Ausführliche Sitzungsberichte

Montag, 22. September 2008 - Brüssel

24. Folgemaßnahmen der Konferenz von Monterrey (2002) über Entwicklungsfinanzierung (kurze Darstellung)

  El Presidente. − El siguiente punto es el informe de Thijs Berman, en nombre de la Comisión de Desarrollo, sobre el seguimiento de la Conferencia de Monterrey sobre la Financiación para el Desarrollo de 2002 (2008/2050(INI)) (A6-0310/2008).

  Thijs Berman, Rapporteur. − Voorzitter, op dit moment wordt in New York door de VN vergaderd over de millenniumdoelstellingen. Als er niets verandert, halen wij die niet in 2015. Dan is de armoede niet met de helft teruggebracht, dan is de moedersterfte niet ingrijpend gedaald, dan gaan niet alle kinderen naar de lagere school. Hier en daar klinkt zelfs de roep om de millenniumdoelen maar opzij te schuiven. Het lukt tóch niet. Aid fatigue heet dat. Het is een ander woord voor cynisme en kortzichtig eigenbelang. Te weinig hulp kán geen resultaat leveren. En ja, hulpprojecten mislukken vaak. En dat is het probleem. Te weinig hulp lukt niet. Het is alsof een voetbaltrainer aan zijn ploeg alleen rechterschoenen geeft. Na tientallen wedstrijden zegt hij: jullie verliezen van iedereen, dit wordt nooit wat. Ik houd ermee op, de schoenen mag je houden en zoek het zelf verder maar uit.

Er zijn genoeg landen waar hulp wél succes heeft. De omvang van de hulp is belangrijk. In Rwanda is veel hulp gegeven na de genocide. Het land is zelf op bewonderenswaardige wijze opgestaan. Er is veel kritiek mogelijk - en die heb ik ook op Kagame - maar toch, Rwanda geeft na de verschrikking van 1994 een levensles aan de hele wereld. Zonder de hulp zou deze economische groei echter minder groot zijn geweest. Ook in Mozambique heeft de hulp succes en er zijn vele andere voorbeelden. Sinds de millenniumdoelen zijn vastgelegd hebben 29 miljoen kinderen de weg naar de lagere school gevonden. Als de wereld zijn eigen afspraken nu eens nakwam zou er nu geen voedselcrisis zijn. Als elk welvarend land 0,7 % van zijn bruto nationaal product zou besteden aan ontwikkelingshulp, zou het aantal ondervoede kinderen nu niet opnieuw stijgen na jaren van daling.

Het Europees Parlement zal daarom met dit verslag een scherpe oproep doen aan de lidstaten om hun eigen beloften na te komen, vooral de lidstaten die achterblijven, zoals Frankrijk, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Italië, om alleen die grote lidstaten te noemen. De hulp moet omhoog tot 2015, in een helder tijdschema, in gelijke stappen. Geen backloading, want een late inhaalslag na een serie kleine stapjes omhoog, ontneemt de arme landen 17 miljard euro hulp tot 2015.

Eén ding moet duidelijk zijn: met publieke middelen alléén komt de ontwikkeling er niet en komt er niet genoeg op gang. Daar is meer voor nodig. De Europese Unie moet blijven investeren in vrede en veiligheid, in goed bestuur en in respect voor mensenrechten. In Kenia is dat gelukt dankzij Europese druk, Raila Odinga is nu premier. In Oost-Tsjaad is het veel moeilijker voor EUFOR. Maar het is nu essentieel om privé-geldstromen te gaan binden aan publieke doelen. Toegang tot leningen is het sleutelwoord. Leningen zijn zelden voor de armsten weggelegd en dat moet veranderen. Met ontwikkeling als doel, gelijke toegang voor vrouwen en mannen, geen woekerrentes, investeren in kansen voor kleine ondernemers die sterke netwerkers zijn, verbonden met lokale organisaties. Privébanken denken uit zichzelf niet aan deze voorwaarden en geven vrouwen minder snel een lening dan mannen. De Europese Unie kan hier een enorme invloed hebben met kredietgaranties. De Europese Investeringsbank zal ook veel meer dan nu steun moeten verlenen aan microkredietinstellingen. Daarmee krijgen mensen pas echt de kans om hun capaciteiten te tonen en hun eigen bestaan op te bouwen als autonome zelfstandige burgers. In het IMF moeten de arme landen ook meer invloed krijgen.

Daarnaast moet er meer geld komen voor de gevolgen van klimaatverandering met een deel van de veilingen van CO2-rechten. De vervuiler betaalt, de arme landen zijn niet verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde. De hulp zal zich daarnaast moeten richten op duurzame energie.

Ontwikkelingsbeleid hoort in het hart van de Europese Unie thuis. De Europese Unie moet een solidaire speler zijn op het wereldtoneel, elke lidstaat op eigen wijze, maar in samenhang en met 0,7% van het bruto nationaal product. Dát is millenniumdoel 8 en het nakomen van die achtste belofte brengt die andere doelen een stuk dichterbij.

