integracji, podczas gdy pozostałe pozostają na obrzeżu.

Popieram opinię sprawozdawcy w sprawie zachęcania krajów wschodnich poprzez stworzenie obszaru opartego na wspólnych politykach, który skupiałby się na sprawach gospodarczych, handlowych, energetycznych, transportowych, ekologicznych, praworządności, sprawiedliwości i bezpieczeństwa.

Poprzez promowanie tego rodzaju projektu, region Morza Czarnego mógłby stać się biegunem rozwoju i wzrostu gospodarczego, co sprzyjałoby nie tylko dobrobytowi krajów w regionie, ale także stabilności i pokojowi na wschodniej granicy Unii Europejskiej.

  Véronique Mathieu (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Jak podkreśla sprawozdanie, istnieje obecnie potrzeba głębokiej reformy strategii rozszerzenia Unii Europejskiej.

Po pierwsze, ważne jest, by dostarczyć krajom kandydującym i potencjalnym krajom kandydującym instrumenty przedakcesyjne, stosowne dla wyzwań, przed którymi staną: konsolidacji państwa, zarządzania, reform społeczno-gospodarczych itd.

Po drugie, sprawozdanie podkreśla potrzebę rewizji naszego podejścia do europejskiej polityki sąsiedztwa, którą kraje trzecie muszą przestać uważać za substytut przystąpienia lub etap na drodze do przystąpienia.

Na przykład utworzenie stref wolnego handlu, w oparciu o model rozszerzonego Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EEA+), stanowi pierwszy krok w kierunku nawiązania bliższych stosunków z tymi krajami. Strategia ta będzie sprzyjała umacnianiu stosunków gospodarczych i handlowych z nimi, a także umożliwi tam Unii Europejskiej propagowanie jej ideałów w zakresie demokracji, praworządności i praw człowieka.

W tym kontekście należy wspomnieć, że niedawne ponowne uruchomienie procesu barcelońskiego, który ma na celu ustanowienie unii śródziemnomorskiej stanowi zachęcający znak oraz obiecujący ruch w kierunku utworzenia specjalnych partnerstw z naszymi południowymi sąsiadami.

  Marianne Mikko (PSE), na piśmie. – (ET) Panie i panowie! Nie wolno nam zamykać drzwi do przystąpienia tym krajom, które do niego dążą, gdyż nasze traktaty założycielskie stanowią, że każde państwo europejskie, które pragnie przystąpić do Unii Europejskiej, powinno mieć taką możliwość.

Na początku przystąpienia były bardzo udane i jest to kierunek, w którym sprawy powinny zmierzać nadal. Nie wolno nam pozbawiać kandydatów motywacji do przystąpienia. Nie do nas należy orzekanie, czy chcą one stać się krajami w pełni demokratycznymi, choć trzy kryteria kopenhaskie powinny być spełnione w 100%.

Jako że jestem z „nowej Europy”, osobiście wiem, jak ważne było dla nas to, by mieć możliwość wejść do Unii Europejskiej, jak nas to inspirowało do podejmowania reform i podwojenia naszych wysiłków. Nie powinniśmy odmawiać republikom byłego Związku Radzieckiego szansy zostania państwami w pełni europejskimi, w których panuje praworządność. Chodzi mi tu przede wszystkim o naszych najbliższych sąsiadów, Ukrainę i Mołdowę.

Ważą się losy wiarygodności Europy i przyszłości tych krajów. Ważne jest, by utrzymywać je na ścieżce prowadzącej do Europy. Unia Europejska powinna być wierna swoim obietnicom i kontynuować swój naturalny proces rozszerzenia. Siły rozpędu dostarczy przystąpienie, a nie trwanie w marazmie. Całe to mówienie o zdolnościach absorpcyjnych jest zwykłą hipokryzją, której celem jest mydlenie oczu niewtajemniczonym.

  Dumitru Oprea (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Jako poseł do Parlamentu Europejskiego z Rumunii, niedawno przyjętej do Unii Europejskiej, jak również jako były rektor prestiżowego uniwersytetu w moim kraju, chciałbym podkreślić znaczenie wymian kulturalno-edukacyjnych pomiędzy krajami kandydującymi a państwami członkowskimi Unii.

