Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 8 października 2008 r. - Bruksela

22. Zawieszenie rundy z Dauhy Światowej Organizacji Handlu (debata)

  Przewodnicząca. − Kolejnym punktem porządku dziennego jest oświadczenie Komisji Europejskiej w sprawie zawieszenia rundy dauhańskiej Światowej Organizacji Handlu.

  Mariann Fischer Boel , komisarz. − Pani przewodnicząca! Przypuszczam, że spodziewała się pani tu dziś wieczorem pana komisarza Mandelsona, ale prawdopodobnie już pani wie, że pan komisarz zrezygnował z członkowstwa w Komisji, a ja wygrałam los na loterii i będą go tu dziś wieczorem zastępować. Będąc bezpośrednio zaangażowaną w genewskie negocjacje Światowej Organizacji Handlu w dziedzinie rolnictwa, cieszę się jednak, że mogę spotkać się z państwem tu dziś wieczorem.

Choć lipcowe negocjacje w Genewie zakończyły się fiaskiem, to jednak runda dauhańska nie została zawieszona. Wprost przeciwnie, w ramach tej rundy prowadzone są nadal rozmowy – nawet w ostatnich kilku tygodniach – i naszym zamiarem jest wniesienie weń konstruktywnego wkładu, by ułatwić wznowienie, w pełnym zakresie i w odpowiednim czasie, rozmów na szczeblu ministerialnym, jak tylko zakończone zostaną wykonywane obecnie przez kluczowe państwa niezbędne analizy techniczne dotyczące nierozstrzygniętych jeszcze kwestii problematycznych.

Lipcowe negocjacje przyniosły rzeczywiste postępy. Pakiet, który wyłonił się w wyniku prac, stanowi zarys ewentualnego wyważonego rozwiązania, uwzględniającego podstawowe wymogi Unii Europejskiej w zakresie rolnictwa, jednocześnie zapewniającego naszym producentom przemysłowym znaczące korzyści.

Wyłonił się ogólny zarys porozumienia w zakresie poszczególnych kwestii kluczowych, w tym ogólnego zmniejszenia powodującego zakłócenia w handlu wsparcia krajowego w sektorze rolnym, zakresu decyzji, jaki kraje rozwinięte i rozwijające się zachowałyby w celu ochrony ograniczonej liczby produktów wrażliwych i szczególnych przed obniżkami stawek celnych, szwajcarskiej zasady określania obniżek stawek celnych na produkty przemysłowe, oraz elastyczności, która miałaby zostać zapewniona krajom rozwijającym się w celu ochrony określonych produktów przemysłowych przed takimi obniżkami. Według oceny dokonanej przez Komisję Europejską pakiet ten zawiera środki o realnej wartości dla europejskich przedsiębiorców i konsumentów i zapewni międzynarodowe ramy prawne dla sektora rolnego, które będą w pełni odzwierciedlały cele reformy z 2003 roku. Uważamy także, że uzgodniony wstępnie pakiet zapewnia najuboższym krajom świata możliwość rzeczywistego rozwoju.

Porozumienie osiągnięte w ramach rundy dauhańskiej na tej podstawie doprowadziłoby do obniżki stawek celnych na świecie o połowę, i choć kraje rozwijające się wniosłyby jedną trzecią oszczędności, odniosłyby dwie trzecie korzyści ze zwiększonego dostępu do rynków. Porozumienie to odzwierciedlałoby także dążenie Unii Europejskiej do tego, żeby gospodarki państw OECD przystąpiły do unijnej inicjatywy na rzecz zapewnienia krajom najsłabiej rozwiniętym bezcłowego i bezkwotowego dostępu do swoich rynków, tzn. tego co zazwyczaj nazywamy inicjatywą „wszystko oprócz broni”.

Udałoby nam się także zapewnić rzeczywistą reformę polityki rolnej Stanów Zjednoczonych. W ramach takiego porozumienia Stany Zjednoczone musiałyby ograniczyć swoje powodujące zakłócenia w handlu wsparcie lub dopłaty krajowe do 14,5 miliarda dolarów amerykańskich. Ze względu na brak takiego porozumienia, zgodnie z nowym amerykańskim projektem ustawy rolnej, łączna kwota dopłat może teraz osiągnąć 48 miliardów dolarów amerykańskich. Porozumienie przysłużyłoby się również naszym interesom związanym z zapewnieniem naszej zreformowanej wspólnej polityce rolnej stałej międzynarodowej ochrony prawnej.

Porozumienie osiągnięte na takiej podstawie doprowadziłoby do tego, że kraje wschodzące stałyby się strażnikami wielostronnego systemu handlowego, który nie tylko musi być utrzymany, ale także wzmocniony. Doprowadzilibyśmy do trwałego włączenia tych krajów do opartego na regułach, niezbędnego w przyszłości systemu handlu światowego.

Dlatego rozczarowujące było to, że doprowadzenie rozmów w sprawie zasad i warunków dauhańskich do pozytywnego końca okazało się w lipcu niemożliwe ze względu na brak porozumienia co do bardzo konkretnej kwestii w dziedzinie rolnictwa. Problemy pojawiły się zasadniczo w ramach grupy G7 w kontekście ewentualnego zapewnienia krajom rozwijającym się możliwości stosowania w przywozie produktów rolnych specjalnych środków ochronnych, tzw. specjalnego mechanizmu ochronnego. Indie i Chiny nie były w stanie porozumieć się ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie progów i rekompensat, które należałoby ustanowić dla tego mechanizmu ochrony w przypadku jego stosowania w odniesieniu do dopłat do stawek z rudny urugwajskiej.

Od początku września prowadzone są formalne rozmowy urzędników wysokiego szczebla w celu doprowadzenia do wyeliminowania tych utrzymujących się różnic zdań, ale nie osiągnęliśmy jeszcze sukcesu w tej sprawie. Choć Unia Europejska jest zdecydowanie oddana i zaangażowana, nie jest w rzeczywistości jasne, jak będą przebiegały rozmowy w najbliższych tygodniach.

Jak zwykle będziemy utrzymywać ścisłe kontakty z Parlamentem i oczywiście mamy nadzieję, że będziecie państwo nieprzerwanie wspierać nas w tej sprawie.

  Georgios Papastamkos , w imieniu grupy PPE-DE. – (EL) Panie Przewodniczący! Koszty załamania się negocjacji prowadzonych w ramach rundy dauhańskiej nie mogą być postrzegane wyłącznie w kontekście utraty szans, utraty zysków czy pogorszenia się klimatu niepewności gospodarczej. Równie istotne są koszty systemowe i koszty instytucjonalne. Mam tutaj na myśli utratę wiarygodności Światowej Organizacji Handlu.

