Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Pełne sprawozdanie z obrad
Środa, 24 września 2008 r. - Bruksela Wydanie Dz.U.

9. Uroczyste posiedzenie – wizyta ekumenicznego patriarchy Bartłomieja
zapis wideo wystąpień
Protokół
MPphoto
 

  Przewodniczący. − Wasza świątobliwość, patriarcho Bartłomieju, wielkim zaszczytem jest móc powitać waszą świątobliwość na tym uroczystym posiedzeniu Parlamentu Europejskiego w czasie trwania Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego 2008. Pierwszym gościem, który przemawiał na forum Parlamentu Europejskiego w ramach Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego w styczniu był wielki mufti Damaszku. Pochodzi on z Syrii i przemawiał do nas jako wysłannik pokojowego islamu.

Wasza świątobliwość jest przedstawicielem wiary chrześcijańskiej, natomiast główny rabin Jonathan Sacks zabierze głos na forum Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w listopadzie, jako przedstawiciel wyznania mojżeszowego.

Ludzie tych trzech wyznań – chrześcijaństwa, judaizmu oraz islamu – przez wieki żyli obok siebie. Niestety, to współistnienie nie zawsze było pokojowe. Nawet dzisiaj, na Bliskim Wschodzie i nie tylko, jest wiele regionów naznaczonych napięciami między tymi wspólnotami.

My w Parlamencie Europejskim wspieramy wszelkie wysiłki mające na celu promowanie pokojowego współistnienia religii i kultur na Bliskim Wschodzie oraz na całym świecie. Na Bliskim Wschodzie istnieją również przykłady tolerancji religijnej oraz harmonijnych relacji między ludźmi różnych wyznań. W czasie mojej niedawnej wizyty w Syrii miałem okazję spotkać się z duchowymi przywódcami różnych wspólnot wyznaniowych, którzy zapewnili mnie, że w ich kraju panują dobre relacje, stanowiące podstawę dialogu między religiami i kulturami.

Unia Europejska jest wspólnotą opartą na wartościach, a jedną z naszych najbardziej podstawowych wartości jest nieodłączna godność każdej jednostki. Pod tym względem swoboda wyznania ma kluczowe znaczenie dla ludzkiej godności i wykracza daleko poza prawa, na które powołują się władze państwowe. Rozdział kościoła od państwa, który tak sobie cenimy, stanowi gwarancję swobody wspólnot wyznaniowych w zakresie zarządzania własnymi sprawami wewnętrznymi oraz stosunkami zewnętrznymi. Zasady te zostały potwierdzone w traktacie lizbońskim, którego wejście w życie staramy się urzeczywistnić.

Ekumeniczny patriarchat Konstantynopola, z siedzibą w Fanar w Stambule, powstał w IV wieku i jest ważnym ośrodkiem duchowym dla 300 milionów prawosławnych chrześcijan na całym świecie. Fanar znaczy „światło przewodnie”, a wasza świątobliwość zawsze był przewodnim światłem pojednania i pokoju dla wiernych w świecie prawosławia i poza nim.

W wyniku ostatniego rozszerzenia do Unii Europejskiej przystąpiły państwa w większości prawosławne, takie jak Cypr, Bułgaria czy Rumunia, zaś Grecja jest członkiem Unii od roku 1981. Nieżyjący papież Jan Paweł II, który przemawiał w Parlamencie Europejskim w 1988 roku, użył następującej przenośni, by to opisać: powiedział, że po przezwyciężeniu swego podziału Europa znów oddycha oboma płucami. Moglibyśmy użyć tej metafory raz jeszcze dziś – do opisania bogactwa rozszerzonej Unii Europejskiej, wynikającego z różnych perspektyw chrześcijaństwa zachodniego i wschodniego.

Wasza świątobliwość, dziękujemy za tę wizytę. Jest wasza świątobliwość jedną z bardzo nielicznych osób zabierających głos na forum Parlamentu Europejskiego po raz drugi. Był wasza świątobliwość tutaj w roku 1994, natomiast dzisiaj zaszczyca nas kolejnym wystąpieniem z okazji Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego. Z niecierpliwością oczekujemy przemówienia waszej świątobliwości.