W Rumunii wielu młodych ludzi, którzy skorzystali z jednego z programów Unii Europejskiej z zakresu mobilności (albo programów takich jak Socrates-Erasmus, Marie Curie – w przypadku badań, albo Leonardo – w przypadku praktyk), powróciło do swojego kraju i odegrało aktywną rolę w czymś, co moglibyśmy nazwać „europeizacją”. Dzięki swojemu wykształceniu i doświadczeniu życiowemu zostali oni aktywnymi członkami organizacji pozarządowych, zaangażowali się w działalność informacyjną, stali się ochotnikami bądź wykorzystali swoją wiedzę w strukturach, związanych z integracją europejską.

Z powyższych powodów chciałbym zwrócić uwagę na znaczenie podejmowania działań na rzecz zwiększenia atrakcyjności i propagowania udziału w programach edukacyjnych i kulturalnych UE, takich jak utworzenie specjalnego systemu wiz studenckich, zwiększenie funduszy przeznaczonych na mobilność – aby naprawdę pokryć koszt życia w kraju UE, zwiększenie wysiłków na rzecz propagowania programów europejskich, zwłaszcza wśród młodych ludzi, jak również rozpowszechnianie pozytywnych wyników/doświadczeń zarówno w krajach europejskich, jak i w krajach kandydujących.

  Pál Schmitt (PPE-DE), na piśmie – (HU) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jako przewodniczący wspólnej komisji parlamentarnej UE-Chorwacja uważam, że jednym z najbardziej pozytywnych aspektów sprawozdania jest fakt, że potwierdza ono kontynuację negocjacji akcesyjnych, które już się rozpoczęły, i oferuje krajom bałkańskim perspektywę europejską. W ciągu ostatnich trzech lat negocjacji akcesyjnych Chorwacja udowodniła już swoje zaangażowanie, a Parlament wyraził pozytywne opinie w raportach krajowych zarówno za rok 2006, jak i 2007.

Wydawałoby mi się, że jest ważne dla Chorwacji, jako jedynego kraju, prowadzącego zaawansowane negocjacje akcesyjne, by została wyraźnie wspomniana w dokumencie, który cztery i pół miliona Chorwatów czyta teraz z wielkimi nadziejami. Te pozytywne komunikaty byłyby szczególnie ważne po irlandzkim referendum.

Pierwsze oświadczenia francuskiej prezydencji Rady, które mówią o kontynuacji negocjacji akcesyjnych, dają mi nadzieję. Tworząc szybkie, skuteczne rozwiązania, możemy zachować wiarygodność UE; nie możemy sobie pozwolić na kolejne trzy lata „czasu do namysłu”, gdyż za 11 miesięcy cała Europa będzie wyrażała swą opinię na temat UE w wyborach europejskich. Dziękuję państwu za uwagę.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE), na piśmie – Perspektywa członkowstwa w Unii jest, więc motorem napędowym zmian w krajach zainteresowanych akcesją. Skłania do przeprowadzania niezbędnych reform tak politycznych, jak i gospodarczych, wypełnienia kryteriów kopenhaskich.

Aby perspektywa członkowstwa była wiarygodna to z jednej strony postępy w negocjacjach uzależnione muszą być od tempa i skali przeprowadzanych reform w kraju kandydującym. Z drugiej zaś potrzebna jest zdolność Unii do przyjęcia tych państw, konieczna jest nam silna i spójna, a przede wszystkim solidarna Wspólnota.

Bardzo istotne jest, aby obywatele naszych państw dostrzegali korzyści płynące z akcesji nowych państw. Rozszerzenie przynosi korzyści, rozwój gospodarczy i społeczny zarówno nowym jak i starym państwom członkowskim.

Kolejne rozszerzenia Unii Europejskiej były jej sukcesem. Sukcesem przystępujących i dotychczasowych państw członkowskim. Sukcesem całej Europy.

