Pełne sprawozdanie z obrad

Środa, 22 października 2008 r. - Strasburg

7. Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Ustne wyjaśnienia do głosowania

- Projekt rezolucji: Zatwierdzenie mianowania baronessy Catherine Ashton na stanowisko członka Komisji Europejskiej (B6-0575/2008)

  Toomas Savi (ALDE). – Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję mianowanie baronessy Ashton na stanowisko członka Komisji i chciałbym zauważyć, że nadanie jej dożywotniego tytułu para stanowi dowód jej wspaniałej pracy na rzecz Wielkiej Brytanii. Jestem przekonany, że będzie równie wartościowym członkiem Komisji, jak jej poprzednik lord Cockfield, który został mianowany na stanowisko brytyjskiego Komisarza przez rząd Margaret Thatcher w 1984 roku. Wyróżnił się wybitną karierą w Brukseli i stworzył podstawy dla wprowadzenia jednolitego rynku.

Baronessa Ashton dzięki przyspieszeniu negocjacji w ramach rundy Dauhańskiej zapewni sobie miejsce w historii Unii Europejskiej. Zakończenie negocjacji będzie ogromnym wyzwaniem, ale ich pomyślne zakończenie pomoże krajom rozwijającym się.

- Projekt rezolucji: Rada Europejska (B6-0543/2008)

  Jim Allister (NI). – Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko projektowi wspólnej rezolucji dotyczącej szczytu Rady Europejskiej ze względu na przedstawione w nim dwulicowe stanowisko w sprawie referendum przeprowadzonego w Irlandii i nierozsądne przywiązanie do szkodliwych gospodarczo celów z zakresu zmian klimatycznych. W przedmiotowym komunikacie zawarto obłudne potwierdzenie uszanowania decyzji Irlandii o odrzuceniu traktatu z Lizbony, by następnie poprzez zakodowany język dokumentów rozpocząć wywieranie na Irlandię nacisków w sprawie dostosowania się. Tak zwane poszanowanie dla demokratycznych decyzji głosujących jest ewidentnie fałszywe.

Teraz, gdy stoimy w obliczu głębokiego kryzysu gospodarczego, największego, jaki pamięta większość z nas, UE martwi się o utrzymanie celów klimatycznych. Obecnie ani przemysłu, ani naszych gospodarek nie stać na najwyższe jak dotychczas obciążenie opodatkowaniem ekologicznym. Jedynym skutkiem takiego postępowania będzie wypędzanie coraz większej części naszego przemysłu produkcyjnego na Daleki Wschód.

  Marian Harkin (ALDE). – Panie przewodniczący! Chciałabym poruszyć kwestię poprawki 3, w której krytykujemy licznych komisarzy za zbagatelizowanie powtarzanych od dawna przez Parlament Europejski próśb w sprawie zaproponowania prawodawstwa dotyczącego lepszego nadzoru rynku finansowego. Tak wygląda sytuacja, ale moim zdaniem państwa członkowskie muszą przyjąć na siebie pewną część winy. Uważam, że nawet gdyby Komisja podjęła decyzję o złożeniu wniosku, spotkałaby się ze znaczącym oporem. Niemniej jednak Komisja ma zobowiązania i skoro nasza regulacja jest oparta na zasadach, zamiast na normach, to musi być przynajmniej rygorystyczna, ponieważ regulacja łagodna nie przyniosła rezultatów.

Chciałabym również zwrócić uwagę na punkt 20, w którym Parlament powtórnie wyraził poszanowanie dla wyników irlandzkiego referendum i wyników procedur ratyfikacyjnych podejmowanych w innych państwach członkowskich. Podczas debaty w sprawie referendum irlandzkiego wielokrotnie zapewniano, że Parlament nie uszanuje jego wyników. Przede wszystkim Parlament Europejski nie ma żadnych kompetencji w tym zakresie i żadnej władzy do podejmowania jakichkolwiek działań. Pomimo to, w przeciwieństwie do mojego kolegi pana Allistera, z zadowoleniem przyjmuję powyższe oświadczenie.

Na zakończenie dodam, że moim zdaniem dzięki punktowi 20 możliwe jest uspokojenie obywateli Irlandii przed wyborami europejskimi, ale powinniśmy odpowiednio oszacować, co jest w tej kwestii niezbędne. W tym punkcie stwierdzono także, że Parlament jest gotowy do udzielenia pomocy w zakresie zbudowania szerszego i bardziej uzasadnionego konsensusu. Moim zdaniem treść tego punktu powinna naprawdę brzmieć: „zbudować bardziej uzasadniony konsensus”.

  Daniel Hannan (NI). – Panie przewodniczący! Najbardziej niebezpiecznym frazesem we współczesnej polityce jest stwierdzenie: „coś należy zrobić”. Politycy w sposób nierozsądny i nadmierny obawiają się bezczynności i drugorzędne znaczenie ma dla nich to, co kryje się za owym „coś”. Dowód tego widzieliśmy podczas kryzysu finansowego. „Coś” nie ma znaczenia – 500 miliardów funtów szterlingów w Wielkiej Brytanii, 500 miliardów euro w Europie, czy 850 miliardów dolarów w USA – to już „coś”, zróbmy to. Realne konsekwencje tych działań nie mają znaczenia.

W rzeczywistości tworzenie prawodawstwa przeciwko recesji jest tak samo niemożliwe, jak tworzenie prawodawstwa w sprawie biegu słońca lub księżyca. Obecnie widzimy, jak te same rządy, które przez zbyt długi czas utrzymywały stopy procentowe na zbyt niskim poziomie próbują wprowadzić bezwzględne poprawki do sytuacji spowodowanej latami łatwego dostępu do kredytów. To była decyzja polityczna, a nie rynkowa i powietrze wpompowane do balonu teraz

z niego ucieka. Poprzez nacjonalizację naszych banków i wypłacanie ogromnych kaucji doprowadziliśmy do jednej rzeczywistej zmiany: zamiast obniżać podatki, by pomóc ludziom w trudnych czasach, nakładamy na nich olbrzymie dodatkowe obciążenia. Nasi podatnicy zapłacą wysoką cenę za naszą pychę.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE). – Panie przewodniczący! W przypadku poprawki 9, przeciwko której głosowało moje ugrupowanie, największe znaczenie dla grupy PPE-DE miało to, by proces demokratyczny został zakończony bez żadnej drogi na skróty, która tworzyłaby deficyt demokracji, szczególnie teraz, gdy w przypadku handlu emisjami, proces parlamentarny nie zasługuje na zbyt pochlebną ocenę. Byliśmy świadkami stosowania zwodniczych sztuczek, manipulacji i wreszcie ignorowania przez sprawozdawczynię woli politycznej jej własnego ugrupowania.

To spostrzeżenie okazuje się jeszcze trafniejsze, jeżeli uwzględnimy impas, jaki nastąpił w ubiegłym tygodniu na szczycie Rady. Grupa PPE-DE zaproponowała rozwiązanie problemu związanego z niszczeniem przemysłu, przy jednoczesnym zwiększeniu zakresu łagodzenia zmian klimatycznych. Tym samym nie tylko przemysł UE, ale również związki zawodowe popierają nasz wniosek dotyczący poziomu odniesienia, który zastąpiłby kosztowny system prowadzenia aukcji. Zjednoczyła nas próba zredukowania szkodliwych emisji. I co do tego nie ma wątpliwości.

Pozostaje pytanie, jak to zrobić. Na pierwszym miejscu musimy zadbać o naszą planetę, ale twierdzę, że osłabienie gospodarcze głównych, przyjaznych dla środowiska gospodarek, nie wpłynie pozytywnie na środki niezbędne do zatrzymania zmian klimatycznych, co doprowadzi do bezrobocia w UE.

  Peter Skinner (PSE). – Panie przewodniczący! EPLP z zadowoleniem przyjmuje treść wspólnej rezolucji i wniosek w sprawie klimatu finansowego i szerszej gospodarki. Jeśli chodzi o możliwość dalszego postępowania, to prawdą jest, że Parlament przedstawił zestaw żądań – będących pewnego rodzaju listą życzeń – oraz konkretnych wniosków w odniesieniu do tego, co musi zostać zrobione. W niektórych przypadkach posunęliśmy się dalej niż Komisja. W rzeczywistości czasami – czy to z powodów krajowych, czy też interesu krajowego – widzieliśmy, jak Parlament potrafił łagodzić tekst i w zamian proponować tekst dobry.

Jednak te wezwania są dziś całkiem stosowne i odpowiadają sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Bardziej niż dotychczas należy wzmocnić struktury nadzoru, nie tylko na szczeblu europejskim, ale również światowym. Musimy wyjrzeć poza sytuację Unii Europejskiej. I w tym celu musimy także zastanowić się nad tym, co dzieje się na świecie w zakresie pomocy rozwojowej. Musimy pogłębić nasze rezerwy pod względem rozwiązywania problemów rozwojowych, by się od nich nie odwracać. I mamy nadzieję, że dzięki temu osiągniemy taką równowagę gospodarczą, jaka jest potrzebna na świecie. Mamy za zadanie zwrócić uwagę ogółu na te problemy. Naszym zadaniem jest także zrobienie czegoś więcej w tej kwestii, później przedstawię więcej szczegółów na piśmie.

  Ivo Strejček (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Chciałbym podsumować powody, dla których głosowałem przeciwko przedmiotowej rezolucji. Po pierwsze, wzmocnienie roli państwa stanowi złą odpowiedź na poszukiwania sposobu wyjścia z zamętu finansowego. Po drugie, zwiększenie regulacji i tworzenie nowego paneuropejskiego organu nadzoru, bez wyraźnego zdefiniowania kompetencji, nie stanowią lekarstwa na kryzys. Po trzecie, traktat z Lizbony po odrzuceniu przez obywateli Irlandii nie może wejść w życie. Dlatego też Rada Europejska powinna uszanować wyniki irlandzkiego referendum. Po czwarte, Rada Europejska nie zamierza wycofać się ze swoich nierealnych i nad wyraz kosztownych celów w zakresie zmian klimatycznych. Doprowadzi to w końcu do pogorszenia stopy życia zwykłych obywateli.

  Gay Mitchell (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Pozwolę sobie zacząć od potwierdzenia, że rzeczywiście traktat lizboński nie może wejść w życie dopóki nie zostanie przyjęty przez wszystkie 27 państw członkowskich, ale nie oznacza to, że Europa nie może iść do przodu. Tylko że ja nie chcę patrzeć, jak Europa idzie naprzód bez Irlandii. Chcę, jako dyrektor ds. wyborów z ramienia partii Fine Gael podczas ostatniej kampanii przed referendum, bezwzględnie wyjaśnić, że stanowisko Irlandii jest i powinno być następujące: chcemy być w centrum Europy. Nie chcemy być już wyspą stojącą w cieniu innej wyspy, zdominowaną przez brytyjskie interesy. Szanujemy Wielką Brytanię za to, że ma na względzie własne korzyści – oczywiście ma do tego prawo. Jednak nasze korzyści są inne i nie chcę, by posłowie do parlamentu brytyjskiego stawali w tej Izbie i przemawiali w imieniu moich wyborców lub na rzecz korzyści dla Irlandii.

Chciałbym powiedzieć, że posłowie do PE wywodzący się z Fine Gael i należący do grupy PPE-DE popierają ogólny wydźwięk sprawozdania w sprawie szczytu Rady Europejskiej. Nie zgadzają się jednak na to, by Parlament musiał brać pod uwagę, że „możliwe jest złagodzenie niepokoju wyrażonego przez ludność Irlandii w celu zabezpieczenia przed wyborami europejskimi rozwiązania akceptowalnego przez wszystkich”, ponieważ tę kwestię muszą rozważyć obywatele irlandzcy, według własnego uznania i w odpowiednim czasie. To stwierdzenie musimy podać do oficjalnej wiadomości.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Nie jestem zbyt zadowolona ani z treści naszej wspólnej rezolucji, ani z działań Rady pod przywództwem prezydenta Sarkozy’ego. Pomimo to uważam, że porozumienie lub przynajmniej umiejętność porozumienia się w sprawie pewnego rodzaju wspólnego podejścia stanowią bardzo istotny krok, ponieważ pokazanie, że nie potrafimy w jakimkolwiek stopniu się porozumieć, byłoby najgorszą wiadomością, jako moglibyśmy przekazać obywatelom Europy. Niemniej jednak chciałabym poprosić o okazanie choć odrobiny zdrowego rozsądku. Mamy tu do czynienia z trzema czynnikami, jednym z nich jest oczywiście kryzys finansowy, drugim recesja, a trzecim − mówiąc krótko − wpływ globalizacji na nasz rynek wewnętrzny. Wspominałam o tym już od wielu miesięcy, a nawet lat. Wygląda na to, że nie potrafimy powstrzymać wzrostu żądań wobec europejskiego przemysłu i co więcej − nie potrafimy nawet dyskutować o tym wzroście na szczeblu WTO. Ta nieumiejętność stanowi nasz główny problem.

- Zalecenie: Harlem Désir (A6-0373/2008)

  Hubert Pirker (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Praca tymczasowa w Unii Europejskiej, jak wszyscy wiemy, nabiera coraz większego znaczenia. Z jednej strony jest to pozytywne zjawisko, ponieważ tworzy liczne miejsca pracy. Jednak występowanie znaczących różnic w zasadach krajowych oznacza, że dotychczasowe efekty były raczej negatywne, zwłaszcza z punktu widzenia pracowników, ponieważ w wyniku obniżania płac dochodzi do stosowania dumpingu płac, a co za tym idzie: do przesiedlania pracowników lokalnych. Ostatecznie powoduje to także zakłócenia konkurencji, szczególnie w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw, i daje przewagę tym podmiotom, które zatrudniają po niskich kosztach jak największą liczbę pracowników tymczasowych.

W związku z tym naszym celem w przypadku dyrektyw musi być wprowadzenie regulacji w odniesieniu do pracy tymczasowej w całej Unii Europejskiej, a szczególnie ustalenie, że pracowników tymczasowych należy pod względem warunków pracy i zatrudnienia traktować na równi z pracownikami przedsiębiorstw użytkownika. Takie postanowienia leżą w interesie Europy jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i pozwolą zapobiegać powstawaniu zakłóceń w konkurencji między przedsiębiorstwami.

  Ewa Tomaszewska (UEN). - Panie przewodniczący! Przyjęcie jakiejkolwiek poprawki do tej dyrektywy, choćby najsłuszniejszej, oznaczałoby znaczne wydłużenie procesu legislacyjnego, a więc osoby zatrudnione tymczasowo przez dłuższy okres nie byłyby prawnie chronione. Dyrektywa ta przez wiele lat oczekuje na wprowadzenie w życie. Ponadto jest ona realizacją porozumienia partnerów społecznych. Dlatego głosowałam za odrzuceniem wszystkich poprawek.

- Sprawozdanie: Roberta Angelilli (A6-0404/2008)

  Neena Gill (PSE). – Panie przewodniczący! Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ niepokoi mnie kwestia bezpieczeństwa dzieci korzystających z Internetu. Tę kwestię porusza wielu wyborców z mojego okręgu wyborczego West Midlands. Wiem, że wielu rodziców i nauczycieli coraz bardziej martwi się, że dzieci mają dostęp do niestosownych i potencjalnie niebezpiecznych materiałów.

Przemiana Internetu w potężny światowy środek przekazu zwiększyła skalę zagrożeń, na jakie narażona jest młodzież na całym świecie. Z wyników ostatnich badań przeprowadzonych w Wielkiej Brytanii wynika, że co dziesiąte dziecko korzystające z internetowych czatów było zaczepiane przez pedofilów. Nie wystarczy jedynie doceniać Internetu za oferowanie dzieciom szerokiej bazy rozrywki, możliwości i wiedzy; musimy również wprowadzić odpowiednie środki zapewniające im bezpieczeństwo w Internecie. Uważam, że naszym obowiązkiem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi materiałami i niektórymi osobami działającymi w środowisku online.

Parlament Europejski ma do odegrania istotną rolę, polegającą na zmniejszeniu dostępności do materiałów nieodpowiednich lub nielegalnych oraz na zwiększeniu świadomości publicznej w zakresie zagrożeń w środowisku online. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowe sprawozdanie i wysiłki UE na rzecz ochrony naszych dzieci. Dzieci powinny móc korzystać z możliwości, jakie oferuje ta technologia, ale bez obawy przed działaniem osób, które mogą je skrzywdzić.

  Hubert Pirker (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Internet sam w sobie jest pozytywnym wynalazkiem, ale w coraz większym stopniu wykorzystują go przestępcy, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu jednego z najohydniejszych procederów przestępczych, jakim jest handel pornografią dziecięcą.

By zobaczyć rozmiary problemu, wystarczy uzmysłowić sobie, że tylko w ubiegłym roku nastąpił 16% wzrost internetowego handlu materiałami z pornografią dziecięcą, a ponad 20 tysięcy dzieci rocznie jest wykorzystywanych w celu produkowania takich zdjęć. Musimy przyjąć następujące cele: zero tolerancji dla przypadków wykorzystywania dzieci, srogie kary dla winnych przestępstw oraz maksymalna ochrona dla dzieci korzystających z Internetu.

Z zadowoleniem przyjmuję pakiet środków popieranych przez Parlament Europejski, które obejmują tworzenie gorących linii, zakładanie systemów blokujących i edukowanie społeczeństwa, aż po wzmocnienie policji i wprowadzenie systemów polegających na śledzeniu przepływów finansowych.

Przedmiotowe sprawozdanie Parlamentu Europejskiego ma ogromne znaczenie, ponieważ stanowi silny sygnał dotyczący ochrony najsłabszych członków naszego społeczeństwa, czyli dzieci.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Internet jest jednocześnie bardzo pomocnym narzędziem i ogromnym zagrożeniem, zwłaszcza dla dzieci, które posiadają szerszą niż ich rodzice znajomość komputerów. W związku z tym dorośli często nie są świadomi, jak wiele pułapek czyha na ich dzieci surfujące w Internecie po kilka godzin dziennie. Dlatego z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowe sprawozdanie i głosowałam za jego przyjęciem.

Uważam, że bezpieczny program dotyczący Internetu pomoże zmniejszyć różnicę pokoleniową w zakresie znajomości Internetu. Musimy stworzyć kampanię informacyjną adresowaną do rodziców i nauczycieli. Popieram utworzenie w poszczególnych państwach UE punktów kontaktowych, gdzie możliwe będzie zgłaszanie niezgodnych z prawem działań mających związek z bezpieczeństwem w Internecie.

Matti Juhani Saari z Finlandii umieścił w Internecie, w tym na stronie YouTube, filmy wideo pokazujące go strzelającego na strzelnicy. Później ten szaleniec zamordował w szkole, w fińskim miasteczku Kauhajoki, dziesięcioro młodych ludzi. Panie i panowie! Moim zdaniem wspomniany program pozwoli zmniejszyć poziom ryzyka i zagwarantować, by młodzi ludzie nie mieli w Internecie dostępu do tego typu filmów.