Proszę waszą świątobliwość o zabranie głosu przed Parlamentem Europejskim. Dziękuję.

(Oklaski)

 
  
MPphoto
 

  Jego świątobliwość ekumeniczny patriarcha Bartłomiej I. − Szanowny panie przewodniczący Parlamentu Europejskiego, szanowni dostojnicy, szanowni posłowie do Parlamentu Europejskiego, dostojni goście, drodzy przyjaciele! Przede wszystkim przekazujemy wam pozdrowienia od ekumenicznego patriarchatu Konstantynopola, który od wielu, wielu stuleci ma swą siedzibę w dzisiejszym Stambule – pozdrowienia pełne poważania i szacunku. W szczególności wyrażamy naszą wdzięczność naszemu wieloletniemu przyjacielowi, szanownemu przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego – panu Hansowi-Gertowi Pötteringowi. Wyrażamy również nasze najszczersze uznanie za nadzwyczajny zaszczyt, jakim jest możliwość przemawiania w czasie plenarnego posiedzenia Parlamentu Europejskiego po raz drugi (jak pan przewodniczący już wspomniał), zwłaszcza z okazji Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego.

Jako instytucja wybitnie duchowa, nasz patriarchat ekumeniczny obejmuje prawdziwie globalny apostolat podejmujący wysiłki zmierzające do podniesienia i poszerzenia świadomości rodziny ludzkiej, aby szerzyć zrozumienie, iż wszyscy zamieszkujemy w tym samym domu. W jego najbardziej podstawowym znaczeniu taki jest właśnie sens słowa „ekumeniczny” – gdyż „oikoumene” to świat zamieszkały – ziemia rozumiana jako dom, w którym mieszkają wszystkie narody, rodziny, plemiona i języki.

Jak dobrze wiadomo, początki naszej instytucji religijnej leżą w samym sercu epoki osi, głęboko w historii wiary chrześcijańskiej – z najwcześniejszymi wyznawcami Jezusa Chrystusa. Jako że nasza stolica – nasz ośrodek instytucjonalny – była centrum i stolicą chrześcijańskiego Cesarstwa Rzymskiego, stała się znana jako „ekumeniczna”, z pewnymi przywilejami i obowiązkami, które ma do dzisiaj. Jedną z jej głównych zadań było niesienie zbawczego przesłania Ewangelii światu znajdującemu się poza granicami Cesarstwa Rzymskiego. W czasach przed epoką badawczą większość cywilizacji miało taki dwuizbowy pogląd na świat, który był „wewnątrz” i „na zewnątrz”. Świat podzielony był na dwa sektory: półkulę cywilizacji i półkulę barbarzyństwa. W tej historii widzimy głębokie konsekwencje wzajemnego wyobcowania ludzi.

Dzisiaj, gdy dysponujemy technologicznymi możliwościami pozwalającymi wyjść poza horyzont naszej własnej kulturowej samoświadomości, wciąż jesteśmy świadkami strasznych skutków fragmentacji ludzkości. Trybalizm, fundamentalizm oraz filetyzm – skrajny nacjonalizm bez poszanowania praw drugiego człowieka – mają swój wkład we wciąż aktualną listę okrucieństw, która karze nam się zastanowić, czy w ogóle mamy prawo mówić, że jesteśmy cywilizowani.

A jednak, nawet w obliczu fal handlu, migracji i ekspansji narodów, wstrząsów i odnowy religijnej oraz wielkich ruchów geopolitycznych, dekonstrukcja sztywnego i monolitycznego samozrozumienia wieków minionych musi jeszcze znaleźć stałą przystań. Patriarchat ekumeniczny przepłynął fale tych stuleci, odnajdując drogę mimo burz i równikowych cisz historii. Przez dwadzieścia wieków – przez Pax Romana, Pax Christiana, Pax Islamica, Pax Ottomanica (a każda z tych epok była nacechowana międzykulturową walką, konfliktem i bezpośrednią wojną) – patriarchat ekumeniczny stale pełnił dla rodziny ludzkiej i kościoła chrześcijańskiego rolę latarni morskiej. Właśnie z głębi naszego doświadczenia żeglugi na tych głębokich wodach historii oferujemy współczesnemu światu ponadczasowe przesłanie mające odwieczną ludzką wartość.