Tot slot, tijdens het uitspreken van deze tekst zijn er tachtig mensen van honger omgekomen en stierven vijftig kinderen onder de vijf aan eenvoudig te genezen ziektes.

  Ján Figeľ, Member of the Commission. − Mr President, I would like to express gratitude especially to Mr Thijs Berman for his report. It is very thorough and forward-looking.

I think this report is very timely and can make an impact especially in two areas. One is the UN negotiations in New York on the outcome document of the Doha Review Conference on Financing for Development which should start at the end of November. Secondly, the EU position for the negotiations in the United Nations and Europe’s own contribution to a successful outcome of the Doha conference. This position is being currently developed.

In 2002, as you said, Monterrey was a success; the developed and developing countries joined forces and committed themselves to a concrete set of actions, the so-called ‘Monterrey Consensus’. The role of the European Union was strong and decisive in order to bring about this successful outcome. I think Europe has been serious in following up the commitments made in Doha, and the Commission has assessed the progress in our Member States annually. In 2005 the EU reviewed and further strengthened our commitments.

The most prominent EU commitments are the time-bound targets to increase the volume of official development assistance with a view to spending, by 2015, 0.7% of the EU’s gross national income for development. I think you all know that we decided to get there step by step with the first immediate target in 2006 – collectively reached by the EU. The next deadline is 2010, when our aid should collectively reach 0.56% of GDP.

In June this year (2008) the European Council strongly reconfirmed those commitments, a welcome and essential measure since EU aid levels dropped last year, for the first time since Monterrey. This was a rather negative signal. Against this background, the Commission remains confident that the European Union aid levels will increase again as of 2008 – this year. Multiannual rolling timetables illustrating how each EU Member State wants to achieve the agreed targets are an important tool in this context. We need to see the overall picture but also a country-by-country mosaic.

Since Monterrey, the European Union has also achieved progress on its other commitments. The aim of the Doha Conference is to assess progress made, reaffirm commitments, identify obstacles, but also find ways to overcome these obstacles. It should also be about new challenges, for example climate change and high and volatile food, fuel and commodity prices in the light of the global economic downturn and even financial crisis.

The Commission hopes that at Doha the international community will reconfirm the global partnership on financing for development based on shared responsibilities between developed and developing countries. Therefore it is not one way, but a two-way process.

Doha should lead to an action-oriented forward-looking outcome that facilitates an effective implementation of the Monterrey Consensus in all its dimensions, including mobilising domestic resources, foreign direct investment for development, international trade, external debt of developing countries, financial and technical cooperation and global governance.

The report that you are going to adopt tackles a number of the issues at stake and provides a welcome contribution to the international debate. Thank you for your report and for your attention.

  El Presidente. − Se cierra el debate.

La votación tendrá lugar mañana.

Declaraciones por escrito (artículo 142 del Reglamento)

  Sirpa Pietikäinen (PPE-DE), kirjallinen. – Arvoisa puhemies, hyvät kollegat, haluaisin kiittää Bermania ansiokkaasta raportista, joka kiteyttää hyvin EU:n kehityspolitiikan suunnan: kehitystä on tapahtunut, mutta paljon on vielä tekemistä.

EU julkaisi aivan hiljattain tutkimuspaperin Millenium Development Goals at midpoint, jossa tarkasteltiin vuosituhattavoitteiden toteutumista ja unionin roolia tavoitteiden saavuttamisessa. Raportista välittyy niin positiivista kehitystä kuin parannusta kaipaavia seikkoja.

EU on maailman suurin kehitysavun antaja 60 prosentin osuudellaan kaikesta maailman kehitysavusta. Vuonna 2006 EU ylsi viralliseen tavoitteeseensa luovuttaa 0.31 prosenttia unionin yhdistetystä bruttokansantuotteesta kehitysapuun.

Vuoden 2006 tavoitteen toteutumisesta huolimatta avun määrä on riittämätön ja vuoden 2007 ennusteiden mukaan sen määrä on hälyttävästi vähenemässä. Suurin osa EU-maista ei ole kasvattanut kehitysavun määrää edellisvuoden aikana ja joidenkin avun määrä on pudonnut jopa yli 100 prosentilla. Millenium Development Goal -tavoitteisiin sitoutuneilla EU-mailla on siis vielä huomattavasti parannettavaa.

EU:n omaksumien tavoitteiden mukaan avun prosenttiosuuden tulee kasvaa 0.7 prosenttiin BKT:stä vuoteen 2015 mennessä. Kehitys- ja köyhyysongelmat eivät poistu automaattisesti 0.7 prosentin mukana, vaan tarvitaan kipeästi myös suunnittelua, rakenteita ja seurantaa. Mutta ilman rahaa ei kuitenkaan tapahdu mitään ja onkin ensiarvoisen tärkeää, että edes tästä tavoitteesta ja lupauksesta pidetään kiinni.