Oczywiście wszyscy chcemy porozumienia, ale nie takiego, które miałoby zostać osiągnięte bez względu na koszty ponoszone przez Unię Europejską. Doprowadzenie obecnej rudny negocjacji do pomyślnego końca wymaga wszechstronnego, ambitnego i wyważonego porozumienia. Oczekujemy zatem znacznych ustępstw, zarówno ze strony naszych rozwiniętych partnerów handlowych, jak i krajów rozwijających się dynamicznie.

Dlatego wzywamy Komisję Europejską do zajęcia w przyszłości zdecydowanego stanowiska negocjacyjnego. Unia Europejska zreformowała swoją wspólną politykę rolną. Pytam państwa: czy wykorzystaliśmy to w negocjacjach? Wprost przeciwnie. Komisja Europejska jednostronnie złożyła sektorowi rolnemu szereg dodatkowych, bezowocnych ofert.

Jest wiele pytań, które mógłbym zadać komisarzowi ds. rolnictwa. Ograniczę się do jednego: czy kwestia oznaczeń geograficznych stanowi istotny element negocjacji w dziedzinie rolnictwa?

Nasze oddanie idei wielostronnego systemu handlu może być uważane za rzecz oczywistą. Oczekujemy ustanowienia ładu handlowego zapewniającego możliwość efektywnego zarządzania globalizacją i bardziej sprawiedliwej redystrybucji wynikających z niej korzyści.

Podsumowując, chciałbym powiedzieć, że moim zdaniem działań burzących – tzn. eliminacji barier w ramach WTO – nie wsparto w sposób wystarczający niezbędną, pozytywną integracją w ramach systemowej konwergencji regulacyjnej.

  Erika Mann , w imieniu grupy PSE. – (DE) Pani przewodnicząca! Jak wiemy z doświadczenia, rokowania dotyczące handlu światowego są niezwykle trudne. Chciałabym podziękować Komisji, ponieważ - jak posłowie Parlamentu Europejskiego mogli wielokrotnie przekonać się w trakcie rozmów ostatniej rundy genewskiej - do samego końca zachowywała się w sposób niezwykle wyważony, a także ponieważ pani komisarz wykazała, w obszarze wchodzącym w zakres swoich kompetencji, nie tylko niezbędną elastyczność, ale także wielkie współczucie wobec uboższych krajów rozwijających się, co ciągle podkreślano w trakcie rozmów. W tym kontekście należy stwierdzić, że to nie Unia Europejska naraziła się tym razem na pogardę społeczną, lecz inne kraje, które w rzeczywistości okazały się być dużo trudniejszymi partnerami negocjacyjnymi.

Wyrażam ubolewanie, że w obliczu obecnego kryzysu finansowego, stwierdzamy, że potrzebujemy więcej międzynarodowych i wielostronnych zasad, ponieważ takie zasady stanowią ramy, które z jednej strony umożliwią integrację krajów uboższych, a z drugiej pozwolą bogatszym krajom zapewnić korzyści obywatelom oraz umożliwią wyznaczenie standardów. W rzeczywistości ubolewamy nad tym, że najwyraźniej z tego właśnie powodu nie możemy doprowadzić tej rundy negocjacji w sprawie handlu światowego do końca jeszcze w tym roku. Powinniśmy pozbyć się tego błędnego przekonania.

Może lepiej, że tak się stało, ponieważ zajmiemy się tym wszystkim w kolejnej kadencji Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej oraz po wyborach w Stanach Zjednoczonych, a nie będziemy robić tego na siłę. Moja grupa zaleca ostrożność zamiast kończenia tej rundy, choćby waliło się i paliło.

Pani komisarz! Mam jedną prośbę: niezależnie od tego, jak będzie pani negocjować i co się wydarzy, proszę na czas informować Parlament i zapewnić, byśmy, niezależnie od tego, czy ratyfikujemy traktat lizboński, czy też nie, rozważyli ponownie ewentualną możliwość stworzenia czegoś na kształt „handlowego traktatu lizbońskiego”.

  Ignasi Guardans Cambó , w imieniu grupy ALDE. – (ES) Pani przewodnicząca! Niektórzy z nas byli świadkami rzeczywistych wysiłków podjętych przez wszystkich uczestników lipcowego szczytu ministerialnego rundy dauhańskiej, a w szczególności wysiłków Unii Europejskiej reprezentowanej z niezwykłą godnością przez pana komisarza Mandelsona. Docenione zostało także uczestnictwo w negocjacjach genewskich pani komisarz, która jest tutaj dzisiaj z nami. Dlatego mieliśmy możliwość bezpośredniego odczucia frustracji, widząc, że koniec końców cała ta energia i wszystkie te wysiłki nie doprowadziły do osiągnięcia żadnych namacalnych rezultatów, mimo że uczestnicy tych negocjacji osiągnęli poziom zbliżenia, który wydawał się wskazywać, że istnieje możliwość osiągnięcia rezultatów.

Poprzez zgłoszoną dziś przez nas rezolucję, nad którą będziemy głosować w tym Parlamencie, wyrażamy, jako posłowie Parlamentu, nasze zaangażowanie na rzecz tego, co zostało tam osiągnięte. Wzywamy do zapewnienia, by to co zostało tam osiągnięte, choć w rzeczywistości nie było to ostateczne porozumienie, stanowiło punk wyjścia do dalszych rozpoczynających się obecnie prac, żeby poniesione wysiłki nie poszły na marne. Wzywamy z pewną dozą naiwności do doprowadzenia do jak najszybszego zakończenia rundy dauhańskiej.

Możliwe, a nawet prawdopodobne jest, że niektórzy uważają, że wezwanie to jest naiwne; zwłaszcza biorąc pod uwagę, że główny negocjator europejski nie wierzył wystarczająco w powodzenie rozmów i powrócił do swego kraju, pozostawiając wszystkie negocjacje w imieniu Europy w rękach kogoś, kto nie wie nic na temat ich stanu, mimo obowiązków, które być może będzie sprawować w przyszłości.

Dlatego faktem jest, że naszą rezolucję cechuje bardzo duża dawka naiwności, ale powinniśmy przedstawić nasze stanowisko jasno, wyraźnie i zdecydowanie. Jeżeli runda dauhańska nie zostanie doprowadzona do pomyślnego końca, stracą kraje rozwijające się. Jeżeli rudna dauhańska nie zostanie doprowadzona do pomyślnego końca, poważnie zagrożone zostanie podejście wielostronne, zwłaszcza w sytuacji ogólnoświatowej niepewności, której doświadczamy obecnie, skutkiem czego inne kwestie ogólnoświatowe, takie jak zmiany klimatyczne czy wzrost cen żywności nie będą mogły zostać rozstrzygnięte do czasu zakończenia rundy dauhańskiej.

Są jeszcze inne kwestie wymagające rozstrzygnięcia i żadna z nich nie może zostać rozstrzygnięta, jeżeli nie podejmiemy wysiłków mających na celu doprowadzenie tej rundy negocjacji do pomyślnego końca. Parlament będzie nadal oddany tej sprawie.