Obecnie ekumeniczny zakres naszego patriarchatu rozciąga się daleko poza granice jego fizycznej obecności na styku Europy i Azji, w tym samym mieście, w jakim zamieszkujemy od siedemnastu wieków od jego ustanowienia. Mimo że nasze doświadczenie jest ograniczone, jego istotna jakość przywodzi nas dzisiaj przed to znakomite zgromadzenie, aby dzielić się nim w obliczu konieczności dialogu międzykulturowego, który stanowi dla współczesnego świata ideał wzniosły i istotny.

Jak sami państwo stwierdzili – we własnych słowach tego wielce szacownego gremium: „jednym z głównych zadań projektu integracji europejskiej jest znajdowanie sposobów prowadzenia dialogu międzykulturowego i dialogu między obywatelami, tak aby zwiększyć poszanowanie dla różnorodności kulturowej i umożliwić funkcjonowanie w złożonych realiach naszych społeczeństw, przy współistnieniu różnych tożsamości i przekonań kulturowych” (decyzja 1983/2006/WE). Skromnie dodalibyśmy do tego szlachetnego stwierdzenia, tak jak w naszym zeszłorocznym przemówieniu na sesji plenarnej Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w Strasburgu, następujące uzupełnienie: „Dialog jest konieczny przede wszystkim dlatego, że jest czymś przyrodzonym naturze istoty ludzkiej”.

Oto zasadnicze przesłanie, jakie poddajemy dzisiaj państwu pod rozwagę: dialog międzykulturowy jest samą podstawą znaczenia istoty ludzkiej, gdyż żadna kultura rodziny ludzkiej nie obejmuje każdej istoty ludzkiej. Bez takiego dialogu różnice występujące w rodzinie ludzkiej ograniczają się do uprzedmiotowienia „inności” i prowadzą do nadużyć, konfliktów, prześladowań – zakrojonego na szeroką skalę samobójstwa człowieka, gdyż ostatecznie wszyscy jesteśmy jedną ludzkością. Jednak tam, gdzie różnice między nami skłaniają nas do spotkania z drugim człowiekiem i gdzie takie spotkanie oparte jest na dialogu, dochodzi do wzajemnego zrozumienia i uznania – a nawet miłości.

W ostatnim pięćdziesięcioleciu nasza ludzka rodzina doświadczyła olbrzymiego skoku cywilizacyjnego w zakresie osiągnięć technologicznych, o których nasi przodkowie nie mogli marzyć. Wielu ufało, iż tego typu postęp zasypie podziały rozbijające ludzkość. Tak jakby nasze osiągnięcia dały nam moc pokonania podstawowych realiów naszej kondycji moralnej i – możemy rzec – duchowej. Jednak mimo wszelkich wyobrażalnych korzyści i zdolności technologicznych, które wydają się prześcigać nasz antropologiczny rozsądek, wciąż dostrzegamy powszechne zmory głodu, pragnienia, wojny, prześladowania, niesprawiedliwość, planowaną nędzę, nietolerancję, fanatyzm i uprzedzenia.

W tym cyklu, który wydaje się nieprzerwany, nie można lekceważyć znaczenia „projektu integracji europejskiej”. Stanowi on jeden z cech charakterystycznych Unii Europejskiej, której udało się propagować wzajemne, pokojowe i wydajne współistnienie państw narodowych, które niecałe 70 lat temu skąpane były w krwawym konflikcie mogącym na wieki zniszczyć dziedzictwo Europy.