  Jan Březina (PPE-DE). – (CS) Poparłem sprawozdanie przygotowane przez panią Angelilli, ponieważ moim zdaniem stanowi ono narzędzie, które pomoże w walce przeciwko wykorzystywaniu dzieci w Internecie. Chciałbym, żeby nacisk w działaniach był położony na wzmocnienie instrumentów, z których korzystają siły policyjne. Mówiąc bardziej szczegółowo, idzie o stworzenie europejskiej bazy danych dotyczącej pornografii dziecięcej oraz uruchomienie gorących linii kryzysowych, do których siły policyjne powinny mieć dostęp. W przypadku zakupu zdjęć za pośrednictwem grup komunikacyjnych w systemie wymiany plików przez użytkowników sieci (P2P) będzie to narzędzie bardzo pomocne, ponieważ umożliwi sprawdzenie, czy dany obraz pojawił się już w Internecie, oraz czy w tej sprawie prowadzono już jakieś dochodzenie, a tym samym pozwoli uniknąć niepotrzebnego powielania wysiłków śledczych. Innym skutecznym środkiem byłoby również monitorowanie przepływów płatności dokonywanych na stronach internetowych zawierających pornografię dziecięcą, przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad dotyczących ochrony prywatności i tajemnicy bankowej.

Dotychczasowe doświadczenia pokazują, że bezpieczeństwo dzieci w Internecie można zapewnić jedynie poprzez zastosowanie złożonego podejścia, obejmującego zaangażowanie dzieci, rodzin, szkół, wszystkich operatorów telekomunikacyjnych, dostawców usług internetowych i organów rządowych. Należy podnieść poziom świadomości i poziom ochrony, co z praktycznego punktu widzenia wesprze i ułatwi proces zgłaszania przypadków nadużyć oraz zwiększy szanse na przeprowadzenie dochodzenia przez siły policyjne. Jestem przekonany, że program dotyczący bezpieczeństwa Internetu może przyczynić się do realizacji tego celu.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Chciałabym jeszcze nawiązać do poniedziałkowej debaty w sprawie ochrony dzieci korzystających z Internetu i innych technologii komunikacyjnych. Oczywiście poparłam przedmiotowe sprawozdanie, które przyjęłam z zadowoleniem. Niemniej jednak w programie, który przyjęliśmy, brakuje nacisku na wprowadzenie standaryzacji terminologii dotyczącej treści niebezpiecznych. Poglądy państw członkowskich różnią się również pod względem definicji tego, co jest jedynie treścią niedopuszczalną, a co zostało już uznane za przestępstwo. To zdecydowanie utrudnia walkę z przestępczością w Internecie, nieuznającą granic między państwami ani między kontynentami. Dla dobra dzieci naszym priorytetem, czy nam się to podoba, czy nie, powinna być harmonizacja tego obszaru.

  Koenraad Dillen (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Zdecydowanie zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Należy z zadowoleniem przyjąć chęć Europy do podjęcia działań mających na celu ochronę dzieci przed licznymi niebezpieczeństwami, jakie obecnie stwarza Internet. Młodzi ludzie już od bardzo wczesnych lat poznają Internet, ale tym samym są narażeni na związane z nim niebezpieczeństwo.

Szacuje się, że około 90% dzieci wieku 8-16 lat ma kontakt z materiałami pornograficznymi w Internecie. Podmioty handlujące materiałami pornograficznymi w środowisku online stają się coraz bardziej beztroskie. Niezależnie od ryzyka związanego z występowaniem w Internecie pedofilii i handlarzy treściami pornograficznymi, istnieje również zagrożenie związane z obecnością w środowisku online kasyn, które są reklamowane przy użyciu agresywnych technik marketingowych. Szczególnie małe dzieci nie zawsze zdają sobie sprawę z występujących zagrożeń.

I dlatego do obowiązków rodziców, szkół i nauczycieli, ale również polityków, należy ochrona dzieci przed tymi zagrożeniami. Muszą zarówno monitorować działania i zwiększać świadomość, zwłaszcza wśród młodszych członków społeczeństwa, ponieważ to oni są najbardziej wrażliwi i podatni na wpływy.

  Marusya Ivanova Lyubcheva (PSE). – (BG) Panie przewodniczący! Dziękuję. Zagłosowałam za sprawozdaniem, ponieważ uważam je za wyjątkowo istotne. Trudno jest rozwiązać za pomocą jednego tylko dokumentu różnorodne problemy, jakie powstają w wyniku korzystania przez dzieci z technologii komunikacyjnych. Program ten jest jednak niezbędny pod względem organizacyjnym. Podczas debat dotyczących wpływu nowych technologii najczęściej mówimy jedynie o społecznych, edukacyjnych, kulturowych i innych korzyściach, a z ich negatywnych skutków zdajemy sobie sprawę, gdy jest już za późno. Bardzo duże znaczenie dla zmniejszania ryzyka mają istniejące mechanizmy dotyczące ograniczania dostępu do produktów wywierających zły wpływ, ale musimy wprowadzić również programy prewencyjne działające równolegle. Teraz, gdy już mamy wspólny program europejski, każde państwo członkowskie powinno stworzyć swój własny krajowy program w tej dziedzinie. Musimy zwiększyć świadomość społeczeństwa w odniesieniu do tego problemu i musimy uczyć dzieci, jak rozsądnie korzystać z Internetu i technologii komunikacyjnych. Kolejną kwestią, którą musimy się zająć, jest uzależnienie od komputera. Potrzebne są tu połączone wysiłki i krajowe rządy powinny odegrać w tym istotną rolę.

- Sprawozdanie: Françoise Grossetête (A6-0346/2008)

  Milan Gaľa (PPE-DE). – (SK) Panie przewodniczący! Chciałbym podziękować panu za udzielenie mi głosu, a pani Grossetête za przygotowanie sprawozdania w sprawie proponowanej dyrektywy, która dotyczy zmian warunków udzielania pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych. Swoje poparcie dla sprawozdania wyraziłem podczas głosowania. Przedmiotowa dyrektywa odzwierciedla postęp w procesie harmonizacji praw i ochrony konsumenta, ograniczania biurokracji, zwiększania elastyczności i przynoszenia korzyści pod względem bezpieczeństwa i świadomości pacjentów. Jednocześnie dzięki postanowieniom dyrektywy możliwe będzie uproszczenie działań i zmniejszenie kosztów ponoszonych przez średnie przedsiębiorstwa farmaceutyczne.

Doceniam wyraźne stanowisko komisarza Verheugena w sprawie sfałszowanych leków, niskiej jakości leków generycznych mających efekt nie większy niż placebo, nielegalnych leków i szczepionek docierających do obywateli przez czarny rynek. Takie działania są przestępstwem. Komisja w bliskiej przyszłości zaproponuje środki mające wzmocnić obowiązujące w tej dziedzinie przepisy, tak by żadne z wymienionych rodzajów leków nie mogły trafiać do dystrybucji. Komisja wprowadzi również sankcje przeciwko osobom działającym na tym polu. Komisarz zaręczył także, że skuteczne leki muszą być wytwarzane w oparciu o uznane normy europejskie i procesy produkcyjne.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Muszę nawiązać do dzisiejszej debaty, podczas której oczywiście powiedziałam, że z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowe sprawozdanie. Uwzględniono w nim jednak wymóg, by wszystkie leki zawierające ten sam aktywny składnik występowały pod nazwą jednej firmy, co pozwoli pacjentom uniknąć zamieszania i przyjmowania zbyt wysokich dawek. Dla osób innych niż specjaliści takie rozwiązanie może brzmieć rozsądnie, ale do leków nieustannie wprowadza się innowacje, a ponadto skład leków, w których występuje taki sam, bądź podobny składnik aktywny może różnić się pozostałymi elementami. Posunięciem absurdalnym byłoby zarzucanie Komisji, że nie zarządziła standaryzacji nazw firmowych, gdyż pozwala to przypuszczać, że istota funkcjonowania systemu nie jest zrozumiała, niezależnie od ogólnych uprawnień Unii Europejskiej.

- Sprawozdanie: Toine Manders (A6-0195/2008)

  Neena Gill (PSE). – Panie przewodniczący! Jestem bardzo zadowolona, że nareszcie Parlament zajął się lukami w postanowieniach dyrektywy z 1994 r. w sprawie korzystania z nieruchomości w systemie podziału czasu, tak by konsumenci mogli oczekiwać lepszej ochrony dla swoich inwestycji. W dłuższej perspektywie te zmiany pozwolą również ochronić nawet do 40 tysięcy europejskich miejsc pracy. Jestem wyjątkowo zainteresowana przedmiotowym sprawozdaniem, ponieważ obejmuje kwestie mające bezpośredni wpływ na wielu spośród moich wyborców. Liczba właścicieli nieruchomości wykorzystywanych w systemie podziału czasu w Wielkiej Brytanii jest większa niż w jakimkolwiek innym państwie europejskim. Dlatego też proponowane zmiany upewnią wielu z nich, że Europa podejmuje działania mające na celu ochronienie ich przed oszukańczymi przedsiębiorstwami handlowymi. Przemysł związany z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie w Wielkiej Brytanii ma wartość około 157 milionów euro rocznie i przedmiotowa dyrektywa stanowi ważny krok naprzód w procesie usuwania z rynku pozbawionych skrupułów agentów, którzy przysparzają konsumentom kłopotów i kompromitują usankcjonowanych operatorów. Nowe uproszczone zasady zagwarantują, że konsumenci w całej UE będą jednakowo chronieni i jednocześnie stworzą równe szanse na rynku nieruchomości użytkowanych w systemie podziału czasu i innych popularnych długoterminowych produktów wakacyjnych.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Jestem bardzo zadowolona, że pomimo politycznych rozbieżności, udało się osiągnąć porozumienie w sprawie zharmonizowania prawodawstwa służącego ochronie wszystkich obywateli Europy, którzy planują zagraniczne wakacje i mają zamiar bez ryzyka wynająć tam miejsce zakwaterowania. Zmiana dyrektywy w sprawie użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie polega na wykluczeniu rejestrowania nierzetelnych dostawców usług, tym samym zmniejszając ryzyko bycia oszukanym, co obecnie zbyt często się zdarza.

Konsumentom będzie również przysługiwał czternastodniowy okres odstąpienia od umowy bez konieczności wpłacania z góry jakichkolwiek zaliczek. Ponadto konsumenci otrzymają umowy sporządzone w języku, który rozumieją, co jest dobrą wiadomością również dla obywateli Czech.

  Gary Titley (PSE). – Panie przewodniczący! Podzielam radość mojej koleżanki pani Gill spowodowaną tym, że uzupełniamy istniejące luki prawne w przedmiotowej dyrektywie.

Przemysł związany z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie jest rozrośnięty, ale może być także polem oszustw na dużą skalę. Miałem na przykład do czynienia z firmą European Timeshare Owners Organisation działającą w Hiszpanii, ale dla wygody używającą adresu na Gibraltarze. Wyborcy poinformowali mnie, że zgłaszali się do nich przedstawiciele tej firmy z ofertą odsprzedania prawa do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie. Gdy ci ludzie ponieśli już wysokie koszty, by dostać się do Hiszpanii okazywało się, że nie ma tam nikogo, kto chciałby kupić ich prawa do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, jest jedynie wspomniana firma, która chce odsprzedać im dalsze prawa.

Przez kilka tygodni próbowałem skontaktować się z firmą, udało mi się to dopiero w tym tygodniu, gdyż jakimś cudem przy telefonach, których numery firma podaje, nie siedzą żadne osoby odbierające i wygląda również na to, że przedstawiciele firmy nie odpowiadają nawet na listy.

Mam nadzieję, że wreszcie zaczniemy stosować sankcje wobec podmiotów takich jak European Timeshare Owners Organisation, ponieważ sprowadzają złą sławę na cały przemysł i − szczerze mówiąc − niszczą wizerunek całego przemysłu turystycznego Hiszpanii, o który (jak wiem) bardzo dbacie.

- Sprawozdanie: Jan Andersson (A6-0370/2008)

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Nie mogłam zagłosować za sprawozdaniem przygotowanym przez pana Anderssona. Nie podoba mi się, że osoby, które nie były usatysfakcjonowane wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości, dziś poprzez przedmiotowe sprawozdanie próbują podważyć wyrok Trybunału w sprawie Laval w Szwecji. Swobodny przepływ usług stanowi jedną z korzyści Unii Europejskiej i państwa członkowskie muszą zwracać większą uwagę na zapewnienie większego stopnia informowania zarówno pracowników, jak i przedsiębiorców w zakresie zasad przedstawionych w obowiązującej dziś dyrektywie w sprawie delegowania pracowników. Takie działanie, a nie podważanie orzeczeń Trybunału, jest właściwym sposobem radzenia sobie z bezprawnym zatrudnieniem i zjawiskiem dumpingu na unijnym rynku pracy. W społeczeństwach demokratycznych należy nieustannie domagać się swych praw, a nie osłabiać je.

  Marian Harkin (ALDE). – Panie przewodniczący! W pierwszej części poprawki 24 zauważono, że dumping społeczny stanowił czynnik przyczyniający się do irlandzkiego „nie” dla Lizbony. Zgadzam się z tym stwierdzeniem, jak również z prośbą skierowaną do Rady o podjęcie działań zapewniających jednakową płacę za tę samą pracę. W poprawce wszystkie państwa członkowskie zostały wezwane do uszanowania wyników referendum w Irlandii. Tego nawet nie trzeba tłumaczyć, gdyż jest to przede wszystkim zasada bezwzględnie obowiązująca wszystkie państwa członkowskie.

Temu wszystkiemu jednak przeciwstawione jest żądanie rozpoczęcia procesu głębokich zmian w obowiązujących traktatach, co ma pozwolić na rozwój w kierunku Europy społecznej. To zupełnie, jakby strzelać z armat do wróbli! Stwierdzenie „głębokie zmiany obowiązujących traktatów” brzmi dla mnie, jak zwykłe anulowanie kodeksu. Mamy już bardzo dobre prawodawstwo przeciw dyskryminacji i obecnie dalej je ulepszamy. Doszliśmy do porozumienia w sprawie dyrektywy dotyczącej agencji pracy tymczasowej. Pozwoli to na wzmocnienie praw pracowników i pokaże, że społeczny duch w Europie jest wciąż obecny.

W poprawce 16 wezwano państwa członkowskie do wyrażenia sprzeciwu wobec orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Nie w taki sposób należy działać. Musimy sprawdzić dyrektywę w sprawie delegowania pracowników i zapewnić jej poprawną transpozycję we wszystkich państwach członkowskich; a jeśli okaże się, że należy ją zmienić, to będziemy musieli wprowadzić niezbędne zmiany, ale głębokie zmiany obowiązujących traktatów nie są niezbędne.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Chciałabym powiedzieć, że jeśli chodzi o głosowanie, to członkowie Fine Gael, do których się zaliczam, zagłosowali za sprawozdaniem pana Anderssona, ponieważ poruszono w nim istotne kwestie podniesione w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Viking, Laval i Rüffert, zabezpieczając podstawową zasadę równego traktowania i jednakowej płacy za tę samą pracę.

W sprawozdaniu bardzo wyraźnie stwierdzono, że prawodawstwo nie jest wystarczające i musimy zapewnić większą równowagę pomiędzy prawami pracowników a swobodą świadczenia usług, ale głębokie zmiany istniejących traktatów, do których nawołuje poprawka 24, nie stanowią odpowiedzi na ten problem. Odpowiedzią jest ulepszenie prawodawstwa i dlatego zagłosowaliśmy przeciwko poprawce 24 i poprawce 16, których treść była zarówno mało pomocna, jak i niepotrzebna, ponieważ nie dotyczyła imperatywu legislacyjnego.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Zagłosowałem przeciwko sprawozdaniu pana Anderssona nie tylko dlatego, że tekst odnosi się do prawa pracy – należącego do kompetencji państw członkowskich – ale również dlatego, że bezustannie nawiązuje do Karty praw podstawowych i traktatu z Lizbony.

Oczywiście nie jest to pierwsze sprawozdanie, w którym dopuszczono się takiego naruszenia, ale pokazano w nim dodatkowo głęboką pogardę dla irlandzkich wyborców, którzy unieważnili traktat. Pokazano w nim wręcz pogardę dla wszystkich wyborców w Europie, którzy nie mieli możliwości wyrażenia w demokratyczny sposób swojego zdania na temat traktatu lizbońskiego.

Nieustannie słyszymy obietnice, że Europa uwzględni w swoich działaniach wolę obywateli, że podejmie działania mające na celu zlikwidowanie deficytu demokracji. I nieustannie tu w Parlamencie wychodzi na jaw, że Europa ponosi porażkę w spełnieniu tych obietnic. Unia Europejska ma problem z wiarygodnością, który jest co najmniej tak samo duży, jak problem deficytu demokracji.

  Ewa Tomaszewska (UEN). – (PL) Panie Przewodniczący! Współpracowałam z panem Anderssonem jako sprawozdawca cień z grupy UEN, mając pełną świadomość jak ważnych zagadnień sprawozdanie to dotyczy, zarówno dla mojego związku zawodowego NSZZ Solidarność, innych związków zawodowych, jak i dla mojego ugrupowania politycznego, wrażliwego na problemy społeczne. Trzymam w ręku list pana Janusza Śniadka, przewodniczącego NSZZ Solidarność, w tej sprawie.

Sprawozdanie zwraca uwagę na konieczność respektowania swobód związkowych i znaczenie dialogu między partnerami społecznymi, jego rezultatów, w szczególności układów zbiorowych, i respektowania zasady „równa płaca za równą pracę”. Dlatego głosowałam za przyjęciem tego sprawozdania, mimo że, jak koledzy wcześniej tu mówili na sali, odniesienia do traktatu lizbońskiego są w tej chwili nieuprawnione.

  Katrin Saks (PSE). – (ET) Chciałabym wyjaśnić, czemu nie zagłosowałam za sprawozdaniem pana Anderssona.

Mimo że przedmiotowe sprawozdanie jest teraz znacznie bardziej wyważone, niż jego oryginalna wersja, ja oraz liczni członkowie mojego ugrupowania z Europy Wschodniej wstrzymaliśmy się od głosu. Oczywiście popieramy zasadę równego traktowania, ale dostrzegliśmy niebezpieczeństwo, że to hasło zostanie wykorzystane w próbach powstrzymania wdrożenia jednej z podstawowych swobód Unii Europejskiej – swobodnego przepływu pracowników. Ma to szczególne znaczenie dla Europy Wschodniej: nasi pracownicy chcą mieć dostęp, nawet jeśli będzie on tylko tymczasowy, do rynku pracy w Europie Zachodniej, by móc zarabiać więcej. Moim zdaniem jest to jednak również ważne dla rozwoju gospodarczego Unii Europejskiej jako całości.