  Caroline Lucas , w imieniu grupy Verts/ALE. – Pani przewodnicząca! Bardzo się cieszę, że stosunek tego Parlamentu do rundy dauhańskiej stał się w ostatnich latach nieco bardziej krytyczny. W rzeczywistości wspólna rezolucja, nad którą mamy głosować, odzwierciedla w pełni wrześniową deklarację Światowego Zgromadzenia Parlamentarnego, w której wyrażono bardzo poważne obawy co do tego, że negocjacje dauhańskie dotyczą w coraz mniejszym stopniu kwestii rozwoju, a także ostro skrytykowano to, że procedury uzgodnień mają w coraz większym stopniu charakter wykluczający.

Ponadto chciałabym wyrazić nadzieję, że w duchu wspomnianej deklaracji Światowego Zgromadzenia Parlamentarnego, poprawka zgłoszona przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) i Europejskich Demokratów oraz Grupę Unii na rzecz Europy Narodów, w której grupy te wzywają do zawierania dwustronnych umów o wolnym handlu wychodzących poza zakres reguł Światowej Organizacji Handlu, nie zostanie podczas jutrzejszego głosowania przyjęta. Dwustronne umowy o wolnym handlu stanowią zdecydowane przeciwieństwo efektywnej wielostronności, i jeżeli poprawka ta zostanie przyjęta, Zieloni nie będą mogli poprzeć przyjęcia tej rezolucji.

W naszej dzisiejszej debacie, a co więcej, w przedmiotowej rezolucji, uderza mnie brak odwagi, by wziąć pod uwagę ten oczywisty fakt, że negocjacje rundy dauhańskiej w formie, jakiej byliśmy dotychczas świadkami, należą już do przeszłości. To zawieszenie może równie dobrze potrwać długo, aż do wiosny 2010 roku. Niemalże pewne jest, że nowi negocjatorzy Stanów Zjednoczonych, Komisji Europejskiej i Indii nie będą powracali do tych samych starych, doraźnych rozwiązań z lipca 2008 roku, które nie sprawdziły się nawet wówczas. Jest to zatem okazja. Nadszedł teraz odpowiedni moment, żeby dokonać oceny niepowodzeń rozmów rudny dauhańskiej z ostatnich siedmiu lat oraz ustanowić wspólną i bardziej sprawiedliwą agendę, wraz z bardziej otwartym i demokratycznym procesem, który mógłby cieszyć się pełnym poparciem wszystkich członków WTO, zwłaszcza tych najsłabiej rozwiniętych.

  Seán Ó Neachtain , w imieniu grupy UEN. – (GA) Pani przewodnicząca! Już pora, żebyśmy zmienili sposób naszego zaangażowania w rozmowy dotyczące handlu światowego. Obecnie oczywiste jest, że system i sposób naszego uczestnictwa w nim już się nie sprawdzają. Ponieśliśmy porażkę w Cancun, w Hong Kongu i znowu w Genewie.

Jest to następstwo naszego dążenia do stworzenia w Europie pakietu, który obejmowałby sprzedaż naszych źródeł żywności – tej samej żywności, którą dostarczamy. Były komisarz, pan Mandelson podjął wszelkie wysiłki, żeby zniszczyć politykę rolną w celu promowania systemu handlu światowego. Nie jest to właściwe rozwiązane. Skąd pochodzić będzie nasza żywność, kiedy będziemy musieli ją importować? Europa powinna zadbać o swoje interesy i powinniśmy chronić nasze obecne zasoby żywnościowe.

Zmieniliśmy naszą politykę rolną, ale jeżeli nie wyłączymy kwestii rolnictwa z agendy handlu światowego, to nigdy nie osiągniemy żadnych postępów, ani sukcesów w tym zakresie. Już czas, żeby podjąć jakieś działania, o czym mówiono przy wielu okazjach.

  Helmuth Markov , w imieniu grupy GUE/NGL. – (DE) Pani przewodnicząca, pani komisarz, panie i panowie! Kiedy negocjuje się przez siedem lat bez rezultatu, to trzeba trochę samokrytyki i warto by zadać sobie pytanie, czy aby nie popełniło się samemu jakichś błędów, niezależnie od błędów popełnionych przez inne państwa lub innych uczestników negocjacji.

Uważam, że możliwe jest sporządzenie wykazu – to niekoniecznie dotyczy wszystkich, ale może wezwanie do zniesienia taryf i otwarcia rynków nie jest odpowiednim instrumentem dla krajów rozwijających się, ponieważ straciłyby one dochody budżetowe, których nie są w stanie uzyskać z innych źródeł. Państwa te nie mogłyby wtedy finansować swojej ochrony zdrowia czy edukacji lub rozbudowy swojej infrastruktury.

W przypadku niektórych z tych państw umowa o wolnym handlu dowolnego rodzaju nie jest odpowiednim modelem, więc państwa te zainteresowane są zawarciem umowy handlowej, ale na podstawie rozszerzonego ogólnego systemu preferencji taryfowych. Być może jest tak, że na tym poziomie rozwoju wiele państw musi wpierw dbać o rozwój własnej gospodarki. Przecież Unia Europejska czy inne państwa europejskie rozwinęły swoje gospodarki w ramach zamkniętych rynków.

Jeżeli rezultat nie został osiągnięty, należy zadać sobie pytanie: jaka jest tego przyczyna? Pierwotnie rudna dauhańska powiązana była z milenijnymi celami rozwoju. Nie podzielam opinii pana posła Ó Neachtaina: rozumiem dlaczego przedstawiciele wielu państw twierdzą, że prowadzone obecnie negocjacje mają na celu umożliwienie przedsiębiorstwom globalnym stanie się jeszcze bardziej globalnymi. Stwierdzono to również w strategii na rzecz globalnego wymiaru Europy. Ma to negatywne skutki dla regionalnych producentów. Nawiasem mówiąc ma to także negatywne skutki dla drobnych, lokalnych producentów europejskich.

Częścią raison d’être Unii Europejskiej, częścią jej imperatywu, jest czynienie postępów. Dlatego może powinniśmy rozważyć przyjęcie innej taktyki negocjacyjnej. Mam nadzieję, że nowa pani komisarz skorzysta z tej szansy. Przychodzi ona z zewnątrz, ma doświadczenie w prowadzeniu negocjacji. Choć może nie ma niezbędnej wiedzy z dziedziny handlu, dysponuje kompetentnym zespołem i być może skorzysta z możliwości, jakie daje jej mandat w inny sposób niż jej poprzednik – bo przecież ta szansa istnieje!