Bardzo cieszy mnie, że w raporcie podkreślone zostało, że państwa Europy Wschodniej wciąż mają otwartą drogę do członkowstwa w Unii Europejskiej. To oraz niedawno zaakceptowany program partnerstwa wschodniego powinny zachęcić je do podejmowania wysiłków na rzecz zbliżenia się do europejskich standardów demokratycznych, gospodarczych i administracyjnych.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. – Poprzednie rozszerzenia Unii Europejskiej były bez wątpienia korzystne zarówno dla samej Unii, jak i państw, które do niej przystąpiły, i przyczyniły się do pobudzenia wzrostu gospodarczego, umocnienia stabilności, rozwoju i dobrobytu w Europie. Bardzo ważnym jest, aby stworzyć warunki konieczne do zapewniania sukcesu także przyszłych rozszerzeń, do podnoszenia ich jakości w oparciu o doświadczenia zdobyte w przeszłości. UE musi być otwarta na nowe kraje, jednak strategia rozszerzenia powinna spełniać postanowienia Traktatu UE i odzwierciedlać podjęte przez nią zobowiązania wobec wszystkich krajów kandydujących oraz krajów, wobec których określono perspektywy członkostwa, zakładając, że warunkiem bezwzględnym jest pełne i rygorystyczne przestrzeganie kryteriów kopenhaskich. Jednocześnie powinniśmy bacznie obserwować postępy tych krajów w dziedzinie budowy rządów prawa, niezależnego sądownictwa oraz przestrzegania praw podstawowych.

Unia musi podjąć działania w celu zwiększenia swej zdolności do przyjęcia nowych państw. Konieczne jest podjęcie niezbędnych reform wewnętrznych mających na celu zwiększenie skuteczności, spójności społecznej i odpowiedzialności demokratycznej. Traktat Lizboński jest odpowiedzią na te postulaty, a bez niego dalsze rozszerzenie Unii staje się bardzo utrudnione. Jednocześnie jednak sukces procesu integracji politycznej UE można osiągnąć jedynie wówczas, kiedy istnieć będzie wyraźne i długotrwałe poparcie społeczne dla członkostwa w UE każdego z krajów kandydujących oraz dla samej Unii jako projektu gospodarczo-politycznego.

  Tadeusz Zwiefka (PPE-DE), na piśmie. – Lubimy mówić o tym, że Parlament Europejski jest jedynym rzeczywistym miejscem prezentowania zdania, opinii obywateli Unii. Szkoda, zatem, że tylko na tej sali potrafimy się nawzajem przekonywać, że kolejne rozszerzenia Unii Europejskiej są ogromnym sukcesem. Wina nas wszystkich jest, że takiej samej opinii nie mają wszyscy mieszkańcy wspólnoty. To z kolei powoduję niezrozumienie konieczności reformowania unii. Nie mogę jednak przyjąć argumentu, że brak traktatu lizbońskiego jest głównym powodem zahamowania polityki rozszerzenia. Sam traktat niczego nie załatwia. Potrzebna jest wizja i strategia. Unia Europejska nie będzie tworem politycznie i geograficznie ukończonym dopóki nie znajdą się w niej wszystkie kraje europejskie. Nie jest prawdą, że obywatele państw pragnących przystąpić do Unii oczekują, że stanie się to natychmiast bądź w bardzo krótkim czasie. Potrzebują jednak jednoznacznego sygnału, że jest tu dla nich miejsce. Bez tej deklaracji trudno oczekiwać, że podejmą trud wszechstronnych reform łączących się z wieloma wyrzeczeniami i ciężką pracą.

Nie możemy szczególnie zapominać o europejczykach z krajów bałkańskich i europy wschodniej. Europejska polityka sąsiedztwa jest dobrym instrumentem do regulowania współpracy z krajami sąsiadującymi z naszym kontynentem. Natomiast europejscy sąsiedzi unii maja prawo oczekiwać bardziej jednoznacznej i efektywnej polityki współpracy, polityki niepowodującej kolejnych przedsionków czy poczekalni. Jeśli zatem tyle energii poświęca się utworzeniu unii śródziemnomorskiej szczególnie popieranej przez Francję to przynajmniej tyle samo tej energii powinnyśmy skierować na utworzenie Euronestu.