Tutaj, na tej wielkiej sali zgromadzeń Parlamentu Europejskiego, usiłują państwo umożliwić stosunki między państwami i realia polityczne, które umożliwiają pojednanie międzyludzkie. W ten sposób uznali państwo wagę dialogu międzykulturowego, zwłaszcza w takim momencie europejskiej historii, gdy w każdym kraju i wzdłuż każdej granicy społecznej mają miejsce przeobrażenia. Potężne fale konfliktu oraz kwestie bezpieczeństwa i szans ekonomicznych poprzestawiały ludność na całym globie. Osoby o różniącym się od siebie pochodzeniu kulturowym, etnicznym, religijnym i narodowym znajdują się zatem z konieczności blisko siebie. W niektórych przypadkach te same populacje unikają większej całości i zamykają się na dominujące społeczeństwo. W każdym jednak przypadku, gdy angażujemy się w dialog, nie może być on jedynie akademickim ćwiczeniem polegającym na wzajemnym docenianiu się.

Aby dialog był skuteczny i miał moc przeobrażania, powodując w ludziach kluczowe zmiany, nie może być prowadzony na zasadzie „przedmiot” i „podmiot”. Wartość „innego” musi być bezwzględna – bez jego uprzedmiotowiania; taka, by każda ze stron została pojęta w pełni swego istnienia.

Dla prawosławnych chrześcijan ikona, lub wizerunek, oznacza nie tylko szczytowe ludzkie osiągnięcie estetyczne, lecz również namacalne przypomnienie odwiecznej prawdy. Jak w każdym dziele malarskim – o charakterze religijnym lub innym i niezależnie od talentu artysty – podmiot przedstawiany jest dwuwymiarowo. Dla prawosławnych chrześcijan ikona jest jednak nie tylko religijnym malowidłem – i nie jest, z definicji, przedmiotem religijnym. W istocie jest ona przedmiotem, wraz z którym oglądający, wyznawca, wchodzi w niemy dialog poprzez zmysł wzroku. Dla prawosławnego chrześcijanina spotkanie z ikoną stanowi bowiem akt komunii z osobą przedstawianą na ikonie. O ileż bardziej nasze spotkania z żyjącymi ikonami – osobami stworzonymi na wzór i podobieństwo Boga – powinny być aktami komunii!

Jeśli nasz dialog ma stać się czymś ponad zwykłą wymianę kulturową, musi dojść do głębszego zrozumienia bezwzględnej współzależności – nie tylko państw oraz podmiotów politycznych i gospodarczych – lecz współzależności każdej jednostki ludzkiej od każdej innej jednostki ludzkiej. Wartościowanie takie musi mieć miejsce niezależnie od wspólnoty rasy, wyznania, języka, tożsamości etnicznej, pochodzenia narodowego czy też któregokolwiek ze standardów, poprzez które staramy się samookreślać oraz ustalać swoją tożsamość. A jak możliwe jest takie wzajemne powiązanie w świecie, w którym żyją miliardy ludzi?

W rzeczywistości nie ma możliwości ustanowienia powiązania z każdą istotą ludzką – taką zdolność przypisalibyśmy Bogu. Istnieje jednak sposób zrozumienia wszechświata, w którym żyjemy jako czegoś, co wszyscy dzielimy – płaszczyznę bytu obejmującą rzeczywistość każdej istoty ludzkiej – ekosferę, która zawiera nas wszystkich.

Dlatego właśnie patriarchat ekumeniczny – zgodnie z naszym własnym poczuciem odpowiedzialności za dom, oikos świata oraz wszystkich jego mieszkańców – przez dziesiątki lat promuje kwestie środowiskowe, zwracając uwagę na kryzysy ekologiczne na całym świecie. I angażujemy się w tę posługę bez względu na interes własny. Jak państwo dobrze wiedzą, nasz patriarchat nie jest kościołem „narodowym”, a raczej fundamentalnym kanoniczym wyrażeniem ekumenicznych wymiarów przesłania Ewangelii oraz jego analogicznej odpowiedzialności w życiu Kościoła. To jest ten głębszy powód, dlaczego ojcowie Kościoła i sobory nadały mu nazwę „ekumeniczny”. Kochająca piecza Kościoła Konstantynopola wykracza poza wszelkie definicje językowe, kulturowe, etniczne a nawet religijne, gdyż stara się on służyć wszystkim narodom. Chociaż patriarchat ekumeniczny jest silnie zakorzeniony w konkretnej historii – tak jak każda inna instytucja – przekracza on od 1 700 lat kategorie historyczne w swej odwiecznej misji posługi.