Uważam, że powinniśmy poświęcić większą uwagę wdrażaniu postanowień dyrektywy i przepisów regulacyjnych w państwach członkowskich, zamiast zmieniać regulację na szczeblu Unii Europejskiej, zgodnie z żądaniami przedstawionymi w sprawozdaniu.

Pisemne wyjaśnienia do głosowania

- Projekt rezolucji: Zatwierdzenie mianowania baronessy Catherine Ashton na stanowisko członka Komisji Europejskiej (B6-0575/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za rezolucją legislacyjną przyjmującą, po uwzględnieniu poprawek, wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie z 2003 roku odnośnie do jurysdykcji i wprowadzającego zasady dotyczące prawa właściwego w sprawach małżeńskich, przygotowanego w oparciu o sprawozdanie mojej koleżanki, niemieckiej pani poseł Gebhardt. W obliczu zwiększonej mobilności obywateli na terytorium Unii Europejskiej, która doprowadziła do zwiększenia liczby par „międzynarodowych”, czyli inaczej mówiąc par tworzonych przez współmałżonków o różnych narodowościach lub mieszkających w różnych państwach członkowskich, lub też w państwie członkowskim, którego przynajmniej jeden ze współmałżonków nie jest obywatelem, a także w obliczu rosnącej liczby rozwodów kluczowe znaczenie ma wprowadzenie regulacji odnośnie do prawa właściwego i jurysdykcji w sprawach małżeńskich, które co roku dotyczą coraz większej liczby obywateli. Powinniśmy nieustannie podkreślać, że w traktatach założono stopniowe tworzenie wspólnego obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości wraz ze środkami mającymi na celu wspieranie „zgodności norm mających zastosowanie w państwach członkowskich w dziedzinie kolizji norm i sporów o jurysdykcję”.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram mianowanie pani Catherine Ashton na nowego komisarza ds. handlu. Jestem niezmiernie zadowolony, że wreszcie komisarzem ds. handlu została kobieta, a w dodatku pierwsza kobieta z Wielkiej Brytanii. Jestem przekonany, że w swojej pracy przyjmie bardzo chłonne i otwarte stanowisko oraz będzie komisarzem blisko współpracującym z Parlamentem.

- Projekt rezolucji: Rada Europejska (B6-0543/2008)

  Colm Burke, Avril Doyle, Jim Higgins i Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Pragniemy powiedzieć, że posłowie do PE wywodzący się z Fine Gael i należący do grupy PPE-DE popierają ogólny wydźwięk sprawozdania w sprawie szczytu Rady Europejskiej. Nie zgadzamy się jednak na to, by Parlament musiał brać pod uwagę, że „możliwe jest złagodzenie niepokoju wyrażonego przez ludność Irlandii, w celu zabezpieczenia, przed wyborami europejskimi, rozwiązania akceptowalnego przez wszystkich”, ponieważ tę kwestię muszą rozważyć obywatele irlandzcy, według własnego uznania i w odpowiednim czasie.

  Philip Bushill-Matthews (PPE-DE), na piśmie. − Wraz z pozostałymi brytyjskimi konserwatystami popieramy niektóre elementy przedmiotowej rezolucji dotyczące współpracy między krajami w zakresie walki z bieżącym kryzysem finansowym oraz wyrażenie w tym kontekście wsparcia dla MŚP. Popieramy również podtrzymanie przez UE jej zobowiązań w odniesieniu do zmian klimatycznych. Popieramy przedstawione w przedmiotowej rezolucji silne wsparcie dla Gruzji, która w wyniku ostatniej rosyjskiej interwencji znalazła się w trudnej sytuacji.

Nie możemy jednak poprzeć tekstu odnoszącego się do kwestii traktatu lizbońskiego, ponieważ jesteśmy jego zdecydowanymi przeciwnikami. Sprzeciwiamy się również wspólnej polityce imigracyjnej UE.

Z tych właśnie powodów podczas ostatecznego głosowania wstrzymaliśmy się od głosu.

  Sylwester Chruszcz (NI), na piśmie. − (PL) − Głosowałem dziś przeciwko rezolucji na temat spotkania Rady Europejskiej w Brukseli, ponieważ nie zgadzam się ze stanowiskiem większości posłów dotyczącym co najmniej dwóch zagadnień omawianych na szczycie UE. W mojej opinii proces ratyfikacji traktatu lizbońskiego został definitywnie zakończony wraz z wynikiem irlandzkiego referendum w tej sprawie. Dlatego jakiekolwiek próby kontynuowania procesu konstytucyjnego w Unii Europejskiej są po prostu bezcelowe. Nie zgadzam się również ze stanowiskiem większości w sprawie energii i zmian klimatycznych. Zwracam uwagę, że forsowane rozwiązania są groźne dla branży gospodarczej i konsumentów w wielu krajach, w tym w Polsce.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Ja oraz wszyscy moi koledzy partyjni z irlandzkiej partii Fine Gael, zagłosowaliśmy za przedmiotową rezolucją i chcemy doprowadzić, najszybciej jak tylko możliwe, do wyraźnej i jednoznacznej ratyfikacji traktatu z Lizbony przez rząd Irlandii. Na własne ryzyko traktujemy jednak obywateli irlandzkich jak szkodliwe gryzonie. Potrzebna jest jasna i przejrzysta polityka pomiędzy wynikami wyborów z 12 czerwca a jakąkolwiek decyzją w sprawie przeprowadzenia drugiej próby ratyfikacji.

Dotrzemy do tego punktu i będziemy mieć większe szanse powodzenia, nie działając pod wyraźne dyktando kolegów posłów w kwestii umieszczenia w czasie naszego procesu ratyfikacji, tzn. chodzi o brzmienie punktu 20 „przed wyborami europejskimi”, przeciwko któremu dziś zagłosowałam.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za wspólnym projektem rezolucji w sprawie wyników Rady Europejskiej (15 i 16 października 2008 r.), ponieważ zgadzam się z decyzją o interwencji na rynkach finansowych. Taka decyzja była zrozumiała ze względu na naglącą potrzebę zareagowania na obawy wyrażane przez obywateli Europy i zapewnienia płynności i pewności na rynku, wraz ze wszystkimi związanymi z tym korzyściami dla rodzin oraz MŚP.

Nie należy jednak zapominać, że w przedmiotowej rezolucji zawarto również poparcie dla przyjęcia podstawowych środków mających na celu restrukturyzację międzynarodowego systemu finansowego, zwłaszcza poprzez wzmocnienie współpracy i koordynacji regulatorów na szczeblu Wspólnoty oraz stworzenie dla Unii Europejskiej sprawiedliwego i efektywnego systemu nadzoru. Niezbędna jest większa regulacja rynków finansowych, ale przede wszystkim potrzebujemy lepszej regulacji. Przedmiotowa rezolucja stanowi krok w dobrym kierunku.

  Patrick Gaubert (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Niezwykle cieszy mnie poparcie Parlamentu dla europejskiego paktu o imigracji i azylu w kontekście głosowania nad rezolucją w sprawie szczytu Rady Europejskiej w dniach 15-16 października 2008 r., za którą głosowałem.

Posłowie z zadowoleniem przyjęli inicjatywę francuskiej prezydencji UE, w której zaproponowano przyjęcie spójnego i wyważonego podejścia do kwestii imigracji, a także ponownie potwierdzono rozsądną decyzję Unii Europejskiej o promowaniu imigracji legalnej oraz zdecydowanym zwalczaniu imigracji nielegalnej.

Sukces dotyczący globalnych ram działania został umocniony dzięki wysiłkom podejmowanym przez francuską prezydencję z myślą o szybkim przyjęciu obecnie negocjowanych projektów dyrektyw, co pozwoliło przełożyć ambitne stwierdzenia na rzeczywiste działania. Przede wszystkim chodzi o dyrektywę w sprawie jednolitej procedury oraz wspólnego zbioru praw, czyli tzw. dyrektywę Niebieskiej karty w sprawie warunków wjazdu obcokrajowców o wysokich kwalifikacjach zawodowych oraz o dyrektywę w sprawie kar stosowanych wobec pracodawców zatrudniających obcokrajowców nielegalnie przebywających w UE.

Omawiany pakt stanowi nieodłączną część procesu zmierzającego do prawdziwie wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej, która umacnia podstawowe prawa i ludzką godność chronione przez Parlament Europejski.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) W odniesieniu do poprawki 7, zgłoszonej przez Grupę Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie, chcielibyśmy zauważyć, że naszym zdaniem państwa członkowskie powinny mieć możliwość realizowania swojego własnego podejścia w pracach z zakresu reformy instytucji Bretton Woods.

Wstrzymaliśmy się od głosowania nad tekstem począwszy od punktu 19 (żadne z tych głosowań nie było jednak głosowaniem imiennym), ponieważ dokumenty dotyczące kompromisowej rezolucji oraz związane z nią poprawki zostały dostarczone z opóźnieniem.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) W rezolucji przygotowanej przez grupy PPE/PSE/ALDE/UEN ukazano ograniczenia i prawdziwe cele, jakie mają środki przyjęte dotychczas przez UE.

Większość posłów tej Izby próbuje dokonać rzeczy niemożliwych, ignorując prawdziwe przyczyny bieżącego kryzysu finansowego, które leżą w zwiększeniu akumulacji i koncentracji kapitału, w finansjalizacji gospodarki, w spekulacjach oraz wolnym i łatwym przepływie kapitału, a także ograniczając te przyczyny do „braku przejrzystości” oraz „niewystarczającego nadzoru” na rynkach finansowych. Inaczej mówiąc większość posłów chce uratować system przed kryzysem, który jest nieodłączną cechą systemu, poprzez (natychmiastowe) przywrócenie „zaufania do rynków” i poprzez wstrzykiwanie funduszy publicznych bez zastosowania żadnych środków ochronnych, jak ma to miejsce w Portugalii, gdzie właśnie wypisano swoisty czek in blanco na kwotę równą sumie wszystkich funduszy strukturalnych, które może wykorzystać ten kraj w bieżących ramach finansowych Wspólnoty.

Wszystkie, tak cenione przez Parlament środki, są jednak po prostu sposobem na uniknięcie działań w odniesieniu do podstawowych kwestii, takich jak stworzenie w każdym kraju silnego, efektywnie działającego banku publicznego służącego do zaspokajania potrzeb rozwojowych, zakończenie działalności „rajów podatkowych”, nakładanie ograniczeń na przepływ kapitału i położenie kresu spekulacji finansowej, zmienienie polityki monetarnej UE oraz paktu stabilności, zakończenie procesu prywatyzacji i liberalizacji gospodarki itd.

Większość w Izbie chce jednak zamiast tego potwierdzić swój neoliberalny plan działania.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − W rezolucji w sprawie szczytu Rady Europejskiej w dniach 15−16 października 2008 r. poruszono wiele ważnych kwestii takich, jak wpływ globalnego kryzysu finansowego na gospodarczą strategię wyjścia z kryzysu, ulepszenie przepisów mające na celu wzmocnienie unijnych ram regulacyjnych i ram nadzoru, a także kwestie związane z energią i zmianami klimatu oraz z bezpieczeństwem energetycznym. W świetle przyjętych ostatnio przez Komisję zobowiązań i wyników francuskiej prezydencji uważam jednak, że nie udało nam się poruszyć w sposób wszechstronny kwestii dotyczących bezpieczeństwa energetycznego. Komisja Europejska podjęła się wypracowania planu bałtyckiego połączenia międzysystemowego i przedstawienia go w grudniu ministrom ds. energii w UE. Rada za priorytet uważa podłączenie Litwy, Łotwy i Estonii do szerszej europejskiej sieci energetycznej oraz zróżnicowanie źródeł dostaw gazu, by zmniejszyć uzależnienie od gazu rosyjskiego. Zaproponowałam włączenie tych sugestii do treści przedmiotowej rezolucji, ale nie zostały one uwzględnione, podobnie jak zgłoszona przeze mnie ustna poprawka, podczas negocjacji między ugrupowaniami politycznymi. Moim zdaniem Parlament Europejski nie potrafił wykazać solidarności z państwami bałtyckimi, które są najbardziej odosobnionymi wyspami energetycznymi w całej Wspólnocie i pod względem dostaw gazu znajdują się na łasce Rosji. Z powyższych powodów wstrzymałam się od głosu podczas głosowania nad wspólną rezolucją.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) W kwestii Kosowa UE stanęła po stronie Prisztiny, podczas gdy w kwestii konfliktu na Kaukazie zdecydowanie opowiada się za niepodzielnością terytorialną Gruzji. Bruksela musi raz na zawsze wyraźnie zadeklarować, czy w odniesieniu do prawa ludności do samostanowienia jest za, czy przeciwko. Jeśli UE poważnie traktuje wzniosłe cele, które zawsze głosi, to musi zaprzestać stosowania podwójnych standardów i zamiast nieustannie reprezentować wyłącznie interes Stanów Zjednoczonych powinna przyjąć neutralną rolę mediatora.

Kryzys finansowy poddaje jednak również w wątpliwość zrozumienie przez UE jej własnej istoty. W końcu Unia przez ostatnie dziesięciolecia udowadniała, że jest narzędziem nieokiełznanego liberalizmu. Punktem centralnym nie byli obywatele, lecz bezlitosne wdrażanie neoliberalnych poglądów. Teraz nie tylko należy nałożyć w całej UE ostre normy minimalne w dziedzinie nadzoru nad rynkiem finansowym, ale również trzeba zażądać wkładu solidarnościowego od beneficjentów międzynarodowego systemu finansowego. Mogłoby to na przykład zasilić fundusz bezpieczeństwa w celu udzielenia bankom wsparcia w czasie kryzysu.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Podczas gdy nawet najmniejsze roszczenia płacowe lub inne roszczenia zgłaszane przez pracowników spotykają się z odmową rządów centroprawicowych i centrolewicowych państw członkowskich, uzasadnianą tym, że gospodarka nie wytrzyma obciążenia, Rada Europejska w sposób skandaliczny przeznacza tryliony euro na finansowanie banków i monopoli, raz jeszcze zmuszając pracowników do ponoszenia kosztów kryzysu.

W samym oku cyklonu, którego nadejście sygnalizują decyzje podjęte na szczycie UE, znajdują się kwestie, takie jak szybsza restrukturyzacja kapitalistyczna, demontowanie stosunków przemysłowych, zniszczenie systemu ochrony społecznej i ubezpieczeń, płace oparte na wydajności i bezrobocie. Te brutalne ataki są uzupełnione przez europejskie porozumienie w sprawie imigracji i azylu, w wyniku którego imigranci w UE będą napotykać na nieludzkie przeszkody, a jednocześnie monopole będą miały zapewnioną możliwość zaspokojenia zapotrzebowania na tanią siłę roboczą.

Decyzje Rady ukrywają również obłudne zainteresowanie UE kwestią klimatu, ponieważ obecnie koszt energii ma być obliczany na podstawie o kapryśnych notowań na giełdzie papierów wartościowych, niezależnie od kosztów produkcji; zwiększa to tym samym zyski monopoli kosztem środowiska naturalnego.

Nie znajdziemy korzystnych dla ludzi rozwiązań w ramach konkurencyjności i nieregulowanej działalności kapitału, które UE i rządy coraz bardziej wzmacniają poprzez wprowadzanie środków zapewniających monopolom pomoc państwa. Jednocześnie Unia i rządy nasilają działania przeciw zwykłym obywatelom, które mają pomóc w wyciągnięciu systemu kapitalistycznego z kryzysu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Rada Europejska zasłużyła na pochwałę za swoją znakomitą reakcję na kryzys finansowy podczas szczytu w dniach 15 i 16 października. Mimo, że także inne kwestie zasługują na naszą uwagę i mogłyby zostać omówione, to teraz niezbędne jest skupienie się na kryzysie finansowym. Reakcja europejska w obliczu kryzysu finansowego, w którym brak kredytu, i to w najprawdziwszym etymologicznym znaczeniu tego słowa, doprowadził do powstawania codziennie nowych problemów i zagrożeń, pozwoliła na przywrócenie niezbędnego zaufania do rynków.

Fakty potwierdzają tę interpretację, niezależnie od tego, co sądzicie o źródłach kryzysu i najlepszych możliwych rozwiązaniach. I z tego względu należy z zadowoleniem przyjąć reakcję instytucji europejskich. Jeden element można wyróżnić podczas analizowania europejskiej reakcji. W obowiązujących traktatach, ani w traktacie lizbońskim nie przewidziano organizowania decydujących spotkań mających przywrócić zaufanie na rynku. To dowód na to, że Europa jako unia państw, którą jest obecnie i − miejmy nadzieję − będzie także w przyszłości, potrzebuje elastyczności instytucjonalnej, a przede wszystkim silnego i określonego przywództwa politycznego. Mieliśmy takie przywództwo i to ono zdecydowanie bardziej przyczyniło się do zbliżenia Europejczyków do UE, niż jakakolwiek strategia stosunków publicznych lub debata instytucjonalna.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Rozczarowało mnie odrzucenie poprawki 4. Kryzys finansowy nie powinien oznaczać, że możemy porzucić nasze międzynarodowe zobowiązania w odniesieniu do zmian klimatycznych i walki z ubóstwem.

- Zalecenie: Harlem Désir (A6-0373/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani Désir z Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim, dzięki któremu Parlament będzie mógł przyjąć dyrektywę pozwalającą na ochronę pracowników tymczasowych poprzez potwierdzenie ich prawa do korzystania z takich samych warunków zatrudnienia, jak pracownicy pełnoetatowi. Państwa członkowskie przed upływem trzech lat od opublikowania dyrektywy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej muszą przyjąć niezbędne przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne zgodne z postanowieniami dyrektywy. Omawiana dyrektywa ma również na celu stworzenie stosownych ram w dziedzinie wykorzystania pracy tymczasowej, z myślą o efektywnym przyczynieniu się do tworzenia miejsc pracy i rozwoju elastycznych form pracy, co moim zdaniem jest szczególnie istotnym rozwiązaniem w czasach kryzysu.

  Richard Corbett (PSE), na piśmie. − Jestem zadowolony z przyjęcia dyrektywy dotyczącej pracowników zatrudnianych przez agencje pracy tymczasowej, co pozwoli w końcu zapewnić niektórym spośród najbardziej wrażliwych grup pracowników równe traktowanie w pracy.

Przedmiotowa dyrektywa była od dawna wyczekiwana. Już sześć lat minęło od złożenia po raz pierwszy przez Komisję wniosków w sprawie dyrektywy dotyczącej pracowników zatrudnionych przez agencje pracy tymczasowej. Od tego czasu liczba pracowników zatrudnianych przez agencje pracy tymczasowej w sektorze publicznym i prywatnym rynku pracy znacząco wzrosła. Praca tymczasowa wpływa pozytywnie na dynamiczną i elastyczną nowoczesną gospodarkę i często może stanowić most pomagający osobom długotrwale bezrobotnym w powrocie na rynek pracy. Pracownicy zatrudniani przez agencje pracy tymczasowej nie powinni być jednak traktowani jak pracownicy drugiej kategorii, a agencje nie powinny mieć możliwości zniekształcania rynku pracy obniżaniem płac i warunków pracy innych pracowników.