  Derek Roland Clark , w imieniu grupy IND/DEM. – Unia Europejska lubi prężyć muskuły, gdy chodzi o handel. Czy pamiętacie państwo sześcioletnią wojnę bananową ze Stanami Zjednoczonymi? Wojna ta rozpętana została w następstwie przyznania przez Unię Europejską specjalnego dostępu do rynku jej byłym karaibskim koloniom. Dyrektorem generalnym WTO jest były komisarz ds. handlu, pan Pascal Lamy. Czyż nie mamy tu aby do czynienia z konfliktem interesów? Być może jego unijna emerytura uzależniona jest od nieatakowania przezeń polityki Unii Europejskiej? Czyżby to zajmowało jego uwagę, gdy podjął próbę negocjacji pomiędzy blokami handlowymi?

Pan komisarz Peter Mandelson winą za załamanie się rozmów rundy dauhańskiej obarczał amerykańskie dopłaty do rolnictwa. Przyganiał kocioł garnkowi! W ramach wspólnej polityki rolnej unijni rolnicy otrzymują olbrzymie dotacje od dziesięcioleci. Równie dobrze winą za załamanie się negocjacji handlowych można obarczyć również ich. W każdym razie, ostatnią rzeczą jaką Unia Europejska powinna robić w okresie światowego głodu i kryzysu finansowego jest zbieranie punktów w wojnach handlowych z innymi regionami.

  Jean-Claude Martinez (NI). – (FR) Pani przewodnicząca, pani komisarz! Obecny kryzys finansowy jest dowodem, że kiedy mamy do czynienia z problemem o zasięgu globalnym, konieczne jest podjęcie działań o zasięgu globalnym. Dotyczy to w szczególności żywności i rolnictwa. To w znacznej mierze dlatego stworzona została Światowa Organizacja Handlu i wszyscy jesteśmy co do tego zgodni. Światowa Organizacja Handlu dąży do ustanowienia reguł zglobalizowanych.

Wydaje się jednak, że system ten nie funkcjonuje w pełni tak, jakbyśmy chcieli, ponieważ borykamy się z następującym problemem: musimy pogodzić ze sobą dwie kwestie, wolny handel, co do którego wszyscy jesteśmy zgodni, oraz ochronę, która jest również niezbędna. Ochrona naszych gospodarek czy krajowych sektorów rolnych nie jest synonimem protekcjonizmu.

Żeby osiągnąć ten cel, droga, którą podążamy przez ostatnie 60 lat, od czasu układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), jest wyboista, i obejmuje obniżanie stawek celnych aż do ich całkowitego zniesienia. Technicznie rzecz biorąc, obniżanie stawek celnych wydaje się być trudne. Jako dowód można przyjąć liczbę wzorów matematycznych, które stosowane są w tym celu: wzór południowokoreański, wzór europejski, no i oczywiście wzór szwajcarski. Takie rozwiązania nie sprawdzają się w praktyce, ponieważ produkt nie jest jednolity. Produkt składa się z szeregu elementów, obejmujących wiele różnych reguł pochodzenia, więc technicznie rzecz ujmując, obniżka stawek celnych nie jest zadaniem tak prostym, jak mogłoby nam się wydawać. Dlatego wpadliśmy w techniczną koleinę i staramy się znaleźć wyjście z tej sytuacji w drodze politycznych negocjacji.

Jednakże, naukowcy wymyślili już najwyraźniej nową technikę celną, a mianowicie stawkę celną, którą eksporter może odliczyć w wysokości odzwierciedlającej stan gospodarki kraju przywozu. Taka podlegająca odliczeniu stawka celna stanowi w praktyce kredyt celny w kwocie równej kwocie zobowiązania celnego zaciągniętego przez eksportera w kraju przywozu.

Takie rozwiązanie ma trzy zalety: taki kredyt celny podlega zwrotowi, jest negocjowalny i zbywalny. Po pierwsze, podlega zwrotowi ponieważ eksporter, który ma nabyć jakiś towar od importera może odliczyć kwotę uiszczonej przez siebie należności celnej. Po drugie, jest negocjowalny, ponieważ, jeżeli przedsiębiorstwo eksportujące, które uiściło odnośną należność celną, nie ma czego kupić od importera, może sprzedać swój kredyt celny na giełdzie papierów wartościowych lub bankowi. Wreszcie po trzecie, jest zbywalny; by pomóc krajom rozwijającym się, importer może darować nadwyżkę stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą kredytu celnego a kwotą należności celnej.

Stosując taką metodę, tworzymy walutę handlową, dzięki której generowane są środki finansowe w kwocie odzwierciedlającej wysokość stosowanych stawek celnych. Przykładowo Unia Europejska byłaby źródłem 13 miliardów euro w walucie handlowej.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Jak inni tutaj zebrani byłam w Genewie i niekiedy byłam zdumiona i poirytowana, widząc zachowanie WTO. W tym przypadku nie miałam jednak takich odczuć.

Tym razem wspólna polityka rolna nie znalazła się bezpośrednio na linii ognia i uważam, że należy przyjąć to z zadowoleniem. Jednak rolnictwo stanowiło główny przedmiot rozmów na bardziej ogólnym szczeblu. Negocjacje uległy załamaniu, ponieważ Indie i Chiny zainteresowane były ochroną swoich rolników przed gwałtownym wzrostem przywozu produktów rolnych. Uważam, że warto powtórzyć tutaj słowa hinduskiego komisarza ds. handlu. Pan Kamal Nath stwierdził, że „To jest ostatnia mila, której nie byliśmy w stanie przebiec, ze względu na kwestię zabezpieczenia środków do życia.” Indie uznały ochronę swojej olbrzymiej grupy stosunkowo ubogiej ludności wiejskiej i rolników za konieczność i doszły do wniosku, że porozumienie w ramach Światowej Organizacji Handlu nie leży w ich najlepszym interesie.

Proces, o którym tutaj mowa trwa już siedem lat. Pan Peter Mandelson zszedł ze sceny po czterech latach u steru. Uważam, że nie wsłuchał się w niepokoje rolników, a zwłaszcza rolników Unii Europejskiej oraz sektora spożywczego i zlekceważył te opinie, twierdząc, że najważniejszy jest element rozwojowy agendy. Propozycje pana Mandelsona doprowadziłyby do zdziesiątkowania sektora produkcji zwierzęcej, co nie byłoby korzystne dla świata rozwijającego się, ale raczej dla niskokosztowych gospodarek wschodzących oraz ich wielkich gospodarstw i hodowców. Jak już powiedziałam, pan Mandelson zszedł ze sceny i zastanawiam się, czy nie poczuł aby pisma nosem. Jeżeli naprawdę interesował się agendą rozwojową, dlaczego nie pozostał na swoim stanowisku i nie doprowadził pracy do końca?

Bezpieczeństwo żywnościowe jest obecnie znaczącym priorytetem politycznym. Jesteśmy świadkami wielkich wahań cen towarów. Z tego co wiem, załamaniu uległ dziś rynek zbóż. Powinniśmy zadać sobie pytanie, czy jest to najlepszy sposób zapewnienia wszystkim konsumentom dostaw żywności po rozsądniej cenie. Co ważniejsze powinniśmy przyjrzeć się naszej polityce rozwoju, w ramach której nie zainwestowaliśmy w rolnictwo świata rozwijającego się. Dążmy do porozumienia, ale niechżesz będzie to porozumienie sprawiedliwe i wyważone.