W naszej służbie środowisku naturalnemu sfinansowaliśmy dotychczas siedem sympozjów naukowych gromadzących wiele dyscyplin. Nasza inicjatywa ma swą genezę na wyspie, która dała ludzkości Apokalipsę, czyli Księgę Objawienia: na świętej wyspie Patmos na Morzu Egejskim. I to właśnie na Morzu Egejskim rozpoczęliśmy w 1995 r. ambitny program łączenia bieżącej wiedzy naukowej o oceanach z duchowym podejściem religii świata do wody, zwłaszcza oceanów. Od czasów Patmos, od 1995 r., przemierzyliśmy Dunaj, Morze Adriatyckie, Morze Bałtyckie, Amazonkę, Morze Arktyczne (we wrześniu ubiegłego roku), a obecnie czynimy przygotowania do żeglugi Nilem w Egipcie oraz rzeką Mississippi w Stanach Zjednoczonych, w obu przypadkach w przyszłym roku.

Poszukujemy nie tylko ustawicznego dialogu służącemu praktycznym potrzebom, lecz również takiego, który podnosi poziom ludzkiej świadomości. Starając się znaleźć odpowiedzi na problemy i kryzysy ekologiczne. dajemy również uczestnikom bardziej kompleksowe poczucie samych siebie jako istot należących i odnoszących się do większej całości. Pragniemy uwzględnić ekosferę ludzkiego bytu nie jako podmiot, który należy kontrolować, lecz jako podmiot zmagający się na ścieżce wzrostu i poprawy. Jak powiada Apostoł Paweł, którego dwutysięczne dziedzictwo świętują w tym roku zarówno kościół prawosławny, jak i rzymsko-katolicki, w jednym ze swych najsłynniejszych listów, liście do Rzymian, „Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia”.

Każdy ekosystem na tej planecie jest niczym naród – z definicji ograniczony do danego miejsca. Ujście rzeki to nie tundra, a sawanna to nie pustynia. Lecz jak każda kultura, każdy ekosystem będzie miał skutki wykraczające daleko poza jego naturalne – czy w wypadku kultur, narodowe – granice. A gdy zrozumiemy, iż każdy ekosystem stanowi część wyjątkowej ekosfery zamieszkałej przez każdy żyjący oddech wypełniający świat, wtedy pojmiemy połączenie, potężną komunię całego życia oraz naszą prawdziwą współzależność od siebie nawzajem. Bez takiego zrozumienia zmierzamy do ekocydu, samozniszczenia jedynej ekosfery podtrzymującej wszelkie ludzkie istnienie.

Przybywamy więc dzisiaj do państwa, podkreślając znaczenie bieżącego Roku Dialogu Międzykulturowego, przywołując przypowieści ze świata przyrody, aby potwierdzić państwa transcendentne ludzkie wartości. Jako instytucja, patriarchat ekumeniczny od wieków żyje jako stosunkowo niewielki ekosystem wewnątrz o wiele większej kultury. Na podstawie tego długiego doświadczenia pozwolimy sobie zasugerować najważniejszą cechę praktyczną umożliwiającą powodzenie dialogu międzykulturowego.

Po pierwsze i przede wszystkim, konieczny jest szacunek dla praw mniejszości w ramach każdej większości. Tam, gdzie szanuje się prawa mniejszości, społeczeństwo jest w większości sprawiedliwe i tolerancyjne. W każdej kulturze jeden segment będzie zawsze dominował – niezależnie od tego, czy ta dominacja opiera się na rasie, religii czy jakiejkolwiek innej kategorii. W naszym różnorodnym świecie segmentacja jest nieunikniona. Pragniemy jednak zakończyć fragmentację! Społeczeństwa zbudowane na wykluczeniu i ucisku nie mogą trwać. Lub też, jak rzekł boski Książę Pokoju Jezus Chrystus: każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje. I żadne miasto ani dom, wewnętrznie skłócony, się nie ostoi.