W związku z tym jestem niezmiernie zadowolony, że Parlament zagwarantował wejście w życie przedmiotowej dyrektywy, dzięki zaakceptowaniu kompromisu osiągniętego przez europejskich ministrów ds. zatrudnienia podczas czerwcowego spotkania Rady Ministrów. Ta wspaniała wiadomość dla około 1,3 miliona pracowników brytyjskich, którzy zostaną objęci ochroną prawodawstwa, stanowi doskonały przykład tego, że nasz wspólny europejski rynek jest rynkiem społecznym, łączącym ochronę praw pracowników z elastycznymi rynkami pracy.

  Proinsias De Rossa (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję dzisiejsze głosowanie Parlamentu Europejskiego w sprawie przyjęcia dyrektywy dotyczącej pracowników zatrudnianych przez agencje pracy tymczasowej, która umożliwi ochronę płac i warunków pracy zarówno pracowników tymczasowych, jak i pracowników pełnoetatowych zatrudnionych na czas nieokreślony.

Przez wiele lat rządy Irlandii i Wielkiej Brytanii utrudniały postęp w zakresie ochrony na szczeblu europejskim pracowników zatrudnianych przez agencje pracy tymczasowej, którzy odczuwali negatywne skutki dyskryminacji dotyczące warunków pracy i ich prawa do wstępowania do związków zawodowych. Dzisiejsze głosowanie Parlamentu Europejskiego w sprawie ostatniego etapu przyjęcia nowej dyrektywy to ważna bitwa wygrana w wojnie wydanej temu „wyścigowi w dół”. Agencje zdecydowanie zbyt długo miały przyzwolenie na obniżanie płac i warunków pracy pracowników pełnoetatowych zatrudnionych na stałe, ze szkodą dla wszystkich pracowników.

W przedmiotowym sprawozdaniu przyjęto wspólne stanowisko Rady bez żadnych poprawek, by przyspieszyć wprowadzenie legislacji w życie. W rzeczywistości Rada zwróciła proponowaną dyrektywę do Parlamentu w celu przeprowadzenia drugiego czytania po przyjęciu wszystkich poprawek zgłoszonych przez Parlament po pierwszym czytaniu. Zgłaszanie poprawek na tym etapie procesu jest najzwyczajniej nierozsądnym, szkodliwym działaniem osób, które zamiast grać o polepszone warunki pracy i życia naszych obywateli, rozgrywają raczej politykę partyjną.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Dostrzegamy fakt, że przyjęcie wspólnego stanowiska przez Radę w kwestii pracy tymczasowej i agencji pracy tymczasowej ma pewne znaczenie dla pracowników w różnych krajach UE, gdzie legislacja jest słaba i gdzie w odniesieniu do tego typu pracy występują największe i najpoważniejsze nadużycia.

Dlatego też bardzo istotne jest uznanie prawa pracowników umieszczanych przez agencje pracy tymczasowej w przedsiębiorstwach użytkownika do równego traktowania, także pod względem płac. Równie istotne jest, by ta równość była uznawana od pierwszego dnia zatrudnienia i by wyjątki od tej zasady mogły być jedynie uzgadnianie przez partnerów społecznych w drodze zbiorowych rokowań lub układów zawieranych przez partnerów na szczeblu krajowym.

Lepszym rozwiązaniem, zgodnie z naszą propozycją, byłoby jednak unikanie wprowadzania wyjątków. Przydałoby się również lepsze określenie pojęcia pracy tymczasowej w celu ograniczenia jej wykorzystywania wyłącznie w wyjątkowych przypadkach lub − inaczej mówiąc − ograniczenia jej do okresów bardzo intensywnej pracy i okresów, gdy pracownik zatrudniony na stałe jest tymczasowo niezdolny do pracy. Żałujemy, że większość, w tym grupa PSE, odrzuciła nasze wnioski.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Liczne spośród poprawek, do których odnosi się Parlament Europejski w ramach przedmiotowego sprawozdania, zasługują na pochwałę. Poprawki te jednak dotyczą kwestii, które należy rozwiązywać na szczeblu krajowym, a nie za pośrednictwem instytucji UE. W związku z tym zagłosowaliśmy przeciwko poprawkom.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − (PL) Parlament Europejski zatwierdził po sześciu latach negocjacji dyrektywę o pracownikach tymczasowych. Obecnie istnieją znaczne rozbieżności między przepisami krajowymi państw członkowskich w zakresie pracy tymczasowej. Jednak we wszystkich krajach Unii Europejskiej praca tymczasowa nabiera coraz większego znaczenia, a rynek pracy tymczasowej rozwija się dynamicznie. Szacuje się, iż na terenie Unii Europejskiej pracę tymczasową wykonuje około 3 milionów osób, a zatrudnieni są oni przez około 20 tysięcy przedsiębiorstw. Dlatego określenie bardziej precyzyjnych ram dla tej formy zatrudnienia pracowników jest niezbędne.

Uregulowania te są w szczególności istotne dla samych pracowników. Pracownicy tymczasowi otrzymają bowiem gwarancje, iż w czasie wykonywania zadań u pracodawcy warunki pracy oferowane im przez tego pracodawcę będą takie same, jakby przedsiębiorstwo korzystające z usług pracownika tymczasowego zdecydowało się na jego zatrudnienie bezpośrednio. Co więcej, warunki te muszą mieć zastosowanie już od pierwszego dnia zatrudnienia.

Ale beneficjentami uregulowania kwestii pracowników tymczasowych będą również same agencje pracy tymczasowej, a także przedsiębiorcy korzystający z tej formy zatrudnienia pracownika. Praca tymczasowa pozwala bowiem przedsiębiorstwom na elastyczne zarządzanie personelem, zwłaszcza w sezonie, kiedy przedsiębiorstwo w celu sprostania sytuacji rynkowej musi zwiększyć liczbę pracowników.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − (LT) Obecnie w krajowych aktach prawnych regulujących kwestie związane z pracą tymczasową występują znaczne różnice. Niejasna koordynacja działalności agencji pracy tymczasowej stwarza warunki do wykorzystywania pracowników tymczasowych. Podczas spotkań z Litwinami pracującymi zagranicą wielokrotnie słyszałam, że otrzymują niższe wynagrodzenie, że często w ogóle nie otrzymują zapłaty za wykonaną pracę, że koszty transportu i życia są nielegalnie potrącane z ich wynagrodzenia.

Ponadto pracownicy tymczasowi pracują w cięższych warunkach, które często wpływają niszcząco na ich zdrowie. Jednocześnie często wymaga się od nich bardziej wytężonej i szybszej pracy. Ludzie pracujący tymczasowo cierpią także z powodu braku rzeczywistych gwarancji społecznych. Zjawisko pracy tymczasowej rozwija się we wszystkich państwach członkowskich, chociaż w poszczególnych krajach występują znaczne różnice w tej kategorii pracowników. Zgadzam się z ogólnym stanowiskiem Parlamentu Europejskiego i Rady, a także sądzę, iż przedmiotowa dyrektywa pomoże w polepszeniu warunków pracy większości ludzi i pozwoli zapewnić im gwarancje społeczne. Agencje pracy tymczasowej będą traktowane jak pracodawcy i będą musiały zagwarantować pracownikom korzystanie ze wszystkich należnych im praw.

Do pracowników tymczasowych zastosowanie będzie mieć ogólne prawo zatrudnienia. Pracownicy tymczasowi będą musieli otrzymywać takie samo wynagrodzenie jak pozostali oraz będą mieć zapewnione identyczne warunki ubezpieczeń społecznych. Dzięki inicjatywie Parlamentu te prawa będą im przysługiwać już od pierwszego dnia zatrudnienia. Podczas głosowania nie poparłam poprawek zgłoszonych przez grupę GUE, które miały na celu zmuszenie państw członkowskich do zakazania lub ograniczenia możliwości pracy poprzez agencje pracy tymczasowej.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram dyrektywę w sprawie pracy tymczasowej. Teraz 1,3 miliona brytyjskich pracowników tymczasowych będzie miało takie same prawa jak pracownicy zatrudnieni na stałe. Całkowicie popieram ideę, by pracownicy tymczasowi mieli takie same prawa, w tym prawo do zwolnień lekarskich, składek emerytalnych, jednakowej płacy i dostępu do szkoleń zawodowych.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie przedmiotowego sprawozdania w drugim czytaniu. Państwa członkowskie muszą teraz podjąć działania, by wprowadzić w życie zwiększoną ochronę, jaką mają otrzymać pracownicy tymczasowi.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − (PL) Agencje pracy tymczasowej zatrudniają 3 miliony pracowników w całej Unii Europejskiej. Szacuje się, iż wykonują one usługi o łącznej wartości około 75 miliardów euro.

Projekt dyrektywy dotyczącej warunków pracy pracowników tymczasowych ma na celu zapewnienie minimalnego poziomu ochrony pracownikom tymczasowym oraz jednocześnie wsparcie sektora pracy tymczasowej. Stanowi przykład legislacji o charakterze socjalnym w czasach, kiedy powszechne jest oczekiwanie na społeczną Europę.

Podstawową zasadą tegoż aktu prawnego jest brak dyskryminacji pracowników zatrudnionych przez agencję pracy tymczasowej zarówno w zakresie wynagrodzeń, praw socjalnych i pracowniczych, jak i stosowania przepisów prawa pracy.

Zakaz dyskryminacji będzie miał zastosowanie do czasu pracy, godzin nadliczbowych, urlopów oraz ochrony kobiet w ciąży.

Niezwykle ważnym elementem dyrektywy jest ochrona pracownika już od pierwszego dnia pracy. Odstępstwa od tej zasady należy zawsze konsultować z partnerami społecznymi.

Nie ulega wątpliwości, iż obecnie istnieją ogromne różnice w zakresie warunków pracy i wynagrodzeń pracowników tymczasowych. Różnice te powinny zostać jak najszybciej wyrównane.

Mając na uwadze powyższe argumenty, podczas głosowania opowiedziałem się za jak najszybszym przyjęciem przepisów chroniących tych pracowników.

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Dzięki dyrektywie przyjętej przez Parlament Europejski pod pretekstem ochrony tak zwanych „równych praw” pracowników biura zajmujące się handlem niewolnikami, dla niepoznaki zwane „agencjami pracy tymczasowej”, będą mogły aktywnie działać. Państwa członkowskie mają obowiązek zakazać jakichkolwiek przeszkód w ich rejestrowaniu i działaniu, a nawet mają obowiązek chronić ich prawo do otrzymywania zapłaty za świadczone „usługi”, czyli inaczej mówiąc, okupu za handel niewolnikami.

W rzeczywistości taka decyzja zwalnia prawdziwego pracodawcę z wszelkich zobowiązań wobec robotników uznanych za pracowników urojonej firmy zajmującej się handlem niewolnikami, która zatrudnia ludzi jedynie na papierze. W związku z tym pracodawcy nie muszą już przestrzegać zobowiązań nałożonych na nich przez ustawodawstwo w zakresie pracy i ubezpieczenia (takich jak składki na ubezpieczenia) i są zwolnieni z jakiejkolwiek odpowiedzialności, jak na przykład rekompensata za wypadek w miejscu pracy.

Tak naprawdę przedmiotowa dyrektywa nie zapewni ochrony praw pracowników/ofiar handlarzy niewolnikami; wręcz przeciwnie, teraz będą oni pozbawieni wszelkich praw.

Rzekoma ochrona praw pracowników okazuje się być ochroną dla firm zajmujących się handlem niewolnikami, legitymizacją niewytłumaczalności pochodzenia kapitału i brutalnym wyzyskiem klasy robotniczej.

Zaspokojenie potrzeb i zagwarantowanie praw współczesnych zwykłych obywateli zakłada z góry unieważnienie unijnej polityki przeciwko zwykłym obywatelom i kontratak pracowników, którzy określą warunki porozumienia obywateli tak, by mogli odzyskać władzę.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Dyrektywa UE w sprawie pracy tymczasowej dołącza do bezmiaru unijnego prawodawstwa i brytyjskiego ustawodawstwa, sprawiając, że życie pracodawców i biznesmenów staje się bardziej złożone, drogie, restrykcyjne, mniej elastyczne i ogólnie rzecz biorąc − bardziej kłopotliwe. W czasach globalnej konkurencji coraz większe znaczenie ma utrzymanie przez Wielką Brytanię i pozostałe kraje europejskie wszelkich możliwych przewag w zakresie konkurencyjności poszczególnych gospodarek. Dlatego też regulacja w obszarze zatrudnienia powinna należeć do organów krajowych, a nie do UE. Dyrektywa ma na celu utworzenie w całej Europie wspólnych ram regulacyjnych w zakresie płac i warunków pracy pracowników tymczasowych dostarczanych przez agencje. Ta zmiana będzie miała istotny negatywny wpływ na brytyjski rynek pracy, na którym liczba pracowników tymczasowych szacowana jest na 1,4 miliona. Może ona także zachęcić pracowników migrujących, którzy mogą odczuć korzyści płynące z postanowień dyrektywy. Teraz, gdy wchodzimy w okres recesji, jeszcze większego znaczenia nabiera zwiększenie możliwości elastycznego zatrudnienia dla naszych obywateli i pomaganie w działaniu, zwłaszcza małym firmom, a nie ich dodatkowe obciążanie.

- Sprawozdanie: Roberta Angelilli (A6-0404/2008)

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Chciałbym wyrazić swoje poparcie dla wniosku Komisji i Rady w odniesieniu do wykorzystywania Internetu i komunikacji. Mimo że z jednej strony technologie online, takie jak telefony komórkowe, oferują liczne możliwości, to z drugiej strony wciąż istnieje związane z nimi ryzyko dla dzieci i możliwość nadużywania tych technologii. Pośród zagrożeń, na jakie mogą natknąć się dzieci są: ryzyko spotkania się z materiałami o treści pedofilskiej lub nawiązania kontaktu przez osoby, które zaprzyjaźniają się z dziećmi w celu ich seksualnego wykorzystania (uwodzenie), lub też ryzyko zostania ofiarą nękania w środowisku online (nękanie w Internecie).

Kluczowe znaczenie ma zaproponowany przez Komisję nowy program służący lepszej ochronie dzieci przed nowymi zagrożeniami, na które są narażone, zwłaszcza jeżeli weźmiemy pod uwagę, że stojące przez nami wyzwania w tym zakresie zwiększyły się ze względu na powstawanie nowych technologii i usług. Dlatego całkowicie zgadzam się z zaproponowanymi działaniami i środkami.

Świetnie zdaję sobie sprawę z powagi sytuacji i niebezpieczeństwa związanego z narażeniem dzieci na obraźliwe materiały, ponieważ moja własna córka, która jest zaledwie nastolatką, była celem takich działań. Większość nastolatków jest ciekawska i sądzi, że skoro weszli już w okres dojrzewania, to są dorośli. To bardzo wrażliwy etap ich życia i musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by dla ich własnego dobra zapewnić im pewną formę bezpieczeństwa i ochrony.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za wnioskiem Komisji w sprawie programu dotyczącego bezpieczniejszego Internetu, który dzięki dofinansowaniu w wysokości 55 milionów euro, już od 1 stycznia, przez okres pięciu lat, będzie chronił dzieci korzystające z Internetu i innych technologii komunikacyjnych takich, jak telefony komórkowe. Takie zobowiązanie wesprze działania na rzecz zwiększenia świadomości publicznej i walkę przeciwko nielegalnym treściom oraz szkodliwym zachowaniom w celu promowania bezpieczniejszego środowiska. Pragnę pochwalić sprawozdawczynię, panią Angelilli, za ostrożność z jaką potraktowała tak poważne kwestie, jak pornografia dziecięca i uwodzenie dzieci w środowisku online oraz za różnorodne wnioski dotyczące ochrony małych internautów przed potencjalnymi zagrożeniami.

Tak naprawdę w miarę jak nowe technologie stają się coraz powszechniejsze i wzrasta znajomość obsługi komputera, dzieci są coraz bardziej narażone na ryzyko związane z treściami niezgodnymi z prawem oraz szkodliwymi zachowaniami. Z tego powodu jesteśmy zobowiązani do zagwarantowania im bezpiecznego dostępu do nowych rodzajów mediów.

  Charlotte Cederschiöld (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Niezwykle istotne i niezbędne są inicjatywy oraz środki mające chronić dzieci przed narażeniem na działania przestępcze podczas korzystania z Internetu. Z tego powodu zagłosowaliśmy za sprawozdaniem pani Angelilli w sprawie ustanowienia wieloletniego wspólnotowego programu ochrony dzieci korzystających z Internetu i innych technologii komunikacyjnych. Pragniemy jednak podkreślić, że lepszym rozwiązaniem byłoby zainicjowanie i opłacenie wielu z zaproponowanych w sprawozdaniu środków przez państwa członkowskie. Inne środki mające na celu na przykład walkę z dziecięcą pornografią powinny być jednak obmyślane przy współpracy państw członkowskich, ze względu na globalny charakter problemu.

  Derek Roland Clark, Nigel Farage i John Whittaker (IND/DEM), na piśmie. − Zgadzamy się ze stwierdzeniem, że dzieci należy chronić przed seksualnymi przestępcami, nękaniem w Internecie i innymi istniejącymi tam zagrożeniami. Mamy jednak dwa sprzeciwy wobec proponowanej legislacji; po pierwsze chodzi o to, że jej postanowienia pozwalają UE uzyskać jeszcze większą kontrolę nad Internetem, a naszym zdaniem posiada ona już prawie monopol, jeśli chodzi o kanały medialne. Po drugie, nie sądzimy, by podejrzana agencja, jaką jest Europol, powinna być zaangażowana w jakąkolwiek formę działania organów ścigania. Naszym zdaniem parlamenty krajowe i krajowe organy ścigania, które mogą opracowywać stosowne środki ochrony dzieci w Internecie są właściwymi instytucjami służącymi ochronie dzieci. Dzięki takiemu działaniu możliwe będzie uzasadnienie demokratyczne, jakie może przyznać jedynie zgromadzenie na szczeblu krajowym oraz efektywność operacyjna, jaką mogą zapewnić jedynie krajowe organy ścigania.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Z zadowoleniem przyjmuję ustanowienie wieloletniego programu wspólnotowego (2009-2013), który ma na celu zwiększenie świadomości publicznej, a także edukowanie dzieci odnośnie do bezpieczniejszego korzystania z Internetu, szczególnie pod względem dostępu do treści niezgodnych z prawem, uwodzenia w sieci i nękania w Internecie.

Z ostatnich badań statystycznych przeprowadzonych przez Eurobarometr wynika, że prawie 74% młodych ludzi (między 12 a 15 rokiem życia) korzysta z Internetu przez co najmniej 3 godziny dziennie. Zdecydowana większość tych dzieci przyznała, że przypadkowo natknęła się już na pornograficzne obrazy w środowisku online.