  Kader Arif (PSE). – (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Od 2001 roku kraje rozwijające się uczestniczą w rozmowach prowadzonych w ramach rundy negocjacyjnej WTO zwanej rundą rozwojową. Teraz, w obliczu nagłego, druzgocącego kryzysu żywnościowego, przypominającego światu o pilnej potrzebie znalezienia długoterminowego, światowego i wyważonego rozwiązania, państwa te oczekują od nas wyraźnej reakcji, gwarantującej im bezpieczeństwo żywnościowe.

Chciałbym potwierdzić, że jeżeli rudna ta miałaby nadal polegać na zapewnieniu dostępu do rynków za wszelką ceną, to nie osiągnęlibyśmy naszych celów. Wiemy także, że im bardziej odkładać będziemy w czasie podpisanie porozumienia dotyczącego rozwoju, tym bardziej odsuwać się będą w czasie możliwości ociągnięcia milenijnych celów rozwoju, a niestety jesteśmy już tutaj mocno spóźnieni.

Stojąc w obliczu tego kryzysu, wzywamy do jak najszybszego znalezienia rozwiązania politycznego w zakresie specjalnego mechanizmu ochronnego w celu stworzenia instrumentu zapewniającego skuteczną ochronę drobnym producentom z krajów ubogich. Jest to krok, który musi poprzedzić negocjacje w pozostałych obszarach, i mam nadzieję, że niedawne wznowienie rozmów dotyczących rolnictwa i dostępu do rynków towarów nierolnych (NAMA) umożliwi nam poczynienie postępów w tym zakresie.

Zanim zakończę swoje wystąpienie, chciałbym przedstawić poprawki zgłoszone do wspólnej rezolucji. Oczywiście Grupa Socjalistyczna Parlamentu Europejskiego zaapeluje do nas o głosowanie za przyjęciem poprawki nr 2, która jest bezwzględnie konieczna do zwiększenia uprawnień Parlamentu w zakresie handlu międzynarodowego.

Popieramy także poprawki zgłoszone przez Grupę Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie, ale nie możemy zaakceptować poprawki zgłoszonej przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) i Europejskich Demokratów, ponieważ uznajemy za niewłaściwe wzywanie w tej rezolucji w sprawie wielostronnych negocjacji do zawarcia nowych regionalnych umów dwustronnych, ponieważ wiemy, że takie umowy są zazwyczaj negocjowane ze szkodą dla najsłabszych.

  Jorgo Chatzimarkakis (ALDE). – (DE) Pani przewodnicząca, pani komisarz! Znowu – raz jeszcze – rozmowy prowadzone w ramach rundy dauhańskiej zakończyły się fiaskiem. Czyżby świat znudził się już WTO? Oczywiście, że nie! W rzeczywistości byliśmy bliscy porozumienia. Nie pozostawało zbyt wiele do zrobienia, ale w ostatniej chwili, Indie i Chiny – spośród wszystkich państw – doprowadziły do załamania się rozmów. Oczywiste jest zatem, że negocjacje te nie zostały zerwane z przyczyn merytorycznych, lecz z powodów politycznych, co pokazuje, że nowy ośrodek władzy w rundzie negocjacji dotyczących handlu światowego znajduje się w Azji, a nie aż tak bardzo w Europie.

Chiny odgrywają tutaj istotną rolę, ponieważ jak dotychczas zawsze były oddane idei wolnego handlu, aż tu nagle okazało się, że mają inne cele.

Niemniej chciałbym szczerze pogratulować Komisji Europejskiej – pani komisarz oraz panu komisarzowi Mandelsonowi, pozytywnej roli, jaką odegrała Unia Europejska. W przeciwieństwie do Hong Kongu, byliśmy zaangażowani w negocjacje, wykazaliśmy inicjatywę i byliśmy gotowi do kompromisów. Trochę jednak szkoda, że pan Mandelson opuszcza nas na tym etapie; oznacza to, że musimy zmienić konie pośrodku rzeki. Pan Mandelson był dobrym negocjatorem. Zamęczał nas często w Parlamencie, i Lady Ashton nie będzie łatwo mu dorównać. Wszystkiego najlepszego!

  Nils Lundgren (IND/DEM). - (SV) Pani przewodnicząca! Jestem zagorzałym eurosceptykiem, ale są dwa obszary, w których Unia Europejska powinna odgrywać na szczeblu międzynarodowym główną rolę – polityka handlowa i polityka ochrony środowiska. Przedmiotem naszej obecnej debaty jest polityka handlowa.

Wolny handel światowy jest kluczem do dobrobytu ekonomicznego wszystkich krajów świata, a zwłaszcza tych najuboższych. Komplikacje związane z rundą dauhańską, które pojawiły się w lecie, są zatem bardzo poważne i to Unia Europejska, największa organizacja handlowa na świecie, powinna podjąć nową inicjatywę. Dlatego bardzo źle się stało, że nasz najbardziej kompetentny komisarz, pan Peter Mandelson, zrezygnował ze stanowiska komisarza ds. polityki handlowej Unii Europejskiej. Jednocześnie gospodarce światowej grozi druzgocący kryzys finansowy.

W tych okolicznościach rząd brytyjski proponuje osobę, która niewątpliwie nie będzie w stanie sprostać stojącym przed nią na tym stanowisku wyzwaniom. Obowiązkiem Parlamentu Europejskiego jest teraz zapewnienie, by w obliczu tego historycznego zagrożenia, na stanowisko komisarza odpowiedzialnego za handel mianowana została osoba zdecydowana i kompetentna. Wywiążmy się z tego obowiązku!

  Robert Sturdy (PPE-DE) . – Pani przewodnicząca! Najpierw chciałbym zwrócić uwagę pani komisarz na problemy związane z odejściem pana Petera Mandelsona. Uważam, że rezygnując ze swojego stanowiska, pan Mandelson zawiódł Unię Europejską. Sytuacja, w której znajdujemy się obecnie, jest bardzo poważna. Sama pani powiedziała przed chwilą, że istnieje rzeczywista możliwość wznowienia rudny dauhańskiej. Bez pana Petera Mandelsona u steru – ja też krytykowałem pana Mandelsona wiele razy, ale muszę przyznać, że jako były minister handlu przynajmniej posiadał intelekt i wiedzę umożliwiające mu dalsze prowadzenie walki – uważam, że znaleźliśmy się w poważnych tarapatach.

Pani komisarz! Czy na przykład w przyszłym tygodniu podpisze pani porozumienie w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym? Z całym szacunkiem, jaką wiedzę posiada pani w sprawie tych umów? Nie uczestniczyła pani ani w negocjacjach, ani w sporządzaniu tych umów. Niewątpliwie, sporządzając sprawozdanie w sprawie tych umów, nigdy z panią nie rozmawiałem.

A ponadto, czy Komisja Europejska zagwarantuje dziś temu Parlamentowi, że będziemy mieli odpowiednią możliwość wysłuchania baronowej Ashton na posiedzeniu Komisji Handlu Międzynarodowego? Ponieważ, jeżeli będzie pani chciała przepchnąć to porozumienie w trakcie jednego z tych posiedzeń, na których nie ma nikogo, jeżeli będzie pani próbowała przepchnąć je w następnym tygodniu, czy np. w poniedziałek, który jest dla posłów dniem trudnym, to proszę spodziewać się gniewu ze strony tego Parlamentu! Proszę pamiętać, co przytrafiło się Komisji Europejskiej za czasów pana Santera! Uważam, że pani baronowej powinno się zapewnić godziwą i odpowiednią możliwość bycia wysłuchaną, a jak już wspomniało wiele osób, niezwykle istotne jest, żebyśmy mieli bardzo dobrego komisarza u steru.

Pani komisarz! W związku z tym zastanawiam się, czy pani i ja słuchamy tych samych dyskusji. Powiedziała pani, że projekt amerykańskiej ustawy rolnej został zmieniony. Sądzę, że to żarty. Nie dalej jak wczoraj pan prezydent Obama powiedział, że będzie nadal bardziej protekcjonistyczny, niż kiedykolwiek w przeszłości. To samo powiedział kandydat Republikanów. Proszę spodziewać się ze strony Stanów Zjednoczonych protekcjonizmu na olbrzymią skalę. Na koniec jedna myśl, z którą chciałbym panią pozostawić. Ktoś powiedział, że mamy kryzys żywnościowy. Posłom tego Parlamentu chciałbym powiedzieć jasno i wyraźnie: nie ma kryzysu żywnościowego! Cena tony pszenicy kształtuje się obecnie na poziomie 40 euro poniżej kosztów produkcji.

Pani przewodnicząca! Bardzo krótko w kwestii regulaminowej. Czy na zewnątrz tego budynku mamy cyrk? Nie ma to nic wspólnego z dzisiejszymi debatami. Czy mamy cyrk? Czy mamy restaurację? Czy mamy klub? Żeby przejść, trzeba się rozpychać. Uważam, że powinna pani zwrócić się z tą sprawą do Konferencji Przewodniczących i położyć kres temu cyrkowi, który ma obecnie miejsce na zewnątrz budynku.

  Przewodniczący. − Panie pośle Sturdy! Pana uwagi zostały odnotowane.

  Harlem Désir (PSE). – (FR) Pani przewodnicząca, pani komisarz, panie i panowie! O co teraz chodzi w negocjacjach WTO? Nie uważam, by chodziło w nich o pana Mandelsona czy baronową Ashton, niezależnie od tego jak szlachetne są to osoby. Nie jestem nawet pewien, czy najważniejsza jest tutaj kwestia ceł na wyroby przemysłowe, ceł na produkty rolne czy dostępu do rynku. Oczywiste jest, że wszyscy chcemy, żeby porozumienie było trwałe, sprawiedliwe dla Europy, ale uważam, że mamy tutaj do czynienia z dwoma podstawowymi kwestiami.

Pierwszą z nich jest utrzymanie wielostronnych ram wymiany handlowej. Widzimy teraz, jak wiele brak tych ram w innym obszarze globalizacji – na rynkach finansowych – kosztuje nas w związku z ryzykiem, jakie brak ten stwarza dla gospodarki, dla obywateli i dla naszego społeczeństwa. Dokładnie o to tutaj chodzi, ponieważ jeśli te sześć lat negocjacji zakończy się niepowodzeniem, to wiemy, jakiego rodzaju umowy dwustronne stopniowo zastąpią negocjacje w ramach WTO. Są to ramy wadliwe. Chcemy zreformować WTO – oświadczyliśmy to w projekcie naszej rezolucji – chcemy także uwzględnienia innych wymiarów handlu, zwłaszcza ochrony środowiska, żeby zająć się problemem oddziaływania handlu na zmiany klimatyczne i zasady życia społecznego. Jest to kwestia o zasadniczym znaczeniu. Sposobem zapewnienia lepszej organizacji tego aspektu globalizacji nie jest jednak eliminacja ram wielostronnych, lecz ich wzmocnienie.

Drugą kwestią, nad którą nie będą się jednak zbytnio rozwodził, ponieważ została już omówiona przez mojego kolegę, pana posła Arifa, jest ponowne wyważenie reguł określonych podczas rudny urugwajskiej - gdy powstawało WTO - w taki sposób by uwzględniały one różnice w poziomie rozwoju, sytuację krajów najmniej rozwiniętych i rozwijających się. Również pani, pani komisarz, wspomniała o tym, apelując o podjęcie inicjatywy typu „wszystko oprócz broni”, z zastrzeżeniem klauzuli ochronnej obejmującej produkty wrażliwe. W tym kontekście powinniśmy wprowadzić reguły – niekoniecznie reguły wolnego handlu – które uwzględniałyby każdą sytuację. Chcemy wolnego handlu, pod warunkiem, że nie będzie to handel oparty na prawach dżungli.

Uważam, że są to dwie podstawowe kwestie, na których powinni skoncentrować się nasi negocjatorzy. To całkiem normalne, że negocjatorzy ci powinni koncentrować się na innych kwestiach, takich jak rolnictwo, usługi – choć nie poprzez kwestionowanie prawa krajów rozwijających się do regulowania usług publicznych – i cła na wyroby przemysłowe, ale nie kosztem pomyślnego zakończenia tej rundy rozwojowej.

  Daniel Varela Suanzes-Carpegna (PPE-DE). – (ES) Pani przewodnicząca! Wolelibyśmy, żeby pan Mandelson nadal sprawował swoje stanowisko, zamiast z niego rezygnować, co wydaje się być ostatecznym ciosem, jaki Unia Europejska zadała rundzie dauhańskiej.

Światowy kryzys finansowy nie wróży Al-Dausze świetlanej przyszłości. Z kolei ta zapaść pogarsza sytuację gospodarczą na świecie, a najwyższą cenę zapłacą za to kraje mniej rozwinięte. Światowa Organizacja Handlu jest niezbędna; regulacja handlu międzynarodowego jest niezbędna. Regulacja stanowi obecnie podstawowy atut w obliczu globalizacji. Dlatego niezbędne jest osiągnięcie porozumienia w trakcie rudny dauhańskiej.

Będziemy musieli rozważyć udoskonalenie zasad funkcjonowania Światowej Organizacji Handlu i jej legitymacji, a także rolę w tej rundzie krajów „wschodzących”, które według własnego uznania zdecydują, czy być krajem rozwijającym się, czy rozwiniętym. Jak zostało to określone w naszej rezolucji, dialog nie powinien być wyłącznie dialogiem północ-południe, ale także dialogiem południe-południe.

Unia Europejska podjęła bardzo istotne kroki podczas tych negocjacji, o wiele dalej idące niż pozostali uczestnicy. Podjęliśmy również takie kroki jak inicjatywa „wszystko oprócz broni”. Pozostali uczestnicy tych negocjacji powinni także pójść w tym kierunku, a w międzyczasie zawrzyjmy negocjowane właśnie układy stowarzyszeniowe, takie jak z państwami Wspólnego Rynku Ameryki Południowej (Mercosur), które są niezbędne w tym nowym kontekście.

  Carlos Carnero González (PSE). – (ES) Pani przewodnicząca! Dzisiejsza debata z pewnością ukazuje kilka podstawowych kwestii, co do których jesteśmy zgodni. Jedną z nich jest to, że w reakcji na kryzys, którego doświadczamy obecnie, potrzebujemy więcej regulacji i regulacji wielostronnej.

Gdy skupiamy się na finansach, niepożądane jest, żeby wiodącą rolę odgrywał Międzynarodowy Fundusz Walutowy czy Bank Światowy – nie życzyłbym tego nawet najgorszemu wrogowi. Instytucje te sporządzają katastroficzne prognozy i udowadniają, że mają coraz mniej kontroli nad przebiegiem wypadków, a także że ich wpływ i znaczenie są w praktyce nieprzewidywalne.

W takich okolicznościach i skoro dysponujemy takim instrumentem jak Światowa Organizacja Handlu, powinniśmy ten instrument wykorzystać. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy regulacji, ale również bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy realnej gospodarki, w przeciwieństwie do gospodarki opierającej się na spekulacjach finansowych. Źródłem gospodarki realnej jest handel towarami i usługami. Na gospodarce realnej opiera się z kolei wzrost gospodarczy prowadzący do powstawania nowych miejsc pracy.

Nie zgadzam się zatem, że kryzys ten oznacza, że trudniej będzie doprowadzić rundę dauhańską do końca, wprost przeciwnie: każdy odpowiedzialny rząd powinien podjąć rzeczywiste wysiłki, żeby rundę tę zakończyć – niezależnie od tego, czy pochodzi z północy, czy z południa, niezależnie od tego, czy jest rządem kraju o zapóźnionym rozwoju, czy kraju rozwiniętego.

Uważam, że istnieje coś takiego jak rynek globalny i potrzebna nam jest „widoczna ręka”. W takim przypadku potrzebna jest nam widoczna ręka Światowej Organizacji Handlu. Niewątpliwie powinniśmy poprawić zasady jej działania, powinniśmy wzmocnić w ramach jej funkcjonowania model wspierający rozwój i osłabić model propagujący wolny handel, i oczywiście powinniśmy mieć wolę polityczną. Zakładam, że pod rządami nowego komisarza Unia będzie ją dalej miała.

  Béla Glattfelder (PPE-DE). – (HU) Pan Peter Mandelson opuszcza tonący okręt i porzuca swój mostek kapitański. Opuszcza okręt, który sam skierował na górę lodową. Błędem było poczynienie tak ekstrawaganckich ustępstw na samym początku negocjacji, zwłaszcza w dziedzinie rolnictwa. Nie dało to naszym partnerom handlowym zachęty, żeby też zaproponować ustępstwa. Staliśmy się pośmiewiskiem, ponieważ, podczas gdy my rezygnujemy ze wspólnej polityki rolnej, pozostali uczestnicy negocjacji chronią swoją politykę rolną, wzmacniając pozycję rolnictwa amerykańskiego.

Negocjacji w ramach Światowej Organizacji Handlu nie da się w dalszym ciągu prowadzić na dotychczasowych zasadach. Negocjacje te mogą być kontynuowane tylko wtedy, gdy uwzględnione zostaną także kwestie ochrony środowiska naturalnego. W przeciwnym razie dalsza liberalizacja handlu światowego doprowadzi do jeszcze bardziej gwałtownej dewastacji środowiska naturalnego i przyspieszenia zmian klimatycznych. Czy właściwym rozwiązaniem jest nagłe poświęcanie - teraz w samym środku kryzysu finansowego i żywnościowego - bezpieczeństwa żywnościowego Europy i jej rolnictwa tylko po to, żeby nasze zbankrutowane banki miały większą możliwość eksportowania swoich niewłaściwie ukierunkowanych usług?

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – (PL) Pani Przewodnicząca! Unia Europejska przeprowadziła istotne zmiany we wspólnej polityce rolnej. Reforma ta wpłynęła na ograniczenie produkcji rolniczej. Jest to szczególnie widoczne na rynku cukru, lecz nie tylko. Ograniczyliśmy poziom wsparcia dla naszych rolników. W jakim stopniu wpłynęło to na zwiększenie wartości dodanej, w których krajach i w odniesieniu do których grup społecznych i zawodowych?

Chciałbym zapytać Panią komisarz, co w zamian otrzymała Unia Europejska? Kolejne pytanie to jak objawy światowego kryzysu żywnościowego wpłynęły na negocjacje WTO? Czy obecny kryzys finansowy, który zapewne uderzy w stan naszej gospodarki, będzie miał wpływ na negocjacje na szczeblu Światowej Organizacji Handlu?

  Mariann Fischer Boel , komisarz. − Pani przewodnicząca! Najpierw chciałabym wyrazić nasze olbrzymie rozczarowanie po dziesięciu dniach intensywnych negocjacji w Genewie. Myśleliśmy, że jesteśmy tak blisko porozumienia w sprawie rolnictwa i dostępu do rynków dla towarów nierolnych (NAMA), zdając sobie doskonale sprawę z tego, że ostatecznie będzie ono przedsięwzięciem, od którego zależeć będzie, czy Unia Europejska będzie mogła uznać cały pakiet za możliwy do przyjęcia.

Jako osoba odpowiedzialna za rolnictwo, muszę powiedzieć, że bardzo zachęcające było to, że po raz pierwszy nie obwiniano za brak postępów europejskiej polityki rolnej. Było tak dlatego, że w rzeczywistości odrobiliśmy nasze zadanie domowe w sektorze rolnym, reformując wspólną politykę rolną, najpierw poprzez przeprowadzenie wielkiej reformy w 2003 r., a następnie poprzez wszystkie kolejne reformy. Byliśmy więc w stanie doprowadzić do ograniczenia o 80% wsparcia wewnętrznego powodującego zakłócenia w handlu, nie wyrządzając jednocześnie żadnych szkód naszemu sektorowi rolnemu. Mieliśmy również możliwość powiązania tych reform z wielostronnym systemem handlu. Nie było to porozumienie za wszelką cenę. Było to wyważone porozumienie w obydwu obszarach. Byliśmy w stanie usprawiedliwić się przed Radą, że negocjowaliśmy w ramach uprawnień przyznanych naszym negocjatorom przez Radę. Jeśli chodzi o rolnictwo, uprawnienia te były po prostu potrzebne do tego, by nie można nas było zmusić do nowej reformy rolnictwa.