Radzimy wszystkim, by uznać, iż jedynie, gdy obejmiemy pełnię wspólnej obecności w ekosferze ludzkiego istnienia jesteśmy w stanie zmierzyć się z „innością” tych wokół nas – większości lub mniejszości – w prawdziwym poczuciu pokrewieństwa ludzkiej rodziny. Wtedy nieznajomego wśród nas nie potraktujemy jak obcego, lecz jako brata lub siostrę w ludzkiej rodzinie, rodzinie Boga. Św. Paweł dość dobitnie i zwięźle objaśnia związek ogólnoludzki i braterstwo, zwracając się w pierwszym wieku naszej ery do Ateńczyków.

Dlatego właśnie Europa powinna włączyć Turcję w swój projekt i dlatego właśnie Turcja powinna promować dialog międzykulturowy i tolerancję, aby być przyjętą do projektu integracji europejskiej. Europa nie powinna postrzegać żadnej religii, która jest tolerancyjna względem innych i odnosi się do innych z szacunkiem, jako obcej sobie. Wielkie religie, podobnie jak projekt integracji europejskiej, mogą być siłą przekraczającą nacjonalizm, a mogą nawet przekroczyć nihilizm i fundamentalizm, skupiając wiernych wokół tego, co nas łączy jako istoty ludzkie, oraz promując dialog na temat tego, co nas dzieli.

Z naszego kraju, Turcji, postrzegamy zarówno powitanie skierowane do nowego partnera gospodarczo-handlowego, jak i czujemy wahanie wynikające z przyjęcia na zasadach równości kraju, który jest w przeważającej mierze muzułmański. A przecież Europa pełna jest milionów muzułmanów przybyłych tu z rozmaitych środowisk i powodów; tak jak byłaby dziś pełna Żydów, gdyby nie okrucieństwa drugiej wojny światowej.

W istocie Europa musi spotkać się nie tylko z nie-chrześcijanami, lecz również z chrześcijanami, którzy nie pasują do kategorii katolik czy protestant. Odrodzenie się kościoła prawosławnego w Europie Wschodniej, jakie nastąpiło od opadnięcia żelaznej kurtyny jest doprawdy cudem na skalę światową. Segmentacja Europy Wschodniej w wielu miejscach doprowadziła do fragmentacji. Centrum nie tylko nie spaja, ale ledwo je widać. Poprzez ten proces, w trakcie wysiłków państw narodowych w kierunku ponownego umocnienia się, chrześcijańskie prawosławie urosło nawet ponad wskaźniki gospodarcze, osiągając nowy status, którego nie można było przewidzieć zaledwie 20 lat temu.

Jedną z istotnych ról naszego patriarchatu ekumenicznego jest wspieranie procesu wzrostu i ekspansji, jaki ma miejsce w państwach tradycyjnie prawosławnych, trwając mocno jako norma kanoniczna dla kościoła prawosławnego na całym świecie, dla ponad jednej czwartej miliarda ludzi na ziemi. Dziś pragniemy was poinformować drodzy przyjaciele, iż w październiku, czyli w najbliższym miesiącu, na nasze zaproszenie w Stambule spotkają się wszyscy zwierzchnicy patriarchatów prawosławnych oraz kościołów autokefalicznych celem omówienia naszych wspólnych problemów oraz wzmocnienia pan-prawosławnej jedności i współpracy. Jednocześnie będziemy również świętować rocznicę dwóch tysięcy lat, jakie upłynęły od narodzin Apostoła Narodów, św. Pawła.

Obecnie w mieście (Stambule) przeżywamy wielką radość i entuzjazm, gdyż wszyscy przygotowujemy się do świętowania przez miasto tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2010 r. To miasto o długiej historii stało na skrzyżowaniu dróg gromadzących się w nim ludzi i służyło za miejsce wspólnego zamieszkania osób rozmaitych wyznań i kultur. W ubiegłym tygodniu uczestniczyliśmy w uroczystym obiedzie wydanym przez premiera Turcji na cześć premiera Hiszpanii. Jak powszechnie wiadomo, obaj współfinansują oni Sojusz Cywilizacji pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wysłuchaliśmy ich wspaniałych przemówień, które brzmiały w harmonii z diachronicznym tolerancyjnym duchem naszego miasta.