Przyjęcie, najszybciej jak tylko możliwe, wszystkich niezbędnych środków mających chronić nasze dzieci przed rosnącymi zagrożeniami, na jakie są narażone na coraz większej liczbie stron zawierających treści szkodliwe dla dzieci, szczególnie stron z pornografią dziecięcą, jest bardzo istotne.

Musimy zatrzymać wzrost – w ubiegłym roku szacowany na około 16% – odnotowywanych przypadków wykorzystywania dzieci w Internecie; zwłaszcza, że sytuacja ulega pogorszeniu z powodu niepokojącej tendencji do angażowania dzieci coraz młodszych.

Z tego powodu popieram ustanowienie przedmiotowego programu i stworzenie punktów kontaktowych oraz alarmowych numerów telefonicznych służących do zgłaszania obecności treści szkodliwych oraz utworzenie systemu wspólnego znakowania stron internetowych „bezpiecznych dla dziecka”.

  Petru Filip (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Należy z ogromnym zadowoleniem przyjąć sprawozdanie dotyczące konieczności przygotowania przez Parlament Europejski i Radę projektu decyzji w sprawie ustanowienia wspólnotowego programu ochrony dzieci przed zalewem stron internetowych zawierających treści pornograficzne i sceny przemocy oraz przed niebezpieczeństwami związanymi z innymi technologiami komunikacyjnymi. Chociaż zbyt wiele sobie po nim obiecywano.

Czy naprawdę z podjęciem takiej decyzji musieliśmy czekać, aż do momentu, gdy zobaczyliśmy, jak dzieci mordują lub atakują inne dzieci? Jeszcze kilka lat temu trudno byłoby sobie wyobrazić, że taka rzeczywistość może dotknąć europejskie społeczeństwo. Wszystkiemu winna jest globalizacja, oznaczająca również komunikację ponad granicami, która doprowadziła do sytuacji, w której informacja zamiast być narzędziem do przekazywania prawdy, nauki i piękna, stała się towarem mającym jeden, wyraźny cel związany z przyniesieniem zysku, niezależnie od ceny i notowań.

Dlatego Rada i Komisja muszą potraktować przedmiotowe sprawozdanie bardzo poważnie, ponieważ nie chcemy znaleźć się w sytuacji, w której nasze dzieci poprowadzą przyszłe społeczeństwo w kierunku przestępczości, przemocy i pornografii. Zagłosowałem za omawianym sprawozdaniem, gdyż mam nadzieję, że jego przyjęcie uruchomi proces przyjęcia dyrektywy, która pozwoli blokować dostęp dzieci do niestosownych informacji bez jednoczesnego naruszania prawa obywateli do informacji.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Obecnie istnieje wiele prostych, dostępnych i niedrogich programów komputerowych, które efektywnie zapobiegają przypadkowemu wchodzeniu dzieci na nieodpowiednie strony internetowe. Ponadto większość przeciętnych użytkowników Internetu ma zainstalowane na komputerach różne „funkcje dziecięce”, które ułatwiają rodzicom monitorowanie stron odwiedzanych przez dzieci. Sprawozdawczyni w bardzo niejasny sposób proponuje, by cała proponowana kwota 55 milionów euro z pieniędzy europejskich podatników została przeznaczona na unijny program propagandowy, który naszym zdaniem jest zbędny, drogi i nieskuteczny.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − (PL) Wraz ze wzrostem powszechności nowych technologii wzrasta znajomość obsługi komputera oraz dostęp do Internetu. Jedną z najszerszych grup użytkowników Internetu są dzieci oraz młodzież. I chociaż Internet niesie ze sobą dostęp do informacji, to niestety rodzi także zagrożenia. Dzieci i młodzież są jedną z najbardziej narażonych grup. Przeprowadzone badania wskazują na fakt, że prawie wszystkie dzieci zetknęły się z obrazami o treści pornograficznej. Niezwykle niepokojąca jest ponadto tendencja obniżania się wieku dzieci będących ofiarami tego procederu.

Uważam, iż zwalczanie tego zjawiska musi być priorytetem. Wymaga to podejścia wielopoziomowego, angażującego rodziców, szkoły, operatorów branży telekomunikacyjnej, dostawców usług internetowych, organizacje pozarządowe oraz organy samoregulacji. Potrzebne jest w szczególności podnoszenie poziomu wiedzy i zapobieganie szkodliwym praktykom, skuteczny system zgłaszania nadużyć, a także udoskonalenie źródeł, z których korzysta policja w celach śledczych. Sądzę ponadto, iż szeroko zakrojone kampanie edukacyjne powinny zwiększyć świadomość dzieci w zakresie rodzajów ryzyka związanych z korzystaniem z nowych technologii.

Dlatego z zadowoleniem przyjmuję udostępnienie funduszy w wysokości 55 milionów euro na lata 2009-2013 w ramach programu „Bezpieczny Internet”, który był częścią przegłosowanego wniosku. Wierzę, iż środki te pozwolą osiągnąć cele programu.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − (LT) W miarę jak nowe technologie stają się coraz powszechniejsze i wzrasta znajomość obsługi komputerów, coraz więcej dzieci i młodych osób korzysta z Internetu. Często osoby nieletnie są narażone na dostęp do stron internetowych, które promują szkodliwe zachowania, pornografię dziecięcą, prostytucję nieletnich, reklamują diety powodujące anoreksję lub zachęcają do zachowań samobójczych. Z danych Interpolu wynika, że corocznie wzrasta liczba nowych obrazów z pornografią dziecięcą. Problem bezpieczeństwa dzieci w Internecie musimy rozwiązać na wszystkich szczeblach, angażując dzieci, ich rodziny, szkoły i całe społeczeństwo. Musimy informować dzieci o niebezpieczeństwach, które powstają wraz z wykorzystywaniem nowych technologii. Musimy pomóc dzieciom w rozpoznawaniu przykładów prawdopodobnego wykorzystywania dzieci, napastowania, przemocy lub innych zagrożeń, musimy wytłumaczyć im, jakie formy mogą przyjmować te rodzaje ryzyka i nauczyć sposobów ochrony. Nowy program Komisji Europejskiej „Bezpieczny Internet” obejmuje propozycję przeznaczenia kwoty 55 milionów euro na walkę przeciwko szkodliwemu dla dzieci i młodych ludzi zachowaniu w Internecie. Program ma na celu stworzenie bezpiecznego środowiska online i zapewnienie środków zapobiegania przestępstwom. Obejmuje plany stworzenia na szczeblu międzynarodowym wspólnej bazy danych i wymiany dobrych praktyk.

  Roger Knapman i Thomas Wise (NI), na piśmie. − Nadużywanie i wykorzystywanie dzieci w Internecie, za pośrednictwem telefonii komórkowej i innych technologii, jest odrażające i nie może być akceptowane, ale środki ich ochrony – oraz środki karania osób, które wyrządzają lub próbują wyrządzić dzieciom krzywdę – muszą być podejmowane na szczeblu krajowym oraz przy współpracy krajowych rządów. Naszym zdaniem, jak zawsze, działania na szczeblu UE nie są właściwą odpowiedzią.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Głosowałam za sprawozdaniem pani poseł Angelilli, ponieważ jedną z podstawowych i najbardziej trwałych zasad w naszej europejskiej bazie wartości jest obowiązek ochrony niewinnych osób, czyli dzieci. U podstaw ludzkich wartości leżą prawa dzieci i ich ochrona. Internet stwarza liczne zagrożenia, przed którymi należy dzieci chronić znacznie skuteczniej niż dotychczas. Środki podejmowane na szczeblu wspólnotowym są w tym zakresie uzasadnione. Wciąż musimy przypominać sobie nawzajem o „kamieniu młyńskim” i „głębokości morza”.

Musimy również mieć świadomość obowiązków spoczywających na nas jako rodzicach. Poparłam wszystkie poprawki, w których podkreślono znaczenie informowania i edukowania rodziców, nauczycieli i wszystkich pozostałych osób mających do czynienia z dziećmi. Ogromne znaczenie ma uświadamianie rodziców na ten temat i wspieranie w ten sposób rozsądnego wykorzystywania nowych technologii.

Ponadto bardzo ważna jest poprawka 23, w której poruszono kwestie związane z nagabywaniem dzieci w Internecie w celach seksualnych i elektronicznym napastowaniem oraz z różnymi formami treści pokazujących przemoc. Właściwe i słuszne są także propozycje zawarte w poprawce 26 dotyczące wprowadzenia praktycznych narzędzi i zwiększenia zakresu odpowiedzialności dostawców usług.

  Carl Lang i Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Zdaniem Fundacji Internet Watch, angielskiej organizacji zwalczającej posiadanie i rozpowszechnianie obrazów z pornografią dziecięcą, seksualne wykorzystywanie dzieci w celach zarobkowych w środowisku online jest rozwijającym się zjawiskiem; to sektor charakteryzujący się niskim ryzykiem i wysokimi zyskami. Rzeczywiście sprzedaż tego typu obrazów w Internecie tworzy przemysł wart miliardy euro.

Popieramy podejście Komisji i naszego kolegi posła, którzy chcą zakończyć prowadzenie tego typu działalności, zwłaszcza poprzez stworzenie mechanizmu blokującego płatności kartami kredytowymi lub płatności elektroniczne w przypadku zakupu w Internecie obrazów z pornografią dziecięcą.

Niestety obecnie wychodzi na jaw, że występują poważne ograniczenia techniczne dla krajowych i europejskich mechanizmów ochrony. W rzeczywistości większość komercyjnych serwerów oferujących tego typu obrazy nie jest umiejscowiona w Europie, lecz w Stanach Zjednoczonych, Rosji i Azji. W związku z tym przedstawiane tam treści niezgodne z prawem mogą być bez problemu ściągnięte w jednym kraju i obejrzane w innym. Dlatego też można logicznie założyć, że efektywne środki do walki z rozwojem internetowej pedofilii, choć niezbędne, są także problematyczne.

  Kartika Tamara Liotard (GUE/NGL), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmujemy sprawozdanie mające na celu stworzenie dzieciom bezpieczniejszego środowiska online. Naszym obowiązkiem jest ochrona dzieci przed niebezpiecznymi materiałami zawierającymi pornografię dziecięcą i pokazującymi przemoc. Nie powinniśmy jednak wykorzystywać przedmiotowego sprawozdania jako pretekstu do harmonizacji prawa karnego w UE. Potrzebujemy przede wszystkim lepszej koordynacji krajowych systemów prawnych.

  David Martin (PSE), na piśmie. − W pełni popieram potrzebę przeznaczenia budżetu w wysokości 55 milionów euro na zapewnienie dzieciom, spośród których wiele spędza w Internecie co najmniej trzy godziny dziennie, lepszej ochrony przed niebezpiecznymi treściami. Popieram także konieczność lepszego informowania, poprzez odpowiednie materiały, rodziców i opiekunów o niebezpieczeństwach związanych z Internetem.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Internet nie znajduje się pod kontrolą, a dzieci i młodzi ludzie rzadko zdają sobie sprawę z niebezpieczeństw czyhających na nich w sieci. Niepokojąco brzmią dane z brytyjskich badań, według których 75% dzieci przypadkowo natknęło się na strony internetowe zawierające treści pornograficzne lub zdjęcia obrazujące przemoc. Musimy chronić naszą młodzież przed takimi stronami, a także przed drogimi internetowymi nielegalnymi działaniami, takimi jak nękanie przez Internet i uwodzenie w celach seksualnych.

Ostatnie działania są szczególnie ważne, gdyż pozwolą sprawić, że Internet przestanie być rajem dla przestępców zajmujących się pedofilią, którym był do tej pory ze względu na zapewnioną im anonimowość. Odniesiemy sukces na tym polu jedynie poprzez połączenie różnych środków, które powinny także objąć działalność kafejek internetowych. Zagłosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem, ponieważ moim zdaniem, choć dalekie od całkowitego zaspokojenia potrzeby działania, stanowi ono krok w dobrym kierunku.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Bezpieczeństwo dzieci związane z systemami komunikacyjnymi w środowisku online ma podstawowe znaczenie, biorąc pod uwagę, że w miarę jak nowe technologie stają się coraz powszechniejsze i wzrasta znajomość obsługi komputerów, dzieci są coraz bardziej narażone na ryzyko związane z treściami niezgodnymi z prawem oraz ze szkodliwym zachowaniem, takim jak molestowanie, pornografia dziecięca, uwodzenie internetowe, nękanie, rozpowszechnianie treści rasistowskich oraz zachęcanie do samookaleczania, anoreksji i zachowań samobójczych.

Środki, które należy podjąć, muszą angażować dzieci, rodziny i szkoły, wraz ze wszystkimi zainteresowanymi stronami. Potrzebny jest wspólny wysiłek, mający na celu rozszerzenie wiedzy i zwiększenie stopnia zapobiegania, by uświadomić dzieci. W związku z tym konieczne będzie przeprowadzenie szeroko zakrojonej kampanii edukacyjnej w zakresie umiejętności obsługi komputera, adresowanej do rodziców i nauczycieli, mającej na celu zmniejszenie różnicy pokoleniowej. Należy wspierać stosowanie środków dotyczących informacji, rozwoju nowych narzędzi technologicznych i wymiany dobrych praktyk.

Powyższe propozycje mają również znaczenie dla Portugalii, gdzie rząd zapewnia dzieciom powyżej 6 roku życia komputer Magalhães. Zastanawiam się, czy rząd portugalski uwzględni w swoich działaniach wszystkie kwestie poruszone w przedmiotowym sprawozdaniu.

  Frédérique Ries (ALDE), na piśmie. – (FR) Internet stanowi nieodłączną część codzienności naszych dzieci. Wraz z wiekiem korzystają z Internetu na coraz większą skalę. Młodzi ludzie po skończeniu 11 lat codziennie surfują w Internecie, a zanim osiągną wiek 15 lat, kilka razy dziennie odwiedzają strony internetowe i nawiązują tam kontakty.

Niemniej jednak korzystanie z tego potężnego narzędzia, stanowiącego furtkę do wiedzy i trampolinę dla uczącego się społeczeństwa, nie jest pozbawione ryzyka.

W ten sposób niezliczona liczba dzieci jest nieświadomie narażona na obrazy lub treści szkodliwe, takie jak komercyjne oszustwa, molestowanie, pornografia i zachęcanie do rasizmu i zachowań samobójczych.

Tego typu nadużycia są przede wszystkim skutkiem braku stosownej regulacji i współpracy na szczeblu międzynarodowym.

Europejski program „Bezpieczny Internet” wraz ze swoim budżetem w wysokości 55 milionów euro ma na celu zwiększenie świadomości, nie tylko wśród dzieci, ale również wśród ich rodziców i nauczycieli, w zakresie niebezpieczeństw czyhających w Internecie. Ma także za zadanie promowanie rozwoju systemów filtrowania i zachęcanie do znakowania stron internetowych uznanych za bezpieczne dla dzieci.

W związku z tym oczywiście zagłosowałem za sprawozdaniem przygotowanym przez włoską poseł, panią Robertę Angelilli, która popiera korzystanie z Internetu w bezpiecznym środowisku, przy pełnym zagwarantowaniu ochrony integralności fizycznej i moralnej dzieci.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jestem za sprawozdaniem pani Angelilli w sprawie ochrony dzieci korzystających z Internetu i innych technologii komunikacyjnych. W miarę masowej ekspansji nowych technologii, które stopniowo stają się coraz łatwiej dostępne, dzieci są coraz bardziej narażone na ryzyko związane z treściami niezgodnymi z prawem, takimi jak molestowanie, pornografia dziecięca, nękanie, zachęcanie do anoreksji itd. W związku z tym potrzebne są wspólne środki mające na celu zapobieganie i zwalczanie tego typu nadużyć. Zdecydowanie popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ obejmuje aktualizację kwestii często niedocenianej przez instytucje wspólnotowe. Na zakończenie dodam, że pochwalam pomysł stworzenia europejskiej bazy obrazów zawierających pornografię dziecięcą połączoną w realnym czasie ze sprawozdaniami pochodzącymi z gorących linii, do których dostęp ma policja, tak by organy władzy miały do dyspozycji najlepsze możliwe narzędzia do walki z tak ohydnymi zachowaniami.

- Sprawozdanie: Dan Jørgensen (A6-0291/2008)

  Liam Aylward (UEN), na piśmie. − W przedmiotowej dyrektywie zaproponowano nowe środki wspierające świadome pod względem emisji węgla korzystanie z pojazdów. Przed Irlandią stoi ogromne wyzwanie związane ze zobowiązaniem zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 18%. Musimy skupić się pod względem redukcji emisji na sektorze transportowym i na zwiększeniu świadomości wśród ludności.

Przedmiotowy wniosek UE ma na celu stworzenie nowej metodyki ukierunkowanej na wyliczanie dla pojazdów kosztów zużycia energii i kosztów emisji, co zachęci ludzi do kupowania energooszczędnych samochodów. Nowa metodyka dotyczy całego sektora transportu drogowego z wyjątkiem ambulansów, pojazdów ratunkowych oraz wojskowych.

Popieramy wprowadzenie zintegrowanego podejścia obejmującego producentów pojazdów, dostawców paliw, zakładów naprawczych, klientów, kierowców oraz innych organów władzy. Inicjatywa mająca pobudzić rynek bardziej energooszczędnych pojazdów dostępnych po konkurencyjnych cenach zapewni obywatelom Irlandii środki umożliwiające zmniejszanie emisji szkodliwych oraz korzyści gospodarcze. Korzyści będą odczuwalne na wszystkich szczeblach: koszty prywatne wraz z kosztami krajowymi. Mniejsze zużycie paliw oznacza mniejsze zapotrzebowanie na przywóz paliwa. Takie działanie pobudzi globalny rozwój energooszczędnej technologii, co stanowi niezwykle pozytywną zmianę.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Wprowadzenie na rynek na szeroką skalę technologii charakteryzujących sie lepszym funkcjonowaniem jest często utrudnione przez wysokie koszty początkowe, a co za tym idzie − niewystarczający popyt konsumentów. Dlatego niezbędne jest działanie na szczeblu Wspólnoty, by pobudzić inwestycje konieczne do produkowania bardziej energooszczędnych i mniej zanieczyszczających pojazdów, ponieważ ponadto w długim okresie koszt zastosowania tego typu alternatywy będzie niższy.

Zgadzam się z założeniem omawianej dyrektywy, jakim jest promocja wprowadzenia na rynek ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów, a tym samym wywarcie korzystnego wpływu na efektywność energetyczną w transporcie poprzez zmniejszenie zużycia paliwa, na ochronę klimatu poprzez ograniczenie emisji dwutlenku węgla oraz na poprawę jakości powietrza poprzez zmniejszenie emisji zanieczyszczeń.

Parlament Europejski, przyjmując kryteria zrównoważonego rozwoju, szczególnie w obszarze zamówień publicznych, musi dać przykład innym.

Popieram kompromis osiągnięty w sprawie omawianego sprawozdania, które teraz przybrało bardziej elastyczne i mniej biurokratyczne założenia niż oryginalny wniosek przedstawiony przez Komisję i sprawozdawcę. Zgadzam się z treścią kompromisu przede wszystkim dlatego, że został przygotowany w poszanowaniu zasady pomocniczości i nakłada mniejsze obciążenia na lokalne organy.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Promocja „ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów w transporcie drogowym” jest z praktycznego punktu widzenia podstawowym środkiem ochrony środowiska, ponieważ emisje z pojazdów konwencjonalnych przyczyniają się do zmian klimatycznych i zanieczyszczenia powietrza w centrach miast, przynosząc poważne następstwa dla zdrowia publicznego.

Pomimo demonstracji robotników domagających się podjęcia działań na drodze do rozwiązania tych poważnych problemów, przemysł motoryzacyjny odmawia, w ramach konkurencji, produkowania pojazdów „ekologicznie czystych”, dopóki ich większa zyskowność nie będzie z góry zagwarantowana i żąda, by badania i koszt tworzenia pojazdów „ekologicznie czystych”, a także zwiększone zyski sektora, były sfinansowane przez sektor publiczny.

I dokładnie to będzie możliwe dzięki proponowanej dyrektywie, w której uwzględniono wymóg włączenia kosztów operacyjnych zużycia energii, emisji dwutlenku węgla i zanieczyszczeń podczas cyklu użytkowania jako kryteriów udzielania zamówień publicznych na pojazdy, tym samym w skandaliczny sposób wykorzystując pieniądze publiczne do subsydiowania produkcji ekologicznie czystszych pojazdów przez przemysł motoryzacyjny.

Robotnicy walczą o publiczne firmy transportowe, które spełnią ich potrzeby poprzez świadczenie wysokiej jakości usług przyjaznych środowisku. Sprzeciwiają się wszelkim formom regulacji zaprojektowanym z myślą o wzbogaceniu przemysłu motoryzacyjnego, który przez swoje niezrozumiałe stanowisko społeczne i dotyczące środowiska polegające na dążeniu do zwiększenia zysków, przyczynia się do zmian klimatycznych, nadmiernego wykorzystywania źródeł energii i zanieczyszczenia powietrza.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za sprawozdaniem posła Dana Jørgensena w sprawie promocji ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów w transporcie drogowym, ponieważ moim zdaniem należy zachęcić przemysł do inwestowania w tworzenie pojazdów o mniejszym zużyciu energii i niskiej emisji gazów cieplarnianych.

Organy publiczne powinny pomagać w stymulowaniu tego rynku i zwiększyć wkład sektora transportu w politykę UE w obszarze ochrony środowiska, klimatu i energii, poprzez uwzględnienie w zakupie pojazdów transportu drogowego ich zużycia energii i wpływu na ochronę środowiska.

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. − (PL) Obywatelowi UE, ekologicznie czysty i energooszczędny pojazd w publicznym transporcie drogowym wydaje się dobrem oczywistym. Staje się wręcz niezbędny dla naszych miast i dla środowiska naturalnego. Ponadto powinniśmy pamiętać o wkomponowaniu użytkowania „czystych” samochodów w nasze działania podejmowane w związku z dyskusją wokół pakietu klimatycznego. Dlatego, jako członkini Komisji Środowiska, popieram większość proponowanych przez Sprawozdawcę działań (zwłaszcza środki techniczne i organizacyjne), które prowadzą do osiągnięcia podstawowego celu, jakim jest zmniejszenie zanieczyszczeń, poprzez inwestowanie w przyjazne środowisku pojazdy o niższej emisji CO2. Chodzi tu w szczególności o pojazdy użytkowe (np. specjalne samochody ciężarowe i autobusy przeznaczone do wsparcia operacyjnego, konserwacji infrastruktury, maszyny czyszczące, itp.)

Natomiast nieco wątpliwą wydaje mi się propozycja obligatoryjnego wprowadzenia przy ogłaszaniu zamówień publicznych na samochody do transportu publicznego kryteriów uwzględniających poziom emisji CO2. Uważam, że lepiej − przynajmniej w pierwszej fazie obowiązywania nowej regulacji − pozostawić organom zamawiającym w poszczególnych państwach członkowskich (najczęściej samorządom) prawo wyboru co do włączenia kryteriów ekologicznych zamawianego taboru samochodowego. Zgadzam się z oceną, że zamówienia publiczne − jako bardzo ważna część europejskiego rynku − powinny nadal pozostawać instrumentem promowania pojazdów przyjaznych dla środowiska, ale nie powinny tego czynić mechanicznie.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Zagłosowałem za promowaniem energooszczędnych pojazdów w publicznych zaproszeniach do składania ofert przyjaznych środowisku.

Z zadowoleniem należy przyjąć postanowienie, że organy publiczne i inne określone firmy, kupując pojazdy ruchu drogowego, muszą uwzględnić nie tylko cenę zakupu, ale również zużycie energii i wpływ na środowisko podczas cyklu użytkowania, w tym zużycie energii, emisję CO2 i emisję pozostałych zanieczyszczeń.

  Seán Ó Neachtain (UEN), na piśmie. − W obecnej sytuacji kryzysu na rynkach finansowych łatwo przychodzi nam, osobom odpowiedzialnym za podejmowanie decyzji politycznych, skupienie się całkowicie na bieżącym problemie i zapominanie lub lekceważenie celów i innych inicjatyw Unii Europejskiej. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowe sprawozdanie, w którym podkreślono rzeczywistą potrzebę postępu w zakresie tworzenia ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów.

Moim zdaniem najważniejszym aspektem przedmiotowego sprawozdania jest to, że skoncentrowano się w nim nie tylko na pojazdach i transporcie konsumenckim, ale również poruszono kwestie związane z wspieraniem i pobudzaniem sektora publicznego. Wypada, by sektor publiczny dał ludności w Europie przykład promowania ekologicznie czystych pojazdów.

Na pochwałę zasługuje podjęta przez sprawozdawcę próba utworzenia połączenia między zamówieniami publicznymi a popieraniem i promowaniem ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów. I mam nadzieję, że doprowadzi to do wzrostu inwestycji i rozwoju badań nad pojazdami o niskiej emisji dwutlenku węgla.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Przedmiotowa dyrektywa wprowadza zharmonizowaną metodykę w zakresie zamówień na ekologicznie czyste i energooszczędne pojazdy przeznaczone do zrównoważonego transportu publicznego. Pomoże również w ustanowieniu priorytetów przyjętych jako część strategii lizbońskiej.

Dyrektywa zawiera wyraźny wymóg, by przy zakupie pojazdów ruchu drogowego przez organy publiczne i operatorów świadczących usługi w ramach kontraktu z organem publicznym, a także przy zakupie pojazdów ruchu drogowego przeznaczonych do świadczenia publicznych usług transportu pasażerskiego uwzględniać zużycie energii, emisję dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.

Największą korzyść gospodarczą udałoby się osiągnąć, gdyby uwzględniać we wszystkich decyzjach dotyczących zamówień koszty zewnętrzne jako kryteria udzielania zamówień. Właściciele pojazdów odnieśliby wtedy bezpośrednie korzyści płynące z oszczędności energetycznej w dłuższym okresie, które zdecydowanie przekraczałyby potencjalnie wyższą cenę zakupu pojazdu.

Promowanie ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów poprzez zamówienia publiczne na świadczenie publicznych usług transportowych, wzmożone dzięki omawianej inicjatywie, przyspieszy rozwój technologii na rynkach i przyczyni się do oszczędności energetycznych, a także do ochrony środowiska naturalnego i zdrowia publicznego.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za sprawozdaniem pana Jørgensena w sprawie promocji wykorzystania ekologicznych pojazdów w transporcie publicznym. Parlament odrzucił wstępny wniosek przedstawiony w 2005 r. przez Komisję, ponieważ zakładał działania wysoce biurokratyczne, a nie zmniejszenie zanieczyszczenia. W starej wersji wniosku przedstawiono żądanie, by 25% pojazdów stanowiły pojazdy ekologiczne. Nowa wersja wniosku odnosi się jedynie do pojazdów przeznaczonych do transportu publicznego i organów publicznych odpowiedzialnych za świadczenie tego typu usług. Moim zdaniem nowy wniosek pomoże zwiększyć świadomość lokalnych podmiotów odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji i zmusi je do podejmowania bardziej zdeterminowanych działań mających chronić środowisko naturalne. Szacuje się, że na szczeblu europejskim koszty wynikające z zatorów komunikacyjnych w dużych aglomeracjach miejskich wynoszą 1% PKB Europy.

Stopień zanieczyszczenia w dużych miastach można zmniejszyć zarówno poprzez promocję transportu publicznego, jak i przede wszystkim tworzenie ekologicznie czystego systemu transportu publicznego. Zanieczyszczenie w dużych miastach europejskich może być zmniejszone dzięki promowaniu rozwiązań, takich jak metro, systemy tramwajowe, trolejbusowe oraz − na skalę regionalną − systemy kolejowe lub transporty lotnicze, ale również przez wprowadzenie ekologicznych autobusów. Nowa dyrektywa wprowadza obowiązek wyliczania i uwzględniania przez lokalne organy kosztu wykorzystywania autobusu lub minibusu przez cały cykl użytkowania. Chciałabym pogratulować organom lokalnym w Pradze wykorzystania pomocy państwowej do zakupu całej floty autobusów ekologicznych, co tym samym dało przykład do naśladowania.

- Sprawozdanie: Françoise Grossetête (A6-0346/2008)

  Liam Aylward (UEN), na piśmie. − Przedmiotowa dyrektywa dotyczy regulacji z zakresu pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych. Z zadowoleniem przyjmujemy inicjatywę UE mającą uprościć i zharmonizować obecne przepisy. To rozwiązanie pozwoli zaoszczędzić czas i pieniądze oraz usatysfakcjonuje zarówno producentów, jak i konsumentów w Irlandii.

Zaproponowane zmiany są korzystne dla znaczącego w Europie irlandzkiego rynku farmaceutycznego.. Jesteśmy wdzięczni, że w tym sektorze 13 spośród 15 najważniejszych światowych koncernów obecnie działa na terenie Irlandii. Mamy w Irlandii ponad 140 firm medyczno-technicznych, które zapewniają 26 tysięcy miejsc pracy. Ponadto wartość rocznego wywozu przyrządów medycznych wynosi około 6,2 miliarda euro, co stanowi 10% całkowitej wartości irlandzkiego wywozu.

Popieramy stworzenie jednolitego kryterium oceny, zatwierdzania i jednolitych czynności administracyjnych w odniesieniu do produktów farmaceutycznych, w których wprowadzane są zmiany, takie jak metody wytwarzania, znakowanie produktów lub broszury informacyjne dla pacjentów. Uznajemy również konieczność dalszej harmonizacji krajowych przepisów w państwach członkowskich i regulacji na szczeblu europejskim, by zmniejszyć obciążenie administracyjne i uprościć system wprowadzania zmian, poprzez na przykład umożliwienie składania pojedynczego wniosku w przypadku jednej zmiany lub kilku identycznych zmian. Zgadzamy się na zmianę w zakresie kontroli Komisji nad „wykazem substancji”, „okresami wycofania” oraz „zasadami i wytycznymi”.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Bieżący sposób zarządzania zmianami jest coraz mniej efektywny i nie zadowala już ani organów władzy, ani całego przemysłu farmaceutycznego.

W przypadku tej samej zmiany dotyczącej produktów dopuszczonych do obrotu w ramach procedury narodowej, w różnych państwach członkowskich istnieją więc rozbieżności w zakresie wymaganej dokumentacji i procedury oceny. Sytuacja ta powoduje problemy w różnych obszarach związanych ze zdrowiem publicznym, rynkiem wewnętrznym, prawnym oraz praktycznym zastosowaniem.

W sprawozdaniu zaproponowano określone ulepszenia. Mając na uwadze harmonizację i uproszczenie ważne jest, aby zmiany w pozwoleniach na dopuszczenie do obrotu podlegały tym samym wymogom, niezależnie od zastosowanej początkowej procedury rejestracji. Będzie to korzystne dla wszystkich stron: pacjentów, organów władzy i przedsiębiorstw farmaceutycznych.

Zgadzam się z przedłożonymi kompromisowymi poprawkami, ponieważ podkreślają konieczność uproszczenia i złagodzenia procedur administracyjnych, umożliwiają przedłożenie pojedynczego wniosku w przypadku jednej zmiany lub kilku identycznych zmian i podkreślają konieczność stosowania zasady pomocniczości.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Zagłosowałam za sprawozdaniem pani Françoise Grossetête dotyczącym warunków pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych, ponieważ popieram jednolitą procedurę rejestracji produktów medycznych przeznaczonych na rynek Wspólnoty, gdyż zagwarantuje ona bezpieczeństwo obywateli Europy.

Chciałabym zwrócić szczególną uwagę na wniosek przygotowany przez Grupę Socjalistyczną w Parlamencie Europejskim w sprawie stosowania zasady pomocniczości w odniesieniu do europejskiego systemu zmian do produktów leczniczych sprzedawanych wyłącznie na rynku krajowym, co tym samym chroni małe i średnie przedsiębiorstwa produkujące ziołowe i homeopatyczne produkty lecznicze.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − (PL). Wobec braku harmonizacji na poziomie wspólnotowym, zmiany dotyczące wyłącznie krajowych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu podlegają przepisom krajowym. W niektórych państwach członkowskich krajowe wymagania dotyczące wyłącznie krajowych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu są zgodne poprzez analogię z rozporządzeniami w sprawie zmiany pozwoleń. Niemniej, w większości państw członkowskich brak jest takiej zgodności z ustawodawstwem wspólnotowym, co powoduje rozbieżności w przepisach obowiązujących w państwach członkowskich.

Sytuacja taka ma negatywne konsekwencje w zakresie zdrowia publicznego, obciążeń administracyjnych, ogólnego funkcjonowania rynku wewnętrznego produktów farmaceutycznych.

Wszystkie produkty lecznicze, bez względu na procedurę wydawania pozwolenia, podlegać powinny tym samym kryteriom oceny zatwierdzenia i tym samym czynnościom administracyjnym związanym ze zmianami pozwoleń.

- Sprawozdanie: Toine Manders (A6-0195/2008)

  Brian Crowley (UEN), na piśmie. − Sednem przedmiotowego sprawozdania jest kluczowa kwestia związana z ochroną konsumenta. Bez wątpienia istnieje popyt na użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie oraz produkty o podobnym charakterze i nie możemy powstrzymywać odpowiedzialnych firm przed reagowaniem na popyt. Nie wydaje mi się, by ktokolwiek sugerował, że wszystkie firmy prowadzące działalność w tym sektorze są zamieszane w złe praktyki lub wyzysk. Niemniej jednak mamy świadomość, że istnieją firmy, które bez skrupułów wykorzystują konsumentów europejskich i że konsumenci europejscy cierpią w wyniku korzystania z usług źle zarządzanych firm, które ze względu na niewłaściwą regulację tego obszaru działają bardzo swobodnie. Liczna grupa irlandzkich wczasowiczów odczuła znaczące trudności finansowe i prawne spowodowane podpisaniem umów z źle zarządzanymi firmami związanymi z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie znajdującymi się w Europie kontynentalnej.

Nowa dyrektywa obejmuje kilka istotnych środków ochrony konsumentów, odnoszących się do obszarów, takich jak reklama czy podpisywanie umów. Ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję przepis dotyczący prawa odstąpienia od umowy, czy też okresu na ochłonięcie, który daje konsumentom – otumanionym szumem reklamowym lub przebywającym na wakacjach – czas na spokojne zastanowienie się, by mieli całkowitą pewność, że odpowiadają im średnio- i długookresowe konsekwencje umowy dotyczącej użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Prawo pracowników do odpoczynku i wakacji przemieniło się w towar mający wzbogacić kapitał. Zjawisko użytkowania nieruchomości w systemie podziału czasu i nowe produkty promowane w jego ramach mają na celu wykorzystanie nieustannego ograniczania czasu wolnego, malejących dochodów i wysiłków pracowników związanych ze znalezieniem w długim okresie tańszych opcji wakacyjnych, co daje obroty przekraczające 11 miliardów euro.

Agresywne metody naciągania stosowane przez firmy, często zresztą fikcyjne, w celu przekonania i nabrania kupców obejmują szeroki wachlarz rozwiązań, począwszy od, w najlepszym razie, stosowania drobnego druku w umowach do wprowadzających w błąd reklam, męczących prezentacji, obietnic prezentów itd. I prawie zawsze kończą się podpisaniem przez klienta pod presją wiążących dokumentów.

Niezliczone są skargi napływające do organizacji konsumenckich dotyczące oszustw, nadmiernych opłat eksploatacyjnych, powiązanych z produktem kart kredytowych, dużych spadków cen w momencie odsprzedaży wynikających z poniesionych wydatków marketingowych itd.

Uwzględnienie w dyrektywie dotyczącej użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie innych produktów, takich jak wakacje na statkach lub w klubach, czy przyczepach kempingowych gwarantuje ochronę prawną i nowe źródła dochodu dla kapitału.

Wyznaczenie okresu na odstąpienie, ograniczonego do 10 dni i związanego z karą w wysokości 3% całkowitej wartości umowy, nie rozwiąże problemu. UE w ten sposób wręcz przenosi ciężar odpowiedzialności na pracowników, jak zresztą czyni w przypadku wszystkich produktów konsumenckich.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za sprawozdaniem pana posła Mandersa, ponieważ kompromis osiągnięty wraz z Radą w tym zakresie oferuje lepszą ochronę praw i interesów konsumentów europejskich.

Uważam, że lepsza regulacja będzie korzystna nie tylko dla konsumentów, ale również dla europejskiej turystyki.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie proponuje zestaw wniosków, które przeważnie akceptujemy, pamiętając o konieczności wzmocnienia prawa konsumentów do informacji odnośnie do produktów wakacyjnych. W sprawozdaniu zapisano obowiązek operatorów do dostarczenia zbioru ważnych informacji, by konsumenci mogli podejmować bardziej świadome decyzje w sprawie podpisywania umów.

Ponadto wydłużono okres, w którym konsument może odstąpić od umowy bez żadnych opłat, zwłaszcza w przypadku, gdy nie otrzymał niezbędnych informacji. Kwestią kluczową jest zapobieganie nadużyciom i powtarzającym się przypadkom oszustwa. Mamy nadzieję, że korzyści przyniesie również zakaz wpłacania zaliczki w jakiejkolwiek wysokości podczas okresu odstąpienia oraz nakaz stosowania płatności rozłożonych w przypadku sprzedaży długoterminowych produktów wakacyjnych.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Całkowicie popieram sprawozdanie w sprawie zwiększenia ochrony konsumentów w tym obszarze. Konsumenci z Wielkiej Brytanii stanowią jedną trzecią europejskich klientów użytkujących nieruchomości w oznaczonym czasie i dyrektywa ta jest odpowiedzią na niepokoje brytyjskich konsumentów. W pełni pochwalam pomysł, że detaliści zajmujący się użytkowaniem nieruchomości w systemie podziału czasu powinni wydłużyć na rzecz kupujących okres odstąpienia od umowy, a także pochwalam zobowiązanie do dostarczenia przed podpisaniem umowy wszystkich szczegółów dotyczących zakupu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Liczne skargi składane przez konsumentów potwierdzają istnienie poważnych problemów związanych z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie, które powodują nierównowagę na rynku. Rozwój rynku pod względem popytu i znaczący rozwój nowych produktów reklamowanych w podobny sposób spowodowały powstanie istotnych problemów dotykających konsumentów i firmy.

Tekst, nad którym dziś głosowaliśmy, przede wszystkim zmienia definicje przedstawione w dyrektywie i jej zakres tak, by obejmowały nowe produkty wakacyjne. Wyjaśnia również i aktualizuje przepisy w sprawie wymogów mających zastosowanie do zawartości informacji i umów dostarczanych konsumentom oraz języka, w jakim są sporządzane.

Działania gospodarcze, na które wpływa przedmiotowa dyrektywa, mają podstawowe znaczenie dla całego europejskiego, w tym portugalskiego, sektora turystyki, a przede wszystkim dla operatorów i konsumentów. W związku z tym główna idea polega na tym, by wzmocnić pozycję konsumenta w negocjacjach dotyczących zakupu praw do użytkowania. W ten sposób łatwiej można zwalczać element niepewności występujący na rynku i stworzyć stabilniejsze i przejrzystsze środowisko, tym samym dostarczając konsumentom więcej lepszych informacji.

- Sprawozdanie: Sophia in ’t Veld (A6-0403/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za projektem zalecenia Parlamentu Europejskiego do Rady dotyczącego zawarcia umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej. Niedawno byłem w Australii na rozmowach z przedstawicielami tamtejszego rządu i uważam, że głosowanie w przedmiotowej sprawie podkreśli znaczący etap, wzmacniając już istniejącą między Europą a Australią współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa transportu pasażerskiego i towarowego.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Stanowisko Parlamentu Europejskiego, mimo że stanowi krok wstecz, ma jedną zaletę, a mianowicie zwraca uwagę na niedopuszczalne porozumienia między UE a krajami trzecimi związane z przetwarzaniem i przekazywaniem danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) pochodzących od przewoźników lotniczych pod pretekstem walki z terroryzmem.

W projekcie, poza innymi ważnymi aspektami:

− ujawniono częsty brak nadzoru ze strony Parlamentu nad procesem negocjacji i zatwierdzania tego typu umów, gdyż zatwierdzenie umowy przez parlament krajowy jest wymagane jedynie w siedmiu państwach członkowskich;

− ostrzeżono, że umowa może nie być zgodna z międzynarodowymi prawami w zakresie ochrony danych;

− wyrażono ubolewanie dotyczące ilości wymaganych informacji, która jest taka sama, jak w umowie z USA i obejmuje, poza rezerwacjami dotyczącymi hotelu i wynajmu samochodów, również numery telefonów, adresy e-mail, adresy prywatne i służbowe, preferencje żywnościowe, numery kart kredytowych, dane osobowe ujawniające pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne oraz przynależność do związków zawodowych, a także inne dane dotyczące stanu zdrowia lub aktywności seksualnej.

To kolejna niedopuszczalna sytuacja, wynikająca z bieżącej tendencji w kierunku zapewnienia bezpieczeństwa, która zagraża prawom, wolnościom i gwarancjom obywatelskim.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Jeśli przyjrzymy się sytuacji związanej z umową ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie danych dotyczących przelotu pasażera zauważymy niepokojącą zmianę, powstałą w imię walki z terroryzmem. Na mocy przedmiotowej umowy dane osobowe pasażerów w transporcie lotniczym, takie jak numery telefonów i adresy e-mail, są przekazywane i latami przechowywane. W ramach tego procesu nie ma żadnej gwarancji dla ochrony danych. Musimy zapobiec dalszym tego typu naruszeniom prawa do ochrony danych.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Treść przedmiotowego sprawozdania ujawnia hipokryzję Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do osobistych praw ludzi i wolności demokratycznych. Jedyne słowa krytyki Parlamentu Europejskiego dotyczą aspektów proceduralnych i faktu, że obywatele Europy nie otrzymują ochrony, jaką rzekomo otrzymują na mocy prawodawstwa unijnego. Jednak właśnie to prawodawstwo brutalnie narusza wszystkie formy ochrony danych osobowych i wprowadza ogólne rejestry osobowe oraz pozwala na gromadzenie i wymianę najbardziej wrażliwych danych osobowych pomiędzy represyjnymi mechanizmami państw członkowskich, a nawet pomiędzy tajnymi służbami krajów trzecich.

Brak w sprawozdaniu choćby próby żądania unieważnienia przedmiotowej umowy lub wprowadzenia jej obopólności w stosunku do UE udowadnia, że wszelkie sztuczne protesty z nią związane są podnoszone jedynie dla zachowania twarzy. Dyskretne zastrzeżenia ze strony Parlamentu Europejskiego, podobnie jak w przypadku podobnej, niedopuszczalnej umowy między UE a Stanami Zjednoczonymi, nie zapobiegają udostępnianiu danych osobowych pracowników z UE wszystkim tajnym służbom i mechanizmom represyjnym w ramach ich „współpracy antyterrorystycznej”.

Raz jeszcze wyraźnie widać, że Parlament Europejski i UE nie tylko nie potrafią ochronić demokratycznych praw i wolności zwykłych obywateli, ale wręcz przeciwnie: ograniczają je, aż do całkowitego zaniku poprzez sieć przeciwdziałających środków legislacyjnych i umów.

- Sprawozdanie: Jan Andersson (A6-0370/2008)

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Europejski Trybunał Sprawiedliwości, wydając orzeczenia w sprawach Laval, Rüffert i Luksemburga, pokazał konieczność wyjaśnienia, że swobody gospodarcze ustanowione w traktatach należy interpretować w sposób nienaruszający wykonywania podstawowych praw socjalnych uznanych przez państwa członkowskie i przez prawo wspólnotowe, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania układów zbiorowych oraz podejmowania działań zbiorowych, oraz nienaruszający autonomii partnerów społecznych przy wykonywaniu tych praw podstawowych z myślą o interesach społecznych i ochronie pracowników.

Niewątpliwie istnieje potrzeba zmiany obowiązującego prawodawstwa. Obecny stan rzeczy może doprowadzić do sytuacji, w której pracownicy w krajach przyjmujących znajdą się pod presją konkurencji w postaci niskich płac. Chciałbym dołączyć do inicjatywy zaproponowanej przez moich kolegów, mającej na celu wprowadzenie spójnej transpozycji dyrektywy o delegowaniu pracowników we wszystkich państwach członkowskich.

W pełni zgadzam się z tym, że Komisja i państwa członkowskie muszą przyjąć środki mające na celu zwalczanie nadużyć, szczególnie w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw, które nie prowadzą żadnej istotnej i konkretnej działalności w kraju, w którym są zarejestrowane.

Ustanowienie ram prawnych dla ponadnarodowych układów zbiorowych będzie bez wątpienia krokiem naprzód. I nie trzeba dodawać, że będzie to istotny krok naprzód.

  Philip Bushill-Matthews (PPE-DE), na piśmie. − Konserwatyści brytyjscy popierają prawo pracowników do strajku, ale również ich prawo do niestrajkowania, jeśli tak zdecydują. Popieramy orzeczenia ETS, które naszym zdaniem nie kwestionują praw pracowników. Zmiana dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, ani poszerzenie jej podstaw prawnych, nie są konieczne tylko dlatego, że niektóre państwa członkowskie miały problemy w związku z organizacją poszczególnych rynków pracy. Każdego roku milion pracowników jest delegowanych do pracy i to działanie odnosi sukces.

  Charlotte Cederschiöld (PPE-DE), na piśmie. − (SV) W ostatecznym głosowaniu nad sprawozdaniem pana Anderssona w sprawie wyzwań związanych z układami zbiorowymi w UE (A6-0370/2008) postanowiłam wstrzymać sie od głosu. Układy zbiorowe, prawa związkowe i prawo do podejmowania akcji protestacyjnych są zapisane w traktacie lizbońskim, który − mam nadzieję − będzie prawnie wiążący. W traktacie uwzględniono również prawo do pracy, prawo do prowadzenia przedsiębiorstw i prawo do przemieszczania się na terytorium UE. Nie można w odniesieniu do poszanowania podstawowych zasad prawnych WE, na przykład zasady proporcjonalności, robić wyjątków dla przedstawicieli związków zawodowych, jak zasugerowano we wniosku. Te zasady mają, i oczywiście muszą mieć, zastosowanie do wszystkich obywateli UE.

Prawo wspólnotowe i traktaty powinny mieć najsilniejszych przedstawicieli w Parlamencie Europejskim. Stanowisko przyjęte przez Parlament dotyczące podstawy prawnej może stać się w przyszłości zagrożeniem dla swobodnego przepływu. Jestem jednak bardzo zadowolona, że Parlament Europejski przyjął stanowisko popierające model szwedzki i nasze układy zbiorowe.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Rezolucja przyjęta przez większość w Parlamencie Europejskim dotycząca niedopuszczalnych decyzji Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Laval, Rüffert i Viking jest zupełnie niewystarczająca. Uznanie, że swoboda świadczenia usług nie jest nadrzędna wobec podstawowych praw, zwłaszcza prawa związków zawodowych do akcji protestacyjnych, to za mało. Zwłaszcza że w wielu państwach członkowskich jest to prawo zagwarantowane w konstytucji.

Przedmiotowa rezolucja podkreśla, że swobody gospodarcze ustanowione w traktatach należy interpretować w sposób nienaruszający wykonywania podstawowych praw socjalnych, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania układów zbiorowych oraz podejmowania działań zbiorowych. Pomimo to, o ile zasady wykorzystane przez Trybunał Sprawiedliwości są nadal ujęte w traktatach, a także w projekcie traktatu z Lizbony, tak naprawdę nikt nie może zagwarantować, że takie same decyzje nie zapadną ponownie.

W związku z tym zagłosowaliśmy przeciwko omawianemu sprawozdaniu, ponieważ jego twórca nie dociera do sedna problemu i zamiast tego nalega na poparcie projektu traktatu lizbońskiego, pomimo jego odrzucenia przez ludność Irlandii.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Poparłem sprawozdanie pana Anderssona w sprawie zagrożeń wobec układów zbiorowych w Unii spowodowanych zestawem podjętych ostatnio przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości decyzji. Nie kwestionuję mocy prawnej wydanych orzeczeń, ale poddaję w wątpliwość to, czy odzwierciedlają zamiary Parlamentu, Komisji i Rady w momencie przyjmowania dyrektywy w sprawie delegowania pracowników.

Wniosek jest prosty: należy przejrzeć dyrektywę w celu wprowadzenia poprawek do jej postanowień, by przywrócić pierwotne zamiary. Taki priorytet musi przyjąć Komisja Europejska. Tym problemem należy się bezzwłocznie zająć. Jeśli obecna Komisja nie oczyści sytuacji, będzie musiała to zrobić następna Komisja po wyborach w 2009 roku. Osobiście nie zagłosuję za zatwierdzeniem żadnej nowej komisji, która w swoim programie prac na pierwsze 12 miesięcy nie uwzględni przedmiotowej kwestii.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Pan Andersson w swoim sprawozdaniu twierdzi, że wyciągnięto naukę ze skandalicznych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu, zwłaszcza w sprawach Laval i Viking. Na mocy omawianych orzeczeń swoboda świadczenia usług i swoboda przedsiębiorczości mają pierwszeństwo przed obroną krajowych interesów pracowników i praw przed społecznym dumpingiem. Orzeczenia w niedopuszczalnym stopniu poddają wykonywanie praw społecznych zasadzie proporcjonalności, która zdecydowanie przekracza zgodne z prawem ograniczenia (np. w przypadku porządku publicznego i zdrowia) uznane w ramach prawa krajowego i konwencji MOP.

Reprezentują one ukryty powrót do pierwszej wersji dyrektywy o usługach (dyrektywy Bolkensteina), w której postanowiono, że w przypadku pracowników wyjeżdżających w celu świadczenia usług w innym państwie członkowskim, niezależnie od ustawodawstwa lub układów zbiorowych obowiązujących w tym państwie, zastosowanie ma prawo kraju pochodzenia pracowników (prawo społeczne, prawo pracy, wynagrodzenia itd.). Ta wersja została odrzucona przez prawodawcę europejskiego i nie można tolerować sytuacji, w której sędziowie pod pretekstem interpretowania prawa mogą ustanowić siebie twórcami prawa.

Mimo że czasami pan Andersson postępuje słusznie, to jest zbyt mocno przywiązany do ultraliberalnych zasad, co doprowadziło do obecnej sytuacji i dlatego nie możemy zapewnić poparcia dla sprawozdania. W związku z tym wstrzymamy się od głosu.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim i partie centroprawicowe całkowicie poparły wszystkie zmiany do traktatów UE. Przyczyniły się w ten sposób do zapewnienia instytucjom UE, w tym Europejskiemu Trybunałowi Sprawiedliwości, jeszcze większej władzy nad szwedzkim rynkiem pracy. W wyniku tego UE stała się zagrożeniem dla przepisów z zakresu rynku pracy ustanowionych w procesie negocjacji i legislacji silnie zakorzenionych w społeczeństwie szwedzkim.

W sprawozdaniu przede wszystkim znajduje się zalecenie dotyczące zmian do dyrektywy w sprawie delegowania pracowników. W związku z tym uniemożliwia to zapobieganie ciągłemu interweniowaniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w przepisy zarządzające szwedzkim rynkiem pracy. Po pierwsze, treść sprawozdania jest kompromisem osiągniętym przez konserwatystów i socjalistów, co doprowadziło do słabych i sprzecznych sformułowań w tekście. Po drugie, główne prawo UE dotyczące rynku wewnętrznego (art. 49) jest nadrzędne wobec postanowień dyrektywy w sprawie delegowania pracowników. W związku z tym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wciąż może podejmować takie same decyzje, jak w sprawie Laval.

Nie powinniśmy przydzielać UE zadań, którymi państwa członkowskie mogą same się zająć, a rynek pracy jest zdecydowanie obszarem, nad którym władzę powinny sprawować państwa członkowskie. Dlatego Lista Czerwcowa zaleca wyłączenie Szwecji z unijnego prawodawstwa w zakresie rynku pracy, by mieć pewność, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości nie będzie mógł kontrolować szwedzkiego rynku pracy.

Niemniej jednak zagłosowaliśmy za przedmiotowym sprawozdaniem, ponieważ wciąż ważny jest jego cel, a mianowicie jak największe zapobieganie w przyszłości ingerencji Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w szwedzkie układy zbiorowe.

Poparliśmy również poprawki dotyczące zaleceń w sprawie większego samookreślenia na szczeblu krajowym w odniesieniu do kwestii związanych z rynkiem pracy, ale oczywiście zagłosowaliśmy przeciwko przygotowanemu przez sprawozdawcę panegirykowi na cześć traktatu z Lizbony.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − (PL) Zdecydowałam się głosować przeciwko przyjęciu przez Parlament Europejskiego sprawozdania posła Jana Anderssona nt. wyzwań dla układów zbiorowych w Unii Europejskiej.

Sprawozdawca w swoim sprawozdaniu krytycznie odniósł się do wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie dyrektywy o delegowaniu pracowników, wzywając na tej podstawie do rewizji Dyrektywy.

Zdecydowanie sprzeciwiam się takiemu podejściu posła sprawozdawcy, co więcej uważam, iż wzywanie do zmiany dyrektywy, bez przeprowadzenia stosownej analizy na poziomie państw członkowskich, zwłaszcza tych, których dotyczyły orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jest krokiem bezzasadnym i nakierowanym na polityczną rozgrywkę. Co więcej sformułowania użyte przez posła sprawozdawcę uderzają w swobodę świadczenia usług, która jest jedną z podstawowych swobód Unii Europejskiej, zagrażając wywalczonej w ramach Dyrektywy Usługowej liberalizacji w zakresie świadczenia usług oraz zasadzie kraju pochodzenia.

Moim zdaniem prawidłowe wdrożenie Dyrektywy o delegowaniu pracowników przez wszystkie państwa członkowskie oraz wzmocnienie współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi jest wystarczającym środkiem, który pozwala zagwarantować z jednej strony ochronę praw pracowniczych a z drugiej swobodę świadczenia usług.

Ubolewam, iż posłowie Parlamentu Europejskiego odrzucili poprawki zmierzające do zbalansowania raportu.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − (LT) Dyrektywa w sprawie pracowników agencji tymczasowych jest ważna w naszym dążeniu do zalegalizowania swobodnego przepływu usług i pracowników na terytorium Wspólnoty. Nie wszystkie państwa członkowskie stosują się do wymogów przyjętych w dyrektywie. Czasami od dostawców usług wymaga się więcej, niż zostało przyjęte w dyrektywie. Świadczenie usług między państwami członkowskimi jest blokowane przez zniekształcanie wymogów przedstawionych w dyrektywie, co pozwala na ukrycie protekcjonistycznej polityki. Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) przeprowadził dochodzenie w sprawie litewskiej firmy budowlanej Laval, której zabroniono świadczenia usług budowlanych na terenie Szwecji. Na mocy szwedzkiego prawa wymagana była umowa zbiorowa, mimo że umowa została podpisana na Litwie. ETS orzekł, że nie wolno wprowadzać wymogów dodatkowych lub większych niż wymogi ustanowione w dyrektywie. W przedmiotowym sprawozdaniu i poprawkach posłowie krytykują, a nawet kwestionują, orzeczenia ETS w sprawie Laval i innych podobnych sprawach.

Zagłosowałam przeciwko, ponieważ moim zdaniem Parlament Europejski, interpretując lub kwestionując decyzje ETS, wykracza poza zakres swoich kompetencji. Nie zgadzam się ze stwierdzeniami poddającymi w wątpliwość słuszność orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i sugerującymi, że jego decyzje nie powinny być w niektórych krajach UE wdrażane. Poprzez takie wypowiedzi nie tylko podważamy kompetencję ETS, ale również powątpiewamy w jego bezstronność, ryzykujemy wypaczenie systemu instytucjonalnego UE i pobudzamy brak zaufania ludności do systemu. Nie zgadzam się także z pomysłem przejrzenia dyrektywy i wprowadzenia do niej zmian. Jeśli w niektórych państwach postanowienia dyrektywy się nie sprawdzają, to winę ponoszą państwa członkowskie, ponieważ nie potrafią one wdrożyć przepisów dyrektywy w życie lub stosują je do prawa krajowego w niewłaściwy sposób. Komisja Europejska powinna sprawdzić, czy dyrektywy unijne są prawidłowo transponowane na prawa krajowe i czy prawa krajowe są zgodne z istotą i charakterem dyrektyw.

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) Europa socjalna, jako cel przyjęty przez Unię Europejską jest iluzją, strategia lizbońska jest porażką, a różne magiczne mikstury wymarzone przez zwolenników zjednoczonej Europy, mające poprawić warunki życia i pracy są udaremniane, ponieważ Bruksela tak naprawdę ma ultraliberalną wizję służącą globalizacji. Z jednej strony chcemy zapobiegać społecznemu dumpingowi, by chronić pracowników, zarówno tych delegowanych, jak i innych, a tym samym tworzyć zrównoważony rynek wewnętrzny, a z drugiej strony chcemy zrobić wszystko, co możliwe, by jeszcze bardziej otworzyć nasze granice gospodarcze poprzez masową imigrację ludzi szukających pracy i nie tylko.

To niekończący się przykład prawdziwej schizofrenii proeuropejskiej. Wystarczy na przykład zaobserwować w galimatiasie przedmiotowego sprawozdania kilkukrotnie poczynione odniesienia do martwego traktatu lizbońskiego. W rezultacie nie rozumiemy, jak omawiane sprawozdanie mogłoby przedstawić wyraźną wizję w poszukiwaniu równowagi między swobodnym przepływem usług a prawami pracowników.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − (PL) Celem Wspólnoty Europejskiej jest zapewnianie praw podstawowych wszystkim obywatelom, zarówno w kwestiach życia społecznego, jak i na rynku pracy. Naszą ideą jest zniesienie dyskryminacji i niepewności przyszłości.

Sprawozdawca Jan Andersson podkreśla, że pewne wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości mogły zachwiać poczucie obywateli co do równości i szacunku na rynku zatrudnienia. Aby do podobnych sytuacji nie dochodziło w przyszłości, pan Andersson sugeruje, iż potrzebne są bezzwłoczne działania w celu zapewnienia w prawodawstwie europejskim zmian, aby powstrzymać potencjalnie szkodliwe społeczne, gospodarcze i polityczne skutki wyroków ETS. Sugerowany jest m.in. przegląd dyrektywy o delegowaniu pracowników i bezzwłoczne przyjęcie dyrektywy dotyczącej agencji pracy tymczasowej.

Podsumowując, uważam, że podążając za wizją zjednoczonej Europy, sprawozdanie należy przyjąć.

  Kartika Tamara Liotard i Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Wielu przedsiębiorców kusi możliwość płacenia swoim pracownikom jak najniższych stawek za wykonywaną pracę. Liczą się również inne związane z pracą koszty, jak bezpieczeństwo i wyposażenie. Pracownicy jednak mogą się ochronić jedynie poprzez gwarancję, że ich wynagrodzenie jest oparte na jednolitych wiążących zbiorowych umowach pracy oraz poprzez stosowną ochronę prawną w kraju, w którym pracują i mieszkają.

Zarówno pierwotne założenia dyrektywy o usługach, jak i ostatnie orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wpływają na kwestię ochrony pracowników. Jeśli założenia dyrektywy i orzeczenia Trybunału dopuszczają stosowanie mniej korzystnych zagranicznych zbiorowych umów pracy lub mniej korzystnego zagranicznego prawodawstwa, to coraz większa liczba pracodawców wybierze te opcje pozwalające na oszczędności, co doprowadzi do drastycznego zmniejszenia dochodów pracowników.

Niektórzy żyją i pracują w złudnym mniemaniu, że projekt konstytucji UE lub traktat z Lizbony gwarantują wystarczającą ochronę przed zaistnieniem powyższej sytuacji. Jeśli jednak te dokumenty mają rzeczywiście być pomocne, muszą zostać zmienione, zanim je zatwierdzimy. Niektórzy oczekiwali również, że niezbędne gwarancje znajdą się w sprawozdaniu pana Anderssona. Jest to jednak nawet mniej prawdopodobne, niż było początkowo, ze względu na kompromisy osiągnięte w odniesieniu do brzmienia tekstu. W związku z tym nie możemy zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Nie można akceptować faktu, że z jednej strony umowy publiczne muszą być zgłaszane do przetargu w całej UE, a z drugiej strony Europejski Trybunał Sprawiedliwości zniósł zobowiązanie do wypłacania uzgodnionych płac minimalnych powiązanych z udzielaniem zamówienia, na podstawie niezgodności tej zasady z postanowieniami dyrektywy w sprawie delegowania pracowników i dyrektywy usługowej. W tym momencie UE pokazuje swoje prawdziwe oblicze wyłącznie gospodarczej wspólnoty, która zbywa grupy społecznie upośledzone marnymi groszami i pustymi słowami. Najwyższy czas, by UE zareagowała na wzywanie pomocy przez zbyt długo ignorowanych obywateli i spróbowała zlikwidować luki prawne oraz usunąć niezgodności. Przedmiotowe sprawozdanie powinno być co najmniej próbą w tym procesie, ale ponieważ wciąż pozostawia zbyt duży margines na nadużycia, postanowiłem wstrzymać się od głosu.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Podobnie jak europejska lewica popieram całkowite uznanie podstawowych praw pracowników. Odmówiłem poparcia w głosowaniu nad sprawozdaniem pana Anderssona, ponieważ jego treść zawodzi, pomimo kilku pozytywnych zawartych w nim elementów. Moim zdaniem przedmiotowe sprawozdanie to stracona szansa na efektywne podejście do kwestii praw pracowników w ramach pierwotnego prawa europejskiego. Korzystanie z praw podstawowych uznanych w państwach członkowskich, w konwencjach MOP i w europejskiej karcie społecznej, w tym prawa do negocjacji, nie może być uzależnione od niekontrolowanej decyzji sędziego i nie może być traktowane jako mniej ważne tylko dlatego, że podstawą do jego ustanowienia jest źródło legislacyjne o niższej randze. Nie wolno narażać prawa związków zawodowych do działania. Do traktatów należy włączyć klauzulę „ochrony społecznej”.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Głosowaliśmy dziś nad sprawozdaniem pana Anderssona w sprawie przyszłości układów zbiorowych w Europie, przygotowanym w następstwie między innymi orzeczenia w sprawie Laval. Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim domagała się wycofania obowiązującego prawodawstwa UE – czyli dyrektywy w sprawie delegowania pracowników – w celu zagwarantowania, że Szwecja będzie mogła utrzymać w mocy swoje układy zbiorowe.

Ja − z drugiej strony − aktywnie działałem zarówno w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak i przed rozpoczęciem sesji plenarnej z myślą o zagwarantowaniu przede wszystkim prowadzenia debaty nad przedmiotową kwestią na właściwym, krajowym szczeblu. Było to spowodowane moim przekonaniem, że strategia grupy PSE jest źle przemyślana. Nieustanne próby debatowania nad sprawą Laval na szczeblu europejskim, zamiast wykorzystania szwedzkiego ustawodawstwa, wytwarzają naciski w kierunku wprowadzenia szerszej wspólnej legislacji w odniesieniu do rynku pracy, a to było właśnie przyczyną naszych obecnych problemów. Zupełnie zrozumiałe jest, że gdy 27 państw członkowskich osiąga porozumienie, to Szwecja nie będzie jedynym krajem, który przyjmie pasujące jej ustawodawstwo. W końcu nasz model jest wyjątkowy w kontekście europejskim. Uznałem, że mogę zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem, skoro pan Andersson i Parlament przyjęli mój wniosek o niewycofywaniu dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, aż do momentu potwierdzenia konieczności takiej decyzji w drodze przeprowadzenia krajowych dochodzeń.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Dziękuję naszemu sprawozdawcy, panu Anderssonowi za przygotowanie sprawozdania w tak ważnej sprawie.

Ostatnie sprawy zgłoszone do ETS, a w rzeczywistości orzeczenia wydane przez Trybunał, oznaczają, że prawa pracowników i solidarność pracowników wyrażone w układach zbiorowych znajdują się w zagrożeniu ze strony przedsiębiorstw, których jedynym priorytetem jest zysk. I jeśli zysk ma być okupiony osłabieniem praw pracowników, to tak będzie: przedsiębiorstwa są przygotowane do podjęcia takich działań.

Europejski model społeczny, z którego jesteśmy tak dumni, podlega atakom spekulantów i znajduje się w poważnym zagrożeniu.

Rzeczywistością stało się zagrożenie tanią importowaną siłą roboczą, którą tylnymi drzwiami, pod przykrywką swobody przepływu, wprowadzili na rynek pozbawieni skrupułów pracodawcy.

Zasada swobodnego przepływu nigdy nie miała stanowić narzędzia sprowadzania taniej siły roboczej lub służyć do ograniczania warunków społecznych pracowników. Jacques Delors potrafiłby zrobić ogromny użytek z tej zasady.

Orzeczenia w sprawach Viking i Laval stanowią atak na związki zawodowe i prawa pracowników. Dlatego właśnie bardzo potrzebujemy sprawozdania pana Anderssona, które w związku z tym poprę w głosowaniu. Przedmiotowe sprawozdanie pozwala przywrócić równowagę utraconą w wyniku ostatnich orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

  Søren Bo Søndergaard (GUE/NGL), na piśmie. − (DA) Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoich orzeczeniach w sprawach Vaxholm, Viking Line, Rüffert i Luksemburga wyraźnie opowiedział się po stronie rynku wewnętrznego i prawa do przedsiębiorczości, kosztem praw pracowników, w tym prawa do strajku w celu uniknięcia dumpingu społecznego.

Orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie były jednak zaskoczeniem, ponieważ są oparte na postanowieniach podstawowych traktatów UE, uzupełnionych niesprecyzowanymi postanowieniami dyrektywy w sprawie delegowania pracowników.

Jeśli większość w Parlamencie Europejskim naprawdę chciałaby ochronić interesy pracowników, to zażądałaby wprowadzenia zasadniczych zmian do traktatów UE w formie na przykład prawnie wiążącego protokołu, który ustanawiałby wyższość podstawowych praw pracowników nad rynkiem wewnętrznym i prawem do przedsiębiorczości.

W ostatecznej wersji sprawozdania pana Anderssona, która stanowi kompromis pomiędzy stanowiskiem socjalistycznego sprawozdawcy i grupy konserwatystów, na uwzględniono tego podstawowego wymogu. W sprawozdaniu nie udało się nawet przedstawić żądania przeprowadzenia przeglądu dyrektywy w sprawie delegowania pracowników. Oznacza to, że omawiane sprawozdanie to tylko puste obietnice ubrane w piękne słowa i pobożne życzenia.

Ugrupowanie Ruch Ludowy złożyło liczne poprawki, takie jak na przykład zalecenie, by regulacja prawa do podejmowania akcji protestacyjnych pozostała kwestią rozwiązywaną na szczeblu krajowym. Wszystkie przedłożone poprawki zostały odrzucone przez sojusz socjalistyczno-konserwatywny.

W tej sytuacji Ruch Ludowy nie mógł poprzeć w ostatecznym głosowaniu sprawozdania pana Anderssona. Zamiast tego będziemy kontynuować prace mające na celu ochronę pracowników przed niskimi płacami i złymi warunkami pracy, którym orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości utorowały drogę.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL) , na piśmie. − (SV) Sprawozdanie w sprawie układów zbiorowych w UE stanowi zwykłe wyrażenie opinii pozbawione wartości prawnej. Sprawozdawca miał zamiar doprowadzić do wzmocnienia pozycji pracowników w następstwie orzeczenia wydanego w sprawie Laval, ale niestety treść sprawozdania nie dorównuje pierwotnym zamiarom.

Ponowne rozpoczęcie negocjacji w odniesieniu do dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, jak zaproponowano w sprawozdaniu, byłoby złym posunięciem, które naraziłoby na ryzyko pogorszenia sytuacji pracowników. Nie jesteśmy przygotowani na takie ryzyko, ponieważ cały system UE jest zdominowany przez siły konserwatywne.

W przedmiotowym sprawozdaniu nie ma sformułowań dotyczących wyższości prawa do strajku nad wolnością rynku, ani konieczności zapisania takiej zasady w formie społecznie wiążącego protokołu do traktatu lizbońskiego. Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica złożyła liczne poprawki, ale zostały one odrzucone przez większość w Izbie.

Odpowiedzialność za uwzględnienie w treści traktatu z Lizbony klauzuli wyłączenia określającej, że skutki orzeczenia w sprawie Laval nie mają wpływu na Szwecję spoczywa na Szwecji. Jednak poprawka dotycząca tej kwestii złożona przez GUE/NGL została również odrzucona. Zamiast tego w sprawozdaniu znajduje się pochwała traktatu lizbońskiego, mimo że traktat w żaden sposób nie zmienia orzeczenia w sprawie Laval, a jedynie je potwierdza.

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Celem sprawozdawcy było odniesienie się do reakcji klasy robotniczej i − ogólnie mówiąc − pracowników na niedopuszczalne orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS), w których uznano strajki pracownicze za działalność niezgodną z prawem, ponieważ ramy działania pracowników oraz sposób ich walki są sprzeczne z traktatem z Maastricht i traktatem z Lizbony, których postanowienia zabezpieczają, jako podstawową i bezsporną, zasadę konkurencyjności i swobody przepływu oraz stosowania kapitału w państwach członkowskich UE. Sprawozdanie jest wyrazem obrony podstawowej polityki i reakcyjnego charakteru UE. Ma na celu przekonanie pracowników, że rzekomo możliwe jest stworzenie w UE „równowagi” między prawami pracowników a prawem do swobodnego przepływu kapitału, by wykorzystać każdą możliwość zwiększenia wyzysku klasy robotniczej i zwykłych obywateli, a co za tym idzie, zabezpieczyć rosnące zyski osiągane przez monopole.

Zgodnie z tymi zasadami partie europejskie, patrzące tylko w jedną stronę, rozpowszechniają wśród pracowników niebezpieczną iluzję, że możliwe jest uzyskanie przez UE „społecznego oblicza” i uzyskanie przez UE i kapitał społecznej świadomości dzięki wprowadzeniu „klauzul o ochronie społecznej”.

Wymierzone w zwykłych obywateli ataki UE na najbardziej podstawowe prawa pracowników pokazują, że UE nie potrafi się zmienić. Została stworzona i funkcjonuje, by lojalnie służyć interesom grup monopoli i by zabezpieczać możliwość wyzyskiwania klasy robotniczej.

  Lars Wohlin (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Zagłosowałem przeciwko sprawozdaniu. Wprowadzenie kolejnych regulacji na szczeblu UE prawdopodobnie wzmocniłoby władzę Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Moim zdaniem decyzje dotyczące kwestii z zakresu polityki rynku pracy nie powinny należeć do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, ale do parlamentu szwedzkiego i/lub do obu zainteresowanych strony z danego sektora przemysłu.

Zagłosowałem przeciwko pozytywnym sformułowaniom dotyczącym traktatu z Lizbony i nie uważam, że Karta praw podstawowych powinna mieć moc prawnie wiążącą, ponieważ stworzyłoby to zagrożenie przekazania władzy prawnej, jaką ma parlament szwedzki, Europejskiemu Trybunału Sprawiedliwości.

- Projekt rezolucji: Partnerstwo EU-Wietnam (RC-B6-0538/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosowałem za rezolucją w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy UE-Wietnam, która uwzględni wyraźną klauzulę dotyczącą praw człowieka. Chciałbym jednak podkreślić konieczność spełnienia w tym kontekście przez rząd wietnamski określonych warunków. Rząd Wietnamu musi − poprzez uchylenie zawartych w swoim prawodawstwie przepisów sankcjonujących odmienność poglądów oraz położenie kresu cenzurze − zobowiązać się do zagwarantowania współpracy, większego poszanowania praw człowieka i wolności wyznania.

  Bairbre de Brún, Jens Holm, Kartika Tamara Liotard, Mary Lou McDonald, Erik Meijer i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Całkowicie popieramy ideę poszanowania praw człowieka i zasad demokratycznych określonych w umowie o współpracy UE-Wietnam i uważamy, że w tym względzie Wietnam musi dokonać zmian na lepsze.

Wspomniane zasady są uniwersalne i powinny mieć jednakowe zastosowanie we wszystkich krajach, zarówno na obszarze UE, jak i poza nim.

W związku z tym głosujemy za przedmiotową rezolucją, pomimo mało wyważonego sposobu, w jaki została przedstawiona.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Co się tyczy drugiej tury rozmów w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Wietnamem, która odbyła się wczoraj i przedwczoraj w Hanoi, większość w Parlamencie przegłosowała rezolucję bardziej przypominającą ćwiczenia z hipokryzji i instrumentalizacji praw człowieka.

Po przeczytaniu rezolucji moglibyśmy zadać sobie pytanie, czemu większość w Parlamencie nie zaproponowała również uzależnienia przyszłej umowy od wprowadzenia klauzuli gwarantującej poszanowanie zasad demokracji i praw człowieka także ze strony UE.

Pomyślmy, jak pożyteczne i kształcące byłoby stanowisko PE, gdyby na przykład „poprosił” państwa członkowskie i UE o zrezygnowanie ze współpracy z CIA i/lub wybielania przestępczych lotów CIA, o poszanowanie – rażąco naruszanych na mocy „dyrektywy w sprawie powrotów” – praw człowieka w odniesieniu do imigrantów, o uszanowanie wyrażonej w sposób demokratyczny i suwerenny woli obywateli Francji, Danii i Irlandii, którzy odrzucili propozycję „Konstytucji”/traktatu lizbońskiego, o uszanowanie prawa międzynarodowego, szczególnie w odniesieniu do Kosowa, a także o zakończenie udawania, że mogą pouczać resztę świata…

Co by się stało, gdyby Wietnam właśnie tak postępował? Czy PE zgodziłby się na negocjowanie w takich warunkach? Czy PE zgodziłby się, by taka klauzula miała obustronne zastosowanie? Oczywiście, że nie, ponieważ terminy „dialog” i „klauzula” dotyczą wyłącznie pozostałych stron…

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Zagłosowałem za projektem rezolucji w sprawie demokracji, praw człowieka i nowej umowy o partnerstwie między UE a Wietnamem. W rzeczywistości dialog między Unią Europejską a Wietnamem musi zostać przełożony na konkretne ulepszenia w zakresie przestrzegania praw człowieka, które zbyt często są rażąco naruszane. Zdecydowanie popieram przedmiotowy projekt, ponieważ Wietnam, jeśli chce być aktywnym członkiem wspólnoty międzynarodowej, musi położyć kres cenzurowaniu środków przekazu i uchylić przepisy prawne ograniczające wolność wyznania oraz swobody polityczne i religijne. Ponadto Wietnam w odniesieniu do wspomnianych praw i swobód musi współpracować z Organizacją Narodów Zjednoczonych.

W związku z tym popieram przedmiotowy projekt i powtarzam wezwanie, by Komisja ustanowiła jasne punkty odniesienia na potrzeby oceny projektów rozwojowych prowadzonych obecnie w Wietnamie w celu zapewnienia ich zgodności z klauzulą dotyczącą praw człowieka i demokracji.