Podzielam opinię tych z państwa, którzy powiedzieli, że system wielostronny jest istotny i niezbędny, ponieważ tylko w ramach systemu wielostronnego jesteśmy w stanie uregulować na przykład kwestię wsparcia wewnętrznego powodującego zakłócenia w handlu i wszelkie inne kwestie niehandlowe. Nie da się tego w ogóle osiągnąć drogą negocjacji dwustronnych; powinniśmy więc pozostać wierni wartościom systemu wielostronnego.

Muszę także powiedzieć, że w tych negocjacjach naszym celem nigdy nie był rynek krajów rozwijających się. W rzeczywistości było wręcz przeciwnie, dlatego tak duże znaczenie dla ochrony specjalnych produktów w krajach rozwijających się miała kwestia specjalnego mechanizmu ochronnego, o czym mówiłam już podczas mojego pierwszego wystąpienia. Chciałabym dodać, że już w 2002 roku wprowadziliśmy porozumienie dotyczące „handlu wszystkim oprócz broni”, co oznacza, że Unia Europejska jest obecnie największym importerem surowców rolnych na świecie. Jesteśmy importerem większym niż Kanada, Stany Zjednoczone, Australia i Japonia razem wzięte. Otworzyliśmy więc w rzeczywistości nasze rynki w sektorze rolnym dla tych państw.

Poruszona została tu dziś wieczorem także kwestia bezpieczeństwa żywnościowego. Powinniśmy zdać sobie sprawę z tego, że na bezpieczeństwo żywnościowe składają się zarówno krajowa produkcja wewnętrzna, jak i przywóz. Jeżeli przyjrzymy się rolnictwu Unii Europejskiej, to musimy przyznać, że nigdy nie bylibyśmy w stanie osiągnąć tak mocnej pozycji, jak ta, którą cieszymy się obecnie, jeżeli nasz rynek rolny byłby zamknięty. Mamy dziś – jeśli wolno mi posłużyć się przykładem państwa sprawującego obecnie prezydencję – nadwyżkę w handlu surowcami rolnymi wynoszącą siedem miliardów euro. Wyobraźmy sobie teraz, że zamykamy nasze rynki. Wówczas nigdy nie bylibyśmy w stanie sprzedać wszystkich swoich wysokiej jakości produktów na rynku wewnętrznym, ponieważ zostalibyśmy ukarani za ochronę tego rynku. Inni zrobiliby tak samo jak my, co uniemożliwiłoby nam wykorzystanie możliwości, jakie zapewniają nam w przypadku wysokiej jakości produktów rynki wschodzące i rynki coraz bardziej otwierające się. Oczywiste jest więc, że potrzebne jest nam wyważone podejście.

Poruszona została także kwestia oznaczeń geograficznych, ale nie uwzględniłam jej w swoim pierwszym wystąpieniu ze względu na ograniczenia czasowe i zdecydowaną postawę pani przewodniczącej, jeśli chodzi o czas wystąpień. Oznaczenia geograficzne stanowią kwestię o istotnym znaczeniu dla Unii Europejskiej i daliśmy jasno i wyraźnie do zrozumienia innym uczestnikom negocjacji, że nigdy nie będziemy w stanie zawrzeć porozumienia, jeżeli nie osiągniemy pozytywnego rezultatu w sprawie oznaczeń geograficznych, ponieważ są one tak ważne, zwłaszcza z punktu widzenia wysokiej jakości produktów śródziemnomorskich.

Odpowiem w skrócie pani poseł McGuinness. Zgadzam się z panią, że w rzeczywistości przez dziesiątki lat zbyt małe znaczenie przykładaliśmy do kwestii naszej pomocy na rzecz rozwoju w sektorze rolnym. Obecnie, kiedy widzimy, że ceny – nie ceny surowców, ponieważ to dobrze, że obecnie ceny spadają, ale ceny nasion i nawozów – gwałtownie rosną, zaproponowaliśmy nasze rozwiązanie, żeby podjąć próbę pomocy krajom najmniej rozwiniętym, najuboższym krajom świata i zapewnienia im warunków umożliwiającym zakup nasion i nawozów. Obecnie w Parlamencie omawiana jest kwestia ustanowienia funduszu w wysokości jednego miliarda euro i mam nadzieję, że ta inicjatywa udzielenia pomocy krajom rozwijającym się w zapewnianiu żywności obywatelom i zapobieganiu migracji z terenów wiejskich do miast spotka się z pozytywnym przyjęciem. Proszę o tym pamiętać. Jest to bardzo istotne.

  Przewodnicząca. − Otrzymałam sześć wniosków dotyczących rezolucji⁽¹⁾ złożonych w trybie art. 103 ust. 2 Regulaminu.

Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się jutro.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Daniel Dăianu (ALDE) , na piśmie. – Załamanie się negocjacji rundy dauhańskiej może stanowić zapowiedź tego, co ma nadejść, w okresie, kiedy pogłębiający się kryzys finansowy wystawia na ciężką próbę zdolność rządów do przestrzegania reguł gry. W kontekście coraz bardziej zglobalizowanych rynków wychwalane są korzyści wolnego handlu. Wolny handel musi być jednak sprawiedliwy i uzupełniony międzynarodowym systemem ułatwiającym krajom ubogim rozwój. Wzrost nierówności w dochodach bogatych gospodarek i ich obawy wobec wzrostu pozycji niektórych gospodarek wschodzących powodują pojawienie się działań protekcjonistycznych. Podobnie dążenie do kontroli ograniczonych zasobów i zapewnienia sobie możliwości pozyskiwania surowców po przystępnych cenach powoduje w wielu krajach wzrost skłonności do wprowadzania ograniczeń w handlu.

Należy tutaj także wspomnieć o wzrastającej złożoności sytuacji geopolitycznej. Unia Europejska powinna przejąć inicjatywę w łagodzeniu skutków obecnego kryzysu, a ściślej rzecz biorąc, zapobieganiu załamaniu się wielostronnego systemu handlowego i finansowego. Takie przewodnictwo obejmować powinno, między innymi, reformę międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach której wschodzące potęgi światowe (tzw. BRICS, czyli Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i Republika Południowej Afryki) uczestniczyć będą w rozwiązywaniu problemów gospodarczych o znaczeniu ogólnoświatowym oraz w reformie architektury międzynarodowej regulującej przepływ środków finansowych. Pod koniec XIX wieku międzynarodowy system wspierający swobodny przepływ towarów i kapitału uległ załamaniu, co doprowadziło do wybuchu wojny, która zniszczyła Europę. Powinniśmy o tym pamiętać.

(1) Zobacz protokół.