Teraz zaś drodzy przyjaciele, pozwólcie nam proszę zakończyć w języku francuskim celem uczczenia francuskiego przewodnictwa Unii Europejskiej, a również dlatego, iż w tym tygodniu, bodajże w najbliższy piątek, obchodzicie Europejski Dzień Języków.

Panie przewodniczący, szanowni państwo zasiadający w Parlamencie Europejskim! Patriarchat ekumeniczny potwierdza swe pragnienie czynienia wszystkiego, co w jego mocy, by zapewnić wkład w pokój i dobrobyt w Unii Europejskiej. Jesteśmy gotowi przyłączać się do państwa w ramach innych konstruktywnych dialogów, jak ten dzisiejszy, i będziemy uważnie wsłuchiwać się w bieżące problemy.

Właśnie w tym duchu nasz patriarchat od 25 lat kultywuje i pielęgnuje znaczący dialog z islamem oraz judaizmem. Odbyliśmy wiele spotkań dwu- i trójstronnych. W tym kontekście spotkamy się na początku listopada w Atenach, w celu podjęcia, po raz dwunasty, naszego akademickiego dialogu z islamem.

Równolegle do tych dyskusji kontynuujemy nasze teologiczne rozmowy z kościołem rzymsko-katolickim, anglikańskim, luterańskim i reformowanym oraz ze starożytnymi kościołami wschodnimi: aramejskim, koptyjskim itd. Z końcem października, na zaproszenie papieża, będziemy mieli możność, a nawet przywilej, przemawiania podczas 12-tego Zgromadzenia Zwyczajnego Światowego Synodu Biskupów w Watykanie.

Powyższe ma ilustrować fakt, iż patriarchat ekumeniczny jest bardzo aktywny w obszarze dialogu ekumenicznego i pragnie wnosić wkład w lepsze porozumienie między narodami, pojednanie, pokój, solidarność oraz wysiłki zmierzające do walki z fanatyzmem, nienawiścią oraz wszelkimi formami zła.

Pragniemy podziękować za tą wyjątkową możliwość przemawiania przed państwa zgromadzeniem po raz wtóry i prosimy Boga o nieskończone błogosławieństwo dla wszelkich państwa słusznych przedsięwzięć.

Proszę mi pozwolić, że z tego zaszczytnego miejsca skieruję me najlepsze życzenia do muzułmanów na całym świecie z okazji zbliżającego się wielkiego święta Ramadanu, jak również do Żydów na całym globie w przededniu Rosz Haszana. Wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami, dziećmi tego samego niebieskiego Ojca, a na tej cudownej planecie, za którą wszyscy jesteśmy odpowiedzialni, jest miejsce dla wszystkich, lecz nie ma miejsca dla wojen, czy tych, którzy mordują się nawzajem.

Raz jeszcze dziękujemy z całego serca za ten wielki zaszczyt i przywilej, jakim była możliwość zabrania dzisiaj głosu przed państwa zgromadzeniem.

(Owacja na stojąco)

 
  
MPphoto
 

  Przewodniczący. − Wasza świątobliwość, ta owacja na stojąco w Parlamencie Europejskim jest dowodem wielkiego uznania dla przemówienia waszej świątobliwości. Mówił wasza świątobliwość o pax, o pokoju dla ludzkiej rodziny i stworzenia. Pokój jest ukoronowaniem szacunku dla godności ludzkiej.

Nie musimy zgadzać się z każdym istniejącym przekonaniem i nie musimy przyjmować każdego poglądu. Musimy jednać szanować innych członków naszej ludzkiej rodziny. Właśnie to poszanowanie stanowi sedno godności człowieka oraz sedno tolerancji.

W tym duchu, raz jeszcze pragniemy wyrazić najgorętsze podziękowanie waszej świątobliwości za wkład poczyniony w Europejski Rok Dialogu Międzykulturowego. Jest to cenny wkład, propagujący zrozumienie między ludźmi na naszym kontynencie i na świecie, jak również pojednanie, pokój i wolność.

Dziękuję bardzo waszej świątobliwości.

(Oklaski)

 
  
  

PRZEWODNICZY: LUIGI COCILOVO
Wiceprzewodniczący

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności